Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Στον πόλεμο(*) χάνουμε, στον έρωτα κάθε νίκη είναι Πύρρειος, ας προσπαθήσουμε να κερδίσουμε τουλάχιστον στα χαρτιά! Έστω και στα χαρτιά ρε γμτ!


(*) «Υπάρχει ταξικός πόλεμος, βέβαια, αλλά είναι η δική μου τάξη, η τάξη των πλουσίων, που τον διεξάγει. Και κερδίζουμε». (Warren Buffett).


Λίγη ώρα μένει μέχρι το γύρισμα του χρόνου. Όσοι σκοπεύετε να ακολουθήσετε επιτέλους τις προτροπές μας(!) και να παίξετε πόκα για το καλό του χρόνου, όσοι είστε δηλαδή περιστασιακοί[1] παίκτες όπως ο Ζίζεκ, μόλις που προλαβαίνετε!

Εννοούμε μόλις που προλαβαίνετε να ρίξετε μια ανάγνωση σε αυτό το post που θα σας φανεί χρήσιμο —με την προϋπόθεση βέβαια ότι η ανάγνωση θα είναι κάπως προσεκτική, κι όχι στα πεταχτά, όπως συνηθίζεται συχνά στο διαδίκτυο, με αποτέλεσμα διάφορες οραίες[2] καταστάσεις!

Τι υπάρχει σ’ αυτό το post; Υπάρχουν μερικές «Σημειώσεις πάνω στο πόκερ[3]». Όχι όμως όποιες κι όποιες σημειώσεις ή όποιου κι όποιου, αλλά σημειώσεις του enfant terrible Guy Debord όπως τις έγραψε σε ένα κείμενο (γράμμα;) που απευθυνόταν στη σύζυγό του Alice Becker-Ho. Ο μακαρίτης ήταν, εκτός των άλλων, φίλος και των παιχνιδιών, όπως αποδεικνύει και το γεγονός ότι μαζί με τη γυναίκα του δημιούργησαν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι στρατηγικής με το λιτό, αλλά πολλά υποσχόμενο όνομα «A Game of War». Kαι ως φίλος των παιχνιδιών δεν μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος από το παιχνίδι του φουλ και της κέντας, έστω και στη «φτωχή» του παραλλαγή. (Φανταστείτε τι θα γινόταν αν είχε μάθει πόκα!...).

Οι σημειώσεις αυτές εκδόθηκαν μέσα στον Δεκέμβριο σε ένα μικρό και υπέρκομψο βιβλιαράκι (το βλέπετε στη φωτογραφία) ενός μόνο 16σέλιδου(!), από τις εκδόσεις «ΟΥΑΠΙΤΙ» και τιμάται 1,35 ευρώ! Όπως δε διευκρινίζει ο εκδότης, η χρήση του περιεχομένου είναι ελεύθερη.

Αυτής της ελευθερίας κάνουμε χρήση κι εμείς και δημοσιεύουμε τις έξι από τις εφτά σημειώσεις. Την τελευταία και σπουδαιότερη την αφήνουμε απ’ έξω για τρεις λόγους. Ο πρώτος, για να μην κάνουμε κατάχρηση της ελευθερίας που μας παρέχει ο εκδοτικός οίκος. Ο δεύτερος, για να σας «εκβιάσουμε» ώστε να αγοράσετε το βιβλίο, είτε για τον εαυτό σας, είτε για δώρο στις κάμποσες γιορτές που έχουμε ακόμα. Κι ο τρίτος, επειδή μπορεί να βρεθούμε στο ίδιο καρέ, χωρίς καν να το ξέρουμε. Για να τα λέμε όλα, δεν είμαστε τόσο ανόητοι να σας ανοίξουμε τελείως τα μάτια και να βγάλουμε τα δικά μας!

Λοιπόν, οι σημειώσεις. Καλή ανάγνωση, καλή κατανόηση και, προπάντων, καλή εφαρμογή! Στην πόκα και όπου αλλού, αν μας εννοείτε!... Καλώς να δεχθείτε τη νέα χρονιά. Τις ευχές μας γι’ αυτήν, θα σας τις πούμε σ’ ένα …χρόνο!


Ι
Η ΜΠΛΟΦΑ είναι το κέντρο του παιχνιδιού. Κυριαρχεί σ’ αυτό, για τον μόνο λόγο ότι επιτρέπεται· αλλά, αν κυριαρχεί, είναι μονάχα εξαιτίας τής ιδιότητάς της να λειτουργεί σαν σκιά απόντων ανθρώπων. Η πραγματική της παρέμβαση πρέπει να θεωρείται αμελητέα.

ΙΙ
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ της δεξιοτεχνίας στο πόκερ είναι να βασίζεσαι καταρχάς, και όσο το δυνατόν περισσότερο, στις πραγματικές σου δυνάμεις. Με μέτριες δυνάμεις σίγουρα δεν πρέπει να το παρατραβάς. Πρέπει να γνωρίζεις πώς να χρησιμοποιείς τέλεια τον καιρό τής δύναμής σου, την κατάλληλη στιγμή. Είναι εύκολο να χάνεις λίγα, αν έχεις πάντοτε στο νου, ότι το σημαντικό δεν είναι ποτέ ένα καλό χτύπημα, αλλά η παρτίδα. Είναι πιο δύσκολο να κερδίσει κανείς πολλά τη σωστή στιγμή· και αυτό είναι το μυστικό των καλών παικτών. Αυτό είναι που θεμελιώνει τη μόνιμη διαφορά τους.

ΙΙΙ
Ο ΚΑΚΟΣ παίκτης βλέπει παντού την μπλόφα και την έχει στο νου του. Ο καλός παίκτης τη θεωρεί αμελητέα και κινείται, ανά πάσα στιγμή, με γνώμονα μόνο τα δικά του μέσα.

IV
ΕΚΕΙΝΟΣ που έχει καταλάβει αυτή την, καθαρά θεωρητική στην πραγματικότητα, ύπαρξη της μπλόφας, θα νικήσει κατευθυνόμενος από τα χαρτιά του και τις αναμενόμενες αντιδράσεις των αντιπάλων του. Δεν με αφορά, αν ο άλλος θέλει να μπλοφάρει· αντιθέτως, εκείνος θα σκέφτεται συχνά ότι μπλοφάρω, πράγμα που θα ήθελε να συμβαίνει, όπως ακριβώς συμβαίνει στη φαντασία του.

V
Ο ΡΟΛΟΣ τής απάτης μεταξύ αυτών που παίζουν πόκερ είναι πρακτικά μηδαμινός. Ένας καλός παίκτης θα τη διαισθανθεί μουσικά, στην πρώτη παραφωνία· και θα είναι σίγουρος στη δεύτερη. Παραδείγματος χάριν, για εμένα ήταν ήδη μια παραφωνία το να μην κερδίζω γρήγορα. Παρομοίως και αντιστρόφως στη ζωή, όποτε «νικούσα γρήγορα» σε οτιδήποτε, μόνο και μόνο γι’ αυτόν τον λόγο, καταλάβαινα αμέσως ότι επρόκειτο για ένα επικίνδυνο προειδοποιητικό σήμα, και κρατούσα πάντα με ευκολία τις αποστάσεις μου. Η απάτη δεν μπορεί να αποδειχθεί. Επομένως, δεν χρειάζεται να γίνεται λόγος γι’ αυτήν. Αρκεί να απομακρύνεσαι συστηματικά· θέλω να πω από αυτό το προκαθορισμένο περιβάλλον, αντίστοιχο εκείνου που ο Sun Tzu ονόμαζε στον πόλεμο κατεστραμμένες ή διαλυμένες θέσεις. («Αν βρίσκεσαι σε κατεστραμμένες ή διαλυμένες θέσεις, μην προωθείσαι, γύρισε πίσω, βάλ’ το στα πόδια όσο το δυνατόν γρηγορότερα.»)

VI
Η «ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ» αλήθεια για το πόκερ είναι, ότι μερικοί παίκτες είναι ουσιαστικά πάντοτε καλύτεροι από άλλους· κι αυτή η αλήθεια είναι η λιγότερο αναγνωρισμένη.


[1] Οι τακτικοί παίκτες δεν περιμένουν, φυσικά, τις δικές μας προτροπές!

[2] ©Товариш Яков Федотович Павлов.

[2] Σας έχουμε πει ότι το πόκερ είναι φτωχός συγγενής μπροστά στην πόκα. Εν προκειμένω όμως, αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Οι σημειώσεις είναι στρατηγικού χαρακτήρα και ισχύουν και για τα δυο παιχνίδια, αφού αυτά υπάγονται στην ίδια κατηγορία.


Το πιστεύετε δεν το πιστεύετε, η photo είναι δική μας.

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Το δεύτερο μέρος της συνέντευξης του Slavoj Žižek


Ολοκληρώνουμε σήμερα τη συνέντευξη που μας έδωσε, μερικές μέρες πριν, το «τρομερό παιδί» της πολιτικής —και όχι μόνο— φιλοσοφίας Σλαβόι Ζίζεκ, δημοσιεύοντας το δεύτερο μέρος της. (Για τους νεοφερμένους ή τους περιστασιακούς αναγνώστες: το πρώτο, δυο posts πίσω).


*****


LG700: Οk. Να αφήσουμε προς το παρόν τον Λένιν και τον Στάλιν στην ησυχία τους και να επιστρέψουμε στο σήμερα. Στις αρχές Νοεμβρίου, δημοσιεύτηκε σε ελληνικές εφημερίδες και στη μπλογκόσφαιρα το άρθρο που γράψατε στις 26 Οκτωβρίου για τη «Sueddeutcshe Zeitung». Εκεί θίγατε το ζήτημα της πολυπολιτισμικότητας με αφορμή τις δηλώσεις της Μέρκελ περί αποτυχίας του πολυπολιτισμικού εγχειρήματος και περί «κρατούσας κουλτούρας» (Leitkultur). Για μας αυτό το ζήτημα είναι κομβικό μια και το συνδέουμε με το ζήτημα του έθνους, ζήτημα στο οποίο είμαστε της άποψης ότι η Αριστερά τα έχει κάνει ελαφρώς μούσκεμα, όπως το θέλει η ελληνική λαϊκή έκφραση για καταστάσεις αποτυχίας. Φυσικά, δεν είναι μόνο για μας, είναι και για όλες τις μερίδες της Αριστεράς, ανεξάρτητα από τη θέση που παίρνει η κάθε μια. Μόνο που έχουμε ένα παράδοξο: Δεν ξέρουμε αν σας το είπαν, αλλά το συγκεκριμένο άρθρο δεν συζητήθηκε εντός της Αριστεράς, αν κρίνουμε από την αρθρογραφία των αριστερών ΜΜΕ, εντύπων και ηλεκτρονικών. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν συζητήθηκε ούτε καν από τον φορέα που σας προσκάλεσε τώρα στην Ελλάδα, το «Αριστερό Βήμα», παρά το ότι είναι βήμα διαλόγου, εκτός των άλλων! Πώς κρίνετε αυτή την αμηχανία που, για να τα λέμε όλα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι κρύβει σε κάποιο βαθμό και δυσαρέσκεια για όσα γράψατε;

Slavoj Žižek: Α, δεν με εκπλήσσει καθόλου! Είναι πιο εύκολο για έναν αδέσποτο όπως εγώ να συζητάει τα «δύσκολα θέματα», παρά για ανθρώπους που είναι δεσμευμένοι σε κάποιο από τα πολλά αριστερά κόμματα και οργανώσεις. Ό,τι πω εγώ, ακόμα κι η μεγαλύτερη μπούρδα, βαραίνει μόνο εμένα. Μ’ εκείνους είναι διαφορετικά. Μπορεί να μη ζούμε στα χρόνια της Γ´ Διεθνούς, αλλά, όπως και να το κάνουμε, ένα κάποιο αίσθημα φροντίδας για την «προστασία» της ομάδας από «ατομικές πρωτοβουλίες» τέτοιου τύπου διατηρείται ακόμα. Αυτό είναι το ένα. Ένα δεύτερο και σημαντικότερο είναι ότι το ζήτημα της πολυπολιτισμικότητας αποτελεί ένα από τα προνομιακά θέματα προς υπεράσπιση εκ μέρους της Αριστεράς στην πολιτισμική της εκδοχή —δεν φαντάζομαι να μην έχει έρθει και στην Ελλάδα η «μόδα» της Αριστεράς ως «πολιτισμικό κίνημα», ε;

LG700: Όχι, όχι. Κάθε άλλο.

Slavoj Žižek: Φυσικά, δεν περίμενα κάτι διαφορετικό. Δεδομένου λοιπόν αυτού, όταν κάποιος βάζει προς συζήτηση κάτι που θεωρείται ένα είδος ακλόνητου ατού και λέει «παιδιά, να το ξαναδούμε αυτό;», είναι λογικό ως ένα βαθμό να παρατηρείται αμηχανία. Ελπίζω βέβαια να μην επικρατήσει η αμηχανία και γίνει χρόνιο πρόβλημα. Ήδη έχει κρατήσει πολύ —μιλάω γενικά βέβαια, κι όχι μόνο για την Ελλάδα.

LG700: Και γιατί έχουμε μπλέξει τόσο πολύ με την πολυπολιτισμικότητα;

Slavoj Žižek: Γιατί προσεγγίζουμε το ζήτημα με υποκείμενη την προσχώρηση στον ένα ή στον άλλο βαθμό στις αντιλήψεις της παραδοσιακής φιλελεύθερης σκέψης, η οποία, ασφαλώς, και δεν επιλύει το ζήτημα. Δεν αρκεί το να παίρνεις αποστάσεις από τη θλιβερή κατάληξη της Μπολσεβίκικης επανάστασης φίλε μου. Το κόλπο είναι να πάρεις τις αποστάσεις σου κινούμενος προς την κατεύθυνση που εξυπηρετεί το δικό σου σχέδιο, όχι των αντιπάλων! Έπειτα, είναι και το άλλο: Το ζήτημα της πολυπολιτισμικότητας και γενικά όλο αυτό το φρούτο που ονομάζουμε πολιτισμική αριστερά είναι ένα είδος …bypass. Καθηλωμένη όπως είναι η Αριστερά, μακριά από κάθε προοπτική εξουσίας, καταφεύγει σε παράδρομους, αφού δεν έχει καταφέρει να βρει πρόσβαση στις μεγάλες λεωφόρους. Μόνο που αυτοί οι παράδρομοι δεν την οδηγούν στη Ρώμη, αλλά σε ένα λαβύρινθο χωρίς αρχή μέση και τέλος!

LG700: Είναι και το άλλο που, είμαι σίγουρος, δημιούργησε αμηχανία γιατί προκάλεσε ενόχληση: Όχι μόνο δεν πήρατε αποστάσεις από την έννοια της Leitkultur, της «κρατούσας κουλτούρας», αλλά, έμμεσα, τη στηρίξατε κιόλας.

Slavoj Žižek: Κοίτα φίλε μου: I don’t give a fuck για τη Leitkultur της Μέρκελ! (Σημ. συντ.: Κουνάει τα χέρια του σαν ανεμόμυλος). Και για όσους δεν κατάλαβαν και ενοχλήθηκαν, ένα έχω να πω: Πώς να πάρω αποστάσεις από την έννοια της Leitkultur στην αφαιρετική της διάσταση; Τι άλλο είναι το οικουμενικό κομμουνιστικό σχέδιο από μια Leitkultur; Όσοι φοβούνται μη κατηγορηθούν για ολοκληρωτισμό, ας κάτσουν στ’ αυγά τους. Ή, ακόμα καλύτερα, ας κάνουν διαδηλώσεις για το δικαίωμα των μουσουλμάνων γυναικών να φοράνε μαντήλα ή να ξυρίζουν το μουνί τους και των ιταλίδων να κυκλοφορούν με την τρίχα κάγκελο! Jesus!

