Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

Άντε γαμηθείτε ρε! Εδώ είναι Βαλκάνια!



Βαλκάνια! Πα να πει, του Ρήγα βιλαέτια! Τι σχέση έχουν τα κωλόχαρτά σας με τη Χάρτα του;

Οργανιτζήδες, πιάστε δουλειά! Ν’ αρχίσουν τα τραγούδια, να μπούμε στους χορούς τους δικούς μας!












Η εικόνα, από το 4-ever-love-metal.tumblr.com

Dispatches*


Με αφορμή την πιο πρόσφατη αυτοκτονία τού 65χρονου συνταξιούχου, που πήδηξε από το μπαλκόνι τού νοικιασμένου σπιτιού του φωνάζοντας «γιατί μού το κάνετε αυτό;» όταν ο δικαστικός κλητήρας τού επέδωσε την έξωση, αντιγράφουμε από το σημερινό άρθρο στο «Έθνος» τις *ανταποκρίσεις με αυτοκτονίες, μόνο τών τριών τελευταίων μηνών, από όλη την Ελλάδα, που μάζεψε ο δημοσιογράφος Στέλιος Βογιατζάκης.

27 Ιουνίου: Κρεμασμένος στο σπίτι του στο Λαύριο βρίσκεται 31χρονος ναυτικός από την Άνδρο, που ήταν άνεργος τον τελευταίο χρόνο.

27 Ιουνίου: 66χρονος εργολάβος οικοδομών από τα Ψαχνά Ευβοίας, αυτοπυροβολείται με καραμπίνα.

15 Ιουνίου: 55χρονος μακροχρόνια άνεργος αυτοπυροβολείται με κυνηγετική καραμπίνα στην αυλή του σπιτιού του στο Αγρίνιο.

13 Ιουνίου: 43χρονος από την Πρέβεζα, εργαζόμενος στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο της Κέρκυρας, βρίσκεται νεκρός μέσα στο σπίτι του. Στο σημείωμά του έκανε λόγο για οικονομικά προβλήματα.

13 Ιουνίου: Ένας 36χρονος, πρώην ταξιτζής αυτοκτονεί στα Σεπόλια. Ο αυτόχειρας ήταν άνεργος κι αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα.

12 Ιουνίου: 77χρονος συνταξιούχος αυτοπυροβολείται με κυνηγετική καραμπίνα λίγο πριν τις 7 το πρωί έξω από το σπίτι του στην Κηφισιά. Στο σημείωμά του αναφέρει ότι είχε φτάσει σε οικονομικό αδιέξοδο.

7 Ιουνίου: 56χρονος μηχανοδηγός του ΟΣΕ βρίσκεται απαγχονισμένος επίσης στο σπίτι του, στην περιοχή της Αγίας Βαρβάρας στην Τρίπολη.

3 Ιουνίου: 64χρονος τουριστικός επιχειρηματίας από την Κεφαλονιά, πατέρας 4 παιδιών, βρίσκεται απαγχονισμένος μέσα στην επιχείρησή του.

30 Μαΐου: «Το μόνο μου παράπτωμα ήταν ότι δούλευα από το πρωί έως το βράδυ», έγραφε το σημείωμα 61χρονου αυτόχειρα που κρεμάστηκε στο δασάκι του Αγίου Φίλιππου στη Νίκαια.

24 Μαΐου: «Ισχυροί της Γης, για την οικονομική κρίση που δημιουργήσατε θέλετε κρέμασμα και σας είναι λίγο», αναφέρει στο σημείωμά του ένας 60χρονος μουσικός, που πήδηξε μαζί με την 90χρονη μητέρα του από τον πέμπτο όροφο της πολυκατοικίας τους στην πλατεία Bάθη.

22 Μαΐου: Πολύτεκνος, ηλικίας 60 χρόνων, αυτοκτονεί σε πάρκο στο Περιστέρι, κοντά στα ΚΤΕΛ, κόβοντας τις φλέβες του. Τον βρίσκουν κάτοικοι της περιοχής επάνω σε παγκάκι.

11 Μαΐου: Νεκρός ανασύρεται στις 5.30 το πρωί, 26χρονος άνδρας από τον Ισθμό της Κορίνθου. Καταγόταν από την Αρκαδία και ήταν ανύπαντρος χωρίς παιδιά.

21 Απριλίου: 45χρονος δάσκαλος βρίσκεται απαγχονισμένος στην αποθήκη του σπιτιού του στη Σταυρούπολη Ξάνθης.

19 Απριλίου: «Δεν μου αρέσει η ζωή που μας αναγκάζουν να ζούμε», έγραφε στο σημείωμα που άφησε 54χρονος λογιστής, που εντοπίστηκε απαγχονισμένος στο κλιμακοστάσιο της πολυκατοικίας του, στο κέντρο του Ηρακλείου Κρήτης.

5 Απριλίου: 38χρονος Αλβανός, πατέρας δύο παιδιών, πέφτει από μπαλκόνι στην Ιεράπετρα της Κρήτης. Ο αυτόχειρας αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα και ήταν μακροχρόνια άνεργος.

4 Απριλίου: 77χρονος συνταξιούχος φαρμακοποιός αυτοπυροβολήθηκε λίγο πριν από τις 9.00 το πρωί στο κεφάλι στην πλατεία Συντάγματος, μπροστά στα μάτια των περαστικών. Στο σημείωμά του αναφέρει πως δεν ήθελε να αφήσει χρέη στις πλάτες των παιδιών του.

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Όχι, ρε πατέρα! —αδερφέ, γείτονα, άγνωστε φίλε. Όχι εκεί!

Μ’ εμάς! Εδώ!


Η εικόνα, από το xaxor.com



Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

Ευρωπαϊκή Σύνοδος: Ένα νέο Στάλινγκραντ για τη Γερμανία;


Ούτε κατά διάνοια! Μπορεί κάποια δημοσιεύματα ή χαμόγελα στα σημερινά δελτία τών 8 να δίνουν εμμέσως ή άμεσα την εντύπωση ότι οι αποφάσεις τής Συνόδου είναι η αρχή τού τέλους για την κυριαρχία τού γερμανικού άξονα, όπως περίπου ήταν και η μάχη τού Στάλινγκραντ για τις γερμανικές στρατιές, αλλά κάτι τέτοιο απέχει από την πραγματικότητα όσο η γη από το φεγγάρι!

Η δυνατότητα που δίνεται σε ευρωπαϊκές τράπεζες να ανακεφαλαιώνονται απ’ ευθείας από τους μηχανισμούς χρηματοπιστωτικής σταθερότητας χωρίς την εγγύηση (=τον δανεισμό) των κρατών-μελών, αλλά και των δεύτερων να προωθούν τα ομόλογα για την αναχρηματοδότηση του δημόσιου χρέους τους στους ίδιους αυτούς μηχανισμούς χωρίς να περάσουν από τα καυδιανά δίκρανα (= τα θηριώδη, τοκογλυφικά επιτόκια) των αγορών χρήματος, έχει πολλές ‘‘ουρές’’!

Ας πούμε, τις ‘‘λεπτομέρειες’’ που πρέπει να διευκρινιστούν στις προσεχείς εβδομάδες (ξέρετε πού αρέσει στο διάβολο να κρύβεται, έτσι δεν είναι;). Ή το γεγονός ότι κάτι τέτοιο θα επιτρέπεται μόνο για τους ‘‘συνεπείς’’ (ξέρετε πώς εννοεί τη συνέπεια ο σύγχρονος καπιταλισμός, ναι;). Το ‘‘άβολο’’ ερώτημα πόσα είναι τα χρήματα που διαθέτουν οι μηχανισμοί σταθερότητας. Και πάνω από όλα τη …μητέρα όλων των ουρών!

Το γεγονός ότι οι προβλεπόμενες διευκολύνσεις διόλου δεν σημαίνουν παροχές άνευ αντιπαροχών, όπως τις θέλει και τις εννοεί ο κύριος χρηματοδότης, η Γερμανία, αυτές τις αντιπαροχές.  Ουδεμία τέτοια πρόβλεψη θα υλοποιείται χωρίς την υπογραφή μνημονίων ‘‘κατανόησης’’. Τα οποία θα είναι λίγο διαφορετικά από τα μνημόνια της Ελλάδας, αφού η Ισπανία σήμερα (και η Ιταλία μεθαύριο) «δεν είναι Ουγκάντα», όπως είπε κι ο Ραχόι[1] τις προάλλες, αλλά πάντως θα είναι μνημόνια με τα όλα τους (χρονοδιαγράμματα, δεσμεύσεις και δεσμά). Πώς το είχε πει η Άνγκελα; «Νο μπέιλ άουτ γουιζάουτ κοντγόλ!»[2] Έτσι!

Στάλινγκραντ; Ποιο Στάλινγκραντ; Ούτε καν Μάχη τής Κρήτης! Πιο πολύ σαν το ελιγμό των Γερμανών το 1940 να παρακάμψουν τη Γραμμή Μαζινό μέσω των Αρδεννών μάς φαίνεται. Κάψανε λίγο παραπάνω βενζίνη, αυτό είναι όλο!


[1] Για να τα λέμε όλα καμία σχέση η στάση των Μόντι και Ραχόι με τη στάση των δικών μας Νενέκων. Αλλά για να τα λέμε και όοολα, καμία σχέση ο ισχύς τής Ιταλίας και της Ισπανίας με αυτήν της Ελλάδας. Μην ακούτε τι λένε. Το μέγεθος μετράει!

[2] Καμία διάσωση χωρίς έλεγχο.


