Κουφάλες! Θα ’ρθει ώρα!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
ΤΟ BLOG LEFT G700 ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΤΕΡΥΓΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΞΑΚΟΣΙΩΝ —(600 minus)— ΕΥΡΩ
Παύλος Φύσσας. Παρών!
Μόνος εναντίον πολλών. Δολοφονημένος άνανδρα από τους νεοναζί. Και πρωτοπανηγυριώτης στο ξάγναντο του Μέλλοντος!
Πόντιοι Αριστεροί και Πόντιοι Πιλάτοι
Μια βδομάδα και παραπάνω έχει περάσει από το μήνυμα της Ρεπούση με το οποίο καλούσε τους βουλευτές τής αντιπολίτευσης να αντιδράσουν για τη σχεδιαζόμενη ποινικοποίηση της άρνησης γενοκτονίας τών Ποντίων και των Ελλήνων τής Μικράς Ασίας. Βλέπουμε κατά το τσαρδί τών Πόντιων και Αριστερών. Έχουν ήδη ανέβει στα κεραμίδια τέσσερις φορές για να μιλήσουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κυρίως για την ανάγκη αναγνώρισης της γενοκτονίας, αποφεύγοντας να πάρουν θέση αν τάσσονται υπέρ τής ποινικοποίησης της άρνησης ή όχι. Πάντως, στα κεραμίδια ανέβηκαν.
Και βλέπουμε και τον Πόντιο και αριστερό δεξιό κεντροαριστερό κεντροδεξιό κεντρώο αντιφασίστα, αντιρατσιστή και αντιεθνολαϊκιστή που δεν έχει βγάλει κιχ! Μούγκα στη στρούγκα! Τσιμουδιά! Nada! Κάτι φληναφήματα μόνο απόψε το βράδυ περί εθνοτικών στερεοτύπων, απ’ έξω-απ’ έξω. Πιο μέσα κάνει τζιζ...
Στριμωγμένος στα Τρίκαλα στα δυο στενά, ξύνει την ποντιακή κεφάλα του και άκρη δεν βγάζει. Να τα βάλει με τη Ρεπούση; Μα είναι αντιρατσίστρια! Να πάρει το μέρος της; Μα είναι Πόντιος! Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα! Και να ’χει πεθάνει κι αυτός ο Λακάν και να μη μπορεί να ζητήσει τα φώτα του!...
Tragic…
Αποκαταστάσεις...
Με χαρά είδαμε —καμία ειρωνεία!— να αποκαθίσταται (εν μέρει, αλλά σε σημαντικό βαθμό) η παρέα που βρίσκεται πίσω από το blog Νέα Σπορά από τον Αντώνη. Η αποκατάσταση έγινε σε επιστολή του στα πλαίσια του Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, που δημοσιεύεται στο σημερινό Ριζοσπάστη. Αναφερόμενος στη Νέα Σπορά τη χαρακτηρίζει ‘‘άτυπο’’ φορέα. Παρά την ασάφεια του χαρακτηρισμού, συν τα εισαγωγικά, η απόσταση αυτής τής διατύπωσης από τους κατά 99,9% πράκτορες, όπως εξαγόταν με ασφάλεια από διάφορα γραπτά του ότι θεωρούσε τους συγκεκριμένους ιστολόγους μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, είναι πολύ μεγάλη. Να ελπίζουμε και σε δική μας αποκατάσταση, μια και η διαμαρτυρία μας για τις αυθαίρετες καταγγελίες εις βάρος τής Νέας Σποράς ως πρακτόρων είχε σαν αποτέλεσμα να μας τυλίξει κι εμάς στην ίδια κόλλα χαρτί;
Χριστούγεννα 2012
Όπως διαβάσαμε κάπου, «δυσκολεύεται κανείς να σκαρώσει 2-3 ευχές για το καλό τών ημερών». Ας βάλουμε τουλάχιστον ένα εορταστικό στεφάνι. Έτσι, για το καλό. Ή, για να τη σπάσουμε στους γαμημένους τούς καιρούς...
Oh shit indeed!
Ο καημένος ο αντωνάκης τού Lenin Reloaded (= Lenin Ridiculed)… Κάκιωσε επειδή καταδείξαμε φαντασμαγορικά πως παρά τη θέλησή του (πολιτικό IQ γαρ) ‘‘γαμάει’’ τη γραμμή τού κόμματος που πολύ όψιμα κατέληξε να υποστηρίζει (μαύρη υποστήριξη!), σύμφωνα με την οποία γραμμή «άλλο οι κομμουνιστές κι άλλο οι αριστεροί», και μη έχοντας τι άλλο να κάνει και να πει, το έριξε στο αγαπημένο του ‘‘άθλημα’’: τη χυδαία, ξεδιάντροπη, ‘‘πούστικη’’ —αλλά ταυτόχρονα και ηλίθια— διαστρέβλωση. Έτσι, σε σημερινό του πόνημα προσπαθεί τεχνηέντως (και αποτελεσματικά ως προς τους πολιτικούς στόκους που συχνάζουν στο τσαρδί του, φανταζόμαστε) να μας τοποθετήσει στο ίδιο πολιτικό κάδρο με το enosy.blogspot.gr. Όταν είναι γνωστό σε όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι με τους φίλους τής ΕΟΣ έχουμε σημαντικότατες (αλλά εντός τής Αριστεράς) διαφορές! Με δυο λόγια:
Εκείνοι μας θεωρούν υπέρμαχους των κομματικών μηχανισμών, Κουκουέδες στη σκέψη (με την κακή έννοια) και αριστερούς εξουσιαστές. Κι εμείς τους έχουμε κατατάξει εδώ και πολύ καιρό στην πολυπληθή ομάδα τών χαμένων στο διάστημα αριστερών, κάπου μεταξύ Μαρξ, Νέγκρι, Χόλογουέι, Άρεντ και Μπαντιού. Και είναι χαρακτηριστικό ότι δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένα(1!) σχόλιο, τόσο δικό τους προς εμάς, όσο και αντιστρόφως, που να μην εκφράζει διαφωνία.
