Πέμπτη 20 Ιουλίου 2017

Αυτό το απίθανο ‘‘νούμερο’’! Ο Άκης Γαβριηλίδης!




Σε ‘‘περισπούδαστο’’ σημερινό άρθρο του υπό τον τίτλο «Το κυπριακό πρόβλημα είμαστε εμείς», ο γνωστός και εξαιρετέος ως ασήμαντος Άκης Γαβριηλίδης ξιφουλκεί με το σπαθάκι του από σκουπόξυλο εναντίον αυτών που υποστηρίζουν ότι η λύση τού Κυπριακού Ζητήματος δεν μπορεί να αγνοήσει την πληθυσμιακή σύνθεση του νησιού. Όπου γράφει μεταξύ άλλων κενοτόμων λέξεων:

Η Κύπρος, ακόμα σήμερα, επισήμως είναι ένα κράτος στο οποίο συνυπάρχουν πληθυσμιακές ομάδες με διαφορετική εθνοτική καταγωγή, γλώσσα και θρησκεία, χωρίς καμία απ’ αυτές να θεωρείται «πλειονότητα».

Τι μας λέει ο απίθανος; Ότι μία πληθυσμιακή σύνθεση στην οποία η ελληνοκυπριακή πλευρά αριθμεί ένα ποσοστό (προ των συνεχών από το 1974 και μετά εποικισμών από Τούρκους τής Ανατολίας) πάνω από 80% ...δεν θεωρείται πλειονότητα! Κι αυτό μάς το λέει περίπου πανηγυρίζοντας, σχεδόν πανευτυχής! Τίποτε το στραβό δεν υπάρχει κατ αυτόν που το 80%+ δεν θεωρείται πλειονότητα! Μπαίνεις στον πειρασμό να μπεις στα έξοδα, να ταξιδέψεις μέχρι τις Βρυξέλλες, όπου κατοικοεδρεύει ως μέλος τής ευρω-γραφειοκρατίας ο ορέος Άκης, και να του δείξεις τι γεύση έχει το ελληνικό γιαούρτι ή δεν μπαίνεις;


Τρίτη 18 Ιουλίου 2017

Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση;




Μ ε τ α επανάσταση. Ή, αν προτιμάτε, ε π α ν α ρρύθμιση


Τον καημένο τον Έντουαρντ... Πολύ τον αδικήσαμε! Ο άνθρωπος έβλεπε 20.000 λεύγες μακριά και διάβαζε βουλωμένο γράμμα υπό το σεληνόφως!




Στα 1898, ο «Θεός» τών πάλαι ποτέ κατ’ όνομα επαναστατών σοσιαλδημοκρατών και εδώ και κάτι πολλές δεκαετίες σοσιαλφιλελεύθερων του κερατά Έντουαρντ Μπέρνσταϊν έγραφε σε άρθρο του με τίτλο «Jusammenbruchstheorie und die Kolonialpolitik» («Η θεωρία τής κατάρρευσης και η αποικιακή πολιτική») που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα τού ενιαίου τότε SPD Die Neue Zeit (Νέοι Καιροί):

Αποτελεί σταθερή πεποίθησή μου πως η παρούσα γενιά θα δει να πραγματώνεται ένα μεγάλο μέρος τού σοσιαλισμού, αν όχι στην επίσημη μορφή του, τουλάχιστον στο περιεχόμενό του. Η συνεχής διεύρυνση των κοινωνικών υποχρεώσεων, δηλαδή τών υποχρεώσεων και των αντίστοιχων δικαιωμάτων τού ατόμου απέναντι στην κοινωνία, και των υποχρεώσεων της κοινωνίας απέναντι στο άτομο, η επέκταση του δικαιώματος της κοινωνίας, όπως αυτή είναι οργανωμένη στο έθνος ή το κράτος, να εποπτεύει την οικονομική ζωή, η συγκρότηση δημοκρατικής αυτοδιοίκησης στο χωριό, την περιφέρεια και την επαρχία και η επέκταση των αρμοδιοτήτων αυτών τών οργανισμών, αυτά είναι για μένα η εξέλιξη προς το σοσιαλισμό.

Η μεταβίβαση των οικονομικών επιχειρήσεων από τον ιδιωτικό στον δημόσιο έλεγχο θα συνοδεύσει φυσικά αυτή την εξέλιξη, αλλά θα προχωρήσει αργά. [...] Μπορεί  να υπάρξει περισσότερος σοσιαλισμός σε έναν καλό νόμο για τα εργοστάσια παρά στην εθνικοποίηση μιας ομάδα εργοστασίων. Το παραδέχομαι ανοιχτά: ελάχιστα με συγκινεί και ελάχιστα με ενδιαφέρει αυτό που κοινώς αποκαλείται «ο τελικός στόχος τού σοσιαλισμού». Όποιος κι αν είναι αυτός ο στόχος, δεν είναι τίποτα για μένα, το κίνημα είναι το παν.