Ο αναγνώστης τού blog και τακτικός σχολιαστής πικάπα
μάς έκανε την τιμή να μας στείλει προς δημοσίευση ένα πρόσφατο κείμενό του με
σκέψεις, προβληματισμούς και προτάσεις για την επόμενη ημέρα τής Λαϊκής
Ενότητας με την οποία, όπως φαίνεται, συντάχθηκε από την πρώτη στιγμή τής
ίδρυσής της. Ανταποκρινόμαστε με ιδιαίτερη χαρά.
ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ
ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΛΙΟ
ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟ
Εισήγηση για τη συγκρότηση της
ΛΑΕ, Σεπτέμβριος 2015
του πικάπα
«Μας
τάπαν κι’ άλλοι, και από λόγια, έχουμε χορτάσει» (λαϊκή ρήση).
Αν
τίποτε δε γεννιέται από το μηδέν, το ξεκίνημα της προσπάθειας για Λαϊκή
Ενότητα βασίστηκε στα διαθέσιμα υλικά, φθαρμένα ή άπειρα, δοκιμασμένα ή
ενθουσιώδη. Αν και κανείς δεν μπορεί να είναι ακριβώς ενθουσιασμένος. Κανονικά
η αυτοκριτική γνώση καθενός από τα συστατικά μας θα ήταν η εξυγιαντική βάση
όπου θα στηριχθούμε για να προχωρήσουμε και να σχεδιάσουμε σε «καθαρό» και
σκληρό έδαφος. Όμως οι καταστάσεις δεν θα περιμένουν ατελείωτες ανασκοπήσεις
αυτογνωσίας. Η ζωή κόβει χοντρά τα κομμάτια της και δεν περιμένει –αντίθετα
βιάζεται. Η ΛΑΕ έχει άμεσα να ξεκαθαρίσει 3 βασικά σημεία της φυσιογνωμίας της:
1) Την πολιτική γραμμή
2) Το χαρακτήρα του υποκειμένου (μέτωπο
κλπ)
3) Τον τρόπο και την πρακτική εφαρμογή
της συγκρότησης του υποκειμένου
Και εξηγούμαι:
1)
Η πολιτική γραμμή
Ξέρουμε πως το όποιο σημερινό κίνημα και
η όποια προσπάθεια επανεκκίνησης χρειάζεται να κεφαλαιοποιεί τα αιτήματα και
τις αντιστάσεις σε πολιτικά αιτήματα.
Μετά τη γενικευμένη απογοήτευση, την
παράδοση και την εθελοδουλία, το απαραίτητο ξεκαθάρισμα της πολιτικής
μας γραμμής με τις όποιες εναλλακτικές της, C,D,E, είναι ταυτοχρόνως και όρος
για την επανεκκίνηση. Χρειάζεται να χαραχθεί ένα όραμα και ένας δρόμος και
αρκετοί παράπλευροι, στη μεγαλύτερη δυνατή εξειδίκευση.
Ωστόσο, η συνήθης αντίληψη ότι η «πιο
σωστή» και πιο επεξεργασμένη πολιτική γραμμή θα είναι η κατά προτεραιότητα βάση
για τη συγκρότηση του υποκειμένου έχει αποδειχθεί πια λαθεμένη. Είναι
αποτυχημένη αντίληψη, γιατί θέλει να αγνοεί το ερώτημα: Ποιος είναι αυτός που
χαράσσει και μάλιστα εξειδικεύει την πολιτική γραμμή; Ο Μωυσής, ή το κονκλάβιο
της στρογγυλής τραπέζης των συνιστωσών;
Ή μήπως η σωστή πολιτική γραμμή μπορεί να χαραχθεί και να εξειδικευθεί
από συλλογική διανόηση και δράση; Θα επιμείνω στην απάντηση με τη συλλογική
διανόηση και δράση. Και θα επιμείνω στην πρακτική εφαρμογή της. Όχι πια άλλα να
λέμε και άλλα κάνουμε, όχι πια σκιές στους διαδρόμους, όχι στην Ανάθεση. Και
όσο κι αν ακούγεται ίσως σκληρό, οι όποιοι τωρινοί ας πούμε «αποπάνω», θα
πρέπει με τόλμη να αποδείξουν έμπρακτα ότι ετοιμάζονται για να έρθουν «αποκάτω».
