Ανοιχτή επιστολή προς την ηγεσία, τα στελέχη, τα μέλη και τους οπαδούς τού ΚΚΕ

Αγαπητοί φίλοι,


ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΣ ΚΑΙΡΟΣ που σκεφτόμασταν να απευθυνθούμε απ’ ευθείας στα κόμματα της Αριστεράς. Κάθε φορά όμως που πηγαίναμε να το προγραμματίσουμε, όλο και το ρίχναμε παραπίσω. Στις καλένδες που λένε. Οι λόγοι; Ω, πάντα βρίσκαμε λόγους! Ξέρετε… Η επικαιρότητα, κάποιο άλλο θέμα που ήταν πιο επείγον, ζητήματα που προέκυπταν από το διάλογο με διάφορους σχολιαστές και έπρεπε να καλυφθούν ή να διευκρινιστούν. Δεν βαριέστε… Προσχήματα ήταν όλα αυτά, έστω και καλά μακιγιαρισμένα, κι εμείς, που ήμασταν οι μακιγιέρ, το ξέραμε πολύ καλύτερα απ’ τον καθένα. Ο βασικός λόγος ήταν άλλος. Ήταν ο δισταγμός μας να απευθυνθούμε, εμείς μια παρέα, σε πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς, και μάλιστα έτσι, μ’ αυτόν τον «επίσημο» τίτλο. Η αναντιστοιχία είναι τεράστια κι όσο να ’ναι κωλώναμε. Ακόμα περισσότερο επειδή ξέραμε πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο θα έκανε καμπόσους, που μας γνωρίζουν, αλλά δεν μας γουστάρουν, να πούνε: «Καλά, αυτοί έχουν σαλτάρει τελείως! Ποιοι νομίζουν ότι είναι τρομάρα τους;».

Όλα τα πράγματα όμως έχουν ένα όριο. Κι επειδή, μετά από ένα σχεδόν χρόνο Μνημονίου, έχουμε πάρει για τα καλά την κατηφόρα, κι επειδή η κατηφόρα όλο και θα κατηφορίζει, κι επειδή γενικεύεται σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πράγμα που αναμένεται κιόλας να επισημοποιηθεί στις 25 του μήνα, οπότε θα ισχύει απόλυτα και το επιχείρημα «ό,τι για όλους, αυτό και για σας Έλληνες, βγάλτε το σκασμό», είπαμε κι εμείς να σταματήσουμε να βγάζουμε το σκασμό, ν’ αφήσουμε τις ντροπές και τις ευαισθησίες, και ν’ αρχίσουμε να ξαποστέλνουμε τα γράμματα και τις γραφές στα κόμματα, τα κομμάτια και τα θρύψαλα της Αριστεράς.


ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΑΠΟ ΕΣΑΣ. Το θεωρούμε αυτονόητο και επιβεβλημένο. Είστε το μαζικότερο κόμμα με την καλύτερη οργάνωση, έχετε τη μεγαλύτερη επιρροή και, επιπλέον, έχετε την πιο «βαριά» ιστορικότητα (όχι όμως και την αποκλειστικότητα της ιστορίας του εργατικού κινήματος, για να τα λέμε όλα). Εμείς όλα αυτά τα σεβόμαστε, κι αν μας ξεφύγουν παρακάτω τίποτε «κακές» λέξεις και φράσεις, μη το πάρετε στραβά και μη θεωρήσετε ότι σας αλείψαμε λάδι για να σας κάψουμε μετά. Αυτό σάς το λέμε επί λόγω τιμής.[1]

Θα επικεντρωθούμε στα ζητήματα της συγκυρίας. Και θα μιλήσουμε γι’ αυτά κριτικά, αλλά, μένοντας σε όσα μας ενώνουν κι όχι σε όσα μας χωρίζουν. Το τι μας ενώνει θα το καταλάβετε αν ρίξετε μια προσεκτική ματιά στα όσα γράφουμε στη ταυτότητά μας. Το τι μας χωρίζει, επειδή θέλουμε να είμαστε καθαροί, αλλά, απ’ την άλλη, δεν θέλουμε και η όποια συζήτηση μαζί σας να περιστραφεί εκεί, σας το λέμε τηλεγραφικά, πολύ γενικά και μάλλον αποφθεγματικά σε υποσημείωση.[2]


