Επέτειος...

Αφήγημα

Όταν έπεσε η χούντα, ο πατέρας του ήταν μικρότερος απ’ όσο είναι αυτός τώρα. Εδώ και πολλά χρόνια, δεν τον βάζει πια να του διηγείται πώς ήταν εκείνη η μέρα, τι έκανε, αν είχε βγει στους δρόμους το βράδυ, αν είχε πάει στο αεροδρόμιο. Τα έχει μάθει απ’ έξω. Έκανε ζέστη -όλος ο Ιούλιος ήταν πολύ ζεστός εκείνη τη χρονιά. Είχε σηκωθεί ως συνήθως κατά το μεσημέρι, όπως όλοι οι πολιτικοποιημένοι φοιτητές που τρώγανε τις νύχτες τους μιλώντας για το Πολυτεχνείο και τα μετά, για γκόμενες και τον Τσε, έτσι ανάκατα. Είχε πιεί δυο απανωτούς φραπέδες και μέχρι να συνέρθει απ’ το ξενύχτι είχε πάει απόγευμα. Ύστερα άρχισαν να κυκλοφορούν οι φήμες και τα τηλέφωνα πήραν φωτιά. Μόλις βράδιασε, ο κόσμος άρχισε να βγαίνει στους δρόμους. Λίγοι στην αρχή, μετά πιο πολλοί, όλο και πιο πολλοί. Φυσικά είχε βγει κι αυτός. Πλατεία Αμερικής, Πατησίων, Ομόνοια. Με τα πόδια. Οι δρόμοι σιγά-σιγά γέμισαν γιώτα χι. Ακούστηκαν τα πρώτα κορναρίσματα που όσο προχωρούσε η νύχτα πολλαπλασιαζόντουσαν ασταμάτητα. Όταν πια διαδόθηκαν και οι πρώτες «επίσημες» ανακοινώσεις απ’ το ραδιόφωνο, όλη η Αθήνα ξεχύθηκε στους δρόμους. Στο Σύνταγμα συναντήθηκε με όσους απ’ την παρέα δεν είχαν φύγει για διακοπές. Στο αεροδρόμιο φυσικά δεν πήγαν. «Σιγά μη πηγαίναμε να υποδεχθούμε τον ‘εθνάρχη’!». Κατέληξαν στη Φωκίωνος, όπου τους βρήκε ο ήλιος να ονειρεύονται πράματα και θάματα.

Τα ξέρει ολ’ αυτά, τι να ρωτήσει; Ύστερα κι ο πατέρας του είχε χάσει εκείνη τη ζωντάνια που θυμάται από μικρός στα λόγια του. Στο τέλος ήταν σα να βαριόταν, σα να τον βάραινε εκείνη η μέρα. Στη δευτέρα λυκείου ήταν η τελευταία φορά που έγινε κουβέντα στο σπίτι για την 23η Ιουλίου. Δεν τον ξαναρώτησε κι εκείνος δεν έδειξε καμιά διάθεση να τα ξαναπεί…

Να είναι τα χρόνια που πέρασαν; Να είναι τα πράματα και θάματα που έμειναν όνειρα εκείνης της «θερινής νυκτός» του ’74; Να είναι τα καμώματα αυτών απ’ τη γενιά του που ήρθαν στα πράγματα και που όταν τους βλέπει στην τηλεόραση του γυρίζουν τ’ άντερα κι ας είναι «σειρές» του; Δεν μπορεί να το πει. Εκείνο που ξέρει είναι αυτό το εσωτερικό δάγκωμα που νιώθει όταν ακούει για την «προδοσία της γενιάς του Πολυτεχνείου». «Μέσα» κι ο πατέρας του. «Προδότης» κι ο πατέρας του…

Κι ύστερα αμέσως θυμάται τον Σαββόπουλο να τραγουδάει από τους Αχαρνείς: «Τώρα με χειρουργεί μι’ αλλήθωρη νεολαία, μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική. Οι γέροι χωριστά, οι νέοι άλλο πράμα κι όποιος τους θέλει αντάμα πληρώνει ακριβά».

