Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Τσαρλατανισμός: Το τελευταίο(;) στάδιο ενός γελοίου ανθρωπάκου…



ΗΤΑΝ ΤΟ 2002, εννιά χρόνια ύστερα από το «Μετά» με το οποίο εγκαινίασε, κάπως δειλά, την έναρξη του «Μεγάλου Ελιγμού» και τη μετεγγραφή του από τις δυνάμεις της «αριστερής οπισθοδρόμησης» σ’ αυτές της «στοχαστικής προσαρμογής» στους «νέους» ανέμους του φιλελεύθερου (αχαλίνωτου) καπιταλισμού, που το enfant terrible της ελληνικής Αριστεράς αποφάσισε να ρίξει και το τελευταίο φύλλο συκής το οποίο έκρυβε(;) τη θλιβερή του γύμνια. Τότε, με το «Τάγκο του Τσε», προβάλλοντας επάνω στον Μεγάλο Επαναστάτη τον δικό του εξευτελισμό, τον έβαζε να κηρύσσει την πίστη του στην ΤΙΝΑ της Maggie the Great!

Από τότε, τα γεγονότα εκτυλίχθηκαν γρήγορα. Βουλευτής Επικρατείας με τη «Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη» του ΓΑΠ το 2004, κι ύστερα, με σταυρό πια, ξανά βουλευτής το 2007 και ξανά πέρυσι, αναβαπτισμένος στην Κολυμβήθρα του Σιλωάμ, την ψήφο του δημοκρατικού συρφετού. Στο μεταξύ και εκ παραλλήλου, ο τσαρλατάνος, αυτός ο Μητσοτάκης της Αριστεράς —από μια άποψη, γιατί κατά τα άλλα ο Μητσοτάκης δεν είναι καθόλου τσαρλατάνος—, συνέχιζε να γράφει τα βιβλία του. Το 2004 ενέσκηψε με το «Βαμπίρ και κανίβαλοι», όπου μας έκλεινε το μάτι συμμαχώντας με τη νέα γενιά εναντίον των βαμπίρ της προηγούμενης (της δικής του!), και προτρέποντάς μας να μη γίνουμε κανίβαλοι· απλώς να δούμε «ρεαλιστικά» τα πράγματα της Νέας Τάξης πραγμάτων. (Φυσικά, πήρε τ’ αρχίδια μας, εκτός από κάτι χάνους[1] σαν τα «ξαδέρφια» μας της Πασοκοδεξιοφιλελευθεροαριστεροδημοκρατικής πτέρυγας των G700 που έχουν κάνει μπαντιέρα τους τη «διαγενεακή δικαιοσύνη»). Μετά, το 2005, του ήρθε να μιλήσει για τους μεγάλους ηγέτες και είχαμε το «Ζητούνται αλχημιστές».

Ύστερα, το ’ριξε στο πόκερ (όχι στην πόκα, ο Μίμης είναι της «παγκοσμιοποίησης» ;-) ) κι έβγαλε το «Θηλυκό πόκερ» την επόμενη χρονιά. Εκεί, προσπαθούσε να μας εξηγήσει τα χρηματοοικονομικά του καπιταλισμού και να μας πείσει ότι «αντί να τα κοιτάμε έκπληκτοι πρέπει να τα μελετήσουμε, να αμυνθούμε στις υπερβολές τους, να εκμεταλλευθούμε τις ευκαιρίες τους».[2] Κι αυτό, γιατί «ακριβώς επειδή δεν είναι καιρός για μεγάλες αφηγήσεις —οι οποίες καθώς ισχυρίζεται ο Ανδρουλάκης ‘‘μυρίζουν θεολογία’’— ‘‘δεν μένουμε με σταυρωμένα χέρια, αλλά στρεφόμαστε σε μερικές αλλαγές που γνωρίζουμε με ασφάλεια ότι θα κάνουν καλύτερη τη ζωή των ανθρώπων’’».[2]

Πέρασαν δυο χρόνια, οι αγορές, δυστυχώς για μας, έγραψαν (κι αυτές!) στ’ αρχίδια τους τον Μίμη τον Θαυματοποιό και ξέσπασε η κρίση. Τότε, Εκείνος ξαναπήρε το όπλο του κι έκανε κόντρα ρελάνς με το «Λευκό κοτσύφι, blue tree, Μαύρο καράβι». Στο οποίο, κοντολογίς, μας ξαναλέει μ’ άλλα λόγια κι ανάμεσα από συνταγές μαγειρικής και ερωτικές φαντασιώσεις, οι οποίες μόνο σε αγάμητους μπορούν να προκύψουν, τα ίδια και τα ίδια που άρχισε να λέει φάτσα φόρα από το 2002 στο «Τάνγκο του Τσε»: «Μάγκες, μη χαλιέστε! Το παιχνίδι λέγεται ΤΙΝΑ. Γι’ αυτό ανοίξτε τα στραβά σας να μάθετε να το παίζετε κάπως ανεκτά, μπας και τη βγάλει σχετικώς καθαρή[3] το 20% από σας»!


ΕΔΩ ΚΑΙ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ, κυκλοφορεί το νέο πόνημα του Κρητός τσαρλατάνου. Τίτλος του, «Η Έβδομη Αίσθηση, troika μοίρα». Καταλαβαίνετε… Εν πάση περιπτώσει, θα το πάρουμε για να το μελετήσουμε και εν καιρώ θα τα πούμε επ’ αυτού. Έχει όμως γούστο να σας μεταφέρουμε ένα-δυο σημεία από μια ραδιοφωνική συνέντευξη που έδωσε στον Χατζηνικολάου με αφορμή αυτό το βιβλίο, για να δείτε πόσο σοφός (και στο πεδίο της οικονομίας) και τι μεγάλη κουφάλα και ποντικός ταυτόχρονα της πολιτικής είναι ο Μεγάλος Μίμης.

Διαβάζουμε λοιπόν στο σχετικό ρεπορτάζ του site της «Real News»:

Ο κ. Ανδρουλάκης μίλησε για κρίση «μακράς διάρκειας» και πρόσθεσε: «Το θέμα είναι πόσο θα χάσουμε. Πέφτουμε, πέφτουμε. Μέχρι να βρούμε πάτο και να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε» είπε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.

Ωραίος; Έχει κι άλλο!

Περιέγραψε τρία σενάρια για την εξέλιξη της κρίσης: Το ειδυλλιακό. Η χώρα θα βγει στις αγορές το 2013. Το σενάριο της αναδιάρθρωσης[4] του χρέους και το «καταστροφικό» με την κατάρρευση της ευρωζώνης.

Έχει κι άλλο!

«Αγαπώ τον Παπανδρέου, ανεβαίνει στον Γολγοθά με τον σταυρό του μαρτυρίου. Δεν θα του πετάξω πέτρες. Δεν μιλάει όμως μαζί μου. Υπάρχουν μηχανισμοί που σου λένε μόνο αυτό που θέλεις να ακούσεις…».