Στην εικόνα, εξαθλιωμένοι γερμανοί φαντάροι τής αποδεκατισμένης στο Στάλινγκραντ 6ης Στρατιάς, αιχμάλωτοι του Κόκκινου Στρατού. Από το incredibleimages4u.blogspot.com

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Βάστα Μέρκελ!



ΜΕ ΠΕΝΤΕ από τις 17 χώρες τής Ευρωζώνης να έχουν πέσει ήδη στη σιδερένια αγκαλιά τών μνημονίων τα οποία εμπνέονται και διαπνέονται από το πνεύμα τού συνθήματος «την κρίση να πληρώσει η μπασκλασαρία» και την έκτη, την Ιταλία, να ετοιμάζεται οσονούπω, είναι πλέον φανερό σε όλους ότι η λειτουργικότητα τού ευρωπαϊκού και παγκόσμιου καπιταλισμού, δηλαδή η δυνατότητά του κεφαλαίου (παραγωγικού και ‘‘παρασιτικού’’) να αναπαράγεται διευρυμένα, πλησιάζει στο σημείο θραύσεως. Εκατέρωθεν αυτού τού σημείου, από Βορρά προς Νότο, έχουν συνταχθεί τα δύο ‘‘στρατόπεδα’’: Το Βόρειο απαρτίζεται από τις ισχυρές χώρες με αναμφισβήτητο ηγέτη την Tίγρη τής Γερμανίας (μοντέλο XXVII, πολύ πιο σύγχρονο από το εικονιζόμενο Tiger I) και αρχηγό πληρώματος την Άνγκελα Μέρκελ, πολύ πιο καταστροφική από τον Kurt Knispel και τις 168 του διαπιστωμένες εξουδετερώσεις αντίπαλων τανκς.[1] Το Νότιο, από τις χώρες που, ενώ περίμεναν να γίνουν βασιλιάδες (ισχυρή Ελλάδα, ισχυρή Πορτογαλία, ισχυρή Ισπανία και πάει λέγοντας), αντίθετα, βρίσκονται στο χείλος τού γκρεμού με τις κοινωνίες τους σε πορεία αποσύνθεσης και με ηγέτη ένα Ολαντικό κουτσό άλογο.[2]


ΧΟΝΤΡΙΚΑ, οι Βόρειοι λένε: «υπό την κυριαρχία μας και ούτω βοήσωμεν». Δηλαδή, αν θέλετε να μοιραστούμε τα ελλείμματά σας, ‘‘κοινοτικοποιώντας’’ τα χρέη σας με έκδοση ευρωομολόγου για την αναχρηματοδότησή τους, θα πρέπει να δεχτείτε να προχωρήσουμε στην ευρωπαϊκή ενοποίηση σύμφωνα με τους όρους μας (= να υποταχθείτε στην ισχύ μας). Και οι Νότιοι, εν μέρει επειδή η φωτιά στις χώρες τους έχει φουντώσει ήδη, εν μέρει επειδή δυσκολεύονται να καταπιούν —και να σερβίρουν στους λαούς τους— το χάπι τής υποταγής, απαντούν: «καμία αντίρρηση, αλλά, επειδή η ενοποίηση θα πάρει χρόνο, βάλτε τώρα το χέρι στην τσέπη και ‘‘τα βρίσκουμε’’ μετά». Η απάντηση, όλοι το ξέρουν, ήρθε ηχηρή από την Άνγκελα: «πάνω από το πτώμα μου!».


ΚΑΠΟΥ ΕΔΩ είμαστε. Κοιτάξτε πόσο πιο κομψά σε σχέση μ’ εμάς τους ‘‘βάρβαρους’’ —αλλά με τον ίδιο ρεαλισμό— το θέτει η «Süddeutsche Zeitung»:[3]

«Για τις οικονομικά ισχυρές χώρες όπως η Γερμανία, το ευρώ ‘‘ξεκλείδωσε’’ τις αγορές των γειτόνων της με αποτέλεσμα τη διαρκή οικονομική άνθηση [των ισχυρών]. Η διάρρηξη όλων τών οικονομικών διασυνδέσεων ανάμεσα στα 17 κράτη-μέλη μετά από μία κατάρρευση του ευρώ θα προκαλούσε ανυπολόγιστη ζημιά, η οποία θα απειλούσε το γερμανικό θαύμα στην απασχόληση. Να γιατί το να σώσουν το ευρώ με αναδιανεμητικές μεταβιβάσεις πόρων είναι το καλύτερο πράγμα που έχουν να κάνουν. Αλλά […] κάθε πολιτική παροχής βοήθειας πρέπει να ακολουθεί τη λογική τής θεραπείας τού προβλήματος που προκαλεί την κρίση —διαφορετικά απλώς θα το κουκουλώνει. Η βοήθεια πρέπει να δοθεί μόνο ως ανταπόκριση σε μεταρρυθμίσεις κι αυτό σημαίνει οικονομικό εκσυγχρονισμό και ότι οι κυβερνήσεις δεν πρέπει πια να διαχειρίζονται τα ελλείμματά τους από μόνες τους. Το μοντέλο που ακολουθήθηκε μέχρι τώρα, σύμφωνα με το οποίο τα μεμονωμένα κράτη [υποτίθεται ότι] συμπεριφέρονται λογικά και με αποταμιευτικό πνεύμα χωρίς να υποχρεώνονται σε κάτι τέτοιο, έχει αποτύχει. Το ευρώ μπορεί να σωθεί μόνο με ένα σύστημα εξαναγκασμού. Οι Βρυξέλλες πρέπει να έχουν την εξουσία στις δημόσιες δαπάνες τής Ιταλίας, της Πορτογαλίας ή του οποιουδήποτε κράτους-μέλους».


ΓΚΕΓΚΕ; Φανταζόμαστε ναι. Τι κάνουμε λοιπόν ως Αριστερά; Το ερώτημα βέβαια δεν ισχύει για το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι θέσεις τους είναι δεδομένες, και ειδικά ο «Ρ», από τις αρχές Ιουνίου που η Άνγκελα (ξανα)μίλησε για «περισσότερη Ευρώπη» (όι, όι μάνα μου!), σηκώνει το θέμα σχεδόν καθημερινά. Το ερώτημα πηγαίνει κυρίως προς την εν δυνάμει κυβερνητική Αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ. Τι θέση παίρνει στην ‘‘ατσάλινης’’ λογικής άποψη «εθνική βοήθεια μόνο έναντι εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας»;

Προσπαθούμε εδώ και κάνα μήνα να λύσουμε την απορία μας μέσα από τις στήλες τών εντύπων και ηλεκτρονικών μέσων που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχουμε φωτιστεί. Πέρα από κάποιες αυστηρά ρεπορταζιακές αναφορές, κυρίως τής Κάκης Μπαλή στην «Αυγή», δεν έχουμε βρει κάτι άλλο. Χθες ακούσαμε ότι έβγαλε σχετική ανακοίνωση το Γραφείο Τύπου. Σπεύσαμε να τη δούμε. Και πάλι μείναμε στο σκοτάδι. Επιπλέον μας έζωσαν πιο πολύ τα φίδια (λέμε πιο πολύ γιατί ήδη μας έχουν ζώσει από τις 5 Ιουνίου). Γιατί ανάμεσα στα άλλα, τα γνωστά ευχολόγια τύπου «καλύτερα υγιής, νέος, πλούσιος και γοητευτικός, παρά άρρωστος, γέρος, φτωχός και άσχημος» διαβάσαμε και το εξής:

«Γίνεται πλέον ξεκάθαρο ότι χρειάζεται επαναθεμελίωση της Ευρώπης και συνολική αλλαγή της αρχιτεκτονικής της ευρωζώνης, όπου εκτός των άλλων, είναι απαραίτητο να υπάρξει ένα σχέδιο μετατροπής των επιμέρους δημόσιων χρεών των χωρών σε κοινό ευρωπαϊκό χρέος και η δημιουργία αναδιανεμητικού ευρωπαϊκού προϋπολογισμού».

Καλά, κοιμούνται οι σύντροφοι; Δεν έχουν πάρει είδηση ότι οι κυρίαρχες τάξεις στην ΕΕ έχουν καταλάβει πολύ καλά ότι και επαναθεμελίωση χρειάζεται και συνολική αλλαγή τής αρχιτεκτονικής τής ευρωζώνης; Τι σχεδιάζουν εδώ και βδομάδες; Αυτές ακριβώς τις ‘‘αλλαγές’’! Οι οποίες βέβαια ‘‘αλλαγές’’ θα επισυμβούν κάτω από τον παρόντα συσχετισμό δυνάμεων, συσχετισμό άκρως αρνητικό για τον κόσμο τής εργασίας, πρώτα και κύρια τής μισθωτής. Επ’ αυτού έχουν κάτι να μας πουν ή γεμίζουν τζάμπα και βερεσέ τις σελίδες και τρώνε άδικα των αδίκων τα megabytes; Κι αν δεν έχουν κάτι να μας πουν επ’ αυτού, επειδή είναι, ας πούμε, οικονομίστικο το ζήτημα και «ουκ επ’ άρτω ζήσεται άνθρωπος», δεν έχουν να μας πουν τίποτε ούτε για τη μεταφορά δημοκρατικής κυριαρχίας (όσης απέμεινε) από τους ευρωπαϊκούς λαούς σε μία δράκα υπηρετών τού μεγάλου κεφαλαίου; Φοβούνται μη κατηγορηθούν για «εθνική αναδίπλωση»; Ας πουν αλεύρι: Η Χρυσή Αυγή τούς γυρεύει για να της ρίξουν λίγο νερό στο μύλο της!


ΣΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ που έρχονται θα δείξει τι διάολο συμβαίνει και ως πού μπορεί να φτάσει ο τυφλός δογματισμός. Εμείς πάντως, σε κάθε περίπτωση θεωρούμε αδιανόητο για αριστερό πολιτικό φορέα να δώσει με τους υπάρχοντες ευρωπαϊκούς κοινωνικοπολιτικούς  συσχετισμούς, τους οποίους ουδείς εντός τής Αριστεράς αμφισβητεί, καταφατική απάντηση (ρητά ή άρρητα!) στην πρόταση «εθνική βοήθεια μόνο έναντι εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας». Δεν έχουμε την παραμικρή απαίτηση να συνταχθεί κάποιος με τη δική μας άποψη, κατά την οποία το ευρώ φτιάχτηκε από το κεφάλαιο για το κεφάλαιο κι όχι για τους ευρωπαϊκούς λαούς. Αλλά και δεν μπορούμε να δεχθούμε την κοντόφθαλμη ηλιθιότητα κάποιων, οι οποίοι ξεχνούν την αλφαβήτα τής πολιτικής: Δεν περπατάς ξυπόλητος στ’ αγκάθια την ώρα που σε κάλεσαν σε ‘‘περίπατο ειρήνης’’ οι παπουτσωμένοι αντίπαλοί σου. Προσπαθείς πρώτα να βρεις κι εσύ παπούτσια. Και μέχρι να τα βρεις, προφασίζεσαι τον άσχημο καιρό —ή κάποιον πονοκέφαλο!

Με αυτή την έννοια, και σύμφωνα με τη λογική που είχαμε εκθέσει εδώ, συμπαρατασσόμαστε ολόψυχα με την Άνγκελα, γι’ αυτό και την προτρέπουμε στον τίτλο μας να μη κάνει βήμα πίσω. Αυτό πιθανόν να οδηγήσει σε διάλυση της ευρωζώνης. Ας οδηγήσει! Εξ άλλου, όπως είχε πει κι ο Βαρουφάκης σε μία τηλεοπτική συνέντευξή του πριν από τις εκλογές τού Μαΐου, η διάλυση της ευρωζώνης είναι προτιμότερο σενάριο από τη μονομερή αποχώρηση της Ελλάδας.[4]


ΒΑΣΤΑ ΜΕΡΚΕΛ λοιπόν! Σε όσους από τους αναγνώστες μας ενδεχομένως φρίξουν από αυτή την ‘‘ανίερη συμμαχία’’ θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε ότι, όπως λένε και οι Γάλλοι, ολλανδικής ή μη καταγωγής, à la guerre comme à la guerre (στον πόλεμο όπως στον πόλεμο). Ή, σύμφωνα με το αγαπημένο μας απόφθεγμα:

Άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια!  


[1] Αλλά και με πολύ λιγότερο ευγενική και ανυπότακτη ψυχή από του Kurt: Σύμφωνα με τη Wikipedia, ο μεγαλύτερος άσσος του γερμανικού Σώματος Τεθωρακισμένων κατά τον Β´ ΠΠ πλάκωσε κάποτε στις γρήγορες ένα ‘‘ παλικάρι’’ τών Einsatzgruppen (παραστρατιωτικό σώμα των SS, με κύρια αποστολή τις μαζικές εκτελέσεις), όταν το είδε να κακομεταχειρίζεται σοβιετικούς αιχμαλώτους πολέμου, ενώ έγραφε στις παλιές του μπότες τη military correctness τής εμφάνισης. (Αυτοί ήταν και οι λόγοι που η βαθμολογική εξέλιξή του δεν αντιστοιχήθηκε ποτέ με τις επιτυχίες του στο πεδίο τής μάχης.)  Δεν φανταζόμαστε την Άνγκελα ικανή για τίποτε από όλα αυτά…

[2] Αν και ευγενές, «με πιάνο και γαλλικά»… ;-)

[3] Λογικό να διαθέτει μεγαλύτερη κομψότητα ως η φωνή τής γερμανικής κεντροαριστεράς (= της αριστερής πτέρυγας της κεντροδεξιάς)…

[4] Βέβαια, τώρα που φτάνει ο κόμπος στο χτένι τα ψιλογυρνάει. Σε συνέντευξή του στην τελευταία κυριακάτικη «Αυγή» ερωτάται: «Διαβλέπετε τον κίνδυνο ανοιχτής αντιπαράθεσης των ευρωπαϊκών εθνικισμών λόγω της αδιέξοδης πορείας του ευρώ; Ποιες αναλογίες υπάρχουν με τον Μεσοπόλεμο;». Και δίνει την εξής απάντηση: «Ήδη το γενικευμένο μίσος στη Γερμανία εναντίον των Ελλήνων (αλλά και των υπόλοιπων Μεσογειακών) και, παράλληλα, ένα αντίστοιχο μίσος για τη Γερμανία εδώ στην Ελλάδα, αντανακλούν το βασικό μάθημα που έπρεπε να μας είχε διδάξει ο Μεσοπόλεμος: Μετά από μια κατάρρευση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, το πρώτο αποτέλεσμα είναι η αποδόμηση των «κοινών» νομισματικών συστημάτων (του Κανόνα του Χρυσού το 1930 και του ευρώ σήμερα). Αμέσως μετά, η αγορά εργασίας αποτελματώνεται, οι κοινωνίες στρέφονται εναντίον του εαυτού της η κάθε μία, το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται και, τέλος, οι εθνικές διαμάχες έρχονται να αντικαταστήσουν το κατεστραμμένο πλέον διεθνές οικονομικό σύστημα».


Η εικόνα, από το scaleworkshop.com

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

The week after: Συμπεράσματα και προοπτικές μία εβδομάδα μετά τις 17 Ιουνίου



1. Το αποτέλεσμα των εκλογών, προϊόν σε μέγιστο βαθμό αφόρητα τρομοκρατικών εκβιασμών γύρω από το ευρώ —αλλά απολύτως εντός των πλαισίων τής αστικής νομιμότητας βεβαίως βεβαίως— δεν είχε κάποιο άμεσο, πρακτικό και θετικό  αντίκρισμα για την επίλυση των προβλημάτων που πιέζουν εκρηκτικά την ελληνική κοινωνία. Ωστόσο, καθώς ανοίγει πολλές προοπτικές, δεν ήταν καθόλου άνευ αντικρίσματος γενικά. Για μας, η πιο πολύτιμη στην παρούσα φάση είναι ότι κατέδειξε και τα όρια αυτής τής τρομοκρατίας, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι και τόσο παντοδύναμη: 1.655.ο66 ψηφοφόροι, λίγες δεκάδες μόνο χιλιάδες λιγότεροι από όσους ψήφισαν τη Νέα Δημοκρατία, έδωσαν ψήφο κυβέρνησης και όχι διαμαρτυρίας σε ένα σχήμα τής Αριστεράς που, άσχετα από τις αντιφάσεις και παλινωδίες του, κινείτο σε πορεία   σύγκρουσης με την Τρόικα και τα Διευθυντήρια της ΕΕ. Με αυτή την έννοια, ήταν μία ψήφος ρίσκου σε σχέση με το υπερόπλο των κυρίαρχων τάξεων και των κολαούζων τους. Το ρίσκο πάρθηκε και όχι από κάποιους ελάχιστους ‘‘τυχοδιώκτες’’. Αυτοί που δεν θεωρούν το ευρώ φετίχ, κατά τη διατύπωση του Αλέξη Τσίπρα ελάχιστες ημέρες πριν από τις εκλογές (διατύπωση που, αν δεν κάνουμε λάθος, πρωτακούστηκε από το Μ Α-Α του Αλαβάνου πριν πολύ καιρό) αποδείχθηκε πως δεν είναι μόνο οι «παλαιοημερολογίτες τού ΚΚΕ», κάποιες «μικροομάδες γραφικών αριστερών αντιευρωπαϊστών» και όσοι καπιταλιστές και κάτοχοι μαύρου χρήματος «έχουν βγάλει τα ευρώ τους έξω και θέλουν να αγοράσουν τις περιουσίες μας για ένα κομμάτι ψωμί».

2. Ο δικομματισμός αντικαταστάθηκε από τον διπολισμό. Δεδομένου ότι ο διπολισμός ορίστηκε με βάση τον άξονα Δεξιάς/Αριστεράς, διαχωρισμό που πολλοί γνωστοί και μη εξαιρετέοι στην Ελλάδα και διεθνώς έχουν προσπαθήσει με νύχια και με δόντια να ανακηρύξουν  «πτώμα σεσηπός και τυμπανιαίο», και ανεξάρτητα από το ότι τα όρια του άξονα δεν είναι πάντα ευδιάκριτα (ας όψεται η επιρροή τού μεταμοντερνιστικού σχετικισμού), η εξέλιξη αυτή είναι ιδιαίτερα χαρμόσυνο γεγονός. Και θα ήταν ακόμα πιο χαρμόσυνο αν δεν είχαμε την κοινοβουλευτική εδραίωση των νεοναζιστών τής Χρυσής Αυγής και την αποδεδειγμένη πια επιρροή τους σε λαϊκά στρώματα (πέρα βέβαια από την ετοιμότητά τους να παίξουν το ρόλο τού μαντρόσκυλου του καπιταλισμού, ιστορικά επικυρωμένο χαρακτηριστικό τού ναζιστικού φαινομένου).

