Το τοπίο τής εν Ελλάδι Αριστεράς κατά Γιάννη Μηλιό

Αναδημοσιεύουμε χωρίς κανένα σχόλιο δικό μας (ούτε καν η εικόνα δεν υπαινίσσεται κάτι) ένα απόσπασμα από το editorial τού τελευταίου, τρέχοντος τεύχους του τριμηνιαίου θεωρητικού περιοδικού Θέσεις. Το τμήμα που παραθέτουμε αναφέρεται στην ανάλυση της κατάστασης εντός τής Αριστεράς (έχει προηγηθεί η εκτίμηση της γενικής οικονομικοπολιτικής κατάστασης, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα). Επειδή οι Θέσεις λειτουργούν με Συντακτική Επιτροπή υπό τη διεύθυνση όμως του Γιάννη Μηλιού, είναι αυτονόητο ότι το editorial, ακόμα κι αν δεν έχει γραφτεί δια χειρός Γιάννη Μηλιού, απηχεί οπωσδήποτε τις απόψεις του. (Δεν είναι όμως καθόλου υποχρεωτικό, όπως είχε συμβεί στο παρελθόν με το τότε μέλος τής Συντακτικής Επιτροπής Δημήτρη Μπελαντή, να απηχεί και τις απόψεις όλων τών μελών.)

Αναμένουμε τις εισηγήσεις σας (όσοι θέλουν να διαβάσουν ολόκληρο το editorial μπορούν να το κάνουν με ένα κλικ στον τίτλο του παρατιθέμενου αποσπάσματος).

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι μόνες επεμβάσεις μας είναι η αλλαγή των εισαγωγικών (« ») που λανθασμένα χρησιμοποιεί ο ΓΜ για να υποδηλώσει τις αμφιβολίες του, ή και την ευθεία διαφωνία του, σχετικά με διάφορους όρους, συνθήματα κ.λπ. Τα αντικαταστήσαμε με διπλή απόστροφο (‘‘ ’’), τη σωστή στίξη γι’ αυτές τις περιπτώσεις. (Τα εισαγωγικά προορίζονται για την αυτούσια παράθεση κειμένων.)

Η εικόνα, από το arthursclipart.org.

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

4. Αριστερή πολιτική;

Απέναντι στον πρωτοφανή αυτόν πόλεμο που συνενώνει όλες τις δυνάμεις του κεφαλαίου, αναδεικνύεται σταδιακά ολοένα και περισσότερο η ανάγκη συγκρότησης ενός συμπαγούς λαϊκού μετώπου, μιας ευρείας λαϊκής συμμαχίας που θα ανακόψει τη δυναμική της κεφαλαιακής επίθεσης και θα επιχειρήσει την ανατροπή των συσχετισμών. Μια πολιτική που φαίνεται να αποτελεί τη μοναδική εναλλακτική επιλογή απέναντι στην ήττα και τη διαρκή απονεύρωση των κοινωνικών αντιστάσεων. Κάτι που φυσιολογικά προβάλλει ως σχεδόν μοναδική επιλογή. Ή μήπως η συγκυρία δείχνει κάτι διαφορετικό;

Μια πρόχειρη ανάγνωση των τάσεων που σχεδόν αυθόρμητα αναδύονται στον χώρο της Αριστεράς δείχνει ακριβώς το αντίθετο: μια πανσπερμία απόψεων και πολιτικών επιλογών που πασχίζουν να πείσουν ότι δεν υφίσταται άμεσο πολιτικό ζήτημα στη συγκυρία, παρά μόνο η γενική ανάγκη για ανατροπή του καπιταλισμού.

Υπάρχει ο απομονωτισμός του ΚΚΕ που για άλλη μια φορά αξιοποιεί τα αμυντικά ανακλαστικά των διερχομένων μελών του, καταγγέλλοντας όλους όσοι έστω και υπαινικτικά μπορεί να θέτουν θέμα άμεσης εισόδου των μαζών στο πολιτικό προσκήνιο. Οι ‘‘συνθήκες’’ δεν είναι ώριμες, οι ‘‘αγώνες’’ δεν έχουν την κατάλληλη ένταση, το πολιτικό σκηνικό βρίθει πολιτικών οπορτουνιστών (με κορύφωση το μνημειώδες «μην εμπιστεύεστε τον ΣΥΡΙΖΑ»), και προπαντός δεν έχουν προηγηθεί τα ‘‘στάδια’’ που απαιτούνται για να ωριμάσει η ‘‘επαναστατική διαδικασία’’: η «έξοδος από την ΕΕ», η «αντιμονοπωλιακή συμμαχία», όλες οι δυνατές μεταθέσεις που μπορεί να επινοήσει κανείς για να αποφύγει την πραγματικότητα και τις παγίδες που μπορεί να κρύβει. Ιδίως αν αυτή δεν ‘‘φυλακίζεται’’ στα αγαπημένα ‘‘θεωρητικά’’ σχήματα του εθνο-‘‘κομμουνιστικού’’ μεγαλοϊδεατισμού του.

