(*) «Υπάρχει ταξικός πόλεμος, βέβαια, αλλά είναι η δική μου τάξη, η τάξη των πλουσίων, που τον διεξάγει. Και κερδίζουμε». (Warren Buffett).
Λίγη ώρα μένει μέχρι το γύρισμα του χρόνου. Όσοι σκοπεύετε να ακολουθήσετε επιτέλους τις προτροπές μας(!) και να παίξετε πόκα για το καλό του χρόνου, όσοι είστε δηλαδή περιστασιακοί[1] παίκτες όπως ο Ζίζεκ, μόλις που προλαβαίνετε!
Εννοούμε μόλις που προλαβαίνετε να ρίξετε μια ανάγνωση σε αυτό το post που θα σας φανεί χρήσιμο —με την προϋπόθεση βέβαια ότι η ανάγνωση θα είναι κάπως προσεκτική, κι όχι στα πεταχτά, όπως συνηθίζεται συχνά στο διαδίκτυο, με αποτέλεσμα διάφορες οραίες[2] καταστάσεις!
Τι υπάρχει σ’ αυτό το post; Υπάρχουν μερικές «Σημειώσεις πάνω στο πόκερ[3]». Όχι όμως όποιες κι όποιες σημειώσεις ή όποιου κι όποιου, αλλά σημειώσεις του enfant terrible Guy Debord όπως τις έγραψε σε ένα κείμενο (γράμμα;) που απευθυνόταν στη σύζυγό του Alice Becker-Ho. Ο μακαρίτης ήταν, εκτός των άλλων, φίλος και των παιχνιδιών, όπως αποδεικνύει και το γεγονός ότι μαζί με τη γυναίκα του δημιούργησαν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι στρατηγικής με το λιτό, αλλά πολλά υποσχόμενο όνομα «A Game of War». Kαι ως φίλος των παιχνιδιών δεν μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος από το παιχνίδι του φουλ και της κέντας, έστω και στη «φτωχή» του παραλλαγή. (Φανταστείτε τι θα γινόταν αν είχε μάθει πόκα!...).
Οι σημειώσεις αυτές εκδόθηκαν μέσα στον Δεκέμβριο σε ένα μικρό και υπέρκομψο βιβλιαράκι (το βλέπετε στη φωτογραφία) ενός μόνο 16σέλιδου(!), από τις εκδόσεις «ΟΥΑΠΙΤΙ» και τιμάται 1,35 ευρώ! Όπως δε διευκρινίζει ο εκδότης, η χρήση του περιεχομένου είναι ελεύθερη.
Αυτής της ελευθερίας κάνουμε χρήση κι εμείς και δημοσιεύουμε τις έξι από τις εφτά σημειώσεις. Την τελευταία και σπουδαιότερη την αφήνουμε απ’ έξω για τρεις λόγους. Ο πρώτος, για να μην κάνουμε κατάχρηση της ελευθερίας που μας παρέχει ο εκδοτικός οίκος. Ο δεύτερος, για να σας «εκβιάσουμε» ώστε να αγοράσετε το βιβλίο, είτε για τον εαυτό σας, είτε για δώρο στις κάμποσες γιορτές που έχουμε ακόμα. Κι ο τρίτος, επειδή μπορεί να βρεθούμε στο ίδιο καρέ, χωρίς καν να το ξέρουμε. Για να τα λέμε όλα, δεν είμαστε τόσο ανόητοι να σας ανοίξουμε τελείως τα μάτια και να βγάλουμε τα δικά μας!
Λοιπόν, οι σημειώσεις. Καλή ανάγνωση, καλή κατανόηση και, προπάντων, καλή εφαρμογή! Στην πόκα και όπου αλλού, αν μας εννοείτε!... Καλώς να δεχθείτε τη νέα χρονιά. Τις ευχές μας γι’ αυτήν, θα σας τις πούμε σ’ ένα …χρόνο!
[1] Οι τακτικοί παίκτες δεν περιμένουν, φυσικά, τις δικές μας προτροπές!
[2] ©Товариш Яков Федотович Павлов.
[2] Σας έχουμε πει ότι το πόκερ είναι φτωχός συγγενής μπροστά στην πόκα. Εν προκειμένω όμως, αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Οι σημειώσεις είναι στρατηγικού χαρακτήρα και ισχύουν και για τα δυο παιχνίδια, αφού αυτά υπάγονται στην ίδια κατηγορία.
Το πιστεύετε δεν το πιστεύετε, η photo είναι δική μας.
Λίγη ώρα μένει μέχρι το γύρισμα του χρόνου. Όσοι σκοπεύετε να ακολουθήσετε επιτέλους τις προτροπές μας(!) και να παίξετε πόκα για το καλό του χρόνου, όσοι είστε δηλαδή περιστασιακοί[1] παίκτες όπως ο Ζίζεκ, μόλις που προλαβαίνετε!
Εννοούμε μόλις που προλαβαίνετε να ρίξετε μια ανάγνωση σε αυτό το post που θα σας φανεί χρήσιμο —με την προϋπόθεση βέβαια ότι η ανάγνωση θα είναι κάπως προσεκτική, κι όχι στα πεταχτά, όπως συνηθίζεται συχνά στο διαδίκτυο, με αποτέλεσμα διάφορες οραίες[2] καταστάσεις!
Τι υπάρχει σ’ αυτό το post; Υπάρχουν μερικές «Σημειώσεις πάνω στο πόκερ[3]». Όχι όμως όποιες κι όποιες σημειώσεις ή όποιου κι όποιου, αλλά σημειώσεις του enfant terrible Guy Debord όπως τις έγραψε σε ένα κείμενο (γράμμα;) που απευθυνόταν στη σύζυγό του Alice Becker-Ho. Ο μακαρίτης ήταν, εκτός των άλλων, φίλος και των παιχνιδιών, όπως αποδεικνύει και το γεγονός ότι μαζί με τη γυναίκα του δημιούργησαν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι στρατηγικής με το λιτό, αλλά πολλά υποσχόμενο όνομα «A Game of War». Kαι ως φίλος των παιχνιδιών δεν μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος από το παιχνίδι του φουλ και της κέντας, έστω και στη «φτωχή» του παραλλαγή. (Φανταστείτε τι θα γινόταν αν είχε μάθει πόκα!...).
Οι σημειώσεις αυτές εκδόθηκαν μέσα στον Δεκέμβριο σε ένα μικρό και υπέρκομψο βιβλιαράκι (το βλέπετε στη φωτογραφία) ενός μόνο 16σέλιδου(!), από τις εκδόσεις «ΟΥΑΠΙΤΙ» και τιμάται 1,35 ευρώ! Όπως δε διευκρινίζει ο εκδότης, η χρήση του περιεχομένου είναι ελεύθερη.