ΕΔΩ ΚΙ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ έχουμε μπει σε μια άλλη φάση, το ξέρετε πολύ καλά. Η χώρα, δηλαδή οι εργαζόμενοι που ζουν σ’ αυτή τη χώρα, είναι υπό τον άμεσο έλεγχο του διεθνοποιημένου κεφαλαίου (εξυπακούεται ότι ένα μέρος αυτού του διεθνοποιημένου κεφαλαίου είναι ελληνικά κεφάλαια) και ωθείται απροκάλυπτα και ωμά να φορέσει τον σιδερένιο κορσέ της Νέας Ιεράς Συμμαχίας. Μήνα το μήνα και Μνημόνιο το Μνημόνιο, παρά τις όποιες αντιδράσεις και αντιστάσεις, μπαίνουμε όλο και περισσότερο σ’ αυτό τον κορσέ. Στην αρχή μάς βάλανε τα πόδια μέχρι τους αστραγάλους, μετά μέχρι τα γόνατα, ύστερα πιο πάνω, κοντεύει να μας φτάσει στη μέση. Αυτή είναι μια εντελώς νέα κατάσταση. Κι όπως πάει η πολύ γνωστή σε σας έκφραση, «νέα κατάσταση – νέα καθήκοντα» —υποθέτουμε ότι σε αυτό δεν μπορεί να υπάρχει αντίρρηση από κανέναν σας.


Ε ΛΟΙΠΟΝ, ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΦΙΛΟΙ, δεν μας είναι καθόλου καθαρό ποια είναι αυτά τα νέα καθήκοντα που έχει προσδιορίσει και προσπαθεί να εκπληρώσει το κόμμα σας. Καθόλου μα καθόλου. Κι αυτό μας δημιουργεί απορίες. Απορίες αλλά και ανησυχίες, γιατί θυμόμαστε μια κουβέντα που έχει πει κάποιος περί στρατηγικής και τακτικής, και η οποία, σε ελεύθερη απόδοση, ήταν κάπως έτσι:

«Αν οι τακτικές σου κινήσεις δεν υπηρετούν μια συγκεκριμένη στρατηγική, αυτό σημαίνει πως δ ε ν έχεις στρατηγική. Πράγμα που συνεπάγεται πως, τελικά, δεν έχεις ο ύ τ ε τακτική».

Οι ανησυχίες μας μεγαλώνουν, όταν συνειδητοποιούμε πως οι αντίπαλοί μας έχουν προσδιορίσει τα νέα τους καθήκοντα σ’ αυτή τη νέα κατάσταση και προσπαθούν να τα επιτελέσουν. (Δεν έχει τόσο σημασία για την κουβέντα μας, να εξετάσουμε αν οι επιλογές τους είναι οι καλύτερες, ή πόσο καλά τις υλοποιούν, όσο ότι τις έχουν κάνει). Επιγραμματικά: Η κυβέρνηση προσπαθεί από την πρώτη στιγμή να παίξει το χαρτί της «σωτηρίας της πατρίδας», της οποίας πατρίδας βεβαίως βεβαίως «είναι ο καλύτερος σημαιοφόρος», και οι υπόλοιπες συστημικές δυνάμεις παίρνουν θέση παραστάτη. Άλλοι (Ν.Δ.) εκ δεξιών, γκρινιάζοντας για το «μείγμα πολιτικής», άλλοι (ΛΑ.Ο.Σ.) ως δορυφόροι —όπως συμβαίνει στο βόλεϊ με το «ρολόι»— για να ξεπλυθούν, άλλοι (ΔΗ.ΣΥΜ.) στο (φιλελεύθερο) κέντρο για να εγγράψουν υποθήκες ως ψύχραιμοι ρεαλιστές, πάντα απαραίτητοι σε «κρίσιμες καταστάσεις», κι άλλοι (ΔΗΜ.ΑΡ.) εξ αριστερών, ως «αντίβαρο» —του συστήματος πάντα. Από κοντά και μερικοί «ανεξάρτητοι» ως αναπληρωματικοί σε ετοιμότητα: Μάνος, Ανδριανόπουλος, και συντροφία... Και, εννοείται, με όλη την υποστήριξη των Μέσων που έχει στη διάθεσή του το σύστημα, για να διαμορφώνει γνώμες (και να παραμορφώνει την πραγματικότητα) —διαδικασία, κατά την οποία, συχνά, γίνεται αντιληπτό ότι το πιο επιδέξιο χέρι βοηθείας προς την κυβέρνηση που αυτή τη στιγμή διαχειρίζεται τα συμφέροντα του αστισμού, δηλαδή την κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., δεν είναι τα «Νέα» και το «Βήμα», ή το «Έθνος» και το MEGA, αλλά η «Καθημερινή» και το ΣΚΑΪ…


