Чья бы корова мычала 2: Ложные коммунистов уволены с работы людей! [Κοίτα ποιοι μιλάνε 2: οι ψευτοκομμουνιστές που απολύουν κόσμο!]

«TЫ!» (Ты τоварищ… уволен!) [«ΕΣΥ!» (Eσύ σύντροφε… απολύεσαι!)]

Τα γεγονότα είναι αναμφισβήτητα: Στα τέλη του καλοκαιριού μάς ήρθαν τα μαντάτα (μαχαιριές π’ ανάθεμά τα): Απολύσεις στην «Τυποεκδοτική», την εκτυπωτική επιχείρηση του ΚΚΕ. 20 τον Ιούλιο και 20 κάθε μήνα μέχρι τον Οκτώβριο. Όπως ήταν αναμενόμενο το διαδίκτυο πήρε φωτιά! (Αν εισάγετε στην αναζήτηση ‘απολύσεις στην Τυποεκδοτική’, θα νιώσετε τη θερμοκρασία της…). Ύστερα, στις 6 Σεπτεμβρίου, στην πρωινή εκπομπή της ΝΕΤ, η Αλέκα Παπαρήγα επιβεβαίωσε τις απολύσεις και τις αιτιολόγησε ως εξής:

«Είναι επιχείρηση που δρα μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής αγοράς και επομένως έχει όλες τις αντίστοιχες δυσκολίες. Σε όλες τις επιχειρήσεις του κλάδου γίνονται απολύσεις. Είμαστε στόχος μιας επίθεσης που μας παρουσιάζει ως μια κερδοφόρα επιχείρηση. Εμείς έχουμε μεγάλη συρρίκνωση των εργασιών μας. Εμείς παλεύουμε κατά του καπιταλισμού. Θα κλείσουν και μεγάλες επιχειρήσεις. Μας περιμένουν στη γωνία με επιθέσεις των τελευταίων χρόνων που αφορούν στην Τυποεκδοτική».
 
Εδώ είμαστε λοιπόν! Το Κόμμα της Εργατικής Τάξης απολύει εργαζόμενους! «Τι χρείαν άλλην μαρτύρων έχομεν;».

Τι χρεία; Μεγάλη!
 
Ι. Товарищи, мы говорим с вами! [Σύντροφοι, σ’ εσάς μιλάμε!]

Δεν θα απασχοληθούμε με τις κριτικές που μυρίζουν αντικομμουνισμό από μίλια μακριά, όπως λόγου χάρη αυτήν του Super Star του υπέρ της Ελευθερίας αγώνα Πάσχου Μανδραβέλη. Θα ασχοληθούμε με την κριτική εξ αριστερών, όπου, και επιφανειακή σκέψη είδαμε, και αμηχανία, και σύγχυση όχι αμελητέα η οποία και οδήγησε στην ουσία την κριτική εκτός θέματος.

Και θα ισχυριστούμε και θα προσπαθήσουμε να τεκμηριώσουμε την άποψη ότι, απ’ όσο είδαμε τουλάχιστον εμείς (γιατί βέβαια δεν είμαστε μηχανή …ανάγνωσης!), η εξ αριστερών κριτική περισσότερο κάρβουνο στα καζάνια της αντιαριστερής προπαγάνδας έριξε (χωρίς φυσικά πρόθεση για κάτι τέτοιο), περισσότερο τη σύγχυση συντήρησε, παρά φώτισε το πρόβλημα που προέκυψε.

ΙΙ. В чем проблема? [Ποιο είναι το πρόβλημα;]

Εννοούμε ποιο είναι το γενικότερο πρόβλημα μέσα στο οποίο εντάσσονται οι απολύσεις; Με φιλοσοφική ορολογία, αν ό,τι συνέβη στην «Τυποεκδοτική» αντιπροσωπεύει το είδος, ποιο είναι το γένος;

Νομίζουμε ότι το γένος κρύβεται στο εξής απλό ερώτημα:

Μπορείς να αλλάξεις το είναι σύμφωνα με το δικό σου δέον και ταυτόχρονα να διατηρηθείς απολύτως εκτός τού υπάρχοντος είναι, χωρίς όμως και να περιπέσεις στην κατηγορία τού μη όντος, οπότε, ως μη ων, ουδεμία αλλαγή είσαι σε θέση να επιφέρεις;

