tag:blogger.com,1999:blog-4862517418854737744.post4126823501153949259..comments2023-11-11T22:11:30.602+02:00Comments on Left G700 : Ας αφήσουμε τους κατά φαντασίαν τεχνουργούς να ξενυχτούν στο εργαστήριό τους για να σφυρηλατήσουν το νέο Κ –με τη βοήθεια των πιστών τού νέου Α! Εμείς, το βιολί μας: Σεφεριάδη.LeftG700http://www.blogger.com/profile/18204086053591634946noreply@blogger.comBlogger3125tag:blogger.com,1999:blog-4862517418854737744.post-10343679547202808642016-04-21T16:31:00.308+03:002016-04-21T16:31:00.308+03:00Εννοείται, και πάλι φίλοι είμαστε. Όμως οι πρωϊνοί...Εννοείται, και πάλι φίλοι είμαστε. Όμως οι πρωϊνοί εδώ που είναι κάποιων σχετικών Απριλίων θέλουν και έναν απογεματινό υπνάκο, πριν τους πάρει το βράδυ.<br /><br />Υγεία και καλή καρδιά και μεταξύ μας μεταξά. Νομίζω πως ξέρουμε μέσα μας ποιοί είμαστε μεταξύ μας - και είμαστε πολλοί!. Μεταξύ μας, εύχομαι τούδε αψιμαχίες μόνο για προπόνηση, όπως τα λιονταράκια.<br />πικάπαnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4862517418854737744.post-19085656141508803302016-04-21T10:16:39.914+03:002016-04-21T10:16:39.914+03:00Φίλε πικάπα,
Επί της διαδικασίας και επί προσωπι...Φίλε πικάπα,<br /><br /><br />Επί της διαδικασίας και επί προσωπικού:<br /><br /><b>Ανακαλώ</b> την απόφασή μου να σχολιάζεις μεν ελεύθερα εδώ, αλλά όχι και να απευθύνεσαι σε μένα προσωπικά. Ο λόγος είναι ότι κάθε φορά που σκεπτόμουν (και μια και δυο και τρεις) το σκηνικό εκείνης τής ημέρας, όλο και περισσότερο έβρισκα ότι ήταν <b>υπέρ το δέον και το αναγκαίον σκληρή</b> και, ως εκ τούτου και στον αντίστοιχο βαθμό, <b>άδικη</b>. Είναι αυτονόητο ότι αυτή η ανάκληση δεν σε υποχρεώνει καθ' οιονδήποτε τρόπο να συνομιλείς μαζί μου, όταν έρχεσαι εδώ για να αφήσεις κάθε σχόλιο. Κάτι τέτοιο είναι στη διακριτική σου ευχέρεια. Απλώς, θέλω να ξέρω αν μπορώ εγώ να σου απευθύνω ευθέως το λόγο.<br /><br /><br />Τα λέμεLeftG700https://www.blogger.com/profile/18204086053591634946noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4862517418854737744.post-36999202529099017182016-04-21T09:57:09.535+03:002016-04-21T09:57:09.535+03:00No matter what, το τέλος εποχής παλιότερων ευκολιώ...No matter what, το τέλος εποχής παλιότερων ευκολιών μου, δεν μπορεί να μην αποστελεί στο μικρό blog όπου έκανα πολλά και μεγάλα και εύκολα σχόλια. Παρακάτω, ένα "τελευταίο" υποψήφιο σχόλιο που είχε σταλεί σε ένα γνωστό blog που αναδημοσίευε τμήματα από το γνωστό άρθρο "κομμουνιστές χωρίς κομμουνισμό;" - φιλοδοξοιύσε δηλαδή να είναι σχόλιο που ωστόσο φαίνεται ότι το έφαγε η μαρμάγκα:<br /><br />"Διαβάζοντας πλέον τα “αριστερά” μπλοκ σαν από συνήθεια και χωρίς να περιμένω κάτι οτιδήποτε σημαντικό να γίνει μέσα από αυτά, δεν μπορώ να αποφύγω εδώ τον πειρασμό ενός σχολίου.<br />Λέω μέσα μου, πως όλοι αυτοί που γράφουν έτσι περί κομμουνισμού, απο Ρανσιέρ π.χ. αρχόμενο, Κ-λαβ ενδεικτικά και γενικά οι του δικτύου των αρθρογραφούντων,<br />κανένας λέω δεν φαίνεται να έχει τη στοιχειωδώς απαιτούμενη επαφή με την ψυχή του σιδήρου, ή ακόμη του ξύλου, της πέτρας, της γής. Μπορεί οι τέτοιοι σκεπτόμενοι και συγγράφοντες να ομιλούν μάλιστα ανυπερθέτως υπέρ της αυτοοργάνωσης των”αποκάτω” και της ελευθερίας, αντιτιθέμενοι στην αυθαιρεσία μιας οποιασδήποτε “καλής¨ή “κακής” πρωτοπορίας. Ωστόσο, μάλλον αποτελούν κλασσικό παράδειγμα μιας ακόμη αυθαίρετης πρωτοπορίας. Και μόνο ότι αυτοί ομιλούν περί του “κομμουνισμού”, δηλαδή για λογαριασμό του σιδήρου, του ξύλου, της πέτρας, της γής, ομιλούν μάλιστα μονίμως μεταξύ τους, αυτοί οι καλλιεργημένοι και “ψαγμένοι”, ομιλούν πάντα με λόγο από χέρι αδύνατο να συγκοινωνήσει με τους ¨εργάτες”, όλο αυτό λοιπόν το σκηνικό τους καθιστά μια “πρωτοπορία” και μάλιστα εντελώς άγονη – δεν καρπίζει.<br />Μια πρωτοπορία για τον εαυτό τον δικό της και των κολλητών της, με ψυχή χρυσού, μια νομεγκλατούρα αυτο-αναφορική, που ζει τον δικό της κομμουνισμό των νοημάτων.<br /><br /><br />Αντίθετα, η “πολιτιστική επανάσταση” του κομμουνισμού των πραγμάτων, αν γίνει ποτέ, δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά τα τρυφηλά, που μοιάζουν με εκλεκτά εδέσματα σε μεγάλα πιάτα με ντρέσσιγκ, συνοδεία καλού κρασιού. Αντίθετα, το ίδιο το σίδερο, το ξύλο, η γη και η πέτρα θα ομιλούν περί του εαυτού τους, δηλαδή περί του κομμουνισμού των πραγμάτων. Και θα είναι τραχύ, όπως είναι στα αλήθεια η ψυχή των πραγμάτων.<br /><br />Συμβουλή: Όσοι λοιπόν “μεταπτυχιακοί” σκεπτόμενοι θέλουν να είναι -όσο γίνεται– κομμουνιστές, ας αφήσουν τις ατελείωτες περικολκάδες και αναμασήματα εδεσμάτων για λίγους και ας βρουν ένα πρακτικό (υλικό) τρόπο να κτήσουν -όσο μπορούν- λίγη από την “ψυχή” και αρκετή από τη “σάρκα” του σίδερου, του ξύλου, της γης της πέτρας. Όσο μπορούν, αξίζει πολύ μια τέτοια προσπάθεια, όσο δηλαδή φτάνει το σπουδαγμένο το μυαλό τους και όσο μπορεί το καλομαθημένο το σώμα τους."<br /><br /><br />ΥΓ. Υγεία και καλή καρδιά, no matter what..πικάπαnoreply@blogger.com