Αυτής της ελευθερίας κάνουμε χρήση κι εμείς και δημοσιεύουμε τις έξι από τις εφτά σημειώσεις. Την τελευταία και σπουδαιότερη την αφήνουμε απ’ έξω για τρεις λόγους. Ο πρώτος, για να μην κάνουμε κατάχρηση της ελευθερίας που μας παρέχει ο εκδοτικός οίκος. Ο δεύτερος, για να σας «εκβιάσουμε» ώστε να αγοράσετε το βιβλίο, είτε για τον εαυτό σας, είτε για δώρο στις κάμποσες γιορτές που έχουμε ακόμα. Κι ο τρίτος, επειδή μπορεί να βρεθούμε στο ίδιο καρέ, χωρίς καν να το ξέρουμε. Για να τα λέμε όλα, δεν είμαστε τόσο ανόητοι να σας ανοίξουμε τελείως τα μάτια και να βγάλουμε τα δικά μας!
Λοιπόν, οι σημειώσεις. Καλή ανάγνωση, καλή κατανόηση και, προπάντων, καλή εφαρμογή! Στην πόκα και όπου αλλού, αν μας εννοείτε!... Καλώς να δεχθείτε τη νέα χρονιά. Τις ευχές μας γι’ αυτήν, θα σας τις πούμε σ’ ένα …χρόνο!
Ι
Η ΜΠΛΟΦΑ είναι το κέντρο του παιχνιδιού. Κυριαρχεί σ’ αυτό, για τον μόνο λόγο ότι επιτρέπεται· αλλά, αν κυριαρχεί, είναι μονάχα εξαιτίας τής ιδιότητάς της να λειτουργεί σαν σκιά απόντων ανθρώπων. Η πραγματική της παρέμβαση πρέπει να θεωρείται αμελητέα.ΙΙ
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ της δεξιοτεχνίας στο πόκερ είναι να βασίζεσαι καταρχάς, και όσο το δυνατόν περισσότερο, στις πραγματικές σου δυνάμεις. Με μέτριες δυνάμεις σίγουρα δεν πρέπει να το παρατραβάς. Πρέπει να γνωρίζεις πώς να χρησιμοποιείς τέλεια τον καιρό τής δύναμής σου, την κατάλληλη στιγμή. Είναι εύκολο να χάνεις λίγα, αν έχεις πάντοτε στο νου, ότι το σημαντικό δεν είναι ποτέ ένα καλό χτύπημα, αλλά η παρτίδα. Είναι πιο δύσκολο να κερδίσει κανείς πολλά τη σωστή στιγμή· και αυτό είναι το μυστικό των καλών παικτών. Αυτό είναι που θεμελιώνει τη μόνιμη διαφορά τους.ΙΙΙ
Ο ΚΑΚΟΣ παίκτης βλέπει παντού την μπλόφα και την έχει στο νου του. Ο καλός παίκτης τη θεωρεί αμελητέα και κινείται, ανά πάσα στιγμή, με γνώμονα μόνο τα δικά του μέσα.IV
ΕΚΕΙΝΟΣ που έχει καταλάβει αυτή την, καθαρά θεωρητική στην πραγματικότητα, ύπαρξη της μπλόφας, θα νικήσει κατευθυνόμενος από τα χαρτιά του και τις αναμενόμενες αντιδράσεις των αντιπάλων του. Δεν με αφορά, αν ο άλλος θέλει να μπλοφάρει· αντιθέτως, εκείνος θα σκέφτεται συχνά ότι μπλοφάρω, πράγμα που θα ήθελε να συμβαίνει, όπως ακριβώς συμβαίνει στη φαντασία του.V
Ο ΡΟΛΟΣ τής απάτης μεταξύ αυτών που παίζουν πόκερ είναι πρακτικά μηδαμινός. Ένας καλός παίκτης θα τη διαισθανθεί μουσικά, στην πρώτη παραφωνία· και θα είναι σίγουρος στη δεύτερη. Παραδείγματος χάριν, για εμένα ήταν ήδη μια παραφωνία το να μην κερδίζω γρήγορα. Παρομοίως και αντιστρόφως στη ζωή, όποτε «νικούσα γρήγορα» σε οτιδήποτε, μόνο και μόνο γι’ αυτόν τον λόγο, καταλάβαινα αμέσως ότι επρόκειτο για ένα επικίνδυνο προειδοποιητικό σήμα, και κρατούσα πάντα με ευκολία τις αποστάσεις μου. Η απάτη δεν μπορεί να αποδειχθεί. Επομένως, δεν χρειάζεται να γίνεται λόγος γι’ αυτήν. Αρκεί να απομακρύνεσαι συστηματικά· θέλω να πω από αυτό το προκαθορισμένο περιβάλλον, αντίστοιχο εκείνου που ο Sun Tzu ονόμαζε στον πόλεμο κατεστραμμένες ή διαλυμένες θέσεις. («Αν βρίσκεσαι σε κατεστραμμένες ή διαλυμένες θέσεις, μην προωθείσαι, γύρισε πίσω, βάλ’ το στα πόδια όσο το δυνατόν γρηγορότερα.»)VI
Η «ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ» αλήθεια για το πόκερ είναι, ότι μερικοί παίκτες είναι ουσιαστικά πάντοτε καλύτεροι από άλλους· κι αυτή η αλήθεια είναι η λιγότερο αναγνωρισμένη.[1] Οι τακτικοί παίκτες δεν περιμένουν, φυσικά, τις δικές μας προτροπές!
[2] ©Товариш Яков Федотович Павлов.
[2] Σας έχουμε πει ότι το πόκερ είναι φτωχός συγγενής μπροστά στην πόκα. Εν προκειμένω όμως, αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Οι σημειώσεις είναι στρατηγικού χαρακτήρα και ισχύουν και για τα δυο παιχνίδια, αφού αυτά υπάγονται στην ίδια κατηγορία.
Το πιστεύετε δεν το πιστεύετε, η photo είναι δική μας.
20 σχόλια:
Καλημερα και καλη χρονια !
1. τρομερες οι σημεισωσεις ...αν και πιστευω οτι ειναι φανερο (τουλαχιστον στα δικα μου ματια) οτι ειναι γραμμενες απο ανθρωπο που ειναι γενικα μαλλον χαμενος στο παιχνιδι ! :)
2. πολυ θεωρια βλεπω εχει παιδια... και απο τηγανιτα τιποτα ! εχω πεσει μεσα ? μαλλον το εχετε παρατησει το "αθλημα" και το εχετε ριξει στα ποστ!!! αντε κλειστε το ρημαδι και στρωστε καμια τσοχα!!!
χαιρετω!!!