Τα ξέρει όλα αυτά πολύ καλά ο αντωνάκης. Αλλά τα γράφει εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Είναι λενινιστής αυτός (λέμε και καμία μαλακία για να περνάει η ώρα, μη το πάρετε τοις μετρητοίς! ;-) ), όχι οπορτουνιστής σαν και λόγου μας! Και μια και δεν φαίνεται να είναι και πολύ αποτελεσματικές οι λάσπες περί …ΕΥΠ(!!!) που εκτόξευσε από το τσαρδί του ο άλλος καημένος που κλωθογυρίζει εκεί —λάσπες τις οποίες ο ίδιος ανέχθηκε, αν δεν καλλιέργησε—, ούτε πολύ πειστικός ο δικός του παραλληλισμός αυτού τού blog με …βόθρο, είπε να καταφύγει στην απολύτως συνειδητή διαστρέβλωση. (Εδώ παίζεται και μία παραλλαγή: να μας έβαλε στο ίδιο πολιτικό τσουβάλι, επειδή, αντί να έχουμε καταγγείλει τα παιδιά τής ΕΟΣ ως αρχιμαφιόζους και ύποπτους, όπως έχει κάνει ο ίδιος, συζητάμε μαζί τους τις διαφωνίες μας. Ψάχνει για ‘‘συντρόφους’’ στην αθλιότητά του. Και γιατί δεν περιορίζεται στο τσαρδί του; Δεν θα προλαβαίνει να παίρνει αιτήσεις πρόσληψης!…)
Ας καταφύγει και σε άλλες αθλιότητες. Όσο θα το κάνει, τόσο θα μεγαλώνει η πολιτική φούσκα μέσα στην οποία κρύβεται. Και τόσο μεγαλύτερος θα είναι ο κρότος όταν έρθει η ώρα να τη σπάσουμε…
Εξιχνιασμένες υποθέσεις. Φάκελος Νο 2: Κωστής Παπαϊωάννου.
Στους τακτικούς αναγνώστες αυτού τού blog είναι γνωστή η σύντομη ιστορία ως σχολιαστή εδώ του Κωστή Παπαϊωάννου. Ξεκίνησε καλά, παρά τις μεγάλες ιδεολογικές διαφορές μας. Κατά την άποψή μας, εκείνος κινείται στην θολή και ακαθόριστη περιοχή που ορίζεται κάπου ανάμεσα στις μαοϊκές ιδέες τής περιόδου τής πολιτιστικής επανάστασης περί προσφυγής στο λαό (ιδέες αλλά και ‘‘ολίγη’’ στρατηγική για να ανακτήσει ο Μάο τον έλεγχο στην τότε ηγετική ομάδα τού ΚΚΚ ;-) ) και τις σύγχρονες νεοαναρχίζουσες και ελευθεριακές αντιλήψεις υπέρ τής αυτονομίας τού κινήματος και της απεξάρτησής του από την καθοδήγηση των κομματικών στελεχών, τα οποία θεωρεί, συλλήβδην και ανεξάρτητα από το κόμμα που υπηρετούν, ξεπουλημένα. Εμείς πάλι… καμία σχέση! —αν και, φυσικά, δεν αγνοούμε τα πολλά και υπαρκτά προβλήματα που δημιουργούν οι μηχανισμοί… Πολύ επιγραμματικά και κάπως μεταφορικά: αν ο Κωστής Παπαϊωάννου λέει «σπάστε τις πυξίδες γιατί έχουν μηχανισμούς και οι μηχανισμοί σκουριάζουν και μας καταπιέζουν εξουσιαστικά», εμείς λέμε «επιδιορθώστε τις πυξίδες, αντικαθιστώντας τους σκουριασμένους μηχανισμούς, και ελέγχετέ τις σταθερά για να εντοπίζετε εγκαίρως τις νέες σκουριές που αναπόφευκτα θα δημιουργούνται». Κι αλλιώς: ο Κωστής Παπαϊωάννου επαγγέλλεται την έλευση τής Αριστεράς τής κοινωνικής βάσης που θα αντικαταστήσει την υπαρκτή Αριστερά, συντρίβοντάς την, κι εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε από ποιες ‘‘αγνές’’ και ‘‘αμόλυντες’’ κοινωνικές δυνάμεις θα συσταθεί αυτή η περίεργη Αριστερά και, το κυριότερο, πώς θα αποφύγει τους μηχανισμούς τής δικής της οργάνωσης όταν, μοιραία, συγκροτηθεί σε ‘‘σώμα’’ για να παρέμβει αποφασιστικά στην πολιτική αρένα (να διεκδικήσει δηλαδή την πολιτική εξουσία).
Όπως ήδη είπαμε, όλες αυτές οι διαφορές δεν εμπόδισαν αρχικά τον μεταξύ μας διάλογο. Σταδιακά όμως, με αφετηρία την προεκλογική περίοδο των δεύτερων εκλογών, τού Ιουνίου, όταν και συστήσαμε την υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό άρχισε να αλλάζει. Για να καταλήξει γρήγορα σε σχολιασμούς εκ μέρους του απόλυτα εχθρικούς, αντιπαραγωγικούς και, σε τελική ανάλυση, εις βάρος του κλίματος καλόπιστου διαλόγου που, ανεξάρτητα από ιδεολογικοπολιτικές διαφορές, προσπαθούμε να διατηρούμε εδώ. Προσπαθήσαμε να τον επαναφέρουμε στο κλίμα (και όχι μια φορά). Ματαίως. Του επισημάναμε ότι υπερβαίνει τα όρια. Τίποτε. Του δείξαμε έμπρακτα ένα διαφορετικό παράδειγμα, όταν αναδημοσιεύσαμε ένα ιδιαίτερα πολεμικό άρθρο του —κόντρα στις δικές μας απόψεις βέβαια— κι όταν, μετά από εκδηλωμένη πρόθεσή του να αποχωρήσει, τον προσκαλέσαμε να επανέλθει ως σχολιαστής. Μηδέν.
