Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Η κρυφή γοητεία της Αριστεράς


Επηρεασμένοι από κάποιες πρόσφατες και έντονες συζητήσεις, αναλογιστήκαμε για μια ακόμα φορά τη γοητεία της έννοιας ‘Αριστερά’. Και μπορούμε να πούμε ότι οι ελπίδες μας αναπτερώθηκαν.

Δεν αναλογιστήκαμε τη φανερή της γοητεία. Πα να πει, όχι αυτή που νιώθεις να διαθέτει ακόμα, παρά τα στραπάτσα και τις διαψεύσεις και τις καταρρεύσεις, όχι αυτή που τη βλέπεις, σχεδόν την αγγίζεις, όταν είσαι ανάμεσα σε ενθουσιασμένα πλήθη με Κόκκινες Σημαίες, συνθήματα και πανό ή όταν βρίσκεσαι στριμωγμένος σε μια κακοφωτισμένη και γεμάτη καπνούς αίθουσα, να συζητάς μια νέα προσπάθεια, μια ακόμα απόπειρα. Όχι αυτή, όχι.

Αναλογιστήκαμε την κρυφή της γοητεία.

Αυτό δηλαδή που κάνει πολλούς ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν και δεν είχαν ποτέ την παραμικρή σχέση με τις ιδέες της Αριστεράς να λένε: «Εγώ είμαι πιο αριστερός από σένα, δεν έχω εξοχικό».

Ή να λένε: «Τι τα θέλεις νεαρέ, αριστερός είναι ο ηθικός, ο σωστός άνθρωπος, αυτό μ’ έμαθε η ζωή».

Ή, ακόμα, να λένε: «Η μόνη διαφορά μας είναι ότι εγώ το δηλώνω πως δεν είμαι αριστερός, ενώ εσύ παριστάνεις τον αριστερό γιατί δεν έχεις τα κότσια να το ομολογήσεις».

Τι είναι όλα αυτά, από ανθρώπους, επαναλαμβάνουμε, που ούτε πέρασαν, ούτε ακούμπησαν ποτέ, έστω κι από μακριά, την Αριστερά;

Και τι είναι τα παρόμοια που ακούγονται από ανθρώπους που και πέρασαν και ακούμπησαν από αυτήν, αλλά τώρα, για διάφορους λόγους, άλλοτε αντικειμενικούς κι άλλοτε ιδιοτελείς, τα παράτησαν;

Τι είναι εκείνο που τα υπαγορεύει όλα αυτά και τα φέρνει από το βάθος της ψυχής τους στο στόμα των ανθρώπων;

Δεν είναι η γοητεία που ασκεί η ιδέα να είσαι εθελοντικά στρατευμένος στο όραμα ενός καλύτερου κόσμου ριζικά διαφορετικού από τον άθλιο που ζούμε τώρα, παρακινούμενος εσωτερικά από εκείνο το κατά Μπαντιού ανιδιοτελές συμφέρον; Μια γοητεία που εξωτερικεύεται αντεστραμμένη και εκφράζεται ως εχθρότητα και απόρριψη προς όσους έχουν αφεθεί σε αυτήν από εκείνους που κατά βάθος επίσης θα ήθελαν να έχουν κυριευθεί από την ίδια γοητεία;

Αυτό είναι παιδιά, μην έχετε καμιά αμφιβολία. Κι ο Ναζίμ είχε λάθος. Το «πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο» δεν είναι «ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει», ούτε «ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε».

Είναι ένας άνθρωπος που αντιστέκεται και επιμένει να πριονίζει αυτές τις αλυσίδες.

Πώς να μην έχει γοητεία ένα τέτοιο μεγαλείο;


Η εικόνα από το mccullagh.org

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ενέδρες στήθηκαν
εκεί,
που νιώσαμε ασφαλείς,
εκεί
που όλα γαληνέψανε
―έτσι νομίζαμε―
εκεί...

