Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Δευτέρα, Αυγούστου 29, 1949


ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΧΑΪΚΗΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝΤΕΣ

Ανδρείοι σεις που πολεμήσατε και πέσατ’ ευκλεώς·
τους πανταχού νικήσαντας μη φοβηθέντες.
Άμωμοι σεις, αν έπταισαν ο Δίαιος και ο Κριτόλαος.
Όταν θέλουν οι Έλληνες να καυχηθούν,
«Τέτοιους βγάζει το έθνος μας» θα λένε
για σας. Έτσι θαυμάσιος θάναι ο έπαινός σας.—

Εγράφη εν Αλεξανδρεία υπό Αχαιού·
έβδομον έτος Πτολεμαίου, Λαθύρου.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης


(Στη μνήμη τού Καπετάνιου, που στα 23 του χρόνια, μια νύχτα τού ’48 χωρίς φεγγάρι, έδωσε μια και πέρασε απέναντι, στ’ αδέρφια του…)





Στην εικόνα: Ίκαρος Έργο τού γλύπτη Χρήστου Γεωργίου  (μπρούτζος,250 × 0,70 × 0,40). Από το georgiouchristos.blogspot.gr.


 
 

Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

Ενοικιαζόμενα δωμάτια


Κάθε χρόνο πληρώνει ακριβότερα στα ενοικιαζόμενα δωμάτια των διακοπών του. Και κάθε χρόνο σκέφτεται το παράδοξο: πώς γίνεται να πληρώνει όλο και πιο πολλά για κάτι όλο και πιο λίγο;

Δεν είναι μόνο που μικραίνει η ζωή του —πότε ήταν που τέλειωσε το Λύκειο, πότε που ορκίστηκε, πότε που έκλεισε τα πρώτα -άντα; Είναι που κάθε χρόνο όλο και πιο λίγα έχει να πάρει μαζί του.

Πότε είναι που λείπει μια Ελένη, πότε λίγα μαλλιά από μπροστά, που στις περσινές φωτογραφίες υπήρχαν, πότε κάποιο νεύρο δοντιού... Κι άλλοτε, λόγια που διάβασε ή είπε (προς τι και γιατί, δεν μπορεί τώρα πια να πει με σιγουριά, όπως κάποτε) και σιγά-σιγά ξεχνάει το βάρος τους.

Παζαρεύοντας, τα εξηγεί όλα αυτά στη σπιτονοικοκυρά, σίγουρος πως δεν καταλαβαίνει. Εκείνη χαμογελάει και του λέει: Παιδάκι μου, τι να σου κάνω; Έχω αγγόνα που σπουδάζει στην Αθήνα, νοσηλεύτρια… Μα και πάλι… Αν δεν είχες αυτό το πουκάμισο, το αδειανό, θα μπορούσα να σου κόψω κάτι. Ξέρεις τι χώρο πιάνει; Τι το θες και το κουβαλάς κάθε καλοκαίρι μαζί σου;  

Της λέει, α, αυτό είναι το σάβανό μου, δεν γίνεται να το αποχωριστώ, ποτέ δεν ξέρεις. 

Χριστός και Παναγιά, δυο μέτρα παλικάρι τέτοια λόγια, αχ και να σ’ άκουγε η μάνα σου λέει, και σταυροκοπιέται φεύγοντας.


Η εικόνα είναι έργο τού φωτογράφου Laurent Chehere. Από το xaxor.com.

Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Οι όμορφοι (= αντιφασίστες) κροκόδειλοι όμορφα κλαίνε!


ΣΤΙΣ 16 ΙΟΥΝΙΟΥ, το Σάββατο της παραμονής των δεύτερων εκλογών, γράφαμε, κλείνοντας την προεκλογική μας ‘‘εκστρατεία’’:

Ενδεχόμενη πρωτιά τής Νέας Δημοκρατίας (νίκη που περνάει υποχρεωτικά μέσα από την άρνηση ψήφου προς τον ΣΥΡΙΖΑ) σημαίνει ότι τη Δευτέρα θα έχουμε δεξιά κυβέρνηση με πυρήνα βέβαια το κόμμα τού Σαμαρά. Κι αυτό με τη σειρά του συνεπάγεται, πέραν της περαιτέρω οικονομικής εξαθλίωσης για ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού, και περαιτέρω συρρίκνωση της δημοκρατίας. (Ναι, αυτής της αστικής δημοκρατίας, που εμείς οι αριστεροί έχουμε ως όραμα να την υπερβούμε. Να την υπερβούμε όμως, αντικαθιστώντας την με μια ανώτερη μορφή δημοκρατίας, όχι να την αφήσουμε να κατρακυλήσει προς τα πίσω σε αντιδραστικά αυταρχικές ή και ανοιχτά δικτατορικές αντιλαϊκές μορφές διακυβέρνησης. Υπό αυτή την έννοια, την υπερασπιζόμαστε!) Είναι άφθονα τα δείγματα στους λόγους τού Σαμαρά τις τελευταίες μέρες και υπεραρκετά για να εξάγουμε με ασφάλεια το συμπέρασμα ότι πρώτη του προτεραιότητα είναι να θωρακίσει τη δημοκρατία έναντι του ‘‘εχθρού’’ λαού, επανιδρύοντας όχι το κράτος, όπως  δήθεν θα έκανε ο Κώστας Καραμανλής, αλλά το αστυνομικό κράτος!

Οικονομική εξαθλίωση + αστυνομικό κράτος, τι μας κάνουν, αγαπητοί φίλες και φίλοι; Ξέρετε εσείς καλύτερο έδαφος για την ακόμα μεγαλύτερη ανάπτυξη της νεοναζιστικής συμμορίας που ακούει στο όνομα Χρυσή Αυγή; Όταν μάλιστα, πολλοί από τους σκληροπυρηνικούς δεξιούς ψηφοφόρους τη βλέπουν ως «αδελφό κόμμα», όπως, λόγου χάρη, εκμυστηρεύτηκε δημοσία πριν λίγες μέρες ότι τη βλέπει ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, το πρωτοπαλίκαρο —με διαταγή Σαμαρά— τού προεκλογικού αγώνα στη Μακεδονία; Αντιλαμβάνεστε πόσο θα φουσκώσει τα μαύρα πανιά τής Χρυσής Αυγής μία ενδεχόμενη κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας με τα αισθήματα ‘‘αδελφικής’’ εξουσίας που θα της εμπνεύσει; Και χρειάζεται να σας υπενθυμίσουμε, εκτός από όλα αυτά, και τα λόγια τού Μπρεχτ;

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, δεν είναι απαραίτητο να είστε αριστεροί για να ψηφίσετε ΣΥΡΙΖΑ στις αυριανές εκλογές.

Το να είστε αντιφασίστες φτάνει και περισσεύει!


ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΣΤΕ, όταν τα γράφαμε αυτά; Απευθυνόμαστε κυρίως στους αναποφάσιστους, μπερδεμένους ή όχι κατασταλαγμένους πολιτικοϊδεολογικά πολίτες, στους ‘‘κεντρώους’’ αν προτιμάτε, αλλά οπωσδήποτε αντίθετους με την απεχθή Χρυσή Αυγή, το φρικτό πρόσωπο τής οποίας είχε την ευκαιρία να ‘‘θαυμάσει’’ όλο το πανελλήνιο μετά τους τραμπουκισμούς τού Κασιδιάρη απέναντι σε δύο βουλευτίνες τής Αριστεράς, τις άνανδρες επιθέσεις εναντίον μεταναστών, αλλά και τους ‘‘τσαμπουκάδες’’ τους σε πλατείες, εναντίον συντρόφων που έκαναν τις ‘‘βάρδιες’’ τους σε εκλογικά περίπτερα της Αριστεράς.


Ο,ΤΙ ΘΕΛΑΜΕ κι ό,τι προσπαθήσαμε —εμείς και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι— δεν έγινε δυνατό να το πετύχουμε: νίκησαν οι ‘‘άλλοι’’. Κι αυτό που ακόμα και τα αριστερά παιδιά τού Δημοτικού μπορούσαν να φανταστούν ότι θα συμβεί, συμβαίνει ήδη: Πριν συμπληρωθούν καν δύο μήνες από τον σχηματισμό τής κυβέρνησης της ΝΔ (with a little help from its friends ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ), οι νεοναζιστές, αποθρασυμένοι από την επίσημη κρατική πολιτική των ατελέσφορων έτσι κι αλλιώς πογκρόμ, ενθαρρυμένοι από το ρατσιστικό μασάζ τής κοινής γνώμης, στο οποίο τα ‘‘δημοκρατικά’’ και ‘‘φιλελεύθερα’’ ΜΜΕ επιδίδονται καθημερινά, μετά την εγκληματική ενέργεια της Πάρου, άρχισαν ήδη, από τα ξημερώματα της Κυριακής που μας πέρασε, να σκοτώνουν ανθρώπους (από τις πρώτες-πρώτες ακόμα ανακοινώσεις τής αστυνομίας δεν μένει η παραμικρή αμφιβολία γι’ αυτό και είναι φανερό ότι στο ίδιο συμπέρασμα έχει καταλήξει και η Ασφάλεια). Και δεν φτάνει αυτό: όχι μόνο σκοτώνουν, αλλά και υπερηφανεύονται διαδικτυακά για τη δολοφονία και απειλούν ανοιχτά ότι θα συνεχίσουν! —ελπίζουμε να μη λείπουν όλοι οι εισαγγελείς σε ταξίδι για μπάνια…


ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ περίγυρό μας, έχουμε γίνει σε κάνα δυο περιπτώσεις μάρτυρες των δακρύων κάποιων μετανοημένων ‘‘Μαγδαληνών’’ που επέλεξαν τελικά να ψηφίσουν αυτή ή την άλλη εκδοχή τού ‘‘κέντρου’’ (κεντροδεξιά; κεντροαριστερά; θα σας γελάσουμε!) κι όχι ΣΥΡΙΖΑ, ή έστω ΚΚΕ ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αληθινά δάκρυα, ψεύτικα, δεν ξέρουμε. Μακάρι να είναι αληθινά.


ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΜΑΣ περίγυρο, και πιο συγκεκριμένα στα ‘‘κεντρώα’’ μέρη τής μπλογκόσφαιρας που επισκεπτόμαστε, δεν έχουμε δει καμία τέτοια παραδοχή. Έχουμε δει όμως κάτι άλλα, δάκρυα, ‘‘περίεργα’’ που μοιάζουν περισσότερο με κροκοδείλια παρά με της Μαγδαληνής.

Για παράδειγμα, έχουμε δει τα άφθονα δάκρυα του ‘‘πρώτου’’ αντιφασίστα του διαδικτύου. Ο οποίος, αφού σε όλη την προεκλογική περίοδο των δεύτερων εκλογών έκανε την αντιφασιστική πάπια, αν και ήδη είχε φανεί στις πρώτες κάλπες η άνοδος της Χρυσής Αυγής, επειδή, λέει, του την είχε δώσει ο Τσίπρας που θα δεχόταν τις πέντε ψήφους τού Καμμένου, τώρα κλαίει και οδύρεται. Και να οι αναρτήσεις για τον ναζισμό, και να οι αναρτήσεις για τον Πλησίον, και να τα ωραία τραγούδια για τα γυφτάκια! Όταν έπρεπε να πάρει το ‘‘όπλο’’ τού αντιφασιστικού λόγου και να πιει ως ένας αντιφασίστας Βρυκόλακας, που λέει ο λόγος, το αίμα των Χρυσαυγιτών, μόλις που ψέλισε δυο λόγια, κι αυτά αναδημοσιευμένα! Ψέματα! Το πήρε το όπλο του! Μόνο που το έστρεψε σε κάποιο …αριστερό ιστολόγιο και το επέκρινε επί …μακιαβελισμώ, επειδή προέτρεψε τον ΣΥΡΙΖΑ να ακολουθήσει πιο πραγματιστική προεκλογική τακτική! Κι ακόμα το έστρεψε εναντίον τής ΚΟΕ, γιατί, λέει, έβγαλε μια …λαϊκιστική προεκλογική αφίσα! Κι αυτός, είναι μεν αντιφασίστας, αλλά είναι και αντιλαϊκιστής (οποθενδήποτε και αν προέρχεται ο λαϊκισμός —πάλι αυτό το γμνο το οποθενδήποτε!). Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που δεν μπορεί να ξεχωρίσει τι είναι πιο πολύ: αντιφασίστας ή αντιλαϊκιστής; Γι’ αυτό, συγχώνευσε λαϊκισμό και φασισμό, τα ταύτισε και ξεμπέρδεψε μια και καλή. Όχι, παίζουμε!  

Ή το άλλο —πιο σωστά τους άλλους, τους δύο εμμονικούς παπαδοφάγους, αντιεθνικιστές και αντιαριστερούς (πολύ αντί, ρε παιδί μου, σχεδόν …Επανάσταση!). Αυτοί πάλι έκαναν πιο συνεπή αντιφασιστικό αγώνα από τον προηγούμενο —παράλληλα βέβαια με το γδάρσιμο της Αριστεράς που βαφτίζουν κριτική, όπως οι καλόγεροι βάφτιζαν το κοτόπουλο ψάρι. Δυστυχώς, το αντιφασιστικό τους κήρυγμα δεν ήταν αποτελεσματικό όσο και συνεπές. Αυτό τουλάχιστον αποδεικνύει το γεγονός ότι δύο (τουλάχιστον) από τους καθημερινούς σχολιαστές τους έριξαν στις πρόσφατες εκλογές το κουκί τους, κατά δική τους ομολογία, στη Χρυσή Αυγή (ο ένας εξ αυτών μάλιστα εκμυστηρεύτηκε ότι προηγουμένως ήταν επί χρόνια οπαδός και ψηφοφόρος τού ΛΑΟΣ)!!! Για να τα λέμε όλα όμως, οι ίδιοι το έκαναν το αντιφασιστικό καθήκον τους στις εκλογές και με το παραπάνω. Σύμφωνα με τις εκμυστηρεύσεις τους, ο ένας ψήφισε (και στις δύο) …Οικολόγους Πράσινους κι ο άλλος οπωσδήποτε δεν θα ψήφιζε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΧΑ, Καμμένο και Μάνο/Τζήμερο (δηλαδή, λέει, μπορεί και να ψήφιζε …ΣΥΡΙΖΑ, …ΚΚΕ, …ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή και …ΚΚΕ (μ-λ) – Μ-Λ ΚΚΕ!!! —εδώ γελάνε μέχρι όντως δακρύων!). Κατόπιν αυτής τής ‘‘σκληρά’’ αντιφασιστικής ψήφου, πώς και μας προέκυψε ΝΔ μετά των συμμάχων της είναι πραγματικά απορίας άξιο! Γι’ αυτό και είναι έξαλλοι και καταγγέλλουν την κουκούλα που φόρεσαν στον Πακιστανό τής Πάρου και το ρατσισμό που πνίγει τη χώρα (όταν δεν καταγγέλλουν τον Τσίπρα για τη …δωροληψία του ΙΑΣΩ!).

Στο τρίτο παράδειγμα, βρίσκουμε τον πιο ‘‘πονηρό’’ τής παρέας. Αυτός, σκληρός αντιφασίστας, εννοείται, δημοκράτης (ως μη αριστερός, όπως δηλώνει), κάργα αντιδικομματικός και υποψήφιος με τους Οικολόγους Πράσινους, επειδή έλειπε σε ταξίδια για τον προεκλογικό αντιδικομματικό και αντιφασιστικό αγώνα, άφησε στο πόδι του τον αναπληρωτή του (τον πρώτο τη τάξει συνιστολόγο). Τώρα, όλως τυχαίως, ο αναπληρωτής δεν ήταν και τόσο αντιδικομματικός. Ήταν αντισυριζικός, ιδίως στις δεύτερες εκλογές. Τότε δηλαδή που πραγματικά παιζόταν να μην έχουμε κυβέρνηση δικομματική, αλλά αριστερή. Ε, τότε ήταν που ο αναπληρωτής τα έδωσε όλα, αναδημοσιεύοντας και το χειρότερο σκουπίδι, αρκεί να ήταν αντισυριζικό! Ο Chief writer τα έβλεπε όλα αυτά και καιγόταν η καρδιά του. Ήξερε πολύ καλά ότι κάθε ψήφος κομμένη από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα ακόμα βήμα τού ΝΔΣΟΚ προς την κυβέρνηση. Ό,τι δηλαδή σιχαινόταν περισσότερο (έτσι υποστήριζε), κινδύνευε να το λουστεί και πάλι! Όμως, σε αντίθεση με το πρώτο μας παράδειγμα, όπου έχουμε μία κάποια διλημματική κατάσταση μεταξύ αντιφασισμού και αντιλαϊκισμού, αυτός τα έχει ξεκάθαρα στο μυαλό του: πάνω απ’ όλα είναι δημοκράτης και φανατικός θιασώτης τής ελευθερίας τού λόγου. Έτσι, έκανε πέτρα την καρδιά του κι έμεινε αμέτοχος. Ουδέτερος, που λέμε, όπως εξ άλλου συμβαίνει με όλους τους αντιδεξιούς και αντιαριστερούς τής Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης του Κέντρου! Αμέτοχος παραμένει ακόμα και τώρα, που οι μπάτσοι μαζί με το Χάρο έχουν βγει παγανιά (έτσι, στην περίπτωσή του, δεν μπορούμε να μιλήσουμε καν για κροκοδείλια δάκρυα). Εκτός κι αν εκκωφαντική σιωπή του οφείλεται σε τεχνικούς λόγους. Βλέπετε, έχει στήσει το τσαρδί του ψηλά στο βουνό και είναι πολύ πιθανόν να μην έχει εύκολη πρόσβαση στο internet...


ΤΕΤΟΙΟΙ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ; A dime a dozen!


Η εικόνα, από το samarthbharat.comsamarthbharat.com


ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Ο γραφιάς εδώ, ‘‘την κάνει’’ σήμερα με …βαριά και …ευθέα …άλματα! Πριν γυρίσει η μέρα, θα πίνει τις βραδινές μπύρες του σε μια βεράντα με θέα τη θάλασσα. Θα τα πούμε από την άλλη βδομάδα (ανάλογα με το πότε θα τελειώσουν τα ευρά —γαμώ το γονιό τους!). Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλους και όλες!

