Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Το τοπίο τής εν Ελλάδι Αριστεράς κατά Γιάννη Μηλιό




Αναδημοσιεύουμε χωρίς κανένα σχόλιο δικό μας (ούτε καν η εικόνα δεν υπαινίσσεται κάτι) ένα απόσπασμα από το editorial τού τελευταίου, τρέχοντος τεύχους του τριμηνιαίου θεωρητικού περιοδικού Θέσεις. Το τμήμα που παραθέτουμε αναφέρεται στην ανάλυση της κατάστασης εντός τής Αριστεράς (έχει προηγηθεί η εκτίμηση της γενικής οικονομικοπολιτικής κατάστασης, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα). Επειδή οι Θέσεις λειτουργούν με Συντακτική Επιτροπή υπό τη διεύθυνση όμως του Γιάννη Μηλιού, είναι αυτονόητο ότι το editorial, ακόμα κι αν δεν έχει γραφτεί δια χειρός Γιάννη Μηλιού, απηχεί οπωσδήποτε τις απόψεις του. (Δεν είναι όμως καθόλου υποχρεωτικό, όπως είχε συμβεί στο παρελθόν με το τότε μέλος τής Συντακτικής Επιτροπής Δημήτρη Μπελαντή, να απηχεί και τις απόψεις όλων τών μελών.)

Αναμένουμε τις εισηγήσεις σας (όσοι θέλουν να διαβάσουν ολόκληρο το editorial μπορούν να το κάνουν με ένα κλικ στον τίτλο του παρατιθέμενου αποσπάσματος).


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι μόνες επεμβάσεις μας είναι η αλλαγή των εισαγωγικών (« ») που λανθασμένα χρησιμοποιεί ο ΓΜ για να υποδηλώσει τις αμφιβολίες του, ή και την ευθεία διαφωνία του, σχετικά με διάφορους όρους, συνθήματα κ.λπ. Τα αντικαταστήσαμε με διπλή απόστροφο (‘‘ ’’), τη σωστή στίξη γι’ αυτές τις περιπτώσεις. (Τα εισαγωγικά προορίζονται για την αυτούσια παράθεση κειμένων.)


Η εικόνα, από το arthursclipart.org.

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ



Απέναντι στον πρωτοφανή αυτόν πόλεμο που συνενώνει όλες τις δυνάμεις του κεφαλαίου, αναδεικνύεται σταδιακά ολοένα και περισσότερο η ανάγκη συγκρότησης ενός συμπαγούς λαϊκού μετώπου, μιας ευρείας λαϊκής συμμαχίας που θα ανακόψει τη δυναμική της κεφαλαιακής επίθεσης και θα επιχειρήσει την ανατροπή των συσχετισμών. Μια πολιτική που φαίνεται να αποτελεί τη μοναδική εναλλακτική επιλογή απέναντι στην ήττα και τη διαρκή απονεύρωση των κοινωνικών αντιστάσεων. Κάτι που φυσιολογικά προβάλλει ως σχεδόν μοναδική επιλογή. Ή μήπως η συγκυρία δείχνει κάτι διαφορετικό;

Μια πρόχειρη ανάγνωση των τάσεων που σχεδόν αυθόρμητα αναδύονται στον χώρο της Αριστεράς δείχνει ακριβώς το αντίθετο: μια πανσπερμία απόψεων και πολιτικών επιλογών που πασχίζουν να πείσουν ότι δεν υφίσταται άμεσο πολιτικό ζήτημα στη συγκυρία, παρά μόνο η γενική ανάγκη για ανατροπή του καπιταλισμού.