Και για να το προσγειώσουμε λίγο στο ζήτημα που εξετάζουμε εδώ:

Μπορείς να αλλάξεις το (καπιταλιστικό) είναι σύμφωνα με το δικό σου (σοσιαλιστικό) δέον και ταυτόχρονα να διατηρηθείς απολύτως εκτός τού υπάρχοντος είναι, χωρίς όμως και να περιπέσεις στην κατηγορία τού μη όντος, οπότε, ως μη ων, ουδεμία αλλαγή είσαι σε θέση να επιφέρεις;

Η αλλιώς, για να το κάνουμε ακόμα πιο «χειροπιαστό», έστω και καταφεύγοντας σε μια μεταφορά: Θα μπορούσε ποτέ η Θέτις να κάνει άτρωτο το γιό της τον Αχιλλέα βουτώντας τον στα νερά της Στυγός, αν δεν τον κρατούσε από τη φτέρνα; (Και η φυσική συνέπεια: θα μπορούσε ποτέ, ταυτόχρονα, να τον καταστήσει καθολικά άτρωτο από τη στιγμή που, ακριβώς επειδή τον κρατούσε από τη φτέρνα, εμπόδισε το νερό να τη βρέξει κι αυτή;).

Όποιον απαντά ναι έστω και σε μια από τις παραπάνω τρεις ερωτήσεις τον παρακαλούμε να σηκώσει το χέρι του (αφού όμως πρώτα το βάλει στην καρδιά του!).

ΙΙΙ. Не коммунисты построили мир! [Δεν έφτιαξαν οι κομμουνιστές τον κόσμο!]
 
Επειδή, για να τα λέμε όλα, δεν τρελαθήκαμε και να μετράμε σηκωμένα χέρια, αλλά διακρίναμε καθαρά κάμποσα κατεβασμένα μούτρα, θέλουμε να σας πούμε να μη στενοχωριέστε. Το γεγονός ότι η Αριστερά θέλει να αλλάξει τον κόσμο και πιστεύει ότι μπορεί να το κάνει δεν σημαίνει πως τον έφτιαξε κιόλας! Κι έπειτα, πάντα υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Μπορείτε ας πούμε να πάτε για …ψάρεμα! —κατά την έκφραση του Αντώνη (Radical Desire) που έχει γίνει η αγαπημένη μας κι ας την είπε σε μια κριτική του προς εμάς. Να αποσυρθείτε δηλαδή στα προβλήματα του ιδιωτικού βίου, που έτσι αλλιώς αυξάνονται και πληθύνονται, δόξα να ’χει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ… Ή ακόμα και ν’ …αυτοκτονήσετε!, συνειδητοποιώντας ότι τα παράλογα[1] της ζωής σάς υπερβαίνουν.

Δεν σας ενθουσιάζει τίποτε από τα δυο; Χαιρόμαστε αφάνταστα γι’ αυτό! Όμως, εν τοιαύτη περιπτώσει, πρέπει όλοι μας να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα στο μυαλό μας, για να ξέρουμε πού βαδίζουμε και τι μας περιμένει.

ΙV. Нам нужны деньги!... [ Δει δη χρημάτων!...]
 
Τι υποχρεώνει σε τελική ανάλυση ένα Κομμουνιστικό Κόμμα —ή ένα κόμμα της Αριστεράς, ανεξαρτήτως τίτλου— μιας καπιταλιστικής χώρας να ιδρύει επιχειρήσεις; Μα ό,τι το υποχρεώνει να ζητάει συνδρομές από τα μέλη του, ή να κάνει οικονομικές εξορμήσεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα, στις οποίες ζητάει τη βοήθεια των οπαδών του: τα χρήματα! Это деньги, товарищ! Это всегда деньги! [It’s the money, comrade! It’s always the money!]. Ως εδώ καλά; Νομίζουμε πως ναι. Ας προχωρήσουμε παρακάτω.

