Si vis bellum para pacem(*)

(*) «Αν επιδιώκεις τον πόλεμο κάνε ειρήνη». Η αντιστροφή του γνωστού λατινικού αποφθέγματος «Αν θέλεις ειρήνη προετοιμάσου για πόλεμο» (Si vis pacem para bellum). Ο σκοπός αυτής της περίεργης εκ πρώτης όψεως αντιστροφής αποκαλύπτεται με σαφήνεια και πληρότητα στο κείμενο.


Ε ι σ α γ ω γ ι κ ά

Σήμερα, θα θέλαμε λίγο την προσοχή σας. Αυτό δεν είναι υπαινικτική μομφή προς όσους μας διαβάζετε, πώς θα μπορούσε; Θέλουμε να πούμε απλώς ότι αυτό το σημείωμα αξίζει να διαβαστεί με λίγο περισσότερη προσοχή απ’ ό,τι συνήθως. Με την πρόσθετη διευκρίνιση ότι κάτι τέτοιο ισχύει κυρίως για τους αριστερούς αναγνώστες μας, αλλά και, δευτερευόντως, για όσους «αναποφάσιστους» δεν έχουν απορρίψει την Αριστερά και ενδιαφέρονται για τα καλά και τα στραβά της.

Θα θέλαμε λίγο την προσοχή σας, αν και το σημείωμα αυτό έχει να κάνει με μια σε σημαντικό βαθμό προσωπική σύγκρουση και διαμάχη μεταξύ αριστερών bloggers (LeftG700 και Radical Desire). Δηλαδή, μια διαμάχη που πέρα από το πολιτικοϊδεολογικό της υπόβαθρο —πάντα στις διαφωνίες των αριστερών υπάρχει τέτοιο υπόβαθρο, ας μη λησμονείται αυτό!— πήρε μορφή και προσωπικής διαφοράς. Εδώ, δυο λόγια:

Η Αριστερά δίνει συχνά αφορμή να κατηγορείται από τους αντιπάλους της για τις ενδοαριστερές συγκρούσεις της οι οποίες και κατατίθενται ως τεκμήριο αριστερής υποκρισίας («Για ποιες ιδέες μάς λένε ότι κόπτονται; Αυτοί σφάζονται για το προσωπικό ονόρε!»). Και είναι αρκετοί οι αριστεροί που υιοθετούν λίγο επιπόλαια αυτό το σκεπτικό, χωρίς να βάζουν πουθενά αστερίσκους. Όμως, το γεγονός ότι πολλές φορές οι προσωπικοί ανταγωνισμοί καλύπτονται πίσω από ιδεολογικές διαφορές δεν θα πρέπει να μας κάνει να ξεχνάμε ότι οι φορείς ιδεών είναι πρόσωπα και ως τέτοια έχουν τις δικές τους ανάγκες (σεβασμού, αποδοχής, ισοτιμίας, κ.λπ., κ.λπ.) που θα πρέπει να γίνονται σεβαστές.

Διαδικαστικά

Το σημερινό σημείωμα δεν ήταν δική μας επιθυμία. Θέλουμε να πούμε ότι δεν ήταν προγραμματισμένο, τουλάχιστον για τώρα. Το έκανε όμως επιβεβλημένο και αναγκαίο ένα σχόλιο του Αντώνη, (Radical Desire) αντίδραση στην τελευταία (#26) εγγραφή μας στο Ημερολόγιο Περιθωρίου. Σ’ αυτό κωδικοποιούσε τις αιτιάσεις του απέναντί μας και ζητούσε ευθέως απαντήσεις.