Υπάρχει ο απομονωτισμός του ΚΚΕ που για άλλη μια φορά αξιοποιεί τα αμυντικά ανακλαστικά των διερχομένων μελών του, καταγγέλλοντας όλους όσοι έστω και υπαινικτικά μπορεί να θέτουν θέμα άμεσης εισόδου των μαζών στο πολιτικό προσκήνιο. Οι ‘‘συνθήκες’’ δεν είναι ώριμες, οι ‘‘αγώνες’’ δεν έχουν την κατάλληλη ένταση, το πολιτικό σκηνικό βρίθει πολιτικών οπορτουνιστών (με κορύφωση το μνημειώδες «μην εμπιστεύεστε τον ΣΥΡΙΖΑ»), και προπαντός δεν έχουν προηγηθεί τα ‘‘στάδια’’ που απαιτούνται για να ωριμάσει η ‘‘επαναστατική διαδικασία’’: η «έξοδος από την ΕΕ», η «αντιμονοπωλιακή συμμαχία», όλες οι δυνατές μεταθέσεις που μπορεί να επινοήσει κανείς για να αποφύγει την πραγματικότητα και τις παγίδες που μπορεί να κρύβει. Ιδίως αν αυτή δεν ‘‘φυλακίζεται’’ στα αγαπημένα ‘‘θεωρητικά’’ σχήματα του εθνο-‘‘κομμουνιστικού’’ μεγαλοϊδεατισμού του.

Υπάρχει ο καταγγελτικός λόγος των ‘‘συνεπών’’ αριστερών σχημάτων που δεν χάνουν ευκαιρία να επισημαίνουν τα όποια ‘‘ολισθήματα’’ της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ ως απόδειξη για τη ροπή προς ‘‘νέα πολιτικά σχέδια’’ που προωθεί, και τα οποία δεν περιλαμβάνουν την πλήρη εθνικοποίηση όλων των τομέων της οικονομίας, οι οποίοι άλλωστε στην αγαπημένη εκδοχή της ‘‘συνέπειας’’ είναι αναπόφευκτα όλοι ‘‘στρατηγικοί’’. Αυτή η λατρεία του «κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού» αποτελεί παγκόσμια σταθερά του τριτοδιεθνιστικού ‘‘κομμουνισμού’’ και του σοβιετικού ‘‘μαρξισμού’’, που είναι αδύνατον να λείψει από το σημερινό μενού της ‘‘συνεπούς’’ Αριστεράς. Με αυτόν τον ‘‘μαγικό’’ τρόπο ‘‘εξαφανίζεται’’ το κεφάλαιο μέσα στις νομικές μορφές, δίνοντας στην εργατική τάξη την απόλυτη ελευθερία κινήσεων να θέσει σε κίνηση τη μηχανή της κρατικής διαχείρισης προς όφελος του «λαού και του τόπου». Τα διδάγματα από τα 70 και πλέον χρόνια της ΕΣΣΔ και τα 40 και πλέον χρόνια των ‘‘Λαϊκών Δημοκρατιών’’ έχουν δια μιας σβηστεί από τον χάρτη!

Αν όμως μπορεί να κατηγορήσει κανείς αυτή την εκδοχή της Αριστεράς για ‘‘αρχειακή’’ προσέγγιση στην πολιτική και τη συγκυρία, η μομφή αυτή δεν ισχύει για την εντός του ΣΥΡΙΖΑ ‘‘αριστερή αντιπολίτευση’’ και τους εκτός του ΣΥΡΙΖΑ συμμάχους της, το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής», αλλά και την «ενότητα με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ». Η Αριστερά αυτή είναι ‘‘μέσα’’ στα πράγματα, προτείνει συγκεκριμένες λύσεις ‘‘ανατροπής’’, έξω από τη λογική του ‘‘συμβιβασμού’’ και της ‘‘διαχειριστικής υπευθυνότητας’’ που αρχίζει να επιδεικνύει ο ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο της ‘‘δεξιάς στροφής’’ για την οποία κατηγορείται. Ποια είναι αυτή η ‘‘ασυμβίβαστη’’ πρόταση της ‘‘νέας Αριστεράς’’ που προφανώς αναγεννιέται από την τέφρα του ΣΥΡΙΖΑ; Ενώ στρατηγικά ταυτίζεται με τις δυο προηγούμενες, έχει και την πρόταση άμεσης πολιτικής εφαρμογής: την επιστροφή στη δραχμή, τη χρήση της νομισματικής πολιτικής για την «παραγωγική ανασυγκρότηση» της χώρας, που θα έχει πλέον αποδεσμευθεί από τα δεσμά της ΕΕ και της Νομισματικής Ένωσης, ώστε να χαράσσει ‘‘ανεξάρτητη οικονομική και κοινωνική πολιτική’’.

