Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Ο μάγος EisenheiMηλιός, ο Λένιν και η μέθοδος εκμάθησης —μετά διδασκάλου— των αρχών του ανώδυνου τοκετού (Α´ μέρος)


Ε ι σ α γ ω γ ι κ ά

Έχουμε μπει σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη φάση του ελληνικού —αλλά και ευρωπαϊκού πλέον— αδιεξόδου. Δηλαδή, σε μια φάση, κατά την οποία καθίσταται πια ολοφάνερο πως το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν «βγαίνει», πως η όποια «διευκόλυνση» θα περάσει μέσα από το νέο ευρωπαϊκό σχέδιο αντιμετώπισης των προβλημάτων χρέους, κυρίως των χωρών του Νότου, και πως αυτό το νέο σχέδιο που τώρα παζαρεύεται θα «συνταγματοποιήσει» τη μόνιμη λιτότητα, φορώντας στους εργαζόμενους της Ελλάδας αλλά και όλης της Ευρώπης το «σιδηρούν προσωπείο» των ακόμα πιο ασφυκτικών δημοσιονομικών περιορισμών. Επιπλέον, τα σενάρια της εκδίωξης της Ελλάδας από την «αγία ευρωπαϊκή οικογένεια» της Ευρωζώνης ποτέ δεν σταμάτησαν να ακούγονται και να ξανακούγονται από διάφορα χείλη.

Πώς σκέφτεται και ποια είναι η στάση της ελληνικής Αριστεράς έναντι της περιδίνησης στην οποία έχουμε περιπέσει; Κατά παράβαση κάθε στοιχειώδους κανόνα πλεύσης, διατηρώντας τον αυτόματο πιλότο που κάθε μερίδα της είχε ενεργοποιήσει πριν την κρίση (και επί σειρά ετών) σαν να μην έχει αλλάξει τίποτε! Το ΚΚΕ προσκαλεί τον λαό να ακολουθήσει το όραμα της Λαϊκής Εξουσίας (το οποίο, ενδεχομένως, αυτός θα ακολουθούσε με πολύ μεγαλύτερη προθυμία, αν δεν είχε κάποιες βάσιμες υπόνοιες ότι το ‘Λαϊκή’ είναι μια μετωνυμία του ‘κομματική’[1]). Ο ΣΥΝ —και οι περί αυτόν εκ του ΣΥΡΙΖΑ— ομνύει στο όνομα του «αριστερού ευρωπαϊσμού» και μάλιστα, από το καλοκαίρι και μετά, σε αντιπαράθεση με τον «δεξιό ευρωπαϊσμό» της ΔΗΜΑΡ (το ’να χέρι νίβει τ’ άλλο, και τα δυό το πρόσωπο…). Ίσως γιατί σέβεται τόσο πολύ την αρχή της ομοφωνίας της ΕΕ, που δεν λέει να το κουνήσει ρούπι αν αυτή δεν επιτευχθεί υπέρ της σοσιαλιστικής ευρωπαϊκής αλλαγής! Οι υπόλοιποι του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κάνουν ό,τι μπορούν για να γελοιοποιήσουν την ιδέα που αρχίζει να φαντάζει όλο και περισσότερο αυτονόητη. Ότι δηλαδή, κάτι πρέπει να κάνουμε, κάπως πρέπει να αντιδράσουμε ως χώρα (άντε, να το διορθώσουμε: ως κοινωνικός σχηματισμός), δεν γίνεται να καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια την ώρα που μας σταυρώνουν. Οι αναρχοαυτόνομοι και οι αντιεξουσιαστές (μαζί με τους ασφαλίτες που έχουν προσχωρήσει στο αναρχικό κίνημα, αν μας εννοείτε... ) συνεχίζουν το χαβά τους —και το χαβαλέ τους. Και όλοι μαζί, με τις ιδιομορφίες τους βέβαια ο καθένας, συνεχίζουν να φωνάζουν «όχι άλλο κάρβουνο!» σε κάθε νέα φτυαριά από κάρβουνο που μας θάβει όλους σιγά-σιγά (και ορισμένους πιο γρήγορα). Η όλη κατάσταση θα μπορούσε να περιγραφεί θαυμάσια με τον γνωστό ευρηματικό συνδυασμό της γενετήσιας πράξης και κεφαλαίων γραμμάτων. Αποφεύγουμε να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι για να μη θεωρηθούμε ασόβαροι… ;-)

Παράλληλα με όλα τα παραπάνω, η ελληνική Αριστερά συνεχίζει να ανταλλάσσει μονόλογους περί του πρακτέου, όπου, σ’ αυτή την ανταλλαγή, το κάθε κομμάτι της προσπαθεί όχι τόσο να πείσει, όσο να περιχαρακώσει το «έχει» του σε υποστηρικτές και επιρροή, αλλά και, ταυτόχρονα, να διατηρήσει το αριστερό του προφίλ και αξιοπιστία. Εκεί, ακούγονται κατά καιρούς διάφορα ορέα. Σε δυο από αυτά θα εστιάσουμε στο παρόν και στο επόμενο post. Πιθανόν να σας φανούν «θεωρητικά» και να σας έρθει στο νου η φράση «εδώ ο κόσμος καίγεται κι αυτοί χτενίζονται». Λάθος. Όχι μόνο γιατί τρένο χωρίς ράγιες (πράξη χωρίς θεωρία) δεν πάει πουθενά, αλλά και γιατί πολλές φορές —και στην περίπτωσή μας είναι σαφές αυτό, όπως θα δείξουμε— η θεωρία επιστρατεύεται για να θεμελιωθούν στρατηγικές που αφορούν σ’ αυτό που λέγαμε παραπάνω, δηλαδή στο πρακτέο σήμερα, τώρα, αυτή τη στιγμή.

Τέλος, και για να μην υπάρχουν ανώφελες και αποπροσανατολιστικές παρεξηγήσεις, το γεγονός πως η κριτική μας εστιάζεται στις απόψεις ενός συγκεκριμένου παράγοντα της Αριστεράς (Γιάννης Μηλιός), ο οποίος εδώ και δυο-τρία χρόνια δραστηριοποιείται από τη θέση στελέχους —και εσχάτως με την ιδιότητα του σκιώδους υπουργού οικονομικών— ενός συγκεκριμένου κόμματος (ΣΥΝ), διόλου δεν σημαίνει ότι στοχοποιούμε το συγκεκριμένο πρόσωπο ή το συγκεκριμένο κόμμα της Αριστεράς, αφήνοντας στο απυρόβλητο άλλα. Κρίνουμε τις συγκεκριμένες απόψεις και μόνο αυτές και πέραν τούτου …ουδέν!

Το θέμα

Στο τεύχος 110 (Ιανουάριος – Μάρτιος 2010) του γνωστού και καλού περιοδικού «Θέσεις», το οποίο εκδίδεται υπό τη διεύθυνση του Γιάννη Μηλιού (εφεξής ΓΜ) εδώ και τριάντα σχεδόν χρόνια, περιλαμβάνεται και ένα άρθρο γραμμένο από τον ίδιο και τον Δημήτρη Π. Σωτηρόπουλο με τον τίτλο «Η έννοια του ιμπεριαλισμού και η μαρξική θεωρία του συνολικού-κοινωνικού κεφαλαίου». Στο άρθρο αυτό, που είναι βασισμένο στο βιβλίο των ίδιων οι οποίοι το υπογράφουν «Rethinking Imperialism: A Study of Capitalist Rule», αναπτύσσονται κάποιες απόψεις, τουλάχιστον «περίεργες». Στο παρόν post λοιπόν θα ασχοληθούμε κριτικά με αυτές.

Στο επόμενο, το δεύτερο δηλαδή μέρος αυτού του ενιαίου άρθρου, θα ασχοληθούμε με μια ιδιαίτερη πλευρά της επιχειρηματολογίας που έχει αναπτύξει ο ΓΜ προκειμένου να στηρίξει την άποψή του —και άποψη της πλειοψηφίας του ΣΥΝ αυτή τη «μνημονιακή» περίοδο— ότι ο δρόμος για την απαλλαγή από την εν εξελίξει εκπτώχευση των εργαζομένων της χώρας μας επ’ ουδενί περνάει έξω από το ευρώ ή την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Να σημειωθεί από όσους τυχαίνει να διαβάζουν αυτές τις γραμμές πως η όποια κριτική μας, κριτική που θα γίνεται περιστασιακά και πολεμική, εστιάζεται σε συγκεκριμένα σημεία των απόψεων του Μηλιού και δεν έχει ως στόχο την εφ’ όλης της ύλης κριτική τοποθέτησή μας στο ακανθώδες ζήτημα που δίχαζε και διχάζει την Αριστερά («μέσα ή έξω από το ευρώ ή την ΕΕ;»).

Ζήτημα 1ον: Υποθέστε ότι ο Λένιν, ως άλλος Νεύτων, καθώς κάθεται κάτω από έναν Μηλιό,…

Στο άρθρο που προαναφέραμε, ο ΓΜ επιχειρεί να επανατοποθετήσει την έννοια του ιμπεριαλισμού εντός της αντίληψης του Μαρξ, σύμφωνα με την οποία το σύνολο των ατομικών κεφαλαίων ενός εθνικού αστικού κράτους, που συναποτελούν μια ενιαία κοινωνικοπολιτική δύναμη (αυτό που ο ίδιος ο Μαρξ αποκαλεί ‘συνολικό κεφάλαιο’), διαπλέκεται «εσωτερικά» με το εκάστοτε εθνικό κράτος και όχι ως να ήταν κάτι ξεχωριστό από αυτό, καθώς το κράτος «με το σύνολο των θεσμών του, με τις λειτουργίες διαμεσολάβησης και διαχείρισης, είναι εσαεί παρόν στη συγκρότηση των κοινωνικών τάξεων και στην κίνηση του κεφαλαίου». Κατά τον ΓΜ, το σπέρμα της παρέκκλισης από αυτή τη μαρξική αντίληψη ενυπάρχει στην πλειοψηφία των θεωρητικών περί ιμπεριαλισμού αναλύσεων, τόσο στις κλασικές, όσο και στις νεότερες. Από αυτή δε την πλειοψηφία των «αιρετικών», προσπαθεί να (μισο)αποσπάσει τον Λένιν καθώς, μέσα από κάποιες παράπλευρες αλλά άσχετες με το ζήτημα που εξετάζει διαδρομές στη λενινιστική θεωρία της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας και του αδύνατου κρίκου, τον εμφανίζει ως «ορθόδοξο» ως προς το σημείο αυτό.

Θεμελίωση

Πού θεμελιώνει την εγκατάλειψη της Μαρξικής θέσης περί συνολικού κεφαλαίου από τους θεωρητικούς του ιμπεριαλισμού ο ΓΜ;

Τη θεμελιώνει κυρίως σε ένα σημείο από τα τέσσερα με τα οποία περιγράφει συνοπτικά (και ορθά) τις αντιλήψεις των κλασικών θεωρητικών του ιμπεριαλισμού (Χίλφερντιγκ, Λούξεμπουργκ, Μπουχάριν και Λένιν) για τις δομικές αλλαγές του καπιταλισμού των αρχών του 20ου αιώνα σε σχέση με τον καπιταλισμό της εποχής του Μαρξ. Πρώτα, τα τέσσερα σημεία:

«1. Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων οδηγεί σε μονοπωλιακές δομές οργάνωσης της παραγωγής (συγκέντρωση και συγκεντροποίηση). Η διαδικασία αυτή δημιουργεί πλεονάζον κεφάλαιο.
»2. Η παραγωγή διεθνοποιείται. Τα ‘‘εθνικά’’ ατομικά κεφάλαια αναπτύσσονται σε γεωγραφικό πεδίο που υπερβαίνει κατά πολύ τα εθνικά σύνορα.
»3. Ο καπιταλισμός γίνεται παγκόσμιο σύστημα, δηλαδή οι ‘‘νόμοι’’ του συστήματος αφορούν πλέον το παγκόσμιο επίπεδο.
»4. Το κράτος των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών ‘‘υποστηρίζει’’ γεωπολιτικά μέσω του (αποικιακού) ιμπεριαλισμού την κίνηση των κεφαλαίων ‘‘του’’. Στην πραγματικότητα συγχωνεύεται με τα μονοπώλια. Ο κόσμος μοιράζεται σε σφαίρες επιρροής. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα ‘‘εθνικά’’ ατομικά κεφάλαια λαμβάνει τη μορφή των γεωπολιτικών ανταγωνισμών μεταξύ των ισχυρών κρατών».

Το σημείο που κατά τον ΓΜ αποτελεί το σώμα της «αίρεσης» είναι το σημείο 2. Με τα δικά του λόγια:

«Η αποδοχή του σημείου (2) των κλασικών αντιλήψεων του ιμπεριαλισμού σημαίνει ότι η διεθνής κίνηση των ατομικών κεφαλαίων διαμορφώνει έναν οικονομικό χώρο, η γεωγραφία του οποίου δεν συμπίπτει με την κατακερματισμένη γεωγραφία των εθνικών κρατών. Με άλλα λόγια, εκείνο που υπονοείται εδώ είναι μία διαρκής συνθήκη μη-αντιστοιχίας ανάμεσα στο κράτος (πολιτικό επίπεδο) και το κεφάλαιο (οικονομικό επίπεδο)».

Εδώ έχουμε την πρώτη και βασική «ταχυδακτυλουργία», το colpo grosso του «μάγου» ΓΜ, πάνω στo οποίo στηρίζεται όλη του η επιχειρηματολογία. Με αυτό, τεχνηέντως (ή εν αγνοία του· θα το δούμε αυτό το ζήτημα αργότερα και συνολικά), αποδίδει στους δεχόμενους το σημείο 2 την άποψη της μη αντιστοιχίας πολιτικού και οικονομικού πεδίου, μόνο και μόνο επειδή δέχονται το αναμφισβήτητο γεγονός της γεωγραφικής μη σύμπτωσης μεταξύ π.χ. εξαχθέντων γερμανικών κεφαλαίων και γερμανικής επικράτειας![2]

Πρόκειται φυσικά περί τεράστιας ανοησίας(;). Την οποία, εννοείται, δεν τη θεμελιώνει κατά κανένα[3] τρόπο πλην αυτού της αυθαίρετης ταύτισης διαφορετικών πεδίων. Όπως ακριβώς κάνει παραπάνω, με την ταύτιση(σύγχυση) του γεωγραφικού/τοπικού πεδίου και του πεδίου των σχέσεων που αναπτύσσονται εντός ενός δεδομένου εθνικού κράτους με το συνολικό κεφάλαιο του κράτους αυτού! Δηλαδή, όπως περίπου κάνουν όλοι όσοι ταυτίζουν τον φάντη με το ρετσινόλαδο!

Το αγκάθι

Τι είναι αυτό όμως που ενοχλεί τόσο πολύ τον ΓΜ στο σημείο 2 ώστε να επιστρατεύει ταχυδακτυλουργικές μαγείες και τρικς για να το καταρρίψει; Για όσους διαβάζουν τις «Θέσεις» και ξέρουν τις απόψεις του, το ερώτημα είναι πανεύκολο και η απάντηση έρχεται ακαριαία: Είναι η έννοια του εθνικού. Αυτό είναι το μεγάλο αγκάθι που κατά την άποψή του πληγώνει το «σώμα» της Αριστεράς και προσπαθεί να το βγάλει (αυτή είναι και η σημειολογική ερμηνεία των εισαγωγικών που βάζει στη λέξη).

Για τον ΓΜ η έννοια αυτή δεν υπάρχει. Όπως ακριβώς θεωρεί το έθνος-κράτος κατασκευασμένο εκ του μηδενός, έτσι ακριβώς θεωρεί και τις παράγωγες εξ αυτού έννοιες. Και ακριβώς επειδή η εθνική διάσταση είναι πάντα παρούσα στον αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό της Αριστεράς, γι’ αυτό και ο ΓΜ έχει αναδειχθεί στον συνεπέστερο αντι-αντιιμπεριαλιστή των πρόσφατων δεκαετιών! Ακριβώς όπως το διαβάσατε[4]!

Για τον ΓΜ, επειδή τα έθνη-κράτη είναι κατά βάση ταξικά, δεν υπάρχει εθνική διάσταση, παρά μόνο ταξική. (Είναι σαν να λέμε ότι, επειδή το ανθρώπινο σώμα αποτελείται κατά 70% από νερό, εμείς, ας πούμε, είμαστε οι …WaterG700 και κοιμόμαστε κάθε βράδυ στη …μπανιέρα!). Κάπως έτσι κατέληξε να καταγγέλλει το ΚΚΕ επί «εθνοκομμουνισμώ». Κάπως έτσι κατέληξε να κατακεραυνώνει τους μικρομεσαίους ως πρωταθλητές της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής. Και κάπως έτσι κατέληξε να εγκαταλείψει το έθνος-κράτος που ονομάζεται Ελλάδα —ως «δευτερεύον» πεδίο, το οποίο, να σημειωθεί, τελεί μάλιστα υπό την επιρροή του «εθνολαϊκισμού»— και να δείξει το δρόμο για το «προνομιακό» τοιούτο που ονομάζεται Ευρώπη (και η οποία, ως γνωστόν, αποτελείται μόνο από «κοινωνικούς σχηματισμούς»…).