Γιατί φυσάμε πια και το γιαούρτι και καλά κάνουμε.
Έτσι κι αλλιώς, η χοντροκομμένη πολιτική
γραμμή της ΛΑΕ, ακόμη και στα πρώτα βήματα τυχόν υλοποίησης, συνιστά μια συνταρακτική επανάσταση σε παγκόσμιο
επίπεδο και μία ρήξη με το «σύστημα». Για αυτό θα γνωρίσει και γνωρίζει ήδη
λυσσαλέα υπονόμευση. Η δυσκολία της αποδοχής αυτής της χοντροκομμένης γραμμής
από τον κόσμο οφείλεται στη δικαιολογημένη αμφιβολία ότι μπορεί μια τέτοια ρήξη
να είναι καταστροφική, καθώς είναι γενική η εντύπωση πως δεν υπάρχει
πρακτικό σχέδιο, οργανωμένες δυνάμεις και ικανές συμμαχίες για κάτι τέτοιο. Το «σχέδιο»
όμως, τα πατήματα και η εξειδίκευσή του, η οργάνωση των δυνάμεων, ακόμη και η
κατά το δυνατό εξασφάλιση συμμαχιών,
είναι αδύνατο να συγκροτηθούν ουσιαστικά χωρίς την εμπλοκή και την
οργάνωση του κόσμου. Και είναι αδύνατη η
εμπλοκή του κόσμου, εάν δεν την κινήσει συστηματικά και οργανωμένα ένα
συλλογικό υποκείμενο –συλλογικό κατ’ όνομα και πράξη.
Επομένως, το σημείο (1) μπορεί να
προχωρήσει ουσιαστικά μετά από κάποιο ουσιαστικό προχώρημα του σημείου (2) και
ιδιαίτερα του σημείου (3). Η επιμονή στη συζήτηση της πολιτικής γραμμής χωρίς
προχώρημα στα (2) και (3) θα ήταν λιγότερο παραγωγική ακόμη και από τα
αυτοκριτικά τυχόν αυτομαστιγώματα και
ψυχοψαξίματα.
2)
Ο χαρακτήρας του υποκειμένου
Είναι γενικά συμφωνημένο ότι ο χαρακτήρας
μας είναι μετωπικός. Από τα πράγματα βέβαια αποδείχθηκε ότι αυτό είναι
περισσότερο μια ευχή που Θα επιδιωχθεί, παρά μια πραγματικότητα. Αν η Ελλάδα
βρέθηκε και ξαναβρέθηκε πρώτο πλάνο στην παγκόσμια επικαιρότητα, τότε και εμείς
δεν ωφελεί να βαφτίζουμε ως κόσμο, το μικρόκοσμό μας. Μέτωπο, με τη σοβαρή
έννοια της λέξης και δεδομένων των καταστάσεων, σημαίνει συσπείρωση σημαντικών
κοινωνικών δυνάμεων, δυνάμεων που συσπειρώνουν ενεργητικά (και όχι απλώς
εκλογικά), ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, με σκοπό βέβαια αυτό να γίνει
πλειοψηφικό. Δεν είναι σοβαρό πλέον και συνιστά καρικατούρα ένα υποτιθέμενο
μέτωπο μικρο-οργανώσεων, όπου πιθανόν ο καθένας θα προωθεί τη δική του συνταγή
και τη δική του ατζέντα, «μεταξύ μας».
Από την άλλη δεν λείπουν οι δυνάμεις που
θα έβλεπαν προτιμότερη κατάληξη την επανίδρυση ενός κομμουνιστικού κόμματος,
την ανοικοδόμηση του μαρξισμού, κλπ. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει εάν
πράγματι θα καταφέρουμε να γίνουμε το ένα, ή το άλλο. Πάντως σήμερα δεν είμαστε
ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Τι είμαστε επομένως; Είμαστε ένας χώρος με αρκετά
πολύτιμα υλικά, αλλά ένας χώρος που πρέπει να συγκροτηθεί για να λειτουργεί
αποτελεσματικά, αλλιώς θα φυτοζωεί ώσπου να διαλυθεί. Αναγκαστικά, είμαστε ένας
χώρος που πρέπει να ανασυντεθεί.
