Left, δεν είναι. Liberal, δεν είναι (neoliberal, ναι). Synthesis, αυτό κι αν δεν είναι! Να ’τανε τουλάχιστον fairplayer!...

Ε ι σ α γ ω γ ι κ ά

ΟΠΩΣ ΕΥΚΟΛΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΝ οι αναγνώστες, μιλάμε για τον LLS που «τρέχει» το ομώνυμο ιστολόγιο. Και όπως επίσης, αλλά λίγο δυσκολότερα διακρίνεται, οι τρεις πρώτες προτάσεις του τίτλου έχουν χαρακτήρα εισαγωγικό και είναι κατ’ ουσία παρενθετικές, με κύριο λόγο ύπαρξής τους την έμφαση στην τέταρτη και τελευταία.

Επομένως, μην περιμένετε να αναλύσουμε εδώ, γιατί ο LLS δεν μπορεί να χαρακτηριστεί left, γιατί δεν είναι liberal αλλά neoliberal και γιατί η synthesis που έχει στο μυαλό του μοιάζει πολύ περισσότερο με προχωρημένη aposynthesis παρά με οτιδήποτε άλλο. Και, επειδή δεν έχουν σημασία τα πρόσωπα αλλά οι ιδέες που αυτά εκφράζουν, δεν θα είχε καμία αξία ούτε στο μέλλον να αναλύσουμε τα παραπάνω. Αντίθετα, θα είχε αξία να εξετάσουμε λίγο από μέσα και κοντά αυτό το εξαμβλωματικό υβρίδιο του αριστεροφιλελευθερισμού και να προσπαθήσουμε να καταδείξουμε τη σαθρότητα των θεωρητικών βάσεών του, τις λαθροχειρίες του και την εκ των έσω (με το ένα πόδι!) υπονόμευση του αριστερού κινήματος στην οποία επιδίδεται, πράγμα που σκοπεύουμε να κάνουμε κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον. Έτσι ώστε, (και, φυσικά, ανάλογα με το πώς θα τα πάμε) να συμβάλουμε στην απαγκίστρωση από ιδεολογικές (με τη μαρξική έννοια) αερολογίες των όποιων, μέχρι αφελείας καλόπιστων, έχουν την εντύπωση ότι υπάρχει μέσα εκεί κάτι αξιολογότερο από αέρας κοπανιστός.

Δεν θα τα αναλύσουμε όλα αυτά λοιπόν. Θα κάνουμε όμως κάτι άλλο. Θα υπερασπιστούμε τον εαυτό μας και αυτό το blog με όλα όσα αντιπροσωπεύει —όσο καλά ή λιγότερο καλά μπορεί να το κάνει τέλος πάντων— από μια συγκεκριμένη ποσότητα λάσπης που εκτόξευσε εις βάρος μας ο LLS πριν από λίγε μέρες. Και ευχόμαστε να διαβάσουν αυτές τις γραμμές οι φίλοι αναγνώστες που κατά καιρούς μάς είχαν επισημάνει να μην ασχολούμαστε με άλλους bloggers κι έτσι να θυμηθούν αυτό που τους είχαμε απαντήσει: ότι δεν φτιάξαμε εμείς τον κόσμο κι ότι δεν είναι όλα στο χέρι μας…

Τα γεγονότα

ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ το Radical Desire ανήρτησε ένα σημείωμα με το οποίο (συνοψίζουμε) κατήγγειλε το ουσιαστικό σαμποτάρισμα της λειτουργίας του από κάποιους αναγνώστες με πολλά και ποικίλα μέσα και μεθοδευμένες πρακτικές. Ανάμεσα σε αυτές τις πρακτικές, μνημονεύθηκαν από τους παθόντες και απόπειρες αποστολής σχολίων με υπονομευτικές και διαλυτικές για τη συζήτηση προθέσεις, οι συντάκτες των οποίων κατέφυγαν σε «[…] υπόδυση άλλων ιντερνετικών ταυτοτήτων, […] χρήση πολλαπλών email addresses, χρήση πολλαπλών IP, […]».

Στη συζήτηση που διεξήχθη, κάποια στιγμή, ο Αντώνης απηύθυνε προς τον LLS το εξής σχόλιο:

«Και περαιτέρω, […]: προσφάτως αποκληθήκαμε και ‘‘λίγοι’’ ως ‘‘κόκκινοι’’. Δεν φτάνει η κατηγορία ότι διαστρεβλώνουμε τις θέσεις τής φιλ. αρ. [σ.σ.: φιλελεύθερη αριστερά]. Πρέπει να εφευρεθεί και μια φαντασματική άκρα αριστερά για να μας αιτιάσει ως λίγους για τα στάνταρ της». (Ο χαρακτηρισμός των ανθρώπων του RD ως ‘λίγων’ και ως κόκκινων με εισαγωγικά κατετέθη με σχόλιο σε δικό μας post από αναγνώστη στον οποίο και δόθηκε από εμάς η δέουσα απάντηση. Σε αυτόν τον αναγνώστη αναφέρθηκε ο Αντώνης κι όχι σ’ εμάς, αφού, βέβαια, είχε γνώση του γεγονότος, μια και συζήτησε μαζί μας στο συγκεκριμένο post).

Στο σχόλιο αυτό του Αντώνη απάντησε ο LLS με τα παρακάτω λόγια (η σύνταξη, η ορθογραφία, τα σημεία στίξης δικά του· τα bold δικά μας):

«Στο συγκεκριμμένο blog,οτιδήποτε και να μου πεις ,δεν με εκπλήσσει.Κάποτε βέβαια εκπλήσσομαι πως μερικοί παραγωγικοί άνθρωποι έχουν αποθέματα χρόνου και ενέργειας και τα καταναλώνουν σε μακροσκελείς διαπραγματεύσεις για σουπα μουπες με διπλές και τριπλές φιγούρες,εν γνώσει τους.Είπαμε περι ορέξεως. […]».

Όπως αναμενόταν και όπως αναμέναμε κι εμείς, ο Αντώνης απάντησε στο παραπάνω διαστρεβλωτικό της πραγματικότητας σχόλιο, αποκαθιστώντας την. Επειδή όμως το κέντρο βάρους της συζήτησης ήταν αλλού, η αποκατάσταση αυτή δεν είχε τη σαφήνεια που απαιτείται σε περιπτώσεις επιπόλαιης ανάγνωσης (και ξέρουμε πια πόσο μεγάλο είναι το ποσοστό των αναγνωστών του ίντερνετ που διαβάζει επιπόλαια…). Ζητήσαμε από τον Αντώνη την άδεια να παρέμβουμε με σχόλιό μας σε ό,τι αφορούσε σ’ εμάς. Αρχικά, η άδεια μάς εδόθη. Αργότερα όμως, επειδή προφανώς η κατάσταση είχε εκτραχυνθεί, το RD έκλεισε τα σχόλια. Οπότε, το μόνο που μας απέμενε ήταν αυτό το βήμα. (Ας το λάβουν και αυτό υπ’ όψη τους όσοι μας κριτικάρουν για υπερβολική ενασχόληση με αλλότρια blogs…).

Κι έτσι, να ’μαστε τώρα εδώ! Μη θέλοντας, αλλά υποχρεωμένοι να βγάλουμε από πάνω μας τη λάσπη που εκτόξευσε ο LLS εναντίον μας. Θα τη βγάλουμε. Και μάλιστα στο πι και φι! Ο LLS όμως να δούμε πώς θα βγάλει το στίγμα του συκοφάντη από τον εαυτό του.

Η ανάλυση (Or, reading the lines and between the lines)

Τι θέλει να πει ο ποιητής (συκοφαντιών) LLS με το σχόλιο που παραθέσαμε λίγο παραπάνω; Δηλαδή τι θέλει να υπονοήσει και σε ποια συμπεράσματα επιθυμεί να οδηγήσει εκείνο το τμήμα των αναγνωστών που ήξεραν τον διάλογο μεταξύ του Αντώνη και ημών ο οποίος διεξαγόταν εκείνες τις ημέρες και, επομένως, κατάλαβαν πολύ καλά ποιο είναι το «συγκεκριμμένο ιστολόγιο» που φωτογραφίζει; Δεν θέλει και σοφία! Είναι οι εξής δυο συκοφαντικές ιδέες:

1) Ότι το «συγκεκριμμένο ιστολόγιο», εμείς δηλαδή, είμαστε αυτοί που χαρακτήρισαν το RD ‘λίγους’ και ¨κόκκινους». Κι αυτό το γράφει τη στιγμή που είναι προφανές από τα ίδια του τα λόγια ότι έχει παρακολουθήσει τη συζήτηση και άρα ξέρει. Και ακριβώς επειδή ξέρει, πρέπει δικαιωματικά στη συγκεκριμένη περίπτωση να χαρακτηριστεί ως συκοφάντης. Έχουμε και λέμε λοιπόν: συκοφαντία πρώτη. (Πρώτη και αυταπόδεικτη. Δεν θα επανέλθουμε).

2) Ότι εμείς συνηθίζουμε να χρησιμοποιούμε, εκτός από το ‘Left G700’ διπλές και τριπλές ιντερνετικές περσόνες («φιγούρες» κατά την έκφρασή του). Επομένως, γιατί να μην είμαστε κάποιοι από όσους σαμποτάρουν τη λειτουργία του Radical Desire και καταγγέλλονται στο συγκεκριμένο post, από τη στιγμή που είμαστε ανεπιθύμητοι εκεί; Κι αν δεν το κάναμε στη συγκεκριμένη περίπτωση, αφού είναι γνωστό ότι με τις αριστεροφιλελεύθερες αερολογίες γελάμε, γιατί να μη το έχουμε κάνει σε άλλες αναρτήσεις του συγκεκριμένου blog, με τις οποίες να διαφωνούσαμε; Και, εν πάση περιπτώσει, ακόμα κι αν δεν έχουμε εξασκήσει αυτή τη συνήθειά μας στο RD, τι αποκλείει να το έχουμε κάνει αλλού από τη στιγμή που είμαστε εθισμένοι στη διπλοτριπλοπροσωπία; Συκοφαντία (συκοφαντίες) δεύτερη.

Οι ερωτήσεις

Είναι πολύ συγκεκριμένες και είναι βέβαια για τον LLS. Επειδή φαίνεται «να ξέρει», φανταζόμαστε ότι δεν θα δυσκολευτεί να απαντήσει. Λοιπόν:

1) Ξέρει να μας πει πότε επιχειρήσαμε να μπούμε «λαθραία», δηλαδή με άλλο όνομα ή περσόνα ( ή «φιγούρα» κατά LLS) από αυτό με το οποίο είμαστε γνωστοί, στο εμμέσως, πλην σαφώς, απαγορευμένο για μας blog του με οποιονδήποτε σκοπό, καλό ή κακό, ή έστω και για να πούμε απλώς ‘καλημέρα’;

2) Ξέρει να μας πει πότε επιχειρήσαμε να κάνουμε κάτι ανάλογο στο Radical Desire στο οποίο ρητά μάς έχει απαγορευτεί ο σχολιασμός; Αυτό, σύμφωνα με τα γραφόμενά του, το ξέρει χαρτί και καλαμάρι, κατ’ ευθείαν, υποτίθεται, από τον Αντώνη («[…] διαπραγματεύσεις για σουπα μουπες με διπλές και τριπλές φιγούρες,εν γνώσει τους»). Για να δούμε…

Επειδή, όσο κι αν «ξέρει», μπορεί στις παραπάνω ερωτήσεις να πάθει το γνωστό στους μαθητές μπλακ άουτ —όπως και να το κάνουμε, άνθρωποι είμαστε!— του δίνουμε κι άλλες ευκαιρίες να μας κάνει σκόνη. Ας πάει να ρωτήσει άλλους ιστολόγους με τους οποίους, απ’ ό,τι βλέπουμε, διατηρεί άριστες σχέσεις και να ’ρθει να μας πει:

3) Πότε επιχειρήσαμε να λαθρεπιβιβαστούμε για οποιονδήποτε λόγο και σκοπό στην Αριστερή Στρουθοκάμηλο η οποία επίσης μας έχει βγάλει εδώ και μήνες «κόκκινη κάρτα»;

4) Πότε το επιχειρήσαμε με τον Νοσφεράτο; (ίδια περίπτωση με την αμέσως προηγούμενη).

5) Πότε το επιχειρήσαμε με τον Leo (Μη μαδάς τη μαργαρίτα), ο οποίος δεν μας έχει απαγορεύσει βεβαίως την είσοδο, αλλά κάποιες φορές στο παρελθόν δεν μας υποδέχτηκε και με ανοικτές αγκάλες ακριβώς;

Περιμένουμε τις απαντήσεις. Είτε εδώ, είτε, αν δεν καταδέχεται να προσέλθει εδώ, στη δική του έδρα. (Εμείς δεν καταλαβαίνουμε από έδρες). Μόνο, να κανονίσει να ’ναι απαντήσεις σαφείς. Σαφείς όσο και οι ερωτήσεις μας (ή κάπως κοντά· σε ανεκτά επίπεδα τέλος πάντων).

Επίλογος

Αντί επιλόγου ένα μικρό σχόλιο. Ένα μικρό σχόλιο για μια άλλη συγκεκριμένη λέξη του συκοφαντικού σχολίου του LLS. Είναι κι αυτή κατά κάποιο τρόπο συκοφαντική. Γιατί —αν και δεν στρέφεται άμεσα εναντίον μας ή κατά κάποιου άλλου— έχει κάτι από συκοφαντία: το δόλο της.

