Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012
Μερικές φορές, καλύτερα να κάνεις κο-κο-κο, παρά να μιλάς!
Η ΣΧΟΛΙΟΓΡΑΦΙΑ τού
προηγούμενου post παρουσίασε όχι αμελητέο ενδιαφέρον, όπως ίσως θα συμπέραινε
κάποιος που θα την αξιολογούσε μόνο ποσοτικά (οκτώ φιλοΚΚΕ σχολιαστές
δεν είναι τίποτε το σημαντικό). Και το ενδιαφέρον εντοπίζεται στα σχόλια δύο εξ
αυτών, με τα οποία, ασυνείδητα, επικυρώνουν την ουσία τής ανάρτησης: στο πρώτο
γίνεται η εξ αντιδιαστολής παραδοχή ότι το ΚΚΕ καλώς σπρώχνει το συνέδριο για
αργότερα (αν εμείς, που υποτίθεται είμαστε εχθροί τού Κόμματος, βιαζόμαστε να
γίνει το συνέδριο, σοφά πράττει η σοφή ηγεσία και το καιρορίχνει) και στο
δεύτερο, το οποίο ήταν μεγάλη απογοήτευση
και για το περιεχόμενό του και
για το ύφος του, γινόταν πάλι η εξ αντιδιαστολής παραδοχή ότι το συνέδριο θα
γίνει όποτε βολεύει το Κόμμα (και όλοι ξέρουμε τι ‘‘καταστάσεις’’ προσπαθεί να
βολέψει η ηγεσία τού ΚΚΕ αυτή την περίοδο…). Όπερ έδει δείξαι! Επιπλέον, στο
πρώτο σχόλιο αποκαλυπτόταν κάτι που δεν αναφέρεται στο ρεπορτάζ τού Βήματος και το οποίο παραλείψαμε να
αναφέρουμε κι εμείς, αν και στοιχειώδες: εκεί στους ψηλούς ορόφους τού Περισσού
υπολογίζουν ότι αναβολή τού 19ου συνεδρίου θα διευκολύνει το
καταλάγιασμα της εσωκομματικής αναταραχής, επειδή, εκτός του ότι ο καιρός θα τα
γιατρέψει όλα θα βοηθήσει πιθανόν και στην «αποκάλυψη των οπορτουνιστών του
ΣΥΡΙΖΑ». Οπότε, σκέφτονται, μονόφθαλμοι εμείς, τυφλοί εκείνοι, το πράγμα
βολεύεται και η βασιλεία μας δεν κινδυνεύει…
Ένα δεύτερος (αλλά όχι και
δευτερεύων) λόγος που καθιστά τη σχολιογραφία ενδιαφέρουσα είναι ότι ανάμεσα
στου οκτώ σχολιαστές βρέθηκαν και τρεις — αυτό μάς κάνει το διόλου
ευκαταφρόνητο ποσοστό τού 37,5%—, οι οποίοι είπαν μεν τις αντιρρήσεις τους καθαρά
και ξάστερα, αλλά με τρόπο που δεν κόβει τις γέφυρες του διαλόγου για τα
ζητήματα που μας χωρίζουν. Ελπιδοφόρο.
Κατά τα άλλα, ουδέν
αξιοσημείωτον. Οι γνωστές κραυγές που θυμίζουν οπαδούς χουλιγκάνια τού
Θρύλου, του ΜΠΑΟΚ και πρωτόγονους της εποχής των σπηλαίων, αλλά σε καμία
περίπτωση κομμουνιστές τού 21ου αιώνα. Α ναι! Και μία καταγγελία για
«χαφιεδοsite». Αυτό κι αν δεν
ήταν έκπληξη! ;-)
ΠΑΡ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ο
τίτλος τού σημερινού σημειώματος δεν είναι για τους παραπάνω φίλους. Ήρθαν,
πήραν το λόγο και έκαναν ό,τι μπορούσαν, χωρίς,
κατά τα φαινόμενα, να ξέρουν σε ποιους μιλάνε (εννοούμε ότι δεν είχαν
ολοκληρωμένη άποψη για τις θέσεις αυτού του blog, όπως τις εκθέτουμε εδώ για
πάνω από τρία χρόνια τώρα). Ο τίτλος πηγαίνει στον ιστολόγο τού Lenin Reloaded (του Radical Desire μέχρι
ένα χρόνο πριν), τον Αντώνη. Κι εδώ πρέπει να ανοίξουμε μία μικρή παρένθεση.
Η ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ
γνωριμία μας με τον Αντώνη χρονολογείται από τον Δεκέμβριο του 2009. Έτυχε να
διαβάσουμε προηγουμένως κάποια κείμενά του. Είδαμε μερικές πολύ ενδιαφέρουσες
φιλοσοφικές και θεωρητικές σκέψεις, κριτικό πνεύμα και προσεγγίσεις
ακομμάτιστες μεν, αλλά, ταυτόχρονα απόλυτα μεροληπτικές υπέρ τής Αριστεράς.
Ενθουσιαστήκαμε. Τόσο, ώστε να ανεβάσουμε την ανάρτηση που μπορείτε να δείτε
εδώ. Εν τω μεταξύ είχαμε αρχίσει να συνομιλούμε.
Σύντομα φάνηκαν οι διαφορετικές
γωνίες από τις οποίες βλέπαμε τα πράγματα. Εκείνος απόλυτος στην υπεράσπιση
φιλοσοφικοθεωρητικών αρχών, αρνητής τής εξαίρεσης
και πεισματικός στη μη αναγνώριση των αναγκαιοτήτων της πραγματικότητας (στις
πονηριές τής Ιστορίας, κατ’ άλλη διατύπωση). Εμείς πάλι, πιο ‘‘ελαστικοί’’,
περισσότερο σχετικιστές και συμφιλιωμένοι σε μεγαλύτερο βαθμό με τις ‘‘λάσπες’’
τού πολιτικού αγώνα. Οι διαφορές αυτές συχνά έκαναν τον διάλογο έντονο, ή και συγκρουσιακό. Πάνω από μία φορά τα
πράγματα οδηγήθηκαν στα άκρα με διακοπή κάθε σχέσης. Όμως, μετά από κάποιο
διάστημα οι γέφυρες επισκευαζόντουσαν και η επικοινωνία αποκαθίστατο. Αυτή την
περίοδο οι σχέσεις είναι και πάλι διαρρηγμένες, φοβόμαστε οριστικά. Το
τελευταίο σχόλιο του Αντώνη εδώ κατατέθηκε στις 23 Φεβρουαρίου και το δικό μας
στο Lenin Reloaded
στις
3 Ιουνίου. Φυσικά, όπως συμβαίνει αδιαλείπτως από τον Δεκέμβριο του ’09, η κάθε
πλευρά παρακολουθεί αδιαλείπτως την αρθρογραφία τής άλλης.
Ένα τελευταίο πριν κλείσει η
παρένθεση: Σε όλο αυτό το διάστημα εμείς παραμείναμε σταθερά να υποστηρίζουμε
όσα υποστηρίζαμε και να μη σηκώνουμε καμία κομματική σημαία πλην τής
παραταξιακής, τής Κόκκινης. Εκείνος, εδώ και ένα χρόνο περίπου συμπαρατάχθηκε
με το ΚΚΕ (χωρίς όμως και να ενταχθεί οργανωτικά, κατά τις δηλώσεις τού ίδιου).
