Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Μία πατάτα, ο Θανάσης Καμπαγιάννης που τον κάναμε ...Ρένα Δούρου και πολλές συγγνώμες...




UPDATE (Σάββατο, 1 Ιουνίου, στις 18:46 μ.μ.) Η ανάρτηση αυτή, που ανέβηκε χθες με τίτλο «Η Ρένα Δούρου έρχεται. Οι καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις φεύγουν!» και μια φωτογραφία τής ίδιας, είναι προϊόν ενός πολύ μεγάλου λάθους από τη μεριά μας. Εκ παραδρομής, θεωρήσαμε ότι το απόσπασμα που παραθέσαμε από συνέντευξη του Θανάση Καμπαγιάννη, στελέχους τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στο περιοδικό Μαρξιστική Σκέψη ανήκε στη Ρένα Δούρου (στο ίδιο τεύχος τού περιοδικού, αμέσως πριν από αυτή τού Καμπαγιάννη, δημοσιεύεται δική της συνέντευξη). Εκεί κάπου στην αντιγραφή με το χέρι (το site τού περιοδικού ήταν μέχρι χθες το βράδυ εκτός λειτουργίας), το χέρι μου γύρισε δυο-τρεις σελίδες σαν να ήταν μία και ως δια μαγείας ο Θανάσης έγινε ...Ρένα! Θερμές ευχαριστίες στο Φοίβο Κουρή που μας υπέδειξε το λάθος.

Ζητούμε μία μεγάλη συγγνώμη από τη  Ρένα Δούρου. Τόσο μεγάλη, όσο μεγάλο είναι και το λάθος μας (μου). Επίσης ζητούμε συγγνώμη από τους αναγνώστες και αναγνώστριες που τους παραπλανήσαμε άθελά μας. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν θα μας καταλογιστεί πρόθεση. Άλλο ‘‘κακά παιδιά’’, άλλο δόλια. 

Δεν κατεβάζουμε την ανάρτηση όπως μάλλον θα έκανε η πλειοψηφία των bloggers που θα υπέπιπταν σε ένα τέτοιο λάθος. Προτιμάμε να αποκαθιστούμε ή να συμπληρώνουμε τα πράγματα, παρά να τα κουκουλώνουμε (μαζί με τα λάθη μας). Για έναν παραπλήσιο λόγο δεν διαγράφουμε ολοκληρωτικά και τα όσα αναφέρουμε, άδικα των αδίκων στη συγκεκριμένη περίπτωση, για τη Ρένα Δούρου, αλλά το κάνουμε με τρόπο που επιτρέπει να φαίνονται: άδικες επικρίσεις που φαίνονται είναι χρήσιμες στο να υπενθυμίζουν σε όλους μας ότι ακόμα και μια στιγμιαία επιπολαιότητα μπορεί να καταλήξει σε ένα μεγάλο λάθος που (καλή κακή ώρα), ενδεχομένως, θα αδικήσει ανθρώπους και θα ‘‘στραμπουλήξει’’ την πραγματικότητα.

Διατηρούμε λοιπόν το ατυχές post με ένα μικρό rewriting που αποκαθιστά την κατάσταση ως έχει κι όχι όπως νομίζαμε.  Είναι αυτονόητο ότι η κριτική για τους ισχυρισμούς τού Θανάση Καμπαγιάννη δεν έχει να κάνει με καμία ανακολουθία σε σχέση με το κομματικό σχήμα στο οποίο ανήκει (όπως θα συνέβαινε αν η Ρένα Δούρου όντως είχε πει τα δικά του λόγια), αλλά με τον υπέρμετρο και εξωπραγματικό βολονταρισμό τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και της εξωκοινοβουλυτικής Αριστεράς εν γένει.

(Φυσικά, τα σχόλια ξανανοίγουν.)