‘Διαπραγματεύσεις’. Αυτή είναι η λέξη που επιλέγει να χρησιμοποιήσει ο LLS για τις συζητήσεις που διεξήχθησαν τις προηγούμενες μέρες στο μπλογκ μας με τον Αντώνη. Και μέσω αυτής αποπειράται, ανεπιτυχώς είμαστε σίγουροι, να υπονομεύσει μια δύσκολη, επίπονη αλλά ευθεία και ειλικρινή συζήτηση μεταξύ συντρόφων (συντρόφων, παρά τις διαφορές και τις εκατέρωθεν πικρίες) και να την υποβιβασει σε ‘συνδιαλλαγή’ και ‘παζάρι’. Ουδέν κακόν αμιγές καλού: Έτσι, με την απροκάλυπτα εκδηλωμένη επιθυμία[1] για αλληλοσφαζόμενη Αριστερά, γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο ποιοι είναι οι περίφημοι αριστεροφιλελεύθεροι. Η μάλλον, «ποιοι είναι οι ‘‘φίλοι’’ του λαού και γιατί ‘‘αγαπούν’’ τους σοσιαλδημοκράτες» (είτε αυτοί οι «φίλοι» ορμώνται εξ Αθηνών, είτε εκ Πρεβέζης…).

Last but not least. Με αφορμή τον πληθυντικό που χρησιμοποιήσαμε παραπάνω και τη συνεπακόλουθη γενίκευση που σημαίνει, να διευκρινίσουμε εδώ πως ό,τι λέει ο LLS κι ό,τι επιδιώκει, δεν είναι υποχρεωτικό να το ασπάζονται όλοι όσοι δηλώνουν αριστεροφιλελεύθεροι. Ανάμεσά τους, σίγουρα, υπάρχουν και καλόπιστοι και fairplayers, άσχετα με την αφέλεια ή την πολιτική σύγχυση που τους διακατέχει.

Είμαστε αρκετά fairplayers για να μη το δηλώνουμε ανοιχτά αυτό…


IMPORTANT NOTES:

Ι. Τις ερωτήσεις 2, 3, 4 και 5 τις απευθύνουμε και σε εκείνους με τους οποίους συνδέονται. Και ελπίζουμε, τουλάχιστον η πρώτη από αυτές, να απαντηθεί με σαφήνεια εδώ, μια και το RD έχει την τύχη να διαθέτει έναν ΙΤ expert…

IΙ. Δυστυχώς, είμαστε και πάλι υποχρεωμένοι να παρακαλέσουμε θερμά τους αναγνώστες να μη σχολιάσουν. Αυτή τη φορά όμως με ελαστικότερους όρους: Να μη σχολιάσουν πριν πάρει τον λόγο, εδώ ή στο ιστολόγιό του, ο LLS (ή και όποιος άλλος θέλει από εκείνους των οποίων επικαλούμαστε τη μαρτυρία) για να υποστηρίξει τους ισχυρισμούς του. Ο περιορισμός όμως δεν ισχύει μέχρι τον αιώνα τον άπαντα. Μόνο μέχρι αύριο στις 8 το βράδυ.

III. LLS, περιμένουμε.


[1] Η επιθυμία του αυτή διαφαίνεται ολοκάθαρα και σε μια άλλη φρασούλα του στην οποία αναφερθήκαμε και πρωτύτερα. Πόσο μπαμ δεν κάνει αυτό το «εν γνώσει τους» για την πρόθεσή του να τραβήξει τον Αντώνη μαζί του σε μια ανόητη και άνευ οιουδήποτε νοήματος νεκρανάσταση δράκων, βρυκολάκων και άλλων ξωτικών! Τι κατάντια…


Η photo είναι από το twf.com.au

ΕΠΙΜΥΘΙΟ (Πέμπτη, 30 Σεπτεμβρίου ώρα 8.01 Μ.Μ.)

Τελικά, ο LLS δεν προσήλθε να υποστηρίξει τις συκοφαντικές θέσεις του, όπως αυτές αναμφισβήτητα εξάγονται από το σχόλιο που παραθέσαμε και αναλύσαμε στο post. Ούτε έκανε κάτι τέτοιο στο blog του. (Δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ‘υποστήριξη θέσεων’ ένα ανόητο και αβάσιμο —παλιά μου τέχνη κόσκινο…— «αστειάκι» που ούτε η επιστράτευση του Mr Bean μπόρεσε να το σώσει. Ταλαντούχος μόνο στη θολούρα και τη σύγχυση. Κατά τα άλλα, ακόμα και στην υπεκφυγή ατάλαντος…).

Θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς κι ας κατηγορηθούμε για αφέλεια: δεν το περιμέναμε. Αντίθετα, περιμέναμε ότι θα επιχειρηματολογούσε με κάποιο τρόπο. Βέβαια δεν ήταν εύκολο. Οι συκοφαντίες είναι αυταπόδεικτες! Είχε όμως, ειδικά αυτός, μια καλή οδό διαφυγής: τη μη ακριβή διατύπωση της σκέψης(;) του. Κάτι τέτοιο, τουλάχιστον από εμάς, θα γινόταν ομόφωνα αποδεκτό. Δεν του έκοψε.

Και είχε και μια άλλη οδό, δυσκολότερη μεν, πλην όμως ενδοξότερη: την παραδοχή του λάθους του. Κι έτσι, διέπραξε ένα, ακόμα μεγαλύτερο. Γιατί, ίσως, το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν οι άνθρωποι είναι η μη παραδοχή των λαθών τους.

Συκοφάντης απεδείχθη πανηγυρικά ότι υπήρξε. Βοήθησαν ουσιαστικά σε αυτό, τόσο η μαρτυρία του RD όσο και η —δια της απουσίας— μαρτυρία των υπολοίπων που επικαλεστήκαμε.

Ε και; Αυτό το ξέραμε.

Ήταν ανάγκη όμως να αποδειχθεί και δειλός;

Ένα ποστ για τον Яков Федотович Павлов

ΕΔΩ ΚΑΙ ΚΑΜΠΟΣΟ ΚΑΙΡΟ, μάς έχει γίνει γνωστό με κατεπείγον έγγραφο της υπηρεσίας πληροφοριών μας (Υ.ΤΣΕ.Κ.Α.) το εξής συνταρακτικό γεγονός:

Ο Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλοφ (4 Οκτωβρίου 1917 - 29 Σεπτεμβρίου 1981), βετεράνος της μάχης του Στάλινγκραντ και του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, παρασημοφορημένος με τα παράσημα του Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης, το Παράσημο Λένιν, το Παράσημο της Οκτωβριανής Επανάστασης, δυο παράσημα του Ερυθρού Αστέρα και δεκάδες άλλα, ο υπαξιωματικός του 42ου Συντάγματος των Τυφεκιοφόρων της Φρουράς της 13ης Μεραρχίας Τυφεκιοφόρων της Φρουράς, που, επικεφαλής τεσσάρων ανδρών αρχικά, υπερασπίστηκε επιτυχώς, από τις 27 Σεπτεμβρίου του 1942 (σαν σήμερα δηλαδή και ένα χρόνο μετά την ίδρυση του ΕΑΜ) και για τρεις ημέρες, το στρατηγικής σημασίας τετραώροφο κτίριο στο κέντρο του Στάλινγκραντ επί της οδού Πένζα, αριθμός 61, αυτό που έμεινε στην Ιστορία ως «Το σπίτι του Πάβλοφ» και, μετά, αφού η ομάδα του ενισχύθηκε με 20 ακόμα άνδρες, το μετέτρεψε σε άπαρτο κάστρο, παρ’ όλες τις λυσσαλέες και αλλεπάλληλες γερμανικές επιθέσεις, για άλλες επιπλέον 58 ημέρες μέχρι να απεγκλωβιστεί μαζί με τους επιζήσαντες συμπολεμιστές του στα τέλη Νοεμβρίου μετά την οριστική περικύκλωση της 6ης γερμανικής Στρατιάς, αυτός, ο επιλοχίας Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλοφ λοιπόν, κυκλοφορεί στο διαδίκτυο!

Την αποκάλυψη την έκανε ο ίδιος στις αρχές αυτού του χρόνου με ηλεκτρονικό δημοσίευμά του, όπου, εκτός των άλλων, αποκαλύπτει και το ψευδώνυμο με το οποίο υπογράφει τις παρεμβάσεις του όταν παίρνει τον λόγο: Παπούλης. Μας έκανε εντύπωση γιατί χρησιμοποιεί ένα τέτοιο «γεροντίστικο» κάπως ψευδώνυμο, επειδή εμείς αυτό που βλέπουμε στη φωτογραφία του —φανταζόμαστε κι εσείς— είναι ένας άνδρας στην ακμή της νιότης του, με όλη τη αποφασιστικότητα του πολεμιστή αντιφασίστα και όλη την καθαρότητα και ηρεμία που η ήσυχη συνείδηση δίνει στον άνθρωπο. Εν πάση περιπτώσει, αυτή είναι η επιθυμία του και λόγος δεν μας πέφτει· ούτε είναι αυτό το θέμα μας.

Όπως εύκολα μπορούν να αντιληφθούν οι ευρισκόμενοι στην ίδια παράταξη με εμάς αναγνώστες, το γεγονός μάς συγκίνησε πολύ. Αλλά, ταυτόχρονα, όπως μόνο εμείς μπορούμε να ξέρουμε, μας ζεμάτισε και λίγο!


ΩΣΤΕ Ο ΠΑΠΟΥΛΗΣ, με τον οποίο ανταλλάξαμε βαριά λόγια πριν από κάμποσους μήνες που φτάνουν πίσω στην προηγούμενη χρονιά, είναι τελικά ο Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλοφ, ο επιλοχίας
του 42ου Συντάγματος των Τυφεκιοφόρων της Φρουράς της 13ης Μεραρχίας Τυφεκιοφόρων της Φρουράς, Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης με πλάκα τα παράσημα στο στήθος, μεταξύ των οποίων και το Παράσημο Λένιν; Άδικε κόσμε και πουτάνα ζωή!

«Άδικε κόσμε και πουτάνα ζωή»; Μήπως δεν είναι και τόσο άδικος ο κόσμος, μήπως η ζωή δεν είναι ακριβώς ‘πουτάνα’; Μήπως, αν όχι τα πάντα, κάποια έστω, «εν σοφία εποιήθησαν», που μας μαθαίνουν στη συγκεκριμένη περίπτωση και κάτι; Ότι δηλαδή, όσο δίκιο κι αν πιστεύουμε ότι έχουμε, πρέπει σε ορισμένες περιπτώσεις να βαστάμε πιο κοντή τη γλώσσα, γιατί καμιά φορά, ίσως και συχνότερα απ’ όσο υπολογίζουμε, πίσω από έναν Παπούλη μπορεί να βρίσκεται ένας Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλοφ που για δικούς του λόγους —δικαιολογημένους ή όχι ποιος να το κρίνει;— έχει διαλέξει να μη δείχνει ποιος ακριβώς είναι στην πραγματικότητα; Για να τα λέμε όλα, νομίζουμε πως ναι!


ΗΤΑΝ ΓΡΑΦΤΟ ΟΜΩΣ τούτη η ιστορία να μη μας αφήσει πικρή γεύση στο τέλος. Το ακριβώς αντίθετο. Φρόντισε ο ίδιος ο Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλοφ γι’ αυτό. Εδώ, πρέπει να γυρίσουμε λίγο πίσω.

Για λόγους που εκείνος ξέρει, όπως απεδείχθη χάρη στις άοκνες προσπάθειες της Υ.ΤΣΕ.Κ Α., ο Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλωφ (Παπούλης), αφού είχε υπερασπιστεί επιτυχώς, δια πυρός, σιδήρου και αίματος, το «Σπίτι του Πάβλοφ», επέλεξε μετά από χρόνια να κατοικήσει σε ένα άλλο «σπίτι». Στην πραγματικότητα Καλύβα και μάλιστα ορεινή, αφού ήταν χτισμένη ψηλά στο βουνό. Ήταν ένα «σπίτι» που, σύμφωνα με περιγραφές του ιντερνετικού Τύπου, συγκέντρωνε ένα άκρως ετερόκλητο ακροατήριο:

«Φρικιά της τεχνολογίας, πολλοί ανήσυχοι δημοσιογράφοι, λίγοι συγγραφείς, φοιτητές, πανεπιστημιακοί, συνταξιούχοι (γνωρίζω τουλάχιστον τρεις!), πολυάσχολοι ιδεολόγοι νεοφιλελεύθεροι που προσπαθούν να πάρουν ανάσες από τον καπιταλισμό στην πράξη, χασομέρηδες μάγειρες και μαγειροπούλες, θρησκευόμενοι πάσης κλίμακος και βαρέματος, ερασιτέχνες φωτογράφοι, κινηματογραφόφιλοι, άνεργοι, μοναχικοί, τρελαμένοι από την πολυκοσμία, γραφικοί ελληναράδες και τα αντίθετά τους, λαικοί τύποι, ευαίσθητες ψυχές, συμβατικοί αλλά και μερικοί άκρως οξυδερκείς αναλυτές, εστέτ (μερικοί εντελώς μη μου άπτου) διανοούμενοι, φιλοσοφούντες και αμπελοφιλοσοφούντες, πολυάριθμοι επίμονοι ενδοσκόποι της ερωτικής τους κλίσης, ειδικευμένοι σχολιαστές της μπλογκόσφαιρας (ναι, έχουμε τους δικούς μας Ζάχους Χατζηφωτίου!)- και μερικοί παραμυθάδες».
(Εμείς θα συμπληρώναμε —ο καθένας με τον καημό του!— αριστεροί και δεξιοί, με μερικούς απολογητές των Ταγμάτων Ασφαλείας ανάμεσα στους δεύτερους!).

