ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ είναι αρκετά γνωστά, σε όσους παρακολουθούν κάπως τα τεκταινόμενα εν Ελλάδι. Η Λένα Κιτσοπούλου, ηθοποιός, σκηνοθέτις, συγγραφέας, συχνά και αρθρογράφος, ανέβασε τον Ιούλιο το έργο της Αθανάσιος Διάκος – Η επιστροφή. Το έργο, που παίχτηκε με επιτυχία σε τρεις παραστάσεις, επιδοτήθηκε από τον χρηματοδοτούμενο με δημόσιο χρήμα οργανισμό τού Φεστιβάλ Αθηνών. Σε αυτό ο Αθανάσιος Διάκος, ο γνωστός ήρωας της ελληνικής εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης, λογοτεχνική αδεία, εμφανίζεται να ζει στη σημερινή πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας. Η Κιτσοπούλου τον παρουσιάζει ως έναν σύγχρονο Έλληνα μικρομεσαίο, ή μάλλον μικρομικρό, ο οποίος διατηρεί σουβλατζίδικο και είναι τόσο ‘‘macho’’ και άντρας ‘‘βαρύς’’ κι ‘‘ασήκωτος’’, που δέρνει με το παραμικρό τη γυναίκα του Κρουστάλλω (διόλου άδικα αυτή, καταφεύγει στην ‘‘παρηγοριά’’ ενός Κούρδου υπαλλήλου τού ‘‘παλικαρά’’ άντρα της —δηλαδή τής σύγχρονης εκδοχής τού Αθανασίου Διάκου).
Με κάποια καθυστέρηση, πρόσφατα, το έργο ξεσήκωσε αντιδράσεις. Τον τόνο έδωσαν, αφού τους παραχωρήθηκε η θέση τού μαέστρου, οι λεγόμενοι ‘‘πατριωτικοί’’ κύκλους, στους οποίους ήρθε να αθροιστεί μέχρι και η Χρυσή Αυγή. Το ζήτημα έφτασε και στη Βουλή. Ο μεν Άδωνις Γεωργιάδης κατέθεσε ερώτηση με την οποία ζητούσε να μάθει τους λόγους για τους οποίους το Φεστιβάλ Αθηνών χρηματοδότησε τη συγκεκριμένη παράσταση, η δε βουλευτίνα των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» Σταυρούλα Ξυλίδου τη δική της όπου, μεταξύ άλλων ανέφερα: «Η ιστορία και η θρησκεία μας βρίσκονται σε συντονισμένο πόλεμο από μισέλληνες, εξωτερικούς αλλά και εσωτερικούς, τύπου Ρεπούση». Τέλος τής ενημέρωσης.
ΣΤΗΝ «ΑΥΓΗ» τής Κυριακής που μας πέρασε, 9 Σεπτεμβρίου, δημοσιεύθηκε ένα σχετικό με το ζήτημα άρθρο τού Πέτρου-Ιωσήφ Στανγκανέλη, το οποίο αναδημοσιεύθηκε και στο ανεπίσημο site του ΣΥΡΙΖΑ ΣΥΝ, το Red Notebook. Το διαβάσαμε με πολύ προσοχή. Ορισμένα σημεία του, και κυρίως αυτά που θα δείτε (το παραθέτουμε ολόκληρα, αντιγράφοντας από εδώ) να τονίζεται με έντονα μαύρα γράμματα, μας έδωσαν την ιδέα να… Όχι, διαβάστε πρώτα το άρθρο τού Στανγκανέλη. Αλλά με προσοχή, ε; ;-)
Οι τρεις ταφές του Αθανάσιου Διάκου...
Του Πέτρου-Ιωσήφ Στανγκανέλλη
Ο Άδωνης Γεωργιάδης είναι βουλευτής του πλειοψηφούντος αυτή τη στιγμή κόμματος στο ελληνικό κοινοβούλιο (και πρώην υφυπουργός), ενώ ο Θέμος Αναστασιάδης είναι διευθυντής της πρώτης σε κυκλοφορία εφημερίδας της χώρας μας. Πράγματα που οφείλουμε να μην παραγνωρίζουμε, όταν πρόκειται να μιλήσουμε για την πολλοστή επίθεση κατά της ελευθερίας του λόγου, η οποία ενορχηστρώνεται από τους εν λόγω κυρίους, μια επίθεση η οποία προβάλλεται, όπως πάντα, ως άμυνα: του «απλού», «απροστάτευτου» ανθρώπου, του «κοσμάκη», του «έλληνα που έχει γίνει πια ξένος στην ίδια του τη χώρα», του «μέσου φορολογούμενου πολίτη», του «αγνού και άδολου πατριώτη» που κάποιοι «διανοούμενοι», «βολεμένοι», «προνομιούχοι», «κουλτουριάρηδες», οι οποίοι «τρέφονται από τα χρήματα τού [πάντοτε κακού, σπάταλου και τεράστιου] κράτους», θέλουν να τον αποκόψουν από τις παραδόσεις και την ιστορία του.
Αφού λοιπόν καταδικάσουμε την πολλοστή επίθεση εναντίον της ελευθερίας του λόγου, ας περάσουμε στα «δεδομένα» της τρέχουσας «μάχης»: η Λένα Κιτσοπούλου ανεβάζει μια θεατρική παράσταση στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, η οποία βασίζεται στο εξής εύρημα: ο Αθανάσιος Διάκος «επιστρέφει» στις μέρες μας ως ένας «μέσος» έλληνας οικογενειάρχης, ιδιοκτήτης σουβλατζίδικου, η δε γυναίκα του τον απατά. Το έργο ανέβηκε για τρεις παραστάσεις τον Ιούλιο, και όπως μαθαίνουμε πήγε καλά εισπρακτικά. Την πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου, το «Πρώτο θέμα» κυκλοφορεί με πύρινο άρθρο εναντίον του «στόρι» της παράστασης, εναντίον της συγγραφέως που «τολμά» να παρουσιάζει τέτοια αίσχη, καθώς και όσων κρατικών λειτουργών χρηματοδότησαν το ανέβασμα ενός τέτοιου («αντεθνικού») θεάματος, την ώρα που «ο κοσμάκης πεινάει». Το ρεπορτάζ διανθίζεται από μια (παλιότερη) γυμνή φωτογραφία της κυρίας Κιτσοπούλου, καθώς κι από μια (πετσοκομμένη και παλιότερη) «προκλητική» δήλωσή της, σύμφωνα με την οποία καλό θα ήταν πολλές ελληνίδες να πάνε με μαύρους. Το εν λόγω ρεπορτάζ, αφού αναπαρήχθη από δεκάδες μπλογκς «αποκαλυπτικού» και «πατριωτικού» περιεχομένου (τα οποία συνήθως ταυτίζονται), έγινε αντικείμενο τριών επερωτήσεων στη Βουλή. Κάπως έτσι, άρχισε το πολλοστό επεισόδιο της μάχης μεταξύ «προοδευτικών» και «πατριωτών». Αυτή τη φορά, βέβαια, οι «προοδευτικοί» επιφυλάχθηκαν να υπερασπιστούν το «στόρι» της παράστασης το οποίο (κι αυτός είναι ο λόγος που επιμένω) θεωρήθηκε (ως συνήθως) ως η ίδια η παράσταση. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Καταρχάς, θα ήθελα να προειδοποιήσω ότι δεν είμαι κριτικός θεάτρου, δηλαδή (σύμφωνα με τον πνευματικό καταμερισμό της εργασίας) «ειδικός» επί του «αντικειμένου», παρ’ ότι ο περιορισμένος χώρος αυτού του κειμένου δεν μου επιτρέπει να θίξω όσο θα ήθελα (κι όσο θα όφειλα) αυτή την καταστατική συνθήκη. Ας μην θεωρηθεί, όμως, ως συμπέρασμα της προειδοποίησης, το ότι δεν «δικαιούμαι» να μιλήσω επί της παράστασης. Δεν δικαιούμαι να μιλήσω, επειδή δεν την έχω δει. Γνωρίζω, όμως (κι αυτό το έχω μάθει στο ελληνικό σχολείο, στο οποίο, τελικά, κάτι μαθαίνει κανείς...) ότι ούτε το «περιεχόμενο», ούτε «το θέμα», ούτε το επίδικο της τραγωδίας «Οιδίπους Τύραννος» είναι ότι «κάποιος σκότωσε τον πατέρα του και τεκνοποίησε με τη μητέρα του». Ακόμα και στο συνοικιακό, δημόσιο Λύκειο όπου πήγαινα, αν κανείς ισχυριζόταν κάτι τέτοιο, η καθηγήτρια θα τον βαθμολογούσε με ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό. Ο διαχωρισμός ανθρώπων σε «στρατόπεδα» υπέρμαχων και επικριτών της «αισθητικής», δηλαδή της «ηθικής» ενός «στόρι», θα ήταν γελοίος αν δεν ήταν τραγικός.
Ένα θέμα είναι, όμως, ο ολοκληρωτικός λόγος του Θέμου Αναστασιάδη και των επερωτούντων βουλευτών. Οφείλει να αναλυθεί ξεχωριστά. Και μάλιστα επειγόντως - διότι είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, αυτός είναι ο λόγος που κυριαρχεί σήμερα δημοσίως. Αλλά αυτός ο λόγος δεν μπορεί να αναλυθεί και εκτός των συναφειών του με άλλους λόγους, οι οποίοι επίσης συνδέονται μαζί του, αν και όχι «προφανώς». Θα ήταν απαραίτητο, για παράδειγμα, να συνδεθεί ο λόγος του «πατριώτη» Αναστασιάδη με αυτόν του «διασκεδαστή» Αναστασιάδη, κι αυτοί οι δύο (;) με τον λόγο λ.χ. του «αντικρατιστή-εκσυγχρονιστή» Ηλία Κανέλλη, των «φιλελεύθερων» αρθρογράφων της «Καθημερινής» ή του «Βήματος» και των «καταγγελλόντων» και «αποκαλυπτικών» δελτίων των «μικρών» καναλιών.
Δεν θα επεκταθώ περισσότερο, αλλά δεν θα αλλάξω και θέμα. Θα προσφύγω όμως απευθείας στον λόγο της εγκαλουμένης κυρίας Κιτσοπούλου, δηλαδή στην «προσβλητική» (κατά την εφημερίδα και τους επερωτώντες βουλευτές) παλαιότερη δήλωσή της, παραθέτοντας την ολόκληρη:
«Οι Έλληνες μοιάζουν μεταξύ τους, επειδή ακόμα δεν μάθανε να ανακατεύονται με άλλες φυλές. Είναι ακόμα ρατσιστές και θέλουν να διαιωνιστεί η δική τους φάτσα, ο δικός τους κώλος, κι ας είναι δύο επί δύο, δεν έχει σκεφτεί ποτέ ο Έλληνας πατέρας ‘μακάρι την κόρη μου να τη γαμούσε ένας ωραίος μαύρος, να βγει το εγγονάκι μου ωραίο.’ Όοοχι. Προτιμάει να διαιωνίσει την φάτσα, προτιμάει το εγγονάκι του να γίνει 1,50 μ. στο ύψος, αλλά να του μοιάζει. Στ’ αρχίδια του αν το εγγονάκι δεν θα παίξει ποτέ στην ομάδα μπάσκετ του σχολείου, αρκεί να του μοιάζει».
Σε μόλις πέντε φράσεις, παρελαύνουν όλα τα στερεότυπα του κυρίαρχου λόγου: το ανάδελφο των ελλήνων και η ιστορική άγνοια («δεν μάθανε να ανακατεύονται με άλλες φυλές»). Ο γνήσιος φυλετικός ρατσισμός με ανεστραμμένο πρόσημο ([όλοι] οι έλληνες είναι..., [όλοι] οι μαύροι είναι...). Ακόμα και η επίκληση στο εθνικό μας σπορ (αγνοώντας, βέβαια, τη σωρεία κοντών που διέπρεψαν σε αυτό...).
Η προηγούμενη δήλωση, εντέλει, δεν είναι «εκτός θέματος»: με την ίδια ευκολία που οι κατήγοροί της διαστρέφουν την καλλιτεχνική ουσία μιας θεατρικής παράστασης, ταυτίζοντάς την με την «ηθική» του «στόρι» της, έτσι και η κ. Κιτσοπούλου μετατρέπει έναν εθνικό ήρωα (στερεότυπο) σε σύγχρονο «κωλοέλληνα» σουβλατζή (επίσης στερεότυπο)... Όμως, τα καλλιτεχνικά έργα, αλλά και τα σύμβολα και οι «σημασίες», κρίνονται, ακόμα και εξοντωτικά, αποδομούνται, μέχρι τελευταίου μορίου, πάντως δεν σαβουρώνονται ελαφρά τη καρδία.
Ας το πω ξεκάθαρα: αυτά που συνδέουν τους (καταδικαστέους) «πατριώτες» με τον λόγο της κυρίας Κιτσοπούλου είναι περισσότερα απ’ όσα τους χωρίζουν. Από τα στερεότυπα και τον ρατσισμό, μέχρι το πιο οφθαλμοφανές απ’ όλα: μερικές φορές, ιδίως στον σημερινό καπιταλισμό, σημασία δεν έχει το περιεχόμενο αλλά η παραγωγή της πρόκλησης, η οποία θα στρέψει το ενδιαφέρον του κοινού στο εμπόρευμα. Οφείλουμε να παράγουμε καταναλωτές για το εμπόρευμα που πουλάμε, ακόμα κι αν δεν είναι αυτό που φαίνεται. Ακόμα κι αν είναι μπαγιάτικο. Ως γνήσιοι παραγωγοί (και καταναλωτές) προϊόντων της «πολιτιστικής βιομηχανίας», έστω κι αν απευθύνονται σε διαφορετικά target groupς, ο Θέμος Αναστασιάδης και η Λένα Κιτσοπούλου το ξέρουν καλύτερα από εμάς.
Υστερόγραφο
Ακόμα κι αν καταχωρηθώ στη χορεία των «λαϊκιστών», οφείλω να το σημειώσω: Την ίδια στιγμή που γράφτηκαν μερικές χιλιάδες λέξεις «υπέρ» και «κατά» της κυρίας Κιτσοπούλου, μια φασιστική συμμορία δολοφονεί ανθρώπους. Επίσης, ένας κρατικός μηχανισμός καταστολής συγκεντρώνει κάποιους ανθρώπους σε στρατόπεδα, ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποιεί πλαστικές σφαίρες εναντίον άλλων, που υπερασπίζονται το περιβάλλον της περιοχής τους από σχέδια «εθνικών εργολάβων». Τέλος, υπεύθυνοι και καθόλα δημοκράτες αριστεροί συνυπογράφουν τα γνωστά «μνημονιακά». Θα σημειώσω, απλώς, ότι για να υπάρχει ελευθερία της σκέψης χρειάζονται δύο πράγματα. Πρώτον, να υπάρχουν άνθρωποι. Και δεύτερον, να υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται διαφορετικά από τον κυρίαρχο λόγο.
ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΛΟΙΠΟΝ κάποια σημεία από την παραπάνω ανάλυση που καταθέτει ο Πέτρος-Ιωσήφ Στανγκανέλης και, επαναλαμβάνουμε, κυρίως τα αποσπάσματα που έχουμε τονίσει με έντονα μαύρα γράμματα, μας κατέβηκε η ιδέα να σκαρφιστούμε το εξής υποθετικό σενάριο:
Του χρόνου το καλοκαίρι, μία άλλη ηθοποιός, σκηνοθέτις, κ.λπ., κ.λπ., που δεν τη λένε Λένα Κιτσοπούλου, αλλά Κίτσα (Βασιλική) Λενοπούλου, διαφορετικό βέβαια πρόσωπο, αλλά με τα ίδια πάνω-κάτω μυαλά, λογοτεχνική αδεία και παρακινημένη κι από μια κάποια καλλιτεχνική ζήλεια για τη φετινή επιτυχία τής Κιτσοπούλου συλλαμβάνει τη φαεινή ιδέα να επαναφέρει στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα όχι τον Αθανάσιο Διάκο, αλλά τον Νίκο Μπελογιάννη. Επειδή δε, θέλει να ‘‘συνομιλήσει’’ με την Κιτσοπούλου (αλλά, μεταξύ μας, και να ‘‘πατήσει’’ πάνω στην επιτυχία της), παρουσιάζει κι αυτή τον Νίκο Μπελογιάννη, ακριβώς όπως η Κιτσοπούλου παρουσίασε τον Αθανάσιο Διάκο (ιδιοκτήτη σουβλατζίδικου, ‘‘άντρα’’ ‘‘βαρύ’’ κι ‘‘ασήκωτο’’ που σπάει στο ξύλο τη γυναίκα του ακόμα και για ψύλλου πήδημα, και με την ίδια μοίρα: κερατάς). Το θεατρικό αυτό έργο (Νίκος Μπελογιάννης – Η επιστροφή) ανεβαίνει επίσης με χρηματοδότηση από το Φεστιβάλ Αθηνών.
Όπως καταλαβαίνετε, ξεσπάει σάλος. Ο «Ριζοσπάστης» καταγγέλλει με λαύρα πρωτοσέλιδα το αντικομμουνιστικό παραλήρημα που μάλιστα το πληρώνει η «λαϊκή οικογένεια» και φυσικά, το ΚΚΕ, δια του κοινοβουλευτικού του εκπροσώπου Σπύρου Χαλβατζή, καταθέτει υπερεπειγόντως επερώτηση προς τον αρμόδιο υπουργό με το οποίο ζητά να μάθει για ποιους λόγους χρηματοδοτήθηκε η συγκεκριμένη θεατρική παράσταση.
Στην «Αυγή» κάποιας Κυριακής τού προσεχούς φθινοπώρου, ο Πέτρος-Ιωσήφ Στανγκανέλης γράφει το παρακάτω άρθρο που θα διαβάσετε, και το οποίο, εννοείται, αναδημοσιεύεται στο Red Notebook πριν καν στεγνώσει το μελάνι του:
Οι τρεις ταφές του Νίκου Μπελογιάννη…
Του Πέτρου-Ιωσήφ Στανγκανέλλη
Ο Σπύρος Χαλβατζής είναι βουλευτής του κομμουνιστικού κόμματος αυτή τη στιγμή στο ελληνικό κοινοβούλιο, ενώ ο Στέφανος Λουκάς είναι διευθυντής του «Ριζοσπάστη», της πρώτης σε κυκλοφορία αριστερής εφημερίδας της χώρας μας. Πράγματα που οφείλουμε να μην παραγνωρίζουμε, όταν πρόκειται να μιλήσουμε για μία επίθεση κατά της ελευθερίας του λόγου, η οποία ενορχηστρώνεται από τους εν λόγω συντρόφους, μια επίθεση η οποία προβάλλεται ως άμυνα: του «απλού», «απροστάτευτου» ανθρώπου, της «λαϊκής οικογένειας» που κάποιοι «διανοούμενοι», «βολεμένοι», «προνομιούχοι», «κουλτουριάρηδες», οι οποίοι «τρέφονται από τα χρήματα τού αγρίως φορολογούμενου λαού», θέλουν να τον αποκόψουν από τις παραδόσεις και την ιστορία του κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος.
Αφού λοιπόν καταδικάσουμε την επίθεση εναντίον της ελευθερίας του λόγου, ας περάσουμε στα «δεδομένα» της τρέχουσας «μάχης»: η Κίτσα Λενοπούλου ανεβάζει μια θεατρική παράσταση στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, η οποία βασίζεται στο εξής εύρημα: ο Νίκος Μπελογιάννης «επιστρέφει» στις μέρες μας ως ένας «μέσος» έλληνας οικογενειάρχης, ιδιοκτήτης σουβλατζίδικου, η δε γυναίκα του τον απατά. Το έργο ανέβηκε για τρεις παραστάσεις τον Ιούλιο, και όπως μαθαίνουμε πήγε καλά εισπρακτικά. Την πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου, ο «Ριζοσπάστης» κυκλοφορεί με πύρινο άρθρο εναντίον του «στόρι» της παράστασης, εναντίον της συγγραφέως που «τολμά» να παρουσιάζει τέτοια αίσχη, καθώς και όσων κρατικών λειτουργών χρηματοδότησαν το ανέβασμα ενός τέτοιου («αντικομμουνιστικού») θεάματος, την ώρα που «ο κοσμάκης πεινάει». Το ρεπορτάζ διανθίζεται από μια (παλιότερη) φωτογραφία της κυρίας Λενοπούλου να χαριεντίζεται με τον φιλελεύθερο συγγραφέα και γνωστό θεατρόφιλο Νίκο Δήμου σε κάποια καλλιτεχνική εκδήλωση, καθώς κι από μια (πετσοκομμένη και παλιότερη) «προκλητική» δήλωσή της, σύμφωνα με την οποία καλό θα ήταν πολλοί έλληνες κομμουνιστές να πάψουν να είναι αθεράπευτα νεκρόφιλοι σαν τον Ρίτσο, τον Ελύτη, τον Θεοδωράκη και τον Σβορώνο. Το εν λόγω ρεπορτάζ, αφού αναπαρήχθη από δεκάδες μπλογκς κομμουνιστικού και φιλοΚΚΕ περιεχομένου (τα οποία συνήθως ταυτίζονται), έγινε αντικείμενο επερώτησης στη Βουλή από το ΚΚΕ. Κάπως έτσι, άρχισε το πολλοστό επεισόδιο της μάχης μεταξύ «προοδευτικών» και του ΚΚΕ. Αυτή τη φορά, βέβαια, οι «προοδευτικοί» επιφυλάχθηκαν να υπερασπιστούν το «στόρι» της παράστασης το οποίο (κι αυτός είναι ο λόγος που επιμένω) θεωρήθηκε (ως συνήθως) ως η ίδια η παράσταση. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Καταρχάς, θα ήθελα να προειδοποιήσω ότι δεν είμαι κριτικός θεάτρου, δηλαδή (σύμφωνα με τον πνευματικό καταμερισμό της εργασίας) «ειδικός» επί του «αντικειμένου», παρ’ ότι ο περιορισμένος χώρος αυτού του κειμένου δεν μου επιτρέπει να θίξω όσο θα ήθελα (κι όσο θα όφειλα) αυτή την καταστατική συνθήκη. Ας μην θεωρηθεί, όμως, ως συμπέρασμα της προειδοποίησης, το ότι δεν «δικαιούμαι» να μιλήσω επί της παράστασης. Δεν δικαιούμαι να μιλήσω, επειδή δεν την έχω δει. Γνωρίζω, όμως (κι αυτό το έχω μάθει στο ελληνικό σχολείο, στο οποίο, τελικά, κάτι μαθαίνει κανείς...) ότι ούτε το «περιεχόμενο», ούτε «το θέμα», ούτε το επίδικο της τραγωδίας «Οιδίπους Τύραννος» είναι ότι «κάποιος σκότωσε τον πατέρα του και τεκνοποίησε με τη μητέρα του». Ακόμα και στο συνοικιακό, δημόσιο Λύκειο όπου πήγαινα, αν κανείς ισχυριζόταν κάτι τέτοιο, η καθηγήτρια θα τον βαθμολογούσε με ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό. Ο διαχωρισμός ανθρώπων σε «στρατόπεδα» υπέρμαχων και επικριτών της «αισθητικής», δηλαδή της «ηθικής» ενός «στόρι», θα ήταν γελοίος αν δεν ήταν τραγικός.
Ένα θέμα είναι, όμως, ο ολοκληρωτικός λόγος του Στέφανου Λουκά και του επερωτώντος βουλευτή. Οφείλει να αναλυθεί ξεχωριστά. Και μάλιστα επειγόντως - διότι είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, αυτός είναι ο λόγος που κυριαρχεί σήμερα στο ΚΚΕ. Αλλά αυτός ο λόγος δεν μπορεί να αναλυθεί και εκτός των συναφειών του με άλλους λόγους, οι οποίοι επίσης συνδέονται μαζί του, αν και όχι «προφανώς». Θα ήταν απαραίτητο, για παράδειγμα, να συνδεθεί ο λόγος του δημοσιογράφου Λουκά με αυτόν του μέλους του ΚΚΕ Λουκά, κι αυτοί οι δύο(;) με τον λόγο λ.χ. των κρατιστών αρθρογράφων του «Ριζοσπάστη».
Δεν θα επεκταθώ περισσότερο, αλλά δεν θα αλλάξω και θέμα. Θα προσφύγω όμως απευθείας στον λόγο της εγκαλουμένης κυρίας Λενοπούλου, δηλαδή στην «προσβλητική» (κατά την εφημερίδα και τον επερωτώντα βουλευτή) παλαιότερη δήλωσή της, παραθέτοντας την ολόκληρη:
«Οι Έλληνες κομμουνιστές μοιάζουν μεταξύ τους, επειδή ακόμα δεν μάθανε να ανέχονται τη διαφορετική φωνή. Είναι ακόμα σταλινικοί και θέλουν να διαιωνιστούν οι δικές τους ιδέες κι ας είναι πεθαμένες προ πολλού. Δεν έχει σκεφτεί ποτέ ο Έλληνας πατέρας κομμουνιστής ‘μακάρι ο γιός μου να γαμάει και να μην εκτελεστεί’. Όοοχι. Προτιμάει να διαιωνίσει το μύθο του κομμουνιστή ήρωα. Στ’ αρχίδια του αν ο γιός του δεν χαρεί ποτέ τη ζωή του, αρκεί να κλαίει μια ζωή κι εκείνος, όπως ο ίδιος, τον Μπελογιάννη».
Σε μόλις πέντε φράσεις, παρελαύνουν όλα τα στερεότυπα του κυρίαρχου λόγου: Ο γνήσιος πολιτικός «ρατσισμός» ([όλοι] οι έλληνες αριστεροί είναι…) με απλώς διαφορετικό πρόσημο από τον φυλετικό ρατσισμό [όλοι] οι μαύροι είναι...).
Η προηγούμενη δήλωση, εντέλει, δεν είναι «εκτός θέματος»: με την ίδια ευκολία που οι κατήγοροί της διαστρέφουν την καλλιτεχνική ουσία μιας θεατρικής παράστασης, ταυτίζοντάς την με την «ηθική» του «στόρι» της, έτσι και η κ. Λενοπούλου μετατρέπει έναν αριστερό ήρωα (στερεότυπο) σε σύγχρονο «κωλοέλληνα» σουβλατζή (επίσης στερεότυπο)... Όμως, τα καλλιτεχνικά έργα, αλλά και τα σύμβολα και οι «σημασίες», κρίνονται, ακόμα και εξοντωτικά, αποδομούνται, μέχρι τελευταίου μορίου, πάντως δεν σαβουρώνονται ελαφρά τη καρδία.
Ας το πω ξεκάθαρα: τα στερεότυπα που συνδέουν τους καταγγέλλοντες την κυρία Λενοπούλου με τον λόγο της ίδιας της κυρίας Λενοπούλου είναι περισσότερα απ’ όσα τους χωρίζουν.
Υστερόγραφο
Ακόμα κι αν καταχωρηθώ στη χορεία των «λαϊκιστών», οφείλω να το σημειώσω: Την ίδια στιγμή που γράφτηκαν μερικές χιλιάδες λέξεις «υπέρ» και «κατά» της κυρίας Λενοπούλου, μια φασιστική συμμορία δολοφονεί ανθρώπους. Επίσης, ένας κρατικός μηχανισμός καταστολής συγκεντρώνει κάποιους ανθρώπους σε στρατόπεδα, ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποιεί πλαστικές σφαίρες εναντίον άλλων, που υπερασπίζονται το περιβάλλον της περιοχής τους από σχέδια «εθνικών εργολάβων». Τέλος, υπεύθυνοι και καθόλα δημοκράτες αριστεροί συνυπογράφουν τα γνωστά «μνημονιακά». Θα σημειώσω, απλώς, ότι για να υπάρχει ελευθερία της σκέψης χρειάζονται δύο πράγματα. Πρώτον, να υπάρχουν άνθρωποι. Και δεύτερον, να υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται διαφορετικά από τον κυρίαρχο λόγο.
ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ
ΚΑΙ ΤΩΡΑ, οι τρεις ερωτήσεις που έχουμε να κάνουμε στον αρθρογράφο:
1) Με βάση όσα κατάλαβε το φτωχό μας το μυαλό από το πνεύμα του άρθρου του για το θεατρικό έργο τής Κιτσοπούλου, το δεύτερο άρθρο που γράψαμε εμείς για λογαριασμό του στέκει μια χαρά και κανονικά πρέπει να το υπογράψει φαρδιά-πλατιά. Συμφωνεί;
2) Αν δεν συμφωνεί, μπορεί να μας εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους αρνείται να βάλει τη τζίφρα του; (Θερμή παράκληση: να το κάνει με λόγια απλά και κατανοητά, ακόμα και από μία πλύστρα που πιθανόν μας διαβάζει, έτσι ώστε να συμβάλει στη βελτίωση της γνώσης της για να μπορέσει κι αυτή κάποτε να κυβερνήσει το κράτος.)
