Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Μεγάλο ζεϊμπέκικο για τον Νίκο (κ α ι τον Δημήτρη, κ α ι τον άλλο Νίκο, κ α ι τον Ηλία)


ΣAN ΣΗΜΕΡΑ πριν από 59 χρόνια, ημέρα Κυριακή, χαράματα, ο Νίκος Μπελογιάννης, πρώτος σ’ ένα «χορό» για τέσσερις[*], πήγε μαζί τους «για καθαρό αέρα». Κι εμείς, αυτή τη βροχερή Πέμπτη, μες το μουντό και άχαρο μεσημέρι, ένας εδώ κι άλλος εκεί, κάνουμε το ελάχιστο. Χορεύουμε αυτό το ζεϊμπέκικο, χτυπώντας τη γη για χαιρετισμό. Χωρίς όργανα, χωρίς μουσική, χωρίς μπύρες και παλαμάκια… Στα βουβά.



ΕΤΣΙ… ΑΠΟ ΜΝΗΜΗΣ…




****


Στα περβόλια, μες στους ανθισμένους κήπους

σαν άλλοτε θα στήσουμε χορό

και τον Χάρο θα καλέσουμε

να πιούμε αντάμα και να τραγουδήσουμε μαζί


Κράτα το κλαρίνο και το ζουρνά

κι εγώ θα ’ρθώ με τον μικρό μου τον μπαγλαμά

Αχ, κι εγώ θα ’ρθώ…

μες στης μάχης τη φωτιά με πήρες, Χάρε

πάμε στα περβόλια για χορό


Στα περβόλια, μες στους ανθισμένους κήπους

αν σε πάρω, Χάρε, στο κρασί

αν σε πάρω στον χορό και στο τραγούδι

τότες χάρισέ μου μιάς νυχτιάς ζωή


Κράτα την καρδιά σου, μάνα γλυκιά

κι εγώ είμ’ ο γιός που γύρισε για μια σου ματιά

Αχ, για μια ματιά…


Για το μέτωπο σαν έφυγα, μανούλα

εσύ δεν ήρθες να με δεις

Ξενοδούλευες και πήρα μόνος μου το τρένο

που με πήγε πέρ’ απ’ τη ζωή


****



[*] Νίκος Μπελογιάννης, Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος, Ηλίας Αργυριάδης.



Η φωτογραφία είναι από το os3.gr

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

It’s not the social, it’s not the political; it’s both, stupid (comrade)!


ΑΥΤΟΣ Ο (ΑΜΕΤΡΟΕΠΗΣ) ΤΙΤΛΟΣ μάς βγήκε αυθόρμητα, διαβάζοντας ένα ωραίο άρθρο του Στάθη Κουβελάκη που δημοσιεύτηκε στην «Εποχή» της τελευταίας Κυριακής (Το αθέατο τέλος ενός χειμώνα). Προς στιγμή, τον βάλαμε στην πάντα όμως, μια και πιστεύουμε ότι το αυθόρμητο δεν είναι πάντα καλός σύμβουλος…


Αλλά ύστερα, οδηγημένοι από μια παραπομπή, ξαναδιαβάσαμε ένα παλιότερο άρθρο του ίδιου, που είχε δημοσιευτεί επίσης στην «Εποχή» («Πρώτος γύρος» ή «χαμένη άνοιξη»; ), στις αρχές του περασμένου Σεπτεμβρίου, και αφήσαμε τον αυθόρμητο τίτλο ως έχει και ευρίσκεται. ( Όλη η ντροπή δική μας! ;-) ).



ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ —όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη— αυτά τα δυο άρθρα. Είναι γραμμένα από έναν διανοούμενο της Αριστεράς, ο οποίος συμβαίνει να ανήκει στη μικρή εκείνη μειοψηφία των διανοητών που, από τη μια, δεν έχουν χάσει τα μυαλά τους με τα κινήματα, κι από την άλλη, δεν έχουν πουλήσει και την ψυχή τους στα κόμματα.[1]



ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΜΕΓΑΛΑ, ιδίως το τελευταίο, κι ίσως δεν έχετε χρόνο ή, ακόμα και να βαρεθείτε. Ανθρώπινα και τα δυο. Το έχουμε πάθει κι εμείς άπειρες φορές, οπότε δεν μπορούμε να πούμε τίποτε. Μπορούμε όμως να κάνουμε κάτι. Κι αυτό που κάναμε είναι να παραθέσουμε μερικά αποσπάσματα και από τα δυο άρθρα τα οποία αναφέρονται ακριβώς σε αυτό που εστιάζει ο (αμετροεπής) τίτλος μας: στη σύζευξη του κοινωνικού με το πολιτικό. Ο καθένας έχει και τον καημό του βλέπετε, κι εμάς, ένας από τους μεγάλους καημούς μας είναι να αποδομήσουμε όσο μπορούμε την ατελέσφορη[2] ιδέα ότι η αυθόρμητη κοινωνική κίνηση φτάνει και περισσεύει για να περάσουμε απέναντι. Βέβαια, για να τα λέμε όλα, η πολιτικά οργανωμένη Αριστερά, με τη μαλακία που τη δέρνει, συμβάλλει θεαματικά στην καλλιέργεια αυτής της ιδέας. (Από αυτή την άποψη, θα ήταν χρήσιμο και σ’ αυτήν να έριχνε καμιά προσεκτική ματιά στα άρθρα του Κουβελάκη. Κι ας μη του στείλει «επίσημη» απάντηση…[3]). Έτσι, μ’ αυτά και μ’ εκείνα, κι εμάς «είν’ η [αποδομητικές] προσπάθειές μας σαν των Τρώων». Εν πάση περιπτώσει, ό,τι μπορούμε κάνουμε και πάσα προσφορά δεκτή…


Λοιπόν, τα αποσπάσματα από τα άρθρα του Στάθη Κουβελάκη (τα bold δικά μας):



Ι

«Για αυτούς τους λόγους, και αρκετούς άλλους που δεν έχουμε το χώρο να αναπτύξουμε (όπως η πολύπλευρη αδυναμία του συνδικαλιστικού κινήματος, οι δυσκολίες υπέρβασης των τάσεων κατακερματισμού του κοινωνικού ιστού που εντείνει η κρίση) δεν μπορεί να αποκλειστεί η κατάληξη αυτού του πρώτου γύρου της κοινωνικής αντιπαράθεσης σε μια ακόμη ‘‘χαμένη άνοιξη’’ του λαϊκού κινήματος. Χωρίς καθοδήγηση και ένταξη σε πολιτικό σχέδιο, η εξέγερση των Ιουλιανών του 1965, που κανένας οργανωμένος φορέας δεν προκάλεσε ή θέλησε, παρ’ ότι σημάδεψε βαθειά την λαϊκή συνείδηση, στάθηκε ανίκανη να αποτρέψει την πορεία προς την δικτατορία. Ακόμη και το ‘‘θερμό φθινόπωρο’’ που πολλοί προεξοφλούν μπορεί λοιπόν να αποτύχει όχι μόνο στους στόχους του (κάτι τέτοιο είναι ούτως ή άλλως ένα ανοιχτό ενδεχόμενο οποιασδήποτε αντιπαράθεσης) αλλά ακόμη στην δυνατότητα σύνδεσης με υπολογίσιμες αριστερόστροφες πολιτικές δυναμικές. Δεν λείπουν εξ άλλου πρόσφατα αντίστοιχα παραδείγματα αποσύνδεσης του ‘‘πολιτικού’’ από το ‘‘κοινωνικό’’, από τον ελληνικό Δεκέμβρη του 2008 μέχρι το αργεντίνικο ‘‘κασερολάζο’’ του 2001 ή τη πλούσια εμπειρία αγώνων στη Γαλλία από το 1995 έως το 2006».


ΙΙ

«[…] κάθε επιμέρους αγώνας εξαρτάται καθοριστικά από τον κεντρικό πολιτικό συσχετισμό, σε ό,τι αφορά τον τρόπο διεξαγωγής του, την έκβασή του, ακόμη και την έναρξη του. Αυτή η όψη είναι βέβαια που θέτει σήμερα και τα μεγαλύτερα προβλήματα στην Αριστερά: γιατί η απουσία ενεργούς παρέμβασης, η εσωστρέφεια και η ροπή στην ρουτίνα του κλασικού εκλογικο-πολιτικού παιχνιδιού από την πλευρά της Αριστεράς έχει άμεσα, και παραλυτικά, αποτελέσματα στην ίδια την ύπαρξη και την ποιότητα των κοινωνικών κινητοποιήσεων. Για να το πούμε πιο απλά, ο πήχης είναι τόσο ψηλά ώστε να είναι εξ αρχής αντιληπτό ότι χωρίς κατάλληλο πολιτικό ‘‘κοντάρι’’ η απόπειρα άλματος μοιάζει μάταιη».


ΙΙΙ

«Αυτό σημαίνει και η πολιτική κεντρικότητα της τρέχουσας αναμέτρησης: ο καθένας περίπου καταλαβαίνει ότι η ανατροπή των μέτρων δεν είναι συμβατή με την παραμονή αυτής της κυβέρνησης στην εξουσία. Με αυτή την έννοια, η σύγκρουση θέτει άμεσα θέμα εξουσίας, κατ’ αρχήν κυβερνητικής, και, δεδομένου του συνολικού χαρακτήρα των επίδικων, κοινωνικής, με την έννοια της βαθειάς αλλαγής των ταξικών συσχετισμών».


IV

«Η πρόκληση είναι κυριολεκτικά ιστορική, και, ας μην το κρύβουμε, είναι βαρύ το φορτίο που καλείται να επωμιστεί αυτή την στιγμή η ελληνική αριστερά».


V

«Η ιδέα του παρατεταμένου λαϊκού πολέμου αποτελεί λοιπόν και ένα συμπέρασμα που βγαίνει από την εμπειρία του Δεκέμβρη του 2008. Σημαίνει ότι οι εξεγερσιακές μορφές δράσης τείνουν να αποτελέσουν πλέον τμήμα κάθε κοινωνικής σύγκρουσης μεγάλης εμβέλειας, ειδικά στο βαθμό που σηματοδοτούν τη συμμετοχή στη συλλογική δράση στρωμάτων που βρίσκονται εκτός των παραδοσιακών οργανωτικών σχημάτων. Ταυτόχρονα όμως προσκρούουν ως τέτοιες και σε συγκεκριμένα όρια. Στην περίπτωση του Δεκέμβρη, όπως έχουν τονίσει οι Λ. Κοτρωνάκη και Σ. Σεφεριάδης, ‘‘κομβική χρονικότητα απετέλεσε η σταδιακή εξάντληση της αδιαμεσολάβητης οργής ως επαρκούς πολιτικού κινήτρου για την κλιμάκωση των δράσεων. Η ενδεχομενικότητα αυτή στάθηκε και βασική αιτία αναστροφής της εξεγερσιακής διάχυσης’’. Για να έχουν λοιπόν αποτέλεσμα, άρα προοπτική, οι πολύμορφες εξεγερσιακές δράσεις πρέπει να ενταχθούν σε ένα ευρύτερο σχέδιο, με καθορισμένους στόχους και επιλογή συγκεκριμένων μέσων προς επίτευξή τους».


VI

«Παρατεταμένος λαϊκός πόλεμος σημαίνει λοιπόν ότι η αναγκαία και συντελούμενη κλιμάκωση δε θα είναι ούτε ένα ‘‘ελληνικό Ταχρίρ’’, ούτε βέβαια απλό κοινοβουλευτικό παιχνίδι, αλλά συνδυασμός και εναλλαγή πολλαπλών μορφών και επιπέδων πάλης, εντός των οποίων θα ενεργοποιούνται διαρκώς ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας και θα αμφισβητούνται/μετασχηματίζονται τα δεδομένα πλαίσια πολιτικής και κοινωνικής έκφρασης».


VII

«[…] και τελικό στόχο την ανατροπή του συνολικού συσχετισμού δύναμης, με δυό λόγια μια ‘‘πολιτική τομή σφραγισμένη από την καταλυτική παρουσία του λαϊκού παράγοντα’’».


VIII

«Ερχόμαστε τώρα στο απόλυτα καθοριστικό πρόβλημα του γενικού συντονισμού των λαϊκών δυνάμεων. Τα γραπτά […] στα οποία αναφερόμαστε προϋποθέτουν με απόλυτη σαφήνεια την ύπαρξη ενός στρατιωτικού και πολιτικού επιτελείου. Ελλείψει κάποιας μορφής συντονισμού, η στρατηγική προσέγγιση καθίσταται εξαιρετικά δύσκολη, έως και καθαρά μεταφορική. Στις συνθήκες της παρούσας κοινωνικής αναμέτρησης, κάτι τέτοιο βάζει ένα απαγορευτικό όριο στην ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων: όταν όρος για να αποσυρθεί ένα επιμέρους νομοσχέδιο είναι ουσιαστικά να ανατραπεί η κυβέρνηση και το μνημονιακό πλαίσιο, η απουσία στρατηγικής κατεύθυνσης οδηγεί στην αναπαραγωγή του κατακερματισμού, στην αποθάρρυνση και, εν τέλει, στην αποδιοργάνωση της ίδιας της άμυνας. Είναι λοιπόν ή ίδια η μορφή της σύγκρουσης που οδηγεί άμεσα στην ανάγκη ύπαρξης ενός κέντρου που να θέτει υπό αίρεση το διαχωρισμό του πολιτικού με το κοινωνικό».



[1] Ούτε ακόμα και σε αυτά που είναι «των κινημάτων»… ;-)


[2] Συχνά και «βολική» ή, ακόμα και εκ του «πονηρού»…


[3] ;-)



Η εικόνα των δυο χορευτών του ενός ζευγαριού, από το hubspot.com

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

–Λοιπόν; Πού καταλήγουμε με τον τίτλο; «Για τη σημαία»; –Όχι ρε γαμώτο! Θα μας κάψεις! «Μ ε τη σημαία» είπαμε! Μ ε!


ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που πλησιάζει εθνική επέτειος, ένα τμήμα της Αριστεράς, διάχυτο σε όλους τους σχηματισμούς της, το πιάνει ταράκουλο! Και παρακαλάει το καημένο, παρακαλάει αυτή η Αριστερά, να της τύχει κανένα ταξιδάκι στο εξωτερικό, ώστε να μπορέσει να «λείψει απ’ τη χώρα για δουλειές», δικαιολογημένα! Διότι μπαίνει σε μεγάλα βάσανα!

Κατ’ αρχήν: Πώς ακριβώς θα το γράψει; Θα βάλει το ‘εθνική’ πριν από το ‘επέτειος’; Άντε, να το βάλει. Κι αν της πουν ότι διολισθαίνει σε εθνικιστικές θέσεις; Αν της πουν ότι μετατρέπεται από διεθνιστική σε εθνοκομμουνιστική; Αν της πουν ότι γίνεται ουρά του Καρατζαφέρη; Α πα πα!... Να μη το βάλει! Χίλιες φορές!

Μα τότε θα της πουν ότι είναι εθνομηδενιστική! Θα της θυμίσουν τη θέση του ΚΚΕ για τη Μικρασιατική εκστρατεία! Ή τη Μακεδονία που ήθελε να τη δώσει στους Βούλγαρους! Φτου κακά!

Κι έχει και χειρότερα!


ΕΙΝΑΙ ΚΙ Η ΣΗΜΑΙΑ! Τι να κάνει με τη σημαία; Να την υψώσει; Να μη την υψώσει; Κι αν την υψώσει, να ’ναι από νάιλον ή από ύφασμα; Αν πάλι δεν την υψώσει, να βάλει στο κοντάρι, την άλλη, την κόκκινη, ή όχι; Αν δεν τη βάλει, μήπως της πουν ότι αλλαξοπίστησε; Κι αν τη βάλει, μήπως σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και το πάρει πρέφα η Σώτη και της τη βγει από αριστερά και της πει «άμα είναι να λέμε ‘‘κάτω οι σημαίες’’ να το λέμε για όλες!»;

Δύσκολοι καιροί για αριστερούς, ό,τι και να πείτε…


ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΛΥΣΑΜΕ το ζήτημα με τον τρόπο που βλέπετε στην εικόνα. Βέβαια δεν είναι πρωτότυπος. Το κόλπο το είχε ανακαλύψει το παλιό ΚΚΕ εσ. (Μαρξ σχωρέστο!). ‘Ανακαλύψει’, τρόπος του λέγειν μια και στην πραγματικότητα το είχε κοπιάρει από το PCI. (Φαίνεται είναι καταδικασμένοι οι έλληνες αριστεροί να έχουν πάντα ένα κόμμα – οδηγό…).[1] Βέβαια, εδώ και πολλά χρόνια, οι «κληρονόμοι» του ΚΚΕ εσ. τις πέταξαν και τις δυο σημαίες, σήκωσαν τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κι από ’δω πάν’ κι οι άλλοι. Όχι παίζουμε!

Εν πάση περιπτώσει, εμείς αυτό τον τρόπο βρήκαμε να λύσουμε το ζήτημα της σημαίας σήμερα.[2] Αν σας μπερδεύει επειδή η μια σημαία κονταροχτυπιέται με την άλλη, είναι γιατί σας μπερδεύει η διαλεκτική. Όπως μπέρδεψε κι έναν από μας που το ‘με’ πήγε να το κάνει ‘για’.[3] Κι αυτό, επειδή δεν μπορεί να καταλάβει ότι η Αριστερά είναι υπέρ του εθνικού, αλλά του εθνικού νοούμενου ως πεδίου κοινωνικών αγώνων. Έτσι, από μέσο πήγε ο αθεόφοβος να μετατρέψει το έθνος σε σκοπό! Τόσο «έξυπνος»! Για να μη γινόμαστε υπερβολικά αυτοκριτικοί όμως, να πούμε ότι άλλο τόσο είναι «έξυπνοι» κι όσοι πιστεύουν στην «παγκόσμια (ή ευρωπαϊκή) επανάσταση», επειδή δεν έχουν(;) συνειδητοποιήσει (ακόμα!) ότι παγκόσμια διακυβέρνηση μπορεί να προκύψει, αλλά παγκόσμια (ή πανευρωπαϊκή) επανάσταση ποτέ των ποτών. Περισσότερες πιθανότητες συγκεντρώνει το ενδεχόμενο να βγάλει ο ήλιος κέρατα!


ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΝΑΜΕ το σημερινό επετειακό σημείωμά μας. Αν δεν πέφταμε πάνω σε ένα δημοσίευμα του σοβαρού[4] ιστολογίου aformi. Σ’ αυτό, ένας απίθανος τύπος ονόματι Δημήτρης Λιθοξόου προβαίνει σε μια πτωματολαγνεία άνευ προηγουμένου, ίσως και επειδή έχει διαβάσει το βιβλίο του Άκη Γαβριηλίδη «Η αθεράπευτη νεκροφιλία του ριζοσπαστικού πατριωτισμού» κι είπε να το εφαρμόσει από την ανάποδη!

Εκεί λοιπόν, ο Λιθοξόου κάνει μια καταπληκτική συστηματική απαρίθμηση των σφαγών στις οποίες προέβησαν οι Έλληνες κατά την Επανάσταση του ’21. Χορτάσαμε αίμα!

Θα βάζαμε στο άρθρο δέκα με τόνο, αν δεν είχε παραλείψει να αναφέρει ρητά το πόσο υποδειγματικά είχαν συμπεριφερθεί οι εξεγερμένοι σκλάβοι του Σπάρτακου, οι ξεβράκωτοι του 1789 ή οι μπολσεβίκοι στη διάρκεια του ρωσικού εμφυλίου. Για να μη μνημονεύσουμε την παράλειψή του να αναφέρει το πόσο «κανονικά και με το νόμο» διεξήχθη ο ελληνικός εμφύλιος…

Οπότε, άντε! Δέκα με ερωτηματικό κι ας πάει και το παλιάμπελο!


ΕΤΣΙ, ΓΙΑ ΣΠΑΣΙΜΟ στους αριστερούς μπετόβλ[5], κλείνουμε με το «Σαράντα παλικάρια», τραγουδισμένο σε μια ωραία εκτέλεση από την Ειρήνη Παπά στις «Ωδές» του Βαγγέλη Παπαθανασίου.


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ Έλληνες σύντροφοι. Και στα δικά μας!



[1] Δυστυχώς, κι όταν μένει ακηδεμόνευτη, πάλι μούσκεμα τα κάνει!

[2] Εν πλήρη συνειδήσει ότι θα ξαμοληθούν πάλι οι Κλουζώ (αριστεροί και δεξιοί) του διαδικτύου και θα πουν ότι οι μπαμπάδες μας και οι μαμάδες μας είναι παλιοί Ρηγάδες της Β´ Πανελλαδικής, κι ότι ο επίτιμος στον οποίο αναφερόμαστε καμιά φορά δεν είναι άλλος από τον …Κύρκο! Δε πα να λένε! Στ' Αρχαία μας, στα Νέα μας, στα Μαθηματικά μας!

[3] Εκεί να δείτε τι απορίες θα δημιουργούνταν για το «ποιόν μας»… ;-)

[4] Για να τα λέμε όλα όμως, του τραβήξαμε σήμερα μια γενναία υποβάθμιση: από Σοβαρό Α σε Σοβαρό Γ–

[5] Αμάν, παρά λίγο! Τι πήγαμε να γράψουμε! Ευτυχώς Λένη μας που μάς προστάτεψες! Δεν τη γλυτώναμε την εκτέλεση με πιστολιά από Токарева στο κεφάλι (εξ επαφής και από πίσω), ακόμα κι αν σηκωνόσουνα από το μαυσωλείο σου και περπάταγες και τον παρακαλούσες γονατιστός! ;-)


Η εικόνα, από την ελληνική wikipedia (τη μεγεθύναμε λίγο, μπας και γίνει κάπως πιο κατανοητή). Το βίντεο είναι του Γρηγόρη Ζερβού.


Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Libyan (and not only…) food for thought!


Γράψαμε πριν λίγες ημέρες για το «λιβυκό ζήτημα». Εκεί, εστιάσαμε στην οκνηρή,[1] υποκριτική,[1]και στερεοτυπική[1] αριστερή σκέψη[1] για να καταλήξουμε στο εξής απλό και αυταπόδεικτο (κατά την ταπεινή μας άποψη) συμπέρασμα:

Σε έναν όλο και πιο περίπλοκο κόσμο δεν είναι δυνατόν να προκύπτουν —εκτός ολίγων εξαιρέσεων, στις οποίες όλοι οι Θεοί συνωμοτούν υπέρ ημών— «καθαρές αριστερές θέσεις», σύμφωνες με όλες τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς, και, ταυτόχρονα, επωφελείς για το εργατικό κίνημα, παγκοσμίως!

Η βεβαιότητά μας γι’ αυτό το συμπέρασμα, σε τελική ανάλυση, βασίζεται στην απολύτως εντός του σχιζοφρενικού πνεύματος της διαλεκτικής μαρξική θέση, σύμφωνα με την οποία:

Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να επιλέγει, αλλά μεταξύ δεδομένων εναλλακτικών επιλογών, τις οποίες όμως, εν μέρει, έχει διαμορφώσει και ο ίδιος με τη συμμετοχή του στο κοινωνικό γίγνεσθαι![2]

Κατόπιν των πρόσφατων εξελίξεων στη Λιβύη, δηλαδή την άμεση εμπλοκή του «ξένου παράγοντα» στον λιβυκό εμφύλιο, ορίστε μερικά «πιάτα» που η δική μας «κουζίνα» ετοίμασε και σας προτείνει, όχι για να τα παραγγείλετε υποχρεωτικά, αλλά τουλάχιστον για να τα σκεφτείτε:

1. Η εξέγερση, όταν συμβαίνει σε ένα τυραννικό καθεστώς, δεν είναι ποτέ «καθαρή», σύμφωνα με το όνειρο του κάθε αριστερού (Η Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση Νο 2). Συνήθως, μπερδεύονται σ’ αυτήν «ανωτέροι και κατωτέροι» μαζί. Από την άλλη, ένα τυραννικό καθεστώς διακρίνεται δια γυμνού οφθαλμού. Και η Αριστερά πρέπει να είναι απέναντι στην τυραννία.

2. Όταν η εξέγερση παίρνει τη μορφή του εμφυλίου πολέμου, η μη «καθαρότητα» γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρη.

3. Η Αριστερά πρέπει να είναι απέναντι σε κάθε τυραννία, εκτός εάν η εναντίωση υλοποιείται και ή κυρίως, (όπως στην περίπτωση της Λιβύης), από δυνάμεις που προωθούν τα συμφέροντα της παγκόσμιας τυραννίας του ιμπεριαλισμού. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι θα ταχθεί υπέρ της τυραννίας. Θα πρέπει όμως να σταθεί και να σκεφτεί. Στο μεταξύ, ο τύραννος θα κομματιάζει αυτούς που σήκωσαν κεφάλι. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορούν να αντέξουν οι «ευαίσθητες αριστερές ψυχές». Καλά κάνουν. Κι εμείς δεν το αντέχουμε. Προτιμάμε όμως να το απωθούμε για να το αντέξουμε, παρά να το κρύβουμε πίσω από «αντιιμπεριαλισμούς»… Αυτό δεν μας κάνει να μην έχουμε «αίμα επί των κεφαλών μας». Μας κάνει όμως πιο έντιμους.

4. Αν δεν μας αρέσει το 3, πρέπει να φροντίζουμε (κατά το δυνατόν) να μη βρισκόμαστε σ’ αυτή τη θέση. Αυτό δεν μπορεί να γίνεται χωρίς συμβιβασμούς.

5. Αν δεν μας αρέσουν ούτε οι συμβιβασμοί, (διότι εμείς δεν σηκώνουμε μύγα στο —αριστερό— σπαθί μας), είναι προτιμότερο να κόψουμε την πολιτική πάλη και να πάμε για ψάρεμα. Οι αντικαθεστωτικοί εξεγερμένοι της Λιβύης, δεν έκαναν ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Έτσι, «δέθηκε η Μεσόγειος με σκοινιά» περισσότερο από πριν…

6. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο δεν έκαναν επίσης και αρκετοί αριστεροί της ένδοξης ελληνικής Αριστεράς. Και ακριβώς επειδή έχουν εμμονή στην «καθαρότητα», προτίμησαν να καταγγέλλουν τον Τσάβες , αυτόν τον «κακό», «λαϊκιστή», με δικτατορικές τάσεις ηγέτη, που είχε προτείνει διαπραγματεύσεις «για να σώσει το φιλαράκι του τον Καντάφι, αφού όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη» (διαπραγματεύσεις τις οποίες ο Καντάφι είχε αποδεχθεί). Ίσως αυτούς να άκουσαν οι «υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και έσπευσαν για να τιμωρήσουν τον «αντιιμπεριαλιστή τύραννο» και να τον διώξουν μια ώρα αρχύτερα. Ούτε αυτό όμως, φυσικά, αρέσει στους «καθαρούς». Κανένα πρόβλημα. Τώρα φωνάζουν να φύγουν οι κακοί ιμπεριαλιστές που ήρθαν για να διώξουν τον κακό τύραννο —σε αντίθεση με τον Τσάβες που ήθελε να τον διατηρήσει στη θέση του. Μπέρδεμα. Και μέσα στο μπέρδεμα όλο και κάποιες ελπίδες υπάρχουν για τους υπέρμαχους της «πολιτικής αρχών» to save face nice and clean…

7. Συχνά, η πολιτική αρχών είναι αρχίδια πολιτική![3]



[1] Σε τέτοιο βαθμό, ώστε, συχνά, να μη διαφέρει από την ηλίθια!

[2] Για μια οπτικοποίηση αυτής της θέσης, δείτε πάλι την εικόνα, με πιο προσεκτική ματιά.

[2] Αυτό, για να τα λέμε όλα, είναι παλιό «πιάτο». Έλα όμως που είναι από τα αγαπημένα μας!...


