Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

Καλή χρονιά!



Υγεία, Θέληση, Γνώση, Δύναμη, Αντοχή. Και Μνήμη.
 



Εθνικολαϊκισμός




[Αυτό το ποστ να διαβαστεί οπωσδήποτε από τον Δημοσθένη Παπαδάτο-Αναγνωστόπουλο, τον Στρατή Μπουρνάζο(;)* τον Χρήστο Λάσκο, τον Πάνο Κοσμά, τον Ηλία Ιωακείμογλου και τα άλλα «παιδιά»]

[Α, ναι! Και να αποθηκευτεί στην επιφάνεια εργασίας από τη ΛΑΕ, που διακηρύσσει ότι έχει εμάς τους νεολαίους κορόνα στο κεφάλι της! –ελπίζουμε να αποδειχθεί κάποτε και σύντομα γεμάτο…]

* Το ερωτηματικό μπαίνει γιατί, έχοντας δει τον Μπουρνάζο στην τελευταία γενική απεργία τού Δεκεμβρίου κάτω από το πανό τής Αριστερής Ριζοσπαστικής Κίνησης (ΑΡΚ), μιας ομάδας πρώην –ελπίζουμε– «αριστερών ευρωπαϊστών» που αποχώρησε από τον πΣΥΡΙΖΑ, αλλά και παρακολουθώντας την αρθρογραφία του από το φθινόπωρο και μετά, μου δημιουργήθηκε η απορία αν έχει παραμείνει στο κώμα. Ρώτησα γνωστούς, ρώτησα στο internet, μηδέν από μηδέν μηδέν. Απάντηση δεν πήρα. Έτσι, απευθύνθηκα στα παιδιά τού RedNotebook ποστάροντας το σχετικό σχόλιο κάτω από άρθρο του που το αναδημοσίευσαν. Όπως μπορείτε να δείτε, αν και έχουν περάσει 16 μερούλες από τότε, άκρα τού τάφου σιωπή. Έτσι, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν ο Στρατής Μπουρνάζος, παρά την παρουσία του στη μικρή παρέα που αποτελούσε το μπλοκ τής ΑΡΚ και κόντρα στην αρθρογραφία του, εξακολουθεί να στηρίζει τους μεγαλύτερους πολιτικούς απατεώνες που αναδείχθηκαν μέσα από τους κόλπους τής ελληνικής Αριστεράς από καταβολής της (αν το κάνει, δεν μας ενδιαφέρει καθόλου ο κύριος, και, παρακαλώ, διαγράψτε νοερά και το ερωτηματικό και το ονοματάκι του). Παίζει βέβαια και το άλλο σενάριο. Νόμιμα, να εξακολουθεί να είναι μέλος τού πΣΥΡΙΖΑ και (ημι)παράνομα μέλος τής ΑΡΚ. Τις συνηθίζουν κάτι τέτοιες πουστίτσες (με την πολιτική έννοια) όσοι έχουν θητεύσει στη Μεγάλη τής Πολιτικής Απάτης Σχολή, τον ΣΥΝ τού 1991 και μετά…

Καθαίρεση



 
Σκυφτός στα καφενεία,

στους δρόμους σκεφτικός,

μα χθες μες στην πορεία

περνούσες γελαστός:



  

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

«Η τάξη βασιλεύει στο Βελεστίνο»*




 
Δεν θα το δείτε στην Εφημερίδα τής Κυβερνήσεως,[1] την Αυγή, δεν θα το δείτε στο Left.gr, πιθανότατα δεν θα το δείτε –ίσως μόνο «στα ψιλά»– ούτε στο συστημικό Τύπο που, καθώς στελεχώνεται από έξυπνα παιδάκια, δεν μασάει επειδή ο Μανωλιός άλλαξε βάζοντας απλώς τα ρούχα του αλλιώς και εξακολουθεί να τον στηρίζει –αν και με κάποια διακριτικότητα για να μη το παίρνουν χαμπάρι οι διάφοροι αριστεροί μπετόβλακες. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι γεγονός. Ποιο είναι το γεγονός;

Είναι ότι η «πρωτοδεύτερη φορά Αριστερά», με τροπολογία στο νομοσχέδιο για την …επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια, αύξησε τις ποινές που προέβλεπε μέχρι τώρα ο ποινικός νόμος για όσους παρεμποδίζουν τις συγκοινωνίες, δηλαδή τους ...διαδηλωτές! Πιο συγκεκριμένα, από τους τρεις μήνες φυλάκισης που περίμεναν ως τώρα «όσους παρακωλύουν την ελεύθερη μετακίνηση πολιτών και εμπορευμάτων στις εθνικές οδούς, το σιδηροδρομικό δίκτυο και τις αερομεταφορές», τώρα, με ένα αξιοθαύμαστο άλμα (προς τα ...Αριστερά!), περνάμε στους 12!!! Έτσι, έδωσε ευκαιρία να την ξεφτιλίσει μέχρι και ο Άδωνις! Ο ποιος; Ο Άδωνις! Ο οποίος έγραψε στο Twitter: «Απίστευτο!!!!! Το ζητούσα χρόνια!!! Ο Αλέξης τελικά είναι πολύ μουλωχτός, πάει και το Κίνημα "Δεν πληρώνω"».

Εντάξει, Άδωνις είναι μην τα θέλετε και όλα. Να δουλέψει δηλαδή το ακατοίκητο που έχει για κεφάλι και να καταλάβει ότι οι καμπάνες τών 12 μηνών χτυπούν κυρίως για τους αγρότες που ζεσταίνουν τα τρακτέρ εν όψει τών νομοσχεδίων τα οποία και θα τους αποτελειώσουν.