Το άρθρο 45 του καταστατικού του ΚΚΕ ορίζει τα εξής (τα bold δικά μας) :

«Οι οικονομικοί πόροι του Κόμματος προέρχονται από τις συνδρομές των μελών, από οικονομικές εξορμήσεις, από προαιρετικές εισφορές, δωρεές ή κληρονομιές, από επιχειρηματικές δραστηριότητες που αναπτύσσει το Κόμμα, από τους μισθούς, συντάξεις και αποζημιώσεις που παίρνουν τα εκλεγμένα ή εξουσιοδοτημένα από το Κόμμα σε δημόσια αξιώματα μέλη του και από την κρατική χρηματοδότηση που δικαιούται το Κόμμα».

Να λοιπόν ο θεμέλιος λίθος του «σκανδάλου»! Το άρθρο 45. Κι εδώ μας δημιουργείται αυτομάτως μια απορία: Το άρθρο 45 υπάρχει εδώ και δεκαετίες (με την εξαίρεση της κρατικής χρηματοδότησης). Γιατί περίμεναν όλες αυτές οι αριστερές κριτικές τις πρόσφατες απολύσεις για να διατυπωθούν; Δεν ξέρουν οι κρίνοντες τι θα πει ‘επιχειρηματικές δραστηριότητες’ εν καπιταλισμώ;

Η μια απορία φέρνει την άλλη: Δεν ξέρουν οι επικρίνοντες ότι κάποιο αντίστοιχο «άρθρο 45» είχαν στο καταστατικό τους όλα τα ΚΚ της Δύσης, όσο υπήρχαν; Δεν έχουν ακούσει ποτέ από παλιούς αριστερούς που σπούδασαν, φερ’ ειπείν στην Ιταλία κατά τα χρόνια της ακμής του εκεί Κομμουνιστικού Κόμματος, του κόμματος δηλαδή που σήκωσε τη μεγαλύτερη παντιέρα κατά του ΚΚ της ΕΣΣΔ και που πρωτοστάτησε στην κριτική του Σοβιετικού μοντέλου, σε πλήρη δηλαδή αντίθεση με το ΚΚΕ, δεν τους έχουν ακούσει ποτέ λοιπόν να κάνουν λόγο για τις κομματικές επιχειρήσεις του PCI (Partito Comunista Italiano);

Και ως εδώ καλά; Νομίζουμε πάλι πως ναι.

Μετά από αυτά τα προκαταρκτικά που δίνουν το στίγμα των δικών μας απόψεων για το επίμαχο ζήτημα και όλα όσα σχετίζονται με αυτό, είναι ώρα να δούμε λίγο από πιο κοντά τις κριτικές, εστιάζοντας σε ορισμένα χαρακτηριστικά σημεία τους. Θα αντλήσουμε «υλικό» από πέντε δημοσιεύσεις ισάριθμων διαδικτυακών τόπων: κυρίως από αυτήν της «Κόντρα» (μιας εβδομαδιαίας εφημερίδας που εμείς θα την τοποθετούσαμε στη «νεκρή» και ομιχλώδη ζώνη μεταξύ της «κλασικής» Αριστεράς και της αντιεξουσιαστικής εκδοχής της), αλλά και από δυο αναδημοσιεύσεις στο blog της «ΕΟΣ» και της ομάδας «Δώσε πάσα» (αμφότεροι προσκείμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ, με ριζοσπαστική γραμμή και πρωτεύον αίτημα την αμεσοδημοκρατία), από ένα κείμενο του Radical Desire και, τέλος, από το δικό μας blog, εδώ κι εδώ.

V. Против. Но против кого? [Κόντρα. Όμως κόντρα σε ποιόν;]

Διαβάζοντας κανείς το κείμενο της «Κόντρα», το οποίο ήταν και το πρώτο που άνοιξε τον χορό της κριτικής, στις 7 Σεπτεμβρίου, την επομένη δηλαδή των δηλώσεων της Παπαρήγα στη ΝΕΤ που παραθέσαμε πρωτύτερα, δεν μπορεί παρά να σταθεί κατ’ αρχήν στο εξής σημείο, στο οποίο επικρίνεται η Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ (τα bold και πάλι δικά μας):

«Τι να πρωτοσχολιάσεις εδώ; Και μόνο το ότι η Παπαρήγα οχυρώνεται πίσω από τις απολύσεις που κάνουν όλες οι επιχειρήσεις του κλάδου, αποτελεί παραδοχή του ότι η κομματική τους επιχείρηση δεν είναι παρά μια καπιταλιστική επιχείρηση του εκδοτικού-εκτυπωτικού κλάδου. Απολύουν οι άλλοι, απολύουμε κι εμείς, τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;».
 