Τι λαμόγιο Θεέ μου! Στις παραμονές των περσινών βουλευτικών εκλογών, όταν ήταν απόλυτα βέβαιο πως θα τις κέρδιζε το ΠΑΣΟΚ, αλλά και τις πρώτες ώρες μετά, πριν σχηματιστεί η κυβέρνηση, έλεγε σε κάθε ευκαιρία ότι δεν θα δεχόταν καμία υπουργοποίηση γιατί η θέση από την οποία αποδίδει καλύτερα είναι του …συμβούλου από τα παρασκήνια! (Όχι, μαλάκας ήτανε να αναλάβει συγκεκριμένες ευθύνες!...).

Τώρα που έχουν σφίξει οι κώλοι για τα καλά, απεκδύεται τις ευθύνες και του συμβούλου!

Πώς να μη θυμηθείς τον Μανόλη Αναγνωστάκη; Και πώς να μην αλλάξεις το όνομα;

Α, ρε Μίμη, εγώ που μόνο τόξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μιά ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.



[1] Αναφερόμαστε σ’ αυτούς που τσιμπάνε το δόλωμα. Όχι στους λίγους που το ρίχνουν. Οι δεύτεροι δεν είναι καθόλου, μα καθόλου χάνοι. Αν ήταν, θα μίλαγε μαζί τους η Διαμαντοπούλου και θα έπαιρναν βραβείο με βούλα της ΕΕ; Μην είστε αφελείς… ;-)

[2] Μανώλης Πιμπλής, «Τα Νέα», 9 Δεκεμβρίου 2006.

[3]
Δηλαδή, να επιβιώσει διατηρώντας τα στοιχειώδη από όσα χαρακτηρίζουν κάποιον ως άνθρωπο...

[4] Μην πάει ο νους σας στο …κακό! Όταν μιλάει για αναδιάρθρωση εννοεί …«αναπρογραμματισμό της αποπληρωμής του χρέους»! Και πιο συγκεκριμένα: «Μπορεί να φανεί αρκετή μια μετατροπή των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεών μας στις κρίσιμες χρονιές σε ένα δεκαετές ομόλογο». (Συνέντευξη στο «7» της Ελευθεροτυπίας 21/11/2010, στην Παρή Σπίνου).


Η πρώτη εικόνα, από το facebook.com. Η δεύτερη, από το mimisandroulakis.blogspot.com

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Κέντρο. Όπως λέμε bull’s eye. Ή bullshit…


Με τη δημιουργία της «Δημοκρατικής Συμμαχίας» από τη Ντόρα, το πολιτικοκομματικό μέτωπο της «εθνικής συναίνεσης των φρονίμων», που στη δεδομένη στιγμή οικοδομείται με Κέντρο το ΠΑΣΟΚ, την πιο εκφυλισμένη και εξευτελισμένη σοσιαλδημοκρατία της Ευρώπης αυτή την περίοδο, αποκτά ένα ακόμα δεκανίκι.

Το δεκανίκι αυτό έχει μια ιδιαίτερη χρησιμότητα και, θα λέγαμε, καλείται να παίξει έναν κομβικό ρόλο στη θωράκιση του κλυδωνιζόμενου συστήματος πλέον (κι όχι απλά του δικομματισμού, έτσι καθώς οι εξελίξεις στην Ελλάδα γίνονται όλο και πιο δυσοίωνες και το οικοδόμημα της ευρωζώνης, τουλάχιστον με τη σημερινή του μορφή, τρίζει εκ θεμελίων).

Τώρα το ΠΑΣΟΚ μπορεί ταχέως να πάρει τις αποστάσεις του από το «ριζοσπαστικό» κομμάτι της Δεξιάς. Έτσι, θα απαλλαγούν επιτέλους και οι φίλοι και οπαδοί του από το «κόλλημα» που τους κάνουμε στα blogs και στις παρέες, εμείς τα αριστερά μιάσματα, όταν τους θυμίζουμε με ποιών ψήφους, εκτός από τους δικούς τους, υπερψηφίστηκε το Μνημόνιο στη Βουλή, ή τους ρωτάμε να μας πούνε ποιον ψήφισε για «Αττικάρχη» στον Β´ γύρο το 5,29% της Χρυσής Αυγής και πώς ακριβώς βγήκε ο Τατούλης, Δεσπότης του Μορέως…

Το μήνυμα το έχει πιάσει πρώτος-πρώτος —ποιος άλλος;— το τσακάλι ο Καρατζαφέρης. Ήδη σήμερα τα ραδιόφωνα λέγανε ότι πιάνει έναν-έναν τους ύποπτους για προσχώρηση στην ποδιά της Ντόρας βουλευτές της ΝΔ και τους κάνει ψηστήρι να μην αποχωρήσουν…

Έτσι το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, μετά τα γεμίσματα προς τα αριστερά του από τη «σύγχρονη» αριστερά της ΔΗΜΑΡ και, λίγο, από τους ΟΠ, ξεφορτώνεται τώρα τις ανεπιθύμητες προσχώσεις προς τα δεξιά του και τις αντικαθιστά με τη σύγχρονη Δεξιά της ΔΗΣΥ (που, εννοείται, κινείται έξω από τις «ξεπερασμένες διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος» Αριστεράς και Δεξιάς!).

Τώρα η Αριστερά, βλέποντας αυτές τις προπαρασκευαστικές κινήσεις των αντιπάλων, μη νομίζετε ότι κοιμάται!

Το ΚΚΕ επανεξετάζει την πολιτική συμμαχιών του σε αλλεπάλληλες συσκέψεις. Από καλά διασταυρωμένες πληροφορίες της ΥΤΣΕΚΑ μας, φαίνεται να καταλήγει στο συμπέρασμα πως ο κύριος λόγος που η «Λαϊκή Συσπείρωση» δεν πήγε όσο καλά υπολογίζανε είναι το γεγονός ότι στην πορεία έγινε υπερβολικά πλατιά, με αποτέλεσμα να ψηφιστεί και από οπορτουνιστικά στοιχεία. Ήδη το ΠΓ έχει εκδώσει οδηγία για να επανεξεταστούν οι κατάλογοι των επιρροών και να ξεκαθαριστούν από όσους δεν μπορέσουν να αποδείξουν ότι ψηφίζουν σταθερά το Κόμμα (με κεφαλαίο κ) από το 1974 και μετά.

Ο ΣΥΝ έχει αναθέσει σε επιτροπή εμπειρογνωμόνων με επικεφαλής τον Γιάννη Μηλιό να επεξεργαστεί μια θεωρία η οποία θα στηρίζει τη γραμμή του αριστερού ευρωπαϊσμού βάσει των αναλύσεων του Λένιν (και του Αλαβάνου) περί αδύναμου κρίκου(!), έτσι ώστε το κόμμα (με μικρό κ) να πάρει τις απαραίτητες αποστάσεις από τον ψευδεπίγραφο αριστερό ευρωπαϊσμό της ΔΗΜΑΡ, ο οποίος στηρίζεται στις αναλύσεις του Μπερνστάιν!

Στον χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνεχίζονται οι άοκνες προσπάθειες της ανατροπής του καπιταλισμού εδώ και τώρα. Το πρόβλημα είναι ότι μεγάλα ποσοστά των εργαζομένων μαζών μένουν παγερά αδιάφορα, επειδή εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο καπιταλισμός έχει ήδη ανατραπεί εδώ και τότε (1981) και σταθεροποιήθηκε οριστικά μετά την αντεπαναστατική περίοδο της κυβέρνησης Μητσοτάκη (1990 – 1993). Οι σύντροφοι έχουν εντοπίσει το πρόβλημα, αλλά πιστεύουν ότι θα λυθεί μόνο στους ανοιχτούς χώρους των δρόμων και όχι στους κλειστούς των κομματικών γραφείων (που δεν διαθέτουν κι όλοι άλλωστε…).