Αυτή την Καλύβα την είχαμε ανακαλύψει τυχαία πέρυσι, όταν και συγκρουστήκαμε με τον Καλυβάρχη της και —φευ!...— με τον ίδιο τον Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλοφ (και έναν φίλο του). Στο διάστημα που πέρασε, είχαμε την ευκαιρία να την περιεργαστούμε κάπως καλύτερα και, για να τα λέμε όλα, να φρίξουμε κάμποσες φορές. Όταν λοιπόν μας ήρθαν τα χαμπέρια από την Υπηρεσία Πληροφοριών, εκτός από τη λύπη που αισθανθήκαμε επειδή είχαμε συγκρουστεί με τον Πάβλοφ, όσο να ’ναι απορήσαμε: «Τι στο καλό γύρευε τόσα χρόνια μέσα εκεί ο σύντροφος;». Όπως είπαμε όμως και πριν, «εκείνος ξέρει». Και εν πάση περιπτώσει, επειδή δεν μιλάμε πια για τον Παπούλη, αλλά για τον Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλοφ με πλάκα τα παράσημα, σκασμός και σεβασμός!

Σε τελική ανάλυση δεν έχει πια καμιά σημασία η απορία μας. Και το τέλος τής ιστορίας καθιστά τον περσινό καυγά μαζί του άνευ οιασδήποτε σημασίας —αν είχε ποτέ κάποια.

Με ένα γενναίο γράμμα, όπως οι πράξεις του, όσο και ήρεμο και αξιοπρεπές, όπως η μορφή του, ο επιλοχίας του 42ου Συντάγματος των Τυφεκιοφόρων της Φρουράς της 13ης Μεραρχίας Τυφεκιοφόρων της Φρουράς, ο σύντροφος Γιάκοβ, αν μας επιτρέπει να τον αποκαλούμε με το μικρό του όνομα, απεχώρησε από την Καλύβα. Φέρων όλον τον οπλισμό του και όλα τα παράσημά του και όλες τις σημαίες και τα εμβλήματα του Συντάγματός του. Την έξοδο τού εν τη πράξει και για μια ακόμη φορά ηγέτη, φυσικά, ακολούθησαν και η συντριπτική πλειοψηφία των συντρόφων που, για τους δικούς τους λόγους ο καθένας, κατοικούσαν μαζί του στην Καλύβα. Και μαζί, μια ολόκληρη στρατιά. Η Στρατιά των Νεκρών Μαχητών του Κόκκινου Στρατού, όπως ξεκάθαρα μπορούμε εμείς τουλάχιστον να τους δούμε, ίσως ως μικροί και ως τρελοί…


ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΒΔΟΜΑΔΑ λέγαμε: Και τώρα, τι θα κάνει ο σύντροφος Γιάκοβ; Θα μείνει άστεγος; Να θελήσει να γυρίσει στο παλιό του σπίτι, αυτό που έμεινε στην Ιστορία ως «Το σπίτι του Πάβλοφ», αποκλείεται. Αυτό είναι μουσείο πια. Κι ο πόλεμος συνεχίζεται. Σιγά μην προτιμήσει ν’ ακούει πανηγυρικούς στο όνομά του και να χάσει το πανηγύρι. Άρα, τι γίνεται; Και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;

Είχαμε αποφασίσει με αυτό το post να του προτείνουμε να τον φιλοξενήσουμε εμείς στη δική μας στέγη. Μικρότερη και πιο φτωχική απ’ την Καλύβα, αλλά πολύ πιο φωτεινή. Φτιαγμένη από «κακά παιδιά», σύμφωνοι, αλλά παιδιά με καλή και καθαρή καρδιά. Κάπως, λίγο, σαν τη δική του, αν κρίνουμε από το βλέμμα της φωτογραφίας…


ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΠΙΑ! Ο επιλοχίας του 42ου Συντάγματος των Τυφεκιοφόρων της Φρουράς της 13ης Μεραρχίας Τυφεκιοφόρων της Φρουράς, ο σύντροφος Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλοφ, Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης, παρασημοφορημένος με το Παράσημο Λένιν, το Παράσημο της Οκτωβριανής Επανάστασης, δυο παράσημα του Ερυθρού Αστέρα και δεκάδες άλλα, έφτιαξε ένα δικό του, καινούργιο σπίτι!

Δεν είναι Καλύβα. Είναι, είμαστε σίγουροι, Κάστρο. Και δεν είναι ψηλά στο βουνό. Είναι, θα είναι χωρίς αμφιβολία, στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Γιατί ο σύντροφος Γιάκοβ το ξέρει. Και πια, το ξέρουμε κι εμείς ότι το ξέρει! Ο πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ!


ΚΑΛΟΡΙΖΙΚΟ ΛΟΙΠΟΝ! Αυτό του ευχόμαστε από εδώ. Κι αυτό θα πάμε να του πούμε από κοντά, αμέσως μετά, στην πρώτη μας επίσκεψη.


Για τη φωτογραφία διίστανται οι απόψεις. Οι τέσσερις ισχυρίζονται ότι προέρχεται από το volgveteran.ru. Κι ένας μας επιμένει να ορκίζεται ότι είναι από τα χέρια του ίδιου του Яков Федотович Павлов.

Si vis bellum para pacem(*)

(*) «Αν επιδιώκεις τον πόλεμο κάνε ειρήνη». Η αντιστροφή του γνωστού λατινικού αποφθέγματος «Αν θέλεις ειρήνη προετοιμάσου για πόλεμο» (Si vis pacem para bellum). Ο σκοπός αυτής της περίεργης εκ πρώτης όψεως αντιστροφής αποκαλύπτεται με σαφήνεια και πληρότητα στο κείμενο.


Ε ι σ α γ ω γ ι κ ά

Σήμερα, θα θέλαμε λίγο την προσοχή σας. Αυτό δεν είναι υπαινικτική μομφή προς όσους μας διαβάζετε, πώς θα μπορούσε; Θέλουμε να πούμε απλώς ότι αυτό το σημείωμα αξίζει να διαβαστεί με λίγο περισσότερη προσοχή απ’ ό,τι συνήθως. Με την πρόσθετη διευκρίνιση ότι κάτι τέτοιο ισχύει κυρίως για τους αριστερούς αναγνώστες μας, αλλά και, δευτερευόντως, για όσους «αναποφάσιστους» δεν έχουν απορρίψει την Αριστερά και ενδιαφέρονται για τα καλά και τα στραβά της.

Θα θέλαμε λίγο την προσοχή σας, αν και το σημείωμα αυτό έχει να κάνει με μια σε σημαντικό βαθμό προσωπική σύγκρουση και διαμάχη μεταξύ αριστερών bloggers (LeftG700 και Radical Desire). Δηλαδή, μια διαμάχη που πέρα από το πολιτικοϊδεολογικό της υπόβαθρο —πάντα στις διαφωνίες των αριστερών υπάρχει τέτοιο υπόβαθρο, ας μη λησμονείται αυτό!— πήρε μορφή και προσωπικής διαφοράς. Εδώ, δυο λόγια:

Η Αριστερά δίνει συχνά αφορμή να κατηγορείται από τους αντιπάλους της για τις ενδοαριστερές συγκρούσεις της οι οποίες και κατατίθενται ως τεκμήριο αριστερής υποκρισίας («Για ποιες ιδέες μάς λένε ότι κόπτονται; Αυτοί σφάζονται για το προσωπικό ονόρε!»). Και είναι αρκετοί οι αριστεροί που υιοθετούν λίγο επιπόλαια αυτό το σκεπτικό, χωρίς να βάζουν πουθενά αστερίσκους. Όμως, το γεγονός ότι πολλές φορές οι προσωπικοί ανταγωνισμοί καλύπτονται πίσω από ιδεολογικές διαφορές δεν θα πρέπει να μας κάνει να ξεχνάμε ότι οι φορείς ιδεών είναι πρόσωπα και ως τέτοια έχουν τις δικές τους ανάγκες (σεβασμού, αποδοχής, ισοτιμίας, κ.λπ., κ.λπ.) που θα πρέπει να γίνονται σεβαστές.

Διαδικαστικά

Το σημερινό σημείωμα δεν ήταν δική μας επιθυμία. Θέλουμε να πούμε ότι δεν ήταν προγραμματισμένο, τουλάχιστον για τώρα. Το έκανε όμως επιβεβλημένο και αναγκαίο ένα σχόλιο του Αντώνη, (Radical Desire) αντίδραση στην τελευταία (#26) εγγραφή μας στο Ημερολόγιο Περιθωρίου. Σ’ αυτό κωδικοποιούσε τις αιτιάσεις του απέναντί μας και ζητούσε ευθέως απαντήσεις.

Όπως έχουμε γράψει κάνα-δυο φορές, μισοαστεία-μισοσοβαρά, εδώ έχουμε εγκαθιδρύσει λαϊκή δημοκρατία. Μ’ αυτό εννοούμε κυρίως ότι ισχύει η απεριόριστη[1] και απροϋπόθετη[1] ελευθερία λόγου, αλλά και κάτι άλλο εξ ίσου, αν όχι περισσότερο, σημαντικό: η υποχρεωτική λογοδοσία (=έκθεση λόγων, αιτίων, εξηγήσεων) για οποιαδήποτε αιτίαση απέναντί μας, δηλαδή απέναντι σε αυτούς που, εκ των πραγμάτων —ας το σημειώσουν αυτό το «εκ των πραγμάτων» οι φίλοι αντιεξουσιαστές οι οποίοι είναι ταυτόχρονα και bloggers—, ασκούν τη μικροεξουσία αυτού του blog. Υπακούοντας και υποτασσόμενοι λοιπόν στην υποχρέωση λογοδοσίας, γράφουμε το σημερινό post. Είναι αλήθεια ότι ο Αντώνης δεν απαίτησε απαντήσεις μέσω post. Το κάνουμε εμείς για δυο λόγους: Πρώτον, γιατί τα όσα μας καταμαρτυρεί δημοσιεύτηκαν στην «πρώτη σελίδα». Δεν μπορεί επομένως η λογοδοσία γι’ αυτά να γίνει στις εσωτερικές, μονόστηλο και με ψιλά γράμματα! Αυτά, για μας, είναι «πουστιές» και δεν τα κάνουμε! Δεύτερον, γιατί πιστεύουμε ότι όλη αυτή η ιστορία που τραβάει μήνες τώρα, έχει χρήσιμα διδάγματα για όλους εμάς τους αριστερούς.

Σ’ αυτή τη λογοδοσία θα περιοριστούμε σε ό,τι μας αφορά. Μ’ άλλα λόγια, αν και θα αναφερθούμε σε πεπραγμένα του Radical Desire, αυτό θα γίνει γιατί είναι υποχρεωτικό (δεν συγκρουστήκαμε με τους εαυτούς μας!) κι όχι επειδή ανταποδίδουμε τις αιτιάσεις.

Ένα τελευταίο, αλλά όχι ασήμαντο. Θα παρακαλούσαμε θερμά να μην πάρει τον λόγο για το επίμαχο θέμα κανένας άλλος από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, αλλά και τους έμμεσα εμπλεκόμενους —είναι κι αυτό υποχρεωτικό. (Όσοι από τους δεύτερους μάς έχουν δείξει «κόκκινη κάρτα» να μη φοβηθούν: η παρουσία τους εδώ δεν θα θεωρηθεί άρση της απαγόρευσης και δεν πρόκειται να τους κατσικωθούμε). Και διευκρινίζουμε προκαταβολικά ότι δεν θα απαντήσουμε σε κανέναν που δεν θα εισακούσει την παράκλησή μας[2]. (Θα παρακαλέσουμε να κάνουν το ίδιο και οι συνομιλητές μας).

Ιστορικά

Με το Radical Desire (RD) συγκρουστήκαμε συνολικά τρεις φορές. Τις δυο πρώτες με τον Αντώνη και την τρίτη με τον Δήμο (το συγκεκριμένο blog έγινε από τον Ιούνιο συλλογικό) και, τελικά, πάλι και με τον Αντώνη. Στο σύνολο λοιπόν τρεις.

Η πρώτη σύγκρουση συνέβη όταν ο Αντώνης μας άσκησε κριτική για ανοχή στον εθνολαϊκορατσιστικό λόγο, χωρίς να πάρει τις δέουσες —κατά την άποψή μας— αποστάσεις από άλλον ιστολόγο που, όπως απέδειξαν τα πράγματα, σχημάτισε για μας την άποψη ότι η ανοχή που επιδεικνύουμε μας κατατάσσει, ούτε λίγο ούτε πολύ, εκτός των «κόκκινων γραμμών» της Αριστεράς και μας φέρνει σε πορεία σύμπλευσης με τους φασίστες. Στην πορεία της έντονης συζήτησης ο Αντώνης ανασκεύασε την άποψή του. Όμως, σε σημαντικό βαθμό συνέβαλλε στη μετατόπιση του focus από το μόνο θέμα που κατά την άποψή μας ήταν προς συζήτηση (το πώς δηλαδή πρέπει να απευθύνεται η Αριστερά σε ευρέα ακροατήρια και να συνομιλεί με τον πολύ κόσμο) στο αν επιδεικνύουμε ή όχι ανοχή στις φασιστικές ιδέες. Όπως προαναφέραμε, η αντίδρασή μας ήταν έντονη. Οι όποιες δυσαρέσκειες όμως, του Αντώνη και δικές μας, δεν κατέληξαν σε ρήξη.

