Μερικά αυτονόητα συμπεράσματα από μια πολύ δύσκολη συζήτηση

Ύστερα από τρεις αναρτήσεις, ολοκληρώθηκε η ανάλυση από τη μεριά μας και η συζήτηση με όσους και όσες αναγνώστες και αναγνώστριες θέλησαν να πάρουν τον λόγο σχετικά με το ζήτημα που άνοιξαν οι πρόσφατες απολύσεις εργαζομένων στην «Τυποεκδοτική». Ανοίξαμε το θέμα με μια εισαγωγή, συνεχίσαμε με το πρώτο, γενικότερο ζήτημα της συνέπειας ή της ασυνέπειας των αριστερών προς τις ιδέες τους και κλείσαμε με αυτό τούτο το θέμα των συγκεκριμένων απολύσεων, τοποθετώντας το σε ένα ευρύτερο πλαίσιο που συνοδευόταν από την αντίστοιχη προβληματική.

Με το σημερινό post δεν θέλουμε να ανακυκλώσουμε τη συζήτηση. Ό,τι ειπώθηκε, ειπώθηκε. Θέλουμε όμως να την πάμε λίγο παραπέρα από την «Τυποεκδοτική» και το ΚΚΕ, πέρα από τον βίο και την πολιτεία τους, πέρα από τον βίο και την πολιτεία οποιουδήποτε άλλου κόμματος ή οργάνωσης της Αριστεράς. Εξ άλλου, το έχουμε πει κατά καιρούς, άλλες φορές και με άλλες αφορμές: Δεν σηκώνουμε εδώ τη σημαία κανενός κόμματος. Τις σηκώνουμε όλες! Κι όσο κι αν μας συγκινεί —και γι’ αυτό μας θαμπώνει— το κόκκινο χρώμα τους, προσπαθούμε να μη το αφήνουμε να θολώνει τόσο τη ματιά μας, ώστε να μη διακρίνει τους λεκέδες που έχουν επάνω τους…

Να πάμε τη συζήτηση παραπέρα; Μάλλον, ούτε αυτό. Ούτε η συζήτηση είναι αυτό που θέλουμε κυρίως να πάει παραπέρα. Εκείνο που θέλουμε να πάει παραπέρα είναι η σκέψη μας. Η σκέψη όλων μας. Όλων δηλαδή εμάς των αριστερών, που πιστεύουμε ότι η Αριστερά δεν είναι για να συμπληρώνει τον κόσμο της φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής κεφαλαιοκρατικής δημοκρατίας, αλλά για να τον αλλάξει.

Ας πάμε λοιπόν να δούμε δυο συμπεράσματα που βγάλαμε εμείς και τα οποία —συγχωρείστε μας την αλαζονεία, αν το δείτε έτσι— τα θεωρούμε αυτονόητα καθώς προκύπτουν οφθαλμοφανώς.

Συμπέρασμα 1ο: Λαμπερές απουσίες

Στο τελευταίο, «ρωσόγλωσσο» post τής «τριλογίας» μας, ασκήσαμε κριτική κυρίως στο άρθρο της «Κόντρα». Δευτερευόντως στο κείμενο του Αντώνη (Radical Desire) και, πιο συνοπτικά, στην «ΕΟΣ» και στην «Πάσα». Το όλον, τέσσερις επώνυμες αναφορές.

Πόσοι από τις συλλογικότητες ή τα άτομα (στην περίπτωση του Αντώνη) εμφανίστηκαν εδώ; Σημειώσαμε μόνο ένα (αριθμός: 1!) «παρών»: αυτό της ΕΟΣ.

Για την απουσία του Αντώνη δεν έχουμε να πούμε ούτε κιχ! Είναι απόλυτα δικαιολογημένη (άσχετα αν εκκινεί από άδικους κατά την άποψή μας λόγους): οφείλεται στη δεδηλωμένη του απόφαση να μη σχολιάζει εδώ, εξ αιτίας κάποιων συγκρούσεων τού παρελθόντος που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τα ζητήματα που κριτικάραμε. Οι άλλοι;

Ας πάρουμε πρώτα την «Κόντρα». Γιατί δεν ήρθαν εδώ να αναπτύξουν τα αντεπιχειρήματά τους; Δεν έχουν; Φυσικά και έχουν! Συνεπώς; Γιατί δεν προσήλθαν να τα αναπτύξουν, ή, έστω, γιατί δεν ανέβασαν κάποια απάντηση στο site τους;

Μας θεωρούν μιάσματα; «Σταλινικούς»; Κόκκινους φασίστες; Ας ερχόντουσαν να το πουν ευθέως και όσο θυμωμένα[1] ένιωθαν. Το blog μας είναι απόλυτα ελευθερόφρον και θα μπορούσαν να μιλήσουν ανεμπόδιστα.