ΑΝΤΙΘΕΤΑ, ΑΠΟ ΣΑΣ δεν βλέπουμε τίποτε. Για να ακριβολογήσουμε: Δεν βλέπουμε τίποτε νέο που να ανταποκρίνεται σ’ αυτή τη νέα κατάσταση. Βλέπουμε μόνο τις σταθερές (για κάθε κόμμα) προσκλήσεις προς τον λαό να πυκνώσει τις τάξεις σας, την υπενθύμιση της ανάγκης για την οικοδόμηση ενός Αντιιμπεριαλιστικού – Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, τις προτροπές σας για αντίσταση, απειθαρχία και ανυπακοή, την προπαγάνδιση του προγράμματος της Λαϊκής Εξουσίας. Καλά όλα αυτά και άγια.[3] Αλλά, —πάντα υπάρχει ένα αλλά—, δεν είναι καινούργια! Σε αντίθεση με την καινούργια κατάσταση. Η οποία, δυστυχώς, είναι πολύ-πολύ συγκεκριμένη. Πράγμα που μεγαλώνει την αναντιστοιχία με τις παλιές κατευθυντήριες γραμμές. Αναντιστοιχία, η οποία προκύπτει είτε λόγω της γενικολογίας που χαρακτηρίζει ορισμένες από αυτές τις γραμμές, είτε λόγω του ότι, πάλι ορισμένες από αυτές, δεν ανταποκρίνονται στις επείγουσες ανάγκες του εργατικού κινήματος, καθώς απαιτούν διεργασίες που, με τη σειρά τους, απαιτούν χρόνο. Και χρόνος δεν υπάρχει (παρακάτω θα εξηγήσουμε πιο συγκεκριμένα για ποιο πράγμα δεν υπάρχει χρόνος).


ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΑΣ ΑΔΙΚΟΥΜΕ, υπάρχει κάποιο νέο καθήκον που έχετε προσδιορίσει για το κόμμα σας και επιχειρείτε να το εκπληρώσετε. Είναι το καθήκον που σας υπαγορεύει να λέτε σε όλους τους τόνους «να ξεσηκωθεί ο λαός!». (Φυσικά, ξέρετε ότι δεν είστε οι μόνοι που ρίχνετε αυτό το σύνθημα). Πολύ ωραία. Για να το δούμε αυτό από πιο κοντά.

Κατ’ αρχήν, και για να ’χουμε το καλό ρώτημα, τι ακριβώς εννοείτε όταν λέτε «να ξεσηκωθεί ο λαός»; Δεν το καταλαβαίνουμε. Κι όχι μόνο δεν το καταλαβαίνουμε, αλλά, επειδή το λέει ένα Κομμουνιστικό Κόμμα που, βέβαια, είναι υπέρ της οργανωμένης πάλης, μάς φαίνεται και λίγο «κουλό» (με το συμπάθιο). Το καταλαβαίνουμε όταν το λένε οι αντιεξουσιαστές, λόγου χάρη, και γράφουν σε τοίχους και ρολά «εξέγερση τώρα», ή «κουφάλες έρχονται κρεμάλες» κι άλλα τέτοια «ορέα». Αλλά εσείς; Τι διάολο! Δεν θα μείνει κανείς στην Αριστερά που να μην είναι αντιεξουσιαστής;[4]

Διότι, άντε και ξεσηκώνεται ο λαός. Αυτή τη βδομάδα. Σήμερα. Τώρα. Τι θα κάνει; Τι κάνει ένας ξεσηκωμένος λαός που ξεσηκώνεται μόνο και μόνο επειδή δεν αντέχει άλλο την εξαθλίωση, ή την πορεία προς την εξαθλίωση, αλλά όχι και για να υποστηρίξει ταυτόχρονα ένα σχέδιο για το οποίο έχει πειστεί πως θα αντιστρέψει τη φορά των πραγμάτων;