Τι είπατε; Πώς αντέδρασε ο τιτανοτεράστιος Πάνος Λάμπρου και ο άλλος, η Ντροπή Δράμας, όταν έμαθαν τα χαμπέρια; Δεν τα έμαθαν ακόμα. Από την παραμονή τών Χριστουγέννων μέχρι και την Πρωτοχρονιά (θα) βρίσκονται σε περιοδεία στα ανά την επικράτεια επανορθωτικά καταστήματα, για να περάσουν αυτές τις γιορτινές ημέρες μαζί με τους φυλακισμένους συμπολίτες μας! Τι νομίζετε; Χάνουν τον καιρό τους, τρώγοντας κουραμπιέδες και μελομακάρονα και παίζοντας πόκα σαν εσάς κι εμάς;  

 
[1] Το κόπιράιτ ανήκει στον γνωστό και μη εξαιρετέο φιλελέ Αναγνώστη Λασκαράτο roides.wordpress.com. Eμείς δεν είμαστε τόσο ακατάδεχτοι και ‘‘καβλωμένοι’’ επαναστάτες που πάσχουν από επαναστατικό πριαπισμό και είναι μονίμως με το ‘‘πουλί’’ κάγκελο, όπως πολλοί, καλοί κατά τα άλλα, σύντροφοι που, συνεπείς στις «αριστερές αρχές και αξίες», αρνούνται πεισματικά, ακόμα και τώρα που μας έχουν πάρει τα σώβρακα, να μαθαίνουν από τους εχθρούς τους!
 
 
 

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

Αντικρατιστές ενωμένοι, ποτέ νικημένοι!



 
Αν και το ρεύμα υπέρ τών ιδιωτικοποιήσεων που τρέχει σαν γάργαρο νεράκι εντός τού φρανκενσταϊνικού ΣΥΡΙΖΑ φουσκώνει από μόνο του όλο και πιο πολύ, ο Νότης Παπαδόπουλος σπεύδει να το ενισχύσει  με το άρθρο του στο Χριστουγεννιάτικο Βήμα. Είναι αυτό που λένε «μάθανε πως &@#¢%#@$ŧ€, πλακώσανε κι οι νεοφιλελέδες»!

Ρε Συριζαίοι, μη σας παίρνει από κάτω ρε σεις! Υπάρχουν ακόμα οι 53 minus που αντιστέκονται με νύχια και με δόντια, αψηφώντας ακόμα και το θανάσιμο κίνδυνο να τους σκιστεί κανένα καλτσόν!…

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ


Τώρα που και η κυβέρνηση Τσίπρα σπάει ένα-ένα τα ιδεολογικά της ταμπού κάνοντας την πρώτη της ιδιωτικοποίηση –τα 14 αεροδρόμια, ενώ ακολουθούν ο ΟΛΠ, ο Αστέρας, το Ελληνικό κ.τ.λ.–, μήπως είναι καιρός να δει τη νέα πραγματικότητα της φιλελεύθερης οικονομίας με άλλο μάτι –να απελευθερωθεί επιτέλους από κάποιους αναχρονιστικούς αριστερούς μύθους;

Μύθος πρώτος: τα πανεπιστήμια δεν μπορεί παρά να είναι κρατικά. Κανείς δεν είπε ότι πρέπει να υποβαθμιστεί το δημόσιο πανεπιστήμιο –αντίθετα μάλιστα, θα πρέπει να αναβαθμιστεί στο έπακρον. Ωστόσο η ύπαρξη ιδιωτικών πανεπιστημίων υψηλού επιπέδου (και με διδασκαλία στα αγγλικά) θα δημιουργήσει ανταγωνισμό στα κρατικά πανεπιστήμια ενώ θα προσέλκυε ξένους φοιτητές στη χώρα μας - κυρίως από τα Βαλκάνια. Και θα ήταν αντικίνητρο στη φοίτηση Ελλήνων σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Το νέο ιδιωτικό πανεπιστήμιο της Κύπρου με τζίρο πολλών εκατομμυρίων ευρώ από ξένους φοιτητές βλάπτει τη δημόσια εκπαίδευση στο νησί;

Μύθος δεύτερος: οι Έλληνες δεν μπορούν να είναι τα γκαρσόνια της Ευρώπης. Τι θα μας πείραζε δηλαδή αν η Ελλάδα γινόταν το σημαντικότερο θέρετρο τουριστών αλλά και συνταξιούχων όλου του κόσμου; Που έχουν χρήματα και επιθυμούν να απολαμβάνουν τριακόσιες ημέρες τον χρόνο ηλιοφάνεια, ζεστή θάλασσα για τα βορειοευρωπαϊκά δεδομένα εννέα μήνες τον χρόνο, καλό και φτηνό φαγητό βασισμένο στην περίφημη μεσογειακή διατροφή; Γιατί είναι καλύτερο να έχουμε εκατομμύρια εμπορικά μικρομάγαζα που με το ζόρι επιβιώνουν από το να δημιουργήσουμε τις καλύτερες τουριστικές υπηρεσίες στον κόσμο 12 μήνες τον χρόνο με χιλιάδες εργαζομένους προσανατολισμένους στην άριστη λειτουργία μιας εθνικής τουριστικής βιομηχανίας που να καλύπτει πάνω από το μισό ΑΕΠ της χώρας;

Μύθος τρίτος: η φορολογία της χώρας πρέπει να είναι υψηλή για να καλυφθούν οι κοινωνικές δαπάνες του κράτους. Ωστόσο, αν η κυβέρνηση θεσπίσει φόρους με βάση έναν και μοναδικό χαμηλό συντελεστή, π.χ. 15%, όποιο κι αν είναι το εισόδημα του πολίτη, πρώτον δεν θα έχει λόγο κανείς να φοροδιαφεύγει, δεύτερον θα αποτελεί κίνητρο για νέες επενδύσεις ξένων στη χώρα αλλά και για εγκατάσταση πολυεθνικών (όπως συνέβη τις τελευταίες δεκαετίες στην Ιρλανδία) και τρίτον οι γοργοί ρυθμοί ανάπτυξης που θα προκληθούν θα οδηγήσουν στην είσπραξη πολλαπλάσιων φόρων από αυτούς που εισπράττει σήμερα με υπερπροσπάθεια το κράτος.

Όταν η Ρωσία, η Κίνα, ακόμη και η Βενεζουέλα ή η Αργεντινή που θαυμάζει ο κ. Τσίπρας ακολουθούν πλέον το φιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης, γιατί η Ελλάδα να επιμένει στον κρατισμό;
 
 

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015

Ομοφυλόφιλοι και κομμουνιστές: ποιος γαμεί ποιον;



 
Πολύς λόγος έγινε τις τελευταίες ημέρες στο διαδίκτυο και τις παρέες, ακόμα και στα οικογενειακά γιορτινά τραπέζια, για τη στάση τού ΚΚΕ κατά τις συζητήσεις στη Βουλή –επιτροπή και ολομέλεια– αναφορικά με την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια και την απορριπτική ψήφο τού κόμματος στις σχετικές ψηφοφορίες. Εδώ, τίποτε. Άκρα τού τάφου σιωπή, παρ’ όλο που το θέμα έχει ευρύτερες διαστάσεις αφού, εκτός τής αυτονόητης κοινωνικής σημασίας, εφάπτεται και με το ζήτημα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», έναν ωραιότατο φερετζέ για κάθε είδους παραβίαση ακριβώς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων –μόνο που σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα «των άλλων», εκείνων δηλαδή που εναντιώνονται στις ορέξεις τών  επικυρίαρχων του κόσμου (ή και απλώς τις εμποδίζουν).

