Μερικές φορές, καλύτερα να κάνεις κο-κο-κο, παρά να μιλάς!

Η ΣΧΟΛΙΟΓΡΑΦΙΑ τού προηγούμενου post παρουσίασε όχι αμελητέο ενδιαφέρον, όπως ίσως θα συμπέραινε κάποιος που θα την αξιολογούσε μόνο ποσοτικά (οκτώ φιλοΚΚΕ σχολιαστές δεν είναι τίποτε το σημαντικό). Και το ενδιαφέρον εντοπίζεται στα σχόλια δύο εξ αυτών, με τα οποία, ασυνείδητα, επικυρώνουν την ουσία τής ανάρτησης: στο πρώτο γίνεται η εξ αντιδιαστολής παραδοχή ότι το ΚΚΕ καλώς σπρώχνει το συνέδριο για αργότερα (αν εμείς, που υποτίθεται είμαστε εχθροί τού Κόμματος, βιαζόμαστε να γίνει το συνέδριο, σοφά πράττει η σοφή ηγεσία και το καιρορίχνει) και στο δεύτερο, το οποίο ήταν μεγάλη απογοήτευση και για το περιεχόμενό του και για το ύφος του, γινόταν πάλι η εξ αντιδιαστολής παραδοχή ότι το συνέδριο θα γίνει όποτε βολεύει το Κόμμα (και όλοι ξέρουμε τι ‘‘καταστάσεις’’ προσπαθεί να βολέψει η ηγεσία τού ΚΚΕ αυτή την περίοδο…). Όπερ έδει δείξαι! Επιπλέον, στο πρώτο σχόλιο αποκαλυπτόταν κάτι που δεν αναφέρεται στο ρεπορτάζ τού Βήματος και το οποίο παραλείψαμε να αναφέρουμε κι εμείς, αν και στοιχειώδες: εκεί στους ψηλούς ορόφους τού Περισσού υπολογίζουν ότι αναβολή τού 19^ου συνεδρίου θα διευκολύνει το καταλάγιασμα της εσωκομματικής αναταραχής, επειδή, εκτός του ότι ο καιρός θα τα γιατρέψει όλα θα βοηθήσει πιθανόν και στην «αποκάλυψη των οπορτουνιστών του ΣΥΡΙΖΑ». Οπότε, σκέφτονται, μονόφθαλμοι εμείς, τυφλοί εκείνοι, το πράγμα βολεύεται και η βασιλεία μας δεν κινδυνεύει…

Ένα δεύτερος (αλλά όχι και δευτερεύων) λόγος που καθιστά τη σχολιογραφία ενδιαφέρουσα είναι ότι ανάμεσα στου οκτώ σχολιαστές βρέθηκαν και τρεις — αυτό μάς κάνει το διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό τού 37,5%—, οι οποίοι είπαν μεν τις αντιρρήσεις τους καθαρά και ξάστερα, αλλά με τρόπο που δεν κόβει τις γέφυρες του διαλόγου για τα ζητήματα που μας χωρίζουν. Ελπιδοφόρο.

Κατά τα άλλα, ουδέν αξιοσημείωτον. Οι γνωστές κραυγές που θυμίζουν οπαδούς χουλιγκάνια τού Θρύλου, του ΜΠΑΟΚ και πρωτόγονους της εποχής των σπηλαίων, αλλά σε καμία περίπτωση κομμουνιστές τού 21^ου αιώνα. Α ναι! Και μία καταγγελία για «χαφιεδοsite». Αυτό κι αν δεν ήταν έκπληξη! ;-)

ΠΑΡ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ο τίτλος τού σημερινού σημειώματος δεν είναι για τους παραπάνω φίλους. Ήρθαν, πήραν το λόγο και έκαναν ό,τι μπορούσαν, χωρίς,  κατά τα φαινόμενα, να ξέρουν σε ποιους μιλάνε (εννοούμε ότι δεν είχαν ολοκληρωμένη άποψη για τις θέσεις αυτού του blog, όπως τις εκθέτουμε εδώ για πάνω από τρία χρόνια τώρα). Ο τίτλος πηγαίνει στον ιστολόγο τού Lenin Reloaded (του Radical Desire μέχρι ένα χρόνο πριν), τον Αντώνη. Κι εδώ πρέπει να ανοίξουμε μία μικρή παρένθεση.