Επιπλέον, έκανε μία θεαματική στροφή από τη θεματολογία που συνήθιζε στο προηγούμενο blog του, το Radical Desire (χοντρικά: πολύ λιγότερη θεωρία –πολύ περισσότερη πράξη). Κλείνει η παρένθεση.
ΕΝΩ ‘‘ΕΤΡΕΧΕ’’ ακόμα
η προηγούμενη ανάρτησή μας, ο Αντώνης ποστάρισε το εξής σχόλιο σε απάντηση
σχολίου αναγνώστη του που χαρακτήριζε το κείμενό μας ως το αποτελεσματικότερο
και το πιο άμεσα δραστικό εμετικό:
Αντωνης 25 Σεπτεμβρίου 2012 10:43 π.μ.
Το είδα από χθες.
Νομίζω πως είναι καλό που βγαίνουν αυτά τα κείμενα, να έχουμε μια επίγνωση για
τα συναισθήματα που δημιουργεί η απροθυμία μας να "συνεργαστούμε" για
να "σωθεί" (έτσι νομίζει) ο μικροαστός στην Ελλάδα.
Ταξικό είναι το
μίσος, δεν είναι ιδεολογικό. Παρέπεμψα χθες στην συναφή παράγραφο από το άρθρο
Praxis.
Για να επεξηγήσει παραπέρα τη
σκέψη του, απαντώντας σε κάποιον άλλο αναγνώστη που αγνοούσε το άρθρο στο οποίο
παρέπεμπε:
Αντωνης 25 Σεπτεμβρίου 2012 11:23 π.μ.
"Στην
ιστορική κοινωνική συμμαχία της ελληνικής αστικής τάξης με μικροαστικά στρώματα
που στηρίχθηκε στην εκτεταμένη διαφθορά των επιδοτήσεων, δανείων (που προήλθαν
την περίοδο του ευρώ), ευρωπαϊκών προγραμμάτων κλπ, κυρίως γύρω από τον κρατικό
τομέα και κυρίως με κέντρο το αστικό κράτος. Αυτό έδωσε την δυνατότητα στις
αστικές κυβερνήσεις μετά τα μέσα της δεκαετίας του 80 να προωθούν αλλεπάλληλα
μέτρα ενάντια στην εργατική τάξη συντηρώντας ταυτόχρονα την διαφθορά αυτών των
στρωμάτων τα οποία ένιωθαν ότι τουλάχιστον δεν χειροτέρευε το επίπεδο διαβίωσης
τους. Έτσι το εργατικό κίνημα βρέθηκε μόνο του και καθώς δεν έγινε δυνατό να
χαράξει μια ανεξάρτητη ταξική πολιτική προσέκρουε στην σιωπή, απάθεια και από
τη δεκαετία του 90 εχθρότητα (ο «κοινωνικός αυτοματισμός» του Σημίτη) από
αυτούς που αργότερα πλαισίωσαν τους «αγανακτισμένους» (και μετά –σε ένα τμήμα
τους-τη Χρυσή Αυγή)."
Απ' το τελευταίο
κείμενο Praxis, εδώ: http://leninreloaded.blogspot.com/2012/09/praxis-stop-euro-ee.html
Δύο ημέρες μετά, σηκώνοντας το
γάντι που είχαμε ρίξει (με αρκετή δύναμη, είναι αλήθεια) με κάποιο σχόλιό μας
εδώ, το οποίο και αναδημοσίευσε στα σχόλια του δικού του ιστολογίου, απάντησε με
τα εξής αλλεπάλληλα σχόλια:
Αντωνης 27 Σεπτεμβρίου 2012 11:17 μ.μ.
Πράγματι, κανείς
δεν απάντησε στο εν λόγω κείμενο, του οποίου ολόκληρος ο επιχειρηματολογικός
κορμός ήταν το άρθρο...Χασαπόπουλου στην γνωστή προλεταριακή επιθεώρηση Βήμα,
μιας και λόγο για αναβολή συνεδρίου δεν έκανε κανείς άλλος.
Πιθανώς, λέω εγώ
τώρα, αυτό να συμβαίνει επειδή γνωρίζουν ήδη τι εστί Χασαπόπουλος: [εκ παραδρομής αναφέρεται σε λάθος πρόσωπο:
ο δημοσιογράφος που υπέγραφε το ρεπορτάζ για την αναβολή τού 19ου
συνεδρίου λέγεται Σταυρόπουλος, όπως γράψαμε και στην ανάρτησή μας]
http://leninreloaded.blogspot.com/2012/08/2.html
http://leninreloaded.blogspot.com/2012/08/blog-post_1456.html
http://leninreloaded.blogspot.com/2012/02/blog-post_26.html
http://leninreloaded.blogspot.com/2012/02/blog-post_8212.html
και πιθανώς, πάλι
λέω εγώ, να είναι επειδή το γελοίο του να απαντάς πάνω σε κάτι που δεν
γνωρίζεις σε κάποιον που δεν γνωρίζει, επειδή έχτισε μια ολόκληρη υπόθεση με
βάση 20% άγνοια και 80% κακοήθεια περιπλέκεται από το εμετικό του να απαντάς
για κάτι που χτίστηκε ολοκληρωτικά από την αντεργατική, αντικομμουνιστική και
μισαλλόδοξη λάσπη του λεγάμενου.
Τελικά, μάλλον ο
ΕΟΣ είναι καθαρότερος εδώ...
Αντωνης 27 Σεπτεμβρίου 2012 11:21 μ.μ.
...Οπότε, για να
μην έχει παράπονο ο Λεφτ, να απαντήσω με δύο λέξεις:
Απίστευτη
κατρακύλα.
Και άλλες
τέσσερις:
Τρελό ξεβράκωμα
για "σύντροφο."
Και άλλες τρεις:
Μην ξαναέρθει
εδώ.
Αντωνης 27 Σεπτεμβρίου 2012 11:33 μ.μ.
Εκπληκτικό δε το
επιχείρημα ότι οι μαλακίες Χασαπόπουλου ισχύουν επειδή δεν απάντησε ο Ρίζος.
Ναι, απάντησε στις προηγούμενες! Και που 'στε, είναι επειδή διαλύεται το κόμμα
λόγω εσωτερικής διαμάχης που οργανώνει την πιο πάνω συνάντηση 36 κομμάτων στην
Ευρώπη. Για αντιπερισπασμό...
Είπαμε, τελικά
πιο μαζεμένος ο ΕΟΣ...
ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ (το
σημερινό σημείωμα έχει εισαγωγικό χαρακτήρα, περισσότερες λεπτομέρειες επ’
αυτού στον επίλογο) δεν θα ασχοληθούμε εν εκτάσει με το περιεχόμενο των
παραπάνω ισχυρισμών. Θα περιοριστούμε σε δύο μόνο επισημάνσεις. Κατά κάποιο
τρόπο, και οι δύο είναι πραγματολογικού χαρακτήρα:
Γράφει ο ιστολόγος τού Lenin Reloaded με αξιοθαύμαστη
κατηγορηματικότητα: «Μην ξαναέρθει εδώ». Στην προκείμενη περίπτωση, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν:
Είτε καμώνεται πως δεν καταλαβαίνει
ότι η 3η Ιουνίου ενεστώτος έτους ήταν η τελευταία φορά που πήραμε το
λόγο στο blog του,
επειδή έγινε πια ολοφάνερο ότι έκανε πλάτες στις αισχρές συκοφαντίες τού
‘‘γνωστού’’ και μη ‘‘εξαιρετέου’’ κάποτε συνιστολόγου του —με τις οποίες αυτός
ο ‘‘υπέρλαμπρος’’ ‘‘αστέρας’’ τού
κομμουνισμού επιχειρούσε να μας συνδέσει με την …ΕΥΠ(!!!)—, είτε όντως δεν το έχει καταλάβει. Όποιο από
τα δύο και να συμβαίνει, για εμάς είναι ξεκάθαρο ότι έχουμε να κάνουμε με μία
εκδήλωση της ανθρώπινης βλακείας στην καθαρή της μορφή. Καθαρή βλακεία, για την
οποία καλούμε τους αναγνώστες να δείξουν τη μεγαλύτερη δυνατή συμπάθεια και
κατανόηση: ο άνθρωπος είναι ατελές και πεπερασμένο ον και όλοι μας κάποτε
μπορεί να κάνουμε βλακώδεις σκέψεις ή να βγάλουμε βλακώδη συμπεράσματα.
Η δεύτερη επισήμανση αναφέρεται
στο τελευταίο σχόλιο από τα ανωτέρω παρατεθέντα. Σ’ αυτό, κατόπιν ωρίμου
σκέψεως (μια και είναι το τελευταίο) ο Αντώνης αποφάσισε να αντιπαρατεθεί με το
επιχείρημά μας ότι η σιωπή τού κομματικού δημοσιογραφικού οργάνου και του
κόμματος, επικυρώνει το δημοσίευμα. Και γράφει με σιγουριά τροπαιούχου
στρατηγού: «Εκπληκτικό δε το επιχείρημα ότι οι
μαλακίες Χασαπόπουλου ισχύουν επειδή δεν απάντησε ο Ρίζος. Ναι, απάντησε στις
προηγούμενες!». Τι εννοεί; Προφανώς
ότι το Κόμμα απαντά μόνο σε όσα δημοσιεύματα κρίνει επικίνδυνα για το ίδιο και,
επομένως, αφού δεν απάντησε σ’ αυτό, σημαίνει ότι το ρεπορτάζ ήταν άνευ
σημασίας.
Χα!
Πότε τα γράφει αυτά ο καλός μας
φίλος; Για να μην επεκταθούμε σε άλλα και η ανάρτηση τελειώσει τα Χριστούγεννα:
Τα γράφει πριν καν συμπληρωθούν πέντε εβδομάδες από τη στιγμή που το κοτζαμάν
Κεντρικό Συμβούλιο της κοτζαμάν Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας απάντησε εντός
24(!!!) ωρών(!!!) σε ένα δημοσίευμα 184(!!!) λέξεων, στις μέσα σελίδες, σχετικό
με το ‘‘ζωής’’ και ‘‘θανάτου’’ ζήτημα (για όλο το ελληνικό μα και το παγκόσμιο
κομμουνιστικό κίνημα!) τής συμμετοχής τών …Going Τhrough(!!!) και …ΝΕΒΜΑ(!!!) στο
πρόσφατο Φεστιβάλ τής ΚΝΕ!!! ‘‘Φλέγον’’ ζήτημα πράγματι, το οποίο μόνο μία ‘‘σατανικώς’’
(μαλακωδώς, λέμε εμείς) σκεπτόμενη οπορτουνίστρια συντάκτρια της Αυγής είχε την
απαιτούμενη ‘‘πνευματική’’ ‘‘διαύγεια’’ που απαιτείτο για να το διαστρέψει και
να στήσει μία τέτοια ‘‘θανάσιμη’’ ‘‘παγίδα’’ για την ΚΝΕ και το Κόμμα συνολικά!!!
(Ευτυχώς όμως, οι νεολαίοι, στην πρώτη γραμμή όπως πάντα, αντέδρασαν ακαριαία
και έκλεισαν στόματα!)
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Με το χέρι στην καρδιά: Παρ’
όλες τις προβληματικές κατ’ εμάς πλευρές τής πολιτικής σκέψης τού ιστολόγου που
αρθρογραφεί στο Lenin Reloaded, για τις οποίες κάναμε νύξεις παραπάνω, είχαμε
χαρεί όταν δήλωσε τη συμπαράταξή του με το ΚΚΕ. Είχαμε χαρεί με την ελπίδα ότι
ο κριτικός του λόγος θα εισακουγόταν πιο εύκολα από τους φίλους τού ΚΚΕ (οι
άνθρωποι πάντα είναι πιο δεκτικοί σε λόγια ‘‘δικών τους’’). Διαψευστήκαμε
οικτρά. Και διαψευστήκαμε όχι γιατί οι φίλοι τού ΚΚΕ που τον διαβάζουν κλείνουν
τα αυτιά τους στην κριτική του, αλλά γιατί, σχεδόν ταυτόχρονα με τη απόφασή του
να συνδεθεί ιδεολογικοπολιτικά με το συγκεκριμένο κόμμα, απώλεσε κάθε ικανότητα
για κριτική σκέψη. Μετά από κάνα δυο ‘‘προσεκτικές’’ απόπειρες, τήρησε σιγή ασυρμάτου. Λες κι ένα μαγικό ραβδί τον μεταμόρφωσε σε βουβό πρόσωπο! Βουβό πρόσωπο; Λάθος! Συχνά, κραύγαζε χειρότερα κι από τον πιο λούμπεν Κνίτη!
Ακόμα χειρότερα: Οι
προβληματικές πλευρές τής σκέψης του σε συνδυασμό με την εμπλοκή του σε
πρακτικά προβλήματα της πολιτικής αντιπαράθεσης αποκάλυψαν ένα μεγαλύτερο
πρόβλημα —ένα πρόβλημα που έγινε ολοφάνερο κατά τη διάρκεια των προεκλογικών
περιόδων των πρόσφατων διπλών εκλογών. Φαίνεται ότι ο άνθρωπος, για λόγους που
ασφαλώς δεν είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε, παρ’ όλα τα διαβάσματά του, παρ’
όλη την καλλιέργειά του και τη μόρφωσή του, παρ’ όλη την πίστη του στις αξίες
και τα οράματα της Αριστεράς πρό πάντων, παρ’ όλα αυτά λοιπόν τα διόλου
ασήμαντα, φαίνεται ότι ανήκει στην κατηγορία τών ανθρώπων για τους οποίους θα λέγαμε,
παραλλάσσοντας τη γνωστή λαϊκή έκφραση για τις σπουδές, ότι «δεν παίρνουν την πολιτική»! Καθ’
υπερβολήν, θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχουμε να κάνουμε με έναν πολιτικό
βλάκα.
Ειδικά για εμάς, ο πειρασμός να
καταφύγουμε σε αυτή την υπερβολή είναι αρκετά ζόρικος. Γιατί ο Αντώνης, ο οποίος, πέρα
από τα πολιτικά ελαττώματά του, έχει και το μέγα ελάττωμα να είναι θρασύς,
έχει επιδείξει ιδιαίτερη θρασύτητα απέναντί μας. Και μάλιστα σε υπερβολικό βαθμό (να κι ένας πρόσθετος
λόγος να υποκύψουμε στον πειρασμό τής υπερβολής κι εμείς…).
Εν πάση περιπτώσει: Με
προσεχείς αναρτήσεις που, θέλουμε να ελπίζουμε, δεν θα είναι παραπάνω από δύο,
σκοπεύουμε να καταδείξουμε το βέβαιον: η πραγματική σύσταση του Lenin Reloaded είναι αέρα κοπανιστός!