Φίλε george,
Τσόχα δεν στρώσαμε, έχεις δίκιο. Κουβέρτα όμως...
Ωραίος ο Guy, ε;
Τα λέμε
Λέφτηδες
η IV σημείωση του Guy ( Dehors ) είναι όλα τα λεφτά.
Το οραία που μου αποδίδετε είναι ΟΡΕΑ και ανήκει στο Θείο Ισίδωρο , όχι σε μένα.
Αξιοβίωτη νέα χρονιά σας εύχομαι.
Γιάκοβ
Товариш Яков Федотович Павлов,
Εμείς δυσκολευόμαστε να διαλέξουμε. Μας φαίνεται η μια καλύτερη από την άλλη. (Εντάξει, εσύ ως πιο έμπειρος δεν έχεις τέτοιο πρόβλημα) .
Guy Dehors; Έ-γρα-ψε!
Οk, o Θείος Ισίδωρος. Αλλά:
Δεν ξέρουμε ποιος είναι ο Θείος Ισίδωρος κι έτσι όπως τα μπερδεύετε δεν μπορούμε να βγάλουμε και άκρη! Επιπλέον, εμείς από εσένα το είδαμε! Τρίτον και ίσως σπουδαιότερο: Το φαντασιακό είναι ισχυρότερο από το «πραγματικό»!
(Όπως καταλαβαίνεις, όποιος θέλει να βρει επιχειρήματα, βρίσκει! ;-) )
Ευχαριστούμε πολύ για τις ευχές. Ευχόμαστε κι εμείς τα καλύτερα (για Witch κ´ Bitch)!
Увидимся
Έχετε μήπως υπόψη σδας και τις απόψεις του περί ου ο λόγος τραγικού αυτόχειρα και της INTERNATIONALE SITUATIONISTE, για μια ορισμένη Αριστερά στην οποία πιστεύετε & θύετε
Φίλε διαφωνούντα Β.Δ.Καργούδη,
Κατ' αρχήν, όσο κι αν δεν το πιστεύεις, εμείς σε καλωσορίζουμε θερμά και ειλικρινώς εδώ.
Κατά δεύτερον, σου ευχόμαστε, προσωπικά και στους δικούς σου, Καλή χρονιά με Υγεία και Χαρά. (Για να τα λέμε όλα όμως, δεν ευχόμαστε το ίδιο και για ορισμένες από τις πολιτικές σου απόψεις! ;-) -αυτό, ήταν πείραγμα και όχι επίθεση!).
Τώρα, επί της ουσίας του σχολίου σου: Υποθέτουμε ότι εκ παραδρομής έχεις παραλείψει το ερωτηματικό στο τέλος, έτσι δεν είναι; Γιατί η φράση που έχεις γράψει φαίνεται να το θέλει το ερωτηματικό της. Αν κάνουμε λάθος, διόρθωσέ μας μέχρι να απαντήσουμε.
Αυτό θα γίνει λίγο αργότερα. Έχουμε να πάμε σε ένα ακτίφ όπου η καθοδήγηση θα μας εξηγήσει πώς ακριβώς γίνεται η σφαγή με κονσερβοκούτι πιο αργή και βασανιστική! ;-) (Κι αυτό πείραγμα είναι, μην το πάρεις στραβά. Πείραγμα και μια κάποια διαμαρτυρία...)
Τα λέμε (αργότερα)
Φίλε εν διαφωνία Β.Δ.Καργούδη,
Παρακάμπτοντας το γεγονός ότι δεν νομίζουμε να έχεις κατανοήσει ποια είναι αυτή η «ορισμένη Αριστερά» στην οποία «πιστεύουμε και θύουμε», να πούμε δυο λόγια γι’ αυτό που μας ρωτάς.
Από γραφτά, ο GD μας άφησε την «Κοινωνία του θεάματος». Για να τα λέμε όλα, κανείς μας δεν το έχει διαβάσει. Ξέρουμε όμως όλοι την κεντρική ιδέα του. Δεν διαφωνούμε επί της αρχής. Μικρή σημασία έχει ότι εμείς τη λειτουργία των ΜΜΕ, της διαφήμισης, της σώου μπιζ, κ.λπ., κ.λπ, την εντάσσουμε σε αυτό που αποκαλείται ‘ιδεολογικοί μηχανισμοί του καπιταλιστικού συστήματος’ ενώ εκείνος της δίνει μια διάσταση «εξωσυστημική» κατά κάποιο τρόπο. Δεν θα τα χαλάσουμε εκεί.
Παραπέρα τώρα. Ο GD υπήρξε ένας αιρετικός. Όμως, υπήρξε ένας αιρετικός της Αριστεράς. Δικός μ α ς δηλαδή. Οι ρίζες του ήταν καθαρά μαρξιστικές και δεν νομίζουμε ότι τις έκοψε ποτέ. Με αυτή την έννοια και εκτιμώντας[1] ότι η δική σου ιδεολογικοπολιτική θέση είναι ο «πεφωτισμένος καπιταλισμός», δηλαδή ο καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο, όπου οι μισθωτοί δεν πεινάνε και τα τρένα έρχονται στην ώρα τους, ειλικρινά δεν καταλαβαίνουμε γιατί «πιάνεσαι» από τον μακαρίτη.
Επειδή αποκήρυξε την εξέλιξη των σοσιαλισμών του 20ου αιώνα; Μόνο αυτός τον αποκήρυξε; Δηλαδή πιστεύεις ότι εμείς, π.χ., κάνουμε ό,τι κάνουμε κι όσα μπορούμε για να οδηγήσουμε τα πράγματα στα ίδια, αγνοώντας τα πικρά διδάγματα της Ιστορίας; Κι αν δε το πιστεύεις για μας, νομίζεις ότι είμαστε οι μόνοι, ή μερικοί από τους ελάχιστους «ανοιχτομάτηδες»; Κάνεις λάθος. (Και δεν εξαιρούμε, τηρουμένων των αναλογιών βέβαια, ούτε τους οπαδούς του ΚΚΕ και τα απλά ή χαμηλόβαθμα μέλη του). Είναι πολλοί, πάρα πολλοί οι αριστεροί που, χωρίς να έχουν απαρνηθεί το όραμα ενός κόσμου ισότητας και αλληλεγγύης με δημοκρατία (του λαού, όχι του Κόμματος), έχουν ξεκάθαρο στο μυαλό τους το εξής απλό γεγονός:
Κάτι πρέπει να ήταν πολύ σάπιο στο «βασίλειο της Δανιμαρκίας» για να καταρρεύσει χωρίς να πέσει μια ντουφεκιά και χωρίς να χυθεί ένα δάκρυ.