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ


Στο τελευταίο τεύχος του (Απρίλιος – Ιούνιος), το συριζικού προσανατολισμού περιοδικό Μαρξιστική Σκέψη, έχει ως κύριο θέμα του το ενδεχόμενο μιας αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα. Στο πλαίσιο αυτό, δημοσιεύει συνεντεύξεις εφτά στελεχών τής Αριστεράς. Πρόκειται για τους Λεωνίδα Βατικιώτη (ανένταχτος και ταγμένος κατά τού ευρώ), τη Ρένα Δούρου (ενταγμένη και υπέρ τού ευρώ), τους Θανάση Καμπαγιάνη, Κώστα Σκορδούλη και Παναγιώτη Σωτήρης, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη Σοφία Σακοράφα και το Γιάννη Τόλιο, το γνωστό στέλεχος του πάλαι Αριστερού Ρεύματος του ΣΥΝ, το οποίο, με τη βοήθεια και μερικών ακόμα συνιστωσών τού ΣΥΡΙΖΑ, έχει αναβαθμιστεί στην Αριστερή Πλατφόρμα.

Στη συνέντευξή της η Ρένα Δούρου του ο Θανάσης Καμπαγιάννης ερωτάται σε κάποιο σημείο:

Σήμερα επίσης γίνεται αρκετή συζήτηση για «Σχέδια Β», παραγωγική ανασυγκρότηση, κ.λπ. Έχει η ως τώρα συζήτηση στην Αριστερά αποσαφηνίσει αυτά τα ζητήματα και ποιες είναι, κατά τη γνώμη σας, οι πιο σημαντικές εκκρεμότητες;

Και απαντά:

Μιλώντας για την παραγωγική ανασυγκρότηση, πρέπει καταρχάς να απαντήσουμε στα επιχειρήματα που έρχονται από τα πάνω και στη συνέχεια να έρθουμε στη συζήτηση μέσα στην Αριστερά. Η παραγωγική ανασυγκρότηση παπαγαλίζεται αυτή την περίοδο από αστούς πολιτικούς στα τηλεπαράθυρα για να αποδειχτεί ο δήθεν μονόδρομος των μνημονιακών πολιτικών, αφού ‘‘η ελληνική οικονομία δεν παράγει τίποτα’’, ‘‘δεν υπάρχει ντόπια αστική τάξη’’, κ.λπ. Πρόκειται για βασικά ιδεολογήματα της αστικής στρατηγικής , που αναπαράγονται συχνά και μέσα στην Αριστερά με τις ‘‘θεωρίες τής ψωροκώσταινας’’, κ.λπ. Ο ελληνικός καπιταλισμός αποτελεί αυτόνομο οικονομικό και πολιτικό κέντρο καπιταλιστικής συσσώρευσης εδώ και πάνω από έναν αιώνα. Έχει προχωρημένες παραγωγικές δυνατότητες, που τα τελευταία χρόνια τις διαλύει η καπιταλιστική κρίση και όχι η ‘‘στρεβλή’’ του ανάπτυξη. Το ‘‘Σχέδιο Β’’ της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς δεν έχει να κάνει με την ‘‘ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας’’ μέσω υποτίμησης του νομίσματος, την αναζήτηση εναλλακτικών γεωστρατηγικών συμμαχιών, την ‘‘παραγωγική ανασυγκρότηση’’ στο πλαίσιο των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής . Το δικό μας ‘‘Σχέδιο Β’’ έχει να κάνει με το αναποδογύρισμα των παραγωγικών σχέσεων και την επιβολή ενός ταξικού προγράμματος που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Αυτά είναι τα βασικότερα ζητήματα που πρέπει να ξεκαθαρίσουν στο εσωτερικό τής Αριστεράς. Αν γίνει αυτό, τότε είναι σίγουρο ότι ανοίγει μια ολόκληρη συζήτηση για το τι σημάνει η αντικαπιταλιστική ανατροπή σε μια χώρα όπως είναι η Ελλάδα και ποια θα είναι τα επόμενα βήματα. Με δεδομένο ότι οι αστικές τάξεις δεν θα καθίσουν με σταυρωμένα τα χέρια απέναντι σε μια τέτοια ανατροπή (πόσο μάλλον αν αυτή συμβεί σε μια χώρα τής Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης), το αποφασιστικό κριτήριο θα είναι το δυνάμωμα της συλλογικότητας της εργατικής τάξης που θα κληθεί να σηκώσει το βάρος αυτής τής σύγκρουσης, μαζί με το άπλωμα του εργατικού ελέγχου σε όλο και περισσότερα κομμάτια της παραγωγής. Με αυτό το κριτήριο θα απαντηθούν τα ζητήματα της οργάνωσης της παραγωγής. Στην εκπόνηση ενός τέτοιου αντικαπιταλιστικού σχεδίου, προφανώς, έχουμε πολλή ακόμα δουλειά να κάνουμε.