LG700: Κύριε Ζίζεκ με συγχωρείτε δεν ήθελα να σας αναστατώσω. Εγώ μεταφέρω πράγματα που ξέρω ότι συζητιούνται, έστω και «ανεπίσημα».

Slavoj Žižek: Το ξέρω φίλε μου, το ξέρω. Και να συγχωρείς εμένα για τον εκνευρισμό. Αλλά δεν ξέρεις τι τραβάω με όλους αυτούς τους απίθανους τύπους! They break my balls σχεδόν κάθε μέρα! (Γέλια) Εν πάση περιπτώσει, υπόσχομαι να μη ξανασυμβεί.

LG700: Αυτό το ακούω με ανακούφιση. Έχω ένα-δυο θεματάκια για αργότερα στα οποία η παρέα μας διαφωνεί μαζί σας ή έχουμε κάποιες επιφυλάξεις τέλος πάντων και δεν θα ’θελα με κανένα τρόπο να βρεθώ στο στόχαστρό σας. (Γέλια)

Slavoj Žižek: Α, μην ανησυχείς γι’ αυτό. Είμαι πολύ ευγενής στις κατά πρόσωπο συζητήσεις. Για μετά όμως δεν υπόσχομαι τίποτε! (Γέλια)

LG700: Ας προλάβω εγώ να απομακρυνθώ, και μετά κάντε ό,τι θέλετε! (Γέλια) Λοιπόν, για να επανέλθουμε: Μιλώντας για τη «φιλελευθεροποίηση» της Αριστεράς, δεν νομίζετε ότι ένα, έστω και μικρό δείγμα της, είναι και η υποψηφιότητά σας το 1990 με τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες της Σλοβενίας;

Slavoj Žižek: You can bet on it! (Γέλια)

LG700: Τότε;

Slavoj Žižek: Κοίτα φίλε μου. Αυτό είναι μια παλιά ιστορία που για να την αναλύσουμε πρέπει να δούμε πώς είχαν τότε τα πράγματα στις ομόσπονδες δημοκρατίες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, πώς είχε εξελιχθεί ο τιτοϊσμός στα τελευταία του, κ.λπ., κ.λπ.

LG700: Νόμιζα πως είστε κατά του ιστορικισμού.

Slavoj Žižek: Είμαι κατά του ιστορικισμού, στην ιδιαίτερη έκφανσή του στην οποία χρησιμοποιείται ως υπερόπλο εναντίον του Οικουμενικού και των σχεδίων παγκόσμιας χειραφέτησης. Μη μου πεις ότι η υποψηφιότητα του 1990 είχε τέτοιες διαστάσεις! (Γέλια)

LG700: Όχι βέβαια, εννοείται! Ωστόσο είναι κάτι που υπάρχει στο φάκελό σας και…

Slavoj Žižek: …και ανασύρεται από καιρό σε καιρό! (Γέλια)

LG700: Ακριβώς.

Slavoj Žižek: Εντάξει, δεν παραπονιέμαι, that’s the way it is! Στο κάτω-κάτω είναι πιο εύκολο να κρίνεις κάποιον από μια υποψηφιότητα, παρά να κάτσεις να διαβάσεις ένα κάρο βιβλία που έχει γράψει! (Γέλια)

LG700: Αυτό να λέγεται! (Γέλια) Κύριε Ζίζεκ, έχω εδώ ένα άρθρο που έχετε γράψει για το «London Review of Books» τον Νοέμβριο του 2007 με τίτλο «Resistance Is Surrender». Εκεί, αφού εκθέτετε τα αδιέξοδα όλων σχεδόν των αριστερών στρατηγικών εναντίον του καπιταλισμού, συμπεριλαμβάνοντας ακόμα και στρατηγικές που αποδέχονται τον καπιταλισμό ως το «αιώνιο σύστημα», όπως τις παραλλαγές του «Τρίτου Δρόμου», επικρίνετε τόσο την απόσυρση μερίδων της Αριστεράς από τη διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας, όσο και την τακτική της προβολής άπειρων αιτημάτων —συνήθως μέσω ακτιβισμών επαναστατικής γυμναστικής (=διαδηλώσεων)— που γίνονται αποδεκτά «επί της αρχής», όχι όμως και «επί της πράξης» για να καταλήξετε στην πρόταση της προβολής αιτημάτων που δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτά από τον καπιταλισμό ούτε καν «επί της αρχής». Ένα αυτό. Ένα δεύτερο: Σε κάποιο σημείο από το βιβλίο σας για τη Βία γράφετε:

«Μια κριτική ανάλυση της παρούσας παγκόσμιας συγκυρίας —μιας συγκυρίας η οποία δεν προσφέρει καμία σαφή λύση, καμία ‘‘πρακτική’’ συμβουλή για το τι πρέπει να γίνει και δεν αφήνει να διαφανεί κανένα φως στο τέλος του τούνελ, αφού γνωρίζει κανείς πολύ καλά ότι αυτό το φως θα μπορούσε να ανήκει σε ένα τρένο που έρχεται καταπάνω μας ολοταχώς για να μας συνθλίψει— συνήθως προκαλεί μομφή: ‘‘Εννοείς ότι δεν πρέπει να κάνουμε τίποτε; Ότι πρέπει απλά να καθίσουμε και να περιμένουμε;’’. Θα έπρεπε κανείς να βρει το θάρρος να απαντήσει: ‘‘Ναι, ακριβώς αυτό εννοώ!’’».

Και σήμερα, στη διάλεξή σας στο Πολυτεχνείο, είπατε:

«Σήμερα, δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, αλλά πρέπει να δράσουμε τώρα γιατί οι συνέπειες της αδράνειες θα είναι καταστροφικές. Οφείλουμε να ρισκάρουμε βήματα στην άβυσσο του Καινούργιου σε εντελώς δυσμενείς συνθήκες, οφείλουμε να επινοήσουμε εκ νέου πλευρές του Καινούργιου έστω και μόνο για να διατηρήσουμε ό,τι ήταν καλό στο Παλιό (δημόσια εκπαίδευση, υγεία κ.α.)».

Κύριε Ζίζεκ, τι γίνεται εδώ; Εμένα μου φαίνεται, για να το θέσω κάπως ωμά, ότι λέτε και ξελέτε! Και δεν νομίζω ότι χωρίζουν αιώνες τα σημεία που ανέφερα ώστε να με κατηγορήσετε για ανιστορική σκέψη!

Slavoj Žižek: (Γέλια) Όχι δεν πρόκειται να σε κατηγορήσω για τίποτε, μην έχεις τέτοιο άγχος! Αντίθετα, θα σε επαινέσω για την επιμέλειά σου να έχεις συλλέξει άρθρα μου που χρονολογούνται εδώ και τρία χρόνια —και δεν γράφω και λίγα! Βέβαια, για να τα λέμε όλα (έτσι δεν κάνετε κι εσείς στην παρέα σας;), δεν θα μπορούσα να πω το ίδιο και για την επιμέλειά σου σχετικά με τη βιβλιογραφία μου: δεν έχω γράψει ένα βιβλίο θεολογίας, αλλά τέσσερα, αν συμπεριλάβω και τα συλλογικά. Σου έχουν διαφύγει το «On Belief», το «The Puppet and the Dwarf: The Perverse Core of Christianity», το «The Neighbor: Three Inquiries in Political Theology» και το «The Monstrosity of Christ: Paradox or Dialectic?»!

LG700: ???

Slavoj Žižek: Μην απορείς φίλε μου! Λες να μην ξέρω τι βιβλία έχω γράψει και για ποιο θέμα; (Γέλια)

LG700: Η απορία πηγαίνει στην απροσεξία μου, όχι σ’ αυτό που λέτε.

Slavoj Žižek: Το καλό που σου θέλω: να συμφιλιωθείς με τις ατέλειες και τις αντιφάσεις του ανθρώπου. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να προσπαθήσεις να μειώσεις τις δικές σου ατέλειες, ή εγώ τις δικές μου, ή οποιοσδήποτε. Ας έρθω όμως στο ερώτημά σου, για να μη θεωρηθεί ότι καταφεύγω σε αντιπερισπασμούς για να το αποφύγω.

Λοιπόν τι μου λες; Ότι πέφτω σε αντιφάσεις; Ας υποθέσουμε ότι είναι έτσι. Λέω ‘ας υποθέσουμε’ γιατί οι αντιφάσεις είναι πολύ λιγότερες από όσες νομίζεις. Για παράδειγμα: Λίγο παρακάτω από το απόσπασμα του βιβλίου μου για τη Βία που ανέφερες, δίνω το παράδειγμα του Λένιν, ο οποίος, μετά την τραγωδία της προσχώρησης όλης της ευρωπαϊκής, ενιαίας τότε, Σοσιαλδημοκρατίας στον «πατριωτισμό» του Α´ Παγκοσμίου Πολέμου αποσύρθηκε στην Ελβετία για να «μελετήσει», δηλαδή να σκεφτεί. Από μια άποψη, αν τον δει κανείς ως επαναστάτη, όντως δεν έκανε τίποτε. Πώς μπορείς να πεις όμως ότι ‘δεν έκανε τίποτε’ για έναν άνθρωπο που από εκείνη ακριβώς τη στιγμή άρχισε να επεξεργάζεται το σχέδιο το οποίο κατέληξε στην Οκτωβριανή Επανάσταση; Όμως, ας αφήσουμε αυτό το ζήτημα, πόσες και ποιες αντιφάσεις υπάρχουν σ’ αυτά που λέω σχετικά με το τι να κάνουμε. Ας πούμε ότι υπάρχουν όλες όσες νομίζει ένας μέσος αναγνώστης. Τι συμπέρασμα βγάζεις από αυτό; Αν με βλέπεις ως τον νέο Μεσσία της παγκόσμιας Αριστεράς που βαστάει στο χέρι του όλες τις λύσεις όπως ο αρχαίος Θεός σας, ο Δίας, κρατούσε τους κεραυνούς του, σύμφωνοι, έχουμε την απόλυτη καταστροφή. Αν όμως με βλέπεις ως έναν φιλόσοφο που προσπαθεί να θέτει ερωτήματα εκεί που υπάρχουν βεβαιότητες, ή προκαταλήψεις, ή ο δογματισμός της τεμπελιάς που εμποδίζει τη σκέψη; Ερωτήματα για παλιές απαντήσεις, ερωτήματα για νέες καταστάσεις, ερωτήματα για ζητήματα για τα οποία μέχρι τώρα «δεν επιτρεπόταν» να μπαίνουν ερωτήματα, μακάρι να μπορούσα να φτιάξω εργοστάσιο παραγωγής ερωτημάτων! Ποιο είναι φίλε μου το κακό με τα ερωτήματα, γιατί τα φοβάσαι; Θα προτιμούσες να γράφω εκλαϊκευτικά εγχειρίδια περί «Μαρξισμού – Λενινισμού»; Εκτός αν τα φοβάσαι επειδή πιστεύεις στο «curiosity killed the cat»! Έλα όμως που μόνο η περίεργη γάτα έχει ελπίδες να πιάσει τα σημερινά ποντίκια, τα οποία έχουν μάθει γιατί έχουν πάθει!

LG700: Και οι απαντήσεις;

Slavoj Žižek: Οι απαντήσεις; Ας τις βρουν οι πολιτικοί μας τις απαντήσεις! Ας πάρουν τα ερωτήματα κι ας συνθέσουν τις σωστές απαντήσεις. Πράγμα που πολύ αμφιβάλλω βέβαια ότι είναι σε θέση να κάνουν έτσι όπως έχει αποστεωθεί η σκέψη τους από τα πολλά συνέδρια και τις ημερίδες και τις συνδιασκέψεις όπου μοιράζουν τις καρέκλες μεταξύ τους! (Σημ. συντ.: Πάλι κουνάει τα χέρια του σαν ανεμόμυλος. Επιπλέον, έχει γίνει κόκκινος σαν παντζάρι).

LG700: Κάπου διάβασα να γράφεται για σας —δυστυχώς δεν σημείωσα πού— ότι είστε «ένας κομμουνιστής που μισεί τα κομμουνιστικά κόμματα». Αν κρίνω από το πάθος με το οποίο είπατε τα τελευταία λόγια, μάλλον εύστοχος είναι ο χαρακτηρισμός.

Slavoj Žižek: Μισώ τη λειτουργία των αριστερών κομμάτων, τη νοοτροπία των επαγγελματικών στελεχών τους, όλη αυτή τη γαμημένη γραφειοκρατία που αναπαράγει τον εαυτό της υποκρινόμενη ότι δουλεύει πυρετωδώς για τη Μεγάλη Αλλαγή! Βέβαια, υπάρχουν πάντα εξαιρέσεις. Φοβάμαι όμως ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, είναι πολύ λίγες… Περιττό να πω ότι όλα αυτά δεν σημαίνουν διόλου ότι συμμερίζομαι τις αερολογίες για το ξεπέρασμα από τα πράγματα τής αναγκαιότητας για οργανωμένη δράση!

LG700: Δεν ξέρω για τους αναγνώστες, αλλά εγώ το ακούω με ανακούφιση αυτό το τελευταίο! Βλέπω, κοιτάτε το ρολόι σας. Μην ανησυχείτε, τελειώνουμε.

Slavoj Žižek: Προσωπικά, δεν έχω κανένα πρόβλημα. Σκέπτομαι μόνο ότι έχω ήδη στήσει τον Διευθυντή του «Ριζοσπάστη» για μια συνέντευξη που έχει κανονιστεί εδώ και μια βδομάδα.

LG700: ???

Slavoj Žižek: Dear sir, this was a joke! And you missed it! (Γέλια)

LG700: Ντροπή μου! (Γέλια) Τι θα λέγατε να κλείναμε με Ευρώπη;

Slavoj Žižek: Κανένα πρόβλημα! Είμαι μισός Βαλκάνιος και μισός Ευρωπαίος! (Γέλια)

LG700: Διαβάζω από τη σημερινή σας διάλεξη:

«Συχνά ακούμε ότι το πραγματικό νόημα της κρίσης στην Ελλάδα είναι ότι όχι μόνο το ευρώ, αλλά και το ίδιο το σχέδιο της ενωμένης Ευρώπης είναι νεκρό. Πριν όμως υιοθετήσουμε αυτή τη γενική δήλωση, ας τη μεταμορφώσουμε επί το λενινιστικότερον: Η Ευρώπη είναι νεκρή —εντάξει, αλλά ποια Ευρώπη; Η απάντηση είναι: η μετα-πολιτική Ευρώπη της προσαρμογής στην παγκόσμια αγορά, η Ευρώπη που επανειλημμένα ‘‘μαυρίστηκε’’ στα δημοψηφίσματα, η Ευρώπη της τεχνοκρατίας των Βρυξελλών. Η Ευρώπη που παριστάνει τον εκπρόσωπο του ψυχρού, ευρωπαϊκού Λόγου απέναντι στο ελληνικό πάθος και την ελληνική διαφθορά, το μαθηματικό πνεύμα απέναντι στη συγκινησιακή μέθη. Ωστόσο, όσο ουτοπικό κι αν ακούγεται, το έδαφος είναι ακόμη ελεύθερο για μια άλλη Ευρώπη: μια εκ νέου πολιτικοποιημένη Ευρώπη, θεμελιωμένη πάνω σε ένα συλλογικό σχέδιο χειραφέτησης. Την Ευρώπη που γέννησε την αρχαία ελληνική Δημοκρατία, τη Γαλλική και τη Ρωσική Επανάσταση. Να γιατί πρέπει να αποφύγουμε τον πειρασμό να αντιδράσουμε στη συνεχιζόμενη οικονομική κρίση με μια αναδίπλωση στα απολύτως κυρίαρχα έθνη – κράτη, εύκολη λεία στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο που δεν γνωρίζει σύνορα και ηπείρους και μπορεί εύκολα να φέρει το ένα έθνος- κράτος σε αντιπαράθεση με το άλλο. Περισσότερο από ποτέ, η απάντηση στην κρίση πρέπει να είναι περισσότερο διεθνιστική και οικουμενική από την οικουμενικότητα του παγκοσμίου κεφαλαίου. Η ιδέα του να αντισταθούμε στον παγκόσμιο καπιταλισμό στο όνομα της υπεράσπισης συγκεκριμένων εθνικών ταυτοτήτων είναι σήμερα περισσότερο αυτοχειριαστική από ποτέ, με το φάντασμα του ‘‘δόγματος τσούτσε’’, της Βορειοκορεάτικης εκδοχής της αυτάρκειας, να πλανιέται πάνω μας».