Με άλλα λόγια, μία πολιτική φούσκα! Σκοπεύουμε να τη σπάσουμε. Όταν γίνει αυτό, θα μπορέσουμε όλοι να δούμε αν εκείνο που κρύβεται μέσα της είναι όντως ένας πολιτικός
βλάκας.
Θα δείξει...
Η
εικόνα, από το in4you.gr.
Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012
ΚΚΕ: Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση!
ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΓΕΓΟΝΟΣ: Η
ηγετική ομάδα τού ΚΚΕ έχει αποφασίσει να αναβάλλει το προγραμματισμένο για τον
Φεβρουάριο 19ο συνέδριο του κόμματος για τουλάχιστον 3 μήνες. Η
απόφαση αυτή, ανεξάρτητα από το αν θα επιτρέψουν οι συνθήκες να υλοποιηθεί,
πρέπει να θεωρείται δεδομένη για όποιον στοιχειωδώς κατανοεί τον τρόπο με τον
οποίο λειτουργεί το ΚΚΕ υπό τη σημερινή ηγεσία του, παρά το γεγονός πως όχι
μόνο δεν έχει ανακοινωθεί επίσημα, αλλά δεν έχει ακουστεί το παραμικρό κιχ. Τα
πεισματάρικα γεγονότα όμως μιλούν από μόνα τους:
Την Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου το
Βήμα κυκλοφόρησε με το εξής πρωτοσέλιδο ‘‘χτύπημα’’: Αναταραχή στο ΚΚΕ. Η Αλέκα αναβάλλει το συνέδριο. Στο ρεπορτάζ, στις
μέσα σελίδες, αναφερόταν πως η απόφαση της αναβολής τού συνεδρίου για τον Μάιο
τού 2013 αντί του Φεβρουαρίου είναι ειλημμένη και εκτιμούσε ότι […] η μετάθεση του χρόνου οφείλεται μάλλον στην επιθυμία ορισμένων η καθοριστική αυτή κομματική διαδικασία να απομακρυνθεί όσο γίνεται περισσότερο από τις εκλογές και τον δυσάρεστο για το κόμμα απόηχό τους και την όποια επίδρασή του στη συνείδηση των κομματικών μελών.
Από την Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου
και το σχετικό δημοσίευμα έχουν περάσει δύο στρογγυλές, ολοστρόγγυλες
εβδομάδες. Κι όμως, ο Ριζοσπάστης, ο Ριζοσπάστης που δεν αφήνει όχι λέξη αλλά
ούτε άνω τελεία να πέσει κάτω, όταν πρόκειται να υπερασπιστεί το ΚΚΕ από
συκοφαντίες και υπονομεύσεις που, κατά την εκτίμηση του διευθυντικού του
επιτελείου (λέγε με Πολιτικό Γραφείο), «επιχειρούν να πλήξουν το Κόμμα», δεν
έχει βγάλει άχνα! Εντελώς τελείως! Τσιμουδιά! Και φυσικά, ούτε το πολυγραφότατο
Γραφείο Τύπου τής Κεντρικής Επιτροπής έχει ασχοληθεί, έστω και en passant (=
παρεμπιπτόντως) με το δημοσίευμα. Τι χρείαν άλλων μαρτύρων έχομεν, όταν μάλιστα
η ίδια σιγή ασυρμάτου έχει πέσει και στα φιλοΚΚΕ blogs; —δηλαδή τους ηρακλείδες τής τρέχουσας
γραμμής…
ΤΙΙΙΙΙΙ ΤΡΕΧΕΙ; (όπως λέει
κι ο Νιόνιος στο Μπάλο). Τρέχει αυτό
που κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια (και δεν είναι ο σκύλος που ξέρει ξένες
γλώσσες!). Τρέχει αυτό που ο κόσμος το έχει τούμπανο και η ηγετική ομάδα τού
Περισσού κρυφό καμάρι: Μεγάλη μερίδα τών μελών και των στελεχών τού ΚΚΕ βλέπει
το καράβι να πηγαίνει ολοταχώς στα βράχια αφού πρώτα έχει βρει σε κάτι ξέρες ξεγυρισμένες
και έχει σακατευτεί. Και ακριβώς επειδή το βλέπει, τσινάει. Και μάλιστα, ένα
κομμάτι από αυτούς τσινάει ‘‘άσχημα’’. Όπως έχουν καθήκον και υποχρέωση να
τσινάνε όλοι οι οργανωμένοι πολιτικά αριστεροί, όπου κι αν έχει επιλέξει να οργανωθεί ο καθένας, όταν βλέπουν ότι
το ποσοστό τών αόμματων στα ηγετικά κλιμάκια έχει αυξηθεί επικίνδυνα. Και πώς
αντιδρά σε αυτό το τσίνισμα η ηγεσία τού ΚΚΕ; Πετάει τη μπάλα στην κερκίδα, δια
τής αναβολής τού συνεδρίου, μέχρι να περάσει η επικίνδυνη ‘‘φάση’’! (Θα ’χει
γούστο να περιμένει ο Σταυρόπουλος που υπογράφει το ρεπορτάζ και δίνει την ίδια
ερμηνεία να τον χειροκροτήσουμε κιόλας για τη μεγάλη του ‘‘ανακάλυψη, ή να
προσδοκά κάποια αύξηση από τον Ψυχάρη!)
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ να
προδικάσουμε την εξέλιξη των πραγμάτων. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν όντως θα
πάει το συνέδριο τρεις μήνες πίσω, στην απέλπιδα προσπάθεια να ξεχαστεί το
στραπάτσο των εκλογών τού Ιουνίου (αλλά και με το μυαλό στη γνωστή τακτική τού ‘‘μαγειρέματος’’
για το ποιοι θα εκλεγούν σύνεδροι —αυτό τού διέφυγε του Σταυρόπουλου… ;-) ) Αν όμως
δεν ξέρουμε την εξέλιξη των πραγμάτων, ξέρουμε τα ίδια τα πράγματα, ως έχουν
στην παρούσα συγκυρία.
Ξέρουμε ότι πολλά από τα μεσαία στελέχη και τα απλά μέλη τού ΚΚΕ ‘‘βράζουν’’
με την αδιέξοδη, καταστροφική και αυτοκτονική πολιτική τής ηγεσίας —αυτοκτονική
πρώτα απ’ όλα για το ίδιο το ΚΚΕ, αλλά και άκρως βλαπτική για το εργατικό και
αριστερό κίνημα γενικότερα. Ξέρουμε ότι το πρόβλημα είναι τόσο μεγάλο που όχι
τρεις μήνες, αλλά ούτε 13 δεν πρόκειται να τους ησυχάσουν. Ξέρουμε ότι η
κριτική τους είναι θεμελιωμένη γερά. (Όσοι ενδιαφέρονται, ας μπουν στη Νέα Σπορά, έναν οργανωμένο πυρήνα
εσωκομματικής αντιπολίτευσης, κι ας διαβάσουν προσεκτικά την επιχειρηματολογία τους.
Ανεξάρτητα από διαφωνίες που μπορεί να έχουν —κι εμείς έχουμε— θα διαπιστώσουν με τα ίδια τους τα μάτια το ανελέητο
‘‘ξύλο’’ που ρίχνουν στην καθοδήγηση.)