Αυτό ήταν. Είναι το πιο μεγάλο μέχρι στιγμής ανέκδοτο με ξανθιές. Και μόλις σας το διηγηθήκαμε! ;-) Δεν είναι πολύ μεγάλο, αλλά είναι πολύ χαρακτηριστικό για τη βιασύνη που δείχνει μεγάλο μέρος τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ να βρεθεί κατευθείαν στο ρετιρέ χωρίς να περάσει πρώτα από το δεύτερο και τον τρίτο. Δηλαδή, να ανατρέψει τις καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις εδώ και τώρα.


Στη photo βλέπετε μία μεγάλη πατάτα δικής μας παραγωγής!...  









Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Επειδή μάνα μάς γέννησε κι εμάς, ορίστε η δική μας πρόταση αντιρατσιστικού νόμου




Οι αντιρατσιστικοί νόμοι πέφτουν σαν το χαλάζι! Μετά την πρόταση νόμου που ανακοίνωσαν ότι θα φέρουν στη Βουλή τα ξέφτια τής μακαρίτισσας κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ+ΔΗΜΑΡ), ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας χθες στην κοινοβουλευτική ομάδα, προανήγγειλε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταθέσει τη δική του τη Δευτέρα που μας έρχεται. Και πριν καλά-καλά Τσίπρας φωνήσαι, η ΝΔ σήμερα, έκανε την κωλοτούμπα τής κωλοτούμπας  και ανακοίνωσε ότι τελικά θα καταθέσει εντός τής ημέρας τις δικές της προτάσεις —όχι με ιδιαίτερο νόμο αλλά με προσθήκες στο υπάρχον ποινικό πλαίσιο που θα αντιμετωπίζουν και το πρόβλημα της ρατσιστικής βίας.

Όσο να ’ναι, ζηλέψαμε! Έτσι, σας παρουσιάζουμε τα βασικά άρθρα της δικής μας πρότασης για έναν νέο αντιρατσιστικό νόμο. Η αιτιολογική έκθεση θα ακολουθήσει με νεότερη ανάρτηση.


ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΗΣ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΕΞΙΣΤΙΚΗΣ ΒΙΑΣ

Άρθρο 1
Σκοπός

Σκοπός του νόμου είναι η καταπολέμηση της ρατσιστικής και σεξιστικής βίας.

Άρθρο 2
Ορισμοί

Ρατσιστική χαρακτηρίζεται η βία, νοούμενη σε όλες τις μορφές της (λεκτική και φυσική), η οποία στρέφεται κατά προσώπων ή ομάδας προσώπων, χωρίς άλλη συγκεκριμένη και προσδιορισμένη αιτία πέραν της διαφορετικότητάς τους ως προς τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές και την εθνική ή εθνοτική καταγωγή. Τον ίδιο χαρακτήρα αποδίδει ο νόμος και σε κάθε μορφής βία που στρέφεται κατά προσώπων ή ομάδας προσώπων εξ αιτίας της σωματικής ή ονευματικής μειονεξίας τους. Σεξιστική βία, νοούμενη επίσης σε όλες τις μορφές της (λεκτική και φυσική) χαρακτηρίζεται εκείνη η οποία στρέφεται κατά προσώπων ή ομάδας προσώπων χωρίς άλλη συγκεκριμένη και προσδιορισμένη αιτία πέρα τής διαφορετικότητάς τους ως προς το φύλο και τον γενετήσιο ή σεξουαλικό προσανατολισμό ή έκφραση.

Άρθρο 3
Χαρακτήρας του νόμου

Ο χαρακτήρας τού παρόντος νόμου είναι ιδιώνυμος.