Επειδή βλέπω δυο-τρεις σχολιαστές να τρώγονται σε άλλη άσχετη ανάρτηση για μια τέτοια κουβέντα και για να καλύψω έστω και με καθυστέρηση αυτή την υστέρηση του ιστολογίου, είπα να ανεβάσω αυτό το ποστ. Να μη γραφτεί όμως ούτε λέξη από κανέναν χωρίς προηγουμένως να μην έχει αφιερώσει ένα τεταρτάκι από τη ζωή του για να ακούσει την τοποθέτηση της Αλέκας Παπαρήγα κατά τη διάρκεια της συζήτησης στην ολομέλεια της Βουλής, την ημέρα τής ψηφοφορίας. Και προπαντός: να μη γραφτεί ούτε λέξη που θα υπονομεύσει το διάλογο και θα μετατρέψει αυτό το μπλογκ σε σαλούν «με κοπέλες» τού Φαρ Ουέστ! Εντάξει;
 

 
 

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015

Remember, remember, the 25th of December!

 
 
 
 
A Carol from Flanders

Frederick J. Niven (1878 – 1944)

 

In Flanders on the Christmas morn

The trenched foemen lay,

The German and the Briton born,

And it was Christmas Day.

 

The red sun rose on fields accurst,

The gray fog fled away;

But neither cared to fire the first,

For it was Christmas Day!

 

They called from each to each across

The hideous disarray,

For terrible has been their loss:

“Oh, this is Christmas Day!”

 

Their rifles all they set aside,

One impulse to obey;

’Twas just the men on either side,

Just men — and Christmas Day.

 

They dug the graves for all their dead

And over them did pray:

And Englishmen and Germans said:

“How strange a Christmas Day!”

 

Between the trenches then they met,

Shook hands, and e’en did play

At games on which their hearts were set

On happy Christmas Day.

 

Not all the emperors and kings,

Financiers and they

Who rule us could prevent these things —

For it was Christmas Day.

 

Oh ye who read this truthful rime

From Flanders, kneel and say:

God speed the time when every day

Shall be as Christmas Day.

 
 


Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015

Όταν ο Λένιν έβαλε τη γάτα του να κλαίει




Ήταν τότε που μπήκε στον καινούργιο διαδικτυακό τόπο  k-lab.zone, δημιούργημα κάποιων άλλων αριστερών G700άρηδων και συγκεκριμένα μιας παρέας ορφανών τού «αριστερού ευρωπαϊσμού» που τώρα ψάχνονται και δεν βρίσκουν ούτε μαντίλι να κλάψουν, με πυρήνα προσφάτως αποχωρήσαντα στελέχη από τη «να ζήσουμε να τη θυμόμαστε» Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ. Ως μεθοδικός άνθρωπος (μην ακούτε τι λένε: το χούι δεν βγαίνει ακόμα κι όταν έχει βγει η ψυχή!), το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να διαβάσει το editorial των παιδιών. Κι εκεί, φτάνοντας στο τέλος, διάβασε την εξής διευκρινιστική υποσημείωση με την οποία, εν είδει υστερόγραφου, κλείνουν το κείμενό τους:

* Μαρξ, Γκράμσι, Ρανσιέρ, Λούξεμπουργκ, Λούκατς, Μπένγιαμιν, Λεφέβρ, Σαρτρ, Σωκράτης, ντε Μποβουάρ, Γούντι Άλεν και φυσικά η Καζαμπλάνκα μπλέχτηκαν στις σκέψεις μας δίνοντας μας ιδέες και ενισχύοντας τους προβληματισμούς μας στη συγγραφή του editorial.

Τότε λοιπόν, διαπιστώνοντας ο Λένιν πως οι συγκεκριμένοι αριστεροί G700άρηδες, αν και «ορφανά», ένιωθαν αρκετά ισχυροί και αυτάρκεις και γεμάτοι από τις βεβαιότητες των αβεβαιοτήτων τους ώστε να μην τον έχουν καμία ανάγκη, ούτε καν όσο τον Μπόγκι και την Καζαμπλάνκα, άντε και λίγο λιγότερο, τότε ακριβώς ήταν που, μόλις και μετά βίας συγκρατώντας ένα πονηρό γελάκι, έβαλε τη γάτα του, που χουρχούριζε στην αγκαλιά του, να κλάψει!

Γατάκια!… 
 
 

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2015

Ισπανικές εκλογές:




ΙΣΠΑΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΑΣΚΗΣΕ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΧΘΕΣ STOP ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΝΟΜΙΜΕΣ STOP ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΕΛΕΥΘΕΡΙΑ STOP ΒΟΥΛΗ ΠΟΛΥΚΟΜΜΑΤΙΚΗ STOP ΠΟΛΥ STOP ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΔΥΣΚΟΛΟΣ STOP ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΧΑΩΔΕΙΣ STOP ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΛΠΙΣ: STOP ΑΠΑΝΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΙΔΙΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΑΝΑΦΟΡΑΣ.  FULL STOP



Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015

Was this a coup? No, this was not a coup. And Europe is exactly the same after July 12th. Claiming the opposite is simply pure malakia.