Πρόσφατα, μετά από μία χονδροειδή διαστρέβλωση απόψεών μας, αναγκαστήκαμε να τον προειδοποιήσουμε με ‘‘διαγραφή’’ από τη λίστα τών σχολιαστών. Και λίγο μετά προχωρήσαμε σε αυτή. Για ποιο λόγο και με ποιο σκεπτικό; Με το εξής:
Μετά την προειδοποίησή μας, η οποία, με μικρή καθυστέρηση, συνέπεσε με την απόφασή του να σταματήσει να σχολιάζει εδώ, δημοσίευσε στο blog του (critici.gr) ένα επικριτικό άρθρο για εμάς. Το άρθρο είναι η αποθέωση τής παρανόησης κειμένων και ισχυρισμών μας, της αυθαίρετης εξαγωγής συμπερασμάτων, της δίκης προθέσεων, της διαστρέβλωσης και, σε τελική ανάλυση, του στραγγαλισμού ακόμα και τής στοιχειωδέστερης λογικής. Φυσικά, τίποτε από όλα αυτά δεν προκάλεσε τη ‘‘διαγραφή’’ του.
Αυτό που την προκάλεσε είναι το γεγονός ότι ο Κωστής Παπαϊωάννου, στο εν λόγω άρθρο, ανανεώνει ενισχυτικά και ανατροφοδοτεί εμμέσως(;) πλην σαφώς τη λασπολογία τού κνώδαλου που ακούει στο διαδικτυακό όνομα Νοσφεράτος, αφού χαρακτηρίζει επανειλημμένα αυτό το blog ως …μυστηριώδες!!! Είναι αυτονόητο ότι η αναζωπύρωση των αθλιοτήτων τού Νοσφεράτου (leftg700.blogspot.com = ‘‘στημένο’’, ασφαλίτικο blog) συντελείται ανεξάρτητα από τις προθέσεις τού Κωστή Παπαϊωάννου και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι, όπως τουλάχιστον ο ίδιος μάς έχει πει εδώ, δεν τις συμμερίζεται. Ανεξάρτητα, αλλά σε καμία περίπτωση και συγγνωστά —ιδίως αν συνυπολογίσει κανείς τη μεγάλη εμπειρία του από την πολύχρονη συμμετοχή του στο αριστερό κίνημα...
Έτσι, μετά το γνωστό και μη εξαιρετέο κνώδαλο, ο Κωστής Παπαϊωάννου καθίσταται το δεύτερο άτομο που του απαγορεύεται να παίρνει τον λόγο στο παρόν βήμα· και ο ‘‘φάκελός’’ του μπαίνει κι αυτός στο αρχείο μας. Οριστικά, τελεσίδικα και αμετάκλητα.
«Καταδικάζουμε την κουκούλα οποθενδήποτε και αν προέρχεται»…
«Η κουκούλα του διαδηλωτή που σπάει τζαμαρίες, η κουκούλα του καταδότη και του δήμιου, η κουκούλα του κρατούμενου και η κουκούλα της μπούργκας, παραπέμπουν στις πιο σκοτεινές ιστορικές περιόδους. Μερικοί στην Αριστερά θέλουν δυστυχώς να συγχέουν την πρώτη με τη μάσκα του Ζορρό, όπως συγχέουν βλακωδώς την τίμια τραγιάσκα του Γαβριά με την κουκούλα του παρακρατικού προβοκάτορα η του διαταραγμένου «αναρχικού» Ηρόστρατου. Αλλά όποιος υποθάλπει τις κουκούλες ανοίγει την Κερκόπορτα για τον πολιτισμό της αστυνομικής κουκούλας. Δεν κρίνω προθέσεις, κρίνω το αποτέλεσμα».
Έτσι γράφει ένας αθεόφοβος φιλελεύθερος που χρησιμοποιεί όχι μία, αλλά ...δύο κουκούλες!!! Τη μία, αυτή τού ψευδωνύμου του, απολύτως συνειδητά. Την άλλη, αυτή τού αριστερού, μπορεί και εξ αιτίας Ογκώδους Άγνοιας. Σ’ αυτή την (ενδεχόμενη) Ογκώδη Άγνοια που τον δέρνει να οφείλεται άραγε και το μόλις διαφαινόμενο μειδίαμα του ‘‘κουκουλοφόρου’’ (= μεταμφιεσμένου) για το φόβο τής Οχράνα Βλαδίμηρου;
Προχθές την Τετάρτη, ο Δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, ο εκλεκτός τής ΔΗΜΑΡ, για την εκλογή τού οποίου πανηγύριζαν οι κάθε λογής ‘‘αντιλαϊκιστές’’, ‘‘εκσυγχρονιστές’’, ‘‘υπεύθυνοι’’ ‘’αριστεροί’’, ‘‘αντιφασίστες’’, ‘‘πεφωτισμένοι’’ δεξιοί, ‘‘αριστεροφιλελεύθεροι’’, σκέτοι ‘‘φιλελεύθεροι’’ και γενικά σύμπας ο ‘‘δημοκρατικός’’ συρφετός, που λέει κι ο Νιόνιος, μήνυσε αστέγους επειδή, ψάχνοντας για καταφύγιο από το φονιά χιονιά, παραβίασαν το εγκαταλελειμμένο καφενείο στο Πνευματικό Κέντρο τού Δήμου. Για να έρθουν τα ΜΑΤ να τους διώξουν και να κάνουν τις αναγκαίες συλλήψεις, κάτω από τα ‘‘ανεύθυνα’’ γιουχαΐσματα κάποιων ‘‘αντικοινωνικών’’ στοιχείων…
Ψάχνουμε κι εμείς στο επίσημο site τού κόμματος να βρούμε έστω μια αράδα για το περιστατικό. Τίποτε! Και μετά ψάχνουμε στο ημιεπίσημο site τού κόμματος. Nothing! Και φεύγουμε κι από εκεί και πάμε στην ευαίσθητη ‘‘αριστερή’’ στρουθοκάμηλο και μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής μέχρι το καλοκαίρι που μας πέρασε, οπότε και αποχώρησε. Rien! Και αποθέτουμε τις τελευταίες μας ελπίδες στην ακόμα πιο ευαίσθητη Μαργαρίτα και επίσης μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής τής ΔΗΜΑΡ. Niente!