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να εξηγήσουμε νομίζω, γιατί
χαρακτηρίζουμε αυτή τη μεγάλη αναταραχή υπέροχη
κατάσταση. Και δεν χρειάζεται να δηλώσουμε με ποιους είμαστε. Με ποιους να
είμαστε, γαμώ τον Λένιν μας γαμώ; Με τους συντρόφους μας του ΚΚΕ είμαστε που, αψηφώντας πρακτορολογίες και λασπολογίες, ορθώνουν
το ανάστημά τους ενάντια σε μία
χρεοκοπημένη, περισσότερο κι από τη χρεοκοπία τής χώρας, γραμμή. Έτσι ώστε το
καράβι να ξεπεράσει την κρίση και να έρθει να καταλάβει τη θέση του στη Μεγάλη
Κόκκινη Αρμάδα. Διατηρώντας τη δική του ιδιαίτερη
πορεία, αλλά σε σύμπλευση με τη
Μεγάλη Παράταξη της Αριστεράς. Όσα μας χωρίζουν θα έχουμε την ευκαιρία να τα
συζητάμε στη μεγάλη, δύσκολη και πάντα αβέβαιης κατάληξης πορεία. Φτάνει να
βαδίσουμε μαζί!
Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΛΟΓΟΣ, προς τους κουφιοκεφαλάκηδες
φίλους (ή και μέλη και στελέχη τού ΚΚΕ):
Αναρωτηθείτε, ρε σύντροφοι, το εξής απλό, απλούστατο
γεγονός: Για ποιο λόγο σπεύδει το Βήμα
(το Βήμα, ρε σύντροφοι!) να προδικάζει
το αποτέλεσμα του συνεδρίου σας, γράφοντας φαρδιά-πλατιά: Παρά το αρνητικό αποτέλεσμα των εκλογών η ηγεσία του ΚΚΕ δεν πρόκειται
να αποφασίσει «αλλαγή γραμμής»
Μήπως, λέμε μήπως, προσπαθεί να μεταμορφώσει τις επιθυμίες του σε πραγματικότητα;
Ξεκινήστε από εκεί, ρε σύντροφοι. Με ψυχή βαθιά και μυαλό καθαρό,
θα τη βρείτε την άκρη, είμαστε σίγουροι!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όσοι διάβασαν αυτή την ανάρτηση είναι απολύτως χρήσιμο να διαβάσουν και την επόμενη.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όσοι διάβασαν αυτή την ανάρτηση είναι απολύτως χρήσιμο να διαβάσουν και την επόμενη.
Στην
εικόνα, τμήμα τής διαφημιστικής αφίσας τής γνωστής ταινίας με πρωταγωνιστή τον Τζορτζ
Κλούνι Η καταιγίδα (The perfect storm). Από το bhangraempire.com.
Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012
Χείρα (άρθρο) βοηθείας προς τον Αλέξη Τσίπρα
ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΦΑΤΟΣ ο
διαστρεβλωτικός επικοινωνιακός ορυμαγδός για τη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα «μακάρι
να γινόμαστε Αργεντινή». Η ‘‘καμπάνια’’ προβλέπεται να συνεχιστεί με την
αξιοποίηση της συνέντευξης που έδωσε ο Τσίπρας στην αργεντίνικη εφημερίδα Pagina 12,
όπου, μεταξύ άλλων, χαρακτήρισε το ευρώ «φυλακή
για τους Ευρωπαίους», επανέφερε την παλαιότερη δήλωση ότι «το ευρώ δεν είναι φετίχ» και «αναφέρθηκε στην ανάγκη να υπάρξει και
πολιτική ένωση, εκτός τής νομισματικής, και διαφορετικός ρόλος για την ΕΚΤ ώστε
να προσφέρει βοήθεια σε όλες τις χώρες που τη χρειάζονται». Για να είμαστε δίκαιοι, αξίζει εδώ να
αναφερθεί παρενθετικά ότι η θέση «το ευρώ
δεν είναι φετίχ» έχει ‘‘λανσαριστεί’’ από το Μέτωπο Α-Α του Αλέκου Αλαβάνου
και έχει ενσωματωθεί με πιο απόλυτη διατύπωση —«καμιά θυσία για το ευρώ»— σε παλαιότερη απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η
ενσωμάτωση είχε προκαλέσει τότε την ξινίλα τών ορκισμένων ‘‘ευρωπαϊστών’’ τού
ΣΥΝ, ξινίλα που εκφράστηκε, με ‘‘κομψό’’, είναι αλήθεια, τρόπο, από το ηγετικό
στέλεχός τους Δ. Παπαδημούλη σε σχετικό άρθρο του. Κλείνει η παρένθεση.
Νιώθουμε
την ανάγκη να αναδημοσιεύσουμε ένα παλαιότερο άρθρο (άρθρο 10 ετών παρά τρεις
μήνες, για την ακρίβεια) και να προτρέψουμε θερμά
τον Αλέξη Τσίπρα να το διαβάσει προσεκτικά. Αυτό το κάνουμε για δύο λόγους.
Ο
ένας είναι γιατί εδώ και κάνα χρόνο περίπου έχουμε διαπιστώσει πως ο Αλέξης
Τσίπρας δίνει κάποια δείγματα ότι έχει συνειδητοποιήσει την ανάγκη να
‘‘στρίβει’’ (όχι να ‘‘τα στρίβει’’, καμία σχέση!), σε αντίθεση με τους
μονοκόμματους (= δογματικούς) του κόμματός του, από τους οποίους φαίνεται ότι
αυτονομείται σιγά-σιγά. Μ’ άλλα λόγια, δείχνει ότι αποκτά βαθμιαία την
ικανότητα να προσαρμόζεται στις νέες καταστάσεις και, επομένως, στα νέα
καθήκοντα της περιόδου —της περιόδου, όχι απλώς της συγκυρίας. Τα σχετικά δείγματα τα έχει
δώσει —χωρίς να είναι αλάνθαστος— με αφορμή διάφορα ζητήματα, μεταξύ τών οποίων
και το ευρωενωσιακό (καλή ώρα, η συνέντευξη στην Pagina 12). Αυτό, μοιραία, δημιουργεί αναταραχή στους
συντρόφους του που είναι ταυτόχρονα και ένθερμοι φίλοι τής ΕΕ και υποστηρικτές
—άρρητα και σε τελική ανάλυση— της γραμμής «ευρώ και ξερό ψωμί».[1] Έτσι θα γίνει και τώρα. Και ανάμεσα στη γκρίνια θα φροντίζουν
να αναρωτιούνται φωναχτά και με νόημα: «Μα πώς θα εργαστούμε για μία ΕΕ, ενοποιημένη σε τελείως διαφορετική
κατεύθυνση, της Ευρώπης των λαών, αν υπονομεύουμε την υπάρχουσα;». Το άρθρο που
αναδημοσιεύουμε θα του φανεί χρήσιμο στην απάντηση της παραπάνω ρητορικής
διερώτησης.
Ο
δεύτερος λόγος είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας συχνά ενσωματώνει στο λόγο του αυτό το
όραμα μιας «άλλης Ευρώπης». Πεποίθησή του; Αποτέλεσμα της ‘‘πίεσης’’ από τους
δογματικούς κουφιοκεφαλάκηδες του κόμματός του; Συνδυασμός και των δύο; Δεν
έχουμε την παραμικρή ιδέα. (Και ξέρουμε βέβαια τη γνωστή ρήση ότι στην πολιτική
υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται, αλλά και πράγματα που γίνονται
αλλά δεν λέγονται…) Σε κάθε περίπτωση, ό,τι και να πιστεύει δηλαδή, και πάλι το
άρθρο που θα διαβάσει παρακάτω θα του φανεί χρήσιμο.
