Τα δυο πρόσωπα της Βίας

Δυο πρόσωπα. Δυο εικόνες.

Στην πρώτη, ο Κωστής Χατζηδάκης, τέως υπουργός της προηγούμενης κυβέρνησης, της ΝΔ, αυτός που έβαλε την ταφόπλακα στην «Ολυμπιακή» (ο «θάνατος» της οποίας όμως, προετοιμάστηκε επιμελώς για χρόνια και χρόνια και από τους πράσινους και από τους βένετους), χτυπημένος από κάποιους άγνωστους αγανακτισμένους πολίτες.

Στη δεύτερη, ένας Ιρλανδός φοιτητής από τις μεγάλες φοιτητικές διαδηλώσεις της 3ης Νοεμβρίου στο Δουβλίνο, όταν και κατελήφθη το Υπουργείο Οικονομικών από καμιά τριανταριά γενναίους συμπατριώτες του, χτυπημένος από κάποιους επίσης άγνωστους επαγγελματίες φύλακες του Νόμου και της Τάξης. Θα μπορούσαμε να έχουμε κάποιον Έλληνα, Εγγλέζο, Ιταλό ή Γάλλο, κάποιον Αφρικανό, Ασιάτη, ή Αμερικανό. Όχι πως έχει βέβαια καμιά ιδιαίτερη σημασία (Gens una sumus…), αλλά προτιμήσαμε τον Ιρλανδό, μια κι εδώ και λίγες μέρες είμαστε μαζί στην ίδια τρύπια βάρκα…

Σε αντίθεση με τον Χατζηδάκη, ο φοιτητής δεν αναφέρεται επώνυμα, ήταν και παρέμεινε άγνωστος. (Εμείς τον βαφτίζουμε Michael —ή «Mick»— Collins, έτσι, προς τιμή του μεγάλου Ιρλανδού αντάρτη). Να ’ταν μόνο αυτή η αντίθεση, να ’ταν μόνο αυτή… Από πού να αρχίσει και να τελειώσει κανείς;

Δεν θα αρχίσουμε από πουθενά! Και θα τελειώσουμε μόνο με μια. Όμως τώρα, πριν φτάσουμε σ’ αυτή τη μια, θέλουμε να σταθούμε σε κάτι άλλο. Θέλουμε να σταθούμε όχι στις αντιθέσεις των δυο προσώπων, αλλά στην ομοιότητα των εικόνων. Ομοιότητα, που, στα δικά μας μάτια, είναι τόσο στενή ώστε να καταλήγουμε να βλέπουμε μια εικόνα.

Βλέπουμε την εικόνα του χτυπημένου ανθρώπου. Βλέπουμε την εικόνα της Βίας και μάλιστα μιας Βίας άδοξης, αφού ασκήθηκε άνισα και μονομερώς. Ως αριστεροί, δεν μπορούμε να μη σταθούμε εδώ. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τον φόβο που διακρίνεται στο πρόσωπο του πρώτου μεσήλικα ανθρώπου· ο φόβος ταπεινώνει και μικραίνει τον άνθρωπο. Και δεν μπορούμε να αδιαφορήσουμε για τον πόνο της «σειράς μας»· ο πόνος σημαδεύει τον άνθρωπο.

Μας χρειάζεται αυτή η αφαίρεση των διαφορών που καταλήγει στην ομοιότητα; Εμάς τουλάχιστον, ναι, μας χρειάζεται. Είναι κι αυτό μια αναγκαία υπενθύμιση του τελικού προορισμού μας. Που μπορεί να μην καταφέρουμε να φτάσουμε ποτέ σ’ αυτόν, αλλά θέλουμε, προσπαθούμε, να μην τον ξεχνάμε.

Δεν μπορούμε όμως να μείνουμε στην αφαίρεση, όπως θα έκαναν οι κάθε λογής «ανθρωπιστές». Είμαστε υποχρεωμένοι να διαλέξουμε. Και δεν έχουμε καμία τύψη με την επιλογή μας. Δεν είμαστε εμείς που επιλέγουμε αυτά από τα οποία πρέπει να επιλέξουμε. Και στην προκειμένη περίπτωση το ‘ούτε ούτε’ δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια λεπτομέρεια της γραμματολογίας, άνευ ουδεμιάς πρακτικής αξίας, εκτός βέβαια από το να αποτελεί το φύλλο συκής που αναζητούν απεγνωσμένα οι ηθικολόγοι της πολιτικής…

Όχι ‘ούτε ούτε’ λοιπόν, δεν έχει ‘ούτε ούτε’. Αυτά τα αφήνουμε για τους Μανδραβέληδες, τους Προκόπηδες και τους «δημοκρατικούς» κάθε κοπής, κατασκευής και προελεύσεως, που έχουν αρχίσει ήδη τους υποκριτικούς θρήνους.

Από τα δυο πρόσωπα της Βίας, από τα δυο πρόσωπα που έχουν χτυπηθεί με βία, εμείς είμαστε με τον άγνωστό μας Michael —ή «Mick»— Collins. Γιατί η ριζική αντίθεση είναι αυτή ακριβώς: Ο δικός μας είναι ο «Mick» και μ’ αυτόν είμαστε. Πώς αλλιώς;

Όπως ακριβώς συμβαίνει με τις ομάδες μας. Όταν οι αντίπαλοι μάς κάνουν φάουλ, γιουχάρουμε. Αλλά δεν αποκηρύσσουμε την ομάδα μας όταν το φάουλ το κάνουμε εμείς.

Σε τελική ανάλυση, δεν ξέρουμε καμία ομάδα να νίκησε ποτέ, χωρίς να χρεωθεί ούτε ένα φάουλ…


Η πρώτη εικόνα, από το newsbomb.gr, η δεύτερη, από το occupyca.wordpress.com