Η εικόνα είναι του b_d_solis. Από το flickr.com.

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

Διαρθρωτικές αλλαγές!


Την προηγούμενη εβδομάδα, συνεδρίασε (μετά από πολύ-πολύ καιρό, για να τα λέμε όλα!) το Τμήμα Προπαγάνδας της Κεντρικής μας Επιτροπής για να εξετάσει το ζήτημα των βελτιωτικών αλλαγών στο blog μας, όπως του έχει ζητηθεί εδώ και κάτι (πολλά) φεγγάρια.

Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες της ΥΤΣΕΚΑ[1] μας, η εισήγηση του Τμήματος Προπαγάνδας που θα υποβληθεί στην προσεχή συνεδρίαση της ολομέλειας της ΚΕ πρόκειται να περιλαμβάνει τις εξής διαρθρωτικές αλλαγές.

1. Τη μεταφορά όλων των σημειώσεων περιθωρίου του 2010 σε ξεχωριστή σελίδα.

2. Την ανάρτηση, πάλι σε ξεχωριστή σελίδα, του Συντάγματος αυτής της επικράτειας (Λαϊκή Δημοκρατία Λεφτουριάς —ΛΔΛ). Αυτό, εννοείται, όταν αξιωθεί να συνέλθει(!) το Τμήμα Ιδεολογίας της ΚΕ, για να το καθαρογράψει —γμ τη γραφειοκρατία μας γμ!…

3. Τη δημιουργία άλλης ξεχωριστής σελίδας, μάλλον υπό τον τίτλο «Φωνή Λαού», όπου εκεί κάθε επισκέπτης και επισκέπτρια θα μπορεί να παίρνει τον λόγο επί παντός του επιστητού, κατά πως επιθυμεί η ψυχή του και ανεξάρτητα από το τι συζήτηση «τρέχει» στο blog κάθε δεδομένη στιγμή. Η συγκεκριμένη πρόταση, μεταξύ μας, και ανεξάρτητα από το (αναμενόμενο) γεγονός ότι δεν πρόκειται να το παραδεχθεί ποτέ των ποτών το Τμήμα Προπαγάνδας, είναι στην πραγματικότητα μια ιδέα κλεμμένη από τον товариш Яков και την Καρακάξα του (θα την εφαρμόσουμε στην πιο σοβαρή της εκδοχή όμως). Τέλος,

4. Την προσθήκη στα gadgets, δεξιά, της εμφάνισης των 5 ή 10 τελευταίων σχολίων.[2] (Κατά πάσα πιθανότητα, αυτό, το Τμήμα Προπαγάνδας θα το παρουσιάσει ως μια ακόμα «μεγαλοφυή ιδέα» του —όπως το συνηθίζει για να δικαιολογεί το ρόλο του και τους μισθούς των στελεχών του— ενώ είναι, προφανώς, αυτονόητα επιβεβλημένο…).



[1] Υπηρεσία Τσεκαρίσματος Καταγεγραμμένων Αναφορών. Λιγότερο πομπωδώς και πιο συνοπτικά: κατασκοπία και αντικατασκοπία. Φυσικά, δεν ξεχνά ότι το «εσωτερικό» τσεκάρισμα είναι κι αυτό ένα από τα βασικά της καθήκοντα! ;-)

[2] Αυτό, εκτός άλλων, ίσως έχει ως αποτέλεσμα να εμφανιστεί πάλι εδώ ο nikos__alfa, ο οποίος το είχε ζητήσει πριν από καιρό και, χολωθείς που δεν έγινε αμέσως το δικό του, έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Ατυχώς, πίσω βρισκόμασταν εμείς… ;-)


Το γράφημα, από το pssiusa.wordpress.com. Να σημειωθεί ότι το επιλέξαμε μετά από πολύωρες αναζητήσεις του Καλλιτεχνικού Γραφείου (υπάγεται κι αυτό στο Τμήμα Προπαγάνδας), λόγω της μεγάλης δυσκολίας να βρεθεί κάποιο εικαστικό ανάλογο της σοβαρότητας του post.

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Ανοιχτή επιστολή προς την ηγεσία, τα στελέχη, τα μέλη και τους οπαδούς τού ΚΚΕ


Αγαπητοί φίλοι,


ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΣ ΚΑΙΡΟΣ που σκεφτόμασταν να απευθυνθούμε απ’ ευθείας στα κόμματα της Αριστεράς. Κάθε φορά όμως που πηγαίναμε να το προγραμματίσουμε, όλο και το ρίχναμε παραπίσω. Στις καλένδες που λένε. Οι λόγοι; Ω, πάντα βρίσκαμε λόγους! Ξέρετε… Η επικαιρότητα, κάποιο άλλο θέμα που ήταν πιο επείγον, ζητήματα που προέκυπταν από το διάλογο με διάφορους σχολιαστές και έπρεπε να καλυφθούν ή να διευκρινιστούν. Δεν βαριέστε… Προσχήματα ήταν όλα αυτά, έστω και καλά μακιγιαρισμένα, κι εμείς, που ήμασταν οι μακιγιέρ, το ξέραμε πολύ καλύτερα απ’ τον καθένα. Ο βασικός λόγος ήταν άλλος. Ήταν ο δισταγμός μας να απευθυνθούμε, εμείς μια παρέα, σε πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς, και μάλιστα έτσι, μ’ αυτόν τον «επίσημο» τίτλο. Η αναντιστοιχία είναι τεράστια κι όσο να ’ναι κωλώναμε. Ακόμα περισσότερο επειδή ξέραμε πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο θα έκανε καμπόσους, που μας γνωρίζουν, αλλά δεν μας γουστάρουν, να πούνε: «Καλά, αυτοί έχουν σαλτάρει τελείως! Ποιοι νομίζουν ότι είναι τρομάρα τους;».

Όλα τα πράγματα όμως έχουν ένα όριο. Κι επειδή, μετά από ένα σχεδόν χρόνο Μνημονίου, έχουμε πάρει για τα καλά την κατηφόρα, κι επειδή η κατηφόρα όλο και θα κατηφορίζει, κι επειδή γενικεύεται σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πράγμα που αναμένεται κιόλας να επισημοποιηθεί στις 25 του μήνα, οπότε θα ισχύει απόλυτα και το επιχείρημα «ό,τι για όλους, αυτό και για σας Έλληνες, βγάλτε το σκασμό», είπαμε κι εμείς να σταματήσουμε να βγάζουμε το σκασμό, ν’ αφήσουμε τις ντροπές και τις ευαισθησίες, και ν’ αρχίσουμε να ξαποστέλνουμε τα γράμματα και τις γραφές στα κόμματα, τα κομμάτια και τα θρύψαλα της Αριστεράς.


ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΑΠΟ ΕΣΑΣ. Το θεωρούμε αυτονόητο και επιβεβλημένο. Είστε το μαζικότερο κόμμα με την καλύτερη οργάνωση, έχετε τη μεγαλύτερη επιρροή και, επιπλέον, έχετε την πιο «βαριά» ιστορικότητα (όχι όμως και την αποκλειστικότητα της ιστορίας του εργατικού κινήματος, για να τα λέμε όλα). Εμείς όλα αυτά τα σεβόμαστε, κι αν μας ξεφύγουν παρακάτω τίποτε «κακές» λέξεις και φράσεις, μη το πάρετε στραβά και μη θεωρήσετε ότι σας αλείψαμε λάδι για να σας κάψουμε μετά. Αυτό σάς το λέμε επί λόγω τιμής.[1]

Θα επικεντρωθούμε στα ζητήματα της συγκυρίας. Και θα μιλήσουμε γι’ αυτά κριτικά, αλλά, μένοντας σε όσα μας ενώνουν κι όχι σε όσα μας χωρίζουν. Το τι μας ενώνει θα το καταλάβετε αν ρίξετε μια προσεκτική ματιά στα όσα γράφουμε στη ταυτότητά μας. Το τι μας χωρίζει, επειδή θέλουμε να είμαστε καθαροί, αλλά, απ’ την άλλη, δεν θέλουμε και η όποια συζήτηση μαζί σας να περιστραφεί εκεί, σας το λέμε τηλεγραφικά, πολύ γενικά και μάλλον αποφθεγματικά σε υποσημείωση.[2]


ΕΔΩ ΚΙ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ έχουμε μπει σε μια άλλη φάση, το ξέρετε πολύ καλά. Η χώρα, δηλαδή οι εργαζόμενοι που ζουν σ’ αυτή τη χώρα, είναι υπό τον άμεσο έλεγχο του διεθνοποιημένου κεφαλαίου (εξυπακούεται ότι ένα μέρος αυτού του διεθνοποιημένου κεφαλαίου είναι ελληνικά κεφάλαια) και ωθείται απροκάλυπτα και ωμά να φορέσει τον σιδερένιο κορσέ της Νέας Ιεράς Συμμαχίας. Μήνα το μήνα και Μνημόνιο το Μνημόνιο, παρά τις όποιες αντιδράσεις και αντιστάσεις, μπαίνουμε όλο και περισσότερο σ’ αυτό τον κορσέ. Στην αρχή μάς βάλανε τα πόδια μέχρι τους αστραγάλους, μετά μέχρι τα γόνατα, ύστερα πιο πάνω, κοντεύει να μας φτάσει στη μέση. Αυτή είναι μια εντελώς νέα κατάσταση. Κι όπως πάει η πολύ γνωστή σε σας έκφραση, «νέα κατάσταση – νέα καθήκοντα» —υποθέτουμε ότι σε αυτό δεν μπορεί να υπάρχει αντίρρηση από κανέναν σας.


Ε ΛΟΙΠΟΝ, ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΦΙΛΟΙ, δεν μας είναι καθόλου καθαρό ποια είναι αυτά τα νέα καθήκοντα που έχει προσδιορίσει και προσπαθεί να εκπληρώσει το κόμμα σας. Καθόλου μα καθόλου. Κι αυτό μας δημιουργεί απορίες. Απορίες αλλά και ανησυχίες, γιατί θυμόμαστε μια κουβέντα που έχει πει κάποιος περί στρατηγικής και τακτικής, και η οποία, σε ελεύθερη απόδοση, ήταν κάπως έτσι:

«Αν οι τακτικές σου κινήσεις δεν υπηρετούν μια συγκεκριμένη στρατηγική, αυτό σημαίνει πως δ ε ν έχεις στρατηγική. Πράγμα που συνεπάγεται πως, τελικά, δεν έχεις ο ύ τ ε τακτική».

Οι ανησυχίες μας μεγαλώνουν, όταν συνειδητοποιούμε πως οι αντίπαλοί μας έχουν προσδιορίσει τα νέα τους καθήκοντα σ’ αυτή τη νέα κατάσταση και προσπαθούν να τα επιτελέσουν. (Δεν έχει τόσο σημασία για την κουβέντα μας, να εξετάσουμε αν οι επιλογές τους είναι οι καλύτερες, ή πόσο καλά τις υλοποιούν, όσο ότι τις έχουν κάνει). Επιγραμματικά: Η κυβέρνηση προσπαθεί από την πρώτη στιγμή να παίξει το χαρτί της «σωτηρίας της πατρίδας», της οποίας πατρίδας βεβαίως βεβαίως «είναι ο καλύτερος σημαιοφόρος», και οι υπόλοιπες συστημικές δυνάμεις παίρνουν θέση παραστάτη. Άλλοι (Ν.Δ.) εκ δεξιών, γκρινιάζοντας για το «μείγμα πολιτικής», άλλοι (ΛΑ.Ο.Σ.) ως δορυφόροι —όπως συμβαίνει στο βόλεϊ με το «ρολόι»— για να ξεπλυθούν, άλλοι (ΔΗ.ΣΥΜ.) στο (φιλελεύθερο) κέντρο για να εγγράψουν υποθήκες ως ψύχραιμοι ρεαλιστές, πάντα απαραίτητοι σε «κρίσιμες καταστάσεις», κι άλλοι (ΔΗΜ.ΑΡ.) εξ αριστερών, ως «αντίβαρο» —του συστήματος πάντα. Από κοντά και μερικοί «ανεξάρτητοι» ως αναπληρωματικοί σε ετοιμότητα: Μάνος, Ανδριανόπουλος, και συντροφία... Και, εννοείται, με όλη την υποστήριξη των Μέσων που έχει στη διάθεσή του το σύστημα, για να διαμορφώνει γνώμες (και να παραμορφώνει την πραγματικότητα) —διαδικασία, κατά την οποία, συχνά, γίνεται αντιληπτό ότι το πιο επιδέξιο χέρι βοηθείας προς την κυβέρνηση που αυτή τη στιγμή διαχειρίζεται τα συμφέροντα του αστισμού, δηλαδή την κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., δεν είναι τα «Νέα» και το «Βήμα», ή το «Έθνος» και το MEGA, αλλά η «Καθημερινή» και το ΣΚΑΪ…


ΑΝΤΙΘΕΤΑ, ΑΠΟ ΣΑΣ δεν βλέπουμε τίποτε. Για να ακριβολογήσουμε: Δεν βλέπουμε τίποτε νέο που να ανταποκρίνεται σ’ αυτή τη νέα κατάσταση. Βλέπουμε μόνο τις σταθερές (για κάθε κόμμα) προσκλήσεις προς τον λαό να πυκνώσει τις τάξεις σας, την υπενθύμιση της ανάγκης για την οικοδόμηση ενός Αντιιμπεριαλιστικού – Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, τις προτροπές σας για αντίσταση, απειθαρχία και ανυπακοή, την προπαγάνδιση του προγράμματος της Λαϊκής Εξουσίας. Καλά όλα αυτά και άγια.[3] Αλλά, —πάντα υπάρχει ένα αλλά—, δεν είναι καινούργια! Σε αντίθεση με την καινούργια κατάσταση. Η οποία, δυστυχώς, είναι πολύ-πολύ συγκεκριμένη. Πράγμα που μεγαλώνει την αναντιστοιχία με τις παλιές κατευθυντήριες γραμμές. Αναντιστοιχία, η οποία προκύπτει είτε λόγω της γενικολογίας που χαρακτηρίζει ορισμένες από αυτές τις γραμμές, είτε λόγω του ότι, πάλι ορισμένες από αυτές, δεν ανταποκρίνονται στις επείγουσες ανάγκες του εργατικού κινήματος, καθώς απαιτούν διεργασίες που, με τη σειρά τους, απαιτούν χρόνο. Και χρόνος δεν υπάρχει (παρακάτω θα εξηγήσουμε πιο συγκεκριμένα για ποιο πράγμα δεν υπάρχει χρόνος).


ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΑΣ ΑΔΙΚΟΥΜΕ, υπάρχει κάποιο νέο καθήκον που έχετε προσδιορίσει για το κόμμα σας και επιχειρείτε να το εκπληρώσετε. Είναι το καθήκον που σας υπαγορεύει να λέτε σε όλους τους τόνους «να ξεσηκωθεί ο λαός!». (Φυσικά, ξέρετε ότι δεν είστε οι μόνοι που ρίχνετε αυτό το σύνθημα). Πολύ ωραία. Για να το δούμε αυτό από πιο κοντά.

Κατ’ αρχήν, και για να ’χουμε το καλό ρώτημα, τι ακριβώς εννοείτε όταν λέτε «να ξεσηκωθεί ο λαός»; Δεν το καταλαβαίνουμε. Κι όχι μόνο δεν το καταλαβαίνουμε, αλλά, επειδή το λέει ένα Κομμουνιστικό Κόμμα που, βέβαια, είναι υπέρ της οργανωμένης πάλης, μάς φαίνεται και λίγο «κουλό» (με το συμπάθιο). Το καταλαβαίνουμε όταν το λένε οι αντιεξουσιαστές, λόγου χάρη, και γράφουν σε τοίχους και ρολά «εξέγερση τώρα», ή «κουφάλες έρχονται κρεμάλες» κι άλλα τέτοια «ορέα». Αλλά εσείς; Τι διάολο! Δεν θα μείνει κανείς στην Αριστερά που να μην είναι αντιεξουσιαστής;[4]

Διότι, άντε και ξεσηκώνεται ο λαός. Αυτή τη βδομάδα. Σήμερα. Τώρα. Τι θα κάνει; Τι κάνει ένας ξεσηκωμένος λαός που ξεσηκώνεται μόνο και μόνο επειδή δεν αντέχει άλλο την εξαθλίωση, ή την πορεία προς την εξαθλίωση, αλλά όχι και για να υποστηρίξει ταυτόχρονα ένα σχέδιο για το οποίο έχει πειστεί πως θα αντιστρέψει τη φορά των πραγμάτων;

Να σας πούμε εμείς τι θα κάνει; (Μη παρεξηγείτε το ύφος· είναι λόγος εμφατικός και όχι αμετροεπής). Θα πάει να κάψει «το μπουρδέλο τη Βουλή», αυτό θα κάνει! Ή θα μπουκάρει σε καμιά εφορία και θ’ αρχίσει να σπάει τους υπολογιστές. Ή θα πλακώσει στο ξύλο κάνα υπουργό άμα τον πετύχει «χαλαρό». Ή θα κάνει μπουρλότο κάποια επιχείρηση που ο ιδιοκτήτης της κήρυξε πτώχευση, για να μη πτωχεύσει εκείνος. Ή θα πάει στο σπίτι κάποιου πολιτικού και θα το κάνει «καινούργιο». Ή ό,τι άλλο εν πάση περιπτώσει του έρθει να κάνει, έτσι απελπισμένος που είναι. Αυτά εννοείτε όταν λέτε «να ξεσηκωθεί ο λαός»;

Μα αυτά, αγαπητοί φίλοι, θα είσαστε οι πρώτοι που θα τα καταγγείλετε! Και μόνο η τακτική σας στις πορείες και τις διαδηλώσεις, και μόνο η στάση σας στο κάλεσμα «Πάμε Σύνταγμα – Μένουμε Σύνταγμα!»,[5] το δείχνουν ξεκάθαρα ότι έτσι θα αντιδράσετε, αφού εξηγήσετε, βέβαια, εκ παραλλήλου, ότι «τέτοιες μορφές πάλης είναι αδιέξοδες και δεν οδηγούν πουθενά παρά μόνο στον αποπροσανατολισμό του κινήματος». Επομένως, από τη στιγμή που ένας χωρίς σχέδιο ξεσηκωμένος λαός τέτοιες μορφές πάλης υιοθετεί, με τις οποίες και διαφωνείτε, τι στην ευχή του Θεού και του Προφήτη εννοείτε, όταν λέτε «να ξεσηκωθεί ο λαός»;

Εδώ θα μπορούσε κάποιος από εσάς, αγαπητοί φίλοι, να αντιτείνει: «Μα εμείς δεν λέμε στον λαό να ξεσηκωθεί έτσι, χωρίς σχέδιο! Εμείς τον προτρέπουμε να το κάνει αφού υιοθετήσει ένα σχέδιο: το δικό μας!». Μάλιστα.


ΕΔΩ, ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΟΤΙ θέλουμε να σας υπενθυμίσουμε ότι αυτό το σχέδιο έχει χαραχτεί σε άλλες εποχές και καταστάσεις, είμαστε υποχρεωμένοι να σας επισημάνουμε ότι, καλώς ή κακώς, αυτό το σχέδιο δεν το υιοθετεί η κρίσιμη μάζα του λαού που απαιτείται ώστε το ενδεχόμενο ξεσήκωμά του να ανοίξει τον δρόμο σε ριζοσπαστικές λύσεις. Δεν το έχει κάνει ούτε όταν πρωτοβγήκε, και, επομένως, ήταν επίκαιρο, ας πούμε, και δεν το κάνει ούτε τώρα, αφού, εκτός των άλλων, είναι και ανεπίκαιρο.

Το ερώτημα προκύπτει αυτομάτως: αφού όλα αυτά δεν τα κάνει ο λαός, εμείς τι κάνουμε τώρα; Θα περιμένουμε να ξυπνήσει, παρατηρώντας εκ του μακρόθεν τον ύπνο του; Ως πότε; Μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα; Μα και να βγάλει, δεν πρόκειται να τα δούμε! Τότε, θα βλέπουμε πια όλοι τα ραδίκια ανάποδα!...


ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΒΕΒΑΙΑ, αγαπητοί φίλοι, τι θέλουμε να πούμε μέσα από όλες αυτές τις φραστικές υπερβολές. Θέλουμε να πούμε το εξής απλό, το οποίο, κατά την άποψή μας, προκύπτει αβίαστα από τα κενά και τις αντιφάσεις που επισημάναμε:

«Αφού οι τακτικές σας κινήσεις δεν υπηρετούν μια συγκεκριμένη στρατηγική, αυτό σημαίνει πως δ ε ν έχετε στρατηγική. Πράγμα που συνεπάγεται πως, τελικά, δεν έχετε ο ύ τ ε τακτική»!


ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΠΡΟΣΦΑΤΑ τη Γραμματέα σας, την Αλέκα Παπαρήγα, να σχολιάζει το σύνθημα – γραμμή «να φύγει η κυβέρνηση Παπανδρέου» (φυσικά, με όλα τα συμπαρομαρτούντα: Μνημόνια, ΔΝΤ, κ.λπ., κ.λπ.) λέγοντας (περίπου):

«Λένε μερικοί ‘‘να φύγει η κυβέρνηση, να φύγει η κυβέρνηση’’. Κι εμείς ρωτάμε: να φύγει αυτή η κυβέρνηση και να ’ρθει ποια;».

Για μισό λεπτό, γιατί εδώ αρχίζουμε να σας χάνουμε τελείως.

Θέλετε να φύγει αυτή η κυβέρνηση, ναι ή όχι; Ναι, ασφαλώς, δεν το συζητάμε. Και θέλετε να μη τη διαδεχθεί κάποια άλλη που θα είναι «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς»; Κι αυτό δεν το συζητάμε. Θέλετε. Τότε; Αντί να αναρωτιέστε ρητορικά «και ποια κυβέρνηση να έρθει μετά από αυτή;», όπως αναρωτιούνται εκατομμύρια Έλληνες στα σπίτια τους και στα καφενεία και στα λουτρά, γιατί δεν βάζετε εσείς (δηλαδή η οργανωμένη πολιτική πρωτοπορία του κινήματος —έτσι δεν αυτοπροσδιορίζεστε;), γιατί λοιπόν δεν βάζετε κάτω το μυαλό σας και τα πράγματα, για να δείτε ποια κυβέρνηση θα μπορούσε να διαδεχθεί αυτήν και να μην είναι «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς»; Να πούμε εμείς μια ιδέα; Μπορεί να είναι μαλακία, αλλά καλό είναι να μη κρατάμε τις ιδέες μέσα του ο καθένας, από το φόβο μη τον πουν μαλάκα. Εν πάση περιπτώσει, εμείς έτσι συνηθίζουμε να κάνουμε. Λοιπόν:

Κάποιο ραδιοφωνικό δελτίο ειδήσεων, σήμερα, αναμετέδωσε την εξής δήλωση, απόσπασμα από το σημερινό λόγο της Γραμματέας σας στη Βουλή (δεν είναι η πρώτη φορά που την κάνει): «Δεν αναγνωρίζουμε ούτε ένα ευρώ απ’ το χρέος!».

Έκτακτα.

Δεν θα μπορούσατε, αγαπητοί φίλοι, να βάλετε μπρος για μια κυβέρνηση που, ως πρώτο και βασικό καθήκον θα έχει, να πει αυτό ακριβώς στους εταίρους (και στις εταίρες τους); Δηλαδή: «Δεν αναγνωρίζουμε ούτε ένα ευρώ από το χρέος. Για κοπιάστε να συζητήσουμε τα διαδικαστικά». Που, βέβαια, θα ξεκινήσει από ένα πολιτικό μέτωπο (το κοινωνικό υπάρχει ήδη) και από ένα μίνιμουμ σχέδιο για το πώς θα πορευτούμε στα (θέλουμε, δεν θέλουμε) δύσκολα. Και που, πάλι βέβαια, επειδή είναι αρκετοί μέσα στην Αριστερά αυτοί οι οποίοι έχουν την ίδια άποψη, καθώς και όχι λίγοι οι πολίτες που αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι το χρέος είναι μιας πρώτης τάξης θηλιά για το λαιμό τους και το λαιμό των παιδιών τους και το λαιμό των παιδιών των παιδιών τους, αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να είναι μόνο μια κυβέρνηση ΚΚΕ. Θα είναι μια κυβέρνηση μετωπική —ή συμμαχική, αν προτιμάτε.

Ακούμε από κάποιους φίλους τής Κεντρικής σας Επιτροπής, αλλά και από διάφορες ανά την Ελλάδα ΚΟΒες σας, πολλές αντιρρήσεις και διαμαρτυρίες. Επειδή σας γράφουμε από μακριά, δεν μπορούμε να ακούσουμε ακριβώς τι μας λένε. Ωστόσο, κάτι λίγα τα πιάνουμε:

«Μα τι λέτε ρε παιδιά; Θα τρελαθούμε τελείως; Πώς θα σταθεί μια τέτοια κυβέρνηση; Αφού δεν υπάρχει ο αναγκαίος υπέρ μας συσχετισμός δυνάμεων! Κι έπειτα, η αποδέσμευση της χώρας από το χρέος, ΔΝΤ, ΕΕ και δε συμμαζεύεται, προϋποθέτει την αποδοχή από το λαό της ιδέας του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας, καθώς και την αποδοχή του προγράμματος του κόμματός μας, της Λαϊκής Εξουσίας».

Και πάλι έκτακτα.[6] Αλλά, να ρωτήσουμε κάτι που μας έρχεται στο φτωχό μας το μυαλό; Η προϋπόθεση δεν έχει κι αυτή μια προϋπόθεση, με τη σειρά της; Αλλιώς: Η πολιτική συνειδητοποίηση του λαού σε ανώτερα επίπεδα από τα σημερινά δεν είναι αποτέλεσμα διαλεκτικών διαδικασιών όπου, μέσα από μια συσσώρευση παραγόντων προκύπτει το ποιοτικό άλμα (ή μεταλλαγή), το οποίο ποιοτικό άλμα, εν προκειμένω, είναι «η αποδοχή από το λαό της ιδέας του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας, καθώς και την αποδοχή του προγράμματος του κόμματός μας, της Λαϊκής Εξουσίας»; Ή αλλιώς και πιο «λαϊκά»: Το αγώγι δεν ξυπνάει τον αγωγιάτη;

Επομένως, ποιο είναι το πρόβλημα να ξεκινήσετε μια πορεία συμπόρευσης με άλλες αριστερές δυνάμεις, αλλά και ευρύτερες λαϊκές, ξεκινώντας από αυτά που σας ενώνουν; Εσείς δεν λέτε «ακολουθείστε μας μέχρι εκεί που συμφωνείτε μαζί μας»; Ε, αυτό έχει και το ανάποδό του, αγαπητοί φίλοι: «Συμπορευθείτε κι εσείς μέχρι εκεί που συμφωνείτε με άλλους» —δεν γίνεται τα δικά σας δικά σας, και των άλλων μισά-μισά! Και μέσα από αυτή τη συμπόρευση και τις συν-αγωνιστικές σχέσεις που μοιραία θα αναπτυχθούν, θα έχετε, με τη συνεπικουρία και του Πραγματικού, όλες τις ευκαιρίες του κόσμου να πείσετε και για την ανάγκη κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας, και για τη Λαϊκή Εξουσία, και για όλα! Πώς αλλιώς;


ΝΑ ΜΑΣ ΣΥΜΠΑΘΑΤΕ, αλλά πραγματικά απορούμε πώς δεν σκέφτεστε όλα αυτά που είπαμε μόλις παραπάνω. Και απορούμε περισσότερο επειδή εσείς οι ίδιοι, δια χειλέων Αλέκας Παπαρήγα, κάνετε συχνά λόγο πως «τίθεται πια θέμα εξουσίας». Έτσι το γράφετε το ‘τίθεται’, με άλφα γιώτα. Που σημαίνει, τίθεται αντικειμενικά. Μα αν τίθεται αντικειμενικά, δεν πρέπει και το πολιτικό συλλογικό υποκείμενο, που ακούει στο όνομα ΚΚΕ, να αρχίσει κάποια στιγμή και να ζυμώνει αυτό το ρημάδι το θέμα εξουσίας; Γιατί συνεχίζετε να το κοσκινίζετε;

Ξέρετε τι λέει αρκετός κόσμος; (Δεν το λένε μόνο τα συστημικά παπαγαλάκια. Το λέει κι αριστερός κόσμος, δικός μας). Θα το ξέρετε, δεν μπορεί να μη το έχετε ακούσει. Λέει πως κοσκινίζετε γιατί δεν θέλετε να ζυμώσετε. Και δεν θέλετε να ζυμώσετε, γιατί έχετε βολευτεί στη Νο 1 θέση εντός της Αριστεράς, έχετε φτιάξει τους μηχανισμούς σας, και αρκείστε να αναπαράγεστε ως ένα κόμμα εν είδει επιχείρησης.