3) Αν ξαναέγραφε το άρθρο για την περίπτωση του κατά Λένα Κιτσοπούλου Αθανασίου Διάκου μετά το διάβασμα του σημερινού μας σημειώματος, θα άλλαζε κάτι σε αυτό; Αν ναι, ποια σημεία του;
ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ
ΕΠΙ ΤΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ: Θεωρούμε δεοντολογικά σωστό να μην ποσταριστεί κανένα σχόλιο πριν καταθέσει εδώ τις απόψεις του ο ερωτώμενος (εννοείται ότι θα ενημερωθεί αμέσως μετά τη δημοσίευση αυτού τού post με σχόλιο στο Red Notebook). Για τους τακτικούς αναγνώστες και σχολιαστές θα αρκούσε μία παράκληση, την οποία, είμαστε σίγουροι, θα τη σεβόντουσαν. Για το φόβο όμως των ‘‘Ιουδαίων’’ (= ‘‘θερμόαιμοι’’ + πιθανοί υπονομευτές της ουσίας τής ανάρτησής μας) κρατάμε τα σχόλια κλειστά, μέχρι να μας στείλει τις απαντήσεις του, και γενικά τις απόψεις του, ο Πέτρος-Ιωσήφ Στανγκανέλης στο leftg700@hotmail.com (υποθέτουμε ότι ένα 48ωρο θα του είναι αρκετό). Θα τις ανεβάσουμε στα σχόλια αυτολεξεί και ASAP (όσο το δυνατόν γρηγορότερα δηλαδή).
Μέχρι τότε, κρατήστε τ’ άλογά σας! ;-)
Η photo, από το rednotebook.gr (βάλαμε όμως κι εμείς το χεράκι μας…)
39 σχόλια:
Ελάχιστα λεπτά μετά το ανέβασμα του ποστ, την Πέμπτη το βράδυ, ποστάραμε το ακόλουθο σχόλιο κάτω από το άρθρο τού Στανγκανέλη στο Red Notebbok:
Σχόλιο από: Left G700
Φίλε Πέτρο (θα μας επιτρέψεις φαντάζομαι τον ενικό —ηλικιακά, είμαστε σειρούλες…)
Το παραπάνω άρθρο σου μας ενέπνευσε ένα post. Τίτλος του:
Οι τρεις ταφές τού Νίκου Μπελογιάννη… (και τρεις ερωτήσεις στον Πέτρο-Ιωσήφ Στανγκανέλη με αφορμή το άρθρο του «Οι τρεις ταφές του Αθανασίου Διάκου…»)
Θα χαρούμε πολύ να έχουμε τις απαντήσεις σου και γενικά τις σκέψεις σου. Όσο σε παίρνει, βιάσου. Για τη δεοντολογία του πράγματος, κρατάμε τα σχόλια κλειστά μέχρι να απαντήσεις.
Τα λέμε
Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, παραπάνω από 48 ώρες μετά δηλαδή, ο ταχυδρόμος δεν μας έφερε κανένα γράμμα του Στανγκανέλη ή οποιουδήποτε άλλου από το Red Notebook που θα ενεργούσε αντ’ αυτού. Ούτε με απαντήσεις στα ερωτήματά μας, ούτε με κάποια ενημέρωση το τύπου «παιδιά, πνίγομαι, δεν έχω καιρό τώρα», μα ούτε καν με μία δήλωση που να λέει περίπου «σόρυ, δεν συζητώ όπου να ’ναι στο διαδίκτυο, στο Red Notebook ευχαρίστως να πούμε ό,τι θέλετε» ή να παρέχει οποιαδήποτε άλλη εξήγηση. Η ίδια αφωνία παρατηρείται και στο ίδιο το site. Τίποτε! Nothing! Niente! Nada! Λες και το σχόλιό μας γράφτηκε με συμπαθητική μελάνη! Μπορεί τα επιτελεία τού ΣΥΡΙΖΑ, και ειδικά τού ΣΥΝ, να έχουν μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη, αλλά, διάολε!, νομίζουμε ότι δυο λέξεις ενημερωτικές από κάποιον εκεί δεν ήταν και τόσο δύσκολο έργο.
Κατόπιν τούτων των ‘‘ορέων’’, τα σχόλια ανοίγουν (δεν θα περιμένουμε την καθοδήγηση του Ιδεολογικού Τμήματος του ΣΥΝ μέχρι να σαρανταρίσουμε, αυτά πεθάνανε!).
Α, και πού ’στε! Μην εμφανιστεί εδώ κανένας να ισχυριστεί ότι μόνο οι Κουκουέδες αποφεύγουν τον διάλογο στο διαδίκτυο, όπως ο διάολος αποφεύγει το λιβάνι, γιατί θα γίνουμε από δυο χωριά χωριάτες. Κι όπως έχω πιει απόψε και κάτι κνίτικες μπύρες από το Φεστιβάλ, τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου εύκολα… ;-)
Τα λέμε
Αν για τα παιδιά του Red Notebook στάθηκε δύσκολο να γράψουν δυο λόγια, για έναν διαπρύσιο κήρυκα της «Αριστεράς τής κοινωνικής βάσης» και μέχρι πρότινος σχολιαστή στο τσαρδί μας, ο οποίος αποχώρησε εσχάτως, αποδείχθηκε παιχνιδάκι. Το μαντέψατε! Μιλάμε για τον Κωστή Παπαϊωάννου! Ο οποίος, υπερασπιζόμενος τους κατά τις δικές του διαπιστώσεις «οπορτουνιστές τού ΣΥΡΙΖΑ» από τους, επίσης κατά τη δική του άποψη …οπορτουνιστές (εμάς δηλαδή), που είναι οπορτουνιστές επειδή υποστήριξαν την υπερψήφιση του …ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές τού Ιουνίου,[***] ποστάρισε το βράδυ τού Σαββάτου το εξής σχόλιο στο Red Notebook:
Σχόλιο από: Κωστής Παπαϊωάννου
Δεν ξέρω τον κύριο Πέτρο-Ιωσήφ Στανγκανέλλη ούτε έχω ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον στόχο του άρθρου του ούτε για τις απόψεις του επί του συγκεκριμένου ζητήματος.
Για να είμαι ειλικρινής θεωρώ την συζήτηση περί ελευθερίας του λόγου ατελέσφορη και επομένως στην συγκεκριμένη συζήτηση δεν έχω κάποιο ενδιαφέρον να συμμετάσχω ούτε σαν εχθρός ούτε σαν φίλος (σε θεωρητικό επίπεδο βέβαια) του κυρίου Πέτρου. Και άλλωστε δεν βλέπω και καμιά μεγάλη συμμετοχή από άλλους.
Με ενδιαφέρει όμως εξαιρετικά η άθλια αντιμετώπιση του άρθρου από αυτόν τον (πως να τον πω που να μην γίνω και εγώ χυδαίος) τον αξιότιμο κύριο leftG700, που ειδικεύεται σε ρόλους ιδεολογικού εισαγγελέως τελευταία.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν κατάλαβα καλά τι ακριβώς έκανε γιατί μου έχουν γίνει απεχθή ακόμα και τα σημεία στίξεως του γραπτού του λόγου και δεν μπορώ να διαβάσω αυτά που γράφει.
Νομίζω ότι μεταποίησε το άρθρο του κυρίου Στανγκανέλλη βάζοντας στην θέση του Αθανασίου Διάκου τον Νίκο Μπελογιάννη διατηρώντας την υπογραφή του και μετά εξέδωσε μια εισαγγελική παραγγελία προς τον συγγραφέα της κριτικής ... να απολογηθεί εντός 48 ωρών για την μεταποιημένη κριτική ???
Όπως και να έχει το πράγμα και επαναλαμβάνοντας ότι με το παρόν blog έχουμε πιθανότατα σοβαρότατες ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην κάνετε την χάρη στον επίδοξο Μακάρθυ της ελληνικής αριστεράς να δώσετε σημασία στην αθλιότητα του.
Μπορούμε νομίζω να διαφωνούμε, ακόμα και να διαπληκτιζόμαστε αν χρειαστεί, χωρίς να υφιστάμεθα τις αθλιότητες του.
φιλικά
Κ.Π.
[***] Σχιζοφρένεια; Όχι! Σχιζοπορτουνισμός! ;-)
Λέφτηδες
η ανατομική σας εμμονή οδήγησε το νυστέρι σας σε λάθος "όργανο" . Ακόμα και ο αρθρογράφος ΠΙΣ , τον οποίο πραραφράσατε εδώ ακροθιγώς μόνο άγγιξε με το δικό του νυστέρι τη νοσούσα περιοχή.
Εξηγούμαι :
Αν η συζήτηαη αφορά τη δυνατότητα του καλλιτέχνη να αποδομεί πρόσωπα και ιστορικές προσωπικότητες για να προβάλλει στο σήμερα τη δική του ατζέντα ( ιδεολογική ή πρακτική αδιάφορο ) δεν θα με βρείτε διαθέσιμο. Όχι γιατί δεν έχω άποψη περί αυτού αλλά γιατί το θεωρώ στη παρούσα συγκυρία δευτερεύον. Και είναι δευτερεύον για τους παρακάτω απλούς λόγους :
α) Το σχετικό πατιρντί γίνεται για τα ολοένα και σπανιότερα φράγκα που χορηγεί το κράτος ως παραγωγός στο "πολιτισμό" . Αυτό αφορά μια πολύ περιορισμένη κάστα αντιτιθέμενων κύκλων που συχνά ξεκατινιάζονται δημόσια και ακόμα συχνότερα αλληλοϋπονομεύονται εν κρυπτώ . Στη περίπτωση μέρος της διαμάχης επικεντρώνεται ( ως αφορμή ) στο πρόσωπο του κου Λούκου που επέλεξε και χρηματοδότησε το μεγαλούργημα της εν λόγω καλής κυρίας. Αλλά όπως καταλαβαίνετε ο "Αθανάσιος Διάκος - σουβλατζής" είναι το "προύχον της εμβολής" και η σχετική συζήτηση εντός των ανωτέρω κύκλων στη πραγματικότητα αφορά τή δάγκα στα φράγκα.
β) στο επικοινωνιακό πεδίο το παίγνιο εντάσσεται στο γενικό μπάχαλο που δημιουργείται από το εθνολαϊκιστικό συνονθύλευμα ( εκκλησία ,καραδεξιάντζες , υπερασπιστές του έθνους και της παράδοσης κτλ ) σε ΚΑΘΕ πρόσφορη ευκαιρία . Ορισμένοι εντός αυτών των κύκλων μάλιστα μετέχουν και στο ανωτέρω α) παίγνιο ελπίζωντας ότι πχ θα χρηματοδοτηθεί η κα Ζέτα Δούκα ΚΑΙ για να παίξει Κλυταιμνήστρα ή Αγαύη στην Επίδαυρο .
γ) ο υποφαινόμενος δεν έχει τη δυνατότητα να απολαύσει τα "πολιτιστικά προϊόντα" που προσφέρονται το καλοκαίρι στο ευγενές κοινό . Ούτε αυτός ούτε ( δυστυχώς ) τα παιδιά του έχουν τα μέσα ( εισιτήρια + λοιπά έξοδα ) για τέτοιες πολυτέλειες. Μαζί με εμένα νομίζω και μια σημαντική μάζα των πολιτών δεν διαθέτει πλέον τέτοιες ευχέρειες. Ευχέρειες πού στο παρελθόν ήταν διαθέσιμες ως ένα βαθμό. Μια άλλη μικρότερη ( αναγκαστικά πλέον ) μερίδα των πολιτών προτιμά να καταναλώνει ... το Κιάμο ή το Φουρέιρα , ενώ ένα άλλο μέρος αδιαφορεί . Πέραν του γεγονότος ότι το σημείο αυτό γ) καταδεικνύει τη τρέχουσα πραγματικότητα και την ελάχιστη σημασία του όλου ανακύψαντος ζητήματος κατοχυρώνει συνάμα και το προφανές : Ούτε ο δυστυχής Γιάκοβ είχε τη "τύχη" να παρακολουθήσει το εν λόγω καλλιτεχνικό δημιούργημα. Σκεφτείτε ότι η συζήτηση εγείρεται για μια παράσταση που ζήτημα είναι αν παρακολούθησαν ή θα παρακολουθήσουν περισσότεροι από 2000 θεατές , πολλοί μάλιστα εκ των οποίων υποψιασμένοι ή συμπαθούντες της κυρίας ή έστω εθισμένοι στη "πρόκληση". Το ουσιαστικό εκτόπισμα αυτού του έργου στη πραγματική κοινωνία είναι μηδαμινό , αλλά τόσο η εθνολαϊκιστική ΕΠΕ , όσο και οι κάστες της "τέχνης και του πολιτισμού" φρόντισαν να το ανάγουν σε σημαντικό διακύβευμα.
Κοντολογίς και κλείνωντας μερικές σύντομες παρατηρήσεις
1) όποιος αγνοεί ότι το παίγνιο α) ( φράγκα που λιγοστεύουν - γκρίνια που αυξάνει ) βρίσκεται στη βάση της διαμάχης δεν αντιλαμβάνεται πως λειτουργεί το "μαγαζί του πολιτισμού"
2) η πρόκληση - καρπαζιά που χρησιμοποιεί ένας καλλιτέχνης για να προωθήσει την ατζέντα του ( και βέβαια τα συμφέροντα του ) απαιτεί βαθειά κατανόηση της τεχνικής και των ορίων της . Πρώτος και ανεπανάληπτος δάσκαλος αυτής της τεχνικής υπήρξε ο Μπρέχτ . Αντιλαμβάνομαι ότι η κα κιτσοπούλου έχει ακόμα πολλά να μάθει πάνω στο σχετικό ζήτημα
3) Λέφτηδες ... ο κόσμος καίγεται και εσείς χτενίζετε το μουνί ( της κας κιτσοπούλου ) . Επιτέλους κλείστε αυτά τα ζητήματα και ασχοληθείτε με κάτι πιό παραγωγικό αντί να παραφράζετε , εν είδει υπερβολής , τα άρθρα του κου ΠΙΣ.
...προκύπτει εξάλλου το γενικότερο ζήτημα, καρικατούρα του οποίου είναι το θέμα της κ. Τεγοπούλου:
τι κάνουμε σε ματς όπου ο αντίπαλος παίζοει και από τις δυό μεριές του γηπέδου;
Το σοβαρό τεραίν είναι η Βεγγάζη, λιγότερο οι Πούσυ Ράιοτ.
