Now read this! Now hear this!

Σπανίως αναδημοσιεύουμε κείμενα, γνωστό αυτό. Και οι ελάχιστες εξαιρέσεις μέχρι τώρα αφορούσαν σε κείμενα γνωστών ανθρώπων ή στελεχών τής Αριστεράς. Σήμερα, για πρώτη φορά αναδημοσιεύουμε την ανάρτηση ενός άλλου blogger, αριστερού κατά την άποψή μας, πλην όμως άγνωστου και ‘‘άσημου’’. Πρόκειται για τον φίλο μας —και ‘‘σειρά’’ μας— VKP (Ruby in an ocean), ο οποίος μας διαβάζει, αλλά σχολιάζει πολύ αραιά.

Είναι ένα κείμενο με «πολλές πληροφορίες και υλικό». Για όποιους από εμάς, βέβαια, ξέρουν να ‘‘διαβάζουν’’ ένα πολιτικό κείμενο και για όσους μπορούν να διαβάζουν ακόμα και between the lines… Είναι ένα τέτοιο ‘‘πλούσιο’’ κείμενο, γιατί είναι γραμμένο με ειλικρίνεια και χωρίς σκοπιμότητες από έναν ‘‘δικό μας’’ —που καλά-καλά δεν αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοιος! Και ο οποίος (αυτό κι αν θέλει προσεκτική ‘‘ανάγνωση’’!), αν και δηλώνει μια κάποια προτίμηση σε έναν συγκεκριμένο αριστερό σχηματισμό, αποδεικνύει με αυτά που γράφει ότι και όλη του την κριτική σκέψη διατηρεί, αλλά και την επιθυμία του για συμπαράταξη της Αριστεράς δεν έχει απαρνηθεί.

Οι έχοντες ώτα ακούειν ακουέτωσαν…

Ενδοαριστερός διάλογος (ενίοτε και σκοτωμός)

Φωνάζω στους γονείς μου που δεν αποδέχονται την ακραία, ρομαντική και ίσως καταστροφική άποψή μου για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης. Αναγνωρίζω όμως πως εκείνος στον οποίο φωνάζω είναι ο εαυτός μου. Και τι του λέω, τον πιέζω να αποφασίσει: «ή με εκείνους ή με τους άλλους». Όπου εκείνοι είναι και οι γονείς μου και οι άλλοι είναι οι ανατροπείς. Οι γονείς μου δεν είναι σίγουροι τι εννοώ με αυτή την κατάταξη. Ότι τάχα συντάσσονται με τη νέα κυβέρνηση που συστεγάζει και ακροδεξιούς; Αλλά και εγώ δεν είμαι σίγουρος για το ποιοι είναι οι άλλοι. Οι ΚΚΕδες, οι κομμουνιστές γενικά, οι επαναστάτες του καναπέ (στους οποίους παραδέχομαι ότι ανήκω), οι αγανακτισμένοι, τα διάφορα κινήματα με ή χωρίς κεφάλι, ποιοι;

Θα ήθελα να ήταν όλα μαζί αλλά το έκτακτο μπλογκάρισμα με έμαθε ότι καθένας από αυτούς και πολλοί περισσότεροι από δαύτους λένε το δικό τους και σφάζονται μεταξύ τους. Πως θα έρθει η ανατροπή τότε όταν το κίνημα είναι στα μαχαίρια; Το ΚΚΕ διεκδικεί και θεωρεί ότι κατέχει τη μοναδική αλήθεια, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ξεκαθαρισμένη άποψη και υιοθετεί πολλές ακόμα και αντικρουόμενες πολιτικές απόψεις ως αλήθεια, τα διάφορα κινήματα, αντικαπιταλιστικά και αριστερά μοιάζουν με φέουδα βολεμένων ιδεολόγων που ποιος ξέρει από πού αντλούν τη δύναμή τους. Τα ΕΑΑΚ πρεσβεύει τον αναρχικό κόσμο αλλά περισσότερο βολεύει την εξουσία με τη βία και τις αναποτελεσματικές και χωρίς στόχο καταστροφές που δημιουργούν αντίδραση στον πολύ κόσμο. Ο Καζάκης, λογικός, ενημερωμένος, γνώστης και ηγετικός εμμένει στην εκ νέου οργάνωση μιας νέας αυτάρκειας μακριά από ιδεολογικά στερεότυπα και ενώ τον κάνεις για κομμουνιστή και το δέχεται και ο ίδιος, βγάζει χολή εναντίον του ΚΚΕ.