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

Έτσι δένεται τ’ ατσάλι (των Χρυσαυγίτικων μαχαιριών…)


Έτσι Ι: Όταν σύσσωμος σχεδόν (10 στα 11) ο αστικός και βεβαίως-βεβαίως ‘‘φιλελεύθερος’’, ‘‘προοδευτικός’’ και ‘‘δημοκρατικός’’ τύπος, ανεξαρτήτως επί μέρους ιδεολογικοπολιτικών διαφορών (ακροδεξιά – δεξιά – κεντροδεξιά – κέντρο – κεντροαριστερά και δεν συμμαζεύεται), προβάλλει και συντηρεί επί ημέρες στα πρωτοσέλιδά του με τα μελανότερα χρώματα και χωρίς τον παραμικρό σεβασμό στα γεγονότα[1] την εξιχνίαση(;)[2] της κακοποίησης και του ίσως μοιραίου τραυματισμού (μακάρι όχι!) τού 15χρονου κοριτσιού στην Πάρο με κυρίαρχη «πληροφορία και υλικό» την εθνικότητα του δράστη, ενώ θάβει —εν ψυχρώ και πλήρει συνειδήσει— το γεγονός τής αυτοθυσίας δύο νεαρών τής ίδιας εθνικότητας για να σώσουν από τον θάνατο δύο γέροντες Έλληνες. (Για τα δελτία των 8 ας μη μιλήσουμε καλύτερα…)

[1] Αν δεν κάνουμε λάθος, με το χαρακτηρισμό δράκος, με τον οποίο ο ‘‘φιλελεύθερος’’ τύπος περιγράφει τον δράστη, το φιλοθεάμον κενόν καθοδηγείται στο να σχηματίσει την εντύπωση ότι έχουμε να κάνουμε, έστω και δυνητικά, με έναν κατά συρροή βιαστή (ή και δολοφόνο). Για πόσους βιασμούς/φόνους είχε εκδηλώσει πρόθεση ή διάθεση ο Πακιστανός στην Πάρο όπου έμενε τα τελευταία δύο-τρία χρόνια;

[2] Να μας συμπαθάτε, αλλά και μόνο για την ιστορία τού φοιτητή με τα …πράσινα παπούτσια το ερωτηματικό είναι απόλυτα δικαιολογημένο. Όχι επειδή η περίπτωση του Πακιστανού είναι μία ακόμα ιστορία κατασκευής ενόχων (όλα δείχνουν πως όχι), αλλά έτσι, για να μη ξεχνιόμαστε…


Έτσι ΙΙ: Όταν ορισμένες μερίδες τής Αριστεράς, κυρίως αυτές που για χρόνια επένδυαν μονόπαντα στην πολιτισμική διάσταση των αριστερών αξιών, ανίκανες ή απρόθυμες για επαναφορά τού ταξικού ζητήματος στην κορυφή τής κοινωνικής ατζέντας, επιχειρούν να περιορίσουν το περιστατικό στην έμφυλή του διάσταση, είτε επειδή προσπαθούν να αποεθνικοποιήσουν το βιασμό, είτε επειδή ανάγουν τις ανισότιμες έμφυλες σχέσεις στην κύρια και άμεση εκκρεμότητα προς διευθέτηση, είτε και για τους δύο παραπάνω λόγους, συνδυαστικά. Γράφει ας πούμε η Νεολαία τού ΣΥΝ σε μία ανακοίνωση που υπογράφεται από την ομάδα Φύλου τής οργάνωσης (και μόνο η εξειδίκευση της υπογραφής είναι χαρακτηριστική για τα μυαλά που κουβαλάει η ηγεσία τής συγκεκριμένης νεολαίας):

«Το έγκλημα της Πάρου δεν ήταν έγκλημα ενός «ξένου» ενάντια σε μια ελληνίδα. Ήταν έγκλημα ενός άντρα εναντίον μια γυναίκας».

Ok, είναι μία άποψη (να σημειωθεί ότι συνοψίζει με απόλυτη σχεδόν περιεκτικότητα ολόκληρο το πνεύμα της ανακοίνωσης). Δείτε όμως τι συμβαίνει με δαύτη. Πρώτον: Η αποεθνικοποίηση της εγκληματικής πράξης απαγορεύει την ‘‘εθνικοποίηση’’ της ύψιστα θεάρεστης (για όλους τους θεούς τού κόσμου τούτου) πράξης να δίνεις τη ζωή σου προσπαθώντας να σώσεις αλλοεθνείς και αλλόπιστους συνανθρώπους, όπως έκαναν τα δύο γενναία και άτυχα Πακιστανάκια τον περασμένο Απρίλιο.[3] Τι αποεθνικοποιεί όμως πειστικότερα; Η θεωρητική υπενθύμιση του οραματικού ουκ ένι Ιουδαίος, ουδέ Έλλην προκειμένου να διασκεδαστεί το Κακό ή η υπενθύμιση μιας πράξης που αποδεικνύει ότι, τόσο στο Κακό όσο και στο Καλό, ένι Ιουδαίος και ένι Έλλην; (Το ερώτημα απαντιέται πιο εύκολα, αν αναλογιστεί κανείς ότι η εθνικοποίηση του Κακού στηρίχτηκε σε μία συγκεκριμένη πράξη…). Ουαί και αλίμονο αν ο λόγος τής Αριστεράς δεν περιλαμβάνει το οραματικό στοιχείο τής κοσμοθεωρίας της. Όμως, επίσης, αλί και τρισαλί αν προσπαθεί να κάνει πολιτική μόνο με οράματα. Και δυο φορές αλί και τρισαλί αν πιστεύει ότι φέρνει πιο κοντά το όραμα της συναδέλφωσης όλων των ανθρώπων επειδή βάζει μέσα σε εισαγωγικά τη λέξη ξένος. Ο ξένος, ο άλλος, ο μη οικείος, υπάρχει. Και ακριβώς επειδή υπάρχει, και μόνο επειδή υπάρχει, έχει νόημα να μιλάμε για πανανθρώπινη συναδέλφωση ή να γράφουμε στις σημαίες μας προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε. Δεύτερον: Αφού αποεθνικοποιούμε το Κακό, γιατί δεν το αποεθνικοποιούμε γενικά και εφ’ όλης τής ύλης; Διότι θυμόμαστε πολύ καλά ότι, λόγου χάρη, το περιστατικό με τη βουλγαρικής καταγωγής μαθήτρια της Αμαρύνθου πριν λίγα χρόνια, όπου οι εθνικοί ρόλοι βιαστή και βιασμένου ήταν αντίστροφοι,[4] οι συγκεκριμένες μερίδες τής Αριστεράς το εθνικοποίησαν στο έπακρο. Όπως εθνικοποίησαν και το πρόσφατο περιστατικό με τη Ρωσίδα οροθετική ιερόδουλη.[5] Να υποθέσουμε ότι μία τέτοια αντιφατική στάση οφείλεται στην έμπρακτη εφαρμογή τής οδηγίας που λέει πως η Αριστερά τού κάθε έθνους-κράτους οφείλει να χτυπάει τον εθνικισμό και το ρατσισμό πρώτα και κύρια τής δικής της χώρας;[6] Στην περίπτωση που έχουμε πέσει μέσα, προστίθεται μία ακόμα απόδειξη στις ήδη υπάρχουσες για το πόσο αδικούνται οι Κνίτες, όταν γι’ αυτούς και μόνο γι’ αυτούς λέγεται το απόφθεγμα δείχνανε σε κάποιον το φεγγάρι κι εκείνος κοίταγε το δάχτυλο! Τρίτον: Αν δεν κάνουμε λάθος, ένα από τα σταθερά μοτίβα τής πολιτισμικής Αριστεράς, στην οποία ασφαλώς και εντάσσεται πολύ μεγάλο κομμάτι τού ΣΥΝ και της Νεολαίας του, είναι και η αναγνώριση του γεγονότος ότι το ανθρώπινο υποκείμενο συντίθεται από πολλαπλές ταυτότητες. Επικρίνει δε και κατηγορεί για απλουστευτικό αναγωγισμό εκείνους τους αριστερούς που επιμένουν να υπενθυμίζουν ότι οι ταυτότητες είναι μεν πολλαπλές, όχι όμως και άρτσι μπούρτσι και λουλάς: η ταξική ταυτότητα, δηλαδή η ταξική δομική θέση ενός εκάστου στον κοινωνικό χάρτη, είναι αυτή που σε τελική ανάλυση ‘‘κάνει παιχνίδι’’. Στην ανακοίνωση της Νεολαίας τού ΣΥΝ, χαλίφης στη θέση τού χαλίφη φαίνεται ότι έχει γίνει το φύλο. Αυτό, εκτός του ότι δίνει το δικαίωμα σε κάποιον να καγχάσει επειδή η νέα γενιά τού κόμματος υποπίπτει στο ίδιο λάθος για το οποίοι κατηγορεί άλλους, παρουσιάζει το εξής μείζον πρόβλημα: δεν επιτρέπει να αποκαλυφθεί η ταξικο-οικονομική διάσταση του περιστατικού τής Πάρου, διάσταση που οι επικυρίαρχοι φροντίζουν να αποκρύπτουν μέσα στις εθνικές ταυτότητες, αλλά που για εμάς τους αριστερούς είναι —ή πρέπει να είναι— κυρίαρχη και γι’ αυτό οφείλουμε πάντα να την αναδεικνύουμε: Σύμφωνα με την ομολογία τού δράστη, το πρώτο πράγμα που του γυάλισε στην κοπέλα δεν ήταν οι καμπύλες της ή το προκλητικό της μίνι, ας πούμε. Ήταν το κινητό της!