Είναι
γραμμένο δια χειρός (και νοός) του Άγγελου Ελεφάντη. Ενός αριστερού
διανοούμενου υπεράνω πάσης υποψίας για τους ευρωπαϊκούς προσανατολισμούς του
και όχι κάποιου με ακριβώς τα δικά μας μυαλά. Δηλαδή μυαλά, με βάση τα οποία
ένας ‘‘λενινιστής’’ σαν τον Γιάννη Μηλιό, ας πούμε, ή ένας βαθιά ‘‘αντιεθνικιστής’’ σαν
τον Ηλία Κανέλλη, θα μπορούσε άνετα να μας χαρακτηρίσει εθνοκομμουνιστές και
σταλινικούς, για να τα λέμε όλα.
ΛΟΙΠΟΝ, ΑΛΕΞΗ σειρούλα μας
(εντάξει, μας ρίχνεις κάτι ‘‘ψιλά’’ σε χρόνια ;-) ), διάβασε σε παρακαλούμε το
άρθρο τού Ελεφάντη. Πρωτοδημοσιεύτηκε στην Αυγή,
στις 17 Δεκεμβρίου τού 2000, μια εβδομάδα μετά την έγκριση των αλλαγών στις ευρωπαϊκές συνθήκες από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο που συνήλθε στη Νίκαια. Όλοι οι
υπερτονισμοί είναι δικοί του. Εμείς δεν τονίσαμε τίποτε (απλώς ‘‘μαυρίσαμε’’ λίγο τα SOS του Ελεφάντη για
λόγους διευκόλυνσης των αναγνωστών). Δεν νομίζουμε
κιόλας ότι χρειάζεσαι κάποια ιδιαίτερη, δική μας σήμανση. Ξύπνιος είσαι, μπορείς άνετα να ξεχωρίσεις τα
σημαντικά από τα δευτερεύοντα και τα ισχύοντα από τα ξεπερασμένα εξ αιτίας τών
εξελίξεων. Κι αν έχεις λίγη παραπάνω ώρα, διάβασε σε παρακαλούμε κι ένα
παλαιότερο ‘‘προεκλογικό’’ μας άρθρο που, από κάποιες πλευρές, ταιριάζει
φούστα-μπλούζα, όπως θα ’λεγε και η Αλέκα, με τα λόγια του.
[1]
Μιλώντας
για αναταραχές περί διαφόρων ζητημάτων, δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε με ένα
κάποιο μειδίαμα το ‘‘διευκρινιστικό’’ άρθρο τού Δημοσθένη
Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου στο Red Notebook, με το οποίο ‘‘διόρθωνε’’ την
αποστροφή τού Αλέξη Τσίπρα, ύστερα από κάποιο Eurogroup, τον Φεβρουάριο που μας
πέρασε, ότι «κάποιοι Έλληνες δεν είναι και τόσο Έλληνες», ενώνοντας έτσι τη
φωνή του με τους Ροϊδολασκαρατονοσφερατομανδραβελοκανέλληδες…
Η
εικόνα, από το businessesgrow.com
ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ
ΕΥΡΩΠΗ:
Ο ΒΙΑΣΜΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΤΗΝ
ΕΥΡΩΠΗ της μυθολογίας την είχε βιάσει ο Δίας-ταύρος κατά συρροήν. Ποιος είναι
σήμερα ο Δίας; Μπορεί να υπάρξει ποδοσφαιρική ομάδα με το όνομα «Ευρώπη»; Οι
φεντεραλιστές ευρωπαϊστές αλλά και οι αντιφεντεραλιστές —δηλαδή τα πολιτικά
επιτελεία τών 15 ευρωπαϊκών κρατών, όλων τών πολιτικών οικογενειών που
ανταμώθηκαν στη Νίκαια προ ημερών για να ‘‘προωθήσουν’’ την ευρωπαϊκή ενοποίηση
με ποσοστά και κλάσματα— θα απαντούσαν στο ερώτημα ότι είναι απολύτως δυνατόν
να φτιαχτεί και τέτοια ομάδα. Και θα την έφτιαχναν· δεν θα χρειαζόταν άλλωστε
για να γίνει παρά λεφτά. Λεφτά υπάρχουν άπειρα. Κι αφού θα την έφτιαχναν,
απερίσκεπτα καθ’ όσον θα παραγνώριζαν το κυριότερο, δηλαδή την αθλητική, και
μάλιστα την ποδοσφαιρική, υποκουλτούρα, τότε, εκ των υστέρων, θα έτρεχαν να
μπαλώσουν τα αμπάλωτα. Αμπάλωτα, γιατί η ομάδα αυτή θα έπρεπε να φτιάξει
αντίστοιχους αντιπάλους για να παίξει σε κάποιο πρωτάθλημα και, δεύτερον,
οπαδούς, φανατικούς οπαδούς. Και δεν υπάρχουν οπαδοί και οπαδοσύνη χωρίς
φανατισμό, χωρίς έκτροπα έστω λεκτικά. Στο γήπεδο δεν μιλάνε «με το σας και με
το σεις» και η φράση «Σας παρακαλώ» δεν ακούστηκε ποτέ. Γι’ αυτό άλλωστε η
αθλητική κουλτούρα και ιδεολογία είναι σήμερα οι περισσότερο υλικές από
οποιαδήποτε άλλη, ακόμη και από τη θρησκευτική και την καπιταλιστική!
Και
όμως, οι Ευρωπαίοι προχώρησαν και προχωρούν ακάθεκτοι προς την ολοκλήρωση της
Ευρωπαϊκής Ένωσης τόσο απερίσκεπτα όσο αν έφτιαχναν μια ‘‘Εθνική’’ ομάδα
Ενωμένης Ευρώπης. Απερίσκεπτα, όχι γιατί είναι χαζοί και άπραγα παιδιά, αλλά
γιατί είναι υποκείμενοι στην ιδεολογία τής ‘‘μη ιδεολογίας’’, εκείνης τής
ιδεολογίας που θεωρεί τις ιδεολογίες νεκρές, ξεπερασμένες, αναχρονισμούς, για
τις οποίες δεν υπάρχει χρόνος ούτε προς τα πίσω ούτε προς τα εμπρός, δεν
υπάρχει παρελθόν, άρα ούτε μέλλον, παρά μόνο το παρόν, το μετρήσιμο παρόν: «Ας
ταΐσουμε τις αγελάδες κρέας, και βλέπουμε». Είδαμε!
Ή, για να το πω αλλιώς, όλα τα προβλήματα που έχουν σχέση με την Ευρώπη η
ιδεολογία τής μη ιδεολογίας τα ανήγαγε σε αριθμούς και ποσοστά: προβλήματα
ιστορίας, χρόνου, δημοκρατίας, λαού, κοινής ευρωπαϊκής ‘‘συνείδησης’’,
ταυτότητας, κουλτούρας, πολιτισμού, εξουσίας. Για όλα τούτα από καιρού εις
καιρόν καταγράφεται η διαπίστωση κάποιου ‘‘ελλείμματος’’ —έννοια κι αυτή καθαρά
ποσοτική, λογιστική— και συνεχίζουμε ακάθεκτοι, ακριβώς, στον δρόμο που χάραξε
το ‘‘έλλειμμα’’. Θα εξηγηθώ, κάπως, πιο κάτω. Πριν όμως μια μικρή ιστορία.
