Μεγαλύτερη ευρωπαϊκή ενοποίηση με αντάλλαγμα το ευρωομόλογο; Αγαπητοί σύντροφοι ‘‘ευρωπαϊστές’’, ούτε να το σκέφτεστε!

ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ δεξιά και δεξιότερα ότι οι μεγάλες χώρες τής ΕΕ (λέγε με Γερμανία!) έχουν βάλει μπροστά την επεξεργασία ενός σχεδίου περαιτέρω ευρωπαϊκής ενοποίησης. Αυτό το σχέδιο το θεωρούν ως εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για την έκδοση ευρωομολόγων που θα αναχρηματοδοτούν, από έναν κουμπαρά πια, τα χρέη τών κρατών τής ευρωζώνης. Οι σχεδιασμοί επί χάρτου προς το παρόν (αλλά όλοι οι σχεδιασμοί από εκεί ξεκινούν!) προβλέπουν δραστική μείωση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας τών κρατών-μελών, αφού η κεντρική ιδέα του είναι να εκχωρηθεί στα διευθυντήρια και παραδιευθυντήρια των Βρυξελλών (δηλαδή μια χούφτα γραφειοκρατών υπαλλήλων του κεφαλαίου) η δυνατότητα να αποφασίζουν για τις εθνικές δημοσιονομικές πολιτικές, να ελέγχουν ακόμα πιο ασφυκτικά τους οικονομικούς προϋπολογισμούς και να χαράζουν κοινή φορολογική, αμυντική και εξωτερική πολιτική.

ΕΠΕΙΔΗ εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ τρέχει ένα πολύ ισχυρό ρεύμα ορκισμένων ‘‘ευρωπαϊστών’’ που μπορεί να βρουν ‘‘ενδιαφέρον’’ το νέο σχέδιο,[1] κι επειδή των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, θα θέλαμε, απευθυνόμενοι κυρίως σε αυτούς, να εκφράσουμε φωναχτά λίγες σκέψεις επ’ αυτού —χωρίς καμία πρόθεση όμως να πιαστούμε και στα λόγια για μια εφ’ όλης τής ύλης συζήτησης περί ευρώ και ΕΕ.

ΟΥΤΕ να το σκέφτεστε! Εμείς, για την ώρα, αφήνουμε στην μπάντα το ζήτημα της αλλαγής των πολιτικών συσχετισμών στην ΕΕ (καλά να είμαστε, θα έχουμε όλες τις ευκαιρίες στο μέλλον να το συζητάμε αυτό). Αλλά κι εσείς μην επιχειρήσετε να μας πουλήσετε τίποτε φύκια για μεταξωτές κορδέλες ή να βαφτίσετε το κοτόπουλο ψάρι με την προσδοκία να το τρώμε και να λέμε κι από πάνω: «Τι φρέσκο ψάρι! Μυρίζει θάλασσα!»!!! Διότι, ανεξάρτητα με το αν και πότε θα αλλάξουν οι συσχετισμοί στην ΕΕ, αυτή τη στιγμή είμαστε από κάτω και δεν ξέρουμε από πού μας έρχονται (αν και για μερικές το ξέρουμε: έρχονται από τον Ολάντ, όπως είχε την ευκαιρία να διαπιστώσει ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας…). Και τι κάνουμε όταν οι συσχετισμοί δεν μας ευνοούν, αλλά και δεν έχουμε τη δύναμη να τους αλλάξουμε εδώ και τώρα; Κινήσεις αναμονής, αν μιλήσουμε με σκακιστικούς όρους, όπως εξηγούσαμε εδώ. Για να μη προφασιστείτε (να το προφασιστείτε ενδεχομένως, δεν κάνουμε δίκες προθέσεων) ότι δεν ξέρετε σκάκι και επομένως δεν μπορείτε να καταλάβετε τι ακριβώς εννοούμε, θα καταφύγουμε στο πιο δημοφιλές παιχνίδι, το ποδόσφαιρο, από το οποίο, δεν μπορεί, κάποια μυρωδιά θα ’χετε.

ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ όταν η αντίπαλη ομάδα υπερτερεί και μας πιέζει, είτε επειδή παίζουμε στην έδρα της, είτε επειδή είναι ισχυρότερη (δηλαδή έχει ακριβοπληρωμένους, πρωτοκλασάτους παίκτες γιατί είναι πιο πλούσια); Κάνουμε το εξής απλό, που το ξέρουν και το διδάσκουν ακόμα και οι προπονητές των ομάδων Δ´ κατηγορίας: ‘‘Παγώνουμε’’ το παιχνίδι! Με πασούλες, κράτημα της μπάλας, καθυστέρηση, ακόμα και υποκρινόμενοι τραυματισμό, πετώντας τη μπάλα στην κερκίδα ή ρίχνοντας δύο και τρείς μπάλες στο γήπεδο για να διακόψει το παιχνίδι ο διαιτητής, προσπαθούμε με κάθε τρόπο[2] να ροκανίσουμε το χρόνο, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για κάποια αντεπίθεση.

ΑΥΤΟ ΛΟΙΠΟΝ σας συστήνουμε να κάνετε αγαπητοί σύντροφοι ‘‘ευρωπαϊστές’’ τού ΣΥΡΙΖΑ. (Για να είμαστε πιο ακριβείς: αριστεροί ‘‘ευρωπαϊστές’’ —οι δεξιοί ‘‘ευρωπαϊστές’’ είναι στη ΔΗΜΑΡ, ως γνωστόν![3]) Να παγώσετε το παιχνίδι! Γιατί με τους υπάρχοντες συσχετισμούς, αν επιχειρήσουμε να παίξουμε το παιχνίδι τών αντιπάλων, θα μας φουσκώσουν στα γκολ! Γι’ αυτό ακριβώς το μόνο που μας παίρνει για την ώρα να κάνουμε είναι το ‘‘πάγωμα’’ του παιχνιδιού. Μη μας αρχίσετε πάλι, προκειμένου να στηρίξετε την ‘‘ευρωπαϊκή προοπτική’’, μη μας αρχίσετε πάλι τα αριστερά ιδεολογήματα και τις αναλύσεις περί ‘‘εθνικισμών’’ που «πρέπει πια να αφήσουμε πίσω μας» ή τα κατεβατά περί τής «αποδρομής τής ισχύος τού έθνους-κράτους που αντιπροσωπεύει το παρελθόν», γιατί θα γελάσει και το παρδαλό αριστερό κατσίκι!

ΜΙΛΗΜΕΝΑ, ξηγημένα!

[1] Όχι και τόσο νέο. Τον τελευταίο ενάμισο χρόνο θυμόμαστε αρκετές φορές την Άνγκελα Μέρκελ να αναφέρεται ακροθιγώς σε αυτό το ζήτημα. Και δεν ξεχνάμε βέβαια ότι το ευρωπαϊκό ‘‘όραμα’’, όπως το εννοούν οι κεφαλαιοκράτες, δεν είναι άλλο από τις ΕΠΕ (Ενωμένες Πολιτείες τής Ευρώπης). Καπιταλιστικές πολιτείες βεβαίως βεβαίως...

[2] Ηθικό ή ‘‘ανήθικο’’. ;-)

[3] ;-)

Η photo, από το redicecreations.comredicecreations.com