3. Ο σχηματισμός τής τρικομματικής κυβέρνησης πρόσφερε μία ανάσα στις δυνάμεις εκείνες που προώθησαν και προωθούν τα συμφέροντα των μεγαλύτερων και ισχυρότερων μερίδων τής άρχουσας τάξης. Πόσο βαθιά θα είναι η ανάσα; Δεν υπάρχει φυσικά καμία πιθανότητα να έχει το βάθος τετραετίας, όπως φιλοδοξεί ο Αντώνης Σαμαράς. Όμως, δεν θα είναι και τόσο κοφτή όσο εκείνη που έδωσε στο σύστημα η κυβέρνηση Παπαδήμου. Πρώτον γιατί αυτή η κυβέρνηση αντιπροσωπεύει (τυπικά, αλλά οι τύποι στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι το ήμισυ του παντός) το 48,2% του εν ενεργεία εκλογικού σώματος. Και δεύτερον γιατί είναι απολύτως βέβαιο ότι, προκειμένου να συνεχιστεί η ίδια στρατηγική τών μνημονίων, η νέα κυβέρνηση θα πριμοδοτηθεί από τη Ιερά Συμμαχία τής Ευρωπαϊκής Ένωσης με μερικά καθρεφτάκια για ιθαγενείς. Κατόπιν, οι κυβερνητικοί ‘‘Διευθυντές Πωλήσεων’’ θα τα διοχετεύσουν στους τοπικούς πλασιέδες τών ΜΜΕ για να τα πουλήσουν στους ιθαγενείς, ως προϊόν ‘‘σκληρής’’ διαπραγμάτευσης. Για κάποιο διάστημα θα τα καταφέρουν. Η αδυσώπητη πραγματικότητα όμως δεν θα επιτρέψει να είναι και πολύ μεγάλο.

4. Η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της, πλην βέβαια της ψευδεπίγραφης, πρώην Αριστεράς (ΔΗΜΑΡ), συγκέντρωσε αθροιστικά το πρωτοφανές 31,84% των ψήφων τής 17ης Ιουνίου. Αν σκεφτεί κανείς ότι στις εκλογές τού Οκτωβρίου τού 2009 το αντίστοιχο ποσοστό ήταν μόλις 12,82% (συμπεριλαμβανομένων μάλιστα ορισμένων από τότε «έτοιμων και θαρραλέων» Δημαριτών)   η άνοδος αυτή φαίνεται να ισοδυναμεί με γιγαντιαίο άλμα. Μπορεί και να είναι έτσι. Ας μην αφήσουμε όμως τα φαινόμενα να μας απατήσουν: Ακόμα κι αν το άλμα είναι γιγαντιαίο, ας μη ξεχνάμε πως έχει γίνει από σχετικά κοντά ποδάρια!

5. «Κοντά ποδάρια;;; Με 31,84% συνολικά και με ένα κομμάτι τής Αριστεράς να χάνει την πρωτιά μόλις για 170.567 ψήφους;;; Τρελός παπάς σας βάφτισε και να πάτε να κοιταχτείτε!».

Κανένα πρόβλημα. Να το κάνουμε —άλλωστε, για να τα λέμε όλα, ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου βγάλει μία ιατρική εξέταση! Ωστόσο, όσοι ενδεχομένως μας δίνουν την  παραπάνω συμβουλή, καλό θα είναι να σκεφτούν κι εκείνοι πως τα «τέκνα τής ανάγκης» που εκτόξευσαν τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση τής αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι υποχρεωτικά και «ώριμα τέκνα τής οργής». Πέραν τού κοινωνικού ακτιβισμού και των κινηματικών δράσεων, απαιτείται και μία κάποια πολιτική και ιδεολογική διαμεσολάβηση και επεξεργασία για να μετατραπεί η ρημάδα η οργή τής ανάγκης σε πολιτική συνείδηση, έτσι ώστε από την ψήφο τής κρισιακής συγκυρίας να φτάσουμε στη συνειδητή και σταθερή πολιτική επιλογή για «μέσα κι έξω απ’ τη Βουλή».

6. Το παραπάνω συμπέρασμα μπορεί να φανεί σαν μία ολοστρόγγυλη ανοησία αν σκεφτεί κανείς ότι από τα τρία βασικά σχήματα της Αριστεράς που συμμετείχαν στις εκλογές (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ) αυτά που υπέστησαν τη μεγαλύτερη αιμορραγία σε ψήφους ήταν ακριβώς εκείνα που χαρακτηρίζονται από ‘‘σφιχτή’’ ιδεολογική συγκρότηση σε αντίθεση με την πληθυντική, πολυφωνική και πλουραλιστική Αριστερά τού ΣΥΡΙΖΑ. Οπότε, ένας σκληροπυρηνικός Συριζαίος θα μπορούσε να αντιτείνει καγχαστικά ότι προτείνουμε την υιοθέτηση μιας συνταγής καταστροφής. Δεν είναι έτσι. Γιατί η ‘‘σφιχτή’’ ιδεολογική συγκρότηση —κι εδώ τα καμπανάκια χτυπάνε κυρίως για το ΚΚΕ— θυμίζει από πολλές απόψεις το σφιχτό δέσιμο που οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ταριχευτές επεφύλασσαν στους νεκρούς Φαραώ· καμία σχέση με ό,τι εννοούμε εμείς όταν μιλάμε για ιδεολογική διαμεσολάβηση. Και η πολυφωνία τού ΣΥΡΙΖΑ, συχνά, συχνότατα χωρίς κέντρο βάρους και στρατηγικό μπούσουλα, θυμίζει πολλές φορές καρναβάλι με τα πυροτεχνήματά του. Τα καρναβάλια, ως γνωστόν, μαζεύουν κόσμο. Να θυμίσουμε όμως ότι αυτό συμβαίνει όσο διαρκούν. Μετά, το μόνο ίχνος το οποίο μένει από τα πλήθη που προσήλκυσε είναι οι κορδέλες και τα κομφετί στους άδειους δρόμους —και στις έρημες πλατείες…   

7. Στις 17 Ιουνίου έγινε απολύτως ξεκάθαρο αυτό για το οποίο μόνο ενδείξεις υπήρξαν στις εκλογές τού Μαΐου: Το κόμμα-μόρφωμα, το κόμμα-συνιστώσες (και γι’ αυτό και κόμμα οιονεί μέτωπο), ο ΣΥΡΙΖΑ, αποτέλεσε τον πόλο ενός πραγματικού αν και ιδιότυπου αριστερού-λαϊκού-δημοκρατικού μετώπου. Η κοινωνική βάση τής εκτός ΣΥΡΙΖΑ Αριστεράς αγνόησε τις ηγεσίες της και επέλεξε να πριμοδοτήσει μαζικά τη μόνη ορατή για την ώρα, αν και απολύτως αβέβαιη, διέξοδο. Ποιος μπορεί να την κατηγορήσει;

8. Τα καθήκοντα στα οποία καλείται να ανταποκριθεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολυσύνθετα. Ο εκλογικός νόμος τον υποχρέωσε να μετατραπεί άρον-άρον, τυπικά και μόνο σε επίπεδο κορυφής σε ενιαίο κόμμα. Κατ’ αρχήν, η αλλαγή αυτή πρέπει να επεκταθεί προς τα κάτω, στην κοινωνική του βάση, και μάλιστα σε αντιστοιχία με ένα κόμμα όχι πια του 4% αλλά του 27. Η ομογενοποίηση αυτή όμως, δεν πρέπει φυσικά να μείνει στους τύπους, αλλά να αποκτήσει ουσιαστικό δημοκρατικό περιεχόμενο. Με δεδομένη την ύπαρξη των συνιστωσών και την απροθυμία τής ‘‘υπερσυνιστώσας’’ (ΣΥΝ) να παραιτηθεί από την ασφυκτική κηδεμονία που ασκεί, το εγχείρημα αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο —εξ άλλου, ήδη έχει αποτύχει μία φορά στο πρόσφατο παρελθόν (2009). Είναι όμως ο μόνος τρόπος για να αντιστοιχηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με τις ανάγκες των καιρών και να συνδεθεί με την κοινωνία σε πλατιά βάση, μεταμορφωνόμενος από κόμμα στελεχών και παραγόντων σε μαζικό κόμμα (τηρουμένων βέβαια των αναλογιών τής εποχής που δεν ευνοούν τη μαζικότητα όσο στο παρελθόν). Όσο δύσκολα κι αν είναι αυτά, είναι τα εύκολα!

