Τσαρλατανισμός: Το τελευταίο(;) στάδιο ενός γελοίου ανθρωπάκου…

ΗΤΑΝ ΤΟ 2002, εννιά χρόνια ύστερα από το «Μετά» με το οποίο εγκαινίασε, κάπως δειλά, την έναρξη του «Μεγάλου Ελιγμού» και τη μετεγγραφή του από τις δυνάμεις της «αριστερής οπισθοδρόμησης» σ’ αυτές της «στοχαστικής προσαρμογής» στους «νέους» ανέμους του φιλελεύθερου (αχαλίνωτου) καπιταλισμού, που το enfant terrible της ελληνικής Αριστεράς αποφάσισε να ρίξει και το τελευταίο φύλλο συκής το οποίο έκρυβε(;) τη θλιβερή του γύμνια. Τότε, με το «Τάγκο του Τσε», προβάλλοντας επάνω στον Μεγάλο Επαναστάτη τον δικό του εξευτελισμό, τον έβαζε να κηρύσσει την πίστη του στην ΤΙΝΑ της Maggie the Great!

Από τότε, τα γεγονότα εκτυλίχθηκαν γρήγορα. Βουλευτής Επικρατείας με τη «Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη» του ΓΑΠ το 2004, κι ύστερα, με σταυρό πια, ξανά βουλευτής το 2007 και ξανά πέρυσι, αναβαπτισμένος στην Κολυμβήθρα του Σιλωάμ, την ψήφο του δημοκρατικού συρφετού. Στο μεταξύ και εκ παραλλήλου, ο τσαρλατάνος, αυτός ο Μητσοτάκης της Αριστεράς —από μια άποψη, γιατί κατά τα άλλα ο Μητσοτάκης δεν είναι καθόλου τσαρλατάνος—, συνέχιζε να γράφει τα βιβλία του. Το 2004 ενέσκηψε με το «Βαμπίρ και κανίβαλοι», όπου μας έκλεινε το μάτι συμμαχώντας με τη νέα γενιά εναντίον των βαμπίρ της προηγούμενης (της δικής του!), και προτρέποντάς μας να μη γίνουμε κανίβαλοι· απλώς να δούμε «ρεαλιστικά» τα πράγματα της Νέας Τάξης πραγμάτων. (Φυσικά, πήρε τ’ αρχίδια μας, εκτός από κάτι χάνους[1] σαν τα «ξαδέρφια» μας της Πασοκοδεξιοφιλελευθεροαριστεροδημοκρατικής πτέρυγας των G700 που έχουν κάνει μπαντιέρα τους τη «διαγενεακή δικαιοσύνη»). Μετά, το 2005, του ήρθε να μιλήσει για τους μεγάλους ηγέτες και είχαμε το «Ζητούνται αλχημιστές».

Ύστερα, το ’ριξε στο πόκερ (όχι στην πόκα, ο Μίμης είναι της «παγκοσμιοποίησης» ;-) ) κι έβγαλε το «Θηλυκό πόκερ» την επόμενη χρονιά. Εκεί, προσπαθούσε να μας εξηγήσει τα χρηματοοικονομικά του καπιταλισμού και να μας πείσει ότι «αντί να τα κοιτάμε έκπληκτοι πρέπει να τα μελετήσουμε, να αμυνθούμε στις υπερβολές τους, να εκμεταλλευθούμε τις ευκαιρίες τους».[2] Κι αυτό, γιατί «ακριβώς επειδή δεν είναι καιρός για μεγάλες αφηγήσεις —οι οποίες καθώς ισχυρίζεται ο Ανδρουλάκης ‘‘μυρίζουν θεολογία’’— ‘‘δεν μένουμε με σταυρωμένα χέρια, αλλά στρεφόμαστε σε μερικές αλλαγές που γνωρίζουμε με ασφάλεια ότι θα κάνουν καλύτερη τη ζωή των ανθρώπων’’».[2]

Πέρασαν δυο χρόνια, οι αγορές, δυστυχώς για μας, έγραψαν (κι αυτές!) στ’ αρχίδια τους τον Μίμη τον Θαυματοποιό και ξέσπασε η κρίση. Τότε, Εκείνος ξαναπήρε το όπλο του κι έκανε κόντρα ρελάνς με το «Λευκό κοτσύφι, blue tree, Μαύρο καράβι». Στο οποίο, κοντολογίς, μας ξαναλέει μ’ άλλα λόγια κι ανάμεσα από συνταγές μαγειρικής και ερωτικές φαντασιώσεις, οι οποίες μόνο σε αγάμητους μπορούν να προκύψουν, τα ίδια και τα ίδια που άρχισε να λέει φάτσα φόρα από το 2002 στο «Τάνγκο του Τσε»: «Μάγκες, μη χαλιέστε! Το παιχνίδι λέγεται ΤΙΝΑ. Γι’ αυτό ανοίξτε τα στραβά σας να μάθετε να το παίζετε κάπως ανεκτά, μπας και τη βγάλει σχετικώς καθαρή[3] το 20% από σας»!


