ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΧΑΪΚΗΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑΣ
ΠΟΛΕΜΗΣΑΝΤΕΣ
Ανδρείοι σεις που
πολεμήσατε και πέσατ’ ευκλεώς·
τους πανταχού νικήσαντας μη φοβηθέντες.
Άμωμοι σεις, αν έπταισαν ο Δίαιος και ο Κριτόλαος.
Όταν θέλουν οι Έλληνες να καυχηθούν,
«Τέτοιους βγάζει το έθνος μας» θα λένε
για σας. Έτσι θαυμάσιος θάναι ο έπαινός σας.—
τους πανταχού νικήσαντας μη φοβηθέντες.
Άμωμοι σεις, αν έπταισαν ο Δίαιος και ο Κριτόλαος.
Όταν θέλουν οι Έλληνες να καυχηθούν,
«Τέτοιους βγάζει το έθνος μας» θα λένε
για σας. Έτσι θαυμάσιος θάναι ο έπαινός σας.—
Εγράφη εν Αλεξανδρεία υπό
Αχαιού·
έβδομον έτος Πτολεμαίου, Λαθύρου.
έβδομον έτος Πτολεμαίου, Λαθύρου.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
(Στη μνήμη τού
Καπετάνιου, που στα 23 του χρόνια, μια νύχτα τού ’48 χωρίς φεγγάρι, έδωσε μια
και πέρασε απέναντι, στ’ αδέρφια του…)
Στην εικόνα: Ίκαρος
Έργο τού γλύπτη Χρήστου Γεωργίου (μπρούτζος,250
× 0,70 × 0,40). Από το georgiouchristos.blogspot.gr.
39 σχόλια:
Άσχετο, μα μια τέτοια παρόρμηση που νοιώθω, δεν μπορώ, θα κράξω.
Μια φορά είπε το ΚΚΕ να εκσυχρονίσει τα ακούσματά του και να βρεί τρόπο να πλησιάσει τη νεολαία.
Να ξεφύγει κάποτε απ "τη Μαργαρίτα τη Μαργαρώ" στο φεστιβάλ της ΚΝΕ.
Και πέσανε οι συριζαίοι να τους κράξουνε!
Ε, λοιπόν, μου τη δίνει όταν δικαιώνομαι.
Και δικαιώνομαι, όταν ισχυρίζομαι πως στην γενικότερη αριστερά και ουσιώδεις διαφορές να μην είχαν, θάβρισκα;ν κάτι για να βγάλουν τα ματάκια τους. Και τα δικά μας μαζί.
Και σε τίποτα να μην διέφεραν, θα διαφωνούσαν γιατί ξαναπάχυνε η Παπαρήγα και γιατί κάνει καρφάκια τα μαλλιά του ο Τσίπρας.
Μην τυχόν και τούτος εδώ ο τόπος δεί μια ενωμένη αριστερά και κάτι σαν ελπίδα.
Άρθρο στην Αυγή για τους γκόϊνγκ τέτοιους και για τους άλλους και για πόσο άτυχη επιλογή ήταν.
Πως έλεγε ο Χάρυ Κλίνν, "εδώ καράβια χανοντάι και το μοϋνί χτενιζετάι";
Ε, ας τα διάλα πια!
Δεν υποφέρεστε όλοι σας...
mbiker
Φίλε mbiker,
Για να τα λέμε όλα, δεν είμαι επαρκώς ενημερωμένος. Δεν έχω διαβάσει την αρθρογραφία στην Αυγή (ή και αλλού ενδεχομένως). Όμως, κάτι έχει πάρει το αυτί μου. Πρόκειται περί απίστευτης γελοιότητας, για την οποία, αν διαβάσω τίποτε τρελά και βγω από τα ρούχα μου, μπορεί να γράψω κάτι και δεν θα είναι καθόλου για καλό... Αν έχεις δει τίποτε άλλο (εκτός Αυγής), στείλε ...βιβλιογραφία (λινκ).
Τα λέμε
"Θυμόμαστε, διδασκόμαστε, προχωράμε"
του Ηλία Μεταλλίδη
...ήρωες. Άπαρτα βουνά...
Μαλακίες...
Για κάποια απ τα τραγουδάκια τους που ήταν παπαριές κράζουν, αγνοώντας την υπόλοιπη διασκογραφία τους.
Κι όπως σημειώμει πολύ σωστά κι ο πιτσιρίκος κι ο Μητροπάνος τραγούδησε "τι το θες το κουταλάκι", μα δεν κρίθηκε απ αυτό, ούτε απ την αυγή, ούτε απ τον κόσμο.
Μακάρι η ΚΝΕ να καλούσε ακόμα και τους άκτιβ μέμπερ, όπως κι ο σύριζας στα φεστιβάλ του.
Μπας και διευρύνουν λίγο τους ορίζοντές τους κι οι μεν κι οι δε κι αφήσουν τα μίση και προσωρήσουν στο ποθητό. Όχι σε μας, μα σ αυτούς που πρέπει...
Από δω το έμαθα
http://pressarismenos.blogspot.com/2012/08/goin-through.html
mbiker
Μηχανόβιε
με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι , ότι δηλαδή θα τα βρούν σε επίπεδο κορυφής τα ευαγή
Πάντως εδώ , σε συτό το ποστ η εν λόγω συζήτηση φαίνεται επιεικώς παράταιρη
Γιάκοβ
ΥΓ Ναρόντνι κομμισάρ χαιρετώ
29 Αυγούστου 1949, είναι η πιο σημαδιακή μέρα στην νεότερη παγκόσμια ιστορία και βρήκες να μας την θυμίσεις με την πιο άθλια πολιτική ταινία στην παγκόσμια ιστορία του κινηματογράφου.
;-)
παιδιά ξυπνήστε η κλάψα για την "ήττα" δεν πουλάει πια.
Κωστής Παπαϊωάννου
... και για να σεβόμαστε τα πραγματικά περιστατικά η 29 Αυγούστου 1949 ήταν μια (συννεφιασμένη) Κυριακή ... και όχι Δευτέρα
;-)
Κ.Π.
Γι αυτό του παρατηρώ Λέφτηδες ότι αγνοεί ηθελημένα τα πραγματολογικά ο Κωστής. Όπως πχ επιμένει ότι η 29-08-1949 ήταν Κυριακή και όχι Δευτέρα : δείτε http://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=1&ved=0CCAQFjAA&url=http%3A%2F%2Fkalender-365.de%2Femerologio.php%3Fyy%3D1949&ei=7EM_UO3FLq-20QXT8IH4DA&usg=AFQjCNGrHbVSOEwOhhWF07hdK1YBXEjVfA&cad=rja
Γιάκοβ
Ok motorcycle boy! Ευχαριστώ.
Товариш Яков Федотович,
Αν λάβουμε υπ’ όψη μας το μεταγενέστερο σχόλιο του Κωστή, το επιεικώς πρέπει να γίνει λίαν επιεικώς…
Увидимся
Οι αριστεροί τής κοινωνικής βάσης πρέπει να κατανοήσουν ότι αυτό που ποστάραμε από την ταινία τού Βούλγαρη είναι μια συγκεκριμένη σκηνή (και ταυτόχρονα μια μικρότατου μήκους ταινία), η οποία, εν προκειμένω, λειτουργεί αυτόνομα και εκφράζει τα συναισθήματά μας. Αν θέλει να δει τις απόψεις μας για το Ψυχή βαθιά μπορεί να πάει στη σχετική ανάρτηση (5 Νοεμβρίου 2009) και να γράψει εκεί τις δικές του. Επίσης:
Last and least: Παρακαλούνται οι αριστεροί τής κοινωνικής βάσης, να μη δημοσιοποιούν τη γνωμοδότησή τους για την ακριβή ημερομηνία ενός ιστορικού γεγονότος, χωρίς να έχουν συμβουλευτεί πριν, καλού-κακού, το ημερολόγιο του υπολογιστή τους.