9. Τα πιο δύσκολα: να εξακολουθήσει να συμβαδίζει με το κοινωνικό αίσθημα του λαού —και μάλιστα ανεξάρτητα των τελικών επιλογών που έκαναν μεγάλα στρώματα αυτού τού λαού στις εκλογές τής προηγούμενης εβδομάδας! Πιο αναλυτικά: ο αντιμνημονιακός προσανατολισμός, όσες λεκτικές ταχυδακτυλουργίες κι αν μετέρχονται οι σκληροί ‘‘ευρωπαϊστές’’ τού ΣΥΝ και μερικοί τού ΣΥΡΙΖΑ (λέγε με ΑΚΟΑ), είναι στο βάθος του, εκ των πραγμάτων, και αντιευρωενωσιακός. Με δεδομένη την ανανέωση των ίδιων πολιτικών «υπό τη νέα διεύθυνση» της τρικομματικής κυβέρνησης, το ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού θα βαθαίνει, προς μεγάλη λύπη εκείνων που φαντασιώνονται τις ΕΠΕ (Ενωμένες Πολιτείες τής Ευρώπης) ως «προνομιακό πεδίο ταξικής πάλης». Στη μακρά προεκλογική περίοδο που άνοιξε τις παραμονές τού Πάσχα η συμπόρευση με την ογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια κατά των πολιτικών τής ΕΕ ήταν σχετικά εύκολη υπόθεση, λόγω προεκλογικής ‘‘χαλαρότητας’’. (Ωστόσο, όσα ειπώθηκαν, έστω και για τις προεκλογικές ανάγκες, έχουν καταχωρηθεί στα πρακτικά.) Τώρα που τελείωσαν οι εκλογές η διαπάλη στο εσωτερικό τού ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχιστεί. Και οι ‘‘ευρωπαϊστές’’ του θα βρίσκουν όλο και πιο δύσκολο να συνηγορούν υπέρ τής «ευρωπαϊκής ιδέας». Έτσι, κάποια στιγμή θα υποχρεωθούν από τα πράγματα να σταματήσουν να επαναλαμβάνουν σαν παπαγαλάκια «δεν είναι αυτή η Ευρώπη που οραματιζόμαστε» και να δώσουν συγκεκριμένες απαντήσεις για τις δικές τους κόκκινες γραμμές. Σε κάθε περίπτωση το στοίχημα για το κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα αποκοπεί από το λαϊκό αίσθημα είναι ανοικτό. Κι εμείς εξακολουθούμε προς το παρόν να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο (όπως κάνει, λόγου χάρη, ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου κι ο Ευτύχης Μπιτσάκης).

10. Ο Μεγάλος Ασθενής τής Αριστεράς, το ΚΚΕ, αποδοκιμάστηκε σε πρωτοφανή βαθμό από τους ψηφοφόρους του, καθώς 470 στους 1.000 του γύρισαν την πλάτη! Η επίδοσή του, τόσο σε ποσοστό όσο και σε ψήφους, υπολείπεται ακόμα και από εκείνη τών εκλογών τού 1993 (4,54% και 313.001), δηλαδή σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές του: δύο μόλις χρόνια από τη δεύτερη μεγάλη διάσπαση της ιστορίας του και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και των ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών καθεστώτων τού 20ου αιώνα. Καθώς τα νοσήματα από τα οποία πάσχει είναι πολλά —χώρια οι επιπλοκές— δεν μπορούμε να αναφερθούμε εδώ στα προβλήματα που αντιμετωπίζει με λεπτομέρειες. Να σημειώσουμε μόνο ένα κωμικοτραγικό γεγονός, κι αυτό όχι γιατί θέλουμε να στρίψουμε το μαχαίρι στην πληγή τών μελών και οπαδών του, αλλά γιατί θέλουμε να συμβάλουμε, όσο μπορούμε, στο να συνειδητοποιήσουν τα μεγάλα, τραγικά και διαχρονικά λάθη τής ηγεσίας τους που τους έφεραν ως εδώ (τηρουμένων των αναλογιών, η σημείωση αυτή πρέπει να ενδιαφέρει και τους οπαδούς τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ):

Η κατακρήμνιση του ελληνικού κομμουνιστικού κόμματος  σημειώνεται σε μία συγκυρία στην οποία όχι μόνο ο ευρωπαϊκός και παγκόσμιος καπιταλισμός περνάει τη μεγαλύτερη δομική κρίση του μετά το 1929, αλλά και στην περίοδο που ο ελληνικός λαός αρχίζει να κουνά το κεφάλι του με σκεπτικισμό, ερχόμενος, έστω και ασυνείδητα, στα λόγια τού ίδιου τού ΚΚΕ για την αδυνατότητα φιλολαϊκής λύσης στα πλαίσια της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης!!!

Το πόρισμα τής Κεντρικής Επιτροπής τού ΚΚΕ (αλλά και τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ) δείχνει ότι αυτή η σκέψη, που θα μπορούσε να πυροδοτήσει γόνιμες συζητήσεις και αναστοχασμούς, δεν περνάει καν από το μυαλό τών μελών τής ηγεσίας (ή ‘‘θάβεται’’). Δυστυχώς, το ίδιο διαπιστώσαμε και από μια διαδικτυακή βόλτα σε  blogs φιλικά προς το ΚΚΕ. Αυτοπροστασία; Άγνοια; Αβαθής σκέψη; Αναμφίβολα ναι, αν και σε απροσδιόριστη ποσοστιαία κατανομή. Σε μερικές όμως περιπτώσεις η απουσία αυτής τής σκέψης δεν οφείλεται σε τίποτε από όλα αυτά. Οφείλεται σε μία ιδιότυπη μορφή πολιτικής παράνοιας, αταξινόμητη και άγνωστη στη βιβλιογραφία μέχρι τώρα, που εμείς, για να μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, ονομάσαμε Leninoia


Η εικόνα είναι του Randy Lyhus. Από το randylyhus.com

Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

Allonsanfàn!



Για μια ακόμα εκλογική Κυριακή, ο ίδιος τίτλος και η ίδια εικόνα. Όπως συνέβαινε πάντα σε όλες τις εκλογές που έγιναν σε αυτά τα τρία και παραπάνω χρόνια ζωής τού blog. Παρά τα φαινόμενα όμως υπάρχει μία σημαντική διαφορά που οι τακτικοί αναγνώστες ήδη ξέρουν: Οι σημερινές εκλογές είναι οι πρώτες στις οποίες πήραμε συγκεκριμένη θέση υπέρ συγκεκριμένου αριστερού κόμματος, υποστηρίζοντας και προτείνοντας την υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ. Και τούτο, γιατί είμαστε κι εμείς από τους συντριπτικά πολλούς που πιστεύουν ότι αυτές οι εκλογές είναι οι κρισιμότερες τής σύγχρονης ιστορίας. Όχι μόνο επειδή για πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση και μετά υπάρχουν βάσιμες πιθανότητες το πρώτο κόμμα να είναι κόμμα τής Αριστεράς, αλλά και γιατί η κατάσταση στη χώρα μας έχει φτάσει πια σε οριακό σημείο. Κατά τα άλλα δεν αλλάζει τίποτε. Εξακολουθούμε να είμαστε πολύ περισσότερο αριστεροί παρά ΣΥΡΙΖΑ —ή οτιδήποτε άλλο. Μ’ άλλα λόγια, εξακολουθούμε  να βλέπουμε την Αριστερά ως ενιαία πολυφωνική παράταξη. Και βέβαια, ως αριστεροί, ξέρουμε πολύ καλά ότι με τις σημερινές εκλογές, όπως με όλες τις εκλογές, δεν τελειώνει τίποτε. Ενδεχομένως όμως να αρχίζει κάτι…

Το σκεπτικό τής επιλογής μας το έχουμε αναλύσει όσο καλύτερα μπορούσαμε. Ό,τι είπαμε, είπαμε. Δεν κρίνουμε σκόπιμο να προσθέσουμε κάτι παραπάνω. Εκτός από το εξής: Θα θέλαμε να σας διαβεβαιώσουμε πως πράξαμε κατά συνείδηση, μετά από αρκετές δύσκολες και ορισμένες φορές στενάχωρες συζητήσεις. Κι αν υπάρχει κάτι που πιστεύουμε ότι μας επιτρέπεται να προτείνουμε σε όσους αριστερούς φίλους δεν έχουν ακόμα αποφασίσει τι θα ψηφίσουν, είναι ακριβώς αυτό και μόνο αυτό: να πράξουν κι εκείνοι κατά συνείδηση.

Allonsanfàn!

Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

Γράμμα στους φίλους και φίλες που σκέπτονται να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, αλλά φοβούνται να το κάνουν.



Αγαπητοί φίλοι και φίλες,


Αν και γράφουμε στα τυφλά —εκτός από τους λίγους σχολιαστές που παίρνουν το λόγο εδώ και εκφράζουν τις απόψεις τους, δεν ξέρουμε ποιοι μας διαβάζουν ούτε τι σκέφτονται—, ωστόσο, δεν είναι αυθαίρετο να κάνουμε μια απολύτως βάσιμη και λογική υπόθεση: κάποιοι από όσους μάς διαβάζετε βρίσκεστε στην πολύ δυσάρεστη θέση από τη μία να αισθάνεστε την επιθυμία, και ανάγκη μαζί, να ψηφίσετε ΣΥΡΙΖΑ, κι από την άλλη να φοβάστε να το αποφασίσετε οριστικά. Σε σας λοιπόν θέλουμε να απευθυνθούμε σήμερα. Ω, μη νομίσετε ότι σας επιφυλάσσουμε κι εμείς τους γνωστούς αριστερούς κεραυνούς εναντίον εκείνων που «δειλιάζουν να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους» ή τα εύκολα κηρύγματα υπέρ τής «αισιοδοξίας τής βούλησης που πρέπει να νικήσει την απαισιοδοξία τής γνώσης». Τίποτε από όλα αυτά δεν θα διαβάσετε. Όχι επειδή είναι άνευ αξίας τέτοιες συζητήσεις. Αλλά επειδή δεν είναι της ώρας, τώρα, στην τούρλα τού Σαββάτου, μία μέρα πριν τις εκλογές. Τέτοιες ώρες χρειάζονται άλλα λόγια: συγκεκριμένα λόγια για το συγκεκριμένο δίλημμά σας. Αυτό είναι το μόνο που θα είχε, ενδεχομένως, κάποια χρησιμότητα.