Αυτό —η ρήξη— επήλθε στη δεύτερη και πιο σφοδρή σύγκρουση. Συνέβη όταν ο Αντώνης διέκοψε απότομα έναν έντονα αντιπαραθετικό διάλογο για κάποιο post άλλου blogger στο οποίο απαντήσαμε με δικό μας πολεμικό άρθρο. Η αιτία της διακοπής ήταν ανώνυμες, (ή μάλλον ψευδώνυμες), καταγγελίες σχετικά με το ποιοι (ή ποιος) είμαστε και υπονοούμενα για δικό μας βεβαρυμμένο διαδικτυακό παρελθόν κατά το οποίο, σύμφωνα με τις καταγγελίες, συνηθίζαμε να «αναστατώνουμε» διάφορα blogs. Σ’ αυτές τις καταγγελίες ο Αντώνης έδωσε βάση και διέκοψε κάθε διάλογο μέχρι νεωτέρας, μέχρι δηλαδή να «καταλάβ[ει] ακριβώς με ποιον/ποιους (?) έχ[ει] να κάν[ει]». Αντιδράσαμε πηδώντας μέχρι το ταβάνι! Και, εννοείται, δεν διεκόπη μόνο ο διάλογος επί του συγκεκριμένου θέματος που διεξαγόταν, αλλά και οι «διπλωματικές» σχέσεις.

Να έρθουμε στην τρίτη και τελευταία σύγκρουση. Αυτή συνέβη αφού είχε πετύχει εν μέρει μια απόπειρα συμφιλίωσης και συνύπαρξης που επιχειρήσαμε. Εν μέρει, γιατί δεν βρέθηκε μεν μια πλατφόρμα κοινής αποδοχής μεταξύ του Αντώνη και ημών έτσι ώστε να αρχίσουμε να συνομιλούμε και πάλι, βρέθηκε όμως μια τέτοια με τους συνδιαχειριστές του RD (στο μεταξύ είχε γίνει συλλογικό), αφού μαζί τους δεν είχαμε προηγούμενα. Έτσι, αρχίσαμε να συνομιλούμε με τον δεύτερο εκ των τριών, τον Δήμο.

Κι αυτό όμως δεν επρόκειτο να κρατήσει πολύ. Σε κάποια ανάρτηση του Δήμου, μάς δόθηκε η εντύπωση από τα σχόλια που είχαν σταλεί ότι είχε διαγραφεί κάποιο σχόλιο γνωστού σ’ εμάς blogger. Μας έκανε εντύπωση επειδή ο περί ου ο λόγος δεν φημίζεται για σχόλια που θα μπορούσαν να επισύρουν διαγραφή, το αντίθετο. Επιπλέον, είναι ένας άνθρωπος ο οποίος, παρά τις διαφωνίες του μαζί μας —συντάσσεται με τη Δημοκρατική Αριστερά—, δεν δίστασε να μας υπερασπιστεί σθεναρά από άκομψα σχόλια ομοϊδεατών του, όταν κάποια στιγμή σχολιάσαμε μια ανάρτησή του. Έτσι, διατυπώσαμε την ένστασή μας για ό,τι θεωρήσαμε ως λογοκρισία, αισθανόμενοι, εκτός των άλλων, ότι έπρεπε να τον υπερασπιστούμε, όπως είχε κάνει κι εκείνος για μας. Στην απάντησή του ο Δήμος μας ξεκαθάρισε ότι το ζήτημα ήταν καθαρά τεχνικό (το RD έκανε εκείνη την εποχή αναβάθμιση στα συστήματα σχολιασμού). Το δεχθήκαμε αμέσως. Εκείνο που δεν δεχθήκαμε ήταν η άποψή του πως είχαμε καταλήξει στο, εσφαλμένο όπως αποδείχθηκε, συμπέρασμα αυθαίρετα και παρά τη λογική. Πάνω σ’ αυτό ξεκίνησε ένας διάλογος, μας την πέσανε διάφοροι και κουβέντα στην κουβέντα ο Δήμος μάς διέγραψε ένα σχόλιο. Αργότερα επενέβη κι ο Αντώνης και γίναμε μαλλιά κουβάρια. Τρίτη και τελευταία ρήξη.

Λογοδοσία

Ο Αντώνης μάς εγκαλεί γενικά για άδικες και αισχρές κατηγορίες εκ των οποίων προσδιορίζει τρεις. Θα λογοδοτήσουμε συνεπώς γι’ αυτές τις τρεις που συγκεκριμενοποιούνται με σαφήνεια.

Για το ζήτημα της λογοκρισίας: Όπως γράψαμε και παραπάνω, η εντύπωση που μας δόθηκε για το κομμένο σχόλιο δεν ήταν ούτε αυθαίρετη ούτε παράλογη. Με αυτή την έννοια δεν αποδεχόμαστε την κριτική ότι «εφηύραμε λογοκρισία», όπως δεν αποδεχθήκαμε και την άποψη του Δήμου που του φαινόταν ακατανόητο το πώς φτάσαμε σε αυτό το συμπέρασμα. Δεν ήταν αυθαίρετο, δεν ήταν παράλογο, ήταν όμως εσφαλμένο. Μάλιστα. Το δεχτήκαμε αμέσως και τότε (αν δεν έχουν τα σχόλια επειδή απέσυραν το post, ευχαρίστως να τα στείλουμε με email) το επαναλαμβάνουμε και τώρα. Όμως, λίγο μετά, λογοκρισία εις βάρος μας, αδικαιολόγητη, ίσως και προσχηματική, ασκήθηκε. Επιπλέον, λογοκρισία μονομερής: Το δικό μας σχόλιο αποκαθηλώθηκε σε αντίθεση με όσους το προκάλεσαν και σε αντίθεση με υβριστικά (κατά κυριολεξία) σχόλια για μας, τα οποία έμειναν μέχρι την άλλη μέρα που αποσύρθηκε όλο το post.

Για το ζήτημα του καπιταλιστή (Αντώνη) και των υπαλλήλων: Εδώ πρόκειται για καθαρή παρανόηση. Η λέξη ‘υπάλληλοι’ που χρησιμοποιήσαμε και που οδήγησε στη συνεπαγωγή περί ‘καπιταλιστή’ επ’ ουδενί είχε τη συνήθη οικονομικοταξική έννοια. Κάτι τέτοιο είναι τελείως ανόητο, πώς θα ήταν δυνατόν να ξεστομίσουμε κάτι τέτοιο; Και εν πάση περιπτώσει πώς θα μπορούσαμε να δηλώσουμε συμπαράταξη («Είσαι μ’ αυτούς, πάει και τελείωσε. Άλλο δεν έχει») με έναν καπιταλιστή; Η λέξη ‘υπάλληλοι’ λοιπόν, είχε την έννοια του ‘υπαγόμενου’, του τελούντος υπό την επιρροή κάποιου. Θα μπορούσε να παρερμηνευτεί από κάποιον που θα το διάβαζε επιπόλαια; Θα μπορούσε. Ποιος έχει την ευθύνη σε μια τέτοια περίπτωση; Εμείς, φυσικά, που το γράψαμε, ποιος άλλος;

Για το ζήτημα του ασφαλίτη: Εδώ δεν πρόκειται για παρανόηση. Εδώ πρόκειται για λάθος. Πουθενά στο άρθρο στο οποίο αναφέρεται ο Αντώνης δεν τον χαρακτηρίζουμε ‘ασφαλίτη’. (Και πάλι ισχύει το ερώτημα πώς μπορείς να «είσαι μ’ αυτούς» όταν κάποιος τους είναι ασφαλίτης). Μιλάμε όμως ευθέως για το απαράδεκτο της δεδηλωμένης πρόθεσης του Αντώνη για εξακρίβωση ταυτοτήτων, είτε προσωπικών, είτε ιντερνετικών, όπως ξεκάθαρα διασαφηνίζαμε σε επόμενο άρθρο-απάντηση σε κατοπινή ανάρτησή του .

Αυτοκριτική

Με το χέρι στην καρδιά: πιστεύουμε ότι και στις τρεις περιπτώσεις αδικηθήκαμε. Και αδικηθήκαμε κατάφωρα. (Ο παρελθοντικός χρόνος έχει τη σημασία του: όποια αδικία υποστήκαμε αποτελεί παρελθόν για μας· παρελθόν, όχι εκκρεμότητα του παρελθόντος).

Αδικηθήκαμε κατάφωρα, μιλήσαμε παράφορα. Δεν είναι κακό αυτό υποχρεωτικά. Η στράτευση στην Αριστερά προϋποθέτει σε σημαντικό βαθμό και το πάθος. Όμως, στη δεύτερη και στην τρίτη σύγκρουση μιλήσαμε παράφορα μεν, παρά το αναγκαίο δε. Αυτό ήταν λάθος μας. Γιατί, συχνά, η υπερβάλλουσα σφοδρότητα των διατυπώσεων με τις οποίες εκφράζονται οι διαφωνίες και τα παράπονα για συγκεκριμένα ζητήματα μπορεί να συμβάλει στο να οδηγηθούν κάποιοι από το ακροατήριο μιας ενδοαριστερής διαμάχης σε γενικευμένα απορριπτικά συμπεράσματα που ενδέχεται να φτάσουν μέχρι και την αμφισβήτηση της αριστερής πολιτικής ταυτότητας κάποιων εκ των διαφωνούντων[3]. Όμως, ουδείς αναμάρτητος. Άρα ουδείς αριστερός; Είμαστε πολύ λίγοι για να εξολοθρευόμαστε μεταξύ μας…

Επιπλέον, η υπερβολική σφοδρότητα δημιουργεί δικαιολογημένες ανθρώπινες πικρίες, γκρεμίζει γέφυρες κάνοντας δυσκολότερο το έργο της αναγνώρισης των όποιων λαθών και, τελικά, διακόπτει τον διάλογο εντός της Αριστεράς, προϋπόθεση απαραίτητη για το συντονισμό της σε ενιαία δράση. Κι ακόμα, φέρνει στην επιφάνεια την απωθητική και αποθαρρυντική πλευρά της Αριστεράς, την εικόνα του αριστερού εμφυλίου.

Τέλος και καθόλου ασήμαντο: Ό,τι είναι υπερβάλλον, σε τελική ανάλυση, δεν είναι δίκαιο, ακόμα κι αν πηγάζει από αυτό. Και είναι η Διεθνής μας που μάς λέει «Το δίκιο απ’ τον κρατήρα βγαίνει Σα βροντή σαν κεραυνός», δεν είναι;

Αυτό λοιπόν το λάθος της υπεραντίδρασης βαραίνει εμάς και το παίρνουμε επάνω μας. Και ανακαλούμε κάθε υπερβολή.

Ποιος φταίει περισσότερο;

Μ’ αυτή την ερώτηση, αλλά με διαφορετικά λόγια («Σκέψου τα και πες μου, ίσα κι όμοια φερθήκαμε τα δυο;»), κλείνει ο Αντώνης το σχόλιό του.

Εμείς δεν θα το ρωτάγαμε αυτό. Δεν θα το ρωτάγαμε γιατί… γιατί…. γιατί …έτσι! Δεν θα το ρωτάγαμε. Όμως, είναι αδιάφορο. Ο Αντώνης το ρωτάει και πρέπει να απαντήσουμε.

Θα απαντήσουμε με μια σκηνή που εμπνεύστηκε ο κατ’ εξοχήν κινηματογραφόφιλος της παρέας ο οποίος κάποτε ονειρευόταν να γίνει σκηνοθέτης και του ’μεινε ο καημός. Την εμπνεύστηκε από τον «Σπάρτακο» του Κιούμπρικ, από το τέλος της ταινίας, εκεί όπου ο νικητής Κράσσος ρωτάει τους νικημένους επαναστάτες «Ποιος είναι ο Σπάρτακος;» για να δει να σηκώνονται οι ελεύθεροι σκλάβοι, ο ένας μετά τον άλλο, και να λένε με σταθερή φωνή: «Εγώ είμαι ο Σπάρτακος!».

Από εκεί λοιπόν ορμώμενοι, πάμε στη δική μας σκηνή —σκηνή και όραμα μαζί— που είναι και η απάντηση σε ό,τι ρωτάει ο Αντώνης.

Είμαστε λέει όλοι οι αριστεροί μαζεμένοι σε ένα μεγάλο ανοιχτό μέρος. Μας έχει μαζέψει ο πατέρας όλων μας, ο παππούς Κάρολος. Κι έχει ανέβει στο βήμα, αναμαλλιασμένος, σκοτεινός, πικρός. Και μας κοιτάει χωρίς να βγάζει μιλιά. Κι αφού περνάνε κάμποσα λεπτά και δεν ακούγεται ούτε ανάσα εκτός απ’ το οργισμένο ρουθούνισμά του, έρχονται ξαφνικά οι κεραυνοί:

«Σας μάζεψα όλους εδώ σήμερα σύντροφοι, για να μου πείτε… για να μου πείτε ποιος φταίει κι έχετε καταντήσει σ’ αυτό το χάλι!... Ποιος φταίει που κοιτάτε να βγάλετε ο ένας το μάτι του άλλου!... Ποιος φταίει που τα κόμματα και οι ενώσεις που φκιάξατε θυμίζουν πιότερο συμμορίες πειρατών που τσακώνονται για τα λάφυρα, παρά οργανωμένους επαναστάτες —‘επαναστάτες’; Ας καγχάσω!... Ποιος φταίει που αλληλοσφάζεστε στο …όνομά μου!... Μη μου πείτε ότι φταίω εγώ, επειδή …υπήρξα;!...».

Σιωπή. Μέχρι που ακούγεται ξανά η αμείλικτη ερώτηση:

«Λοιπόν σύντροφοι;… Περιμένω!... Ποιος φταίει;».