 
Δεν έχω δει ακόμα το ντοκιμαντέρ τού Πωλ Μέισον, εκτός από κάποιες αποσπασματικές σκηνές εδώ κι εκεί –στις οποίες, οφείλω να ομολογήσω, έχω εντυπωσιαστεί από το στυλ κινηματογράφησης καθώς και το ρυθμό και τη ‘‘φιλοσοφία’’ τού μοντάζ. Έτσι, δεν μου επιτρέπεται να εκφέρω άποψη για το πολιτικό περιεχόμενό του. Πάντως, για να τα λέμε όλα, μέχρι στιγμής δεν βλέπω να πατάει πουθενά η άποψη που εκφράστηκε από κάποιους στο διαδίκτυο ότι ο Μέισον, αναμφίβολα υπερασπιστής τής Ελλάδας, κλείνει φιλικά το ματάκι στον Τσίπρα και την κλίκα του, υιοθετώντας το φανταστικό αφήγημα του κώματος μετά το ξεβράκωμά του. Επιγράφοντας όμως το ντοκιμαντέρ του με το hashtag #ThisIsACoup που τα έσπασε τις βραδινές ώρες τής Συνόδου Κορυφής τής 12ης Ιουλίου φαίνεται ότι υιοθετεί μία άλλη ανοησία, που αποτελεί ένα βασικό κεφάλαιο αυτού τού φανταστικού αφηγήματος: ότι, τάχα, τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν κατά τη Σύνοδο και τα οποία κατέληξαν όπως κατέληξαν, δηλαδή στην άνευ όρων υποταγή τού ΣΥΡΙΖΑ στις ορέξεις τής Νέας Ιεράς Συμμαχίας συνιστούν πραξικόπημα.

Ουδέν αναληθέστερον! Κανένα πραξικόπημα! Η Ελλάδα μέσω των εκπροσώπων[*] της, δημοκρατικά νομιμοποιημένων ύστερα από αλλεπάλληλες εκλογές καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης –και, να σημειωθεί, υπό τα ενθουσιαστικά χειροκροτήματα τμημάτων τής Αριστεράς–, δέχθηκε να αποτελεί μέλος τής «Αγίας Ευρωπαϊκής Οικογένειας» και δη μέλος τού στενού πυρήνα αυτής τής οικογένειας, της ευρωζώνης. Κι από την άλλη, αυτή η «Αγία Οικογένεια» λειτουργεί βάσει δημοκρατικών κανόνων (δημοκρατικών, γιού νόου: η πλειοψηφία κερδίζει και η μειοψηφία χάνει!), θεσμισμένων επίσης από εκπροσώπους άλλων χωρών, που κι αυτοί είναι το ίδιο με τους δικούς μας δημοκρατικά νομιμοποιημένοι. Έτσι λοιπόν, όποιος από τα μέλη αυτής τής «Αγίας Οικογένειας» και για οποιονδήποτε λόγο αισθάνεται ότι οι κανόνες αυτοί δεν του κάνουν και διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να συγκεντρώσει την απαραίτητη δημοκρατική πλειοψηφία για να τους αλλάξει μπορεί να πάρει το καπελάκι του και να φύγει, όπως έλεγε κι ο Κωνσταντίνου στη Μάρω Κοντού. Δεν δικαιούται όμως να σκούζει σαν γουρουνάκι που το σφάζουν ότι, τάχα, έπεσε θύμα πραξικοπήματος.

Ταύτα και πέραν τούτων ουδέν. Ό,τι διαφορετικό ακούγεται είναι μαλακία.

Ή απάτη.

 

[*] Αυτή είναι η αντιπροσωπευτική αστική δημοκρατία και όποιος νομίζει πως είναι εφικτό να καταργηθεί πλήρως η αντιπροσώπευση σε μία μελλοντική σοσιαλιστική δημοκρατία έχει πέσει μικρός από δέντρο, κουνήθηκαν τα μυαλά του και κατέληξε ατόφιος αμεσοδημοκράτης, χωρίς την παραμικρή πρόσμιξη αντιπροσωπευτικών στοιχείων!
 
 
 

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2015

Θαύμα, θαύμα! Μετά από 21(!) χρόνια, ο εκ των ιδρυτών τού Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα Νίκος Γιαννόπουλος αρχίζει να υποψιάζεται μήπως και τόσο καιρό δεν έκανε τίποτε άλλο παρά ένα Δίκτυο στο νερό!



 
Ένα από τα επακόλουθα της απομάκρυνσης της Αριστεράς από το πνεύμα τού Μαρξ (προσοχή εδώ –το λέω για τους πάσης φύσεως δογματικούς, «οποθενδήποτε και αν προέρχονται»: από το πνεύμα, όχι από το γράμμα!) που παρατηρήθηκε στο δυτικό κόσμο από τη δεκαετία τού ’60 και εντεύθεν, ιδίως μετά την κατάρρευση των πρωτοσοσιαλιστικών καθεστώτων τού 20ου αιώνα (άρα, και εξ αιτίας αυτής τής κατάρρευσης), ήταν και η συγχώνευσή της με το κίνημα υπέρ τής διεύρυνσης των κάθε είδους πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων που άτομα και ιδιαίτερες μειοψηφικές κοινωνικές ομάδες πρέπει να απολαμβάνουν σε μία ευνομούμενη φιλελεύθερη και, βεβαίως, αστική, δηλαδή καπιταλιστική, δημοκρατία. Με τη λέξη «συγχώνευση» περιγράφω το εξής φαινόμενο: να παρέχει η πολιτική Αριστερά την υποστήριξή της σε αιτήματα κατά βάση, αν όχι αποκλειστικά, αστικοφιλελεύθερου χαρακτήρα (ουδέν πρόβλημα εδώ: ο Μαρξ δεν υπερασπίστηκε με πάθος το δικαίωμα της καθολικής και απροϋπόθετης εκλογικής ψήφου τής αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας;), παραιτούμενη όμως από την υποχρέωση να εξηγεί πειστικά ότι τα δικαιώματα των δικαιωμάτων είναι αφ’ ενός η καθολίκευση της δυνατότητας να ορίζουν οι ίδιοι οι άνθρωποι τα μέσα με τα οποία παράγουν τους υλικούς κατ’ αρχήν όρους που επιτρέπουν την αναπαραγωγή τής ζωής τους και, αφ’ ετέρου, η κατάργηση του δικαιώματος της εκμετάλλευσης ανθρώπων από ανθρώπους με σκοπό το ατομικό κέρδος. (Εδώ, αξίζει να μην παραλειφθεί ως αυτονόητη και η εξής επισήμανση: αυτή η παραίτηση παρατηρήθηκε όχι μόνο στην υποστηρικτική δράση τής Αριστεράς προς το κίνημα των δικαιωμάτων, αλλά και σε κάθε άλλο: αντιπολεμικό, οικολογικό, φιλομεταναστευτικό, κίνημα υπέρ διαφόρων εθνικών δικαίων, π.χ. τών Παλαιστίνιων.)