Τελικά, το ζήτημα της κρίσης φαίνεται να ‘‘λύνεται’’ πολύ πιο απλά αν απαλλαγεί κανείς από τις ‘‘δεξιές ακροβασίες’’ του ΣΥΡΙΖΑ: με το ‘‘εθνικό νόμισμα’’, προφανώς σε συμμαχία με κάποιες μερίδες του —κατά προτίμηση μικρού— κεφαλαίου που θα γίνουν ο ‘‘εφιάλτης’’ του ‘‘μεγάλου κεφαλαίου’’, απαλλάσσοντας τον ‘‘λαό’’ από τα σημερινά δεινά! Μάλιστα ο Α. Αλαβάνος έδωσε και όνομα στη «δραχμική ανατροπή»: PLAN B και πασχίζει σε συνεντεύξεις και ημερίδες να δημιουργήσει ‘‘ρεύμα’’ για αυτή τη ρηξικέλευθη πρόταση. Χωρίς φυσικά να αναλώνεται σε λεπτομέρειες για τη φύση των συμμάχων-μερίδων του κεφαλαίου (αυτοί θα εργάζονται υπό τις οδηγίες της ‘‘σοσιαλιστικής’’ κυβέρνησης!), για την κατάσταση στην οποία θα περιέλθουν τα λαϊκά στρώματα ως συνέπεια της δραχμικής προσαρμογής και της καλπάζουσας υποτίμησης (μα θα ενισχυθούν οι εξαγωγές και θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας!), για τους πολιτικούς συμμάχους που αυθόρμητα στοιχίζονται σε αυτή την ‘‘εθνική’’ γραμμή (μην χαρακτηρίζουμε συλλήβδην όλους εθνικιστές, είναι απλά πατριώτες!). Αρκεί που με αυτό τον τρόπο θα έχει ανακτηθεί η ‘‘εθνική κυριαρχία’’, θα έχει μπει τέλος στη «δεύτερη γερμανική κατοχή», θα σταματήσει να ηχεί το Erika Lied από τα φαντασιακά μεγάφωνα της Πλατείας Συντάγματος.

Θα πνεύσει αέρας ελευθερίας στην κατεχόμενη χώρα!

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Πώς δεν θα γίνουμε Αλβανία τού Χότζα: Αν γίνουμε Ευρώπη τής Μέρκελ!




Για σήμερα, αναδημοσίευση (η χαρά τού τεμπέλη!). Πρόκειται για ένα δημοσίευμα του Protagon. Δεν διαβάζουμε Protagon. Το αλιεύσαμε από τον Νοσφεράτο που διαβάζει και το αναδημοσίευσε, υποθέτουμε με χαρά. (Λέμε με χαρά καθ’ όσον πρόκειται για ένα ‘‘διεθνιστικό’’ άρθρο και ο Νοσφεράτος είναι ο πρώτος, έστω και  μεταξύ ίσων, ‘‘διεθνιστής’’ τού ελληνικού Διαδικτύου.)

Συγγραφέας του ο γνωστός Αλβανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Γκαζμέντ Καπλάνι, που ζει από το 1991 στην Ελλάδα και είναι κάτοχος σημαντικού πνευματικού κεφαλαίου (πτυχιούχος Φιλοσοφικής τού Πανεπιστημίου Αθηνών και διδάκτορας Ιστορίας και Πολιτικής Επιστήμης Παντείου Πανεπιστημίου).