Τα ευτράπελα

Δεν θα μπορούσε να τα αποφύγει βέβαια ο ΓΜ, έτσι όπως έχει απλοποιήσει τα πράγματα (στο μυαλό του). Δεν είναι εφικτό να τα αναφέρουμε όλα, καταλαβαίνετε. Θα περιοριστούμε στα δυο πιο χτυπητά.

Ένα πρώτο ευτράπελο είναι όταν ασκεί κριτική στον Πουλαντζά υποστηρίζοντας πως αν και «πολύ σωστά υποστήριξε» ότι «το κεφάλαιο δεν είναι ‘‘πράγμα’’ προς εξαγωγή, αναδεικνύοντας έτσι το πρόβλημα που προκύπτει από την εμμονή στην ‘‘εθνική προέλευση’’ των ατομικών κεφαλαίων», εντούτοις, η ανάλυσή του «παρότι επιχειρεί να δώσει έμφαση στο χαρακτήρα του κεφαλαίου ως κοινωνικής σχέσης, δεν είναι τελικά απαλλαγμένη από την προβληματική των κλασικών θεωριών του ιμπεριαλισμού. Σαν αποτέλεσμα, ο ίδιος επανέρχεται διαρκώς στη λογική της εθνικής προέλευσης των κεφαλαίων θεωρώντας πολλές φορές ότι τα ατομικά κεφάλαια τείνουν να ‘‘συμπαρασύρουν’’ μαζί τους τις ‘‘εθνικές’’ σχέσεις παραγωγής που αντιστοιχούν στη χώρα προέλευσης. Στο συλλογισμό του, το ‘‘αμερικάνικο’’ κεφάλαιο διεισδύοντας στον ευρωπαϊκό χώρο αρχίζει να καταλαμβάνει εξουσίες πραγματικής κυριότητας, διαδικασία που εγγράφεται μέσω μιας ‘‘εξ επαγωγής’’ αναπαραγωγής και στους κρατικούς θεσμούς της χώρας υποδοχής».

Τι να πει κανείς εδώ; Να περιοριστούμε μόνο να υποβάλλουμε στον ΓΜ το εξής ερώτημα:

Αν τα ατομικά κεφάλαια δεν τείνουν να συμπαρασύρουν μαζί τους τις εθνικές σχέσεις παραγωγής, γιατί τότε «λύσσαξε» αυτός και το κόμμα του και όλη η ελληνική Αριστερά για το πόδι που έβαλε η κινεζική COSCO στο λιμάνι του Πειραιά; Γιατί μίλαγε για «κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων»; Τότε ή τώρα πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες;

Το δεύτερο ευτράπελο είναι όταν γράφει (τα bold δικά μας):

«Η ‘‘εσωτερική’’ σχέση κράτους και κεφαλαίου αποτελεί μία διπλή συνθήκη. Από τη μία, δεν επιτρέπει την αυτο-διάχυση των κρατικών κρίκων σε μία παγκόσμια αυτοκρατορία που δήθεν εποπτεύει-οργανώνει μία ομοιογενή παγκόσμια οικονομική δομή. Από την άλλη, δεν επιτρέπει στο κεφάλαιο που απομακρύνεται από τα εθνικά σύνορα να συνεχίζει να διατηρεί ‘‘σφραγίδα προέλευσης’’.

Καταλάβατε τι μας λέει εδώ ο μάγος EisenheiMηλιός; Εδώ μας λέει ότι το κράτος δεν επιτρέπει(!) στο κεφάλαιο που εξάγεται να διατηρεί τη σφραγίδα προέλευσης! Τόσο «διεθνιστικό» το κεφάλαιο (στο μυαλό πάντα του ΓΜ)!

Φυσικά, άλλο το τι έχει στο μυαλό του ο ΓΜ, κι άλλο το τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Την οποία πραγματικότητα την έχει περιγράψει με ακρίβεια ο ίδιος ο «μάγος» μας! Πότε; Μα όταν έλεγε (και ορθώς, ορθότατα) παραπάνω ότι το εθνικό κράτος «με το σύνολο των θεσμών του, με τις λειτουργίες διαμεσολάβησης και διαχείρισης, είναι εσαεί παρόν στη συγκρότηση των κοινωνικών τάξεων και στην κίνηση του κεφαλαίου.»! Πώς γίνεται από τη μια να είναι εσαεί παρόν και από την άλλη «να μην επιτρέπει στο κεφάλαιο που απομακρύνεται από τα εθνικά σύνορα να συνεχίζει να διατηρεί ‘‘σφραγίδα προέλευσης’’», όταν αυτή η «σφραγίδα προέλευσης» εξυπηρετεί το κεφάλαιο που έχει εξαχθεί; Και πάλι θα ρωτήσουμε τον ΓΜ και τους «συνεπείς ‘‘παλαιστές’’ της πάλης των τάξεων»: Αν ήταν έτσι, πώς διάολο προέκυψε η Οδηγία Μπολκενστάιν; Και γιατί γκάριζε όλη η ευρωπαϊκή Αριστερά, πασών των τάσεων και ρευμάτων, εναντίον της; Αφού τα ενδιαφερόμενα για την εφαρμογή της κράτη «δεν θα επέτρεπαν» να διατηρηθούν οι «σφραγίδες προέλευσης» τών κεφαλαίων που θα εξάγονταν από αυτά και, κατά συνέπεια, οι μισθοί Σλοβενίας δεν θα ίσχυαν ποτέ στην Ελλάδα!

Να γελάει κανείς ή να κλαίει; Ιδού η απορία!

Ο Λένιν ως κερασάκι στην Μηλ(ι)όπιττα!

Το κλου της υπόθεσης: Ο ΓΜ, ξεπερνώντας κάθε όριο θράσους, επιστρατεύει την προσέγγιση του Λένιν στο ζήτημα του ιμπεριαλισμού για να επιβεβαιώσει εκ πλαγίας οδού και από αδιαμφισβήτητο «μάρτυρα» τις «ταχυδακτυλουργίες» του!

Εκ πλαγίας οδού, γιατί, βέβαια, δεν μπορεί να βάλει τον Λένιν να αμφισβητεί αυτό που ο ίδιος δεν δέχεται (το περίφημο σημείο 2 της μετάλλαξης του καπιταλισμού στην ιμπεριαλιστική εκδοχή του). Έτσι, χαλάει κάμποσο μελάνι για να μας εξηγήσει ότι ο Λένιν δεχόταν τη διαπλοκή του κράτους και συνολικού κεφαλαίου σε ένα δεδομένο αστικό εθνικό κράτος! Τέτοια …αποκάλυψη! Και ανάμεσα στις εξηγήσεις του, κατορθώνει (διότι περί κατορθώματος πρόκειται!) να ισχυριστεί τη απίστευτη ανοησία:

«Στην αντίληψη του Λένιν η έννοια της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας παύει να εμφανίζει τον ιμπεριαλισμό ως λύση στην απειλούμενη συνοχή του παγκόσμιου καπιταλισμού.»!!!

Αναπόφευκτα, —δεν γινόταν να σταματήσει εκεί τη λενινολογία, όσο κι αν θα το ήθελε—, μας ενημερώνει και για τη συνολικότερη λενινιστική προσέγγιση του ιμπεριαλισμού. Το κάνει όμως μέσα από μια «ουδέτερη», συνοπτική αφήγηση, που θα μπορούσε να αποτελέσει υπόδειγμα για φοιτητές δημοσιογραφίας, ώστε να καταλάβουν τι σημαίνει «αντικειμενική» ενημέρωση. Με αυτό τον τρόπο «ξεπετάει» (φεύγα κακό απ’ τα μάτια μου!) και τη λενινιστική σύλληψη του αδύναμου κρίκου. Έχει λόγο να κάνει τέτοια «ξεπέτα»; Αν έχει λέει! Για έναν συνεπή αντι-αντιιμπεριαλιστή όπως ο ΓΜ, είναι επικίνδυνη κάθε στάση πέραν των τριών λεπτών σε τέτοια επικίνδυνα χωράφια. Γιατί μεγαλώνει ο κίνδυνος να σκεφτεί κανείς πως, σύμφωνα με τα μυαλά που κουβαλάει ο «μάγος» μας, η θεωρία του αδύναμου κρίκου δεν είναι παρά η μεταμφίεση του αριστερού εθνικισμού[5] σε επαναστατική θεωρία! Κι αν το σκεφτεί, μπορεί να τον ρωτήσει. Και τότε τι λένε;

Είναι κάτι χειρότερο από έγκλημα και κάτι πολύ χειρότερο από λάθος. Είναι απάτη!

Αυτό ακριβώς ισχυριζόμαστε για το συζητούμενο άρθρο του ΓΜ. Κατά την εκτίμησή μας, πρόκειται περί μιας καραμπινάτης ιδεολογικοπολιτικής απάτης! Το ισχυριζόμαστε και θα επιχειρήσουμε να πείσουμε όσους αμφιβάλλουν.

Είναι ποτέ δυνατόν, ένας άνθρωπος που έχει φάει με το κουτάλι τον Μαρξ, τον Λένιν και όλη την κύρια μαρξιστική βιβλιογραφία, κλασική και σύγχρονη, να κάνει τέτοια λάθη; Είναι ποτέ δυνατόν να επιδεικνύει τόση σύγχυση ταυτίζοντας τη γεωγραφική διάσταση του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού με τις σχέσεις εθνικού κράτους και συνολικού κεφαλαίου αυτού του κράτους; Και είναι ποτέ δυνατόν να επιστρατεύει τον …Λένιν, για να υποστηρίξει, έστω και πλαγίως, τις πάγιες και διακηρυγμένες αντιλήψεις του για την κατ’ αυτόν σοβαρή επιμόλυνση της εν Ελλάδι Αριστεράς με εθνικιστικές αντιλήψεις; Σας παρακαλούμε τώρα!...

Μια στάση για μια άλλη στάση

Θα κάνουμε μια μικρή παρέκβαση για να φωτίσουμε ακόμα περισσότερο τα τερτίπια του ΓΜ. Προς τούτο, θα επικαλεστούμε μια συζήτηση που είχαμε πριν από 6-7 εβδομάδες σε κάποιο άλλο blog με τον Κώστα Καλλωνιάτη. Η διαμετρική διαφορά των δυο στάσεων κάνει τα λόγια σχεδόν περιττά.

Όπως είναι γνωστό, ο Κώστας Καλλωνιάτης, οικονομολόγος και ανέντακτος αριστερός, μέσα από την αρθρογραφία του των τελευταίων μηνών για το πρόβλημα της οικονομικής κρίσης και της κρίσης του ελληνικού χρέους (με όλα τα συμπαρομαρτούντα: ΔΝΤ, Μνημόνιο, κ.λπ., κ.λπ.), έχει εκφράσει την άποψη πως ο στρατηγικός προσανατολισμός της Αριστεράς για την αντιμετώπιση όλων αυτών των κρισιμότατων ζητημάτων πρέπει να είναι σταθερά ευρωπαϊκός. Μ’ άλλα λόγια, η άποψή του συμπίπτει με αυτήν του ΓΜ (και της πλειοψηφίας του ΣΥΝ, καθώς και άλλων αριστερών δυνάμεων).

Στον διαδικτυακό διάλογο που προαναφέραμε, βρεθήκαμε σε διαφωνία με ορισμένα σημεία του σκεπτικού του σχετικά με τις σχέσεις εθνικού/διεθνικού. Και κάποια στιγμή, τον ρωτήσαμε ρητορικά με μια αποστροφή σκόπιμης υπερβολής: «Δηλαδή, η Ρόζα ήταν διεθνίστρια και ο Λένιν εθνικιστής;». Πήραμε την εξής απάντηση:

«[…] θα μπορούσα να σου πω πως και η Ρόζα και ο Λένιν ήταν διεθνιστές, ίσως όμως η πρώτη να ήταν περισσότερο διεθνίστρια από τον Λένιν, πράγμα που και αυτό μπορεί να εξηγείται μερικώς από το γεγονός ότι δεν είχε να αντιμετωπίσει την εξαιρετικά δύσκολη πραγματικότητα μιας επαναστατημένης Ρωσίας».

Τι μας είπε εδώ ο φίλος Κώστας Κ. (έτσι υπογράφει τα σχόλιά του); Κατά την άποψή μας, μάς είπε το αυτονόητο! Γιατί πραγματικά, είναι αστείο να λέει κάποιος ότι ο Λένιν ήταν εθνικιστής κι η Λούξεμπουργκ διεθνίστρια. Από την άλλη όμως, όποιος ξέρει (το ξέρουν και τα μικρά …κνιτάκια!) ότι ο Λένιν «επένδυε» στο εθνικό ζήτημα, ενώ η Λούξεμπουργκ το θεωρούσε εμπόδιο για τη σοσιαλιστική επανάσταση, δεν μπορεί παρά να δεχθεί, αν θέλει να είναι έντιμος και ειλικρινής, ότι από τους δυο τους, ναι, ο Λένιν ήταν ο πιο «εθνικιστής».

Ο Κώστας Καλλωνιάτης το ξέρει φυσικά και θέλει να είναι έντιμος και ειλικρινής. Όπως το ξέρει κι ο ΓΜ. Ο οποίος όμως, προτιμάει να επιδίδεται σε «ταχυδακτυλουργίες»…

Γιατί;

Ακόμα και για το μικρότερο πταίσμα υπάρχει πάντα ένα κίνητρο. Το ίδιο ισχύει και για τις πολιτικές απάτες. Ποιο είναι το κίνητρο του ΓΜ;

Μα τι άλλο από αυτό που χαρακτηρίζει πολλές πλευρές της πολιτικής (και όχι μόνο) ζωής! Η προσπάθεια να συμβιβάσει κανείς τα ασυμβίβαστα. Η επιθυμία να έχει και την πίττα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Η επιδίωξη «και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι».

Στη συγκεκριμένη περίπτωση τα ασυμβίβαστα είναι ο «αντιεθνικισμός» κι ο αντι-αντιιμπεριαλισμός του ΓΜ και ο περίπλοκος και αντιφατικός χαρακτήρας της συνάρθρωσης των εθνικών διαστάσεων της ταξικής πάλης με τις διεθνικές. Και είναι η σταθερή επιλογή του ευρωπαϊκού «γηπέδου» ως πεδίο αγώνων και διεκδικήσεων των εργαζόμενων της Ελλάδας, αντί του ελληνικού. Και, βέβαια, είναι η απεμπόληση της δράσης σε μια χώρα με στόχο την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας σ’ αυτήν, χωρίς όμως και την «επίσημη» εγκατάλειψη και μη αποδοχή της κληρονομιάς που έχει αφήσει ο Μεγάλος Αιρετικός, ο Λένιν.


ΥΓ Είναι πολύ δύσκολο να γίνει κατανοητή η κριτική που ασκούμε στο post, αν δεν αναγνωστεί με προσοχή το επίμαχο άρθρο.



[1] Του ΚΚΕ, εννοείται. Καθ’ ό,τι, «κόμματα υπάρχουν πολλά, Κόμμα όμως μόνο ένα», και εκτός του Κόμματος ουδείς αναγνωρίζεται ως κομμουνιστής, και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά…

[2] Δευτερεύουσα ταχυδακτυλουργία: η φράση «οικονομικό[ς] χώρο[ς], η γεωγραφία του οποίου δεν συμπίπτει με την κατακερματισμένη γεωγραφία των εθνικών κρατών». Δεν υπάρχει κανένας «οικονομικός χώρος» παρά μόνο ως αφαίρεση (και τι δουλειά έχει η αφαίρεση όταν μιλάει για γεωγραφία;). Ο συγκεκριμένος οικονομικός χώρος της διεθνούς κίνησης του κεφαλαίου είναι πάντα κάποιες χώρες! Εκτός κι αν θεωρήσουμε ότι το κεφάλαιο όχι μόνο δεν έχει πατρίδα, αλλά ούτε καν τόπο στον οποίο δραστηριοποιείται. Αλλά εδώ πλέον μπαίνουμε στα χωράφια του Λιακόπουλου και των Νεφελίμ του!

[3] Όχι απόλυτα ακριβές. Προσπαθεί να τη θεμελιώσει και με τον κλασικό τρόπο του θολώματος των νερών. Λόγου χάρη, αφιερώνοντας πολύ μεγάλο τμήμα του άρθρου του για να ασκήσει κριτική στον οικονομισμό των κλασικών θεωριών περί ιμπεριαλισμού και κυρίως στον οικονομισμό του Χίλφερντιγκ, ή στην εργαλειακή αντίληψη του κράτους. Θέσεις που δεν έχουν κανένα σοβαρό έρεισμα πλέον.

[4] Μη σας παραξενοφαίνονται τα βιβλία και τα άρθρα περί ιμπεριαλισμού. Είναι για …ξεκάρφωμα! ;-)

[5] Αυτή δεν είναι η κατηγορία που εξακοντίζεται σε όλους τους τόνους προς εκείνα τα τμήματα της Αριστεράς που εκτιμούν ότι η Ελλάδα έχει ζωή ακόμα και χωρίς ή μετά την ΕΕ;


Η εικόνα, με κάποιες δικές μας «προσαρμογές», από το retrotogo.com

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ: 2,78 % Αλήθεια, 17,63 % Διαστρέβλωση, 28,11 % Παραπλάνηση, 11,43 % Εντυπωσιασμός και 40,05 % Ψέμα!