Δεν σκοπεύω βέβαια να θέσω γενικότερα το ζήτημα της Ευρώπης το οποίο είναι πολύπλευρα ακανθώδες. Εξ άλλου, όσο διάβαζα, σας είδα με την άκρη του ματιού μου να ξανακοιτάζετε το ρολόι σας! (Γέλια)


Slavoj Žižek: Είναι που οι σύντροφοι του «Αριστερού Βήματος» μού έχουν υποσχεθεί ένα λουκούλλειο δείπνο γι’ απόψε και μια από τις αμαρτίες μου είναι η λαιμαργία! (Γέλια)

LG700: Ok. (Γέλια) Λοιπόν, χωρίς να μπούμε στα της Ευρώπης και της ΕΕ κι όλα αυτά, μια απορία. Ή μάλλον δύο. Ο Λένιν του αδύνατου κρίκου επιστρατεύεται προς υπεράσπιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης;;; Και η αντίσταση στη συγκεκριμένη Ευρωπαϊκή Ένωση γίνεται μόνο «στο όνομα της υπεράσπισης συγκεκριμένων εθνικών ταυτοτήτων»;;; Μου φαίνονται, για να τα λέμε όλα, μεγάλη μπαγαποντιά!


Slavoj Žižek: I couldn’t agree more, my friend! Ένα από αυτά για τα οποία προσπαθούν να μας πείσουν είναι να παραιτηθούμε από την πονηριά των παλιών επαναστατών. Ποτέ δεν τα κατάφεραν με μένα! (Γέλια)

LG700: LG700: (Γέλια) Μου ξεφύγατε! Τελευταία ερώτηση. Είναι η τελευταία ερώτηση από μια άλλη συνέντευξη που έχετε δώσει και ο μοναδικός λόγος που την έκλεψα είναι για να τεστάρω τη μνήμη σας —όπως βλέπετε, ούτε εγώ πιστεύω ότι πρέπει να παραιτηθούμε από την πονηριά.

Slavoj Žižek: Ωραία, μου αρέσουν τέτοια κουίζ! Σε ακούω.

LG700: Κύριε Ζίζεκ, πείτε μας ένα μυστικό.

Slavoj Žižek: Communism will win!

LG700: Σωστός! Κύριε Ζίζεκ, σας ευχαριστώ πολύ!

Slavoj Žižek: Κι εγώ φίλε μου, κι εγώ! Και περιμένω οπωσδήποτε τη μετάφραση του post για τον Λένιν ως χαρτοπαίκτη!

LG700: Το post για τον Λένιν; Βέβαια! You can bet on it!


*****


Αυτή ήταν η συνέντευξη που μας παραχώρησε ο Σλοβένος φιλόσοφος στις 19 Δεκεμβρίου. Για τα λάθη μας, να είστε επιεικής. Δεν είμαστε επαγγελματίες δημοσιογράφοι. Για τα δικά του λάθη, πάλι να είστε επιεικείς. Όπως ο ίδιος είπε —και έχει πει κατ’ επανάληψη— δεν δίνει απαντήσεις. Θέτει ερωτήματα.


Η photo είναι του Άγγελου Κ. από το aformi.wordpress.com

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Παρ’ όλα αυτά, Ευχές!


ΠΑΝΕ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ, που δεν λέμε πια τα κάλαντα. Φέτος είναι η πρώτη φορά που μας έπιασε η νοσταλγία. Να φταίει που κανένας μας πια δεν είναι είκοσι και κάτι —είκοσι και έξι, κι εφτά, κι εννιά, έστω; (Ο μικρότερος έκλεισε τα 30 στις αρχές του Νοέμβρη…).

Νοσταλγία για τα κάλαντα, αλλά δεν έχουμε όρεξη να πούμε τα κάλαντα. Ούτε καν εδώ. Ούτε και να σκαρώσουμε ένα ποιματάκι πάνω στο «Καλήν ημέρα άρχοντες», όπως κάναμε πριν κάτι μήνες μ’ ένα τραγούδι του Θεοδωράκη και είχε σουξέ, ούτε και γι’ αυτό έχουμε όρεξη, κι ας «μας έψησε» ο ψηλός προχθές και θα κάνει μούτρα που δεν θα το δει.

Είναι το χθεσινοβραδυνό σάλτο μορτάλε της απελπισίας που είδαμε ξανά και ξανά; Είναι η κουβέντα που μας λέγανε οι πατεράδες μας όταν «τα σκατώναμε» μικροί —«δεν ντρέπεσαι κοτζάμ άντρας;»— και που τώρα πια είναι αλήθεια; (Είμαστε κοτζάμ άντρες. Κοτζάμ άντρες και τι άλλο πατέρα;). Είναι που δεν ξέρουμε αν εμείς θ’ ακούσουμε ποτέ κάλαντα από τα δικά μας παιδιά;

Τα ’παμε τα στενάχωρα, τα βγάλαμε, τ’ αφήνουμε πίσω.


ΦΙΛΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ, ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ, για τις Γιορτές των Χριστουγέννων (ή της Αναγέννησης της Ελπίδας —ό,τι προτιμάει ο καθένας), Χρόνια Πολλά, με Υγεία, Χαρά και Ευτυχία!


ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ: να μη χάσουμε την πίστη μας!


Η εικόνα από το michaeltotten.com

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Μια άγνωστη συνέντευξη του Slavoj Žižek


Στο περιθώριο της πρόσφατης επίσκεψης του Σλαβόι Ζίζεκ στην Αθήνα και μετά την προχθεσινή ομιλία του στο Πολυτεχνείο, το blog μας, χάρη στις άοκνες προσπάθειες του Γραφείου τύπου της Κεντρικής μας Επιτροπής σε συνδυασμό με την πονηριά της Υπηρεσίας Πληροφοριών μας (Υ.ΤΣΕ.Κ.Α.) που κατάφερε, διασπείροντας ψευδείς φήμες, να παρακάμψει την ουρά των επαγγελματιών δημοσιογράφων οι οποίοι περίμεναν στη σειρά έστω και για μια δήλωσή του, το blog μας λοιπόν κατόρθωσε να αποσπάσει ολόκληρη(!) αποκλειστική(!) συνέντευξη(!) από τον διάσημο Σλοβένο φιλόσοφο! Η (μαγνητοφωνημένη) συνέντευξη δόθηκε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου που φιλοξενήθηκε ο Ζίζεκ, το απόγευμα της Κυριακής. Την παραθέτουμε αυτούσια, χωρίς «περικοπές και συντομεύσεις» αλλά σε δυο μέρη, λόγω του χρόνου που χρειάζεται η απομαγνητοφώνηση και η επιμέλεια της μετάφρασης. (Το Β´ μέρος την επόμενη εβδομάδα). Σε ορισμένες περιπτώσεις έχουμε διατηρήσει κάποιες εκφράσεις του αμετάφραστες, για να αποδώσουμε ορισμένες πλευρές της νοοτροπίας του, στην περιορισμένη έστω έκταση που αυτή μπορεί να διαφανεί στα πλαίσια μιας συνέντευξης.


*****


LG700: Κατ’ αρχήν, σάς ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτή τη συνέντευξη που δεχθήκατε να μας δώσετε.

Slavoj Žižek: Παρακαλώ, ευχαρίστησή μου. Ξέρετε, έχω βαρεθεί να δίνω συνεντεύξεις σε γερομπαμπαλήδες όπως εγώ. Οπότε… (Γέλια)

LG700: Ωραία! Πριν προχωρήσουμε, να πούμε ένα διαδικαστικό, κι αν έχετε αντίρρηση, το συζητάμε.

Slavoj Žižek: Σας ακούω.

LG700: Εμείς ανήκουμε σε αυτούς που δεν επαληθεύουν το φόβο σας, ο οποίος, για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια σας, δεν είναι «to be ignored, but to be accepted too well». Ένα δεύτερο, συνηθίζουμε να τα λέμε όλα (ή σχεδόν όλα, εντάξει) —εν προκειμένω να τα ρωτάμε όλα (ή σχεδόν όλα). Κι ένα τρίτο: μάς αρέσει, όπως κι εσάς, κ α ι το χιούμορ κ α ι οι παραδοξολογίες και σκοπεύουμε να τα αξιοποιήσουμε όσο μπορούμε καλύτερα κ α ι τα δυο.

Slavoj Žižek: Αυτό ήταν όλο;

LG700: Αυτό.

Slavoj Žižek: Ουφ!... Με τρομάξατε! (Γέλια) Κανένα πρόβλημα! Give me your best shots!

LG700: Ok, ξεκινάμε. Σας αρέσουν τα χαρτιά κύριε Ζίζεκ;

Slavoj Žižek: Oh my God!... (Γέλια) Περιστασιακά, ναι, παίζω χαρτιά. Κυρίως όταν βρίσκομαι με παλιούς φίλους από τα φοιτητικά μου χρόνια. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να αναπολείς τη χαμένη σου νεότητα —εσείς, ευτυχώς, είσαστε μακριά απ’ αυτό το στάδιο. Γιατί όμως μου το ρωτάτε αυτό; Αυτή είναι μια ερώτηση που θα περίμενα από το Esquire ή το GQ, όχι από σας! (Γέλια)

LG700: (Γέλια) Έχετε δίκιο, είναι μια τυπική ερώτηση lifestyle. Όμως, η αλήθεια είναι ότι το ρωτάμε γιατί έχουμε βάλει στοίχημα ότι θα ήσασταν φανατικός των χαρτιών, ένα ιδεολογικός απολογητής τους κατά κάποιο τρόπο.

Slavoj Žižek: Oh my God!... Έχουν πει κατά καιρούς διάφορα πράγματα για μένα. Αλλά ‘ιδεολογικό απολογητή της τράπουλας’ ποτέ! (Γέλια) Εξαιρετικά ενδιαφέρον. Πώς σας κατέβηκε;

LG700: Μα, για να μην ανατρέξουμε σε παλιότερα δικά σας ντοκουμέντα, δείτε τι είπατε σήμερα στο Πολυτεχνείο: «Ο Αλέν Μπαντιού ανέπτυξε τον παραλληλισμό ανάμεσα στη σύγχρονη αναζήτηση ερωτικού συντρόφου ή συζύγου μέσω οργανωμένων πρακτορείων του είδους και στην πανάρχαια διαδικασία της προεπιλογής του γαμπρού ή της νύφης από τους γονείς. Και στις δύο περιπτώσεις, το ρίσκο του να ερωτευθεί κανείς αίρεται, το τυχαίο στο ερωτικό παιχνίδι εξαφανίζεται χάρη στους προηγηθέντες διακανονισμούς που παίρνουν υπ’ όψιν όλα τα υλικά και ψυχολογικά συμφέροντα των ενδιαφερόμενων μερών». Και παρακάτω, προς το τέλος: «Οφείλουμε να ρισκάρουμε βήματα στην άβυσσο του Καινούργιου […]». Όποιος διαμαρτύρεται για την εξαφάνιση του τυχαίου στο ερωτικό παιχνίδι, όποιος προτρέπει στην ανάληψη ρίσκου, γιατί να μην είναι και φανατικός ενός είδους παιχνιδιού που βασίζεται στο τυχαίο και του οποίου η γοητεία έγκειται στην προσπάθεια να ελέγξει κανείς αυτό το τυχαίο; Και μη μας πείτε ότι είστε κατά του παιχνιδιού γενικά!

Slavoj Žižek: Τώρα που…

LG700: Συγγνώμη για τη διακοπή, αλλά είναι αναγκαίο. Να διευκρινίσουμε ότι όταν εμείς μιλάμε για χαρτιά εννοούμε το πόκερ, και για την ακρίβεια το πόκερ στην ελληνική του εκδοχή που είναι απείρως ωραιότερη, την πόκα. Και να συμπληρώσουμε ότι έχουμε γράψει παλιότερα ένα post όπου συσχετίζαμε την πόκα με την ενδεχομενικότητα της Ιστορίας και στο οποίο εμφανίζαμε τον Λένιν ως φανατικό παίκτη πόκας και όχι του σκακιού, αν την ήξερε.

Slavoj Žižek: Ο Λένιν πόκα! Oh my God!... (Γέλια) Λοιπόν, τώρα που μου το εξηγείτε θα έβαζα κι εγώ στοίχημα μαζί σας ότι θα ήμουν φανατικός του χαρτοπαιγνίου! Ευτυχώς που δεν τα ήξερα αυτά και γλύτωσα τα λεφτά μου! (Γέλια) Και να διευκρινίσω κι εγώ ότι συμπίπτουμε στις χαρτοπαικτικές συνήθειες. Όταν είπα πριν ότι παίζω καμιά φορά με παλιούς φίλου, εννοούσα πόκερ. Πάντως, για καλό ή για κακό, είμαι ένας απλός περιστασιακός χαρτοπαίκτης, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Ίσως, αν με μάθετε πόκα, ν’ αλλάξει αυτό! (Γέλια)

LG700: (Γέλια) Πολύ ευχαρίστως! Τα βασικά πάντως τα εξηγούμε στο post που αναφέραμε πριν.

Slavoj Žižek: Ok, θα το μελετήσω και στο επόμενο ταξίδι θα με φωνάξετε στο καρέ σας για practice! (Γέλια) Θα γνωρίσω και τους υπόλοιπους έτσι, πράγμα που δυστυχώς δεν μπορούσε να γίνει σήμερα σ’ αυτό το μικρό δωμάτιο.

LG700: Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Μη το συζητάτε καν! Κι όσο για τη συμμετοχή σας στο καρέ μας, με μεγάλη μας χαρά. Μόνο σας προειδοποιούμε: Η χαρτοπαικτική μας συνάντηση θα γίνει post με τίτλο «Παίζοντας πόκα με τον Ζίζεκ» ή κάτι τέτοιο. Θα σπάσουμε κάθε ρεκόρ αναγνωσιμότητας! (Γέλια)

Slavoj Žižek: Ok, σ’ αυτή την περίπτωση, αν χάσω πολλά, θα σας ζητήσω να μου κόψετε κάτι για συμμετοχή στα δικαιώματα! (Γέλια)

LG700: (Γέλια) Να έρθουμε σε κάτι άλλο. Μιλάμε λίγη ώρα, κι έχετε αναφέρει ήδη τον Θεό τρεις φορές. Δεν είναι περίεργο αυτό για έναν δηλωμένο άθεο;

Slavoj Žižek: Α, μη τα παίρνετε όλα τοις μετρητοίς!