Γειά στο στόμα σου ρε Νιόνιο, σκέφτεται πικρά. Αλλά όταν φαντάζεται τα μούτρα τους χαμογελάει…

Πώς πάει ο διάλογος μέσα στην Αριστερά;

Μαύρα κι άραχλα!

Δεν έχουμε κλείσει ακόμα δύο μήνες στο πολιτικό blogging και έχουμε πάρει ήδη μια καλή γεύση για το πώς διεξάγεται ο «διάλογος» με χώρους και άτομα που δεν τοποθετούνται στην Αριστερά αλλά την αντιπολιτεύονται. Σήμερα όμως πήραμε και μια καλή γεύση για το πώς διεξάγεται ο διάλογος εντός της Αριστεράς. Η ευκαιρία μας δόθηκε μέσα από την ανάγνωση ενός άρθρου και την αποστολή σχετικού σχολίου στο blog του Κοκκινοπράσινου Δικτύου, μιας από τις τάσεις του ΣΥΝ (http://kokkinoprasinodiktyo.wordpress.com/2009/07/03/to-14o-festival-mas-xekinaei/#comment-55).

Το γεγονός

Για τους αναγνώστες που δεν έχουν τον χρόνο -και την διάθεση ίσως- να ανατρέξουν στο παραπάνω site, τα πράγματα έχουν συνοπτικά ως εξής:

Οι φίλοι του Κοκκινοπράσινου Δικτύου δημοσίευσαν ένα άρθρο που προπαγάνδιζε το 14ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ (αρχίζει σήμερα στο Πάρκο Ειρήνης, στο Ρέντη) και φυσικά εμπεριείχε τις βασικές αντιρατσιστικές θέσεις της Αριστεράς.

Στείλαμε το παρακάτω σχόλιο: «Φίλοι Κοκκινοπράσινοι, Λέτε: “Να αναθεωρήσουμε τις ιεραρχήσεις μας, τώρα που η “μικρή” πολιτική και η “δευτερεύουσα” ευαισθησία δεν μπορούν παρά να βρίσκονται συστηματικά στην κορυφή της ατζέντας μας”. Σαν πολιτικό bypass μας ακούγεται! Δηλαδή, επειδή τα “βρίσκουμε μπαστούνια” στη “μεγάλη” πολιτική και στις “πρωτεύουσες” ευαισθησίες(;) επενδύουμε στο μεταναστευτικό; (Και να επενδύαμε και σωστά!…). Ο Καρατζαφέρης τρίβει τα χέρια του! Ακόμα ν’ ακούσετε τα τρανταχτά του γέλια;».

Μας απάντησαν ως εξής: «Θα στοιχηματίζαμε ότι μόνο εσύ το διάβασες έτσι. Αυτό που προφανώς λένε, είναι ότι το μεταναστευτικό είχε ιεραρχηθεί πιο κάτω από τη δουλειά του χώρου μας για τα δημόσια αγαθά και το περιβάλλον και η συγκυρία (σκούπες, απελάσεις, μέτρα: όχι αορίστως οι εκλογές) δείχνουν ότι η ιεράρχηση αυτή πρέπει να αναθεωρηθεί από το χώρο. Ποια “μπαστούνια” βρήκαμε στη “μεγάλη” πολιτική; Και τι ξέρεις για να είσαι τόσο ειρωνικός/ή και καχύποπτος/η;».

Ποτέ μη βάζετε στοίχημα αν δεν έχετε τουλάχιστον 50% πιθανότητες να το κερδίσετε!

Ο φίλος που έγραψε την απάντηση στο σχόλιό μας (ακόμα και στα συλλογικά blogs, ένας γράφει την απάντηση, έτσι συμβαίνει και σε μας), προφανώς δεν έχει υπ’ όψη του τον παραπάνω χρυσό κανόνα. Γιατί διαφορετικά δεν θα πρότεινε στοίχημα, χωρίς να είναι σίγουρος ότι εκείνος έχει «διαβάσει» σωστά το σχόλιό μας. Από την απάντησή του είναι φανερό πώς δεν κατάλαβε γρυ!