Πολύ ‘‘ευθύνη’’ αυτή η ΔΗΜΑΡ (κι οι Δημαρίτες)! Πού να περισσέψει χώρος για στοιχειώδη ευαισθησία και έστω ένα κιχ κριτικής…
Κι ύστερα θυμόμαστε πάλι (το ’χουμε αυτό το ελάττωμα, για να τα λέμε όλα!) τα ανάθεμα που έχει φάει ο Χαρίλαος Φλωράκης από το ‘‘αντισταλινικό’’ ρεύμα (χα!), επειδή κάποτε είχε πει πως «ο Ρίζος δημοσιεύει ό,τι συμφέρει το λαό»…
ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ
Τι νομίζατε, ρε; Έτσι γαμάει ο δημοκρατικός σοσιαλισμός! Και μην απορείτε που δεν γράψαμε λέξη! Εμείς δεν είμαστε σαν τα σταλινικά μούτρα σας, κόκκινοι φασίστες! Εμείς είμαστε αντισταλινικοί, όχι αντιλενινιστές! Ο Λένιν δεν είχε πει «να μαθαίνουμε από τους αντιπάλους μας»;
Πεθαίνοντας στην Αθήνα
Πεθαίνοντας στην Αθήνα
δεν είναι το ίδιο σαν να πεθαίνεις στη Μαδρίτη,
ή ανθυπολοχαγός στα βουνά τής Αλβανίας.
Δεν είναι το ίδιο σαν να έχεις πάει
απ’ απεργία πείνας μέσα στη φυλακή,
δεν είναι το ίδιο σαν να σε εκτελούν στον τοίχο του Περ Λασέζ,
ή στον τοίχο τής Καισαριανής.
Δεν είναι το ίδιο σαν να σε πηγαίνουν για ‘‘καθαρό αέρα’’ στου Γουδή, Κυριακή χαράματα.
Πεθαίνοντας στην Αθήνα μπορεί να σημαίνει ένα πολύ απλό γεγονός
χωρίς καμία τραγικότητα, κανέναν ηρωισμό, καμία δόξα.
Μπορεί να συμβεί στο γήπεδο από μια στραβή φωτοβολίδα,
πηγαίνοντας στη δουλειά σου ή γυρνώντας από το φροντιστήριο,
κάνοντας σούζες στην Αμφιθέας
για δέκα ευρώ στοίχημα.
Ή μπορεί να συμβεί μετά από το Σαββατιάτικο σινεμά,
που δεν σου έφτασε και θέλεις να κάνεις και μια βόλτα,
έτσι· για ένα σάντουιτς στα Έβερεστ, για κάποιο κορίτσι,
ή για χαβαλέ —ποιος ξέρει;
Α, πεθαίνοντας στην Αθήνα δεν είναι θάνατος να μπει στα πρωτοσέλιδα της Ιστορίας.
Μόνο στα ψιλά.
Όπως τα κηδειόχαρτα στις κολώνες των συνοικιών ή δίπλα από την εξώπορτα κάποιας μεγάλης τράπεζας.
Πεθαίνοντας στην Αθήνα δεν είναι θάνατος σαν αυτούς που ακούγαμε από μικροί κι ανατριχιάζαμε.
Κάθε ομοιότης είναι συμπτωματική.
Ας μείνουμε λοιπόν αυστηρά και μόνο στα γεγονότα, όπως διδάσκουν στις δημοσιογραφικές σχολές:
Ήταν μια φορά ένα γελαστό παιδί και πια δεν είναι.
Nosferatu
Κάνουμε πως δεν είδαμε τη μεσημεριανή ανάρτηση του Νοσφεράτου, σύμφωνα με την οποία, και μέσω μιας απίστευτα διαστρεβλωτικής “κοπτοραπτικής” τού κειμένου μας, εξέφραζε την άποψη ότι το σημερινό post «Τρεις και Μια ευχές για ένα αριστερό blog που διέκοψε για να ανασυνταχθεί» απέπνεε μικροψυχία(!), μνησικακία(!!) και δηθενιά(!!!).
Δεν προσποιούμαστε τους τυφλούς επειδή την κατέβασε μετά από λίγο —την κατέβασε χωρίς καμία εξήγηση, δηλαδή ‘‘πούστικα’’ και στη ζούλα. Το κάνουμε, γιατί, απλούστατα, ο συγκεκριμένος μάς έχει δώσει σαφώς μεγαλύτερα δείγματα ευήθειας, ανεντιμότητας και ανανδρίας στο παρελθόν, για τα οποία και έχει πάρει τις ανάλογες απαντήσεις.
Οπότε, αν έχει καλυφθεί το μείζον, τι νόημα έχει να σπαταλάμε περισσότερα λόγια από αυτά που χωράνε σε μια απλή και περιθωριακή ημερολογιακή καταγραφή για το έλασσον;
10 σχόλια:
Αργειε ναρθει εκεινη μερα κι ηταν ολα σιωπηλα γιατι τα σκιαζε η φοβερα και τα πλακωνε η σκλαβια
Η αριστερα ειναι ειτε αφελης ειτε ελλιπης. Η δεξια γραφει το παρον και η ακροδεξια σκιαζει το μελλον
Εκτος αν Τι?.