Last but not least: Ακόμα, παρακαλούνται να μη βλέπουν κλάψες εκεί που δεν υπάρχουν. Ούτε στα λόγια τού Μεγάλου συνονόματού τους, ούτε στα τραγούδια, ούτε στις λίγες αφιερωματικές δικές μας λέξεις.
Last but not at all least: Εντάξει, οι αριστεροί τής κοινωνικής βάσης ξέρουν τα πάντα (εκτός από κάνα-δυο ημερομηνίες, για να τα λέμε όλα). Νιώθουν όμως κάτι;
Товариш Яков Федотович,
Μα ναι, το είχα τριπλοτσεκάρει. Είναι δυνατόν να μη φρόντιζα να προφυλαχθώ από τέτοιο λάθος; Θα ήμουνα μετά για δημόσια καθαίρεση —φαντασιακή, δεν υπάρχουν γαλόνια— στην Πλατεία Λένιν πρώην Συντάγματος! (κατά ΔΦ) ;-)
Увидимся
Από δω
http://tvxs.gr/news/user-post/aygoystos-itan-poy-epese-o-grammos-tis-andronikis-p-xrysafi
"Κρυσταλλοπηγή, φθινόπωρο του 1949
Αύγουστος ήταν που έπεσε ο Γράμμος. Εμείς τουλάχιστον τις μεγάλες μάχες δεν τις είδαμε, ήμασταν επικουρική ομάδα στον εθνικό στρατό, στα ορεινά χειρουργεία. Δίπλα μας, πάνω στο βουνό, τη Βάρμπα, ήταν η ταξιαρχία. Εκεί, μετά τις 20 Αυγούστου του 1949, λίγο πριν την τελική επίθεση, είδα κοντά στις Μηλιές κάτι που στα μάτια μου φάνταζε εξωπραγματικό: σε μια κοιλάδα μέσα είχαν τοποθετηθεί 100 και πλέον κανόνια στην αράδα, το ένα δίπλα στ’ άλλο.
Στον εθνικό στρατό επιστρατεύτηκα στα τέλη του 1947, όταν φούντωσε ο Εμφύλιος. Είχαν διακόψει τις αναβολές των φοιτητών και ξεκίνησαν να μας μαζεύουν όλους από τα πανεπιστήμια. Το 1949, βέβαια, είχαμε συγκεντρωθεί στη συνοριογραμμή, στα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας. Στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1949, όταν τελείωσε ο Εμφύλιος, αποσπάσθηκα από το ορεινό χειρουργείο εκστρατείας της 10ης Μεραρχίας στον Γράμμο και πήγα στην Κρυσταλλοπηγή. Ως τελειόφοιτος της ιατρικής με είχαν εκπαιδεύσει για νοσοκόμο και μου ανέθεσαν κάποια «ελαφριά» καθήκοντα, ενδοφλέβιες ενέσεις, εμβόλια, πυρετούς, κρυώματα, άδειες… Είχα μαζί μου τρεις ακόμη φαντάρους και ένα καλό αμερικανικό υγειονομικό αυτοκίνητο, για τις διακομιδές ζώντων και πεθαμένων… Η Κρυσταλλοπηγή ήταν έρημη, οι κάτοικοι είχαν φύγει όλοι και τρεις γριές μόνο αρνήθηκαν να ακολουθήσουν τους υπόλοιπους. Έτσι τουλάχιστον αντιληφθήκαμε τις επόμενες ημέρες, γιατί ποτέ δεν τις είδαμε και καθαρά. Κάποια ημέρα διέκρινα μια σκυφτή σκούρα φιγούρα από μακριά, γρήγορα όμως έτρεξε να εξαφανιστεί. Τα πάντα ήταν έρημα, δεν υπήρχε καμία κίνηση, καμία ζωή, το χωριό έστεκε ακίνητο και αμίλητο πάνω στα σύνορα.
............
mbiker
Μόλις φθάσαμε στην Κρυσταλλοπηγή εγκατασταθήκαμε σε ένα παραδοσιακό δίπατο σπίτι. Δυσκολευτήκαμε να βρούμε κάτι στέρεο να μείνουμε, αντάρτικο βλέπεις το χωριό, είχε χτυπηθεί από την αεροπορία. Όλα τα χωριά, μέχρι κάτω τις Πρέσπες, ήταν χτυπημένα από τα αεροπλάνα, ο τόπος είχε εκκενωθεί. Η επιμελητεία μας ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Τι θα φάμε, τι θα πιούμε, μάλλον δεν απασχολούσε κανέναν στον επίσημο στρατό της χώρας τη στιγμή εκείνη, είχαμε έλλειψη στοιχειωδών πραγμάτων. Συχνά πεινούσαμε. Αναγκασθήκαμε να καταφύγουμε στο χωριό. Οι γριές εξαφανισμένες, μόνο κάτι σκυλιά τριγυρνούσαν. Ανακαλύψαμε όμως λίγες κότες που τσιμπολογούσαν ανάμεσα στα χαλάσματα.
Ο στρατιώτης Γιάγκος Κ. ήταν αυτός που κυρίως ανέλαβε την τροφοδοσία μας. Κάθε μέρα γυρνούσε, έψαχνε όλο το χωριό και όταν σουρούπωνε επέστρεφε με μια πνιγμένη κότα κάτω από το αμπέχονο. Την κότα δεν τη μαδάγαμε, τη γδέρναμε, για συντομία και γιατί δεν υπήρχαν τα μέσα. Πού να βρεις ζεστό νερό και χρόνο; Το σπίτι που είχαμε καταλάβει είχε ένα ωραίο τζάκι, το ανάβαμε κάθε βράδυ και τηγανίζαμε το κοτόπουλο. Ο Γιάγκος, στα ψαξίματα που έκανε στο χωριό, είχε ανακαλύψει και φρέσκο βούτυρο στα κατώγια των σπιτιών, για ενάμιση μήνα τρώγαμε τηγανητό κοτόπουλο με βούτυρο. Χωριατόπαιδο επιτήδειο ο Γιάγκος, πήρε το μάτι του και κάτι κουβέλια στην άκρη του χωριού. Κατόρθωσε και έβγαλε το μέλι που περιείχαν, για ένα διάστημα παριστάναμε τους αριστοκράτες κάθε πρωί. Τρώγαμε μπομπότα, μέλι και βούτυρο.