Με τα χρόνια, αυτή η κατάσταση της ρευστοποίησης παγιώθηκε. Και δεν άργησε να τσιμενταριστεί με το θεωρητικό μπετόν αρμέ που παρήχθη από την κατ’ εξοχήν πολιτική έκφραση του μεταμοντερνισμού: το ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα τού μεταμαρξισμού. Το χειρότερο; Παγιώθηκε και ένα άλλο φαινόμενο: να ταυτίζεται η Αριστερά σε σημαντικά επικίνδυνο βαθμό και από πλατιά κοινωνικά στρώματα με το κίνημα του δικαιωματισμού. Έτσι που οι πιο θρασείς από τους φιλελεύθερους υπερασπιστές τού αστισμού που υψώνουν κι αυτοί τη φωνή τους υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (λόγου χάρη ;-) ), να παίρνουν τόσο θάρρος, όσο απαιτείται για να δηλώνουν ξεδιάντροπα –γινόμενοι, φευ, πιστευτοί από τους διάφορους δικούς μας χρήσιμους ηλίθιους–  «κι εμείς αριστεροί είμαστε»!

Για καλή και για κακή μας τύχη, μόνο η Αριστερά που αναφέρεται στο ΚΚΕ αντέδρασε σθεναρά σε όλο αυτό το μπέρδεμα. Για καλή μας τύχη, διότι η παράδοση μέσω της ενσωμάτωσης στο δικαιωματισμό δεν υπήρξε καθολική. Και για κακή μας, διότι ο τρόπος με τον οποίο οι ιδεολογικοί και θεωρητικοί εκπρόσωποι του ΚΚΕ προσπαθούν να υπερασπιστούν το μαρξιστικό κίνημα και να το ξεχωρίσουν από αυτό τών δικαιωμάτων είναι δέσμιος των γενικότερων αγκυλώσεων από τις οποίες υποφέρει το εγχώριο κομμουνιστικό κόμμα μας, οι οποίες και δεν επιτρέπουν ακόμα και στην κατά τεκμήριο εφοδιασμένη με πιο κοφτερά πνευματικά εργαλεία κομματική διανόηση να εντοπίσει και να λάβει υπ’ όψη της  τις αλλαγές που η εξέλιξη έχει επιφέρει στις σύγχρονες κοινωνίες. Εξέλιξη από την οποία δεν εξαιρέθηκε, άλλωστε, ούτε ο ίδιος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής ούτε και οι μορφές που πήρε η αστική κυριαρχία στο εποικοδόμημα –αλλά και στην οποία συμπεριλαμβάνεται, βεβαίως βεβαίως, και η πορεία και κατάληξη των σοσιαλισμών τού περασμένου αιώνα. Έτσι, από αυτή την άποψη, δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι η  ορμώμενη από το χώρο τού ΚΚΕ υπεράσπιση του μαρξισμού είναι συνήθως ένας καλός λόγος για να κρατούν κλειστά τα αυτιά τους σε κάθε νύξη που θυμίζει Μαρξ ακόμα και καλοπροαίρετοι υπερασπιστές τών δικαιωμάτων –και, βέβαια, για να επιτυγχάνουν μερικές «εύκολες» νίκες οι εραστές τής (αστικής) ελευθερίας που προωθούν φιλότιμα και με επιμέλεια την ιδέα «Αριστερά = δικαιώματα του ανθρώπου» και διεκδικούν τους τίτλους τής ιδιοκτησίας της.

***

Αν τα παραπάνω είναι σωστά, και στο βαθμό που είναι, τότε, στο κείμενο που αναδημοσιεύουμε παρακάτω μπορούμε πραγματικά να πούμε ότι βλέπουμε να εκτυλίσσεται ένα θαύμα. Γιατί, παρ’ όλη την ανεπάρκεια της Αριστεράς να βοηθήσει τους ανθρώπους να ξεχωρίσουν δυο γαϊδουριών (αστικό και προλεταριακό) άχυρα (δικαιώματα), φαίνεται σ’ αυτό ότι ο Νίκος Γιαννόπουλος, ένας από τους πιο φανατικούς υπερασπιστής τών πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων εν γένει και συνιδρυτής τού ομώνυμου δικτύου, μπόρεσε, έστω και 21 ολόκληρα χρόνια από τότε που ίδρυσε μαζί με άλλους το Δίκτυο, έστω και στα πενηνταφεύγα του, να αρχίσει να κατανοεί πως όλα τα δικαιώματα –κατά συνέπεια και όλα τα κινήματα που προωθούν το καθένα από αυτά– δεν είναι ίδια, για να το πω συνθηματολογικά. Έρχεται δηλαδή στα λόγια μου (που είναι λόγια πολλών άλλων), όταν μίλησα πρωτύτερα για (τα δύο) «δικαιώματα των δικαιωμάτων» Έρχεται «με τρόπο», με γλώσσα λίγο «περιδιαγραμμάτου», με κάπως Συριζέικη «δημιουργική ασάφεια», θα πρόσθετα, αλλά, πάντως, έρχεται. Βέβαια, όπως είναι μάλλον φυσικό –έξις δευτέρα φύσις–, στο άρθρο του λέει κι άλλα πολλά που δείχνουν ότι ακόμα έχει πολύ δρόμο να διανύσει. Αλλά, από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς, δεν συμφωνείτε;

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

 


(Περάσματα από την επαναεπιβεβαίωση των απόψεών μας στην εμβάθυνση και από την επανεξέτασή τους στον αυτομετασχηματισμό του Δικτύου)

του Νίκου Γιαννόπουλου

 

Το 2016 το Δίκτυο με τις διάφορες μορφές του (Επιτροπή - 1986, Κίνηση - 1987, Δίκτυο - 1994) κλείνει τριάντα χρόνια ζωής. Πολλά έχουν αλλάξει σε αυτές τις δεκαετίες τόσο στο κοινωνικό πεδίο όσο και στο αντίστοιχο πολιτικό/ιδεολογικό. Με αυτή την έννοια, το κείμενο που ακολουθεί επιχειρεί, χωρίς να αναφέρεται εκτενώς στις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στην «πραγματικότητα», να καταπιαστεί με εκείνη τη δέσμη ιδεών, πρακτικών και εμπειριών που σε μεγάλο βαθμό όρισαν τη διαδρομή του και υπό ορισμένες προϋποθέσεις μπορούν να καθορίσουν την περαιτέρω πορεία του. Λόγω οικονομίας χώρου είναι ημιτελές υπάρχει άλλο ένα τμήμα για τη σχέση κινήματος - κόμματος, το ζήτημα της κυβέρνησης της Αριστεράς και το κομμουνιστικό πρόταγμα, που θα δημοσιευτεί στο επόμενο τεύχος.