K και Όργουελ, αλλά και Λεφτ και Dimk και Γκρίσα, οι απαντήσεις σας με κάνουν να συνεχίσω. Αλλά όχι κάτω από το προηγούμενο στενό θέμα του στενού τίτλου του. Το θέμα είναι πολύ σοβαρότερο και ευρύτερο. Και ταιριάζει καλύτερα εδώ, σε αυτό το ποστ, κάτω από τα στημένα παιχνίδια.
Κατ αρχή, Κ, τώρα που σε κατάλαβα πολύ καλύτερα, θυμάμαι παλιά, όταν πρωτοέγινε ο πολιτικός γάμος, δεν είχα βρει άλλον εκτός από εμένα και τους περισσότερους Κνίτες, να έχουν κάνει πολιτικό γάμο. Όλοι οι άλλοι εναλλακτικοί αριστεροί παρασύντροφοι, ανταρσύοι κλπ της τότε εποχής, μια χαρά χαρούλα στήνονταν στην εκκλησία και φορούσαν τις βέρες. Μωρ τι αριστεροί είναι αυτοί; είχα αναρωτηθεί. Στη συνέχεια, τους ακολούθησαν και οι Κνίτες...
Πράγματι, μεταξύ αριστερού λόγου (θα) και πράξης, υπάρχει πια τεράστιο χάσμα, δεν πα να είσαι κνίτης, αναρχικός, ή ανταρσύος, φιλελεύθερος ζεις και διάγεις, με αριστερές ευαισθησίες. Το ηθικό πλεονέκτημα έχει σχεδόν εξατμιστεί στα μάτια της κοινωνίας, και σε αυτό δεν φταίει ο Σύριζας, απλώς ήταν το κερασάκι και η χλαπάτσα που ετοιμάζονταν. Δεν θα μπορούσε αλλιώς ο Σύριζα να ξεφτιλίσει τη λέξη αριστερά, αν οι αριστεροί δεν είχαν βάλει στο υπόγειο τα καρύδια τους
Πέραν αυτού, το ελλιπές του ΚΚΕ λόγω στενότητας βιβλιογραφίας και πνεύματος, συμπληρώνεται με την ολοκληρωτική αφέλεια των άλλων παρασυντρόφων της αριστεράς, ανάμικτη με (κρυπτο)φιλελεύθερες αυταπάτες. Μιλάμε για χοντρή αφέλεια (ροζ ή κατακόκινη), που γίνεται αντιληπτή από τις “μάζες” και ευνοεί την ακροδεξιά ως πιο ντούρα εναλλακτική στο διεφθαρμένο φιλελευθερισμό. Ο Λεφτ κάτι προσπάθησε να πει για λίγο στα ίσια και σταράτα, το βρήκε όμως πιο εύκολο και τάβαλε με το φτωχό πλην τίμιο ΚΚΕ, αντί να πιάσει το κέντρο του θέματος, την υιοθεσία. Μα ακριβώς για την υιοθεσία γίνονται όλα. Για να σας δω εκεί, σε αυτό το θέμα. Ο λεφτ και ο Όργουελ είπαν κατηγορηματικά όχι. Το ίδιο λέω κι εγώ – και λοιπόν;. Το ίδιο λεν και οι συντηρητικοί Δεξιοί. Το ίδιο και το ΚΚΕ και το λέει λίγο ντροπαλά, μην τ που καμπούρη οι ψεκασμένοι φιλελεύθεροι. Έχουμε γίνει τουρλουμπούκι. Μας έχουν μπλέξει, και βραχυκυκλώσει.
Μας έχει φάει το πολίτικαλι κορέκτ.
Αε πάμε στο θέμα των μεταναστών και των προσφύγων, που δεν είναι καθόλου το ίδιο πράγμα. Τα ίδια δικαιώματα για όλους, ναι. Κι εγώ θέλω να πιάσω το φεγγάρι. Γίνεται; και πως; Ας πάμε στο θέμα των δικαιωμάτων. Ποια δικαιώματα πρέπει να αποφασίζει η πλειοψηφία και πια να θεωρούνται (πιο) “ανθρώπινα” δικαιώματα, και να τα αποφασίζει μόνο η κυβέρνηση; Είναι σωστό το δημοψήφισμα στην Ελβετία για το αν θέλουν να βλέπουν μιναρέδες; Είναι ανθρώπινο δικαίωμα να έχει ο μουσουλμάνος μιναρέ στις Άλπεις; Είναι φασισμός το δημοψήφισμα της πλειοψηφίας; Πως και ποιος ξεχωρίζει τα δικαιώματα, ποια είναι ιερά, και ποια σχετικά;
Όλα αυτά σε μια κατάσταση, όπου τα δικαιώματα των βασικών της ζωής γίνονται σκόνη καθημερινά, και τα ήθη αγριεύουν. Κι εμείς, έχουμε μπλέξει τα μπούτια μας, μεταξύ παρόντος και μέλλοντος, μεταξύ θα και εάν και εφόσον. Πολύ φλούφληδες φαινόμαστε πράγματι.
Έχω την εντύπωση ότι επειγόντως χρειάζεται να αναπτύξουμε μια περιγραφική εξιστόρηση των συμβάντων, διαχωρίζοντάς της κατά το δυνατό από τα δικά μας θέλω. Την αλήθεια ρε...που έλεγε και η ταινία. Και μετά να τα πιάσουμε από την αρχή και να βάλουμε στο παιχνίδι, τι άλλο, το Όραμα. Πολύ δουλειά, γιαυτό μας προλαβαίνουν οι πανάρχαιες ενστικτώδεις βαρβαρότητες (βλ. Ακροδεξιά). Πολύ δουλειά, και τώρα δεν προλαβαίνω. Βοηθήστε ρε παιδιά.