Η ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ γνωριμία μας με τον Αντώνη χρονολογείται από τον Δεκέμβριο του 2009. Έτυχε να διαβάσουμε προηγουμένως κάποια κείμενά του. Είδαμε μερικές πολύ ενδιαφέρουσες φιλοσοφικές και θεωρητικές σκέψεις, κριτικό πνεύμα και προσεγγίσεις ακομμάτιστες μεν, αλλά, ταυτόχρονα απόλυτα μεροληπτικές υπέρ τής Αριστεράς. Ενθουσιαστήκαμε. Τόσο, ώστε να ανεβάσουμε την ανάρτηση που μπορείτε να δείτε εδώ. Εν τω μεταξύ είχαμε αρχίσει να συνομιλούμε.

Σύντομα φάνηκαν οι διαφορετικές γωνίες από τις οποίες βλέπαμε τα πράγματα. Εκείνος απόλυτος στην υπεράσπιση φιλοσοφικοθεωρητικών αρχών, αρνητής τής εξαίρεσης και πεισματικός στη μη αναγνώριση των αναγκαιοτήτων της πραγματικότητας (στις πονηριές τής Ιστορίας, κατ’ άλλη διατύπωση). Εμείς πάλι, πιο ‘‘ελαστικοί’’, περισσότερο σχετικιστές και συμφιλιωμένοι σε μεγαλύτερο βαθμό με τις ‘‘λάσπες’’ τού πολιτικού αγώνα. Οι διαφορές αυτές συχνά έκαναν τον διάλογο έντονο,  ή και συγκρουσιακό. Πάνω από μία φορά τα πράγματα οδηγήθηκαν στα άκρα με διακοπή κάθε σχέσης. Όμως, μετά από κάποιο διάστημα οι γέφυρες επισκευαζόντουσαν και η επικοινωνία αποκαθίστατο. Αυτή την περίοδο οι σχέσεις είναι και πάλι διαρρηγμένες, φοβόμαστε οριστικά. Το τελευταίο σχόλιο του Αντώνη εδώ κατατέθηκε στις 23 Φεβρουαρίου και το δικό μας στο Lenin Reloaded στις 3 Ιουνίου. Φυσικά, όπως συμβαίνει αδιαλείπτως από τον Δεκέμβριο του ’09, η κάθε πλευρά παρακολουθεί αδιαλείπτως την αρθρογραφία τής άλλης.

Ένα τελευταίο πριν κλείσει η παρένθεση: Σε όλο αυτό το διάστημα εμείς παραμείναμε σταθερά να υποστηρίζουμε όσα υποστηρίζαμε και να μη σηκώνουμε καμία κομματική σημαία πλην τής παραταξιακής, τής Κόκκινης. Εκείνος, εδώ και ένα χρόνο περίπου συμπαρατάχθηκε με το ΚΚΕ (χωρίς όμως και να ενταχθεί οργανωτικά, κατά τις δηλώσεις τού ίδιου). Επιπλέον, έκανε μία θεαματική στροφή από τη θεματολογία που συνήθιζε στο προηγούμενο blog του, το Radical Desire (χοντρικά: πολύ λιγότερη θεωρία –πολύ περισσότερη πράξη). Κλείνει η παρένθεση.

ΕΝΩ ‘‘ΕΤΡΕΧΕ’’ ακόμα η προηγούμενη ανάρτησή μας, ο Αντώνης ποστάρισε το εξής σχόλιο σε απάντηση σχολίου αναγνώστη του που χαρακτήριζε το κείμενό μας ως το αποτελεσματικότερο και το πιο άμεσα δραστικό εμετικό:

Αντωνης 25 Σεπτεμβρίου 2012 10:43 π.μ.

Το είδα από χθες. Νομίζω πως είναι καλό που βγαίνουν αυτά τα κείμενα, να έχουμε μια επίγνωση για τα συναισθήματα που δημιουργεί η απροθυμία μας να "συνεργαστούμε" για να "σωθεί" (έτσι νομίζει) ο μικροαστός στην Ελλάδα.

Ταξικό είναι το μίσος, δεν είναι ιδεολογικό. Παρέπεμψα χθες στην συναφή παράγραφο από το άρθρο Praxis.

Για να επεξηγήσει παραπέρα τη σκέψη του, απαντώντας σε κάποιον άλλο αναγνώστη που αγνοούσε το άρθρο στο οποίο παρέπεμπε:

Αντωνης 25 Σεπτεμβρίου 2012 11:23 π.μ.

