Ευρωπαϊκή Ένωση ή τανκς: Η καλλιέργεια του φόβου για τη «δημοκρατική εκτροπή» ως χαρτί-μπαλαντέρ για την περίπτωση που η παρτίδα δυσκολέψει…

Των «φρονίμων» τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν! Έτσι, παρ’ όλο που, προς το παρόν, οι αντιδράσεις σε κλίμακα αντίστοιχη με το βάρος του οδοστρωτήρα που ισοπεδώνει τις ζωές της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων —δηλαδή σε κλίμακα που να κλονίζουν το σύστημα— παραμένουν όνειρα θερινής νυκτός (ο πανεργατικός Δεκέμβρης, όταν «θα γίνει χαμός, θα γίνει πανικός», είναι ακόμα στο δρόμο, όλο έρχεται και έρχεται, αν και κοντεύουν Χριστούγεννα…), οι πρώτες φωνές των «φρονίμων» έχουν αρχίσει να ακούγονται, εν είδει «ψιθύρων» φυσικά. Εννοείται πως μιλάμε μόνο για τους «ψιθύρους» που έτυχε να φτάσουν στα δικά μας αυτιά. Είναι σίγουρο ότι θα έχουν ακουστεί πολύ περισσότεροι…

Τι λένε οι «ψίθυροι»; Ότι οι συνθήκες που διαμορφώνονται κατά τη διάρκεια μεγάλων οικονομικών κρίσεων (όπως η σημερινή, υπονοείται, αλλά δεν λέγεται και ευθέως, για να μην τροφοδοτηθεί η «καταστροφολογία» των «ακραίων»…) αντιπροσωπεύουν το ιδανικό έδαφος για να ευδοκιμήσει το άνθος του φασισμού. Το οποίο άνθος, υπενθυμίζεται εντέχνως, δεν είναι υποχρεωτικό να «ανοίξει» μέσω πραξικοπημάτων του «παλιού καλού καιρού» (οι εποχές έχουν αλλάξει, υπονοείται και πάλι), αλλά και μέσω δημοκρατικών διαδικασιών. Εδώ, οι καιροί και πάλι αλλάζουν, αλλά γυρίζοντας προς τα …πίσω αυτή τη φορά, τόσο όσο χρειάζεται για να μας υπενθυμίσουν οι ψιθυριστές τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και τη νομότυπη κατάλυσή της από το πρώτο κόμμα των εκλογών του 1932, το Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei του Αδόλφου!

Μέσα από αυτό τα ταξίδι στην Ιστορία, δεν είναι δύσκολο να θυμηθούν τα προς πειθάρχηση πλήθη ότι τέτοιες μέρες πριν δυο χρόνια κάποιοι ζητούσαν να βγει ο στρατός απ’ τους στρατώνες για να επιβάλλει την τάξη («Σκέψου γυναίκα πόσο άσχημα είναι τα πράγματα, για να αναγκάζεται να το λέει ο φιλελεύθερος Μάνος! Λες να ’χουμε κονσερβοκούτια πάλι;»). Ούτε είναι δύσκολο να θυμηθούν τον Μητσοτάκη που με ύφος σκοτεινό έλεγε στις αρχές της χρονιάς πως «ανησυχεί για τις κοινωνικές αναταραχές τις οποίες μπορεί να έχομε» ή τον Τέλλογλου και τον Γιανναρά που, με αφορμή τις καλοκαιρινές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ, μιλούσαν φάτσα φόρα για «αναστολή[1] ‘‘ορισμένων’’ άρθρων του Συντάγματος» ή για θέση του ΚΚΕ εκτός νόμου! Τώρα, βάλτε και την πολιτική ιστορία της Ελλάδας στα πρώτα ¾ του 20ου αιώνα, προσθέστε λίγη «Χρυσή Αυγή», κάμποσο Άγιο Παντελεήμονα και ένα κουταλάκι Άγιο Άνθιμο, και το «φαγητό» είναι έτοιμο για σερβίρισμα:

«Καθίστε καλά γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Ο φασισμός σηκώνει κεφάλι!».