Αυτά που μας εξηγεί, είναι αυτά ακριβώς που καταλάβαμε από την πρώτη κιόλας ανάγνωση! Και διαφωνώντας με το πνεύμα τους, στείλαμε το σχόλιο που στείλαμε. Και τι εννοούσαμε; Εννοούσαμε αυτό που εν μέρει, «διακριτικά» και δειλά-δειλά έχει αρχίσει να ακούγεται από αριστερούς ανθρώπους (όπως, ας πούμε, τον Αλέκο Αλαβάνο…), σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, σε συνεδριάσεις, ή και στην πολιτική αρθρογραφία. Τι δηλαδή; Ότι οι θέσεις της Αριστεράς για το μεταναστευτικό ζήτημα, χρήζουν επανεξέτασης, αφού, με τη μέχρι τώρα «γραμμή», το μόνο που έχουν επιτύχει είναι να φουσκώνουν τα πανιά του Καρατζαφέρη! (Το λέμε έτσι τηλεγραφικά, γιατί το ζήτημα σηκώνει αναρτήσεις επί αναρτήσεων!).

Βέβαια, με το σχόλιό μας προχωρήσαμε -εμμέσως πλην σαφώς- και λίγο παραπέρα απ’ όσο προχωρούν συνήθως όσοι αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό τις θέσεις της Αριστεράς για τους μετανάστες. Και μας κάνει εντύπωση που «μπαρουτοκαπνισμένα» στελέχη του ΣΥΝ, όπως τα άτομα που εντάσσονται στο Κοκκινοπράσινο Δίκτυο, δεν μπόρεσαν να το αντιληφθούν. Πού προχωράμε; Στην διατύπωση της σκέψης ότι η Αριστερά, ευρισκόμενη σε αδιέξοδο να συγκινήσει ευρύτερες μάζες προβάλλοντας τα βασικά της πολιτικά και γενικά κοινωνικά προτάγματα και κινδυνεύοντας έτσι να μείνει άνευ αντικειμένου και επιδιωκόμενου σκοπού, επιχειρεί να συντηρηθεί ως πολιτικό ρεύμα υπερεπενδύοντας σε πολιτισμικά και ειδικά κοινωνικά ζητήματα, με πρώτο και κύριο το μεταναστευτικό. Όπου, για το μεταναστευτικό, εκτός από το λάθος της «υπερεπένδυσης» κάνει το λάθος να κινείται και προς αδιέξοδες κατευθύνσεις. Αυτό εννοούσαμε όταν γράψαμε ότι «τα βρίσκουμε (τα βρίσκουν) μπαστούνια» στη «μεγάλη» πολιτική και γι' αυτό καταφεύγουμε (καταφεύγουν) στο «πολιτικό bypass». Και μεγάλη πολιτική για μας, δεν είναι οι εκλογές, όπως ίσως κατάλαβε ο Κοκκινοπράσινος φίλος που μας απάντησε, αλλά η προσπάθεια να πειστούν μεγάλοι αριθμοί ανθρώπων για την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής κοινωνίας που ευαγγελίζεται -αν δεν κάνουμε λάθος- η Αριστερά. Μετά από όλες αυτές τις εξηγήσεις, εξακολουθεί να απορεί πού τα έχει «βρει μπαστούνια» η Αριστερά; Γούστο θα ‘χει!

Εν κατακλείδι: Με το σχόλιό μας εκφράσαμε την διαφωνία μας με την άποψη ότι απαιτείται τοποθέτηση του μεταναστευτικού ζητήματος σε ακόμα πιο ψηλή θέση στην ατζέντα της Αριστεράς. (Δηλαδή, τι άλλο να κάνουμε; Να βαφτούμε όλοι μαύροι;). Το ζήτημα δεν είναι εκεί. Το ζήτημα είναι να ξαναδούμε την πολιτική της Αριστεράς στο συγκεκριμένο ζήτημα, διερευνώντας τους λόγους της αποτυχίας της και κατ’ επέκταση εξετάζοντας τι πρέπει να αναθεωρήσουμε από αυτήν. Δεν είναι ζήτημα προτεραιοτήτων. Είναι ζήτημα περιεχομένου της πολιτικής (φιλοσοφίας) μας.