Να σας πούμε εμείς τι θα κάνει; (Μη παρεξηγείτε το ύφος· είναι λόγος εμφατικός και όχι αμετροεπής). Θα πάει να κάψει «το μπουρδέλο τη Βουλή», αυτό θα κάνει! Ή θα μπουκάρει σε καμιά εφορία και θ’ αρχίσει να σπάει τους υπολογιστές. Ή θα πλακώσει στο ξύλο κάνα υπουργό άμα τον πετύχει «χαλαρό». Ή θα κάνει μπουρλότο κάποια επιχείρηση που ο ιδιοκτήτης της κήρυξε πτώχευση, για να μη πτωχεύσει εκείνος. Ή θα πάει στο σπίτι κάποιου πολιτικού και θα το κάνει «καινούργιο». Ή ό,τι άλλο εν πάση περιπτώσει του έρθει να κάνει, έτσι απελπισμένος που είναι. Αυτά εννοείτε όταν λέτε «να ξεσηκωθεί ο λαός»;

Μα αυτά, αγαπητοί φίλοι, θα είσαστε οι πρώτοι που θα τα καταγγείλετε! Και μόνο η τακτική σας στις πορείες και τις διαδηλώσεις, και μόνο η στάση σας στο κάλεσμα «Πάμε Σύνταγμα – Μένουμε Σύνταγμα!»,[5] το δείχνουν ξεκάθαρα ότι έτσι θα αντιδράσετε, αφού εξηγήσετε, βέβαια, εκ παραλλήλου, ότι «τέτοιες μορφές πάλης είναι αδιέξοδες και δεν οδηγούν πουθενά παρά μόνο στον αποπροσανατολισμό του κινήματος». Επομένως, από τη στιγμή που ένας χωρίς σχέδιο ξεσηκωμένος λαός τέτοιες μορφές πάλης υιοθετεί, με τις οποίες και διαφωνείτε, τι στην ευχή του Θεού και του Προφήτη εννοείτε, όταν λέτε «να ξεσηκωθεί ο λαός»;

Εδώ θα μπορούσε κάποιος από εσάς, αγαπητοί φίλοι, να αντιτείνει: «Μα εμείς δεν λέμε στον λαό να ξεσηκωθεί έτσι, χωρίς σχέδιο! Εμείς τον προτρέπουμε να το κάνει αφού υιοθετήσει ένα σχέδιο: το δικό μας!». Μάλιστα.


ΕΔΩ, ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΟΤΙ θέλουμε να σας υπενθυμίσουμε ότι αυτό το σχέδιο έχει χαραχτεί σε άλλες εποχές και καταστάσεις, είμαστε υποχρεωμένοι να σας επισημάνουμε ότι, καλώς ή κακώς, αυτό το σχέδιο δεν το υιοθετεί η κρίσιμη μάζα του λαού που απαιτείται ώστε το ενδεχόμενο ξεσήκωμά του να ανοίξει τον δρόμο σε ριζοσπαστικές λύσεις. Δεν το έχει κάνει ούτε όταν πρωτοβγήκε, και, επομένως, ήταν επίκαιρο, ας πούμε, και δεν το κάνει ούτε τώρα, αφού, εκτός των άλλων, είναι και ανεπίκαιρο.

Το ερώτημα προκύπτει αυτομάτως: αφού όλα αυτά δεν τα κάνει ο λαός, εμείς τι κάνουμε τώρα; Θα περιμένουμε να ξυπνήσει, παρατηρώντας εκ του μακρόθεν τον ύπνο του; Ως πότε; Μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα; Μα και να βγάλει, δεν πρόκειται να τα δούμε! Τότε, θα βλέπουμε πια όλοι τα ραδίκια ανάποδα!...


ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΒΕΒΑΙΑ, αγαπητοί φίλοι, τι θέλουμε να πούμε μέσα από όλες αυτές τις φραστικές υπερβολές. Θέλουμε να πούμε το εξής απλό, το οποίο, κατά την άποψή μας, προκύπτει αβίαστα από τα κενά και τις αντιφάσεις που επισημάναμε:

«Αφού οι τακτικές σας κινήσεις δεν υπηρετούν μια συγκεκριμένη στρατηγική, αυτό σημαίνει πως δ ε ν έχετε στρατηγική. Πράγμα που συνεπάγεται πως, τελικά, δεν έχετε ο ύ τ ε τακτική»!


ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΠΡΟΣΦΑΤΑ τη Γραμματέα σας, την Αλέκα Παπαρήγα, να σχολιάζει το σύνθημα – γραμμή «να φύγει η κυβέρνηση Παπανδρέου» (φυσικά, με όλα τα συμπαρομαρτούντα: Μνημόνια, ΔΝΤ, κ.λπ., κ.λπ.) λέγοντας (περίπου):

«Λένε μερικοί ‘‘να φύγει η κυβέρνηση, να φύγει η κυβέρνηση’’. Κι εμείς ρωτάμε: να φύγει αυτή η κυβέρνηση και να ’ρθει ποια;».

