Μνημόσυνο

–Να γράψουμε για τα Δεκεμβριανά του ’44;
–Να γράψουμε, βέβαια!
–Ωραία. Και τι να γράψουμε;
–Να γράψουμε μια ανάλυση για τον χαρακτήρα των Δεκεμβριανών λέω ’γω.
–Δηλαδή;
–Να ρε παιδί μου, τι ήταν τα Δεκεμβριανά; Ήταν εμφύλιος; Ήταν αντιιμπεριαλιστική εξέγερση στα πλαίσια της Εθνικής Αντίστασης που λέει κι ο Γλέζος; Ήταν ταξική επανάσταση; Αυτά.
–Μαλακίες λέτε. Γιατί να μην κάνουμε ένα ποστ ενημερωτικό για το πώς φτάσαμε στον Δεκέμβρη; Πόσοι τα ξέρουν από μας;
–Θα μπλέξουμε.
–Τι εννοείς;
–Εννοώ, ότι είναι μεγάλη ιστορία. Και ξέρετε πόσο πίσω πρέπει να πάμε; Δεν θα πρέπει να μιλήσουμε για τον Λίβανο και την Καζέρτα; Νομίζω ότι πάει μακριά η βαλίτσα και θα καταλήξουμε μ’ ένα ποστ μακρινάρι που δεν θα ’ναι για τα Δεκεμβριανά, αλλά θα καταλήγει απλώς εκεί.
–Εγώ συμφωνώ.
–Καλά, εσύ μονίμως συμφωνείς.
–Δεν κατάλαβα.
................................................................................
–Λοιπόν, τι κάνουμε;
................................................................................
–Να πω κι εγώ;
–Μπα, πώς το ’παθες; Πες.
–Να κάνουμε ένα μνημόσυνο.
–Τι θα πει αυτό;
–Αυτό που θα πει. Μνημόσυνο. Ένα μνημόσυνο ποστ. Και μ’ αυτόν τον τίτλο: Μνη-μό-συ-νο.
–Μήπως θες να φέρουμε και κανέναν παπά, να πλακώσει εδώ ο Λασκαράτος και να μας το κάνει καλοκαιρινό;
–Τώρα λες μαλακίες. Για να τα λέμε όλα, έτσι;
................................................................................
–Ωραία. Να κάνουμε μνημόσυνο. Και πώς ακριβώς λες να το κάνουμε;
–Είσαστε τελείως όργια. Πώς κάνουν τα μνημόσυνα;
–Με παπαδ…
–Έλα, κόψε τις μαλακίες. Να τελειώνουμε. Εγώ σηκώνομαι στις εφτά κάθε πρωί.
–Εντάξει, τις κόβω, τις κόβω. Στα σοβαρά: πώς σκέφτεσαι να το κάνουμε;
–Ρε παιδιά θα με τρελάνετε; Τι πώς θα το κάνουμε; Θα μνημονεύσουμε ονόματα. Αυτό δεν κάνουν στα μνημόσυνα;
–Ποια ονόματα;
–Ονόματα στην τύχη ρε όργια, συμβολικά!
–Ααα…
–Μάλιστα…
–Μπράβο ρε! Είστε έξυπνα παιδιά!... Πού σας βρήκα ο πούστης!
–Ωραίο. Μ’ αρέσει!
–Φυσικά και σ’ αρέσει αγόρι μου. Αφού το ’πα εγώ!... Κάτσε γράψ’ το.
–Και να βάλεις μέσα και τον Θοδωράκη απ’ την Πρέβεζα, της Δήμητρας.
–Ναι, εσένα περίμενα να μου το πεις!...
–Λοιπόν την κοπανάμε;
–Την κοπανάμε.
–Παιδιά, ένα τελευταίο: Σκεφτείτε να πλακώσει εδώ κάνας Γαβριηλίδης, να μας τα χώσει για νεκροφιλία!
–Θα σου ’λεγα τώρα… Άντε, δρόμο!


ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ, ΤΗΣ ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ, ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ, ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ, ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ, ΤΟΥ ΑΡΓΥΡΗ, ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ, ΤΗΣ ΚΙΚΗΣ, ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ, ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΟΥΛΑΣ, ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΑΚΗ, ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ, ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ, ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΙΔΑ, ΤΟΥ ΛΑΜΠΗ, ΤΗΣ ΜΙΜΙΚΑΣ, ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΑΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΕΒΕΖΑ ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΓΝΩΣΤΩΝ ΠΟΥ ΕΠΕΣΑΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΑΜΗΝ.


Στην εικόνα, φωτογραφία από το δίτομο λεύκωμα του Μανόλη Κασιμάτη «Φωτογραφίζοντας το Δεκέμβρη του ’44» που εκδόθηκε από την Πολιτιστική Εταιρία Φωτογραφίζοντας (eteriafotografizontas.blogspot.com).