Ελπίδα ή φόβος; Να το συγκεκριμένο δίλημμά σας με τρεις λέξεις. Να εμπιστευθείτε την ελπίδα που σας καλεί να ψηφίσετε  για μια κυβέρνηση η οποία θα επιχειρήσει να σταματήσει την πορεία προς την εξαθλίωση ή να ακούσετε τους φόβους σας, που μπορείτε να τους πείτε και φρόνηση, χρυσώνοντας το χάπι προς τον ίδιο τον εαυτό σας, ότι αυτή η κυβέρνηση ίσως σημαίνει ‘‘τα χειρότερα’’ και να κάνετε κάποια άλλη επιλογή, φέρνοντας τη Νέα Δημοκρατία σε θέση οδηγού, ακόμα κι αν δεν ψηφίσετε αυτήν; Και το δίλημμά σας μεγαλώνει ασφαλώς, καθώς ενδόμυχα ξέρετε πολύ καλά ότι στη δεύτερη περίπτωση η ‘‘σώφρων’’ κυβέρνηση με πυρήνα τη Νέα Δημοκρατία δεν θα κάνει τίποτε καλύτερο (πλην ίσως της χορήγησης μερικών ασπιρινών εναντίον τού εθνικού καρκίνου που μας κατατρώει) από το να ακολουθήσει  ‘‘ομαλά’’ αυτή την πορεία προς την εξαθλίωση μέχρι το τέλος —δεν φανταζόμαστε βέβαια να δίνετε την παραμικρή αξία στις υποσχέσεις ότι θα επαναδιαπραγματευτούν το Μνημόνιο αυτοί ακριβώς που το υπέγραψαν με χέρια και με πόδια ή ότι τα ευρωπαϊκά διευθυντήρια είναι πρόθυμα να μας προσφέρουν κάτι ουσιαστικότερο από λίγα παραπάνω γραμμάρια μουχλιασμένου καρότου!

Για την ελπίδα σας, που είναι και δική μας ελπίδα, δεν χρειάζεται να πούμε κάτι, πέρα από το ότι πιστεύουμε ακράδαντα πως είναι βάσιμη και καλώς την έχετε. Θέλουμε να μιλήσουμε λίγο για τους φόβους σας. Και καθώς θέλουμε αυτό το σημείωμα να είναι όσο το δυνατόν πιο σύντομο, θα περιοριστούμε να μιλήσουμε για τον Μεγάλο Φόβο, αυτόν που σχεδόν τρία χρόνια τώρα και με τρομακτική ένταση και έκταση τους τελευταίους μήνες  προσπαθούν να σας εμφυσήσουν ‘‘θεοί’’ και δαίμονες, ημεδαποί ή αλλοδαποί σε πλανητική κλίμακα:

Η ζωή χωρίς το ευρώ!

Δεν σκοπεύουμε να αναπαράγουμε εδώ όλη τη φιλολογία επί τού θέματος, παραθέτοντας δηλώσεις επί δηλώσεων στελεχών τού ΣΥΡΙΖΑ. Εξ άλλου, θα ήμαστε οι τελευταίοι που θα ισχυριστούμε ότι ο λόγος τού ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το πώς ακριβώς σκοπεύει να ανατρέψει το μνημόνιο και τις εξοντωτικές για την ελληνική κοινωνία συνέπειές του είναι ενιαίος, χωρίς αντιφάσεις ή αμφισημίες —άλλο ζήτημα βέβαια το ότι εμείς δεν θεωρούμε εξ ορισμού, ή τάχα από θέση αρχών, ανεπίτρεπτες τέτοιες μη ‘‘καθαρές’’ στάσεις. Για να αποπληθωρίσουμε (όχι να διασκεδάσουμε!) το φόβο σας, θα αρκεστούμε σε δύο ακλόνητα επιχειρήματα που ακυρώνουν πλήρως τους δύο βασικούς άξονες της τρομοκρατικής προπαγάνδας.

Α.
Ανεξάρτητα από τι πιστεύει για το ζήτημα του ευρώ ο Τσίπρας, ο Σταθάκης, ο Δραγασάκης, ο Παπαδημούλης, ο Μανώλης Γλέζος, ο Θεωνάς, ο Λαφαζάνης, ο Στρατούλης ή ο Ρινάλντι, ανεξάρτητα από το τι πιστεύουμε εμείς, εσείς ή ο Χατζηπετρής, ένα είναι βέβαιο και πρέπει να το πάρετε απολύτως τοις μετρητοίς:

Δεν είναι σε καμία μα καμία περίπτωση στόχος τού ΣΥΡΙΖΑ στην παρούσα φάση η έξοδος από την ευρωζώνη! Γιατί; Για έναν απλό, απλούστατο λόγο: Γιατί δεν υπάρχει ούτε ένα (αριθμός: 1) κομμάτι τής ελληνικής Αριστεράς, από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το μικρότερο αριστερό γκρουπούσκουλο, που να μην έχει πλήρη συνείδηση του γεγονότος ότι η κοινωνία στις παρούσες συνθήκες δεν είναι έτοιμη και ώριμη να ακολουθήσει έναν τέτοιο δρόμο! Μ’ άλλα λόγια, ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ με καταθλιπτική ομοφωνία θεωρούσε ότι η χώρα πρέπει να βγει εκτός ευρωζώνης τώρα (πράγμα που δεν συμβαίνει βέβαια), με άλλη τόσο  εξ ίσου καταθλιπτική ομοφωνία θα αποφάσιζε ότι μία τέτοια έξοδος στην οποία θα τον ακολουθήσει ένα μικρό μέρος τού λαού είναι ο ασφαλέστερος δρόμος προς την αυτοκτονία τού ίδιου ως κόμματος, αλλά και μία ‘‘πρώτης’’ τάξεως αιτία για να ανοίξει ένα μεγάλο χάσμα μεταξύ τής ελληνικής κοινωνίας και της Αριστεράς. Μην ανησυχείτε λοιπόν. Όπως ακριβώς η Αλέκα Παπαρήγα, λόγου χάρη, πιστεύει ότι μία επιστροφή στη δραχμή υπό τις παρούσες συνθήκες θα ήταν καταστροφή, το ίδιο ακριβώς πιστεύει και ο ΣΥΡΙΖΑ και όλες οι συνιστώσες του! —αν και όχι για τους απολύτως ταυτόσημους λόγους. Εντελώς τελείως το ίδιο! Ξέρετε ποια είναι η βασική διαφορά τους; Ότι το ΚΚΕ αρνείται να ‘‘παίξει μπάλα’’ από κυβερνητική θέση και να βοηθήσει στην όποια ανακούφιση του λαού, συμβαδίζοντας και σεβόμενο παράλληλα τις διαθέσεις του σε αυτή τη δεδομένη φάση, επειδή αυτός δεν είναι ξεκάθαρα, πλειοψηφικά, οριστικά και αμετάκλητα ταγμένος κατά τού ευρώ! Μ’ άλλα λόγια, θα μπορούσε να πει κάποιος χωρίς να αυθαιρετεί ότι δεν είναι τόσο απέναντι στην Τρόικα και στην ΕΕ που το ΚΚΕ τηρεί ασυμβίβαστη στάση. Στην πραγματικότητα είναι ασυμβίβαστο απέναντι στον ‘‘ανώριμο’’ λαό και αρνείται να πράξει το καθήκον του απέναντί του μέχρι αυτός να ‘‘μάθει’’!

Β.
Ακόμα κι αν σας έπεισαν τα παραπάνω, ξέρουμε ότι παραμένει μια ακόμα μεγάλη ανησυχία: τι θα γίνει αν, κατά τη διάρκεια των αναπόφευκτων συζητήσεων μιας κυβέρνησης της Αριστεράς με την Τρόικα,  συμβεί κάποιο ‘‘ατύχημα’’, όπως άλλωστε φροντίζουν να υπενθυμίζουν ευάριθμοι ‘‘καλόπιστοι’’ πολιτικοί αντίπαλοί ή δήθεν καλοπροαίρετοι και ‘‘αμερόληπτοι’’ παρατηρητές;

Κανένα ατύχημα δεν θα συμβεί! Με δεδομένο ότι δεν υπάρχει η παραμικρή δυνατότητα να μας εκδιώξει κανείς από την ευρωζώνη, εκείνο που —ενδεχομένως— θα μπορούσε να συμβεί θα ήταν να φτάσει ο κόμπος στο χτένι. Δηλαδή να προσκρούσει ο ΣΥΡΙΖΑ την απόλυτη άρνηση των ευρωπαϊκών ηγετικών μηχανισμών για αλλαγή τής καταστροφικής πορείας, την οποία μάς έχουν υποχρεώσει να ακολουθήσουμε. Τι θα κάνει τότε μία αριστερή κυβέρνηση, δηλαδή μία κυβέρνηση τής οποίας, σε τελική ανάλυση, μοναδική ισχύς είναι η υποστήριξή της εκ μέρους τού λαού και, επομένως, δεν μπορεί ούτε να τον προδώσει, αλλά ούτε και να τον δεσμεύσει χωρίς τη θέλησή του (θυμηθείτε το σκεπτικό που αναλύσαμε στο Α); Μα τι άλλο από το να δώσει το λόγο στον ίδιο το λαό για να αποφανθεί! Και τότε αγαπητοί φίλοι, σε ένα έντιμο δημοψήφισμα, θα έχετε όλες τις ευκαιρίες να εκφράσετε την άποψή σας και να πάρετε τις αποφάσεις σας, όποιες κι αν είναι αυτές!