Και φτάνουμε πάλι στο τελευταίο μιας και ο πολιτικός του ρόλος λόγω της κοινοβουλευτικής του δύναμης είναι καθοριστικός για το μέλλον της ανατροπής. Σωστά προσβλέπει με υπομονή την προετοιμασία των αντικειμενικών παραγόντων που θα φέρουν την ανατροπή. Το βλέπει εξάλλου να βράζει το πράγμα. Ωστόσο, στοχοποιεί τα ανεξάρτητα, αυτόνομα και εκτός ΚΚΕ κινήματα και πρωτοβουλίες ως οπορτουνιστικά που εξυπηρετούν το σύστημα. Εδώ μπορεί κανείς να πει ότι θα έπρεπε να τα υποστηρίζει ως λαϊκά κινήματα εναντίον του συστήματος. Εγώ διακρίνω έναν σαφή εκβιασμό του στυλ ή με μας ή μόνοι σας να αποτύχετε και να διασπαστείτε, στόχος του οποίου είναι να συνειδητοποιηθεί η ανάγκη κεντρικής πολιτικής καθοδήγησης και η εγκατάλειψη του ελευθεριάζοντος, αυθόρμητου και ατομικιστικού εντέλει ριζοσπαστισμού. Δεν είναι κακή τακτική, ωστόσο δεν πιάνει μέχρι στιγμής. Έχει κάνει αντιπάλους όλους τους έξω από το ΚΚΕ αριστερούς και κομμουνιστές, οι οποίοι κατά το ίδιο το ΚΚΕ καλύτερα να εξαφανιστούν ή να πάρουν το μέρος του συστήματος στο οποίο ανήκουν και το οποίο εξυπηρετούν. Αλλά για κάτσε μια στιγμή. Από πότε ο ριζοσπαστισμός εξυπηρετεί το σύστημα; Από τότε που διέσπασε το κίνημα και προέβαλλε τις ριζοσπαστικές λύσεις εντός του συστήματος ως προέχουσα πολιτική κατεύθυνση, θα σου πουν οι ΚΚΕδες. Καλό είναι να ρωτήσουμε εδώ και τι έκανε το κίνημα για να προωθήσει τον απώτερο του στόχο που είναι η ανατροπή; Απαντούν οι ίδιοι, τίποτα μιας και φάνηκε ότι απώτερος του στόχος, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, ήταν η συντήρηση του κινήματος, μια φωνή διαμαρτυρίας στον αστικό κοινοβουλευτισμό του σήμερα από τη μεταπολίτευση και μετά.

Πράγματι, η διατήρηση ενός 8% των ψήφων των πολιτών φάνηκε να ικανοποιεί το ΚΚΕ και να εξοργίζει τους υπόλοιπους αριστερούς που δεν συνασπίζονται μαζί για να πάνε σε ένα υψηλότερο πλειοψηφικό ποσοστό. Ωστόσο, αυτό, η ανασύνταξη δηλαδή και οποιεσδήποτε κινήσεις συνεργασίας τέτοιας εμβέλειας, θεωρούν στο ΚΚΕ ότι μόνο καταστροφικό θα ήταν για το κόμμα (εδώ η απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι η ενότητα προέχει στη μετασοβιετική εποχή).

Μα είστε συντηρητικοί καλέ. Όχι, δεν είμαστε, απλά περιμένουμε να ωριμάσουν οι συνθήκες και τώρα βρίσκονται σε τέτοια πορεία ωρίμανσης. Ε, τότε βγείτε μπροστά και απαιτείστε, πείτε στον πολύ κόσμο ότι το εννοείτε όταν μιλάτε για ανατροπή. Εμείς, κύριε, δεν πανικοβαλλόμαστε από τις κινήσεις του εχθρού, τον ξέρουμε καλά όλο αυτό τον καιρό που εσύ συνομιλούσες μαζί του ψάχνοντας να τα βρείτε και με κείνον. Ξέρεις τώρα, ΕΕ και τέτοια. Τώρα που αναζητάς την επιβίωσή σου στρέφεσαι προς τα μας αλλά εμείς, πες το συντήρηση, πες το όπως θες, δε μας νοιάζει, δεν είμαστε ευκαιριακά κινήματα εκτόνωσης οργής. Ιδού ο οπορτουνισμός σας, πώς να κάνουμε λοιπόν μαζι;