[3] Και να σκεφτεί κανείς ότι την επαύριο της ηρωϊκής πράξης και θυσίας τους μόνο η Αυγή τούς τίμησε στο πρωτοσέλιδό της, όπως είχαμε επισημάνει επαινετικά στην ανάρτηση στην οποία ήδη σας έχουμε παραπέμψει.Τώρα όμως, στην αρθρογραφία της για το βιασμό τής Πάρου, η ίδια αυτή εφημερίδα ξέχασε να υπενθυμίσει την άλλη πλευρά τών ‘‘δράκων’’ Πακιστανών (αντίθετα με τον Ρίζο). Δείγμα κι αυτό τής αριστερής προχειρότητας...

[4] Η απόφαση του δικαστηρίου που αθώωσε τους 4 κατηγορούμενους απόφαση, αλλά και η υποκειμενική μας άποψη υποκειμενική μας άποψη: αυτό που έγινε τότε ήταν επί τής ουσίας ομαδικός βιασμός.

[5] Στο συγκεκριμένο περιστατικό η αριστερή ανοησία χτύπησε κόκκινο! Δύο ημέρες αφ’ ότου είχε πλημμυρίσει το διαδίκτυο με τις φωτογραφίες των Ελληνίδων ιερόδουλων φορέων τού AIDS, το Red Notebook ανέβαζε άρθρα με κλαυθμούς και οδυρμούς για τον κρατικό ρατσισμό εις βάρος τής Ρωσίδας! Τόσο ‘‘σατανικά έξυπνοι’’ εκεί στο Red Notebook. Άμα τους είχαμε στη Γερμανία τής Βαϊμάρης, ο Χίτλερ θα γινόταν Καγκελάριος από τις εκλογές τού 1930!

[6] Στην περίπτωση της αλήστου μνήμης ανακοίνωσης της Νεολαίας τού ΣΥΝ υπό τον τίτλο Εμείς θα τη λέμε Μακεδονία, όπου, προκειμένου να χτυπηθεί ο ελληνικός εθνικισμός, οι Συνασπισμένοι νεολαίοι συντάχθηκαν με τον εθνικισμό των γειτόνων, δεν χρειάζεται να κάνουμε καμία υπόθεση βέβαια…


Έτσι ΙΙΙ: Όταν η Αριστερά, κι εδώ μιλάμε για την εκτός ΚΚΕ Αριστερά και ειδικά αυτήν που εξακολουθεί να πιστεύει ότι ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό περνάει μέσα από τις (καπιταλιστικές) Ενωμένες Πολιτείες τής Ευρώπης, εξ αιτίας ιδεοληπτικής πολιτικής τυφλότητας ή της ανάγκης επίδειξης αριστερών ‘‘ενσήμων’’, εξακολουθεί σε μεγάλο ποσοστό να μην αναγνωρίζει ούτε καν στο λόγο της το αυταπόδεικτο γεγονός ότι η σύγχρονη (εξαναγκαστική, και συχνά βίαια εξαναγκαστική) μετανάστευση συνιστά από ορισμένες απόψεις ιδιαίτερο κοινωνικό πρόβλημα για την Ελλάδα, αφού η γεωγραφική θέση της την καθιστά κύρια πύλη εισόδου προς την ΕΕ και επομένως η μεταναστευτική πίεση που αντιμετωπίζει είναι δυσανάλογα μεγάλη για τις δυνατότητες απορρόφησης ή ενσωμάτωσης που διαθέτει η χώρα. Η άρνηση καθίσταται ακόμα πιο προβληματική αν σκεφτεί κανείς ότι, στις συνθήκες εκπτώχευσης που επικρατούν, οι δυνατότητες αυτές μειώνονται και θα μειώνονται, οπότε οι συνθήκες θα γίνονται όλο και πιο ευνοϊκές για εκείνους που θέλουν να μετατρέψουν το ζήτημα από κοινωνικό σε εθνικό.


Έτσι ΙV: Όταν η ίδια πάλι ‘‘ευρωπαΐζουσα’’ Αριστερά, τις λίγες φορές που δεν περιορίζεται σε ανθρωπιστικές εκκλήσεις ή διεθνιστικές ρητορικές, καταφέρνει μόλις να ψελλίζει ξέπνοα κάτι περί αναθεώρησης της Συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ, ενώ θα έπρεπε να έχει κάνει αυτό το ζήτημα ‘‘σημαία’’ της.[7] (Είναι ευτύχημα που μέχρι στιγμής η Χρυσή Αυγή ρίχνει το βάρος της στις μαζικές απελάσεις και στο μάντρωμα των μεταναστών. Να δω τι θα κάνουμε όμως, όταν βρεθεί κάποιος από τα ‘‘παιδιά’’ εκεί που, εκτός από ‘‘ποντίκια’’, θα διαθέτει και πέντε δράμια μυαλό…[8]) Έτσι, προκειμένου να προφυλαχθεί η ‘‘ευρωπαϊκή ιδέα’’ και να μη διαταραχθεί ο ‘‘ευρωπαϊκός’’ προσανατολισμός τής χώρας, μπαίνει κάτω από το χαλί το γεγονός ότι η ΕΕ μάς έχει φορτώσει τις συνέπειες των δικών της ιμπεριαλιστικών και εκμεταλλευτικών αμαρτημάτων[9] και μας έχει μετατρέψει σε αποθήκη της και στο κρατητήριο του ευρωπαϊκού τμήματος μεταγωγών. Κρατητήριο για το οποίο ο καλός μας Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, σε ένα από τα πιο ‘‘απίθανα’’ άρθρα του,[10] το μόνο που έχει να παρατηρήσει είναι οι κακές συνθήκες κράτησης που δεν επιτρέπουν να βαφτιστεί σε χώρο …‘‘φιλοξενίας’’! Ψέγει μάλιστα τις ελληνικές κυβερνήσεις, ‘‘ξεπλένοντας’’ ταυτόχρονα τα διευθυντήρια της ΕΕ, επειδή δεν απορρόφησαν τα 12.500.000 ευρώ που χορήγησε το Ευρωπαϊκό Ταμείο Προσφύγων στην Ελλάδα για το 2010 και τα οποία προορίζονταν για υποδομές καταυλισμού μεταναστών!!! Και ποιος του είπε του Δημοσθένη ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει χώρος ‘‘φιλοξενίας’’ για όλη την ΕΕ; Βάσει ποιας αρχής διεθνισμού; —όχι του διεθνισμού όπως τον καταλαβαίνει το μπερδεμένο και ‘‘πολυτασικό’’ μυαλό του, αλλά τού διεθνισμού όπως είναι. Εμείς δεν βλέπουμε κανένα διεθνισμό στην ιδέα ένα(1) έθνος-κράτος να επωμίζεται το κύριο και συντριπτικό βάρος προβλημάτων που απορρέουν από τα έργα και τις ημέρες όλης τής υπερεθνικής ολοκλήρωσης στην οποία ανήκει!

[7] Πώς έχει κάνει ‘‘σημαία’’ της το ότι η οικονομική κρίση τής Ελλάδας είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα και για το μεταναστευτικό περνάει στο ψιλοντούκου την ευρωπαϊκή του διάσταση;

[8] Δεν είναι απίθανο να βρεθεί. Όπως βρέθηκε και στην περίπτωση της Χαλυβουργίας Ελλάδος, όπου, προκειμένου να κάνουν πολιτική, δεν δίστασαν να προσφέρουν γάλα και μακαρόνια σε ‘‘κουμμούνια’’…

[9] Αξίζει να διαβάσετε αυτό το σύντομο άρθρο που κωδικοποιεί τις αιτίες του απότομου και μαζικού μεταναστευτικού φαινομένου των τελευταίων ετών.

[10] Δεν παίρνω όρκο και μ’ αυτή την έννοια το παίρνω επάνω μου: Έχω την ισχυρή εντύπωση ότι σε ένα παλαιότερο άρθρο του στο Red Notebook, πριν κάποιους μήνες, υποστήριζε ότι τα τελευταία χρόνια η άνοδος της ακροδεξιάς δεν έχει πλέον ως ατμομηχανή το μεταναστευτικό ζήτημα! Παρά τις προσπάθειές μου, δεν μπόρεσα να εντοπίσω το άρθρο. Πάσα βοήθεια ευπρόσδεκτη.