Ξανά σιωπή. Κι όλοι μας κοιτάμε τον παππού Κάρολο τσουρουφλισμένοι απ’ τους κεραυνούς του. Κι ύστερα, σιγά-σιγά, το πλήθος αρχίζει να αναδεύεται. Κι όλοι κοιτάνε τους διπλανούς τους. Και μερικοί ετοιμάζονται να σηκωθούν και να πάρουν τον λόγο.

Και τότε λέει, κοιτιόμαστε κι εμείς οι πέντε και παίρνουμε την απόφαση. Και προλαβαίνουμε να σηκωθούμε πρώτοι και πρώτοι να πάρουμε τον λόγο. Κι έτσι προλαβαίνουμε πρώτοι να πούμε:

«Εμείς φταίμε, σύντροφε Κάρολε. Εμείς!».

Επίλογος

Αντί επιλόγου, δυο λόγια, εν είδει και μακροσκελούς λεζάντας, μια και συναρτώνται και με τη φωτογραφία του σημερινού σημειώματος.

«Άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια». Το έχει πει ο Τενγκ Χσιάο Πινγκ. Το προσυπογράφουμε κι εμείς στο μέτρο που τονίζει την ποικιλία των μορφών τις οποίες μπορεί να πάρει η ταξική πάλη και την προσήλωση στο σκοπό της τελικής νίκης.

Τυχαίνει, τα δυο blogs που συγκρούστηκαν σκληρά να ασπάζονται την άποψη ότι η Αριστερά «ουκ ήλθεν βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν». (Αυτό λέγεται συμβολικά βεβαίως· μη πλακώσει εδώ ή στο RD καμιά Αντιτρομοκρατική και γίνουμε μπίλιες!). Μ’ άλλα λόγια —και για να το κάνουμε λιανά για τους στόκους της Αντιτρομοκρατικής—, τυχαίνει να συμμερίζονται την άποψη της ριζικής αλλαγής των κοινωνικών σχέσεων με την κατάργηση, κατ’ αρχήν, της οικονομικής εκμετάλλευσης που αποτελεί τον θεμέλιο λίθο των καπιταλιστικών κοινωνιών. Μια αλλαγή που, όπως και αν προέλθει (να τες πάλι οι γάτες του Τενγκ!), δεν μπορεί παρά να είναι ανατρεπτική.

Επομένως, αλληγορική αδεία, μπορεί να πει κάποιος ότι εμείς και το RD είμαστε δυο …γάτες που αναγνωρίζουμε ως εχθρό τα ποντίκια! Και που δεν το ξεχνάμε αυτό, ακόμα κι όταν νυχιάζουμε η μια την άλλη!

Ε, πάμε να κυνηγήσουμε ποντίκια λοιπόν! Κρατώντας η κάθε μια το χρώμα της! (Καμία αντίρρηση να πάρουμε εμείς το «κακό», το μαύρο, ως «κακά παιδιά»).

Κρατώντας η κάθε μια το χρώμα της, αλλά…

Αλλά… μαζί!

Ακριβώς όπως στη φωτογραφία…


IMPORTANT NOTES:

Ι. Υπενθυμίζουμε τη θερμή παράκληση να μην λάβει κανείς τον λόγο εκτός από τους άμεσα ενδιαφερόμενους ή τους έμμεσα εμπλεκόμενους.

ΙΙ. Σκόπιμα δεν δίνουμε κανένα link από το παρελθόν, εκτός από αυτό στο οποίο υπάρχει το σχόλιο του Αντώνη που αποτέλεσε την αφορμή για το post κι άλλα δυο, για σχόλια επίσης, —του Αντώνη κι ενός αναγνώστη. Όσοι δεν ξέρουν την ιστορία, δεν θα βγάλουν άκρη (όσοι την ξέρουν, την ξέρουν). Μιλάμε για χιλιάδες λέξεις και εκατοντάδες σχόλια. Για να κατανοηθούν, απαιτούν δυσανάλογο χρόνο και δεν αξίζει ο κόπος. Επιπλέον, αφορούν τις πικρές λεπτομέρειες μιας ενδοαριστερής σύγκρουσης. (Αρκετά πικράθηκαν οι φίλοι. Κι αρκετό μέλι έφαγαν οι εχθροί). Το ζουμί της ιστορίας το δίνει το post. Και είναι αρκετό για να βγουν τα όποια διδάγματα.

ΙΙΙ. Σε ένα χθεσινοβραδυνό του σχόλιο (ή μάλλον σημερινοπρωινό), ο Αντώνης θέτει μια προϋπόθεση για την αποκατάσταση των σχέσεων μεταξύ μας: την απόσυρση των επίμαχων αναρτήσεών μας που αφορούν στις διάφορες συγκρούσεις. Αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε. Όχι για εγωιστικούς λόγους. Για λόγους αρχής.

Πιστεύουμε πως ό,τι έχει υπάρξει, καλό ή κακό, έχει υπάρξει. Έχει συμβεί. Και πρέπει να μένει εκεί για να θυμίζει αυτό που κάποτε υπήρξε. Και να αποτελεί παράδειγμα, καλό ή κακό. Κοντολογίς: Δεν πιστεύουμε στην εκ των υστέρων «διόρθωση» της Ιστορίας. Έστω κι αν πρόκειται για μικροϊστορία, όπως εν προκειμένω.

Πιστεύουμε όμως στη συμπλήρωση της Ιστορίας. Στον καλύτερο φωτισμό της. Στην ακριβέστερη καταγραφή της.

Γι’ αυτό, εκείνο που σκοπεύουμε να κάνουμε (θα το κάναμε έτσι κι αλλιώς, το είχαμε προαποφασίσει· και θα το κάνουμε ανεξαρτήτως της έκβασης του διαλόγου που θα γίνει) είναι να προσθέσουμε σε όλα τα επίμαχα posts το link αυτής της ανάρτησης μαζί με ένα εισαγωγικό σχόλιο. Νομίζουμε ότι δεν είναι πολύ να ζητήσουμε από τον Αντώνη να αναστείλει την απόφασή του μέχρι να συμβεί αυτό…


[1] Με την εξαίρεση παραβιάσεων του Ποινικού Νόμου και της αξιοποίησης του δικαιώματος ελευθερίας λόγου εις βάρος αυτής τούτης της ύπαρξης και της απρόσκοπτης λειτουργίας αυτού του blog.

[2] Εξαιρούνται αυστηρά διευκρινιστικές ερωτήσεις ή σχόλια που θίγουν παράπλευρο θέμα.

[3] Όπως ένας φίλος αναγνώστης από την Πρέβεζα που έβγαλε το συμπέρασμα ότι «αυτοί [RD] είναι ‘‘κόκκινοι’’». Του απαντήσαμε όπως του απαντήσαμε και τον προτρέψαμε να διαβάσει το σημερινό μας σημείωμα. Ελπίζουμε να το κάνει και να βγάλει τα σωστά αυτή τη φορά συμπεράσματα. (Τα οποία όμως, για να ξαναϋπενθυμίσουμε την παράκλησή μας, να τα κρατήσει για τον εαυτό του ή για αργότερα).


Η photo, by Vipin Sharma· από το photos.merinews.com

[…] ρίκο, ρίκο, ρίκοκο, Πιτσιρίκο κοκοκο!

ωρίς κανένα «μαγείρεμα» για λόγους σκοπιμότητας, εξομολογούμαστε ότι είναι πάρα πολύς καιρός, χρόνια πια, που δεν διαβάζουμε παρά σπάνια τον Πιτσιρίκο (εκτός από έναν· συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες…). Όχι μόνο στο blog του, αλλά ούτε και στη Lifo. Το μπουρλέσκο χιούμορ του δεν είναι για πολύ. Όχι τουλάχιστον για μας, κουραστήκαμε. Ή μάλλον κάτι χειρότερο για έναν ευθυμογράφο: το βαρεθήκαμε (και δεν θίγουμε καν την αντιπολιτική πολιτική κριτική που συνηθίζει). Βέβαια, πάλι αισχρή μειοψηφία είμαστε, πάλι «στην απόξω». Απ’ ό,τι βλέπουμε ο Πιτσιρίκος σπάει τα κοντέρ. Να ’ναι καλά το παιδί να μάς τα σπάει.

Την Παρασκευή που μας πέρασε, ανέβασε ένα post με τον Καζαντζακικής επιρροής τίτλο «Δεν ψηφίζω κανέναν, δεν περιμένω τίποτα από κανέναν, είμαι λέφτερος!». Σοβαρό, όχι ευθυμογράφημα —σοβαρό για Πιτσιρίκο. Σ’ αυτό, όπως σαφώς προϊδεάζει ο αστεία μεγαλόστομος τίτλος, κάνει την έναρξη της εκστρατείας υπέρ της αποχής από τις προσεχείς εκλογές, μια εκστρατεία που αναμένεται να εκδιπλωθεί με χάρη στο διαδίκτυο τις εβδομάδες που μεσολαβούν μέχρι τις 7 Νοεμβρίου. Η αιτιολόγηση που επικαλείται ο αγαπητός Πιτσιρίκος για την απόφασή του είναι τα ιδιοτελή προσωπικά κίνητρα με τα οποία αποφασίζει ο πολύς κόσμος πού θα ρίξει την ψήφο του στις εκλογές και ιδίως στις αυτοδιοικητικές. Μια νοοτροπία που ο Πιτσιρίκος, ως «συνειδητός και τίμιος Έλληνας», όπως λέει, αποτάσσει μετα βδελυγμίας. Γι’ αυτό δηλώνει ότι και πάλι— εκμυστηρευόμενος με κάποια υπερηφάνεια πως απείχε και από τις τελευταίες εθνικές εκλογές— δεν θα προσέλθει στις κάλπες και μας καλεί να πράξουμε το ίδιο. Επιπλέον, αν και δεν ψηφίζει κόμματα εξουσίας, δεν έχει πρόβλημα να αποφανθεί ότι «Τα κόμματα της Αριστεράς –και οι εκπρόσωποί τους— αποδείχτηκαν εξίσου ξεπουλημένα και βλαβερά για τη χώρα», καταθέτοντας ως απόδειξη την περίπτωση Ψαριανού[1] που τον φωτογραφίζει χωρίς να τον κατονομάζει. Και ανάμεσα σ’ όλα αυτά, κάνει και τη διαπίστωση-«βόμβα»: «[…] αυτό που φοβάται όλο το άθλιο κομματικό σύστημα –και το οικονομικό κατεστημένο— είναι την πιθανότητα η αποχή να ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, να απαξιώσει εντελώς το υπάρχον πολιτικό σκηνικό και να οδηγήσει στην ανατροπή του». Τώρα μάλιστα. Τα πιάσαμε τα λεφτά μας!

Δεν σκοπεύουμε να ανοίξουμε κουβέντα με τον Πιτσιρίκο για το θέμα αυτό. Όμως, ο πειρασμός είναι πολύ μεγάλος για να μην πούμε και κουβέντα, από τη στιγμή μάλιστα που ρωτάει και τους αναγνώστες του αν είναι αρκετά τίμιοι όπως αυτός για να μην ψηφίσουν!

Είναι πολύ σίγουρο ότι η στάση του της αποχής δεν κρύβει κι αυτή, κάτω από τα πέπλα της δήθεν «απόλυτης πολιτικής πράξης», το απολύτως ιδιοτελές κίνητρο που αποσκοπεί στη διατήρηση της ζαχαρένιας του (πράγμα το οποίο θα συμβάλλει και στο να εξακολουθήσει να έχει «χειλάκι πετροκέρασο και μάγουλο βερίκοκο»);

Γιατί κάτι τέτοιο μάς περνάει απ’ το νου, όταν βλέπουμε ότι στις 3 Αυγούστου άρχιζε ένα post για κάτι απολύσεις στον ΣΚΑΪ —απολύσεις συναδέλφων του μέχρι πρότινος, αφού είχε εργαστεί εκεί και οι οποίες ήταν αφορμή να του στείλουν κάποιο «οργισμένο μέιλ»— με τα εξής λόγια:

«Όταν αποφάσισα να σταματήσω το ραδιόφωνο, οι καλοί συνάδελφοι στον ΣΚΑΪ μου έλεγαν ‘‘Κάτσε ρε πιτσιρίκο, πού πας;’’. Μια μέρα, είπα σε έναν δημοσιογράφο ‘‘Δες και τη θετική πλευρά: όταν θα σας απολύουν, δεν θα είμαι εδώ να το δω —έτσι, θα αποφύγω τη στενοχώρια’’».

Θα πει κάποιος. «Έλα μωρέ που κάνετε την τρίχα τριχιά! Χαριτολογούσε το παιδί!».

Άντε, να πούμε κι εμείς ότι εκεί χαριτολογούσε. Εδώ;

«Τώρα δεν ξέρω τι περιμένει από μένα ο συντάκτης του μέιλ. Να βρίσω τον Αλαφούζο ή τον Πορτοσάλτε; Δεν μπορώ να το κάνω. Πέρασα πολύ όμορφα στον ΣΚΑΙ, είχα απόλυτη ελευθερία έκφρασης[2] και ο Άρης Πορτοσάλτε είναι Κύριος».

Σωστά. Ο Πορτοσάλτε είναι Κύριος, οι δημοσιογράφοι άνεργες, κι ο Πιτσιρίκος ωραίος[3]!


[1] Θεωρώντας, προφανώς, ότι, εκτός από τα γουρούνια, κι όλοι οι αριστεροί έχουν την ίδια μούρη… (Ίσως κι επειδή δεν διαφέρουν από τα γουρούνια;)

[2] Κάτι που αποδεικνύει ξεκάθαρα ότι, παρ’ όλο που οι δεξιοί δεν έχουν στην καμπούρα τους Γκαζέρτες και Λιβάνους, δεν αποφεύγουν τελικά τα ολέθρια λάθη με τα οποία σκάβουν το λάκκο τους!