Η λύση αφήνεται ως άσκηση στους μελετητές της στρατηγικής/τακτικής που φιλοδοξείτε να γίνετε.
Αριστερα Φιλαράκια
Ανεξάρτητα απο τα επι μέρους στοιχεια,του θέματος σας, η συγκεκριμένη παράσταση, το φεστιβάλ Αθηνων κ.α.
αυτό που δειχνει να θέλετε να διευκρινισθει ειναι αν
υπάρχει μονολιθοκότητα της σκέψης
ακόμα ,και αν αφορά την ελευθερία του λόγου,
και αν αυτή ισχύει για ολες τις "ιδεολογικές" πλευρές.
Ε, μάλλον υπάρχει "ακόμα". Ποιος ξέρει ομως πως θα εξελιχθει στο μέλλον. (-;
Και εφοσον υπάρχει για επι μέρους θέματα, π.χ. ,στην αντιμετώπιση της ελευθερίας του λόγου,
μάλλον ισχύει "ακόμα" και στα γενικης φύσεως θέματα, οπως ιδεολογίες, στρατηγικές εξουσίας κλπ.
συνεχεια
υγ. αλλά με τη μεθοδο που ακολουθήσατε δηλαδή την πολλή "φιοριτουρα" μπερδευετε (σκόπιμα;) το αναγνωστικό σας κοινό. Χα.
και μια διόρθωση "μονολιθικότητα" (και ειναι λέξη σημαδιακη που δεν επιδέχεται "λάθη". (-;
Товариш Яков Федотович,
Πολλές αντιρρήσεις σε αυτά που γράφεις. Αναγκαστικά θα αριθμήσω:
1. Νομίζουμε πως ούτε για τον ΠΙΣ, και σίγουρα ούτε για εμάς, το κύριο αυτής τής συζήτησης ήταν η δυνατότητα του καλλιτέχνη να αποδομεί ή να προκαλεί. Το κύριο —και καίριο— αυτής τής συζήτησης εντοπίζεται στις ιδεολογικές διαστάσεις που, εκτός άλλων διαστάσεων (αισθητικές, γενικότερες πολιτισμικές, κ.λπ.), έχει ένα καλλιτεχνικό έργο —κι αυτό, ανεξάρτητα πολλές φορές από την πρόθεση του ίδιου τού καλλιτέχνη. Αυτό ήταν το ‘‘πάπλωμα’’ και για εκείνον και για εμάς: Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ΠΙΣ αρχίζει τη δεύτερη(2η!) κιόλας παράγραφο κλείνοντας το ζήτημα της ελευθερίας, και μάλιστα διευρύνοντάς το πέρα από τα όρια τής τέχνης : Αφού λοιπόν καταδικάσουμε την πολλοστή επίθεση εναντίον της ελευθερίας του λόγου, […]. Και είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι στα σημεία που εμείς τονίσαμε, σημεία κομβικά στο άρθρο τού ΠΙΣ, το ζήτημα της ελευθερίας τής τέχνης δεν παίζει πουθενά. Τα μαυρίσαμε με bold, товарищ, τι άλλο να κάνουμε για να τα προσέξεις; Να τους βάλουμε λαμπάκια που αναβοσβήνουν; Δεν το επιτρέπει η ΙΤ! ;-)
2. Ανεξάρτητα από τους λόγους για τους οποίους ξεκίνησε η ιστορία, από τη στιγμή που το έργο (όπως και κάθε έργο) έχει ιδεολογικό φορτίο, και επομένως χρησιμοποιείται ως ιδεολογικό όπλο από τoυς αντιπάλους (δεξιούς ή αριστερόμορφους), πρέπει να κριθεί από την Αριστερά και σε αυτό το πεδίο. Με αυτή την έννοια, πολύ καλά έκανε ο ΠΙΣ και εστίασε εκεί που εστίασε (το ότι τα έκανε μούσκεμα, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, θα το διαβάσουμε παρακάτω). Διότι η υλική βάση τής κοινωνίας (παραγωγικές δυνάμεις, παραγωγικές σχέσεις, κ.λπ.) δεν παρουσιάζεται γυμνή, είναι ντυμένη με διάφορα πέπλα, τα ξέρεις αυτά, τι να σου λέμε. Δεν νομίζουμε όμως ότι για να τα ξεσκίσει κανείς είναι αρκετό να λέει: «Α, αυτά; Μα αυτά δεν είναι τίποτε άλλα από πέπλα!». Πρέπει να τα αποδομήσει και ως τέτοια, επί τής ‘‘ουσίας’’ τους δηλαδή.
3. Κάνεις λόγο για επικοινωνιακό πεδίο. Δεν θα συμφωνήσουμε. Ο όρος υποβαθμίζει αυτό που συνέβη. Και αυτό που συνέβη, κατά την άποψή μας, είναι ότι τα ιδεολογικά φορτία τού έργου τής Κιτσοπούλου (φορτία που έχουν τόση σχέση με την αριστερή κοσμοθεώρηση, όση σχέση έχουν τα μάτια τού λαγού με τα μάτια τής ηλεκτρικής κουζίνας!) επέτρεψαν στους Χρυσαυγίτες και στους πατριδικάπηλους να οπλίσουν τα δικά τους ιδεολογικά όπλα. Για τα οποία δεν θα μας καιγόταν καρφί, αν δεν ξέραμε, αν δεν διαπιστώναμε στην κοινωνία πες καλύτερα, ότι είναι άκρως αποτελεσματικά απέναντι των καλόπιστων (πλην όμως με καμένους εγκέφαλους) που αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως μέλη τής φαντασιακής (φαντασιακής, όχι φανταστικής!) κοινότητας των Ελλήνων.
3. Λες: Σκεφτείτε ότι η συζήτηση εγείρεται για μια παράσταση που ζήτημα είναι αν παρακολούθησαν ή θα παρακολουθήσουν περισσότεροι από 2000 θεατές, […].
Κι εμείς λέμε: Ορέ товарищ, σε έχει καταλάβει ο θετικισμός …αύτανδρο; ;-) Η αναπαραγωγή που έγινε στα ΜΜΕ, στη μπλογκόσφαιρα και στα μικροαστικά σαλονάκια πολλαπλασίασε στη νιοστή αυτούς τους 2.οοο (και πολλούς λες!). Μπορούμε να το αγνοήσουμε αυτό;;;
4. Και ερχόμαστε στο ψητό. Το ψητό είναι βέβαια πώς τα πήγε ο ΠΙΣ στη διαπραγμάτευση των ιδεολογικών συγκείμενων του συγκεκριμένου θεατρικού έργου. Έγραψα πριν ότι τα έκανε μούσκεμα. Στις καλές μου ήμουνα. Τώρα που βραδιάζει κι είναι Κυριακή λέω: του γάμησε τη μάνα! Για τους εξής λόγους:
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Στο πρώτο σημείο του άρθρου του που έχουμε τονίσει, τι κάνει ο καλός σου, κατάλαβες; Να σου πούμε εμείς τι καταλάβαμε; Με δυο λόγια,: το μεν περιεχόμενο (το ‘‘στόρυ’’, όπως το λέει ο ίδιος) το υποβαθμίζει με κάτι γυμνασιακές πιρουέτες, τη δε φόρμα, βάσει του ατράνταχτου επιχειρήματος ότι δεν έχει δει την παράσταση (επομένως δεν μπορεί να έχει γνώμη για τη φόρμα του, η οποία, μαζί με το περιεχόμενο, χέρι-χέρι, δίνουν το συνολικό άθροισμα ενός καλλιτεχνικού έργου), την ξεπετάει. Και τι κάνει (τι επιχειρεί να κάνει για την ακρίβεια) ο καλός μας Πέτρος-Ιωσήφ; Μα να μιλήσει, υποτίθεται, για το σώμα τού ‘‘εγκλήματος’’ χωρίς στην πραγματικότητα να μας πει το παραμικρό! (Τα νεφελώδη μάμπο τζάμπο που γράφει στο δεύτερο σημείο που τονίζουμε με bold ας μη τα σχολιάσομε καλύτερα!) Είναι δε χαρακτηριστικό ότι, στην προσπάθειά του να σπρώξει κάτω από το χαλί τα ‘‘κακά’’, αποκρύπτει από τους αναγνώστες του βασικά σημεία τού περιεχομένου (του ‘‘στόρυ’’, κατά ΠΙΣ). Όπως αναφέρουμε κι όπως ξέρουν όλοι, το ‘‘στόρυ’’ δεν είναι απλώς ότι ο Αθανάσιος Διάκος «επιστρέφει» στις μέρες μας ως ένας «μέσος» έλληνας οικογενειάρχης, ιδιοκτήτης σουβλατζίδικου, η δε γυναίκα του τον απατά, όπως γράφει κλέβοντας και νομίζοντας ότι δεν είναι ορατός. (Είδες ότι δεν αποκρύπτουν μόνο οι ‘‘σταλινικοί’’, αλλά ότι τους ανταγωνίζονται επαξίως και οι ‘‘αντισταλινικοί’’;) Και είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι αντί να μας πει δυο κουβέντες ουσιαστικές επί τού θέματος επιχειρεί να δραπετεύσει μέσω τής ανάλυσης ων μαλακιών που είπε η Κιτσοπούλου για τον παππού που προτιμάει να είναι τα εγγόνια του λευκά και κοντά, παρά μιγάδες και ψηλά! Για την ταμπακιέρα όμως, για το αν, σε τελική ανάλυση, ο ίδιος θα έγραφε ένα τέτοιο θεατρικό έργο και γιατί, δεν έβαλε τσιμουδιά!
Και γιατί δεν έβγαλε τσιμουδιά; Χαζός είναι ή αμόρφωτος; Όχι δεν είναι καθόλου χαζός (αφελής, ναι) και καθόλου αμόρφωτος. Ίσα-ίσα. Όμως (κοντολογίς) είναι εγκλωβισμένος στον ιδιότυπο, κοντόφθαλμο και ανόητο αντιεθνικισμό μιας Αριστεράς (πλην ΚΚΕ και ορισμένων τμημάτων τής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς) που νόμιζε ότι το έμφραγμα στην ταξική πολιτική μπορεί να ξεπεραστεί μέσα από τέτοιου τύπου κοσμοπολίτικα, φιλελευθερίζοντα μπαϊπάς.
Κλείνω με ντιρέκτ απαντήσεις στα τρία σημεία στο τέλος τού σχολίου σου:
1: Δεν δίνουμε παρά τις απαραίτητες δεκάρες για το ‘‘μαγαζί τού πολιτισμού’’. Δίνουμε όμως ό,τι έχουμε και δεν έχουμε για τις ιδεολογικές λειτουργίες του.
2: Μην αναφέρεις Μπρεχτ όταν μιλάς για την Κιτσοπούλου. Αυτός ήταν ‘‘σταλινικός’’ ενώ αυτή αναγνωρίζει τα πρωτεία τού ατόμου (της). Θέλεις να θυμώσει και να την πληρώσουμε εμείς; ;-)
3: Αν νομίζεις ότι στο κάψιμο του κόσμου δεν συμπεριλαμβάνεται το γεγονός ότι οι πατριδοκάπηλοι χορεύουν επειδή, εκτός άλλων, η κυρά γάτα Αριστερά (όχι όλη, τα είπαμε παραπάνω) δεν έχει τη δική της αφήγηση για το Έθνος (κατά τη διατύπωση του Γ. Μαργαρίτη) διότι μαλακωδώς πιστεύει ότι το Έθνος ανήκει στον …Μιχαλολιάκο, νομίζουμε κι εμείς με τη σειρά μας ότι κάνεις λάθος.
Увидимся
ΥΓ Εθνολαϊκισμός; Μεγάλη κουβέντα ανοίγεις. Απαιτεί ξεχωριστό ποστ (για να δει ο φίλος μας ο Μάρκομ Ξ, ότι δεν …ξεπετάμε μόνο εκείνον! ;-) )
Φίλε Μαυροπρόβατε και φίλη Ένη,
Επειδή ένας "δυστυχισμένος" από εμάς είναι Αεκτζής και είναι μόνος του στο καφέ-μπάλα κι επειδή η ομάδα του μπορεί να ξαναχάσει σήμερα και μπορεί να κόψει τις φλέβες του, λέω να πάω να του κάνω παρέα.
Επιστρέφω σε λίγο (αν αργήσω, σημαίνει ότι θα τον τρέχω στα νοσοκομεία... ;-) )
Τα λέμε
Товариш Яков Федотович,
Ένα συμπληρωματικό σχόλιο, εν είδει υστερόγραφου.
Γράφεις για την παράφραση του άρθρου του ΠΙΣ πως είναι υπερβολή. Εγώ θα έλεγα κάτι παραπάνω: είναι μία υποθετική υπερβολή. Όμως:
Αυτή η ‘‘υπερβολή’’ δίνει τη δυνατότητα να καταλάβει κανείς χωρίς πολλά-πολλά ότι κάτι δεν πάει καλά με την ανάλυσή του. Γιατί αν αυτή στέκει σε σχέση με τη συλλογικότητα έθνος και αν ουδείς από όσους αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως μέλη αυτής τής συλλογικότητας μπορεί να διαμαρτυρηθεί για τη ‘‘λογοτεχνική αδεία’’ χρήση τού εθνικού στερεότυπου Αθανάσιος Διάκος, τότε ουδείς δικαιούται να διαμαρτυρηθεί για την επίσης λογοτεχνική αδεία χρήση τού κομμουνιστικού στερεότυπου Νίκος Μπελλογιάννης. Επομένως, ο ΠΙΣ, κανονικά πρέπει να βάλει τη τζίφρα του και στο δεύτερο κείμενο, αυτό που γράψαμε εμείς για λογαριασμό του. Σιγά μη τη βάλει όμως! Και σιγά μην εξηγήσει γιατί δεν τη βάζει! ;-)
Увидимся
Φίλε Μαυροπρόβατε,
Αν μείνουμε στην πρώτη πρόταση του σχολίου σου, λέμε «καλά το πάει».
Μετά, μας πετάς στα μούτρα τις Πούσυ πώς τις λένε και λέμε «ρόιδο τα έκανε!» ;-)
Όπως εξηγούμε στον товарищ Яков (διάβασέ τα, είναι χρήσιμα, αν θέλεις να μας καταλάβεις), το ποστ (όπως και το άρθρο) δεν έχει ως κυρίως θέμα την ελευθερία τέχνης ή λόγου γενικά.