Άρθρο 4
Ποινές

1. Οι φυσικοί αυτουργοί πράξεων ρατσιστικής ή σεξιστικής βίας τιμωρούνται με τις αντίστοιχες ποινές που προβλέπονται από τον ισχύοντα Ποινικό Κώδικα για τα αντίστοιχα διάφορα αδικήματα βίας προσαυξημένες εις το τριπλάσιο.
2. Οι ηθικοί αυτουργοί πράξεων ρατσιστικής ή σεξιστικής βίας τιμωρούνται επίσης με τις αντίστοιχες ποινές που προβλέπονται από τον ισχύοντα Ποινικό Κώδικα προσαυξημένες εις το τριπλάσιο.
3. Παραβάτες του παρόντος νόμου μέλη νομικών προσώπων ή ένωσης προσώπων επιχειρηματικού ή πολιτικού χαρακτήρα τιμωρούνται επιπλέον με στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων, η οποία δεν μπορεί να είναι μικρότερη από πενταετής και μπορεί να φτάνει μέχρι την ισόβια. Τα νομικά πρόσωπα ή ενώσεις προσώπων στα οποία ανήκουν τιμωρούνται με διοικητικό πρόστιμο από 50.000 κατ’ ελάχιστο έως 1.000.0000 ευρώ. Σε περίπτωση υποτροπής τών νομικών προσώπων ή ένωσης προσώπων, επιβάλλεται ανάκληση της άδειας λειτουργίας τους, όχι μικρότερη των έξι μηνών. Αναλόγως τού βαθμού τής υποτροπής, η ανάκληση μπορεί να καταστεί οριστική.

Άρθρο 5
Προστασία θυμάτων και μαρτύρων

Αλλοδαπά θύματα ή μάρτυρες εγκλημάτων ρατσιστικής ή σεξιστικής βίας που δεν διαμένουν νόμιμα στην Ελλάδα δεν απελαύνονται σε καμία περίπτωση μέχρι την εκδίκαση της δίκης σε αμετάκλητο βαθμό.

Άρθρο 6

Οι παραβατικές πράξεις που περιγράφονται στον παρόντα νόμο διώκονται αυτεπαγγέλτως.


Η εικόνα, από το vigor-law.com


Τρίτη 28 Μαΐου 2013

«Κάρολέ μου, φύλαγέ με από τους Λιάκους μου! Τους Κολλάδες μου τους ξέρω!»




Θυμόμαστε τον πανικό που είχε καταλάβει πέρυσι τον Οκτώβριο κάμποσους Συριζαίους, όταν ο Ανδρέας Κολλάς, ο παλιός και βαμμένος Πασόκος συνδικαλιστής τής ΕΘΕΛ που εγκατέλειψε το κόμμα του λίγο πριν τις εκλογές, έσκασε μύτη με άρθρο του στην Αυγή, στο οποίο διατύπωνε κάποιες σκέψεις του για την αναδιάταξη του συνδικαλιστικού κινήματος. Θρήνοι και κοπετοί, που τους δυνάμωνε και η σχετική καζούρα τών αριστερών ανταγωνιστών αλλά και των εκσυγχρονιστών μνημονιακών ‘‘αποστόλων’’.[1]

Γελάγαμε. Γιατί ξέραμε ότι ο Κολλάς και ο κάθε Κολλάς, δηλαδή το κάθε απαξιωμένο από καιρό στέλεχος της πασοκικής συνδικαλιστικής νομενκλατούρας, ακόμα κι αν δεν σε ωφελήσει, διευκολύνοντας την πρόσβασή σου σε στρώματα εργαζομένων που μέχρι πρόσφατα τελούσαν υπό την επιρροή του ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί και να σε βλάψει. Ακριβώς επειδή είναι σεσημασμένος (και, επιπλέον, πρόσωπο χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό, ιδεολογικό ή κοινωνικό βάρος).

Είναι αυτή η γνώση επαρκής λόγος για να γελάει κάποιος; Για να τα λέμε όλα, όχι. Μιλώντας μεταφορικά: Δεν αρκεί να είναι κάποιος ακριβός στα πίτουρα για να γελάσεις μαζί του. Πρέπει, την ίδια στιγμή, να είναι και φτηνός στο αλεύρι! Ε, αυτό ακριβώς συμβαίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση, κι αυτό είναι που δικαιολογεί τα γέλια μας και δεν εμφανιζόμαστε ως κοινοί μωροί που γελούν «κν τι μή γελοον ». Αν εν προκειμένω ο Ανδρέας Κολλάς είναι τα ‘‘πίτουρα’’ λοιπόν, ποιος είναι το ‘‘αλεύρι’’;