Κι εμείς τι να πρωτοσχολιάσουμε εδώ! Γι’ αυτό θα σχολιάσουμε μόνο ένα:

Ώστε η επίκληση της οικονομικής κρίσης από μια επιχείρηση για τις απολύσεις στις οποίες προχώρησε είναι αυτό που την καθιστά καπιταλιστική; Είναι σίγουροι οι φίλοι της «Κόντρα»; Δηλαδή, αν υποθέσουμε ότι στην εφημερίδα τους απασχολούνται «επαγγελματικά» κάποια άτομα και αν με το βάθεμα της κρίσης πέσουν οι πωλήσεις της κάτω από το ακρότατο όριο που επιτρέπει τη μισθοδοσία τους, τι θα κάνουν; Δεν θα προχωρήσουν σε απολύσεις; Θα προτιμήσουν να κλείσουν την εφημερίδα τους μένοντας πιστοί στις αρχές τους, αλλά περιπίπτοντας στην κατάσταση του μη όντος; Κι αν προτιμήσουν τις απολύσεις, αυτό θα μετατρέψει αυτομάτως την «Κόντρα» σε «καπιταλιστική επιχείρηση του εκδοτικού κλάδου»; Είναι αυτό από μόνο του κριτήριο;

Παραπέρα, ο συντάκτης του κειμένου εστιάζει την κριτική του σε δυο ακόμα ζητήματα, ή μάλλον σε τρία:

1) Η «Τυποεκδοτική» επιδοτείται με κρατικό χρήμα κάνοντας χρήση διαφόρων αναπτυξιακών νόμων χωρίς, 2), να αυξάνει ικανοποιητικά τον αριθμό των απασχολούμενων όπως υποχρεούται, αλλά, αντίθετα, να τους μειώνει κατά 30 από το 2008 μέσα στο 2009, «εξαπατώντας το ελληνικό κράτος και τσεπώνοντας την επιχορήγηση, όπως κάνουν όλοι οι καπιταλιστές» και, 3), ότι, παρά τους παλαιότερους ισχυρισμούς της ίδιας της Παπαρήγα πως πρόκειται για επιχείρηση που σκοπό έχει να καλύπτει τις ανάγκες του κόμματος στον τομέα της προπαγάνδας και των εκδόσεων, τελικά είναι μια τυπικά καπιταλιστική κερδοσκοπική επιχείρηση αφού απολύει εργαζόμενους «όταν πέφτει ο τζίρος» όπως κάνουν όλες.

Για το 1: Δεν καταλαβαίνουμε ποια αρχή παραβιάζεται με την αξιοποίηση διαφόρων αναπτυξιακών νόμων που ενισχύουν επιχειρήσεις. Δηλαδή, αν αύριο, μεθαύριο, θεσπιστούν κάποιοι ανάλογοι νόμοι για μη κερδοσκοπικές εταιρίες, όπως ασφαλώς θα είναι η νομική μορφή της «Κόντρα», η ομάδα που την εκδίδει θα αρνηθεί να τους αξιοποιήσει; Βάσει ποιας «αρχής»; Της ανοησίας μήπως;

Για το 2: Δεν είμαστε οικονομολόγοι και μάλιστα ειδικευμένοι στα οικονομικά του εκσυγχρονισμού ή της αναδιάρθρωσης μιας εκτυπωτικής και εκδοτικής επιχείρησης, αλλά νομίζουμε ότι ούτε ο συντάκτης του άρθρου που συζητάμε είναι. Οπότε, …πάτσι! Με το φτωχό του το μυαλό το έγραψε εκείνος, με το φτωχό μας το μυαλό κι εμείς ρωτάμε:

Υπάρχει κάποια νόρμα που ορίζει πόσες θέσεις εργασίας δημιουργούνται σε μια τέτοια επιχείρηση κάθε 100.000, 500.000, ή 1.000.000 ευρώ που επενδύονται; Ποια είναι αυτή; Πώς έχει καθοριστεί; Δεν κατατίθεται το παραμικρό συγκριτικό στοιχείο. Όπως δεν κατατίθεται και το παραμικρό στοιχείο για το αν οι 30 λιγότεροι εργαζόμενοι του 2009 προέκυψαν μετά από απολύσεις, όπως αφήνεται να εννοηθεί, κι όχι λόγω συνταξιοδότησης ή οικειοθελούς αποχώρησης. Συνεπώς, χωρίς στοιχεία τι συζήτηση μπορεί να κάνει κανείς; Συζήτηση βάσει εντυπώσεων; Διαδικτυακό καφενείο είναι η «Κόντρα» τελικά; Με γειά της και χαρά της! Εμείς πάντως δεν σκοπεύουμε να γίνουμε κάτι τέτοιο.

Για το 3: Ώστε καπιταλιστική επιχείρηση είναι αυτή που απολύει εργαζόμενους όταν πέφτει ο τζίρος; Και τι συμβαίνει σε μια κομμουνιστική κολεκτίβα που καλλιεργεί λάχανα και ζει από την πώλησή τους, όταν πέφτει ο τζίρος; Να υποθέσουμε ότι, αντίθετα, αυξάνει τα μέλη της, επειδή τα αδιάθετα λάχανα είναι περισσότερα κι έτσι μπορεί να θρέψει περισσότερους; Περί αυτού όμως αργότερα, σε ξεχωριστή ενότητα.

VI. Передать мяч! Но где же мяч? [Δώσε πάσα. Αλλά πού είναι η μπάλα;]

Το προβληματικό, όπως ξεκάθαρα νομίζουμε αποδεικνύεται, άρθρο της «Κόντρα» αναδημοσιεύτηκε, καθώς έχουμε ήδη πει, στο blog «Δώσε πάσα» και σε αυτό της ΕΟΣ (μέσω link και ενός μικρού εισαγωγικού σχολίου).

Η ΕΟΣ, που αλίευσε πρώτη το άρθρο, παραθέτει τις δηλώσεις Παπαρήγα στη ΝΕΤ και δηλώνει «μπερδεμένη». Μας κάνει εντύπωση. Επειδή διαβάζουμε και παρακολουθούμε το blog της έχουμε σχηματίσει την εντύπωση ότι το διαχειρίζονται άτομα έμπειρα στο αριστερό κίνημα. Εμείς, που είμαστε σχετικά νεοσύλλεκτοι, δεν μπερδευτήκαμε και τόσο. Τι είναι αυτό που μπέρδεψε εκείνους; Και, εν πάση περιπτώσει, τα όσα είπαμε μέχρι τώρα, δεν τους βοηθάνε να ξεμπερδευτούν λίγο;

Το «Δώσε πάσα» πάλι, αναδημοσίευσε το κείμενο του «Κόντρα» χωρίς ούτε μια συνοδευτική φράση. Αυτό μας κάνει μεγαλύτερη εντύπωση. Μια ομάδα που προτρέπει στο ομαδικό αριστερό «παιχνίδι», να «παίζει» χωρίς καν μπάλα; Πώς διάολο γίνεται αυτό; Δηλαδή προσυπογράφουν το άρθρο «πλήρως και ανεπιφυλάκτως», που λένε και οι συμβολαιογράφοι; Δεν έχουν να παρατηρήσουν τίποτα, δεν βάζουν πουθενά ούτε έναν αστερίσκο; Κι αν έχουν, γιατί δεν το λένε; Κρίνουν το ζήτημα δευτερεύον; Ακόμα και οι μπαρουτοκαπνισμένοι στην Αριστερά που δραστηριοποιούνται εκεί, όπως είναι σαφές σε όποιον παρακολουθεί τις συζητήσεις του συγκεκριμένου blog, κρίνουν το συγκεκριμένο ζήτημα άνευ σημασίας;