Όπως έχουμε γράψει κάνα-δυο φορές, μισοαστεία-μισοσοβαρά, εδώ έχουμε εγκαθιδρύσει λαϊκή δημοκρατία. Μ’ αυτό εννοούμε κυρίως ότι ισχύει η απεριόριστη[1] και απροϋπόθετη[1] ελευθερία λόγου, αλλά και κάτι άλλο εξ ίσου, αν όχι περισσότερο, σημαντικό: η υποχρεωτική λογοδοσία (=έκθεση λόγων, αιτίων, εξηγήσεων) για οποιαδήποτε αιτίαση απέναντί μας, δηλαδή απέναντι σε αυτούς που, εκ των πραγμάτων —ας το σημειώσουν αυτό το «εκ των πραγμάτων» οι φίλοι αντιεξουσιαστές οι οποίοι είναι ταυτόχρονα και bloggers—, ασκούν τη μικροεξουσία αυτού του blog. Υπακούοντας και υποτασσόμενοι λοιπόν στην υποχρέωση λογοδοσίας, γράφουμε το σημερινό post. Είναι αλήθεια ότι ο Αντώνης δεν απαίτησε απαντήσεις μέσω post. Το κάνουμε εμείς για δυο λόγους: Πρώτον, γιατί τα όσα μας καταμαρτυρεί δημοσιεύτηκαν στην «πρώτη σελίδα». Δεν μπορεί επομένως η λογοδοσία γι’ αυτά να γίνει στις εσωτερικές, μονόστηλο και με ψιλά γράμματα! Αυτά, για μας, είναι «πουστιές» και δεν τα κάνουμε! Δεύτερον, γιατί πιστεύουμε ότι όλη αυτή η ιστορία που τραβάει μήνες τώρα, έχει χρήσιμα διδάγματα για όλους εμάς τους αριστερούς.

Σ’ αυτή τη λογοδοσία θα περιοριστούμε σε ό,τι μας αφορά. Μ’ άλλα λόγια, αν και θα αναφερθούμε σε πεπραγμένα του Radical Desire, αυτό θα γίνει γιατί είναι υποχρεωτικό (δεν συγκρουστήκαμε με τους εαυτούς μας!) κι όχι επειδή ανταποδίδουμε τις αιτιάσεις.

Ένα τελευταίο, αλλά όχι ασήμαντο. Θα παρακαλούσαμε θερμά να μην πάρει τον λόγο για το επίμαχο θέμα κανένας άλλος από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, αλλά και τους έμμεσα εμπλεκόμενους —είναι κι αυτό υποχρεωτικό. (Όσοι από τους δεύτερους μάς έχουν δείξει «κόκκινη κάρτα» να μη φοβηθούν: η παρουσία τους εδώ δεν θα θεωρηθεί άρση της απαγόρευσης και δεν πρόκειται να τους κατσικωθούμε). Και διευκρινίζουμε προκαταβολικά ότι δεν θα απαντήσουμε σε κανέναν που δεν θα εισακούσει την παράκλησή μας[2]. (Θα παρακαλέσουμε να κάνουν το ίδιο και οι συνομιλητές μας).

Ιστορικά

Με το Radical Desire (RD) συγκρουστήκαμε συνολικά τρεις φορές. Τις δυο πρώτες με τον Αντώνη και την τρίτη με τον Δήμο (το συγκεκριμένο blog έγινε από τον Ιούνιο συλλογικό) και, τελικά, πάλι και με τον Αντώνη. Στο σύνολο λοιπόν τρεις.

Η πρώτη σύγκρουση συνέβη όταν ο Αντώνης μας άσκησε κριτική για ανοχή στον εθνολαϊκορατσιστικό λόγο, χωρίς να πάρει τις δέουσες —κατά την άποψή μας— αποστάσεις από άλλον ιστολόγο που, όπως απέδειξαν τα πράγματα, σχημάτισε για μας την άποψη ότι η ανοχή που επιδεικνύουμε μας κατατάσσει, ούτε λίγο ούτε πολύ, εκτός των «κόκκινων γραμμών» της Αριστεράς και μας φέρνει σε πορεία σύμπλευσης με τους φασίστες. Στην πορεία της έντονης συζήτησης ο Αντώνης ανασκεύασε την άποψή του. Όμως, σε σημαντικό βαθμό συνέβαλλε στη μετατόπιση του focus από το μόνο θέμα που κατά την άποψή μας ήταν προς συζήτηση (το πώς δηλαδή πρέπει να απευθύνεται η Αριστερά σε ευρέα ακροατήρια και να συνομιλεί με τον πολύ κόσμο) στο αν επιδεικνύουμε ή όχι ανοχή στις φασιστικές ιδέες. Όπως προαναφέραμε, η αντίδρασή μας ήταν έντονη. Οι όποιες δυσαρέσκειες όμως, του Αντώνη και δικές μας, δεν κατέληξαν σε ρήξη.