[3] Αν και μας τρώει το χέρι μας για να του πούμε κι άλλα, δεν το κάνουμε. Ψάχνοντας λίγο το blog του για το post αυτό, είδαμε ένα θαυμάσιο κείμενό του με ξεχειλίζουσα αγάπη για τον πατέρα του και λέμε να μην τον αγριέψουμε άλλο. Για όποιον έχει τόση αγάπη για τον πατέρα του και την εκφράζει με τέτοια τρυφερότητα, υπάρχει πάντα η ελπίδα να δώσει κάποτε λίγο περισσότερη αγάπη στους δίπλα του… Γι’ αυτό και το εικονογραφημένο Χ της αρχής του κειμένου μπήκε επειδή το θεωρήσαμε ένα ευρηματικά ταιριαστό για την περίσταση πρωτόγραμμα, κι όχι γιατί το εννοούμε κυριολεκτικά.


Η εικόνα, από το hnioxos.blogspot.com

Η λατρεία του αυτο-

ΑΝ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ των θιασωτών του Τέλους της Ιστορίας η λέξη-πασπαρτού είναι το μετά, που την κολλάνε ως πρώτο συνθετικό όπου τους κατέβει, παράγοντας μια ατελείωτη ποικιλία από άλλες λέξεις-καραμέλες, σε σημαντικό τμήμα του αριστερού στρατοπέδου η αντίστοιχη είναι το αυτο-. Η οποία μάλιστα, ίσως επειδή η αριστερή σκέψη είναι πάντα αρτιότερη από αυτή των αντιπάλων της, έχει ακόμα πιο θαυματουργές ιδιότητες από την ομόλογή της.


ΕΤΣΙ, ΕΝΩ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ του μετά η έννοια που παράγεται είναι κάτι, υποτίθεται, τελείως νέο και διαφορετικό από το προϋπάρχον (βιομηχανική κοινωνία/μεταβιομηχανική κοινωνία, μοντέρνο/μεταμοντέρνο, πολιτική/μεταπολιτική και πάει λέγοντας), στην περίπτωση του αυτο-, φαντάζονται, το αποτέλεσμα είναι μια επανόρθωση, μια αποκατάσταση σε ό,τι υπήρξε παραμορφωμένο και διαστρεβλωμένο.


ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ η οργάνωση παύει να «τους τραβάει απ’ το μανίκι» αφού είναι προϊόν αυτο-οργάνωσης, οι θεσμοί δεν επιβάλλονται πια από τα πάνω γιατί έχουμε αυτο-θέσμιση και, γενικά, η ετερονομία καταργείται αφού έχουμε εισέλθει στο βασίλειο της αυτο-νομίας.


ΦΥΣΙΚΑ, όλα αυτά ισχύουν μόνο στο επίπεδο της ΑΜ της εποχής μας, του ατόμου· και τούτο, βέβαια, αν ξεχάσουμε ότι η διαμόρφωση του εαυτού είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων που τον υπερβαίνουν. Αν τα μεταφέρουμε όμως σε συλλογικό επίπεδο πάνε περίπατο για καθαρό αέρα —ενδεχομένως και κοπανιστό. Γιατί, απλούστατα, οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές απόψεις και πάντα προκύπτουν διαφορετικές λύσεις στο κάθε πρόβλημα. Οπότε, για να συνεχίσει να υφίσταται η συλλογικότητα (ομάδα, οργάνωση, κόμμα, δήμος, κοινωνία —you name it), κάποιοι πρέπει να πάνε πάσο —άτιμη πόκα, τι λέξεις μάς βάζεις να γράφουμε! Και τότε, για τους εκάστοτε μειοψηφούντες, η αυτο-οργάνωση ξαναγίνεται σκέτη οργάνωση που μπορεί να τους τραβήξει όχι μόνο το μανίκι, αλλά και το αυτί, η αυτο-θέσμιση, θεσμοί που δεν γουστάρουν, αλλά πρέπει να σεβαστούν και η αυτο-νομία, νόμοι που έχουν καταψηφίσει, αλλά τους οποίους πρέπει να τηρήσουν. Ζόρικο, αλλά πώς αλλιώς;


ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ αυτή η λατρεία του αυτο- μέσα στην Αριστερά; Κυρίως σε ένα συνδυασμό δυο παραγόντων: Στις κακές εμπειρίες των σοσιαλισμών του 20ου αιώνα και στην ανάδυση του ατόμου-Αφέντη μέσα από τη θριαμβευτική επιστροφή στα φιλελεύθερα δόγματα, που τροφοδοτήθηκε και από την κατάρρευση των πρώτων.


ΠΟΤΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ; Άγνωστον, τουλάχιστον σ’ εμάς. Για το πώς όμως θα σταματήσει, ή τουλάχιστον θα μετριαστεί, μπορούμε να πούμε δυο λόγια: ξεχωρίζοντας την ήρα απ’ το στάρι.


ΗΓΟΥΝ, ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ, ΔΗΛΑΔΗ, τις ονειροφαντασίες από τα οράματα.



Η εικόνα, από το rwashburn.com

Ένα μικρό ρήγμα στο ΠΑΣΟΚ, ένα μεγαλύτερο στο Μέτωπο της Αριστεράς κατά του Μνημονίου…

Την προπερασμένη Κυριακή, λίγες μέρες πριν και δυο αναρτήσεις πίσω, ανεβάσαμε ένα post με τίτλο «Ένα μικρό ρήγμα στο ΠΑΣΟΚ… ένα μεγάλο βήμα προς το Μέτωπο κατά του Μνημονίου; Ίσως…». Σ’ αυτό, αναδημοσιεύαμε μια ανακοίνωση του προσφάτως συγκροτημένου «Κέντρου Πολιτικού Διαλόγου και Δράσης ‘‘Δημοκρατική Συνεννόηση’’», μιας Πασοκογενούς ομάδας (κατά τον εύστοχο προσδιορισμό που έκανε πρόσφατα ο Αλέξης Μητρόπουλος) που διαφωνούν με την υπαγωγή της Ελλάδας στο Μνημόνιο του ΔΝΤ/ΕΕ., καλωσορίζοντας την κίνησή τους και διατυπώνοντας την ελπίδα ότι αυτή θα μπορούσε να είναι η αρχή της συνάντησης με την Αριστερά όσων απεγκλωβίζονται από τη φανταστική ιδέα ενός δήθεν σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ.

Λοιπόν, είναι φανερό πια ότι τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι ακριβώς όπως τα είχαμε στο μυαλό μας. Γι’ αυτό και είναι απαραίτητες κάποιες εξηγήσεις, στις οποίες, για να τα λέμε όλα, συμπεριλαμβάνεται και λίγη αυτοκριτική.

Ποτέ μη λες «ποτέ», αφού έχεις πει «ποτέ μη λες ποτέ»!

Από το εισαγωγικό μας κείμενο στο post της προπερασμένης Κυριακής είναι φανερό ότι θεωρούσαμε δεδομένο πως οι 15 δεν θα προωθούσαν από τη μεριά τους την υποψηφιότητα Μητρόπουλου. Διαβάζουμε τακτικά το «Monthly Review» που εκδίδει στην Ελλάδα ο εκ των 15 Βαγγέλης Χωραφάς και, χωρίς να ξέρουμε πώς ακριβώς πίνει τον καφέ του ή τι νούμερο παπούτσια φοράει ο Μητρόπουλος, δεν θα λέγαμε ότι ο δημόσιος λόγος του και η εν γένει πορεία του, που ουδέποτε διαχωρίστηκε από το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά, κινείται εντός του πνεύματος του περιοδικού. Έπειτα, έχουμε παρακολουθήσει ένα-δυο εκδηλώσεις διοργανωμένες από το συγκεκριμένο έντυπο και, φυσικά, έχουμε προσέξει την αρθρογραφία του Κώστα Μελά —έτερος εκ των 15 και μέλος του επιτελείου του «Monthly Review»— στον «Δρόμο», όπως και την παρουσία του ίδιου αλλά και του Βαγγέλη Χωραφά σε αριστερά πάνελ. Επιπλέον, έχουμε και κάποιες «πηγές» —ω, ναι· η υπηρεσία πληροφοριών μας δεν βγάζει τζάμπα το ψωμί της…

Παρ’ όλα αυτά, πιστοί στο δόγμα που λέει ότι «όλα γίνονται εκτός απ’ του σπανού τα γένια», θελήσαμε να επιβεβαιώσουμε πριν δημοσιεύσουμε το συγκεκριμένο σημείωμα ότι η κίνηση των 15 δεν είναι κίνηση υπέρ Μητρόπουλου. Όμως η ώρα ήταν περασμένη και οι πηγές μας είχαν κλειστά κινητά. Και τότε, ανάμεσα στο χέρι μας που μας έτρωγε να πατήσουμε το ‘enter’ και τη σύνεση που μας έλεγε «κι αύριο μέρα είναι», προτιμήσαμε να ικανοποιήσουμε το χέρι μας, πείθοντας τον εαυτό μας πως «αυτά δεν γίνονται» (ενώ ήταν φανερό πως τα συγκεκριμένα «αυτά» δεν ήταν «του σπανού τα γένια»). Έτσι, την πατήσαμε! Πάλι καλά που μας έκοψε να βάλουμε ερωτηματικά στον τίτλο και να κοτσάρουμε και το ‘ίσως’…

Ένα ρήγμα μπρος…

Στο επίμαχο post χαρακτηρίζαμε την κίνηση των 15 ως ένα πρώτο, μικρό ρήγμα. Μικρό, γιατί ανάμεσά τους δεν ήταν κάποιος «επιφανής», ούτε πάλι κάποιος που κινεί τα νήματα στο ΠΑΣΟΚ. Η είσοδος του Μητρόπουλου στη σκηνή μας υποχρεώνει να επανεξετάσουμε τα πράγματα[1].

Όσο κι αν τα επανεξετάζουμε, το ρήγμα δεν μεγαλώνει. Ο Μητρόπουλος ούτε «επιφανής» είναι, με την έννοια ότι δεν διαθέτει κάποιο ειδικό πολιτικό βάρος, ούτε κάποια σημαντικά νήματα κινεί. Είναι απλά δημοφιλής σε ένα στενό κομματικό ακροατήριο, η δε ευρύτερη αναγνωρισιμότητά του είναι αποκλειστικά προϊόν των τηλεοπτικών «εργαστηρίων» στα οποία έχει τακτική παρουσία. Ακόμα κι αν συγκεντρώσει ικανοποιητικά ποσοστά, το ρήγμα δεν θα φέρει τα πάνω κάτω. Γιατί, απλούστατα, τα ρήγματα που εμφανίζονται στην άμμο κλείνουν όσο εύκολα ανοίγουν… Ιδίως όταν είναι «συμβολικά» ρήγματα που έχουν ως στόχο να υπενθυμίσουν απλώς στην κυβέρνηση πως δεν βαδίζει στον σωστό δρόμο κι όχι να την κλονίσουν, όπως ο ίδιος ο Μητρόπουλος διευκρίνισε σαφώς στην ανεκδιήγητη συνέντευξή του την περασμένη Πέμπτη στο Mega…

…δυο ρήγματα πίσω!

Το αντίθετο όμως συνέβη στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί η απόφαση υποστήριξης του Μητρόπουλου εκ μέρους του ΣΥΝ, υποψηφιότητα που ουδείς άλλος σύμμαχος επιθυμούσε, δίχασε βαθιά και ίσως ανεπανόρθωτα τον κόσμο που ακολουθούσε το συγκεκριμένο σχήμα, αλλά και τον κόσμο του ίδιου του ΣΥΝ. Έτσι, ακόμα κι η καρδάρα γεμίσει λίγο ή περισσότερο γάλα από τον δυσαρεστημένο κόσμο του ΠΑΣΟΚ, θα είναι δώρο άδωρο αφού κάποιοι την έχουν ήδη αναποδογυρίσει…

Δεν είναι σκοπός αυτού του σημειώματος να εξηγήσει τα ανεξήγητα πώς και γιατί —ανεξήγητα εκ πρώτης όψεως— αυτής της απόφασης. Ίσως δεν είναι και της ώρας.

Ένα πράγμα όμως πρέπει και μπορούμε να το πούμε: Η ηγετική ομάδα του ΣΥΝ ακολουθεί λάθος δρόμους και επικίνδυνους για ένα σημαντικό κομμάτι της Αριστεράς. Ακόμα κι αν έχει φροντίσει να κρατάει κάποιον μίτο που θα την επαναφέρει στους σωστούς, δεν είναι βέβαιο ότι αυτό θα είναι αρκετό για να το πετύχει.

Όταν γκρεμίζονται οι γέφυρες, τι να σου κάνει μια λεπτή κλωστή, από τη στιγμή μάλιστα που το κόκκινο χρώμα της έχει αρχίσει να ξεθωριάζει και να γίνεται δυσδιάκριτο;


[1] Στην επανεξέταση, αφήνουμε απ’ έξω τα περί δικαστικών εκκρεμοτήτων, κ.λπ. Όχι επειδή υποτιμούμε τον βίο, αλλά επειδή θέλουμε να δώσουμε έμφαση στην πολιτεία…


Η φωτογραφία, από το twodogsmc.homestead.com

Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ θα μετατραπεί σε (νέα) διάσπαση του ΣΥΝ;

Η τριχοτόμηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι πια γεγονός. Το καλοκαίρι, μετά την αποχώρηση της ΑΠ από τον ΣΥΝ, διασπάστηκε εκ δεξιών. Τώρα διασπάται εξ αριστερών.