Εμείς δεν τα πιστεύουμε αυτά. Δεν τα πιστεύουμε και δεν θέλουμε να τα πιστέψουμε. Για να ακριβολογούμε δεν τα πιστεύουμε έτσι ακριβώς όπως λέγονται. Γιατί και εξαίρεση στο βόλεμα όλης της Αριστεράς δεν θεωρούμε ότι αποτελείτε, και τη διαβρωτική δύναμη των μηχανισμών (όχι μόνο των δικών σας) την ξέρουμε, και, τελικά, το έχουμε πια χωνέψει ότι οι κομμουνιστές και οι αριστεροί γενικά δεν είναι τίποτε υπεράνθρωπα, εξωγήινα όντα, αλλά απολύτως γήινα, καμωμένα «από λάσπη και πηλό», όπως όλοι οι άνθρωποι.

Δεν τα πιστεύουμε αυτά λοιπόν, έτσι ακριβώς όπως λέγονται. Τι πιστεύουμε; Θα σας το πούμε.


Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΘΕΩΡΙΑ, μέχρι στιγμής, οικοδομείται πάνω στο σενάριο του φόβου.

Φοβάστε, αγαπητοί φίλοι (ουδείς ψόγος· όλοι φοβόμαστε!). Και ο φόβος σας δεν είναι ένας και μοναδικός.

Ο πρώτος, και πιστεύουμε ο βασικός, είναι ο φόβος του …τερματοφύλακα μπροστά στο χτύπημα του πέναλτι! Δηλαδή, ο φόβος που πηγάζει από την αμφιβολία αν θα τα καταφέρει. Ο φόβος να διαλέξει γωνία. Ο φόβος μπροστά στο ενδεχόμενο να μη τα καταφέρει. Ζόρικα όλα αυτά, ό,τι και να πεις. Ιδίως για σας, που τα νούμερα και τα στατιστικά σας δείχνουν ότι είσαστε ο πρώτος και καλύτερος αριστερός τερματοφύλακας κι η ενδεκάδα αρχίζει από σας. Και μπροστά στα ζόρια, τι κάνετε εσείς; Προφασίζεστε τον τραυματία για να την κοπανήσετε «κανονικά και με το νόμο»!

Κι όμως, αγαπητοί φίλοι, έχετε αρκετά στοιχεία για να μετριάσετε ή και να υπερνικήσετε τους φόβους σας. Μήπως δεν έχουν δικαιωθεί οι θέσεις σας περί ΕΕ; Μήπως δεν είναι πολλοί οι αριστεροί που αρχίζουν να συνειδητοποιούν τις αυταπάτες τους; Μήπως δεν σας υποστήριξαν στις καλοκαιρινές απεργίες των ναυτεργατών του ΠΑΜΕ, όταν σας την πέφτανε οι Μανδραβέληδες κι οι Γιανναράδες, μήπως δεν σας υποστήριξαν ακόμα και άνθρωποι που δεν θα λέγαμε και ακριβώς ότι σας βλέπουν με καλό μάτι; Μήπως δεν παραδέχεται πολύς κόσμος ότι τα λέτε χύμα και τσουβαλάτα χωρίς περικοκλάδες και ήξεις-αφήξεις; Τι άλλο θέλετε για να τολμήσετε; Να κάνουν όλοι οι Έλληνες αίτηση ένταξης στο κόμμα σας;

Ένας άλλος φόβος σας είναι το αιώνιο δίλημμα: Έχει έρθει η ώρα; Μήπως αύριο είναι η ώρα κι όχι σήμερα;

Εδώ δεν θα σας πούμε πολλά. Θα επαναλάβουμε μόνο αυτό που λέει η Γραμματέας σας: «τίθεται ζήτημα εξουσίας».

Κι ένας τρίτος φόβος σας (που έχει τη μικρότερη κατανόησή μας): Ο φόβος για το κόμμα. Ο οποίος τροφοδοτείται —αυτό σας το αναγνωρίζουμε ως ελαφρυντικό— από τις μνήμες και τις εμπειρίες του 1968 και του 1991. Αλλά, δεν νομίζετε, αγαπητοί φίλοι, πως είναι καιρός πια αυτό το εργαλείο που είναι το κόμμα σας (γιατί εργαλείο προς χρήση και για κάποιο σκοπό είναι, δεν είναι φετίχ ούτε τοτέμ), δεν νομίζετε πως είναι καιρός να χρησιμοποιηθεί; Τι το φυλάτε; Για να το βάζετε στη βιτρίνα; Στη βιτρίνα, δεν κινδυνεύει βέβαια να υποστεί κάποια φθορά. Όμως ποια η χρησιμότητά του, ή μάλλον, η αξία χρήσης του; Μηδενική. Η μόνη αξία που έχει εκεί είναι η αξία κατοχής… Ε, και λοιπόν;


ΞΕΠΕΡΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ ΣΑΣ, αγαπητοί φίλοι. Πρέπει να βρείτε τη δύναμη να τους ξεπεράσετε. Δεν το περιμένουμε μόνο εμείς. Το περιμένει πολύς κόσμος. Ακόμα και κόσμος δικός σας, που ψηφίζει δαγκωτό και μονοκούκι ΚΚΕ.[7]

Δεν έχουμε πολύ χρόνο, αγαπητοί φίλοι. Ίσως δεν έχουμε καθόλου χρόνο. Κι εδώ θα το συγκεκριμενοποιήσουμε αυτό, όπως υποσχεθήκαμε παραπάνω.

Δεν έχουμε καθόλου χρόνο ως Αριστερά. Γιατί πολύς κόσμος σ’ αυτούς τους μαύρους καιρούς ξαναστρέφει το βλέμμα του προς τα αριστερά. Ακόμα και κόσμος που τα τελευταία χρόνια μάς έβριζε σταθερά και μας κατηγορούσε ότι κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου, κι ότι κοιτάμε κι εμείς μόνο τα οφίτσια και τα βουλευτιλίκια, ακόμα κι αυτός ο κόσμος στην Αριστερά προσβλέπει κατά βάθος. Και ελπίζει σ’ αυτήν. Ως πότε όμως;

Κι ως πότε θα βάζετε κι εσείς το χεράκι σας στη διάψευση των ελπίδων του κόσμου, ότι, επιτέλους, κάποια στιγμή, θα έρθουμε στο ραντεβού; Θέλετε να βαρεθεί να περιμένει; Θέλετε να εγκαταλείψει κάθε ιδέα συνάντησης, απορρίπτοντας ταυτόχρονα και την ιδέα της πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης; Θέλετε να μας φτύσει μια και καλή, παίρνοντας άλλους δρόμους, οι οποίοι, ένας Θεός ξέρει πού μπορεί να τον οδηγήσουν; Θέλετε να καταντήσουμε όλοι εκθέματα σε ένα μουσείο, στο οποίο κανείς δεν θα χαλαλίζει ούτε ένα ευρώ για να μας δει;

Γι’ αυτό σας ξαναλέμε, αγαπητοί φίλοι: Ξεπεράστε τους φόβους σας! Για να μπορέσουμε κι εμείς να βγάλουμε από την αφίσα σας το ερωτηματικο-θαυμαστικό που κοτσάραμε, και να κάνουμε τα θαυμαστικά τρία![8] Αυτό θα βοηθήσει και τους υπόλοιπους να ξεπεράσουν τους φόβους τους. Και μαζί, θα είναι πιο εύκολο να τα καταφέρουμε.

Χθες, ήταν ήδη αργά. Αύριο, θα είναι μάταιο.

Δεν μας μένει παρά το σήμερα.



[1] Ακόμα κι αν θεωρήσετε ότι είμαστε μια «τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική», ρίξτε στο γιαλό το πρώτο και ασχοληθείτε μόνο με το δεύτερο! ;-)

[2] Άλλο διαλεκτικές σχέσεις, κι άλλο εξουσιαστικές. Άλλο ηγεμονία, κι άλλο επι-κυριαρχία. Άλλο κράτος των εργαζομένων, κι άλλο κράτος-κόμμα των εργαζομένων.

[3] Σε πολλά συμφωνούμε και σε πολλά διαφωνούμε, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας, οπότε ας μη το κάνουμε …θέμα.

[4] Όχι κατά της εξουσίας βέβαια που, εξ ορισμού, είναι ή πρέπει να είναι όλοι οι αριστεροί. Αντιεξουσιαστής. Έχει διαφορά και ελπίζουμε να την καταλαβαίνετε.

[5] Ούτε εμείς ξετρελαθήκαμε με το συγκεκριμένο κάλεσμα. Αλλά, απ’ την άλλη, δεν έχουμε σκοτωθεί κιόλας να ανεβάζουμε εδώ, μέρα παρά μέρα, διαγγέλματα του τύπου «να ξεσηκωθεί ο λαός», όπως τα εννοείτε εσείς.

[6] Για την οικονομία του λόγου. Εδώ έχουμε διάφορες παρατηρήσεις, αλλά το θέμα του post δεν είναι το πρόγραμμα της Λαϊκής Εξουσίας.

[7] Όπως κάνουν δυο από εμάς. Το έχουμε ξαναπεί.

[8] Όσοι από εσάς ξέρετε σκάκι (κι είστε αρκετοί, από παράδοση), θα ξέρετε και τι σημαίνουν αυτά τα σύμβολα. Για όσους δεν το ξέρουν: Στη σκακιστική γραφή, ερωτηματικό + θαυμαστικό σημαίνει ‘αμφίβολης αξίας κίνηση’. Τρία θαυμαστικά σημαίνουν ‘κίνηση εξαιρετική’.


Η εικόνα, από το altpressfthiotida.blogspot.com (το ερωτηματικό και το θαυμαστικό δικά μας).

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Πότε Βούδας, πότε Κούδας, αλλά πάντα δικός μας…


Όπως γίνεται συχνά, ίσως πάντα, καταλαβαίνεις τι έχασες, άμα το χάσεις. Έτσι κι εμείς την πατήσαμε Μανώλη μαζί σου, κι ας το παίζουμε έξυπνοι. Ένα post δεν αξιωθήκαμε να κάνουμε για σένα όσο ζούσες! Κι ας έχουμε τραγουδήσει τα τραγούδια σου. Κι ας τα ’χουμε χορέψει. Ειδικά τον Βούδα σου, —αυτόν κι αν έχουμε χορέψει! Κι ας σε γουστάραμε από την πρώτη στιγμή που σε είδαμε στην τηλεόραση…

Έχουμε ένα ελαφρυντικό βέβαια. Ελαφρυντικό, αλλά θα στο πούμε με μισή καρδιά: Ξέρεις, όλο για πολιτική και πολιτική γράφουμε. Ακόμα και για πόκα όταν μιλάμε, στην πολιτική το ρίχνουμε. Γαμώ το κέρατό μας.

Σε γουστάραμε και γι’ άλλα. Που ήσουν κι έμεινες αριστερός. Που έπαιζες κι εσύ πόκα. Που σου άρεσε κι εσένα η μπάλα. Που αγαπούσες κι εσύ μια ομάδα κέρδιζε-έχανε. Και σε γουστάραμε που αγαπούσες τις γυναίκες ακόμα κι όταν σε πλήγωναν —έτσι καταλαβαίναμε από κάποιους στίχους σου.

Σε γουστάραμε, αλλά δε στο ’παμε ποτέ. Στο λέμε τώρα. Που σου ’πεσε ο γαμημένος ο άσσος μπαστούνι, και της ζωής σου το παιχνίδι τέλειωσε, κι είσαι χαμένος όπως κάποτε θα χάσουμε όλοι.

Κι ακόμα θέλουμε να σου πούμε ότι σε θεωρούσαμε δικό μας. Κι ότι πάντα είχαμε την αίσθηση πως άνετα θα μπορούσαμε να τα πιούμε μαζί, αν τύχαινε να συναντηθούμε κάνα βράδυ. Εσύ τις ρακές σου, κι εμείς τις μπύρες μας. Εσύ μπαμπάς μας, κι εμείς παιδιά σου. Εσύ παλιός αριστερός, κι εμείς νέοι. Έτσι θα εκπληρωνόταν κι αυτό που λέμε: παλιοί αριστεροί, νέοι αριστεροί, όλοι οι αριστεροί μια γενιά!

Άντε ορέ Μανώλη. Σε χαιρετούμε μ’ ένα τραγούδι που το αγαπάμε και που το ’γραψε ο συμπατριώτης σου ο Λουδοβίκος κ α ι για σένα.

Καλό Ταξίδι. ;-)


Το βίντεο είναι του theovaf1


Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Πώς να διαπλεύσετε το Λιβυκό Πέλαγος και να π ν ι γ ε ί τ ε μέσα σ’ αυτό; Βάλτε στόχο να μη βρέξετε τα «ευαίσθητα» ποδαράκια σας!


