«Κάρολέ μου, φύλαγέ με από τους Λιάκους μου! Τους Κολλάδες μου τους ξέρω!»

Θυμόμαστε τον πανικό που είχε καταλάβει πέρυσι τον Οκτώβριο κάμποσους Συριζαίους, όταν ο Ανδρέας Κολλάς, ο παλιός και βαμμένος Πασόκος συνδικαλιστής τής ΕΘΕΛ που εγκατέλειψε το κόμμα του λίγο πριν τις εκλογές, έσκασε μύτη με άρθρο του στην Αυγή, στο οποίο διατύπωνε κάποιες σκέψεις του για την αναδιάταξη του συνδικαλιστικού κινήματος. Θρήνοι και κοπετοί, που τους δυνάμωνε και η σχετική καζούρα τών αριστερών ανταγωνιστών αλλά και των εκσυγχρονιστών μνημονιακών ‘‘αποστόλων’’.[1]

Γελάγαμε. Γιατί ξέραμε ότι ο Κολλάς και ο κάθε Κολλάς, δηλαδή το κάθε απαξιωμένο από καιρό στέλεχος της πασοκικής συνδικαλιστικής νομενκλατούρας, ακόμα κι αν δεν σε ωφελήσει, διευκολύνοντας την πρόσβασή σου σε στρώματα εργαζομένων που μέχρι πρόσφατα τελούσαν υπό την επιρροή του ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί και να σε βλάψει. Ακριβώς επειδή είναι σεσημασμένος (και, επιπλέον, πρόσωπο χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό, ιδεολογικό ή κοινωνικό βάρος).

Είναι αυτή η γνώση επαρκής λόγος για να γελάει κάποιος; Για να τα λέμε όλα, όχι. Μιλώντας μεταφορικά: Δεν αρκεί να είναι κάποιος ακριβός στα πίτουρα για να γελάσεις μαζί του. Πρέπει, την ίδια στιγμή, να είναι και φτηνός στο αλεύρι! Ε, αυτό ακριβώς συμβαίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση, κι αυτό είναι που δικαιολογεί τα γέλια μας και δεν εμφανιζόμαστε ως κοινοί μωροί που γελούν «κἄν τι μή γελοῖον ἦ». Αν εν προκειμένω ο Ανδρέας Κολλάς είναι τα ‘‘πίτουρα’’ λοιπόν, ποιος είναι το ‘‘αλεύρι’’;

Το ‘‘αλεύρι’’ είναι ο Αντώνης Λιάκος. Εξέχον μέλος της αριστερόμορφης ομάδας διανοουμένων και εν γένει παραγόντων και διαμορφωτών (= χειραγωγών) τής ελληνικής ‘‘κοινής γνώμης’’ που στήριξαν, ο καθένας με τον τρόπο του και όλοι μαζί ‘‘με τρόπο’’, τον σημιτικό ‘‘εκσυγχρονισμό’’. Γιατί εξέχον μέλος; Γιατί συγκέντρωνε τις ακόλουθες ιδιότητες: αριστερογενής, φυλακισμένος για τέσσερα χρόνια επί χούντας για την αντιδικτατορική του δράση, προβεβλημένος πανεπιστημιακός και, τέλος, τακτικός αγορητής με αρθρογραφία σε εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας και υψηλής προστιθέμενης καθεστωτικής αξίας, όπως το Βήμα. Έτσι, διόλου τυχαία και πολύ σοφά (για τους άλλους), του προτάθηκε και η θέση τού Προέδρου του αλήστου μνήμης ΟΠΕΚ, για να την αποδεχθεί ασμένως. (Τώρα φροντίζει να διευκρινίζει αιδημόνως ότι έγινε Πρόεδρος μετά την αποχώρηση του Σημίτη από το πολιτικό προσκήνιο! Λες κι αυτό τον αθωώνει!)

Αυτό το ‘‘αλεύρι’’ λοιπόν, τσούκου-τσούκου, πήρε να φουσκώνει! Φυσικά, επειδή είναι ‘‘αλεύρι’’ κι όχι αλεύρι, δεν φουσκώνει μόνο του. Κάποιοι βάζουν το χεράκι τους! Κι έτσι, σήμερα, πλάκα-πλάκα, ο Αντώνης Λιάκος συγκαταλέγεται με τα τσαρούχια ευρωπαϊκά φράκα στο κυρίαρχο ιδεολογικό απαράτ τού ΣΥΡΙΖΑ. Και μόνο η θέση τού συντονιστή (όχι παίζουμε!) στον όμιλο των αριστεροδεξιών ευρωπαϊστών[2] διανοουμένων, που στις αρχές τού 2012 ξεκίνησαν εκστρατεία «Για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας» και διοργανώνουν τα γνωστά «Κρίση-μα Σεμινάρια», για τα οποία φροντίζει να μας ενημερώνει τακτικά η Αυγή και το Red Notebook, φτάνει. Πού να βάλει κανείς και τη μούγκα για το τελευταίο βιβλίο του «Αποκάλυψη, ουτοπία και ιστορία», στο οποίο αναγγέλλει επισήμως τον ενταφιασμό τής ουτοπίας τής κοινοκτημοσύνης![3] Πού να βάλει και το σπρώξιμο του νέου ηλεκτρονικού περιοδικού Χρόνος,[4] ψυχή τού οποίου είναι ο Λιάκος, σαν αυτό που είδαμε να κάνει ο Στρατής Μπουρνάζος[5]  μαζί με την Ιωάννα Μεϊτάνη στα Ενθέματα της προχθεσινής Κυριακάτικης Αυγής με κοτζαμάν δισέλιδη συνέντευξη της αρχισυντάκτριας του περιοδικού Μικέλας Χαρτουλάρη! Και πού να βάλει τα όσα χειρότερα ασφαλώς έπονται!  