Ωραία (τρόπος του λέγειν). Και τι πρέπει να κάνουμε φίλε Β.Δ.Καργούδη; Να διπλώσουμε τις σημαίες και να τις κάνουμε προσάναμμα για το τζάκι; Η Ιστορία είναι γεμάτη από απόπειρες. Μισή ντροπή δική μας λοιπόν και μισή ντροπή δική της, αν ξαναφάμε τα μούτρα μας, αποφεύγοντας τα παλιά λάθη, αλλά κάνοντας καινούργια! Πάντως θα έχουμε προσπαθήσει.
Αυτά τα ολίγα είχαμε να πούμε. The floor is yours!
Τα λέμε
[1] Μπορεί να κάνουμε λάθος. Αυτό όμως μόνο η συζήτηση μπορεί να το δείξει κι όχι η αφαίρεση του δικαιώματός μας να παίρνουμε τον λόγο κι εμείς, έτσι δεν είναι;
O μόνος λόγος που μπήκα στην κουβέντα και στο (όντως συμπαθέστατο, κι εγώ αλήθεια λέω!) κονάκι σας, ήταν γιατί το 1973, δύο από τους 7 τότε συντρόφους που πιαστήκαμε μαζί (από ομάδα ΑΡΗΣ του ΡΦ και από το ΕΚΚΕ) οι σ.σ. Ταμιολάκης & Νικολακάκης, ήταν οι πρώτοι δύο που κυκλοφόρησαν, παράνομα τότε, τα πρώτα μεταφρασμένα ντοκουμέντα της Internαtionale Situationiste & G.D.σε Αθήνα & Θεσ/νίκη.
Συν το ότι πειράχτηκα, που με την ανάρτηση, οι κάπως λιγότερο ενημερωμένοι φίλοι, μπορεί και να θεωρήσουν τον (επιτρέψτε μου) προ πολλού προαναγγελθέντα αυτόχειρα, "διάσημο ποκαδόρο"
Αυτά, και νάστε πάντα καλά!
(Κι αυτό ειλικρινά, μαζί με όλα τα άλλα)
...Όσο
για το αν ο οιουδήποτε τύπου καπιταλισμός, "πεφωτισμένος" ή "τύφλα μεσάνυχτα αφεντικό!" μπορεί να αποτελεί οδηγό για μένα, πολύ καλά κάνετε και δεν το θεωρείτε 100% δεδομένο, και αφήνετε κάποια χαραμάδα να το κουβεντιάσουμε, παραχωρώντας μου μάλιστα ευγενέστατα την προτεραιότητα στο δικαίωμα του λόγου
(πρβλ."the floor is yours..", για το οποίο σας ευχαριστώ).
Επ αυτού λοιπόν,
-πρόκειται όμως για μια κουβέντα που πέραν της προσωπικής επαφής,
οποιοδήποτε άλλο πεδίο φοβάμαι πως φαντάζει φτωχό και ανεπαρκές-,
τούτο μόνο:
Δικό μου οδηγό,
(και επιτρέψτε μου να πιστεύω, πως οφείλει να είναι οδηγός και κάθε άλλου, προσώπου ή συλλογικότητας, που βουλεύεται, διαθέτει εαυτόν και δρα στο όνομα και για τα συμφέροντα των πολλών, των υπο-προνομιούχων, των αδικημένων & αδικούμενων, των υπο-εκπροσωπούμενων κι αυτών που καθόλου δεν έχουν δημόσια φωνή)
ανάλυσης και δράσης, αποτελεί ένα συμπέρασμα τακτικό, αλλά που στα όρια της σημερινής συγκυρίας, αποχτά διαστάσεις,
*στρατηγικής διαπίστωσης,
*και τείνει να αποβεί "οδηγό δόγμα", πυξίδα για σήμερα:
"Πως δλδ ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ, στο ιστορικό, γεωγραφικό & πολιτικό έδαφος της Ευρώπης, ακόμα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ να απο-τιμήσουν, να αφ-ομοιώσουν, και να εν-τάξουν στις τρέχουσες (πόσο μάλλον στις απώτερες)πολιτικές τους, τη ΦΥΣΗ & το ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΠΛΗΓΜΑΤΟΣ που υπέστησαν το 1989-90-91, με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, και με την πτώση του Τείχους στο Βερολίνο: δλδ. την αποκατάσταση της ΕΔΑΦΙΚΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ στην φιλελεύθερη πια Ευρώπη, όπου υποτίθεται γεννήθηκε και άκμασε το διεκδικητικό Κίνημα των δυνάμεων της Εργασίας, με τη ζηλευτή κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Κράτους. Αυτό είναι που σήμερα ΚΑΤΕΔΑΦΙΖΕΤΑΙ όχι τόσο οικονομικά,
όσο ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ & ΠΟΛΙΤΙΚΑ!
Ειδικά σήμερα, απειλεί, αυτό το ανεπεξέργαστο ΠΛΗΓΜΑ, τις ιστορικές δυνάμεις της Εργασίας, να τις ΕΚΤΟΠΙΣΕΙ ΙΣΤΟΡΙΚΑ, να τις αποκόψει στρατηγικά από την ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ του αφηγήματος και των προταγμάτων τους, και άρα να τις αποστερήσει, να τις αποξενώσει οριστικά από το κύρος και το σεβασμό που απολάμβανε το σοσιαλιστικό αφήγημα (και ο συνακόλουθος αξιακός φόρτος)στις καρδιές και τα μυαλά των πολιτών όπου Γης, σαν η πρώτη ουσιαστικά απόπειρα να ειδωθεί ιστορικά το ανθρώπινο Όν, σαν μια ανώτερη & ευγενέστερη έμβια μορφή!
Γι αυτό λοιπόν το Λόγο, η μόνη δράση που χωράει στο δικό μου το μυαλό, όσο κι αν φαντάζει πολύχρωμη και σύνθετη, είναι εν τούτοις προσανατολισμένη αποκλειστικά & μόνο ΑΜΥΝΤΙΚΑ!
Επιδιώκει με άλλα λόγια να ΒΑΛΕΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗς ΜΕΡΙΑ, να μετατρέψει το ευτελισμένο άτακτο φευγιό μπροστά στην αντίπαλη υπεροχή
(που εκτός των άλλων, αφαιρεί και την αυτοεκτίμηση & τον αυτοσεβασμό, "πυρομαχικά" στρατηγικά, κεφαλαιώδους σημασίας, νομίζω)
σε υποχώρηση τακτική, -δλδ.με αγωνιστική αξιοπρέπεια-, οργανωμένη παραχώρηση στον αντίπαλο πεδίου πρωτοβουλιών & τακτικού "εδάφους". Θέσεων δλδ,
για να κερδηθεί η ΣΥΝτήρηση θέσεων απαράγραπτης σημασίας, σε ανθρώπινο δυναμικό, ατομικά & συλλογικά
Να κερδηθεί η δυνατότητα για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ & ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΑΝΑΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ, οργανωμένο και κυρίως ΕΞΩστρεφή. Με τον ζωογόνο αέρα της ανοιχτής κοινωνίας, του αίθριου και της Αγοράς.