Για μισό λεπτό, γιατί εδώ αρχίζουμε να σας χάνουμε τελείως.

Θέλετε να φύγει αυτή η κυβέρνηση, ναι ή όχι; Ναι, ασφαλώς, δεν το συζητάμε. Και θέλετε να μη τη διαδεχθεί κάποια άλλη που θα είναι «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς»; Κι αυτό δεν το συζητάμε. Θέλετε. Τότε; Αντί να αναρωτιέστε ρητορικά «και ποια κυβέρνηση να έρθει μετά από αυτή;», όπως αναρωτιούνται εκατομμύρια Έλληνες στα σπίτια τους και στα καφενεία και στα λουτρά, γιατί δεν βάζετε εσείς (δηλαδή η οργανωμένη πολιτική πρωτοπορία του κινήματος —έτσι δεν αυτοπροσδιορίζεστε;), γιατί λοιπόν δεν βάζετε κάτω το μυαλό σας και τα πράγματα, για να δείτε ποια κυβέρνηση θα μπορούσε να διαδεχθεί αυτήν και να μην είναι «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς»; Να πούμε εμείς μια ιδέα; Μπορεί να είναι μαλακία, αλλά καλό είναι να μη κρατάμε τις ιδέες μέσα του ο καθένας, από το φόβο μη τον πουν μαλάκα. Εν πάση περιπτώσει, εμείς έτσι συνηθίζουμε να κάνουμε. Λοιπόν:

Κάποιο ραδιοφωνικό δελτίο ειδήσεων, σήμερα, αναμετέδωσε την εξής δήλωση, απόσπασμα από το σημερινό λόγο της Γραμματέας σας στη Βουλή (δεν είναι η πρώτη φορά που την κάνει): «Δεν αναγνωρίζουμε ούτε ένα ευρώ απ’ το χρέος!».

Έκτακτα.

Δεν θα μπορούσατε, αγαπητοί φίλοι, να βάλετε μπρος για μια κυβέρνηση που, ως πρώτο και βασικό καθήκον θα έχει, να πει αυτό ακριβώς στους εταίρους (και στις εταίρες τους); Δηλαδή: «Δεν αναγνωρίζουμε ούτε ένα ευρώ από το χρέος. Για κοπιάστε να συζητήσουμε τα διαδικαστικά». Που, βέβαια, θα ξεκινήσει από ένα πολιτικό μέτωπο (το κοινωνικό υπάρχει ήδη) και από ένα μίνιμουμ σχέδιο για το πώς θα πορευτούμε στα (θέλουμε, δεν θέλουμε) δύσκολα. Και που, πάλι βέβαια, επειδή είναι αρκετοί μέσα στην Αριστερά αυτοί οι οποίοι έχουν την ίδια άποψη, καθώς και όχι λίγοι οι πολίτες που αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι το χρέος είναι μιας πρώτης τάξης θηλιά για το λαιμό τους και το λαιμό των παιδιών τους και το λαιμό των παιδιών των παιδιών τους, αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να είναι μόνο μια κυβέρνηση ΚΚΕ. Θα είναι μια κυβέρνηση μετωπική —ή συμμαχική, αν προτιμάτε.

Ακούμε από κάποιους φίλους τής Κεντρικής σας Επιτροπής, αλλά και από διάφορες ανά την Ελλάδα ΚΟΒες σας, πολλές αντιρρήσεις και διαμαρτυρίες. Επειδή σας γράφουμε από μακριά, δεν μπορούμε να ακούσουμε ακριβώς τι μας λένε. Ωστόσο, κάτι λίγα τα πιάνουμε:

«Μα τι λέτε ρε παιδιά; Θα τρελαθούμε τελείως; Πώς θα σταθεί μια τέτοια κυβέρνηση; Αφού δεν υπάρχει ο αναγκαίος υπέρ μας συσχετισμός δυνάμεων! Κι έπειτα, η αποδέσμευση της χώρας από το χρέος, ΔΝΤ, ΕΕ και δε συμμαζεύεται, προϋποθέτει την αποδοχή από το λαό της ιδέας του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας, καθώς και την αποδοχή του προγράμματος του κόμματός μας, της Λαϊκής Εξουσίας».