Πριν
από λίγα χρόνια στις Γενικές Εξετάσεις δόθηκε στους υποψηφίους ως θέμα έκθεσης
κάτι περί υπερεθνικής ενότητας και εθνικής ταυτότητας, με το υπόρρητο ερώτημα
αν το υπερεθνικό ζημιώνει το εθνικό, αν η ελληνική μας ταυτότητα χάνεται μέσα
στη χοάνη τού ευρωπαϊκού [ολοκληρώματος]. Με την υπόρρητη, βέβαια, ‘‘σωστή’’
απάντηση ότι τέτοιος κίνδυνος δεν υπάρχει, αντίθετα μάλιστα. Σ’ αυτή τη
‘‘σωστή’’ απάντηση οι υποψήφιοι υποχρεώθηκαν να συνηγορήσουν κι όσοι τα
κατάφεραν καλά πέρασαν στα ΑΕΙ. Ήταν, παρά ταύτα, η μόνη δημόσια συζήτηση
που έγινε στην Ελλάδα, όπου όμως αυτό το κρίσιμο ερώτημα, με δεδομένη και
βαθμολογήσιμη την απάντηση, παραπέμφθηκε στους δεκαοκτάρηδες λυκειόπαιδες.
Βέβαια, άπειρα άρθρα έχουν γραφτεί στις εφημερίδες, βιβλία εκδόθηκαν ένα σωρό,
άπειρες ημερίδες και συνέδρια έχουν γίνει, εκθέσεις ιδεών αναπτύχθηκαν πολλές,
γίναμε όλοι πρωτοπόροι ευρωπαϊστές —και κάτι λίγοι έμειναν στη γωνία ως
αντιευρωπαϊστές—, αλλά δημόσιος διάλογος, πολιτικός διάλογος δεν έχει γίνει.
Ούτε στη Βουλή ούτε στα κόμματα. Η κυβέρνηση, π.χ., πριν υπογράψει τις
αποφάσεις τού Μάαστριχτ, του Άμστερνταμ, της Λισσαβώνας, της Νίκαιας, δεν
εξέθεσε τις απόψεις της στους πολίτες που την ανέδειξαν, στο κόμμα της, στη
Βουλή, δεν ρώτησε τη γνώμη τού λαού, δεν πολιτικοποίησε τα σχετικά ζητήματα. Ούτε
η αντιπολίτευση άλλωστε άνοιξε κουβέντα με τον κόσμο της. Και η περιβόητη λαϊκή
εντολή, η λαϊκή κυριαρχία, έμεινε κλαψουρίζοντας για το ‘‘έλλειμμά’’ της, με
πρώτους κλαψουριστές τους ίδιους τους πρωτεργάτες τού ελλείμματος.
Και
τώρα λίγα, αναγκαστικώς, λόγια για τα προβλήματα περί τών οποίων στη σύνοδο της
Νίκαιας, μια εβδομάδα πριν, ουδείς έγινε λόγος. Ούτε και σε τούτη την εφημερίδα
άλλωστε άνοιξε κουβέντα τα τελευταία χρόνια, εφημερίδα σαφώς ευρωπαϊκών
προσανατολισμών ήδη από τη δεκαετία τού ’70, όταν άλλοι ούρλιαζαν «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ
το ίδιο συνδικάτο!».
Η
Ευρώπη φτιάχνεται στο γεωγραφικό, το ιστορικό, το πολιτισμικό, το οικονομικό
και το πολιτικό έδαφος των εθνικών ευρωπαϊκών κρατών. Όλα τα ευρωπαϊκά
έθνη-κράτη έχουν μια μεγάλης διάρκειας ιστορικότητα, πάνε βαθιά στον χρόνο, μια
ιστορικότητα πλασμένη από πολέμους, αίματα, οικονομίες, ιδέες, δημιουργήματα,
ενοποιήσεις αλλά και διασπάσεις, πολιτισμούς. Ήταν δηλαδή τα εθνικά κράτη η
καρδιά τής ιστορίας —δεν υπάρχει ιστορία τής νεωτερικότητας εκτός εθνικών
κρατών—, μια ιστορία που μεταμόρφωσε εθνότητες και εθνοπολιτισμικές ομάδες σε
έθνη, σε οντότητες με συνοχή. Όλα τα εθνικά κράτη δημιουργήθηκαν στη βάση μιας
οδυνηρής διαδικασίας πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου. Η σημερινή Ευρωπαϊκή
Ένωση οικοδομείται στη βάση ενός ανήκουστου πλούτου —σε σχέση με άλλες περιοχές
τού κόσμου ή σε σχέση με την ιστορία της— μιας τεράστιας οικονομικής επάρκειας,
αν και άνισα κατανεμημένης και κρατικο-γεωγραφικά και κοινωνικά. Αλλά αρκεί ο
πλούτος; Ο παλιός, σταλινικής προελεύσεως, ορισμός τού έθνους, ενώ μιλούσε για
κοινή συνείδηση, κοινό πολιτισμό, κοινή ιστορία, γλώσσα και κοινή οικονομική
βάση, ως συστατικά στοιχεία τού έθνους, στη συνέχεια αξιοδότησε κυρίως το
οικονομικό στοιχείο. Οι σημερινοί Ευρωπαίοι —μιλώ πάντα για τα επιτελεία— ως
συνεπέστατοι σταλινικοί καθ’ όσον οικονομιστές, καθ’ όσον υποκείμενα της
μοναδικής σκέψης, κοιτάνε μόνο το λογιστήριο. Και αγάλλονται. Θεωρούν δηλαδή
την οικονομία αναγκαία συνθήκη και επαρκή.
Τη
θεωρούν επαρκή διότι καταργούν τον χρόνο, καθ’ όσον βολονταριστές (άλλη βασική
διάσταση του σταλινισμού αυτή, του χυδαίου υλισμού και του οικονομικού
ντετερμινισμού). Αναπαράγοντας το μοντέλο τού εθνικού κράτους προκρίνουν,
βουλησιαρχικά, την ‘‘υπέρβασή’’ του μέσα στη βραχεία διάρκεια, μέσα στα τέρμινα
από Διακυβερνητική σε Διακυβερνητική. Ωστόσο χρειάστηκαν αιώνες οι Ρωμιοί να
γίνουν Έλληνες, οι Βησιγότθοι Ισπανοί, οι Φράγκοι να γίνουν Γάλλοι, οι Σάξονες
Άγγλοι, οι Βαλλόνοι Βέλγοι, οι Βενετσανο-Φλωρεντινο-Ρωμαίοι να γίνουν Ιταλοί
κ.λπ. Δε λέω, στην ιστορία υπάρχει ο παράγοντας επιτάχυνση, εκείνη που φέρνουν
τα πράγματα (π.χ. το περιστρεφόμενο πανί που δυναμιτίζει τη ναυσιπλοΐα ή η
πατάτα και η ντομάτα που αλλάζουν τη μαγειρική) ή η βούληση που επιδεικνύουν οι
άνθρωποι. Η βούληση όμως, που πράγματι επιταχύνει τα πράγματα, έχει όρια,
αλλιώς δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ’ όσα λύνει. Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη,
κοινωνική συνοχή-συνύπαρξη, δημοκρατία, νομιμοποίηση εξουσιών, παιδεία,
δικαιώματα και υποχρεώσεις, ταυτότητα, αρχές και αρετές δηλαδή του δημόσιου
βίου και του δημόσιου χώρου εννοούμενες με ενιαίο τρόπο από τη χώρα τών Λαπώνων ως τα ζεστά
νερά τής Κρήτης, απαιτούν χρόνο. Χρόνο στον οποίο θα δοκιμαστούν η ανοχή, η
συνύπαρξη, θα ενσωματωθούν στο ίδιο πολιτικο-πολιτισμικό πεδίο, δεν θα
καταργηθούν.