..........
mbiker
Ο Γιάγκος, αν και ήταν ουσιαστικά αμόρφωτος ―λίγες τάξεις του δημοτικού είχε τελειώσει― είχε κάποιες αρετές. Ήταν έξυπνος και ευχάριστος, κάτι που το χρειαζόσουνα το φθινόπωρο του 1949 στον Γράμμο. Εγώ ένιωθα ότι βίωνα μια οδυνηρή περιπέτεια, αισθανόμουν ανασφαλής και διαρκώς φοβισμένος. Μια μέρα πήγα μαζί του στη γύρα που έκανε στο χωριό. Και τότε έμαθα το μυστικό του. Είχε ανακαλύψει ότι στα κατώγια των σπιτιών οι κάτοικοι φεύγοντας έθαψαν τα πολύτιμά τους, αυτά που θεωρούσαν ότι έπρεπε να προφυλαχτούν για να τα βρουν στην επιστροφή τους ακέραια. Ο Γιάγκος πήρε ένα ραβδί, μια βαριά ξύλινη βέργα και χτυπούσε το πατημένο χώμα που είχαν για δάπεδο τα κατώγια κοντά κοντά, με σύστημα. Όπου άλλαζε ο ήχος του χτυπήματος, όπου έβγαινε ένας κούφιος θόρυβος, καταλάβαινε ότι υπήρχε κενό από κάτω. Άρχιζε να σκάβει και να προβάλλουν μέσα από τη γη γυαλικά, πιάτα, κουβέρτες, πηρούνια, κουτάλια, υφαντά, ακόμα και τενεκεδάκια με τυρί ή βούτυρο. Οι άνθρωποι ήταν άφαντοι, τα όνειρα κατεστραμμένα, οι πραγματικότητες πλέον ρευστές και αβέβαιες, τα σπίτια μισογκρεμισμένα, ο τόπος ερειπωμένος, το χωριό αλλού, χωριό στην ουσία δεν υπήρχε, αλλά από τα σπλάχνα του άρχισαν να προβάλουν κουταλοπήρουνα, εικόνες της Παναγίας και προίκες ανύπανδρων κοριτσιών.
Τρεις μήνες περίπου μείναμε στην Κρυσταλλοπηγή. Ο Γιάγκος απελευθερώθηκε όταν τον ανακαλύψαμε και επιδόθηκε πλέον σε συστηματικό ψάξιμο. Χτυπούσε με το ραβδί και μες την ερημιά ξέθαβε. Μάζευε, συσκεύαζε τα πράγματα που διάλεγε και έψαχνε τρόπο να τα διώξει από την Κρυσταλλοπηγή. Με το υγειονομικό αυτοκίνητο που είχαμε μεταφέραμε προμήθειες των ορεινών χειρουργείων, τραυματίες, πού και πού κανέναν νεκρό. Ο Γιάγκος οργανώθηκε. Συνόδευε το αυτοκίνητο, προκειμένου να βρει τρόπο να στείλει τα πράγματα στο χωριό του. Μαζί με τους «επίσημους» νεκρούς του ελληνικού κράτους που όδευαν για τα νεκροταφεία της Καστοριάς ή της Φλώρινας ταξίδευαν και τα λάφυρα του Γιάγκου. Οι προίκες ήταν πλέον άχρηστες για αυτές που τις είχαν μαζέψει. Τα κορίτσια των χωριών της περιοχής μαζί με τα κορίτσια που είχαν ονειρευτεί το 1949 ως «χρόνο της νίκης», χρονιά που θα γύριζαν στα σπίτια τους για μια «ελεύθερη και ήσυχη ζωή χωρίς σκλαβιά», ταξίδευαν πλέον φοβισμένα για άγνωστους προορισμούς, όπου οι υφαντές κουβέρτες και τα μαχαιροπήρουνα δεν ήταν στις προτεραιότητες.
Ο Γιάγκος, όμως, το φτωχόπαιδο από τα ορεινά της Κορινθίας, δεν είχε ενδοιασμούς. Έφτιαξε τη δική του προίκα, μέχρι και μια ντουλάπα ολόκληρη, κομμάτι κομμάτι κατάφερε να τη στείλει στη μάνα του. Με την προίκα αυτή μπόρεσε να κάνει μια αρχή. Όχι μόνο παντρεύτηκε, αλλά, από τα διάφορα «δώρα» που έκανε στους τοπάρχες, βολεύτηκε, μπήκε τελικά κλητήρας σε μια δημόσια υπηρεσία, τακτοποιήθηκε.
Εμείς, οι υπόλοιποι, πήραμε κάτι ψευτοπράγματα. Εγώ μόνο κάτι εικονίσματα έστειλα στη μάνα μου, τα είχα βρει σε ένα παραγώνι, σε ένα μισογκρεμισμένο σπίτι.
Τι τα θες; Άγριοι καιροί, η παράνοια βασίλευε. Τώρα που τα ξανασκέφτομαι δείχνουν όλα τόσο αφύσικα και εξωπραγματικά. Και όμως τα ζήσαμε, επιζήσαμε του 1949…
Το παραπάνω διήγημα δημοσιεύεται με αφορμή την θεωρούμενη επέτειο της λήξης του εμφυλίου πολέμου (29/8/1949)"
Και το γαμάτο σχόλιο που ακολουθεί
"Al Pap · Top Commenter
O Γιαγκος ανηκει στη κατηγορια ανθρωπων που εχουν απλοποιησει τα πραγματα. Ουτε φιλοσοφιες, εσωτερικες αναζητησεις, υψηλοι στοχοι, ιδεες, παρακαταθηκες, ιδανικα και κουραφεξελα. Αν δεν νοιαστεις εσυ για τον εαυτο σου, κανεις δεν θα το κανει για σενα. Γνωριμος και παλιος, οσο ο κοσμος μας.
Γιατι ο κοσμος δεν εγινε καλυτερος ωστε ο Γιαγκος να μην εχει λογω υπαρξης.
Και οι ονειροπολες αγωνιστριες που πιστεψαν με τοση λαχταρα στο δικιο του αγωνα τους, αν πεθαναν στη μαχη , θα εφυγαν ευτυχισμενες. Αν εζησαν για να δουν το δραμα που ακολουθησε και παιζεται σε διαφορετικο επιπεδο σημερα, θα ειχαν διαφυλαξει τα προικια τους και θα ειχαν βρει και αυτες ενα Γιαγκο."
Και νάμαστε στο σήμερα...:-(
mbiker
Στα πραγματολογικά με πιάσατε να αντιφάσκω .. συγχαρητήρια και σας χαρίζω τον τίτλο του αλάνθαστου, τον οποίο άλλωστε ουδέποτε διεκδίκησα.
(Μου τον φόρτωσε ο Γιάκοβ γιατί έτσι κατάλαβε την δήλωση: "ξέρω τι λέω και γιατί το λέω" δεν τον αδικώ γιατί στο τσαρδί σας οι "πληροφορίες" έχουν μεγάλη σημασία, τα νοήματα και οι έννοιες καμιά !! )
Ωραία λοιπόν, από τον εμφύλιο ξέρετε ποια μέρα άρχισε και ποια μέρα τέλειωσε. Ημερολογιακά, (κι αυτό επειδή το τσεκάρατε στο google). Ξέρετε και τίποτα άλλο;
Ώστε έτσι λοιπόν ! Η σκηνή που παρουσιάσατε από την αθλιότερη πολιτική ταινία όλων των εποχών λειτουργεί αυτόνομα και εκφράζει τα συναισθήματά σας.
Πέρα από την γενική ανοησία του να ισχυρίζεται κανείς ότι μια σκηνή ενός έργου μπορεί να αυτονομηθεί από το έργο, και να έχει την αντίθετη αισθητική και νόημα από την αισθητική του έργου, η συγκεκριμένη σκηνή συμπυκνώνει όλη την αθλιότητα του Βούλγαρη και ως εκ τούτου δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση ότι εκφράζει τα αισθήματά σας. Που δεν είναι καθόλου διαφορετικά από αυτά του Βούλγαρη.
Η σκηνή αυτή είναι μια θρασύτατη γελοιογραφία του εμφυλίου που ούτε ο Μαραντζίδης δεν έχει τολμήσει να παρουσιάσει.
Έτσι το φαντάζεσαι τον Δημοκρατικό Στρατό ρε φουκαρά .. με κραυγές ξεσηκωμένες από τις ομάδες απεξάρτησης της Ιθάκης; Μπράβο ορέ λεβέντη που λέει που λέει και ο κύριος Γιακοβ !!
Σταματάω εδώ και σου λέω .. (ας αφήσουμε τις γελοιότητες για τις κεντρικές επιτροπές και τους σχετικούς πληθυντικούς) .. ότι αν είχες την παραμικρή συναίσθηση του τι λες θα είχες αρχίσει να ντρέπεσαι για την πολιτική δουλειά που προσπαθείς να κάνεις.
αυτά
Κ.Π.
Υ.Γ. Την γνώμη σου για την ανάρτηση θα την διαβάσω, την πήρε λοξά το μάτι μου, θα την ξαναδώ. Είμαι βέβαιος ότι θα είναι ενδιαφέρουσα όσο και η ταινία.
Κωστής και ξερό ψωμί λέμε
Γιάκοβ ( είμαι άραγε εγώ ;;;; )
Αριστερέ των 700 καρατίων,
Διάβασα την "κριτική" σου για την άθλια ταινία του Βούλγαρη. Αυτό ακριβώς που περίμενα: εξ ίσου άθλια όπως και η ταινία.
Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει αν ο Βούλγαρης όπως και εσύ δηλώνει αριστερός. Στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις.
Η ταινία όμως έχει υιοθετήσει όλη την προπαγάνδα του φασισμού.
Αριστερές Αντιπολεμικές ταινίες υπάρχουν, αλλά αριστερές αντιπολεμικές ταινίες που να έχουν σαν θέμα τους επαναστατικούς εμφυλίους (ρωσικός, ισπανικός, ελληνικός, κινεζικός) ΔΕΝ υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο φασιστικές.
Αδελφοκτόνος πόλεμος, (βάλανε τον καημένο τον Βέγγο να το λέει) είναι η συνηθισμένη φασιστική έκφραση. Αγαπημένη έκφραση του Καλύβα. Και του Μπίβορ. Ούτε ο Μαραντζίδης δεν το λέει, στο βιβλίο του για τον Δ.Σ.Ε.
Η λογική ότι η νίκη των "εθνικών δυνάμεων" οφείλεται στα ναπάλμ και γενικά στα όπλα και γενικά στη βοήθεια απ' έξω ή στην μη βοήθεια απ' έξω είναι φασιστική. Ο στρατιωτικός απολογισμός του εμφυλίου έχει γίνει και από την πλευρά του ΓΕΣ και από την πλευρά των αριστερών (δε μιλάμε για τις ξεφτίλες του ΚΚΕ και του ΣΥΝ) είναι ο ίδιος. Δεν επεκτείνομαι για να μη σε κουράσω.
Η διαφορά είναι στην πολιτική αξιολόγηση και αυτή περιορίζεται στο ζήτημα της "νομιμότητας" .. Η ταινία έχει την φασιστική άποψη: η νομιμότητα ήταν ο "εθνικός στρατός". Νομίζω και εσύ αυτή την άποψη έχεις με το ελαφρυντικό ότι δεν το ξέρεις πως είναι φασιστική.
Από κει και πέρα υπάρχει το ζήτημα της απεικόνισης. Από αυτή την άποψη η ταινία είναι μια εξοργιστική γελοιογράφηση του Δημοκρατικού Στρατού. Κυρίως όταν παρουσιάζει της καλές του πλευρές;
Παρουσιάζει τον καπετάνιο σαν Χιπή της δεκαετίας του 60. Ούτε γένια ούτε μακρυά μαλλιά είχαν οι μαχητές του ΔΣΕ. Ούτε το αυτοκτόνησε κανένας εκτός ίσως από κάποιους εγκλωβισμένους.
Άλλωστε όσοι δεν σκοτώθηκαν ή δεν πιάστηκαν έφυγαν και δεν θεωρούσαν ότι έφυγαν νικημένοι (εξ ου και το "παρά πόδα" του Ζαχαριάδη)
Παρεμπιπτόντως η φωτογραφία του αντάρτη στο τραγούδι ο φρούραρχος που έχετε βάλει είναι από την αντίσταση και όχι από τον εμφύλιο. Θα μου πείτε το τραγουδάκι είναι ωραίο .. εντάξει καλό είναι αλλά και αυτό όταν το βάζεις σε μια επέτειο που την θεωρείς (κακώς κάκιστα) επέτειο "ήττας" είναι γελοιογράφηση της επετείου.
(ξαναλέω καμιά ήττα δεν υπήρξε παραίτηση υπήρξε αλλά αυτό η αυθεντία σου δεν νομίζω πως έχει τα εφόδια να το κουβεντιάσει)
Για την σκηνή που έβαλες σου είπα: θα του ζητήσει πνευματικά δικαιώματα το ΚΕΘΕΑ
Με λίγα λόγια, αν η ιστορία της Αριστεράς είχε κάνα δυό ταινίες σαν του Βούλγαρη να την "καταγράφουν" και κάνα δυό "Τσαρδιά" σαν το δικό σου να την "τιμούν" (για να μην βάλω στο λογαριασμό την υψηλής περιωπής θεωρία που ξεφουρνίζεις με τα παραδείγματά σου) τότε ο φασισμός θα είχε πέσει στην ανεργία.
Ο Βούλγαρης είχε ένα μοναδικό κίνητρο για να φτιάξει αυτή την ταινία έτσι όπως την έφτιαξε: την "κονόμα" και το "γλύψιμο" της εξουσίας.
Η ταινία είναι σκάνδαλο: μέχρι εισήγηση στο συνέδριο του Δικτύου για τον εμφύλιο έκανε ένας κριτικός κινηματογράφου της "αυγής" (δεν θυμάμαι το όνομά του -- έχει αρκετούς σοβαρούς ανθρώπους η κωλοφυλάδα) για την εξοργιστική προσπάθεια των παραγωγών να επηρεάσουν τους κριτικούς υπέρ της ταινίας.
Απλά το κίνητρό του Βούλγαρη του έχει γίνει πολιτική πεποίθηση. Αναρωτιέμαι ειλικρινά εσύ τι κίνητρο έχεις; Προς το παρόν νομίζω πως πάσχεις από αθεράπευτο ναρκισσισμό.
Αυτά προς το παρόν αν και δεν νομίζω πως θα αντέξω να κάνω καριέρα σαν "σχολιαστής" στο τσαρδί σου. Τόση αριστερή σοφία που σε δέρνει, αρχίζει να μου γίνεται βαρετή.
Κωστής
συμφωνώ εν γένει με τον Κωστή: ουτε γένια ουτε μαλλιά είχαν οι του Δημοκρατικου Στρατού .. Η σημειολογία τους - ηταν διαφορετική απο εκείνη του ΕΛΑΣ..
Σε καποιο σημείο, προς το τέλος της ταινίας εμφανίζεται ο Ελληνας στρατηγός να ..σφίγγεται,δήθεν ,(ταχα μου οτι δεν ..ήθελε να σκοτώσει με τέτοιο τρόπο ) οταν ο Αμερικάνος πρωτομιλάει για Ναπαλμ . Αυτο ειναι ψέμμα ,οι αξιωματικοί του Εθνικού στρατου ηταν αγριότατοι ,πολύ πιο άγριοι και ωμοί απο τους Αμερικανους.
Ειναι λίγο ..θράσος να επικαλούνται οι τωρινοί ...αριστεροί -καθε μορφής και συσκευασίας - αυτή την επαίσχυντη ταινία που πρσοσβάλλει την μνήμη των αγωνιστών του Δημοκρατικού Στρατού.
"Αυτά προς το παρόν αν και δεν νομίζω πως θα αντέξω να κάνω καριέρα σαν "σχολιαστής" στο τσαρδί σου. Τόση αριστερή σοφία που σε δέρνει, αρχίζει να μου γίνεται βαρετή."
Την έχεις κάνει ήδη τη καριέρα σου εδώ Κωστή μου.
Βλέπω ότι διαβάζεις και Anthony Beavor ...
Γιάκοβ ( με κρίση ταυτότητας )
Φίλοι, σύντροφοι και συνοδοιπόροι λέφτηδες
Αναρωτιέμαι αν η αντιφασιστική αριστερά της κοινωνικής βάσης θα κάνει πράξη επιτέλους τα λόγια της και θα μας αδειάσει τη γωνιά...
Επίσης αναρωτιέμαι πόσοι παλιοί σχολιαστές ή επίδοξοι νέοι αποφεύγουν να σχολιάσουν, αηδιασμένοι από τα σεντόνια ασυναρτησίας που αναρτώνται εδώ και λίγο καιρό στο φιλόξενο χώρο σας από μερίδα της κοινωνικής βάσης της αντιφασιστικής αριστεράς...
Ίδωμεν...
συντροφικά,
Μάρκομ Ξ
ορέ λέφτηδες , τι σας έπιασε και βάλατε φωτο απο την ταινία του Βούλγαρη ;Στ΄αλήθεια πιστέψατε πως λαμπικάρισαν τα μυαλά;Βγάλτε τη ρε παιδιά και βάλτε τίποτα πιο συγκεκριμμένο(και με ημερομηνία) μπας και σταματήσει η φιλμοκριτική.
Εν πάσει περιπτώσει, πειράζει που προσωπικώς χέστηκα αν ήτανε δευτέρα ή κυριακή οι περίπου εβδομήντα μέρες αυτού του αγώνα ,και της αγωνίας ;
γιάκοβ φιλιά.
δ
Οι αριστεροί τής κοινωνικής βάσης οι οποίοι συχνάζουν εδώ συνεχίζουν ακάθεκτοι να προσφέρουν τις χειρότερες υπηρεσίες στο ίδιο το εγχείρημα που προσπαθούν να προωθήσουν πρώτα απ’ όλα, αλλά και στην υπόθεση της Αριστεράς γενικότερα. Πόσο μπορεί να συγκινήσει ένας λόγος που ισοπεδώνει ακόμα και το μικρό βουναλάκι, που εκμηδενίζει κάθε απόχρωση, που αποκλείει ολοκληρωτικά κάθε εξαίρεση και απορρίπτει το διαφορετικό ή το λάθος, αναγορεύοντάς το εκ των προτέρων σε προδοσία;[*] Ελάχιστα. Και ευτυχώς. (Όσοι αναγνώστες και αναγνώστριες έχουν τη λανθασμένη εντύπωση ότι ένας τέτοιος λόγος εκφράζει το αληθινό πνεύμα τής Επανάστασης, δεν έχουν παρά να διαβάσουν ένα μπουγιουρντί που μας είχε στείλει πριν μερικές βδομάδες ο ίδιος ο Βλαδίμηρος!)
Επιπλέον, πνιγμένοι μέσα στις ακλόνητες βεβαιότητές τους, συνεχίζουν να εκτίθενται ανεπανόρθωτα και να βγαίνουν οφσάιντ καμιά τριανταριά μέτρα (λίγο λιγότερα, είναι αλήθεια, από τα σαράντα και βάλε που βγήκαν, όταν ισχυριζόντουσαν με ατσάλινη αυτοπεποίθηση ότι η 29η Αυγούστου τού 1949 ήταν ημέρα Κυριακή…). Έτσι, τώρα, ισχυρίζονται, επίσης με ατσάλινη αυτοπεποίθηση, και μάλιστα ενισχυμένη, ότι:
Αριστερές Αντιπολεμικές ταινίες υπάρχουν, αλλά αριστερές αντιπολεμικές ταινίες που να έχουν σαν θέμα τους επαναστατικούς εμφυλίους (ρωσικός, ισπανικός, ελληνικός, κινεζικός) ΔΕΝ υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο φασιστικές.
Κι έτσι, μάθαμε κι εμείς οι δυστυχείς, έστω και με κάποια καθυστέρηση λίγων χρόνων, ότι η ταινία τού Τσουχράι Ο 41ος, όπου ο αριστοκράτης αξιωματικός των Λευκών εμφανίζεται ως άνθρωπος και όχι ως κτήνος και όπου μία νεαρή μαχήτρια μπολσεβίκα τον ερωτεύεται ενώ ξέρει το ποιόν του (άκουσον, άκουσον!) είναι …φασιστική.[**] Εντάξει, οπορτουνιστική να τη θεωρεί, γυρίστηκε επί Χρουστσόφ. Όμως φασιστική; Αλλά τι λέω! Ξέχασα! Οπορτουνισμός ίσον φασισμός, σύμφωνα με αυτούς τους αριστερούς τής κοινωνικής βάσης!
Δεν σκοπεύω βέβαια να μετατρέψω αυτό το ποστ σε συζήτηση περί τής ταινίας τού Βούλγαρη, επειδή έτσι το θέλει ο Κωστής (του υπέδειξα το σχετικό ποστ —5 Νοεμβρίου 2009— και μπορούσε να αφήσει το σχόλιό του εκεί). Να θυμίσω όμως επί τροχάδην ότι δεν υπάρχει κανένας καλλιτεχνικός νόμος που να λέει ότι μία κινηματογραφική ταινία με φόντο την Ιστορία πρέπει να είναι οπωσδήποτε ντοκυμαντέρ (ή, έστω, αϊζενσταϊνική). Και να εκφράσω την απορία μου για το συμπέρασμα του Κωστή ότι Η ταινία έχει την φασιστική άποψη: η νομιμότητα ήταν ο "εθνικός στρατός". (Για το συμπέρασμά του ότι κι αυτό εδώ το τσαρδί έχει την ίδια άποψη, ας μου επιτραπεί να καγχάσω…).
Τέλος: Θα ήθελα να υπενθυμίσω στους ‘‘ανησυχούντες’’ αριστερούς τής κοινωνικής βάσης, όπως έχω κάνει και με άλλους ‘‘ανησυχούντες’’, όλου σχεδόν του ιδεολογικοπολιτικού φάσματος, ότι, από τη στιγμή που δεν χρησιμοποιούμε την αριθμητική (πραγματική ή μαϊμού, αδιάφορο) για να κερδίσουμε κάποια ‘‘πλειοψηφία’’ υπέρ των απόψεων που εκφράζονται εδώ, δεν έχει την παραμικρή γαμημένη σημασία αν σ’ αυτό το τσαρδί κατοικούν πέντε, ένας, δεκαπέντε, ή τρεις και το λουρί τής μάνας! Γκέγκε;
[*] Το άκρον άωτον της ειρωνείας: σχολιάστρια του φεμινιστικού ρεύματος, που είχε εμφανιστεί πριν κάποιους μήνες εδώ, είχε διακρίνει στη σκέψη αυτών των αριστερών στοιχεία τής …θηλυκής προσέγγισης των πραγμάτων! Για να παραφράσουμε τη γνωστή διαφήμιση: Ρόζα που της χρειάζεται!