Η ανασύνθεση, που παλιότερα ονομαζόταν
ενότητα, τώρα ίσως ονομάζεται οικοδόμηση ή ανοικοδόμηση κλπ, είναι εκ των
πραγμάτων στο τραπέζι. Θέλω με κάθε δύναμη να πείσω ότι τα μικρο-υποκείμενα που
θα αγωνιστούμε μαζί χρειάζεται να έχουμε πια την Απόφαση, να ανασυντεθούμε –όχι
να αναπαραχθούμε. Αν έχουμε ένα τέλος εποχής, μια ήττα, μια αποτυχία, ή
οτιδήποτε σχετικό, έχουν πλέον αποτύχει μαζί και οι έως τώρα πρακτικές των
διακεκριμένων συσσωματώσεων. Είναι πια της μόδας να λέγεται πως κάνοντας τα
ίδια είναι μάταιο να περιμένεις καλύτερα αποτελέσματα. Ποιος όμως είναι
διατεθειμένος να δεχθεί με τόλμη τις πρακτικές συνέπειες των εμπειριών; Γιατί
λοιπόν, οι παραπλήσιες και σε διάφορες παραλλαγές ιδέες, πρακτικές, ρεύματα και
συνιστώσες, που ωστόσο δεν αντιπροσωπεύουν διαφορετικές κοινωνικές τάξεις ή
δυνάμεις, δεν μπορούν να ενοποιηθούν λειτουργικά, να μπολιαστούν και να
μπολιάσουν στα πλαίσια μιας λειτουργικής συλλογικότητας; Και πως είναι δυνατόν
να υπάρχει αλήθεια λειτουργική συλλογικότητα, εάν για παράδειγμα οι συνιστώσες εμφανίζονται
στις συλλογικές διαδικασίες μέσω αντιπροσώπων και εμφανίζουν ή αποσύρουν τα
μέλη τους κατά το δοκούν; Προφανώς, δεν συνιστά ανασύνθεση η δια νόμου
κατάργηση του ατόμου, της παρέας, των προτιμήσεων και των συμπαθειών, της
ζεστασιάς των κολλητών, ή της ευκολίας μεταξύ γνωστών που συνήθισαν να
συμφωνούν στο πως θα βάζουν στη σειρά τις λέξεις. Αλλά η προοπτική είναι στην
Απονέκρωση των «συνιστωσών» και στην προσχώρηση σε μια ουσιαστική πλέον
συλλογικότητα.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Σημαίνει πως
το σημερινό υποκείμενο ΛΑΕ, ανεξάρτητα αν θα θέλει να γίνει εστία για ένα πλατύ
μέτωπο, ή ένα κόμμα, κίνημα, ή οτιδήποτε, χρειάζεται επειγόντως στο άμεσο
μέλλον Δεσμευτικές Συλλογικές Διαδικασίες Βάσης. Δεν θα είναι δηλαδή μια
πλατφόρμα αλά κάρτ, όπου καθένας θα μεζεδιάζεται κατά πως ορέγεται. Γιατί μια
τέτοια πρακτική ουσιαστικά αναπαράγει το Φιλελευθερισμό και τη αυταπάτη της
«ελεύθερης αγοράς». Δεν θα αναθέτει ούτε
θα επιτρέπει τη συγγραφή των «δια ταύτα» με προ-συνεννοήσεις μεταξύ ιπποτών ή
οπλαρχηγών, αλλά θα έχει ουσιαστικές και αποφασιστικές, παραγωγικές και
δεσμευτικές διαδικασίες βάσης. Δεν θα απαγορεύει την ύπαρξη και λειτουργία κάθε
είδους συνιστωσών, που μακάρι να έχουν το κουράγιο να βρίσκονται πάντα
ταυτοχρόνως σε «ν» διαστάσεις. Όμως, η λειτουργία του υποκειμένου δεν γίνεται
πια να εξαρτάται, ούτε να αναμένει, ούτε καν να ασχολείται και να συζητεί τις
«προτάσεις» των «συνιστωσών», αλλά των μελών. Οι διπλές ολομέλειες και οι
διπλές συνελεύσεις και ο αναπόφευκτος τότε εγκλωβισμός σε ομαδοποιήσεις και
μεθοδεύσεις ψηφοφοριών δεν αποδείχθηκαν
καθόλου παραγωγικές ιστορίες, παρά μόνο ευδοκιμούν έτσι εσωστρεφείς
διαδρομισμοί και μειωτικοί συμψηφισμοί. Αν μάλιστα προσθέσουμε την αυτονόητη
δραστηριότητα στο κίνημα, σωματεία κλπ, θα μιλάμε για τριπλές και τετραπλές
διαδικασίες. Δεν είναι αυτά τα πράγματα ικανά να μας δώσουν τη μαζικότητα και
τη λαϊκότητα (και την αποτελεσματικότητα) που επιδιώκουμε.