Τέλος, οι Left G700 αποφάσισαν να ακούσουν τη συμβουλή ενός παλιού συντρόφου και να κόψουν τις μπύρες, ρίχνοντάς το στα τσίπουρα. Έτσι, θα εξοικονομήσουν πόρους, ώστε να μπορέσουν να εξασφαλίσουν τα εισιτήρια μετάβασης στην Ουγκάντα, όπου εσχάτως παρατηρείται υψηλή ζήτηση εργατικών χεριών.



Η εικόνα είναι του Jerry Alcantara. Από το redbubble.com

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Η κρυφή γοητεία της Αριστεράς


Επηρεασμένοι από κάποιες πρόσφατες και έντονες συζητήσεις, αναλογιστήκαμε για μια ακόμα φορά τη γοητεία της έννοιας ‘Αριστερά’. Και μπορούμε να πούμε ότι οι ελπίδες μας αναπτερώθηκαν.

Δεν αναλογιστήκαμε τη φανερή της γοητεία. Πα να πει, όχι αυτή που νιώθεις να διαθέτει ακόμα, παρά τα στραπάτσα και τις διαψεύσεις και τις καταρρεύσεις, όχι αυτή που τη βλέπεις, σχεδόν την αγγίζεις, όταν είσαι ανάμεσα σε ενθουσιασμένα πλήθη με Κόκκινες Σημαίες, συνθήματα και πανό ή όταν βρίσκεσαι στριμωγμένος σε μια κακοφωτισμένη και γεμάτη καπνούς αίθουσα, να συζητάς μια νέα προσπάθεια, μια ακόμα απόπειρα. Όχι αυτή, όχι.

Αναλογιστήκαμε την κρυφή της γοητεία.

Αυτό δηλαδή που κάνει πολλούς ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν και δεν είχαν ποτέ την παραμικρή σχέση με τις ιδέες της Αριστεράς να λένε: «Εγώ είμαι πιο αριστερός από σένα, δεν έχω εξοχικό».

Ή να λένε: «Τι τα θέλεις νεαρέ, αριστερός είναι ο ηθικός, ο σωστός άνθρωπος, αυτό μ’ έμαθε η ζωή».

Ή, ακόμα, να λένε: «Η μόνη διαφορά μας είναι ότι εγώ το δηλώνω πως δεν είμαι αριστερός, ενώ εσύ παριστάνεις τον αριστερό γιατί δεν έχεις τα κότσια να το ομολογήσεις».

Τι είναι όλα αυτά, από ανθρώπους, επαναλαμβάνουμε, που ούτε πέρασαν, ούτε ακούμπησαν ποτέ, έστω κι από μακριά, την Αριστερά;

Και τι είναι τα παρόμοια που ακούγονται από ανθρώπους που και πέρασαν και ακούμπησαν από αυτήν, αλλά τώρα, για διάφορους λόγους, άλλοτε αντικειμενικούς κι άλλοτε ιδιοτελείς, τα παράτησαν;

Τι είναι εκείνο που τα υπαγορεύει όλα αυτά και τα φέρνει από το βάθος της ψυχής τους στο στόμα των ανθρώπων;

Δεν είναι η γοητεία που ασκεί η ιδέα να είσαι εθελοντικά στρατευμένος στο όραμα ενός καλύτερου κόσμου ριζικά διαφορετικού από τον άθλιο που ζούμε τώρα, παρακινούμενος εσωτερικά από εκείνο το κατά Μπαντιού ανιδιοτελές συμφέρον; Μια γοητεία που εξωτερικεύεται αντεστραμμένη και εκφράζεται ως εχθρότητα και απόρριψη προς όσους έχουν αφεθεί σε αυτήν από εκείνους που κατά βάθος επίσης θα ήθελαν να έχουν κυριευθεί από την ίδια γοητεία;

Αυτό είναι παιδιά, μην έχετε καμιά αμφιβολία. Κι ο Ναζίμ είχε λάθος. Το «πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο» δεν είναι «ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει», ούτε «ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε».

Είναι ένας άνθρωπος που αντιστέκεται και επιμένει να πριονίζει αυτές τις αλυσίδες.

Πώς να μην έχει γοητεία ένα τέτοιο μεγαλείο;


Η εικόνα από το mccullagh.org

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Χρό-ο-νια Πολλάαα, στα παιδιά που την τρώνε τη φό-ο-ο-λα!…


Διαβάζουμε στη σημερινή «Ελευθεροτυπία»:

«Ο επικεφαλής του ΔΝΤ μιλώντας στο ραδιοφωνικό δίκτυο France Inter υποστήριξε πως τα νέα προγράμματα του Ταμείου και ειδικά το πρόγραμμα οικονομικής στήριξης της Ελλάδας έχουν συγκροτηθεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να επιτυγχάνεται η αποκατάσταση της ισορροπίας, αλλά με την προστασία των πλέον αδύναμων και κοινωνικά ευάλωτων ομάδων. ‘‘Όταν τα έλεγα αυτά, μού έλεγαν, ναι, λέγε εσύ, αλλά το ΔΝΤ είναι φιλελεύθερο... Η πραγματικότητα είναι ότι έγιναν εκλογές (στην Ελλάδα) και ότι η Αριστερά στην εξουσία νίκησε’’, είπε. ‘‘Αυτό που με ενδιαφέρει δεν είναι ότι νίκησε η Αριστερά, αλλά ότι η κυβέρνηση, με το πρόγραμμα του ΔΝΤ, έγινε κατανοητή από την κοινή γνώμη και ότι η κοινή γνώμη υποστηρίζει την κυβέρνηση’’, πρόσθεσε. Ο Ντομινίκ Στρος-Καν τόνισε επίσης ότι κάτι αντίστοιχο δεν έχει συμβεί ποτέ στο παρελθόν. ‘‘Δεν έχει ποτέ συμβεί, παρά το τόσο σκληρό πρόγραμμα που οι Έλληνες υποχρεώθηκαν να υποστηρίξουν, το να γίνει κατανοητό στον πληθυσμό πως ήταν αναγκαίο και αυτός τελικά να υποστηρίξει στην πλειοψηφία του την υπάρχουσα κυβέρνηση’’».

Μας δημιουργείται μια κομβική απορία (όχι, δεν είναι για το αν το ΠΑΣΟΚ μπορεί να καταταχθεί στην Αριστερά, τόσο μαλάκες δεν είμαστε!):

Τελικά, υπάρχει Αριστερά και Δεξιά; Υπάρχουν ακόμα αυτές οι διχαστικές γραμμές που χωρίζουν τα Έθνη στα δυο με κηρύγματα ταξικού μίσους και αλληλοσπαραγμού; Γιατί εμείς έχουμε μείνει με την εντύπωση ότι οι διαχωριστικές γραμμές έχουν ξεθωριάσει μέχρι εξαφάνισης, αφ’ ότου το Σιδηρούν Παραπέτασμα εσχίσθη ως χασές και επήλθε το Τέλος της Ιστορίας.

