In the aftermath of Brexit, a hearty salute to the EU from Greece!

Ο Samuel Beckett για το δημοψήφισμα στη Μεγάλη Βρετανία

Δεν θα στοιχημάτιζα αυτή τη στιγμή ούτε πέντε ευρώ στη νίκη τού Brexit –εκτός κι αν έδινε απόδοση από 30 και πάνω, οπότε μπορεί και να έμπαινα στον πειρασμό. Ωστόσο, ακόμα κι έτσι, «ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε». Το ερώτημα τέθηκε. Η επιτελεστικότητα που περικλείει το γεγονός ότι το «αδιανόητο» μπήκε πρώτο-πρώτο στην ατζέντα δεν μπορεί να ακυρωθεί από ένα αρνητικό αποτέλεσμα. Πολύ περισσότερο όταν, σύμφωνα με όλες τις μέχρι τώρα ενδείξεις, αυτό θα είναι οριακό.

Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better.

Εμπρός της γης οι κολασμένοι! Με το UKIP και το Front National και το Movimento 5 Stelle!

Μιλάμε για τραγωδία! Είναι είναι ένας δικός μας που πρωτοείπε πριν 101 (εκατό και ένα!) χρόνια «οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, κάτω από τον καπιταλισμό, είναι είτε αδύνατες είτε αντιδραστικές». Αυτό δηλαδή –το δεύτερο σκέλος τού συλλογισμού– που ενστικτωδώς νιώθουν στο πετσί τους τα λαϊκά στρώματα των οι ευρωπαϊκών πληθυσμών, κι ας μην έχουν την ικανότητα να το αναλύσουν με συνειδητή πολιτική σκέψη. Κι όμως! Είναι ακριβώς αυτά τα λαϊκά στρώματα, τα εκατομμύρια των εκατομμυρίων τα οποία, στα χαρτιά, εκφράζει η Αριστερά και για τα οποία υπάρχει, που στρέφουν τα νώτα τους σε αυτήν! Για να κατευθυνθούν πού; Σε συστημικά (έως αντιδραστικά) πλην ριζοσπαστικώς αντιευρωενωσιακά κόμματα. Αυτό δείχνουν όλες οι ποιοτικές αναλύσεις των επιλογών των εκλογικών σωμάτων σε μια σειρά από χώρες τής Κεντρικής Ευρώπης στις οποίες αναπτύσσεται ραγδαία ο ευρωσκεπτικισμός. Αυτό μάς δείχνει εδώ και καιρό η Γαλλία, αυτό το ίδιο (ξανα)δείχνει η Ιταλία, όπου το κόμμα τού Γκρίλο επιστρέφει, όπως έδειξαν οι προχθεσινές εκλογές, και ασφαλώς αυτό επίσης συμβαίνει και στη Μεγάλη Βρετανία όπου, κι εκεί, ο μεγάλος όγκος τών χαμένων τής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στρατωνίζεται στο στρατόπεδο του Brexit κρατώντας τις σημαίες τού UKIP. Είναι να απορεί κανείς;

Καθόλου! Τα κόμματα της Αριστεράς σε όλη την Ευρώπη, κομμουνιστικά και μη, με την εξαίρεση του ΚΚΕ και κάποιων μικρότερων οργανώσεων εδώ κι εκεί, σταδιακά μετατράπηκαν από κατήγοροι της τότε ΕΟΚ και μετέπειτα Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ένθερμους υποστηρικτές της. Όσο για τον Λένιν και τις καπιταλιστικές Ενωμένες Πολιτείες τής Ευρώπης που, αν υπάρξουν, θα είναι αντιδραστικές... ποιος Λένιν; Είναι πια κι αυτός και οι ιδέες του τόσο passé, ώστε, ακόμα και οι νέοι όμιλοι κομμουνιστικού προβληματισμού που όσο αυτός ξεθωριάζει τόσο και ξεφυτρώνουν, απαξιώνουν να τον συμπεριλάβουν στον κατάλογο εκείνων πουτους εμπνέουν...

Ας φάνε τώρα τον Φάρατζ, αφού δεν τους άρεσε ο Λένιν! Ή, εναλλακτικά, ας συρθούν πίσω από τους Κάμερον και τους Κόρμπιν, τους Ολάντ και τους Ρέντζι...

Θετικά σημάδια

Πληθαίνουν οι επισκέψεις από μια ορισμένη χώρα και κοντεύουν να φτάσουν στα φυσιολογικά επίπεδα. Στα στατιστικά τών τελευταίων 30 ημερών είναι στην 4^η θέση, πίσω από τις ΗΠΑ, την Ουκρανία και τη Γερμανία. Οι ΗΠΑ ήταν πάντα εκτός συναγωνισμού, η Ουκρανία δεν πιάνεται (πολύ spam) και η Γερμανία είναι η Γερμανία. Πάμε καλά.

Δολοφονική επίθεση σε βουλευτίνα τών Εργατικών και υποστηρίκτρια του Bremain

Κάτω από όχι απόλυτα διευκρινισμένες συνθήκες, η βουλευτίνα τών Εργατικών και υποστηρίκτρια της παραμονής τής Μεγάλης Βρετανίας Τζο Κοξ δέχθηκε δολοφονική επίθεση πριν λίγη ώρα. Σύμφωνα με κάποιον μάρτυρα ο άνδρας που επιτέθηκε στην Κοξ φώναξε τη στιγμή τής επίθεσης «Πρώτα η Βρετανία». Η βουλευτίνα τών εργατικών διακομίσθηκε στο νοσοκομείο σε εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση.

Το ερώτημα προκύπτει αυτομάτως: Cui bono? (Ποιος ωφελείται;). Και, φυσικά, το μυαλό κάθε στοιχειωδώς νοήμονος ανθρώπου, δεν γίνεται να μην πάει και στο ενδεχόμενο προβοκάτσιας. Ανεξαρτήτως τού τι έχει συμβεί, δύο ελπίδες:

Να κερδίσει τη μάχη για τη ζωή η βουλευτίνα τών Εργατικών. Και να μην επηρεάσει τους Βρετανούς υπέρ της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση αυτή η δολοφονική επίθεση.  

  

Απόψε στο Σύνταγμα, ο μεγαλύτερος σικέ αγώνας που δόθηκε ποτέ!

Οι δεξιοί (ευρωπαϊστές βεβαίως βεβαίως!) εναντίον τών «αριστερών ευρωπαϊστών».  Ο Γιάννης εναντίον τού Γιαννάκη. Which side are you on?

ЖЖЖЖЖ

Σταυρωμένα χέρια; Ποτέ! Ούτε απλωμένα στη ζητιανιά γι’ αυτά που είναι δικά μας! Υψωμένα και μόνο!