Μεταρρυθμισμός και αντικαπιταλισμός

Το Δίκτυο, λόγω της φυσιογνωμίας του ιδρυτικού του πυρήνα (νεαρή ηλικία, απόρριψη του ντετερμινισμού και του προπαγανδισμού της παραδοσιακής άκρας Αριστεράς, ελευθεριακή κριτική στον «υπαρκτό σοσιαλισμό», αλλά και τον «ιστορικό κομμουνισμό», υιοθέτηση του «μετά-’68» μοντέλου της άμεσης δράσης και της θεωρητικής γενίκευσης μέσω της πολιτικής εμπειρίας κ.λπ.) διαμόρφωσε σημαντικά κινηματικά αντανακλαστικά και πραγματοποίησε πολιτικές παρεμβάσεις μεγάλης εμβέλειας και αποτελεσματικότητας (κρατική καταστολή, πολιτικοί κρατούμενοι, εθνικισμός, διεθνιστική αλληλεγγύη, ρατσισμός, αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα). Παράλληλα, εξαιτίας ακριβώς αυτής της φυσιογνωμίας, υποτίμησε την πολιτική ανάλυση και τη θεωρητική επεξεργασία, υποβάθμισε την οργανωτική συγκρότηση και τη δημιουργία διαδικασιών ένταξης νέου κόσμου. Αποτέλεσμα; Η εμπέδωση μιας ιδιότυπης «εξωστρεφούς εσωστρέφειας» και ενός αποσπασματικού παρεμβατισμού, ευρείας απεύθυνσης μεν, αλλά ελάχιστα προωθητικού και ενοποιητικού για το ίδιο το Δίκτυο.

Αυτή η αντίφαση (δεν γνωρίζω αν υπήρχε δυνατότητα αποφυγής των συμπληγάδων του προπαγανδισμού και της θεματικής αποσπασματικότητας στα χρόνια του ’80 και του ’90, ούτε για σήμερα είμαι βέβαιος) πιστεύω ότι αποτέλεσε, λαμβάνοντας υπόψη βέβαια τις μεγάλες αλλαγές της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας και τη γενική στασιμότητα και τη μη ανανέωση του Δικτύου, την κύρια αιτία για την, εύλογη και ενδιαφέρουσα μεν, αλλά ημιτελή και προβληματική «μετατόπιση» του Δικτύου στην κεντρική πολιτική σκηνή μέσω του στόχου της κυβέρνησης της Αριστεράς και της κριτικής υποστήριξης στον ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια.

Τούτων δοθέντων, προκύπτουν επείγοντα ζητήματα που αφορούν τον πυρήνα της φυσιογνωμίας μας: Αντικαπιταλισμός από τη σκοπιά της άμβλυνσης της κοινωνικής αδικίας, της αναδιανομής των εισοδημάτων και της φορολόγησης των πλουσίων ή αντικαπιταλισμός για την κοινωνική ισότητα, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και διανομής, την κατάργηση του ατομικού πλούτου; Μεταρρυθμιστικός ή ανατρεπτικός εξισωτικός αντικαπιταλισμός; Η άποψή μου είναι υπέρ της δεύτερης εκδοχής όχι επειδή απλώς η πρώτη είναι ημιτελής, αλλά και γιατί είναι απολύτως ανέφικτη –η εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ το απέδειξε πλήρως. Αλλά και για έναν ακόμα λόγο: Μόνο ο επαναστατικός αντικαπιταλισμός μπορεί να δώσει ώθηση για μεταρρυθμιστικούς αγώνες (δηλαδή, διεκδικήσεις με συγκεκριμένα αιτήματα) στο πλαίσιο του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, καθώς αυτοί απαιτούν ταξική ανεξαρτησία, μαχητικό ενωτικό συντονισμό και πρωτότυπες μορφές άμεσης δημοκρατίας, κοινωνικής αυτοοργάνωσης και εργατικής αντιεξουσίας. Επαναστατικός αντικαπιταλισμός δεν σημαίνει εσχατολογικός σεχταριστικός αντικαπιταλισμός. Το ακριβώς αντίθετο –δεν ξεχνάμε ότι «κομμουνισμός είναι το πραγματικό κίνημα των μαζών ενάντια στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων». Σημαίνει πριν και πάνω απ' όλα την οικοδόμηση από σήμερα εκείνης της ανταγωνιστικής στο σύστημα υποκειμενικότητας, η οποία, με όχημα το ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων (που ενδεχομένως προϋποθέτει και συμμαχίες με το ρεφορμισμό), ενισχύει την αυτοπεποίθηση των καταπιεσμένων, ως απαραίτητης προϋπόθεσης για το μετασχηματισμό τους από τάξη καθαυτή σε τάξη διά αυτή.

Πολλαπλά ανατρεπτικά υποκείμενα και ταξικότητα

Το Δίκτυο από την ίδρυσή του σχεδόν υιοθέτησε την προσέγγιση των «πολλαπλών ανατρεπτικών υποκειμένων» και των «πολλαπλών ταυτοτήτων». Αυτή η προσέγγιση μας βοήθησε να υπερβούμε τον παραδοσιακό εργατισμό, να καλλιεργηθούμε από «ιδιαίτερες» οπτικές, με προεξάρχουσα τη φεμινιστική, και να αντιληφθούμε καλύτερα την πολυπλοκότητα του προτάγματος της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.

Όμως, επειδή αυτές οι προσεγγίσεις δεν εμβαθύνθηκαν αρκούντως προκάλεσαν μια σειρά από συγχύσεις και νεολογισμούς και στο εσωτερικό του Δικτύου.