κι όχι στη Νομική,
στην εξοδο απ’ το νεκροτομείο,
στα κλόμπς που νιώσαμε στις γάμπες μας τις μέρες εκείνες στην Ομόνοια,
και στις ερπίστριες
που κατηφόριζαν το βράδυ εκείνο στη Στουρνάρη,
στους έρημους δρόμους που αλλόφρονες
τρέχαμε,
Μεταξουργείο και Γκάζι,
κι ύστερα, πρωί Σαββάτου,
Μοναστηράκι, Πατησίων.

LeftG700 είπε...

Ανώνυμε φίλε, σε καλωσορίζουμε (κι αν δεν είσαι καινούργιος εδώ, πάλι σε καλωσορίζουμε).

Φαίνεται ότι αυτά που γράφεις τα 'ζησες. Και τα θυμάσαι.

Respect.


Τα λέμε

not_me είπε...

Chapeau!

katerina είπε...

Έτσι σαν αξιωμα πια, λέγεται ότι οι νικήτες ειναι αυτοι που γραφουν την Ιστορία.
Κι όμως. Αν κάτι με μάγευε από παιδί, αν κάτι δεν μπορούσα να καταλάβω, είναι το πως η Αριστερά έγραφε πάντα την Ιστορία, ακόμα κι όταν οι Αριστεροί νικιόνταν.
Ίσως γιατί πάνω από όλα η Αριστερά ήταν ελπιδα που όλοι χρειαζονταν. Και όσοι δνε ήταν ποτέ Αριστεροι.

Κι όταν όλα θα πεθαινουν και θα ξαναγενιώνται, όταν όλα θα αλλάζουν μενοντας σταθερά η Αριστερά ...θα εξακολουθεί να ειναι πάντα εκει.

Όπως και η βαρύτητα υπήρχε πριν τον Νεύτωνα, έτσι και η Αριστερά υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει περα από το όποιο πολιτικό προσωπικό την αντιπροσωπεύει στην Ιστορία, στην Βουλή, στα Κόμματα, στα Συνδικάτα ή στις τηλεοράσεις.

Η Αριστερά θα είναι πάντα ζωντανή εκφράζοντας όχι αριθμούς αλλά ανθρώπους.

Η Αριστερά θα είναι ζωντανή, όσο τουλάχιστον θα υπάρχει σε αυτόν τον πλανήτη το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη.

Η Αριστερά θα είναι ζωντανή όσο θα υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που αδικείται από την όποια εξουσία τον τσαλαπατάει.

Η Αριστερά θα είναι ζωντανή όσο κάποιος θα μπορεί να ελπίζει και να ονειρεύεται μια καλύτερη ζωή μαζί με τους …άλλους.

Ανώνυμος είπε...

άλλωστε, είμαστε στην Αριστερά γιατί έχουμε:

"επιθυμία για απόλυτη ισότητα, μίσος για το χρήμα και την ιδιοκτησία, έχθρα για την διαχειριστική πολιτική, αγάπη για το οικουμενικά αληθές." (RD)

για την αντιγραφή,
λ.κ

nikos__alfa είπε...