"Στην ιστορική κοινωνική συμμαχία της ελληνικής αστικής τάξης με μικροαστικά στρώματα που στηρίχθηκε στην εκτεταμένη διαφθορά των επιδοτήσεων, δανείων (που προήλθαν την περίοδο του ευρώ), ευρωπαϊκών προγραμμάτων κλπ, κυρίως γύρω από τον κρατικό τομέα και κυρίως με κέντρο το αστικό κράτος. Αυτό έδωσε την δυνατότητα στις αστικές κυβερνήσεις μετά τα μέσα της δεκαετίας του 80 να προωθούν αλλεπάλληλα μέτρα ενάντια στην εργατική τάξη συντηρώντας ταυτόχρονα την διαφθορά αυτών των στρωμάτων τα οποία ένιωθαν ότι τουλάχιστον δεν χειροτέρευε το επίπεδο διαβίωσης τους. Έτσι το εργατικό κίνημα βρέθηκε μόνο του και καθώς δεν έγινε δυνατό να χαράξει μια ανεξάρτητη ταξική πολιτική προσέκρουε στην σιωπή, απάθεια και από τη δεκαετία του 90 εχθρότητα (ο «κοινωνικός αυτοματισμός» του Σημίτη) από αυτούς που αργότερα πλαισίωσαν τους «αγανακτισμένους» (και μετά –σε ένα τμήμα τους-τη Χρυσή Αυγή)."

Απ' το τελευταίο κείμενο Praxis, εδώ: http://leninreloaded.blogspot.com/2012/09/praxis-stop-euro-ee.html

Δύο ημέρες μετά, σηκώνοντας το γάντι που είχαμε ρίξει (με αρκετή δύναμη, είναι αλήθεια) με κάποιο σχόλιό μας εδώ, το οποίο και αναδημοσίευσε στα σχόλια του δικού του ιστολογίου, απάντησε με τα εξής αλλεπάλληλα σχόλια:

Αντωνης 27 Σεπτεμβρίου 2012 11:17 μ.μ.

Πράγματι, κανείς δεν απάντησε στο εν λόγω κείμενο, του οποίου ολόκληρος ο επιχειρηματολογικός κορμός ήταν το άρθρο...Χασαπόπουλου στην γνωστή προλεταριακή επιθεώρηση Βήμα, μιας και λόγο για αναβολή συνεδρίου δεν έκανε κανείς άλλος.

Πιθανώς, λέω εγώ τώρα, αυτό να συμβαίνει επειδή γνωρίζουν ήδη τι εστί Χασαπόπουλος: [εκ παραδρομής αναφέρεται σε λάθος πρόσωπο: ο δημοσιογράφος που υπέγραφε το ρεπορτάζ για την αναβολή τού 19^ου συνεδρίου λέγεται Σταυρόπουλος, όπως γράψαμε και στην ανάρτησή μας]

http://leninreloaded.blogspot.com/2012/08/2.html

http://leninreloaded.blogspot.com/2012/08/blog-post_1456.html

http://leninreloaded.blogspot.com/2012/02/blog-post_26.html

http://leninreloaded.blogspot.com/2012/02/blog-post_8212.html

και πιθανώς, πάλι λέω εγώ, να είναι επειδή το γελοίο του να απαντάς πάνω σε κάτι που δεν γνωρίζεις σε κάποιον που δεν γνωρίζει, επειδή έχτισε μια ολόκληρη υπόθεση με βάση 20% άγνοια και 80% κακοήθεια περιπλέκεται από το εμετικό του να απαντάς για κάτι που χτίστηκε ολοκληρωτικά από την αντεργατική, αντικομμουνιστική και μισαλλόδοξη λάσπη του λεγάμενου.

Τελικά, μάλλον ο ΕΟΣ είναι καθαρότερος εδώ...

Αντωνης 27 Σεπτεμβρίου 2012 11:21 μ.μ.

...Οπότε, για να μην έχει παράπονο ο Λεφτ, να απαντήσω με δύο λέξεις:

Απίστευτη κατρακύλα.

Και άλλες τέσσερις:

Τρελό ξεβράκωμα για "σύντροφο."

Και άλλες τρεις:

Μην ξαναέρθει εδώ.

Αντωνης 27 Σεπτεμβρίου 2012 11:33 μ.μ.

Εκπληκτικό δε το επιχείρημα ότι οι μαλακίες Χασαπόπουλου ισχύουν επειδή δεν απάντησε ο Ρίζος. Ναι, απάντησε στις προηγούμενες! Και που 'στε, είναι επειδή διαλύεται το κόμμα λόγω εσωτερικής διαμάχης που οργανώνει την πιο πάνω συνάντηση 36 κομμάτων στην Ευρώπη. Για αντιπερισπασμό...