Κι όχι πάλι με τα ίδια και τα ίδια περίκλειστα σχήματα.
Σχήματα, που σε άλλες ανάγκες απαντούσαν, και τελικά την είδαμε την προκοπή τους
(Όπως και σεις με το δικό σας τρόπο το λέτε!).
...Φοβάμαι όμως, πως αυτό που ήθελα να αποφύγω, τη φλυαρία δλδ, το διαπράττω ήδη...
Γι αυτό, είπαμε: επιφυλασσόμαστε για άλλου τύπου ανταμώματα στο άμεσο μέλλον...
Φίλε Β.Δ.Καργούδη,
Για να μπαίνεις στον κόπο να εξηγείς τον λόγο που σε έκανε να πάρεις τον λόγο εδώ, δυο τινά μπορούν να συμβαίνουν, όπως το σκεφτόμαστε εμείς τουλάχιστον:
1) Ντρέπεσαι που εμφανίστηκες εδώ επειδή μας θεωρείς… ό,τι μας θεωρείς τέλος πάντων. Αυτό μας λυπεί ιδιαίτερα, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, αφού αυτά είναι τα αισθήματά σου και στα αισθήματα δεν χωράνε «ρυθμίσεις», μόνο αυτόβουλες μεταβολές.
2) Έχεις την υποψία —ή και τη βεβαιότητα— ότι η παρουσία σου εδώ μας προκάλεσε δυσαρέσκεια (στην περίπτωση αυτή, προφανώς, θεωρείς το καλωσόρισμά μας ψεύτικες ευγένειες). Ούτε την υποψία σου μπορούμε να «ρυθμίσουμε» βέβαια. Ωστόσο, επειδή θίγεται μια πολύ ευαίσθητη χορδή μας, θέλουμε να σου πούμε μερικά πράγματα. Και, κατ’ αρχήν, θα σου πούμε μια ιστορία από αυτό το μπλογκ.
Το μπλογκ το φτιάξαμε τον Μάιο του 2009. Από κάποια στιγμή, το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς, αποκτήσαμε έναν φανατικό αναγνώστη, επίσης μπλόγκερ, με μεγάλη διαφορά ηλικίας όμως από εμάς (εξηνταπεντάρης και βάλε!) και …δεξιό. (Αυτό κατά τη δική μας εκτίμηση. Εκείνος δεν το δέχτηκε ποτέ· αυτοπροσδιοριζόταν ως ανεξάρτητος, αντικειμενικός, κ.λπ.). Που λες, δεν προλαβαίναμε να ανεβάσουμε ποστ, τσουπ, ο Ορφέας! (Αυτό ήταν το διαδικτυακό του όνομα, καλή του ώρα). Και διάλογος, όχι αστεία, όχι ‘χτυπάω και φεύγω’. Ευγενέστατος και πάντα με τα καλύτερα λόγια για μας, ανεξάρτητα από τις διαφωνίες του. Κάποια μάλιστα στιγμή που πέθανε το σκυλάκι του και η ψυχή του ήταν μαύρη, σ’ αυτό το μπλογκ, (σε μη ομοϊδεάτες δηλαδή), αναζήτησε παρηγορητικό λόγο. Δεν σου κρύβουμε ότι αυτό μας συγκίνησε πολύ και, ναι, νιώσαμε και μια κάποια υπερηφάνεια για τις αφεντομουτσουνάρες μας! (Για να ’ρθει σ’ εμάς, κάτι καλό κάνουμε, κάποιο «καλό πρόσωπο» για την Αριστερά δείχνουμε, ως μικρά κομματάκια της κι εμείς).
Πέρασαν οι μήνες και κάποια στιγμή, με αφορμή ένα ποστ δικό μας σχετικό με το μεταναστευτικό ζήτημα, ο Ορφέας, στον διάλογο που αναπτύχθηκε και με άλλους αναγνώστες, χρησιμοποίησε την έκφραση «οι Αφρικανές γεννούν σαν κουνέλες». Δεχτήκαμε σφοδρή κριτική από αναγνώστες για «ανοχή μέχρι παρεξηγήσεως στον ρατσιστικό λόγο». (Βαρύτατη κατηγορία για αριστερούς, καταλαβαίνεις). Η οποία κριτική, υπόρρητα αλλά σαφώς, παρέπεμπε σε προτροπή/πρόταση αποπομπής του Ορφέα από το μπλογκ. Προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε (στα λέμε επιγραμματικά) ότι όποιος μιλάει κινέζικα, δεν είναι σώνει και ντε κινέζος και κάναμε σαφές ότι δεν μπορούσαμε να κόψουμε άνθρωπο από το μπλογκ, μόνο και μόνο επειδή μιλούσε κινέζικα! Ο ένας από τους δυο επικριτές κατάλαβε το πνεύμα μας και απέσυρε κατά κάποιο τρόπο την κατηγορία της ανοχής. Ο άλλος, ανένδοτος. Μας έβγαλε δε κι απ’ τη λίστα ιστολογίων του —προφανώς, ως …κρυπτορατσιστές! (Για την ιστορία του πράγματος, για να δεις πώς τα φέρνει η διαδικτυακή ζωή καμιά φορά, ενώ είχε γίνει ο κακός χαμός, ενώ είχαμε γίνει μαλλιά κουβάρια με «δικό μας», αριστερό μπλογκ —εννοούμε αυτό το οποίο, τελικά, κατανόησε το πνεύμα μας— εμφανίστηκε ο Ορφέας μες στην καλή χαρά και μας ρωτούσε, αν ο καυγάς έγινε με αφορμή …εκείνον! Ε, τα πήραμε κι εμείς και τον παραπέμψαμε στους επίμαχους διαλόγους, λέγοντάς του «πήγαινε να διαβάσεις και μετά έλα να ‘‘στα ψάλλουμε’’». Προσεβλήθη που τον βάζαμε σε κόπο και αποχώρησε! Μέχρι και τώρα δηλαδή, δεν ξέρει ότι «σκοτωθήκαμε» για να διατηρήσει το δικαίωμα λόγου εδώ! Τέλος πάντων, καλά να είναι και κακίες δεν κρατάμε!).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Σου λέει κάτι αυτή η μικρή ιστοριούλα του διαδικτύου, από τις χιλιάδες που συμβαίνουν καθημερινά, φίλε Καργούδη; Μπορείς τώρα να καταλάβεις γιατί, από τη στιγμή που δεν είμαστε δυσανεκτικοί σε δεξιούς κατά την άποψή μας σχολιαστές, δεν γίνεται, κατά μείζονα λόγο, να είμαστε δυσανεκτικοί σε μη δεξιούς, όπως εσύ;
Εμείς θέλουμε να έρχεσαι εδώ όποτε κάνεις κέφι και να σχολιάζεις ό,τι σου κάνει κέφι. Και να σχολιάζεις, επίσης, με τον τρόπο που σου κάνει κέφι, δεν βάζουμε προδιαγραφές εδώ, ούτε νόρμες, το μπλογκ είναι ελευθερόφρον. Ξέρουμε και ξέρεις ότι συχνά ο λόγος σου είναι «επιθετικός». Ουδέν πρόβλημα! Μπορεί να «φάμε τα μουστάκια μας». Μπορεί να «φας τα μουστάκια σου» με κάποιον άλλο αναγνώστη και σχολιαστή εδώ. Όμως πέτρες δεν πρόκειται να σου πετάξουμε. Και δεν νομίζουμε να σου πετάξει και κανένας άλλος. (Αν, παρ’ ελπίδα, πάρει κανένας «φωτιά, μην ανησυχείς, ξέρουμε να σβήνουμε τις «φωτιές» και μάλιστα χωρίς «τσαμπουκάδες» και «εξουσιαστιλίκια». Εδώ έχουμε λαϊκή δημοκρατία και στις λαϊκές δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα! ;-) ).
Μακάρι να αποδεχθείς την ανοιχτή πρόσκλησή μας. Επειδή όμως σε κόβουμε για άνθρωπο αρκετά πεισματάρη ;-) και μπορεί να μην έχουμε άλλη ευκαιρία να σου πούμε και κάποια πράγματα ακόμα σε «απ’ ευθείας σύνδεση», αξιοποιούμε αυτήν.
Διαβάζοντας τα σχόλιά σου στου товариш Яков, διαπιστώσαμε μια σταθερή αναφορά στην Πράξη σε αντίστιξη με τον Λόγο (εσύ τον αποκαλείς «λόγια»). Κάπου πήγε το μυαλό μας (δογματικοί είμαστε, όχι μπουμπούνες! ;-) ) κι έτσι βάλαμε την Υ.ΤΣΕ.Κ.Α. μας να «το ψάξει» λίγο. Μάθαμε λοιπόν. Γι’ αυτά που μάθαμε σε τιμούμε. Και, για να τα λέμε όλα, εμείς δεν ξέρουμε αν θα τα βγάζαμε πέρα όπως τα έβγαλες εσύ. (Αυτό το πράγμα το μαθαίνεις μόνο όταν βρεθείς στην Καρδιά του Σκότους…). Όμως, φίλε Καργούδη, ούτε εσύ το ξέρεις! Μην προδικάζεις λοιπόν το τι θα συμβεί όταν και αν βρεθούμε οι νεότεροι (δεν μιλάμε μόνο για μας, μιλάμε γενικά) μέσα εκεί, όπως φαίνεται από τα γραφόμενά σου ότι κάνεις…
Κι ένα δεύτερο: Δεν έχουμε τ ί π ο τ ε προσωπικό μαζί σου. Απλώς διαφωνούμε πολιτικά —επίτρεψέ μας να σου πούμε ότι διαφωνούμε κ α ι ως προς ορισμένες αντιλήψεις σου περί την εφαρμογή των δημοκρατικών κανόνων στον διάλογο, τον ιντερνετικό εν προκειμένω. (Το ίδιο πιστεύουμε κ α ι για σένα. Δεν έχουμε δηλαδή την άποψη ούτε αισθανόμαστε ότι «τα ’χεις βάλει» με τους Λέφτηδες, εννοούμε με τα φυσικά πρόσωπα που είναι πίσω από αυτό το μπλογκ).
Θα κλείσουμε μ’ ένα τετράστιχο από ποίημα (ας πούμε) που έχουμε καταθέσει στην Καρακάξα, με την ελπίδα πως θα το καταλάβεις:
Κακία ‘μεις δεν έχουμε
μέσα εις την ψυχή μας·
ειν’ η καρδιά μας καθαρή,
μον’ μαύρο το ψωμί μας.
Τα λέμε
ΥΓ Δεν είπαμε τίποτε για τον Guy. Όπως καταλαβαίνεις, η ουσία της συζήτησης μετατοπίστηκε αλλού, όσο αφορά σ’ εμάς. Χρήσιμη η διευκρίνισή σου πάντως. Ένας λιγότερο ενημερωμένος αναγνώστης, ναι, θα μπορούσε να σχηματίσει την εντύπωση ότι ήταν ένας άλλος …Nick the Greek!
ΥΓ2 Μόλις τώρα, μπαίνοντας να στείλω το σχόλιο, είδα (εγώ που γράφω) το δεύτερο σχόλιό σου. Κατά τα φαινόμενα, η αποστολή του ακυρώνει κάποια σημεία από αυτό το σχόλιο. Δεν πειράζω όμως τίποτε. Ορισμένα πράγματα πρέπει να λέγονται, έτσι κι αλλιώς!
Επί της ουσίας αυτού του δεύτερου σχολίου σου, αργότερα. (Να κάνουμε και καμιά δουλειά! ;-) ).
Mήπως το ίδιο πουλάκι, που εμένα επιμένει φορτικά, εδώ και κανένα διήμερο να μου λέι"Ενδιαφέρουσα κουβέντα τουλάχιστο, μη σου πω και...", και να μου δείχνει κατά τη μεριά σας,
έτυχε να χτυπήσει και την δική σας πόρτα;
...Όπως καλά πια καταλαβαίνετε φίλοι μου, μήτε ντροπές, μήτε παρεξηγήσεις ερμηνεύουν την παρουσία μου.
Συγκίνηση μόνο (κι άμα θέλετε το πιστεύετε)
που κάποιοι πολύ νεώτεροι,
(και σε καιρούς που τα ζόρια είναι πολύ χοντρά, για ανθρώπους που ή ετοιμάζονται ή μόλις διάβηκαν την πόρτα στην αγορά Εργασίας)
το ψάχνουν το πράμα με τον τρόπο που εσείς το κάνετε,
για το
"πώς θα διαθέσουν εαυτούς" μπας και γίνει λίγο καλύτερη η κοινωνία που τους έλαχε να ζουν...
Νάστε καλά, έτσι κι αλλιώς, θα τα λέμε...
Φίλε Β.Δ.Καργούδη,
Το πουλάκι αυτό, όποιο[1] κι αν είναι, είναι καλό και να τ' ακούς καμιά φορά.
Όμως, στον λόγο της αντρικής[2] μας τιμής, δεν μας χτύπησε την πόρτα. Ίσως γιατί ήξερε ότι δεν χρειάζεται να το κάνει. Ίσως γιατί ήξερε πως ξέρουμε ότι "A left has to do, what a left has to do". Ποιος ξέρει...
Τα λέμε (θα μας αφήσεις να κάνουμε καμιά δουλειά; ;-) )
[1] Κάπου πηγαίνει το μυαλό μας. Αλλά και πάλι δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι.
[2] Ναι! Παρά τα θρυλούμενα στου товариш Яков! ;-)
Λοιπόν Λεφτόπουλα
παραλίγο να τα χάσω αυτά ,τα αποπάνω,αν δεν ήμουν επιμελής αναγνώστης ,γιαυτό παρακαλώ να βάλετε στο περιθώριο αμέσως στήλη με σχολιάζοντες και ποστ, γιατί αρχίζω να πιστεύω ότι καλά σας τα λέει ο Καργούδης ότι δεν θέλετε να εκσυγχρονιστείτε!Και εγώ δεν διευκρινίζω πότε πειράζω και πότε τα λέω σοβαρά!Να το βρείτε μόνοι σας,άντε κάντε και καμιά δουλειά !Για να σας βοηθήσω όμως σας λέω να μη ξεχάσετε και την τρίτη εκδοχή.
Τα λέμε!
Φίλε Β.Δ.Καργούδη,
Επανερχόμαστε μετά από μιας ημέρας καθυστέρηση, η οποία οφείλεται σε μη ελεγχόμενες καταστάσεις και για την οποία ζητάμε την κατανόησή σου.
Κατ’ αρχήν, μια διευκρίνιση «επί της διαδικασίας». Δεν σου «παραχωρήσαμε» κανένα δικαίωμα, όπως δεν «παραχωρούμε» κανένα τέτοιο δικαίωμα σε οποιοδήποτε σχολιαστή. Το δικαίωμα αυτό, για μας, είναι «φυσικό δικαίωμα» του κάθε αναγνώστη και αποτελεί καταστατική αρχή του μπλογκ. Έχουμε πει και παλιότερα ότι ένα πολιτικό μπλογκ είναι κυρίως οι αναγνώστες και σχολιαστές του. Δεν φτιάξαμε αυτό το ρημάδι για να τα λέμε μεταξύ μας ούτε για κάτι σαν το «οι Λέφτηδες συζητάνε με τους φίλους τους». Ως διαχειριστές —κάποιος πρέπει να είναι διαχειριστής σε κάθε μπλογκ— σφυρίζουμε απλώς τη σέντρα με το κάθε ποστ, κι από ’κει και πέρα ξεκινάει το «παιχνίδι». Και «παιχνίδι» χωρίς «παίκτες» δεν γίνεται. Ως «διαιτητές» δε, προσπαθούμε να εφαρμόσουμε αυτό που λένε οι «ειδήμονες» περί τα ποδοσφαιρικά («καλός διαιτητής είναι αυτός που περνάει απαρατήρητος»). Τέλος τα διαδικαστικά.
Ομολογούμε πως δεν καταλαβαίνουμε και πολύ αυτή την αμυντική δράση που προτείνεις. Κατ’ αρχήν, όπως σε κάθε πάλη, έτσι και στην ταξική[1], οι αμυντικές κινήσεις συνδυάζονται πάντα με τις επιθετικές. Έπειτα, όταν είσαι από κάτω, κυριαρχούμενος δηλαδή, και υφίστασαι όλες τις συνέπειες της πολιτικής των κυρίαρχων, το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να περιορίσεις τις βλαπτικές συνέπειες αυτής της επικυριαρχίας. Αυτό ναι, λέγεται άμυνα. Όμως, επειδή ο σκοπός κάθε πάλης ή πολιτικής σύγκρουσης είναι πάντα η κυριαρχία, ακόμα και τότε πώς μπορείς να διαχωρίσεις αυτές τις αμυντικές κινήσεις από τον σκοπό;
Τώρα, για να τα λέμε όλα, πιθανόν να στέκεσαι στην αμυντική διάσταση του εργατικού κινήματος, επειδή έχεις την άποψη ότι εμείς εδώ έχουμε αρχίσει τους κανονιοβολισμούς από το «Αβρόρα», δίνοντας το σύνθημα για τη Μεγάλη Σοσιαλιστική Επανάσταση και προσπαθείς να λυγίσεις τη βέργα από την άλλη μεριά. Λογική αντίδραση που, όμως, πηγάζει από λάθος εκτίμηση! Καμία σημαία για καμία Επανάσταση δεν σηκώνουμε! Το γεγονός πως φροντίζουμε συχνά πυκνά να υπενθυμίζουμε ότι ο τελικός προορισμός της Αριστεράς είναι η «Ρώμη», δεν σημαίνει ούτε ότι πιστεύουμε πως υπάρχει ένας μόνο δρόμος γι’ αυτήν, ούτε ότι εκτιμούμε πως έχουμε φτάσει ήδη στα περίχωρα της Ρώμης!
Πέραν αυτών: Φίλε Β.Δ.Καργούδη, το όνειρο της ψευδεπίγραφα ονομαζόμενης σοσιαλδημοκρατίας[2] καταρρέει. Τι να κάνουμε;
Επιφανές στέλεχος της ΔΗΜ.ΑΡ.[3] έγραψε προ ολίγων ημερών ένα άρθρο με τον τίτλο —και αντίστοιχο περιεχόμενο— «Να σώσουμε τον καπιταλισμό!». Έχουμε δει το σχόλιο που έστειλες στο σάιτ των ανανεωτικών όταν αποχώρησαν από τον ΣΥΝ (η Υ.ΤΣΕ.Κ.Α. μας δουλεύει στην εντέλεια!). Απ’ ό,τι διαβάσαμε (και «διαβάζουμε» καλά!) διαχώριζες τη θέση σου «εκ δεξιών».
Αν εκείνοι λένε «Να σώσουμε τον καπιταλισμό!», τι να υποθέσουμε για τα κίνητρα της πρότασής σου περί άμυνας, φίλε Καργούδη;
Τα λέμε
[1] Μη στραβομουτσουνιάσεις με τον όρο θεωρώντας τον παλαιοκομμουνιστικό κλισέ. Από τα συμφραζόμενα των όσων γράφεις, ευθέως συνάγεται ότι δέχεσαι την ύπαρξη της ταξικής πάλης.
[2] Θα στο υπενθυμίζουμε μέχρι να πεις «αμάν ρε παιδιά, φτάνει, με πρήξατε!»: Η σοσιαλδημοκρατία μετά τη διάσπαση της Β´ Διεθνούς σήμαινε «κομμουνισμός χωρίς επανάσταση, αλλά μέσω ε π α ν α σ τ α τ ι κ ώ ν (ριζοσπαστικών) μεταρρυθμίσεων»!
