ΕΔΩ ΚΑΙ ΚΑΜΠΟΣΟ ΚΑΙΡΟ, μάς έχει γίνει γνωστό με κατεπείγον έγγραφο της υπηρεσίας πληροφοριών μας (Υ.ΤΣΕ.Κ.Α.) το εξής συνταρακτικό γεγονός:
Ο Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλοφ (4 Οκτωβρίου 1917 - 29 Σεπτεμβρίου 1981), βετεράνος της μάχης του Στάλινγκραντ και του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, παρασημοφορημένος με τα παράσημα του Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης, το Παράσημο Λένιν, το Παράσημο της Οκτωβριανής Επανάστασης, δυο παράσημα του Ερυθρού Αστέρα και δεκάδες άλλα, ο υπαξιωματικός του 42ου Συντάγματος των Τυφεκιοφόρων της Φρουράς της 13ης Μεραρχίας Τυφεκιοφόρων της Φρουράς, που, επικεφαλής τεσσάρων ανδρών αρχικά, υπερασπίστηκε επιτυχώς, από τις 27 Σεπτεμβρίου του 1942 (σαν σήμερα δηλαδή και ένα χρόνο μετά την ίδρυση του ΕΑΜ) και για τρεις ημέρες, το στρατηγικής σημασίας τετραώροφο κτίριο στο κέντρο του Στάλινγκραντ επί της οδού Πένζα, αριθμός 61, αυτό που έμεινε στην Ιστορία ως «Το σπίτι του Πάβλοφ» και, μετά, αφού η ομάδα του ενισχύθηκε με 20 ακόμα άνδρες, το μετέτρεψε σε άπαρτο κάστρο, παρ’ όλες τις λυσσαλέες και αλλεπάλληλες γερμανικές επιθέσεις, για άλλες επιπλέον 58 ημέρες μέχρι να απεγκλωβιστεί μαζί με τους επιζήσαντες συμπολεμιστές του στα τέλη Νοεμβρίου μετά την οριστική περικύκλωση της 6ης γερμανικής Στρατιάς, αυτός, ο επιλοχίας Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλοφ λοιπόν, κυκλοφορεί στο διαδίκτυο!
Την αποκάλυψη την έκανε ο ίδιος στις αρχές αυτού του χρόνου με ηλεκτρονικό δημοσίευμά του, όπου, εκτός των άλλων, αποκαλύπτει και το ψευδώνυμο με το οποίο υπογράφει τις παρεμβάσεις του όταν παίρνει τον λόγο: Παπούλης. Μας έκανε εντύπωση γιατί χρησιμοποιεί ένα τέτοιο «γεροντίστικο» κάπως ψευδώνυμο, επειδή εμείς αυτό που βλέπουμε στη φωτογραφία του —φανταζόμαστε κι εσείς— είναι ένας άνδρας στην ακμή της νιότης του, με όλη τη αποφασιστικότητα του πολεμιστή αντιφασίστα και όλη την καθαρότητα και ηρεμία που η ήσυχη συνείδηση δίνει στον άνθρωπο. Εν πάση περιπτώσει, αυτή είναι η επιθυμία του και λόγος δεν μας πέφτει· ούτε είναι αυτό το θέμα μας.
Όπως εύκολα μπορούν να αντιληφθούν οι ευρισκόμενοι στην ίδια παράταξη με εμάς αναγνώστες, το γεγονός μάς συγκίνησε πολύ. Αλλά, ταυτόχρονα, όπως μόνο εμείς μπορούμε να ξέρουμε, μας ζεμάτισε και λίγο!
ΩΣΤΕ Ο ΠΑΠΟΥΛΗΣ, με τον οποίο ανταλλάξαμε βαριά λόγια πριν από κάμποσους μήνες που φτάνουν πίσω στην προηγούμενη χρονιά, είναι τελικά ο Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλοφ, ο επιλοχίας
του 42ου Συντάγματος των Τυφεκιοφόρων της Φρουράς της 13ης Μεραρχίας Τυφεκιοφόρων της Φρουράς, Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης με πλάκα τα παράσημα στο στήθος, μεταξύ των οποίων και το Παράσημο Λένιν; Άδικε κόσμε και πουτάνα ζωή!
«Άδικε κόσμε και πουτάνα ζωή»; Μήπως δεν είναι και τόσο άδικος ο κόσμος, μήπως η ζωή δεν είναι ακριβώς ‘πουτάνα’; Μήπως, αν όχι τα πάντα, κάποια έστω, «εν σοφία εποιήθησαν», που μας μαθαίνουν στη συγκεκριμένη περίπτωση και κάτι; Ότι δηλαδή, όσο δίκιο κι αν πιστεύουμε ότι έχουμε, πρέπει σε ορισμένες περιπτώσεις να βαστάμε πιο κοντή τη γλώσσα, γιατί καμιά φορά, ίσως και συχνότερα απ’ όσο υπολογίζουμε, πίσω από έναν Παπούλη μπορεί να βρίσκεται ένας Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλοφ που για δικούς του λόγους —δικαιολογημένους ή όχι ποιος να το κρίνει;— έχει διαλέξει να μη δείχνει ποιος ακριβώς είναι στην πραγματικότητα; Για να τα λέμε όλα, νομίζουμε πως ναι!
ΗΤΑΝ ΓΡΑΦΤΟ ΟΜΩΣ τούτη η ιστορία να μη μας αφήσει πικρή γεύση στο τέλος. Το ακριβώς αντίθετο. Φρόντισε ο ίδιος ο Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλοφ γι’ αυτό. Εδώ, πρέπει να γυρίσουμε λίγο πίσω.
Για λόγους που εκείνος ξέρει, όπως απεδείχθη χάρη στις άοκνες προσπάθειες της Υ.ΤΣΕ.Κ Α., ο Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλωφ (Παπούλης), αφού είχε υπερασπιστεί επιτυχώς, δια πυρός, σιδήρου και αίματος, το «Σπίτι του Πάβλοφ», επέλεξε μετά από χρόνια να κατοικήσει σε ένα άλλο «σπίτι». Στην πραγματικότητα Καλύβα και μάλιστα ορεινή, αφού ήταν χτισμένη ψηλά στο βουνό. Ήταν ένα «σπίτι» που, σύμφωνα με περιγραφές του ιντερνετικού Τύπου, συγκέντρωνε ένα άκρως ετερόκλητο ακροατήριο:
«Φρικιά της τεχνολογίας, πολλοί ανήσυχοι δημοσιογράφοι, λίγοι συγγραφείς, φοιτητές, πανεπιστημιακοί, συνταξιούχοι (γνωρίζω τουλάχιστον τρεις!), πολυάσχολοι ιδεολόγοι νεοφιλελεύθεροι που προσπαθούν να πάρουν ανάσες από τον καπιταλισμό στην πράξη, χασομέρηδες μάγειρες και μαγειροπούλες, θρησκευόμενοι πάσης κλίμακος και βαρέματος, ερασιτέχνες φωτογράφοι, κινηματογραφόφιλοι, άνεργοι, μοναχικοί, τρελαμένοι από την πολυκοσμία, γραφικοί ελληναράδες και τα αντίθετά τους, λαικοί τύποι, ευαίσθητες ψυχές, συμβατικοί αλλά και μερικοί άκρως οξυδερκείς αναλυτές, εστέτ (μερικοί εντελώς μη μου άπτου) διανοούμενοι, φιλοσοφούντες και αμπελοφιλοσοφούντες, πολυάριθμοι επίμονοι ενδοσκόποι της ερωτικής τους κλίσης, ειδικευμένοι σχολιαστές της μπλογκόσφαιρας (ναι, έχουμε τους δικούς μας Ζάχους Χατζηφωτίου!)- και μερικοί παραμυθάδες».
(Εμείς θα συμπληρώναμε —ο καθένας με τον καημό του!— αριστεροί και δεξιοί, με μερικούς απολογητές των Ταγμάτων Ασφαλείας ανάμεσα στους δεύτερους!).
Αυτή την Καλύβα την είχαμε ανακαλύψει τυχαία πέρυσι, όταν και συγκρουστήκαμε με τον Καλυβάρχη της και —φευ!...— με τον ίδιο τον Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλοφ (και έναν φίλο του). Στο διάστημα που πέρασε, είχαμε την ευκαιρία να την περιεργαστούμε κάπως καλύτερα και, για να τα λέμε όλα, να φρίξουμε κάμποσες φορές. Όταν λοιπόν μας ήρθαν τα χαμπέρια από την Υπηρεσία Πληροφοριών, εκτός από τη λύπη που αισθανθήκαμε επειδή είχαμε συγκρουστεί με τον Πάβλοφ, όσο να ’ναι απορήσαμε: «Τι στο καλό γύρευε τόσα χρόνια μέσα εκεί ο σύντροφος;». Όπως είπαμε όμως και πριν, «εκείνος ξέρει». Και εν πάση περιπτώσει, επειδή δεν μιλάμε πια για τον Παπούλη, αλλά για τον Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλοφ με πλάκα τα παράσημα, σκασμός και σεβασμός!
Σε τελική ανάλυση δεν έχει πια καμιά σημασία η απορία μας. Και το τέλος τής ιστορίας καθιστά τον περσινό καυγά μαζί του άνευ οιασδήποτε σημασίας —αν είχε ποτέ κάποια.
Ο Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλοφ (4 Οκτωβρίου 1917 - 29 Σεπτεμβρίου 1981), βετεράνος της μάχης του Στάλινγκραντ και του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, παρασημοφορημένος με τα παράσημα του Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης, το Παράσημο Λένιν, το Παράσημο της Οκτωβριανής Επανάστασης, δυο παράσημα του Ερυθρού Αστέρα και δεκάδες άλλα, ο υπαξιωματικός του 42ου Συντάγματος των Τυφεκιοφόρων της Φρουράς της 13ης Μεραρχίας Τυφεκιοφόρων της Φρουράς, που, επικεφαλής τεσσάρων ανδρών αρχικά, υπερασπίστηκε επιτυχώς, από τις 27 Σεπτεμβρίου του 1942 (σαν σήμερα δηλαδή και ένα χρόνο μετά την ίδρυση του ΕΑΜ) και για τρεις ημέρες, το στρατηγικής σημασίας τετραώροφο κτίριο στο κέντρο του Στάλινγκραντ επί της οδού Πένζα, αριθμός 61, αυτό που έμεινε στην Ιστορία ως «Το σπίτι του Πάβλοφ» και, μετά, αφού η ομάδα του ενισχύθηκε με 20 ακόμα άνδρες, το μετέτρεψε σε άπαρτο κάστρο, παρ’ όλες τις λυσσαλέες και αλλεπάλληλες γερμανικές επιθέσεις, για άλλες επιπλέον 58 ημέρες μέχρι να απεγκλωβιστεί μαζί με τους επιζήσαντες συμπολεμιστές του στα τέλη Νοεμβρίου μετά την οριστική περικύκλωση της 6ης γερμανικής Στρατιάς, αυτός, ο επιλοχίας Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλοφ λοιπόν, κυκλοφορεί στο διαδίκτυο!
Την αποκάλυψη την έκανε ο ίδιος στις αρχές αυτού του χρόνου με ηλεκτρονικό δημοσίευμά του, όπου, εκτός των άλλων, αποκαλύπτει και το ψευδώνυμο με το οποίο υπογράφει τις παρεμβάσεις του όταν παίρνει τον λόγο: Παπούλης. Μας έκανε εντύπωση γιατί χρησιμοποιεί ένα τέτοιο «γεροντίστικο» κάπως ψευδώνυμο, επειδή εμείς αυτό που βλέπουμε στη φωτογραφία του —φανταζόμαστε κι εσείς— είναι ένας άνδρας στην ακμή της νιότης του, με όλη τη αποφασιστικότητα του πολεμιστή αντιφασίστα και όλη την καθαρότητα και ηρεμία που η ήσυχη συνείδηση δίνει στον άνθρωπο. Εν πάση περιπτώσει, αυτή είναι η επιθυμία του και λόγος δεν μας πέφτει· ούτε είναι αυτό το θέμα μας.
Όπως εύκολα μπορούν να αντιληφθούν οι ευρισκόμενοι στην ίδια παράταξη με εμάς αναγνώστες, το γεγονός μάς συγκίνησε πολύ. Αλλά, ταυτόχρονα, όπως μόνο εμείς μπορούμε να ξέρουμε, μας ζεμάτισε και λίγο!
ΩΣΤΕ Ο ΠΑΠΟΥΛΗΣ, με τον οποίο ανταλλάξαμε βαριά λόγια πριν από κάμποσους μήνες που φτάνουν πίσω στην προηγούμενη χρονιά, είναι τελικά ο Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλοφ, ο επιλοχίας
του 42ου Συντάγματος των Τυφεκιοφόρων της Φρουράς της 13ης Μεραρχίας Τυφεκιοφόρων της Φρουράς, Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης με πλάκα τα παράσημα στο στήθος, μεταξύ των οποίων και το Παράσημο Λένιν; Άδικε κόσμε και πουτάνα ζωή!
«Άδικε κόσμε και πουτάνα ζωή»; Μήπως δεν είναι και τόσο άδικος ο κόσμος, μήπως η ζωή δεν είναι ακριβώς ‘πουτάνα’; Μήπως, αν όχι τα πάντα, κάποια έστω, «εν σοφία εποιήθησαν», που μας μαθαίνουν στη συγκεκριμένη περίπτωση και κάτι; Ότι δηλαδή, όσο δίκιο κι αν πιστεύουμε ότι έχουμε, πρέπει σε ορισμένες περιπτώσεις να βαστάμε πιο κοντή τη γλώσσα, γιατί καμιά φορά, ίσως και συχνότερα απ’ όσο υπολογίζουμε, πίσω από έναν Παπούλη μπορεί να βρίσκεται ένας Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλοφ που για δικούς του λόγους —δικαιολογημένους ή όχι ποιος να το κρίνει;— έχει διαλέξει να μη δείχνει ποιος ακριβώς είναι στην πραγματικότητα; Για να τα λέμε όλα, νομίζουμε πως ναι!
ΗΤΑΝ ΓΡΑΦΤΟ ΟΜΩΣ τούτη η ιστορία να μη μας αφήσει πικρή γεύση στο τέλος. Το ακριβώς αντίθετο. Φρόντισε ο ίδιος ο Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλοφ γι’ αυτό. Εδώ, πρέπει να γυρίσουμε λίγο πίσω.
Για λόγους που εκείνος ξέρει, όπως απεδείχθη χάρη στις άοκνες προσπάθειες της Υ.ΤΣΕ.Κ Α., ο Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλωφ (Παπούλης), αφού είχε υπερασπιστεί επιτυχώς, δια πυρός, σιδήρου και αίματος, το «Σπίτι του Πάβλοφ», επέλεξε μετά από χρόνια να κατοικήσει σε ένα άλλο «σπίτι». Στην πραγματικότητα Καλύβα και μάλιστα ορεινή, αφού ήταν χτισμένη ψηλά στο βουνό. Ήταν ένα «σπίτι» που, σύμφωνα με περιγραφές του ιντερνετικού Τύπου, συγκέντρωνε ένα άκρως ετερόκλητο ακροατήριο:
«Φρικιά της τεχνολογίας, πολλοί ανήσυχοι δημοσιογράφοι, λίγοι συγγραφείς, φοιτητές, πανεπιστημιακοί, συνταξιούχοι (γνωρίζω τουλάχιστον τρεις!), πολυάσχολοι ιδεολόγοι νεοφιλελεύθεροι που προσπαθούν να πάρουν ανάσες από τον καπιταλισμό στην πράξη, χασομέρηδες μάγειρες και μαγειροπούλες, θρησκευόμενοι πάσης κλίμακος και βαρέματος, ερασιτέχνες φωτογράφοι, κινηματογραφόφιλοι, άνεργοι, μοναχικοί, τρελαμένοι από την πολυκοσμία, γραφικοί ελληναράδες και τα αντίθετά τους, λαικοί τύποι, ευαίσθητες ψυχές, συμβατικοί αλλά και μερικοί άκρως οξυδερκείς αναλυτές, εστέτ (μερικοί εντελώς μη μου άπτου) διανοούμενοι, φιλοσοφούντες και αμπελοφιλοσοφούντες, πολυάριθμοι επίμονοι ενδοσκόποι της ερωτικής τους κλίσης, ειδικευμένοι σχολιαστές της μπλογκόσφαιρας (ναι, έχουμε τους δικούς μας Ζάχους Χατζηφωτίου!)- και μερικοί παραμυθάδες».
(Εμείς θα συμπληρώναμε —ο καθένας με τον καημό του!— αριστεροί και δεξιοί, με μερικούς απολογητές των Ταγμάτων Ασφαλείας ανάμεσα στους δεύτερους!).
Αυτή την Καλύβα την είχαμε ανακαλύψει τυχαία πέρυσι, όταν και συγκρουστήκαμε με τον Καλυβάρχη της και —φευ!...— με τον ίδιο τον Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλοφ (και έναν φίλο του). Στο διάστημα που πέρασε, είχαμε την ευκαιρία να την περιεργαστούμε κάπως καλύτερα και, για να τα λέμε όλα, να φρίξουμε κάμποσες φορές. Όταν λοιπόν μας ήρθαν τα χαμπέρια από την Υπηρεσία Πληροφοριών, εκτός από τη λύπη που αισθανθήκαμε επειδή είχαμε συγκρουστεί με τον Πάβλοφ, όσο να ’ναι απορήσαμε: «Τι στο καλό γύρευε τόσα χρόνια μέσα εκεί ο σύντροφος;». Όπως είπαμε όμως και πριν, «εκείνος ξέρει». Και εν πάση περιπτώσει, επειδή δεν μιλάμε πια για τον Παπούλη, αλλά για τον Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλοφ με πλάκα τα παράσημα, σκασμός και σεβασμός!
Σε τελική ανάλυση δεν έχει πια καμιά σημασία η απορία μας. Και το τέλος τής ιστορίας καθιστά τον περσινό καυγά μαζί του άνευ οιασδήποτε σημασίας —αν είχε ποτέ κάποια.