Είπαμε, τελικά πιο μαζεμένος ο ΕΟΣ...

ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ (το σημερινό σημείωμα έχει εισαγωγικό χαρακτήρα, περισσότερες λεπτομέρειες επ’ αυτού στον επίλογο) δεν θα ασχοληθούμε εν εκτάσει με το περιεχόμενο των παραπάνω ισχυρισμών. Θα περιοριστούμε σε δύο μόνο επισημάνσεις. Κατά κάποιο τρόπο, και οι δύο είναι πραγματολογικού χαρακτήρα:

Γράφει ο ιστολόγος τού Lenin Reloaded με αξιοθαύμαστη κατηγορηματικότητα: «Μην ξαναέρθει εδώ». Στην προκείμενη περίπτωση, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: Είτε καμώνεται πως δεν καταλαβαίνει ότι η 3^η Ιουνίου ενεστώτος έτους ήταν η τελευταία φορά που πήραμε το λόγο στο blog του, επειδή έγινε πια ολοφάνερο ότι έκανε πλάτες στις αισχρές συκοφαντίες τού ‘‘γνωστού’’ και μη ‘‘εξαιρετέου’’ κάποτε συνιστολόγου του —με τις οποίες αυτός ο ‘‘υπέρλαμπρος’’ ‘‘αστέρας’’  τού κομμουνισμού επιχειρούσε να μας συνδέσει με την …ΕΥΠ(!!!)—, είτε όντως δεν το έχει καταλάβει. Όποιο από τα δύο και να συμβαίνει, για εμάς είναι ξεκάθαρο ότι έχουμε να κάνουμε με μία εκδήλωση της ανθρώπινης βλακείας στην καθαρή της μορφή. Καθαρή βλακεία, για την οποία καλούμε τους αναγνώστες να δείξουν τη μεγαλύτερη δυνατή συμπάθεια και κατανόηση: ο άνθρωπος είναι ατελές και πεπερασμένο ον και όλοι μας κάποτε μπορεί να κάνουμε βλακώδεις σκέψεις ή να βγάλουμε βλακώδη συμπεράσματα.

Η δεύτερη επισήμανση αναφέρεται στο τελευταίο σχόλιο από τα ανωτέρω παρατεθέντα. Σ’ αυτό, κατόπιν ωρίμου σκέψεως (μια και είναι το τελευταίο) ο Αντώνης αποφάσισε να αντιπαρατεθεί με το επιχείρημά μας ότι η σιωπή τού κομματικού δημοσιογραφικού οργάνου και του κόμματος, επικυρώνει το δημοσίευμα. Και γράφει με σιγουριά τροπαιούχου στρατηγού: «Εκπληκτικό δε το επιχείρημα ότι οι μαλακίες Χασαπόπουλου ισχύουν επειδή δεν απάντησε ο Ρίζος. Ναι, απάντησε στις προηγούμενες!». Τι εννοεί; Προφανώς ότι το Κόμμα απαντά μόνο σε όσα δημοσιεύματα κρίνει επικίνδυνα για το ίδιο και, επομένως, αφού δεν απάντησε σ’ αυτό, σημαίνει ότι το ρεπορτάζ ήταν άνευ σημασίας.

Χα!

Πότε τα γράφει αυτά ο καλός μας φίλος; Για να μην επεκταθούμε σε άλλα και η ανάρτηση τελειώσει τα Χριστούγεννα: Τα γράφει πριν καν συμπληρωθούν πέντε εβδομάδες από τη στιγμή που το κοτζαμάν Κεντρικό Συμβούλιο της κοτζαμάν Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας απάντησε εντός 24(!!!) ωρών(!!!) σε ένα δημοσίευμα 184(!!!) λέξεων, στις μέσα σελίδες, σχετικό με το ‘‘ζωής’’ και ‘‘θανάτου’’ ζήτημα (για όλο το ελληνικό μα και το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα!) τής συμμετοχής τών …Going Τhrough(!!!) και …ΝΕΒΜΑ(!!!) στο πρόσφατο Φεστιβάλ τής ΚΝΕ!!! ‘‘Φλέγον’’ ζήτημα πράγματι, το οποίο μόνο μία ‘‘σατανικώς’’ (μαλακωδώς, λέμε εμείς) σκεπτόμενη οπορτουνίστρια συντάκτρια της Αυγής είχε την απαιτούμενη ‘‘πνευματική’’ ‘‘διαύγεια’’ που απαιτείτο για να το διαστρέψει και να στήσει μία τέτοια ‘‘θανάσιμη’’ ‘‘παγίδα’’ για την ΚΝΕ και το Κόμμα συνολικά!!! (Ευτυχώς όμως, οι νεολαίοι, στην πρώτη γραμμή όπως πάντα, αντέδρασαν ακαριαία και έκλεισαν στόματα!)