Το ‘‘αλεύρι’’ είναι ο Αντώνης Λιάκος. Εξέχον μέλος της αριστερόμορφης ομάδας διανοουμένων και εν γένει παραγόντων και διαμορφωτών (= χειραγωγών) τής ελληνικής ‘‘κοινής γνώμης’’ που στήριξαν, ο καθένας με τον τρόπο του και όλοι μαζί ‘‘με τρόπο’’, τον σημιτικό ‘‘εκσυγχρονισμό’’. Γιατί εξέχον μέλος; Γιατί συγκέντρωνε τις ακόλουθες ιδιότητες: αριστερογενής, φυλακισμένος για τέσσερα χρόνια επί χούντας για την αντιδικτατορική του δράση, προβεβλημένος πανεπιστημιακός και, τέλος, τακτικός αγορητής με αρθρογραφία σε εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας και υψηλής προστιθέμενης καθεστωτικής αξίας, όπως το Βήμα. Έτσι, διόλου τυχαία και πολύ σοφά (για τους άλλους), του προτάθηκε και η θέση τού Προέδρου του αλήστου μνήμης ΟΠΕΚ, για να την αποδεχθεί ασμένως. (Τώρα φροντίζει να διευκρινίζει αιδημόνως ότι έγινε Πρόεδρος μετά την αποχώρηση του Σημίτη από το πολιτικό προσκήνιο! Λες κι αυτό τον αθωώνει!)

Αυτό το ‘‘αλεύρι’’ λοιπόν, τσούκου-τσούκου, πήρε να φουσκώνει! Φυσικά, επειδή είναι ‘‘αλεύρι’’ κι όχι αλεύρι, δεν φουσκώνει μόνο του. Κάποιοι βάζουν το χεράκι τους! Κι έτσι, σήμερα, πλάκα-πλάκα, ο Αντώνης Λιάκος συγκαταλέγεται με τα τσαρούχια ευρωπαϊκά φράκα στο κυρίαρχο ιδεολογικό απαράτ τού ΣΥΡΙΖΑ. Και μόνο η θέση τού συντονιστή (όχι παίζουμε!) στον όμιλο των αριστεροδεξιών ευρωπαϊστών[2] διανοουμένων, που στις αρχές τού 2012 ξεκίνησαν εκστρατεία «Για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας» και διοργανώνουν τα γνωστά «Κρίση-μα Σεμινάρια», για τα οποία φροντίζει να μας ενημερώνει τακτικά η Αυγή και το Red Notebook, φτάνει. Πού να βάλει κανείς και τη μούγκα για το τελευταίο βιβλίο του «Αποκάλυψη, ουτοπία και ιστορία», στο οποίο αναγγέλλει επισήμως τον ενταφιασμό τής ουτοπίας τής κοινοκτημοσύνης![3] Πού να βάλει και το σπρώξιμο του νέου ηλεκτρονικού περιοδικού Χρόνος,[4] ψυχή τού οποίου είναι ο Λιάκος, σαν αυτό που είδαμε να κάνει ο Στρατής Μπουρνάζος[5]  μαζί με την Ιωάννα Μεϊτάνη στα Ενθέματα της προχθεσινής Κυριακάτικης Αυγής με κοτζαμάν δισέλιδη συνέντευξη της αρχισυντάκτριας του περιοδικού Μικέλας Χαρτουλάρη! Και πού να βάλει τα όσα χειρότερα ασφαλώς έπονται!  

Γιατί λέμε ασφαλώς; Θέλει και ρώτημα; Γιατί, απλούστατα, ενώ οι ‘‘μπολσεβίκοι’’ τού ΣΥΡΙΖΑ παίζουν τσούκου-τσούκου μπολ[6] και χτίζουν σταθερά και συστηματικά το ένα think tank μετά το άλλο, μπάζοντας από την πίσω πόρτα (κι αφού πρώτα τούς έχουν φορέσει πολιτικά) τα διάφορα ορφανά τής αλήστου μνήμης κεντροαριστεράς, στα οποία μάλιστα προσφέρουν και περίοπτες καρέκλες, οι ‘‘μενσεβίκοι’’ του, αντίθετα, επιμένουν να στήνουν καραούλι για να δουν αν ο Τσίπρας θα πιεί κάνα καφέ με τη Λούκα ή θα μιλήσει για μπάλα με τον Αντώνη Κοτσακά! Κι ύστερα απορούν γιατί αδυνατούν να πιέσουν αποτελεσματικά τον ΣΥΡΙΖΑ να εναρμονιστεί  έστω και σε ελάχιστο βαθμό με τον αυξανόμενο ευρωσκεπτικισμό, αντί να κάνει ό,τι μπορεί για να τον καταστείλει, όπως βλέπουμε να συμβαίνει καθημερινά! Μα πώς μπορούν να φάνε ψωμί, αν δεν έχουν ζυμώσει πρώτα;

