Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2016

Τι ωραία που τα λένε οι 53+! Έτσι μάς έρχεται να προτείνουμε στο Πολιτικό Συμβούλιο της ΛΑΕ την ένταξή τους στο μετωπικό σχήμα!




Δεν μας πιστεύετε; Ορίστε τι έγραψε επιφανές στέλεχός τους λίαν προσφάτως και με αφορμή την πορεία τού εργατικού κινήματος στη Γαλλία και είδε το φως της δημοσιότητας μέσω γνωστής ιστοσελίδας που ασπάζεται –εν μέρει ασυνείδητα– πολλούς από τούς προσανατολισμούς και αρκετά σημεία από τη γενικότερη πολιτική οπτική τής φράξιας των 53+:

[Ε]ίναι οι εθνικές αστικές τάξεις που εφάρμοσαν και συνεχίζουν να υλοποιούν μνημονιακές πολιτικές, και στο ίδιο το ευρωπαϊκό κέντρο, ενώ αυτή η διαρκής νεοφιλελεύθερη επίθεση ενορχηστρώνεται προφανώς και στο ευρύτερο πεδίο της Ιεράς Συμμαχίας των οργάνων της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής διεθνοποίησης. Ωστόσο σε καμία περίπτωση της εξέλιξης του γαλλικού εργατικού κινήματος, δεν τέθηκε ζήτημα πρόταξης του στόχου της αποχώρησης από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά έμεινε αποκλειστικά στο επίκεντρο του απεργιακού αγώνα η απόκρουση της ουσιαστικής κατάργησης του γαλλικού Κώδικα Εργασίας. Σε όλα τα δημοσιεύματα της Humanite και της Le Monde, σε όλες τις ομιλίες, συζητήσεις και συνεντεύξεις του κορυφαίου εργατικού ηγέτη της Cgt Φιλίπ Μαρτινέζ, πουθενά δεν τίθεται ένας τέτοιος προσανατολισμός.

Μόνον εφόσον επικρατούσαν οι επιδιώξεις των γάλλων εργαζομένων, και αποσύρονταν οι αντιδραστικές μεταλλάξεις του Εργατικού Δικαίου, εκ των πραγμάτων θα επέρχονταν ένας ισχυρός κλονισμός της γαλλικής αστικής τάξης (Medef), και συνεπακόλουθα θα αποδυναμώνονταν τα θεμέλια της καπιταλιστικής διεθνοποίησης στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Το να προταχθεί ο στόχος της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, χωρίς να έχουν αλλάξει ριζικά οι συσχετισμοί προς όφελος της εργατικής τάξης και σε βάρος του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, χωρίς να έχουν επέλθει ριζοσπαστικές ανακατατάξεις στο πολιτικό επίπεδο κλπ., κανένας γάλλος εργαζόμενος δεν θα έθετε την εργασία του σε κίνδυνο, συμμετέχοντας στις απεργιακές κινητοποιήσεις, για ένα νομισματικό στόχο επαναφοράς του φράγκου. Το καθοριστικό και κύριο για την εργατική κινητοποίηση ήταν η αντιπαράθεση επί του συγκεκριμένου επίδικου της ταξικής πάλης, που ακριβώς αντιπροσώπευε το μέγα διακύβευμα για τον γαλλικό καπιταλισμό και τους ευρωπαίους συνεταίρους του.

Κατά συνέπεια, οι όποιες αλλαγές, ανατροπές, μετασχηματισμοί στο ευρωπαϊκό θεσμικό επίπεδο δεν μπορεί να είναι «προαπαιτούμενο» των λαϊκών κινητοποιήσεων, αλλά απεναντίας αυτές διεξάγονται στα συγκεκριμένα εθνικά πεδία της πάλης των τάξεων, και εφόσον προάγονται νικηφόρα, επιφέρουν τις ευρωπαϊκές ανατροπές. Αν βέβαια γίνεται λόγος για ανατροπές των ευρωπαϊκών υπαγορεύσεων από την πλευρά του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς, και όχι για ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, φιλοευρωπαϊκές και ευρωσκεπτικιστικές, που σε κάθε περίπτωση αποβαίνουν σε βάρος των εργατικών συμφερόντων. Κανένας εργαζόμενος ή ευρύτερα συνδικαλιστικό κίνημα δεν κινητοποιήθηκε και ούτε πρόκειται να κινητοποιηθεί με σημαία την δραχμή: Η λαϊκή απεργιακή δράση γίνεται στην κατεύθυνση αντιπαλότητας στο υπαρκτό αντικείμενο των μνημονίων, και εφόσον κατορθώνει να υλοποιεί τους στόχους της και να τροποποιεί τον πολιτικό συσχετισμό των δυνάμεων, έχει τη δυνατότητα να αναδιατάσσει το ευρωπαϊκό σκηνικό, ανατρέποντας τους θεσμικούς θεματοφύλακες του ακραίου νεοφιλελευθερισμού.


Δεν υπάρχουν σχόλια: