Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Μαρία...

Σφαζότανε η Αριστερά πριν λίγα χρόνια για τα μάτια τής ωραίας Μαρίας και του «συνωστισμού» της. Σφαζότανε! Και με τις από χρόνια διπλωμένες στα σεντούκια σημαίες της ακολουθούσε, ίδια στραβή και κουφή, την ‘‘πρωτοπορία’’ τών Λιάκων και των Πολίτηδων, των Βερέμηδων και των  Πεσματζόγλουδων, παρέα και με κάτι Χριστίνες και κάτι Σίες που τους βαστάγανε το φανάρι... (Ευτυχώς που έσωσαν την τιμή της ένας Γιώργος Μαργαρίτης και κάνα δυο άλλοι που δεν τους θυμόμαστε και ζητούμε συγγνώμη γι’ αυτό, όταν βγήκαν και είπαν ότι η Αριστερά δεν έχει ακόμα καταφέρει να αποκτήσει τη δική της σύγχρονη αφήγηση για το έθνος στα χρόνια τού παγκόσμια κυρίαρχου καπιταλισμού...)

Σφαζότανε! Για ποια σφαζότανε; Γι’ αυτή που χθες το βράδυ, στην εκπομπή τού Πρετεντέρη, υπερασπιζόμενη στην ουσία το μη δικαίωμα στην απεργία τών καθηγητών και το δικαίωμα της κυβέρνησης στην επιστράτευσή τους και αντιδρώντας στην παρατήρηση του Γενικού Γραμματέα τής ΟΛΜΕ  πως αν ήταν η ίδια υπό απόλυση δεν θα έλεγε όσα έλεγε, απάντησε απόλυτα κυνικά, απόλυτα ανενδοίαστα και απόλυτα ξετσίπωτα:  

«Τι θέλετε; Να κλάψουμε;».

Γι’ αυτήν σφαζόντουσαν οι σύντροφοι-ουραγοί. Για μιάν τέτοια Μαρία...