Τα λέμε
Φίλη Ένη,
Ξέχασε την ελευθερία λόγου, τις μονολιθικότητες και τα παρόμοια. Αν θέλεις να καταλάβεις που το πάμε διάβασε, προσεκτικά κάπως, τα σχόλιά μας προς τον товарищ Яков.
Φιοριτούρες;;; Όχι, φίλη Ένη. Ένα μικρό ‘‘στρατήγημα’’ just to make our point clear! ;-)
Τα λέμε
Μάλλον εσύ δεν ξέρεις Χριστό για την υπόθεση/εξελισσόμενη διεθνή καμπάνια πούσσυ ράιοτ.
Ενημερώσου, και τα ξαναλέμε
Και μερικές επεξηγήσεις
Φιοριτουρες, Αριστερά Φιλαράκια,
ειναι η κυρία τάδε, τι ειπε κάποτε,πως φωτογραφήθηκε, το φεστιβάλ Αθηνων κλπ.
το κυρίως θέμα ειναι
η "προσβολή" των συμβόλων και πως αντιδρα και η Δεξια και η Αριστερά
ακόμα και οταν, οπως στην προκειμένη περίπτωση, αφορά ενα εργο τέχνης, της οποίας υποτίθεται , η οποια εκφραση, ειναι και ελεύθερη και απεριόριστη.
Με το "ευρημα" σας λοιπόν "συμπεραίνεται" οτι η αντίδραση και της μιας πλευρας και της άλλης, κατα τεκμηριο, θα πρέπει να ταυτίζονται.
Οπερ σημαινει οτι η "μονολιθικότητα της σκέψης"
ειναι εδώ,
αρκει η Αριστερά να το παραδεχθει,
και στην προκειμένη περίπτωση δια του συντάκτη του κειμένου.
υγ. Η επισήμανση του ΜΠ ειναι ενα τρανο παράδειγμα. (-;
Αγαπητέ Big-Mac(Carthy)της ελληνικής "Αριστεράς",
Σκίζεις !!
Τσαλάκωσε τους όλους μεγάλε !! Σε λίγο θα σε τρέμει η Μπλογκόσφαιρα !! Θα σου στέλνουν τις αναρτήσεις τους για έγκριση !! Θα καρφώνουν ο ένας τον άλλο για να γλυτώσουν από το μαστίγιό σου !!
Προχώρα !!
;-)
Δεν έχω λόγια να σε ευχαριστήσω για την μέχρι τούδε διαφήμιση ... και εγώ κάνω ότι μπορώ να σε διαφημίσω ... φαντάζομαι να είδες το άρθρο μου:
Για τον οπορτουνισμό της κοινωνικής βάσης: το παράδειγμα leftG700
http://www.critici.gr/PageText.php?text_flag=1&item_id=356
Χίλια ευχαριστώ
Κ.Π.
Υ.Γ 1: Κ.Π. είναι το πολεμικό μου ψευδώνυμο, αντί του Κωστής Παπαϊωάννου -- όχι και κρύβομαι μεγάλε .. εσύ κρύβεσαι .. κυρίως από τον εαυτό σου .. αλλά έτσι είναι .. οι μεγάλοι αγωνιστές της "Αριστεράς" δημιουργούν και εχθρούς .. ιδίως όταν είναι "άψογοι" και "μαστιγιοφόροι"
Υ.Γ. 2: Προσεχώς ένα άρθρο ακόμα για τον Μακαρθισμό της "Αριστεράς" με παράδειγμα το μεγαλείο σου.
@Κωστή Παπαϊωάννου:
Μπορεί εσύ να νομίζεις ότι απέναντί σου έχεις «τίποτα χορτάκηδες» αλλά είναι καιρός να αντιληφθείς ότι «ούτε πιτσιρίκια έχεις μήτε και πρεζάκηδες». Το λοιπόν:
1) Από εδώ έχεις αποχωρήσει. Το ξέχασες; Ή το ξανασκέφτηκες;
2) Ό,τι και να συμβαίνει, έχασες μεγάλε! Γιατί μετά την αποχώρησή σου (έτσι συμβαίνει και στα ματς: ο παίκτης μπορεί να δει κάρτα και μετά τη λήξη του παιχνιδιού) έχεις φάει μία κατακόκκινη κάρτα (όχι δεύτερη κίτρινη, απευθείας κόκκινη!) ίσα με το μπόι σου. Σου αφήνουμε αυτό το σχόλιο. Μη ξανακάνεις όμως τον κόπο να περάσεις πάλι από εδώ (ούτε καν δύο τετράγωνα πιο κάτω!). Τα σχόλιά σου θα αποκεφαλίζονται πάραυτα!
Νομίζω ότι εξηγηθήκαμε. Once and for all!
YΓ Το σκεπτικό τής απόφασης θα το πληροφορηθείς από την επόμενη ημερολογιακή εγγραφή στο περιθώριο δεξιά όπως μπαίνεις.
Φίλε Μαυροπρόβατε,
Όπα, ρε παιδί μου! Γιατί νευριάζεις; Σου είπα με άλλα λόγια ότι, ενώ στην αρχή του σχολίου σου δίνεις την εντύπωση ότι έχεις συλλάβει το κέντρο βάρους τής ανάρτησης, μετά, όταν πετάς στη μέση τις γκόμενες του Πούτιν, μας το χαλάς, με την έννοια ότι ξεστρατίζεις. Βεβαίως και ξέρω τα περί Πούσυ κι έτσι και την εκστρατεία με αφορμή την καταδίκη τους. Δεν ζούμε στον Άρη, για όνομα! Αλλά, τι σχέση έχει αυτό με την ουσία τής ανάρτησης; Ο λόγος και του ΠΙΣ και ο δικός μας δεν είναι για την ελευθερία τής τέχνης και του λόγου γενικά. That’s all. Προς τι το μίσος κι ο αλληλοσπαραγμός; ;-)
Μου δίνεις την εντύπωση ότι δεν διάβασες τι γράφουμε στον Γιάκοβ, ή ότι, κι αν διάβασες, η σκέψη σου δεν μπορεί να κάνει μία στροφή από το δικό της δρόμο και να παρακολουθήσει (να παρακολουθήσει, όχι να υιοθετήσει) το δικό μας. Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά. Μόνο παράλληλοι μονόλογοι.
Τα λέμε
Φίλη Ένη,
Μπορεί τα όσα γράφεις να τα γράφεις με αφορμή όσα γράψαμε εμείς, αλλά τα όσα γράφουμε εμείς δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που γράφεις εσύ! :-) Έχεις βάλει λάθος κλικ στα ‘‘γυαλιά’’ με τα οποία διάβασες. Και αν για την ανάρτηση υπάρχουν ελαφρυντικά, τα όσα γράφουμε στον Γιάκοβ (αν τα διάβασες) είναι πλήρως αποκαλυπτικά για τη στόχευση του ποστ.
Τα λέμε
Επιγραμματικά, ελλείψει χρόνου:
1) το πόιντ μου είναι οτι το μόνο που αξίζει να σε απασχολήσει στην υπόθεση είναι αυτή η κατάσταση, κατά την οποία ο ιδεολογικός (ταξικός) αντίπαλος σου επιτίθεται και από τις δύο πλευρές του γηπέδου. Να αναλύσεις αυτό στρατηγικά και τακτικά. Της κατάστασης αυτής η υπόθεση Τεγοπούλου είναι απλή καρικατούρα
2) Η πρόσληψή σου πάσχει από την αρχή, στο αναλυτικό πλαίσιο. Στο όνομα ποιάς ιδεο-(πατα-)φυσικής ορίζεις αυτό το έρμο το «ιδεολογικό φορτίο»; Προσπαθώντας δε να βρω γιατί επιτέλους θες να μιλήσεις, έπεσα μόνο στη φράση σου για την «ταμπακιέρα», που είναι κατ'εσέ αν ο συντάκτης της Αυγής θα έγραφε (θα ήθελε; θα μπορούσε; θα έπρεπε να;...) το εν λόγω έργο.
3) Ο ισομορφισμός που επιχειρείς είναι αδύνατος, και ενδεικτικά είναι τα πραγματολογικά μαργαριτάρια περί «ολοκληρωτικού Λουκά» και «κρατιστές δημοσιογράφους του Ρ». Εσύ όμως τον παίρνεις ως αυταπόδεικτο, και προχωράς στην έγκληση του συντάκτη της Αυγής για το τι θα ήταν αναγκασμένος επίσης να υπογράψει (τουλάχιστο χωρίς μια καλή δικαιολογία) αφού υπέγραψε το κομμάτι του.
4) Γενικά επειδή σε έχω ξαναδεί να επιχειρείς τέτοιες διά του ισομορφισμού επιχειρηματολογίες, επίσης άστοχες, σου επισημαίνει οτι το σημαντικό (και σημειωτικό) πεδίο είναι πολύ ολισθηρό και τέτοιου είδους εύθραστα εγχειρήματα πρέπει να επιτελούνται με μέγιστη προσοχή, αν θες να έχεις κάποια πιθανότητα επιτυχίας.
Λέφτηδες
Αν εσείς με την ανάρτηση σας επιδιώκατε να γίνει η συζήτηση επί του "ιδεολογικού φορτίου" που κυοφορείται και στη συνέχεια εκδηλώνεται μέσα σε ένα κατά δήλωσιν καλλιτεχνικό έργο και μάλιστα :
α) αν αυτό το "φορτίο" μπορεί να χρησιμοποιεί ως όχημα στερεότυπα εθνικά ή άλλα.
β) αν το ίδιο φορτίο υποκρύπτει σαφείς στοχεύσεις με ύποπτο χαρακτήρα
γ) αν τέλος μέσω της συζήτησης που εγείρεται για το ζήτημα της ελευθερίας της τέχνης κτλ γίνεται προσπάθεια το "ιδεολογικό φορτίο" να βγεί αθώο προθέσεων και άμωμο ως περιστερά
ήταν φανερό από το αρχικό μου σχόλιο ότι σε μια τέτοια συζήτηση δεν ήθελα να μετέχω.
Κλείνωντας λοιπόν τη παρουσία μου σε αυτό το ποστ μερικές παρατηρήσεις :
1) Τη παράσταση δεν είδαν ούτε θα δούν πάνω από 2000 νοματαίοι . Μέχρι τούδε ( και γνωρίζοντας τη χωρητικότητα της Πειραιώς ) τη παράσταση έχουν δεί μια δράκα κολλητών και παρατρεχάμενων του "μαγαζιού του πολιτισμού" και μερικοί περίεργοι. Τώρα προφανώς θα προστρέξουν και άλλοι περίεργοι ώστε να συμπληρωθεί ο αριθμός των 2000 και να βγούν και τα έξοδα της παραγωγής. Επομένως το "μεγαλούργημα" καθ' εαυτό έχουν μέχρι τώρα θαυμάσει ελάχιστοι και θα απολαύσουν στο μέλλον άλλοι τόσοι . Αυτοί προφανώς ( ελάχιστοι + ελάχιστοι = ελαχιστότατοι ) θα έχουν πλήρη εικόνα του δημιουργήματος. Εγώ δεν έχω ούτε φράγκα , ούτε διάθεση , ούτε χρόνο και επομένως ΔΕΝ θα συγκαταλέγομαι στους ανωτέρω τυχερούς , άρα για το έργο ούτε έχω ούτε θα έχω άποψη. Όμως ένα θεατρικό έργο βιώνεται μόνο μέσα στην αίθουσα , όπου το ίδιο story μπορεί να αποβεί δια της σκηνοθεσίας και της εκφοράς αριστούργημα ή καραγκιοζηλίκι. Οι Βάκχες να γίνουν βουλεβάρτο και ο Τσιφόρος Σεφερλής....
2) Ακριβώς επειδή ελαχιστότατοι ( ε + ε ) θα έχουν τη πραγματική εμπειρία , πολλοί εκ των οποίων ήδη προδιατεθειμένοι θετικά ή αρνητικά αυτό που απομένει για το "πόπολο" σαν και την αφεντομουτσουνάρα μου είναι το επικοινωνιακό παίγνιο που απλώνει αυτές τις μέρες το τραχανά του. Και αυτό εγείρεται με ΑΦΟΡΜΗ το story της καλής κυριούλας ( που είχε και το θράσος να φωτογραφηθεί κάποτε γυμνή ). Το παίγνιο αυτό παίζεται από πολλούς και μάλιστα με διαφορετικές στοχεύσεις , αλλά ο τρόπος που εσείς ενταχθήκατε σε αυτό ( θέλωντας και μη ) δεν έχει κατά τη γνώμη μου καθαρούς στόχους. Πέραν του γεγονότος ότι είναι αδύνατον να μεταφέρει κανείς μια παράσταση θεάτρου στο χαρτί , από το story μεταφέρατε εδώ ελάχιστα στοιχεία , προφανώς τα πιό τρανταχτά που διάφοροι έσπευσαν να δημοσιεύσουν ( και ο ΠΙΣ ) αλλά ούτε εσείς έχετε δει το έργο . Επομένως μέσω του επικοινωνιακού παιγνίου που ξεκίνησε μπήκατε και εσείς στη συζήτηση. Αλλά μέχρι τώρα μια καθαρή θέση δεν διατυπώσατε , έστω πάνω σε αυτό που εσάς ενδιαφέρει , εκτός αν εννοείτε ως θέση την δια παραφράσεως υποβολή ερωτημάτων . Όμως ας το πω πιό απλά : επειδή δεν είμαι εντελώς ηλίθιος κατάλαβα περίπου το αρχικό ερωτηματικό - πρόκληση προς τον κο ΠΙΣ , αλλά τη ΔΙΚΗ σας θέση δεν την έχω δει ακόμα , παρά το "μπερντάχι" που ρίξατε σε όσους σχολιαστές εμφανίστηκαν εδώ ( του ΚΠ εξαιρουμένου )
Συνεχίζεται
Ξεδιπλώσου να σε καμαρώσουμε
3) Όμως αυτό που ( σωστά παρατηρείτε ) κυριαρχεί τελικά είναι το επικοινωνιακό παίγνιο το οποίο ,μετά το δημοσίευμα της πατσαβούρας του κομιστή ( και αυτό θα έπρεπε να σας βάλει σε σκέψεις , εσάς όσο και το κο ΠΙΣ ) απλώθηκε στα μήντια και τη μπλογκόσφαιρα με το "ένδυμα" της ελευθερίας της καλλιτεχνικής δημιουργίας ή τη φουστανέλλα των εθνοπατέρων. Σε τέτοια σκατά ΔΕΝ μπλέκεις χωρίς να λερωθείς λέφτηδες , ακόμα περισσότερο αν δεν αντιλαμβάνεσαι ότι πίσω και πέρα από όλα αυτά τα ορέα και μεγαλόστομα κρύβεται η δάγκα στα φράγκα. Όσο αφελής υπήρξε ο κος ΠΙΣ άλλο τόσο και εσείς. Τουλάχιστον αυτός εξέφρασε θέση.