Και κάτι αξιοπρόσεκτο, κοινό και στις δυο αυτές αναδημοσιεύσεις: Δεν κατετέθη ούτε ένα σχόλιο! Ούτε ένα σχόλιο από τους αναγνώστες δυο δημοφιλών blogs, με πολύ περισσότερους αναγνώστες απ’ όσους προσελκύουμε εμείς και, μάλιστα, με θέσεις σαφώς και σφοδρά επικριτικές για το ΚΚΕ. Εμείς το προσέξαμε και το σημειώνουμε αυτό. Ελπίζουμε να το έκαναν κι εκείνοι, ως άμεσα ενδιαφερόμενοι, και να έβγαλαν τα σωστά συμπεράσματα…

VII. Радикальные желаний – Элементарные запросов. [Radical desires – Elementary queries]

Tο άρθρο του Αντώνη (Radical Desire) περιλαμβάνει δυο ενότητες. Η πρώτη έχει να κάνει με το θέμα που συζητάμε εδώ. Η δεύτερη, με την άρνηση της ΚΝΕ να επιτρέψει την παρουσία και την παρέμβαση του συλλόγου των απολυμένων από τα «Ελληνικά Γράμματα» στο πρόσφατο Φεστιβάλ της. Δεν θα ασχοληθούμε με το δεύτερο. Όμως, επειδή και το ζήτημα αυτό σχετίζεται με όσα έχουμε να πούμε, θα το καλύψουμε στον επίλογο.

Εννοείται ότι, όπως συμβαίνει και με την ΕΟΣ και με το «Δώσε πάσα» στο βαθμό που ο Αντώνης υιοθετεί το άρθρο της «Κόντρα», τα όσα έχουμε εκθέσει μέχρι τώρα ισχύουν ως αντίλογος και για την δική του ανάρτηση. Όμως, επειδή ο Αντώνης, πέρα από την παραπομπή σε αυτό, διατυπώνει και κάποιες σκέψεις, θα σταθούμε σε μερικά σημεία από τα γραφόμενά του, έστω κι αν κάπου επαναληφθούμε.

1) Φαίνεται ο Αντώνης να μην έχει πρόβλημα, αν η «Τυποεκδοτική» ήταν μια σοσιαλιστική κολεκτίβα —αυτό εξάγεται ευθέως από τα συμφραζόμενα. Πολύ ωραία. Μας ξαναέρχεται στο μυαλό η ίδια απορία που διατυπώσαμε πρωτύτερα: τι θα αποφάσιζε η γενική συνέλευση της κολεκτίβας «Τυποεκδοτική» στις σημερινές συνθήκες της οικονομικής κρίσης που θα την επηρέαζαν κι αυτήν; Όχι απολύσεις; Και πάλι πολύ ωραία! Και με ποιο μαγικό τρόπο θα εξακολουθούσαν οι εργαζόμενοι σε αυτή την κολεκτίβα να παίρνουν το ίδιο μερίδιο με αυτό που έπαιρναν στις καλύτερες εποχές; Δεν θα αποφάσιζαν κάποια στιγμή να μειωθεί αυτό το μερίδιο, αφού έχει μειωθεί το συλλογικό εισόδημα της κολεκτίβας; Κάτι τέτοιο δεν είχε γίνει στον «Ριζοσπάστη», πριν από τις απολύσεις στην «Τυποεκδοτική», με τις μειώσεις μισθών; Μα και γι’ αυτό επικρίθηκε και λοιδορήθηκε τότε το ΚΚΕ! Για να καταλάβουμε: Μέσα στα καθήκοντα ενός ΚΚ συμπεριλαμβάνεται και η μετατροπή του σε συλλογικό Μίδα;

2) Διατυπώνει ανοικτά τη διαφωνία του με τη χρήση της έννοιας ‘επιχείρηση’ από την Παπαρήγα στις επίμαχες δηλώσεις της στη ΝΕΤ. Και πάλι για να καταλάβουμε: Όταν λέμε ότι θέλουμε να καταργήσουμε τον καπιταλισμό, εννοούμε ότι θέλουμε να καταργήσουμε το ‘επιχειρείν’, ή να του προσδώσουμε συλλογική μορφή; Κι επειδή το ένα φέρνει το άλλο: Αν η ατομική επιχείρηση είναι η μορφή που παίρνει στον καπιταλισμό η παραγωγική δραστηριότητα, γιατί η συλλογική (κολεκτιβιστική) μορφή που παίρνει αυτή η δραστηριότητα σε συνθήκες σοσιαλισμού δεν μπορεί να θεωρηθεί επιχείρηση; Κι επειδή το άλλο φέρνει και το παράλλο: Σε μια συλλογικής ιδιοκτησίας παραγωγική δραστηριότητα θα θεωρείται έγκλημα καθοσιώσεως να επιχειρείται μέσω ατομικής πρωτοβουλίας η μείωση του κόστους ή η βελτίωση των παραγόμενων προϊόντων;