«Ξέρεις ποιός ειμ’ εγώ ρε;»

Όχι, όχι. Ο φίλος που απάντησε στο σχόλιό μας δεν έγραψε κάτι τέτοιο. Δεν θέλουμε να φανούμε άδικοι ή συκοφάντες. Απλώς το ...είπε!

Αυτό δεν λέει όταν γράφει «και τι ξέρεις;»; Θέλει πολύ μεγάλη φαντασία να καταλάβει κανείς, ότι το πλήρες νόημα είναι «και τι ξέρεις εσύ μπροστά σε μας»; Ελάτε τώρα, μη μας απογοητεύετε!...

Σωστά. Τι ξέρουμε εμείς; Κάτι αδέσποτοι του Διαδικτύου -και του κερατά- είμαστε, κάτι μπλογκεράδες ημιαπασχολούμενοι, χωρίς σταθερή δουλειά και προοπτικές. Και βέβαια, χωρίς στελεχιακή θέση σε κάποιο αριστερό κόμμα ή έστω οργάνωση, που σημαίνει χωρίς κομματική σημαία. (Δυστυχώς, η Κόκκινη δεν αρκεί για να μας σώσει...).

Και επειδή είμαστε αυτοί που είμαστε, κάτι ρεμάλια δηλαδή, δεν έχουμε και «καλούς τρόπους»! «Παρεκτρεπόμαστε»! Γινόμαστε «ειρωνικοί»! Και εκφράζουμε «καχυποψία»! Και τα αριστερά στελέχη ακούνε μόνο την politically correct κριτική, δεν σηκώνουν ειρωνείες! Ούτε επιτρέπουν να δείχνεις καχυποψία απέναντι στις απόψεις τους. Τους ανεβαίνει το ζάχαρο!

Διότι σου λένε: «Μα τι θέλουν επιτέλους τα κωλόπαιδα; Διατηρούμε σταθερά την Αριστερά στο 14% πάνω-κάτω (περισσότερο κάτω, είναι αλήθεια). Δεν αφήνουμε τα προβλήματα της κοινωνίας να αυξάνονται σε ρυθμούς μεγαλύτερους από αυτούς του πληθωρισμού. Ενισχύουμε το ΛΑΟΣ, προσέχοντας όμως πάντα να μην φτάσει σε όριο αυτοδυναμίας. Και -αυτό πού το βάζεις;- πηγαίνουμε και στη Γιορτή για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας με μαύρη γκόμενα άμα λάχει! Και να βγάζουν και γλώσσα; Τι άλλο να κάνουμε δηλαδή για να είναι ευχαριστημένα;»

Να μάθετε κατ’ αρχήν να ακούτε σύντροφοι! Γιατί αν δεν μάθετε να ακούτε, το μόνο που κάνετε είναι να σκάβετε το λάκκο της Αριστεράς.

Και ξέρετε κάτι; Με όλο τον σεβασμό, δεν είστε ιδιοκτήτες της Αριστεράς. Η Αριστερά δεν έχει ιδιοκτήτες. Μόνο συνιδιοκτήτες. Αυτή τη στιγμή, παρά τα στραπάτσα, είναι κάμποσες εκατοντάδες χιλιάδες. Κι ανάμεσά τους τυχαίνει να είμαστε κι εμείς.

Φαίνεται ότι αυτό το «συν», αν και είναι η συντομογραφία με την οποία αναφέρεται το κόμμα στο οποίο ανήκετε, σας κάθεται στο στομάχι.

Σόδα!

