Πώς δεν θα γίνουμε Αλβανία τού Χότζα: Αν γίνουμε Ευρώπη τής Μέρκελ!

Για σήμερα, αναδημοσίευση (η χαρά τού τεμπέλη!). Πρόκειται για ένα δημοσίευμα του Protagon. Δεν διαβάζουμε Protagon. Το αλιεύσαμε από τον Νοσφεράτο που διαβάζει και το αναδημοσίευσε, υποθέτουμε με χαρά. (Λέμε με χαρά καθ’ όσον πρόκειται για ένα ‘‘διεθνιστικό’’ άρθρο και ο Νοσφεράτος είναι ο πρώτος, έστω και  μεταξύ ίσων, ‘‘διεθνιστής’’ τού ελληνικού Διαδικτύου.)

Συγγραφέας του ο γνωστός Αλβανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Γκαζμέντ Καπλάνι, που ζει από το 1991 στην Ελλάδα και είναι κάτοχος σημαντικού πνευματικού κεφαλαίου (πτυχιούχος Φιλοσοφικής τού Πανεπιστημίου Αθηνών και διδάκτορας Ιστορίας και Πολιτικής Επιστήμης Παντείου Πανεπιστημίου).

Όσοι έχετε διαβάσει άρθρα του, ξέρετε τις απόψεις του, επομένως ξέρετε  ότι ο Καπλάνι έχει αφήσει πίσω του για τα καλά την Αλβανία τού Χότζα, στα χρόνια τής οποίας γεννήθηκε (1967). Για την ακρίβεια, ούτε θέλει να την ακούει. Εντάξει, έχουμε ακούσει και διαβάσει διάφορα για την Αλβανία επί Χότζα και, όσο να ’ναι, είμαστε κουμπωμένοι —με την Αλβανία τού Χότζα· όχι με τον Καπλάνι, επί του συγκεκριμένου.

Το κακό είναι όμως αυτό που ο Καπλάνι βλέπει μπροστά του, ως οραματικό στόχο. Κι αυτό που βλέπει μπροστά του δεν είναι τίποτε άλλο από το όνειρο όχι τής Μεγάλης Αλβανίας —είπαμε, δεν είναι εθνικιστής ο άνθρωπος— αλλά τής Μεγάλης και Ενωμένης Ευρώπης. Της Μεγάλης, Ενωμένης και Φιλελεύθερης Ευρώπης, φυσικά: όσο δεν είναι εθνικιστής, άλλο τόσο δεν είναι και λενινιστής ο κύριος Καπλάνι, και δεν το κρύβει καθόλου.

Στα πλαίσια αυτά λοιπόν, μας προτείνει να αφήσουμε πίσω τα ‘‘εθνικιστικά’’ οράματα για Αλβανίες και Ελλάδες και Ιταλίες (οι τρεις αγαπημένες του χώρες, όπως έχει υπονοήσει στο blog του), να εγκαταλείψουμε την ξεπερασμένη πια ιδέα τού έθνους-κράτους και να αφιερωθούμε στη δημιουργία ενός κάτι «πραγματικά Υπερεθνικού», όπου θα βασιλεύει η «φιλελεύθερη δημοκρατία, [το] κοινωνικό κράτος, [και το] κράτος δικαίου». Δεν έχει καμιά σημασία για τον Γκαζμέντ Καπλάνι αν τα οράματά μας, εμάς τών αριστερών, για τις χώρες μας δεν είναι καθόλου εθνικιστικά, αλλά, ακριβώς αντίθετα, σοσιαλιστικά και διεθνιστικά. Για εκείνον πρόκειται για ένα και το αυτό. Ούτε πάλι έχει σημασία ότι οι χώρες τής Ευρώπης έφτασαν εδώ που έφτασαν  βαδίζοντας (κατηφορίζοντας, για την ακρίβεια) ακριβώς στο δρόμο που χάραξε η φιλελεύθερη δημοκρατία. Είπαμε: ο Γκαζμέντ Καπλάνι είναι ‘‘διεθνιστής’’. Το έθνος-κράτος να πεθάνει, και τι (καπιταλιστικό) στον κόσμο!

Πριν του δώσουμε το λόγο, να ρίξουμε και μία ‘‘προβοκάτσια’’; Θα τη ρίξουμε! 

Ο Νοσφεράτος ήδη αναδημοσίευσε. Εκεί, στο Red Notebook, ακόμα; ;-)

Στην εικόνα, πίνακας της Miriam Escofet. Από το xaxor.com

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Οι Ακυβέρνητες Πολιτείες τής Ευρώπης

Δεν ξέρω ποια πολιτισμική ερμηνεία θα δώσουν οι ανθρωπολόγοι για το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ιταλία. Ίσως να συμπεράνουν ότι, πέρα από την οικονομική κρίση, οι Ιταλοί γουστάρουν τρελά την Opera Buffa. Γιατί και ο Μπέπε Γκρίλο και ο Μπερλουσκόνι είναι σαν να έχουν βγει από εκεί. Όσο για τον Μπερσάνι, αυτός μοιάζει πιο πολύ με αποτυχημένο γραφειοκράτη σε σοβιετική ταινία της εποχής Γκορμπατσόφ.

