Η κρυφή γοητεία της Αριστεράς

Επηρεασμένοι από κάποιες πρόσφατες και έντονες συζητήσεις, αναλογιστήκαμε για μια ακόμα φορά τη γοητεία της έννοιας ‘Αριστερά’. Και μπορούμε να πούμε ότι οι ελπίδες μας αναπτερώθηκαν.

Δεν αναλογιστήκαμε τη φανερή της γοητεία. Πα να πει, όχι αυτή που νιώθεις να διαθέτει ακόμα, παρά τα στραπάτσα και τις διαψεύσεις και τις καταρρεύσεις, όχι αυτή που τη βλέπεις, σχεδόν την αγγίζεις, όταν είσαι ανάμεσα σε ενθουσιασμένα πλήθη με Κόκκινες Σημαίες, συνθήματα και πανό ή όταν βρίσκεσαι στριμωγμένος σε μια κακοφωτισμένη και γεμάτη καπνούς αίθουσα, να συζητάς μια νέα προσπάθεια, μια ακόμα απόπειρα. Όχι αυτή, όχι.

Αναλογιστήκαμε την κρυφή της γοητεία.

Αυτό δηλαδή που κάνει πολλούς ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν και δεν είχαν ποτέ την παραμικρή σχέση με τις ιδέες της Αριστεράς να λένε: «Εγώ είμαι πιο αριστερός από σένα, δεν έχω εξοχικό».

Ή να λένε: «Τι τα θέλεις νεαρέ, αριστερός είναι ο ηθικός, ο σωστός άνθρωπος, αυτό μ’ έμαθε η ζωή».

Ή, ακόμα, να λένε: «Η μόνη διαφορά μας είναι ότι εγώ το δηλώνω πως δεν είμαι αριστερός, ενώ εσύ παριστάνεις τον αριστερό γιατί δεν έχεις τα κότσια να το ομολογήσεις».

Τι είναι όλα αυτά, από ανθρώπους, επαναλαμβάνουμε, που ούτε πέρασαν, ούτε ακούμπησαν ποτέ, έστω κι από μακριά, την Αριστερά;

Και τι είναι τα παρόμοια που ακούγονται από ανθρώπους που και πέρασαν και ακούμπησαν από αυτήν, αλλά τώρα, για διάφορους λόγους, άλλοτε αντικειμενικούς κι άλλοτε ιδιοτελείς, τα παράτησαν;

Τι είναι εκείνο που τα υπαγορεύει όλα αυτά και τα φέρνει από το βάθος της ψυχής τους στο στόμα των ανθρώπων;

Δεν είναι η γοητεία που ασκεί η ιδέα να είσαι εθελοντικά στρατευμένος στο όραμα ενός καλύτερου κόσμου ριζικά διαφορετικού από τον άθλιο που ζούμε τώρα, παρακινούμενος εσωτερικά από εκείνο το κατά Μπαντιού ανιδιοτελές συμφέρον; Μια γοητεία που εξωτερικεύεται αντεστραμμένη και εκφράζεται ως εχθρότητα και απόρριψη προς όσους έχουν αφεθεί σε αυτήν από εκείνους που κατά βάθος επίσης θα ήθελαν να έχουν κυριευθεί από την ίδια γοητεία;

Αυτό είναι παιδιά, μην έχετε καμιά αμφιβολία. Κι ο Ναζίμ είχε λάθος. Το «πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο» δεν είναι «ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει», ούτε «ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε».

Είναι ένας άνθρωπος που αντιστέκεται και επιμένει να πριονίζει αυτές τις αλυσίδες.

Πώς να μην έχει γοητεία ένα τέτοιο μεγαλείο;


Η εικόνα από το mccullagh.org