[3]. Κόκκινο (ροζ) πανί για μας. Θα σε παρακαλούσαμε όμως να μη σου διαφύγει η μη αναφορά μας σε αυτήν με το υποτιμητικό «Δηάρι». Θέλουμε να υπερηφανευόμαστε ότι είμαστε, εξ όσων έχουμε δει στη μπλογκόσφαιρα —και δεν έχουμε δει όλη τη μπλογκόσφαιρα βέβαια—, ότι είμαστε οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν αυτό το αρκτικόλεξο.
Φίλε Νίκο,
Το αίτημά σου διαβιβάστηκε υπηρεσιακώς στο αρμόδιο τμήμα της Κεντρικής μας Επιτροπής (Τ.Π.Α. = Τμήμα Προπαγάνδας & Αντιπροπαγάνδας). Το παίζουν λίγο διανοούμενοι (ενώ κατά βάθος είναι γραφειοκράτες του κερατά!) και θα αργήσουν λίγο να κατεβάσουν στην προσεχή (τακτική) ολομέλεια την εισήγησή τους, για να δικαιολογήσουν τη θέση τους (και το μισθό τους!). Λίγο υπομονή.
α´ εκδοχή: πειράζεις
β´ εκδοχή: μιλάς σοβαρά
γ´ εκδοχή: ανάθεμα κι αν ξέρουμε!
Για δώσε καμιά (επιπλέον) βοήθεια! Τι νομίζεις; Αριστεροί μπετόβλακες είμαστε κι εμείς! ;-)
Τα λέμε
Επιμονή κιυπομονή πιο δυνατή από ένα γαιδούρι
αλλοιώς παιδιά πως θάντεχα μέσα στο αχούρι
της Ελλαδίτσας της καλής και της τραγουδισμένης
που τόσο γρήγορα έμοιαξε γριάς κατουρημένης
όσο για την υπόθεση που σας απασχολεί
η λύση είναι πρωτοδεύτερες αντάμα η πιο καλή εκδοχή
Ok φίλε Νίκο, συμφωνούμε. Η λύση που προτείνεις είναι κι αυτή σαν και σένα: ποιοτικιά! ;-)
Τα λέμε
Δυο λόγια για την ΑΜΥΝΑ λοιπόν, όπως εγώ τη νοιώθω, αφού πρώτα πω ότι η δική μου καθυστέρηση, ΔΕΝ απαντά τακτικά στη δική σας.
Απ τον Προμηθέα λοιπόν και το Σπάρτακο ακόμα, η Απελευθερωτική Επαγγελία για να ζουν αρμονικά χωρίς καταναγκασμούς και εκμετάλλευση πολλοί μαζί άνθρωποι, ζέσταινε καρδιές.
Βρίσκονταν πάντα ομάδες και πρόσωπα που αυτό τόκαναν πρόταση απτή, ρεαλιστική, και έσπευδαν οι πολλοί να αναλώσουν εαυτούς "με λογισμό και μ όνειρο".
Τους 2 τελευταίους αιώνες το καθήκον αυτό το διεκδίκησε & το κατάκτησε η Αριστερά, αφού η δική της πρόταση με σαφήνεια όριζε το πού, το πως θα πάμε και με ποιούς, για να πετύχουμε τί.
Ξέρετε σεις αδέρφια να πείτε ΣΗΜΕΡΑ μία (όχι δύο) από τις εκφάνσεις της Αριστεράς που να μπορεί (όχι σε εργαστήρια και Αμφιθέατρα, αλλά στο Δρόμο)στοιχειωδώς να περιγράψει ένα τέτοιο ταξίδι; Το τέλος του, τους σταθμούς του, το όχημα που χρειαζόμαστε, τα καύσιμα καιό,τι άλλο;
Λέω λοιπόν, μέχρι να ξαναπροκύψει ένα αφήγημα με αρχή μέση και τέλος από παραμυθά επιδέξιο, να προστατέψουμε:
*τις ζωές των πολλών της Δουλειάς,από τις επιθέσεις των πιο ακραίων κύκλων-συμμάχων περιθωριακών του Κεφαλαίου
*τον ομφάλιο λώρο που μας συνδέει με το ιστορικό-πολιτικό-ηθικό φορτίο της κληρονομιάς του κινήματος, που απειλείται
*τις ψυχές, τις δικές μας και των άλλων, από την απαντοχή από τις αλλεπάλληλες ΗΤΤΕΣ! Σε μάχες ανόητες, χωρίς σκέψη & ανάλυση, ασύνδετες με τον Μεγάλο Πόλεμο του δικού μας αφηγήματος, του Σοσιαλιστικού.
Γιαυτό, αυτά λέω πως είναι καιρός να κάνουμε, και τα κανόνια τα γυαλίζουμε όταν αχνοδείξει κάτι στην άκρη του μονοπατιού...
Νάστε πάντα καλά...
Φίλε Β.Δ.Καργούδη,
Ούτε που μας πέρασε από το μυαλό ότι καθυστέρησες «ανταποδίδοντας τα ίσα»! Για όνομα! Δεν είμαστε κακόπιστοι (και μάλιστα τόσο πολύ!), ούτε έχουμε την τρέλα μεγαλείου του Βασιλιά Ήλιου! ;-)
Δεν θα διαφωνήσουμε μαζί σου για τα αδιέξοδα της μετάβασης, στις παρούσες συνθήκες που επικρατούν στις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού. (Στο γράμμα θα διαφωνήσουμε λίγο: Υπάρχουν τέτοια σχέδια, έχουν κατατεθεί. Του ΚΚΕ, μάνι μάνι, για να μην πάμε παραέξω. Όμως ούτε πειστικό είναι, ούτε, πολύ περισσότερο, δείχνει να έχει καταλάβει Χριστό από ό,τι συνέβη στα πρωτοσοσιαλιστικά συστήματα. Επομένως…).
Όμως, πώς θα προκύψει το νέο αφήγημα φίλε Καργούδη; Δεν θα προκύψει, συνδυαστικά, μέσα από την Πράξη και τη Θεωρία (για την ακρίβεια την αναψηλάφηση της Θεωρίας); Εμείς κάπως έτσι το βλέπουμε. Και νομίζουμε, σύμφωνα με αυτά που μας γράφεις εδώ, ότι η θέση σου είναι ανάμεσά μας!
Τα λέμε
ΥΓ Βρε μανία με τα κανόνια! Σώνει και ντε να μας εντάξεις στο πυροβολικό! Εμείς απλοί πεζικάριοι είμαστε. Άντε, με μια κάποια ειδίκευση στις υπονομεύσεις! ;-)
Δημοσίευση σχολίου