Η ΕΟΣ, της οποίας το post ήταν στην ουσία αναδημοσίευση του δικού τους άρθρου με μια μικρή εισαγωγή εφτά – οκτώ γραμμών, είχε την απαιτούμενη ευθύτητα —και την παλληκαριά[2] που αυτή συνεπάγεται— να διατυπώσουν τις σφοδρές αντιρρήσεις τους. Εκείνοι που ήταν και οι αρχικοί συγγραφείς; Μήπως ήθελαν να δείξουν την περιφρόνησή τους; Και γιατί δεν έγραψαν έστω αυτό; Π.χ.: «Δεν αξίζετε φράγκο! Μόνο περιφρόνηση».

Ανταλλάξαμε κάποια emails (για άσχετο με όσα συζητάμε εδώ ζήτημα) μετά την ενημέρωση που τους κάναμε για την κριτική μας. Σε ένα από αυτά κατέληγαν: «Επί της ουσίας, οψόμεθα...». Μα ούτε αυτό δεν μπήκαν στον κόπο να στείλουν ως σχόλιο! Καλά, εμάς δεν μας θεωρούν άξιους ούτε καν για κάτι τέτοιο. Τους αναγνώστες αυτού του blog; Την ίδια άποψη έχουν και γι’ αυτούς; Ή πιστεύουν ότι ένα πολιτικό blog είναι οι διαχειριστές του, αυτοί δηλαδή που κρατάνε τα κλειδιά κι όχι και, κυρίως και, οι αναγνώστες του; Έτσι αντιλαμβάνονται την αυτονομία, την οποία και υπερήφανα ασφαλώς αντιπαραθέτουν προς τις καταναγκαστικές πρακτικές του ΚΚΕ, οι φίλοι της «Κόντρα»; Ως αυτάρκεια; Αν την αντιλαμβάνονται έτσι, με όλο το σεβασμό, τους λέμε: Να τη βράσουμε τέτοια αυτονομία!

Να έρθουμε τώρα στην άλλη λαμπερή απουσία, της «Πάσας». Να σημειώσουμε εδώ —και να σχολιάσουμε λίγο— ότι η απορία μας δεν αφορά στη μη απάντηση εκ μέρους τους ως συλλογικότητας. Από μια συζήτηση που κάναμε στο blog τους, μάς έχει γίνει σαφές ότι έχουν δυσκολία να τοποθετηθούν ως συλλογικότητα. Δηλαδή, οι φίλοι της «Πάσας» έχουν φτιάξει μια συλλογικότητα, η οποία βρίσκεται σε αδυναμία να εκφραστεί ως …τέτοια! Προφανώς, από την πολλή αμεσοδημοκρατία, οι φίλοι έχουν χάσει και την …ίδια τη δημοκρατία! … Τι να πει κανείς εδώ; Τίποτα να μη πει. Να ελπίζει μόνο (φίλοι είναι), να τη βρουν κάποια στιγμή αυτή την αγνοούμενη προς το παρόν δημοκρατία· πράγμα που είναι βέβαιο, με την προϋπόθεση όμως ότι θα την ψάξουν…

Εντάξει λοιπόν. Γι’ αυτούς τους λόγους, δεν σχολίασαν ως συλλογικότητα. Ως άτομα; Τόσο δύσκολο ήταν να έρθει εδώ, έστω και ένα άτομο που εντάσσεται στη συγκεκριμένη ομάδα και να πει την προσωπική του άποψη και να μας απαντήσει σε κάποιες απορίες που διατυπώσαμε; Ούτε καν αυτός ή αυτή που είχε την πρωτοβουλία της αναδημοσίευσης του άρθρου της «Κόντρα»;

Στο ενημερωτικό για την κριτική μας σχόλιο που τους είχαμε στείλει, γράφαμε τα εξής:

Φίλοι του «Δώσε πάσα»,
Πριν από λίγο, ανεβάσαμε μια ανάρτηση για το ζήτημα των απολύσεων στην «Τυποεκδοτική». Σ’ αυτήν ασκούμε ονοματισμένη κριτική και σ’ εσάς. Εσείς μεν δεν είστε υποχρεωμένοι να μας διαβάζετε, εμείς όμως είμαστε υποχρεωμένοι να σας ενημερώσουμε. Κάθε διάλογος, αντίλογος, κ.λπ., κ.λπ., όχι απλώς ευπρόσδεκτος αλλά και επιθυμητός.
Τα λέμε

Ο φίλος που μας απάντησε, μας απάντησε με τα παρακάτω λόγια (συν μια εικόνα):

Φίλοι του Left G700
ευχαριστούμε για την ενημέρωση (σας διαβάζουμε;-)

Παιδιά, για να τα λέμε όλα, μας αρέσει που μας διαβάζετε. Και μας αρέσει που μας κλείνετε το μάτι φιλικά. Αλλά, για να πούμε και τη μαύρη αλήθεια, αφού τα λέμε όλα, δεν είναι αυτός ο καημός μας.

Να συζητάμε κιόλας παιδιά, να συζητάμε. Αυτός είναι ο καημός μας!

Συμπέρασμα 2ο: Άλαλα τα χείλη των αριστερών

Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, το τελευταίο σχόλιο στο «ρώσικο» post είναι ένα δικό μας προς μια φίλη που στην τρίτη και τελευταία ανάρτηση επί του θέματος πήρε τον λόγο πρώτη – πρώτη. Το σχόλιό μας τελειώνει με το εξής ερώτημα:

Πες ότι ανασταίνεται ο Μαρξ (ή ο Μπακούνιν) και μ' ένα μαγικό ραβδί μεταμορφώνει την ‘‘Τυποεκδοτική’’ σε κομμούνα.

Τι θα πρότεινες εσύ, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης όπως η τωρινή, στη Γενική της Συνέλευση να γίνει, για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που αυτή η κρίση δημιουργεί στα μέλη της κομμούνας;

Αυτό το ερώτημα, πριν φτάσουμε στο σημείο να το διατυπώσουμε έτσι «θεατρικά», το θέσαμε προς όλους και με όλους σχεδόν τους τρόπους, ξανά και ξανά, τόσο στο post, όσο και στον διάλογο που ακολούθησε.

Εμείς το θέσαμε, εμείς το ακούσαμε! Δεν κατετέθη η παραμικρή απάντηση. Έστω και πλαγίως, έστω και υπαινικτικά, έστω και με μισά ή μασημένα λόγια. Τίποτε. Nothing. Rien. Nichts. Ούτε καν από τον ανώνυμο φίλο που θεωρεί τα εγχειρήματα τύπου Marinaleda το Κλειδί του Παραδείσου (αν και γι’ αυτόν ισχύει το nada…).

Όσοι πιστοί (και καλοπροαίρετα άπιστοι) προσέλθετε…

Σήμερα, νωρίς το πρωί, ο Αντώνης του Radical Desire ανέβασε ένα εμπνευσμένο και θαυμάσιο κείμενο, έργο της ομάδας «ΘΕΑΤΡΟ[Υ]ΚΟΣΜΟΣ»[3] και το δεύτερο μέρος ενός τρίπρακτου. Φέρει τον τίτλο «Μακάριοι οι φτωχοί. Πράξη δεύτερη: Θωμάς ο άπιστος». Όσο άσχετο είναι φαινομενικά με τα ζητήματα που μας απασχόλησαν τις τελευταίες ημέρες, τόσο σχετικό είναι στην πραγματικότητα!

Μακάρι να το διάβαζαν όλοι όσοι σχολίασαν εδώ. (Κατά σειρά «εμφανίσεως», από την αρχή της «τριλογίας»: Ο george, η λ.κ., Ανώνυμος, ο zalion, ο elf at bay, ο Γιώργος (Λευκάδα), ο Σπίθας, ο Παρατηρητής, η Δήμητρα, ο товариш Яков Федотович Павлов, οι φίλοι της ΕΟΣ, ο dimitris t). Μακάρι να το διάβαζαν όσοι διάβασαν την «τριλογία» μας, χωρίς όμως να σχολιάσουν. Μακάρι να το διάβαζαν όλοι οι αριστεροί. Και ναι! Χίλιες φορές ναι, κι ας τον στενοχωρήσουμε (νομίζουμε πως τουλάχιστον ξέρει ότι δεν είναι αυτό ο σκοπός μας):

Μακάρι να το «διάβαζε» κι ο ίδιος ο Αντώνης!