Είναι παραπάνω από βέβαιο ότι ο Αλέκος Αλαβάνος θα ανακοινώσει και επίσημα την υποψηφιότητά του στην αυριανή Συνέντευξη Τύπου. Στην ουσία την προανήγγειλε σήμερα στον Real FM. Είχε προηγηθεί η ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Αλέξη Μητρόπουλου ως ανεξάρτητου ο οποίος δήλωσε ότι «μετά από πρόταση των μελών του Κέντρου Πολιτικού Διαλόγου και Δράσης ‘‘Δημοκρατική Συνεννόηση’’, καθώς και δυνάμεων της Ριζοσπαστικής και Οικολογικής Αριστεράς», αποφάσισε να συμμετάσχει (από τη θέση του επικεφαλής, εννοείται) σε «ανεξάρτητο ψηφοδέλτιο Κοινωνικής Αυτονομίας».

Φυσικά, όλοι καταλαβαίνουμε πώς στην πραγματικότητα έχουν εξελιχθεί τα πράγματα. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΝ, που επ’ ουδενί θέλει τον Αλαβάνο υποψήφιο Περιφερειάρχη Αττικής, έδωσε το πράσινο φως στον Αλέξη Μητρόπουλο για την αναγγελία της καθόδου του στις εκλογές μαζί φυσικά με τη διαβεβαίωση ότι θα τον στηρίξει. Ισχύει για όλους ότι στην πολιτική μερικά πράγματα γίνονται, αλλά δεν λέγονται.

Στην απόφασή αυτή δεν συναινούν όλοι στον ΣΥΝ. Κι απ’ όσο μάθαμε εμείς, στην αποψινή συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής η ομάδα του Παναγιώτη Λαφαζάνη θα διαχωρίσει τη θέση της, αντιπροτείνοντας, πιθανόν, τη Νάντια Βαλαβάνη. Η πρόταση, αν γίνει, θα πέσει, βέβαια, στο κενό.

Πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα; Άγνωστον. Ένα πράγμα όμως επιβεβαιώνεται: Όπως ακριβώς βαθαίνει η οικονομικοκοινωνική κρίση, έτσι ακριβώς γίνεται και στον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Κι ό,τι πλήττει ένα κομμάτι της Αριστεράς (οποιοδήποτε κομμάτι!), πλήττει όλη την Αριστερά.

Όταν λησμονείται το «δεν περισσεύει κανείς», ισχύει το «κανείς δεν βγαίνει αλώβητος».


UPDATE (9 Σεπτεμβρίου, ώρα 4.50 πμ): Η αποψινή (χθεσινή) συνεδρίαση της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ έληξε λίγο μετά τις 2 τα ξημερώματα. Είχε μεσολαβήσει διακοπή για να ψηφίσουν τα μέλη της ΚΠΕ του ΣΥΝ που συνεδρίαζαν από το απόγευμα για το «καυτό» ζήτημα του υποψήφιου περιφερειάρχη Αττικής. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, από την οποία απείχε η ομάδα Λαφαζάνη, περίπου το 1/3 των παρόντων, ήταν να υποστηριχτεί μεν η υποψηφιότητα Μητρόπουλου, αλλά με το «παραθυράκι» διαφυγής, προκειμένου να αποφευχθεί η εκλογική διάσπαση, να υποστηριχτεί άλλο πρόσωπο (εκτός Αλαβάνου, εννοείται), αν συγκεντρώνει ομόφωνη συναίνεση και, εκτός από τα απαραίτητα προσόντα, έχει και διείσδυση στους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ.

Η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, μετά από ανακυκλούμενες, αδιέξοδες, αλλά και έντονες προς το τέλος συζητήσεις, συμφώνησε να συνεδριάσει αύριο νωρίς το πρωί μαζί με τα τρία πρόσωπα που κρίθηκε πως θα μπορούσαν να τεθούν εναλλακτικά επικεφαλής του ψηφοδελτίου: Βαλαβάνη, Λαφαζάνη και Δρίτσα. (Υπενθυμίζουμε ότι προηγουμένως —και πάντως πριν τη συνεδρίαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ— το Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης με ανακοίνωση που υπέγραφε ο Αλέκος Αλαβάνος πρότεινε ως «ύστατη λύση» την υποψηφιότητα της Νάντιας Βαλαβάνη). Κι όλα αυτά, με δεδομένο (μέχρι στιγμής) ότι αύριο στις 12 το μεσημέρι ο Α. Αλαβάνος θα δώσει συνέντευξη τύπου στην οποία όλοι γνωρίζουν πως θα ανακοινώσει και επισήμως τη δική του υποψηφιότητα.

Η δική μας εκτίμηση: Τα δυο ψηφοδέλτια είναι αναπόφευκτα. Το ερώτημα πλέον είναι άλλο και πολύ πιο ζόρικο:

Θα υπάρξει ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές; Το 2004, όπου και τότε ο ΣΥΡΙΖΑ είχε διασπαστεί εκλογικά, ο «ασθενής» επέζησε. Τώρα;


Η εικόνα, από το xoristitlo.blogspot.com (το εξώφυλλο του άλμπουμ «Puzzle» που έβγαλαν οι Biffy Clyro το 2007).

Ένα μικρό ρήγμα στο ΠΑΣΟΚ…

…ένα μεγάλο βήμα προς το Μέτωπο κατά του Μνημονίου; Ίσως…

Οι τακτικοί αναγνώστες μας, τουλάχιστον, το ξέρουν: σπανίως αναδημοσιεύουμε κείμενα. Όλοι όμως οι κανόνες έχουν και τις εξαιρέσεις τους. Έτσι, αναδημοσιεύουμε σήμερα το κείμενο 15 ανθρώπων της Αριστεράς, προσκείμενων[1] στο ΠΑΣΟΚ και προερχόμενων, όπως προσδιορίζουν οι ίδιοι, «από τον σοσιαλιστικό χώρο και το χώρο της ιστορικής Αριστεράς και των ανένταχτων» με το οποίο δηλώνουν παρόντες για μια ευρεία συμπαράταξη κατά του μνημονίου . Το κάνουμε, όχι τόσο για πληροφόρηση, αν και η είδηση μαζί με το κείμενο «θάφτηκε» από τους συνήθεις υπόπτους και, δυστυχώς, κι από πολλά αριστερά blogs, οπότε είναι μια ευκαιρία να διαβαστεί. Το αναδημοσιεύουμε κυρίως για να χαιρετήσουμε την κίνηση των 15 και να υποδηλώσουμε τη συμπαράταξή μας με όλους αυτούς οι οποίοι πιστεύουν ότι ο κόσμος της Αριστεράς πρέπει να συναντηθεί με όσους ακολουθούσαν μέχρι τώρα το ΠΑΣΟΚ, αλλά πλέον αντιλαμβάνονται την τερατώδη μετάλλαξή του. Και, βέβαια, να συναντηθεί όχι μέσω κάποιων «ραντεβού» σε γραφεία εργατολόγων ή «αρχο-συνδικαλιστών», ψάχνοντας για περσόνες, τηλεοπτικές ή μη, με «απήχηση στους ψηφοφόρους του», αλλά μέσα από τον ειλικρινή διάλογο με αριστερούς σοσιαλιστές που έχουν όλη την απαιτούμενη γενναιότητα για να αντιπαλέψουν μέχρι τέλους μαζί μας και μέσα στις «γειτονιές του κόσμου» τις καταστροφικές πολιτικές της ξεδιάντροπα ψευδεπίγραφης σοσιαλιστικής κυβέρνησης. Διαβάστε (τα bold στο σώμα του κειμένου στο πρωτότυπο):

Η νεοφιλελεύθερη πολιτική —που υλοποιήθηκε από την προηγούμενη και έχει υιοθετηθεί από την παρούσα κυβέρνηση— καθώς και η απόλυτη υποταγή της στις εντολές του ΔΝΤ και της τρόικας, έχουν βυθίσει τη χώρα σε μια βαθιά ύφεση και δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για οικονομική και κοινωνική ανάκαμψη.

Το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο που ευθύνεται για τη δημιουργία του δημοσίου χρέους, των ελλειμμάτων και την παραγωγική αποδυνάμωση της χώρας έρχεται σήμερα, χρησιμοποιώντας ως άλλοθι την κρίση, να υποθηκεύσει το μέλλον της Ελλάδας, κατεδαφίζοντας το κοινωνικό κράτος, συντρίβοντας τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, κόβοντας μισθούς και συντάξεις, εξαλείφοντας τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τους αυτοαπασχολούμενους και τους ελεύθερους επαγγελματίες, διαλύοντας τις ζωές των πολιτών και τελικά καταδικάζοντας τη νεολαία στη μιζέρια και την έλλειψη προοπτικής, βυθίζοντας τον λαό στη φτώχεια και την απόγνωση.

Όλα αυτά γίνονται χρησιμοποιώντας τη δικαιολογία ότι το κάνουν «για το καλό μας», «για το καλό της πατρίδας»!.

Είναι πλέον σαφές πως το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το καλό των τραπεζών, του κερδοσκοπικού κεφαλαίου και των ισχυρών χώρων της Ευρώπης - των Ευρωπαίων εταίρων μας, οι οποίοι έχουν μεταμορφωθεί σε τοκογλύφους δανειστές μας.

Το επικοινωνιακό τρικ του μονόδρομου, της μοναδικής πολιτικής που θα μας σώσει —από τι άραγε;— έχει πλέον ξεφτίσει στη συνείδηση των πολιτών.

Ο βασιλιάς είναι γυμνός σήμερα, όλο και περισσότεροι Έλληνες αντιλαμβάνονται ότι ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός ποτέ δεν ήταν -και ούτε σήμερα είναι- μονόδρομος.

Όπως πάντα, έτσι και σήμερα, ο νεοφιλελευθερισμός είναι μονόδρομος για την εξαθλίωση των ανθρώπων, για τη βίαιη μετάβαση στη φτώχεια, στην κοινωνία των πάλαι ποτέ 2/3 που έχει ήδη εξελιχθεί σε μια κοινωνία όπου το 80% των ανθρώπων θα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.

Ο «μονόδρομος» της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, τραγική συνέχεια της άφρονας δεξιάς πολιτικής της Ν.Δ., μας οδηγεί στην υποθήκευση της εθνικής μας ανεξαρτησίας και στην αναπόφευκτη παραχώρηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Μία χώρα, η οποία αποτελεί οικονομικό προτεκτοράτο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει ελάχιστες πιθανότητες να αποφύγει τη γεωπολιτική της υποβάθμιση και να μην ενδώσει στις πιέσεις των κέντρων ισχύος της Δύσης, με δεδομένο ότι υπάρχουν ανοικτά εθνικά θέματα.

Με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης μας τονίζουμε ότι:

α) η ευημερία των αριθμών μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την ευημερία των ανθρώπων και την κοινωνική προκοπή

β) στη δημοκρατία τα αδιέξοδα και οι μονόδρομοι είναι εφευρήματα των ολίγων σε βάρος των πολλών

γ) στο Μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση δεν συμφώνησε ποτέ ο ελληνικός λαός

δ) στο Μνημόνιο σκοπίμως δεν λήφθηκαν υπ’ όψιν όλα τα δεδομένα που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια ορθολογική λύση ικανή να αναδιαρθρώσει την οικονομία και το σπάταλο ελληνικό κράτος χωρίς να θυσιασθούν άνθρωποι και κοινωνικές ομάδες

ε) οι ακραίοι δογματισμοί και οι αφοριστικές προσεγγίσεις που εφαρμόζει η κυβέρνηση σε συνεννόηση και συνεργασία με την αποκαλούμενη 'τρόικα' οδηγούν σε ανθρωποθυσίες και στην αφαίμαξη των λαϊκών και μεσαίων τάξεων

στ) όπου το ΔΝΤ εφάρμοσε αυτή την πολιτική στο παρελθόν, το αποτέλεσμα ήταν η ύφεση, η ακραία φτώχεια και η κοινωνική διάλυση, γεγονός που τουλάχιστον αποδεικνύει το αδόκιμο του όλου εγχειρήματος

ζ) για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση κυριαρχούν ακραίες πολιτικές ομάδες οι οποίες απαιτούν, χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση, την πλήρη συμμόρφωση του ελληνικού λαού σε βίαιους, κοινωνικά άδικους και συνταγματικά παράνομους κανόνες, που ως μόνο στόχο έχουν την εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να επιτρέψουν τη δημιουργία της οικονομίας που θέλουμε για την Ελλάδα.

Σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη όλες οι δημοκρατικές, πατριωτικές και προοδευτικές δυνάμεις να αφήσουν στην άκρη τις διαφορές του παρελθόντος και να προχωρήσουν στην εθνικά και πολιτικά αναγκαία συστράτευση και συνεννόηση για να ακυρώσουν το Μνημόνιο/ΔΝΤ - Ε.Ε., να απαντήσουν στο ιδεολόγημα της μοναδικής πολιτικής, να αποφύγουν υποχωρήσεις στις πιέσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων και να διατυπώσουν μια υλοποιήσιμη προοδευτική-εναλλακτική πρόταση εξουσίας.

Εμείς, προερχόμενοι από τον σοσιαλιστικό χώρο και τον χώρο της ιστορικής Αριστεράς και των ανέντακτων, δηλώνουμε παρόντες σε κάθε προσκλητήριο μιας νέας πολιτικής αφύπνισης.