Δόθηκαν χθες στη δημοσιότητα τα ευρήματα του τελευταίου Ευρωβαρόμετρου (Νοέμβριος 2010). Σ’ αυτό καταγράφεται η αύξηση της απαισιοδοξίας των Ελλήνων για τις μελλοντικές προοπτικές καθώς και οι πεποιθήσεις τους και η στάση τους απέναντι σε θεσμούς, καταστάσεις και προβλήματα. Μέχρι εδώ, τίποτε το μη αναμενόμενο, αν αναλογιστεί κανείς τον ουρανό που έχει πέσει στο κεφάλι μας (κι ως γνωστόν, ο ουρανός δεν έχει τέλος…).

Το αξιοσημείωτο όμως είναι ότι, σύμφωνα με το «έγκυρο» (our ass) «Βήμα» κατ’ αρχήν, «Οι πολίτες της χώρας μας εμπιστεύονται την Ευρωπαϊκή Ένωση περισσότερο από την κυβέρνηση»! Αυτός ακριβώς είναι ο τίτλος του σχετικού δημοσιεύματος. Και παρακάτω, στα «ψιλά» γράφει:

«Οι 1.000 ερωτηθέντες εξέφρασαν την δυσπιστία τους και για την πολιτική, τα κόμματα, την κυβέρνηση και τα κοινοτικά όργανα ωστόσο σημείωσαν εμπιστεύονται πιο πολύ την ΕΕ από ό,τι την κυβέρνηση για να λαμβάνει αποφάσεις για το μέλλον τους!».

Και να ’ταν μόνο το «Βήμα»! Η είδηση αναπαράχθηκε από πλείστα όσα ηλεκτρονικά Μέσα (αυτά έψαξε η Υ.ΤΣΕ.Κ.Α. μας) ή ηλεκτρονικές εκδόσεις εφημερίδων: inews.gr, zougla.gr, «Ημερησία», capital.gr, parapolitika.gr, insideinfo.gr, elladanews.gr, thebest.gr, κ.λπ., κ.λπ.

Είναι αλήθεια ότι τα περισσότερα δημοσιεύματα προβάλλουν στον τίτλο τους το εύρημα της απαισιοδοξίας και της δυσαρέσκειας (με την εξαίρεση του thebest.gr, όπου, οι αθεόβοφοι, ξεπερνώντας το «Βήμα» με «θαυμαστό» τρόπο, γράφουν: «Ευρωβαρόμετρο: οι Έλληνες προτιμούν μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση»!!!). Όμως όλα στο σώμα του κειμένου τους εκφράζουν σαφώς και με σχεδόν ταυτόσημο τρόπο (επειδή προφανώς η κοινή πηγή είναι το ΑΠΕ) το «συνταρακτικό» εύρημα της έρευνας: Οι Έλληνες

«[…] εμπιστεύονται πιο πολύ την ΕΕ από ό,τι την κυβέρνηση για να λαμβάνει αποφάσεις για το μέλλον τους!».

Η αλήθεια

Η αλήθεια είναι λεπτά αλλά πολύ διαφορετική!

Αυτό που έδωσε την αφορμή στα «σαΐνια» της «ενημέρωσης» να διασπείρουν την καραμπινάτη ψευτιά είναι το εξής σημείο από το report της έρευνας, το οποίο περιέχεται στην ενότητα «Οι Ευρωπαίοι και η κρίση» (τα bold είναι του πρωτότυπου):


«Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι περισσότερο ικανή, τουλάχιστον συγκριτικά με την ελληνική κυβέρνηση (17%), το G20 (10%), το ΔΝΤ (7%), και τις ΗΠΑ (4%), να λάβει αποτελεσματικά μέτρα ενάντια στις επιπτώσεις της χρηματοπιστωτικής και οικονομικής κρίσης (EL: 37% - EU27: 23%). Σημειώνεται δε ότι το ελληνικό ποσοστό εμπιστοσύνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το υψηλότερο θετικό του συνολικού δείγματος.» !!!

Αντιλαμβάνεστε το μέγεθος της διαστρέβλωσης; Οι Έλληνες αναγνωρίζουν ότι, υπό τις παρούσες συνθήκες, που η Ευρωπαϊκή Ένωση κρατάει όλα τα κλειδιά και αντικλείδια στα χέρια της, αυτή είναι περισσότερο ικανή από την ελλαδίτσα να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της παγκοσμίων διαστάσεων χρηματοπιστωτικής και οικονομικής κρίσης, και αυτό το παίρνουν οι «φωστήρες» και το μετατρέπουν σε εμπιστοσύνη προς την ΕΕ «να λαμβάνει αποφάσεις για το μέλλον τους»!!!

Τόσο «διεθνιστές» οι Έλληνες; Κι εμείς κοιμόμαστε ακόμα με τα τσαρούχια; Τσ, τσ, τσ…


INFO:

The Eurobarometer report
«Βήμα»
inews.gr
zougla.gr
elladanews.gr («Ημερησία»)
capital.gr
parapolitika.gr
insideinfo.gr
thebest.gr


Η εικόνα, από το facthai.wordpress.com

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

–Κι αν μέναμε στο Σύνταγμα; –«Να κι αν μείνετε, να κι αν δεν μείνετε!»


ΑΥΤΗ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να ήταν η απάντηση ενός κυβερνητικού ή συστημικού παράγοντα που τα λέει έξω απ’ τα δόντια, ενός Πάγκαλου ας πούμε, στο ερώτημα-προτροπή το οποίο κυκλοφορεί εδώ και μερικές μέρες στο διαδίκτυο —και[1]ως συλλογικό blog με 32, μέχρι στιγμής, μέλη-bloggers. Λέμε «θα μπορούσε» γιατί μια τέτοια «χυδαία» σκέψη είναι από τα πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται. Δεν λέγονται, φυσικά, δημοσίως, γιατί ιδιωτικά, μέσα σε κλειστές αίθουσες και με κλειστά μικρόφωνα, λέγονται και παραλέγονται.

Δεν χρειάζεται, βέβαια, ντοκτορά στην Πολιτική Ψυχολογία για να καταλάβει κανείς ότι τέτοιου τύπου ριζοσπαστικές προτροπές είναι αποτέλεσμα, πρώτον, του επηρεασμού σε μεγάλο βαθμό από την πρόσφατη αιγυπτιακή εξέγερση και, δεύτερον, του αισθήματος ανημποριάς το οποίο καταλαμβάνει τον κόσμο, καθώς, παρά τις απεργίες, τις διαδηλώσεις και τα θεματικά διεκδικητικά κινήματα, δεν βλέπει φως στην άκρη του τούνελ.

Τι χρειάζεται όμως να διαθέτει κανείς, για να μη του διαφύγουν και ορισμένες άλλες «λεπτομέρειες» και να κάνει και κάποιες άλλες σκέψεις; Όπως:

1. Το αιγυπτιακό παράδειγμα απέχει παρασάγγες από το ελληνικό. Ας περιοριστούμε στο βασικό: Τα αιτήματα των Αιγυπτίων έχουν ικανοποιηθεί προ πολλού από τις φιλελεύθερες δημοκρατίες της καπιταλιστικής Δύσης, στην οποία, ασφαλώς, ανήκει και η Ελλάδα.

2. Τα συνθήματα «Κάτω ο Μουμπάρακ» και «Δημοκρατία» απευθύνονταν στην υπερκείμενη αρχή του αιγυπτιακού πολιτικού συστήματος, τον στρατό —και τα μωρά παιδιά στην Αίγυπτο ξέρουν ότι αυτός είναι το σκυρόδεμα της εξουσίας εκεί. Το σύνθημα «Κάτω ο Παπανδρέου», που ασφαλώς βρίσκεται στην άκρη των χειλέων αυτών που έριξαν το σύνθημα «μένουμε Σύνταγμα», δεν απευθύνεται βέβαια σε καμία υπερκείμενη ή εξωτερική αρχή. Είναι αυτοαναφορικό, με την έννοια ότι απευθύνεται από μέρος των εξουσιαζόμενων προς το σύνολό τους. Με δεδομένο ότι, μέχρι στιγμής, η πλειοψηφία αυτών των εξουσιαζόμενων δεν φαίνεται να υιοθετεί πολιτικές στάσεις που ισοδυναμούν με την εκδίωξη της κυβέρνησης Παπανδρέου ή, πολύ περισσότερο, με την εκδίωξη της κυβέρνησης Παπανδρέου και, ταυτόχρονα, την απόρριψη ως διαδόχου κατάστασης κυβέρνηση Σαμαρά ή οποιαδήποτε άλλη συστημική κυβέρνηση, τι είναι αυτό που κάνει όσους ρίχνουν ένα τέτοιο «διαδικαστικό» σύνθημα να πιστεύουν ότι αυτό αρκεί για να ανάψει φωτιά σε χλωρά χορτάρια;

3. Είναι άραγε η ελπίδα ότι η μαζική κατάληψη της πλατείας Συντάγματος θα πυροδοτήσει εξελίξεις από μια «έκρηξη κάποιας ‘‘θεϊκής βίας’’ – τη Χαϊντεγγεριανή εκδοχή του ‘‘μόνο ο Θεός μπορεί να μας σώσει.’’», κατά τη διατύπωση του Ζίζεκ στο άρθρο του «Resistance Is Surrender» ; Ή, κατά τη διατύπωση ενός φίλου σχολιαστή στο προηγούμενο post, η ελπίδα ότι «και μόνο αυτό το γεγονός αλλάζει τη δυναμική του υπάρχοντος πολιτικοοικονομικού σκηνικού και μπαίνουν νέες προϋποθέσεις για νέες επιλογές.»; (Όπου όμως παρακάμπτεται —ως «ηττοπαθές» ίσως;— το ενδεχόμενο η δυναμική να αλλάξει σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που επιδιώκουμε…).

4. Με τη διαμορφωμένη κατάσταση που μας οδηγεί ολοταχώς στη μαζική εξαθλίωση, είναι απολύτως κατανοητό να επικρατούν σε ατομικό επίπεδο τέτοιου τύπου «ηρωικές» και «απελπισμένες» αποφάσεις. Πόσο κατανοητό μπορεί να είναι όμως, να κρύβονται πίσω από αυτές ακόμα και οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, οι οποίες, υποτίθεται, επεξεργάζονται σχέδια και κινήσεις για να καλλιεργήσουν προοπτικές επιτυχιών για το εργατικό και ευρύτερο λαϊκό κίνημα;

5. Δεν έχουμε γίνει πολλοί από εμάς αρκετά σοφοί, για να μπορέσουμε να διακρίνουμε ότι αυτή η συμπόρευση με το «γαμώτο» του κόσμου είναι ένα καλό (αλλά τόσο παλιό, που έχει λιώσει πια…) καμουφλάζ «απόκρυψης και παραλλαγής» της πολιτική γύμνιας και αποτυχίας της Αριστεράς να εκφράσει το λαϊκό αίσθημα και να συσπειρώσει έτσι τις ευρύτατες μάζες που απαιτούνται για την ανατροπή της κυβέρνησης, χωρίς όμως να ξαναπαιχτεί το έργο «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς»;

6. Σε ένα μήνα κλείνει χρόνος από την επέλαση του ΔΝΤ στη χώρα. Αν και όλα τα κομμάτια της διασπασμένης και αλληλομισούμενης Αριστεράς έχουν επισημάνει και αναλύσει τη νέα κατάσταση στην οποία έχουμε εισέλθει, —τη δραματικότερη κατάσταση από τη μεταπολίτευση τουλάχιστον και μετά—, παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούν να ζουν το καθένα στον κόσμο του. Το ΚΚΕ κρύβεται πίσω από την περαιτέρω «ενίσχυση των δεσμών του κόμματος με τις λαϊκές μάζες»· η ριζοσπαστική αριστερά πίσω από τα κινήματα· και η αντικαπιταλιστική πίσω από τα σαλπίσματα για την ανατροπή του καπιταλισμού με το σύστημα 0-0-10, δηλαδή το σύστημα «πατάω ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή»!

7. Μπορεί η απουσία ενός βασικού, συνεκτικού και ρεαλιστικού σχεδίου, θεμελιωμένου στην αντιμετώπιση των ζητημάτων της άμεσης προτεραιότητας έτσι ώστε να μπουν οι βάσεις για την απεμπλοκή της χώρας από τη δίνη στην οποία έχει περιπέσει, μπορεί αυτή η απουσία (για την οποία οι ευθύνες βαραίνουν την όλη Αριστερά), να αναπληρωθεί από την παραμονή για μερικές ώρες[2] κάποιων λίγων[2] χιλιάδων στην πλατεία Συντάγματος; Ή θα καταφύγουμε για μια ακόμα φορά στο Πολυτεχνείο τού πολύ μακρινού πια (αλλά και πολύ διαφορετικού) ’73;

8. Σε ένα άρθρο που υπογράφει η Τασία Σταματοπούλου στον τελευταίο «Δρόμο» (και που το πνεύμα του μας βρίσκει σύμφωνους), επισημαίνεται, για πολλοστή φορά, ο κίνδυνος να τοποθετηθεί η Αριστερά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας από την κοινωνία. Η οποία κοινωνία, μη βλέποντας προκοπή από την Αριστερά, ενδεχομένως θα δώσει —κατά την αρθρογράφο— «μόνη της την απάντηση». Σ’ αυτό το σημείο όμως, αξίζει να αναρωτηθεί κανείς (και κυρίως όσοι είναι ενταγμένοι σε αριστερά κόμματα):

9. Τι σόι απάντηση θα είναι αυτή;


ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ τους λόγους λοιπόν, ας μην ενοχλήσει η φράση του τίτλου μας. Ή μάλλον, αν είναι να ενοχλήσει, να ενοχλήσει τουλάχιστον για τους σωστούς λόγους:

Πρώτον, επειδή τους έχουμε δώσει το δικαίωμα να «μας τη λένε»!

Και δεύτερον, επειδή (αφήστε την εικόνα του post να δείχνει ό,τι θέλει!), οι καιροί ου μενετοί κι ο χρόνος που περνάει πρέπει να μας care!...


[1] Εκτός διαδικτύου, ξεχωρίσαμε το editorial του προπερασμένου «Δρόμου» της 12ης Φεβρουαρίου υπό τον εύγλωττο τίτλο «Πάμε Σύνταγμα, μένουμε Σύνταγμα!» .

[2] Παραδείγματος χάρη: Θα ήταν μόνο για «μερικές ώρες» και μόνο από «λίγες χιλιάδες» η κατάληψη, αν υπήρχε αυτό το απόν μέχρι στιγμής σχέδιο;


Η εικόνα, από το ludumdare.com

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Πολιτικό κουίζ


ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΘΡΗΝΟΥΣ και τους κοπετούς για τα νέα μαύρα μαντάτα των 50 δις (ευρώ) που μας ανακοινώθηκαν την περασμένη Παρασκευή από την «Νέα Εθνική Κυβέρνηση» —κατά την εύστοχη διατύπωση του товариш Яков—, βλέποντας την Αριστερά να ποιεί τη νήσσα στο γάντι που της[1] πέταξε ο ΓΑΠ (GAP) —«όποιος θέλει εκλογές να τις ζητήσει»—, και αναθυμούμενοι την πρόσφατη προτροπή του ΚΚΕ —«να εξεγερθεί ο λαός»—, είπαμε να σκαρώσουμε ένα κουίζ.

Το κουίζ στηρίζεται στις εξής υποθέσεις εργασίας:

A.
Ότι συνειδητοποιούμε πως η εξεύρεση 50 δις (ευρώ) σημαίνει πως θα πουλήσουμε τη μάννα μας και τον πατέρα μας.

B.
Ότι, καθώς βλέπουμε τον ΓΑΠ (GAP) να καγχάζει, μας πιάνει το περιβόητο ελληνικό φιλότιμο, και όχι μόνο σηκώνουμε το γάντι του, αλλά του κάνουμε και ρελάνς, λέγοντάς του «άμα είσαι άντρας ρε, έλα έξω να τα πούμε».

Γ.
Ότι, κάτι που του είπαμε «έλα έξω», κάτι η προτροπή του ΚΚΕ, βγαίνουμε όντως έξω. Και δεν γεμίζουμε μόνο την πλατεία Συντάγματος όπως έκαναν οι Αιγύπτιοι στην πλατεία Ταχρίρ, αλλά κάθε πλατεία Αθηνών, Πειραιώς και περιχώρων! Και τα κάνει επάνω του ο ΓΑΠ (GAP) και βγαίνει στον εξώστη της Βουλής ως άλλος Όθων και λέει:

«Εντάξει παιδιά, το ’πιασα το υπονοούμενο. Επειδή είμαι όλος αυτιά, σας ακούω. What the fuck you want?».


ΜΕ ΒΑΣΗ ΛΟΙΠΟΝ ΤΙΣ παραπάνω υποθέσεις εργασίας, σας προσκαλούμε να πείτε τι από τα παρακάτω θέλετε:


Ι. Εκλογες.

ΙΙ. Παραίτηση της κυβέρνησης και σχηματισμό άλλης, με σκοπό τη διαπραγμάτευση για την αναδιάρθρωση (κούρεμα) του χρέους.

