–Allonsanfan! –Oui, mais pour aller où? ΣΤΟΝ ΤΥΡΝΑΒΟ ΑΔΕΡΦΙΑ(*) ΜΑΣ, ΣΤΟΝ ΤΥΡΝΑΒΟ!

(*) Θα μπορούσαμε να πούμε και ‘συντροφάκια’ μας, κατά την έκφραση μιας συντρόφισσας με την οποία συζητούσαμε τις προάλλες. (Δεν σας λέμε ποια. Η συζήτηση ήταν εντός της «οικογένειας»! ;-) ). Προτιμήσαμε, ως «παιχνιδιάρηδες», να «παίξουμε» με τον Μεγάλο Τσέχωφ, ο οποίος, είμαστε σίγουροι, θα μας συγχωρήσει.


Ο ΠΡΩΤΟΣ ΓΥΡΟΣ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ. Όλοι μίλησαν. Να μην πούμε κι εμείς σαν (ως) παιδιά τα δικά μας; Λοιπόν, πρώτα η γενική εικόνα.

Η πολιτική[1] κίνηση του ΓΑΠ «ή μας ψηφίζετε, ή εκλογές» δεν του «βγήκε». Αυξημένη κίνηση στις κάλπες δεν καταγράφτηκε (αν και η αποχή δεν είναι τόσο μεγάλη όσο εκ πρώτης εντυπώσεως δείχνει) τα δε ποσοστά του ΠΑΣΟΚ κατρακύλησαν περίπου στο ένα τρίτο από όσους ψήφισαν. Συνέπεια αυτού ήταν και η μείωση της διαφοράς των δυο κυβερνητικών κομμάτων, γεγονός που έδωσε μια ανάσα και κάποιο χρόνο στον Σαμαρά. Ο δικομματισμός υπολογίζεται σε κάτι ψιλά παραπάνω από το 65%, ο ΛΑΟΣ «κόλλησε», αν δεν τσούλησε και λίγο προς τα πίσω, η δε ΔΗΜΑΡ, πανελλαδικά, κατέγραψε ποσοστά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Φυσικά, σύμφωνα με όσα έχουμε πει δυο posts παραπίσω, μην περιμένετε να αθροίσουμε τα ποσοστά ΝΔ και ΔΗΜΑΡ στη λεγόμενη αντιμνημονιακή ψήφο. (Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευτο!).

Ας δούμε τώρα τα «δικά μας», τα της Αριστεράς, η οποία παρουσίασε συνολικά μια μικρή άνοδο. Ειδικότερα:

Είναι οφθαλμοφανές ότι το ΚΚΕ «επρώτευσε». Αυτό είναι και καλό και κακό. Καλό, γιατί η εδραίωσή του στην «πρώτη θέση» θα βοηθήσει εκείνους στο εσωτερικό του που πιέζουν για αλλαγή (μάλλον για έναρξη) στην πολιτική συμμαχιών —ξέρουμε ότι υπάρχουν. Κακό, επειδή ακριβώς αυτή η εδραίωσή του μπορεί να κάνει ακόμα πιο αδιάλλακτους τους «σκληρούς». Πού θα κάτσει η μπίλια; Για να τα λέμε όλα, η Υ.ΤΣΕ.Κ.Α. μας δεν έχει καταφέρει (ακόμα) να διεισδύσει στα άδυτα του Περισσού…

Καλά τα πήγε και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Φυσικά, όχι τόσο καλά όσο δείχνουν κάποια φουσκωμένα μυαλά αυτού του μετώπου που έσπευσαν να εκδηλώσουν την επιθυμία τους να γίνουν Χαλίφηδες στη θέση του Χαλίφη (ΣΥΡΙΖΑ). Αλλά, ποιος από την Αριστερά μπορεί να γκρινιάξει έντονα γι’ αυτό, χωρίς να εισπράξει την απάντηση «βγάλ’ τη σκούφια σου και βάρα με»;

Ο ΣΥΝ και, ευρύτερα, ο ΣΥΡΙΖΑ, έμεινε χοντρικά στα ίδια. Ο διεμβολισμός του ΠΑΣΟΚ από την κίνηση Μητρόπουλου δεν απέφερε τα αναμενόμενα, δεν πέσανε όμως και «ντομάτες»… Εκεί που ψιλοπέσανε ήταν στην «Ελεύθερη Αττική». Δηλαδή, στον Αλαβάνο. Καλείται να βγάλει τα σωστά συμπεράσματα. Τα οποία έχει όλες τις προδιαγραφές να τα βγάλει, υπό μια απαραίτητη προϋπόθεση: να «σκύψει» κάπως περισσότερο, ώστε να μπορεί να διακρίνει και τα «ψιλά γράμματα» της αριστερής πολιτικής…


ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ ΓΥΡΟ; Εξακολουθούν να ισχύουν τα όσα γράψαμε στο προεκλογικό post. Με μια εξαίρεση: τη Θεσσαλονίκη.