[**] Για να μη μνημονεύσουμε την ταινία τού ίδιου σκηνοθέτη Η μπαλάντα ενός στρατιώτη όπου εκεί ο νεαρός φαντάρος τού Κόκκινου Στρατού προτιμάει μία εξαήμερη άδεια για να πάει στο χωριό του και να επισκευάσει τη στέγη τού πατρικού σπιτιού από το παράσημο (και ατομιστής, και προδότης!) για το οποίο θέλει να τον προτείνει ο λοχαγός του.
Ανώνυμε (Παρασκευή, Αυγούστου 31, 2012 9:05:00 π.μ.) φίλε (φίλη; —πόσες φορές θα παρακαλέσουμε για ένα ψευδώνυμο;),
Όπως γράφω παραπάνω, στον Κωστή, δεν θα συμμετάσχω στην αλλαγή τού θέματος αυτής τής ανάρτησης —το θέμα της δεν είναι η ταινία Ψυχή Βαθιά. (Ξαναλέω ότι οι απόψεις μας έχουν κατατεθεί στις 5 Νοεμβρίου τού 2009.)
Επαναλαμβάνω όμως ότι δεν υπάρχει κανένας καλλιτεχνικός νόμος που να λέει ότι μία κινηματογραφική ταινία με φόντο την Ιστορία πρέπει να είναι οπωσδήποτε ντοκυμαντέρ (ή, έστω, αϊζενσταϊνική).
Τέλος: Δεν ξέρω τι είναι αυτό που κυρίως σε κάνει να χαρακτηρίζεις την ταινία επαίσχυντη. Κάνω όμως μία υπόθεση: είναι η συμφιλιωτική της ματιά. Ξέρεις, η συμφιλιωτική ματιά δεν είναι υποχρεωτικό να υποκρύπτει προδοσία. Μπορεί να υποκρύπτει την άποψη ότι δεν είναι υποχρεωτικός ένας εμφύλιος, και μάλιστα πολυετής, προκειμένου να καταλάβει η Αριστερά την εξουσία. Αυτή η άποψη μπορεί να είναι σωστή ή λάθος κατά περίσταση, ιστορική φάση, τοπικές συνθήκες, κ.λπ., κ.λπ. Επαίσχυντη όμως όχι. Διαφορετικά πρέπει να θεωρήσουμε ότι ολόκληρο το ΚΚΕ στο 7ο Συνέδριό του (1945), όταν κατέληγε στο συμπέρασμα πως η μεταπολεμική κατάσταση στην Ευρώπη δημιουργούσε προϋποθέσεις για δυνατότητα ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό διακατατεχόταν από επαίσχυντες απόψεις. Α, κοίτα και μία άλλη ‘‘επαίσχυντη’’ άποψη:
Πιστεύω ότι το προλεταριάτο δε θα καταφύγει σ' αυτό το μέσο [= βίαιη επανάσταση] παρά μόνον όταν αυτό θα είναι η μόνη διέξοδος που θα του απομένει […].
Δηλαδή, τι μας λέει εδώ αυτή η ‘‘επαίσχυντη’’ σκέψη; Ότι, ενδεχομένως, το προλεταριάτο θα έχει κι άλλες διεξόδους;;; Στο πυρ το εξώτερο όποιος/όποια έκανε τέτοια σκέψη!!! Ή μάλλον, όχι στο πυρ το εξώτερο. Στο ποτάμι! Εκεί που τη βρήκαν «σε προχωρημένη αποσύνθεση»…
Για την ‘‘επαίσχυντη’’ Ρόζα σου μιλώ, σύντροφε!
Ξύπνα σύντροφε!
Τα λέμε
ΥΓ Είμαστε κι εμείς μέσα στους θρασείς, επειδή ποστάραμε ένα κινηματογραφικό βίντεο κλιπ από την ταινία; Εντάξει, με το μπαρντόν…
Φίλε Μάρκομ Ξ,
Θέλω να πιστεύω/ελπίζω πως ουδείς αποφεύγει να σχολιάσει από την αιτία που λες. Το θεωρώ λίγο παράλογο. Με την έννοια ότι ο καθένας χαρακτηρίζεται μόνο από αυτά που γράφει ο ίδιος και κανένας άλλος. Κι έπειτα, στις Λαϊκές Δημοκρατίες δεν υπάρχει λογοκρισία (όσο δεν κινδυνεύουν, βέβαια).
Αηδιασμένοι; Καταλαβαίνω τον εκνευρισμό σου, αλλά δεν είναι λίγο, πώς να το πω, βαρύ; :-)
Τα λέμε
Ορέ Δήμητρα! Μας αρέσει η σκηνή, ρε γμτ. Και το τραγούδι μάς αρέσει (παρά το ότι, αν τη γυρίζαμε εμείς, δεν θα αποδίδαμε με τον ίδιο κινηματογραφικό τρόπο την ομαδική εκφώνηση του συνθήματος). Αν έγινε θέμα η ημερομηνία, είναι επειδή την έβγαλε λάθος ο Κωστής. Και εντάξει, δεν είναι προς θάνατο να μη θυμάται κάποιος την ακριβή ημέρα, μη τρελαθούμε τώρα. Αλλά για την ανάρτηση δεν επιτρεπόταν, νομίζω, να γράψουμε άλλα των αλλών, έτσι δεν είναι;
Γιατί μόνο ο Γιάκοβ φιλιά; Εμείς στο πηγάδι κατουρήσαμε; ;-)
Τα λέμε
ΥΓ Ποτέ δεν πιστέψαμε ότι λαμπικάρισαν τα μυαλά. Πάντα όμως θα το ελπίζουμε. Τουλάχιστον μέχρι να μας πάρει κι εμάς ο διάολος κάποια μέρα. Μα και πάλι, θα έρθουν κάποιοι άλλοι να ελπίζουν...
Αγαπητέ αριστερέ των 700 καρατίων,
Θεώρησα και συνεχίζω ν θεωρώ αθλιότητα ότι για να "τιμήσεις" την επέτειο της λήξης του εμφύλιου, παρουσίασες την αθλιότερη (κατά την γνώμη μου βέβαια, δεν αλληλογραφώ με τον Λένιν όπως εσύ) σκηνή της αθλιότερης πολιτικής ταινίας στην ιστορία του κινηματογράφου.
Δεν με ενδιαφέρει το σκουπίδι του Βούλγαρη ο εμφύλιος με ενδιαφέρει.
Έγραψα αυτό που έγραψα, χωρίς να το υποστηρίξω με επιχειρήματα γιατί έτσι κι αλλιώς δεν θα τα καταλάβαινες. Και όπως αποδείχτηκε, ούτε τα καταλαβαίνεις ούτε θέλεις να τα καταλάβεις.
Δεν είχα καμιά όρεξη να κάνω αυτή την συζήτηση και να κάνω κριτική στην καλλιτεχνική κριτική σου για την άθλια ταινία του Βούλγαρη. Και δεν θα την έκανα γιατί την θεωρώ μάταιη. Αλλά βλέπεις ότι εσύ δεν μπορείς να ανεχθείς την κριτική και στην μανία σου να αποδείξεις ότι είσαι πολύ σπουδαίος (μα πάρα πολύ σπουδαίος λέμε) κατεβάζεις καινούριες απόψεις που είναι ακόμα πιο συζητήσιμες από τις προηγούμενες.
