Αμαρτία εξομολογουμένη αμαρτία ούκ εστίν

Όσο περισσότερο έρχομαι σε επαφή με τις αναλύσεις(;), τις ιδέες(;) και τους προβληματισμούς(;;;*) στελεχών και παραγόντων τής Αριστεράς, όλο και πιο πολύ μπαίνω στον πειρασμό να επαναλάβω τον ανακουφιστικό αναστεναγμό τού Τάκη Λαζαρίδη που τον έκανε και τίτλο στο βιβλίο του: Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι. Για να τηρηθούν, όμως, οι αναλογίες και να εξυπηρετηθούν οι δικές μου σκοπιμότητες, που βέβαια διαφέρουν από εκείνες τού Λαζαρίδη όσο ο φάντης από το ρετσινόλαδο, τον επαναλαμβάνω παραλλάσσοντάς τον:

Ευτυχώς που κανείς δεν μας παίρνει πια στα σοβαρά, σύντροφοι.  

 

* Δεν νομίζω ότι το τριπλό ερωτηματικό χρειάζεται κάποια αιτιολόγηση.... 

Τι είδους ιός έχει προσβάλει τους εγκεφάλους ορισμένων ανθρώπων, ώστε να τους κάνει να διαδηλώνουν εναντίον τής υποχρεωτικής χρήσης μάσκας για προστασία από τον Covid-19 φορώντας ...μάσκες;;;

 

Και τι είδους μετάλλαξη έχει υποστεί ο εγκέφαλος εκείνων των οποίων «το πάθος για τη λευτεριά είναι [τόσο πολύ] δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά», που αναπαράγουν την είδηση χωρίς καν να σημειώνουν έστω και στα ψιλά τη σχιζοφρενική αντίφαση; Να υποθέσω ότι είναι κι αυτή η μετάλλαξη μια από τις συνέπειες που έχει εκείνο «το άλλο πάθος», αυτό που όταν ήμασταν μικροί μάς έλεγαν ότι τυφλώνει και κουφαίνει;

Ο Slavoj Žižek για τoν παρα-βιασμό της ελληνικής υφαλοκρηπίδας από το Oruç Reis

Ακούω από το πρωί στα ραδιοφωνικά δελτία ειδήσεων ξανά και ξανά: «Για έκτη ημέρα το Όρους Ρέις [σ.σ.: η σωστή τουρκική προφορά: Όρουτς Ρις] στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Τα ελληνικά πλοία παρακολουθούν στενά τις κινήσεις του.» Μια, δυο, τρεις, δεν θέλει και πολύ το μυαλό, θυμήθηκα τον Σλαβόι Ζίζεκ. Συγκεκριμένα, ένα ανέκδοτο που παραθέτει στο βιβλίο του Πρώτα σαν τραγωδία και μετά σαν φάρσα (Scripta, 2011). Είναι ένα ανέκδοτο που, κατά τον μεγαλοφυή τρελό Σλοβένο, οι αντιφρονούντες στα χρόνια τής παλιάς ΕΣΣΔ (να μη λησμονείται ότι αυτό το αντι- εν προκειμένω ήταν διαφόρων ειδών, κατασκευών και προελεύσεων, όχι πάντα αγαθών προθέσεων) συνήθιζαν να διηγούνται μεταξύ τους, αυτοσαρκαζόμενοι και αυτοοικτιρόμενοι για την αδυναμία τους να «ζορίσουν» το σύστημα (μένω στο αντικειμενικό και αξιολογικά ουδέτερο: όπως κι αν χαρακτηρίζει κανείς τα πρωτοσοσιαλιστικά καθεστώτα, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει και να διατηρήσει ταυτόχρονα τη σοβαρότητα και αξιοπιστία του το γεγονός πως ήταν σύστημα). Το ανέκδοτο:

Τον δέκατο πέμπτο αιώνα, όταν η Ρωσία ήταν υπό την κατοχή τών Μογγόλων, ένας χωρικός και η γυναίκα του περπατούσαν σ’ έναν κονιορτοβριθή επαρχιακό δρόμο· ένας Μογγόλος πολεμιστής καβάλα στ’ άλογό του σταμάτησε πλάι τους και ανακοίνωσε στον χωρικό ότι θα βίαζε τη γυναίκα του· κατόπιν πρόσθεσε: «Όμως, επειδή το έδαφος είναι γεμάτο σκόνη, εσύ θα πρέπει να βαστάς τούς όρχεις μου, όσο εγώ θα βιάζω τη γυναίκα σου, για να μη λερωθούν!» Αφού ο Μογγόλος έκανε ό,τι έκανε κι απομακρύνθηκε καβάλα στ’ άλογό του, ο χωρικός άρχισε να γελάει και να χοροπηδάει όλο χαρά. Η έκπληκτη σύζυγός του τον ρώτησε: «Πώς μπορείς να χοροπηδάς όλο χαρά, όταν μόλις με βίασαν βάρβαρα μπροστά στα μάτια σου;» Ο χωρικός απάντησε: «Μα του την έσκασα! Τα παπάρια του είναι γεμάτα σκόνη!»

Κάντε τις αντικαταστάσεις, εισάγετε τα δεδομένα τής διαμορφωμένης κατάστασης με τις βόλτες τού Oruç Reis, κι έχετε πιάσει το υπονοούμενο (όχι, ούτε λόγος, τα παπάρια τών Τούρκων ούτε καν τα ακουμπήσατε, δεν το συζητώ· τους τη σκάσατε!).

Αντίο, Κύριε Ντίνο. Ανδρείε εσύ!

Ναι! Ποτέ δεν υπήρξες σοκολατόπαιδο. Κι ας πήγαινες στο κατηχητικό μικρός. Κι ούτε λόγος βέβαια να μιλήσει κανείς για «ΛΟΑΤΚΙΑ+» μιλώντας για σένα (και μόνο που σκέφτομαι τι θα έσουρνες σε κάποιο από εκείνα τα μαλακισμένα τα «αλληλέγγυα» που τρέχουνε στα Gay Pride, αν αναφερόταν σε σένα με αυτόν το χαρακτηρισμό, σκάω στα γέλια!).

Από τότε που άρχισα να βγάζω δικά μου λεφτά, πόσες φορές δεν είπα να έρθω στο ισόγειό σου, στις 40 Εκκλησιές, να σε γνωρίσω από κοντά! Ποτέ δεν το έκανα, ο μαλάκας. Με φάγαν τα «άλλα», βλέπεις. Τα «πολιτικά».  Τα «πολιτικά» και οι «παρέες» –σκατά στα μούτρα μου!

Στα κάτω σου, ακόμα και στα πολύ κάτω σου, ποτέ δεν καταδέχτηκες να κρυφτείς, να φορέσεις τη μάσκα τών ευτυχισμένων ηλιθίων (λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι τη μάσκα τής ορθοδοξίας στον έρωτα την πέταξες από πάνω σου δημοσίως μόλις στα 19 σου και μέσα στη μαύρη δεκαετία τού ’50! –να τα βλέπουν αυτά κάτι Τιτίκες πενηντάρες και βάλε, που παριστάνουν ακόμα τούς macho....). Και στα πάνω σου, την ώρα τής αναγνώρισης, σου αρκούσε να κοιτάς εκείνους που σε χειροκροτούσαν μ’ αυτό το πονηρό γελάκι σου. Όσο για τις συγκρούσεις σου, τις πολλές και παθιασμένες συγκρούσεις.... Ακόμα και τα πιο δηλητηριώδη βέλη σου ποτέ δεν τα εκτόξευσες ύπουλα, στα μουλωχτά, πούστικα. Πάντα στα ίσα, φανερά, αντρίκεια. Δεν έγινες ποτέ Πάρις εσύ. Γεννήθηκες και πέθανες Έκτορας.

Καλό ταξίδι στην Α´ Θέση, Κύριε Ντίνο. Όχι τών Αριστοκρατών, αυτών που ήσουν ανέκαθεν ορκισμένος εχθρός τους.

Των Ανδρείων.