Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017

«Το μόνο που ξέρω είναι ότι εγώ δεν είμαι λενινιστής!»




Σύμφωνα με τον Φρίντριχ Ένγκελς σε επιστολές του προς τον Eduard Bernstein και C. Schmidt [σ.σ.: δεν κατόρθωσα να βρω κάποια στοιχεία γι’ αυτόν τον άγνωστο σε μένα κύριο Schmidt], ο Μαρξ, για να σαρκάσει τις απόψεις μερικών Γάλλων θεωρητικών τού εργατικού κινήματος της εποχής του που αυτοπροσδιοριζόντουσαν μεν ως μαρξιστές, αλλά διαστρέβλωναν συνειδητά ή ασυνείδητα τη θεωρία του, συνήθιζε να λέει: [«Αν αυτοί είναι μαρξιστές, τότε] το μόνο που ξέρω είναι ότι εγώ δεν είμαι μαρξιστής!»
Κάτι αντίστοιχο, νομίζω, θα μπορούσε κάλλιστα να πει κι ο Λένιν σήμερα, αν έβλεπε τα τωρινά καμώματα διαφόρων στελεχών τής ελληνικής Αριστεράς που αυτοπροσδιορίζονται ως λενινιστές και λενινίστριες και παρεπιδημούν στα διάφορα οργανωμένα πολιτικά σχήματα τα οποία, τυπικά τουλάχιστον, δεν έχουν αποκηρύξει ακόμα τη σκέψη του.
Μια  τέτοια χρήση τού Λένιν μού φαίνεται αρκετά χρήσιμη στην παρούσα κατάσταση, μια και, από τη μία ο Λένιν υπήρξε ο κατ’ εξοχήν τροφοδότης όλων μας για σκέψη επί της Πράξης και, από την άλλη, βλέπω ότι, με έναρξη το μαύρο καλοκαίρι τού 2015, η παρέλαση των στελεχών, προσωπικοτήτων και παραγόντων εν γένει τού αριστερού κινήματος που φιλοδοξούν να δώσουν απάντηση στο ερώτημα «τι να κάνουμε;», αναμασώντας φαντασιώσεις, εμμονές ή κοινοτοπίες, συνεχίζεται σταθερά και αδιατάρακτα.
Την έχουμε βαμμένη. Ιδίως αν σκεφτεί κανείς ότι η απάντηση σε ένα άλλο ερώτημα, αυτό[1] που πρέπει να υποβάλουμε όλοι στους εαυτούς μας, αν θέλουμε να είμαστε γενναίοι και ειλικρινείς, είναι πέραν πάσης αμφιβολίας καταφατική...


[1] «Τοιοῦτοι ἔπρεπεν ἡμῖν ἀρχιερεῖς;»


Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2017

Έχει πλάκα να ψάχνεις πότε λέει αλήθεια. Την ίδια πλάκα που έχει να ψάχνεις το τζόκερ!




Σήμερα, από το βήμα τού ανεπίσημου οργάνου τού ΣΥΡΙΖΑ, την Εφημερίδα των Συντακτών, με αφορμή τα δεύτερα γενέθλια της κυβέρνησης «με κορμό την Αριστερά»:
Με ρωτάτε εάν σκέφτηκα ποτέ να θέσω εγώ θέμα εξόδου της χώρας μας από την ευρωζώνη. Αυτό δηλαδή που έθετε ο πιο σκληρός εκπρόσωπος της άλλης πλευράς; Μα αυτό θα ήταν ή ανοησία ή πραγματική προδοσία. Θα ήταν καταστροφικό για τους εργαζόμενους, που θα έβλεπαν την αγοραστική τους δύναμη και το βιοτικό τους επίπεδο να καταρρέει, αλλά και συνολικά για την οικονομία της χώρας και τη θέση της στον διεθνή καταμερισμό εργασίας.
Και τώρα, ας θυμηθούμε όλοι τι έλεγε ο Αλέξης Τσίπρας στην Έλλη Στάη, την Πέμπτη, 14 Ιουνίου 2012, 60 περίπου ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες για τις δεύτερες εκλογές εκείνης τής χρονιάς:



Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2017

«Έλα, ρε κλαρινογαμπρέ, που σ’ αρέσει το κλαρίνο! Είσαι σοβαρός; Με κλαρίνο μεράκλωνε ο Παπαδόπουλος κι ο Ιωαννίδης!»*



*Φανταστική (αλλά όχι εξωπραγματική) ατάκα τού Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου από μια υποθετική συζήτηση μαζί του περί εθνικολαϊκισμού...