Εμείς, οι ενεργοί πολίτες που ανήκουμε στον ευρύτερο δημοκρατικό προοδευτικό και αριστερό χώρο, δημιουργήσαμε το Κέντρο Πολιτικού Διαλόγου και Δράσης «Δημοκρατική Συνεννόηση» ως ένα χώρο συνάντησης των ιδεών και των απόψεων όλων όσοι ενδιαφέρονται να υπάρξει μία νέα και διαφορετική πορεία στη χώρα μας.

Καλούμε τη νέα γενιά να σηκώσει το ανάστημά της και να μην δεχθεί να είναι η γενιά που θα μεταναστεύσει για να έχει δικαίωμα στη ζωή. Καλούμε τη νέα γενιά να μην δεχθεί να είναι η γενιά των 500 ευρώ, της υποαπασχόλησης και της ανεργίας. Καλούμε κάθε δημοκρατικό πολίτη, κάθε προοδευτικό άνθρωπο να συμμετάσχει σε αυτή τη συνάντηση αλληλεγγύης και κοινού αγώνα που ρίχνει παλιούς φραγμούς και θέτει νέους συλλογικούς και μεγάλους στόχους.

Να αγωνιστούμε για την ανατροπή της «μνημονιακής» πολιτικής, να αγωνιστούμε για τη δημιουργία μίας μεγάλης δημοκρατικής προοδευτικής συμπαράταξης όλων των δυνάμεων που συνεχίζουν να πιστεύουν στην Πρόοδο, τη Δημοκρατία, την Ελευθερία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη, να αγωνιστούμε με όλους αυτούς που πιστεύουν ότι μία άλλη Ελλάδα είναι εφικτή.

ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Βασιλικόπουλος Κρίτων (δημόσιος υπάλληλος), Έξαρχος Νίκος (τοπογράφος - μηχανικός), Ιερωνυμάκης Γιάννης (αντιδήμαρχος Ν. Περάμου), Γιένια Γεωργία (εκπαιδευτικός), Κυπραίος Γιώργος (πανεπιστημιακός), Κωνσταντάκης Άρης (δικηγόρος), Μαριάς Νότης (πανεπιστημιακός), Μελάς Κώστας (πανεπιστημιακός), Μηλιώνης Σωτήρης (δημοτικός σύμβουλος Αν. Λιοσίων), Μητρούσης Βασίλης (οικονομολόγος), Μπόκας Απόστολος (ιστορικός), Οικονόμου Βασίλης (βουλευτής Αττικής, δικηγόρος), Τουμανίδης Παύλος (συνδικαλιστής ΟΣΠΑ), Χατζηγιαννάκης Μίλτος (δικηγόρος), Χωραφάς Βαγγέλης (εκδότης Monthly Review).

[1] Μια απαραίτητη διευκρίνιση που προέκυψε μετά από σχόλιο του φίλου dimitris t: Ο προσδιορισμός ‘προσκείμενων’ πρέπει να ειδωθεί με κάποια σχετική ευρύτητα. Περιλαμβάνει από απόλυτα ενταγμένους μέχρι πρότινος, όπως τον βουλευτή Βασίλη Οικονόμου, μέχρι απλώς σχετιζόμενους με το ΠΑΣΟΚ, αλλά και κόμματα ή οργανώσεις της Αριστεράς.

Η photo από το travelpod.com

20 και μία σκέψεις που μπορεί να κάνει κανείς, όταν δεν υπάρχουν ειδήσεις για να τον κάνουν να σκεφτεί

I. Οι γυναίκες που έχουν ωραία οπίσθια φροντίζουν να τα επιδεικνύουν. Δυστυχώς, η πρόταση δεν ισχύει και αντιστρόφως.

II. Αντιθέτως, οι άνδρες με ωραία στομάχια, για λόγους που ασφαλώς πρέπει να αποδοθούν στην έμφυτη μετριοφροσύνη και σεμνότητα του ανδρικού φύλου, κάνουν ότι μπορούν για να τα αποκρύπτουν ρουφώντας τα προς τα μέσα. Thank God, δεν το επιτυγχάνουν κι έτσι βελτιώνεται έτι περαιτέρω η αισθητική των ελληνικών καλοκαιρινών τοπίων.

III. Το γεγονός ότι η Αριστερά έχει ως στόχο την κατάργηση κάθε διάκρισης μεταξύ πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας σημαίνει ότι σε μια κομμουνιστική κοινωνία, όταν κάποιος θα κινδυνεύει να πνιγεί και θα τον βγάζουν στην αμμουδιά κακήν-κακώς και αφού έχει πιεί το νερό της αρκούδας, ο κόσμος θα φωνάζει «έναν υδραυλικό ρε παιδιά!», ή θα μονολογεί, αναθεματίζοντας την τύχη, «τόσοι άνθρωποι εδώ και δεν βρίσκεται ένας άι τι σπέσιαλιστ να σώσουμε το κορίτσι…»;

IV. Πόση απόσταση να υπάρχει άραγε μεταξύ του φαινομένου σε μια οργανωμένη αλλά ελευθεροδημοκρατική πλαζ οι καμπίνες να μυρίζουν ούρα και του στόχου μας να βοηθήσουμε τον κόσμο να αποκτήσει ταξική συνείδηση; Μήπως θα μπορούσαμε, για να την προσδιορίσουμε, να καταφύγουμε στη Μαθηματική επιστήμη—όπως έγινε με την Ψυχανάλυση και τη Φιλοσοφία;

V. Υπάρχει κανείς άλλος στην Αριστερά που να θεωρεί πιθανόν το παραπάνω φαινόμενο να οφείλεται και στον απόλυτο θρίαμβο της λογικής του εξατομικευμένου τρόπου ζωής, απογυμνωμένου από κάθε έννοια κοινωνίας (αφού κοινωνία δεν υπάρχει άλλωστε, μόνο άτομα!) και της συνεπακόλουθης πρόσληψης των κηρυγμάτων αυτονομίας —στα οποία αδιάκοπα επιδίδεται τμήμα της Αριστεράς— με έναν κάπως διαστρεβλωμένο τρόπο από τον πολύ κόσμο κι όχι στην «κατάντια του λαού» γενικώς, ή μόνο εμείς είμαστε οι μαλάκες που κάνουν αυτή τη σκέψη;

VI. Αν υπάρχει, πόσο μαλάκας είναι που δεν το λέει και αφήνει να το λέμε μόνο εμείς με αποτέλεσμα να βγαίνουμε εμείς μαλάκες και μάγκας ο Σταύρος Θεοδωράκης;

VII. Δεν είναι αποκαρδιωτικό να μην έχεις αποκηρύξει την Επανάσταση (με τα συμπαρομαρτούντα της[1]) και να εξακολουθείς να φοβάσαι μια κατσαρίδα (με τα φτερά της);

VIII. Γιατί είναι υποχρεωτικό σώνει και ντε η γκόμενα με την κίτρινη μπαντάνα να σε κοιτάζει επειδή της αρέσεις κι όχι επειδή της θυμίζεις τον παλιό μεγάλο της έρωτα εξ αιτίας του απλού και φυσιολογικά πιθανού γεγονότος να καπνίζεις, ας πούμε, την ίδια μάρκα με Εκείνον;

IX. Γιατί οι άνθρωποι μετανιώνουν που δεν έμαθαν σκάκι, μόνο όταν χάνουν στο τάβλι;

X. Η Β´ Θέση στα καράβια έκανε αυτό που αποκαλείται ‘Μεσαία Τάξη’, ή η Μεσαία Τάξη έκανε τη Β´ Θέση;

XI. Η προσεκτική παρατήρηση των παραθαλασσίων αναγνωστικών συνηθειών στην κατηγορία ‘εφημερίδες’ αποκαλύπτει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το «Φως των Σπορ» διαβάζεται από περισσότερους, συγκριτικά με την «Espresso». Τι να σηματοδοτεί αυτό άραγε; Την άνοδο του κινήματος; Την αναπτέρωση του ηθικού των οπαδών του Ολυμπιακού; Μήπως αποτελεί ένα συνδυασμό και των δυο;

ΧΙΙ. Είναι φυσιολογική η παρόρμηση να θέλεις να τραβήξεις πιστόλι, όταν βλέπεις τύπους και τύπισσες στις δυόμιση τα ξημερώματα με το γυαλί ηλίου καρφωμένο στο καπάκι να παραγγέλνουν «τζόνυ μπλακ ον δι ροκς» και «παγφαί ντ’ αμουγ με τρρριμμένο πάγο»;

XIII. Υπάρχουν άραγε διαθέσιμες μελέτες με ποσοτικές μετρήσεις και ποιοτικές αναλύσεις οι οποίες να διερευνούν πόσοι και ποιοι είναι αυτοί που δεν έχουν καμία επιθυμία να χειραφετηθούν, αλλά απλώς να αφεθούν;

ΧΙV. Στην υποθετική περίπτωση που είναι περισσότεροι από όσους μπορεί να αντέξει μια δημοκρατία με σοσιαλιστική κατεύθυνση, τι επιπτώσεις θα έχει αυτό στην πορεία της συγκεκριμένης δημοκρατίας και σε ποιες προσαρμογές του λόγου μας —ενδεχομένως— μας υποχρεώνει;

XV. Το γεγονός ότι εν δυνάμει όλοι, μετά από περισσότερο ή λιγότερο επιδέξιους «χειρισμούς», μπορούμε να καταστούμε ύποπτοι ως εσωτερικοί «εχθροί» της Αριστεράς δεν πρέπει να μας κάνει να λησμονούμε πως ο χειρότερος εχθρός είναι πάντα ο εντός των τειχών. Η ανυπόφορη αυτή πραγματικότητα έδωσε την ευκαιρία σε μερικούς «πονηρούς» να προτείνουν ως φάρμακο το γκρέμισμα των τειχών. Και σε πολύ περισσότερους καλόπιστους εξ ημών να αποδεχτούν την πρότασή τους. Δυστυχώς, η αφέλεια δεν είναι «προσόν» μόνο των α-λόγων, τα οποία, επειδή φορούν παρωπίδες, καταλήγουν στο τέλος να πιστεύουν πως δεν υπάρχει άλλος βατός δρόμος πλην αυτού που τα υποχρεώνουν να βαδίζουν…

XVI. Είδηση άξια σχολιασμού και συζήτησης στις παρέες δεν είναι όταν ένα αφγανόπουλο αγοράκι που δεν έχει ακόμα κλείσει τα τέσσερα χρόνια του βιάζεται από κάποιον «σταυροφόρο». Είναι όταν κάποιο αφγανόπουλο αγόρι που έχει κλείσει τα 14 επιμένει να θέλει να καθαρίσει το παρμπρίζ, παρά τη θέληση του οδηγού ο οποίος του κάνει με τα χέρια ‘ξουτ’ υπό την ηχητική υπόκρουση και κανενός γαμοσταυριδιού, εμπνεόμενος ίσως από την εικόνα της Παναγίας που κρέμεται στο καθρεφτάκι του και παρακινημένος από το γλυκό χαμόγελο των παιδιών του στο αυτοκόλλητο του ταμπλό[2]…

XVII. Με τόσες εκδοχές, παραλλαγές και παραλλάξεις της Αριστεράς που κυκλοφορούν, πώς και ακόμα δεν έχει ξεπεταχτεί καμιά ‘Αντικομμουνιστική Αριστερά’;

XVIII. Έλα ντε! Αν κρίνουμε από την αποδοχή που έχει το συγκεκριμένο ρεύμα στις παραλίες, θα σάρωνε τα πάντα όλα!

XIX. Δεν είναι ότι δεν πιστεύουμε πως οι καπιταλιστές είναι ικανοί να μας πουλήσουν το σκοινί με το οποίο θα τους κρεμάσουμε. Είναι που φοβόμαστε μήπως κάποιοι από εμάς θελήσουν να το μεταπουλήσουν σε υψηλότερη τιμή. Εδώ είναι ο κόμπος του σκοινιού —και πώς τον λύνουν;

ΧΧ. «Μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί». Από το αδιαμφισβήτητο αυτό γεγονός ξεκινώντας, μπορούν να χαραχτούν πολλές πορείες ζωής. Η δημοφιλέστερη είναι «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας». Αυτό εξηγεί πρακτικά γιατί οι επαναστάσεις αφθονούν στη διαφήμιση προϊόντων, αλλά είναι σπάνιες στη ζωή, κι επιπλέον, γιατί μια επανάσταση, ακόμα κι αν είναι υπέρ της στοιχειωδέστερης μορφής δημοκρατίας, δεν μπορεί ποτέ να υλοποιείται κατόπιν δημοψηφίσματος.

Μία. Βομβαρδισμένοι από ειδήσεις και «ειδήσεις», έχουμε καταλήξει να εξαρτούμε τη σκέψη μας από αυτές. Να όμως που δεν είναι απαραίτητο να υπάρχουν ειδήσεις προκειμένου να σκεφτείς. Μάλλον το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Η ευφυής παρατήρηση του Έκο στερείται οποιασδήποτε πρακτικής σημασίας, εκτός κι αν την εννοήσουμε ως έμμεση προτροπή για σκέψη.

[1] Στα οποία, όσο κι αν δεν θέλουμε να στενοχωρήσουμε την Αλέκα Παπαρήγα, πρέπει να πούμε (για να τα λέμε όλα), ότι συμπεριλαμβάνονται, δυστυχώς, και κάμποσα σπασμένα τζάμια…

[2] Απ’ όπου, εκτός από το ‘Μπαμπά μην τρέχεις’, νιώθει και σαν να του λένε «Μπαμπά, μην αφήσεις τη δασκάλα να μας βάλει πάλι στο ίδιο θρανίο με μαύρους κι εφέτος»…

Η photo, από το leftg700.blogspot.com