Όσοι έχετε διαβάσει άρθρα του, ξέρετε τις απόψεις του, επομένως ξέρετε  ότι ο Καπλάνι έχει αφήσει πίσω του για τα καλά την Αλβανία τού Χότζα, στα χρόνια τής οποίας γεννήθηκε (1967). Για την ακρίβεια, ούτε θέλει να την ακούει. Εντάξει, έχουμε ακούσει και διαβάσει διάφορα για την Αλβανία επί Χότζα και, όσο να ’ναι, είμαστε κουμπωμένοι —με την Αλβανία τού Χότζα· όχι με τον Καπλάνι, επί του συγκεκριμένου.

Το κακό είναι όμως αυτό που ο Καπλάνι βλέπει μπροστά του, ως οραματικό στόχο. Κι αυτό που βλέπει μπροστά του δεν είναι τίποτε άλλο από το όνειρο όχι τής Μεγάλης Αλβανίας —είπαμε, δεν είναι εθνικιστής ο άνθρωπος— αλλά τής Μεγάλης και Ενωμένης Ευρώπης. Της Μεγάλης, Ενωμένης και Φιλελεύθερης Ευρώπης, φυσικά: όσο δεν είναι εθνικιστής, άλλο τόσο δεν είναι και λενινιστής ο κύριος Καπλάνι, και δεν το κρύβει καθόλου.

Στα πλαίσια αυτά λοιπόν, μας προτείνει να αφήσουμε πίσω τα ‘‘εθνικιστικά’’ οράματα για Αλβανίες και Ελλάδες και Ιταλίες (οι τρεις αγαπημένες του χώρες, όπως έχει υπονοήσει στο blog του), να εγκαταλείψουμε την ξεπερασμένη πια ιδέα τού έθνους-κράτους και να αφιερωθούμε στη δημιουργία ενός κάτι «πραγματικά Υπερεθνικού», όπου θα βασιλεύει η «φιλελεύθερη δημοκρατία, [το] κοινωνικό κράτος, [και το] κράτος δικαίου». Δεν έχει καμιά σημασία για τον Γκαζμέντ Καπλάνι αν τα οράματά μας, εμάς τών αριστερών, για τις χώρες μας δεν είναι καθόλου εθνικιστικά, αλλά, ακριβώς αντίθετα, σοσιαλιστικά και διεθνιστικά. Για εκείνον πρόκειται για ένα και το αυτό. Ούτε πάλι έχει σημασία ότι οι χώρες τής Ευρώπης έφτασαν εδώ που έφτασαν  βαδίζοντας (κατηφορίζοντας, για την ακρίβεια) ακριβώς στο δρόμο που χάραξε η φιλελεύθερη δημοκρατία. Είπαμε: ο Γκαζμέντ Καπλάνι είναι ‘‘διεθνιστής’’. Το έθνος-κράτος να πεθάνει, και τι (καπιταλιστικό) στον κόσμο!

Πριν του δώσουμε το λόγο, να ρίξουμε και μία ‘‘προβοκάτσια’’; Θα τη ρίξουμε! 

Ο Νοσφεράτος ήδη αναδημοσίευσε. Εκεί, στο Red Notebook, ακόμα; ;-)


Στην εικόνα, πίνακας της Miriam Escofet. Από το xaxor.com

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ



Δεν ξέρω ποια πολιτισμική ερμηνεία θα δώσουν οι ανθρωπολόγοι για το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ιταλία. Ίσως να συμπεράνουν ότι, πέρα από την οικονομική κρίση, οι Ιταλοί γουστάρουν τρελά την Opera Buffa. Γιατί και ο Μπέπε Γκρίλο και ο Μπερλουσκόνι είναι σαν να έχουν βγει από εκεί. Όσο για τον Μπερσάνι, αυτός μοιάζει πιο πολύ με αποτυχημένο γραφειοκράτη σε σοβιετική ταινία της εποχής Γκορμπατσόφ.

