Κι εσείς λενινιστής κύριε Κανέλλη;

Όταν οι «εραστές της Ελευθερίας» αποδεικνύονται οπαδοί του «ερυθρόμορφου φασισμού»!..

ΠΡΩΤΟΣΥΝΑΝΤΗΣΑΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ του Ηλία Κανέλλη, εκεί, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν γίναμε τακτικοί αναγνώστες της «Εποχής», όπου αρθρογραφούσε τότε. Μετά, σύντομα, κάτι έγινε, κάπου διαφώνησε αυτός ή διαφώνησε η εφημερίδα μαζί του ή, το πιθανότερο, και τα δυο, κι έτσι τον χάσαμε για πολλά χρόνια. Μέχρι που τον ξαναβρήκαμε πέρυσι, συνεκδότη του «Athens Review of Books». Όσο τον διαβάζαμε εκεί —δεν χάναμε τεύχος—, τόσο απορούσαμε: τι στο διάβολο γύρευε σε μια εφημερίδα που κάτω από τον τίτλο της γράφει φαρδιά-πλατιά (και με κεφαλαία παρακαλώ!) «ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ, ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ»; Και, κυρίως, τι στο διάβολο γύρευε η εφημερίδα από δαύτον; Βεβαίως, οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να αλλάζουν γνώμη. Κομμουνιστές, ή, έστω, «συνοδοιπόροι», το 2001 ως αρθρογράφοι της «Εποχής», αντικομμουνιστές το 2009 ως εκδότες του Athens Review of Books και αρθρογράφοι —εσχάτως— των «Νέων» και του protagon.gr. Όμως (και πάλι: διάβολε!) ο Κανέλλης, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία, δεν είναι και κάνα πιτσιρίκι. Άρα, όταν αρθρογραφούσε σε κομμουνιστική εφημερίδα τα ’χε ήδη τα χρονάκια του. Τι διάβολο (τρίτη φορά, ούτε δαιμονισμένοι να ’μαστε!), τόσο αργά είδε το «φως το αληθινόν»; Εν πάση περιπτώσει, αυτά είναι ερωτήματα που θα πρέπει να απασχολούν τον ίδιο —ή την «Εποχή»…—, δεν πήραμε τον λόγο γι’ αυτά. Άλλο είναι το θέμα μας.


ΠΡΟΣΦΑΤΑ, Ο ΗΛΙΑΣ ΚΑΝΕΛΛΗΣ χώρισε τους δρόμους του από το ARB και προχώρησε στην έκδοση ενός άλλου μηνιαίου περιοδικού με τίτλο «the books’ journal» και την ίδια θεματολογία, πλην εμπλουτισμένη, όπως διευκρινίζεται στον υπότιτλο (γράμματα, τέχνες, ιδέες, πολιτική). Ήδη κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος το οποίο και σπεύσαμε να προμηθευτούμε από την «Πολιτεία», γλυτώνοντας 1,25 ευρώ από τα πέντε που κοστίζει. Είναι ευνόητο ότι το πρώτο κομμάτι που διαβάσαμε ήταν το σημείωμα του εκδότη, το editorial, όπως έχει επικρατήσει να λέγεται.

Εκεί λοιπόν διαβάσαμε, ανάμεσα στα άλλα που σκιαγραφούν τη γραμμή πλεύσης του νέου περιοδικού, τη «φιλοσοφία» του, κ.λπ., κ.λπ., και το εξής πολύ ενδιαφέρον σημείο (τα bold δικά μας, το ξέρετε πια):

«Πρωτίστως, διεκδικούμε την ελευθερία —στην έκφραση, στην αυτοδιάθεση, στο επιχειρείν. Τμήμα αυτής της ελευθερίας είναι η διαμόρφωση κουλτούρας διαλόγου, ο πόλεμος σε κάθε είδους λογοκρισία. Το Books’ Journal, έντυπο με σαφές και οροθετημένο ιδεολογικό στίγμα, είναι ανοιχτό σε όσους επιθυμούν να εκφράσουν τη διαφωνία τους, αρκεί να είναι τεκμηριωμένη με επιχειρήματα και πάντα στο πλαίσιο της λογικής: κατά τα άλλα είναι προφανές ότι δεν έχουμε τίποτα να συζητήσουμε με οπαδούς π.χ., των απόλυτων ολοκληρωτισμών του 20ου αιώνα, του χιτλερικού μίσους ή της σταλινικής βαναυσότητας —ούτε έχει νόημα να στήνουμε καβγάδες με όσους ισχυρίζονται ότι η ιδανική λύση για τη χώρα την εποχή της κρίσης θα ήταν η χρεοκοπία, η στάση πληρωμών και άλλες απίθανες δήθεν επαναστατικές λύσεις».