Έτσι V: Όταν τίποτε δεν φαίνεται ικανό να κάνει την Αριστερά με κλίση στην πολιτισμική προσέγγιση των πραγμάτων να συνειδητοποιήσει πως είναι διαφορετικό πράγμα η ξενοφοβία από τον ρατσισμό. Ας κάνω μια προσωπικού χαρακτήρα απόπειρα, μπας και ταρακουνηθεί λίγο το χοντροκέφαλό της και πάρει μπροστά: Όταν ήμουν μικρός, μέχρι και τις πρώτες τάξεις τού Γυμνασίου, φοβόμουν εξαιρετικά τα σκυλιά. Αυτό θα με κατέτασσε στους υπανθρώπους που φολιάζουν τα αδέσποτα, τα κρεμούν ή τα καίνε ζωντανά; Ας σοβαρευτούμε όσο είναι καιρός. Ο φόβος είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα. Κι ο φόβος δεν γεννιέται μόνο από κάποιον ορατό και συγκεκριμένο κίνδυνο, όταν έρχεσαι δηλαδή ενώπιος ενωπίω με κάποιον που σε απειλεί. Γεννιέται κι από την ιδέα ότι μπορεί να βρεθείς σε αυτή την κατάσταση. Όπως γεννιέται και από την επαφή με το διαφορετικό, το άγνωστο, το μη οικείο. Υπάρχουν πολλοί φόβοι λοιπόν. Κι αντί να τους αποκηρύσσουμε εξομοιώνοντάς τους με τον ρατσισμό ή το νεοναζισμό θα πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε όλους, δηλαδή να βρούμε τους τρόπους να καταλαγιάσουμε τους φόβους των ανθρώπων —εννοούμε τους ειλικρινείς φόβους. Γιατί, αλήθεια: Λέμε ότι η επόμενη κυβέρνηση πρέπει να είναι της Αριστεράς. Όταν αποστρέφουμε το πρόσωπο από το φόβο των πολιτών σήμερα, συχνά μετά βδελυγμίας, τι μήνυμα λέτε πως στέλνουμε στην κοινωνία για αύριο, όταν θα πρέπει, από κυβερνητικές θέσεις πια, να αντιμετωπίσουμε τα υπαρκτά προβλήματα της εγκληματικότητας ντόπιων και ξένων ή της γκετοποίησης και της υποβάθμισης ολόκληρων συνοικιών; Οι κοινωνίες δεν ακολουθούν εκείνους που περιφρονούν τους φόβους τους. Οι κοινωνίες ακολουθούν εκείνους που σέβονται τους φόβους τους και φροντίζουν για τη θεραπεία τους. Και ναι: Μπορεί να τους ακολουθήσουν ακόμα κι όταν η θεραπεία περιλαμβάνει λοστούς, σιδερογροθιές και στιλέτα, αν μας εννοείτε…


Έτσι VΙ: Όταν η Αριστερά, κι αυτή τη φορά όλη η Αριστερά, δεν συνειδητοποιεί ότι ειδικά για το μεταναστευτικό ζήτημα, τουλάχιστον για το μεταναστευτικό ζήτημα, δεν έχει το παραμικρό περιθώριο να μη συντονίσει ενιαία τα βήματά της, συμπαρατασσόμενη απέναντι στον νεοναζισμό. Ακόμα χειρότερα: Όταν δεν συνειδητοποιεί ούτε καν ότι πρέπει να το εξαιρέσει από τα πολλά και ποικίλα πεδία τών ενδοαριστερών αντιπαραθέσεων (και σκυλοκαβγάδων). Κι αυτό, τη στιγμή που δεν πάει πολύς καιρός από την επίθεση σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση του ‘‘παλικαρά’’ Κασιδιάρη σε δύο βουλευτίνες της (αλλά και την καταστροφή εκλογικών περιπτέρων της από Χρυσαυγίτες). Τότε, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα, η Αριστερά είχε συμπαραταχθεί πανηγυρικά —τι άλλο από συμπαράταξη ήταν η υπεράσπιση της Δούρου από την Κανέλλη; Εκείνη η στιγμή, εκείνη η ευκαιρία,[11] πέρασε. Γιατί όμως ξεχνιέται και το ίδιο το γεγονός, σαν να μη συνέβη ποτέ; Τι άλλο πρέπει να γίνει για να καταλάβουμε ότι αν ο νεοναζισμός μάς επιτίθεται σαν να είμαστε Ένα, πρέπει και να τον αντιμετωπίσουμε ως Ένα;

[11] Κάνα-δυο από την παρέα είχαμε πει τότε σε φίλους μας (Κουκουέ): Γιατί να μην καλέσουμε όλοι μαζί σε πολιτικό παναριστερό αντιναζιστικό συλλαλητήριο; Ούτε ένας δεν βρέθηκε να διαφωνήσει ή να συμφωνήσει μασώντας τα λόγια του!

Παρασκευή 3 Αυγούστου 2012

2013: Σομαλία, Αγάπη μου (διήγημα πολιτικής φαντασίας, αναδημοσιευόμενο ως ευθυμογράφημα)



Αναδημοσιεύουμε από το γνωστό ‘‘αριστερόστροφο’’ ‘‘φιλελεύθερο’’ τσαρδί τών Λασκαράτου και Ροΐδη τον εφιάλτη —υπό μορφή διηγήματος πολιτικής φαντασίας— του επίσης γνωστού ‘‘φιλελεύθερου’’ φίλου τους Δημήτρη Φύσσα, μόνιμου συνεργάτη τής επίσης γνωστής φυλλάδας Athens Voice, και ο οποίος, ως φίλος, επέλεξε τους φίλους του για την πρώτη έκδοση (οι φίλοι στις πρώτες εκδόσεις φαίνονται). Αν και πρόκειται περί εφιάλτη, εμείς το αναδημοσιεύουμε ως ευθυμογράφημα,[1] για να παρηγορήσουμε κάπως όσους και όσες από το αναγνωστικό κοινό μας έχουν μείνει να ιδρώνουν και να ξιδρώνουν στην Αθήνα, παρ’ ότι έχει μπει ο Αύγουστος. Το διήγημα αναδημοσιεύεται κατόπιν γενικής, προκαταβολικά δοθείσης αδείας, όπως θα διαπιστώσετε, και, εννοείται, με πιστή τήρηση της σύνταξης, ορθογραφίας, γραμματικής, στίξης και υπερτονισμών τού συγγραφέα (προσοχή σ’ εκείνο το θυλάκους —πάρτε το με το μαλακό, μη σας βγάλει κανένα μάτι! ;-) ).

Σας ευχόμαστε καλή ανάγνωση. Όπως λένε και στις διαφημίσεις των αλκοολούχων ποτών, απολαύστε υπεύθυνα! ;-)


[1] Για να εξηγηθούμε καλύτερα: Ευθυμογράφημα, όχι γιατί είναι έξω από κάθε λογική τα πράγματα στην Ελλάδα να καταλήξουν πολύ άσχημα. Αλλά γιατί είναι φανερό, αν διαβάσει κανείς between the lines, τι προτιμούν οι ‘‘προοδευτικοί φιλελεύθεροι’’ τύπου Φύσσα. Χίλιες φορές μία Ελλάδα-Σομαλία, παρά μία Ελλάδα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπου όμως, αυτή τη φορά, την κατάσταση έκτακτης ανάγκης θα την κηρύξει (με τη στήριξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος) μία κυβέρνηση της Αριστεράς. Και ο Φύσσας κι οι όμοιοί του άμα ακούνε κυβέρνηση Αριστεράς και εργατο-λαϊκό κίνημα βγάζουν φλύκταινες!


Η εικόνα, από το gagful.com (with a little help from a friend)

ЖOЖOЖOЖOЖ


Του Σήφη Στραμύδη
Ο φίλος μου Σήφης Στραμύδης -άνθρωπος σοφός, αλλά  υπερβολικός στη σκέψη και στην έκφραση- μού έστειλε με μέιλ αυτό το διήγημα πολιτικής φαντασίας. Θεωρώ ότι, μέσα στην υπερβολή του, το διήγημα παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον, έστω και περιορισμένο, έστω και με εμφανή συγγραφικά προβλήματα (ασυμφωνία αφηγηματικών χρόνων, δημοσιογραφισμός / χρονογραφισμός, infodumping, απουσία χαρακτήρων κτλ) και γι΄ αυτό σας το στέλνω. Ο Στραμύδης με διαβεβαιώνει ότι δεν έχει πρόβλημα να κυκλοφορήσει το διήγημα παντού, ελεύθερο από κάθε copyright, με μόνη αναφορά αυτήν εδώ την αρχική πηγή.  Δεν έχω λόγο να μην τον πιστέψω. Όθεν, πράξτε κατά βούληση.
                                                                                Δημήτρης Φύσσας
Υ.Γ. Και μην ξεχνάτε: δεν είναι παρά πεζογραφία. Τέτοια πράγματα είναι αδύνατο να συμβούν σε δυτική χώρα. 

Τον Αύγουστο του 2012 έγινε σε όλους φανερό ότι ούτε η νέα, εκλεγμένη, τρικομματική ελληνική κυβέρνηση συνασπισμού θα κατάφερνε να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που είχαν συμφωνηθεί με την τρόικα των δανειστών της χώρας. Ούτε απολύσεις όσων δε δούλευαν στο δημόσιο, ούτε εφεδρεία, ούτε αξιολόγηση δημόσιων υπαλλήλων, ούτε άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, ούτε κλείσιμο υπολογίσιμων ΔΕΚΟ, ούτε  κατάργηση προνομίων και πολλαπλών υψηλών μισθών σε θυλάκους του δημόσιου τομέα, ούτε μείωση εξοπλισμών, ούτε κατάργηση μισθοδοσίας του κλήρου, ούτε πούλημα της περιουσίας του κράτους, ούτε εξυγίανση της αστυνομίας, ούτε απλοποίηση φορολογίας, ούτε ταχύτερη απονομή δικαιοσύνης, ούτε τιμωρία πολιτικών ή στελεχών της δημόσιας διοίκησης που έκλεβαν, τίποτα. Τίποτα δε γινόταν, τίποτα δεν άλλαζε, ούτε καν σε «μικρά» ζητήματα: η έκδοση  της «Ραδιοτηλεόρασης» συνεχιζόταν, η σύνταξη του ΙΚΑ εξακολουθούσε να χρειάζεται δυο χρόνια, τα  φακελάκια των γιατρών διατηρούνταν, τα διπλώματα οδήγησης εξαγοράζονταν σταθερά, η νομιμοποίηση αυθαιρέτων κατοικιών μέσα στα δάση συνεχιζόταν, οι εφορείες και οι πολεοδομίες ήταν πάντα οι πιο διεφθαρμένοι κλάδοι. Έτσι, τα προνόμια των προνομιούχων λίγο πολύ διατηρήθηκαν, ενώ ουδείς ενδιαφέρεται για την τύχη των ανέργων.