LG700: Ποιο να μη πάρουμε τοις μετρητοίς; Ότι αναφέρεστε συχνά στον Θεό ή ότι δηλώνετε άθεος; (Γέλια)

Slavoj Žižek: Μα και τα δυο, φυσικά! (Γέλια) Κοιτάξτε, δηλώνω άθεος, αλλά ποτέ δεν δήλωσα σύγχρονος άθεος, άθεος του καιρού του!

LG700: Θα χρειαστεί να μας το εξηγήσετε λίγο αυτό.

Slavoj Žižek: Φίλε μου —μου επιτρέπεις να σου μιλάω στον ενικό έτσι; Το ίδιο φυσικά μπορείς να κάνεις κι εσύ.

LG700: Φυσικά! Εγώ όμως δεν θα μπορέσω για την ώρα. Ίσως όταν παίξουμε μαζί χαρτιά… (Γέλια)

Slavoj Žižek: (Γέλια) Ok, δεν θα επιμείνω. Ό,τι προτιμάς. Λοιπόν, ας επανέλθουμε.

Τι πιστεύει ένας σύγχρονος άθεος, ποια είναι η άποψή του; Νομίζει ότι ξέρει πως ο Θεός είναι νεκρός. Εκείνο που δεν ξέρει είναι ότι, υποσυνείδητα, εξακολουθεί να πιστεύει στον Θεό. Έτσι, για να εξηγήσω αυτό που μου ζήτησες: Ο σύγχρονος άθεος είτε δεν αναφέρεται στον Θεό με εκφράσεις τύπου ‘Oh my God!’, είτε αναφέρεται σ’ αυτόν για να τον βρίσει βλαστημώντας. Και στη μια, και στην άλλη περίπτωση, αποδεικνύει ότι κατά βάθος δεν έχει ξεκόψει από τον Θεό. Για σκεφτείτε: Το να αγνοείς τον Θεό δεν σας θυμίζει λίγο την εφαρμογή της 3ης εντολής; («Δεν θα προφέρεις για κανένα λόγο το όνομα του Κυρίου, του Θεού σου. Πράγματι, εγώ ο Κύριος, δεν θ’ αθωώσω κανέναν που προφέρει το όνομά μου για οποιονδήποτε λόγο»). Και το να βλαστημάς τον Θεό, δεν είναι η άλλη όψη αυτού του νομίσματος, δηλαδή της υποσυνείδητης παραδοχής του Θεού; Δεν βρίζεις κάτι που δεν υπάρχει, ούτε είναι δικαιολογία ότι το βρίζεις για να προσβάλλεις κάποιον που πιστεύει σ’ αυτόν. Γιατί εσύ θεωρείς αυτόν που πιστεύει ξεμωραμένο και ανόητο. Και, έστω και για μια στιγμή, γίνεσαι κι εσύ το ίδιο. Δεν θα ήταν καλύτερο, δεν θα είχες και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο, αν του έλεγες «είσαι ένας μαλάκας και μισός, όπως αποδεικνύει και η πίστη σου στην ύπαρξη του Θεού»; Νομίζω ναι. Αλλά εγώ είμαι ένας παλιομοδίτης άθεος! (Γέλια) Επομένως, αντί να αποφεύγω να προφέρω το όνομα του Θεού ή να τον βρίζω, δεν έχω κανένα πρόβλημα να εισάγω στο λόγο μου τον Θεό, όταν το απαιτεί η ανάγκη έκφρασης. Για μένα ο Θεός είναι το θαυμαστικό που χρησιμοποιώ στον προφορικό λόγο. Δεν μπορώ να λέω ‘exclamation mark’ κάθε φορά που θέλω να δώσω έμφαση σε κάτι ή να υποδηλώσω την έκπληξή μου. Θα με πέρναγαν για τρελό περισσότερο απ’ όσο με θεωρούν τώρα! (Γέλια) As simple as that!

LG700: (Γέλια) Σαφές. Μια άλλη παρεμφερής ερώτηση τώρα. Έχετε γράψει ένα σωρό βιβλία. Παρά το ότι η έννοια του Θεού είναι παρούσα, ωστόσο, το θεολογικό ζήτημα σας απασχόλησε μόνο σε ένα και μάλιστα με τον «προκλητικό» τίτλο «The Fragile Absolute, or Why the Christian Legacy is Worth Fighting For». Γιατί τέτοια ευγένεια με τον Θεό;

Slavoj Žižek: Μα φίλε μου, είμαι υλιστικά, οντολογικά άθεος, όχι ιδεαλιστικά! Το ότι δεν δέχομαι την ύπαρξη του Θεού, δεν σημαίνει πως δεν δέχομαι και το πνεύμα του!

LG700: Μιλώντας για Θεούς: Να πάμε σε έναν άλλο γκρεμισμένο Θεό, τον Στάλιν; Πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορούμε να δούμε το ζήτημα ξεχωριστά από τον Λένιν —την «αδυναμία» σας— και από τη φιλολογία του «Κόκκινου Τρόμου» που, κατά τη διαχρονική αντικομμουνιστική προπαγάνδα, δεν ήταν σε τελική ανάλυση τίποτε διαφορετικό από τον Τρόμου του Ναζισμού.

Slavoj Žižek: Οh là là!... (Γέλια)

LG700: Πάλι καλά που αντιδράτε έτσι. Συνήθως, στις press conferences των πολιτικών αρχηγών της χώρας μας, αυτός που διευθύνει τη συνέντευξη λέει: «μόνο μια ερώτηση παρακαλώ»! (Γέλια)

Slavoj Žižek: Κρίμα που δεν είμαι πολιτικός αρχηγός. Πολύ θα ’θελα να εφαρμόσω αυτόν τον κανόνα της μιας ερώτησης! (Γέλια)

LG700: (Γέλια)

Slavoj Žižek: Όπως ήδη κατάλαβες, προφανώς αστειεύομαι. Το έβαλες πολύ καλά. Αυτά τα ζητήματα συνδέονται ευθέως. Λοιπόν.

Να αρχίσω με κάτι «βέβηλο»: ποιο είναι το κοινό στοιχείο μεταξύ του Λένιν και του Στάλιν; Γιατί φυσικά υπάρχει κάποιο κοινό στοιχείο σχετικό με τα ζητήματα που συζητάμε. Είναι το στοιχείο της «αντικειμενικής ερμηνείας» μιας δεδομένης κατάστασης, η οποία «αντικειμενική ερμηνεία» καθορίζει και τα «αντικειμενικά» επαναστατικά καθήκοντα. Έτσι λοιπόν, ενώ ένας κοινός, συνηθισμένος άνθρωπος είναι ανίκανος να ερμηνεύσει τα ιστορικά γεγονότα που συμβαίνουν σε μια δεδομένη ιστορική περίοδο και ξεπερνιέται από αυτά με αποτέλεσμα να διαμορφώνει μια «ψευδή» συνείδηση της πραγματικότητας, ο επαναστάτης, έχει πρόσβαση στο αληθινό («αντικειμενικό») νόημα των γεγονότων. Κατ' αυτή την αντίληψη, ο δεύτερος και μόνο ο δεύτερος αποκτά συνείδηση της ιστορικής Αναγκαιότητας που επιβάλλουν οι «αντικειμενικές» συνθήκες. Χάρη σ’ αυτή την «ιδιότητα» μπορεί να απευθύνει τη συνήθη κριτική σε όσους δεν συμμερίζονται το «αντικειμενικό» νόημα των πραγμάτων: «οι προθέσεις σας μπορεί να είναι καλές και η επιθυμία σας να βοηθήσετε αγνή και ειλικρινής, αλλά, παρ’ όλα αυτά, αντικειμενικά, οι απόψεις σας, σ’ αυτή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή του αγώνα μας, είναι χέρι βοηθείας προς τον εχθρό». Φυσικά, εδώ υπάρχει ένα προβληματάκι. Η «αντικειμενική» ερμηνεία από τον φωτισμένο επαναστάτη είναι μια ερμηνεία διαμεσολαβημένη από ένα υποκείμενο: τον ίδιο! Μ’ άλλα λόγια, το «αντικειμενικό» συλλαμβάνεται πάντα από ένα ανθρώπινο υποκείμενο, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται για την «αντικειμενική» ερμηνεία που εκείνο το υποκείμενο δίνει στα πράγματα. Μετά από αυτή την «υποσημείωση» ας έρθουμε σε δυο καίριες και κρίσιμες τομές που διαχωρίζουν σαφώς τον Λένιν από τον Στάλιν.

Η πρώτη είναι ότι, ενώ ο Λένιν παρέμεινε σε αυτό που ανέλυσα παραπάνω, με όσα καλά και κακά αυτό έχει, ο Στάλιν προχώρησε ένα, μοιραίο, βήμα πιο πέρα: σύμφωνα με τη σταλινική αντίληψη δεν αναγνωρίζεται η περίπτωση λάθους, στο οποίο μπορεί να υπέπεσαν οι διαφωνούντες, παρά μόνο υποκρισία και απόπειρα απάτης. Οπότε η κριτική που ανέφερα παραπάνω διαφοροποιείται λεπτά αλλά ριζικά: «το ‘‘αντικειμενικό νόημα’’ των απόψεών σας και των πράξεών σας είναι αυτό που πραγματικά επιθυμούσατε, και οι καλές σας προθέσεις είναι απλά μια μάσκα συγκάλυψης των εχθρικών σας διαθέσεων απέναντι στην Επανάσταση».

Η δεύτερη καίρια τομή μεταξύ των δυο είναι ότι στην περίπτωση του Λένιν δεν ανιχνεύεται στα γραπτά του μια τέτοια υποκειμενική άποψη για την προνομιούχο πρόσβαση στο «αντικειμενικό νόημα» των γεγονότων. Αντίθετα. Υπάρχει μια άλλη, πολύ πιο «ανοικτή» υποκειμενική άποψη: Η άποψη της ολικής έκθεσης στην ιστορική ενδεχομενικότητα. Σύμφωνα με αυτήν, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα «σωστή» γραμμή του κόμματος, η οποία περιμένει να ανακαλυφθεί. Δεν υπάρχουν «αντικειμενικά» κριτήρια σύμφωνα με τα οποία μπορεί κάποιος να προσδιορίσει αυτή τη γραμμή. Το Κόμμα «κάνει όλα τα πιθανά λάθη» και η «σωστή» γραμμή αναδύεται μέσα από ζιγκ-ζαγκ και ταλαντώσεις. Μ’ άλλα λόγια, η «αναγκαιότητα» συγκροτείται στην πράξη, ξεπηδάει μέσα από την αλληλεπίδραση υποκειμενικών αποφάσεων. Αυτά βγαίνουν από τα γραπτά του Λένιν και όποιος δεν βλέπει τις διαφορές με τη σκέψη του Στάλιν πρέπει να επισκεφτεί οφθαλμίατρο, αν και φοβάμαι πως ήδη είναι τυφλός! (Γέλια)

Τώρα, πολλά θα μπορούσα να πω για την ταύτιση Ναζισμού και Κομμουνισμού. Αλλά, επειδή, φαντάζομαι, έχεις αρκετά ακόμα θέματα που θέλεις να καλύψουμε, θα περιοριστώ να σου πω μια ιστορία.

Σε ένα γράμμα του προς τον Μαρκούζε, στις 20 Ιανουαρίου του 1948, ο Χάιντεγκερ έγραφε: «Στις σοβαρές και εύλογες κατηγορίες που διατυπώνεις ‘‘για ένα καθεστώς το οποίο δολοφόνησε εκατομμύρια Εβραίων…’’ μπορώ απλώς να προσθέσω ότι, αν αντί για ‘Εβραίους’ είχες γράψει ‘Ανατολικογερμανούς’, τότε η κατηγορία θα έστεκε εξ ίσου εύλογα για έναν από τους συμμάχους, με τη διαφορά πως, ενώ ό,τι έχει συμβεί από το 1945 και μετά, έχει γίνει δημοσίως γνωστό, η αιματοβαμμένη τρομοκρατία των Ναζί αποκρύφτηκε από τον γερμανικό λαό».

Απολύτως δικαιολογημένα ο Μαρκούζε του απάντησε ότι η λεπτή διαφορά μεταξύ, α), του να εξορίζεις με αμείλικτη σκληρότητα ανθρώπους και β), να τους καις με αμείλικτη κτηνωδία σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, είναι η λεπτή γραμμή που χωρίζει τον πολιτισμό από τη βαρβαρότητα. Εγώ θα το πήγαινα ένα βήμα παραπέρα: η λεπτή διαφορά μεταξύ του Σταλινικού γκουλάγκ και του Ναζιστικού στρατοπέδου εξόντωσης ήταν, σ’ εκείνη τη στιγμή της Ιστορίας, η διαφορά μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας.

LG700: Κύριε Ζίζεκ δεν το γλυτώνετε! Θα μεταφράσουμε το post περί Λένιν και πόκας και θα σας το στείλουμε. Πιστεύω ότι θα σας ενθουσιάσει!

Slavoj Žižek: Θα περιμένω με ανυπομονησία το email σας.


*****


Εδώ τελειώνει το πρώτο μέρος της συνέντευξης που μας έδωσε ο Slavoj Žižek. Το δεύτερο, όπως είπαμε στην αρχή, την άλλη εβδομάδα. Εκεί, συζητάμε για τη στρατηγική της Αριστεράς στις σημερινές συνθήκες, την πολυπολιτισμικότητα, τον φιλελευθερισμό, και άλλα παρεμπίπτοντα και ενδιαφέροντα.



Η photo είναι του Άγγελου Κ. από το aformi.wordpress.com

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Focusing on the small picture and ignoring the big one…



ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΚΑΝΑ ΔΙΜΗΝΟ, ανεβάσαμε εδώ ένα post για τον αντικομμουνιστικό αγώνα που διεξάγει τα τελευταία χρόνια με νύχια και με δόντια η Sotis. Εικονογραφήσαμε το post με την πρώτη, μικρή, «πειραγμένη» φωτογραφία που βλέπετε παραπάνω. Ας την πούμε ‘small picture’.

Γράφτηκαν, εδώ κι αλλού, κάποιες επικρίσεις για το ατόπημα να βάλουμε μουστακάκι Στην ωραία Sotis και να Της χαλάσουμε το ανφάς. Ιδιαίτερα σημειώσαμε τις επικρίσεις που διατύπωσαν:

Ένας suigeneris τύπος, ο οποίος ψιλο(χοντρο)αμφισβήτησε και τον αντικομμουνισμό Της, ίσως επειδή, λέμε εμείς, Της έχει αδυναμία και Την εκτιμά ως προσωπικότητα, λογοτεχνική αλλά και ευρύτερα, όπως ο ίδιος δήλωσε.

Ένας υπέργηρος, αγνώστων λοιπών στοιχείων (τουλάχιστον σ’ εμάς) και

Ένας φιλαναγνώστης Αθηναϊκής καταγωγής.


ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ «ATHENS VOICE», τον καλύτερο Οδηγό Αγορών (και Πουλημένων) της πόλης μας, η Sotis συνεχίζει τον Δίκαιο Αγώνα Της με ένα ακόμα εμπνευσμένο άρθρο, στο οποίο, εύκολα μπορούμε να διακρίνουμε την επιρροή που έχει δεχθεί η σκέψη Της από τη σκέψη του Άκη Γαβριηλίδη.(Όποιος θέλει μπαίνει και το διαβάζει). Όμως εμείς αλλού θέλουμε να εστιάσουμε. Στην εικόνα που «κοσμεί» το πόνημά Της.

Όπως βλέπετε (δεύτερη, μεγάλη φωτογραφία —ας την πούμε, κατ’ αντιστοιχία της πρώτης ‘big picture’), είναι μια έξοχη σύνθεση, αντιπροσωπευτικό δείγμα της «υψηλής» αντικομμουνιστικής «τέχνης» (διαχρονικώς). Σ’ αυτήν «παντρεύονται αρμονικά» τα κομμουνιστικά σύμβολα με το σύμβολο του θανάτου και, σε δεύτερο ερμηνευτικό επίπεδο, το σύμβολο του εθνικοσοσιαλισμού και δη του σκληρού πυρήνα του, των SS.


ΕΞ ΟΣΩΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, αν και έχουν περάσει τρία 24ωρα από τη δημοσίευση, δεν έχει καταγραφεί καμία αντίδραση από τους τρεις προαναφερθέντες φίλους, ούτε στα ιντερνετικά στέκια που συνηθίζουν να τριγυρνάνε, ούτε στο άρθρο το ίδιο, όπου ο σχολιασμός είναι ελεύθερος. Τι διάολο, μόνο οι παραποιήσεις προσώπων τους ενοχλούν, όχι των κομμουνιστικών συμβόλων (ιδεών); Πρόβατα και ερίφια, ή μάλλον, αγνοί και μιάσματα;


ΠΩΣ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ ΑΥΤΟ και τι να υποθέσουμε;

Καλά, ο πρώτος είναι suigeneris τύπος και οι ιδιόμορφοι τύποι δεν επιδέχονται ερμηνεία. Γούστο τους καπέλο τους να εστιάζουν στις small pictures και να παραβλέπουν τις big ones! Εξ άλλου έχει και αδυναμία Στη Sotis, ίσως και να είναι κρυφοερωτευμένος μαζί Της, σεβασμός στον Έρωτα…

Ο δεύτερος, ο υπέργηρος; Να ’χει καταρράκτη και δεν μπόρεσε να τη δει; Κι αν έχει καταρράκτη, σε ποιο μάτι να ’ναι άραγε; Στο δεξί ή στο αριστερό;

Αμ ο τρίτος; Που είναι και φιλαναγνώστης; Πώς και του διέφυγε;


ΕΛΑΤΕ ΒΡΕ ΚΟΥΤΑ! Ακριβώς γι’ αυτό του διέφυγε!

Διαβάζει! Γι’ αυτό δεν είδε τίποτε. Διαβάζει!...



Η small picture, από το leftg700.blogspot.com. Η big one, από το athensvoice.gr.

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Τα δυο πρόσωπα της Βίας



Δυο πρόσωπα. Δυο εικόνες.

Στην πρώτη, ο Κωστής Χατζηδάκης, τέως υπουργός της προηγούμενης κυβέρνησης, της ΝΔ, αυτός που έβαλε την ταφόπλακα στην «Ολυμπιακή» (ο «θάνατος» της οποίας όμως, προετοιμάστηκε επιμελώς για χρόνια και χρόνια και από τους πράσινους και από τους βένετους), χτυπημένος από κάποιους άγνωστους αγανακτισμένους πολίτες.

Στη δεύτερη, ένας Ιρλανδός φοιτητής από τις μεγάλες φοιτητικές διαδηλώσεις της 3ης Νοεμβρίου στο Δουβλίνο, όταν και κατελήφθη το Υπουργείο Οικονομικών από καμιά τριανταριά γενναίους συμπατριώτες του, χτυπημένος από κάποιους επίσης άγνωστους επαγγελματίες φύλακες του Νόμου και της Τάξης. Θα μπορούσαμε να έχουμε κάποιον Έλληνα, Εγγλέζο, Ιταλό ή Γάλλο, κάποιον Αφρικανό, Ασιάτη, ή Αμερικανό. Όχι πως έχει βέβαια καμιά ιδιαίτερη σημασία (Gens una sumus…), αλλά προτιμήσαμε τον Ιρλανδό, μια κι εδώ και λίγες μέρες είμαστε μαζί στην ίδια τρύπια βάρκα…

Σε αντίθεση με τον Χατζηδάκη, ο φοιτητής δεν αναφέρεται επώνυμα, ήταν και παρέμεινε άγνωστος. (Εμείς τον βαφτίζουμε Michael —ή «Mick»— Collins, έτσι, προς τιμή του μεγάλου Ιρλανδού αντάρτη). Να ’ταν μόνο αυτή η αντίθεση, να ’ταν μόνο αυτή… Από πού να αρχίσει και να τελειώσει κανείς;

Δεν θα αρχίσουμε από πουθενά! Και θα τελειώσουμε μόνο με μια. Όμως τώρα, πριν φτάσουμε σ’ αυτή τη μια, θέλουμε να σταθούμε σε κάτι άλλο. Θέλουμε να σταθούμε όχι στις αντιθέσεις των δυο προσώπων, αλλά στην ομοιότητα των εικόνων. Ομοιότητα, που, στα δικά μας μάτια, είναι τόσο στενή ώστε να καταλήγουμε να βλέπουμε μια εικόνα.

Βλέπουμε την εικόνα του χτυπημένου ανθρώπου. Βλέπουμε την εικόνα της Βίας και μάλιστα μιας Βίας άδοξης, αφού ασκήθηκε άνισα και μονομερώς. Ως αριστεροί, δεν μπορούμε να μη σταθούμε εδώ. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τον φόβο που διακρίνεται στο πρόσωπο του πρώτου μεσήλικα ανθρώπου· ο φόβος ταπεινώνει και μικραίνει τον άνθρωπο. Και δεν μπορούμε να αδιαφορήσουμε για τον πόνο της «σειράς μας»· ο πόνος σημαδεύει τον άνθρωπο.

Μας χρειάζεται αυτή η αφαίρεση των διαφορών που καταλήγει στην ομοιότητα; Εμάς τουλάχιστον, ναι, μας χρειάζεται. Είναι κι αυτό μια αναγκαία υπενθύμιση του τελικού προορισμού μας. Που μπορεί να μην καταφέρουμε να φτάσουμε ποτέ σ’ αυτόν, αλλά θέλουμε, προσπαθούμε, να μην τον ξεχνάμε.

Δεν μπορούμε όμως να μείνουμε στην αφαίρεση, όπως θα έκαναν οι κάθε λογής «ανθρωπιστές». Είμαστε υποχρεωμένοι να διαλέξουμε. Και δεν έχουμε καμία τύψη με την επιλογή μας. Δεν είμαστε εμείς που επιλέγουμε αυτά από τα οποία πρέπει να επιλέξουμε. Και στην προκειμένη περίπτωση το ‘ούτε ούτε’ δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια λεπτομέρεια της γραμματολογίας, άνευ ουδεμιάς πρακτικής αξίας, εκτός βέβαια από το να αποτελεί το φύλλο συκής που αναζητούν απεγνωσμένα οι ηθικολόγοι της πολιτικής…

Όχι ‘ούτε ούτε’ λοιπόν, δεν έχει ‘ούτε ούτε’. Αυτά τα αφήνουμε για τους Μανδραβέληδες, τους Προκόπηδες και τους «δημοκρατικούς» κάθε κοπής, κατασκευής και προελεύσεως, που έχουν αρχίσει ήδη τους υποκριτικούς θρήνους.

Από τα δυο πρόσωπα της Βίας, από τα δυο πρόσωπα που έχουν χτυπηθεί με βία, εμείς είμαστε με τον άγνωστό μας Michael —ή «Mick»— Collins. Γιατί η ριζική αντίθεση είναι αυτή ακριβώς: Ο δικός μας είναι ο «Mick» και μ’ αυτόν είμαστε. Πώς αλλιώς;

Όπως ακριβώς συμβαίνει με τις ομάδες μας. Όταν οι αντίπαλοι μάς κάνουν φάουλ, γιουχάρουμε. Αλλά δεν αποκηρύσσουμε την ομάδα μας όταν το φάουλ το κάνουμε εμείς.

Σε τελική ανάλυση, δεν ξέρουμε καμία ομάδα να νίκησε ποτέ, χωρίς να χρεωθεί ούτε ένα φάουλ…



Η πρώτη εικόνα, από το newsbomb.gr, η δεύτερη, από το occupyca.wordpress.com

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Στους δρόμους, στους δρόμους! (Και πού είπαμε ότι πάμε;)


ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΘΕΣΙΝΑ πρωτοσέλιδα των κυριακάτικων εφημερίδων της Αριστεράς (κατ’ αλφαβητική σειρά):


«ΑΥΓΗ»:

Με οργή ξανά στους δρόμους

«Εποχή»:

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ
Και αυτός ο Δεκέμβρης να γραφτεί στην ιστορία!

«ΠΡΙΝ»:

Όλοι στους δρόμους στις 15 Δεκέμβρη

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ»:

ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΤΩΡΑ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ στα μονοπώλια και την εξουσία τους

Κι από πάνω:

ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΣΕ 61 ΠΟΛΕΙΣ
ΟΛΟΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 15 ΔΕΚΕΜΒΡΗ

ΠΑΙΔΙΑ, ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ! Θα κατέβουμε και πάλι στους δρόμους την Τετάρτη. Θα κατέβουμε με οργή. Θα κατέβουμε με διάθεση να γράψουμε ιστορία. Θα κατέβουμε μαζικά. Θα κατέβουμε αποφασισμένοι για τη μεγάλη αντεπίθεση. Με όλα αυτά στις τσέπες, θα κατέβουμε.


ΑΛΛΑ, ΓΙΑ ΠΕΙΤΕ ΜΑΣ ΚΑΤΙ, έτσι, για να ’χουμε το καλό ρώτημα:

Προς τα πού θα κινηθούμε; Ποιοι είναι οι άμεσοι στόχοι μας; Ποιοι οι μεσοπρόθεσμοι; Ποια είναι η στρατηγική μας; Ποια η τακτική μας; Ποια είναι τα μέσα για να τα πετύχουμε; Ποιο απ’ όλα τα κινήματα είναι το κίνημα; Και γιατί όλα αυτά τα κινήματα, δεν είναι ένα κίνημα; Γιατί, ενώ αντιμετωπίζουμε μια τάξη, δεν την αντιμετωπίζουμε ως μια τάξη, αυτό δηλαδή που είμαστε κι εμείς;


ΚΑΛΑ ΣΑΣ ΤΟ ΕΙΧΕ ΠΕΙ Ο ΣΑΡΑΜΑΓΚΟΥ: Δεν έχετε την «παραμικρή γαμημένη ιδέα»!


Η εικόνα, από το inspirationalaustralians.org

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Ευρωπαϊκή Ένωση ή τανκς: Η καλλιέργεια του φόβου για τη «δημοκρατική εκτροπή» ως χαρτί-μπαλαντέρ για την περίπτωση που η παρτίδα δυσκολέψει…


Των «φρονίμων» τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν! Έτσι, παρ’ όλο που, προς το παρόν, οι αντιδράσεις σε κλίμακα αντίστοιχη με το βάρος του οδοστρωτήρα που ισοπεδώνει τις ζωές της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων —δηλαδή σε κλίμακα που να κλονίζουν το σύστημα— παραμένουν όνειρα θερινής νυκτός (ο πανεργατικός Δεκέμβρης, όταν «θα γίνει χαμός, θα γίνει πανικός», είναι ακόμα στο δρόμο, όλο έρχεται και έρχεται, αν και κοντεύουν Χριστούγεννα…), οι πρώτες φωνές των «φρονίμων» έχουν αρχίσει να ακούγονται, εν είδει «ψιθύρων» φυσικά. Εννοείται πως μιλάμε μόνο για τους «ψιθύρους» που έτυχε να φτάσουν στα δικά μας αυτιά. Είναι σίγουρο ότι θα έχουν ακουστεί πολύ περισσότεροι…

Τι λένε οι «ψίθυροι»; Ότι οι συνθήκες που διαμορφώνονται κατά τη διάρκεια μεγάλων οικονομικών κρίσεων (όπως η σημερινή, υπονοείται, αλλά δεν λέγεται και ευθέως, για να μην τροφοδοτηθεί η «καταστροφολογία» των «ακραίων»…) αντιπροσωπεύουν το ιδανικό έδαφος για να ευδοκιμήσει το άνθος του φασισμού. Το οποίο άνθος, υπενθυμίζεται εντέχνως, δεν είναι υποχρεωτικό να «ανοίξει» μέσω πραξικοπημάτων του «παλιού καλού καιρού» (οι εποχές έχουν αλλάξει, υπονοείται και πάλι), αλλά και μέσω δημοκρατικών διαδικασιών. Εδώ, οι καιροί και πάλι αλλάζουν, αλλά γυρίζοντας προς τα …πίσω αυτή τη φορά, τόσο όσο χρειάζεται για να μας υπενθυμίσουν οι ψιθυριστές τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και τη νομότυπη κατάλυσή της από το πρώτο κόμμα των εκλογών του 1932, το Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei του Αδόλφου!

Μέσα από αυτό τα ταξίδι στην Ιστορία, δεν είναι δύσκολο να θυμηθούν τα προς πειθάρχηση πλήθη ότι τέτοιες μέρες πριν δυο χρόνια κάποιοι ζητούσαν να βγει ο στρατός απ’ τους στρατώνες για να επιβάλλει την τάξη («Σκέψου γυναίκα πόσο άσχημα είναι τα πράγματα, για να αναγκάζεται να το λέει ο φιλελεύθερος Μάνος! Λες να ’χουμε κονσερβοκούτια πάλι;»). Ούτε είναι δύσκολο να θυμηθούν τον Μητσοτάκη που με ύφος σκοτεινό έλεγε στις αρχές της χρονιάς πως «ανησυχεί για τις κοινωνικές αναταραχές τις οποίες μπορεί να έχομε» ή τον Τέλλογλου και τον Γιανναρά που, με αφορμή τις καλοκαιρινές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ, μιλούσαν φάτσα φόρα για «αναστολή[1] ‘‘ορισμένων’’ άρθρων του Συντάγματος» ή για θέση του ΚΚΕ εκτός νόμου! Τώρα, βάλτε και την πολιτική ιστορία της Ελλάδας στα πρώτα ¾ του 20ου αιώνα, προσθέστε λίγη «Χρυσή Αυγή», κάμποσο Άγιο Παντελεήμονα και ένα κουταλάκι Άγιο Άνθιμο, και το «φαγητό» είναι έτοιμο για σερβίρισμα:

«Καθίστε καλά γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Ο φασισμός σηκώνει κεφάλι!».

Τρεις περιπτώσεις

Δεν έχει νόημα να μεταφέρουμε εδώ την αίσθηση από κουβέντες (ή γκριμάτσες και βλέμματα) που έχουμε νιώσει εδώ κι εκεί στην καθημερινή μας ζωή. Θα περιοριστούμε σε τρεις περιπτώσεις τέτοιων «ψιθύρων» που αλιεύσαμε στο διαδίκτυο. Η πρώτη έχει πολύ γέλιο.