Τρεις περιπτώσεις

Δεν έχει νόημα να μεταφέρουμε εδώ την αίσθηση από κουβέντες (ή γκριμάτσες και βλέμματα) που έχουμε νιώσει εδώ κι εκεί στην καθημερινή μας ζωή. Θα περιοριστούμε σε τρεις περιπτώσεις τέτοιων «ψιθύρων» που αλιεύσαμε στο διαδίκτυο. Η πρώτη έχει πολύ γέλιο.

Αφορά στην περίπτωση ενός από τα πολλά παπαγαλάκια του συστήματος που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Όμως, δεν πρόκειται για τυχαίο παπαγαλάκι, παρ’ όλο που δεν είναι πολύ γνωστό. Είναι από αυτά που ξεκίνησαν από την αριστερά (της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας, η οποία, βέβαια, μας έχει αφήσει χρόνους προ πολλών δεκαετιών), και μάλιστα με αντιστασιακή δράση στη χούντα των συνταγματαρχών, για να καταλήξουν στην αυλή του Σημίτη και των (καπιταλιστικών) εκσυγχρονιστικών «αναδιαρθρώσεων». Επιπλέον, το συγκεκριμένο παπαγαλάκι, ίσως επειδή νομίζει ότι οι αντιστασιακές δάφνες του παρελθόντος, είναι το αντίδοτο[2] «δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν», συνηθίζει να κάνει πολύ τον κάργα. Τόσο που δεν θα διστάζαμε να τον αποκαλούμε από τούδε και στο εξής κύριο Κάργα. Αυτός λοιπόν ο κύριος Κάργας την πάτησε σαν αρχάριος (που δεν είναι). Ακούστε:

Πήρε το μάτι του ένα άρθρο που γράφτηκε στη «Wall Street Journal» . Είτε επειδή διάβασε μόνο τον τίτλο του («Crisis of Democracy Faces Euro Zone») —το πιθανότερο—, είτε επειδή διάβασε το άρθρο στα πεταχτά και επιπόλαια, έσπευσε να ποστάρει με σχόλιο το link, τονίζοντας ταυτόχρονα πως πρόκειται για «το ΠΡΩΤΟ ΑΡΘΡΟ μεγάλου Αγγλοσαξωνικού εντύπου (δλδ. ‘‘WALL STREET JOURNAL’’) που μιλάει απερίφραστα για κίνδυνο η οικονομική κρίση να αναβαπτιστεί σε ΚΡΙΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ». (Μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία τι ήθελε να πει ο ποιητής. Σας μιλάμε μετά λόγου γνώσεως…)

Ήταν αυτό που λένε «θέλει η εκδιδόμενη να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει»! Γιατί όσα έγραφε ο αρθρογράφος της WSJ καθόλου δεν ήταν πως «the fascists are coming», όπως νόμισε ο κύριος Κάργας μας. Αυτό που έλεγε ο αρθρογράφος ήταν, με δυο λόγια, όσα υποστηρίζει εδώ και πολλά χρόνια η Αριστερά για το μόρφωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα οποία καταγγέλλονται από τον κύριο Κάργα και το σινάφι του ως «δογματικά παραληρήματα ανθρώπων που έχουν μείνει στην παλαιολιθική εποχή»! Ότι δηλαδή το εξάμβλωμα αυτό που ονομάζεται ΕΕ δεν είναι τίποτε άλλο από μια νομιμοφανής ολιγαρχική συμμορία του πλούτου, με ελάχιστη νομιμοποίηση κι ακόμα πιο ισχνή υποχρέωση λογοδοσίας, η οποία παίρνει αποφάσεις εναντίον των συμφερόντων των λαών της Ευρώπης! Η μόνη διαφορά: εκείνος, που, βέβαια, δεν είναι νεομπολσεβίκος όπως οι αφεντιές μας και όλοι όσοι ακολουθούν τη «δογματική και ακραία Αριστερά», βλέπει αυτή τη made in EE αντιδημοκρατική κατασκευή να οικοδομείται τώρα. Εντάξει. Για τη WSJ μιλάμε, όχι για την Правда της λενινιστικής περιόδου!