Λέφτηδες...
Θα συμφωνούσα περισσότερο αν ο τίτλος ήταν "Η διαχρονική κρυφή γοητεία των ιδεών της Αριστεράς",που γίνεται ολοφάνερη απλώς και μόνο από την ανάγκη που αισθάνονταινα εμφανίζονται ακόμη και οι εκπρόσωποι του εφαρμοσμένου σκληρού νεοφιλελευθερισμού σαν τον ΓΑΠ και τον Στρος Καν ως "αριστεροί",γιατί η ίδια η Αριστερά ως κοινωνικό υποκείμενο με το αποκρουστικό ξεκατίνιασμα και όχι μόνο που κυριαρχεί μεταξύ των εκπροσώπων της, πολύ απέχει από το να γοητεύει και να προσελκύει όλους όσους δικαιωματικά και υποχρεωτικά μέσα από την ταξική τους ταυτότητα θάπρεπε να πυκνώνουν τις γραμμές της στον αγώνα για δικαιοσύνη,ισότητα ,σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,αλληλεγγύη,προστασία της μητέρας γης από τους παρά φύσει σημερινούς ιδιοκτήτες της με ελευθερία και ουσιαστική δημοκρατία !
Πέρα απαυτά τα διευκρινιστικά απολαύσαμε ένα δυνατό , ζωντανό,με παραστατικά παραδείγματα κείμενο που καταφέρνει να δημιουργήσει την απαραίτητη αισιοδοξία για τα περαιτέρω!Και έτσι με θετικό και δημιουργικό τρόπο προσφέρετε πολύ περισσότερα νομίζω ,ορέ Λεφτόπουλα,παρά με έντονες πολεμικές στις οποίες χρησιμοποιούνται κατανάγκη πολλές φορές και όπλα που εκ της φύσης του πολέμου επιστρατεύονται και χρησιμοποιούνται αδιακρίτως ,καθώς δεν υπάρχει πόλεμος χωρίς ωμότητες καιπαραβιάσεις του διεθνούς (χε-χε) δικαίου!Και αν η μάχη είναι απαραίτητη για να κατανικήσεις τον αντίπαλο προηγείται η οικονομία δυνάμεων και η συγκέντρωση ικανής δύναμης πυρός σε στρατηγικούς στόχους και όχι στις διμοιρίες υποστήριξης του εχθρού που δρουν στα μετόπισθεν.Προηγείται η επίθεση στο στρατηγείο του αντιπάλου και στους ηγέτες (να το προηγούμενο ποστ σας,αλλά μην βιαστείτε να πείτε ότι κρούω ανοικτές θύρες)παρά η ενασχόληση με τις μονάδες επιμελητείας και το υγειονομικό.Πολλώ μάλλον που αν τραυματίσεις κάποια νοσοκόμα του αντιπάλου ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του θα οργιάσει για το άδικο παιχνίδι που έκανες, όταν ο ίδιος ξεσκίζει και ρίχνει σε θάνατο από πείνα αμέτρητες εκατόμβες ανθρώπων! Και πες ότι σου ξέφυγαν κάποιες βόμβες λόγω συννεφιάς και χτύπησες κάποιες αποθήκες και κάποιους συνοδοιπόρους του εχθρού, στην εξέλιξη της μάχης δεν αφήνεσαι να ξεφύγεις από τους στρατηγικούς σου στόχους ,όταν μάλιστα εμφανίζονται ξαπλωμένοι μπροστά σου με εκτεθειμένα τα μαλακά τους υπογάστρια ,δια χειρός του στρατηγού του ανορθόδοξου πολέμου Παπούλη που τους εκθέτει δια επισήμανσης καταδεικτών λέιζερ, είτε τον Στρώσε-Κάνε η την ανεκδιήγητη Μέρκελ και πολύ περισσότερο τον μέγα αντιστασιακό Γιωργάκη που θυμήθηκε να εναντιωθεί στην Αγγέλα, όταν για τους δικούς της λόγους έβαλε στα κόστη της κρίσης τους απανταχού τραπεζίτες-αγιογδύτες,ταυτιζόμενος με τον Τρισέ και τους Ρότσιλντ και Ροκφέλερ είς βάρος του Χρεώστη Ελληνικού λαού,τότε αντί να κραυγάσεις : "οι μάσκες έπεσαν ,νάτοι βρε ,τι τους κοιτάτε ,βαράτε τους", θυμάσαι τις υποθέσεις των παράπλευρων απωλειών και γυρνάς στα περσυνά ξυνά σταφύλια μιας ξεχασμένης διαμάχης ,χάνοντας δια παντός(;) το στόχο που βρίσκεται εγκλωβισμένος στην κοιλάδα των ψεμμάτων και των αντιφάσεων του!Έτσι χάνονται οι ευκαιρίες και τα ταχτικά πλεονεκτήματα παλικάρια μου, η όχι;
Λοιπόν αυτά τα ολίγα είπα και ελάλησα και αμαρτίαν ουκ έχω.
Τώρα αν μετά απο αυτά μετανοιώσατε που με (ξανά)καλέσατε,να μου το πείτε να ξέρω!
θεώρησα υποχρέωση μου να προσέλθω χωρίς φόβο και με κάποιο μικρό πάθος για ένα μικρό ξεκαθάρισμα και (ελπίζω)προς γνώσιν και συμμόρφωσιν(χεχέ)!
Μέ εκτίμηση!