Αυτό —η ρήξη— επήλθε στη δεύτερη και πιο σφοδρή σύγκρουση. Συνέβη όταν ο Αντώνης διέκοψε απότομα έναν έντονα αντιπαραθετικό διάλογο για κάποιο post άλλου blogger στο οποίο απαντήσαμε με δικό μας πολεμικό άρθρο. Η αιτία της διακοπής ήταν ανώνυμες, (ή μάλλον ψευδώνυμες), καταγγελίες σχετικά με το ποιοι (ή ποιος) είμαστε και υπονοούμενα για δικό μας βεβαρυμμένο διαδικτυακό παρελθόν κατά το οποίο, σύμφωνα με τις καταγγελίες, συνηθίζαμε να «αναστατώνουμε» διάφορα blogs. Σ’ αυτές τις καταγγελίες ο Αντώνης έδωσε βάση και διέκοψε κάθε διάλογο μέχρι νεωτέρας, μέχρι δηλαδή να «καταλάβ[ει] ακριβώς με ποιον/ποιους (?) έχ[ει] να κάν[ει]». Αντιδράσαμε πηδώντας μέχρι το ταβάνι! Και, εννοείται, δεν διεκόπη μόνο ο διάλογος επί του συγκεκριμένου θέματος που διεξαγόταν, αλλά και οι «διπλωματικές» σχέσεις.

Να έρθουμε στην τρίτη και τελευταία σύγκρουση. Αυτή συνέβη αφού είχε πετύχει εν μέρει μια απόπειρα συμφιλίωσης και συνύπαρξης που επιχειρήσαμε. Εν μέρει, γιατί δεν βρέθηκε μεν μια πλατφόρμα κοινής αποδοχής μεταξύ του Αντώνη και ημών έτσι ώστε να αρχίσουμε να συνομιλούμε και πάλι, βρέθηκε όμως μια τέτοια με τους συνδιαχειριστές του RD (στο μεταξύ είχε γίνει συλλογικό), αφού μαζί τους δεν είχαμε προηγούμενα. Έτσι, αρχίσαμε να συνομιλούμε με τον δεύτερο εκ των τριών, τον Δήμο.

Κι αυτό όμως δεν επρόκειτο να κρατήσει πολύ. Σε κάποια ανάρτηση του Δήμου, μάς δόθηκε η εντύπωση από τα σχόλια που είχαν σταλεί ότι είχε διαγραφεί κάποιο σχόλιο γνωστού σ’ εμάς blogger. Μας έκανε εντύπωση επειδή ο περί ου ο λόγος δεν φημίζεται για σχόλια που θα μπορούσαν να επισύρουν διαγραφή, το αντίθετο. Επιπλέον, είναι ένας άνθρωπος ο οποίος, παρά τις διαφωνίες του μαζί μας —συντάσσεται με τη Δημοκρατική Αριστερά—, δεν δίστασε να μας υπερασπιστεί σθεναρά από άκομψα σχόλια ομοϊδεατών του, όταν κάποια στιγμή σχολιάσαμε μια ανάρτησή του. Έτσι, διατυπώσαμε την ένστασή μας για ό,τι θεωρήσαμε ως λογοκρισία, αισθανόμενοι, εκτός των άλλων, ότι έπρεπε να τον υπερασπιστούμε, όπως είχε κάνει κι εκείνος για μας. Στην απάντησή του ο Δήμος μας ξεκαθάρισε ότι το ζήτημα ήταν καθαρά τεχνικό (το RD έκανε εκείνη την εποχή αναβάθμιση στα συστήματα σχολιασμού). Το δεχθήκαμε αμέσως. Εκείνο που δεν δεχθήκαμε ήταν η άποψή του πως είχαμε καταλήξει στο, εσφαλμένο όπως αποδείχθηκε, συμπέρασμα αυθαίρετα και παρά τη λογική. Πάνω σ’ αυτό ξεκίνησε ένας διάλογος, μας την πέσανε διάφοροι και κουβέντα στην κουβέντα ο Δήμος μάς διέγραψε ένα σχόλιο. Αργότερα επενέβη κι ο Αντώνης και γίναμε μαλλιά κουβάρια. Τρίτη και τελευταία ρήξη.