Πόσος
χρόνος; Δεν ξέρω, κανείς δεν ξέρει, πάντως χρόνος τής μακράς διάρκειας και όχι
εκείνος που μετριέται με τα ιδεολογήματα του Φίσερ, του Σιράκ ή του Γιάννου
[Παπαντωνίου —ο γνωστός υπουργός Οικονομικών και Εθνικής Άμυνας στις
κυβερνήσεις Σημίτη].
Το
δεύτερο που λείπει, μια λεπτομέρεια δηλαδή: ο ευρωπαϊκός λαός. Η
Ευρώπη σήμερα πάει να οικοδομηθεί με δανεικούς λαούς, γιατί οι λαοί είναι
εθνικοί και δεν δείχνουν να έχουν τη διάθεση να μην είναι εθνικοί. Εθνικοί, όχι
εθνικιστικοί, όπως διδάσκει η αγγλοσαξονική πολιτειολογία, την οποία υιοθέτησαν
αυτοστιγμεί σχεδόν όλοι οι Έλληνες πολιτειολόγοι και δημοσιολόγοι. Όπως λοιπόν,
οι βαζέλες ή οι Ολυμπιακοί δεν πρόκειται να δανείσουν τον λαό τους σε ευρωπαϊκή
ομάδα, γιατί αυτή δεν είναι ιδέα, άλλο τόσο η βολονταριστική ενοποίηση θα
κινείται εν κενώ, χωρίς λαό. Η Σοβιετική Ένωση, το μόνο κράτος στον κόσμο που
δεν βαφτίστηκε με εθνικό όνομα αλλά με πολιτικό
(ο Σοβιετικός δεν ήταν εθνική ιδιότητα αλλά πολιτική), συνετρίβη στα εξ ων
συνετέθη κι έτσι τα ‘‘σοβιετικά’’ έθνη ξανάγιναν Ρώσοι, Ουκρανοί, Αρμένιοι
κ.λπ., όπως επίσης και οι ‘‘λαότητες’’ της σοβιετικής εθνολογίας έγιναν ή
θέλουν να γίνουν κράτη!
Βέβαια,
λένε, υπάρχουν οι ‘‘λαοί’’ τών ‘‘περιφερειών’’, αυτό το κατασκεύασμα του
ρεζιοναλισμού και του ψευδοφεντεραλισμού. Κατασκεύασμα, γιατί έτσι πάει να
ξεπεραστεί το εθνικό κράτος ακουμπώντας πάνω σε πολυμιγείς και ετερόκλητες
οντότητες που είναι οντότητες μόνο και μόνο διότι διαπιστώνεται μια συσσώρευση
οικονομικών δραστηριοτήτων και ροών γύρω από κάποιο κέντρο. Πάλι λογαριασμός
λογιστηρίου.
Το
τρίτο έλλειμμα είναι η ενιαία κουλτούρα, ο κοινός πολιτισμός πιο σωστά. Κι εδώ
οι κουλτούρες, ό,τι και να σημαίνει αυτός ο δύστροπος όρος, είναι εθνικές. Ο
γαλλικός, ο γερμανικός, ο αγγλοσαξονικός, ο ιταλικός κ.λπ. πολιτισμός είναι το
ενοποιητικό στοιχείο των αντίστοιχων εθνών και έχει διαμορφωθεί πάνω στα εθνικά
πλαίσια. Είναι αδύνατο ένας εξ αυτών να γίνει πανευρωπαϊκός· είναι δύσκολο να
υπάρξει μια πανευρωπαϊκή αναχώνευση σε έναν κοινό ευρωπαϊκό πολιτισμό στο ορατό
μέλλον. Αλλά και για να γίνει —όχι εξ ορισμού απευκταίο, ίσως μάλιστα και
επιθυμητό— θέλει χρόνο πολύ. Άλλωστε για τον σκοπό αυτόν έχει βάλει
υποψηφιότητα η βορειοαμερικανική κουλτούρα και η σχετική της βιομηχανία τής
κουλτούρας, που εννοείται ως θόρυβος και άμορφος κατακερματισμός τών μορφών.
Ήδη αυτή η κουλτούρα έχει κατακτήσει πολλά. Και, εν πάση περιπτώσει, απ’ αυτή
την άποψη, η ισχυρότερη ενοποιητική κουλτούρα θα ήταν η χριστιανική· είχε
δίκιο, από τη σκοπιά του, ο Χριστόδουλος που έβαλε τις φωνές για την ‘‘αποχριστιανοποίηση’’
της Ευρώπης, αφού τα περί χριστιανισμού απαλείφθηκαν από τη Χάρτα τών
Δικαιωμάτων. Αλλά, ευτυχώς, στην Ευρώπη υπάρχουν πολλοί χριστιανισμοί.
Αυτά
τα τρία ελλείμματα, κι άλλα πολλά, όπως το κοινωνικό, το οικολογικό, το
εργασιακό κ.λπ., πάνε να γεννήσουν μια Ευρώπη που δεν μπορεί να αναγνωρίσει τον
εαυτό της. Γιατί ούτε με το τέχνασμα του φεντεραλισμού καλύπτονται τα
ελλείμματα. Το έχω ξαναγράψει: μπήκαμε σε μια διαδικασία στην οποία «ένα κράτος
γεννιέται στη ζούλα».
Πολλοί
έβαλαν τις φωνές γιατί στη Νίκαια υπερίσχυσαν τα συμφέροντα εξουσίας τών
‘‘μεγάλων’’. Αλλά γιατί; Πίστευαν ότι οι εξουσίες θα καταργούνταν με την
υπέρβαση, τάχα, του εθνικού κράτους; Οι παλαιοί σοσιαλιστές έλεγαν: Αν το
κράτος είναι πανίσχυρο, χαθήκαμε, κι αν είναι αδύναμο, πάλι χαθήκαμε. Είχαν
δίκιο. Το πανίσχυρο ευρωπαϊκό κράτος, έστω φεντεραλιστικής μορφής, θα είναι μια
πανίσχυρη εξουσία. Και η λαϊκή εξουσία στην άκρη. Τι προβλέπει περί αυτού η
αναθεώρηση του Συντάγματος; Απλώς τίποτε.
Η
Ευρώπη δεν θα μπορούσε να προχωρήσει υπέρ τών λαών της και των αξιών της, παρά
μόνο στη βάση τού «κοινοτικού κεκτημένου» που είχαν σιωπηρά θεσπίσει οι
παλαιότεροι πρωταγωνιστές της, καίτοι συντηρητικοί αυτοί. Οι νέοι, και ουδόλως
νέοι στα χρόνια ή τις ιδέες, βιάζονται και βιάζουν.
ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)