Υπέρ Πίστεως λόγος

ΚΑΤΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ συζητήσεις εδώ, κάτι το θαυμάσιο κείμενο της ομάδας «ΘΕΑΤΡΟ[Υ]ΚΟΣΜΟΣ» για το οποίο κάναμε λόγο πριν τέσσερις αναρτήσεις, κάτι ένα πιο παλιό, αλλά επίσης εξαιρετικό, μικρό κείμενο του Αντώνη από το Through the loophole [1] που αναδημοσίευσε στο Radical Desire, λέμε σήμερα να μιλήσουμε για ένα ζήτημα το οποίο η Αριστερά, από τη διετία της Μεγάλης Κατάρρευσης και μετά, το φοβάται όπως ο διάολος το λιβάνι! Λέμε να μιλήσουμε για το ζήτημα της Πίστης.

Μη σας ξεγελάει το κεφαλαίο π. Ούτε η εικόνα που έχουμε βάλει (τρελαινόμαστε για κάτι τέτοιες «παγίδες»!). Ο λόγος δεν είναι για τη μεταφυσική πίστη. Ο λόγος είναι για την αριστερή.


ΣΑΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ! —κάθονται και στα πρώτα θρανία άλλωστε… Ο Πάσχος, η Σώτη, ο Γεωργελές, ο Δήμου, ο Μάνος, ο Θεοδωράκης ο Σταύρος (γεια σου Σταύρο και κυρ-Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη!...), αλλά κι ο Ανδρουλάκης, κι ο Τέλλογλου, κι ο Γουσέτης κι ο Κούλογλου κι ο καθηγητής ο Γιάννης ο Βούλγαρης κι όλα τ’ άλλα «παιδιά» τέλος πάντων, πετάγονται σαν να τους χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα:

«Και τι διαφέρει η μια πίστη απ’ την άλλη; Κι εσείς εκεί έχετε καταντήσει! Πιστεύετε σ’ έναν κόσμο που δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο ως απάτη, όπως άλλωστε έδειξε και η Ιστορία, τα διδάγματα της οποίας παραβλέπετε σαν να είστε τυφλοί, παρά το ότι ορκίζεστε στον Ιστορικό Υλισμό!».

Κι από κοντά —από κοντά, αλλά από κάτω και πίσω— πολλοί περισσότεροι, θέσει, φύσει ή εν δυνάμει δικοί μας, κουνούν τα κεφάλια τους συγκατανευτικά και μας λένε: «ναι σύντροφοι, δυστυχώς, αυτή είναι η μαύρη αλήθεια…».


ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ σ’ όλα αυτά; Φυσικά και υπάρχει. Η διαστρέβλωση προϋποθέτει πάντα κάτι μη στρεβλό, κάποια αλήθεια! Και η αλήθεια στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πως είτε μιλάμε για μεταφυσική πίστη, είτε για πολιτική, είτε για οποιουδήποτε είδους πίστη, μιλάμε πάντα για την ίδια έννοια: αυτήν της πίστης, δηλαδή της εδραιωμένης, βαθιάς και αδιαπραγμάτευτης πεποίθησης. Λοιπόν, πού έγκειται η διαστρέβλωση, αν έχουμε στο νου τα «πρώτα θρανία», και πού η παρανόηση, αν αναφερόμαστε στους «από κάτω και πίσω»;

Μα στο ότι η εξέταση της έννοιας ‘πίστη’ δεν μπορεί να σταματάει εκεί που συμφέρει τα «πρώτα θρανία»! Δεν είναι αρκετό να εξετάζουμε κάτι, αντικείμενο, ζωντανή ύπαρξη ή έννοια, αδιάφορο, αρκούμενοι μόνο στα γενικά χαρακτηριστικά ή ιδιότητες που αυτό έχει. Γιατί, εν τοιαύτη περιπτώσει, θα καταλήξουμε να θεωρήσουμε ένα λιοντάρι και μια φάλαινα ομοειδή, ως θηλαστικά! Χοντρό; Χοντρό. Αλλά αυτό είναι με απλά λόγια το παιχνίδι που παίζουν οι διαστρεβλωτές. Και το οποίο, φυσικά, εφαρμόζεται σε πάμπολλες περιπτώσεις εν είδει εξομοιωτή, κατά τα καλά και συμφέροντά τους βέβαια. Με βάση αυτό το παιχνίδι, εξομοιώνονται «τα άκρα», με βάση αυτό το παιχνίδι κάθε τι καθολικό είναι «ολοκληρωτισμός», με βάση αυτό το παιχνίδι «όλοι ίδιοι είναι». Και, για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας, με βάση αυτό το παιχνίδι κι εμείς δεν είμαστε οι Λέφτηδες, όπως μας έβγαλε ο товариш Яков Федотович Павлов, αλλά οι …Παπαροκάδες!...


Για να τα λέμε όλα όμως, υπάρχει και μια άλλη αλήθεια στην οποία ποντάρουν οι εξομοιωτές της αριστερής πίστης με τη μεταφυσική.


ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ να αντιμετωπίσει κανείς όλα όσα δοκιμάζουν την πίστη του. Κοινή σε όλους τους πιστούς, πώς θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση οι πιστοί της Αριστεράς; Πώς θα μπορούσαμε να αποφύγουμε τέτοια κρούσματα ανάμεσά μας; Και σε ποια βάση είναι δυνατόν να υποστηριχτεί κάτι τέτοιο, εκτός μόνον από την άποψη που θέλει τους αριστερούς …Θεανθρώπους[2]; Μα ούτε κι έτσι τη γλυτώνουμε! Δεν είναι ο ίδιος ο Χριστός που είπε «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο»;

Έτσι συμβαίνει και σ’ εμάς. Κι επειδή εμείς δεν είμαστε Θεάνθρωποι, είναι πολλοί αυτοί ακόμα που αρνούνται να πιουν το πικρό ποτήρι της επανεξέτασης όλων των ζητημάτων που άνοιξαν οι εγκαθιδρυμένοι και υπαρκτοί[3] σοσιαλισμοί του 20ου αιώνα. Αλλά, δεν είμαστε και λίγοι —αν υπολογίσουμε και τους «κρυφούς»[4] — αυτοί που δεν αρνηθήκαμε να δοκιμάσουμε την πίστη μας, διερωτώμενοι και ερευνώντες.


ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΠΑΛΙ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΘΡΑΝΙΑ: Ναι αλλά δεν αποκηρύσσετε αυτούς που αρνούνται την επανεξέταση. Δεν τους στέλνετε στο πυρ το εξώτερον!

Φυσικά και όχι! Πώς θα μπορούσαμε να το κάνουμε; Πώς θα μπορούσαμε να τους θεωρούμε απόβλητους από το σώμα της εκκλησίας του Αριστερού Δήμου, μόνο και μόνο επειδή αρνούνται να αντιμετωπίσουν τη δοκιμασία της πίστης τους για μια κοινωνία δικαιότερη και καλύτερη, πίστη που, παρά τις διαφορετικές αντιλήψεις για το πώς πρέπει να είναι μια τέτοια κοινωνία, συμμεριζόμαστε κι εμείς; Κι αν κάναμε κάτι τέτοιο γι’ αυτούς, δεν θα έπρεπε να κάνουμε κάτι ανάλογο με όλους τους ανθρώπους που καθημερινά αρνούνται να μπουν στη δοκιμασία της επανεξέτασης ζητημάτων τα οποία, μέχρι χθες, θεωρούσαν δεδομένα; Θα υπήρχε τότε άνθρωπος στον οποίο να πούμε καλημέρα; Και το χειρότερο: Θα μπορούσαμε τότε να ξυριζόμαστε, κοιτώντας τον εαυτό μας στα μάτια;


ΕΝΤΑΞΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΜΙΣΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ των διαστρεβλωτών. Και ποια είναι η δική μας αλήθεια, η αλήθεια ημών των συγκεκριμένων Λέφτηδων στο ζήτημα της αριστερής πίστης; Δεν είναι μια, είναι κάμποσες.

Είναι ότι δεν τρώμε το παραμύθι της «απιστίας» των διαστρεβλωτών. Απλώς εκείνοι πιστεύουν στο υπάρχον, κι εμείς στο ελευσόμενο και «μη εισέτι είναι».

Είναι η αποδοχή του γεγονότος ότι, όσο πιστεύουμε σε ό,τι πιστεύουμε, δεν θα περάσει μέρα να μη δοκιμαστεί η πίστη μας.

Είναι ο συμβιβασμός με τις μηδενικές εγγυήσεις που μας παρέχει η Ιστορία για την επιτυχία και την πραγμάτωση των επιδιώξεών μας και των ονείρων μας.

Είναι η συμφιλίωση με τη σχιζοφρενική ιδέα ότι, αν και Παράδεισος δεν υπάρχει (τουλάχιστον επί γης…), ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να βαδίζει προς αναζήτησή του.

Και τέλος, είναι η συμφιλίωση με τη φρικτή γνώση της δισυπόστατης φύσης των ανθρώπου: Ζώο-άνθρωπος και Άνθρωπος-άνθρωπος.

Αυτή η φύση που του επιτρέπει να πέφτει.

Η ίδια που του επιβάλλει να σηκώνεται!


[1] Γράφοντας αυτό το post είδαμε ότι ο Αντώνης έριξε τον βασιλιά του κάτω στο ταμπλώ και έδωσε τέλος στην παρτίδα. Καλά, εμείς έχουμε βρει τον τρόπο να λέμε εδώ κ α ι τον καημό μας ή να βγάζουμε τον ατμό μας. Εκείνος πού θα ακουμπάει τώρα τον δικό του πόνο;

[2] Συχνά, αυτό είναι μια ιδέα που προωθείται τεχνηέντως από τους εχθρούς μας. Το σκεπτικό είναι απλό: σε ανεβάζω στο βάθρο, για να σε βρω «λίγο» και να σε γκρεμίσω από εκεί. Η τραγωδία είναι ότι η Αριστερά τους στρώνει συχνά το χαλί για να το επιχειρούν με σημαντικές πιθανότητες επιτυχίας…

[3] Όπως υπήρξαν στις συγκεκριμένες συνθήκες της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου και των αντίστοιχων ιστορικών συγκυριών.

[4] ;-)


Η photo, από το thedailygreen.com