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Με το χέρι στην καρδιά: Παρ’ όλες τις προβληματικές κατ’ εμάς πλευρές τής πολιτικής σκέψης τού ιστολόγου που αρθρογραφεί στο Lenin Reloaded, για τις οποίες κάναμε νύξεις παραπάνω, είχαμε χαρεί όταν δήλωσε τη συμπαράταξή του με το ΚΚΕ. Είχαμε χαρεί με την ελπίδα ότι ο κριτικός του λόγος θα εισακουγόταν πιο εύκολα από τους φίλους τού ΚΚΕ (οι άνθρωποι πάντα είναι πιο δεκτικοί σε λόγια ‘‘δικών τους’’). Διαψευστήκαμε οικτρά. Και διαψευστήκαμε όχι γιατί οι φίλοι τού ΚΚΕ που τον διαβάζουν κλείνουν τα αυτιά τους στην κριτική του, αλλά γιατί, σχεδόν ταυτόχρονα με τη απόφασή του να συνδεθεί ιδεολογικοπολιτικά με το συγκεκριμένο κόμμα, απώλεσε κάθε ικανότητα για κριτική σκέψη. Μετά από κάνα δυο ‘‘προσεκτικές’’ απόπειρες, τήρησε σιγή ασυρμάτου. Λες κι ένα μαγικό ραβδί τον μεταμόρφωσε σε βουβό πρόσωπο! Βουβό πρόσωπο; Λάθος! Συχνά, κραύγαζε χειρότερα κι από τον πιο λούμπεν Κνίτη!

Ακόμα χειρότερα: Οι προβληματικές πλευρές τής σκέψης του σε συνδυασμό με την εμπλοκή του σε πρακτικά προβλήματα της πολιτικής αντιπαράθεσης αποκάλυψαν ένα μεγαλύτερο πρόβλημα —ένα πρόβλημα που έγινε ολοφάνερο κατά τη διάρκεια των προεκλογικών περιόδων των πρόσφατων διπλών εκλογών. Φαίνεται ότι ο άνθρωπος, για λόγους που ασφαλώς δεν είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε, παρ’ όλα τα διαβάσματά του, παρ’ όλη την καλλιέργειά του και τη μόρφωσή του, παρ’ όλη την πίστη του στις αξίες και τα οράματα της Αριστεράς πρό πάντων, παρ’ όλα αυτά λοιπόν τα διόλου ασήμαντα, φαίνεται ότι ανήκει στην κατηγορία τών ανθρώπων για τους οποίους θα λέγαμε, παραλλάσσοντας τη γνωστή λαϊκή έκφραση για τις σπουδές, ότι «δεν παίρνουν την πολιτική»! Καθ’ υπερβολήν, θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχουμε να κάνουμε με έναν πολιτικό βλάκα.

Ειδικά για εμάς, ο πειρασμός να καταφύγουμε σε αυτή την υπερβολή είναι αρκετά ζόρικος. Γιατί ο Αντώνης, ο οποίος, πέρα από τα πολιτικά ελαττώματά του, έχει και το μέγα ελάττωμα να είναι θρασύς, έχει επιδείξει ιδιαίτερη θρασύτητα απέναντί μας. Και μάλιστα σε υπερβολικό βαθμό (να κι ένας πρόσθετος λόγος να υποκύψουμε στον πειρασμό τής υπερβολής κι εμείς…).

Εν πάση περιπτώσει: Με προσεχείς αναρτήσεις που, θέλουμε να ελπίζουμε, δεν θα είναι παραπάνω από δύο, σκοπεύουμε να καταδείξουμε το βέβαιον: η πραγματική σύσταση του Lenin Reloaded είναι αέρα κοπανιστός! Με άλλα λόγια, μία πολιτική φούσκα! Σκοπεύουμε να τη σπάσουμε. Όταν γίνει αυτό, θα μπορέσουμε όλοι να δούμε αν εκείνο που κρύβεται μέσα της είναι όντως ένας πολιτικός βλάκας.

Θα δείξει...

Η εικόνα, από το in4you.gr.