Περίεργο πράγμα αυτή η Αριστερά, είπαμε μεταξύ μας. Τη μια είναι ιδεολόγημα του παρελθόντος και την άλλη ανασταίνεται και είναι εδώ, ανάμεσά μας, ολοζώντανη, όπως σας βλέπουμε και μας βλέπετε! Κι όχι μόνο αυτό. Δεν φτάνει που είναι ολοζώντανη, όχι. Επιπλέον, όπως μας λέει ο σύντροφος Ντομινίκ, είναι και στην Εξουσία!

Η Αριστερά στην Εξουσία κι εμείς στον …κόσμο μας!

Μα να μη μυριστούμε τίποτε; Να μη δούμε τα σημάδια; Να μη το πάρουμε πρέφα; —καταραμένη πόκα, μάς κατέστρεψες!

Ε, να το κλείσουμε το ρημάδι! Να το κλείσουμε και να πάμε για ψάρεμα!

Δεν θα πάμε ως ψαράδες; Άλλος θα ’ναι ο ψαράς;

Και τι πειράζει; Ας πάμε ως σκουλήκια!

Για δόλωμα!



Η photo από το 4youthesite.gr

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Tara (25.7.1998 – 12.11.2009). In memoriam.


Τέτοια μέρα πέρυσι, ένα από τα επίτιμα μέλη του blog μας έχασε για πάντα την αγαπημένη του Tara. Μας ζήτησε να ανεβάσουμε στη μνήμη της το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου «Ο Ντικ», που μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος και τραγούδησε η Μαρία Δημητριάδη. Και παρακαλεί τα όποια σχόλια να είναι γι’ αυτόν ή για όσους και όσα εκείνος αγάπησε. Εξ άλλου, όπως μας διευκρίνισε, δεν κάνει καμία διαφορά. Στα όνειρά του βλέπει πάντα την Τάρα ζευγάρι με τον Ντικ, να αγαπάνε τους ίδιους ανθρώπους και να περνοδιαβαίνουν κάτω από τις ίδιες Σημαίες…


Ο Ντικ

Η πέτρα σταυρωμένη από τον άνεμο
Ο άνεμος η σιγαλιά
Δεν ακούγεται τίποτα
Μόνο το καρδιοχτύπι της πέτρας
Κι η πέτρα της καρδιάς μου δουλεύεται
Με τον θυμό και με τον πόνο
Βαριά, σιγά και σταθερά

Μπόλικη πέτρα
Μπόλικη καρδιά
Να χτίσουμε τις αυριανές μας φάμπρικες
Τα λαϊκά μέγαρα
Τα κόκκινα στάδια
Και το μεγάλο μνημείο των ηρώων της επανάστασης

Να μη ξεχάσουμε και το μνημείο του Ντικ
Ναι, ναι του σκύλου μας του Ντικ
Που τον σκοτώσαν οι χωροφυλάκοι
Γιατί αγάπαγε πολύ τους εξόριστους
Να μην ξεχάσουμε σύντροφοι τον Ντικ
Τον φίλο μας τον Ντικ
Που γάβγιζε τις νύχτες
Στην αυλόπορτα αντίκρυ στη θάλασσα
Κι αποκοιμιόταν τα χαράματα
Στα γυμνά πόδια της λευτεριάς
Με τη χρυσόμυγα του αυγερινού
Πά στο στυλωμένο αυτί του

Τώρα ο Ντικ κοιμάται στη Λήμνο
Δείχνοντας πάντα το ζερβί του δόντι
Μπορεί μεθαύριο να τον ακούσουμε πάλι
Να γαβγίζει χαρούμενός σε μια διαδήλωση
Περνοδιαβαίνοντας κάτου απ’ τις σημαίες μας
Έχοντας κρεμασμένη στο ζερβί του δόντι
Μια μικρή πινακίδα «κάτω οι τύραννοι»
Ήταν καλός ο Ντικ

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

–Allonsanfan! –Oui, mais pour aller où? ΣΤΟΝ ΤΥΡΝΑΒΟ ΑΔΕΡΦΙΑ(*) ΜΑΣ, ΣΤΟΝ ΤΥΡΝΑΒΟ!


(*) Θα μπορούσαμε να πούμε και ‘συντροφάκια’ μας, κατά την έκφραση μιας συντρόφισσας με την οποία συζητούσαμε τις προάλλες. (Δεν σας λέμε ποια. Η συζήτηση ήταν εντός της «οικογένειας»! ;-) ). Προτιμήσαμε, ως «παιχνιδιάρηδες», να «παίξουμε» με τον Μεγάλο Τσέχωφ, ο οποίος, είμαστε σίγουροι, θα μας συγχωρήσει.


Ο ΠΡΩΤΟΣ ΓΥΡΟΣ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ. Όλοι μίλησαν. Να μην πούμε κι εμείς σαν (ως) παιδιά τα δικά μας; Λοιπόν, πρώτα η γενική εικόνα.

Η πολιτική[1] κίνηση του ΓΑΠ «ή μας ψηφίζετε, ή εκλογές» δεν του «βγήκε». Αυξημένη κίνηση στις κάλπες δεν καταγράφτηκε (αν και η αποχή δεν είναι τόσο μεγάλη όσο εκ πρώτης εντυπώσεως δείχνει) τα δε ποσοστά του ΠΑΣΟΚ κατρακύλησαν περίπου στο ένα τρίτο από όσους ψήφισαν. Συνέπεια αυτού ήταν και η μείωση της διαφοράς των δυο κυβερνητικών κομμάτων, γεγονός που έδωσε μια ανάσα και κάποιο χρόνο στον Σαμαρά. Ο δικομματισμός υπολογίζεται σε κάτι ψιλά παραπάνω από το 65%, ο ΛΑΟΣ «κόλλησε», αν δεν τσούλησε και λίγο προς τα πίσω, η δε ΔΗΜΑΡ, πανελλαδικά, κατέγραψε ποσοστά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Φυσικά, σύμφωνα με όσα έχουμε πει δυο posts παραπίσω, μην περιμένετε να αθροίσουμε τα ποσοστά ΝΔ και ΔΗΜΑΡ στη λεγόμενη αντιμνημονιακή ψήφο. (Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευτο!).