ΙΙΙ. Παραίτηση της κυβέρνησης και σχηματισμό άλλης, με σκοπό την άρνηση της πληρωμής του χρέους.

IV. Παραίτηση της κυβέρνησης και σχηματισμό οικουμενικής, με σκοπό τη δικαιότερη κατανομή των βαρών που συνεπάγεται η εξυπηρέτηση του χρέους.

V. Παραίτηση της κυβέρνησης και σχηματισμό κυβέρνησης τεχνοκρατών για την αποτελεσματικότερη διαχείριση της οικονομίας ώστε να μειωθούν οι καταστρεπτικές συνέπειες της εξυπηρέτησης του χρέους.

VI. Παραίτηση της κυβέρνησης και κατάργηση κάθε κυβέρνησης με ταυτόχρονη εγκαθίδρυση της αποκεντρωμένης αυτοοργάνωσης των πολιτών.

VII. Άλλο (ποιο;).

VIII. Δεν γνωρίζω.



ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ Ο ΓΑΠ (GAP), είμαστε κι εμείς όλο αυτιά:

What the fuck we want? ;-)



[1] Το γάντι το πέταξε γενικά στην αντιπολίτευση. Αλλά, δεδομένου πως, πρώτον, δεν μας είναι απολύτως σαφές ποιος είναι στην αντιπολίτευση και ποιος δεν είναι, και, δεύτερον, ότι ο καθένας νοιάζεται κατ’ αρχήν για τα δικά του, περιοριζόμαστε στην Αριστερά.


Η εικόνα, από το fergdawg.blogspot.com

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Υπόδικοι και Υπόλογοι… (& IMPORTANT UPDATE –3 Ιανουαρίου 2012)


Όπως είναι γνωστό, εδώ και τρεις ημέρες το blog αυτό βρίσκεται υπό δικαστική δίωξη επί εξυβρίσει, επιπέδου α μέχρι στιγμής, δηλαδή, σε επίπεδο εκφρασθείσας πρόθεσης.

Η πρόθεση αυτή εκφράστηκε όχι από έναν πολιτικό αντίπαλο, αλλά από κάποιον ο οποίος, όπως ο ίδιος κάνει σαφές στο δικό του blog, έχει επιλέξει συνειδητά να βρίσκεται στην ίδια πλευρά που έχουμε επιλέξει κι εμείς: την πλευρά της Αριστεράς.

Το τι είναι ‘εξύβριση’ και το τι είναι ‘κριτική’ ως άμυνα σε εξοντωτική για αριστερούς πολιτική συκοφαντία θα το βρει η (αστική) δικαιοσύνη, αν τελικά κληθεί να αποφανθεί. Επίσης, το τι σημαίνει αριστερός να διώκει δικαστικά αριστερούς για πολιτικές διαφωνίες —και μάλιστα χωρίς προηγουμένως να έχει καν αποπειραθεί να «βρει το δίκιο του» από τους ίδιους που θεωρεί ότι τον αδίκησαν— το ξέρουν και τα μικρά (αριστερά) παιδιά του Δημοτικού. Κατά συνέπεια, ούτε για τις νομικές διαστάσεις, ούτε για τις ηθικές, έχει νόημα να απασχολήσουμε άλλο όποιους διαβάζουν αυτές τις γραμμές.

Θέλουμε όμως να τους απασχολήσουμε για κάποιες εξόχως αντιφατικές διαστάσεις που αναδεικνύονται, αν αντιπαραβάλουμε την ευαισθησία του επίδοξου μηνυτή μας στη συγκεκριμένη περίπτωση, με την αναισθησία που επέδειξε σε δυο άλλες περιπτώσεις εξύβρισης, για τις οποίες κανένα δικαστήριο στον κόσμο δεν θα χρειαζόταν πάνω από πέντε λεπτά για να εκδώσει καταδικαστική απόφαση.

Α.
Σε σχόλιο εδώ, πριν λίγο περισσότερο από ένα μήνα, ο RDemos, συνιστολόγος και συνδιαχειριστής τότε του Radical Desire, έγραψε το εξής σχόλιο προς έναν άλλο σχολιαστή:

«RDdemos είπε...
Προς Καβλούδη
[1]:
ΤΩ ΠρΩΤΥμΑσ καλΕΙτΑΡα ος ΣΟΙΝΑΙΚΡΟΙΝαι; ΛΑΙΜΑΙ ΑΙΠΥΣΟΙΣ ΜΑΛΑΚΟΙΖΑΙΣΕ, ΜΑΛΑΚΥΖΑΙΤΕ, ΜΑΛΑΚΟΙΖΩΝΤΕ - ΤΟΙ ΑΛΛΩ ΛΑΙΜΑΙ - ΑΙΛΑ ΝΑ ΜΩ ΓΛΟΙΨΥΣ ΤΑ ΠΤΟΙΧΟΙΑ
[…]
12 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2011 10:26 Π.Μ.».

Φυσικά, ζητήσαμε αμέσως ανάκληση του σχολίου, και επειδή αυτό δεν έγινε, αναγκαστήκαμε να το διαγράψουμε.

Έχει όμως ενδιαφέρον, και εδώ είναι που η ευαισθησία του Αντώνη πήγε περίπατο, η θέση που πήρε και το πώς χαρακτήρισε το καραμπινάτα υβριστικό σχόλιο του ισότιμου τότε μέλους του Radical Desire, όταν αργότερα το θέμα συζητήθηκε με άλλους σχολιαστές (τα bold δικά μας):

«Αντωνης είπε...
[…]
Κατά τρίτον, είτε σου αρέσει είτε όχι, ο Δήμος, ναι, είναι διανοούμενος και μάλιστα πάρα πολύ καταρτισμένος. Το ότι τα συμπεριφορικά του ανακλαστικά είναι διαφορετικά από τα δικά μου δεν σημαίνει ότι τον πήρα στο blog για πορτιέρη ή για μπράβο όπως υπαινίσσεται έτερος των σχολιαστών σου. Τον προσκάλεσα γιατί έχει και σκέψη και γνώση σε εξαιρετικό και σπάνιο βαθμό (αυτό το κρίνω βάσει των δικών μου σκέψεων και γνώσεων βέβαια) και είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που συνεργαζόμαστε.
[…]
12 Ιανουαρίου 2011 4:56 μ.μ.».

Εδώ, οι πέραν πάσης αμφιβολίας ύβρεις περιγράφονται με τον «κομψό» χαρακτηρισμό ‘συμπεριφορικά ανακλαστικά’. Επιπλέον, ο Αντώνης δεν εκφράζει καμία δυσαρέσκεια, κάποια λύπη έστω, για τις ξεκάθαρες ύβρεις του συνιστολόγου του, ούτε δείχνει να μειώνεται έστω και κατ’ ελάχιστον η χαρά του για τη συνεργασία τους, αν και τις ύβρεις τις είχε προκαλέσει όχι κάποια βαριά συκοφαντία, αλλά απλώς κάποια (ορθή) γραμματολογική παρατήρηση!

Τα (συγκριτικά) συμπεράσματα δικά σας από εδώ. Ας δούμε τη δεύτερη περίπτωση:

Β.Πριν από κάποιους μήνες[2], κατετέθη στο Radical Desire το εξής σχόλιο (και πάλι τα bold δικά μας):

«Ο/Η M….. είπε...
Πραγματικά αυτή η ιλαροτραγωδία που ονομάζεται "LeftG700" πρέπει να επισημανθεί ως μια ανούσια διαδικτυακή προσπάθεια κριτικής μόνο για την κριτική,τη δημιουργία τζέρτζελου, πάντοτε με μια γραφή αφ' υψηλού με έντονα στοιχεία ναρκισσιστικόμορφου παραληρήματος..

Με άλλα λόγια παιδιά του "LeftG700" άντε τραβάτε αλλού να αυνανιστείτε..ουπς συγγνώμη να σχολιάσετε, εκεί που σας παίρνει, σε κάνα troktiko ας πούμε..σας δίνω ιδέες άρα περιμένω κι ευχαριστώ!!

Διαδικτυακές κλανιές έχουμε πολλές, κι απ' ότι φαίνεται αποκτήσαμε ακόμη μια..

Με τις υγείες σας!
03 Ιουλίου 2010 9:54 π.μ.».

Η «ευαίσθητη» αντίδραση του Αντώνη στο επίσης καραμπινάτο υβριστικό σχόλιο ήταν η εξής:

«Ο/Η Αντωνης είπε...
Τι να πει κανείς...κρείττον το σιγάν.
03 Ιουλίου 2010 12:16 μ.μ
.».

Και πάλι: Τα (συγκριτικά) συμπεράσματα περί ευαισθησίας και αναισθησίας σε καραμπινάτες και καθόλου αμφισβητούμενες ύβρεις, δικά σας.

«Και στην κοιλάδα της σκιάς του θανάτου αν βαδίσω δεν έχω να φοβηθώ τίποτε»
Δεν μας φοβίζει η απειλή της δικαστικής δίωξης. Και δεν μας φοβίζει ούτε η ίδια η δίκη. Για πολλούς λόγους.

Πρώτον, γιατί δεν πιστεύουμε ότι θα τη χάσουμε. Θα καταρρίψουμε πανηγυρικά τις κατηγορίες, όπως έχουμε καταρρίψει κατά καιρούς πολλά από τα επιχειρήματα του Αντώνη στις μεταξύ μας πολιτικές διαφωνίες.

Δεύτερον, γιατί, αν φοβόμασταν, θα ήμασταν οι μεγαλύτεροι ξεφτίλες του κόσμου και απολύτως ανάξιοι να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως αριστεροί, από τη στιγμή που ο товариш Яков, αυτοβούλως και παλικαρίσια, κάθισε στο εδώλιο μαζί μας.

Τρίτον, γιατί, κι αν ακόμα χάναμε τη δίκη, δεν θα χάναμε την αριστερή τιμή μας. Δεν είναι ατιμωτική για έναν αριστερό η καταδίκη επί εξυβρίσει. (Αντίθετα, θα πέφταμε να πεθάνουμε αν, όχι καταδικαζόμασταν, αλλά απλώς καταδεχόμασταν να συκοφαντήσουμε έστω και έναν άνθρωπο από εκείνους που διαφωνούν μαζί μας).

Και, τέταρτον: Όταν ένας Τρότσκι έχει δολοφονηθεί με παραπλήσιο τρόπο με αυτόν που σκοτώνουν τα μοσχάρια στα σφαγεία, όταν ένας Τουχατσέφσκι έχει εκτελεστεί με μια σφαίρα στο κεφάλι ως κατάσκοπος των Γερμανών Ναζί, κι όταν ένας Πλουμπίδης έχει στηθεί στα έξι μέτρα κι έχει πεθάνει με το στίγμα του χαφιέ της Ασφάλειας, ποιοι είμαστε εμείς(!) να φοβηθούμε μερικούς μήνες …φυλακή; Όχι μόνο δεν τους φοβόμαστε, αλλά, ακόμα κι αν η εξαγορά τους κοστίζει 50 ευρώ, θα προτιμήσουμε να τα πιούμε σε μπύρες!

Don’t even think about it!
Αυτή η φράση ήταν το θέμα του email που στείλαμε στον Αντώνη, όταν πριν τέσσερις βδομάδες ανακοίνωνε την απόσυρσή του από το blogging. Και το περιεχόμενό[3] του δεν ήταν άλλο από την άποψη, σύμφωνα με την οποία του λέγαμε πως, ενώ είχε κάθε ανθρώπινο δικαίωμα να αποσυρθεί, δεν είχε κανένα τέτοιο δικαίωμα ως αριστερός άνθρωπος. Και με μια «μαθηματική» αποστροφή καταλήγαμε: 50% είσαι δικός σου, αλλά 50% (τουλάχιστον) είσαι της Αριστεράς.[4]

Ε λοιπόν το ίδιο του λέμε και τώρα, δημοσίως αυτή τη φορά, για την πρόθεσή του να μας μηνύσει! Don’t even think about it!

Κατά 50% έχει κάθε δικαίωμα να κάνει όσες μηνύσεις θέλει, ακόμα και εις βάρος ομοϊδεατών. Αλλά κατά το άλλο 50% (τουλάχιστον) δεν έχει κανένα τέτοιο δικαίωμα. Γιατί δεν θα καταρρακωθεί ηθικά μόνο εκείνος. Θα καταρρακωθεί ηθικά και η Ιδέα υπέρ της οποίας μάχεται.[5]

Αντ’ αυτού, του προτείνουμε να αρχίσουμε μια ανταλλαγή emails για να ξεκαθαρίσουμε ό,τι πρέπει να ξεκαθαριστεί. Τα οποία όμως, για να βγει και κάτι καλό από αυτή την ιστορία, θα τα δώσουμε ταυτόχρονα στη δημοσιότητα, μετά την ολοκλήρωση του διαλόγου.

Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν, λοιπόν. Όχι στα αστικά δικαστήρια, αλλά στο επίπεδο του διαλόγου.

In any case, the floor is his…



[1] Υβριστική παραφθορά του πραγματικού ονόματος (Β.Δ.Καργούδης) άλλου σχολιαστή.
[2] Έχουμε ασχοληθεί με αυτό το περιστατικό στο Ημερολόγιο περιθωρίου: ΕΓΓΡΑΦΗ #19 (ΣΑΒΒΑΤΟ, 3.VΙΙ.2010).
[3] Ελπίζουμε, η ανοησία, η οποία ζει και βασιλεύει στο διαδίκτυο, να μην είναι τόσο μεγάλη ώστε να αναβιώσει μια από τις πολλές κατηγορίες που έχουμε ακούσει ότι δίνουμε στη δημοσιότητα «πληροφορίες και υλικό από ιδιωτικές συνομιλίες»…
[4] Ίσως αυτό να θυμήθηκε και μας (μου) έγραψε ότι θέλουμε (θέλω) ψυχίατρο. Παρεξήγησε. Το γεγονός ότι του λέγαμε να κάτσει εκεί που είναι και να μην πάει πουθενά, δεν σήμαινε ότι θα ανεχόμασταν εξοντωτικές πολιτικές συκοφαντίες εις βάρος μας!

[5] Και όχι μόνο ηθικά: Η σκέψη «άμα κάνουν α υ τ ά σε δικούς τους, σ’ εμάς τους ουδέτερους ή τους σκεπτικιστές, τι θα κάνουν, αν πάρουν την εξουσία;» είναι πέραν του Καλού και του Κακού. Είναι επί του Πραγματικού! Και δεν μπορεί να συμβολιστεί καν!


Η εικόνα, από το ctemploymentlawblog.com

IMPORTANT UPDATE: (Τρίτη, 3 Ιανουαρίου 2012) Αυτό το post ήταν η τελική τελική κατάληξη μιας διαμάχης. Και η κατάληξη ήταν ένα ολοστρόγγυλο μηδέν. Δηλαδή, η διακοπή κάθε διαλόγου με τον Αντώνη τού Radical Desire (και νυν Lenin Reloaded). Για τις ευθύνες που μας αναλογούν σε όλη αυτή την ιστορία και την εξέλιξή της μιλήσαμε πριν λίγο στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση. Σ’ αυτήν, το μόνο που θέλουμε να συμπληρώσουμε είναι η προσδοκία ότι, μετά από ένα σχεδόν χρόνο, η βελόνα θα ξεκολλήσει από το μηδέν…

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Η αθλιότητα της αθλιότητας (& IMPORTANT UPDATE –3 Ιανουαρίου 2012)


Αντιγράφουμε από τη Βικιπαίδεια:

Η Συκοφαντία του Απελλή (Μποτιτσέλι)

Η Συκοφαντία του Απελλή (Ιταλικά: La Calumnia di Apelle) είναι ένας πίνακας ζωγραφικής από τον Ιταλό καλλιτέχνη της Αναγέννησης Σάντρο Μποτιτσέλι. Φιλοτεχνήθηκε περίπου το 1494 – 1495. Σήμερα βρίσκεται στη συλλογή του μουσείου Ουφίτσι στη Φλωρεντία, στην αίθουσα που είναι αφιερωμένη στο μεγάλο δημιουργό.
Το θέμα του πίνακα
Ο Μποτιτσέλι άντλησε το θέμα του από ένα διάσημο πίνακα του Έλληνα καλλιτέχνη της ελληνιστικής περιόδου Απελλή, όπως αυτός περιγράφτηκε από το Λουκιανό στον τέταρτο τόμο από τα οκτώ σωζόμενα έργα του, στην πραγματεία του Περὶ τοῦ μὴ ῥᾳδίως πιστεύειν διαβολῆ. Ο λόγος που ο Απελλής φιλοτέχνησε τον πίνακα αυτό ήταν ένας τρόπος να περιγράψει τα συναισθήματα θλίψης και οργής που ο ίδιος ένιωσε όταν κατηγορήθηκε άδικα, από έναν ανταγωνιστή του, τον Αντίφιλο, για τη δήθεν συμμετοχή του στο έγκλημα της συνωμοσίας κατά του φαραώ της Αιγύπτου, Πτολεμαίου Α’ του Σωτήρα. Όταν αποδείχτηκε η αθωότητά του, αποφάσισε να μεταφέρει το προσωπικό του βίωμα στον πίνακα αυτό. Το έργο δεν σωζόταν στις μέρες του Μποτιτσέλι. Ωστόσο η περιγραφή του Λουκιανού είχε μεταφραστεί ευρέως. Στον δικό του πίνακα, ο αναγεννησιακός ζωγράφος διατήρησε το σκηνικό στήσιμο των μορφών από την περιγραφή του Λουκιανού και δημιούργησε ένα περίτεχνα στολισμένο αρχιτεκτονικό φόντο για εκείνες.
Περιγραφή
Στα δεξιά απεικονίζεται καθιστός σε έναν υπερυψωμένο θρόνο, σε μια ανοικτή αίθουσα διακοσμημένη με γλυπτά, ένας βασιλιάς, με μεγάλα γαϊδουρίσια αυτιά, στο πρότυπο του βασιλιά Μίδα. Ο άντρας τείνει το χέρι του στη Συκοφαντία, η οποία στέκεται ακόμη λίγο μακρύτερα, αλλά πλησιάζει. Πλάι του βρίσκονται δύο γυναίκες, οι αλληγορικές απεικονίσεις της Άγνοιας και της Υποψίας ( ή της Υπόθεσης ), που με ζήλο ψιθυρίζουν φήμες στα μεγάλα αυτιά του βασιλιά, πράγμα που υπονοεί την ανόητη φύση του.