ΟΤΑΝ ΞΕΣΠΑΣΕ ΤΟ ΚΥΜΑ τών αραβικών εξεγέρσεων, όλος ο κόσμος —εκτός, ίσως, από κάποια υψηλά κλιμάκια μυστικών υπηρεσιών— αιφνιδιάστηκε. Φυσικά, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση και η ελληνική Αριστερά που δεν θα λέγαμε ακριβώς κι ότι «σκίζει» στην πρόγνωση των επερχόμενων γεγονότων. Παρ’ όλα αυτά, μέχρι πριν λίγο καιρό τα πράγματα πήγαιναν πρίμα για τα (κόκκινα) πανιά μας. Ανεξάρτητα από τον αιφνιδιασμό, ανεξάρτητα από τον χαρακτήρα των εξεγέρσεων, αν ήταν δηλαδή εξεγέρσεις ή επαναστάσεις, αν ήταν αστικοδημοκρατικές όπου το πάνω χέρι το είχαν παραδοσιακά και νέα μικροαστικά στρώματα με εκσυγχρονιστικές διαθέσεις, ή λαϊκοδημοκρατικές με κυρίαρχο το πληβειακό στοιχείο και έναν ανιχνεύσιμο αντιιμπεριαλισμό, οι μερίδες πάσες της εν Ελλάδι Αριστεράς τάχθηκαν με τους εξεγερμένους της Τυνησίας και της Αιγύπτου «αβλεπή», που λέμε[1] και στην πόκα. Piece of cake.

Μέχρι που το κύμα έφτασε στη Λιβύη.

Στη Λιβύη το πράγμα ζόρισε. Και ζόρισε, επειδή η κατάσταση που διαμορφώθηκε εκεί είναι περίπλοκη καθώς συνοδεύεται από τρία δεδομένα: έναν αδίστακτο δικτάτορα που, εκτός όλων των άλλων και διαχρονικών, απέδειξε ότι δεν έχει τον παραμικρό δισταγμό να σφαγιάζει[2] εν ψυχρώ αμάχους, μια εξέγερση που έχει μετατραπεί σε εμφύλιο πόλεμο και μια πετρελαιοπαραγωγό χώρα, που, ως τέτοια, έχει μεγάλη βαρύτητα για τα δυτικά συμφέροντα —στην περίπτωση της Ευρώπης και άμεσα, αφού τα λιβυκά πετρέλαια τα «αξιοποιούν» γαλλικές και ιταλικές εταιρίες—, επομένως οι πιθανότητες ιμπεριαλιστικής επέμβασης είναι κάτι παραπάνω από καλές. Εν ολίγοις, πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευτο! Ή μάλλον, για να θυμηθούμε και τον τίτλο μας, προσέγγισε το λιβυκό ζήτημα, διαπλέοντας, βέβαια, το Λιβυκό Πέλαγος χωρίς όμως και να βρέξεις τα «ευαίσθητα» και «αγνά» (ως αριστερά) ποδαράκια σου… Γίνεται; Δεν γίνεται!


ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, για να τα λέμε όλα, από κάτι αριστερούς σαν και λόγου μας. Δηλαδή αριστερούς β´ διαλογής, «αριστερούς γιαλαντζί» ή, τόσο «επιδέξιους», ώστε να καταλήγουν αριστεροδέξιοι, σύμφωνα με κάποια κατηγορητήρια που έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς εδώ (και αλλού). Διότι οι «συνεπείς» αριστεροί, όπως είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε, τα κατάφεραν μια χαρά. Ακολουθήστε μας σε μια σύντομη ξενάγηση στον κόσμο της «αριστερής καθαρότητας».


ΠΡΩΤΗ ΣΤΑΣΗ ΣΤΟ «ΔΡΟΜΟ» του Σαββάτου που μας πέρασε (5 Μαρτίου). Διαβάζουμε μεταξύ άλλων στο υπό τον τίτλο «Καμιά ανάμειξη στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς» πρωτοσέλιδο σχετικό άρθρο (δηλαδή, διαβάζουμε τη «γραμμή» της εφημερίδας) τα εξής (τα bold δικά μας):

«[…] Όταν υπάρχουν εξεγέρσεις, πετρέλαιο και ολόκληρα γεωστρατηγικά τόξα που διακυβεύονται, τότε οι στόλοι πάντα πλέουν προς τα εκεί. Για εκβιασμό, για να αλλάξουν το επίκεντρο των εξελίξεων, για να τεθούν επικεφαλής και να ευθυγραμμίσουν τα μέλη της παγκόσμιας συμμορίας. Μπορεί να επέμβουν μπορεί και όχι, θα εξαρτηθεί. Έρχονται όμως για να μείνουν, να κάνουν τη Μεσόγειο Περσικό Κόλπο. Θα χρειαστούν αεροδρόμια, λιμάνια, αγκυροβόλια, υποδομές. Η Σούδα πρέπει να μείνει απ’ έξω. Η Ελλάδα δεν πρέπει να γίνει εφαλτήριο για επιδρομές, απλά και καθαρά. Όχι μόνο για λόγους αλληλεγγύης προς τους εξεγερμένους, αλλά και για λόγους που αφορούν την ίδια και τα συμφέροντά της. Η Μεσόγειος δεν είναι μακριά, είναι η θάλασσά μας. Ο πόλεμος στη γειτονιά δεν είναι παίξε-γέλασε. Μας αφορά, έχουμε λόγο. […]».

Το προσέξατε, δεν μπορεί (τι στο διάολο κοτσάραμε τα bold!): «[…] για λόγους αλληλεγγύης προς τους εξεγερμένους». Γουάου! Quelle internationalisme!

Μόνο που στο σαλόνι της ίδιας εφημερίδας, κάποιος αρθρογράφος που υπογράφει με τα αρχικά Μ.Ν., γράφει, αντλώντας πληροφόρηση και από ανταποκρίσεις του απεσταλμένου της «Καθημερινής» Πέτρου Παπακωνσταντίνου (πάλι τα bold δικά μας):

«[…] Οι πληροφορίες για τη θέση των εξεγερμένων είναι αντιφατικές ως προς αυτό. Αρχικά μεταδόθηκε ότι απορρίπτουν οποιαδήποτε παρέμβαση ξένων δυνάμεων. Όμως, σε συνέντευξή του σε τοπική εφημερίδα, ο στρατηγός Αμπντελφατέχ Γιούνις, πρώην υπουργός Εσωτερικών του Καντάφι, που προσχώρησε στους εξεγερμένους και συντονίζει την οργάνωση των ενόπλων δυνάμεων, δήλωσε ότι η ελεύθερη Λιβύη θα καλωσόριζε παρέμβαση της διεθνούς κοινότητας, με τη μορφή της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, αλλά ‘‘δεν θα επιτρέψει ποτέ να πατήσουν πόδια ξένων στρατιωτών στο έδαφος της χώρας’’ […]».

Τι έγινε εδώ; Θέλει και ρώτημα ρε παιδιά; Δεν κάνει μπαμ η προσπάθεια της διεύθυνσης του «Δρόμου» να προσαρμόσει την περίπλοκη πραγματικότητα στην ανάγκη να φανεί ότι η εφημερίδα, ως εκφράζουσα την Αριστερά από θέσεις «αδιαπραγμάτευτης συνέπειας», κατάφερε να συνδυάσει το καλώς εννοούμενο συμφέρον της χώρας (δηλαδή την αντιιμπεριαλιστική στάση), με τι διεθνιστικό καθήκον, κάνοντας πως δεν βλέπει[3] τις αγωνιώδεις φωνές των σφαζόμενων Λίβυων που ζητούν βοήθεια;[4]


ΠΗΓΑΙΝΟΝΤΑΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ, ακούμε το ίδιο βιολί, αν και πιο «πλούσιο» σε αποχρώσεις και αριστερή «αισθαντικότητα». Το ακούμε καθώς διαβάζουμε την ανακοίνωση της κομματικής οργάνωσης Χανίων του ΚΚΕ (μ-λ). Δεν έχουμε όμως καμιά απορία, μια και ένας φίλος της συγκεκριμένης οργάνωσης ήταν που μάς είχε αποκαλέσει προ καιρού «αριστερούς γιαλαντζί». Δεν θα μπορούσε να περιμένει κανείς τίποτε λιγότερο από τους ορίτζιναλ…


Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΑΣΗ είναι στην εφημερίδα «Πριν». Εκεί διαβάζουμε το editorial του διευθυντή της, του Γιώργου Δελαστίκ. Σ’ αυτό ο Δελαστίκ, με το γνωστό του στυλ «αναλύω γκαρίζοντας – γράφω ξύλινα – όποιος αντέξει», φτάνει το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο, προκειμένου να μας πείσει για το αντιιμπεριαλιστικό, αλλά και ταυτόχρονα συνάδον με τα συμφέροντα του ελληνικού εργατικού κινήματος σύνθημα, «Κάτω τα χέρια απ’ τη Σούδα». Έτσι, με την ακλόνητη πίστη που χαρακτηρίζει τους «συνεπείς» αριστερούς, γράφει (τα bold, ξέρετε· δικά μας):

«Για την ώρα πάντως έχει γίνει προφανές ότι στη Λιβύη έλαβε χώρα οργανωμένη ένοπλη εξέγερση και όχι αυθόρμητη εξέγερση άοπλων πολιτών. Υπάρχουν επίσης βαρύτατες υποψίες ότι το λιβυκό κέντρο αυτής της εξέγερσης βρισκόταν σε επαφή με τις ΗΠΑ πολύ πριν από την εκδήλωσή της».

Λίγο παρακάτω όμως, (κι αφού βγάζει τον πρώην υπουργό Δικαιοσύνης του κανταφικού καθεστώτος Μουσταφά Αμπντέλ Τζαλίλ και τον πρώην υπουργό Εσωτερικών Αμπντελφατέχ Γιουνίς, που συμμετέχουν τώρα πια στην ηγετική ομάδα των αντικαθεστωτικών, περίπου, αν όχι ακριβώς, μίσθαρνα όργανα των Αμερικανών), χαρακτηρίζει το καθεστώς Καντάφι «κλεπτοκρατικό και άνευ οιουδήποτε προοδευτικού στοιχείου». (Παραλείπει βέβαια να μας πει ότι, επιπλέον, τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει φιλαράκι με τον δυτικό ιμπεριαλισμό. Προφανώς είναι ένα από τα κομμάτια του παζλ τα οποία περισσεύουν από την εικόνα που θέλει να φιλοτεχνήσει…).

Έτσι, με συνοπτικές διαδικασίες, ο καλός μας αριστερός αναλυτής Δελαστίκ «ξεπετάει» το ζήτημα, αφήνοντας τα πράγματα …ως έχουν και τους Λίβυους αντικαθεστωτικούς στη μοίρα τους! Que sera, sera, που λένε. Υποθέτουμε, θα απήλαυσε την Καθαρή Δευτέρα όπως μόνο οι έχοντες καθαρή τη συνείδησή τους δικαιούνται. Το ότι αυτός, ένα κοτζάμ στέλεχος της επαναστατικής(!) Αριστεράς, καταδικάζει τις (οργανωμένες) ένοπλες εξεγέρσεις και εγκρίνει μόνο τις αυθόρμητες (άρα ανοργάνωτες) από αόπλους, είναι μια «μικρή λεπτομέρεια». Ας την παραβλέψουμε. Ακόμα κι αν ο Δελαστίκ, δυο-τρία χρόνια πριν, καταδίκαζε με πύρινα λόγια τον Μπερτινότι της ιταλικής Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, επειδή είχε τότε αποκηρύξει κάθε είδους βία, της επαναστατικής συμπεριλαμβανομένης…


ΑΦΗΣΑΜΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ τους κοινοβουλευτικούς της Αριστεράς. Δηλαδή ΚΚΕ και ΣΥΝ (ως έχοντα τη μερίδα του λέοντος από τον ΣΥΡΙΖΑ). Για διαφορετικούς λόγους το καθένα, δεν εντάσσονται στη γραμμή των παραπάνω «Έξω η Σούδα απ’ τη Λιβύη κι ό,τι είναι να γίνει ας γίνει», χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι είναι έτοιμοι να υποδεχθούν τους καλοθελητές της Δύσης με λουλούδια!

Στην «Αυγή»[5] διαπιστώσαμε (εδώ, εδώ και εδώ) το αξιοθαύμαστο ταλέντο των αριστερών δημοσιογράφων να υιοθετούν το δόγμα του αγγλοσαξονικού τύπου «αυστηρός διαχωρισμός της είδησης από τη γνώμη», κάθε φορά που το πράγμα είναι ζόρικο. Έτσι, πέρα από κάτι διατυπώσεις για το «αίμα των αθώων που χύνεται», δεν διακρίναμε καμία θέληση να μπουν στη θάλασσα και να κολυμπήσουν στα βαθιά. Είναι κι αυτή μια στάση, νιώθεται. Έπειτα, —ποιος ξέρει;— οι φίλοι της «Αυγής», απασχολημένοι τον τελευταίο καιρό να βλέπουν αυτό, δεν «ευκαίρησαν» ίσως να δούνε αυτό (στο δεύτερο, να κάνουν κλικ μόνο όσοι έχουν σιδερένιο στομάχι…).

Τέλος, ο «Ριζοσπάστης» κερδίζει μάλλον δίκαια τον τίτλο του «τολμηρού της παρέας» (αν και δεν αναδεικνύεται ακριβώς και σε νέο Braveheart, για να τα λέμε όλα). Γιατί, έστω και μέσω συμφραζομένων, όπως είδαμε εδώ, υιοθετεί την πρόταση του Τσάβες[6] για εκεχειρία και έναρξη διαπραγματεύσεων. Άρα, παίρνει μια θέση, πέραν των αντιιμπεριαλιστικών διακηρύξεων.


Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ, θα μπορούσε να μας ρωτήσει ένας συγκεκριμένος αναγνώστης (αν δεν μας είχε κουνήσει μαντήλι πριν λίγο καιρό):

«Ωραία όλ’ αυτά ρε παλικάρια, αλλά εσείς τι λέτε;».