Αφορά στην περίπτωση ενός από τα πολλά παπαγαλάκια του συστήματος που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Όμως, δεν πρόκειται για τυχαίο παπαγαλάκι, παρ’ όλο που δεν είναι πολύ γνωστό. Είναι από αυτά που ξεκίνησαν από την αριστερά (της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας, η οποία, βέβαια, μας έχει αφήσει χρόνους προ πολλών δεκαετιών), και μάλιστα με αντιστασιακή δράση στη χούντα των συνταγματαρχών, για να καταλήξουν στην αυλή του Σημίτη και των (καπιταλιστικών) εκσυγχρονιστικών «αναδιαρθρώσεων». Επιπλέον, το συγκεκριμένο παπαγαλάκι, ίσως επειδή νομίζει ότι οι αντιστασιακές δάφνες του παρελθόντος, είναι το αντίδοτο[2] «δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν», συνηθίζει να κάνει πολύ τον κάργα. Τόσο που δεν θα διστάζαμε να τον αποκαλούμε από τούδε και στο εξής κύριο Κάργα. Αυτός λοιπόν ο κύριος Κάργας την πάτησε σαν αρχάριος (που δεν είναι). Ακούστε:

Πήρε το μάτι του ένα άρθρο που γράφτηκε στη «Wall Street Journal» . Είτε επειδή διάβασε μόνο τον τίτλο του («Crisis of Democracy Faces Euro Zone») —το πιθανότερο—, είτε επειδή διάβασε το άρθρο στα πεταχτά και επιπόλαια, έσπευσε να ποστάρει με σχόλιο το link, τονίζοντας ταυτόχρονα πως πρόκειται για «το ΠΡΩΤΟ ΑΡΘΡΟ μεγάλου Αγγλοσαξωνικού εντύπου (δλδ. ‘‘WALL STREET JOURNAL’’) που μιλάει απερίφραστα για κίνδυνο η οικονομική κρίση να αναβαπτιστεί σε ΚΡΙΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ». (Μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία τι ήθελε να πει ο ποιητής. Σας μιλάμε μετά λόγου γνώσεως…)

Ήταν αυτό που λένε «θέλει η εκδιδόμενη να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει»! Γιατί όσα έγραφε ο αρθρογράφος της WSJ καθόλου δεν ήταν πως «the fascists are coming», όπως νόμισε ο κύριος Κάργας μας. Αυτό που έλεγε ο αρθρογράφος ήταν, με δυο λόγια, όσα υποστηρίζει εδώ και πολλά χρόνια η Αριστερά για το μόρφωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα οποία καταγγέλλονται από τον κύριο Κάργα και το σινάφι του ως «δογματικά παραληρήματα ανθρώπων που έχουν μείνει στην παλαιολιθική εποχή»! Ότι δηλαδή το εξάμβλωμα αυτό που ονομάζεται ΕΕ δεν είναι τίποτε άλλο από μια νομιμοφανής ολιγαρχική συμμορία του πλούτου, με ελάχιστη νομιμοποίηση κι ακόμα πιο ισχνή υποχρέωση λογοδοσίας, η οποία παίρνει αποφάσεις εναντίον των συμφερόντων των λαών της Ευρώπης! Η μόνη διαφορά: εκείνος, που, βέβαια, δεν είναι νεομπολσεβίκος όπως οι αφεντιές μας και όλοι όσοι ακολουθούν τη «δογματική και ακραία Αριστερά», βλέπει αυτή τη made in EE αντιδημοκρατική κατασκευή να οικοδομείται τώρα. Εντάξει. Για τη WSJ μιλάμε, όχι για την Правда της λενινιστικής περιόδου!

Η δεύτερη περίπτωση «καθίστε στ’ αυγά σας, έρχονται οι φασίστες» έχει να κάνει με αυτό το τρελό φορτηγό που κυκλοφορεί ανεξέλεγκτο στο διαδίκτυο με σπασμένα φρένα, καίγοντας ενάμισο λίτρο λάδια ανά κλικ και, επιπλέον, με διάφορες άδειες κυκλοφορίας και πινακίδες επαρχιακών πόλεων της Ελλάδας, αλλά και χωρών του εξωτερικού, οι οποίες εκτείνονται μέχρι τα Καρπάθια όρη (ενίοτε μέχρι και τη Μαύρη Θάλασσα ή το Βόσπορο)! Αυτό λοιπόν το τρελό φορτηγό που έχει κάνει σκοπό ζωής του την πάλη ενάντια στον εθνολαϊκισμό (δεξιό κι αριστερό, παρακαλούμε! —εδώ ανιχνεύεται και ολίγος Μαραντζίδης…) θεώρησε πρόσφατα χρήσιμο να υπενθυμίσει στην ομήγυρη με την οποία συζητούσε το ενδεχόμενο η κρίση να φέρει και τον φασισμό, λινκάροντας ένα παλαιότερο και ομότιτλο άρθρο[3]της «Ελευθεροτυπίας». Έτσι θεώρησε πως τσιμεντάρισε για μια ακόμα φορά την έμμεση αλλά σαφή υποστήριξή του προς το «αναγκαίο κακό» του Μνημονίου… (Κούνια που το κούναγε. Ή μάλλον, τιμόνι που το οδηγούσε…).

Η τρίτη και πιο πρόσφατη περίπτωση επίκλησης του φασιστικού μπαμπούλα είναι ένα «κομψό» άρθρο που διαβάσαμε στο TVXS[4] και το είδαμε να αναπαράγεται σε ένα από τα blogs (ένα είδαμε εμείς) που «μάχονται» για «τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία» σε στενή συμμαχία με τον Πάσχο Μανδραβέλη (ο οποίος αγωνίζεται για «τον καπιταλισμό με δημοκρατία και ελευθερία»).

Το άρθρο στηρίζεται στη συρραφή και την κατάλληλη «επεξεργασία» δυο άρθρων από τους «Financial Times» εκ των οποίων το πρώτο (Philip Stephens) μιλάει για την αναδίπλωση των ευρωπαϊκών χωρών στον εαυτό τους και το δεύτερο (Klaus Schweinsberg, καθηγητής της στρατιωτικής Ακαδημίας Αμβούργου και διευθυντής του «Κέντρου Στρατηγικής και Ανώτερης Ηγεσίας») για τους κινδύνους ενόπλων συγκρούσεων που με την ενίσχυση των εθνικιστικών ιδεών και την περαιτέρω άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων μπορεί να προκύψουν. Παρά δε το ότι τιτλοφορείται «Μια νέα μορφή εθνικισμού στο κατώφλι της Ε.Ε.» ο «ράφτης» του άρθρου δεν μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει σε τι συνίσταται αυτός ο «νέος εθνικισμός», αν και ο αρχικός συγγραφέας Philip Stephens το κάνει. Έτσι, ενδεχομένως, διαβάζεις εσύ το άρθρο, βλέπεις τα περί νέων εθνικισμών, βλέπεις και τα περί ενόπλων συγκρούσεων του κυρίου Καθηγητού και, όσο να ’ναι, κουμπώνεσαι. Ενδεχομένως δε, (πάντα ενδεχομένως, εννοείται), λες κιόλας, «δεν καθόμαστε στ’ αυγά μας, μπας και βγει από κανένα και τίποτε φαγώσιμο;»…

Εκφοβίστε, εκφοβίστε, στο τέλος κάτι θα μείνει!

Δεν θέλει πολύ φιλοσοφία να καταλάβει κανείς πόσο βολικοί είναι οι «ψίθυροι» περί του «επερχόμενου φασισμού». Βολικοί όσο ο μπαλαντέρ της τράπουλας που, σαν τον έχεις, τον κάνεις ό,τι θέλεις. Και μάλιστα πολλαπλώς βολικοί. Γιατί όχι μόνο επενεργούν εκβιαστικά στον κόσμο και ανακόπτουν την όποια διάθεση έχει να αγωνιστεί συλλογικά και οργανωμένα κόντρα σε όσα μας έχουν ήδη επιβάλλει και σε όσα πρόκειται να ακολουθήσουν, που είναι και το κυρίως ζητούμενο άλλωστε, αλλά και γιατί οι «ψιθυριστές» επιτυγχάνουν κάτι τέτοιο από θέσεις «πρωτοπορίας», δηλαδή από τις θέσεις που στην κοινή συνείδηση κατέχει η Αριστερά, ως ο πιο ασυνθηκολόγητος αντίπαλος του φασισμού με το θλιβερό προνόμιο να έχει καταβάλει διαχρονικά και διεθνώς το βαρύτερο τίμημα από κάθε άλλο αντιφασιστική δύναμη στην πάλη εναντίον του. Ακριβώς δε επειδή εμφανίζονται ως πρωτοπόροι αντιφασίστες, η επιχειρηματολογία εναντίον της κινδυνολογίας τους πρέπει να διατυπώνεται με προσοχή, ώστε να τους αφαιρείται η δυνατότητα να σε παρουσιάσουν, κατά τη συνήθειά τους, ως τυφλωμένο από την αντικαπιταλιστική διάθεση που δεν βλέπει τη φασιστική απειλή, αν και είναι κάτω απ’ τη μύτη του, ή αδιάφορο μπροστά στο ενδεχόμενο η αστική δημοκρατία να μετατραπεί σε αστική δικτατορία, έστω και μετά από «νόμιμη» αναστολή ορισμένων άρθρων του Συντάγματος, επειδή, τάχα, ασπάζεσαι το δόγμα «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος», ή επειδή είσαι δήθεν της άποψης πως «όσο χειρότερα, τόσο καλύτερα». Επιπλέον: η καταγγελία αυτής της κινδυνολογίας επί τη βάσει της προσχηματικά αντιφασιστικής ρητορείας δίνει πάντα τη δυνατότητα να κατηγορηθείς για δίκη προθέσεων. Σε κάθε περίπτωση βγαίνουν κερδισμένοι. Ακριβώς όπως συμβαίνει όταν παίζεις τον μπαλαντέρ σου…

Αμνησίες

Φυσικά, οι φίλοι μας «ξεχνούν» κάμποσα πράγματα. Και δεν είναι μόνο ότι «ξεχνούν» παλιές, αραχνιασμένες ιστορίες του μεσοπολέμου, όπως, ας πούμε, ποιες τάξεις και δυνάμεις στήριξαν το ναζισμό και το φασισμό, προτιμώντας τους, ως «μικρότερο» κακό, από το Μεγάλο της «ερυθράς απειλής». Έχουν περάσει χρόνια και δικαιολογούνται κάπως.

«Ξεχνούν» και τη συνεχή έκπτωση της δημοκρατίας που παρατηρείται, αλλού λιγότερο κι αλλού περισσότερο, σε όλες τις χώρες του ανεπτυγμένου ελεύθερου κόσμου, δηλαδή του ανεπτυγμένου αχαλίνωτου καπιταλισμού με πρώτες και καλύτερες τις χώρες που αποτελούν την καρδιά της δημοκρατικής Ευρώπης. «Ξεχνούν» και τις ανεξέλεγκτες κυβερνήσεις, εθνικές και διεθνικές, τύπου ΕΕ. «Ξεχνούν» και ποιοι, πώς και γιατί έφεραν την κρίση —αυτή την κρίση που φέρνει τους ανθρώπους σε απόγνωση και στην αγκαλιά του φασισμού. «Ξεχνούν» και τα Διευθυντήρια των κλειστών δωματίων. «Ξεχνούν» και τις δημοκρατικές εκτροπές των κυβερνήσεων που εκλέγονται με σοσιαλιστικά συνθήματα και υλοποιούν μέτρα τα οποία οι δεξιές θα δίσταζαν να πάρουν. «Ξεχνούν» και τις αντισυνταγματικές αποφάσεις των κοινοβουλίων που εξουσιοδοτούν τους Υπουργούς Οικονομικών να δεσμεύουν μια ολόκληρη χώρα για δεκαετίες, με τη μοναδική υποχρέωση να ενημερώνουν απλώς τους υπηκόους για τις αποφάσεις τους. «Ξεχνούν» και τις ψήφους των ακροδεξιών βουλευτών που στηρίζουν Μνημόνια και νομοσχέδια «σοσιαλιστικών» κομμάτων. «Ξεχνούν» και τη χειραγώγηση των πολυποίκιλων ιδεολογικών μεγαφώνων που επαναλαμβάνουν νυχθημερόν, αλλά σε άπειρες παραλλαγές, τόνους και αποχρώσεις, μια λέξη από τέσσερα γράμματα: ΤΙΝΑ. «Ξεχνούν» και τους «αντιτρομοκρατικούς» νόμους και τη διαρκώς αυξανόμενη καταστολή. «Ξεχνούν» και τη διαρκή επιτήρηση των καμερών και τον έλεγχο της ιδιωτικής μας ζωής. «Ξεχνούν» και τους παρακρατικούς τραμπούκους που πηγαίνουν χέρι-χέρι με τους κρατικούς φύλακες του Νόμου και της Τάξης. «Ξεχνούν», κοντολογίς, όλα αυτά που συμβαίνουν εδώ, τώρα, αυτή τη στιγμή, σε συνθήκες δημοκρατίας!

Όλα τα «ξεχνούν»! Όλα είναι διατεθειμένοι να τα «ξεχάσουν» εν ονόματι του «μεγαλύτερου κακού» (πάντα υπάρχει «μεγαλύτερο κακό»). Έτσι λένε οι «οδηγίες». Ή έτσι τους λέει η εσωτερική φωνή της ήττας, του φόβου, ή της παραίτησης, που έχουν εσωτερικεύσει μέχρι μυελού οστέων.

Δεν περνάει ο φασισμός, να περάσει ο εκφοβισμός;

Τι πρέπει να κάνουμε; Να μην αφήσουμε να περάσει αυτός ο τεχνηέντως διασπειρόμενος εκφοβισμός. Όσο απέναντι είμαστε απέναντι στο φασισμό (που διαρκώς πρέπει να θυμίζουμε ποιου κοινωνικοοικονομικού συστήματος γέννημα , θρέμμα και σωτήρας είναι), άλλο τόσο απέναντι πρέπει να είμαστε και στην προσχηματική επίκλησή του από τα πρόθυμα παπαγαλάκια του συστήματος. Υπάρχει βέβαια μια δυσκολία: τα παπαγαλάκια έχουν διάφορα χρώματα και, συχνά, γίνονται δυσδιάκριτα. Θέλει προσοχή. Για να μη μας φεύγουν και συνεχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους ελεύθερα, αλλά και για να μη βαφτίζουμε αβασάνιστα παπαγαλάκια όποιους, επιπόλαια ή αφελώς, σαγηνεύονται από τα συχνά ερυθρόμορφα χρώματά τους…



[1] Μην ψάχνετε για το δημοσίευμα (η πρώτη πρόταση του συγκεκριμένου άρθρου επιβεβαιώνει απλώς ότι υπήρξε). Έχουν αποσυρθεί στη ζούλα από τον πονηρό Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη κουτσουλομύτη. Πάρτε όμως μια μικρή γεύση:

Στο άρθρο του (τέλη Απριλίου) ο Τασούλης κατέληγε ως εξής:

«Ο πολιτικός χρόνος αυτής της κυβέρνησης έχει παρέλθει ,το πιθανότερο όμως είναι ότι και η επόμενη θα έχει ως βασικό κορμό της το ΠΑΣΟΚ. Είναι ανάγκη να έχει πρωθυπουργό τον κ. Παπανδρέου;».