Η Συκοφαντία, πλησιάζοντας από τα αριστερά, είναι μια ασυνήθιστα όμορφη γυναίκα, που έχει ωστόσο μία θερμή αύρα που υπονοεί την απάτη και την παρορμητικότητα. Στο αριστερό της χέρι κρατά έναν αναμμένο δαυλό, και με το δεξί έλκει έναν νέο από τα μαλλιά. Εκείνος τείνει τα χέρια στους ουρανούς και επικαλείται τους θεούς να καταθέσουν τη μαρτυρία τους υπέρ της αθωότητάς του. Το δρόμο στη Συκοφαντία δείχνει ένας άντρας με διαπεραστικά μάτια, μα χλωμός, παραμορφωμένος, και ρουφηγμένος σαν από μακροχρόνια ασθένεια. Πρόκειται για το Φθόνο. Δυο κοπέλες, προσωποποιήσεις της Μοχθηρίας και της Απάτης, ενθαρρύνουν τη Συκοφαντία, προσθέτοντας πινελιές στην ομορφιά της.

Ακολουθώντας με πένθιμη αμφίεση, με μαύρα πέπλα και ξέπλεκα μαλλιά, έρχεται η Μετάνοια. Κοιτά δακρυσμένη πίσω της, περιμένοντας με μια έκφραση ντροπής το πλησίασμα της Αλήθειας. Η Αλήθεια, γυμνή, δείχνει προς τα ουράνια. Η γύμνια της Αλήθειας τη συσχετίζει με τον αθώο νεαρό, του οποίου τα ενωμένα χέρια επικαλούνται επίσης μια ανώτερη δύναμη. Η Αλήθεια θυμίζει το κλασικό μοτίβο απεικόνισης της Αφροδίτης, καθώς και αυτές που ο ίδιος ο καλλιτέχνης έχει δημιουργήσει. Είναι πανέμορφη, σε αντιδιαστολή με την προσωποποίηση της Μετάνοιας, που είναι μια ηλικιωμένη, χτυπημένη από τη θλίψη γυναίκα, με τριμμένα ρούχα. Είναι γυμνή, καθώς δεν έχει να κρύψει τίποτα και η έκφραση του προσώπου της, όπως και η στάση του σώματός της, επικαλούνται την ουράνια δικαιοσύνη.


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το σημερινό post είναι αφιερωμένο σε κάποιο αποανθρωποποιημένο ανθρώπινο πράγμα, το οποίο, εδώ και τέσσερις ημέρες, διατύπωσε με ύπουλο και «μαγειρεμένο» σχόλιο την εξοντωτική για αριστερά ανθρωποποιημένα υποκείμενα συκοφαντική κατηγορία ότι αυτό το blog συνοδοιπορεί με την ακροδεξιά! Προ τούτο, «αξιοποίησε» ανάρτηση γραμμένη ένα χρόνο πριν και για την οποία τότε όχι μόνο δεν είχε εκφράσει καμία παρόμοια άποψη, αλλά, αντίθετα, είχε συμφωνήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό με το πνεύμα της και μας είχε επαινέσει!

Επιπλέον, είναι αξιοσημείωτο —και χρεώνεται ως μειονέκτημα στον κατά τα άλλα υπέροχο πίνακα του Μποτιτσέλι όπου απουσιάζει η προσωποποίηση και της Γελοιότητας— ότι το «στοιχείο», που ο ίδιος κατέθεσε με άλλο σχόλιό του για να θεμελιώσει μια διαφορετικού πεδίου, αλλά επίσης απόλυτη διαστρέβλωση των πολιτικών θέσεών μας (πως τάχα συνοδοιπορούμε και με τη ΔΗΜΑΡ!), ακυρώνει αυτομάτως και πανηγυρικά τις περί συνοδοιπορίας με την ακροδεξιά συκοφαντίες. Αυτομάτως και πανηγυρικά, γιατί το «στοιχείο» αυτό δεν ήταν άλλο από ένα δικό μας σχόλιο με το οποίο δηλώναμε τη συμφωνία μας στην απόρριψη του «δικαίου του αίματος»!!! Έτσι, στην προσπάθεια του να μας ταυτίσει με τη ΔΗΜΑΡ (επειδή κάναμε το «έγκλημα καθοσιώσεως» να στείλουμε το «ακροδεξιό» σχόλιό μας, όπως το περιγράψαμε παραπάνω, σε blog φιλικά προσκείμενο στη ΔΗΜΑΡ), στην προσπάθειά του αυτή λοιπόν, εξευτελίστηκε πλήρως!

Αν και όλα αυτά απαντήθηκαν λεπτομερώς[*] με δικά μας σχόλια, και παρά το ότι έχουν περάσει τέσσερις ημέρες, το ως άνω αποανθρωποποιημένο ανθρώπινο πράγμα δεν βρήκε το ελάχιστο θάρρος που απαιτείται για να πάρει το λόγο εδώ και είτε να αποσύρει τις βρωμερές συκοφαντίες και τις αισχρές διαστρεβλώσεις των πολιτικών μας απόψεων, είτε να δηλώσει ότι επιμένει σε αυτές.

Σχόλια κλειστά για όλους. Με την εξαίρεση τού ως άνω αποανθρωποποιημένου ανθρώπινου πράγματος, το οποίο μπορεί να στείλει το δικό του μέσω email, για να το δημοσιεύσουμε.

Το blog αυτό είναι τόσο ελευθερόφρον, που δεν έχει την παραμικρή πρόθεση (ούτε καν σκέψη!) να στερήσει το δικαίωμα λόγου ακόμα και από τους ηθικώς νεκρούς


[*] Όσοι έχουν χάσει την ιλαροτραγωδία μπορούν να κατευθυνθούν εδώ (1 & 2) και μετά εδώ (1, 2 & 3) κι εδώ (1 & 2).

IMPORTANT UPDATE: (Τρίτη, 3 Ιανουαρίου 2012) Πώς καταλήγει έτσι μια, σε τελική ανάλυση, ιδεολογική διαφωνία μεταξύ αριστερών; Πώς σχηματίζεται μια τόσο αποκαρδιωτική εικόνα, απολύτως δυσφημιστική και καταστρεπτική για τις αριστερές ιδέες και αξίες; Δεν σκοπεύουμε να απαντήσουμε με πληρότητα στα ερωτήματα αυτά. Κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε πως θα έπρεπε να μιλήσουμε όχι μόνο για τις δικές μας ευθύνες. Κι εμείς θέλουμε να μιλήσουμε μόνο γι’ αυτές. Σε τι συνίστανται λοιπόν;
Συνίστανται στην ολοκληρωτική απώλεια ψυχραιμίας, εξ αιτίας τής οποίας απώλειας έγινε δυνατό να διατυπώσουμε βαρύτατους και εκμηδενιστικούς προσωπικούς χαρακτηρισμούς. Έτσι, αντί να παραμείνουμε στο πεδίο τής ιδεολογικής αντιπαράθεσης —αντιπαράθεση, που, στη χειρότερη για μας περίπτωση, θα έληγε με τη διαπίστωση ότι η άποψή μας είναι απλώς λανθασμένη και όχι έγκλημα καθοσιώσεως— μετατοπιστήκαμε σε μια περιοχή από την οποία η φωνή μας έδωσε την εντύπωση ότι καταγγέλλαμε ένα έγκλημα καθοσιώσεως. Ενώ θέλαμε απλώς να επισημάνουμε εμφατικά ένα κατά την άποψή μας πολιτικό λάθος, που, στην καλύτερη για μας περίπτωση, θα αποδεικνυόταν όντως τέτοιο.
Με αυτή τη νεότερη ενημέρωση, που είναι και η πρώτη ανάρτηση του καινούργιου χρόνου, συμπληρώνουμε την ιστορία τής συγκεκριμένης διαμάχης όχι ‘‘διορθώνοντάς’’ την ή, ακόμα χειρότερα, διαγράφοντάς την, αλλά ανακαλώντας τους απαξιωτικούς και εκμηδενιστικούς χαρακτηρισμούς. Και τους αφήνουμε πίσω μας μαζί με τον χρόνο που έφυγε.



Η εικόνα, από το kireas.org

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΡ: Η ευτυχία τού να είσαι «καθαρός» και η δυστυχία τού να είσαι αριστερός (Γ´ μέρος)


Στο τρίτο και οριστικά τελευταίο μέρος αυτού του «τριφασικού» post θα ασχοληθούμε με τα δυο τελευταία ζητήματα που σχετίζονται με το περιστατικό της Νομικής και τις συζητήσεις που πυροδότησε. Και το ανάγνωσμα είναι περί «καθαρολογίας».

ΙΙΙ. Ποιο είναι το ελάχιστο όριο «καθαρότητας» για να χαρακτηριστεί μια αριστερή πολιτική σωστή;


ΕΔΩ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να κάνουμε κάποιες αποσαφηνίσεις.

Ως «καθαρότητα» θεωρούμε την κατάσταση εκείνη κατά την οποία τα περιεχόμενα μια αριστερής πολιτικής απόφασης ή κατεύθυνσης είναι πλήρως απαλλαγμένα πρώτον, από προσμείξεις, επηρεασμούς και επιρροές της αντίπαλης αστικής ιδεολογίας και, δεύτερον, είναι απαλλαγμένα από τους καταναγκασμούς της εκάστοτε δεδομένης πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας, που, πέραν όλων των καταναγκασμών και περιορισμών της φύσης, επικαθορίζεται —αυτό να μη λησμονείται— και από την κυριαρχία, πολιτική, οικονομική και ιδεολογική, του αστισμού.

Ένα δεύτερο σημείο που πρέπει να αποσαφηνίσουμε είναι το εξής: Το γεγονός ότι κάνουμε λόγο για ελάχιστο όριο «καθαρότητας» σημαίνει πως θεωρούμε δεδομένο και αποδεχόμαστε πως ακόμα και κάτω από τις καλύτερες συνθήκες δεν μπορούμε ποτέ να έχουμε απόλυτη καθαρότητα. Όπως, ας πούμε, δεν μπορούμε να έχουμε χρυσό με βαθμό καθαρότητας 1000 καρατίων. Αυτό, το αδύνατον της επίτευξης μιας ιδανικής κατάστασης των πραγμάτων δηλαδή, δεν είναι δική μας υποκειμενική και αυθαίρετη άποψη. Εκτός της φιλοσοφικής της θεμελίωσης, έχει αποδειχθεί και μαθηματικά από τον Γκέντελ[1] με το περίφημο θεώρημά του, σύμφωνα με το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει λογικό σύστημα ανώτερης βαθμίδας από την πρώτη, που να είναι ταυτόχρονα και πλήρες και συνεπές. (Πλήρες σημαίνει ότι είναι εφικτό να αποδειχθεί είτε ορθό, είτε λανθασμένο. Συνεπές σημαίνει να μην είναι ταυτόχρονα και λάθος και ορθό. Όποιοι αναγνώστες θέλουν πληρέστερη ανάπτυξη, ας ανατρέξουν σε μια παλιότερη ανάρτησή μας, εδώ).

Αυτή είναι λοιπόν η τραγική κατάσταση των πραγμάτων: Πλήρης και συνεπής αριστερή πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει, παρά μόνο σε απλά ζητήματα. Και να γιατί κάνουμε λόγο για «καθαρότητα», κι όχι για καθαρότητα.


ΕΧΟΝΤΑΣ ΑΥΤΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ, επανερχόμαστε στο ερώτημα: Ποιο είναι το ελάχιστο όριο «καθαρότητας» που επιτρέπει να χαρακτηρίσουμε μια δεδομένη αριστερή πολιτική σωστή; Ή αλλιώς: Ποιο είναι το ελάχιστο όριο νόθευσης; Είναι φανερό ότι αυτό είναι ένα πάντα διαπραγματεύσιμο και ανοικτό ζήτημα. Όπου στη διαπραγμάτευση συμμετέχουν η εκτίμηση τόσο των αντικειμενικών συνθηκών, όσο και των υποκειμενικών, έτσι όπως τις προσλαμβάνουν τα πολιτικά δρώντα υποκείμενα, και έτσι όπως τις ερμηνεύουν και τις αξιολογούν προκειμένου να λάβουν μια απόφαση. Έχουμε δηλαδή πάντα μια διαμεσολάβηση του πολιτικά δρώντος υποκειμένου. Το οποίο πολιτικό υποκείμενο όμως είναι ταυτόχρονα μέρος της πραγματικότητας και επιπλέον συνδιαμορφώνει, στον ένα ή τον άλλο βαθμό αυτή την πραγματικότητα. Μιλάμε δηλαδή για μια κατάσταση που θυμίζει συνθήκες φρενοκομείου! Ή, με μια πιο λαϊκότροπη έκφραση, πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευτο!

Υπάρχει κάτι που να εξασφαλίζει ότι θα βγούμε από αυτό το φρενοκομείο χωρίς καν μια ψιλοκατάθλιψη, ή ότι θα πιάσουμε το αυγό για να το κουρέψουμε; Ισχυριζόμαστε πως όχι, δεν υπάρχει· η μοίρα μας είναι να τριγυρνάμε μέσα σ’ αυτό το φρενοκομείο φροντίζοντας να ελαχιστοποιήσουμε, κατά το ανθρωπίνως δυνατόν, τις βλαπτικές επιδράσεις του που μας οδηγούν σε λάθη. Βοηθήματα υπάρχουν. Φάροι που προειδοποιούν υπάρχουν. Τίποτε όμως δεν σε εξασφαλίζει από τη λάθος απόφαση. Κάποιοι όμως εντός της Αριστεράς, διατείνονται το αντίθετο. Και υποστηρίζουν πως η δική μας λυδία λίθος είναι εδώ, μπροστά στα μάτια μας, και το μόνο που έχουμε να κάνουμε για να απαλλαγούμε από τα βάσανά μας είναι να τη χρησιμοποιήσουμε.

Αυτή η λυδία λίθος, υπενθυμίζουν και υποδεικνύουν, δεν είναι άλλη από τις Αξίες της Αριστεράς. Οι οποίες είναι κοινά παραδεκτές: Ισότητα, Κοινωνική Δικαιοσύνη, Αλληλεγγύη, Διεθνισμός, Ελευθερία του ανθρώπου από κάθε είδους δεσμά. Παίρνουμε λοιπόν, λένε, αυτές τις Αξίες ως μέτρο και επάνω εκεί προβάλλουμε τις εκάστοτε αποφάσεις μας. Αν η προβολή δείξει υστέρηση, είναι προφανές ότι παραβιάζουμε τις Αξίες μας ως αριστεροί και η απόφαση πάσχει θεμελιωδώς. Το ίδιο ισχύει και αν η προβολή δείξει υπέρβαση. Μέχρι εδώ καλά. Υπάρχει λογική και, σε τελική ανάλυση, το να προσπαθείς να αποφύγεις τα μεγάλα λάθη σημαίνει ότι προσπαθείς να μην παραβιάζεις τις Αξίες σου.

Το πρόβλημα όμως είναι άλλο. Το πρόβλημα είναι ότι, ενώ κάποιοι από αυτούς τους «Αξιολογούντες» αρκούνται να μιλούν για μεγάλα λάθη σε περίπτωση παραβίασης κάποιας Αξίας, κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται πως όσοι παίρνουν αποφάσεις που είτε υστερούν έναντι του δέοντος, είτε το υπερβαίνουν, δεν είναι αριστεροί, δεν είναι σύντροφοι, αφού παραβιάζουν τις θεμελιακές Αξίες της Αριστεράς. Είναι προδότες και εχθροί με την προβιά του αριστερού και πρέπει να καούν στο πυρ το εξώτερον! (Αν σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά, αλλά δεν μπορείτε να θυμηθείτε τι ακριβώς, να σας διευκολύνουμε: την κλίνη του Προκρούστη…).