Φαίνεται πάντως πως στο ΚΚΕ ισχυροποιούνται ηθικά, ιδεολογικά και εκλογικά λόγω της κρίσης. Στο ΣΥΝ δε φαίνεται να συμβαίνει αυτό μιας και η έξοδος Κουβέλη και η παρούσα στάση του κάνει απλά τον κόσμο να αναρωτιέται τι άλλο από μεταρρυθμιστές θα ξεβράσει η ριζοσπαστική παράταξη. Οι απογοητευμένοι Πασόκοι εξάλλου δεν πάνε πια στο ΣΥΝ, υπάρχει και ο Κουβέλης που βελτιώνει το ιματζ τους μετά τα παραστρατήματα του ΓΑΠ.

Μένει λοιπόν η ηγετική φιγούρα του Καζάκη. Έχοντας γοητεύσει τον γράφοντα και πολλούς άλλους, σε κάνει να τον αμφισβητείς έντονα για αυτά που λέει. Για την ακρίβεια των αριθμών, για τη σιγουριά του όσον αφορά τα πολιτικά κίνητρα που αποδίδει στους δρώντες της πολιτικής, για την καταλληλότητα των λύσεων που προτείνει, για το ύφος του, για την πολιτική του ακεραιότητα, για το πόσο μακριά μπορεί να το πάει. Και το τεστ να περνάει σε όλα αυτά, τι θα κάνει αν τον εμπιστευτεί ο κόσμος; Είναι νωρίς να απαντήσουμε και θέσαμε και πολλά ερωτήματα. Ας ελπίσουμε οι ζυμώσεις στην αριστερά να βγουν σε καλό όλων μας και να μην οδηγήσουν σε περαιτέρω διάσπαση του κινήματος.

Η εικόνα, από το oikaltses.com

Με το σουγιά στο κόκαλο, με το λουρί στο σβέρκο… (The sequel)

Για να τα λέμε όλα, το προηγούμενο post …πάτωσε! Εμείς περιμέναμε να γίνει κάποια συζήτηση για το θέμα που θίξαμε, είχαμε ετοιμάσει και κάποια (φτωχικά) μεζεδάκια για τις μπύρες που θα κερνάγαμε σε όσους ερχόντουσαν στο τσαρδί μας, κι αντί γι’ αυτό, το κουδούνι μας χτύπησε μόνο τρεις φορές και οι τρεις που ήρθαν, ήρθαν φαγωμένοι και δεν ακούμπησαν τα κεράσματα (ψέματα, ο ένας κάτι ‘‘τσίμπησε’’).  Αποτέλεσμα; Εμ καταχρεωθήκαμε, εμ και πρέπει τώρα να τρώμε για τρεις μέρες τσιπς και τυροπιτάκια! Γάμα τα με μεγάλα γράμματα! ;-)

‘‘Αυτοκριτική’’ και ‘‘επανόρθωση’’

Εν μέρει φταίει το κεφάλι μας. Γιατί είναι που είναι ζόρικο το ζήτημα με το οποίο καταπιαστήκαμε, πήγαμε κι εμείς και κοτσάραμε κι εκείνη την παλιά φωτογραφία απ’ το Euro 2004, φωτογραφία από τις ημέρες που η Ελλάδα ήταν ‘‘ισχυρή’’ και η σημαία της ‘‘ένδοξη’’ και η οποία ερχόταν σε διαμετρική αντίθεση με τον τίτλο μας! Έτσι, το πράγμα παράγινε! Και κάπως έτσι, η αμηχανία που εντοπίζαμε στην Αριστερά για το ζήτημα της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, κατά πώς φαίνεται, επεκτάθηκε και στους αναγνώστες μας…