Οι "φίλοι" της Ελευθερίας εναντίον των φίλων του καπνού

Με αφορμή τα μέτρα περιορισμού του καπνίσματος που ισχύουν από σήμερα, παρατηρούμε ένα περίεργο(;) φαινόμενο. Παρά το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με μέτρα τα οποία χωρίς καμιά αμφιβολία περιορίζουν τις ελεύθερες επιλογές ενός ατόμου, οι πιο ένθερμοι υπερασπιστές των μέτρων, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, εμφανίζονται να είναι οι «φίλοι» της Ελευθερίας, δηλαδή οι φιλελεύθεροι όλων των πτερύγων -δεξιοί, αριστεροί και κεντριστές.

Είναι αλήθεια ότι το «βαρύ πυροβολικό» δεν έχει εκφραστεί ακόμα. Δεν εντοπίσαμε ας πούμε κάποιο άρθρο του Ανδριανόπουλου, του Μάνου, του Ανδρουλάκη, του Δήμου, ή του Περλικού(!). Oύτε καν του Διονύση Γουσέτη, που από μέλος του Συνασπισμού μέχρι το 2003, βρέθηκε στις πρόσφατες Ευρωεκλογές υποψήφιος της «Δράσης»(!), δίνοντας έτσι στα 65 του ένα εκθαμβωτικό παράδειγμα του πόσο πολύ οι φιλελεύθεροι χαρακτηρίζονται από μία αξιοθαύμαστη ιδεολογική «κινητικότητα». Τόσο αξιοθαύμαστη, ώστε μόνο με τις αρχές που διέπουν το φαινόμενο των συγκοινωνούντων δοχείων μπορεί να συγκριθεί…

Ωστόσο, κάποιες φωνές έχουν ήδη ακουστεί. Και από τις φωνές αυτές διαπιστώσαμε, όχι με έκπληξη φυσικά, ότι οι φίλοι μας έγραψαν στα παλιά τους τα υποδήματα έναν από τους «Αγίους» του Φιλελευθερισμού, τον Isaiah Berlin. Και όταν αγνοείται ένας «Άγιος» του επιπέδου του Berlin, που έχει τιμηθεί και με τον τίτλο του «Sir», το πράγμα αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Σύμφωνα με τον Isaiah Berlin η ελευθερία διακρίνεται σε δύο βασικές κατηγορίες. Στην αρνητική (ελευθερία από) και στην θετική (ελευθερία για). Η αλλιώς: Ελευθερία από περιορισμούς και καταναγκασμούς και ελευθερία για να επιτευχθούν διάφοροι σκοποί, συνήθως συλλογικοί. Αν και δεχόταν ότι και οι δύο αυτές κατηγορίες έχουν την αξία τους πίστευε ότι η θετική μορφή της ελευθερίας κρύβει μέσα της το σπέρμα του ολοκληρωτισμού.

Τα μέτρα για τον περιορισμό του καπνίσματος εντάσσονται ασφαλώς στην δεύτερη μορφή, την «ύποπτη» κατά Berlin. Παρ’ όλα αυτά οι φιλελεύθεροι τα υποστηρίζουν. Και όχι μόνο τα υποστηρίζουν, αλλά και απαιτούν καθολική εφαρμογή της απαγόρευσης στους δημόσιους χώρους, κατηγορώντας την κυβέρνηση για ατολμία και ανεπίτρεπτους συμβιβασμούς! Είναι -λέει- απαράδεκτο να παρέχεται το δικαίωμα στους καταστηματάρχες χώρων μικρότερων των 70 τμ να αποφασίζουν εκείνοι αν θα επιτρέπεται το κάπνισμα στα καταστήματά τους, από τη στιγμή που το ζήτημα έχει να κάνει με την υπεράσπιση της δημόσιας υγείας.

Τι δείχνει αυτή η στάση τους; Πρώτα-πρώτα το γεγονός ότι δικαιώνεται η άποψη της Αριστεράς, σύμφωνα με την οποία δεν μπορεί να γίνει διαχωρισμός της έννοιας της Ελευθερίας σε φορμαλιστική κατ’ ουσία βάση, όπως αυτή του Berlin.