Μπορεί λοιπόν η παραδοχή της ύπαρξης πολλαπλών ανατρεπτικών υποκειμένων να αναιρεί την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας; Και δεν το εννοώ μόνο με την ύπαρξη ακραίων κοινωνικών ανισοτήτων, αλλά κυρίως για να υποστηρίξω ότι στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος υπάρχει μια τάξη, η εργατική (με την ευρεία έννοια του όρου, όσων εξασφαλίζουν την ύπαρξή τους από την εξαρτημένη μισθωτή εργασία, συμπεριλαμβανομένων των ανέργων, ως «μη εχόντων εργασία»), η οποία είναι η μόνη που, αν χειραφετηθεί πολιτικά, μπορεί να ανατρέψει τον καπιταλισμό.

Δεν αμφιβάλλω ότι η κοινωνική απελευθέρωση δεν ταυτίζεται με την αντικαπιταλιστική μετάβαση και, με αυτή την έννοια, θεωρώ ότι η σύγκρουση με την πατριαρχική κοινωνία, η ανατροπή της κυρίαρχης σχέσης ανθρώπου - φύσης και η υιοθέτηση της ολιγαρκούς αφθονίας, η αποδοχή της ελεύθερης έκφρασης της σεξουαλικότητας και η αρμονική συνύπαρξη διαφορετικών πολιτιστικών ταυτοτήτων αποτελούν δομικά υλικά της κοινωνικής απελευθέρωσης, αλλά και καταστατικά στοιχεία που από σήμερα δίνουν στο αντικαπιταλιστικό εγχείρημα το «πιστοποιητικό» ότι αγωνίζεται για μια κοινωνία στην οποία η ισότητα θα εξασφαλίζει την ελευθερία (ενάντια στην αγοραία ελευθερία του καπιταλισμού) και η ελευθερία θα εγγυάται την ισότητα (ενάντια στην ολοκληρωτική ομοιομορφία του «υπαρκτού»).

Όμως, ας γίνουμε απολύτως σαφείς: Η αδιαμφισβήτητη απελευθερωτική διάσταση των πολλαπλών ανατρεπτικών υποκειμένων και ο αναντικατάστατος ρόλος τους στην έκβαση του κοινωνικού ανταγωνισμού επ’ ουδενί αναιρεί το γεγονός ότι η κατάργηση του καπιταλισμού εξαρτάται αποκλειστικά από την πολιτική χειραφέτηση των εργαζομένων, γιατί μόνο αυτοί μπορούν να τον παραλύσουν και μόνο αυτοί μπορούν να οργανώσουν εναλλακτικές μορφές εξουσίας, παραγωγής και αυτοδιαχείρισης που θα ανοίξουν το δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση. Δεν πιστεύω ότι ο κομμουνισμός αποτελεί νομοτέλεια, πολλώ δε μάλλον τέλος της Ιστορίας, είναι δυνατότητα και, με αυτή την έννοια, ένα ενδεχόμενο, θεωρώ πάντως ότι εξαρτάται απόλυτα από την έκβαση της ταξικής πάλης και επομένως τη δράση των κοινωνικοπολιτικών υποκειμένων που την καθορίζουν.

Και κάτι ακόμα: Προσπαθώντας επί δεκαετίες να χειραφετηθώ από τον «αντικειμενισμό» και τον «αστικό υλισμό», έχω καταλήξει ότι η ταξική πάλη, σε τελική ανάλυση βέβαια, είναι εκείνη που καθορίζει όχι μόνο τις επαναστάσεις και τις αντεπαναστάσεις, αλλά και τις οικονομικές υφέσεις και τις κρίσεις, τις αναδιαρθρώσεις και τα περάσματα από τις παροχές στη λιτότητα κ.ο.κ. Το λέω αυτό για να υποστηρίξω, σχηματικά οπωσδήποτε, ότι αν και τα κοινωνικά κινήματα επηρεάζουν δραστικά τον κοινωνικό ανταγωνισμό, το πρωτογενές πεδίο εκδήλωσης και ωρίμανσής τους δεν παύει να είναι η φορά και η ταχύτητα του εκκρεμούς της ταξικής πάλης. Αν ισχύει αυτό, η προσέγγιση των «πολλαπλών ανατρεπτικών υποκειμένων» οφείλει να οδηγεί στη διεύρυνση της ταξικής πάλης και όχι στην υποκατάστασή της από έναν αταξικό «κοινωνικό ανταγωνισμό» του «πλήθους ενάντια στις ελίτ» τύπου Νέγκρι ή σε «τυχαιότητες» και οπορτουνιστικά καραγκιοζιλίκια στιλ µίζεκ και Δουζίνα.

Διεθνιστικός αντικαπιταλισμός σε ευρωπαϊκό και
εθνικό πεδίο

Μπορεί λοιπόν να υπάρξει αντικαπιταλισμός με πολιτικό αποτέλεσμα και όχι για την τιμή των όπλων σε εθνικό πεδίο με δεδομένο το ασφυκτικό διεθνές οικονομικοπολιτικό περιβάλλον; Η εμπειρία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (δεν θα ασχοληθούμε εδώ με τις τρομακτικές αυταπάτες της και την αμετακίνητη απόφαση του ηγετικού επιτελείου της να μην κάνει καμία απολύτως ρήξη με την ΕΕ και την Ευρωζώνη, ούτε με τη βαθιά προσήλωσή της στις επιταγές του κεφαλαίου και του κράτους) δεν είναι ενθαρρυντική. Τίποτα δεν είναι εύκολο ο συσχετισμός είναι συντριπτικός, οι διεθνείς συμμαχίες σε κρατικό επίπεδο ανύπαρκτες και σε κινηματικό μικρές, ενώ η γενική κατάσταση στις ευρωπαϊκές κοινωνίες (συμπεριλαμβανομένου του Νότου) δεν εμπνέει αισιοδοξία.

Όμως, γιατί από τις εκλογές του Ιανουαρίου ως το δημοψήφισμα του Ιουλίου ξεσηκώθηκαν όλα τα κινήματα, η Αριστερά και ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού της Ευρώπης υπέρ της Ελλάδας (και για να είμαστε ακριβείς, στο πλευρό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ); Απλώς, λόγω αυταπατών; Αν είναι έτσι, γιατί δεν συνεχίζουν και σήμερα; Ισχυρίζομαι το εξής: Η ατελής έως και κωμικοτραγική διαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ, με την πνοή της πρώτης αριστερής μεταπολεμικής κυβέρνησης στην Ευρώπη, συμβόλισε μια αγωνιστική και αξιακά ανώτερη στάση απέναντι στην καταθλιπτική κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού και εξέφρασε έμπρακτα τις διαθέσεις όχι μόνο των κινημάτων και της Αριστεράς, αλλά και ενός μειοψηφικού μεν, αλλά σημαντικού τμήματος των ευρωπαϊκών κοινωνιών.