Εκεί —και στην Κεντρική Μακεδονία, ελέω Ψωμιάδη— φαίνεται ότι χτυπάει η «καρδιά» ενός οιονεί Μαύρου Μετώπου. Και στα Μαύρα Μέτωπα η Αριστερά οφείλει να είναι απέναντι. Καθαρά και ξάστερα. Πα να πει, φροντίζοντας να κάνει σαφές πως αυτό που την ενώνει με εκείνους οι οποίοι επίσης βρίσκονται απέναντι είναι μόνο το Μαύρο που αντιμάχονται. Ένα δηλαδή από τα χρώματα του κοινωνικοοικονομικού συστήματος που εκείνη και μόνο εκείνη θέλει να ανατρέψει…


ΚΑΙ ΤΩΡΑ; Σαν πολλή ώρα! Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη δημιουργία ενός Παναριστερού Μετώπου που θα βοηθήσει τους ανθρώπους αυτής της χώρας, αυτούς που ήδη υπάρχουμε κι εκείνους που θα έρθουν, να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Ο δρόμος δεν θα είναι εύκολος και τα πράγματα, κατά πάσα βεβαιότητα, θα επιδεινωθούν πριν αρχίσουν να βελτιώνονται! Όμως, οι θυσίες που θα απαιτηθούν θα είναι εθελοντικές, θα είναι για μας, και, πάνω απ’ όλα, θα είναι δίκαιες. Κι αν είμαστε όλοι μαζί, αν ο ένας είναι παραστάτης του άλλου, θα μπορέσουμε να αντέξουμε τις δοκιμασίες και να βγούμε στην άλλη όχθη.

Ανέφικτο; Ονειροφαντασίες τσογλαναραίων, όπως πρόσφατα μας έκαναν την τιμή (κυριολεκτούμε) να μας αποκαλέσουν πολιτικοί αντίπαλοι της Αριστεράς; Όχι! Αυτό το ανέφικτο το πέτυχαν οι σύντροφοι του Τυρνάβου! Όπου, όλες οι αριστερές δυνάμεις από κοινού, από το ΚΚΕ έως τον ΣΥΝ, συναντήθηκαν και συνυποστήριξαν, στη βάση κοινού προγράμματος, το ίδιο ριζοσπαστικό ψηφοδέλτιο, μένοντας έξω από τον β´ γύρο για 26 μόνο ψήφους!

Allonsanfan!


[1] Το ξέρουμε ότι αυτός ο χαρακτηρισμός θα ξενίσει και, ίσως, θα «ξινίσει» σε κάποιους δικούς μας. Επιμένουμε. Δεν μας ικανοποιεί ούτε το ‘δίλημμα’, ούτε το ‘εκβιαστικό δίλημμα’, ούτε η ‘μπλόφα’. Όχι γιατί η κίνηση αυτή δεν είχε και τέτοια χαρακτηριστικά. Αλλά γιατί, πρώτον, η Αριστερά δεν πρέπει να ξεχνάει πως όλα αυτά είναι σε τελική ανάλυση πολιτικά εργαλεία, με τα οποία, επιπλέον και δυστυχώς, φροντίζει συχνά η ίδια να εφοδιάζει τους αντιπάλους της. Για παράδειγμα: πόσο εύκολα θα έκανε αυτή την κίνηση ο ΓΑΠ, αν η Αριστερά ως παράταξη είχε ένα ενιαίο συνεκτικό πολιτικό σχέδιο απαλλαγής από το επαίσχυντο Μνημόνιο και το οποίο θα είχε φροντίσει να το προπαγανδίσει ώστε να εξασφαλίζει τη συναίνεση μιας «κρίσιμης μάζας»; Δεύτερον, γιατί κάποτε θα πρέπει να ξεστραβωθούμε και να διαβάσουμε τον «Ηγεμόνα» σωστά (έχουμε εξ άλλου ως βοήθημα και το «λυσάρι» του Μεγάλου Αntonio). Και, τρίτον, γιατί δεν μας αρέσει η αντικατάσταση της αριστερής πολιτικής με την ηθικολογία. Στο κάτω-κάτω, ποιες ιδέες έχουν μεγαλύτερη σχέση με την Ηθική από όσο έχουν οι ιδέες της Αριστεράς;