Δεύτερον, ότι σε πολλά ζητήματα της κοινωνικής ζωής -από την απαγόρευση ή μη της ισλαμικής μαντήλας, μέχρι την εξομοίωση του γάμου των ομοφυλόφιλων με αυτόν των ετεροφυλόφιλων- το μοναδικό κριτήριο δεν μπορεί να είναι η αρνητική ελευθερία, όπως συνήθως το θέτει η φιλελεύθερη επιχειρηματολογία, αλλά και το εκάστοτε δημόσιο ή καλύτερα κοινωνικό συμφέρον. Η αναγωγή στην Ελευθερία και μόνο ισοδυναμεί με μετάθεση.

Η μετάθεση αυτή -κι εδώ έχουμε το τρίτο και πολύ ενδιαφέρον συμπέρασμα- εφαρμόζεται από τους φιλελεύθερους και στο πεδίο της οικονομίας. Όπου εκκινούν από το ότι ο περιορισμός της ελευθερίας του ατόμου να επιδιώκει το προσωπικό του όφελος, είναι κατάφωρη παραβίαση της ατομικής του ελευθερίας. Οι τρομακτικές ανισότητες που προκύπτουν από αυτή την ελευθερία κάτω από τον ισχύοντα καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και οι κοινωνικές επιπτώσεις που επιφέρουν δεν τους πτοούν καθόλου. Το σημαντικό είναι να μην παραβιάζεται η (οικονομική) ελευθερία του ατόμου!

Κολοκύθια μετά ριγάνεως! Αυτοί οι «ύμνοι προς την Ελευθερία» δεν κρύβουν τίποτε άλλο από την υπεράσπιση ενός συστήματος που εκφράζει και αντιπροσωπεύει τα συμφέροντά τους. Συμφέροντα που είναι είτε πραγματικά, με την έννοια δηλαδή ότι ήδη έχουν κατακτήσει «δεσπόζουσα θέση» στην κοινωνικοοικονομική πυραμίδα, είτε φανταστικά, με την έννοια ότι φιλοδοξούν να κατακτήσουν μία τέτοια θέση στο μέλλον.

Όπως «κολοκύθια μετά ριγάνεως» είναι και οι «ανησυχίες» τους για τη δημόσια υγεία. Αυτό που επιδιώκουν είναι η μείωση των κοινωνικών δαπανών η οποία θα επιτρέψει την περαιτέρω μείωση των φόρων και φυσικά τη μεγαλύτερη κερδοφορία των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών. Διότι αυτό που είναι πραγματικά ιερό και απαραβίαστο στον Καπιταλισμό είναι το ατομικό κέρδος κι όχι βέβαια η υγεία και η ζωή των ανθρώπων.

Αν τα πράγματα δεν ήταν έτσι, οι φιλελεύθεροι δεν θα ξεσπάθωναν μόνο υπέρ των αντικαπνιστικών μέτρων. Πριν απ’ αυτό, θα έπρεπε να είχαν ξεσηκωθεί για το γεγονός, ότι το 2006 ας πούμε, πέθαναν παγκοσμίως από ελονοσία(!) τουλάχιστον 750.000 παιδιά ηλικίας μέχρι 5 ετών! Δηλαδή περισσότερα από 2.000 την ημέρα! Οι πρόωροι θάνατοι από κάπνισμα -ενεργητικό και παθητικό- στις χώρες της ΕΕ το 2002 ήταν 79.000, δηλαδή λίγο πάνω από 200 την ημέρα! Αναλογία σε σχέση με τους θανάτους (μόνο παιδιών) από ελονοσία 10 προς 1. Προφανώς όχι αρκετή για να συγκινηθούν οι «εραστές» της Ελευθερίας...

Θα πει κάποιος: Ε, φυσικό είναι. Οι άνθρωποι ενδιαφέρονται πρώτα για την Ευρώπη, είναι «Ευρωπαϊστές»! Σωστά. Έλα όμως που οι φίλοι μας οι φιλελεύθεροι προσπαθούν να λανσαριστούν εδώ και κάποια χρόνια τώρα, ως οι κατ’ εξοχήν αντίπαλοι των συνόρων και των «εθνικισμών»;!

Oh dear. It’s a real mess!