Λογοδοσία

Ο Αντώνης μάς εγκαλεί γενικά για άδικες και αισχρές κατηγορίες εκ των οποίων προσδιορίζει τρεις. Θα λογοδοτήσουμε συνεπώς γι’ αυτές τις τρεις που συγκεκριμενοποιούνται με σαφήνεια.

Για το ζήτημα της λογοκρισίας: Όπως γράψαμε και παραπάνω, η εντύπωση που μας δόθηκε για το κομμένο σχόλιο δεν ήταν ούτε αυθαίρετη ούτε παράλογη. Με αυτή την έννοια δεν αποδεχόμαστε την κριτική ότι «εφηύραμε λογοκρισία», όπως δεν αποδεχθήκαμε και την άποψη του Δήμου που του φαινόταν ακατανόητο το πώς φτάσαμε σε αυτό το συμπέρασμα. Δεν ήταν αυθαίρετο, δεν ήταν παράλογο, ήταν όμως εσφαλμένο. Μάλιστα. Το δεχτήκαμε αμέσως και τότε (αν δεν έχουν τα σχόλια επειδή απέσυραν το post, ευχαρίστως να τα στείλουμε με email) το επαναλαμβάνουμε και τώρα. Όμως, λίγο μετά, λογοκρισία εις βάρος μας, αδικαιολόγητη, ίσως και προσχηματική, ασκήθηκε. Επιπλέον, λογοκρισία μονομερής: Το δικό μας σχόλιο αποκαθηλώθηκε σε αντίθεση με όσους το προκάλεσαν και σε αντίθεση με υβριστικά (κατά κυριολεξία) σχόλια για μας, τα οποία έμειναν μέχρι την άλλη μέρα που αποσύρθηκε όλο το post.

Για το ζήτημα του καπιταλιστή (Αντώνη) και των υπαλλήλων: Εδώ πρόκειται για καθαρή παρανόηση. Η λέξη ‘υπάλληλοι’ που χρησιμοποιήσαμε και που οδήγησε στη συνεπαγωγή περί ‘καπιταλιστή’ επ’ ουδενί είχε τη συνήθη οικονομικοταξική έννοια. Κάτι τέτοιο είναι τελείως ανόητο, πώς θα ήταν δυνατόν να ξεστομίσουμε κάτι τέτοιο; Και εν πάση περιπτώσει πώς θα μπορούσαμε να δηλώσουμε συμπαράταξη («Είσαι μ’ αυτούς, πάει και τελείωσε. Άλλο δεν έχει») με έναν καπιταλιστή; Η λέξη ‘υπάλληλοι’ λοιπόν, είχε την έννοια του ‘υπαγόμενου’, του τελούντος υπό την επιρροή κάποιου. Θα μπορούσε να παρερμηνευτεί από κάποιον που θα το διάβαζε επιπόλαια; Θα μπορούσε. Ποιος έχει την ευθύνη σε μια τέτοια περίπτωση; Εμείς, φυσικά, που το γράψαμε, ποιος άλλος;

Για το ζήτημα του ασφαλίτη: Εδώ δεν πρόκειται για παρανόηση. Εδώ πρόκειται για λάθος. Πουθενά στο άρθρο στο οποίο αναφέρεται ο Αντώνης δεν τον χαρακτηρίζουμε ‘ασφαλίτη’. (Και πάλι ισχύει το ερώτημα πώς μπορείς να «είσαι μ’ αυτούς» όταν κάποιος τους είναι ασφαλίτης). Μιλάμε όμως ευθέως για το απαράδεκτο της δεδηλωμένης πρόθεσης του Αντώνη για εξακρίβωση ταυτοτήτων, είτε προσωπικών, είτε ιντερνετικών, όπως ξεκάθαρα διασαφηνίζαμε σε επόμενο άρθρο-απάντηση σε κατοπινή ανάρτησή του .

Αυτοκριτική

Με το χέρι στην καρδιά: πιστεύουμε ότι και στις τρεις περιπτώσεις αδικηθήκαμε. Και αδικηθήκαμε κατάφωρα. (Ο παρελθοντικός χρόνος έχει τη σημασία του: όποια αδικία υποστήκαμε αποτελεί παρελθόν για μας· παρελθόν, όχι εκκρεμότητα του παρελθόντος).