3) Κάπου αστειευόμενος σαρκαστικά και κάπου μιλώντας σοβαρά, ο Αντώνης, συσχετίζοντας αντιστρεπτικά τις απολύσεις με την επιχειρηματολογία του Γενικού Εισαγγελέα Vyshinsky κατά τις δίκες της Μόσχας, ρωτάει:

«αν κατά τη δεκαετία του 30 οι καταδικασθέντες ήταν ‘‘αντικειμενικά ένοχοι [προδοσίας] ακόμα και αν ήταν υποκειμενικά αθώοι’’ μήπως τα πράγματα ήρθαν έτσι ώστε η Τυποεκδοτική ΑΕ να καταφέρνει να είναι ‘‘υποκειμενικά ένοχη [κεφαλαιοκρατικής συμπεριφοράς, δηλαδή ουσιαστικά πάλι προδοσίας] αλλά αντικειμενικά αθώα’’;».

Ρωτάμε κι εμείς με τη σειρά μας, κάπου αστειευόμενοι (αλλά όχι σαρκαστικά) και κάπου σοβαρολογώντας:

Μήπως τα πράγματα ήρθαν έτσι ώστε ο Владимир Ильич Ленин τα κατάφερε να είναι υποκειμενικά ένοχος πολιτικής υπέρ του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής (ΝΕΠ), δηλαδή ουσιαστικά προδοσίας, αλλά αντικειμενικά αθώος;

VIII. Один, два, пять, десять – многие Marinaleda! [Μία, δύο, πέντε, δέκα – πολλές Marinaleda!]
 
Στο εισαγωγικό μας post, δυο αναρτήσεις πιο πίσω, στο οποίο αναδημοσιεύσαμε τα σχόλια αναγνωστών των «Νέων» όπως τα έστειλαν στην εφημερίδα για ένα ρεπορτάζ της σχετικό με τις επίμαχες απολύσεις, κάποιος δικός μας ανώνυμος αναγνώστης έγραψε μεταξύ άλλων:

«Ένα σχόλιο θα κάνω, κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε: ευτυχώς που το ΚΚΕ δεν έχει δήμαρχο στη Marinaleda! Θα το είχανε ‘‘συνουσιάσει’’ το εγχείρημα».

Είναι φανερό πως πιστεύει κι αυτός ότι με εγχειρήματα τύπου Marinaleda, δηλαδή κοινότητες αυτοοργανωμένες επί τη βάσει των αξιών της ισότητας και της κοινοκτημοσύνης, θα απαλλαγούμε από το πρόβλημα των περιορισμένων πόρων εδώ και τώρα και θα εγκαθιδρύσουμε τον Κομμουνισμό στην αγνότερη μορφή του, «ένθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός».

Κρίμα που δεν ζει ο Robert Owen να του μιλήσει για την τραγική κατάληξη των συνεταιριστικών χωριών του. Ίσως εκείνος να τον έπειθε —για να τον πείσουμε εμείς, το βλέπουμε λίγο χλωμό.

Και ευτυχώς που δεν ζει ούτε ο Μαρξ, ο οποίος, ως οξύθυμος, δεν θα το είχε σε τίποτε να του πετάξει κανέναν τόμο του «Κεφαλαίου» κατακέφαλα…

Эпилог. [Επίλογος]

Δεν θέλουμε να σας κουράσουμε άλλο. Θα είμαστε επιγραμματικοί.