Και πάλι αυτό δεν με ενοχλεί, αν πεις κάτι που έχει κάποιο ενδιαφέρον απαντάω αν όχι δεν απαντάω.
Αλλά το κακό με σένα (δεν είσαι ο μόνος -- η οπορτουνιστική αριστερά βρίθει προσωπικοτήτων σαν εσένα με τους οποίους όπως ξέρω πλακώνεσαι κατ' εξακολούθηση) είναι ότι πρέπει σώνει και καλά να γελοιοποιήσεις αυτόν που σου κάνει κριτική.
Δεν μπορείς αλλιώς να διαχειριστείς την αντιπαλότητα. Έτσι δεν είναι;
Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν μια καλή. Τι ακριβώς θέλεις να κάνω για να είσαι ευχαριστημένος;
-- Να μην είμαι αυτό που είμαι πολιτικά;
-- Να μη λέω την γνώμη μου γι αυτά που γράφεις;
-- Να λέω καμιά ανακρίβεια (πραγματολογική) για να έχεις να λες κάτι εναντίον μου;
;-)
-- Να πάψω να υπάρχω;
(υπομονή 72 είμαι, 73 πέθανε ο Γουσίδης - να αυτοκτονήσω πάντως μην ελπίζεις μόνο σε φιλμ του Βούλγαρη αυτοκτονούν οι αριστεροί)
-- κάτι άλλο;
-- Δεν ξέρεις δεν απαντάς;
Κ.Π.
Υ.Γ.1. Ο 41ος είναι παγκοσμίως γνωστό, ότι θεωρείται (από το πάλαι ποτέ μ.λ. κίνημα στο οποίο συμμετείχα) ως το πρώτο φιλμ με το οποίο εκφράστηκε ο Ρεβιζιονισμός στον κινηματογράφο. Ακολούθησαν "η μπαλάντα ενός στρατιώτη" "όταν περνούν οι γερανοί" και αλλά. Αλλά αυτά είναι αριστουργήματα (οπορτουνιστικά στο περιεχόμενο αλλά αριστουργήματα στην μορφή) τι σχέση έχουν με τα σκουπίδια του λιγούρη του Βούλγαρη.
Υ.Γ.2. Η Ρόζα δεν είναι επαίσχυντη ήταν αγωνίστρια και γερό μυαλό. Η άποψη της που παραθέτεις είναι το λάθος που πλήρωσε με την ζωή της, αντίθετα από τους σημερινούς θαυμαστές των λαθών της που περιμένουν να πληρωθούν για αυτά για να κάνουν την ζωή τους.
Κυρά ντομάτα μου βαθύτατα προσκυνώ
Γιάκοβ
να αφήσετε το κυρ Παντελή στην ησυχία του λέω εγώ , δεν είναι Τζίγκα Βερτώφ αλλά δεν είναι και του πεταματού επειδή δεν ακολουθεί τις αρχές του σοσιαλιστικού ρεαλισμού.
( ο άλλος ) Γιάκοβ
ΥΓ ορέ κωστή , μετά συγχωρήσεως που λένε , αλλά τα 5 ερωτήματα που έθεσες στους Λέφτηδες εσύ πρέπει να τα απαντήσεις έμπρακτα.
Γιατί με τον Γιάκοβ "συννενοήθκαμι μι τα μάτια".Γιατί είμαστε του ιδίου δόγματος :
τα πολλά λόγια είναι φτώχια (στην καλύτερη περίπτωση ).
Και γιατί άμα πονάς στη σκέψη αυτής της επετείου δεν έχεις όρεξη να αναλύσεις τους αστερίσκους .
(χα χα χα να μη μολύνετε τα πηγάδια )
δ
Γιάκοβ,
με κάνεις και κοκκινίζω σύντροφε.
δ
Ρε Κωστή (το ρε δεν είναι έκφραση αγένειας, είναι έκφραση απόγνωσης), στον όποιο Θεό πιστεύεις, τι είναι αυτά που γράφεις; Έχεις χάσει κάθε αίσθηση του μέτρου και της πραγματικότητας; (δυσκολεύομαι, για να μη πω αρνούμαι —με την ψυχαναλυτική έννοια—, να πιστέψω ότι είσαι τόσο ανέντιμος απέναντί μας). Μας ρωτάς αυτά που μας ρωτάς. Είναι δυνατόν; Ποιος θέλει να σε διώξει από εδώ; Αυτοί που πριν λίγο καιρό, όταν μας είχες κουνήσει μαντήλι, σε προέτρεπαν, βάζοντας και χιούμορ για να ‘‘ελαφρύνουν’’ την κατάσταση; Αυτός που λίγο πριν διαχώρισε τη θέση του από μια βαριά κουβέντα για πάρτη σου, αδιαφορώντας αν στενοχωρήσει (ελπίζω όχι) έναν τακτικό σχολιαστή με τον οποίο έχουμε συγγενείς απόψεις και φιλικές σχέσεις; Και ποιος σε απαξιώνει; Εμείς χαρακτηρίζουμε αθλιότητες και γελοιότητες ό,τι (μα ό,τι) κι αν γράψεις; Εμείς σε προσφωνούμε αριστερέ των 700 καρατίων; Εμείς σε προσφωνούμε ρε φουκαρά; Και ποιος θέλει να μη λες την άποψή σου; Αυτοί που λίγο καιρό πριν φιλοξένησαν εδώ μαχητικό και σκληρό άρθρο σου, προλογίζοντάς το έντιμα και καθαρά; Δεν καταλαβαίνεις ότι μία τέτοια τερατώδης διαστρέβλωση, αν δεν προκαλεί τα γέλια σε όποιον παρακολουθεί κάπως από κοντά αυτό το τσαρδί, προκαλεί (ακόμα χειρότερα) τη θλίψη; Βάλε κάποιο φρένο, να χαρείς ό,τι αγαπάς…
ΥΓ Ώστε μόνο στις ταινίες τού Βούλγαρη αυτοκτονούν οι αριστεροί; Προφανώς, κατ’ εσέ, στην πραγματική ζωή αυτοκτονούν …μόνο οι ναζί! Ρε Κωστή, καλά, το ύψωμα Χάρος δεν το ξέρεις; (έχει και μνημείο). Τα δύο κεφάλια που κρεμάστηκαν στα Τρίκαλα, ούτε γι’ αυτά ξέρεις πώς κατέληξαν εκεί; Για την κρύπτη τού ασύρματου στην Καλλιθέα και την εκεί αυτοκτονία, όταν έκανε ντου η Ασφάλεια; Τίποτε; Όλα αυτά ήταν ταινίες τού ‘‘άθλιου’’ Βούλγαρη;
ΥΓ2 Σου έγραψα, αν δεν κάνω λάθος, ότι την κατηγορία του ρεβιζιονιστικού οπορτουνισμού το είχα δεδομένο ότι θα την εκτόξευες για τις ταινίες που σου ανέφερα. Επομένως, παραβιάζεις ανοιχτές πόρτες. Εσύ όμως δεν μίλησες για οπορτουνιστικές ή ρεβιζιονιστικές ταινίες. Μίλησες για φασιστικές. Αν θέλεις να ανασκευάσεις, να το κάνεις ευθέως. Εμείς πάντως έτσι κάνουμε όταν τυχαίνει καμιά ‘‘στραβή’’…
ΥΓ3 Αν δεν κάνω λάθος, η Ρόζα είχε διαφωνήσει με την εξέγερση των Σπαρτακιστών στη βάση του ότι δεν συγκέντρωνε τις μίνιμουμ προϋποθέσεις επιτυχίας. Δεν έβγαλε όμως την ουρά της απ’ έξω. Η Ιστορία τη δικαίωσε (καμιά φορά η Ιστορία δικαιώνει και τους ‘‘δεξιούς’’, τύπου Ρόζας ή Καραγιώργη, κι ας τους έχει φάει το μαύρο χώμα). Αυτά που γράφεις είναι πραγματολογικά μετέωρα. Ίσως τα είδες σε καμιά κινηματογραφική ταινία σοσιαλιστικού ρεαλισμού, τη μόνη αποδεκτή έκφραση τέχνης, φαντάζομαι, κατά τους παλαιούς αριστερούς τού μ-λ κινήματος (Θεός σχωρέστο…).