Ας δούμε τώρα τα «δικά μας», τα της Αριστεράς, η οποία παρουσίασε συνολικά μια μικρή άνοδο. Ειδικότερα:

Είναι οφθαλμοφανές ότι το ΚΚΕ «επρώτευσε». Αυτό είναι και καλό και κακό. Καλό, γιατί η εδραίωσή του στην «πρώτη θέση» θα βοηθήσει εκείνους στο εσωτερικό του που πιέζουν για αλλαγή (μάλλον για έναρξη) στην πολιτική συμμαχιών —ξέρουμε ότι υπάρχουν. Κακό, επειδή ακριβώς αυτή η εδραίωσή του μπορεί να κάνει ακόμα πιο αδιάλλακτους τους «σκληρούς». Πού θα κάτσει η μπίλια; Για να τα λέμε όλα, η Υ.ΤΣΕ.Κ.Α. μας δεν έχει καταφέρει (ακόμα) να διεισδύσει στα άδυτα του Περισσού…

Καλά τα πήγε και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Φυσικά, όχι τόσο καλά όσο δείχνουν κάποια φουσκωμένα μυαλά αυτού του μετώπου που έσπευσαν να εκδηλώσουν την επιθυμία τους να γίνουν Χαλίφηδες στη θέση του Χαλίφη (ΣΥΡΙΖΑ). Αλλά, ποιος από την Αριστερά μπορεί να γκρινιάξει έντονα γι’ αυτό, χωρίς να εισπράξει την απάντηση «βγάλ’ τη σκούφια σου και βάρα με»;

Ο ΣΥΝ και, ευρύτερα, ο ΣΥΡΙΖΑ, έμεινε χοντρικά στα ίδια. Ο διεμβολισμός του ΠΑΣΟΚ από την κίνηση Μητρόπουλου δεν απέφερε τα αναμενόμενα, δεν πέσανε όμως και «ντομάτες»… Εκεί που ψιλοπέσανε ήταν στην «Ελεύθερη Αττική». Δηλαδή, στον Αλαβάνο. Καλείται να βγάλει τα σωστά συμπεράσματα. Τα οποία έχει όλες τις προδιαγραφές να τα βγάλει, υπό μια απαραίτητη προϋπόθεση: να «σκύψει» κάπως περισσότερο, ώστε να μπορεί να διακρίνει και τα «ψιλά γράμματα» της αριστερής πολιτικής…


ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ ΓΥΡΟ; Εξακολουθούν να ισχύουν τα όσα γράψαμε στο προεκλογικό post. Με μια εξαίρεση: τη Θεσσαλονίκη.

Εκεί —και στην Κεντρική Μακεδονία, ελέω Ψωμιάδη— φαίνεται ότι χτυπάει η «καρδιά» ενός οιονεί Μαύρου Μετώπου. Και στα Μαύρα Μέτωπα η Αριστερά οφείλει να είναι απέναντι. Καθαρά και ξάστερα. Πα να πει, φροντίζοντας να κάνει σαφές πως αυτό που την ενώνει με εκείνους οι οποίοι επίσης βρίσκονται απέναντι είναι μόνο το Μαύρο που αντιμάχονται. Ένα δηλαδή από τα χρώματα του κοινωνικοοικονομικού συστήματος που εκείνη και μόνο εκείνη θέλει να ανατρέψει…


ΚΑΙ ΤΩΡΑ; Σαν πολλή ώρα! Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη δημιουργία ενός Παναριστερού Μετώπου που θα βοηθήσει τους ανθρώπους αυτής της χώρας, αυτούς που ήδη υπάρχουμε κι εκείνους που θα έρθουν, να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Ο δρόμος δεν θα είναι εύκολος και τα πράγματα, κατά πάσα βεβαιότητα, θα επιδεινωθούν πριν αρχίσουν να βελτιώνονται! Όμως, οι θυσίες που θα απαιτηθούν θα είναι εθελοντικές, θα είναι για μας, και, πάνω απ’ όλα, θα είναι δίκαιες. Κι αν είμαστε όλοι μαζί, αν ο ένας είναι παραστάτης του άλλου, θα μπορέσουμε να αντέξουμε τις δοκιμασίες και να βγούμε στην άλλη όχθη.

Ανέφικτο; Ονειροφαντασίες τσογλαναραίων, όπως πρόσφατα μας έκαναν την τιμή (κυριολεκτούμε) να μας αποκαλέσουν πολιτικοί αντίπαλοι της Αριστεράς; Όχι! Αυτό το ανέφικτο το πέτυχαν οι σύντροφοι του Τυρνάβου! Όπου, όλες οι αριστερές δυνάμεις από κοινού, από το ΚΚΕ έως τον ΣΥΝ, συναντήθηκαν και συνυποστήριξαν, στη βάση κοινού προγράμματος, το ίδιο ριζοσπαστικό ψηφοδέλτιο, μένοντας έξω από τον β´ γύρο για 26 μόνο ψήφους!

Allonsanfan!


[1] Το ξέρουμε ότι αυτός ο χαρακτηρισμός θα ξενίσει και, ίσως, θα «ξινίσει» σε κάποιους δικούς μας. Επιμένουμε. Δεν μας ικανοποιεί ούτε το ‘δίλημμα’, ούτε το ‘εκβιαστικό δίλημμα’, ούτε η ‘μπλόφα’. Όχι γιατί η κίνηση αυτή δεν είχε και τέτοια χαρακτηριστικά. Αλλά γιατί, πρώτον, η Αριστερά δεν πρέπει να ξεχνάει πως όλα αυτά είναι σε τελική ανάλυση πολιτικά εργαλεία, με τα οποία, επιπλέον και δυστυχώς, φροντίζει συχνά η ίδια να εφοδιάζει τους αντιπάλους της. Για παράδειγμα: πόσο εύκολα θα έκανε αυτή την κίνηση ο ΓΑΠ, αν η Αριστερά ως παράταξη είχε ένα ενιαίο συνεκτικό πολιτικό σχέδιο απαλλαγής από το επαίσχυντο Μνημόνιο και το οποίο θα είχε φροντίσει να το προπαγανδίσει ώστε να εξασφαλίζει τη συναίνεση μιας «κρίσιμης μάζας»; Δεύτερον, γιατί κάποτε θα πρέπει να ξεστραβωθούμε και να διαβάσουμε τον «Ηγεμόνα» σωστά (έχουμε εξ άλλου ως βοήθημα και το «λυσάρι» του Μεγάλου Αntonio). Και, τρίτον, γιατί δεν μας αρέσει η αντικατάσταση της αριστερής πολιτικής με την ηθικολογία. Στο κάτω-κάτω, ποιες ιδέες έχουν μεγαλύτερη σχέση με την Ηθική από όσο έχουν οι ιδέες της Αριστεράς;

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Allonsanfan!


Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

Κι αφού τα λέτε όλα, γιατί δεν μας λέτε και τι στο διάβολο ψηφίζουνε στις εκλογές;


Σε λιγότερο από τρία εικοσιτετράωρα θα αναρτήσουμε κατά τη συνήθειά μας τη γνωστή φωτογραφία με τις πολλές κόκκινες σημαίες. Αυτές είναι οι τρίτες εκλογές για το blog. Σε αντίθεση όμως με τις δυο προηγούμενες, τις ευρωεκλογές και τις βουλευτικές του 2009, τούτη τη φορά δεν αρκεί μόνο η φωτογραφία, μια και τα πράγματα είναι λίγο μπερδεμένα. Χρειάζονται και μερικές επεξηγήσεις, για να είναι σαφές τι πιστεύουμε (κι όχι βέβαια για να σας πούμε εμείς τι πρέπει να κάνετε, όπως υπονοεί το ρητορικό ερώτημα του τίτλου) κι έτσι να μη μπει στο μυαλό κάποιου από όσους και όσες μας διαβάζουν ότι χρησιμοποιούμε τις κόκκινες σημαίες σαν κουρτίνες, για να κρυφτούμε από πίσω τους…

Αφού διευκρινίσουμε πως ό,τι πούμε, θα το πούμε έχοντας στο μυαλό μας το εκλογικό τοπίο της Αττικής, ας ξεκινήσουμε κατ’ αρχήν από κάτι βασικό:

Οι εκλογές αυτές είναι αυτοδιοικητικές. Δηλαδή, δεν θα κρίνουν την κεντρική διακυβέρνηση της χώρας, αλλά τις τοπικές ή περιφερειακές «εξουσίες» οι οποίες θα διαχειριστούν τα προβλήματα των αντίστοιχων κοινωνιών. Άρα, λέει η κρατούσα προσέγγιση, αφήστε τα πολιτικά κριτήρια στην πάντα και αναζητήστε τους ικανούς και έντιμους που θα κρίνετε ότι έχουν τα προσόντα να διαχειριστούν ικανοποιητικά αυτά τα προβλήματα.