Από την άλλη, η μεγαλοαστική ελληνική τάξη, μη βλέποντας πέρα από τη μύτη της, δεν προσφέρει τίποτα ώστε ν΄ αλλάξει η κατάσταση,  ούτε στην οικονομία, ούτε στην πολιτική σταθερότητα της χώρας. Εξακολουθούν να σωρεύουν πλούτο και να ζουν όπως παλιότερα, φροντίζοντας μόνο να μεταφέρουν όσο μεγαλύτερο μέρος του πλούτου τους στο εξωτερικό και αγοράζοντας ιδιωτικά ελικόπτερα. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους μεγαλοπρονομιούχους της ελλαδικής εκκλησίας, που ανά τους αιώνες έχουν συσσωρεύσει επίσης τόσον πλούτο, ώστε δεν ξέρουν τι έχουν. Ακόμα χειρότερα, η ιθύνουσα πολιτική τάξη διατήρησε πλήρη τα προνόμια για τον εαυτό της και, όταν αποφάσισε να τα περιορίσει λιγάκι (αντί αποφασιστικά και με το πρώτο μνημόνιο, το Μάρτιο του ΄10, ώστε να δώσει το καλό παράδειγμα), ήταν πια αργά. Θα έλεγε κανείς ότι επαγγελματικές συντεχνίες, πλούσιοι, προνομιούχα δημοσιοϋπαλληλία, πολιτικό σύστημα και μαξιμαλιστές της αντιπολίτευσης προτιμούν να καταρρεύσει η χώρα, παρά να χάσουν έστω και λίγο τη βολή τους και την πεπατημένη τους  (κάποιος Άκης Τσοχατζόπουλος, παλιός πολιτικός που μπήκε φυλακή, θεωρήθηκε, δικαίως, σταγόνα στον ωκεανό).

Έτσι, η κυβέρνηση, προκειμένου να πάρει τη δανειακή δόση από την τρόικα, δεν ανακοίνωσε τελικά παρά μια ακόμα δέσμη «οριζόντιων» περικοπών σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα, καθώς και μερικά ακόμα «χαράτσια», για την εξοικονόμηση 11,5 δισ. ευρώ. Τα μέτρα αυτά πέρασαν από τη Βουλή με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, αλλά ο πολύς κόσμος, που δεν άντεχε άλλη μείωση εισοδημάτων, βγήκε στους δρόμους. Κι αυτό έγινε ήδη από τις 20 Αυγούστου (πρωτοφανές για τέτοιο μήνα, αλλά έτσι έγινε. Την ίδια μέρα, έσκασε απλήρωτο κι ένα μεγάλο ομόλογο του ελληνικού δημοσίου, το πρώτο μιας μακράς σειράς). Όταν μάλιστα άρχισαν να έρχονται μαζικά τα εκκαθαριστικά της εφορίας, το πράγμα εντάθηκε κι άλλο. Ο κόσμος, πολύ απλά, δεν πλήρωνε. Και από το Σεπτέμβρη κατέβαινε κάθε μέρα τόσος κόσμος στο δρόμο, ώστε σχεδόν τίποτα δε λειτουργούσε. Τα οργανωμένα μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, της Χρυσής Αυγής και των Ανεξάρτητων Ελλήνων μικρό ρόλο έπαιζαν, όπως εξάλλου και των μπάχαλων κουκουλοφόρων, γιατί ο πολύς κόσμος κατέβαινε μόνος του και αυθόρμητα. Και συγκρουόταν, κατά τον πατροπαράδοτο τρόπο, με την αστυνομία.

Με τη λήψη των  λογαριασμών της ΔΕΗ και το ενσωματωμένο σχετικό «χαράτσι», άρχισαν οι επαναλαμβανόμενες  γενικές απεργίες, το κλείσιμο των δρόμων και η παρεμπόδιση όσων ήθελαν να δουλέψουν. Αυτό ξεκίνησε από τις 19 Σεπτεμβρίου και μετά. Οι κινητοποιήσεις επιδείνωσαν  κι άλλο τα οικονομικά μεγέθη (ανεργία 26%, πτώση γενικού δείκτη παραγωγής 21% σε σύγκριση με την ήδη χαμηλή του ίδιου μήνα του 2011, πτώση δημοσίων εσόδων 31%, επιτάχυνση του ρυθμού κλεισίματος  μικρών επιχειρήσεων  κλπ). Η τρόικα ανακοίνωσε ότι, με τέτοια δεδομένα, νέα δόση δε θα εκταμιευτεί. Τα ελληνικά ομόλογα συνέχισαν  να σκάνε απλήρωτα στα χέρια διαφόρων κατόχων. Οι δυσοίωνες προβλέψεις πήραν τη μορφή ποταμού.

Η πίεση στην κυβέρνηση έγινε  τόσο μεγάλη, ώστε, αρχές του Οκτώβρη, οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ άρχισαν ν΄ αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους. Σε μια βδομάδα είχαν αποσκιρτήσει όλοι. Η αντικατάστασή τους δεν εμπόδισε κύμα φυγής κεφαλαίων και εύπορων φυσικών προσώπων από την Ελλάδα. Οι κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν, συνοδευόμενες ήδη από τις πρώτες λεηλασίες και πολλή τυφλή βία ποικίλων απελπισμένων ομάδων εναντίον όλων. Στο τέλος του μήνα άρχισαν αποσκιρτήσεις βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ώσπου η κυβέρνηση Σαμαρά έχασε τη δεδηλωμένη. Οι γιορτές της 28ης Οκτωβρίου εννοείται ότι ματαιώθηκαν, τουλάχιστον σ΄ επίπεδο κεντρικής εξουσίας (το ίδιο άλλωστε έγινε, αργότερα, και στις 17 Νοέμβρη και στην 25η  Μαρτίου).

Στις 2 του Νοέμβρη, μετά από 6 νεκρούς (ανάμεσά τους ένας αστυνομικός κι ένας βουλευτής), 190 τραυματίες, 219 αστικούς εμπρησμούς στις μεγάλες πόλεις και 270.000 τόνους μπάζα από τις καταστροφές μόνο στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, η κυβέρνηση παραιτήθηκε. Προκηρύσσονται εκλογές για τις 10 του Δεκέμβρη. Το Χρηματιστήριο, που από καιρό ήταν σε ελεύθερη πτώση, έκλεισε, ώστε να μη καταρρακωθεί κι άλλο η αξία (ποια αξία;) των μετοχών. Οι δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι πληρώθηκαν μόνο το 50% των αποδοχών τους. Μόλις αυτό γίνεται γνωστό, ο κόσμος τρέχει στις τράπεζες, οι οποίες όμως επιτρέπουν ανάληψη  μόνο μέχρι 100 ευρώ ανά καταθέτη. Σημειώνονται οι πρώτες επιθέσεις κατά τραπεζών, ακολουθούμενες από λεηλασίες σε σούπερ μάρκετ, φούρνους και logistics.  Όλοι καταλαβαίνουν  ότι, ανεξάρτητα από το ποια θα είναι η επόμενη κυβέρνηση, η Ελλάδα δε θα μπορέσει να μείνει στο  ευρώ.

Οι κοινωνικές συγκρούσεις κλιμακώνονται, αλλά δεν υπάρχουν δυο διαμορφωμένα σαφή στρατόπεδα. Υπάρχουν πολλά και αντιμάχονται με διάφορους συνδυασμούς. Η προεκλογική εκστρατεία, στην οποία κυριαρχούν η  σοσιαλιστική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ  και η εθνοφυλετική της Χρυσής Αυγής, σημαδεύεται από σοβαρά επεισόδια. Σχηματίζονται δύο νέα κόμματα:  το «Ριζοσπαστικό Κέντρο» από σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθερους, οικολόγους και λοιπούς ευρωπαϊστές (πολύ αργά, έπρεπε δύο ή έστω ένα χρόνο πριν) και το «Ορθοδοξία ή θάνατος» από φανατικούς ορθόδοξους κληρικούς και λαϊκούς (ακριβώς την κατάλληλη ώρα, ώστε να καρπωθεί τη «φυσιολογικότατη», λόγω κρίσης, άνοδο του θρησκευτικού ρεύματος).

Με το μισθό των δημοσίων υπαλλήλων και τις συντάξεις ξανά στο 50% για το Δεκέμβρη, διεξάγονται οι εκλογές, τρίτες στον ίδιο χρόνο, υπό την  υπηρεσιακή κυβέρνηση Γλυκισμένου. Σε πολλά εκλογικά τμήματα  γίνονται επεισόδια (5 νεκροί, 140 τραυματίες), ενώ  στο 10% των εκλογικών τμημάτων η ψηφοφορία δεν ολοκληρώνεται ή αμφισβητείται έντονα.

Τ΄ αποτελέσματα σε ποσοστά:
ΣΥΡΙΖΑ

Χρυσή Αυγή

Ορθοδοξία ή θάνατος

ΝΔ + ΛΑΟΣ

Ανεξάρτητοι Έλληνες

ΚΚΕ

ΠΑΣΟΚ + ΔΗΜΑΡ

Ριζοσπαστικό Κέντρο

Διάφοροι αριστεροί

Διάφοροι δεξιοί

Λοιποί, Άκυρα, Λευκά
41

23


6

4


4

3+

3-


3-


4

 2


 7

Στη Βουλή μπήκαν οι έξι  πρώτοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκέντρωσε άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και σχημάτισε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα. Με πολύ μεγάλη ταχύτητα, πήρε ψήφο εμπιστοσύνης, πέρασε νόμο κατάργησης των μνημονίων (ψηφίστηκε από 294 βουλευτές, με 6 μόνο αποχές), αύξησε τους μισθούς των δημόσιων υπαλλήλων, επανέφερε τους συμβασιούχους στο δημόσιο, ανακοίνωσε την επανακρατικοποίηση της Αγροτικής Τράπεζας, αύξησε τη φορολογία των πλουσίων και ψήφισε μια σειρά νόμους σοσιαλιστικού χαρακτήρα για να μαζέψει κάποια χρήματα και να καλύψει τις υποχρεώσεις του κράτους. Ζητάει δάνειο από τη Ρωσία, την Κίνα και τη Βενεζουέλα, αλλά, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν παίρνει τίποτα. Απότομη προσγείωση: δημόσιο χρήμα -φευ!- υπάρχει πλέον ελάχιστο.