Πολιτικά, όμως, αυτό που συνέβη χθες στις ιταλικές εκλογές, κατά τη γνώμη μου, ήταν η εξέγερση της χειρότερης μορφής λαϊκισμού ενάντια στη χειρότερη μορφή παγκοσμιοποίησης, η οποία εκφράζεται με την ιδεολογία του άκρατου νεοφιλελευθερισμού —μια παγκοσμιοποίηση που η Ενωμένη Ευρώπη δεν ξέρει, δεν θέλει, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει και να ελέγξει αποτελεσματικά με τη σημερινή της μορφή και δομή.

Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Στην Ιταλία, πέθανε η Ενωμένη Ευρώπη —όπως τη γνωρίσαμε. Από εδώ και πέρα, είτε θα εξελιχθεί σε Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης είτε, για τα επόμενα χρόνια, θα παρακολουθήσουμε κάθε μέρα τη μακάβρια τελετή της κηδείας της. Αυτό θα σήμαινε το απόλυτο ναυάγιό της ως υπολογίσιμη πολιτική και οικονομκή δύναμη στον κόσμο. Όσοι, βέβαια, πανηγυρίζουν στην Ελλάδα για κάτι τέτοιο, θα τους έρθει πολύ γρήγορα ο λογαριασμός: η τελετή της κηδείας, ίσως να ξεκινήσει από μας (και, μάλλον, έχει ξεκινήσει κιόλας).

Εάν προχωρήσει προς τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης —πράγμα [προσπάθεια] που θα πάρει χρόνο και θα είναι επίπονη και συγκρουσιακή— η Ευρώπη, ίσως, παραμείνει ζωντανή. Σε αυτή την περίπτωση, ένα απο τα πρώτα πράγματα που θα κάνει, θα είναι να ορίσει τα όριά της, με την κυριολεκτική, γεωγραφική έννοια του όρου. Δηλαδή, αυτό που έκαναν και οι ΗΠΑ. Μακάρι, για μας, αυτά τα όρια να μην τελειώσουν στην Αδριατική και στη Θεσσαλονίκη.

Ο Πωλ Βαλερί - στο σύντομο και ρομαντικό δοκίμιό του «Η Κρίση του Πνεύματος», που δημοσιεύτηκε πριν από έναν αιώνα περίπου, αμέσως μετά τη Μεγάλη Σφαγή των ευρωπαϊκών εθνών στον Μεγάλο Πόλεμο— γράφει ότι «εμείς οι ύστεροι πολιτισμοί ξέρουμε επίσης ότι είμαστε θνητοί». Και εκεί, προς το τέλος, αναρωτιέται: «Διαθέτουμε, άραγε, κάποια ελευθερία ενάντια στην απειλητική συνωμοσία των πραγμάτων;». Για να αποκτήσει αυτή την “ελευθερία”, σε αυτό τον αιώνα, η Ευρώπη πρέπει να ξεπεράσει την ιδέα του κράτους - έθνους όπως την έφτιαξε και την κατοχύρωσε τον προηγούμενο αιώνα. Το κράτος - έθνος υπήρξε μοιραίο για την Ευρώπη —εκείνη ήταν η κοιτίδα του. Χάρη στο κράτος-έθνος, η Ευρώπη μεγαλούργησε και για “χάρη” του αυτοκτόνησε δυο φορές, τον προηγούμενο αιώνα. Σε αυτό τον αιώνα είτε θα το ξεπεράσει, για να φτιάξει κάτι πραγματικά Υπερεθνικό και παίρνοντας τα καλύτερα στοιχεία του (φιλελεύθερη δημοκρατία, κοινωνικό κράτος, κράτος δικαίου), είτε το κράτος-έθνος, αυτό το “αριστούργημα” της Ευρώπης, θα γίνει ο τάφος της. 

 ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

ΣΗΜΕΙΩΣΗ (27.II.2012, 8.47 M. M.): Είναι πράγματι να απορεί ακόμα κι ο Θεός για το πώς διάολο κατάφερε ο Νοσφεράτος να εξάγει το συμπέρασμα ότι αυτό το σημερινό σημείωμα γράφτηκε μόνο και μόνο επειδή οι επικρινόμενες απόψεις ανήκουν σε κάποιον Αλβανό και όχι Έλληνα!!! Η απορία δεν συνίσταται βέβαια στο τι ήταν εκείνο που τον παρακίνησε στη συγκεκριμένη κρίση και απόφαση: είναι προφανές ότι δεν πρόκειται παρά για ένα μείγμα βλακείας και κακοβουλίας. Συνίσταται στο πόσο ακριβώς βλαξ και κακόβουλος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, για να διατυπώσει μία τέτοια άποψη. Αν πούμε τερατωδώς, πλησιάζουμε κάπως;