Αν μέχρι πέρυσι αυτή η προσέγγιση είχε κάποια αξία, τώρα πια δεν έχει την παραμικρή. Γιατί εδώ και κάποιους λίγους μήνες έχει συμβεί κάτι δραματικό σ’ αυτή τη χώρα που δεν μπορεί κανείς να το αγνοεί, παρά μόνο αν μετατραπεί σε στρουθοκάμηλο (και δεν εννοούμε την Αριστερή Στρουθοκάμηλο βέβαια, άσχετα αν πρωτοπορεί στην προπαγάνδιση της αποπολιτικοποίησης των εκλογών). Κι αυτό το δραματικό δεν προέκυψε εξ ουρανού, ούτε από την κακή μας μοίρα. Προετοιμάστηκε επί σειρά ετών, που ξεπερνούν τη μια δεκαετία, και από τα δυο κόμματα που άσκησαν την κεντρική διοίκηση από το 1974 και μετά, για να μην πάμε παραπίσω.

Άρα, συμπέρασμα πρώτο: ψηφίζουμε καταψηφίζοντας συνδυασμούς που υποστηρίζονται από τα δυο κυβερνητικά κόμματα.

Εδώ, όπως προείπαμε, έρχονται οι οπαδοί της αποπολιτικοποίησης των εκλογών και ρωτούν: «Καλά και τα σκουπίδια; Η προστασία των δημόσιων χώρων; Η προστασία του περιβάλλοντος; Η εξυπηρέτηση και οι συνθήκες ζωής των πολιτών στη γειτονιά τους; Δεν σας νοιάζουν όλα αυτά;». Προφανώς, είναι ευχαριστημένοι από το πώς αντιμετώπισαν όλα αυτά τα προβλήματα όλες αυτές τις δεκαετίες οι γαλαζοπράσινοι δήμοι και νομαρχίες και θέλουν να τους ξαναδώσουν την ευκαιρία να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους…

Στο συγκεκριμένο βασικό ζήτημα, πιθανόν να προκύψει ένα ερώτημα:

Τι χαρακτηρίζεται αντικυβερνητικό; Αφού αυτή η κυβέρνηση υπέγραψε το επαίσχυντο Μνημόνιο, κάθε συνδυασμός που δηλώνει αντίθετος με το Μνημόνιο δεν είναι και αυτόχρημα αντικυβερνητικός; (Αυτό το λέει ο Τράγκας μ’ άλλα λόγια: «Τι Παφίλης, τι Κικίλιας! Σγουρός μόνο να μην είναι!»). Χρειάζεται αλήθεια να πούμε κάτι εδώ; Χρειάζεται να επισημάνουμε τη διγλωσσία του «αντιμνημονιακού» Σαμαρά ο οποίος κατά τα άλλα δηλώνει ότι «θα σεβαστούμε τις υποχρεώσεις της χώρας»; Χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι ακόμα και ο ίδιος ο ΓΑΠ «είναι κατά του μνημονίου», πιθανότατα ως σοσιαλιστής και αντιεξουσιαστής; Σας παρακαλούμε!...

* * *

Προχωράμε στο δεύτερο ζήτημα που χρήζει διευκρινίσεων: Τι γίνεται σε περίπτωση συνδυασμών που, εκτός από το ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζονται και από άλλες «προοδευτικές»[1] δυνάμεις;

Τίποτε! Τι καλό μπορεί να προκύψει από τοπικούς ή περιφερειακούς άρχοντες που συνδέονται με το ΠΑΣΟΚ, έστω και με το επίσημο χρίσμα και μόνο; Ακριβέστερα: τι καλό μπορεί να προκύψει από αυτούς, το οποίο δεν μπορεί να προκύψει από ψηφοδέλτια της Αριστεράς;

* * *

Τρίτο ζήτημα: Τι κάνουμε με τους περίφημους «αντάρτες» του ΠΑΣΟΚ;

Και πάλι τίποτε! Οι «αντάρτες» του ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που υποδηλώνουν τα εισαγωγικά: αντάρτες της φακής! Κοντεύουν να μας πνίξουν τα δάκρυα που χύνει ο Δημαράς κάθε φορά που μας διαβεβαιώνει πόσο ΠΑΣΟΚ είναι! Θα τον ψηφίσουμε κιόλας; Με ποια λογική; Με τη λογική «εμπρός να χτίσουμε το καλό ΠΑΣΟΚ»; Μα πόσα χρόνια χρειάζονται για να χτιστεί αυτό το «καλό» ΠΑΣΟΚ; Και πόσοι αρχιτέκτονες – διακοσμητές πρέπει πια να δαπανήσουν την πολύτιμη φαιά ουσία τους για να το πετύχουν; Κι επί τέλους: Αυτό το «καλό» ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσε να το χτίσει ο Μπίστης. Δεν μπόρεσε να το χτίσει η Μαρία. Δεν μπόρεσε να το χτίσει —φευ!— ούτε ο Πολύς και Μεγάλος Διαφωτιστής και Ινστρούχτορας Μίμης. Θα το χτίσει ο κάθε Δημαράς;!

* * *

Τελευταίο ζήτημα —τελευταίο και ζόρικο: Τι κάνουμε με τη συμπαράταξη δυνάμεων της Αριστεράς και Πασοκογενών κινήσεων ή ρευμάτων;

Τι περιμένετε να σας πούμε εδώ; Είναι δυνατόν, εμείς που έχουμε γράψει για την ανάγκη υπέρβασης του Μεγάλου Σχίσματος του 1914 μεταξύ των δυο ρευμάτων της ενιαίας τότε Σοσιαλδημοκρατίας, είναι δυνατόν να έχουμε αντίρρηση; Όχι βέβαια! Όμως, (πάντα υπάρχει αυτό το ‘όμως’, είναι νόμος της διαλεκτικής, τι να κάνουμε;):

Πού έγινε αυτή η συνάντηση; Δεν έχουμε εικόνα για όλη την Ελλάδα. Έχουμε όμως για ό,τι έγινε στην περιφέρεια Αττικής.

Ξαναμιλήσαμε πριν από δυο μήνες γι’ αυτό το ζήτημα και όσα είπαμε τότε ισχύουν, μια και δεν έγινε κάτι που να μας υποχρεώνει σε διόρθωση. Ας πούμε όμως κάτι που, όσο κι αν έβγαινε από τα συμφραζόμενα εκείνης της ανάρτησης, δεν είχε ειπωθεί ευθέως.