Βέβαια και όπως πάντα αυτό το παίγνιο παίζεται μακρυά από τη πραγματικότητα της τεράστιας πλειοψηφίας του κοσμάκη που δεν θα γνώριζε την ύπαρξη της ελευθεριάζουσας μαντμαζέλ αν ο πολύς κύριος που πήγαινε βόλτα στα εξωτερικά τις επιταγές σαν γκόμενες δεν απέδιδε στην ευρεία δημοσιότητα το μέγα "γεγονός" .Και ας το πω διαφορετικά , δηλαδή στη γλώσσα που κατέχω καλά και με όρους που βιώνω καθημερινά : Το ένα τσόλι , πιάνοντας απ τη κοτσίδα την άλλη λινάτσα πέτυχε με ένα σμπάρο δυό τρυγόνια : το ένα είναι να αυξήσει τη κυκλοφορία του με ένα ακόμα "δακρύβρεκτο" επεισόδιο γαργαλώντας το υπογάστριο των πατριδοκάπηλων , το άλλο να ασκήσει πίεση για να μοιραστούν με άλλο τρόπο και πιθανώς από άλλο ντήλερ τα χαρτιά ( και τα φράγκα ) στο "μαγαζί του πολιτισμού" .
Δεν διαφέρει σε τίποτα η περίπτωση από τα "δραματικά" παπαρολογήματα του Espresso ή τις ειδήσεις του ...Μαλέλη για το όλο σκηνικό που δημιουργήθηκε.
Σε αυτό το πατιρντι δεν άνθεξαν να μη συμμετέχουν και όλοι οι φιλελευθεριάζοντες , αριστερίζοντες , διανοουμενίζοντες πουλτσινέλλοι που το γύρισαν στην γνωστή ευκολία της "ελευθερίας του καλλιτέχνη" , είτε γιατί αισθάνονται σημαντική την "αποστολή" τους ( βλέπε ίσως κο ΠΙΣ ) , είτε γιατί μετέχουν ορισμένοι στο ουσιαστικό παίγνιο με τα φράγκα. Και στη μπλογκόσφαιρα ένα σωρό άλλοι κυβερνοχάφτες έσπευσαν να ασχοληθούν με το "μέγα" ζήτημα από διαφορετικές οπτικές γωνίες , θέσεις και προθέσεις . Μεταξύ αυτών και υμείς αγαπητοί Λέφτηδες αλλά η σούπα σας ακόμα δεν έχει παρά μόνο νερό , με την έννοια ότι δεν υπάρχει σαφής και καθαρή θέση. Αυτή που σίγουρα το διασκεδάζει το πράμα όσο δε παίρνει είναι η άλλη , η λινάτσα δηλαδή , και μάλιστα τόσο πολύ που δεν έχει ξαναδεί στη ζωή της. Ο αναιδής και ο τζάμπας ζούν και αναπνέουν από τη δημοσιότητα και τη δια του κραξίματος ενθάρρυνση.
Να ομολογήσω κλείνωντας ότι δεν γνώριζα μέχρι τούδε την εν λόγω καλή καλλιτέχνιδα . Μετά το δικό σας άρθρο ( και έχωντας ήδη υπόψιν το σχετικό μπάχαλο από αλλού ) κάθησα να ερευνήσω το στυλάκι , το ποιόν , τη προσωπικότητα της εν λόγω. Διάβασα βιογραφικό ,κείμενα , είδα βίντεα κτλ και , έχωντας γνωρίσει προσωπικά πολλούς προβεβλημένους καλλιτέχνες , μπορώ να σας πω ότι δεν πλούτισα την αφήγηση μου για το "μαγαζί του πολιτισμού" . Τέτοιες περιπτώσεις έρχονται και περνάνε κάθε φορά που το σχετικό περιβάλλον αλλά και το φιλοθεάμον κοινό πλήττει αφόρητα. Πιό συνεπείς μου φαίνονται οι Βαζαίος - Γιαννούλης.....
Γιάκοβ
ΥΓ είναι προφανές από τα παραπάνω ότι δεν θα σχολιάσω παραπέρα σε αυτό το νήμα καλοί μου λέφτηδες
Ρε Λέλο, τσου από 'δω!
το ένα είναι να αυξήσει τη κυκλοφορία του με ένα ακόμα "δακρύβρεκτο" επεισόδιο γαργαλώντας το υπογάστριο των πατριδοκάπηλων , το άλλο να ασκήσει πίεση για να μοιραστούν με άλλο τρόπο και πιθανώς από άλλο ντήλερ τα χαρτιά ( και τα φράγκα ) στο "μαγαζί του πολιτισμού" .
Προσυπογράφοντας το σύνολο, να συμπληρώσω στα πλαγιογραμμένα οτι μπορεί να παίζει και κανένα γινάτι από την εποχή της «μαύρης τρύπας» στην «αδέσμευτη»... αλλά τι στ'@ρχι@ι@ μας...
Ψόφησε το μπλόγκ.. Καλύτερα να το κλείσεις τώρα πριν εκτεθείς περισσότερο.
Μανωλιός
Φίλε Μανωλιέ,
Το αν ψόφησε το μπλογκ ή όχι, επίτρεψέ μας να το ξέρουμε εμείς καλύτερα. Και μια και το 'φερε η κουβέντα, να σου πούμε ότι τρέχει με πάνω από 100% επισκεψιμότητα όλους τους μήνες του 2012 σε σχέση με τους αντίστοιχους τού 2011. Για δύο δε από αυτούς πλησιάζει το 200%. Αυτό όμως δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία.
Εκείνο που έχει σημασία για εμάς είναι να μας πεις το σκεπτικό σου. Δηλαδή γιατί σχημάτισες την εντύπωση, έστω και λανθασμένη, ότι ψόφησε και σε τι έχουμε εκτεθεί μέχρι τώρα.
Αναμένω.
Τα λέμε
Τοσα πολλά λόγια, αναρωτιέται κανείς αραγε χρειάζονταν; οπως και τόσες πλευρές......ανάλυσης;
Εκει που εστιάσατε, ΑΦ και δειξατε τη στοχευση σας ειναι τα παρακάτω λόγια σας:
.... επέτρεψαν στους Χρυσαυγίτες και στους πατριδικάπηλους να οπλίσουν τα δικά τους ιδεολογικά όπλα. Για τα οποία δεν θα μας καιγόταν καρφί, αν δεν ξέραμε, αν δεν διαπιστώναμε στην κοινωνία πες καλύτερα, ότι είναι άκρως αποτελεσματικά απέναντι των καλόπιστων (πλην όμως με καμένους εγκέφαλους) που αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως μέλη τής φαντασιακής (φαντασιακής, όχι φανταστικής!) κοινότητας των Ελλήνων."
Η αλήθεια ειναι οτι δεν ειμαι σε θέση να ξέρω τι .....εγινε στη μπλογκοσφαιρα για το θέμα αυτής της παράστασης του καλοκαιριου.
Πάντως οι παραστάσεις στα πλαίσια του φεστιβαλ Αθηνων συνήθως ειναι μια η δύο, (ολη η διάρκεια του φεστιβαλ ειναι ενας μηνας η δίμηνο, δεν ειμαι βεβαία).
Αρα την "επίμαχη" παράσταση ,(ουτε κιέγω δεν την ειδα συνήθως παρακολουθω μόνο καποιες παραστασεις χορου και φέτος καμιά) (-;
την ειδαν σ΄αυτές τις δύο παρουσιάσεις, οσοι την ειδαν.
Το οτι επιμεινατε σε ενα "τέχνασμα" για να δειξετε οτι τα σύμβολα (εθνικα, ιδεολογικα κλπ)
οταν προσβάλονται, με οποιοδήποτε τροπο( ειτε μέσω της τέχνης η με οποιον αλλο τρόπο) γίνονται αιτία για να "δραστηριοποιηθουν" οι οποιες πολιτικές δυνάμεις
τονιζοντας ειτε τα εθνικα στοιχεια (απο την Ιστορια του εθνους) ειτε τις κοινωνικες ευαισθησίες για κάποιους αγώνες που δόθηκαν απο ορισμένους ανθρώπους και εγιναν σύμβολα,
γεγονός που
δεν αναιρεί την ταύτιση τους, εν τέλει και που αποδεικνύει ενα πράγμα,
η μονολιθικοτητα της σκεψης δεν ειναι προνόμιο μόνο της μιας πλευρας στο ιδεολογικό πεδίο.
Πως να το κάνουμε, ΑΦ (-;
Μάλιστα φίλη Ένη. Αν κατάλαβα καλά μας λες: Κόκκινη σημαία εσείς, σβάστικα άσπρομαυροκόκκινη οι νεοναζί. Τι Λωζάνη, τι Κοζάνη, χιόνια η μια και χιόνια η άλλη! Δεν το είχαμε δει ποτέ έτσι. Για να τα λέμε όλα, μείναμε κάγκελο! ;-)
Τα λέμε
Ορέοι είσαστε,ΑΦ μα εσεις με το "αντι-κείμενο" που γράψατε λέτε οτι
αυτοι "υπερασπίζονται" τα "εθνικα σύμβολα" (γι΄αυτό και το απόσπασμα το δικό σας που εδωσα παραπάνω) που ομως αποπροσανατολίζει τους ανθρώπους της ελληνικης εθνικης κοινότητας, οπως σωστα λέτε,
σε μια αντιστοιχη περίπτωση προσβολης δικου μας συμβόλου, τι θα επρεπε να κάνει ο συντάκτης του κειμένου,
αυτό ζητατε με το ποστ σας, αν κατάλαβα καλά.
Και δεν κατάλαβατε καθολου καλά, η "ταυτιση" δεν ειναι αυτή που νομίζετε και κακως εκανες να την "ονοματίσεις" με τις σημαιες
ηταν ποτέ δυνατόν να κάνω μια τέτοια "εξομοιωση";;;;;;
Αυτό που υποστηρίζω ειναι οτι για κάθε ιδεολογικό τοπίο αν δεν επικρατει μια μετριοπάθεια οδηγει......στα ακρα ακόμα και της σκέψης.
Μιλαμε σαν να πρωτοβρεθήκαμε μόλις σήμερα, ειναι ποτέ δυνατόν; (-;
Όρε σύντροφοι μπάστα! (όχι σάσα)
Έχω τρία. Δυο ευτράπελα και ένα πιο σοβαρό.
νο1: πως λέγονται οι red hot chilli peppers στα "βορειοελλαδίτικα"; ΜΠΟΥΚΟΒΟ!
νο2: κάπου διάβασα ότι έχουμε την αγοραστική δύναμη του '79. Ωραία. Σε δυο χρόνια βγαίνει ο Αντρέας και θα χορτάσουμε χρήμα!
(σοβαρό): ρε αδέρφια! σώνει πια! Δεν υποτιμώ την ανησυχία σας, ούτε την ανάγκη να απαντήσετε στους αναγνώστες. Ούτε καν την πεποίθηση ότι έχουν σημασία οι αναρτήσεις του Π.Ι.Σ. Ούτε καν τη ζοχάδα από την μη απάντηση του Π.Ι.Σ. και του red notebnook. Αλλά μήπως ήρθε η ώρα να πάμε παρακάτω; Ξέρω, προσεγγίζω στο σημείο που θα πρέπει να μου πείτε "ε, αφού θεωρείς τα δικά μας ποστ εκτός επικαιρότητας, βγάλε κανα δικό σου". Όχι, ρε παιδιά. Δεν είναι αυτό το ζήτημά μου. Απλά αυτό εδώ το τσαρδί μας έχει συνηθίσει σε πιο "ζουμερά" πονήματα.
Όπως και να χει, καλή δύναμη σε όλους μας. Οι χίτες θέλουν το αίμα μας. Είναι ολοφάνερο πια.
συντροφικά,
Μάρκομ Ξ
Товариш Яков Федотович,
Είναι κρίμα που δεν θα επανέλθεις. Η συζήτηση είναι πολύ ενδιαφέρουσα και, επιπλέον, θα διατυπώσω κάποιες απορίες που θα άξιζαν κάποιας απάντησης. Θα σου ζητήσω να παίξεις για έναν γύρο ακόμα. It’s up to you.
Κατ’ αρχήν, για το εισαγωγικό μέρος τού σχολίου σου (αναφέρομαι στις δέκα πρώτες αράδες, πριν αρχίσεις το κλείσιμο απαριθμώντας τις παρατηρήσεις σου):
Βεβαίως και αυτή ήταν η πρόθεσή μας, να γίνει συζήτηση επί του ιδεολογικού φορτίου + επί του τρόπου που διαπραγματεύτηκε αυτό το ζήτημα ο ΠΙΣ. Σωστά το διέκρινες, ως μεγάλη μάρκα. Και, σκέφτομαι, ίσως κάποιες αντιφάσεις στα σχόλιά σου να οφείλονται, πέραν τής δυσκολίας που έχει για όλους τους αριστερούς το θέμα, και στο ότι συμμετείχες σε μία συζήτηση το πλαίσιο της οποίας δεν σου ‘‘καθόταν’’ καλά. Θα διαφωνήσουμε όμως στις εξειδικεύσεις που παραθέτεις.
α) Σε καμία περίπτωση δεν θέτουμε σε αμφισβήτηση αν αυτό το φορτίο μπορεί να χρησιμοποιεί ως όχημα στερεότυπα εθνικά ή άλλα. Θα ήταν και ανόητο. Στην ιδεολογική αντιπαράθεση αξιοποιούνται τα πάντα όλα. Και από τη Δεξιά, και από το flip side της, το Φιλελεύθερο ατομοκεντρικό κέντρο, και από την Αριστερά (εν προκειμένω σου θυμίζω: «Αντάρτης – κλέφτης – παλικάρι, πάντα είναι ο ίδιος ο λαός»).