Ας μη σκεφτόμαστε μόνο το πώς τα ’χουμε
συνηθίσει. Εκείνο που θέλουμε να λύσουμε
είναι: Πώς θα γίνει, ο
πολλαπλάσιος κόσμος που απεγνωσμένα χρειαζόμαστε, να έρθει στις τάξεις μας; Να έρθει και να λειτουργήσει, όχι για να
ψιλοέρχεται και να στηρίζει κι όποτε χρειάζεται να ψηφίζει, ή να κάτσει λίγο
και να ξαναφύγει. Πως θα γίνει να έρθει και αυτός να αναλάβει; Αυτό υποτίθεται
θέλουμε στην ουσία. Να χειραφετηθεί, να αναλάβει. Άρα λοιπόν χρειάζεται να
αφήσουμε την ασφάλεια κάποιων συνηθειών και του μικρόκοσμου και να φτιάξουμε
κάτι πιο συμβατό με την πραγματική ζωή και τις μεγάλες ανάγκες.
3)
Ο τρόπος και η πρακτική εφαρμογή συγκρότησης του υποκειμένου
Ήδη όμως μπήκαμε στο καθοριστικό σημείο
(3). Θα χρειαστούμε αποτελεσματικό
καταστατικό και τυπικές προβλέψεις που να τηρούνται(!), αλλά και πρακτικές
λύσεις και εφευρέσεις. Γιατί για παράδειγμα να πωλεί κάθε παρέα τη δική της
φυλλάδα, και να μην πωλούν όλοι μαζί (κάθε Κυριακή;), μία στιβαρή εφημερίδα που
θα έχει και επί μέρους ένθετα των διαφόρων; Αλλά και γιατί στα ένθετα και τις
φυλλάδες να γράφουν τελικά οι ίδιοι και οι ίδιοι, αντί να γράφουν όλοι; –και
εννοούμε όλοι; Το ίδιο φυσικά θα μπορούσε να πει κανείς για το διαδίκτυο, το
ραδιόφωνο που επειγόντως χρειαζόμαστε, το internet, tv κλπ. Η κατάτμηση και η
πρακτική πολυδιάσπαση μέσων και εργαλείων όχι μόνο δεν εξασφαλίζει την
«ελευθερία του λόγου», τη συνεργασία και το διάλογο, αντίθετα: Ανακυκλώνει
Παραγοντισμό και Ανάθεση και διαστρέφει τη Συγκρότηση και τη Χειραφέτηση, σε
θριαμβευτικό Φιλελευθερισμό.
Διδάγματα εκ της νεώτερης ιστορίας: Το
καλοκαίρι του 2013, σε ένα “δημοκρατικό” συνέδριο για τα πανηγύρια, ένας
καλομαθημένος φέρελπις κατέλυσε πανηγυρικά τη δημοκρατία σε κάποιον “συνασπισμό
ριζοσπαστικής αριστεράς”. Την ίδια ώρα, εν μέσω ενθουσιασμών και κλάκας,
εξήγγειλε το κόμμα των μελών, το κόμμα των «αποκάτω», την εξουσία στο λαό.
Μπαρουτοκαπνισμένες τάσεις και συνιστώσες
έδιναν τη μάχη της δημοκρατίας όπως την καταλάβαιναν, μάχη ωστόσο
οπισθοφυλακής, για υποτιθέμενα κεκτημένα
των τάσεων και των συνιστωσών. Αλλά ο βοναπαρτισμός
είναι πάντα μπροστά, προπορεύεται, μέχρι βέβαια να φτάσει στο Βατερλό του.