Ε λοιπόν, δεν έχει την παραμικρή γαμημένη σημασία τι λέμε εμείς! Όχι επειδή είμαστε μια αμελητέα ποσότητα, μια γνώμη ανάμεσα στις χιλιάδες και τίποτε παραπάνω, η οποία, φυσικά, δεν πρόκειται να επηρεάσει τα πράγματα ούτε στο ελάχιστο. Αλλά επειδή το post δεν γράφτηκε για να πούμε την άποψή μας για τη Λιβύη. Γράφτηκε με αφορμή τη Λιβύη και για να πούμε, άλλη μια φορά, κάτι διαφορετικό.


ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ η πολιτικά οργανωμένη Αριστερά, και κυρίως οι ηγετικές ομάδες και τα στελέχη της, ότι, τις περισσότερες φορές, δεν υπάρχει στην πραγματική ζωή απόλυτα συνεπής λύση; Ας αφήσει να τις ψάχνουν —προσχηματικά πολλές φορές— όσοι είναι πρόθυμοι να στρατευθούν μόνο στο Τέλειο και όσοι φιλόσοφοι αρνούνται να βασιλεύσουν για να μη «μολυνθούν» από την εξουσία. Εκείνοι έχουν όλα τα περιθώρια. Εκείνη, κανένα!

Πότε θα το πάρει απόφαση ότι αυτό που οι φυσικοί αποκαλούν ΚΣ (Κανονικές Συνθήκες) μπορεί ανά πάσα στιγμή να το καλλιεργεί στο μυαλό της και να το βλέπει να ανθίζει, αλλά, δυστυχώς, δεν αυτοφύεται στην έρημο του Πραγματικού εκτός από κάτι σπάνιες στιγμές στην Ιστορία (και αν);

Πότε θα συνειδητοποιήσει ότι το καθήκον της δεν είναι να συντηρεί αυταπάτες —αυταπάτες ανακουφιστικές για κάθε ανθρώπινη ψυχή— αλλά να τις διαλύει, δίνοντας πρώτα εκείνη το παράδειγμα βέβαια, αντί να προσπαθεί να προσαρμόσει την πραγματικότητα στην εμμονική επιθυμία της να είναι «απόλυτα συνεπής», ή να δραπετεύει από την πραγματικότητα, χώνοντας το κεφάλι της στην άμμο;

Γιατί, αλήθεια, ποια είναι η απόλυτα συνεπής λύση στο πρόβλημα του λιβυκού εμφυλίου;

Είναι η γραμμή του «Έξω απ’ τη Λιβύη η Σούδα»; Μα οι ίδιοι οι εξεγερμένοι ζητούν ζώνη απαγόρευση πτήσεων! Βλέπετε, εκείνοι κομματιάζονται από τις ρουκέτες των κανταφικών πιλότων, όχι εμείς, οι «συνεπείς» αντιιμπεριαλιστές!... Κι έπειτα, με δεδομένη την υπεροπλία των δυνάμεων του Καντάφι, ποιον ωφελεί η παράταση των συγκρούσεων; (Κατά τον Γιώργο Δελαστίκ, η παράταση είναι εις βάρος τού …Καντάφι, δηλαδή του ...ισχυρού! Τι κρίμα που δεν τον είχαμε στο Γράμμο… Θα κερδίζαμε τον εμφύλιο!).

Ή μήπως είναι η γραμμή «το παίζω ανταποκριτής των ‘‘Sunday Times’’ και περιγράφω τα γεγονότα ως ουδέτερος παρατηρητής»; Σας παρακαλούμε τώρα!

Φυσικά, ούτε η γραμμή Τσάβες είναι η απόλυτα συνεπής λύση. Γιατί ουδείς ξέρει εκ των προτέρων πού θα καταλήξουν οι διαπραγματεύσεις. Και ουδείς μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά ότι ο Καντάφι δεν θα προσέλθει σε αυτές απλώς για να κερδίσει χρόνο, ώστε να μπορέσει να σταθεροποιήσει το απεχθές, δολοφονικό καθεστώς του.

Θέλετε απόλυτα συνεπή λύση; Άντε, να σας την πούμε, για να ησυχάσετε τη συνείδησή σας! Φανταστείτε ότι στη Λιβύη έχουμε …προλεταριακή επανάσταση! Ορίστε, σας διαμορφώσαμε την κατάσταση υπό ΚΣ. Τα υπόλοιπα είναι εύκολα!

Πώς είπατε; Είναι μόνο στη φαντασία σας;

Και τι πειράζει βρε κουτά; Εσείς να ’σαστε καλά, και να ’χουμε όλοι την υγειά μας, να ξανανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε «αντιιμπεριαλιστικά»!


ΝΑ ΛΟΙΠΟΝ τι θέλαμε να πούμε με το σημερινό post. Και, νομίζουμε, ότι έχει έστω και μια μικρή γαμημένη σημασία!...



[1] Όταν ποντάρουμε (ή αποχωρούμε) από το παιχνίδι, χωρίς καν να έχουμε δει τα φύλλα μας.

[2] Η λέξη δεν έχει την παραμικρή μεταφορική σημασία για όσους είχαν την «τύχη» να δουν τις φρικιαστικές εικόνες που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο με κομματιασμένα σώματα Λίβυων διαδηλωτών, εν είδει αρνιών του Πάσχα μετά από τεμαχισμό ατζαμή χασάπη…

[3] Μη μας πείτε ότι πέφτετε απ’ τα σύννεφα! Μη μας πείτε ότι νομίζατε πως μόνο η «Αριστερή Στρουθοκάμηλος» στρουθοκαμηλίζει! ;-)

[4] Το κερασάκι στην τούρτα το βάζει ο Στέλιος Ελληνιάδης, στην προτελευταία σελίδα, όπου διακρίναμε να γράφει, μεταξύ άλλων:

«[…] Οι καπιταλιστικές μητροπόλεις μόνο για τη δημοκρατία δεν ενδιαφέρονται. Θέλουνε μόνο χώρες εξαρτημένες, δημοκρατικές ή δικτατορικές. Γι’ αυτό προστατεύουν τον Μουμπάρακ και επιτίθενται στον Καντάφι.»!!!

Κάποιος να μας δώσει τα χάπια μας!…


[5] Τα όσα γράφουμε για την «Αυγή» ισχύουν σε πολύ μεγάλο βαθμό και για την «Εποχή».

[6] Ο Τσάβες, που κάποιοι της «συνεπούς» Αριστεράς έσπευσαν να κατακεραυνώσουν ως συνοδοιπόρο του Καντάφι!


Η photo, από το philenews.com

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Ο μάγος EisenheiMηλιός, ο Λένιν και η μέθοδος εκμάθησης —μετά διδασκάλου— των αρχών του ανώδυνου τοκετού (Β´ μέρος)


Στο προηγούμενο post προσπαθήσαμε να δείξουμε και να εξηγήσουμε τις «ταχυδακτυλουργίες» του Γιάννη Μηλιού (ΓΜ), —«ταχυδακτυλουργίες» που κατά την άποψή μας ισοδυναμούν με καραμπινάτη πολιτική απάτη— σχετικά με έναν αντιιμπεριαλισμό χωρίς …αντιιμπεριαλισμό. Ή, κατά την εύστοχη παρομοίωση του Σλαβόι Ζίζεκ για άλλο ζήτημα, σχετικά με την παρασκευή μπύρας που διαθέτει όλες τις αρετές αυτού του ευγενούς ποτού, πλην εκείνης του αλκοόλ!

Στο σημερινό δεύτερο και τελευταίο μέρος αυτού του θέματος θα εξετάσουμε ορισμένες πλευρές και συνεπαγωγές της επιχειρηματολογίας που έχει αναπτύξει ο ΓΜ[1] για να αντικρούσει τις απόψεις, σύμφωνα με τις οποίες μόνο οι ριζοσπαστικές λύσεις (έξοδος από την ευρωζώνη, αναδιαπραγμάτευση του χρέους με ταυτόχρονη άρνηση πληρωμής ενός μεγάλου μέρους του, κ.λπ., κ.λπ.) μπορούν να επιτρέψουν να φανεί φως στην άκρη του τούνελ στο οποίο έχουν οδηγηθεί, εκόντες άκοντες, οι έλληνες εργαζόμενοι.

Ζήτημα 2ον: Περιγράψτε συνοπτικά τη γέννηση χωρίς ωδίνες μιας νέας κοινωνίας

Αυτό είναι το πολιτικό «μάθημα» που παραδίδει ο και καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο ΓΜ στην εποχή του Μνημονίου: ανώδυνος τοκετός. Ή, επί το απλούστερον, ομελέτα χωρίς σπάσιμο αυγών, και, επί το πολιτικότερον, θραύση ριζών χωρίς να σκονίσεις καν τα παπούτσια σου! Ας δούμε τα βασικά «κεφάλαια» της «διδακτέας ύλης». Δεν θα σας κουράσουμε για πολύ, μια και είναι μόνο ένα.

Εδώ και ένα περίπου χρόνο, από την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ και την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου και μετά, ο ΓΜ υποστηρίζει ότι κάθε σκέψη ριζικής απεμπλοκής μας από το πρόβλημα του δημοσίου χρέους, και επομένως από όλες αυτές τις δεσμεύσεις που μας έχουν φέρει εκεί που είμαστε και αναμένεται να μας στείλουν στο διάολο, πρέπει να εξοβελιστεί στο πυρ το εξώτερον επί τη βάσει του γεγονότος πως οι συνέπειες θα χειροτερεύσουν ακόμα περισσότερο τη θέση των εργαζομένων. Πιο συγκεκριμένα, αλλά συνοπτικά, μια επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με πρωτοβουλία της Ελλάδας και σκοπό το δραστικό κούρεμά του, και ταυτόχρονη έξοδος από τη ζώνη του ευρώ, θα οδηγήσει σε δραματική μείωση της διεθνούς αγοραστικής δύναμης των μισθωτών λόγω της υποτίμησης της νέας δραχμής και, επομένως, στην υποβάθμιση της θέσης τους σε χειρότερο βαθμό από όσο συμβαίνει σε συνθήκες Μνημονίου και στην περαιτέρω υπαγωγή τους στην κυριαρχία και στις ορέξεις του κεφαλαίου.

Δεν θα μπούμε καθόλου στις τεχνικοοικονομικές πλευρές αυτής της θέσης και συνεπώς δεν θα ασχοληθούμε ούτε με την άποψη του ΓΜ για το ατελέσφορο μιας τέτοιας στρατηγικής που θα μας καταντήσει κατ’ αυτόν δίχως κέρδη κερατάδες. Αυτά έχουν συζητηθεί και συζητούνται μεταξύ των οικονομολόγων των δυο αντιτιθέμενων πλευρών. Θα δούμε όμως από πιο κοντά τις γενικότερες πολιτικές συνεπαγωγές και προεκτάσεις αυτής ακριβώς της άποψης που παρουσιάσαμε συνοπτικά παραπάνω. Δηλαδή της άποψης σύμφωνα με την οποία πρέπει να απορρίπτονται λύσεις που αναντίρρητα[2] επιδεινώνουν τη θέση των εργαζομένων εδώ και τώρα, ενώ είναι αβέβαιο αν θα τη βελτιώσουν αύριο και όποτε.

The promise of a rose garden

«I beg your pardon. I never promised you a rose garden», μας τραγουδάει η Λυν Άντερσον στην original πρώτη κυκλοφορία του παλιού διάσημου τραγουδιού «Rose Garden». Ο ΓΜ έχει παραλλάξει «ελαφρά» τους στίχους: «Walk with me through a wonderful rose garden»!

Αυτή είναι η συνεπαγωγή και το συμφραζόμενο της θέσης του που πρέπει πρώτα και κύρια και πάση θυσία να καταρριφθεί. (Το προφανές, το κατά πόσον δηλαδή αυτό που συμβαίνει και αυτά που θα συμβούν είναι προβλήματα τα οποία πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε τραγουδώντας την «Υπομονή» του Ξαρχάκου, είναι κατά την άποψή μας δευτερεύον και γι’ αυτό θα το αντικρούσουμε με μια απλή σημείωση[3]). Ο αγώνας για τη ριζική κοινωνική αλλαγή μπορεί να είναι ένας περίπατος μέσα από έναν ονειρεμένο κήπο με τριαντάφυλλα χωρίς ούτε καν αγκάθια. Στη χειρότερη περίπτωση θα είναι περίπατος στην Πανεπιστημίου και στη Σταδίου με ολίγα χημικά. That’ all folks!

Με ποιο τρόπο σκέφτεται ο ΓΜ να μετατρέψει τον αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση σε περίπατο σε ανθισμένους κήπους; Μέσα από την πάση θυσία παραμονή μας στους κόλπους της Αγίας Οικογένειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (κι όχι βέβαια της Ευρώπης, γενικά και αόριστα, όπως συνηθίζουν να λένε και να γράφουν «πονηρά» οι υποστηρικτές του μονόδρομου). Όπου ελπίζει ότι το πανευρωπαϊκό μέτωπο των εργαζομένων θα ανατρέψει τους συσχετισμούς. Με ποιο μαγικό τρόπο θα γίνει αυτό, όταν σε κανένα κράτος της ΕΕ το μέτωπο των εργαζομένων δεν έχει ανατρέψει τους συσχετισμούς στη δική του χώρα, δεν μας λέει, φυσικά. Να υποθέσουμε ότι, ως οικονομολόγος, είναι επηρεασμένος από την αρχή της οικονομίας κλίμακος; Αν είναι έτσι, ξεχνάει ότι η αρχή αυτή δεν μπορεί να ισχύσει μόνο για το πανευρωπαϊκό μέτωπο των εργαζομένων. Θα ισχύσει και για το πανευρωπαϊκό μέτωπο των καπιταλιστών. (Δεν γίνεται τα δικά μας δικά μας, και των άλλων μισά-μισά, έτσι δεν είναι;). Οπότε, χοντρικά, ξαναγυρνάμε στα ίδια. Απλώς, σε μεγαλύτερη κλίμακα· οι αναλογίες παραμένουν οι ίδιες.