Πόσο «όμορφα» είναι όλα αυτά!... Πόσο «απλά»!... Πόσο «καθαρά»!... Πόσο διευκολύνουν να πάρεις τη δίκαιη απόφαση ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις (ακόμα κι όταν καταλήγουν στο να «πάρεις» αμέτρητα κεφάλια), έτσι ώστε το βράδυ να πέφτεις να κοιμηθείς με τη συνείδηση απολύτως ήσυχη! Τι κρίμα που δεν ισχύουν! Τι κρίμα που κατοικούν μόνο στο κεφάλι αυτών που τα υποστηρίζουν και πουθενά αλλού!

Δεν υπάρχει καμία λυδία λίθος! Γιατί όλες αυτές οι Αξίες, που συνθέτουν το όραμα της παγκόσμιας αταξικής κοινωνίας, είναι επίσης διαπραγματεύσιμες! Για πολλούς λόγους.

Είναι διαπραγματεύσιμες επειδή δεν είναι κάποια ξεχωριστά «κουτάκια» που τα ανοίγουμε και τα κλείνουμε όποτε θέλουμε, χωρίς το ανοιγοκλείσιμο αυτό τού ενός να επηρεάζει το άλλο! Είναι «κουτάκια» που συνδέονται διαλεκτικά μεταξύ τους, πράγμα που πα να πει ότι συχνά, πολύ συχνά, όταν ανοίγεις το ένα να κλείνει το άλλο, επειδή το ένα αντιφάσκει με το άλλο! Όπως συμβαίνει π.χ. με την Ισότητα και την Ελευθερία, ή όπως συμβαίνει με την Αλληλεγγύη και την Κοινωνική Δικαιοσύνη.

Είναι διαπραγματεύσιμες, γιατί το ακριβές περιεχόμενό τους είναι κι αυτό διαπραγματεύσιμο!

Είναι διαπραγματεύσιμες, γιατί ο ίδιος κατάλογος των Αξιών, το ποιες δηλαδή Αξίες πρέπει να μπουν σ’ αυτόν τον κατάλογο και ποιες όχι, είναι κι αυτός διαπραγματεύσιμος!

Είναι διαπραγματεύσιμες, γιατί το ίδιο το μαρξικό όραμα της αταξικής κοινωνίας διαπραγματεύεται τις ίδιες τις αξίες του και εμφανίζεται και το ίδιο «ασυνεπές» προς τον εαυτό του, όταν, για να αναφέρουμε μόνο ένα, συμβιβάζεται με την ιδέα της σχετικής ισότητας, στο στάδιο του σοσιαλισμού, ή, με άλλα λόγια, με την ιδέα της ισότητας των ανίσων!

Και, τελευταίο (αλλά καθόλου αμελητέο, γι’ αυτό ακριβώς το αφήσαμε και τελευταίο!), είναι διαπραγματεύσιμες όλες αυτές οι Αξίες, γιατί, αν ισχύει (και όλοι οι αριστεροί δεχόμαστε ότι ισχύει) πως το ζήτημα δεν είναι να ερμηνεύσουμε απλώς τον κόσμο, αλλά να τον αλλάξουμε[2], τότε δίπλα από τα «κουτάκια» των Αξιών μπαίνει κι εκείνο της αναγκαιότητας της αλλαγής με όλες τις αναγκαιότητες που συνεπιφέρει και τότε το φρενοκομείο, για το οποίο κάναμε λόγο παραπάνω, μοιάζει με ειδυλλιακή κοινότητα σοφών μπροστά στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται!


ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ, για να επιστρέψουμε στη συγκυρία, ότι οι συζητήσεις σχετικά με την «επιχείρηση Νομική» ανέδειξαν φαντασμαγορικά την εμφάνιση των παραπάνω θεωρητικών σχημάτων υπό «τρισδιάστατη», χειροπιαστή μορφή, δηλαδή στην πράξη. Όπου, όσοι υπερασπίστηκαν την επιλογή της Νομικής ως τόπο της απεργίας πείνας των μεταναστών, πρόβαλαν τις Αξίες του Διεθνισμού και της Αλληλεγγύης και, συνεπακόλουθα, ρητά (τις περισσότερες φορές) ή άρρητα, πολλοί από αυτούς κατήγγειλαν τους διαφωνούντες ως προδότες των ιδεών της Αριστεράς. (Στην περίπτωση των 6 του ΝΑΡ, η καταγγελία έφτασε στο ανώτερο δυνατό επίπεδο, αυτό της αποχώρησης από την οργάνωση). Από την άλλη, οι διαφωνούντες, ανάμεσα στους οποίους έχουμε κάνει σαφές πως συγκαταλεγόμαστε κι εμείς, επέκριναν τη συγκεκριμένη απόφαση προβάλλοντας την Αναγκαιότητα, δηλαδή τις αντικειμενικές προτεραιότητες και ανάγκες του αριστερού και λαϊκού κινήματος. Αν και αυτονόητο, να σημειώσουμε πως, τόσο οι πρώτοι, όσο και οι δεύτεροι, άσχετα με την επιχειρηματολογία τους και τις επικλήσεις τους, εξέφραζαν υποκειμενικές απόψεις. Αυτό που δεν είναι τόσο οφθαλμοφανές και πρέπει να το πούμε με έμφαση γιατί έχει τη σημασία του είναι ότι, από τις δυο αντιτιθέμενες ομάδες, μόνο η πρώτη προσπάθησε να προσδώσει ύψιστο ηθικό κύρος στις απόψεις της και να ακυρώσει ολοκληρωτικά τους διαφωνούντες: Το μήνυμα που εκπορευόταν από το «στρατόπεδο» των αλληλέγγυων ήταν «δεν είστε αριστεροί, ρε!», ενώ το μήνυμα που εξέπεμπαν οι της άλλης πλευράς ήταν το πολύ ηπιότερο «κάνετε μαλακίες».

Τι θα μπορούσαμε να πούμε σε αυτούς τους κατά φαντασίαν «καθαρούς» φίλους μας;

Να συστήσουμε να διαβάσουν λίγο Κονδύλη, ο οποίος έκανε έργο ζωής την περιγραφική θεωρία της απόφασης μπας και εμπλουτίσουν λίγο τη «θεοκρατική», ηθικολογική και δογματική σκέψη τους; Θα εξαγριωθούν! Οι περισσότεροι από αυτούς θεωρούν τον Κονδύλη …πολεμοκάπηλο[3]!

Να τους θυμίσουμε ότι κάθε απόφαση, συνεπώς και η δική τους, είναι απόφαση αποκλειστική, πράγμα που σημαίνει, να το πούμε απλά για να το καταλάβουν, πως όταν διαλέγεις την Κική απορρίπτεις την Κοκό; Πολύ ρισκόζο. Οι άνθρωποι, όταν τους κλονίζεις τις αυταπάτες τους, έχουν την τάση να γαντζώνονται ακόμα πιο παθιασμένα σ’ αυτές.

Ή να επαναλάβουμε και σ’ αυτούς, εκείνο που λέμε συχνά τσιτάροντας τον Μαρξ; Ότι δηλαδή ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να επιλέγει, αλλά δεν είναι ελεύθερος να ρυθμίσει ποια θα είναι αυτά από τα οποία θα επιλέξει;

Ναι, αυτό επιλέγουμε να τους πούμε.

IV. Μπορείς να χτίσεις έναν άλλο κόσμο και να είναι τα χέρια σου καθαρά, όταν θα κόβεις την κορδέλα των εγκαινίων;


ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΑ ΟΣΑ έχουμε εκθέσει στο προηγούμενο υποκεφάλαιο, γίνεται φανερό ότι η παραπάνω ερώτηση έχει μόνο ρητορικό νόημα. Δεν θα πούμε λοιπόν άλλα επ’ αυτού. Θα περιοριστούμε απλώς να υπενθυμίσουμε 3 πασίγνωστα ιστορικά γεγονότα που ενισχύουν περαιτέρω το σκεπτικό μας. Πριν όμως από αυτό να συμπληρώσουμε κάτι θεωρητικό.

Αναφέραμε πριν, την υποχώρηση από την αξία της απόλυτης ισότητας στο αρχικό στάδιο (σοσιαλισμός) της κομμουνιστικής κοινωνίας, την οποία επιβάλλει η αναγκαιότητα της ανάπτυξης της υλικής παραγωγής σε ένα εργατικό κράτος. Είναι χρήσιμο να υπενθυμίσουμε επιπλέον, την υποχώρηση από την αξία της πανανθρώπινης συναδέλφωσης, όπως την οραματίστηκε ο Μαρξ. Διότι, για να τα λέμε όλα, δεν μας φαίνεται και πολύ για συναδέλφωση η έστω και αμυντική επαναστατική βία, ή ένας εμφύλιος πόλεμος. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία μια και οι «καθαροί» μας, ως «καθαροί», δεν πρέπει κανονικά να έχουν αποκηρύξει την επαναστατική βία, όπως έχουν σπεύσει να κάνουν ακόμα και όσοι φιλοδοξούσαν κάποτε να βάλουν τα θεμέλια της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης…

Όμως, αρκετά με τις θεωρητικούρες. Ας πάμε στην Ιστορία.


ΜΕ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ του Μπρεστ-Λιτόφσκ τον Μάρτιο του 1918 οι μπολσεβίκοι συμφώνησαν στους όρους της ειρήνης με τις Κεντρικές Δυνάμεις της Γερμανίας και Αυστροουγγαρίας. Δεν θα μπορούσαμε τώρα, θέλοντας κι εμείς οι καημένοι να το παίξουμε λίγο «καθαροί» (αγοράκια είμαστε και ζηλεύουμε…), δεν θα μπορούσαμε λοιπόν να ισχυριστούμε κι εμείς ότι με αυτή την απόφαση οι μπολσεβίκοι έγραφαν στα τρύπια άρβυλά τους τις διεθνιστικές και επαναστατικές τους υποχρεώσεις; Μια από αυτές τις υποχρεώσεις δεν ήταν και η συναδέλφωση με τους γερμανούς φαντάρους, έτσι ώστε αυτό που έγινε στη ρωσική πλευρά των χαρακωμάτων να γίνει και στην απέναντι και να πάρει ο διάολος και τον Κάιζερ και τον Φραγκίσκο Ιωσήφ, εκτός από τον Τσάρο; Και δεν θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε το ακόμα πιο βαρύ ότι οι μπολσεβίκοι πρόδωσαν κάθε ιερό και όσιο, αφού ένας από τους όρους της ειρήνης που υπέγραψαν ήταν ότι έπρεπε να παραιτηθούν από κάθε επαναστατική προπαγάνδα στα εδάφη που έχαναν (περίπου το ¼ των εδαφών της τσαρικής Ρωσίας!); Τι λένε οι «καθαροί» επ’ αυτού; Είναι να πάμε παρέα στη Μόσχα, να τα ψάλουμε στον Λένιν αυτοπροσώπως;


ΛΙΓΟ ΑΡΓΟΤΕΡΑ έχουμε την «στροφή» των μπολσεβίκων στη λενινιστικής έμπνευσης ΝΕΠ, με την οποία αναβίωναν οι εμπορευματικές σχέσεις στα αγροτικά προϊόντα και επιτρεπόταν η μικροεπιχειρηματική δραστηριότητα. Δεν θα μπορούσαμε, ως «καθαροί» κι εμείς τώρα πια, με «καθαρό» κούτελο που λένε, να ισχυριστούμε ότι η ΝΕΠ ήταν μια καραμπινάτη προδοσία της Αξίας της Ισότητας; Συμφωνούν οι «καθαροί» μας; Κι αν συμφωνούνε, πώς βρίσκουν την ιδέα μας να μαζέψουμε όλα τα βιβλία του Λένιν που έχει ο καθένας σπίτι του και να πάμε να τα κάψουμε σε μια «ακτιβίστική δράση» στο Σύνταγμα; Ωραίο δεν θα είναι;


ΚΑΙ ΤΙ ΗΤΑΝ αυτό το έγκλημα καθοσιώσεως που διεπράχθη από τους Σοβιετικούς το 1939, όταν υπέγραψαν το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης και «κόλλησαν χέρια» Μολότωφ και Ρίμπεντροπ; Εμείς, που τώρα πια «μας λένε Left G700 κι είμαστε ‘‘καθαροί’’», λέμε να στείλουμε τηλεγραφήματα στο Συμβούλιο της Ευρώπης και στο Ευρωκοινοβούλιο όπου να τους ζητάμε να βάλουν και τις δικές μας υπογραφές στα σχετικά ψηφίσματα καταδίκης του «μαύρου και του κόκκινου φασισμού». Θα έρθουν οι φίλοι μας, που είναι και πιο παλιοί από μας στην «καθαρότητα», θα έρθουν κι αυτοί να υπογράψουν να πετύχουμε και οικονομία κλίμακος στα τηλεγραφικά έξοδα;

Επίλογος

Δεν υπάρχουν καλά νέα για επίλογο. Η απόλυτη καθαρότητα, η απόλυτη αγνότητα, η απόλυτη συνέπεια, τα 1000 στα 1000 καράτια, είναι όνειρα θερινής νυκτός[4]. Και με όνειρα θερινής νυκτός δουλειά δεν γίνεται. Ούτε είναι δυνατόν στις πολιτικές διαφωνίες μας εντός της Αριστεράς, μια ο ένας και μια ο άλλος, προκειμένου να ισχυροποιήσει και να επιβάλει τις επιλογές του, να καταφεύγει στην επίκληση αξιών που εξ ορισμού ισχύουν για όλους. Όπως επίσης ισχύει για όλους ότι κάθε απόφαση είναι αποκλειστική. Κάτι από αυτά που θέλουμε προωθεί, και, ταυτόχρονα, κάτι άλλο, που επίσης επιθυμούμε, αφήνει παραπίσω. Και μ’ αυτή την έννοια, όσο «καθαρός» είναι κάποιος από εμάς τους αριστερούς, άλλο τόσο είναι ταυτόχρονα και «βρώμικος». Σε κανέναν δεν αρέσει η ιδέα, αλλά that’s the way it is και μ’ αυτό πρέπει να ζήσουμε!

Να ζήσουμε. Που σημαίνει να πεθάνουμε! Κι αν μπορούμε να συμβιώνουμε με την ιδέα ότι κάθε μέρα που ζούμε μας φέρνει πιο κοντά στο θάνατο, γιατί να μη μπορούμε να ζήσουμε και με την ιδέα ότι, στην καλύτερη περίπτωση, δεν μπορούμε να είμαστε παρά μόνο «καθαροί»;



[1] Kurt Gödel (1906 - 1978). Μαθηματικός που εστίασε το ενδιαφέρον του στη Λογική και τα θεμέλια της μαθηματικής σκέψης. Γεννημένος στη σημερινή Τσεχία, εγκαταστάθηκε από το 1940 στις ΗΠΑ για να αποφύγει τις ναζιστικές διώξεις. Πίστευε βαθιά στην αυτόνομη ύπαρξη της μαθηματικής αλήθειας. Υπήρξε φίλος και για ένα διάστημα συνεργάτης του Αϊνστάιν και ταλαιπωρήθηκε από ψυχικές διαταραχές σε όλη του σχεδόν τη ζωή.

[2] Η περίφημη 11η θέση του Κ. Μαρξ για τον Φόυερμπαχ.

[3] Τηρουμένων των αναλογιών του μεγέθους του Παναγιώτη Κονδύλη και της δικής μας ασημαντότητας, πάλι καλά που εμείς χαρακτηριστήκαμε συνοδοιπόροι της ακροδεξιάς και εθνικάρες! Θα μπορούσαμε να καταλήξουμε ακόμα πιο άσχημα!... ;-)

[4] Βέβαια, δεν είναι μόνο όνειρα θερινής νυκτός. Κι αν θέλετε δεν είναι κυρίως αυτό. Στους περισσότερους ανθρώπους είναι προφάσεις εν αμαρτίαις: «Θα έδινα τα πάντα για έναν τέλειο κόσμο! Τα πάντα! Αλλά, αφού αυτό είναι ανέφικτο, τι νόημα έχει να προσπαθεί κανείς; Στο κάτω-κάτω αγαπητέ μου, μια ζωή την έχουμε! Ψέματα;».


Η εικόνα, του (δεκαεξάχρονου!) David Walker —από το flickr.com

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΡ: Η ευτυχία τού να είσαι «καθαρός» και η δυστυχία τού να είσαι αριστερός (Β´ μέρος)


Στο προηγούμενο post εξετάσαμε και συζητήσαμε ένα από τα ανοιχτά ζητήματα που, σύμφωνα με κάποιες αντιλήψεις εντός της Αριστεράς, αποτελούν τη Λυδία λίθο της απόλυτα συνεπούς αριστερής στάσης: αυτό του μεταναστευτικού. Όπου, κατά τις ίδιες πάντα αντιλήψεις και για να το πούμε συνοπτικά, και μόνο η συζήτηση περί αυτού, πόσω μάλλον η διαχείρισή του, συνιστούν απαράδεκτη υποχώρηση από τις διεθνιστικές αξίες της Αριστεράς. Συνεχίζουμε και ολοκληρώνουμε σήμερα με το δεύτερο θέμα που ο διάλογος ο οποίος διεξήχθη μετά τα γεγονότα της Νομικής και την αποχώρηση των 6 από το ΝΑΡ ανέδειξε σαφώς ως ένα από τα υποκείμενα της συγκεκριμένης περίστασης ζητήματα. Παρά τους υπολογισμούς μας, θα χρειαστεί και τρίτη ανάρτηση για να ολοκληρώσουμε αυτά που θέλουμε να πούμε.