β) Και σε καμία περίπτωση δεν βλέπουμε ‘‘ύποπτο χαρακτήρα’’ στην προκείμενη περίπτωση. Τι θα πει ‘‘ύποπτος χαρακτήρας’’, ορέ товарищ, και πού κολλάει αυτό με τη δική μας σκέψη, όπως τη βλέπεις και δύο χρόνια και; Η σκέψη μας είναι τού τύπου «βοήθεια χριστιανοί, μας την πέφτει η εβραιομασονία!»;;; Κανένας ύποπτος χαρακτήρας. Η ιδεολογία τής Κιτσοπούλου μάς είναι γνωστή από την εποχή που έγραφε στο Κοντέινερ, το μηνιαίο ένθετο της Ελευθεροτυπίας. Εχθρός κάθε συλλογικότητας, από τη μικρότερη, την οικογένεια, μέχρι τους οπαδούς μιας ομάδας και βέβαια των συλλογικοτήτων με εθνικά πρόσημα (εννοείται πως δεν εξαιρούσε τις ταξικές συλλογικότητες, αν και αυτό το έκρυβε). Περί αυτού πρόκειται. Το οποίο το ξέρει πολύ καλά ο ΠΙΣ. Κι αν δεν το ξέρει είναι πολιτικός μύωπας και καλύτερα να περιοριστεί να κολλάει αφίσες, αντί να τραβάει τέτοιου τύπου αναλύσεις. (Θυμήθηκα τώρα την περίπτωση του πολύ καλού αριστερού οικονομολόγου Ηλία Ιωακείμογλου που πήγε και συνέγραψε βιβλίο με το καρούμπαλο τη Σώτη: «Για τη σημαία και το έθνος». Μόνο που δεν είχε καταλάβει ότι όταν η Σώτη μιλάει για σημαίες, συμπεριλαμβάνει και την Κόκκινη! Το είχαμε καταλάβει εμείς, και δεν το είχε καταλάβει εκείνος! Πού να το πεις και να σε πιστέψουν!)
γ) Αυτό νομίζω έχει καλυφθεί από όσα γράφουμε στο β. Απλώς να επαναλάβω: δεν είναι θέμα προθέσεων (καλών ή κακών). Θέλει δεν θέλει ο κάθε καλλιτέχνης, το έργο του έχει κάτι από την ιδεολογία του (με την ευρύτερη έννοια τής λέξης).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Έχοντας ξεμπερδέψει με τα εισαγωγικά, προχωρώ …ακάθεκτος! ;-) Επειδή θέλω να κάνω διαφορετική ομαδοποίηση ζητημάτων από τη δική σου, θα αριθμήσω με γράμματα, για να μη μπερδευτείς εσύ ή όσοι τυχόν παρακολουθούν την κουβέντα μας.
Α. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί, από τη στιγμή που δέχεσαι ότι το επικοινωνιακό παίγνιο (θα μου επιτρέψεις να επιμείνω: όχι επικοινωνιακό παίγνιο, αυτή είναι μία λειτουργιστική προσέγγιση που αφήνει απ’ έξω την ουσία· ιδεολογική ζύμωση —ή μασάζ, αν προτιμάς μία λιγότερο ‘‘ξύλινη’’ γλώσσα— πιστεύω ότι είναι ακριβέστερη διατύπωση) κυριαρχεί, εξακολουθείς να δαπανάς μπάιτς για το πόσοι είδαν ή δεν είδαν την παράσταση. Ούτε καταλαβαίνω τι νόημα έχει το ποιόν τού κομιστή. Ο Γκαίμπελς ήταν κοντοστούπης, ναι; Να υποθέσουμε ακόμα ότι ήταν καταχραστής, μέθυσος και πλάκωνε και τη γυναίκα του στο ξύλο; Ωραία. Αν πούμε ότι είμαστε στη Γερμανία τού 1930, τι θα μας πρόσφεραν αυτά στην αντιμετώπιση του ιδεολογικού πολέμου που ενορχήστρωνε, εκτός ίσως από μία χοντροκομμένη προπαγάνδα για όσους είχαν χαμηλό IQ; Μια όμως και το έφερε η κουβέντα: Κάνεις λάθος! Δεν είναι ο κομιστής που άνοιξε τη συζήτηση! Ξέρεις ποιος την άνοιξε; Ο άγνωστός μας δημοσιογράφος τής Αυγής Λέανδρος Πολενάκης. Ο οποίος, στο φύλλο τής 5ης Αυγούστου (πάνω από ένα μήνα πριν βγει ο κομιστής!) έγραψε μία κριτική στα πολιτιστικά τής εφημερίδας. Λοιπόν, παρά το γεγονός ότι ο Πολενάκης είναι μάλλον άσημος (αν και κάτοχος εξαιρετικού πολιτισμικού κεφαλαίου) και όχι ένα από τα προβεβλημένα enfants terrible τής Κουμουνδούρου και του Ινστιτούτου Πουλανζάς σαν τον ΠΙΣ, παρά το γεγονός ότι ορισμένα σημεία τής κριτικής του με κάνουν να υποψιάζομαι ότι ίσως δεν ξέρει ακριβώς τι εστί Κιτσοπούλου, παρά το γεγονός ότι το κείμενό του είναι λιγότερο λόγιο από του ΠΙΣ, εν τούτοις είναι πολύ πιο σωστό και, προπαντός, πολύ πιο γενναίο, αφού ο Πολενάκης δεν μασάει τα λόγια του όπως ο κρυπτόμενος πίσω από το δαχτυλάκι του Πέτρος-Ιωσήφ Στανγκανέλης. Σου συνιστώ να το διαβάσεις.
Β. Όχι, από το ‘‘story’’ δεν μεταφέραμε τα «ελάχιστα πιο τρανταχτά στοιχεία». Μεταφέραμε τα ελάχιστα κύρια στοιχεία που το αποδίδουν συνοψιστικά. Και όχι, όπως εξηγήσαμε στα προηγούμενα σχόλιά μας, ο ΠΙΣ, στην προσπάθειά του να υποβαθμίσει το ‘‘story’’, απέκρυψε τα πιο κύρια από τα ελάχιστα κύρια στοιχεία που παρουσιάσαμε εμείς (ακριβώς για να φαίνεται πιο εύλογη η υποβάθμιση). Αν τον έχεις βαφτισιμιό, να μας το πεις, για να σου ευχηθούμε να σου ζήσει και να τον χαίρεσαι. ;-) Όχι όμως να μας βάζεις στο ίδιο τσουβάλι (επ’ αυτού του συγκεκριμένου σημείου)! ;-)
Γ. Διευκρινίζεις με κάθε σαφήνεια ότι δεν έχεις δει το έργο, επομένως δεν μπορείς να έχεις θέση επ’ αυτού. Σοφόν το σαφές. Φαίνεται όμως λιγότερο σοφό σε όποιον προσέξει (κι εγώ το πρόσεξα) ότι, παρά τις διευκρινίσεις σου, η απορριπτική σου άποψη για το έργο είναι ορατή και από κάποιον που του έχει απομείνει μόνο το 7.63% από τη συνολική (100%) ικανότητα όρασης. Τι παίζει εδώ; Να το αποδώσουμε στο ότι δεν σου ‘‘κάθισε’’ καλά, έτσι κι αλλιώς, το ποστ; ;-)
Δ. Γράφεις: Όμως αυτό που ( σωστά παρατηρείτε ) κυριαρχεί τελικά είναι το επικοινωνιακό παίγνιο το οποίο ,μετά το δημοσίευμα της πατσαβούρας του κομιστή ( και αυτό θα έπρεπε να σας βάλει σε σκέψεις , εσάς όσο και το κο ΠΙΣ ) απλώθηκε στα μήντια και τη μπλογκόσφαιρα με το "ένδυμα" της ελευθερίας της καλλιτεχνικής δημιουργίας ή τη φουστανέλλα των εθνοπατέρων. Σε τέτοια σκατά ΔΕΝ μπλέκεις χωρίς να λερωθείς λέφτηδες , ακόμα περισσότερο αν δεν αντιλαμβάνεσαι ότι πίσω και πέρα από όλα αυτά τα ορέα και μεγαλόστομα κρύβεται η δάγκα στα φράγκα.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Αυτό δεν το καταλαβαίνουμε εντελώς τελείως! Δηλαδή πότε πρέπει να εμπλέκεται η Αριστερά σε συζητήσεις που σχετίζονται με τις ‘‘αντιολοκληρωτικές’’ (αντιαριστερές) διακηρύξεις υπό το ‘‘ένδυμα’’ της ελευθερίας τής καλλιτεχνικής δημιουργίας ή με εκείνες που σχετίζονται με το εθνικό ζήτημα (μηδέποτε λήξαν). Όταν τις συζητάμε μεταξύ μας ή όταν απέναντί μας δεν υπάρχουν φιλελεύθεροι (υπέρ τής ελευθερίας του κεφαλαίου να γαμεί και να δέρνει) ή πατριδοκάπηλοι, αλλά αγνές και άδολες παραπλανημένες ψυχές χωρίς υλικά συμφέροντα; Ε τότε δεν θα πρέπει να εμπλέκεται ποτέ η Αριστερά σε τέτοιες κουβέντες, товариш! Διότι πάντα σε τέτοια ζητήματα ανακατεύονται πατσαβούρες, τσόλια, λινάτσες και σκατά! Εμείς θα απέχουμε και θα αφήσουμε τον κόσμο — δικό μας κόσμο!— έρμαιο αυτών των υποκειμένων;;;
Ε. Δεν καταλαβαίνουμε επίσης εντελώς τελείως πού είδες τη σαφή άποψη τού ΠΙΣ! Εξήγησα και έδειξα με το νι και με το σίγμα για ποιους λόγους ο ΠΙΣ μιλάει για το έργο χωρίς να λέει τίποτε! Αυτό που ‘‘διαπραγματεύεται’’ δεν είναι το έργο. Είναι οι δηλώσεις τής Κιτσοπούλου!!! Εν πάση περιπτώσει, δεν μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο για να σε πείσω (θα ήθελα όμως να μας την έλεγες αυτή τη θέση που κατ’ εσέ παίρνει) κι ούτε το κάνουμε ζήτημα.
Εκείνο όμως που κάνουμε ζήτημα, και είμαστε μάλιστα και έτοιμοι να βγούμε και στα κεραμίδια σκούζοντας, είναι ο ισχυρισμός σου ότι δεν έχουμε θέση ή στόχευση ή δεν είναι καθαρό τι θέλουμε να πούμε, όλα αυτά μαζί. Θα το δεχόμουν, γιατί θα το θεωρούσα δικαιολογημένο, αν αυτό ήταν το πρώτο σχόλιο, πριν γίνει κουβέντα δηλαδή. Γιατί βέβαια στο ποστ υπήρχε μία ασάφεια, απολύτως ηθελημένη για λόγους που πολύ καλά καταλαβαίνεις, ως μεγάλη μάρκα. Αλλά τώρα;;; Μετά από τόση συζήτηση (συζήτηση που βέβαια πρέπει να συνδέεται στο μυαλό σου με όσα κουβεντιάζουμε και έχουμε πει εδώ και δύο χρόνια τώρα).
Δηλαδή, δεν εξάγεται με σαφήνεια η θέση μας, όταν γράφουμε:
Και γιατί δεν έβγαλε τσιμουδιά; Χαζός είναι ή αμόρφωτος; Όχι δεν είναι καθόλου χαζός (αφελής, ναι) και καθόλου αμόρφωτος. Ίσα-ίσα. Όμως (κοντολογίς) είναι εγκλωβισμένος στον ιδιότυπο, κοντόφθαλμο και ανόητο αντιεθνικισμό μιας Αριστεράς (πλην ΚΚΕ και ορισμένων τμημάτων τής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς) που νόμιζε ότι το έμφραγμα στην ταξική πολιτική μπορεί να ξεπεραστεί μέσα από τέτοιου τύπου κοσμοπολίτικα, φιλελευθερίζοντα μπαϊπάς.
Και δεν είναι κατανοητό τι υποστηρίζουμε όταν ισχυριζόμαστε ότι:
3: Αν νομίζεις ότι στο κάψιμο του κόσμου δεν συμπεριλαμβάνεται το γεγονός ότι οι πατριδοκάπηλοι χορεύουν επειδή, εκτός άλλων, η κυρά γάτα Αριστερά (όχι όλη, τα είπαμε παραπάνω) δεν έχει τη δική της αφήγηση για το Έθνος (κατά τη διατύπωση του Γ. Μαργαρίτη) διότι μαλακωδώς πιστεύει ότι το Έθνος ανήκει στον …Μιχαλολιάκο, νομίζουμε κι εμείς με τη σειρά μας ότι κάνεις λάθος.
Εγώ νομίζω ότι οι θέσεις μας και τα ωφέλιμα συστατικά που έχει η σούπα μας, που λες κι εσύ, είναι πεντακάθαρα. Όμως, φέρνοντας στο νου μου ότι δεν πολυγούσταρες το ποστ κι ότι ενεπλάκης σε μία συζήτηση που τη βρίσκεις άνευ νοήματος, σκέφτομαι: Ο товариш Яков δεν τα πρόσεξε αυτά, κι αν τα πρόσεξε, δεν κάθισε να τα ψειρίσει. Θέλει statement. Statement θέλεις, товариш; Ορίστε! Σαφές και εφαρμοσμένο στην περίπτωσή μας:
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Statement: Το μπλογκ αυτό σταθερά υποστηρίζει (σταθερά, αλλά μέχρι νεωτέρας, εννοείται) ότι το εθνικό ζήτημα (όπου έθνος-κράτος εκεί και εθνικό ζήτημα) πρέπει να αποτελεί μόνιμο αντικείμενο προβληματισμού και θεώρησης από την Αριστερά προκειμένου να συνθέτεται αρμονικά με το κοινωνικό (ταξικό) ζήτημα. Η παραπάνω ανάγκη παραγνωρίζεται για πολλούς και διάφορους λόγους από σημαντικό τμήμα τής ελληνικής και ευρωπαϊκής Αριστεράς. Επιπλέον, για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, αυτό το τμήμα της Αριστεράς, στην αδυναμία του να προωθήσει το κοινωνικό ζήτημα, καταφεύγει, εν είδει μπαϊπάς (ή ως προπέτασμα καπνού, συνεπούς, δήθεν, αριστεροσύνης) σε έναν ιδιότυπο αντιεθνικισμό που μοιάζει πολύ περισσότερο (έως, συχνά, ταύτισης) με τον αντιεθνικισμό τού φιλελεύθερου συρφετού (αναφερόμαστε στα επιτελεία και στους οργανικούς διανοούμενους του ρεύματος κι όχι στους αφελείς της βάσης), παρά με τον διεθνισμό, με τον οποίο και ελάχιστη σχέση έχει.