Αγαπητέ φίλε,
Μην αγανακτείς αλλά πάψε και να πηδάς από το ένα θέμα στο άλλο, δεν σε ωφελεί σε απολύτως τίποτα.
ας προσγειωθούμε. εδώ σ' αυτό το ποστ είπα μια γνώμη μου:
-- Η ταινία του Βούλγαρη έγινε συνειδητά για να γελοιογραφήσει την ιστορική σημασία του εμφυλίου και να τα οικονομήσει ο "δημιουργός".
-- Εσύ πήρες την πιο άθλια σκηνή αυτής της άθλιας ταινίας και την ποστάρισες για να "τιμήσεις" την μνήμη των πεσόντων.
-- Αυτό το θεωρώ αθλιότητα. Μακάρι να το έκανες ασυνείδητα αλλά δεν θα σπάσω και το κεφάλι μου.
Από κει και πέρα εσύ μάλλον προσπαθείς να αποδείξεις:
-- Ότι δεν είναι άθλια η ταινία.
-- Ότι δεν είναι άθλια η σκηνή.
Εντάξει, καμιά αντίρρηση, περί γούστου κολοκυθόπιτα, αφεντικό είσαι στο τσαρδί ότι θέλεις ποστάρεις.
Από το 2003 που παρακολουθώ τις συζητήσεις για τον εμφύλιο έχω ακούσει και έχω ακούσει Μια ακόμα άποψη εχθρική προς την δική μου δεν με χαλάει.
Κακώς δέχτηκα να κάνω την υπόλοιπη συζήτηση και να με συμπαθάς, δεν θα το ξανακάνω.
Αν βρίσκω κάτι άθλιο θα το λέω. Μακάρι να γράψεις και κάτι που να συμφωνώ (δεν το βλέπω) και θα το χειροκροτήσω.
Αν δεν σου αρέσει κάτι που γράφω το κόβεις κι αν πάλι δεν σε βολεύω εγώ ολόκληρος ή ενοχλείται το φιλήσυχο ακροατήριό σου, από την παρουσία μου με την άδεια μου και με την ευχή μου "κόκκινη κάρτα" και ησυχάζεις.
;-)
Αλλά προς Θεού άλλο τσαλαβούτημα από το ένα θέμα στο άλλο τέρμα, δεν το αντέχω.
Έχεις απόλυτο δίκιο σε όλα. Και στην πραγματολογία και σε μένα, έχω χάσει το μέτρο (και το μέτρημα) έχω ξεκουτιάνει, έχω απογειωθεί, παραληρώ κλπ, κλπ, καμιά αντίρρηση αλλά αυτά δεν είναι επιχειρήματα είναι "αποφάνσεις"
Το να λες για παράδειγμα:
"Αυτά που γράφεις είναι πραγματολογικά (!) μετέωρα. Ίσως τα είδες σε καμιά κινηματογραφική ταινία σοσιαλιστικού ρεαλισμού, τη μόνη αποδεκτή έκφραση τέχνης, φαντάζομαι, κατά τους παλαιούς αριστερούς τού μ-λ κινήματος (Θεός σχωρέστο…)".
Αυτά φίλε δεν είναι επιχειρήματα είναι φτηνιάρικος συνδικαλισμός.
Δυο λέξεις για φασισμό - οπορτουνισμό και τελειώσαμε:
Στην δεκαετία '60 λέγαμε:
"ο ρεβιζιονισμός στην εξουσία ίσον η αστική τάξη στην εξουσία"
Σήμερα η διατύπωση διαφοροποιείται αλλά η ουσία της παραμένει. Πιο συγκεκριμένα (όχι πως θα σε ωφελήσει σε κάτι) δες τα σχετικά κείμενα.
ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον
;-)
χαιρετώ
Κ.Π.
Το ελαφρύτερο που διαθέτω είναι.
Φυσικά και δεν τίθεται θέμα λογοκρισίας. Απλά όταν σε μια παρέα κάποιος είναι εκτός κλίματος ή η παρέα τον αποφεύγει ή αυτός το καταλαβαίνει και φεύγει μόνος του ή υποτάσσεται η παρέα και αλλάζει κλίμα και αυτή. Ελπίζω να μην συμβεί το τρίτο μόνο.
συντροφικά,
Μάρκομ Ξ
Φίλε και σύντροφε Μάρκομ Ξ,
Από τη μεριά μας θέλω να προσθέσω διευκρινιστικά τα εξής στο σχόλιό σου (και φαντάζομαι χωρίς να επιστρατεύσω μεγάλη δόση φαντασίας ότι θα συμφωνήσεις):
Εκείνο που κάνει τον Κωστή να βγαίνει εκτός κλίματος δεν είναι οι πολιτικές του απόψεις. Όπως έλεγαν και οι παλιοί τού μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος πρέπει να μπορούν να ανθίζουν όλα τα λουλούδια. Δυστυχώς, ο Κωστής το έχει ξεχάσει (ή το έχει διαστρέψει). Γιατί ο λόγος του είναι τόσο απορριπτικός, που σε κάνει να σκέφτεσαι ότι σε θεωρεί εχθρό προς εξόντωση. Κι έτσι, εκμηδενίζεται ακόμα και το πιο μικρό περιθώριο μαχητικής μεν αλλά εποικοδομητικής διαφωνίας και διαλόγου. Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, είναι τόσο προκατειλημμένος που δεν αναγνωρίζει στον διαφωνούντα ούτε τον παραμικρό "πόντο", ακόμα κι όταν η πραγματικότητα βοά και πιάνεται ακόμα κι από τις πιο απίθανες λεπτομέρειες (π.χ. η φωτό τού Ελασίτη στο δεύτερο βιντεάκι, λες και το κάναμε εμείς το βιντεάκι!) για να βγάλει σκάρτο τον συνομιλητή του. Μακάρι να τα καταλάβει όλα αυτά, για να μπορούμε να συζητάμε σαν άνθρωποι, ακόμα κι όταν διαφωνούμε.
Τα λέμε
ΥΓ Όχι, το κλίμα εδώ δεν θα αλλάξει. Τουλάχιστον όσο εξαρτάται από το δικό μας χέρι.
Αγαπητέ φίλε,
Τι είναι ο Κωστής, τι έχει παρεξηγήσει ο Κωστής, πώς εμποδίζει την εποικοδομητική συζήτηση ο Κωστής...
Με κολακεύει κάπως τόσο ενδιαφέρον αλλά νομίζω ότι περιττολογείς
ο Μαρκομ Ξ. πολύ καλά τα είπε, αν εξαιρέσεις ότι δεν σε είδα ποτέ σαν παρέα, ούτε καλή ούτε κακή.
χαιρετώ
Κ.Π.
Δημοσίευση σχολίου