Η δεύτερη περίπτωση «καθίστε στ’ αυγά σας, έρχονται οι φασίστες» έχει να κάνει με αυτό το τρελό φορτηγό που κυκλοφορεί ανεξέλεγκτο στο διαδίκτυο με σπασμένα φρένα, καίγοντας ενάμισο λίτρο λάδια ανά κλικ και, επιπλέον, με διάφορες άδειες κυκλοφορίας και πινακίδες επαρχιακών πόλεων της Ελλάδας, αλλά και χωρών του εξωτερικού, οι οποίες εκτείνονται μέχρι τα Καρπάθια όρη (ενίοτε μέχρι και τη Μαύρη Θάλασσα ή το Βόσπορο)! Αυτό λοιπόν το τρελό φορτηγό που έχει κάνει σκοπό ζωής του την πάλη ενάντια στον εθνολαϊκισμό (δεξιό κι αριστερό, παρακαλούμε! —εδώ ανιχνεύεται και ολίγος Μαραντζίδης…) θεώρησε πρόσφατα χρήσιμο να υπενθυμίσει στην ομήγυρη με την οποία συζητούσε το ενδεχόμενο η κρίση να φέρει και τον φασισμό, λινκάροντας ένα παλαιότερο και ομότιτλο άρθρο[3]της «Ελευθεροτυπίας». Έτσι θεώρησε πως τσιμεντάρισε για μια ακόμα φορά την έμμεση αλλά σαφή υποστήριξή του προς το «αναγκαίο κακό» του Μνημονίου… (Κούνια που το κούναγε. Ή μάλλον, τιμόνι που το οδηγούσε…).

Η τρίτη και πιο πρόσφατη περίπτωση επίκλησης του φασιστικού μπαμπούλα είναι ένα «κομψό» άρθρο που διαβάσαμε στο TVXS[4] και το είδαμε να αναπαράγεται σε ένα από τα blogs (ένα είδαμε εμείς) που «μάχονται» για «τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία» σε στενή συμμαχία με τον Πάσχο Μανδραβέλη (ο οποίος αγωνίζεται για «τον καπιταλισμό με δημοκρατία και ελευθερία»).

Το άρθρο στηρίζεται στη συρραφή και την κατάλληλη «επεξεργασία» δυο άρθρων από τους «Financial Times» εκ των οποίων το πρώτο (Philip Stephens) μιλάει για την αναδίπλωση των ευρωπαϊκών χωρών στον εαυτό τους και το δεύτερο (Klaus Schweinsberg, καθηγητής της στρατιωτικής Ακαδημίας Αμβούργου και διευθυντής του «Κέντρου Στρατηγικής και Ανώτερης Ηγεσίας») για τους κινδύνους ενόπλων συγκρούσεων που με την ενίσχυση των εθνικιστικών ιδεών και την περαιτέρω άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων μπορεί να προκύψουν. Παρά δε το ότι τιτλοφορείται «Μια νέα μορφή εθνικισμού στο κατώφλι της Ε.Ε.» ο «ράφτης» του άρθρου δεν μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει σε τι συνίσταται αυτός ο «νέος εθνικισμός», αν και ο αρχικός συγγραφέας Philip Stephens το κάνει. Έτσι, ενδεχομένως, διαβάζεις εσύ το άρθρο, βλέπεις τα περί νέων εθνικισμών, βλέπεις και τα περί ενόπλων συγκρούσεων του κυρίου Καθηγητού και, όσο να ’ναι, κουμπώνεσαι. Ενδεχομένως δε, (πάντα ενδεχομένως, εννοείται), λες κιόλας, «δεν καθόμαστε στ’ αυγά μας, μπας και βγει από κανένα και τίποτε φαγώσιμο;»…

Εκφοβίστε, εκφοβίστε, στο τέλος κάτι θα μείνει!