Εφαρμογή στο προκείμενο (στη συγκεκριμένη ανάρτηση): Τα φληναφήματα, τα μασημένα λόγια και τα μάμπο τζάμπο τού Πέτρου-Ιωσήφ Στανγκανέλη αποτελούν ένα τρανό παράδειγμα για την (αποκρυπτόμενη) υποβάθμιση του εθνικού ζητήματος, αλλά και την αδυναμία άρθρωσης μιας εθνικής αφήγησης με αριστερό πρόσημο. Και τι άλλο από υποβάθμιση και παραγνώριση της ανάγκης για σύνθεση εθνικού/κοινωνικού αποτελεί ο υποβιβαστικός, διαστρεβλωτικός και κάπως (με επιστημολογικό τρόπο) αποστειρωμένος χαρακτηρισμός του Αθανάσιου Διάκου ως απλώς εθνικού στερεότυπου, ενώ στην πραγματικότητα αποτελεί μία από τις εμβληματικότερες τις πιο ‘‘καθαγιασμένες’’ και, εννοείται, μυθοποιημένες μορφές του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα τού 1821; Μία υποβίβαση και (επιστημολογική) αποστείρωση που βέβαια δεν θα τολμούσε ποτέ να προσυπογράψει για την ανάλογη περίπτωση του Νίκου Μπελογιάννη (ανάλογη και όχι ισόμορφη, πονηρέ —ή χωρίς ξεκάθαρες τις διαφορές των δύο εννοιών στο μυαλό σου— Μαυροπρόβατε). Γι’ αυτό και δεν έβαλε τη τζίφρα του. Ούτε φυσικά και μας εξήγησε γιατί δεν τη βάζει. Πώς να το κάνει ο καημένος, χωρίς να βγάλει οφσάιντ το ίδιο του το άρθρο περί Αθανασίου Διάκου;;; Γίνεται; Δεν γίνεται! Διότι, αν υποστηρίζει ότι γενικά οι μύθοι πρέπει να απομυθοποιούνται, οφείλει τότε και να το εφαρμόσει γενικά και να χαρακτηρίσει τον Νίκο Μπελογιάννη αριστερό στερεότυπο. Αν, αντίθετα, πιστεύει στην επιλεκτική απομυθοποίηση (κανένα πρόβλημα από εμάς, είπαμε: άσπρη γάτα, μαύρη γάτα κ.λπ., κ.λπ.) είναι υποχρεωμένος να μας εξηγήσει τότε γιατί ο χαρακτηρισμός τού Αθανασίου Διάκου ως απλώς εθνικού στερεότυπου και η παρεπόμενη απομυθοποίησή του προάγει την περαιτέρω διείσδυση των αριστερών ιδεών στην ελληνική κοινωνία και το εργατικό και αριστερό κίνημα γενικότερα. Μ’ άλλα λόγια μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα! Έτσι, ο καλός σου ΠΙΣ προτίμησε να το παίξει ‘‘Κινέζος’’ —ή φρόντισε να λείπει σε ταξίδι για δουλειές…
Συνέπειες: Η αποκοπή τής Αριστεράς από ευρέα στρώματα ανθρώπων και η ‘‘παράδοσή’’ τους —με αριστερή υπογραφή στο διαβιβαστικό έγγραφο!— στα ιδεολογήματα που πλασάρουν οι αγύρτες πατριδοκάπηλοι και στη ‘‘γοητεία’’ που ασκούν στο λαϊκό φαντασιακό οι ‘‘macho’’ και ‘‘ριζοσπάστες πατριώτες’’ τής Χρυσής Αυγής…
Α ν τ ί ε π ι λ ό γ ο υ:
Αντί επιλόγου, βγαίνουμε …παραπονούμενοι στην αναφορά! :-)
Πρώτον, επειδή μας κατηγόρησες ότι ρίξαμε μπερντάχι. Σιγά το μπερντάχι! Ένα πείραγμα στον Μαυροπρόβατο με κλείσιμο ματιού (να τα βλέπουμε όλα! ;-) ) και η επισήμανση στην Ένη ότι έχει ξεστρατίσει. Άρα; Πού το είδες το μπερντάχι; Δεν πιστεύω να εννοείς τον …Λέλο που ψέλλισε κάτι περί …λογοκρισίας εις βάρος τού …ΚΠ!
Δεύτερον, επειδή τάσσεσαι κατά των γυμνών φωτογραφιών τής Λένας. Για να τα λέμε όλα, товариш, είναι τριζάτο θηλυκό. Γιατί πας να στερήσεις τα ματάκια μας από λίγη χαρά; :-) Και επιτέλους! Πότε έγινες συντηρίκλας; Εκτός κι αν ‘‘το παίζεις’’ έτσι, επειδή η κυρά σου (που λες κι εσύ) μπορεί να κόβει τίποτε βόλτες στο νετ, οπότε… ;-)
Увидимся
Φίλε Μαυροπρόβατε,
Εν προκειμένω, φαίνεται ότι ο Γιάκοβ ράβει κι εσύ κόβεις! Σε παραπέμπουμε πακέτο λοιπόν στο "σεντονάκι" που του ράψαμε σήμερα.
Δύο μόνο παρατηρήσεις (την πρώτη στην ‘‘κοπανάμε’’ en passant, απαντώντας σ' εκείνον, αλλά λίγα λόγια παραπάνω είναι αναγκαία):
Η πρώτη: Είναι τελείως άλλο πράγμα ο ισομορφισμός από αυτό που συνηθίζουμε εμείς: τις αναλογίες δηλαδή. Ο ισομορφισμός, το λέει και η λέξη, σημαίνει πανομοιότητα. Η αναλογία, απλή ομοιότητα. Φυσικά, ξέρουμε ότι όσο χρήσιμες είναι οι αναλογίες στην εξαγωγή συμπερασμάτων, άλλο τόσο επικίνδυνες είναι για εξαγωγή λανθασμένων συμπερασμάτων. Ο κύριος κίνδυνος είναι να αντλήσεις αναλογίες παρασυρμένος από φαινομενικές ομοιότητες, ενώ υπάρχουν δομικές ανομοιότητες. Έχω την εντύπωση ότι τα πηγαίνουμε καλά. Και σε άλλες περιπτώσεις αλλά και σ’ αυτή. Αν πιστεύεις ότι υπάρχουν δομικές ανομοιότητες στην αναλογία εθνικής συλλογικότητας με τους μύθους της και πολιτικής συλλογικότητας επίσης με τους δικούς της μύθους, είμαστε στη διάθεσή σου μέχρι να βγει ένας από το δωμάτιο! ;-)
Η δεύτερη: Όταν λέω είμαστε στη διάθεσή σου όμως, δεν εννοώ συνδικαλιές όπως αυτή:
Ο ισομορφισμός που επιχειρείς είναι αδύνατος, και ενδεικτικά είναι τα πραγματολογικά μαργαριτάρια περί «ολοκληρωτικού Λουκά» και «κρατιστές δημοσιογράφους του Ρ».
Ξέρεις πολύ καλά ότι αυτά που αναφέρεις ως ‘‘ενδεικτικά’’ είναι τελείως δευτερεύοντα και θα μπορούσαν να λείπουν χωρίς το παραμικρό πρόβλημα στην αναλογία (τα έβαλα μόνο και μόνο για να κάνω ένα όσο γινόταν πληρέστερο ‘‘αντί-γραφο’’, έτσι, ως στοίχημα με τον εαυτό μου, ως παιχνίδι, αν προτιμάς). Γιατί τότε τα αναφέρεις, ρε φίλε Μαυροπρόβατε; Άμα είναι να συζητάμε σοβαρά, να συζητάμε σοβαρά! Δε λέει, ρε γαμώτο, να καταφεύγουμε μεταξύ μας σε τέτοιες ντρίπλες! Δεν το καταλαβαίνεις;
Τα λέμε
Φίλη Ένη,
Η διατύπωσή σου με μπέρδεψε. Το παθαίνω συχνά. Δεν ξέρω αν φταίω εγώ ή εσύ ή και οι δύο και ποιος περισσότερο. Τεσπα, δεν χάλασε ο κόσμος. :-)
Μένω λοιπόν σε αυτό που γράφεις κλείνοντας:
Αυτό που υποστηρίζω ειναι οτι για κάθε ιδεολογικό τοπίο αν δεν επικρατει μια μετριοπάθεια οδηγει......στα ακρα ακόμα και της σκέψης.
Μπορείς να μας εξηγήσεις πώς εφαρμόζεται αυτό στην ιστορία τού ποστ;
Τα λέμε
Φίλε Μάρκομ Ξ,
Θα απαντήσω αργότερα. :-)
Τα λέμε
Φίλε Μάρκομ Ξ,
Λοιπόν, να ξεκινήσω από το εξής: Το σχόλιό σου ήταν μία από τις κύριες αιτίες που μας έκαναν να ανεβάσουμε το επιλογικό ποστ επί τού θέματος. Γιατί; Γιατί αισθανθήκαμε ότι η κρυπτικότητα αυτής τής ανάρτησης (κρυπτικότητα απαραίτητη κι όχι δικό μας καπρίτσιο), σε συνδυασμό με τα …σεντόνια της, δεν ήταν κι ό,τι καλύτερο για να καταλάβει κανείς τη στόχευσή μας. Όπως είδες τα διευκρινίζουμε χωρίς φόβο, αλλά με πάθος. Περιμένουμε από εσένα να σκεφτείς αν ήσουν λίγο υπερβολικός όταν έγραφες μπάστα κι ότι σας έχουμε συνηθίσει σε πιο ‘‘ζουμερά’’ πονήματα και να μας το πεις επίσης χωρίς φόβο, αλλά με πάθος. Εμείς πιστεύουμε ότι αυτό το πόνημα είχε ζουμί (φυσικά, δεν έχουν όλα, ορισμένα είναι νερόσουπες, που λέει κι ο ναρόντνι κομισσάρ! ;-) ). Όμως, αυτό είχε. Και έχω την εντύπωση ότι, αν σε ανησυχεί η πατριδοκαπηλία (το αν είναι ρητορικό, ξέρουμε ότι σε ανησυχεί), θα μετριαστεί η αρχική αρνητική σου εντύπωση. Περιμένουμε λοιπόν το νέο σου σχόλιο για να συζητήσουμε υπό το φως τών αποσαφηνίσεων που κάναμε.
Προς το παρόν, ένα μόνο σημείο θα θίξω από όσα αναφέρεις.
Σε διαβεβαιώνω ότι δεν έχουμε την παραμικρή προσωπική τσαντίλα επειδή εδώ ο Πέτρος, εκεί ο Πέτρος, πού είναι ο Πέτρος;. Στ’ αρχαία μας, στα Νέα μας, στα Μαθηματικά μας, που λένε. Μήπως έχουμε κανέναν προσωπικό ανταγωνισμό με τον Πέτρο και τον κάθε Πέτρο; Ή νομίζεις ότι είναι η πρώτη φορά που συναντάμε τέτοιου τύπου συμπεριφορές (και στο διαδίκτυο και στην πραγματική ζωή); Η τσαντίλα είναι για τα καμώματα των στελεχών. Όμως, παρά τα όσα πιστεύει ο εμμονικός και γι’ αυτό πολιτικά βλαξ Κωστής Παπαϊωάννου, και χωρίς να συμμεριζόμαστε απόψεις τύπου ΕΟΣ (κάψτε τα Γενικά Επιτελεία, δεν έχουμε βγει στο κλαρί τού διαδικτύου για να κάνουμε την πάπια, αλλά για να ζητάμε τα ρέστα (=λογοδοσία) από τον οποιονδήποτε θεωρούμε —ορθά ή λανθασμένα, αυτό θα το δείξει η …νεκροψία!— ότι λέει καμαρωτές παπαριές. Αυτό είναι όλο.
Άιντε, καλό βράδυ!
Τα λέμε
Λέφτηδες
Μια διαπίστωση και μερικά διαδικαστικού χαρακτήρα :
Διαπίστωση : πράγματι μετά τα εκτενή επεξηγηματικά η ΘΕΣΗ σας έγινε επιτέλους καθαρή. Το ζήτημα του πως η Αριστερά αντιλαμβάνεται τα εθνικά ζητήματα είναι πολύ σοβαρό και με ενδιαφέρει πολύ. Αλλά τη σχετική συζήτηση με έναυσμα το άρθρο του ΠΙΣ και το μεγαλούργημα της καλής κυριούλας δεν θα την έκανα ποτέ μου για τους λόγους που νομίζω έχω επαρκώς εξηγήσει.
τα minima επί της "διαδικασίας" :
α) Το επικοινωνιακό παίγνιο δηλαδή ξεκίνησε με το άρθρο του Λεάνδρου Πολενάκεως ;;;; και όχι με τη παρέμβαση του κομιστή ;;; παίδες , είπαμε ότι η Αριστερά έχει πλέον πολύ μεγαλύτερο ακροατήριο , αλλά να μη τρελλαθούμε κιόλας
β) Όταν θα μιλάτε με το μαυροπρόβατο για "ισομορφισμούς" και "αναλογίες" θα πρέπει να θεωρείτε δεδομένο ότι συζητάτε με όρους που τα δύο μέρη αντιλαμβάνονται με εντελώς διαφορετικό τρόπο
γ) Στο προηγούμενο σχόλιο μου έγραφα : "β) αν το ίδιο φορτίο υποκρύπτει σαφείς στοχεύσεις με ύποπτο χαρακτήρα " ... Εκεί ο όρος " ύποπτο" ΔΕΝ αφορούσε εσάς και επίσης μπορεί να μεταφραστεί ως "όχι αθώο"
δ)Δεν έχω άποψη για το έργο αλλά για το άτομο , άλλωστε το θέατρο για μένα έκλεισε με το Μπέκετ . Επίσης διαβάζωντας , βλέπωντας το υλικό περί της κυρίας που κυκλοφορεί αφειδώς στο νετ δεν εστίασα τη προσοχή μου στα φυσικά χαρακτηριστικά αλλά στο τρόπο δημόσιας "εκφοράς" τους . Με βάση ΑΥΤΟ κρίνω το άτομο. Τα "σεξιστικά" με αφήνουν αδιάφορο . Από τα ανωτέρω επίσης προκύπτει ότι ο "συντηρητισμός" μου είναι άλλου χαρακτήρα από αυτόν που μου καταλογίζετε :)
ε) για να καταλάβετε το ΚΥΡΙΑΡΧΟ ρόλο του επικοινωνιακού παιγνίου σκεφτείτε πώς και γιατί ο σύριζας έχασε τις τελευταίες εκλογές.
Αυτά και μένω , για να δω τι γράφετε στο επόμενο πόστ....
Γιάκοβ
Δημοσίευση σχολίου