Με ένα γενναίο γράμμα, όπως οι πράξεις του, όσο και ήρεμο και αξιοπρεπές, όπως η μορφή του, ο επιλοχίας του 42ου Συντάγματος των Τυφεκιοφόρων της Φρουράς της 13ης Μεραρχίας Τυφεκιοφόρων της Φρουράς, ο σύντροφος Γιάκοβ, αν μας επιτρέπει να τον αποκαλούμε με το μικρό του όνομα, απεχώρησε από την Καλύβα. Φέρων όλον τον οπλισμό του και όλα τα παράσημά του και όλες τις σημαίες και τα εμβλήματα του Συντάγματός του. Την έξοδο τού εν τη πράξει και για μια ακόμη φορά ηγέτη, φυσικά, ακολούθησαν και η συντριπτική πλειοψηφία των συντρόφων που, για τους δικούς τους λόγους ο καθένας, κατοικούσαν μαζί του στην Καλύβα. Και μαζί, μια ολόκληρη στρατιά. Η Στρατιά των Νεκρών Μαχητών του Κόκκινου Στρατού, όπως ξεκάθαρα μπορούμε εμείς τουλάχιστον να τους δούμε, ίσως ως μικροί και ως τρελοί…
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΒΔΟΜΑΔΑ λέγαμε: Και τώρα, τι θα κάνει ο σύντροφος Γιάκοβ; Θα μείνει άστεγος; Να θελήσει να γυρίσει στο παλιό του σπίτι, αυτό που έμεινε στην Ιστορία ως «Το σπίτι του Πάβλοφ», αποκλείεται. Αυτό είναι μουσείο πια. Κι ο πόλεμος συνεχίζεται. Σιγά μην προτιμήσει ν’ ακούει πανηγυρικούς στο όνομά του και να χάσει το πανηγύρι. Άρα, τι γίνεται; Και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;
Είχαμε αποφασίσει με αυτό το post να του προτείνουμε να τον φιλοξενήσουμε εμείς στη δική μας στέγη. Μικρότερη και πιο φτωχική απ’ την Καλύβα, αλλά πολύ πιο φωτεινή. Φτιαγμένη από «κακά παιδιά», σύμφωνοι, αλλά παιδιά με καλή και καθαρή καρδιά. Κάπως, λίγο, σαν τη δική του, αν κρίνουμε από το βλέμμα της φωτογραφίας…
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΠΙΑ! Ο επιλοχίας του 42ου Συντάγματος των Τυφεκιοφόρων της Φρουράς της 13ης Μεραρχίας Τυφεκιοφόρων της Φρουράς, ο σύντροφος Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλοφ, Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης, παρασημοφορημένος με το Παράσημο Λένιν, το Παράσημο της Οκτωβριανής Επανάστασης, δυο παράσημα του Ερυθρού Αστέρα και δεκάδες άλλα, έφτιαξε ένα δικό του, καινούργιο σπίτι!
Δεν είναι Καλύβα. Είναι, είμαστε σίγουροι, Κάστρο. Και δεν είναι ψηλά στο βουνό. Είναι, θα είναι χωρίς αμφιβολία, στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Γιατί ο σύντροφος Γιάκοβ το ξέρει. Και πια, το ξέρουμε κι εμείς ότι το ξέρει! Ο πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ!
ΚΑΛΟΡΙΖΙΚΟ ΛΟΙΠΟΝ! Αυτό του ευχόμαστε από εδώ. Κι αυτό θα πάμε να του πούμε από κοντά, αμέσως μετά, στην πρώτη μας επίσκεψη.
Για τη φωτογραφία διίστανται οι απόψεις. Οι τέσσερις ισχυρίζονται ότι προέρχεται από το volgveteran.ru. Κι ένας μας επιμένει να ορκίζεται ότι είναι από τα χέρια του ίδιου του Яков Федотович Павлов.
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΒΔΟΜΑΔΑ λέγαμε: Και τώρα, τι θα κάνει ο σύντροφος Γιάκοβ; Θα μείνει άστεγος; Να θελήσει να γυρίσει στο παλιό του σπίτι, αυτό που έμεινε στην Ιστορία ως «Το σπίτι του Πάβλοφ», αποκλείεται. Αυτό είναι μουσείο πια. Κι ο πόλεμος συνεχίζεται. Σιγά μην προτιμήσει ν’ ακούει πανηγυρικούς στο όνομά του και να χάσει το πανηγύρι. Άρα, τι γίνεται; Και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;
Είχαμε αποφασίσει με αυτό το post να του προτείνουμε να τον φιλοξενήσουμε εμείς στη δική μας στέγη. Μικρότερη και πιο φτωχική απ’ την Καλύβα, αλλά πολύ πιο φωτεινή. Φτιαγμένη από «κακά παιδιά», σύμφωνοι, αλλά παιδιά με καλή και καθαρή καρδιά. Κάπως, λίγο, σαν τη δική του, αν κρίνουμε από το βλέμμα της φωτογραφίας…
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΠΙΑ! Ο επιλοχίας του 42ου Συντάγματος των Τυφεκιοφόρων της Φρουράς της 13ης Μεραρχίας Τυφεκιοφόρων της Φρουράς, ο σύντροφος Γιάκοβ Φεντότοβιτς Πάβλοφ, Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης, παρασημοφορημένος με το Παράσημο Λένιν, το Παράσημο της Οκτωβριανής Επανάστασης, δυο παράσημα του Ερυθρού Αστέρα και δεκάδες άλλα, έφτιαξε ένα δικό του, καινούργιο σπίτι!