ΕΔΩ ΚΑΙ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ, κυκλοφορεί το νέο πόνημα του Κρητός τσαρλατάνου. Τίτλος του, «Η Έβδομη Αίσθηση, troika μοίρα». Καταλαβαίνετε… Εν πάση περιπτώσει, θα το πάρουμε για να το μελετήσουμε και εν καιρώ θα τα πούμε επ’ αυτού. Έχει όμως γούστο να σας μεταφέρουμε ένα-δυο σημεία από μια ραδιοφωνική συνέντευξη που έδωσε στον Χατζηνικολάου με αφορμή αυτό το βιβλίο, για να δείτε πόσο σοφός (και στο πεδίο της οικονομίας) και τι μεγάλη κουφάλα και ποντικός ταυτόχρονα της πολιτικής είναι ο Μεγάλος Μίμης.

Διαβάζουμε λοιπόν στο σχετικό ρεπορτάζ του site της «Real News»:

Ο κ. Ανδρουλάκης μίλησε για κρίση «μακράς διάρκειας» και πρόσθεσε: «Το θέμα είναι πόσο θα χάσουμε. Πέφτουμε, πέφτουμε. Μέχρι να βρούμε πάτο και να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε» είπε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.

Ωραίος; Έχει κι άλλο!

Περιέγραψε τρία σενάρια για την εξέλιξη της κρίσης: Το ειδυλλιακό. Η χώρα θα βγει στις αγορές το 2013. Το σενάριο της αναδιάρθρωσης[4] του χρέους και το «καταστροφικό» με την κατάρρευση της ευρωζώνης.

Έχει κι άλλο!

«Αγαπώ τον Παπανδρέου, ανεβαίνει στον Γολγοθά με τον σταυρό του μαρτυρίου. Δεν θα του πετάξω πέτρες. Δεν μιλάει όμως μαζί μου. Υπάρχουν μηχανισμοί που σου λένε μόνο αυτό που θέλεις να ακούσεις…».

Τι λαμόγιο Θεέ μου! Στις παραμονές των περσινών βουλευτικών εκλογών, όταν ήταν απόλυτα βέβαιο πως θα τις κέρδιζε το ΠΑΣΟΚ, αλλά και τις πρώτες ώρες μετά, πριν σχηματιστεί η κυβέρνηση, έλεγε σε κάθε ευκαιρία ότι δεν θα δεχόταν καμία υπουργοποίηση γιατί η θέση από την οποία αποδίδει καλύτερα είναι του …συμβούλου από τα παρασκήνια! (Όχι, μαλάκας ήτανε να αναλάβει συγκεκριμένες ευθύνες!...).

Τώρα που έχουν σφίξει οι κώλοι για τα καλά, απεκδύεται τις ευθύνες και του συμβούλου!

Πώς να μη θυμηθείς τον Μανόλη Αναγνωστάκη; Και πώς να μην αλλάξεις το όνομα;

Α, ρε Μίμη, εγώ που μόνο τόξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μιά ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.


[1] Αναφερόμαστε σ’ αυτούς που τσιμπάνε το δόλωμα. Όχι στους λίγους που το ρίχνουν. Οι δεύτεροι δεν είναι καθόλου, μα καθόλου χάνοι. Αν ήταν, θα μίλαγε μαζί τους η Διαμαντοπούλου και θα έπαιρναν βραβείο με βούλα της ΕΕ; Μην είστε αφελείς… ;-)

[2] Μανώλης Πιμπλής, «Τα Νέα», 9 Δεκεμβρίου 2006.

[3] Δηλαδή, να επιβιώσει διατηρώντας τα στοιχειώδη από όσα χαρακτηρίζουν κάποιον ως άνθρωπο...

[4] Μην πάει ο νους σας στο …κακό! Όταν μιλάει για αναδιάρθρωση εννοεί …«αναπρογραμματισμό της αποπληρωμής του χρέους»! Και πιο συγκεκριμένα: «Μπορεί να φανεί αρκετή μια μετατροπή των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεών μας στις κρίσιμες χρονιές σε ένα δεκαετές ομόλογο». (Συνέντευξη στο «7» της Ελευθεροτυπίας 21/11/2010, στην Παρή Σπίνου).


Η πρώτη εικόνα, από το facebook.com. Η δεύτερη, από το mimisandroulakis.blogspot.com