Προχωρήσαμε λοιπόν σε μια μικρή(;) αντικατάσταση. Αφήσαμε τον τίτλο όπως ήταν (με μια αυστηρά ενημερωτική προσθήκη) και αλλάξαμε τη φωτογραφία. Τώρα; Σας ‘‘κάθεται’’ καλύτερα η ‘‘φάση’’;

Σας ‘‘κάθεται’’ καλύτερα; Κουτί σας έρχεται! Σας βλέπουμε από εδώ, γελάνε και τα μουστάκια σας! Κι είσαστε έτοιμοι να βγάλετε τις παλαιστινιακές σημαίες από τοίχους και συρτάρια και να τραβήξετε κατά την ισραηλινή πρεσβεία. Διεθνιστές, όχι αστεία. Διεθνιστές με ‘‘σφραγίδα γνησιότητας’’: μια εθνική σημαία ανά χείρας!...

Διαφορές και ομοιότητες

«Έχουμε (στρατιωτική) κατοχή στην Ελλάδα, ρε παιδιά; Τι είναι αυτά που γράφετε;».

Σιγά μην έχουμε κατοχή! Μακριά από εμάς τέτοιες απλοποιήσεις, χρήσιμες καμιά φορά, δεν λέμε, στην αριστερή αγκιτάτσια και προπαγάνδα, αλλά πάντως απλοποιήσεις! Εδώ δεν δεχόμαστε ότι έχουμε χούντα, θα δεχθούμε ότι έχουμε κατοχή;

Αλλά, του ‘‘πούστη’’! ‘‘Κάτι’’ έχουμε!

Έχουμε μια χώρα με περίπου δοτό πρωθυπουργό και δοτή κυβέρνηση —aka εκτελεστική εξουσία— που ακολουθεί (τρέμοντας, μη χαθεί κάτι στη μετάφραση!) τα κελεύσματα ενός πολυεθνικού και κυρίως γερμανικού Διευθυντηρίου, ταγμένου στην υπηρεσία του κεφαλαίου και δη του μεγάλου ξένου, ντόπιου και ‘‘μεικτού’’ κεφαλαίου! Ενός Διευθυντηρίου που είναι στο απυρόβλητο από κάθε λαϊκή νομιμοποίηση και δημοκρατικό έλεγχο!

Προσέξτε αυτό: στο απυρόβλητο! Διότι υπάρχει μια διαφορά στο συγκεκριμένο ζήτημα, σε σχέση με ό,τι συμβαίνει με τα ντόπια Διευθυντήρια και κλίκες κάθε είδους. Μιλώντας μεταφορικά: Αν οι ντομάτες είναι δυνατό, υπό προϋποθέσεις, να λεκιάσουν το κουστούμι ενός Πάγκαλου ή κάποιου Άδωνη, δεν ισχύει το ίδιο για το ταγιεράκι τής Μέρκελ ή τη γραβάτα του Σαρκοζί! Μας εννοείται, υποθέτουμε, έτσι δεν είναι;

Και αλλιώς, χωρίς καμία μεταφορά: Αν η συμμετοχή στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη συνεπαγόταν μέχρι το 2009 εκχώρηση μέρους τής εθνικής κυριαρχίας (άρα και της λαϊκής, εκτός αν δεχθούμε ότι το έθνος είναι μια προαιώνια ιδέα, κενή υλικού περιεχομένου!), τώρα, σήμερα, με την Ελλάδα καταχρεωμένη και παντελώς ‘‘αναξιόπιστη’’ στον κόσμο —και τον υπόκοσμο— τού χρήματος, η συμμετοχή συνεπάγεται την ουσιαστική απώλειά της! Όσοι διαφωνείτε, να πάτε στις 19 Φεβρουαρίου να ‘‘ψηφίσετε’’. Πρωί-πρωί, για να αποφύγετε τις ουρές! ;-) Κι όσοι θεωρείτε το έθνος-κράτος, ως πεδίο ταξικής πάλης, επικουρικό στο κατά την άποψή σας κύριο, δηλαδή το ευρωπαϊκό, καλή επιτυχία στην πανευρωπαϊκή επανάσταση! Μόνο προσέξτε τις διαφορές ώρας από χώρα σε χώρα, πριν δώσετε το σύνθημα! Δεν θα είναι κρίμα να ηττηθούμε, επειδή δεν συγχρονίσαμε τα ρολόγια μας; Τι θα γράψει η Ιστορία για μας;… ;-)