Υπάρχει ο καταγγελτικός λόγος των ‘‘συνεπών’’ αριστερών σχημάτων που δεν χάνουν ευκαιρία να επισημαίνουν τα όποια ‘‘ολισθήματα’’ της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ ως απόδειξη για τη ροπή προς ‘‘νέα πολιτικά σχέδια’’ που προωθεί, και τα οποία δεν περιλαμβάνουν την πλήρη εθνικοποίηση όλων των τομέων της οικονομίας, οι οποίοι άλλωστε στην αγαπημένη εκδοχή της ‘‘συνέπειας’’ είναι αναπόφευκτα όλοι ‘‘στρατηγικοί’’. Αυτή η λατρεία του «κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού» αποτελεί παγκόσμια σταθερά του τριτοδιεθνιστικού ‘‘κομμουνισμού’’ και του σοβιετικού ‘‘μαρξισμού’’, που είναι αδύνατον να λείψει από το σημερινό μενού της ‘‘συνεπούς’’ Αριστεράς. Με αυτόν τον ‘‘μαγικό’’ τρόπο ‘‘εξαφανίζεται’’ το κεφάλαιο μέσα στις νομικές μορφές, δίνοντας στην εργατική τάξη την απόλυτη ελευθερία κινήσεων να θέσει σε κίνηση τη μηχανή της κρατικής διαχείρισης προς όφελος του «λαού και του τόπου». Τα διδάγματα από τα 70 και πλέον χρόνια της ΕΣΣΔ και τα 40 και πλέον χρόνια των ‘‘Λαϊκών Δημοκρατιών’’ έχουν δια μιας σβηστεί από τον χάρτη!

Αν όμως μπορεί να κατηγορήσει κανείς αυτή την εκδοχή της Αριστεράς για ‘‘αρχειακή’’ προσέγγιση στην πολιτική και τη συγκυρία, η μομφή αυτή δεν ισχύει για την εντός του ΣΥΡΙΖΑ ‘‘αριστερή αντιπολίτευση’’ και τους εκτός του ΣΥΡΙΖΑ συμμάχους της, το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής», αλλά και την «ενότητα με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ». Η Αριστερά αυτή είναι ‘‘μέσα’’ στα πράγματα, προτείνει συγκεκριμένες λύσεις ‘‘ανατροπής’’, έξω από τη λογική του ‘‘συμβιβασμού’’ και της ‘‘διαχειριστικής υπευθυνότητας’’ που αρχίζει να επιδεικνύει ο ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο της ‘‘δεξιάς στροφής’’ για την οποία κατηγορείται. Ποια είναι αυτή η ‘‘ασυμβίβαστη’’ πρόταση της ‘‘νέας Αριστεράς’’ που προφανώς αναγεννιέται από την τέφρα του ΣΥΡΙΖΑ; Ενώ στρατηγικά ταυτίζεται με τις δυο προηγούμενες, έχει και την πρόταση άμεσης πολιτικής εφαρμογής: την επιστροφή στη δραχμή, τη χρήση της νομισματικής πολιτικής για την «παραγωγική ανασυγκρότηση» της χώρας, που θα έχει πλέον αποδεσμευθεί από τα δεσμά της ΕΕ και της Νομισματικής Ένωσης, ώστε να χαράσσει ‘‘ανεξάρτητη οικονομική και κοινωνική πολιτική’’.

Τελικά, το ζήτημα της κρίσης φαίνεται να ‘‘λύνεται’’ πολύ πιο απλά αν απαλλαγεί κανείς από τις ‘‘δεξιές ακροβασίες’’ του ΣΥΡΙΖΑ: με το ‘‘εθνικό νόμισμα’’, προφανώς σε συμμαχία με κάποιες μερίδες του —κατά προτίμηση μικρού— κεφαλαίου που θα γίνουν ο ‘‘εφιάλτης’’ του ‘‘μεγάλου κεφαλαίου’’, απαλλάσσοντας τον ‘‘λαό’’ από τα σημερινά δεινά! Μάλιστα ο Α. Αλαβάνος έδωσε και όνομα στη «δραχμική ανατροπή»: PLAN B και πασχίζει σε συνεντεύξεις και ημερίδες να δημιουργήσει ‘‘ρεύμα’’ για αυτή τη ρηξικέλευθη πρόταση. Χωρίς φυσικά να αναλώνεται σε λεπτομέρειες για τη φύση των συμμάχων-μερίδων του κεφαλαίου (αυτοί θα εργάζονται υπό τις οδηγίες της ‘‘σοσιαλιστικής’’ κυβέρνησης!), για την κατάσταση στην οποία θα περιέλθουν τα λαϊκά στρώματα ως συνέπεια της δραχμικής προσαρμογής και της καλπάζουσας υποτίμησης (μα θα ενισχυθούν οι εξαγωγές και θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας!), για τους πολιτικούς συμμάχους που αυθόρμητα στοιχίζονται σε αυτή την ‘‘εθνική’’ γραμμή (μην χαρακτηρίζουμε συλλήβδην όλους εθνικιστές, είναι απλά πατριώτες!). Αρκεί που με αυτό τον τρόπο θα έχει ανακτηθεί η ‘‘εθνική κυριαρχία’’, θα έχει μπει τέλος στη «δεύτερη γερμανική κατοχή», θα σταματήσει να ηχεί το Erika Lied από τα φαντασιακά μεγάφωνα της Πλατείας Συντάγματος.

Θα πνεύσει αέρας ελευθερίας στην κατεχόμενη χώρα!