Επίλογος: The remake of a scene

Στην παλιά, υπέροχη ταινία του Όλιβερ Στόουν «Platoon» υπάρχει μια σκηνή εξαιρετικής σημασίας, κατά την άποψή μας. Είναι η σκηνή όπου ο «κακός» επιλοχίας Μπαρνς (Tom Berenger) κατεβαίνει στο αμπρί στο οποίο είναι μαζεμένοι όλοι οι φαντάροι που τον μισούν, μαζί με τον «καλό» λοχία Ελίας (Willem Dafoe). Μαστουρωμένοι, ακούνε «σκληρή» μουσική και κλαίνε τη μοίρα τους και την ανημπόρια τους να την αλλάξουν. Ο Μπαρνς, που ξέρει ότι τον μισούν έως θανάτου, τούς προκαλεί ανοιχτά και στα ίσα, δείχνοντας ταυτόχρονα και την απέραντη περιφρόνησή του:

«Εδώ είμαι. Κάντε το. Σκοτώστε με».

Και λίγο αργότερα, αφού κανείς δεν απαντά στην πρόκληση εκτός από τον Τέιλορ (Charlie Sheen), μετά τη συμπλοκή μαζί του —συμπλοκή από την οποία ο Μπαρνς βγαίνει νικητής—, καθώς φεύγει, φτύνει την τελευταία δηλητηριώδη φράση:

«Death? What do you know about death?».

Αυτή λοιπόν τη σκηνή, την ξαναγυρίζουμε.

Στη θέση των μαστουρωμένων και κακομοιριασμένων φαντάρων, βάζουμε όλους τους «ασυμβίβαστα συνεπείς» αριστερούς που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους και που έχουν ως πρώτο μέλημα να μετράνε την «προδοσία» των άλλων αριστερών (εξαιρώντας τον εαυτό τους φυσικά) και να τους αφορίζουν, κουνώντας το δάχτυλο. Ακριβώς όπως το συνήθιζε ο Γενικός Εισαγγελέας Vyshinsky...

Και στη θέση του «κακού» επιλοχία Μπαρνς, βάζουμε τον Μεγάλο Κακό, τον Μεγάλο Αποδιοπομπαίο Τράγο, τον άνθρωπο που έγινε το Πτυελοδοχείο όλων των αριστερών και το απέραντο Πεδίο εναπόθεσης των πάσης φύσεως προβολών τους και το Μεγάλο Πλυντήριο των δικών τους λαθών και ανομημάτων. Ναι, σωστά καταλάβατε! Στη θέση του Μπαρνς, βάζουμε τον Ιωσήφ Στάλιν! Και τον βάζουμε να λέει:

«Практика? Что вы знаете о практике?»[4]


[1] Θυμόμαστε πάντα αυτό που μας είχε πει ένας φίλος, ο Γιούρι Γκαγκάριν, ο οποίος σχολίαζε εδώ παλαιότερα και που, με λύπη μας, έχει καιρό να φανεί. Μας είχε πει (περίπου): «Ακόμα και ο θυμός στη συζήτηση, έχει κάτι θετικό. Δείχνει ότι υπολογίζεις τον άλλο τόσο, ώστε να σε θυμώνει η διαφωνία του».

[2] Λέξη που αναφέρεται στο αντρικό φύλο, αλλά με άρθρο γένους …θηλυκού! Ας το έχουν υπ’ όψη τους, τόσο οι μάσκιουλιν όσο και οι φεμινίστριες…

[3] Αν και στον καίριο διάλογο του τέλους μεταξύ Θωμά και Ιωάννη, ο Θωμάς έχει μιλήσει μέσω του Gödel, ενός εκ των τριών συντακτών του Radical Desire (Αντώνης και Demos οι άλλοι δυο).

[4] «Πράξη; Τι ξέρετε εσείς από πράξη;».


Η photo, από το listal.com