Γιατί λέμε ασφαλώς; Θέλει και ρώτημα; Γιατί, απλούστατα, ενώ οι ‘‘μπολσεβίκοι’’ τού ΣΥΡΙΖΑ παίζουν τσούκου-τσούκου μπολ[6] και χτίζουν σταθερά και συστηματικά το ένα think tank μετά το άλλο, μπάζοντας από την πίσω πόρτα (κι αφού πρώτα τούς έχουν φορέσει πολιτικά) τα διάφορα ορφανά τής αλήστου μνήμης κεντροαριστεράς, στα οποία μάλιστα προσφέρουν και περίοπτες καρέκλες, οι ‘‘μενσεβίκοι’’ του, αντίθετα, επιμένουν να στήνουν καραούλι για να δουν αν ο Τσίπρας θα πιεί κάνα καφέ με τη Λούκα ή θα μιλήσει για μπάλα με τον Αντώνη Κοτσακά! Κι ύστερα απορούν γιατί αδυνατούν να πιέσουν αποτελεσματικά τον ΣΥΡΙΖΑ να εναρμονιστεί  έστω και σε ελάχιστο βαθμό με τον αυξανόμενο ευρωσκεπτικισμό, αντί να κάνει ό,τι μπορεί για να τον καταστείλει, όπως βλέπουμε να συμβαίνει καθημερινά! Μα πώς μπορούν να φάνε ψωμί, αν δεν έχουν ζυμώσει πρώτα;

Στο μεταξύ, όσο οι ‘‘μενσεβίκοι’’ ασχολούνται με τα ‘‘πίτουρα’’, τα ‘‘αλεύρια’’ φουσκώνουν. Και φοβόμαστε, τρέμουμε μην έρθει μια μέρα, και πούμε κι εμείς σαν άλλοι Δημήτριοι Σωτήρος:

Aυτή η Αριστερά— σχεδόν δεν μοιάζει σαν Αριστερά μας,

αυτή είν’ η ‘‘αριστερά’’ του Σημίτη και του Λιάκου...

[1] Είναι αυτονόητο ότι ο αναγνώστης πρέπει να προσλάβει το όνομα του Κολλά στη συμβολική του αξία κι όχι στην ονομαστική. Τηρουμένων τών αναλογιών, παρόμοιες αντιδράσεις υπήρξαν για τα περισσότερα φλερτ με πασοκογενείς.

[2] Ρίξτε μια ματιά στους πρωτεργάτες. Θα πάθετε την πλάκα σας. Τέτοια ιδεολογική ‘‘παρτούζα’’ σπάνια έχει την ευκαιρία να δει κανείς. Και ίσως να αρχίσετε να καταλαβαίνετε γιατί είναι τόσο δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς τους αριστερόστροφους από τους δεξιόστροφους ευρωπαϊστές: Σε απόλυτη αντίθεση με τους αριστερούς που δεν λέμε να ξεκόψουμε με το ‘‘σταλινισμό’’, είναι όλοι δημοκράτες! ;-)

[3] Αυτός ο κομμουνισταράς, ο Αριστείδη ο Μπαλτάς ντε, που είναι και φιλόσοφος και συν-συντονιστής στον όμιλο, πώς και δεν βρήκε δυο λέξεις να πει γι’ αυτόν τον ενταφιασμό; Έλειπε σε ταξίδι για δουλειές; ;-) Αμ οι άλλοι, οι αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί ευρωκομμουνιστές; Κιχ δεν έβγαλαν! Τα κομμουνιστικά τους φρονήματα τα φυλάνε μόνο για τις περιπτώσεις που ο λόγος είναι για την ανέγερση τζαμιού στην Αθήνα, για το δικαίωμα των gays να παντρεύονται καθώς και για το δικαίωμα των ψαριών τού Αιγαίου στην ...αυτοδιάθεση! ;-)

[4] Να το παρακολουθείτε. Εκτός όλων τών άλλων, εκεί θα αναπτυχθεί το σκεπτικό τών ευρωπαϊστών υπέρ τής ‘‘επανένωσης’’ της Κύπρου, δηλαδή υπέρ ενός ‘‘επικαιροποιημένου’’ σχεδίου Ανάν...

[5] Μαζέψτε τα κονσερβοκούτια, μη τα δεί και του μπουν τίποτε ιδέες και ξεκινήσει κάνα τέταρτο γύρο! ;-)

[6] «Τσούκου-τσούκου μπολ» αποκαλείται στην ποδοσφαιρική καθομιλουμένη η τακτική μιας ομάδας να αγωνίζεται αμυντικά και παθητικά, κάνοντας τον ψόφιο κοριό για να αποκοιμίσει τους αντιπάλους και να τους εμπνεύσει υπερβολική αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Έτσι, υποβοηθά το ενδεχόμενο να χαλαρώσουν την αμυντική τους επαγρύπνηση και να δεχθούν πιο εύκολα γκολ, αιφνιδιασμένοι από μια ξαφνική αντεπίθεση.