Σύνδεση με τα προηγούμενα

Αν έτσι, ή περίπου έτσι, έχουν τα πράγματα, το ζήτημα της εθνικής (λαϊκής) κυριαρχίας, με την έννοια του δικαιώματος ενός λαού να ορίζει τις τύχες του εντός τών ορίων μιας εδαφικής έκτασης επί της οποίας είναι κυρίαρχος, αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αριστερή στρατηγική. Στο βαθμό τουλάχιστον που δεν έχει ξεχάσει ότι έχει καθήκον και υποχρέωση να αναδείξει την τάξη που εκπροσωπεί σε «ηγέτιδα τάξη τού έθνους» («Μανιφέστο τού Κομμουνιστικού Κόμματος»). Κι εδώ εντοπίζαμε μια κάποια αμηχανία τής Αριστεράς και ζητούσαμε τα φώτα σας, για να δυναμώσουμε και τα δικά μας, έτσι ώστε όλοι μαζί να «φωτίσουμε τις αιτίες που μας αφήνουνε μισούς».

Φευ! Όπως ήδη έχουμε πει δεν μας κάνατε τη χάρη. Οπότε, κι εμείς θα εκθέσουμε εν συντομία τις σκέψεις που έχει κάνει το φτωχό μας το μυαλό. Μισή ντροπή δική μας, μισή ντροπή δική σας, και αμαρτίαν ουκ έχομεν!

Από το όλο στα επί μέρους

Η Αριστερά μοιάζει με το …Νουνού! Είναι μεν μια, αλλά υπάρχουν πολλές ‘‘αριστερές’’ —η κάθε μια με τις δικές της ιδιαίτερες ιδεολογικοπολιτικές αντιλήψεις, που τη διαφοροποιεί από τις υπόλοιπες. Έτσι λοιπόν, δεν μπορούμε να τις βάλουμε όλες στο ίδιο τσουβάλι.

Το ΚΚΕ, το οποίο, όπως λέγαμε στο προηγούμενο post, έχει συχνά επικριθεί για ‘‘εθνοκομμουνισμό’’ από διάφορους ‘‘φιλελεύθερους’’ τύπου Μανδραβέλη, ‘‘sui generis’’ τύπου Σώτης, αλλά και αριστερούς όπως ο Γαβριηλίδης ή ο Μηλιός, παραδόξως, κρατάει εσχάτως πολύ χαμηλούς τόνους για το συζητούμενο θέμα, προβάλλοντας την ταξική διάστασή του. Ορισμένοι θεωρούν ότι αυτό είναι μια ‘‘πρόοδος’’ και μια επαναχάραξη επί το ορθότερον τής γραμμής του. Κολοκύθια μετά ριγάνεως και αέρας κοπανιστός! Απλώς, με την αυξανόμενη κοινωνική και πολιτική πίεση προς το ΚΚΕ (αλλά και εσωκομματικές ‘‘μουρμούρες’’) να χαλαρώσει τον απομονωτισμό του, καθώς οι δυσκολίες που περνούν ευρύτατα λαϊκά στρώματα αρχίζουν και παίρνουν δραματικό χαρακτήρα, το κόμμα πήρε το μεγάλο του όπλο: την ταξική ‘‘καθαρότητα’’. Ποια ταξική καθαρότητα; Το πιο προωθημένο πρόγραμμα αριστερής διακυβέρνησης, η περίφημη «Λαϊκή Εξουσία», κάνει τη ΝΕΠ τού Λένιν να μοιάζει, από πολλές απόψεις, με αριστερίστικο τυχοδιωκτισμό τού κερατά!