Φίλε πικάπα,
Τα έβαλα με το «φτωχό πλην τίμιο ΚΚΕ» (πού να δεις το καλοκαίρι, με το δημοψήφισμα, τι είχε ακούσει!), αλλά γιατί τα έβαλα και με ποιους ακριβώς τα έβαλα; Μη σου διαφεύγει αυτό. Κι αν προσέξεις, θα δεις ότι μακάρι όχι όλοι αλλά οι μισοί από όσους τα έβαζαν με το ΚΚΕ να έγραφαν γι’ αυτό, π.χ.:
[…] κατάφερε να βγει και κερατωμένο και δαρμένο. Με την έννοια ότι ήρθε σε διάσταση όχι μόνο με την κοινή περί του δέοντος άποψη, αλλά και με τη μεγάλη, σχεδόν συντριπτική, μερίδα τών οπαδών του, χωρίς να καταφέρει να βρει το θάρρος (ούτε αυτό, κι ας είναι το μόνο κομμάτι τής Αριστεράς που έχει τα προσόντα να το κάνει!) να εκφράσει ανοιχτά αυτά που πρεσβεύει, πράγμα που θα ήταν ευεργετικό από πολλές απόψεις.
Τα λέμε
@πκ Ναι, ο δεύτερος λόγος για τον οποίο το ΚΚΕ ακολουθεί αυτή την τακτική της καθαρής ταξικής ταυτότητας είναι για να διαφοροποιηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ και ότι θεωρεί ότι αυτός εκπροσωπεί.
Ωστόσο, και πάλι για επικοινωνιακή πολιτική μιλάμε, για κατασκευή ταυτότητας και μάλιστα ετεροπροσδιοριζόμενης.
Πιο πραγματιστικό από τη δεξιά, ως προς το παρόν και πιο ουτοπιστικό από την αριστερά, ως προς το μέλλον, για το ξεκάρφωμα!
Δεν γίνεται δουλειά έτσι. Το ζητούμενο από την αριστερά σήμερα είναι αποτελεσματικότητα και ειλικρίνεια.Και δεν μπορείς να έχεις το ένα αν δεν έχεις το άλλο.
Μέχρι τότε, υγειά και καλή διάθεση στον καινούργιο χρόνο έυχομαι σε όλους.
Εμπνευσμένε, και εξαιτίας αυτού κάποτε παραστρατημένε Όργουελ κ.α. Απολογούμαι γιατί δεν κατάλαβα λέει την βαριά αλυσίδα που δένει τα πάντα μεταξύ τους, σέρνοντας τον καταναγκασμό των βασικών ενστίκτων.
Απολογούμενος, διεκδικώ δάφνες πρωτοπορίας για 2 μέρες, επειδή ακριβώς πρώτος ετόνισα τους συνδέσμους γιατί μετέφερα το ειδικό θέμα σε άλλο πόστ.
Η αριστερά, με τόσες σφαλιάρες ήττας και τέτοιο θόλωμα του οράματος, έχει μάλλον χάσει την στέρεη επαφή με την πραγματικότητα, ακριβώς γιατί δεν αναλύει τα πράγματα μέχρι τα θεμέλιά τους, μέχρι δηλαδή τα βασικά έστικτα. Αυτό το κάνει καταρχή επειδή θέλει να τονίσει το “πως Θέλει να είναι τα πράγματα.” Έτσι όμως, και μόνο έτσι, υποβαθμίζεται και χάνεται τελικά η αντίληψη το “πως Είναι τα πράματα”. Έτσι λοιπόν, τείνοντας στον ουρανό της (επιθυμητής) κατάστασης Β, συχνά παραβλέπουμε τα δύσκολα θέματα της (παρούσας) κατάστασης Α. Κατά συνέπεια, αδυνατούμε να χαράξουμε μια διαδρομή μετάβασης από την κατάσταση Α, στην κατάσταση Β. Ως αναμενόμενο, ευνοείται η κάθε είδους δεξιά κλίση και απόκλιση, να σπεκουλάρει αυτή για το πώς “Δήθεν είναι τα πράγματα”, που δήθεν έτσι είναι και δεν μπορούν να είναι αλλιώς
Ωστόσο, θα κάναμε μεγάλο σφάλμα εάν προσχωρούσαμε στην αδιαβάθμητη και συλλήβδην ισοπέδωση των προβλημάτων και των δυνατοτήτων. Η ιεράρχηση, η σκοπιμότητα, ο σχεδιασμός και οι συνέπειές τους είναι αναπόφευκτα στοιχεία της προσπάθειας για την άρση, ή έστω την αποκλιμάκωση των καταναγκασμών (βλ. της πραγματικότητας).
Έτσι λοιπόν, αν και οι εποχές πάντα θα βάζουν ερωτήματα που δεν μπορούν να απαντηθούν ικανοποιητικά, κατά κάποιο τρόπο η Αριστερά είναι πάντα πιο Ρεαλιστική από την Δεξιά, αφού θέτει επί τάπητος το βασικό θέμα που μπορεί και θέλει να επιλυθεί.
Και αυτό δεν είναι άλλο από την βασική ταξική αντίθεση, την θεσμισμένη οικονομική εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, σχέση εν τη γενέση της παραγωγής (και δευτερευόντως της διανομής). Είναι λοιπόν πιο ρεαλιστική η αριστερά, γιατί η οικονομική εξουσία και καταστολή προσδιορίζει σφιχτά και αλλοτριώνει και όλες τις υπόλοιπες καταστάσεις και σχέσεις. Όπως είπες και εσύ, όλα συνδέονται, αλλά βέβαια κάποιος πρέπει να ανάψει το φως για να οργανωθούμε σε αυτό το σκουληκοφάγωμα που ζούμε.
Με αυτή τη έννοια, η Αριστερά είναι το Φως.
ΥΓ.