Από τις αρχές του 2013 και για τους επόμενους μήνες: 
  • Η ΕΕ, με έκτακτη απόφαση της Κομισιόν και μπροστά στην απειλή μερικών ισχυρών χωρών να αποχωρήσουν από το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, αποβάλλει την Ελλάδα από το ευρώ. Τα κριτήρια συμμετοχής στη νέα ευρωζώνη θα είναι πολύ αυστηρά. Η αποβολή δεν προβλέπεται από καμιά συνθήκη, αλλά το Ευρωκοινοβούλιο εκ των υστέρων επικυρώνει την απόφαση αυτή. Επίσημη κρατική χρεοκοπία της Ελλάδας δεν ανακοινώθηκε ποτέ, αλλά στην πράξη επήλθε
  • Η κυβέρνηση, με μεγάλη προσπάθεια, πρόλαβε να τυπώσει μερικά δισεκατομμύρια νέες δραχμές, προτού το νομισματοκοπείο κλείσει. Παράλληλα, κυκλοφορούν και όσα ευρώ υπήρχαν στη χώρα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι πληρώνονται με ομόλογα του δημοσίου, εξοφλητέα μετά δίμηνο, ή νέες δραχμές
  • Η ηγεσία της αστυνομίας δηλώνει ότι δεν υπακούει στη νόμιμη κυβέρνηση
  • Διάφορες στρατιωτικές μονάδες το ίδιο. Άλλες όμως τάσσονται στο πλευρό της κυβέρνησης
  • Λεηλασίες, ληστείες και  φόνοι αρχίζουν πια να μην αποτελούν είδηση (άσε που τα ΜΜΕ σταδιακά φθίνουν). Η πορνεία αυξάνεται, αλλά το προϊόν της εξευτελίζεται Τα νόμιμα οπλοπωλεία αδειάζουν, ενώ δυναμώνει η μαύρη αγορά παράνομων όπλων
  • Τα τραπεζικά υποκαταστήματα καταλαμβάνονται και λεηλατούνται σε ποσοστό 90%, αλλά πολλά τα  έχουν ήδη αδειάσει οι ίδιοι ο υπάλληλοί τους. Δεν εξαιρούνται ούτε οι «ασφαλείς» θυρίδες. Δε λεηλατείται (για την ώρα;) το κεντρικό κατάστημα της Τράπεζας της Ελλάδας, όπου τα αποθέματα χρυσού της χώρας. Φυλάγεται από άρματα μάχης των νομιμοφρόνων
  • Πολλοί πλούσιοι, απ΄ όσους δεν έχουν φύγει στο εξωτερικό, σχηματίζουν ιδιωτικούς στρατούς, για να προστατέψουν τις περιουσίες τους
  • Νοσοκομεία και σχολεία κλείνουν ή υπολειτουργούν. Δικαστήρια δε συνεδριάζουν, δικαιοσύνη δεν απονέμεται. Και με την κατάληψη μερικών φυλακών, χιλιάδες επικίνδυνοι ποινικοί κρατούμενοι ξαναβγαίνουν στην πιάτσα.
  • Σχηματίζονται Λαϊκές Πολιτοφυλακές, ελεγχόμενες κατά περίπτωση από την κυβέρνηση, το ΚΚΕ, τη Χρυσή Αυγή, τους Ορθούς (Ορθοδοξία ή θάνατος) ή και άλλους. Άνεργοι, στρατιώτες του πρώην ενιαίου στρατού και αστυνομικοί συμμετέχουν κατά τα γούστα τους σ΄ αυτές.  Άλλες Πολιτοφυλακές σχηματίζονται από αλλοδαπούς / μετανάστες / αλλόγλωσσους. Εμφανίζονται φυσικά αναρίθμητες κοινές ληστρικές συμμορίες. Πολιτοφυλακές και συμμορίες συχνά συγχέονται, σε εναλασόμενους ρόλους. Από τις μεταξύ τους συγκρούσεις, η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα, το Ηράκλειο, η Λάρισα, τα Γιάννενα, η Λαμία, η Ξάνθη, η Καλαμάτα  και ορισμένες άλλες πόλεις χωρίζονται σε αντιμαχόμενες ζώνες. Οι εδαφικές ζώνες – στρατόπεδα εξακολουθούν να είναι πολλά και συγκεχυμένα. Ούτε η κυβέρνηση, ούτε οι ποικίλοι αντιφρονούντες διαθέτουν εδαφική συνέχεια στην εξουσία τους. Εμφανίζονται, όπως παλιά, ληστές στα βουνά.
  • Η ανεργία φτάνει, καθ΄ υπολογισμό, το 45% του πληθυσμού. Ελάχιστα εργοστάσια λειτουργούν. Τα μεγαλύτερα αεροδρόμια της χώρας κλείνουν. Οι σιδηρόδρομοι το ίδιο, τόσο από ληστείες, όσο και επειδή οι σιδηροδρομικοί δεν πληρώνονται. Τα λιμάνια υπολειτουργούν. Μετά από 180 σχεδόν χρόνια, επανεμφανίζεται και εξαπλώνεται πειρατεία στις ελληνικές θάλασσες. Η εμπορική ναυτιλία παρακάμπτει την Ελλάδα. Τηλεφωνία και ταχυδρομεία καταργούνται. Τουρισμός παύει να υφίσταται, ούτε για το καλοκαίρι υπάρχει η παραμικρή κράτηση
  • Η παραγωγή ρεύματος πέφτει κατακόρυφα. Τα δίκτυα ύδρευσης υπολειτουργούν. Ηλεκτρικό και νερό παρέχονται λίγες ώρες τη μέρα και, κατά περίπτωση, καθόλου.  Άλλωστε, λογαριασμοί δεν εκδίδονται, όταν εκδίδονται δεν επιδίδονται κι όταν επιδίδονται δεν εισπράττονται
  • Η χώρα δεν πληρώνει κανένα εξωτερικό χρέος, οπότε οι περισσότερες εισαγωγές παύουν. Αργό πετρέλαιο δεν εισάγεται.  Τα τέσσερα διυλιστήρια της Ελλάδας αργούν, όταν δεν καίγονται. Το κρύο του χειμώνα σκοτώνει κατά μάζες γέρους, ορφανά, αρρώστους, φτωχούς, άστεγους και παιδιά σε νοσοκομεία, ιδρύματα, σπίτια και δρόμους. Τα αυτοκίνητα σταδιακά παύουν να κινούνται και εγκαταλείπονται
  • Οι περισσότερες εφορείες δε λειτουργούν. Φόροι σχεδόν δεν εισπράττονται
  • Η κυβέρνηση  είναι ζήτημα αν ελέγχει το 30% της χώρας. Η Βουλή συνεχίζει να υφίσταται τυπικά, αλλά όχι και πρακτικά. Ακόμα κι αν η κυβέρνηση είχε χάσει τη δεδηλωμένη, εκλογές είναι αδύνατο να γίνουν
  • Σχεδόν όλες οι πρεσβείες και τα προξενεία των ξένων χωρών στην Ελλάδα κλείνουν. Το προσωπικό τους, καθώς και τα περισσότερα μέλη των δυτικών παροικιών, το παραλαμβάνουν ξένα πολεμικά πλοία, κυρίως  στον Πειραιά, με πολλή δυσκολία
  • Οι πόλεις αδειάζουν, καθώς το εμπόριο τροφίμων απλά δεν υπάρχει. Οι παραγωγοί γεωργικών και κτηνοτροφικών προϊόντων κρατάνε τα τρόφιμα για τον εαυτό τους. Η μαύρη αγορά κάνει θραύση. Πολλοί φτωχοί, άστεγοι ή συνταξιούχοι λιμοκτονούν
  • Οι άνθρωποι των πόλεων, τουλάχιστον οι περισσότεροι, κλειδώνουν τα σπίτια τους και φεύγουν, χωρίς να ξέρουν τι θα βρουν αν και όταν επιστρέψουν. Περπατάνε, καραβάνια ολόκληρα στις εθνικές οδούς, φεύγουν προς την επαρχία. Στο διάβα τους θάβουν χιλιάδες παιδιά, γέρους και αρρώστους. Ο πληθυσμός των επαρχιών αυξάνεται. Χωράφια, πηγάδια, μποστάνια, καυσόξυλα από τα δάση, βάρκες για ψάρεμα, κοτέτσια, κάρα και υποζύγια  είναι η νέα πραγματικότητα. Όλα υπό την αιγίδα τοπικών πολεμάρχων, εννοείται, που έχουν εγκαταστήσει φυλάκια εισόδου – διοδίων για τους εσωτερικούς πρόσφυγες
  • Δημιουργείται κύμα φυγής και από τη χώρα. Χιλιάδες Έλληνες, ιδίως των πόλεων, και αλλοδαποί μετανάστες, φεύγουν με διάφορα μέσα προς όλα τα γειτονικά κράτη, τα οποία αναγκάζονται να πάρουν μέτρα περιορισμού της ροής των προσφύγων από την Ελλάδα
  • Η θνησιμότητα αυξάνεται κατά 256% και οι αυτοκτονίες κατά 1.302% (τα στοιχεία καθ΄υπολογισμό, γιατί βεβαίως δε λειτουργούν ούτε ληξιαρχεία, ούτε νεκροτομεία, ούτε στατιστική υπηρεσία). Σε μερικά μέρη επανεμφανίζεται η δουλεία, τόσο σεξουαλική, όσο και παραγωγική. Αυτό προσαυξάνει το ποσοστό των αυτοκτονιών. Ασθένειες που είχαν ξεχαστεί από  δεκαετίες εμφανίζονται ξανά.  Έκθετα βρέφη αφήνονται σε σταυροδρόμια, με την ελπίδα να τα λυπηθεί κάποιος και να τα περιθάλψει.
  • Ένα μεγάλο μέρος της οικονομίας είναι ανταλλακτικό ή διεξάγεται με λίρες και κοσμήματα. Πολύ ψηλά ανεβαίνει η αξία των τροφίμων, υποζυγίων, κάρων, όπλων, πολεμοφοδίων, γεωργικών σπόρων, ζώων κτηνοτροφίας, πετρελαίου, βενζίνης  και μερικών υπηρεσιών, όπως η διάνοιξη πηγαδιών, η ιατρική ή η ασφάλεια. Πολύ χαμηλά περίπου όλες οι άλλες υπηρεσίες, σχεδόν μηδενική αξία για τη δευτερογενή παραγωγή
  • Πολλά νησιά, ακατοίκητα ή σχεδόν ακατοίκητα, που έχουν όμως νερό, καταλαμβάνονται από αποφασισμένους αστικούς πληθυσμούς που μπορούν να τα φτάσουν με πλεούμενα, που έχουν μετατραπεί σε αυτοσχέδια ιστιοφόρα. Εκεί, σε πολύ δύσκολες χειμωνιάτικες συνθήκες, ιδρύονται νέες πόλεις κι η ζωή ξεκινάει πρωτόγονα, από την αρχή
  • Οι πληθυσμοί των βουνών επηρεάζονται σχετικά λιγότερο. Γενικά στην ύπαιθρο ή κατάσταση είναι καλύτερη απ΄ ό,τι στις μεγάλες πόλεις
  • Οι καλόγεροι του νομού Άθω απαγορεύουν με τα όπλα την είσοδο σε οικογένειες Σαλονικιών, Σερραίων και Δραμινών, που θέλουν να μπουν στο νομό τους και να καλλιεργήσουν εδάφη, επειδή αυτές έχουν και  θηλυκά μέλη. Οι ίδιοι μοσχοπουλάνε μερικά πρωτόγονα αγροτικά εφόδια και κάτι γέρικα ζώα στους λιμοκτονούντες αστούς
  • ΜΜΕ παύουν σταδιακά να υφίστανται. Λόγω μη ρευματοδότησης, δε λειτουργούν ούτε κινητά, ούτε διαδίκτυο, ούτε τηλεόραση. Μόνο όσοι έχουν απόθεμα από μπαταρίες ή το αυτοκίνητό τους διαθέτει ακόμα βενζίνη, μπορούν ν΄ ακούσουν αυτοσχέδιους ραδιοφωνικούς σταθμούς, οι οποίοι, όμως, μεταδίδουν αμφίβολης εγκυρότητας ειδήσεις. Τυπώνονται ωστόσο προκηρύξεις, με πρωτόγονους συνήθως τρόπους. Κύρια μέσα «ενημέρωσης» αναδεικνύονται οι φήμες και, καθώς οι ήχοι των μηχανών έχουν σχεδόν εκλείψει, τα χωνιά
  • Διάφορες απόπειρες πραξικοπήματος από διάφορους αποτυχαίνουν, γιατί κανείς δεν είναι σε θέση να ελέγξει το σύνολο της χώρας. Το αποτέλεσμα είναι ότι η Ελλάδα αποτελεί άθροισμα καπετανάτων. Τότε κάποιοι θυμούνται τον παλιό, προφητικό όρο «σομαλοποίηση»
  • Μια εξαιρετικά αποδοτική επιχείρηση, που τη χρηματοδοτούν πλούσιοι Έλληνες του εξωτερικού, είναι η εξής: η αποστολή ένοπλων πρακτόρων στην Ελλάδα, συνήθως με ελικόπτερο, ο εντοπισμός προσώπων που τους ενδιαφέρουν (συνήθως συγγενών τους) και η ασφαλής μεταφορά τους στο εξωτερικό. Αυτό το πετυχαίνουν με χρηματισμό, στρατιωτική επιχείρηση ή συνδυασμό τους. Ή αποτυχαίνουν, οπότε οι πράκτορες (συνήθως Έλληνες πρώην στρατιωτικοί ή αστυνομικοί) δεν έχουν καλό τέλος.
  • Μερικοί από τους γείτονες εποφθαλμιούν εδάφη τής κατακερματισμένης  χώρας. Το ελληνικό θέμα συζητιέται ξανά και ξανά στο Συμβούλιο Ασφαλείας  και στην Κομισιόν, αλλά οι μεγάλες χώρες δεν ομοφωνούν περί του πρακτέου.  Εξασφαλίζουν μόνο την ελευθεροναυσιπλοϊα στους διεθνείς ναυτικούς διαύλους του Αιγαίου (από και προς Σουέζ, Δαρδανέλια και Γιβραλτάρ), εποπτευόμενη από πολεμικά τους πλοία. Συντονιστής η αμερικάνικη βάση της Σούδας, που κανείς δεν τολμάει /μπορεί / θέλει να την αγγίξει. Πάντως το ΝΑΤΟ εγγυάται την ακεραιότητα της χώρας, όσο η Ελλάδα (ή έστω η κεντρική της κυβέρνηση) παραμένει μέλος του
  • Ελάχιστοι Έλληνες φαίνεται να βγάζουν λογικά συμπεράσματα από την κατάσταση που βιώνουν. Με βάση την τελευταία έγκυρη δημοσκόπηση (8 του Μάρτη), που έγινε στην Ελλάδα πριν την πλήρη κατάρρευση, το 88% των ερωτηθέντων  είναι «σίγουροι» ή «σχεδόν σίγουροι» ότι για την κατάσταση φταίνε «οι ξένοι». Ειδικότερα οι Γερμανοί (93%), οι Αμερικάνοι (78%), οι Εβραίοι (82%), συνολικά η ΕΕ (79%) και οι μετανάστες (81%). Πλευρές της που έδιναν πάντα τον τόνο στην ελληνική κοινωνία -όπως η απληστία, η απομάκρυνση από τη φύση, η εμμονή στην καλοπέραση, η αγένεια, η έλξη από τον αυταρχισμό διαφόρων χρωμάτων, ο κρατισμός, η θρησκομανία, η αμοιβή δίχως εργασία, η θεωρητικολογία, το «ρίξιμο» του διπλανού, η απουσία πρακτικού πνεύματος, η σώρευση άχρηστου πλούτου, η απουσία ρεαλισμού, ο ελληνοκεντρισμός, ο υπερδανεισμός, η ανώμαλη αστικοποίηση, το πελατειακό σύστημα, η απουσία κοινωνικής συνείδησης, ο αντιδιαφωτισμός, η φοροδιαφυγή, η χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας, ο συμφεροντολογικός ατομισμός κλπ-  θεωρείται ότι φταίνε σε ποσοστά από 0 μέχρι 10%
  • Τον Ιούλιο του 2013, ο πρώην βασιλιάς Κωνσταντίνος Γλίξμπουργκ /  Χριστιανός / Ντεγκρέτσια κλπ κλπ ζητάει επαναφορά της μοναρχίας στην Ελλάδα, γιατί «μόνον έτσι θα σωθή ο λαός Μου και θα επανέλθη η ομαλότης». Διαγκωνίζεται όμως α. με επιφανείς παλιούς πολιτικούς, που προσφέρουν τον εαυτό τους ως διέξοδο β. με τα άκρως ισχυροποιημένα  άκρα του ελληνικού πολιτικού φάσματος γ. με δύο κοντινές χώρες, που εγγυώνται «προσωρινή αστυνόμευση και προστασία» ελληνικών εδαφών.
Αυτή τη στιγμή (Αύγουστος 2013) κάθε -μα κάθε- πιθανότητα που αφορά το μέλλον της σομαλοποιημένης  Ελλάδας είναι ανοιχτή.