Η εξήγηση της αμηχανίας τού ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ δεν παρουσιάζει κατά τη γνώμη μας ιδιαίτερες δυσκολίες, τουλάχιστον για τους επαρκώς πληροφορημένους και γνώστες τών ‘‘ιδιαιτεροτήτων’’ τού χώρου. Είναι τέτοια η πανσπερμία των απόψεων μέσα εκεί, που οτιδήποτε άλλο θα αποτελούσε έκπληξη πρώτου μεγέθους. Και ειδικά ο ΣΥΝ, ειδικά και ‘‘παραδοσιακά’’ θα λέγαμε, προσπαθεί απεγνωσμένα να ικανοποιήσει τους πάντες και να μη δυσαρεστήσει έντονα κανέναν. Ούτε, ας πούμε, τον Παπαδημούλη, ούτε τον Λαφαζάνη…

Τη ΔΗΜΑΡ λέμε να την αφήσουμε απ’ έξω. Από πολλές απόψεις, οι κεντρικές της θέσεις δεν έχουν καμία σχέση με ό,τι, εμείς τουλάχιστον, εννοούμε ως Αριστερά. Περισσότερα, στην ανοιχτή επιστολή που βάλαμε μπρος να της στείλουμε πριν απ’ τις γιορτές.

Με το χέρι στην καρδιά, μάς φαίνεται ότι το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, καθώς και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τα πηγαίνουν καλύτερα. Όχι όμως και χωρίς προβλήματα: το Μέτωπο Α-Α εξακολουθεί να ‘‘κολυμπάει’’ μέσα στο λαό και συχνά να μισοπνίγεται ανάμεσά του, η δε ΑΝΤΑΡΣΥΑ να επενδύει σε έναν αντικαπιταλισμό εδώ και τώρα, παραγνωρίζοντας ότι οι αντικαπιταλιστές, προς το παρόν, δεν αποτελούν και ακριβώς είδος εν αφθονία…

Τέλος, για τα δυο από τα 179 μέτωπα κάθε είδους, όπως εύστοχα έγραφε η cynical τις προάλλες, αυτό τού Μίκη και το Ε.ΠΑ.Μ. του Καζάκη. Σα να γέρνουν μονόπαντα προς το εθνικό σκέλος μάς φαίνεται. Κι αν, στην περίπτωση του Μίκη, η ιστορία του στο αριστερό κίνημα αποτελεί, όπως και να το κάνουμε, ένα ισχυρό συμβολικό αντίβαρο, στην περίπτωση του Ε.ΠΑ.Μ., που στερείται τέτοιου είδους ‘‘σωσίβιο’’, τα πράγματα είναι σαφώς πιο σκούρα.

ΥΓ Ας μη θεωρηθεί ότι η άμεση απεύθυνση προς τους αναγνώστες αφορά στους τρεις σχολιαστές της προηγούμενης ανάρτησης. Ουδεμία σχέση! Μιλάμε γενικά και ρητορικά. (Μιλημένα, ξηγημένα! ;-) )

Η εικόνα, από το thirdage.com

Με το σουγιά στο κόκαλο, με το λουρί στο σβέρκο…

Ας μη γελιόμαστε! Αυτό που συνέβη με την ωμά εκβιαστική πίεση προς τον Αντώνη Σαμαρά να υπογράψει το «ναι σε όλα», ακόμα κι αν αυτά τα «όλα» δεν έχουν διευκρινιστεί[1], είναι ό,τι περιγράφει η γνωστή παροιμία: «τα λέω στην πεθερά για να τ’ ακούει η νύφη». Τελικός αποδέκτης τής ταπείνωσης, και με αυτή την έννοια πραγματικός στόχος, ήταν, για μια ακόμη φορά, ο ελληνικός λαός. Στο σύνολό του κι όχι μόνο το κομμάτι που ψηφίζει ΝΔ, αφού, ό,τι δίνει στη λέξη ‘λαός’ το νεωτερικό νόημά της είναι η αντιπροσώπευση[2] και ο πεπερασμένος εθνικός χώρος[2].

Ό,τι συμβαίνει, αυτό το κλιμακούμενο εδώ και ενάμισο χρόνο ποδοπάτημα, δεν είναι κάτι που παραβιάζει τον Νόμο, ανθρώπινο ή ‘‘θείο’’. Αυτό που συμβαίνει είναι απολύτως σύννομο, γιατί εκφράζει απολύτως και το γράμμα, και το πνεύμα τού Νόμου! Του Νόμου τού Χρήματος φυσικά, ο οποίος επιτάσσει: Ο χρεώστης πληρώνει τα χρέη του. Αν δεν έχει να πληρώσει, κατάσχεται η περιουσία του. Αν ούτε η περιουσία του επαρκεί, φυλακίζεται. Να είμαστε ευχαριστημένοι: Σε προκαπιταλιστικές κοινωνίες ο χρεώστης μετατρεπόταν σε δούλο (ή δουλοπάροικο). Ο καπιταλισμός, όπως όλοι ξέρουν, εξαφάνισε αυτή την αθλιότητα, πετώντας την κλοτσηδόν έξω από την πόρτα. Ατυχώς, το γεγονός ότι την έχει βάλει από το παράθυρο το ξέρουν πολύ λιγότεροι…