Αλλά ας πούμε ότι κάνουμε λάθος. Ας πούμε ότι το πανευρωπαϊκό μέτωπο των εργαζομένων δεν θα αντιμετωπίσει κι ένα πανευρωπαϊκό καπιταλιστικό μέτωπο γιατί οι αντίπαλοί μας δεν θα καταφέρουν να ξεπεράσουν τις αντιθέσεις τους; Ποιος του είπε ότι αυτό το μέτωπο των κολασμένων της ΕΕ θα ανατρέψει τους συσχετισμούς μέσα από διαδικασίες που θα μοιάζουν με περίπατο σε ανθισμένους κήπους; Έχει συμβεί κανένα θαύμα, επέστρεψε ο Χριστός στη γη, και έπεισε τους ευρωπαίους καπιταλιστές να επιδείξουν, εκτός από το ανώτερο ευρωπαϊκό πνεύμα που τους χαρακτηρίζει, και χριστιανικό, ώστε από τους δυο χιτώνες που έχουν να παραχωρήσουν εθελοντικά και χωρίς τσαμπουκάδες τον ένα; Όχι ασφαλώς. Επομένως, δεν θα κληθεί και το ελληνικό κομμάτι αυτού του πανευρωπαϊκού εργατικού κινήματος, να καταβάλλει το τίμημα που του αναλογεί;

Και τέλος, για να ’χουμε το καλό ρώτημα: όσο συγχρονισμένο και ενωμένο και αρραγές να είναι αυτό το πανευρωπαϊκό εργατικό μέτωπο, είναι ποτέ δυνατόν να ανατρέψει τους συσχετισμούς ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες της ΕΕ; Κάποια δεν θα προπορευτεί; Κάποια δεν θα αποδειχθεί ο αδύνατος κρίκος; Τι θα πει τότε ο «αντιεθνικιστής» ΓΜ στους συντρόφους αυτής της χώρας, αν τυχόν «τα πάρουν» και πουν στους υπόλοιπους της ΕΕ «ή αλλάζουμε ή αποχωρούμε»; Θα πει «περιμένετε σύντροφοι να γίνουμε πολλοί· περιμένετε να αποκτήσουμε …ομοφωνία»; Κι αν θα πει αυτό στους Πορτογάλους ή στους Σλοβάκους, θα πεί το ίδιο και στους Γερμανούς ή στους Γάλλους; Δεν το νομίζουμε. Τότε;

Τότε, μήπως στην πραγματικότητα αυτό περιμένει ο ΓΜ; Μήπως περιμένει τους Γερμανούς ή τους Γάλλους να βγάλουν το φίδι απ’ την τρύπα για λογαριασμό όλων; Αυτό εννοεί, όταν κάνει λόγο για πανευρωπαϊκό μέτωπο των εργαζομένων; Ας μας πει τότε αυτό, μη μας πουλάει «διεθνιστικά» φύκια για μεταξωτές κορδέλες! Κι επιπλέον, εκτός από αυτό, να μας πει και τι πρέπει να γίνει αν οι Γερμανοί (επειδή πλακώνονται στις μπύρες), και οι Γάλλοι (επειδή πίνουν το κρασί με τα νεροπότηρα), θα συνεχίσουν να αδυνατούν στο ορατό μέλλον να ανατρέψουν τους συσχετισμούς στις χώρες τους. Μέχρι πότε θα συνεχίσουμε στην Ελλάδα να τραγουδάμε την «Υπομονή», επειδή κάθε ριζοσπαστική λύση απεμπλοκής από το δημόσιο χρέος θα σκονίσει τα παπούτσια μας; Μέχρι να μην έχουμε καν παπούτσια;

Αστεία πράγματα

Για να τα λέμε όλα, κωμικοτραγικά. Γιατί πηγάζουν από, και καλλιεργούν την εξής ιδέα —βολική για κάθε άνθρωπο, όπως ξέρουμε από τις βασικές αρχές της Ψυχολογίας:

Την ιδέα ότι ο δρόμος προς την κοινωνική αλλαγή που οραματίζεται η Αριστερά θα είναι ένας εύκολος δρόμος, χωρίς θυσίες και στερήσεις, χωρίς απογοητεύσεις και πισωγυρίσματα, χωρίς ρίσκα, εκ των οποίων άλλα θα μας οδηγήσουν μπροστά και άλλα προς τα πίσω.

Αυτή την ιδέα καλλιεργεί ο ΓΜ. Ο ΓΜ και πολλοί άλλοι, εκ των οποίων όμως κάποιοι έχουν την εντιμότητα να δηλώνουν «δεν είμαι επαναστάτης και δεν καλώ κανέναν να επαναστατήσει, όσο και εάν δεν βλέπω καμία άλλη εναλλακτική». Αυτή την εντιμότητα δεν τη διαθέτει ο ΓΜ. Από τη μια έχει εσωτερικεύσει μέχρι μυελού οστέων την αυταπάτη(;) ότι οι κοινωνικές γέννες μπορούν να είναι ανώδυνες όπως οι ανθρώπινες, κι από την άλλη προσπαθεί να διατηρήσει το προφίλ του «ριζοσπάστη μεταρρυθμιστή», όπως γράφει στο τελευταίο τεύχος των «Θέσεων», από κοινού με τον πρώην Γραμματέα της νεολαίας του ΣΥΝ. Κολοκύθια άνευ ριγάνεως και καφές χωρίς καφεΐνη!

Βέβαια, ακόμα και η καλύτερη κόκκινη μπογιά, δεν είναι απαλλαγμένη από το ελάττωμα που όλες οι μπογιές έχουν: ξεβάφει μεριές-μεριές. Δείτε πώς ο «ριζοσπάστης μεταρρυθμιστής» ΓΜ έκλεινε ένα editorial, λίγους μήνες πριν, στο περιοδικό «Θέσεις» Ιουλίου – Σεπτεμβρίου (τα bold δικά μας):

«Το κρίσιμο λάθος από την πλευρά της Αριστεράς θα ήταν να εστιαστεί στην κρίση του κράτους και όχι στην κρίση της εργασίας. Η πρώτη εκδοχή αποτελεί θητεία στην κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική αυτοχειρία. Η δεύτερη υποδηλώνει την πρόθεση να υπερασπιστεί τα ταξικά, εργασιακά και κοινωνικά συμφέροντα των υποτελών τάξεων. Πρόκειται για αγώνα αμυντικό, απόλυτα αναγκαίο παρά τους λεονταρισμούς όσων ανεγκέφαλα προπαγανδίζουν την ‘‘αντεπίθεση’’, τη στάση πληρωμών, τη σύγκρουση σε πείσμα των συσχετισμών και χωρίς συγκεκριμένη στόχευση για τη συνέχεια.

Σήμερα απαιτείται δουλειά ‘‘τυφλοπόντικα’’, οργάνωση της άμυνας της κοινωνίας, οικοδόμηση μιας αποτελεσματικής αριστερής γραμμής, που, ειδικά σήμερα, δεν μπορεί απλά να περιοριστεί στη διεκδίκηση και στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις, αλλά οφείλει να συμβάλει στη δημιουργία δικτύων αλληλεγγύης και μορφών αυτοοργάνωσης των κομματιών που πλήττονται από την κρίση.

Αντιπαραδείγματα δηλαδή κοινωνικής οργάνωσης που θα στηρίζονται στην ικανοποίηση των αναγκών και όχι στη μεγιστοποίηση του κέρδους».

Είδατε «μαγείες» που θα έκαναν όχι μόνο τον κινηματογραφικό μάγο Eisenheim αλλά και τον πραγματικότατο Χουντίνι, να σκίσουν τα διπλώματά τους;

Είδατε πώς βαφτίζει ταχυδακτυλουργικά την κρίση του χρέους σε κρίση του (αστικού) κράτους, υπονοώντας βέβαια ότι δεν πρέπει η Αριστερά να ασχοληθεί με αυτό; (Τι κι αν το χρέος έχει γίνει η θηλιά με την οποία μας στραγγαλίζουν; Το κράτος είναι υπόθεση των αστών, εμείς (πρέπει να) είμαστε …«αντικρατιστές»!).

Είδατε πώς ρίχνει το σύνθημα «Όλοι πίσω! Άμυνα μέχρις εσχάτων!»; (Δεν έχει σημασία που τα δίχτυα μας έχουν τρυπήσει από τα πολλά γκολ. Σημασία έχει να μη φάμε κι άλλα. Διότι, βέβαια, άλλο να έχεις φάει 78 κι άλλο να φας 87!).

Είδατε πώς μετατρέπει ο «μάγος» μας την Αριστερά σε φιλανθρωπική ΜΚΟ, καλώντας μας να στήσουμε «αντιπαραδείγματα […] κοινωνικής οργάνωσης που θα στηρίζονται στην ικανοποίηση των αναγκών και όχι στη μεγιστοποίηση του κέρδους»; (Εννοεί να μοιράζουμε σούπα στους ανέργους άραγε; Εννοεί να διοργανώνουμε χαριστικά παζάρια; Εννοεί αυτό που λέει ο Χόλλογουεϊ «Ας αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία»; Κάποιος να μας διαφωτίσει!).

Αντί επιλόγου

Στο τελευταίο βιβλίο του «Παγκόσμια κατάρρευση σε 10 χρόνια; Δημόσιο χρέος: η τελευταία ευκαιρία» (Εκδόσεις Παπαδόπουλος, Φεβρουάριος 2011) ο γνωστός οικονομολόγος και διανοούμενος Jacques Attali γράφει στη σελίδα 26:

«Ωστόσο, η χειρότερη έκβαση [Σημ. συντ.: η στάση πληρωμών] δεν είναι κάτι το πρωτοφανές: η αθέτηση εκπλήρωσης υποχρεώσεων είναι εδώ και καιρό η συνηθέστερη λύση υπερχρέωσης. Μεταξύ 1800 και 2009, σημειώθηκαν 250 περιπτώσεις αθέτησης υποχρέωσης στον τομέα του εξωτερικού χρέους και 68 περιπτώσεις στον τομέα του δημοσίου χρέους. Μόνον ο Καναδάς, η Δανία, η Φινλανδία, η Νορβηγία, η Νότια Κορέα, το Χονγκ Κογκ, η Σιγκαπούρη, η Ταϊβάν, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία έχουν κατορθώσει μέχρι στιγμής να αποφύγουν την αθέτηση των υποχρεώσεών τους, αλλά, και πάλι, ορισμένες από αυτές τις χώρες δεν απείχαν και πολύ από το σημείο αυτό».

Κι όμως, αυτό το ενδεχόμενο, το καθόλου ασυνήθιστο ως φαινόμενο και καθόλου αποκλειστικότητα επαναστατικών αριστερών κυβερνήσεων, ένα μέρος της ελληνικής Αριστεράς το έχει ξορκίσει ως το τέλος του κόσμου[4]. Και μάλιστα, το έχει ξορκίσει αυτομάτως και ενστικτωδώς, χωρίς καν να αποπειραθεί να εξετάσει σε λεπτομέρεια και σε βάθος, τόσο τα τεχνικοοικονομικά δεδομένα, όσο και τις πολιτικές προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες θα μπορούσε κάτι τέτοιο να γίνει εφικτό ή, έστω, να αποτελέσει το πρόταγμα και επομένως τη βάση για ένα πλατύ, πλατύτατο μέτωπο κατά των πολιτικών του Μνημονίου και της εκτελούσας καθήκοντα επιστάτη κυβέρνησης.

Όμως, το πάπλωμα για το οποίο καβγαδίσαμε στο σημερινό post δεν ήταν το δίλλημα «μέσα ή έξω;» και «ευρώ ή δραχμή;». Το πάπλωμα ήταν το ότι, για να δικαιολογηθεί αυτή η στάση από τις δυνάμεις που την έχουν υιοθετήσει, επιστρατεύεται και σε τελική ανάλυση καλλιεργείται η αυτοκτονική για την Αριστερά ιδέα πως το εγχείρημα της ριζικής κοινωνικής αλλαγής μπορεί να επιτευχθεί αδαπάνως, ακόπως και άνευ διακινδύνευσης.

Αυτό είναι κάτι χειρότερο από λάθος, και κάτι πολύ χειρότερο από πολιτική απάτη: είναι έγκλημα!

Κι αυτό, κανένας «αντιιμπεριαλισμός» και κανένας «αριστερός ευρωπαϊσμός» δεν μπορεί να το κρύψει…



[1] Για να τα λέμε όλα, ο ΓΜ δεν είναι ο μόνος που αναπτύσσει αυτή την επιχειρηματολογία. Όμως τις δικές του απόψεις κρίνουμε εδώ και, το σημαντικότερο, είναι ο υπεύθυνος του τμήματος οικονομικής πολιτικής του ΣΥΝ. Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες!... ;-)

[2]
Ουδείς από την ομάδα των οικονομολόγων που προτείνουν τη μονομερή εκ μέρους της Ελλάδας «διευθέτηση» του χρέους έχει αρνηθεί το κόστος που συνεπάγεται σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα μια τέτοια απόφαση.

[3] Ρίξτε μια ματιά στα μέτρα του Μνημονίου Νο 1 και κάντε τη σύγκριση με αυτά του Νο 4. Τα πρώτα θα σας φανούν κοινωνικές …παροχές! Και φυσικά το βαρέλι δεν έχει πάτο. Πλην αυτού της ελεγχόμενης (από τους πιστωτές μας) πτώχευσης…

[4] Ας μην είμαστε απόλυτοι. Καμιά φορά ταυτίζεται με κάτι ελαφρώς καλύτερο. Όπως, ας πούμε, στην περίπτωση πριν λίγο καιρό μιας αποστροφής του Αλέξη Τσίπρα, στην προσπάθειά του να υπεραμυνθεί του «αριστερού ευρωπαϊσμού»: «Δεν θα γίνουμε Αλβανία»! Δήλωση που ίσως είχε ακούσει ένας καλός μας φίλος και αναγνώστης, και ο οποίος, στο προηγούμενο post, μάς έγραψε σ’ ένα σχόλιο ότι «χωρίς τον συντονισμό και την επανάσταση ταυτόχρονα ή σχεδόν αμέσως και των ευρωπαίων εργαζομένων θα γίνουμε Β. Κορέα».


Η εικόνα, με κάποιες δικές μας «προσαρμογές», από το retrotogo.com