ΣΟΣ Στο φινάλε, μη ξεχνάς ότι το βασικό ένστικτό βρίσκεται ανυπερθέτως στην κοιλιά και συγκεκριμένα στα άντερα (κ μετά πάει κ παρακάτω). “Νηστικό αρκούδι δεν χορεύει.” ΣΟΣ
Πικαπα,
ανακαλω φυσικα. Δεν σου ξεφευγει, αλλα το θεωρεις αντιπερισπασμο.
Το νομοσχεδιο περασε, θα ηταν καλυτερα να μην ερχοταν, για να μην αποπροσανατολιζομαστε?
Η αριστερα, ειναι μαρξιστικη οικονομικη αναλυση φυσικα αλλα οχι μονο. Ειναι οτι καθε φορα ιεραρχει ο λαος, ειναι και ΕΑΜ και Λαμπρακηδες και κομμουνα και ειρηνη και γη και εξω απο το Βιετναμ και παντα (πρεπει να) ειναι σαν το ψαρι στο νερο. Δεν υπαρχει καμμια συγκρουση αναμμεσα σε οικονομικη αναλυση και σε δικαιωματα. Και το κινημα δεν ειναι εργαλειο του κομματος που με σιδερενια αναγκαιοτητα πραγματοποιει την ιστορικο προτ-εσπρεσσο-σεσο. Το κινημα ειναι ο πρωτοτυπος τροπος που εκφραζεται καθε φορα η αναγκαιοτητα και εχει το δικαιωμα να βαζει και τις προτεραιοτητες του και να τις περναει. Εστω και χωρις νεκρους (βεβαια επειδη ειμαι και ψυχακιας με την εβδομη τεχνη θυμαμαι και 1-2 ταινιες ημι-ρεαλιστικες με τις περιπετειες των Gay-δων στην Κουβα, θυμαμαι και τον παλιο τον Γκουτιερεζ-Αλεα και κατι καινουριες).
Το οραμα της αριστερας βασικα θολωσε απο τους οπορτουνιστες που ομως αποδειχθηκε οτι το μεγα οπορτουνιστικο σχεδιο τους ηταν μια ξερη μπλοφα και τιποτα παραπανω.
Το ζητημα μπορει να λυθει τωρα, και οχι του Αγιου Ποτε, αποδειξη οτι το φερνει μια δεξια κυβερνηση! Οπως ηταν ο Καραμανλης που νομμοποιησε το κκε!
Επι της ουσιας συζητηση βεβαια εδω δεν εγινε....
Υ.Γ.
Συμφωνα με την επιστημη, η μαυρη φυλη ειναι κατωτερη (εναλλακτικα ανωτερη)της λευκης και δεν πρεπει να απολαμβανει τα ατομικα δικαιωματα. Για ρωτηστε την Αντζελα Νταιηβις σχετικα τι πιστευει...
Όργουελ, νομίζω πως παραέγινε συζήτηση και όσο για την ουσία, νομίζω ότι υπήρξε πολύ μεγαλύτερη ουσία από όση θα μπορουσαν ίσως να αντέξουν οι φιρμάτοι εκ των ενδιαφερόμενων του συμφώνου.
Αν θέλεις κι άλλη ουσία, ε ρε φίλε,
αν κάποια μειονότητα έχει το τσαγανό να ξεπεράσει αναστολές και να εκφράσει τη σεξουαλική της ιδιαιτερότητα, παρέκλιση που λέει ο λεφτ που ωστόσο γεννά η φύση, άρα φυσική παρέκλιση, επιστημονικώς (...) περί της οποίας δεν μπορούμε να είμαστε πια και επιστημονικοί ιεροεξεταστές,
όταν έχει το θάρος να διεκδικήσει την ανοχή της ιδιαιτερότητας αυτής ως ατομικό δικαίωμα,
όταν έχει την επιροή να περάσει τις απόψεις αυτές στον καλλιτεχνικό επιχειρηματικό κόσμο και στο mainstream και να κυριαρχήσει εμμέσως πλην σαφώς η σχετική κουλτούρα στα σχετικά κυκλώματα,
όταν έχει την ισχύ να νομοθετήσει ρυθμίσεις τη στιγμή που νομοθετικά κατεδαφίζονται θεμελιώδεις και ζωτικές ρυθμίσεις της ζωής των άλλων,
όταν η ανεκτικότητα της πλειοψηφίας έχει αυξηθεί πλέον κατακόρυφα λόγω του σχετικού εκπολιτισμού επί αυτών των θεμάτων,
και λοιπόνόταν τα έχει λοιπόν τόσα τα θάρητα και προσόντα,
δεν μπορώ να μη σημειώσω ότι εκπλήσσομαι που δεν έχει τον στοιχειώδη ριζοσπαστισμό να αμφισβητήσει και το παροδοσιακό θεσμό της οικογένειας.
Εν πάσει περιπτώσει δεν αμφισβητούμε τα κατεστημένα, για να γίνουμε κατεστημένο και να επιβεβαιώσουμε τα κατεστημένα.
Κάθε είδους πυρηνική οικογένεια (και η δική μου) αντικειμενικά αναπαράγει το σύστημα και τον ατομισμό (προσωπικός σύντροφος = αντανάκλαση του εαυτού, παιδί+κληρονομιά = διαιώνιση του εαυτού κλπ). Αν μη τι άλλο, επιπλέον, η ετερόφυλη οικογένεια, εντός των δεδομένων καταναγκασμών, συνοδεύει το φυσικό τέκνο της, (τέκνο καθρά της ετερόφυλης φυσιολογίας), όπως τα χρόνια της προϊστορίας. Η ομόφυλη απόπειρα οικογένειας αναπαράγει μόνο τα προηγούμενα ατομικά.