Να λοιπόν γιατί δεν πρέπει να φοβάστε αυτό που προσπαθούν με κάθε τρόπο να σας κάνουν να φοβάστε, καταφεύγοντας ακόμα και στις μεγαλύτερες διαστρεβλώσεις ή σε απίστευτα αισχρές όσο και φανταστικές ‘‘κατασκευές’’ και ‘‘επινοήσεις’’. Αντίθετα, πρέπει να θυμάστε αυτό που προσπαθούν να σας κάνουν να ξεχάσετε ή να το διασκεδάσουν με υποσχέσεις ‘‘ανάπτυξης’’ και ‘‘χαλάρωσης’’ των στραγγαλιστικών δεσμών, αυτό που λένε και ξαναλένε εδώ και πολύ καιρό όχι τα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ ή εμείς, αλλά εκατοντάδες οικονομολόγοι και πολιτικοί αναλυτές σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι, να σημειωθεί, δεν μπορούν ούτε με την πιο διασταλτική ερμηνεία τής λέξης να χαρακτηριστούν ως αριστεροί —πασίγνωστο παράδειγμα επ’ αυτού ο Αμερικανός οικονομολόγος Paul Krugman. Τι είναι αυτό που προσπαθούν να σας κάνουν να ξεχάσετε ή να παραβλέψετε; Είναι το εξής απλό:

Ότι εκείνο που καταλήγει με μαθηματική βεβαιότητα ή στην κοινωνική βαρβαρότητα ή, προκειμένου να την αποφύγουμε, στην υποχρεωτική πια έξοδο από την ευρωζώνη κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον —αλλά υπό πολύ δυσμενέστερες συνθήκες—, είναι ακριβώς αυτός ο δρόμος τής εξαθλιωτικής στέρησης στον οποίο μας σπρώχνουν με τον βούρδουλα της οικονομικής και πολιτικής τους ισχύος! (Και δεν θίγουμε καθόλου αυτό που επίσης γράφεται και λέγεται καθημερινά: με τις ακολουθούμενες πολιτικές ολόκληρη η ευρωζώνη, όπως την ξέρουμε τουλάχιστον, κατευθύνεται πάνω στα βράχια!)

Η ζωή με τη Νέα Δημοκρατία!

Κλείνουμε με μια υπενθύμιση. Λέμε υπενθύμιση γιατί αφορά σε ένα  προβληματικό ζήτημα που το ξέρετε πολύ καλά, ειδικά οι μεγαλύτεροι από εμάς και ιδίως όσοι έχουν ζήσει σε σκοτεινές εποχές. Μπορεί να σας αδικούμε, αλλά είναι αναγκαίο να την κάνουμε: οι διάφορες εμπειρίες από την πραγματική ζωή αυτής τής περιόδου μάς έχουν δείξει ότι πολλοί από όσους αντιμετωπίζουν τα ίδια μ’ εσάς διλήμματα έχουν τη γνωστή στην κοινωνική και ατομική ψυχολογία τάση να θάβουν αυτό το αγκάθι βαθιά μέσα στον σκουπιδοτενεκέ τους —είναι πολύ μεγάλο για να σκεπαστεί από ένα χαλί…

Ενδεχόμενη πρωτιά τής Νέας Δημοκρατίας (νίκη που περνάει υποχρεωτικά μέσα από την άρνηση ψήφου προς τον ΣΥΡΙΖΑ) σημαίνει ότι τη Δευτέρα θα έχουμε δεξιά κυβέρνηση με πυρήνα βέβαια το κόμμα τού Σαμαρά. Κι αυτό με τη σειρά του συνεπάγεται, πέραν της περαιτέρω οικονομικής εξαθλίωσης για ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού, και περαιτέρω συρρίκνωση της δημοκρατίας. (Ναι, αυτής της αστικής δημοκρατίας, που εμείς οι αριστεροί έχουμε ως όραμα να την υπερβούμε. Να την υπερβούμε όμως, αντικαθιστώντας την με μια ανώτερη μορφή δημοκρατίας, όχι να την αφήσουμε να κατρακυλήσει προς τα πίσω σε αντιδραστικά αυταρχικές ή και ανοιχτά δικτατορικές αντιλαϊκές μορφές διακυβέρνησης. Υπό αυτή την έννοια, την υπερασπιζόμαστε!) Είναι άφθονα τα δείγματα στους λόγους τού Σαμαρά τις τελευταίες μέρες και υπεραρκετά για να εξάγουμε με ασφάλεια το συμπέρασμα ότι πρώτη του προτεραιότητα είναι να θωρακίσει τη δημοκρατία έναντι του ‘‘εχθρού’’ λαού, επανιδρύοντας όχι το κράτος, όπως  δήθεν θα έκανε ο Κώστας Καραμανλής, αλλά το αστυνομικό κράτος!

Οικονομική εξαθλίωση + αστυνομικό κράτος, τι μας κάνουν, αγαπητοί φίλες και φίλοι; Ξέρετε εσείς καλύτερο έδαφος για την ακόμα μεγαλύτερη ανάπτυξη της νεοναζιστικής συμμορίας που ακούει στο όνομα Χρυσή Αυγή; Όταν μάλιστα, πολλοί από τους σκληροπυρηνικούς δεξιούς ψηφοφόρους τη βλέπουν ως «αδελφό κόμμα», όπως, λόγου χάρη, εκμυστηρεύτηκε δημοσία πριν λίγες μέρες ότι τη βλέπει ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, το πρωτοπαλίκαρο —με διαταγή Σαμαρά— τού προεκλογικού αγώνα στη Μακεδονία; Αντιλαμβάνεστε πόσο θα φουσκώσει τα μαύρα πανιά τής Χρυσής Αυγής μία ενδεχόμενη κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας με τα αισθήματα ‘‘αδελφικής’’ εξουσίας που θα της εμπνεύσει; Και χρειάζεται να σας υπενθυμίσουμε, εκτός από όλα αυτά, και τα λόγια τού Μπρεχτ;

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, δεν είναι απαραίτητο να είστε αριστεροί για να ψηφίσετε ΣΥΡΙΖΑ στις αυριανές εκλογές.

Το να είστε αντιφασίστες φτάνει και περισσεύει!


Η εικόνα (via xaxor.com) είναι της Jessica Neuwerth, από τη συλλογή της Fearless (= Χωρίς φόβο).

Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

Γιατί τα διασταυρούμενα πυρά εναντίον τού ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τόσο ‘‘φονικά’’ όσο δείχνουν



Είναι αρκετοί από τους ψηφοφόρους τού ΣΥΡΙΖΑ που, καθώς βλέπουν τις βολές εναντίον του να εξαπολύονται πανταχόθεν και κατά ριπάς πλέον, όσο πλησιάζουμε την ημέρα τών εκλογών, αποκαρδιώνονται. «Πόσο θ’ αντέξει ο κόσμος την προπαγάνδα τής Δεξιάς ή την ισοπεδωτική κριτική εξ αριστερών;». Η απογοήτευσή τους δεν είναι αβάσιμη, ούτε, πολύ περισσότερο, καθ’ ολοκληρία προϊόν τής αριστερής ηττοπάθειας. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται όντως κάτω από διασταυρούμενα πυρά. Και μάλιστα διασταυρούμενα πολλαπλώς. Σε πρώτο βαθμό εκδηλώνονται τα διασταυρούμενα πυρά που προέρχονται από τους πόλους οι οποίοι σχηματίζουν τη βασικό διχοτομικό σχήμα Αριστερά/Δεξιά. Σε δεύτερο, έχουμε τις διασταυρώσεις που παρατηρούνται  στο εσωτερικό του κάθε πόλου ξεχωριστά. Ας πούμε: Είναι δεξιό βέλος το επιχείρημα «ο ΣΥΡΙΖΑ μας οδηγεί στη δραχμή» που ακούγεται τόσο από τη Νέα Δημοκρατία όσο και από το ΠΑΣΟΚ. Είναι όμως αριστερόμορφο το ρητορικό ερώτημα που διατυπώνεται επίσης από τον τέως δικομματισμό: «Ο ΣΥΡΙΖΑ αντισυστημικό κόμμα; Μα για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου δεν μιλάει κι αυτός όπως εμείς;».[1]

Νομίζουμε ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο τα βλέπουν οι απαισιόδοξοι της υπόθεσης. Μία τέτοια ανάγνωση της κατάστασης παραβλέπει κάτι βασικό: Την αλληλοεξουδετέρωση τέτοιου τύπου επιχειρημάτων. Το επιχείρημα «ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει δραχμή» δεν ξεφουσκώνει από το επιχείρημα «κι ο ΣΥΡΙΖΑ επαναδιαπραγμάτευση θέλει» —και αντιστρόφως;

Το ίδιο αποτέλεσμα έχουμε κι αν εξετάσουμε την κριτική που γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ από τη μεριά τής Αριστεράς. Η σφοδρή πολεμική που ασκείται από το ΚΚΕ και, δευτερευόντως, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ εξουδετερώνεται σε σημαντικό βαθμό από την κριτική τής ΔΗΜΑΡ για τον «επικίνδυνο αριστερό τυχοδιωκτισμό τού ΣΥΡΙΖΑ».[2] Κι όταν δεν είναι αρκετό αυτό έρχεται η κριτική τής Δεξιάς για να βοηθήσει. Όπως έγινε με τα αποσπάσματα από το λόγο και τη συνέντευξη του Σλαβόι Ζίζεκ που ανέδειξε η ΝΔ το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε για να αποδείξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπέρ τής επαναστατικής βίας. Δεν ξέρουμε πόσοι ‘‘νοικοκυραίοι’’ τρόμαξαν από τα λόγια τού Ζίζεκ. Υποθέτουμε, κάποιοι ναι, θα τρόμαξαν. Από την άλλη όμως, είμαστε σίγουροι ότι κάμποσοι από τους εκτός ΣΥΡΙΖΑ αριστερούς θα σκέφτηκαν πως ένα κόμμα που ‘‘συνομιλεί’ με τον Σλοβένο φιλόσοφο και διατηρεί επαφή με τις ιδέες του και τη σκέψη του δεν γίνεται να είναι και ακριβώς «δεκανίκι τού καπιταλισμού», για να τα λέμε όλα…[3]

Το αν θα κλείσουν τα βιβλία με κέρδος ή ζημιά, θα το ξέρουμε την Κυριακή που μας έρχεται.