Δεν θέλει πολύ φιλοσοφία να καταλάβει κανείς πόσο βολικοί είναι οι «ψίθυροι» περί του «επερχόμενου φασισμού». Βολικοί όσο ο μπαλαντέρ της τράπουλας που, σαν τον έχεις, τον κάνεις ό,τι θέλεις. Και μάλιστα πολλαπλώς βολικοί. Γιατί όχι μόνο επενεργούν εκβιαστικά στον κόσμο και ανακόπτουν την όποια διάθεση έχει να αγωνιστεί συλλογικά και οργανωμένα κόντρα σε όσα μας έχουν ήδη επιβάλλει και σε όσα πρόκειται να ακολουθήσουν, που είναι και το κυρίως ζητούμενο άλλωστε, αλλά και γιατί οι «ψιθυριστές» επιτυγχάνουν κάτι τέτοιο από θέσεις «πρωτοπορίας», δηλαδή από τις θέσεις που στην κοινή συνείδηση κατέχει η Αριστερά, ως ο πιο ασυνθηκολόγητος αντίπαλος του φασισμού με το θλιβερό προνόμιο να έχει καταβάλει διαχρονικά και διεθνώς το βαρύτερο τίμημα από κάθε άλλο αντιφασιστική δύναμη στην πάλη εναντίον του. Ακριβώς δε επειδή εμφανίζονται ως πρωτοπόροι αντιφασίστες, η επιχειρηματολογία εναντίον της κινδυνολογίας τους πρέπει να διατυπώνεται με προσοχή, ώστε να τους αφαιρείται η δυνατότητα να σε παρουσιάσουν, κατά τη συνήθειά τους, ως τυφλωμένο από την αντικαπιταλιστική διάθεση που δεν βλέπει τη φασιστική απειλή, αν και είναι κάτω απ’ τη μύτη του, ή αδιάφορο μπροστά στο ενδεχόμενο η αστική δημοκρατία να μετατραπεί σε αστική δικτατορία, έστω και μετά από «νόμιμη» αναστολή ορισμένων άρθρων του Συντάγματος, επειδή, τάχα, ασπάζεσαι το δόγμα «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος», ή επειδή είσαι δήθεν της άποψης πως «όσο χειρότερα, τόσο καλύτερα». Επιπλέον: η καταγγελία αυτής της κινδυνολογίας επί τη βάσει της προσχηματικά αντιφασιστικής ρητορείας δίνει πάντα τη δυνατότητα να κατηγορηθείς για δίκη προθέσεων. Σε κάθε περίπτωση βγαίνουν κερδισμένοι. Ακριβώς όπως συμβαίνει όταν παίζεις τον μπαλαντέρ σου…

Αμνησίες

Φυσικά, οι φίλοι μας «ξεχνούν» κάμποσα πράγματα. Και δεν είναι μόνο ότι «ξεχνούν» παλιές, αραχνιασμένες ιστορίες του μεσοπολέμου, όπως, ας πούμε, ποιες τάξεις και δυνάμεις στήριξαν το ναζισμό και το φασισμό, προτιμώντας τους, ως «μικρότερο» κακό, από το Μεγάλο της «ερυθράς απειλής». Έχουν περάσει χρόνια και δικαιολογούνται κάπως.