LeftG700 είπε...

Φίλε george,


‘Chapeau!’. Μάλιστα. Δείχνει, πιο …αριστοκρατικό (τρομάρα μας!) και σίγουρα λιγότερο πολυφορεμένο. Μας το θύμισες και λέμε να το κρατήσουμε.

Δεν καταλάβαμε πού πηγαίνει βέβαια. Στο ποστ ή στο σχόλιο του ανώνυμου φίλου παραπάνω; Όχι πως έχει και καμιά σημασία. Όπου και να πηγαίνει …καλό είναι! ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλη katerina,


Μας έρχεσαι αραιά, αλλά, όταν εμφανίζεσαι, είσαι πάντα πληθωρική και to the point! ;-) Δεν έχουμε να προσθέσουμε κάτι παραπάνω στο σχόλιό σου, πέρα από την ομόφωνη συμφωνία μας!


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλη λ.κ.,


Ναι, αλλά one thing at a time και όχι το κάρο μπροστά από το άλογο, ε; ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε nikos__alfa,


Πολλά ωραία, χρήσιμα και ενδιαφέροντα στο σχόλιό σου. Αλλά και μεγάλη κουβέντα. Άνετα βγαίνουν δυο-τρία ποστ! Θα προσπαθήσουμε να συμπυκνώσουμε σε ένα. Λίγο υπομονή όμως, ε; (Έτσι, θα σε …αναγκάσουμε να έρχεσαι εδώ πιο συχνά! Κι ας νομίζεις εσύ ότι τάχα μετανιώσαμε που σε (ξανα)καλέσαμε!... ;-) ).

Τα λέμε


ΥΓ Όχι Παπούλη φίλε nikos__alfa. Εδώ και δυο χρόνια, δρα πλέον σε συνθήκες νομιμότητας. Οπότε, товариш Яков Федотович Павлов, κανονικά και με τη βούλα. Για πιο σύντομα, товариш Яков (ταβάρις Γιάκοβ). ;-)

not_me είπε...

στο ποστ πηγαινει!
;)

Ανώνυμος είπε...

όχι και δύο χρόνια ορέ Λέφτηδες , από τη γιάφκα βγήκα προ 2 μηνών περίπου. :)

Γιάκοβ

LeftG700 είπε...

Φίλε george,


Ok, ευχαριστούμε. :-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Товариш Яков,


Εντάξει, ...στρίβουμε! ;-) Λοιπόν, ξαναγράφουμε:

Εδώ και δυο χρόνια δρα σε συνθήκες ημιπαρανομίας[1]. Κι εδώ και δυο μήνες σε συνθήκες νομιμότητας!

Ok; (Τώρα, πρέπει να στρίψεις κι εσύ λίγο! ;-) ).


Увидимся


[1] Από τότε δηλαδή που αποκάλυψε το πραγματικό του όνομα, άσχετα αν πολλοί ανέγνωσαν αλλά λίγοι έγνωσαν!...

Ανώνυμος είπε...

.....ενώ κάποιοι άλλοι κατέγνων :)

( ...στρίψτε , όχι εσείς Λέφτηδες )

Γιάκοβ

nikos__alfa είπε...

Πάντως εγώ ανέγνωσα,έγνωσα και δεν ...κατέγνωσα!
Ιδωμεν!