Η φράση φαίνεται λίγο σιβυλλική στον Αρούλη (Δαβαράκη), ο οποίος και του ζητά με σχόλιό του διευκρινίσεις. Να τες:

«Κατ’ αρχήν γράφω ‘‘βασικό κορμό’’ το ΠΑΣΟΚ , άρα δεν θα είναι μόνο ΠΑΣΟΚ .Το ΠΑΣΟΚ ψηφίστηκε τον Οκτώβριο για να εφαρμόσει μία άλλη πολιτική από αυτή που τώρα χρειάζεται ο τόπος .Το ΠΑΣΟΚ δεν διαθέτει δημοκρατική νομιμοποίηση για τα μέτρα που θα ανακοινωθούν τα επόμενα 24ωρα .Να κάνουμε εκλογές; Δεν είμαστε αυτόχειρες . Άρα τι μένει; Μία κυβέρνηση σαν και εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Ιούλιο του 1974 , από όλους τους πολιτικούς χώρους .Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να έχει έκτακτες εξουσίες ,για να το πω πιο απλά η χώρα είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα άρθρα του συντάγματος πρέπει να βγουν ‘‘εκτός’’ η να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα [να] κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου , πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς (π.χ. πιλότοι της πολεμικής αεροπορίας ,απεργία εκπαιδευτικών μέσα στις εξετάσεις ). Στο Βέλγιο πριν μερικά χρόνια μία τέτοια κυβέρνηση συνασπισμού προχώρησε σε αναστολή ορισμένων συνταγματικών διατάξεων για ένα διάστημα . Ο κ Παπανδρέου είναι ακατάλληλος για να ηγηθεί μιας τέτοιας κυβέρνησης ‘‘εθνικής ανάγκης’’, μπορεί να είναι αντιπρόεδρος της και υπουργός των Εξωτερικών αλλά επικεφαλής πρέπει να είναι κάποιος που να μην διστάζει μπροστά σε όποιο κόστος . Η μόνη προϋπόθεση που θέτει η κοινωνία είναι να μοιραστεί το βάρος δίκαια».

[2] Έχουμε πει με άλλες αφορμές ότι ποτέ δεν μας κάθισε καλά η παροιμία που ασπάζονται πολλοί στην Αριστερά «τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Η διαδρομή της ζωής κάθε ανθρώπου δεν μπορεί να μηδενίζεται ή να αποτιμάται κατ’ επιλογήν. Το ίδιο όμως ισχύει σε κάθε περίπτωση. Άρα, ούτε τα στερνά τιμούν τα πρώτα, ούτε τα πρώτα δικαιώνουν τα στερνά!

[3] Το άρθρο περιείχε, έστω και ως παρεμπίπτον και en passant ζήτημα, και μια mini ανάλυση περί της μπούρδας «των δυο πολιτικών άκρων που ταυτίζονται», μια μπούρδα που συγκινεί και ελκύει το τρελό φορτηγό. Όμως το παρέβλεψε, εκτιμώντας, προφανώς ότι αυτή τη στιγμή κινδυνεύουμε από τον μελανόμορφο κι όχι τον ερυθρόμορφο φασισμό. Ό,τι και να πείτε, το φορτηγό, τρελό ξετρελό, μερικές φορές βλέπει πολύ μακριά. Μπορεί τα φρένα να έχουν σπάσει, αλλά η μεγάλη σκάλα είναι σε αρίστη κατάσταση…

[4] Εντάξει, το TVXS δεν είναι ούτε κύριος Κάργας, ούτε τρελό φορτηγό, μην τρελαθούμε! Εν τούτοις, κατά καιρούς, κάτι θεματάκια με ορισμένα «κομψά» άρθρα, καλή ώρα, προκύπτουν…


Η εικόνα, από το desktoprating.com. Το γκράφιτι δικό μας.

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Μνημόσυνο


–Να γράψουμε για τα Δεκεμβριανά του ’44;
–Να γράψουμε, βέβαια!
–Ωραία. Και τι να γράψουμε;
–Να γράψουμε μια ανάλυση για τον χαρακτήρα των Δεκεμβριανών λέω ’γω.
–Δηλαδή;
–Να ρε παιδί μου, τι ήταν τα Δεκεμβριανά; Ήταν εμφύλιος; Ήταν αντιιμπεριαλιστική εξέγερση στα πλαίσια της Εθνικής Αντίστασης που λέει κι ο Γλέζος; Ήταν ταξική επανάσταση; Αυτά.
–Μαλακίες λέτε. Γιατί να μην κάνουμε ένα ποστ ενημερωτικό για το πώς φτάσαμε στον Δεκέμβρη; Πόσοι τα ξέρουν από μας;
–Θα μπλέξουμε.
–Τι εννοείς;
–Εννοώ, ότι είναι μεγάλη ιστορία. Και ξέρετε πόσο πίσω πρέπει να πάμε; Δεν θα πρέπει να μιλήσουμε για τον Λίβανο και την Καζέρτα; Νομίζω ότι πάει μακριά η βαλίτσα και θα καταλήξουμε μ’ ένα ποστ μακρινάρι που δεν θα ’ναι για τα Δεκεμβριανά, αλλά θα καταλήγει απλώς εκεί.
–Εγώ συμφωνώ.
–Καλά, εσύ μονίμως συμφωνείς.
–Δεν κατάλαβα.
................................................................................
–Λοιπόν, τι κάνουμε;
................................................................................
–Να πω κι εγώ;
–Μπα, πώς το ’παθες; Πες.
–Να κάνουμε ένα μνημόσυνο.
–Τι θα πει αυτό;
–Αυτό που θα πει. Μνημόσυνο. Ένα μνημόσυνο ποστ. Και μ’ αυτόν τον τίτλο: Μνη-μό-συ-νο.
–Μήπως θες να φέρουμε και κανέναν παπά, να πλακώσει εδώ ο Λασκαράτος και να μας το κάνει καλοκαιρινό;
–Τώρα λες μαλακίες. Για να τα λέμε όλα, έτσι;
................................................................................
–Ωραία. Να κάνουμε μνημόσυνο. Και πώς ακριβώς λες να το κάνουμε;
–Είσαστε τελείως όργια. Πώς κάνουν τα μνημόσυνα;
–Με παπαδ…
–Έλα, κόψε τις μαλακίες. Να τελειώνουμε. Εγώ σηκώνομαι στις εφτά κάθε πρωί.
–Εντάξει, τις κόβω, τις κόβω. Στα σοβαρά: πώς σκέφτεσαι να το κάνουμε;
–Ρε παιδιά θα με τρελάνετε; Τι πώς θα το κάνουμε; Θα μνημονεύσουμε ονόματα. Αυτό δεν κάνουν στα μνημόσυνα;
–Ποια ονόματα;
–Ονόματα στην τύχη ρε όργια, συμβολικά!
–Ααα…
–Μάλιστα…
–Μπράβο ρε! Είστε έξυπνα παιδιά!... Πού σας βρήκα ο πούστης!
–Ωραίο. Μ’ αρέσει!
–Φυσικά και σ’ αρέσει αγόρι μου. Αφού το ’πα εγώ!... Κάτσε γράψ’ το.
–Και να βάλεις μέσα και τον Θοδωράκη απ’ την Πρέβεζα, της Δήμητρας.
–Ναι, εσένα περίμενα να μου το πεις!...
–Λοιπόν την κοπανάμε;
–Την κοπανάμε.
–Παιδιά, ένα τελευταίο: Σκεφτείτε να πλακώσει εδώ κάνας Γαβριηλίδης, να μας τα χώσει για νεκροφιλία!
–Θα σου ’λεγα τώρα… Άντε, δρόμο!


ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ, ΤΗΣ ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ, ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ, ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ, ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ, ΤΟΥ ΑΡΓΥΡΗ, ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ, ΤΗΣ ΚΙΚΗΣ, ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ, ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΟΥΛΑΣ, ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΑΚΗ, ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ, ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ, ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΙΔΑ, ΤΟΥ ΛΑΜΠΗ, ΤΗΣ ΜΙΜΙΚΑΣ, ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΑΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΕΒΕΖΑ ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΓΝΩΣΤΩΝ ΠΟΥ ΕΠΕΣΑΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΑΜΗΝ.



Στην εικόνα, φωτογραφία από το δίτομο λεύκωμα του Μανόλη Κασιμάτη «Φωτογραφίζοντας το Δεκέμβρη του ’44» που εκδόθηκε από την Πολιτιστική Εταιρία Φωτογραφίζοντας (eteriafotografizontas.blogspot.com).


Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Τσαρλατανισμός: Το τελευταίο(;) στάδιο ενός γελοίου ανθρωπάκου…



ΗΤΑΝ ΤΟ 2002, εννιά χρόνια ύστερα από το «Μετά» με το οποίο εγκαινίασε, κάπως δειλά, την έναρξη του «Μεγάλου Ελιγμού» και τη μετεγγραφή του από τις δυνάμεις της «αριστερής οπισθοδρόμησης» σ’ αυτές της «στοχαστικής προσαρμογής» στους «νέους» ανέμους του φιλελεύθερου (αχαλίνωτου) καπιταλισμού, που το enfant terrible της ελληνικής Αριστεράς αποφάσισε να ρίξει και το τελευταίο φύλλο συκής το οποίο έκρυβε(;) τη θλιβερή του γύμνια. Τότε, με το «Τάγκο του Τσε», προβάλλοντας επάνω στον Μεγάλο Επαναστάτη τον δικό του εξευτελισμό, τον έβαζε να κηρύσσει την πίστη του στην ΤΙΝΑ της Maggie the Great!

Από τότε, τα γεγονότα εκτυλίχθηκαν γρήγορα. Βουλευτής Επικρατείας με τη «Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη» του ΓΑΠ το 2004, κι ύστερα, με σταυρό πια, ξανά βουλευτής το 2007 και ξανά πέρυσι, αναβαπτισμένος στην Κολυμβήθρα του Σιλωάμ, την ψήφο του δημοκρατικού συρφετού. Στο μεταξύ και εκ παραλλήλου, ο τσαρλατάνος, αυτός ο Μητσοτάκης της Αριστεράς —από μια άποψη, γιατί κατά τα άλλα ο Μητσοτάκης δεν είναι καθόλου τσαρλατάνος—, συνέχιζε να γράφει τα βιβλία του. Το 2004 ενέσκηψε με το «Βαμπίρ και κανίβαλοι», όπου μας έκλεινε το μάτι συμμαχώντας με τη νέα γενιά εναντίον των βαμπίρ της προηγούμενης (της δικής του!), και προτρέποντάς μας να μη γίνουμε κανίβαλοι· απλώς να δούμε «ρεαλιστικά» τα πράγματα της Νέας Τάξης πραγμάτων. (Φυσικά, πήρε τ’ αρχίδια μας, εκτός από κάτι χάνους[1] σαν τα «ξαδέρφια» μας της Πασοκοδεξιοφιλελευθεροαριστεροδημοκρατικής πτέρυγας των G700 που έχουν κάνει μπαντιέρα τους τη «διαγενεακή δικαιοσύνη»). Μετά, το 2005, του ήρθε να μιλήσει για τους μεγάλους ηγέτες και είχαμε το «Ζητούνται αλχημιστές».

Ύστερα, το ’ριξε στο πόκερ (όχι στην πόκα, ο Μίμης είναι της «παγκοσμιοποίησης» ;-) ) κι έβγαλε το «Θηλυκό πόκερ» την επόμενη χρονιά. Εκεί, προσπαθούσε να μας εξηγήσει τα χρηματοοικονομικά του καπιταλισμού και να μας πείσει ότι «αντί να τα κοιτάμε έκπληκτοι πρέπει να τα μελετήσουμε, να αμυνθούμε στις υπερβολές τους, να εκμεταλλευθούμε τις ευκαιρίες τους».[2] Κι αυτό, γιατί «ακριβώς επειδή δεν είναι καιρός για μεγάλες αφηγήσεις —οι οποίες καθώς ισχυρίζεται ο Ανδρουλάκης ‘‘μυρίζουν θεολογία’’— ‘‘δεν μένουμε με σταυρωμένα χέρια, αλλά στρεφόμαστε σε μερικές αλλαγές που γνωρίζουμε με ασφάλεια ότι θα κάνουν καλύτερη τη ζωή των ανθρώπων’’».[2]

Πέρασαν δυο χρόνια, οι αγορές, δυστυχώς για μας, έγραψαν (κι αυτές!) στ’ αρχίδια τους τον Μίμη τον Θαυματοποιό και ξέσπασε η κρίση. Τότε, Εκείνος ξαναπήρε το όπλο του κι έκανε κόντρα ρελάνς με το «Λευκό κοτσύφι, blue tree, Μαύρο καράβι». Στο οποίο, κοντολογίς, μας ξαναλέει μ’ άλλα λόγια κι ανάμεσα από συνταγές μαγειρικής και ερωτικές φαντασιώσεις, οι οποίες μόνο σε αγάμητους μπορούν να προκύψουν, τα ίδια και τα ίδια που άρχισε να λέει φάτσα φόρα από το 2002 στο «Τάνγκο του Τσε»: «Μάγκες, μη χαλιέστε! Το παιχνίδι λέγεται ΤΙΝΑ. Γι’ αυτό ανοίξτε τα στραβά σας να μάθετε να το παίζετε κάπως ανεκτά, μπας και τη βγάλει σχετικώς καθαρή[3] το 20% από σας»!


ΕΔΩ ΚΑΙ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ, κυκλοφορεί το νέο πόνημα του Κρητός τσαρλατάνου. Τίτλος του, «Η Έβδομη Αίσθηση, troika μοίρα». Καταλαβαίνετε… Εν πάση περιπτώσει, θα το πάρουμε για να το μελετήσουμε και εν καιρώ θα τα πούμε επ’ αυτού. Έχει όμως γούστο να σας μεταφέρουμε ένα-δυο σημεία από μια ραδιοφωνική συνέντευξη που έδωσε στον Χατζηνικολάου με αφορμή αυτό το βιβλίο, για να δείτε πόσο σοφός (και στο πεδίο της οικονομίας) και τι μεγάλη κουφάλα και ποντικός ταυτόχρονα της πολιτικής είναι ο Μεγάλος Μίμης.

Διαβάζουμε λοιπόν στο σχετικό ρεπορτάζ του site της «Real News»:

Ο κ. Ανδρουλάκης μίλησε για κρίση «μακράς διάρκειας» και πρόσθεσε: «Το θέμα είναι πόσο θα χάσουμε. Πέφτουμε, πέφτουμε. Μέχρι να βρούμε πάτο και να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε» είπε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.

Ωραίος; Έχει κι άλλο!

Περιέγραψε τρία σενάρια για την εξέλιξη της κρίσης: Το ειδυλλιακό. Η χώρα θα βγει στις αγορές το 2013. Το σενάριο της αναδιάρθρωσης[4] του χρέους και το «καταστροφικό» με την κατάρρευση της ευρωζώνης.

Έχει κι άλλο!

«Αγαπώ τον Παπανδρέου, ανεβαίνει στον Γολγοθά με τον σταυρό του μαρτυρίου. Δεν θα του πετάξω πέτρες. Δεν μιλάει όμως μαζί μου. Υπάρχουν μηχανισμοί που σου λένε μόνο αυτό που θέλεις να ακούσεις…».