Πολιτικά, όμως, αυτό που συνέβη χθες στις ιταλικές εκλογές, κατά τη γνώμη μου, ήταν η εξέγερση της χειρότερης μορφής λαϊκισμού ενάντια στη χειρότερη μορφή παγκοσμιοποίησης, η οποία εκφράζεται με την ιδεολογία του άκρατου νεοφιλελευθερισμού —μια παγκοσμιοποίηση που η Ενωμένη Ευρώπη δεν ξέρει, δεν θέλει, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει και να ελέγξει αποτελεσματικά με τη σημερινή της μορφή και δομή.

Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Στην Ιταλία, πέθανε η Ενωμένη Ευρώπη όπως τη γνωρίσαμε. Από εδώ και πέρα, είτε θα εξελιχθεί σε Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης είτε, για τα επόμενα χρόνια, θα παρακολουθήσουμε κάθε μέρα τη μακάβρια τελετή της κηδείας της. Αυτό θα σήμαινε το απόλυτο ναυάγιό της ως υπολογίσιμη πολιτική και οικονομκή δύναμη στον κόσμο. Όσοι, βέβαια, πανηγυρίζουν στην Ελλάδα για κάτι τέτοιο, θα τους έρθει πολύ γρήγορα ο λογαριασμός: η τελετή της κηδείας, ίσως να ξεκινήσει από μας (και, μάλλον, έχει ξεκινήσει κιόλας).

Εάν προχωρήσει προς τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης πράγμα [προσπάθεια] που θα πάρει χρόνο και θα είναι επίπονη και συγκρουσιακή η Ευρώπη, ίσως, παραμείνει ζωντανή. Σε αυτή την περίπτωση, ένα απο τα πρώτα πράγματα που θα κάνει, θα είναι να ορίσει τα όριά της, με την κυριολεκτική, γεωγραφική έννοια του όρου. Δηλαδή, αυτό που έκαναν και οι ΗΠΑ. Μακάρι, για μας, αυτά τα όρια να μην τελειώσουν στην Αδριατική και στη Θεσσαλονίκη.

Ο Πωλ Βαλερί - στο σύντομο και ρομαντικό δοκίμιό του «Η Κρίση του Πνεύματος», που δημοσιεύτηκε πριν από έναν αιώνα περίπου, αμέσως μετά τη Μεγάλη Σφαγή των ευρωπαϊκών εθνών στον Μεγάλο Πόλεμογράφει ότι «εμείς οι ύστεροι πολιτισμοί ξέρουμε επίσης ότι είμαστε θνητοί». Και εκεί, προς το τέλος, αναρωτιέται: «Διαθέτουμε, άραγε, κάποια ελευθερία ενάντια στην απειλητική συνωμοσία των πραγμάτων;». Για να αποκτήσει αυτή την “ελευθερία”, σε αυτό τον αιώνα, η Ευρώπη πρέπει να ξεπεράσει την ιδέα του κράτους - έθνους όπως την έφτιαξε και την κατοχύρωσε τον προηγούμενο αιώνα. Το κράτος - έθνος υπήρξε μοιραίο για την Ευρώπη εκείνη ήταν η κοιτίδα του. Χάρη στο κράτος-έθνος, η Ευρώπη μεγαλούργησε και για “χάρη” του αυτοκτόνησε δυο φορές, τον προηγούμενο αιώνα. Σε αυτό τον αιώνα είτε θα το ξεπεράσει, για να φτιάξει κάτι πραγματικά Υπερεθνικό και παίρνοντας τα καλύτερα στοιχεία του (φιλελεύθερη δημοκρατία, κοινωνικό κράτος, κράτος δικαίου), είτε το κράτος-έθνος, αυτό το “αριστούργημα” της Ευρώπης, θα γίνει ο τάφος της. 


 ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ



ΣΗΜΕΙΩΣΗ (27.II.2012, 8.47 M. M.): Είναι πράγματι να απορεί ακόμα κι ο Θεός για το πώς διάολο κατάφερε ο Νοσφεράτος να εξάγει το συμπέρασμα ότι αυτό το σημερινό σημείωμα γράφτηκε μόνο και μόνο επειδή οι επικρινόμενες απόψεις ανήκουν σε κάποιον Αλβανό και όχι Έλληνα!!! Η απορία δεν συνίσταται βέβαια στο τι ήταν εκείνο που τον παρακίνησε στη συγκεκριμένη κρίση και απόφαση: είναι προφανές ότι δεν πρόκειται παρά για ένα μείγμα βλακείας και κακοβουλίας. Συνίσταται στο πόσο ακριβώς βλαξ και κακόβουλος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, για να διατυπώσει μία τέτοια άποψη. Αν πούμε τερατωδώς, πλησιάζουμε κάπως;

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Beppe Grillo: Η πολιτική τής αντιπολιτικής ιταλιστί




Το κίνημα που ίδρυσε, Πέντε Αστέρες, αναδείχτηκε τρίτη δύναμη στις προχθεσινές ιταλικές εκλογές. Ο νομπελίστας Ντάριο Φο, στα ογδόντα και χρόνια του, έγινε ένθερμος υποστηρικτής του, ενώ λίγα χρόνια πριν ήταν στενή επιρροή (ανεξάρτητο μέλος) τού κόμματος Κομμουνιστική Επανίδρυση. Ο Νίκος Ξυδάκης, στο σημερινό άρθρο του στην Καθημερινή, τον αναγορεύει «μεγάλο νικητή τών εκλογών» και του αφιερώνει μάλλον τον μεγαλύτερο  αριθμό τών αράδων από όσες έγραψε —χωρίς να υπολογίσουμε τα κενά μεταξύ τους και τη φωτογραφία του (μαζί με τον Φο), που την επέλεξε για την αναδημοσίευση στο blog του. Οι αναρχικοί ασχολούνται σήμερα δια μακρών με την περίπτωσή του, αναδημοσιεύοντας, εκτός άλλων, και μία συνέντευξη που έδωσε πριν καλά καλά οριστικοποιηθούν τα αποτελέσματα (χαρακτηριστική λεπτομέρεια: η αναδημοσίευση έγινε από ένα ...‘‘εθνικοαπελευθερωτικό’’ site!). Μέχρι και η Cynical άφησε για λίγο την ασφάλεια(;) των αριθμών της και τον χαρακτήρισε, από τον τίτλο της κιόλας, ως ένα «ενδιαφέρον πείραμα». Κόλαση!

Πολλοί ακόμα θα ασχοληθούν με τον κύριο Μπέπε Γκρίλο στις μέρες που έρχονται, αυτό είναι σίγουρο. Όπως επίσης είναι σίγουρο ότι, από τους ερμηνευτικούς χαρακτηρισμούς που θα του αποδώσουν, αυτός που θα πλειοψηφήσει θα είναι εκείνος τού λαϊκιστή. (Ήδη πλειοψηφεί. Και είναι κωμικοτραγική ειρωνεία το γεγονός ότι την προαναφερθείσα ανάρτηση της Cynical, γενικά θετική για τον Μπέπε, έσπευσε να την αναδημοσιεύσει ο ορκισμένος εχθρός κάθε λαϊκισμού Νοσφεράτος! Τα ύστερα του κόσμου!)  

Για εμάς, ο Γκρίλο δεν αντιπροσωπεύει τίποτε λιγότερο απειλητικό από το εκμαυλιστικό τέρας τής αντιπολιτικής (στην εκ πρώτης όψεως φιλολαϊκή του εκδοχή). Η οποία αντιπολιτική, φυσικά, είναι Πολιτική με το π κεφαλαίο! Αγαπημένα μοτίβα αυτής της (αντι)πολιτικής βουλγκάτας: Η απόρριψη του κομματικού συστήματος προς χάρη μιας τάχα αδιαμεσολάβητης, αυτόνομης και αυθόρμητης λαϊκής βούλησης, η συλλήβδην καταδίκη των πολιτικών ιδεολογιών ως χρεοκοπημένων, η περιφρόνηση της ανάγκης για πολιτικοθεωρητικές επεξεργασίες και η συνακόλουθη δοξολογία τού ‘‘πρακτικού’’ πνεύματος «που δίνει λύσεις». Και βέβαια, ο εγκλεισμός στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας «τής  ξεπερασμένης και μονοδιάστατης διάκρισης με βάση τον άξονα Αριστερά/Δεξιά»...