Νομίζω ότι η νίκη της ΕΕ και του ΔΝΤ στη διαπραγμάτευση και η εφαρμογή του 3ου Μνημονίου, σε συνδυασμό με τη σοσιαλφιλελεύθερη μετάλλαξη και τον καλπάζοντα καθεστωτισμό του ΣΥΡΙΖΑ, έκλεισαν τον κύκλο της ανάπτυξης ευρωπαϊκών κινημάτων με αναφορά στο ελληνικό παράδειγμα. Ωστόσο, όλη αυτή η ανάταση έδειξε κάτι σημαντικό και άφησε μια παρακαταθήκη: Σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει ένα αξιόλογο κοινωνικό και πολιτικό δυναμικό που ασφυκτιά από το νεοφιλελεύθερο ολοκληρωτισμό και τον ευρωμονόδρομο, που ενδεχομένως να αυξηθεί εξαιτίας του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού και των πολιτικών ασφάλειας, το οποίο πλαισιώνει κοινωνικούς αγώνες και κινήματα και παράλληλα εμπνέεται από πολιτικά παραδείγματα, κυρίως στο κεντρικοπολιτικό/κρατικό πεδίο, που προοιωνίζονται ρήξη με τη νεοφιλελεύθερη κυριαρχία στην Ευρώπη. Πρόκειται για έναν ιδιότυπο «κοινοβουλευτικό κινηματισμό», ο οποίος διακατέχεται από όλες τις αντιφάσεις του πολιτικού και του κοινωνικού τοπίου στις επιμέρους χώρες και στην ΕΕ συνολικά, αλλά κυοφορεί σημαντικές πολιτικές και κινηματικές ανακατατάξεις.

Νομίζω ότι είναι δύσκολο έως αδύνατο να συγκροτηθεί σήμερα ένα σχέδιο συντονισμού και προγραμματικής ενοποίησης των ευρωπαϊκών κινημάτων, επειδή ακριβώς η κατάσταση (και κυρίως η υποκειμενική πρόσληψή της) των χωρών είναι πολύ διαφορετική και λείπει το στοιχειώδες υποκείμενο που να επιταχύνει αυτή τη διαδικασία. Ωστόσο, θεωρώ ότι η παρακαταθήκη που προανέφερα, η ύπαρξη ακμαίων ευρωπαϊκών κινηματικών δικτυώσεων, όπως το Blockupy, και η ανάπτυξη του γαλαξία αλληλεγγύης στο «ελληνικό παράδειγμα» μπορούν να αποτελέσουν εφαλτήριο για την αναβάθμιση του διεθνιστικού συντονισμού με πυλώνες τη διαγραφή του χρέους, την ανατροπή της λιτότητας και την αναχαίτιση του ρατσισμού και των πολιτικών ασφάλειας.

Προφανώς, η ανάπτυξη του κοινωνικού ανταγωνισμού είναι ανισόμετρη από χώρα σε χώρα, όμως πιστεύω ότι η υιοθέτηση κοινών αφετηριακών/προγραμματικών προσεγγίσεων εκ μέρους των ευρωπαϊκών κινημάτων –ή, ορθότερα, ρευμάτων τους–, όπως ότι η ΕΕ αποτελεί ολοκληρωμένο καπιταλιστικό/ιμπεριαλιστικό σχηματισμό χωρίς καμία δυνατότητα δημοκρατικού μετασχηματισμού, όποιες κυβερνήσεις και αν εκλεγούν στα κράτη-μέλη, οπότε η μόνη ριζοσπαστική στρατηγική είναι ο αγώνας για τη διάλυσή της και η αντικατάστασή της από μια κοινότητα συνεργαζόμενων κυρίαρχων λαών, βοηθά στην ωρίμανση και τη ριζοσπαστικοποίηση των ευρωπαϊκών κινημάτων.

Ιδιαίτερα για το ζήτημα της Ευρωζώνης, δεν συμμερίζομαι την οικονομίστικη και «εθνικοανεξαρτησιακή» προσέγγιση τμημάτων της ελληνικής Αριστεράς που θεωρούν πρόλογο της κοινωνικής αλλαγής την έξοδο από το ευρώ. Πιστεύω όμως ότι το ευρώ είναι εργαλείο ταξικής κυριαρχίας και υποστηρίζω ότι δεν μπορεί να επιχειρηθεί καμιά αλλαγή στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, γι’ αυτό, ενάντια σε κάθε λογική αυτοδύναμης (αστικής) ανάπτυξης, θεωρώ ότι ο αγώνας για τη διάλυση της ΕΕ και την έξοδο από την Ευρωζώνη συμβαδίζει με τον αγώνα για την κυβέρνηση των εργαζομένων, τον εργατικό έλεγχο και την κοινωνική αυτοοργάνωση, τον παραγωγικό μετασχηματισμό σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, εντέλει τον αγώνα για την αλλαγή της κοινωνίας.

Όμως, είπαμε ότι η ανάπτυξη του κοινωνικού ανταγωνισμού είναι ανισόμετρη. Βεβαίως λοιπόν ο σοσιαλισμός δεν οικοδομείται σε μια μόνο χώρα, αλλά εκρήξεις, εξεγέρσεις και επαναστάσεις γίνονται σε μια χώρα. Επομένως, έξοδοι χωρών από την ΕΕ και την Ευρωζώνη είναι επιδιωκτέες εφόσον εντάσσονται στην προοπτική της υπέρβασης του νεοφιλελευθερισμού και όχι της συγκρότησης απολυταρχικών εθνικιστικών κέντρων στο στίβο των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών. Δεν διαφωνώ (ποιητική αδεία έστω...) ότι «η επανάσταση είναι η ευγενέστερη μορφή πολέμου», αλλά δεν πιστεύω ότι χρειαζόμαστε τη γενικευμένη βαρβαρότητα ενός πολέμου για να γίνει επανάσταση –εκτός των άλλων θα του μοιάζει εξαιρετικά...