Αδικηθήκαμε κατάφωρα, μιλήσαμε παράφορα. Δεν είναι κακό αυτό υποχρεωτικά. Η στράτευση στην Αριστερά προϋποθέτει σε σημαντικό βαθμό και το πάθος. Όμως, στη δεύτερη και στην τρίτη σύγκρουση μιλήσαμε παράφορα μεν, παρά το αναγκαίο δε. Αυτό ήταν λάθος μας. Γιατί, συχνά, η υπερβάλλουσα σφοδρότητα των διατυπώσεων με τις οποίες εκφράζονται οι διαφωνίες και τα παράπονα για συγκεκριμένα ζητήματα μπορεί να συμβάλει στο να οδηγηθούν κάποιοι από το ακροατήριο μιας ενδοαριστερής διαμάχης σε γενικευμένα απορριπτικά συμπεράσματα που ενδέχεται να φτάσουν μέχρι και την αμφισβήτηση της αριστερής πολιτικής ταυτότητας κάποιων εκ των διαφωνούντων[3]. Όμως, ουδείς αναμάρτητος. Άρα ουδείς αριστερός; Είμαστε πολύ λίγοι για να εξολοθρευόμαστε μεταξύ μας…

Επιπλέον, η υπερβολική σφοδρότητα δημιουργεί δικαιολογημένες ανθρώπινες πικρίες, γκρεμίζει γέφυρες κάνοντας δυσκολότερο το έργο της αναγνώρισης των όποιων λαθών και, τελικά, διακόπτει τον διάλογο εντός της Αριστεράς, προϋπόθεση απαραίτητη για το συντονισμό της σε ενιαία δράση. Κι ακόμα, φέρνει στην επιφάνεια την απωθητική και αποθαρρυντική πλευρά της Αριστεράς, την εικόνα του αριστερού εμφυλίου.

Τέλος και καθόλου ασήμαντο: Ό,τι είναι υπερβάλλον, σε τελική ανάλυση, δεν είναι δίκαιο, ακόμα κι αν πηγάζει από αυτό. Και είναι η Διεθνής μας που μάς λέει «Το δίκιο απ’ τον κρατήρα βγαίνει Σα βροντή σαν κεραυνός», δεν είναι;

Αυτό λοιπόν το λάθος της υπεραντίδρασης βαραίνει εμάς και το παίρνουμε επάνω μας. Και ανακαλούμε κάθε υπερβολή.

Ποιος φταίει περισσότερο;

Μ’ αυτή την ερώτηση, αλλά με διαφορετικά λόγια («Σκέψου τα και πες μου, ίσα κι όμοια φερθήκαμε τα δυο;»), κλείνει ο Αντώνης το σχόλιό του.

Εμείς δεν θα το ρωτάγαμε αυτό. Δεν θα το ρωτάγαμε γιατί… γιατί…. γιατί …έτσι! Δεν θα το ρωτάγαμε. Όμως, είναι αδιάφορο. Ο Αντώνης το ρωτάει και πρέπει να απαντήσουμε.

Θα απαντήσουμε με μια σκηνή που εμπνεύστηκε ο κατ’ εξοχήν κινηματογραφόφιλος της παρέας ο οποίος κάποτε ονειρευόταν να γίνει σκηνοθέτης και του ’μεινε ο καημός. Την εμπνεύστηκε από τον «Σπάρτακο» του Κιούμπρικ, από το τέλος της ταινίας, εκεί όπου ο νικητής Κράσσος ρωτάει τους νικημένους επαναστάτες «Ποιος είναι ο Σπάρτακος;» για να δει να σηκώνονται οι ελεύθεροι σκλάβοι, ο ένας μετά τον άλλο, και να λένε με σταθερή φωνή: «Εγώ είμαι ο Σπάρτακος!».

Από εκεί λοιπόν ορμώμενοι, πάμε στη δική μας σκηνή —σκηνή και όραμα μαζί— που είναι και η απάντηση σε ό,τι ρωτάει ο Αντώνης.