«Ξεχνούν» και τη συνεχή έκπτωση της δημοκρατίας που παρατηρείται, αλλού λιγότερο κι αλλού περισσότερο, σε όλες τις χώρες του ανεπτυγμένου ελεύθερου κόσμου, δηλαδή του ανεπτυγμένου αχαλίνωτου καπιταλισμού με πρώτες και καλύτερες τις χώρες που αποτελούν την καρδιά της δημοκρατικής Ευρώπης. «Ξεχνούν» και τις ανεξέλεγκτες κυβερνήσεις, εθνικές και διεθνικές, τύπου ΕΕ. «Ξεχνούν» και ποιοι, πώς και γιατί έφεραν την κρίση —αυτή την κρίση που φέρνει τους ανθρώπους σε απόγνωση και στην αγκαλιά του φασισμού. «Ξεχνούν» και τα Διευθυντήρια των κλειστών δωματίων. «Ξεχνούν» και τις δημοκρατικές εκτροπές των κυβερνήσεων που εκλέγονται με σοσιαλιστικά συνθήματα και υλοποιούν μέτρα τα οποία οι δεξιές θα δίσταζαν να πάρουν. «Ξεχνούν» και τις αντισυνταγματικές αποφάσεις των κοινοβουλίων που εξουσιοδοτούν τους Υπουργούς Οικονομικών να δεσμεύουν μια ολόκληρη χώρα για δεκαετίες, με τη μοναδική υποχρέωση να ενημερώνουν απλώς τους υπηκόους για τις αποφάσεις τους. «Ξεχνούν» και τις ψήφους των ακροδεξιών βουλευτών που στηρίζουν Μνημόνια και νομοσχέδια «σοσιαλιστικών» κομμάτων. «Ξεχνούν» και τη χειραγώγηση των πολυποίκιλων ιδεολογικών μεγαφώνων που επαναλαμβάνουν νυχθημερόν, αλλά σε άπειρες παραλλαγές, τόνους και αποχρώσεις, μια λέξη από τέσσερα γράμματα: ΤΙΝΑ. «Ξεχνούν» και τους «αντιτρομοκρατικούς» νόμους και τη διαρκώς αυξανόμενη καταστολή. «Ξεχνούν» και τη διαρκή επιτήρηση των καμερών και τον έλεγχο της ιδιωτικής μας ζωής. «Ξεχνούν» και τους παρακρατικούς τραμπούκους που πηγαίνουν χέρι-χέρι με τους κρατικούς φύλακες του Νόμου και της Τάξης. «Ξεχνούν», κοντολογίς, όλα αυτά που συμβαίνουν εδώ, τώρα, αυτή τη στιγμή, σε συνθήκες δημοκρατίας!

Όλα τα «ξεχνούν»! Όλα είναι διατεθειμένοι να τα «ξεχάσουν» εν ονόματι του «μεγαλύτερου κακού» (πάντα υπάρχει «μεγαλύτερο κακό»). Έτσι λένε οι «οδηγίες». Ή έτσι τους λέει η εσωτερική φωνή της ήττας, του φόβου, ή της παραίτησης, που έχουν εσωτερικεύσει μέχρι μυελού οστέων.

Δεν περνάει ο φασισμός, να περάσει ο εκφοβισμός;

Τι πρέπει να κάνουμε; Να μην αφήσουμε να περάσει αυτός ο τεχνηέντως διασπειρόμενος εκφοβισμός. Όσο απέναντι είμαστε απέναντι στο φασισμό (που διαρκώς πρέπει να θυμίζουμε ποιου κοινωνικοοικονομικού συστήματος γέννημα , θρέμμα και σωτήρας είναι), άλλο τόσο απέναντι πρέπει να είμαστε και στην προσχηματική επίκλησή του από τα πρόθυμα παπαγαλάκια του συστήματος. Υπάρχει βέβαια μια δυσκολία: τα παπαγαλάκια έχουν διάφορα χρώματα και, συχνά, γίνονται δυσδιάκριτα. Θέλει προσοχή. Για να μη μας φεύγουν και συνεχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους ελεύθερα, αλλά και για να μη βαφτίζουμε αβασάνιστα παπαγαλάκια όποιους, επιπόλαια ή αφελώς, σαγηνεύονται από τα συχνά ερυθρόμορφα χρώματά τους…


[1] Μην ψάχνετε για το δημοσίευμα (η πρώτη πρόταση του συγκεκριμένου άρθρου επιβεβαιώνει απλώς ότι υπήρξε). Έχουν αποσυρθεί στη ζούλα από τον πονηρό Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη κουτσουλομύτη. Πάρτε όμως μια μικρή γεύση:

Στο άρθρο του (τέλη Απριλίου) ο Τασούλης κατέληγε ως εξής:

«Ο πολιτικός χρόνος αυτής της κυβέρνησης έχει παρέλθει ,το πιθανότερο όμως είναι ότι και η επόμενη θα έχει ως βασικό κορμό της το ΠΑΣΟΚ. Είναι ανάγκη να έχει πρωθυπουργό τον κ. Παπανδρέου;».