Είναι ορατό ακόμα και δια γυμνού οφθαλμού κάποιου εκ γενετής τυφλού ότι το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα έχον οποιαδήποτε σχέση με τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας που ζει σ’ αυτή τη χώρα, έχει τελειώσει. Δεν είναι πια απλώς ένα πουκάμισο αδειανό. Είναι ένα κουρελόπανο, ανίκανο να κρύψει την αδυσώπητη πραγματικότητα: είναι το κόμμα που παρέδωσε τη χώρα σιδηροδέσμια στις αγορές και τους υπηρέτες τους, αν όχι προμελετημένα, τουλάχιστον με πλήρη συναίνεση.

Μας είναι αδύνατον να καταλάβουμε πώς είναι δυνατόν, όταν μιλάμε βέβαια για πολιτικά στελέχη του κι όχι για απλούς ψηφοφόρους που είναι δεμένοι συναισθηματικά μαζί του και βασανίζονται από διλήμματα και παλεύουν με τις διαψεύσεις τους, μας είναι αδύνατον λοιπόν να καταλάβουμε οποιαδήποτε άλλη στάση πέραν αυτής της ανοιχτής καταγγελίας του και της αποχώρησης από αυτό. Πολύ περισσότερο, μας είναι αδύνατον να καταλάβουμε τις τραγικά αστείες δηλώσεις του Μητρόπουλου, δηλαδή του επικεφαλής αυτής της «συνάντησης» Αριστεράς και Πασοκογενών στην περιφέρεια Αττικής, σ’ εκείνη την ανεκδιήγητη παρουσία του προ ολίγων εβδομάδων στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Mega…

Έτσι, παρά το ότι στο ψηφοδέλτιο Μητρόπουλου συμμετέχουν δυνάμεις της Αριστεράς, παρά το ότι θα ψηφιστεί από ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που έχουν αρχίσει να το παίρνουν απόφαση πως το κόμμα τους, ό,τι κι αν αντιπροσώπευσε στο παρελθόν, δεν αντιπροσωπεύει πια ούτε κατ’ ελάχιστον τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα του ελληνικού λαού, παρά το ότι ξέρουμε πως θα στενοχωρήσουμε αρκετούς φίλους αναγνώστες και αναγνώστριες αυτού του blog, το συγκεκριμένο ψηφοδέλτιο θα μπει στην τσέπη μας μαζί με τ’ άλλα, ως ενθύμιο αυτών των εκλογών, κι όχι στην κάλπη. Για όλα όσα είπαμε παραπάνω, για όλα όσα είπαμε στο παλιότερο post, αλλά και για έναν ακόμα λόγο: δεν μπορούμε να επικυρώσουμε μια συνάντηση Αριστεράς και σοσιαλιστών, συνάντηση επιβεβλημένη, επαναλαμβάνουμε, και για μας, που ξεκίνησε με τόσο στρεβλούς όρους. Είναι σαν να υπονομεύουμε τη μελλοντική και μη εισέτι ούσα…

* * *

Τι μένει; Μένουν όλα τα άλλα ψηφοδέλτια της Αριστεράς. (Να μη λησμονηθεί ότι Αριστερά δεν είναι οποιοδήποτε σχήμα αυτοπροσδιορίζεται έτσι, ακόμα κι αν, επιπλέον, είναι και Δημοκρατική!...). Διαλέξτε ένα και ρίξτε το! Εκτός κι αν προτιμήσετε ν’ ακούσετε τον Πιτσιρίκο και να πάτε για ούζα στο Μοναστηράκι ή στην Πειραϊκή, εις υγείαν των «κορόιδων» που θα ψηφίζουμε, έχοντας ταυτόχρονα την εντύπωση ότι νικήσατε!…

Ε, καλά! Ένα αστείο είπαμε. Για να γελάσουμε…



[1] Μέσα στις οποίες, στην περίπτωση του υποψήφιου Δημάρχου Αθηναίων Καμίνη, συμπεριλαμβάνεται κι η …«Δράση» του Μάνου! Για να συναντηθεί ο «Σοσιαλισμός με Ελευθερία και Δημοκρατία» με τον «Ελευθεριακό και Δημοκρατικό Καπιταλισμό»!


Η εικόνα είναι του Στέλιου Καλόπουλου(;). Από το kafeneio-gr.blogspot.com.

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Κι εσείς λενινιστής κύριε Κανέλλη;


Όταν οι «εραστές της Ελευθερίας» αποδεικνύονται οπαδοί του «ερυθρόμορφου φασισμού»!..


ΠΡΩΤΟΣΥΝΑΝΤΗΣΑΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ του Ηλία Κανέλλη, εκεί, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν γίναμε τακτικοί αναγνώστες της «Εποχής», όπου αρθρογραφούσε τότε. Μετά, σύντομα, κάτι έγινε, κάπου διαφώνησε αυτός ή διαφώνησε η εφημερίδα μαζί του ή, το πιθανότερο, και τα δυο, κι έτσι τον χάσαμε για πολλά χρόνια. Μέχρι που τον ξαναβρήκαμε πέρυσι, συνεκδότη του «Athens Review of Books». Όσο τον διαβάζαμε εκεί —δεν χάναμε τεύχος—, τόσο απορούσαμε: τι στο διάβολο γύρευε σε μια εφημερίδα που κάτω από τον τίτλο της γράφει φαρδιά-πλατιά (και με κεφαλαία παρακαλώ!) «ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ, ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ»; Και, κυρίως, τι στο διάβολο γύρευε η εφημερίδα από δαύτον; Βεβαίως, οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να αλλάζουν γνώμη. Κομμουνιστές, ή, έστω, «συνοδοιπόροι», το 2001 ως αρθρογράφοι της «Εποχής», αντικομμουνιστές το 2009 ως εκδότες του Athens Review of Books και αρθρογράφοι —εσχάτως— των «Νέων» και του protagon.gr. Όμως (και πάλι: διάβολε!) ο Κανέλλης, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία, δεν είναι και κάνα πιτσιρίκι. Άρα, όταν αρθρογραφούσε σε κομμουνιστική εφημερίδα τα ’χε ήδη τα χρονάκια του. Τι διάβολο (τρίτη φορά, ούτε δαιμονισμένοι να ’μαστε!), τόσο αργά είδε το «φως το αληθινόν»; Εν πάση περιπτώσει, αυτά είναι ερωτήματα που θα πρέπει να απασχολούν τον ίδιο —ή την «Εποχή»…—, δεν πήραμε τον λόγο γι’ αυτά. Άλλο είναι το θέμα μας.


ΠΡΟΣΦΑΤΑ, Ο ΗΛΙΑΣ ΚΑΝΕΛΛΗΣ χώρισε τους δρόμους του από το ARB και προχώρησε στην έκδοση ενός άλλου μηνιαίου περιοδικού με τίτλο «the books’ journal» και την ίδια θεματολογία, πλην εμπλουτισμένη, όπως διευκρινίζεται στον υπότιτλο (γράμματα, τέχνες, ιδέες, πολιτική). Ήδη κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος το οποίο και σπεύσαμε να προμηθευτούμε από την «Πολιτεία», γλυτώνοντας 1,25 ευρώ από τα πέντε που κοστίζει. Είναι ευνόητο ότι το πρώτο κομμάτι που διαβάσαμε ήταν το σημείωμα του εκδότη, το editorial, όπως έχει επικρατήσει να λέγεται.