[1] Φυσικά, για να διατηρήσει την αριστερή του επίφαση ένα τέτοιο ‘‘ερώτημα’’, χρειάζεται να παραγνωρίσει κανείς την υποκρισία που κρύβει, πράγμα που με τη σειρά του σημαίνει ότι θα το εξετάσει επιφανειακά και επιπόλαια. Τέτοιες ώρες τέτοια λόγια. Ο πολύς κόσμος πνιγμένος από τα αδιέξοδα προβλήματά του δεν έχει κέφι ή καιρό για εμβαθύνσεις. Εκεί πατάνε όσοι προσπαθούν να δημιουργήσουν τις δυσμενείς εντυπώσεις για τον ‘‘ψευτοπαλικαρισμό’’ τού ΣΥΡΙΖΑ.

[2] Να, για άλλη μια φορά: ουδέν κακόν αμιγές καλού. Το αρνητικό γεγονός πως για τον πολύ κόσμο η ΔΗΜΑΡ θεωρείται κομμάτι τής Αριστεράς, επιτρέπει στον ΣΥΡΙΖΑ να αποφεύγει τα πυρά τού ΚΚΕ!

[3] Το Σαββατοκύριακο, αλλά και η σημερινή μέρα, είχε και αρκετό …Ιφικράτη Αμυρά. Δεν θα ασχοληθούμε με ένα εκτροχιασμένο τρένο βέβαια. Δεν γίνεται όμως και να μη σημειώσουμε την παροιμιώδη επιπολαιότητα του ΣΥΡΙΖΑ στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ο άνθρωπος έκανε μπαμ! —και δεν εννοούμε βέβαια τα …εκρηκτικά για το …αντάρτικο πόλεων!


Η εικόνα είναι από το pixmule.com

Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

Μεγαλύτερη ευρωπαϊκή ενοποίηση με αντάλλαγμα το ευρωομόλογο; Αγαπητοί σύντροφοι ‘‘ευρωπαϊστές’’, ούτε να το σκέφτεστε!



ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ δεξιά και δεξιότερα ότι οι μεγάλες χώρες τής ΕΕ (λέγε με Γερμανία!) έχουν βάλει μπροστά την επεξεργασία ενός σχεδίου περαιτέρω ευρωπαϊκής ενοποίησης. Αυτό το σχέδιο το θεωρούν ως εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για την έκδοση ευρωομολόγων που θα αναχρηματοδοτούν, από έναν κουμπαρά πια, τα χρέη τών κρατών τής ευρωζώνης. Οι σχεδιασμοί επί χάρτου προς το παρόν (αλλά όλοι οι σχεδιασμοί από εκεί ξεκινούν!) προβλέπουν δραστική μείωση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας τών κρατών-μελών, αφού η κεντρική ιδέα του είναι να εκχωρηθεί στα διευθυντήρια και παραδιευθυντήρια των Βρυξελλών (δηλαδή μια χούφτα γραφειοκρατών υπαλλήλων του κεφαλαίου) η δυνατότητα να αποφασίζουν για τις εθνικές δημοσιονομικές πολιτικές, να ελέγχουν ακόμα πιο ασφυκτικά τους οικονομικούς προϋπολογισμούς και να χαράζουν κοινή φορολογική, αμυντική και εξωτερική πολιτική.


ΕΠΕΙΔΗ εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ τρέχει ένα πολύ ισχυρό ρεύμα ορκισμένων ‘‘ευρωπαϊστών’’ που μπορεί να βρουν ‘‘ενδιαφέρον’’ το νέο σχέδιο,[1] κι επειδή των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, θα θέλαμε, απευθυνόμενοι κυρίως σε αυτούς, να εκφράσουμε φωναχτά λίγες σκέψεις επ’ αυτού —χωρίς καμία πρόθεση όμως να πιαστούμε και στα λόγια για μια εφ’ όλης τής ύλης συζήτησης περί ευρώ και ΕΕ.


ΟΥΤΕ να το σκέφτεστε! Εμείς, για την ώρα, αφήνουμε στην μπάντα το ζήτημα της αλλαγής των πολιτικών συσχετισμών στην ΕΕ (καλά να είμαστε, θα έχουμε όλες τις ευκαιρίες στο μέλλον να το συζητάμε αυτό). Αλλά κι εσείς μην επιχειρήσετε να μας πουλήσετε τίποτε φύκια για μεταξωτές κορδέλες ή να βαφτίσετε το κοτόπουλο ψάρι με την προσδοκία να το τρώμε και να λέμε κι από πάνω: «Τι φρέσκο ψάρι! Μυρίζει θάλασσα!»!!! Διότι, ανεξάρτητα με το αν και πότε θα αλλάξουν οι συσχετισμοί στην ΕΕ, αυτή τη στιγμή είμαστε από κάτω και δεν ξέρουμε από πού μας έρχονται (αν και για μερικές το ξέρουμε: έρχονται από τον Ολάντ, όπως είχε την ευκαιρία να διαπιστώσει ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας…). Και τι κάνουμε όταν οι συσχετισμοί δεν μας ευνοούν, αλλά και δεν έχουμε τη δύναμη να τους αλλάξουμε εδώ και τώρα; Κινήσεις αναμονής, αν μιλήσουμε με σκακιστικούς όρους, όπως εξηγούσαμε εδώ. Για να μη προφασιστείτε (να το προφασιστείτε ενδεχομένως, δεν κάνουμε δίκες προθέσεων) ότι δεν ξέρετε σκάκι και επομένως δεν μπορείτε να καταλάβετε τι ακριβώς εννοούμε, θα καταφύγουμε στο πιο δημοφιλές παιχνίδι, το ποδόσφαιρο, από το οποίο, δεν μπορεί, κάποια μυρωδιά θα ’χετε.


ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ όταν η αντίπαλη ομάδα υπερτερεί και μας πιέζει, είτε επειδή παίζουμε στην έδρα της, είτε επειδή είναι ισχυρότερη (δηλαδή έχει ακριβοπληρωμένους, πρωτοκλασάτους παίκτες γιατί είναι πιο πλούσια); Κάνουμε το εξής απλό, που το ξέρουν και το διδάσκουν ακόμα και οι προπονητές των ομάδων Δ´ κατηγορίας: ‘‘Παγώνουμε’’ το παιχνίδι! Με πασούλες, κράτημα της μπάλας, καθυστέρηση, ακόμα και υποκρινόμενοι τραυματισμό, πετώντας τη μπάλα στην κερκίδα ή ρίχνοντας δύο και τρείς μπάλες στο γήπεδο για να διακόψει το παιχνίδι ο διαιτητής, προσπαθούμε με κάθε τρόπο[2] να ροκανίσουμε το χρόνο, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για κάποια αντεπίθεση.


ΑΥΤΟ ΛΟΙΠΟΝ σας συστήνουμε να κάνετε αγαπητοί σύντροφοι ‘‘ευρωπαϊστές’’ τού ΣΥΡΙΖΑ. (Για να είμαστε πιο ακριβείς: αριστεροί ‘‘ευρωπαϊστές’’ —οι δεξιοί ‘‘ευρωπαϊστές’’ είναι στη ΔΗΜΑΡ, ως γνωστόν![3]) Να παγώσετε το παιχνίδι! Γιατί με τους υπάρχοντες συσχετισμούς, αν επιχειρήσουμε να παίξουμε το παιχνίδι τών αντιπάλων, θα μας φουσκώσουν στα γκολ! Γι’ αυτό ακριβώς το μόνο που μας παίρνει για την ώρα να κάνουμε είναι το ‘‘πάγωμα’’ του παιχνιδιού. Μη μας αρχίσετε πάλι, προκειμένου να στηρίξετε την ‘‘ευρωπαϊκή προοπτική’’, μη μας αρχίσετε πάλι τα αριστερά ιδεολογήματα και τις αναλύσεις περί ‘‘εθνικισμών’’ που «πρέπει πια να αφήσουμε πίσω μας» ή τα κατεβατά περί τής «αποδρομής τής ισχύος τού έθνους-κράτους που αντιπροσωπεύει το παρελθόν», γιατί θα γελάσει και το παρδαλό αριστερό κατσίκι!


ΜΙΛΗΜΕΝΑ, ξηγημένα!


[1] Όχι και τόσο νέο. Τον τελευταίο ενάμισο χρόνο θυμόμαστε αρκετές φορές την Άνγκελα Μέρκελ να αναφέρεται ακροθιγώς σε αυτό το ζήτημα. Και δεν ξεχνάμε βέβαια ότι το ευρωπαϊκό ‘‘όραμα’’, όπως το εννοούν οι κεφαλαιοκράτες, δεν είναι άλλο από τις ΕΠΕ (Ενωμένες Πολιτείες τής Ευρώπης). Καπιταλιστικές πολιτείες βεβαίως βεβαίως...

[2] Ηθικό ή ‘‘ανήθικο’’. ;-)

[3] ;-)


Η photo, από το redicecreations.comredicecreations.com