Τι λαμόγιο Θεέ μου! Στις παραμονές των περσινών βουλευτικών εκλογών, όταν ήταν απόλυτα βέβαιο πως θα τις κέρδιζε το ΠΑΣΟΚ, αλλά και τις πρώτες ώρες μετά, πριν σχηματιστεί η κυβέρνηση, έλεγε σε κάθε ευκαιρία ότι δεν θα δεχόταν καμία υπουργοποίηση γιατί η θέση από την οποία αποδίδει καλύτερα είναι του …συμβούλου από τα παρασκήνια! (Όχι, μαλάκας ήτανε να αναλάβει συγκεκριμένες ευθύνες!...).

Τώρα που έχουν σφίξει οι κώλοι για τα καλά, απεκδύεται τις ευθύνες και του συμβούλου!

Πώς να μη θυμηθείς τον Μανόλη Αναγνωστάκη; Και πώς να μην αλλάξεις το όνομα;

Α, ρε Μίμη, εγώ που μόνο τόξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μιά ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.



[1] Αναφερόμαστε σ’ αυτούς που τσιμπάνε το δόλωμα. Όχι στους λίγους που το ρίχνουν. Οι δεύτεροι δεν είναι καθόλου, μα καθόλου χάνοι. Αν ήταν, θα μίλαγε μαζί τους η Διαμαντοπούλου και θα έπαιρναν βραβείο με βούλα της ΕΕ; Μην είστε αφελείς… ;-)

[2] Μανώλης Πιμπλής, «Τα Νέα», 9 Δεκεμβρίου 2006.

[3]
Δηλαδή, να επιβιώσει διατηρώντας τα στοιχειώδη από όσα χαρακτηρίζουν κάποιον ως άνθρωπο...

[4] Μην πάει ο νους σας στο …κακό! Όταν μιλάει για αναδιάρθρωση εννοεί …«αναπρογραμματισμό της αποπληρωμής του χρέους»! Και πιο συγκεκριμένα: «Μπορεί να φανεί αρκετή μια μετατροπή των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεών μας στις κρίσιμες χρονιές σε ένα δεκαετές ομόλογο». (Συνέντευξη στο «7» της Ελευθεροτυπίας 21/11/2010, στην Παρή Σπίνου).


Η πρώτη εικόνα, από το facebook.com. Η δεύτερη, από το mimisandroulakis.blogspot.com

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Κέντρο. Όπως λέμε bull’s eye. Ή bullshit…


Με τη δημιουργία της «Δημοκρατικής Συμμαχίας» από τη Ντόρα, το πολιτικοκομματικό μέτωπο της «εθνικής συναίνεσης των φρονίμων», που στη δεδομένη στιγμή οικοδομείται με Κέντρο το ΠΑΣΟΚ, την πιο εκφυλισμένη και εξευτελισμένη σοσιαλδημοκρατία της Ευρώπης αυτή την περίοδο, αποκτά ένα ακόμα δεκανίκι.

Το δεκανίκι αυτό έχει μια ιδιαίτερη χρησιμότητα και, θα λέγαμε, καλείται να παίξει έναν κομβικό ρόλο στη θωράκιση του κλυδωνιζόμενου συστήματος πλέον (κι όχι απλά του δικομματισμού, έτσι καθώς οι εξελίξεις στην Ελλάδα γίνονται όλο και πιο δυσοίωνες και το οικοδόμημα της ευρωζώνης, τουλάχιστον με τη σημερινή του μορφή, τρίζει εκ θεμελίων).

Τώρα το ΠΑΣΟΚ μπορεί ταχέως να πάρει τις αποστάσεις του από το «ριζοσπαστικό» κομμάτι της Δεξιάς. Έτσι, θα απαλλαγούν επιτέλους και οι φίλοι και οπαδοί του από το «κόλλημα» που τους κάνουμε στα blogs και στις παρέες, εμείς τα αριστερά μιάσματα, όταν τους θυμίζουμε με ποιών ψήφους, εκτός από τους δικούς τους, υπερψηφίστηκε το Μνημόνιο στη Βουλή, ή τους ρωτάμε να μας πούνε ποιον ψήφισε για «Αττικάρχη» στον Β´ γύρο το 5,29% της Χρυσής Αυγής και πώς ακριβώς βγήκε ο Τατούλης, Δεσπότης του Μορέως…

Το μήνυμα το έχει πιάσει πρώτος-πρώτος —ποιος άλλος;— το τσακάλι ο Καρατζαφέρης. Ήδη σήμερα τα ραδιόφωνα λέγανε ότι πιάνει έναν-έναν τους ύποπτους για προσχώρηση στην ποδιά της Ντόρας βουλευτές της ΝΔ και τους κάνει ψηστήρι να μην αποχωρήσουν…

Έτσι το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, μετά τα γεμίσματα προς τα αριστερά του από τη «σύγχρονη» αριστερά της ΔΗΜΑΡ και, λίγο, από τους ΟΠ, ξεφορτώνεται τώρα τις ανεπιθύμητες προσχώσεις προς τα δεξιά του και τις αντικαθιστά με τη σύγχρονη Δεξιά της ΔΗΣΥ (που, εννοείται, κινείται έξω από τις «ξεπερασμένες διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος» Αριστεράς και Δεξιάς!).

Τώρα η Αριστερά, βλέποντας αυτές τις προπαρασκευαστικές κινήσεις των αντιπάλων, μη νομίζετε ότι κοιμάται!

Το ΚΚΕ επανεξετάζει την πολιτική συμμαχιών του σε αλλεπάλληλες συσκέψεις. Από καλά διασταυρωμένες πληροφορίες της ΥΤΣΕΚΑ μας, φαίνεται να καταλήγει στο συμπέρασμα πως ο κύριος λόγος που η «Λαϊκή Συσπείρωση» δεν πήγε όσο καλά υπολογίζανε είναι το γεγονός ότι στην πορεία έγινε υπερβολικά πλατιά, με αποτέλεσμα να ψηφιστεί και από οπορτουνιστικά στοιχεία. Ήδη το ΠΓ έχει εκδώσει οδηγία για να επανεξεταστούν οι κατάλογοι των επιρροών και να ξεκαθαριστούν από όσους δεν μπορέσουν να αποδείξουν ότι ψηφίζουν σταθερά το Κόμμα (με κεφαλαίο κ) από το 1974 και μετά.

Ο ΣΥΝ έχει αναθέσει σε επιτροπή εμπειρογνωμόνων με επικεφαλής τον Γιάννη Μηλιό να επεξεργαστεί μια θεωρία η οποία θα στηρίζει τη γραμμή του αριστερού ευρωπαϊσμού βάσει των αναλύσεων του Λένιν (και του Αλαβάνου) περί αδύναμου κρίκου(!), έτσι ώστε το κόμμα (με μικρό κ) να πάρει τις απαραίτητες αποστάσεις από τον ψευδεπίγραφο αριστερό ευρωπαϊσμό της ΔΗΜΑΡ, ο οποίος στηρίζεται στις αναλύσεις του Μπερνστάιν!

Στον χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνεχίζονται οι άοκνες προσπάθειες της ανατροπής του καπιταλισμού εδώ και τώρα. Το πρόβλημα είναι ότι μεγάλα ποσοστά των εργαζομένων μαζών μένουν παγερά αδιάφορα, επειδή εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο καπιταλισμός έχει ήδη ανατραπεί εδώ και τότε (1981) και σταθεροποιήθηκε οριστικά μετά την αντεπαναστατική περίοδο της κυβέρνησης Μητσοτάκη (1990 – 1993). Οι σύντροφοι έχουν εντοπίσει το πρόβλημα, αλλά πιστεύουν ότι θα λυθεί μόνο στους ανοιχτούς χώρους των δρόμων και όχι στους κλειστούς των κομματικών γραφείων (που δεν διαθέτουν κι όλοι άλλωστε…).

Τέλος, οι Left G700 αποφάσισαν να ακούσουν τη συμβουλή ενός παλιού συντρόφου και να κόψουν τις μπύρες, ρίχνοντάς το στα τσίπουρα. Έτσι, θα εξοικονομήσουν πόρους, ώστε να μπορέσουν να εξασφαλίσουν τα εισιτήρια μετάβασης στην Ουγκάντα, όπου εσχάτως παρατηρείται υψηλή ζήτηση εργατικών χεριών.



Η εικόνα είναι του Jerry Alcantara. Από το redbubble.com

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Η κρυφή γοητεία της Αριστεράς


Επηρεασμένοι από κάποιες πρόσφατες και έντονες συζητήσεις, αναλογιστήκαμε για μια ακόμα φορά τη γοητεία της έννοιας ‘Αριστερά’. Και μπορούμε να πούμε ότι οι ελπίδες μας αναπτερώθηκαν.

Δεν αναλογιστήκαμε τη φανερή της γοητεία. Πα να πει, όχι αυτή που νιώθεις να διαθέτει ακόμα, παρά τα στραπάτσα και τις διαψεύσεις και τις καταρρεύσεις, όχι αυτή που τη βλέπεις, σχεδόν την αγγίζεις, όταν είσαι ανάμεσα σε ενθουσιασμένα πλήθη με Κόκκινες Σημαίες, συνθήματα και πανό ή όταν βρίσκεσαι στριμωγμένος σε μια κακοφωτισμένη και γεμάτη καπνούς αίθουσα, να συζητάς μια νέα προσπάθεια, μια ακόμα απόπειρα. Όχι αυτή, όχι.

Αναλογιστήκαμε την κρυφή της γοητεία.

Αυτό δηλαδή που κάνει πολλούς ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν και δεν είχαν ποτέ την παραμικρή σχέση με τις ιδέες της Αριστεράς να λένε: «Εγώ είμαι πιο αριστερός από σένα, δεν έχω εξοχικό».

Ή να λένε: «Τι τα θέλεις νεαρέ, αριστερός είναι ο ηθικός, ο σωστός άνθρωπος, αυτό μ’ έμαθε η ζωή».

Ή, ακόμα, να λένε: «Η μόνη διαφορά μας είναι ότι εγώ το δηλώνω πως δεν είμαι αριστερός, ενώ εσύ παριστάνεις τον αριστερό γιατί δεν έχεις τα κότσια να το ομολογήσεις».

Τι είναι όλα αυτά, από ανθρώπους, επαναλαμβάνουμε, που ούτε πέρασαν, ούτε ακούμπησαν ποτέ, έστω κι από μακριά, την Αριστερά;

Και τι είναι τα παρόμοια που ακούγονται από ανθρώπους που και πέρασαν και ακούμπησαν από αυτήν, αλλά τώρα, για διάφορους λόγους, άλλοτε αντικειμενικούς κι άλλοτε ιδιοτελείς, τα παράτησαν;

Τι είναι εκείνο που τα υπαγορεύει όλα αυτά και τα φέρνει από το βάθος της ψυχής τους στο στόμα των ανθρώπων;

Δεν είναι η γοητεία που ασκεί η ιδέα να είσαι εθελοντικά στρατευμένος στο όραμα ενός καλύτερου κόσμου ριζικά διαφορετικού από τον άθλιο που ζούμε τώρα, παρακινούμενος εσωτερικά από εκείνο το κατά Μπαντιού ανιδιοτελές συμφέρον; Μια γοητεία που εξωτερικεύεται αντεστραμμένη και εκφράζεται ως εχθρότητα και απόρριψη προς όσους έχουν αφεθεί σε αυτήν από εκείνους που κατά βάθος επίσης θα ήθελαν να έχουν κυριευθεί από την ίδια γοητεία;

Αυτό είναι παιδιά, μην έχετε καμιά αμφιβολία. Κι ο Ναζίμ είχε λάθος. Το «πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο» δεν είναι «ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει», ούτε «ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε».

Είναι ένας άνθρωπος που αντιστέκεται και επιμένει να πριονίζει αυτές τις αλυσίδες.

Πώς να μην έχει γοητεία ένα τέτοιο μεγαλείο;


Η εικόνα από το mccullagh.org

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Χρό-ο-νια Πολλάαα, στα παιδιά που την τρώνε τη φό-ο-ο-λα!…


Διαβάζουμε στη σημερινή «Ελευθεροτυπία»:

«Ο επικεφαλής του ΔΝΤ μιλώντας στο ραδιοφωνικό δίκτυο France Inter υποστήριξε πως τα νέα προγράμματα του Ταμείου και ειδικά το πρόγραμμα οικονομικής στήριξης της Ελλάδας έχουν συγκροτηθεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να επιτυγχάνεται η αποκατάσταση της ισορροπίας, αλλά με την προστασία των πλέον αδύναμων και κοινωνικά ευάλωτων ομάδων. ‘‘Όταν τα έλεγα αυτά, μού έλεγαν, ναι, λέγε εσύ, αλλά το ΔΝΤ είναι φιλελεύθερο... Η πραγματικότητα είναι ότι έγιναν εκλογές (στην Ελλάδα) και ότι η Αριστερά στην εξουσία νίκησε’’, είπε. ‘‘Αυτό που με ενδιαφέρει δεν είναι ότι νίκησε η Αριστερά, αλλά ότι η κυβέρνηση, με το πρόγραμμα του ΔΝΤ, έγινε κατανοητή από την κοινή γνώμη και ότι η κοινή γνώμη υποστηρίζει την κυβέρνηση’’, πρόσθεσε. Ο Ντομινίκ Στρος-Καν τόνισε επίσης ότι κάτι αντίστοιχο δεν έχει συμβεί ποτέ στο παρελθόν. ‘‘Δεν έχει ποτέ συμβεί, παρά το τόσο σκληρό πρόγραμμα που οι Έλληνες υποχρεώθηκαν να υποστηρίξουν, το να γίνει κατανοητό στον πληθυσμό πως ήταν αναγκαίο και αυτός τελικά να υποστηρίξει στην πλειοψηφία του την υπάρχουσα κυβέρνηση’’».

Μας δημιουργείται μια κομβική απορία (όχι, δεν είναι για το αν το ΠΑΣΟΚ μπορεί να καταταχθεί στην Αριστερά, τόσο μαλάκες δεν είμαστε!):

Τελικά, υπάρχει Αριστερά και Δεξιά; Υπάρχουν ακόμα αυτές οι διχαστικές γραμμές που χωρίζουν τα Έθνη στα δυο με κηρύγματα ταξικού μίσους και αλληλοσπαραγμού; Γιατί εμείς έχουμε μείνει με την εντύπωση ότι οι διαχωριστικές γραμμές έχουν ξεθωριάσει μέχρι εξαφάνισης, αφ’ ότου το Σιδηρούν Παραπέτασμα εσχίσθη ως χασές και επήλθε το Τέλος της Ιστορίας.

Περίεργο πράγμα αυτή η Αριστερά, είπαμε μεταξύ μας. Τη μια είναι ιδεολόγημα του παρελθόντος και την άλλη ανασταίνεται και είναι εδώ, ανάμεσά μας, ολοζώντανη, όπως σας βλέπουμε και μας βλέπετε! Κι όχι μόνο αυτό. Δεν φτάνει που είναι ολοζώντανη, όχι. Επιπλέον, όπως μας λέει ο σύντροφος Ντομινίκ, είναι και στην Εξουσία!

Η Αριστερά στην Εξουσία κι εμείς στον …κόσμο μας!

Μα να μη μυριστούμε τίποτε; Να μη δούμε τα σημάδια; Να μη το πάρουμε πρέφα; —καταραμένη πόκα, μάς κατέστρεψες!

Ε, να το κλείσουμε το ρημάδι! Να το κλείσουμε και να πάμε για ψάρεμα!

Δεν θα πάμε ως ψαράδες; Άλλος θα ’ναι ο ψαράς;

Και τι πειράζει; Ας πάμε ως σκουλήκια!

Για δόλωμα!



Η photo από το 4youthesite.gr