Σύμφωνα με τον Φρίντριχ Ένγκελς σε επιστολές
του προς τον Eduard
Bernstein και C. Schmidt [σ.σ.: δεν κατόρθωσα να βρω κάποια στοιχεία γι’ αυτόν τον
άγνωστο σε μένα κύριο Schmidt], ο Μαρξ, για να σαρκάσει τις απόψεις μερικών Γάλλων
θεωρητικών τού εργατικού κινήματος της εποχής του που αυτοπροσδιοριζόντουσαν μεν
ως μαρξιστές, αλλά διαστρέβλωναν συνειδητά ή ασυνείδητα τη θεωρία του, συνήθιζε
να λέει: [«Αν αυτοί είναι μαρξιστές, τότε] το μόνο που ξέρω είναι ότι εγώ δεν είμαι μαρξιστής!»
Κάτι αντίστοιχο, νομίζω, θα μπορούσε κάλλιστα
να πει κι ο Λένιν σήμερα, αν έβλεπε τα τωρινά καμώματα διαφόρων στελεχών τής
ελληνικής Αριστεράς που αυτοπροσδιορίζονται ως λενινιστές και λενινίστριες και
παρεπιδημούν στα διάφορα οργανωμένα πολιτικά σχήματα τα οποία, τυπικά τουλάχιστον,
δεν έχουν αποκηρύξει ακόμα τη σκέψη του.
Μια τέτοια χρήση τού Λένιν μού φαίνεται
αρκετά χρήσιμη στην παρούσα κατάσταση, μια και, από τη μία ο Λένιν υπήρξε ο κατ’
εξοχήν τροφοδότης όλων μας για σκέψη επί της Πράξης και, από την άλλη, βλέπω ότι,
με έναρξη το μαύρο καλοκαίρι τού 2015, η παρέλαση των στελεχών, προσωπικοτήτων
και παραγόντων εν γένει τού αριστερού κινήματος που φιλοδοξούν να δώσουν
απάντηση στο ερώτημα «τι να κάνουμε;»,
αναμασώντας φαντασιώσεις, εμμονές ή κοινοτοπίες, συνεχίζεται σταθερά και
αδιατάρακτα.
Την έχουμε βαμμένη. Ιδίως αν σκεφτεί κανείς
ότι η απάντηση σε ένα άλλο ερώτημα, αυτό[1]
που πρέπει να υποβάλουμε όλοι στους εαυτούς μας, αν θέλουμε να είμαστε γενναίοι
και ειλικρινείς, είναι πέραν πάσης αμφιβολίας καταφατική...