Βγήκε λοιπόν “από τα αριστερά” στο “παλιό”, με τη βοήθεια σκαιών επιτελείων και
κατ’ όνομα κομμουνιστικών μικρο-οργανώσεων και «πήρε το κόμμα». Από εκεί και πέρα η ήττα της «αριστερής
πτέρυγας» των τάσεων και των συνιστωσών ήταν προδιαγεγραμμένη.
Την ώρα που γινόταν όλα αυτά, άσημοι και
άγνωστοι, πραγματικά μέλη, κατέθεταν προτάσεις για το καταστατικό. Προτάσεις
που πετάχτηκαν σε κάποια συρτάρια, αν όχι σε κάποια καλάθια. Μια τέτοια υπαρκτή
πρόταση θα ήταν χρήσιμο να διαβαστεί ως Παράρτημα, έτσι για την ιστορία. Σήμερα
βέβαια άλλο είναι το τοπίο,
ριζοσπαστικότερες οι ανάγκες –και οι δυνατότητες.
Η εμπράγματη εφαρμογή των υποσχέσεων
είναι πάντα κάτι νέο. Παλιό, πολύ παλιό ήταν αυτό που ειπώθηκε μετά τις εκλογές
το Γενάρη του 2015 «λέω να πρωτοτυπήσω
και να κρατήσω τις υποσχέσεις μου». Το παλιό έχει πάντα την εκπληκτική
ικανότητα να αναδύεται από μέσα, σχίζοντας το προβατόσχημο νέο. Έτσι οι
υποσχέσεις πέταξαν τρομαγμένες, και έμεινε το Εγώ. Ποιος θα τα καταφέρει; Εγώ.
Και μαζί με αυτό ο κόσμος που έμεινε στην Ανάθεση. Ποιος θα τα καταφέρει;
Αυτός.
Η δέσμευση στη κοινή συλλογική προσπάθεια
και απόφαση, η ζωντανή παρουσία, η αλληλοστήριξη και προσφορά ανάλογα με τις
δυνάμεις, είναι ο τρόπος που προωθεί τη Χειραφέτηση –και τη Συγκρότηση. Κρίσιμα προαπαιτούμενα:
Η περιορισμένη θητεία, η συνεχής/συχνή
εναλλαγή –όχι αναπαραγωγή “αρίστων”–, η εκλογή από και η λογοδοσία σε
συγκεκριμένα σώματα, η αντιπροσώπευση εντολής και όχι η προσωποποίηση της
εκλογής, η ανάκληση της αντιπροσώπευσης, ο περιορισμός της αντιπροσώπευσης και
των βαθμίδων της, η άμεση ψηφοφορία, κλπ, δεν είναι νέα πράγματα. Το νέο είναι
η εδώ και τώρα εφαρμογή τους, με όλες
τις σημερινές δυνατότητες.
Αλλά κι
αυτά δεν αρκούν.
Η πρακτική διανομή του λόγου και της
ενημέρωσης με πλήρη ισομέρεια και διαφάνεια,
η συγκροτημένη και δεσμευτική λειτουργία
των προσωρινών επιτελείων Συλλογικού Κεντρικού Σχεδιασμού και η ανάλογη
λειτουργία των τμημάτων επεξεργασίας και εξειδίκευσης των πολιτικών και των
σχεδίων,
το θαρραλέο άνοιγμα όλων αυτών στον νέο
κόσμο που θα ’ρθει, και που θέλουμε πραγματικά να ’ρθει και να αναλάβει,
και αυτά έχουν ειπωθεί.
Το νέο είναι η εμπράγματη εφαρμογή.
Συγκρότηση της ΛΑΕ με Ανατροπή του παλαιοκομματισμού. Αναδρομικά και
Επειγόντως.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ:
Καταστατικό:
Βήματα πραγματικής Δημοκρατίας (αν όχι τώρα πότε;)
1.
Η τακτική και κοινωνιοκεντρική λειτουργία των οργανώσεων και των μελών.