Η πυρηνική οικογένεια (2γονείς+παιδιά) γεννήθηκε προς "απελευθέρωση" από την πατριαρχική φυλή-γενιά-οικογένεια. Επιχειρήθηκε μια εξέλιξη, που ταίριαξε γάντι με το αστικό σύστημα, καθώς σχετικώς απαλάσσεται κανείς από το ποίμνιο το πατριαρχικό κλπ και αναπτύσει το ατομικό του βασίλειο, εκχωρώντας συνιδιοκτησία μόνο στον/την ατομική σύντροφο και μετά στο παιδί. Θέματα αυτοπραγμάτωσης της ατομικότητας, που γρήγορα όμως κατέδειξαν τα όρια, τη σχετικότητα και την ουτοπία αυτής της απελευθέρωσης, όσο ουτοπία ήταν ο φιλελευθερισμός.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε κοιτώντας το πριν, αλλά και το μετά, δηλ την προέλευση αλλά και την μεταμοντέρνα παρακμή της αστικής κοινωνίας, και ανιστοίχως πως ήταν και που τείνει η οικογένεια. Αλλά είναι άκαιρη φλυαρία και σίγουρα δεν μπορούμε εδώ να ξαναγράψουμε για την καταγωγή και την εξέλιξη της οικογένειας, ή των ειδών..
Κατακλείδα. Προτιμώ να τονίσω επαναλαμβάνοντας το εξής:
θα κάναμε μεγάλο σφάλμα εάν προσχωρούσαμε στην αδιαβάθμητη και συλλήβδην ισοπέδωση των προβλημάτων και των δυνατοτήτων (ΣΣ και των δικαιωμάτων..). Η ιεράρχηση, η σκοπιμότητα, ο σχεδιασμός και οι συνέπειές τους είναι αναπόφευκτα στοιχεία της προσπάθειας για την άρση, ή έστω την αποκλιμάκωση των καταναγκασμών
δεν ξερω πως ξεφυγε η κουβεντα και φτασαμε να διαφωνουμε για το αν 'εχει κυριαρχήσει εμμέσως πλην σαφώς η σχετική κουλτούρα στα σχετικά κυκλώματα' οπως λες.
Οσο για το οτι 'η ανεκτικότητα της πλειοψηφίας έχει αυξηθεί πλέον κατακόρυφα λόγω του σχετικού εκπολιτισμού επί αυτών των θεμάτων,' τη στιγμη που ' τη στιγμή που νομοθετικά κατεδαφίζονται θεμελιώδεις και ζωτικές ρυθμίσεις της ζωής των άλλων' προκαλει καποιο αισθημα χαιρεκακιας, με αφηνει αφωνο.
Μου λες οτι 'ότι εκπλήσσομαι που δεν έχει τον στοιχειώδη ριζοσπαστισμό να αμφισβητήσει και το παροδοσιακό θεσμό της οικογένειας.', λες και οι περι ων το λογο εχουν καποια κατακτημενη ειδικοτητα στο θεμα... Εδω βεβαια παει περιπατο η περιφημη συνειδηση που ερχεται απ εξω προς τα μεσα και γονιμοποιει τις μαζες. Ισως γιατι οπως λες δεν ειναι μαζες, αλλα ραβουν και κοβουν στα κεντρα των αποφασεων, η ακομα και γιατι η συνειδηση δεν τις γονιμοποηησε απασχολημενη καθως ηταν να γονιμοποιει αλλες μαζες, ισως γιατι απειχε πολυ καιρο απο τα στεκια αυτα των αυτων κτλ κτλ.
Εκει λοιπον εγινε αλλοιως η δουλεια (τι κριμα..) και πιο ουσιαστικα και μαγκια τους απο καθε αποψη. Και απο την αλλη, δεν μπορει λεω εγω ο απ εξω, δεν μπορει καποιοι lgtb κομμουνιστες κατα τα αλλα ισως γινανε λιγο πιο ελευθεροι με το νομοσχεδιο και λιγο λιγοτερο κομμουνιστες με την σταση μας.
Φίλε Οργ. Σε διάβασα 2-3 φορές μέχρι που κατάλαβα τη χρησιμότητα του γραπτού σου. Πάντα κανείς μπορεί να μαθαίνει από τις διαφωνίες. Τελικά που δεν ήθελα, μίλησα πολύ περισσότερο για το θέμα, ακριβώς γιατί προσπάθησα νομίζω να "ξεσκεπάσω" τους πολύ βαριούς συνδέσμους που κρύβονται μεταξύ των διαφόρων καταναγκασμών. Οι εποχές πάντα θα θέτουν ερωτήματα που δεν μπορούν να απαντηθούν ικανοποιητικά, αλλά πάντα η ζωή προχωρά με το κυρίαρχο της συγκυρίας. Και όσοι χάνουν αυτό το δάσος, κοιτούν μόνο τον ωραίο τον εαυτό τους.
Η ζωή κόβει πολύ πολύ χοντρά τα κομμάτια της και η αδυναμία να απαντήσουμε στη βαρβαρότητα που εξελίσσεται δεν μπορεί να καλυφθεί ούτε με την επιλεκτική ευαισθησία επί κάποιων πάλαι ποτέ αναξιοπαθούντων μειονοτήτων (ομοφυλοφίλων), ούτε με τη δειγματοληπτική φιλανθρωπία επί λίγων εκ των νυν αναξιοπαθούντων (προσφύγων), ούτε μα την θεραπεία με κοινωνικά ιατρεία κάποιων εκ των πολλών αναξιοπαθούντων πλειονοτήτων.
Ο ανθρωπισμός είναι αδύνατος, ανέφικτος και βάρβαρα υποκριτικός, αν επιχειρείται με φιλελευθερισμό, αν δεν προτάσσει με σθένος τον Σοσιαλισμό.
Η ζωή κόβει πολύ χοντρά, ύπουλα και άγαρμπατα κομάτια της και πονάει. Το πέρασμα της βάρβαρης τροπολογίας περί καταστολής που ανέδειξε ο λεφτ μαζί με την ευγενική αναγνώριση του συμφώνου συμβίωσης, αποδεικνύει την πλήρη υποκρισία και εκλεπτυσμένη σαλαμοποίηση. Τυχαίο; Δε νομίζω
Δημοσίευση σχολίου