Είμαστε λέει όλοι οι αριστεροί μαζεμένοι σε ένα μεγάλο ανοιχτό μέρος. Μας έχει μαζέψει ο πατέρας όλων μας, ο παππούς Κάρολος. Κι έχει ανέβει στο βήμα, αναμαλλιασμένος, σκοτεινός, πικρός. Και μας κοιτάει χωρίς να βγάζει μιλιά. Κι αφού περνάνε κάμποσα λεπτά και δεν ακούγεται ούτε ανάσα εκτός απ’ το οργισμένο ρουθούνισμά του, έρχονται ξαφνικά οι κεραυνοί:

«Σας μάζεψα όλους εδώ σήμερα σύντροφοι, για να μου πείτε… για να μου πείτε ποιος φταίει κι έχετε καταντήσει σ’ αυτό το χάλι!... Ποιος φταίει που κοιτάτε να βγάλετε ο ένας το μάτι του άλλου!... Ποιος φταίει που τα κόμματα και οι ενώσεις που φκιάξατε θυμίζουν πιότερο συμμορίες πειρατών που τσακώνονται για τα λάφυρα, παρά οργανωμένους επαναστάτες —‘επαναστάτες’; Ας καγχάσω!... Ποιος φταίει που αλληλοσφάζεστε στο …όνομά μου!... Μη μου πείτε ότι φταίω εγώ, επειδή …υπήρξα;!...».

Σιωπή. Μέχρι που ακούγεται ξανά η αμείλικτη ερώτηση:

«Λοιπόν σύντροφοι;… Περιμένω!... Ποιος φταίει;».

Ξανά σιωπή. Κι όλοι μας κοιτάμε τον παππού Κάρολο τσουρουφλισμένοι απ’ τους κεραυνούς του. Κι ύστερα, σιγά-σιγά, το πλήθος αρχίζει να αναδεύεται. Κι όλοι κοιτάνε τους διπλανούς τους. Και μερικοί ετοιμάζονται να σηκωθούν και να πάρουν τον λόγο.

Και τότε λέει, κοιτιόμαστε κι εμείς οι πέντε και παίρνουμε την απόφαση. Και προλαβαίνουμε να σηκωθούμε πρώτοι και πρώτοι να πάρουμε τον λόγο. Κι έτσι προλαβαίνουμε πρώτοι να πούμε:

«Εμείς φταίμε, σύντροφε Κάρολε. Εμείς!».

Επίλογος

Αντί επιλόγου, δυο λόγια, εν είδει και μακροσκελούς λεζάντας, μια και συναρτώνται και με τη φωτογραφία του σημερινού σημειώματος.

«Άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια». Το έχει πει ο Τενγκ Χσιάο Πινγκ. Το προσυπογράφουμε κι εμείς στο μέτρο που τονίζει την ποικιλία των μορφών τις οποίες μπορεί να πάρει η ταξική πάλη και την προσήλωση στο σκοπό της τελικής νίκης.

Τυχαίνει, τα δυο blogs που συγκρούστηκαν σκληρά να ασπάζονται την άποψη ότι η Αριστερά «ουκ ήλθεν βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν». (Αυτό λέγεται συμβολικά βεβαίως· μη πλακώσει εδώ ή στο RD καμιά Αντιτρομοκρατική και γίνουμε μπίλιες!). Μ’ άλλα λόγια —και για να το κάνουμε λιανά για τους στόκους της Αντιτρομοκρατικής—, τυχαίνει να συμμερίζονται την άποψη της ριζικής αλλαγής των κοινωνικών σχέσεων με την κατάργηση, κατ’ αρχήν, της οικονομικής εκμετάλλευσης που αποτελεί τον θεμέλιο λίθο των καπιταλιστικών κοινωνιών. Μια αλλαγή που, όπως και αν προέλθει (να τες πάλι οι γάτες του Τενγκ!), δεν μπορεί παρά να είναι ανατρεπτική.

Επομένως, αλληγορική αδεία, μπορεί να πει κάποιος ότι εμείς και το RD είμαστε δυο …γάτες που αναγνωρίζουμε ως εχθρό τα ποντίκια! Και που δεν το ξεχνάμε αυτό, ακόμα κι όταν νυχιάζουμε η μια την άλλη!

Ε, πάμε να κυνηγήσουμε ποντίκια λοιπόν! Κρατώντας η κάθε μια το χρώμα της! (Καμία αντίρρηση να πάρουμε εμείς το «κακό», το μαύρο, ως «κακά παιδιά»).

Κρατώντας η κάθε μια το χρώμα της, αλλά…

Αλλά… μαζί!