ΔΕΝ ΘΑ ΣΧΟΛΙΑΣΟΥΜΕ όλα όσα αναφέρει[1] στο συγκεκριμένο απόσπασμα ο Κανέλλης. Ούτε για το παμπάλαιο colpo grosso της εξομοίωσης του κομμουνισμού με το ναζισμό μέσω του παραλληλισμού Στάλιν και Χίτλερ, ούτε για την «αναβάθμιση» της άποψης για στάση πληρωμών σε …επαναστατική λύση! Όχι γιατί αυτά δεν είναι ζητήματα ανοιχτά για τα οποία δεν πρέπει συνεχώς να επιχειρηματολογούμε. Αλλά, γιατί χρειάζονται γενικότερη θεώρηση —ιδίως το πρώτο— κι όχι σε τόσο στενή σύνδεση με μεμονωμένα πρόσωπα (και μάλιστα τον Κανέλλη!). Θέλουμε να σχολιάσουμε μόνο τη «θρησκευτική ευλάβεια» την οποία επιδεικνύει ο ΗΚ προς την ελευθερία του λόγου.

Είναι η κλασική υποκριτική «θρησκευτική ευλάβεια» των φιλελεύθερων κάθε κοπής. Δηλαδή, είτε αυτών που έχουν προκύψει από δεξιόστροφο «τόρνο», είτε εκείνων που είναι προϊόν αριστερόστροφης (και πιο προηγμένης) «μηχανής». Όπου, συνοπτικά, έχεις δικαίωμα να πεις ό,τι θέλεις, αρκεί (αυτή δεν είναι η λέξη που χρησιμοποιεί ο Κανέλλης;) να συμφωνείς με το υπάρχον πλαίσιο σκέψης. Και, φυσικά (τι φιλελεύθεροι είμαστε;), έχεις κάθε δικαίωμα να βγάλεις το σκασμό, σε περίπτωση που διαφωνείς με αυτό! Σε περίπτωση που είσαι λίγο πιο «ζόρικος» και θέλεις να πεις και καμιά κουβέντα, έρχεται ο φιλελεύθερος Κανέλλης και σου λέει: «Να πας αλλού ρε! Δεν έχουμε να συζητήσουμε τίποτα μαζί σου! Ελευθερία λόγου, ναι! Αλλά όχι και για τους εχθρούς της Ελευθερίας!». Τι μας θυμίζει αυτό, τι μας θυμίζει ρε γαμώτο; Α ναι!


ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ την περίφημη αποστροφή του Λένιν την οποία απηύθυνε προς τους Μενσεβίκους και τους Σοσιαλεπαναστάτες το 1922 όταν αυτοί επέκριναν δημόσια τους Μπολσεβίκους για αντιδημοκρατικότητα και αυταρχισμό:

«Freedom yes, but for WHOM? To do WHAT?» («Ελευθερία ναι, αλλά για ΠΟΙΟΝ; Για να κάνει ΤΙ;»).


ΓΙ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΤΑΚΑ ο Λένιν θα σταυρώνεται αιωνίως από τους φίλους μας τους φιλελεύθερους! Γι’ αυτή την ατάκα τον θεωρούν ηθικό και θεωρητικό αυτουργό όσων έγιναν επί Στάλιν και ανιχνεύουν σ’ εκείνον τις ρίζες του Κακού! Κι αυτή την ατάκα έρχεται να υλοποιήσει στην καινούργια του επικράτεια ο γίγαντας της φιλελεύθερης σκέψης και ορκισμένος εχθρός κάθε «ολοκληρωτισμού» Ηλίας Κανέλλης! Και δεν φαίνεται να έχει κανένα πρόβλημα γι’ αυτό. Σωστά! Εκείνος κάνει ό,τι κάνει, επειδή θέλει να υπερασπίσει τον δικό του κόσμο, τον κόσμο της (αστικής) Ελευθερίας και Δημοκρατίας. Εμείς, έχουμε μεν το δικαίωμα να υπερασπιστούμε τον δικό μας (αλίμονο, φιλελεύθερος είναι, όχι χάπα χούπες!), μόνο όμως με …τριαντάφυλλα, τα οποία επιτρέπεται να είναι κόκκινα, όχι όμως και να έχουν αγκάθια. Διαφορετικά, είμαστε «κόκκινοι φασίστες»!...


ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ότι αυτή η λενινιστική απόκλιση του Ηλία Κανέλλη δεν θα περάσει στο ντούκου. Αναμένουμε να αναλάβει οσονούπω δράση για να τον βάλει στη θέση του ο Πάσχος! Ή η Σώτη! Ή το Γραφείο Τύπου της Δημοκρατικής Αριστεράς![2] Δεν μπορεί, κάποιος απ’ όλους αυτούς —κι από άλλους που ξεχνάμε τούτη τη στιγμή— θα το κάνει.

Όχι τίποτε άλλο. Για την Ελευθερία ρε γαμώτο!


[1] Για να τα εμπεδώσουμε, τα επαναλαμβάνει και στον δεύτερο καλύτερο Οδηγό Αγορών (και πουλημένων) της πόλης μας…

[2] Θα προσθέταμε και τον LLS, αλλά αυτό τον καιρό είναι απασχολημένος. Διαβάζει Zizek, Badiou και Μηλιό, υπό το πρίσμα βεβαίως της Χαγιεκικής σκέψης και, βεβαίως βεβαίως, πάντα εντός του πνεύματος του Μαρξ. Εσχάτως μάλιστα, τους συνθέτει και αρμονικότερα, καθώς παρακολουθεί ανελλιπώς Master Chef…


Η photo, από το protagon.gr