Είναι φανερό πως θεωρούμε όλη αυτή την κριτική για τις απολύσεις στην «Τυποεκδοτική», φιλολογία άνευ ουσιαστικού περιεχομένου. Όχι γιατί αδιαφορούμε για όσους έχασαν τη δουλειά τους φυσικά. Το έγγραφο της απόλυσης έχει ένα χρώμα, ακόμα κι όταν έχει κόκκινη σφραγίδα: κατάμαυρο! Αλλά γιατί, όταν ζεις στην κόλαση, θα περπατήσεις σ’ αυτήν σε κάθε περίπτωση. Συμπεριλαμβανομένης και αυτής, που έχεις χαράξει πορεία προς τον παράδεισο!

Συνεπώς, δεν είναι αυτό το πρόβλημα με το ΚΚΕ (και κάθε αριστερό κόμμα που ακολουθεί και τέτοιες τακτικές αυτοχρηματοδότησης). Ούτε οι επιχειρήσεις του, ούτε οι περικοπές μισθών, ούτε οι απολύσεις. Άλλο είναι το πρόβλημα[2].

Είναι το πρόβλημα του υπέρβαρου συγκεντρωτισμού και της ισχνότατης δημοκρατίας, που αποθαρρύνει τη συμμετοχή των πολλών και, ουσιαστικά, απαγορεύει τον εργατικό έλεγχο. Κι όταν έτσι λειτουργεί το κόμμα, πώς αλλιώς θα λειτουργούσαν οι επιχειρήσεις του; (Και βέβαια, είναι και το πρόβλημα της σταθερής άρνησής του να συνυπάρξει, πόσω μάλλον να συνεργαστεί, με όσους δεν του προσφέρουν «γην και ύδωρ». Ακόμα κι αν αυτοί είναι οι απολυμένοι εργαζόμενοι των «Ελληνικών Γραμμάτων»…).

Όμως το άρθρο που αναπαράχθηκε στο διαδίκτυο δεν είχε αυτά ως τίτλο. Ο τίτλος που είχε ήταν «Τσέπωσαν κρατικό χρήμα και απολύουν εργαζόμενους: Οι στυγνοί καπιταλιστές της Περισσός ΑΕ».

Καπιταλιστές δεν είναι! Ούτε στυγνοί, ούτε «πεφωτισμένοι»!

Αόμματοι, που επιμένουν σε μια αδιέξοδη, ανόητη και —αντικειμενικά, για να ξαναθυμηθούμε και την αναφορά του Αντώνη— καταστροφική για το αριστερό πολιτικό κίνημα γραμμή και πρακτική, ναι!





ΥΓ: Μην ψάξετε να δείτε τι περίεργο κρύβεται πίσω από την εκτεταμένη χρήση της ρωσικής γλώσσας. Δεν θέλαμε να υπονοήσουμε κάτι «φοβερό και τρομερό». Η απάντηση, αν υποθέσουμε ότι θα διερωτηθούν κάποιοι αναγνώστες, είναι πολύ απλή, αν και «πολλαπλή». Εν μέρει, η πρόσκαιρη ρωσομανία μας οφείλεται σε επικοινωνιακή τεχνική. Εν μέρει, σε μια καλοπροαίρετη διάθεση να «πειράξουμε»[3] όσους από τους φίλους του ΚΚΕ είναι «κολλημένοι» με τον «σοσιαλισμό που γνωρίσαμε», αλλά και όσους, ασκώντας κριτική σ’ αυτό το «κόλλημα», πετούν το μωρό μαζί με τα βρωμόνερα. Και εν μέρει, στην τακτική συνομιλία που έχουμε με τον Товариш Яков Федотович Павлов στο καινούργιο του σπίτι.


[1] Όσοι και όσες θέλουν να πάρουν μια καλύτερη γεύση για τα παράλογα της ζωής, ας ρίξουν μια ματιά εδώ κι εδώ.

[2] Φαίνεται ότι οι λίγοι σχολιαστές που πήραν τον λόγο σ’ εμάς και στο Radical Desire το υποψιάζονται αυτό σε μεγαλύτερο βαθμό από τους επικριτές αρθρογράφους.

[3] Αυτή η συχνή «πειρακτική» μας διάθεση έχει συμβάλει να χαρακτηριζόμαστε κάποτε ως «ελαφριοί». Πιστεύουμε ότι πρόκειται για παρανόηση.


Η εικόνα, από το davno.ru. Έχουμε βάλει όμως κι εμείς το χεράκι μας…