Ακριβώς όπως στη φωτογραφία…


IMPORTANT NOTES:

Ι. Υπενθυμίζουμε τη θερμή παράκληση να μην λάβει κανείς τον λόγο εκτός από τους άμεσα ενδιαφερόμενους ή τους έμμεσα εμπλεκόμενους.

ΙΙ. Σκόπιμα δεν δίνουμε κανένα link από το παρελθόν, εκτός από αυτό στο οποίο υπάρχει το σχόλιο του Αντώνη που αποτέλεσε την αφορμή για το post κι άλλα δυο, για σχόλια επίσης, —του Αντώνη κι ενός αναγνώστη. Όσοι δεν ξέρουν την ιστορία, δεν θα βγάλουν άκρη (όσοι την ξέρουν, την ξέρουν). Μιλάμε για χιλιάδες λέξεις και εκατοντάδες σχόλια. Για να κατανοηθούν, απαιτούν δυσανάλογο χρόνο και δεν αξίζει ο κόπος. Επιπλέον, αφορούν τις πικρές λεπτομέρειες μιας ενδοαριστερής σύγκρουσης. (Αρκετά πικράθηκαν οι φίλοι. Κι αρκετό μέλι έφαγαν οι εχθροί). Το ζουμί της ιστορίας το δίνει το post. Και είναι αρκετό για να βγουν τα όποια διδάγματα.

ΙΙΙ. Σε ένα χθεσινοβραδυνό του σχόλιο (ή μάλλον σημερινοπρωινό), ο Αντώνης θέτει μια προϋπόθεση για την αποκατάσταση των σχέσεων μεταξύ μας: την απόσυρση των επίμαχων αναρτήσεών μας που αφορούν στις διάφορες συγκρούσεις. Αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε. Όχι για εγωιστικούς λόγους. Για λόγους αρχής.

Πιστεύουμε πως ό,τι έχει υπάρξει, καλό ή κακό, έχει υπάρξει. Έχει συμβεί. Και πρέπει να μένει εκεί για να θυμίζει αυτό που κάποτε υπήρξε. Και να αποτελεί παράδειγμα, καλό ή κακό. Κοντολογίς: Δεν πιστεύουμε στην εκ των υστέρων «διόρθωση» της Ιστορίας. Έστω κι αν πρόκειται για μικροϊστορία, όπως εν προκειμένω.

Πιστεύουμε όμως στη συμπλήρωση της Ιστορίας. Στον καλύτερο φωτισμό της. Στην ακριβέστερη καταγραφή της.

Γι’ αυτό, εκείνο που σκοπεύουμε να κάνουμε (θα το κάναμε έτσι κι αλλιώς, το είχαμε προαποφασίσει· και θα το κάνουμε ανεξαρτήτως της έκβασης του διαλόγου που θα γίνει) είναι να προσθέσουμε σε όλα τα επίμαχα posts το link αυτής της ανάρτησης μαζί με ένα εισαγωγικό σχόλιο. Νομίζουμε ότι δεν είναι πολύ να ζητήσουμε από τον Αντώνη να αναστείλει την απόφασή του μέχρι να συμβεί αυτό…


[1] Με την εξαίρεση παραβιάσεων του Ποινικού Νόμου και της αξιοποίησης του δικαιώματος ελευθερίας λόγου εις βάρος αυτής τούτης της ύπαρξης και της απρόσκοπτης λειτουργίας αυτού του blog.

[2] Εξαιρούνται αυστηρά διευκρινιστικές ερωτήσεις ή σχόλια που θίγουν παράπλευρο θέμα.

[3] Όπως ένας φίλος αναγνώστης από την Πρέβεζα που έβγαλε το συμπέρασμα ότι «αυτοί [RD] είναι ‘‘κόκκινοι’’». Του απαντήσαμε όπως του απαντήσαμε και τον προτρέψαμε να διαβάσει το σημερινό μας σημείωμα. Ελπίζουμε να το κάνει και να βγάλει τα σωστά αυτή τη φορά συμπεράσματα. (Τα οποία όμως, για να ξαναϋπενθυμίσουμε την παράκλησή μας, να τα κρατήσει για τον εαυτό του ή για αργότερα).


Η photo, by Vipin Sharma· από το photos.merinews.com