Και πάλι έκτακτα.[6] Αλλά, να ρωτήσουμε κάτι που μας έρχεται στο φτωχό μας το μυαλό; Η προϋπόθεση δεν έχει κι αυτή μια προϋπόθεση, με τη σειρά της; Αλλιώς: Η πολιτική συνειδητοποίηση του λαού σε ανώτερα επίπεδα από τα σημερινά δεν είναι αποτέλεσμα διαλεκτικών διαδικασιών όπου, μέσα από μια συσσώρευση παραγόντων προκύπτει το ποιοτικό άλμα (ή μεταλλαγή), το οποίο ποιοτικό άλμα, εν προκειμένω, είναι «η αποδοχή από το λαό της ιδέας του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας, καθώς και την αποδοχή του προγράμματος του κόμματός μας, της Λαϊκής Εξουσίας»; Ή αλλιώς και πιο «λαϊκά»: Το αγώγι δεν ξυπνάει τον αγωγιάτη;

Επομένως, ποιο είναι το πρόβλημα να ξεκινήσετε μια πορεία συμπόρευσης με άλλες αριστερές δυνάμεις, αλλά και ευρύτερες λαϊκές, ξεκινώντας από αυτά που σας ενώνουν; Εσείς δεν λέτε «ακολουθείστε μας μέχρι εκεί που συμφωνείτε μαζί μας»; Ε, αυτό έχει και το ανάποδό του, αγαπητοί φίλοι: «Συμπορευθείτε κι εσείς μέχρι εκεί που συμφωνείτε με άλλους» —δεν γίνεται τα δικά σας δικά σας, και των άλλων μισά-μισά! Και μέσα από αυτή τη συμπόρευση και τις συν-αγωνιστικές σχέσεις που μοιραία θα αναπτυχθούν, θα έχετε, με τη συνεπικουρία και του Πραγματικού, όλες τις ευκαιρίες του κόσμου να πείσετε και για την ανάγκη κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας, και για τη Λαϊκή Εξουσία, και για όλα! Πώς αλλιώς;


ΝΑ ΜΑΣ ΣΥΜΠΑΘΑΤΕ, αλλά πραγματικά απορούμε πώς δεν σκέφτεστε όλα αυτά που είπαμε μόλις παραπάνω. Και απορούμε περισσότερο επειδή εσείς οι ίδιοι, δια χειλέων Αλέκας Παπαρήγα, κάνετε συχνά λόγο πως «τίθεται πια θέμα εξουσίας». Έτσι το γράφετε το ‘τίθεται’, με άλφα γιώτα. Που σημαίνει, τίθεται αντικειμενικά. Μα αν τίθεται αντικειμενικά, δεν πρέπει και το πολιτικό συλλογικό υποκείμενο, που ακούει στο όνομα ΚΚΕ, να αρχίσει κάποια στιγμή και να ζυμώνει αυτό το ρημάδι το θέμα εξουσίας; Γιατί συνεχίζετε να το κοσκινίζετε;

Ξέρετε τι λέει αρκετός κόσμος; (Δεν το λένε μόνο τα συστημικά παπαγαλάκια. Το λέει κι αριστερός κόσμος, δικός μας). Θα το ξέρετε, δεν μπορεί να μη το έχετε ακούσει. Λέει πως κοσκινίζετε γιατί δεν θέλετε να ζυμώσετε. Και δεν θέλετε να ζυμώσετε, γιατί έχετε βολευτεί στη Νο 1 θέση εντός της Αριστεράς, έχετε φτιάξει τους μηχανισμούς σας, και αρκείστε να αναπαράγεστε ως ένα κόμμα εν είδει επιχείρησης.

Εμείς δεν τα πιστεύουμε αυτά. Δεν τα πιστεύουμε και δεν θέλουμε να τα πιστέψουμε. Για να ακριβολογούμε δεν τα πιστεύουμε έτσι ακριβώς όπως λέγονται. Γιατί και εξαίρεση στο βόλεμα όλης της Αριστεράς δεν θεωρούμε ότι αποτελείτε, και τη διαβρωτική δύναμη των μηχανισμών (όχι μόνο των δικών σας) την ξέρουμε, και, τελικά, το έχουμε πια χωνέψει ότι οι κομμουνιστές και οι αριστεροί γενικά δεν είναι τίποτε υπεράνθρωπα, εξωγήινα όντα, αλλά απολύτως γήινα, καμωμένα «από λάσπη και πηλό», όπως όλοι οι άνθρωποι.

Δεν τα πιστεύουμε αυτά λοιπόν, έτσι ακριβώς όπως λέγονται. Τι πιστεύουμε; Θα σας το πούμε.


Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΘΕΩΡΙΑ, μέχρι στιγμής, οικοδομείται πάνω στο σενάριο του φόβου.

Φοβάστε, αγαπητοί φίλοι (ουδείς ψόγος· όλοι φοβόμαστε!). Και ο φόβος σας δεν είναι ένας και μοναδικός.

Ο πρώτος, και πιστεύουμε ο βασικός, είναι ο φόβος του …τερματοφύλακα μπροστά στο χτύπημα του πέναλτι! Δηλαδή, ο φόβος που πηγάζει από την αμφιβολία αν θα τα καταφέρει. Ο φόβος να διαλέξει γωνία. Ο φόβος μπροστά στο ενδεχόμενο να μη τα καταφέρει. Ζόρικα όλα αυτά, ό,τι και να πεις. Ιδίως για σας, που τα νούμερα και τα στατιστικά σας δείχνουν ότι είσαστε ο πρώτος και καλύτερος αριστερός τερματοφύλακας κι η ενδεκάδα αρχίζει από σας. Και μπροστά στα ζόρια, τι κάνετε εσείς; Προφασίζεστε τον τραυματία για να την κοπανήσετε «κανονικά και με το νόμο»!

Κι όμως, αγαπητοί φίλοι, έχετε αρκετά στοιχεία για να μετριάσετε ή και να υπερνικήσετε τους φόβους σας. Μήπως δεν έχουν δικαιωθεί οι θέσεις σας περί ΕΕ; Μήπως δεν είναι πολλοί οι αριστεροί που αρχίζουν να συνειδητοποιούν τις αυταπάτες τους; Μήπως δεν σας υποστήριξαν στις καλοκαιρινές απεργίες των ναυτεργατών του ΠΑΜΕ, όταν σας την πέφτανε οι Μανδραβέληδες κι οι Γιανναράδες, μήπως δεν σας υποστήριξαν ακόμα και άνθρωποι που δεν θα λέγαμε και ακριβώς ότι σας βλέπουν με καλό μάτι; Μήπως δεν παραδέχεται πολύς κόσμος ότι τα λέτε χύμα και τσουβαλάτα χωρίς περικοκλάδες και ήξεις-αφήξεις; Τι άλλο θέλετε για να τολμήσετε; Να κάνουν όλοι οι Έλληνες αίτηση ένταξης στο κόμμα σας;

Ένας άλλος φόβος σας είναι το αιώνιο δίλημμα: Έχει έρθει η ώρα; Μήπως αύριο είναι η ώρα κι όχι σήμερα;

Εδώ δεν θα σας πούμε πολλά. Θα επαναλάβουμε μόνο αυτό που λέει η Γραμματέας σας: «τίθεται ζήτημα εξουσίας».

Κι ένας τρίτος φόβος σας (που έχει τη μικρότερη κατανόησή μας): Ο φόβος για το κόμμα. Ο οποίος τροφοδοτείται —αυτό σας το αναγνωρίζουμε ως ελαφρυντικό— από τις μνήμες και τις εμπειρίες του 1968 και του 1991. Αλλά, δεν νομίζετε, αγαπητοί φίλοι, πως είναι καιρός πια αυτό το εργαλείο που είναι το κόμμα σας (γιατί εργαλείο προς χρήση και για κάποιο σκοπό είναι, δεν είναι φετίχ ούτε τοτέμ), δεν νομίζετε πως είναι καιρός να χρησιμοποιηθεί; Τι το φυλάτε; Για να το βάζετε στη βιτρίνα; Στη βιτρίνα, δεν κινδυνεύει βέβαια να υποστεί κάποια φθορά. Όμως ποια η χρησιμότητά του, ή μάλλον, η αξία χρήσης του; Μηδενική. Η μόνη αξία που έχει εκεί είναι η αξία κατοχής… Ε, και λοιπόν;


ΞΕΠΕΡΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ ΣΑΣ, αγαπητοί φίλοι. Πρέπει να βρείτε τη δύναμη να τους ξεπεράσετε. Δεν το περιμένουμε μόνο εμείς. Το περιμένει πολύς κόσμος. Ακόμα και κόσμος δικός σας, που ψηφίζει δαγκωτό και μονοκούκι ΚΚΕ.[7]

Δεν έχουμε πολύ χρόνο, αγαπητοί φίλοι. Ίσως δεν έχουμε καθόλου χρόνο. Κι εδώ θα το συγκεκριμενοποιήσουμε αυτό, όπως υποσχεθήκαμε παραπάνω.