Έχει ακροατήριο αυτή η αφήγηση; Πώς δεν έχει! Ο Μπέπε Γκρίλο είναι η πιο πρόσφατη και φαντασμαγορική απόδειξη. Και μάλιστα σε μία χώρα που, όχι πολλά χρόνια πριν, διέθετε το ισχυρότερο, ηγεμονικότερο και πιο βαθιά ριζωμένο στην κοινωνία Κομμουνιστικό Κόμμα σε σύγκριση με όλες τις χώρες τής μεταπολεμικής Δυτικής Ευρώπης.

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Πώς έφτασαν οι λαοί, με τη θερμή συνηγορία διανοουμένων της εμβέλειας ενός Ντάριο Φο, να εκστασιάζονται με τους διάφορους Μπέπε Γκρίλο που από τη μια υποστηρίζουν πως «Αριστερά και Δεξιά είναι δύο έννοιες ξεπερασμένες» και από την άλλη, ελάχιστα λεπτά αργότερα, δηλώνουν με μόλις υποκρυπτόμενη υπερηφάνεια ότι το διαδίκτυο που χρησιμοποιούν στις προεκλογικές τους εκστρατείες είναι ...αντικαπιταλιστικό; Είναι η απελπισία που μας κατάντησε έτσι; Η ματαίωση των μεγάλων οραμάτων; Η αποχαύνωση από τα ‘‘καλά χρόνια’’ που, ενώ έχουν τελειώσει προ πολλού, εξακολουθεί να επιδρά όπως γίνεται με την αναισθησία μετά την εγχείρηση; Πώς γίνεται, στην εποχή τής γνώσης, να ξέχασαν ακόμα και την αλφαβήτα τόσο τεράστιες μάζες;

Α, μην κοιτάτε απέναντι, κατά τη μεριά τών εχθρών μας. Ήταν δουλειά τους να ρίξουν στη λήθη την αλφαβήτα. Κι αυτό πα’ να πει ότι, αντίστροφα, ήταν δική μας δουλειά να τη διατηρήσουμε ζωντανή στη λαϊκή μνήμη. Εκείνοι την έκαναν καλά τη δική τους δουλειά, αυτό να λέγεται. Εμείς πάλι όχι, κι αυτό να λέγεται. Εκείνο που είναι πιο δύσκολο να ειπωθεί είναι μια φρικτή υποψία:

Μήπως ο κύριος λόγος που αποτύχαμε μέχρι τώρα να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη της δικής μας αφήγησης ήταν το γεγονός ότι οι πρώτοι που άρχισαν να μισοξεχνάνε την αλφαβήτα της ήμασταν εμείς...

Αν, όμως, είναι έτσι, πρέπει να ειπωθεί!


ΥΓ Ο Νίκος Ξυδάκης είναι αρκετά έξυπνος για να του διαφύγει ότι ο Μπέπε Γκρίλο εκφράζει, σχεδόν ιδεοτυπικά, το πνεύμα τών ευρωπαίων Αγανακτισμένων. Ας ελπίσουμε ότι στην πρόσφατη εκδήλωση για τον Αντόνιο Γκράμσι, στην οποία ήταν ένας εκ των ομιλητών, μετέδωσε επ’ αυτού κάτι από την εξυπνάδα του στον Αλέξη Τσίπρα που επίσης πήρε το λόγο εκεί...


Η photo είναι από το iefimerida.gr.