Ομοφυλόφιλοι και κομμουνιστές: ποιος γαμεί ποιον;

 

Πολύς λόγος έγινε τις τελευταίες ημέρες στο διαδίκτυο και τις παρέες, ακόμα και στα οικογενειακά γιορτινά τραπέζια, για τη στάση τού ΚΚΕ κατά τις συζητήσεις στη Βουλή –επιτροπή και ολομέλεια– αναφορικά με την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια και την απορριπτική ψήφο τού κόμματος στις σχετικές ψηφοφορίες. Εδώ, τίποτε. Άκρα τού τάφου σιωπή, παρ’ όλο που το θέμα έχει ευρύτερες διαστάσεις αφού, εκτός τής αυτονόητης κοινωνικής σημασίας, εφάπτεται και με το ζήτημα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», έναν ωραιότατο φερετζέ για κάθε είδους παραβίαση ακριβώς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων –μόνο που σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα «των άλλων», εκείνων δηλαδή που εναντιώνονται στις ορέξεις τών  επικυρίαρχων του κόσμου (ή και απλώς τις εμποδίζουν).

Επειδή βλέπω δυο-τρεις σχολιαστές να τρώγονται σε άλλη άσχετη ανάρτηση για μια τέτοια κουβέντα και για να καλύψω έστω και με καθυστέρηση αυτή την υστέρηση του ιστολογίου, είπα να ανεβάσω αυτό το ποστ. Να μη γραφτεί όμως ούτε λέξη από κανέναν χωρίς προηγουμένως να μην έχει αφιερώσει ένα τεταρτάκι από τη ζωή του για να ακούσει την τοποθέτηση της Αλέκας Παπαρήγα κατά τη διάρκεια της συζήτησης στην ολομέλεια της Βουλής, την ημέρα τής ψηφοφορίας. Και προπαντός: να μη γραφτεί ούτε λέξη που θα υπονομεύσει το διάλογο και θα μετατρέψει αυτό το μπλογκ σε σαλούν «με κοπέλες» τού Φαρ Ουέστ! Εντάξει;