Δεν έχουμε καθόλου χρόνο ως Αριστερά. Γιατί πολύς κόσμος σ’ αυτούς τους μαύρους καιρούς ξαναστρέφει το βλέμμα του προς τα αριστερά. Ακόμα και κόσμος που τα τελευταία χρόνια μάς έβριζε σταθερά και μας κατηγορούσε ότι κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου, κι ότι κοιτάμε κι εμείς μόνο τα οφίτσια και τα βουλευτιλίκια, ακόμα κι αυτός ο κόσμος στην Αριστερά προσβλέπει κατά βάθος. Και ελπίζει σ’ αυτήν. Ως πότε όμως;

Κι ως πότε θα βάζετε κι εσείς το χεράκι σας στη διάψευση των ελπίδων του κόσμου, ότι, επιτέλους, κάποια στιγμή, θα έρθουμε στο ραντεβού; Θέλετε να βαρεθεί να περιμένει; Θέλετε να εγκαταλείψει κάθε ιδέα συνάντησης, απορρίπτοντας ταυτόχρονα και την ιδέα της πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης; Θέλετε να μας φτύσει μια και καλή, παίρνοντας άλλους δρόμους, οι οποίοι, ένας Θεός ξέρει πού μπορεί να τον οδηγήσουν; Θέλετε να καταντήσουμε όλοι εκθέματα σε ένα μουσείο, στο οποίο κανείς δεν θα χαλαλίζει ούτε ένα ευρώ για να μας δει;

Γι’ αυτό σας ξαναλέμε, αγαπητοί φίλοι: Ξεπεράστε τους φόβους σας! Για να μπορέσουμε κι εμείς να βγάλουμε από την αφίσα σας το ερωτηματικο-θαυμαστικό που κοτσάραμε, και να κάνουμε τα θαυμαστικά τρία![8] Αυτό θα βοηθήσει και τους υπόλοιπους να ξεπεράσουν τους φόβους τους. Και μαζί, θα είναι πιο εύκολο να τα καταφέρουμε.

Χθες, ήταν ήδη αργά. Αύριο, θα είναι μάταιο.

Δεν μας μένει παρά το σήμερα.


[1] Ακόμα κι αν θεωρήσετε ότι είμαστε μια «τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική», ρίξτε στο γιαλό το πρώτο και ασχοληθείτε μόνο με το δεύτερο! ;-)

[2] Άλλο διαλεκτικές σχέσεις, κι άλλο εξουσιαστικές. Άλλο ηγεμονία, κι άλλο επι-κυριαρχία. Άλλο κράτος των εργαζομένων, κι άλλο κράτος-κόμμα των εργαζομένων.

[3] Σε πολλά συμφωνούμε και σε πολλά διαφωνούμε, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας, οπότε ας μη το κάνουμε …θέμα.

[4] Όχι κατά της εξουσίας βέβαια που, εξ ορισμού, είναι ή πρέπει να είναι όλοι οι αριστεροί. Αντιεξουσιαστής. Έχει διαφορά και ελπίζουμε να την καταλαβαίνετε.

[5] Ούτε εμείς ξετρελαθήκαμε με το συγκεκριμένο κάλεσμα. Αλλά, απ’ την άλλη, δεν έχουμε σκοτωθεί κιόλας να ανεβάζουμε εδώ, μέρα παρά μέρα, διαγγέλματα του τύπου «να ξεσηκωθεί ο λαός», όπως τα εννοείτε εσείς.

[6] Για την οικονομία του λόγου. Εδώ έχουμε διάφορες παρατηρήσεις, αλλά το θέμα του post δεν είναι το πρόγραμμα της Λαϊκής Εξουσίας.

[7] Όπως κάνουν δυο από εμάς. Το έχουμε ξαναπεί.

[8] Όσοι από εσάς ξέρετε σκάκι (κι είστε αρκετοί, από παράδοση), θα ξέρετε και τι σημαίνουν αυτά τα σύμβολα. Για όσους δεν το ξέρουν: Στη σκακιστική γραφή, ερωτηματικό + θαυμαστικό σημαίνει ‘αμφίβολης αξίας κίνηση’. Τρία θαυμαστικά σημαίνουν ‘κίνηση εξαιρετική’.


Η εικόνα, από το altpressfthiotida.blogspot.com (το ερωτηματικό και το θαυμαστικό δικά μας).