ΙΙ. Πολιτικό κόμμα ή κοινωνικό κίνημα;

Δεν πρόκειται φυσικά εδώ να καταπιαστούμε γενικά με το ζήτημα. Μια και ο στόχος μας δεν είναι μια πλήρης, έστω και συνοπτική, παρουσίαση του διαφορετικών απαντήσεων πάνω σε αυτό το ερώτημα, αλλά η προβολή του στα περιστατικά της Νομικής, θα περιοριστούμε σε μια συνοπτική αναδρομή.


ΤΟ ΠΟΣΟ «ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΕΣ» είναι αυτές οι δυο μορφές συλλογικής οργάνωσης και δράσης να συνυπάρχουν το δείχνει ένα απλό γεγονός. Τα ίδια τα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς γεννήθηκαν μέσα από ένα κίνημα: το εργατικό! Η συνύπαρξη όμως δεν είναι στατική. Αυτό σημαίνει ότι οι σχέσεις τους δεν είναι στατικές. Υπάρχουν στιγμές ή και ολόκληρες φάσεις στην Ιστορία όπου η πολιτική δράση, δηλαδή η δράση για την κατάληψη της εξουσίας, έχει την προτεραιότητα, ακόμα και την απόλυτη. Όπως υπάρχουν και περίοδοι που συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Πάντα όμως στα πλαίσια της συνύπαρξης. Διαζύγιο δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ, εκτός αν θεωρήσουμε ότι το πολιτικό γεννιέται από το κεφάλι του Δία κι όχι από την κοινωνία. Αν όμως δεν μπορεί να υπάρξει διαζύγιο, δεν μπορεί να υπάρξει και κάτι άλλο: ταύτιση. Όπως ακριβώς συνέβη και με το πιο ερωτευμένο ζευγάρι της «Ιστορίας» που ύμνησε ο Σαίξπηρ: χρειάστηκαν δυο δόσεις δηλητηρίου για να πεθάνει.

Στην επαναστατική περίοδο του εργατικού κινήματος των αρχών του 20ου αιώνα, το πολιτικό καθυπόταξε[1] το κοινωνικό. Είναι η εποχή του κόμματος νέου τύπου, της Γ´ Διεθνούς και του «στρατιωτικοποιημένου κομμουνισμού». Η αποτυχία[2] του εργατικού κινήματος να πάρει επαναστατικώ δικαίω την εξουσία σε κάποια από τις χώρες της Δ. Ευρώπης, χώρες του προηγμένου καπιταλισμού από τότε, έφερε τις πρώτες «δεύτερες σκέψεις» για τους τρόπους μετάβασης στον σοσιαλισμό. Σκέψεις που στο μυαλό του Γκράμσι πήραν μορφή ολοκληρωμένου προβληματισμού και της στρατηγικής εναλλακτικής λύσης του (ταξικού) «πολέμου θέσεων»[3] έναντι του «πολέμου κινήσεων». Η λαίλαπα του ναζισμού έφερε άλλες προτεραιότητες: Λαϊκά Μέτωπα και, αργότερα, όταν η Ευρώπη σκεπάστηκε από τη σβάστικα, αντίσταση στους κατακτητές με πρωτοστάτες τους κομμουνιστές[4], πράγμα που αύξησε θεαματικά το κύρος και την επιρροή τους στις χώρες που είχαν υποστεί ναζιστική κατοχή. Ακολούθησε ο Ψυχρός Πόλεμος και, μετά, η Ειρηνική Συνύπαρξη, περίοδοι που άσχετα από τις εκλογικές επιτυχίες των κομμουνιστικών κομμάτων σε κάποιες χώρες, περιείχαν τα σημάδια της στασιμότητας και των αδιεξόδων που αντιμετώπιζαν στον δρόμο προς την εξουσία.

Η δεκαετία του ’60 συνοδεύτηκε από την έκρηξη των κοινωνικών κινημάτων με κορυφαία παραδείγματα το αντιπολεμικό (Βιετνάμ) κίνημα και το ριζοσπαστικό κίνημα των αφροαμερικανών στις ΗΠΑ, το φεμινιστικό και, βέβαια, την έκρηξη το Μάη του ’68 στο Παρίσι[5].

Άφησαν τα σημάδια τους όλα αυτά βέβαια, αλλά ο ήλιος δεν γύρισε. Όπως δεν άλλαξε και η τύχη των παραδοσιακών κομμουνιστικών κομμάτων της Δύσης με τη στρατηγική του ευρωκομμουνισμού, που «πάταγε» (σε ορισμένες περιπτώσεις παραπατώντας) στον Γκράμσι, παρά τις κάποιες επιτυχίες. Έτσι, η πλειοψηφία των εργαζόμενων της Δ. Ευρώπης παρέμεινε υπό τη σοσιαλδημοκρατική ηγεμονία, παρά το γεγονός ότι τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα κατέθεταν τη μια αίτηση διαζυγίου μετά την άλλη από ιδρυτικές τους θέσεις και μεταμορφωνόντουσαν σταδιακά από υπονομευτές μέσω μεταρρυθμίσεων του καπιταλισμού, σε επιβλέποντες μηχανικούς της ανακαίνισής του!


ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΗΡΘΕ Η ΔΙΕΤΙΑ ’89-’91 και μας πήρε και μας σήκωσε! Τα περισσότερα παραδοσιακά και κοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς, λειτούργησαν ως στρατός σε άτακτη φυγή, όπου οι στρατιώτες πετάνε πανικόβλητοι ντουφέκια, γυλιούς και χλαίνες και το βάζουν στα πόδια! Τότε, μαζί με τα βρωμόνερα, πετάχτηκαν και αμέτρητα μωρά στον υπόνομο. Και τότε άρχισε και η δεύτερη άνοιξη των κοινωνικών κινημάτων. Μόνο που τώρα, τα κινήματα τα έτρεφε και η παταγώδης κατάρρευση των πρωτοσοσιαλιστικών καθεστώτων και το συνεπακόλουθο αίσθημα του «Τέλους της Ιστορίας». Και, αντίστοιχα αλλά αντίστροφα, έτρεφε και την καταδίκη των κομμάτων της Αριστεράς στο πυρ το εξώτερον: «Άχρηστοι, γραφειοκράτες, αποτυχημένοι, πουλημένοι! Μπορούμε και χωρίς εσάς. Μπορούμε μόνοι μας, ρε!». Δίκαιες κατάρες σε μεγάλο βαθμό. Όμως, η μπάλα έπαιρνε και την ίδια την ιδέα της πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης! Για μια ακόμα φορά, μαζί με τα βρωμόνερα πεταγότανε στον υπόνομο και το μωρό! Κι ερχόντουσαν τα νέα μωρά, κι αυτά με τη χάρη τους βέβαια: αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα, οικολογικό, κινήματα ταυτοτήτων, κ.λπ.

Φυσικά, επειδή «οι νικητές τα παίρνουν όλα», μέσα σ’ αυτό το μπάχαλο ο καπιταλισμός αποθηριώθηκε. Και τώρα, στην παρούσα φάση του, καλεί εμάς να πληρώσουμε τη θλιβερή χρεωκοπία του. Εμάς. Δηλαδή τους Έλληνες, αλλά και τους Άγγλους Γάλλους, Πορτογάλους της Ευρώπης —να βάλουμε και λίγο Ευρώπη, μη μας πουν εθνικιστές[6]!


Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΑΣΗ, τηρουμένου του ιδιόμορφου «προνομίου» να είμαστε ως χώρα το πειραματόζωο των πολιτικών της ΕΕ, μάς προέκυψε η Νομική. Όπου, ένα μη μαζικό κίνημα υποστήριξης των μεταναστών, με τη συνεπικουρία τμήματος ενός κόμματος της Αριστεράς (ΣΥΝ), αποφασίζει, λειτουργώντας αντικειμενικά ως πρωτοπορία του κινήματος, να συνδράμει τη δίκαιη και με δίκαια αιτήματα διαμαρτυρία 300 μεταναστών που αποφασίζεται να εκφραστεί με μια συγκεκριμένη μέθοδο πάλης: ομαδική απεργία πείνας μέσα στη Νομική. Και, φυσικά, ξεσπάει ο καβγάς! Εδώ, θα κάνουμε μια παρένθεση, γυρνώντας για λίγο στο γενικό.

Ο Μάριο Καντέιας στέλεχος του Rosa Luxemburg Foundation, ένθερμος και «υπεράνω πάσης υποψίας» υποστηρικτής των κοινωνικών κινημάτων προσυπογράφει μια διατύπωση της Λουτσιάνα Καστελίνα, ιστορικού στελέχους του ιταλικού κομμουνιστικού κινήματος και διαγραμμένης από το ΚΚΙ το 1969 για τη συμμετοχή της στην ομάδα Il Manifesto. Η διατύπωση της Καστελίνα είναι η εξής —την αναφέρουμε προσυπογράφοντας:

«Πρέπει να πάρουμε το ρίσκο της αμοιβαίας ‘‘επιμόλυνσης’’».

Όποιος, όπως εμείς, συμμερίζεται αυτή την αντίληψη για τη σχέση μεταξύ κομμάτων και κινημάτων, λογικά, πρέπει να έχει κάποια ερωτήματα. Εν πάση περιπτώσει, εμείς τα έχουμε.

1) Παίρνοντας ως δεδομένη την «επίσημα» προβαλλόμενη θέση από τους υποστηρικτές της συγκεκριμένης μεθόδου πάλης πως ό,τι αποφασίστηκε ήταν απόφαση των ίδιων των μεταναστών και πως το ελληνικό φιλομεταναστευτικό κίνημα απλώς συμπαραστάθηκε, πώς ακριβώς «επιμολύνθηκε» αυτό το ενιαίο κίνημα από τις πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς;

2) Με ποιες πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς συζήτησε και άκουσε τις απόψεις τους; Ποιες ήταν αυτές οι απόψεις;

Και παραπέρα:

3) Μια από τις «επιμολύνσεις» τις οποίες εννοεί η Καστελίνα είναι ασφαλώς και η ανάγκη να αναπτύξουν τα κινήματα μια σκέψη που θα λαμβάνει περισσότερο υπ’ όψη της το γενικό, δηλαδή τη γενική πολιτική κατάσταση και συγκυρία, εξετάζοντας[7] όλες τις παραμέτρους, τις συνέπειες και τις αλληλεπιδράσεις που θα έχει μια συγκεκριμένη δράση. Έγινε αυτό;

4) Αν έγινε, πώς αγνοήθηκε το αναμφισβήτητο γεγονός ότι η συγκεκριμένη μέθοδος πάλης που επιλέχθηκε στην εξέλιξή της θα μετατρεπόταν σε κεντρικό πολιτικό ζήτημα, το οποίο, μετά από μια ενδεχόμενη επέμβαση της αστυνομίας, θα κατέληγε, πάλι ενδεχομένως, αλλά λιγότερο αυτή τη φορά, σε μπαχαλοποίηση του κινήματος;

5) Με ποιο σκεπτικό και με ποια εξουσιοδότηση αποφασίστηκε ότι το μεταναστευτικό ζήτημα έπρεπε να ανέβει στην κορυφή της ατζέντας;

6) Με ποιο σκεπτικό κρίθηκε ότι αυτό το ζήτημα μπορούσε να συσπειρώσει ευρέα τμήματα της κοινωνίας (κι ένα παιδί του δημοτικού ξέρει ότι αυτό είναι προϋπόθεση για να τοποθετηθεί ένα ζήτημα στην κορυφή της ατζέντας);

7) Με ποιο σκεπτικό παρακάμφθηκε το αυτονόητο γεγονός ότι, εν όψει νέου νόμου για την ανώτατη παιδεία, η συγκεκριμένη ενέργεια θα τοποθετούσε στην κορυφή της ατζέντας («των απέναντι» αυτή τη φορά) το θέμα του Πανεπιστημιακού Ασύλου;

Και τέλος:

8) Το δίκαιο αίτημα της νομιμοποίησης ανθρώπων που, ενώ ζουν εδώ και χρόνια στην Ελλάδα και είναι ενταγμένοι, έστω και υπό άθλιες και ταπεινωτικές συνθήκες στην ελληνική κοινωνία, εξυπηρετείται καλύτερα από την υποστήριξη μερικών εκατοντάδων μελών του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα ή από ένα μαζικό υποστηρικτικό κίνημα;

9) Αν το δεύτερο, εξακρίβωσε το Δίκτυο και οι συμπαρατασσόμενοι με αυτό την ύπαρξη ενός τέτοιου κινήματος και με ποιους τρόπους φρόντισε να εξασφαλίσει την υποστήριξή του στη συγκεκριμένη μέθοδο πάλης;


ΠΟΛΛΕΣ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ τις ερωτήσεις έχουν απαντηθεί επί της ουσίας και εκ των συμφραζομένων από εκπροσώπους των αλληλέγγυων όπως αυτοχαρακτηρίστηκαν. Και οι απαντήσεις δεν έχουν την παραμικρή ένδειξη για διάθεση «επιμόλυνσης» του ελληνικού φιλομεταναστευτικού κινήματος από την πολιτικά οργανωμένη Αριστερά. Το ακριβώς αντίθετο! Και αυτό το λέμε με διπλή έννοια: Και με την έννοια της απόρριψης των κομμάτων της Αριστεράς, και με την έννοια μιας άρρητης, αλλά ευδιάκριτης, αντίληψης που θα μπορούσε να συνοψισθεί στο σύνθημα «Το Κόμμα πέθανε! Ζήτω το Κίνημα!». Αν δεν σας αρέσει αυτό, ορίστε κι ένα εναλλακτικό: «Το Κίνημα είναι το Κόμμα!».


ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΣΟ ΕΧΕΙ «επιμολυνθεί» το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, που αποτέλεσε και τη ραχοκοκαλιά των αλληλέγγυων, από την πολιτική σκέψη την οποία (θεωρητικά) διαθέτουν τα πολιτικά κόμματα, είναι χαρακτηριστική ένδειξη ο τίτλος ενός άρθρου που υπογράφεται από αυτό και το οποίο δημοσιεύτηκε στην «Εποχή» της προχθεσινής Κυριακής. Είναι ένας στίχος του Μαγιακόφσκι:

«Να σπιρουνιάσουμε το ψωράλογο της ιστορίας…».

Οι δυο-τρεις εκατοντάδες του Δικτύου και άλλοι τόσοι μπάχαλοι θα σπιρουνιάσουν το άλογο της ιστορίας! Κι όλα αυτά τη στιγμή που στο Κάιρο βγαίνουν εκατομμύρια και, παρ’ όλα αυτά, είναι αμφίβολο αν τα πράγματα εκεί θα αλλάξουν πραγματικά, ή θα αλλάξουν για να μείνουν τα ίδια!

Είναι αυτό που λέει ο λαός: Κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες!


ΑΛΛΑ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ και θα τελειώσουμε —οριστικά αυτή τη φορά!— στο επόμενο post.


[1] Ακόμα και τότε όμως, ας μη μας διαφεύγει η σχέση συνύπαρξης. Ένα από τα κεντρικά συνθήματα δ ρ ά σ η ς που έφεραν τους Μπολσεβίκους στην εξουσία ήταν αυτό της …ειρήνης! Θυμηθείτε τώρα το δικό μας κίνημα ειρήνης της εποχής του Γρηγόρη Λαμπράκη.

[2] Τραγική στην περίπτωση των μαζικά εκτελεσμένων Σπαρτακιστών και της δολοφονίας των ηγετών τους Λούξεμπουργκ και Λίμπκνεχτ.

[3] Είδος ταξικού πολέμου που δεν μπορούσε να διεξαχθεί χωρίς την ανάπτυξη της κοινωνίας των πολιτών. Φυσικά, της κ α τ ά Γ κ ρ ά μ σ ι κοινωνίας των πολιτών, δηλαδή κάτι τελείως διαφορετικό από την κοινωνία των πολιτών του δυτικοφιλελεύθερου καπιταλισμού των ΜΚΟ και των λεσχών διαλογισμού.

[4] Ήταν η περίοδος κατά την οποία το κομμουνιστικό κίνημα είχε «κατρακυλήσει» στο «βούρκο» του «αριστερού εθνικισμού» και, ταυτόχρονα, αυτή που οδήγησε στην περιθωριοποίηση τούς «συνεπείς διεθνιστές», τους τροτσκιστές, αν και η πρωτοπόρα κριτική τους στην αυξανόμενη αυταρχικότητα και γραφειοκρατία του σοβιετικού καθεστώτος τούς είχε αναβιβάσει σε περίοπτη θέση στον μεσοπόλεμο, ιδίως μέσα στην προοδευτική διανόηση.

[5] Ο παρισινός Μάης πρέπει να καταταχθεί στα κοινωνικά κινήματα με κάποιους αστερίσκους: το μαοϊκό ρεύμα που πρωτοστάτησε ήταν άκρως πολιτικοποιημένο κ α ι ως προς την προσέγγιση της εξέγερσης, κ α ι ως προς την πολεμική του στο ΓΚΚ.

[6] ;-)

[7] Είναι αυτονόητο ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση η υποχρέωση αυτή βάραινε τους ώμους του ελληνικού φιλομεταναστευτικού κινήματος.