Η φράση φαίνεται λίγο σιβυλλική στον Αρούλη (Δαβαράκη), ο οποίος και του ζητά με σχόλιό του διευκρινίσεις. Να τες:

«Κατ’ αρχήν γράφω ‘‘βασικό κορμό’’ το ΠΑΣΟΚ , άρα δεν θα είναι μόνο ΠΑΣΟΚ .Το ΠΑΣΟΚ ψηφίστηκε τον Οκτώβριο για να εφαρμόσει μία άλλη πολιτική από αυτή που τώρα χρειάζεται ο τόπος .Το ΠΑΣΟΚ δεν διαθέτει δημοκρατική νομιμοποίηση για τα μέτρα που θα ανακοινωθούν τα επόμενα 24ωρα .Να κάνουμε εκλογές; Δεν είμαστε αυτόχειρες . Άρα τι μένει; Μία κυβέρνηση σαν και εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Ιούλιο του 1974 , από όλους τους πολιτικούς χώρους .Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να έχει έκτακτες εξουσίες ,για να το πω πιο απλά η χώρα είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα άρθρα του συντάγματος πρέπει να βγουν ‘‘εκτός’’ η να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα [να] κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου , πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς (π.χ. πιλότοι της πολεμικής αεροπορίας ,απεργία εκπαιδευτικών μέσα στις εξετάσεις ). Στο Βέλγιο πριν μερικά χρόνια μία τέτοια κυβέρνηση συνασπισμού προχώρησε σε αναστολή ορισμένων συνταγματικών διατάξεων για ένα διάστημα . Ο κ Παπανδρέου είναι ακατάλληλος για να ηγηθεί μιας τέτοιας κυβέρνησης ‘‘εθνικής ανάγκης’’, μπορεί να είναι αντιπρόεδρος της και υπουργός των Εξωτερικών αλλά επικεφαλής πρέπει να είναι κάποιος που να μην διστάζει μπροστά σε όποιο κόστος . Η μόνη προϋπόθεση που θέτει η κοινωνία είναι να μοιραστεί το βάρος δίκαια».

[2] Έχουμε πει με άλλες αφορμές ότι ποτέ δεν μας κάθισε καλά η παροιμία που ασπάζονται πολλοί στην Αριστερά «τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Η διαδρομή της ζωής κάθε ανθρώπου δεν μπορεί να μηδενίζεται ή να αποτιμάται κατ’ επιλογήν. Το ίδιο όμως ισχύει σε κάθε περίπτωση. Άρα, ούτε τα στερνά τιμούν τα πρώτα, ούτε τα πρώτα δικαιώνουν τα στερνά!

[3] Το άρθρο περιείχε, έστω και ως παρεμπίπτον και en passant ζήτημα, και μια mini ανάλυση περί της μπούρδας «των δυο πολιτικών άκρων που ταυτίζονται», μια μπούρδα που συγκινεί και ελκύει το τρελό φορτηγό. Όμως το παρέβλεψε, εκτιμώντας, προφανώς ότι αυτή τη στιγμή κινδυνεύουμε από τον μελανόμορφο κι όχι τον ερυθρόμορφο φασισμό. Ό,τι και να πείτε, το φορτηγό, τρελό ξετρελό, μερικές φορές βλέπει πολύ μακριά. Μπορεί τα φρένα να έχουν σπάσει, αλλά η μεγάλη σκάλα είναι σε αρίστη κατάσταση…

[4] Εντάξει, το TVXS δεν είναι ούτε κύριος Κάργας, ούτε τρελό φορτηγό, μην τρελαθούμε! Εν τούτοις, κατά καιρούς, κάτι θεματάκια με ορισμένα «κομψά» άρθρα, καλή ώρα, προκύπτουν…


Η εικόνα, από το desktoprating.com. Το γκράφιτι δικό μας.