1.1 Είναι ζωτική η λειτουργία των οργανώσεων (Ο.Μ.) και η
τακτική συνέλευση, μια συγκεκριμένη τακτική μέρα και ώρα, το αργότερο κάθε μήνα
και κατά το δυνατόν κάθε εβδομάδα, οπότε γίνεται η τακτική συνάντηση του
συντονιστικού της Ο.Μ.
1.2 Στην συνέλευση γίνονται όλες οι πολιτικές λειτουργίες που
εμπεδώνουν τον πρωτεύοντα ρόλο των οργανώσεων βάσης, δηλαδή οι αποφάσεις και οι
ψηφοφορίες για τα τοπικά αλλά και συχνά για τα συνολικά θέματα του κόμματος
όποτε απαιτείται.
1.3 Η τακτική λειτουργία
είναι κοινωνιοκεντρική, έτσι ώστε οι
συνελεύσεις των Ο.Μ. συνδέονται με τουλάχιστον ισόποσες δράσεις επικοινωνίας ή
αλληλεγγύης και συνεταιρισμού της Ο.Μ. μέσα στην τοπική/εργασιακή της κοινωνία.
1.4 Τα μέλη καλούνται και συμμετέχουν στις εξωστρεφείς δράσεις
ως σύνολο και οργανωμένα μέσω των Ο.Μ τους. Στις ανωτέρω δράσεις
συμπεριλαμβάνονται και οι ευρύτερες κομματικές ή κινηματικές εκδηλώσεις της
περιοχής. Το σύνολο των συνελεύσεων και των εξωστρεφών δράσεων που
αποφασίζονται από τις Ο.Μ ή τα νομαρχιακά συντονιστικά τους, αποτελούν τις
δραστηριότητες της κομματικής ζωής.
1.5 Σε κάθε περίπτωση ψηφοφορίας δικαίωμα ψήφου έχουν τα μέλη που
είναι ενεργά, δηλαδή τα μέλη που κατά το τελευταίο τρίμηνο έχουν συμμετάσχει σε
κάποιες δραστηριότητες της κομματικής ζωής της Ο.Μ. τους και επίσης έχουν
πληρώσει τη συνδρομή τους ανάλογα με τη δυνατότητά τους (Δεν καταγράφονται οι
παρουσίες, αλλά καταγράφονται οι πληρωμές της συνδρομής).
1.6 Ο κατάλογος των μελών που σύμφωνα με το καταστατικό έχουν
συμμετάσχει στην κομματική ζωή τον τελευταίο χρόνο επικαιροποιείται κάθε μήνα.
Ταυτόχρονα επικαιροποιείται ο κατάλογος
των ως άνω ενεργών μελών και η γραμματεία κάθε Ο.Μ. επικοινωνεί με τα μέλη που
σταμάτησαν να είναι ενεργά κατά το τελευταίο τρίμηνο.
2.
Η εισήγηση από τα κάτω και η ερώτηση από τα πάνω και ο καθοριστικός ρόλος των
Ο.Μ.
2.1 Όταν υπάρχει ελάχιστη οριζόντια συμφωνία από τα κάτω, (15%
των ενεργών μελών ή Ο.Μ. που αντιπροσωπεύουν το 20% των συνολικών μελών), πάνω σε μια πρόταση απόφασης ή θέσης, τότε
αυτή τίθεται αυτοδίκαια ως εισήγηση στο αντίστοιχο επίπεδο των οργάνων της
ελάχιστης οριζόντιας συμφωνίας. Δημοψήφισμα επίσης, ή συνέδριο, μπορεί να
ζητηθεί από τις οργανώσεις βάσεις με αυτή την ελάχιστη οριζόντια συμφωνία.
2.2 Όταν για μια σημαντική απόφαση ή θέση δεν υπάρχει συναίνεση
(80%) στα εκλεγμένα όργανα, τότε όλες οι εισηγήσεις που έχουν ελάχιστη συμφωνία
(15-20%), τίθενται υπό την κρίση των μελών στις οργανώσεις βάσης, στο
αντίστοιχο επίπεδο της βάσης που αντιπροσωπεύει το όργανο.