Στο μεταξύ, όσο οι ‘‘μενσεβίκοι’’ ασχολούνται με τα ‘‘πίτουρα’’, τα ‘‘αλεύρια’’ φουσκώνουν. Και φοβόμαστε, τρέμουμε μην έρθει μια μέρα, και πούμε κι εμείς σαν άλλοι Δημήτριοι Σωτήρος:

Aυτή η Αριστερά— σχεδόν δεν μοιάζει σαν Αριστερά μας,
αυτή είν’ η ‘‘αριστερά’’ του Σημίτη και του Λιάκου...



[1] Είναι αυτονόητο ότι ο αναγνώστης πρέπει να προσλάβει το όνομα του Κολλά στη συμβολική του αξία κι όχι στην ονομαστική. Τηρουμένων τών αναλογιών, παρόμοιες αντιδράσεις υπήρξαν για τα περισσότερα φλερτ με πασοκογενείς.

[2] Ρίξτε μια ματιά στους πρωτεργάτες. Θα πάθετε την πλάκα σας. Τέτοια ιδεολογική ‘‘παρτούζα’’ σπάνια έχει την ευκαιρία να δει κανείς. Και ίσως να αρχίσετε να καταλαβαίνετε γιατί είναι τόσο δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς τους αριστερόστροφους από τους δεξιόστροφους ευρωπαϊστές: Σε απόλυτη αντίθεση με τους αριστερούς που δεν λέμε να ξεκόψουμε με το ‘‘σταλινισμό’’, είναι όλοι δημοκράτες! ;-)

[3] Αυτός ο κομμουνισταράς, ο Αριστείδη ο Μπαλτάς ντε, που είναι και φιλόσοφος και συν-συντονιστής στον όμιλο, πώς και δεν βρήκε δυο λέξεις να πει γι’ αυτόν τον ενταφιασμό; Έλειπε σε ταξίδι για δουλειές; ;-) Αμ οι άλλοι, οι αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί ευρωκομμουνιστές; Κιχ δεν έβγαλαν! Τα κομμουνιστικά τους φρονήματα τα φυλάνε μόνο για τις περιπτώσεις που ο λόγος είναι για την ανέγερση τζαμιού στην Αθήνα, για το δικαίωμα των gays να παντρεύονται καθώς και για το δικαίωμα των ψαριών τού Αιγαίου στην ...αυτοδιάθεση! ;-)

[4] Να το παρακολουθείτε. Εκτός όλων τών άλλων, εκεί θα αναπτυχθεί το σκεπτικό τών ευρωπαϊστών υπέρ τής ‘‘επανένωσης’’ της Κύπρου, δηλαδή υπέρ ενός ‘‘επικαιροποιημένου’’ σχεδίου Ανάν...

[5] Μαζέψτε τα κονσερβοκούτια, μη τα δεί και του μπουν τίποτε ιδέες και ξεκινήσει κάνα τέταρτο γύρο! ;-)

[6] «Τσούκου-τσούκου μπολ» αποκαλείται στην ποδοσφαιρική καθομιλουμένη η τακτική μιας ομάδας να αγωνίζεται αμυντικά και παθητικά, κάνοντας τον ψόφιο κοριό για να αποκοιμίσει τους αντιπάλους και να τους εμπνεύσει υπερβολική αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Έτσι, υποβοηθά το ενδεχόμενο να χαλαρώσουν την αμυντική τους επαγρύπνηση και να δεχθούν πιο εύκολα γκολ, αιφνιδιασμένοι από μια ξαφνική αντεπίθεση.