Δεν είναι Καλύβα. Είναι, είμαστε σίγουροι, Κάστρο. Και δεν είναι ψηλά στο βουνό. Είναι, θα είναι χωρίς αμφιβολία, στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Γιατί ο σύντροφος Γιάκοβ το ξέρει. Και πια, το ξέρουμε κι εμείς ότι το ξέρει! Ο πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ!
ΚΑΛΟΡΙΖΙΚΟ ΛΟΙΠΟΝ! Αυτό του ευχόμαστε από εδώ. Κι αυτό θα πάμε να του πούμε από κοντά, αμέσως μετά, στην πρώτη μας επίσκεψη.
Για τη φωτογραφία διίστανται οι απόψεις. Οι τέσσερις ισχυρίζονται ότι προέρχεται από το volgveteran.ru. Κι ένας μας επιμένει να ορκίζεται ότι είναι από τα χέρια του ίδιου του Яков Федотович Павлов.
5 σχόλια:
καλορίζικο το λοιπόν (ένας φίλος του ;) )
Φίλε κάπταιν (έτσι δεν σε λέει ο Товариш;),
Καλορίζικο χίλιες φορές! Εμείς θα ερχόμαστε από 'κει βρέχει-χιονίζει. Να του πεις του Яков να 'ρχόσαστε κι εσείς από 'δω (κι όποιος άλλος από το καινούργιο σπίτι θέλει) να τα λέμε. Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε σε όλα. Αλλά, γαμώτο, να τα λέμε!
Καλό βράδυ και Καλές θάλασσες!
Τα λέμε
Από ότι ξέρω ορέ παλληκάρια το σπίτι του Παβλόφ δεν είναι μουσείο σήμερα στο Στάλινγκραντ αλλά έχει αναστηλωθεί και κατοικείται , μόνο ο ανατολικός τοίχος έχει απομείνει ως μουσειακό έκθεμα...
εκεί βέβαια ελλείψει ούζου , πίνουν νεράκι ( vodka )
Παπούλης
Товариш Яков Федотович Павлов,
Κατ' αρχήν σε καλωσορίζουμε θερμά εδώ και σε φιλούμε σταυρωτά τρις, όπως συνηθίζετε στην πατρίδα σου. Με την ευκαρία να δώσεις τα καλωσορίσματα και στον κάπταιν τα οποία τα ξεχάσαμε χθες, ίσως από τη χαρά μας που τον είδαμε εδώ μετά από μήνες.
Δεν μπορούμε ασφαλώς να αμφισβητήσουμε αυτά που μας λες για το σπίτι σου. Σπίτι σου είναι και ξέρεις καλύτερα, τι να λέμε τώρα;
Vodka; Θέλεις να πεις водка, ε; Μη μας μπερδεύεις πάνω που προσπαθούμε να μάθουμε τα βασικά!
Τα λέμε(*)
(*) Ακόμα να βρούμε πώς το λέτε αυτό· στο τέλος, τη βλέπουμε τη δουλειά, θα καταλήξουμε να ρωτήσουμε στην πρεσβεία σας!)
ΥΓ Γιατί δεν υπογράφεις κανονικά, για να ερχόμαστε σε σένα μ' ένα κλικ, αλλά και για να βλέπουν τη φωτογραφία σου οι οχτροί και να τα κάνουν επάνω τους; Ελπίζουμε να μη μας χαλάσεις το χατήρι!
Δημοσίευση σχολίου