Η εικόνα, του (δεκαεξάχρονου!) David Walker —από το flickr.com

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΡ: Η ευτυχία τού να είσαι «καθαρός» και η δυστυχία τού να είσαι αριστερός (Α´ μέρος)


Ε ι σ α γ ω γ ι κ ά

Όπως ήταν αναμενόμενο[1], η υπόθεση της Νομικής και των 300 μεταναστών απεργών πείνας σήκωσε κάποια κύματα στη λιμνούλα της Αριστεράς. Στις συζητήσεις, πολύ συχνά, το επίδικο κατέληγε να είναι το εξής απλό: Αν συμφωνείς με την «επιχείρηση Νομική», πέρνα αριστερά. Εκπληρώνεις το διεθνιστικό σου καθήκον με συνέπεια και μπορείς να εισέλθεις στον Παράδεισο. Αν πάλι διαφωνείς, να μας συμπαθάς φίλε, αλλά πηγαίνεις γραμμή δεξιά (μήπως και «έξω δεξιά»;), στην Κόλαση δηλαδή ·διότι τι σόι αριστερός είσαι, αν δεν συντάσσεσαι με τον αδικημένο και περιφρονημένο εργάτη; Δεν το ’χει πει κι ο Μαρξ —οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα; Έτσι, με αυτή την ταχυδακτυλουργία, η διεθνιστική προσέγγιση ταυτίζεται από τους «συνεπείς αριστερούς» με μια συγκεκριμένη ενέργεια, σε τυλίγουν σε μια κόλα χαρτί, σου φορτώνουν τα μισά αδικήματα του Αριστερού Ποινικού Κώδικα, κι άντε να καθαρίσεις!

Στο λιμανάκι του ΝΑΡ, τους αποχωρήσαντες δηλαδή από το ΚΚΕ το 1989 εξ αιτίας τής ριζικής διαφωνίας τους με τη συγκυβέρνηση Αριστεράς-ΝΔ («το μαύρο ’89», σύμφωνα με την Πασοκική προπαγάνδα, που παρέλειψε όμως να συμπεριλάβει και το δικό της κόμμα, όταν, ελάχιστους μήνες αργότερα, συγκυβέρνησε κι αυτό με την επάρατη Δεξιά, στην Οικουμενική!…), στο ΝΑΡ λοιπόν, τα κύματα ήταν κάπως πιο ψηλά. Με τελικό αποτέλεσμα την αποχώρηση 6 μελών του (ή οπαδών του, δεν είναι ξεκάθαρο, τουλάχιστον απ’ όσο διαβάσαμε), την οποία αιτιολόγησαν με μια ανακοίνωση, όπου καταγγέλλουν την «αθλιότητα της Αριστεράς» και δηλώνουν ότι, «αποχωρούν από αυτήν την Αριστερά, για να συναντηθούν στους δρόμους με τα πραγματικά υποκείμενα του ανυποχώρητου και αδιαμεσολάβητου αγώνα και να αναπνεύσουν μαζί τους στον καθαρό αέρα της εξέγερσης, της πραγματικής σύγκρουσης και της επαναστατικής αλλαγής». (Το πλήρες κείμενο εδώ).

Παρόμοια κύματα, πολύ μικρότερης έντασης φυσικά, σηκώθηκαν και το μικρό μας το τσαρδί, στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης, στην οποία αναδημοσιεύσαμε ένα άρθρο του Ρούντι Ρινάλντι, από τον «Δρόμο» του προηγούμενου Σαββάτου. Είπαμε λοιπόν, να κάνουμε σούμα την επιχειρηματολογία των 6 από το ΝΑΡ, τις ενστάσεις/διαφωνίες που κατετέθησαν από σχολιαστές εδώ και την κλωτσοπατινάδα που παρατηρήθηκε σε αριστερά ΜΜΕ και blogs, και να δευτερολογήσουμε επί του θέματος.

Δεν μπορούμε φυσικά να καλύψουμε το ζήτημα πλήρως. Οι πλευρές είναι πολλές και ζόρικες κι εμείς ασθενικοί. Θα εστιάσουμε στα παρακάτω ζητήματα που θα αποτελέσουν και τα υποκεφάλαια αυτού του post:

1) Είναι το μεταναστευτικό πρόβλημα; 2) Πολιτικό κόμμα ή κοινωνικό κίνημα; 3) Ποιο είναι το ελάχιστο όριο «καθαρότητας» για να χαρακτηριστεί μια αριστερή πολιτική σωστή; Τέλος: 4) Μπορείς να χτίσεις έναν άλλο κόσμο και να είναι τα χέρια σου καθαρά, όταν θα κόβεις την κορδέλα των εγκαινίων;

Προσδεθείτε και (μπορείτε να) καπνίζετε! Φύγαμε!

Ι. Είναι το μεταναστευτικό πρόβλημα;

Αν σας φαίνεται περίεργη η ερώτηση ή άσχετη, κάνετε λάθος. Γιατί ένα μεγάλο μέρος της διχογνωμίας που ταλαιπωρεί την Αριστερά πηγάζει, άσχετα αν αυτό δεν είναι πάντα ορατό, από την πεποίθηση ότι το μεταναστευτικό φαινόμενο του καιρού μας, δηλαδή η μαζική, αναγκαστική και απότομη μετανάστευση, «προϊόν» εν πολλοίς της «αγαθοεργού» και «εκσυγχρονιστικής» δράσης του ιμπεριαλισμού, δεν αποτελεί κανένα πρόβλημα per se, ή, εν πάση περιπτώσει, αν αποτελεί, τούτο οφείλεται μόνο στις αντιδράσεις των ακροδεξιών ή ξεκάθαρα ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων και των οπαδών τους.

Κατά την άποψή μας, αυτό είναι μια εκθαμβωτικώς απαστράπτουσα, στρογγυλή ανοησία. Όπως, περίπου, μια σαπουνόφουσκα! Γι’ αυτό και σκοπεύουμε να χαλαλίσουμε κάμποσα bytes με δαύτην, παρά το ότι πρόσφατα ανεβάσαμε δυο σχετικές με το θέμα αναρτήσεις (εδώ κι εδώ). Σήμερα θα «πατήσουμε» επάνω σε ένα συγκεκριμένο και αποκαλυπτικό κείμενο.

Ο Αντώνης, στο Radical Desire, μ’ εκείνη την ειλικρίνεια που τον διακρίνει να εκφράζει με σαφήνεια τις απόψεις του, μας εξηγεί γιατί το μεταναστευτικό ως τέτοιο δεν αποτελεί κανένα πρόβλημα και γιατί, ακόμα και η ίδια η λέξη πρέπει να μπαίνει εντός εισαγωγικών («μεταναστευτικό», «μετανάστης», κ.λπ.). Τα επιχειρήματα που στηρίζουν αυτή του την άποψη —επιχειρήματα που συνειδητοποιούν ή απλώς «συναισθάνονται» πολλοί μέσα στην Αριστερά— είναι τα εξής (σε παρένθεση τα αυτονόητα ερωτήματα που προκύπτουν):

α) Δεν υπάρχει μεταναστευτικό πρόβλημα, επειδή αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από την κατάσταση που προκύπτει εξ αιτίας της άρνησης του κεφαλαίου να δώσει δουλειά σε όλους. (Δηλαδή, σε μια σοσιαλιστική ή και κομμουνιστική Ελλάδα, η κοινωνία-ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής θα μπορούσε να δώσει δουλειά, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, παιδεία, κ.λπ., κ.λπ., σε όλη τη λιμοκτονούσα υποσαχάρια Αφρική, για να μη μιλήσουμε για Αφγανιστάν, Ιράν, Ιράκ και άλλα τέτοια παρόμοια; Αλλιώς και πιο απλοποιημένα: Πόσοι ελέφαντες χωρούν σε ένα Honda;).

β) Δεν υπάρχει μεταναστευτικό πρόβλημα, επειδή δεν είναι τίποτε άλλο από ένα είδος ρατσισμού, παραπλήσιο με τον ρατσισμό κατά των αφροαμερικανών στις ΗΠΑ της δεκαετίας του ’50. (Δηλαδή, όλες οι μερίδες της Αριστεράς, που δέχονται ότι το μεταναστευτικό είναι ένα ζήτημα, για το οποίο, ακριβώς επειδή είναι ένα προβληματικό ζήτημα, χρειάζεται να χαραχθεί μια ελληνική μεταναστευτική πολιτική, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα είδος ρατσιστών; Και οι άνθρωποι που ρωτούν πόσοι ελέφαντες χωρούν σε ένα Honda, τι είναι; Κυνηγοί ελεφάντων;).

γ) Δεν υπάρχει μεταναστευτικό πρόβλημα, δεν υπάρχει καν ανθρωπιστικό πρόβλημα, επειδή το πρόβλημα είναι πολιτικό υπό την έννοια ότι η προστασία από τους ψευδο-ανταγωνιστές στη διεκδίκηση εργασίας, τους μετανάστες δηλαδή, προσφέρεται ως αντάλλαγμα στους γηγενείς για να στηρίξουν μια οικονομική πολιτική που κατασπαράσσει και τους ίδιους. (Δηλαδή, οι καπιταλιστές είναι τόσο μαλάκες για να προσφέρουν κάτι ως αντάλλαγμα, το οποίο δεν έχει κανένα υπόβαθρο ωφέλειας για τους γηγενείς; Και οι γηγενείς είναι επίσης τόσο μαλάκες ώστε να «τσιμπάνε» σε ανταλλάγματα που δεν εμπεριέχουν καμία ωφέλεια γι’ αυτούς; Και όλη η Αριστερά της Ευρώπης ήταν τόσο μαλακισμένη —και αντιπροσώπευε ένα είδος ρατσισμού!— ώστε να εναντιωθεί στην οδηγία Μπολκενστάιν, που διευκόλυνε την εργασία αλλοδαπών; Και ποιος ήταν εκείνος ο μαλάκας[2] —και ένα κάποιο είδος ρατσιστή[2]!— που είχε γράψει «Εδώ και λίγο καιρό, οι ραφτεργάτες του Λονδίνου ίδρυσαν μια γενική ομοσπονδία για να υποστηρίξουν τα αιτήματά τους εναντίον των εργοδοτών, που στην πλειοψηφία τους είναι μεγαλοκαπιταλιστές. Το ζητούμενο δεν είναι μόνο ν' ανέβουν οι μισθοί στα επίπεδα των διαρκώς αυξανόμενων τιμών των μέσων επιβίωσης αλλά και να μπει ένα τέλος στην υπερβολικά σκληρή μεταχείριση των εργατών σ' αυτόν τον κλάδο της βιομηχανίας. Οι εργοδότες κοίταξαν πώς θα ματαιώσουν αυτό το σχέδιο, φέρνοντας εργάτες απ' το Βέλγιο, τη Γαλλία ή την Ελβετία.»; Και, τέλος, αν κάτι δημιουργεί πολιτικό πρόβλημα επειδή αποκοιμίζει και διασπά το εργατικό κίνημα, δεν είναι κι αυτό πρόβλημα; Ο βάκιλος του Κωχ δεν αποτελεί πρόβλημα, επειδή το πρόβλημα είναι οι αιμοπτύσεις που προκαλεί;).

δ) Δεν υπάρχει μεταναστευτικό πρόβλημα, επειδή, αν θεωρήσουμε πως υπάρχει, τότε θα αρχίσουμε να το συζητάμε, κι αν αρχίσουμε να το συζητάμε, τότε υποβοηθούμε την αποτελεσματικότητα της «κυρίαρχης πολιτικής θέλησης να αποσοβηθεί η εργατική ενότητα και να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη από τα αίτια της κρίσης και την αναγκαιότητα υπέρβασης του θνήσκοντος καπιταλιστικού συστήματος εν συνόλω». (Δηλαδή, όπως είπαμε και παραπάνω, αν κάτι αποτελεί το έδαφος επάνω στο οποίο «πατάει» η κυρίαρχη πολιτική θέληση για να αποσοβήσει την εργατική ενότητα και να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη, αυτό το ‘κάτι’ δεν είναι πρόβλημα; Και πάλι: Η τερηδόνα δεν είναι πρόβλημα; Πρόβλημα είναι μόνο ο πόνος που προκαλεί;).

ε) Δεν υπάρχει μεταναστευτικό πρόβλημα επειδή δεν υπάρχουν καν μετανάστες. Υπάρχουν «μόνο εργάτες από άλλες χώρες» , μέλη κι αυτοί της εργατικής τάξης, απλώς «με άλλο δέρμα, άλλες συνήθειες και άλλη γλώσσα». (Δηλαδή, όλες αυτές οι στρατιές των φιλοσόφων και των ψυχαναλυτών που έχουν γράψει εκατομμύρια λέξεων για τον άλλο και τον Άλλο, έγραφαν στον αέρα; Έγραφαν για κάτι ανύπαρκτο; Ο άλλος δεν υπάρχει; Αν ο Αντώνης κατεβάσει ένα δίλιτρο μπουκάλι ουίσκι Black & White, θα μεθύσουμε κι εμείς;).

στ´) Δεν υπάρχει μεταναστευτικό πρόβλημα, επειδή, αφού οι μετανάστες δεν είναι τίποτε άλλο παρά μέλη της εργατικής τάξης, κάθε ξενοφοβική ρητορική, σε τελική ανάλυση, δεν είναι τίποτε περισσότερο από την εργατοφοβική ρητορική των αστών. (Να μην επαναλαμβανόμαστε κι εμείς όπως ο Αντώνης: βλέπε το προηγούμενο σημείο).


ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΗΓΑΖΕΙ ΟΛΟΣ αυτός ο αυτοκτονικός για την Αριστερά στρουθοκαμηλισμός; Είναι πούρος ιδεαλισμός, ή ιδεοληψία; Είναι συνήθης δογματισμός, ή ολοκληρωτική τυφλότης; Είναι απογείωση στη στρατόσφαιρα της μεταφυσικής, ή κατάδυση στα σκοτεινά βάθη ενός υπόγειου λαβύρινθου από τον οποίο βγαίνει κανείς ή τρελός, ή νεκρός —δηλαδή, οπωσδήποτε όχι νικητής; Είναι αριστερισμός ή παραλογισμός; Δεν μπορούμε να πούμε. Εκείνο όμως για το οποίο μπορούμε να μιλήσουμε είναι το υπολανθάνον αίσθημα που βρίσκεται πίσω από τέτοιες αντιλήψεις. Για τον Αντώνη, θα μιλήσουμε μετά βεβαιότητας, αφού έχουμε υπερεπαρκείς αποδείξεις. Για όσους συμφωνούν με τις απόψεις του, για τους πολυπληθείς σχολιαστές που επαίνεσαν ενθουσιαστικά το κείμενο της συγκεκριμένης ανάρτησης, δεν μπορούμε να πούμε κάτι ανάλογο. Εκτιμούμε όμως ότι και σε πολλούς από αυτούς, αν «ξύσεις» λίγο την επιφάνεια, θα ανακαλύψεις παρόμοια αισθήματα.

Έγραφε λοιπόν ο Αντώνης σε ένα post που ανέβασε στις 8 του περασμένου Νοεμβρίου με θέμα την εκλογική «επιτυχία» της Χρυσής Αυγής στις τελευταίες περιφερειακές και αυτοδιοικητικές εκλογές:

«Όταν αποτυγχάνεις να σταματήσεις έναν καπιταλισμό που έχει ήδη εγκαταλείψει το ευκαιριακό ούτως ή άλλως προσωπείο της δημοκρατίας, βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τον φασισμό. Αλλιώς: ο αντιφασιστικός αγώνας διαδέχεται τον αντικαπιταλιστικό γιατί στον αντικαπιταλιστικό αποτύχαμε παταγωδώς, ντροπιαστικά, αξιοθρήνητα». (link)

Δυσκολεύεται κανείς να διακρίνει το αίσθημα της ήττας εδώ; Χρειάζεται η καταφυγή σε κάποιου είδους «ψυχολογίζουσα» ανάλυση; Δεν είναι ξεκάθαρο; Και δεν φωτίζεται λίγο περισσότερο το «κινούν αίτιο» που συχνά τροφοδοτεί τον αριστερισμό —αν δεχθούμε ότι οι παραπάνω απόψεις που εξετάσαμε αναλυτικά αντιπροσωπεύουν ένα δείγμα του;


ΑΛΛΑ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ στο επόμενο post με τα υπόλοιπα ζητήματα.



[1] Αναμενόμενο για πολλούς λόγους: επειδή το ζήτημα ακουμπάει στην μηδέποτε τερματισθείσα συζήτηση για τη σχέση τάξης-έθνους, επειδή εντάσσεται στην πάντα διαπραγματεύσιμη αναλογία στρατηγικής-τακτικής, επειδή το μεταναστευτικό λειτουργεί και ως δικαιολόγηση των αριστερών διαχωριστικών γραμμών, ή, ακόμα, κι επειδή «άδουλος δουλειά δεν έχει τα βρακιά του λυ και δένει»…

[2] Καρλ Μαρξ, για λογαριασμό του Κεντρικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης Εργατών, Λονδίνο, 4 Μαΐου 1866.


Η εικόνα, του (δεκαεξάχρονου!) David Walker —από το flickr.com