2.3 Σε κάθε περίπτωση, εισηγήσεις, προσθήκες ή αλλαγές που
έχουν ελάχιστη συμφωνία, όταν αφορούν θέσεις αρχών ή προγράμματος,
αποφασίζονται είτε με δημοψήφισμα, είτε με συνέδριο για το οποίο γίνεται εκλογή
νέων αντιπροσώπων, και όχι δια αντιπροσώπευσης μέσω των οργάνων.
3.
Η αποφυγή της μονιμότητας, η εναλλαγή και ο ρόλος των οργάνων και των μέσων
3.1 Ο περιορισμός της θητείας και η δυνατότητα ανάκλησης όταν ζητηθεί
από τη βάση είναι αναγκαίες προβλέψεις αλλά όχι ικανές: Αθροιστικά έως 2
θητείες στα όργανα ή ως επαγγελματικό/αποσπασμένο μέλος, με αναδρομική
εφαρμογή! Ειδική εξαίρεση έως 10% παραμονή στη θητεία εφόσον αυτό ζητηθεί συγκεκριμένα από τη βάση. Επίσης ειδική
εξαίρεση με εκ περιτροπής διανομή των εδρών στη βουλή μεταξύ των υποψηφίων
(εναλλαγή K.O. κάθε έτος).
3.2 Τα επαγγελματικά και τα αποσπασμένα μέλη, οι συνδικαλιστές
συνομοσπονδιών καθώς επίσης και τα μέλη που έχουν θέσεις κρατικής ευθύνης (υπουργοί,
βουλευτές, γενικοί γραμματείς, γενικοί δ/ντές, διοικητές οργανισμών,
διορισμένοι σύμβουλοι, περιφερειάρχες, πανεπιστημιακοί καθηγητές έχουν
περιορισμό στην δυνατότητα εκλογής στα όργανα και στο συνέδριο. (Συνολικά έως
10%) Επίσης, περιορισμός τους στο ανώτερο όργανο –Κ.Ε.(έως 30%).
3.3 Ενώ τα όργανα συντονίζουν και δευτερευόντως αποφασίζουν
εντός δεδομένων πλαισίων, το αντικείμενο των τυχόν επαγγελματικών/αποσπασμένων
μελών είναι η λειτουργία των μέσων ενημέρωσης, επικοινωνίας, διαφάνειας και
διαλόγου και της γενικής οργάνωσης του κόμματος.
4.
Η ενημέρωση, η επικοινωνία, η διαφάνεια και ο διάλογος
4.1 Υπό τη διαχείριση του ανώτερου κεντρικού οργάνου (ΚΕ)
λειτουργεί δικτυακά ειδησεογραφική και επίσης ζωντανή ραδιο/τηλεοπτική πύλη
λαϊκής ενημέρωσης και συσπείρωσης, με ειδησεογραφία, βίντεο και συζητήσεις,
ανοιχτά σε ευρύτερες απόψεις. Υπό την ίδια διαχείριση τελεί και ο κομματικός
τύπος ο οποίος διαθέτει σε ένθετά του ικανό χώρο για ισότιμη δημοσίευση
εισηγήσεων των Ο.Μ. και άρθρων των μελών.
4.2 Όλες οι λειτουργικές δομές του κόμματος (Ο.Μ., όργανα,
τμήματα, επιτροπές, K.O., κλπ) είναι αποτυπωμένες στην κεντρική κομματική
ιστοσελίδα, υπό τη διαχείριση της Κ.Ε. Η
ενημέρωση για τις δραστηριότητες, τα πλήρη κείμενα και όλα τα ντοκουμέντα των
λειτουργικών δομών διατίθενται στην κεντρική ιστοσελίδα, που κατανέμει την
τεκμηρίωση στις επιμέρους σελίδες των οργάνων, τμημάτων, επιτροπών, Κ.Ο. κλπ.
Οι λειτουργικές δομές ενημερώνουν το χώρο τους με μέριμνα της γραμματείας τους.
4.3 Με το ίδιο μέσο (κεντρική ιστοσελίδα με διακλαδώσεις των
λειτουργικών δομών), κάθε Ο.Μ. και επίσης κάθε μέλος έχει άμεση δυνατότητα
επικοινωνίας με την K.O. και με οποιοδήποτε κομματικό όργανο, τμήμα, επιτροπή, ή Ο.Μ., και έχει
επίσης πρόσβαση σε όλα τα ντοκουμέντα αυτών, με ειδικό προσωπικό κωδικό μέλους
που θα χορηγείται μέσω των οργανώσεων. Για τα πιο ευαίσθητα δεδομένα η πρόσβαση
μπορεί να γίνεται με διαβαθμισμένο κωδικό που θα εγκρίνεται μέσω των
περιφερειακών οργάνων.