Εκεί λοιπόν διαβάσαμε, ανάμεσα στα άλλα που σκιαγραφούν τη γραμμή πλεύσης του νέου περιοδικού, τη «φιλοσοφία» του, κ.λπ., κ.λπ., και το εξής πολύ ενδιαφέρον σημείο (τα bold δικά μας, το ξέρετε πια):

«Πρωτίστως, διεκδικούμε την ελευθερία —στην έκφραση, στην αυτοδιάθεση, στο επιχειρείν. Τμήμα αυτής της ελευθερίας είναι η διαμόρφωση κουλτούρας διαλόγου, ο πόλεμος σε κάθε είδους λογοκρισία. Το Books’ Journal, έντυπο με σαφές και οροθετημένο ιδεολογικό στίγμα, είναι ανοιχτό σε όσους επιθυμούν να εκφράσουν τη διαφωνία τους, αρκεί να είναι τεκμηριωμένη με επιχειρήματα και πάντα στο πλαίσιο της λογικής: κατά τα άλλα είναι προφανές ότι δεν έχουμε τίποτα να συζητήσουμε με οπαδούς π.χ., των απόλυτων ολοκληρωτισμών του 20ου αιώνα, του χιτλερικού μίσους ή της σταλινικής βαναυσότητας —ούτε έχει νόημα να στήνουμε καβγάδες με όσους ισχυρίζονται ότι η ιδανική λύση για τη χώρα την εποχή της κρίσης θα ήταν η χρεοκοπία, η στάση πληρωμών και άλλες απίθανες δήθεν επαναστατικές λύσεις».


ΔΕΝ ΘΑ ΣΧΟΛΙΑΣΟΥΜΕ όλα όσα αναφέρει[1] στο συγκεκριμένο απόσπασμα ο Κανέλλης. Ούτε για το παμπάλαιο colpo grosso της εξομοίωσης του κομμουνισμού με το ναζισμό μέσω του παραλληλισμού Στάλιν και Χίτλερ, ούτε για την «αναβάθμιση» της άποψης για στάση πληρωμών σε …επαναστατική λύση! Όχι γιατί αυτά δεν είναι ζητήματα ανοιχτά για τα οποία δεν πρέπει συνεχώς να επιχειρηματολογούμε. Αλλά, γιατί χρειάζονται γενικότερη θεώρηση —ιδίως το πρώτο— κι όχι σε τόσο στενή σύνδεση με μεμονωμένα πρόσωπα (και μάλιστα τον Κανέλλη!). Θέλουμε να σχολιάσουμε μόνο τη «θρησκευτική ευλάβεια» την οποία επιδεικνύει ο ΗΚ προς την ελευθερία του λόγου.

Είναι η κλασική υποκριτική «θρησκευτική ευλάβεια» των φιλελεύθερων κάθε κοπής. Δηλαδή, είτε αυτών που έχουν προκύψει από δεξιόστροφο «τόρνο», είτε εκείνων που είναι προϊόν αριστερόστροφης (και πιο προηγμένης) «μηχανής». Όπου, συνοπτικά, έχεις δικαίωμα να πεις ό,τι θέλεις, αρκεί (αυτή δεν είναι η λέξη που χρησιμοποιεί ο Κανέλλης;) να συμφωνείς με το υπάρχον πλαίσιο σκέψης. Και, φυσικά (τι φιλελεύθεροι είμαστε;), έχεις κάθε δικαίωμα να βγάλεις το σκασμό, σε περίπτωση που διαφωνείς με αυτό! Σε περίπτωση που είσαι λίγο πιο «ζόρικος» και θέλεις να πεις και καμιά κουβέντα, έρχεται ο φιλελεύθερος Κανέλλης και σου λέει: «Να πας αλλού ρε! Δεν έχουμε να συζητήσουμε τίποτα μαζί σου! Ελευθερία λόγου, ναι! Αλλά όχι και για τους εχθρούς της Ελευθερίας!». Τι μας θυμίζει αυτό, τι μας θυμίζει ρε γαμώτο; Α ναι!


ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ την περίφημη αποστροφή του Λένιν την οποία απηύθυνε προς τους Μενσεβίκους και τους Σοσιαλεπαναστάτες το 1922 όταν αυτοί επέκριναν δημόσια τους Μπολσεβίκους για αντιδημοκρατικότητα και αυταρχισμό:

«Freedom yes, but for WHOM? To do WHAT?» («Ελευθερία ναι, αλλά για ΠΟΙΟΝ; Για να κάνει ΤΙ;»).


ΓΙ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΤΑΚΑ ο Λένιν θα σταυρώνεται αιωνίως από τους φίλους μας τους φιλελεύθερους! Γι’ αυτή την ατάκα τον θεωρούν ηθικό και θεωρητικό αυτουργό όσων έγιναν επί Στάλιν και ανιχνεύουν σ’ εκείνον τις ρίζες του Κακού! Κι αυτή την ατάκα έρχεται να υλοποιήσει στην καινούργια του επικράτεια ο γίγαντας της φιλελεύθερης σκέψης και ορκισμένος εχθρός κάθε «ολοκληρωτισμού» Ηλίας Κανέλλης! Και δεν φαίνεται να έχει κανένα πρόβλημα γι’ αυτό. Σωστά! Εκείνος κάνει ό,τι κάνει, επειδή θέλει να υπερασπίσει τον δικό του κόσμο, τον κόσμο της (αστικής) Ελευθερίας και Δημοκρατίας. Εμείς, έχουμε μεν το δικαίωμα να υπερασπιστούμε τον δικό μας (αλίμονο, φιλελεύθερος είναι, όχι χάπα χούπες!), μόνο όμως με …τριαντάφυλλα, τα οποία επιτρέπεται να είναι κόκκινα, όχι όμως και να έχουν αγκάθια. Διαφορετικά, είμαστε «κόκκινοι φασίστες»!...


ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ότι αυτή η λενινιστική απόκλιση του Ηλία Κανέλλη δεν θα περάσει στο ντούκου. Αναμένουμε να αναλάβει οσονούπω δράση για να τον βάλει στη θέση του ο Πάσχος! Ή η Σώτη! Ή το Γραφείο Τύπου της Δημοκρατικής Αριστεράς![2] Δεν μπορεί, κάποιος απ’ όλους αυτούς —κι από άλλους που ξεχνάμε τούτη τη στιγμή— θα το κάνει.

Όχι τίποτε άλλο. Για την Ελευθερία ρε γαμώτο!



[1] Για να τα εμπεδώσουμε, τα επαναλαμβάνει και στον δεύτερο καλύτερο Οδηγό Αγορών (και πουλημένων) της πόλης μας…

[2] Θα προσθέταμε και τον LLS, αλλά αυτό τον καιρό είναι απασχολημένος. Διαβάζει Zizek, Badiou και Μηλιό, υπό το πρίσμα βεβαίως της Χαγιεκικής σκέψης και, βεβαίως βεβαίως, πάντα εντός του πνεύματος του Μαρξ. Εσχάτως μάλιστα, τους συνθέτει και αρμονικότερα, καθώς παρακολουθεί ανελλιπώς Master Chef…


Η photo, από το protagon.gr