4.4 Με το ίδιο μέσο συγκροτείται και λειτουργεί συστηματικά
ανοικτός χώρος διαλόγου, τουλάχιστον σε κεντρικό επίπεδο. Η πρόσβαση είναι
ισότιμη για τα μέλη, με κωδικό, με κανόνες για τον αριθμό και την έκταση των
άρθρων και των σχολίων. Η διαχείριση γίνεται από τα εκλεγμένα όργανα. Σταδιακά
και διαβαθμισμένα η πρόσβαση μπορεί να
επεκταθεί σε φίλους και κοινό, οπότε η διαχείριση θα προστατεύει το χώρο
διαλόγου σε ζωντανό χρόνο. Όλα τα στελέχη αλλά και τα όργανα έχουν την
υποχρέωση να συμμετέχουν, χωρίς όμως προνόμια.
4.5 Η μεθοδολογία αυτού του διαλόγου υιοθετείται σε κάθε
εκδήλωση ή συνέλευση του κόμματος : Περιορίζονται οι από έδρας ομιλίες και
ενημερώσεις στις ελάχιστα απαραίτητες, δεδομένου ότι έχει ήδη εξασφαλιστεί η
δημοσιοποίηση όλων των δεδομένων, κειμένων, αποφάσεων, εισηγήσεων κλπ, αλλά και
η λειτουργία του ανοικτού χώρου γραπτού διαλόγου, σχολιασμών και
συνεπεξεργασίας.
4.6 Η συνολική κεντρική
διαχείριση όλων των κομματικών πόρων (έξοδα, επαγγελματικά και αποσπασμένα
μέλη, μέσα ενημέρωσης, κλπ) δημοσιοποιείται στο ίδιο μέσο (κεντρική
ιστοσελίδα), και θα είναι προσβάσιμη από τα μέλη με διαβαθμισμένο κωδικό.
Συγκεκριμένα στοιχεία δίδονται για τα συνολικά έσοδα ανά είδος πηγής, τα
αναλυτικά έξοδα ανά κατηγορία εξόδων και γεωγραφικά, τον αριθμό των επαγγελματικών/αποσπασμένων
μελών και την περιγραφή των καθηκόντων ανά κατηγορία και γεωγραφικά. Ειδική
καταγραφή για τα κομματικά μέσα ενημέρωσης. Ο απολογισμός κρίνεται στο επίπεδο
του ανώτερου οργάνου. Τυχόν ανεξάρτητοι
λογαριασμοί Ο.Μ. και ενδιάμεσων δομών κρίνονται στο αντίστοιχο
επίπεδο. Με τον ίδιο τρόπο καταρτίζεται
και ο προγραμματισμός της διαχείρισης σε όλα τα επίπεδα.
4.7 Με το ίδιο μέσο (κεντρική ιστοσελίδα και διακλαδώσεις των
λειτουργικών δομών) εξυπηρετείται η διαφανής επιλογή των τυχόν επαγγελματικών ή
αποσπασμένων μελών και επίσης η ορθολογική συγκρότηση των τμημάτων, επιτροπών,
κλπ που συγκροτούνται από το κεντρικό όργανο, την Κ.Ο. και από τα υπόλοιπα
όργανα. Η επιλογή των επαγγελματικών/αποσπασμένων μελών και επίσης η συγκρότηση των ομάδων των τμημάτων,
κλπ, γίνεται ανοικτά, μέσω των οργανώσεων (Ο.Μ.), οι οποίες προτείνουν, με
τελική επιλογή από τα όργανα με αιτιολογημένη γνώμη. Η λειτουργία των τμημάτων και επιτροπών των
διαφόρων οργάνων είναι διαφανής, με πλήρη διασύνδεση μεταξύ των δομών και
δυνατότητα πρόσβασης των οργανώσεων και των μελών στην ενημέρωση και στο
σχολιασμό.