Μια γραπτή δήλωση ζητούμενη εκβιαστικά έχει βέβαια ισχυρούς αρνητικούς συμβολισμούς. ‘‘Αρνητικούς συμβολισμούς’’; Χμ… Για την Αριστερά είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτή την ‘‘κομψή’’ διατύπωση. Και για κάποιους, λίγους τώρα πια, δικούς μας γέροντες, μαύρες μνήμες από τα πέτρινα χρόνια…

Δεν ξέρουμε —πείτε κι εσείς—, αλλά έχουμε την αίσθηση ότι η Αριστερά, γενικά μιλώντας και χωρίς να αγνοούμε τις διαφορετικές αποχρώσεις στο λόγο των διαφόρων τμημάτων της, βρίσκεται σε μια αμηχανία ως προς το πώς να διαχειριστεί αυτό τον ιταμό καταναγκασμό που ασκείται στον ελληνικό λαό. Ακόμα και τώρα, που ο συμβολισμός τής δήλωσης της είναι τόσο γνωστός…

Αν η αίσθησή μας αυτή είναι σωστή, αν πηγάζει από πραγματικά δεδομένα κι όχι από κάποιου είδους ψευδή συνείδηση, πού μπορεί να οφείλεται αυτή η αμηχανία απέναντι στο ζήτημα της κατάφορα παραβιαζόμενης εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας τής Ελλάδας; Δεν νομίζουμε ότι στο ερώτημα αυτό χωρά μια και μοναδική απάντηση. Για παράδειγμα: Αν για τον ΣΥΝ ή και άλλες οργανώσεις που συναποτελούν τον ΣΥΡΙΖΑ (λέμε σιγά-σιγά να ‘‘την κάνουμε’’ από τον όρο ‘συνιστώσες’, που πάντα μας έδινε στα νεύρα), αυτή η αμηχανία οφείλεται στην ‘‘απέχθεια’’ κάθε εθνικού προσδιορισμού, ακόμα και για το εικονιζόμενο ελληνικό αντιπροσωπευτικό ποδοσφαιρικό συγκρότημα, δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο για το ΚΚΕ, που, με διάφορες αφορμές, έχει δώσει συχνά το δικαίωμα να εγκαλείται, εκ δεξιών και εξ αριστερών, επί ‘‘εθνοκομμουνισμώ’’, άσχετα αν αυτές οι κατηγορίες κατά το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους ήταν ολοφάνερα έωλες. Για να μη μιλήσουμε για την παρατηρούμενη διαφοροποίηση στο τροτσκιστικό ρεύμα, το φανατικότερα ίσως αντιεθνικιστικό ρεύμα τής Αριστεράς, στο οποίο κάποιες μερίδες έχουν βάλει νερό στο κρασί τους.

Λοιπόν, τι γίνεται; Έχουμε κάνει κάποιες σκέψεις. Αλλά προτιμούμε να τις ξεδιπλώσουμε στο διάλογο που ελπίζουμε ότι θα διεξαχθεί.

[1] Εκτός από κάτι βασικό, βέβαια: Ότι το νέο δάνειο θα διέπεται από το αγγλοσαξονικό δίκαιο, πράγμα που σημαίνει ότι τα ήδη αδυνατισμένα διαπραγματευτικά όπλα τής χώρας θα εξασθενήσουν πολύ περισσότερο…

[2] «Όμως τι ή ποιος είναι αυτός ο λαός; Ο λαός δεν είναι φυσική ή εμπειρική οντότητα˙ δεν μπορούμε να φτάσουμε στην ταυτότητα του λαού αθροίζοντας το σύνολο του πληθυσμού ή ακόμη και εξάγοντας το μέσο όρο του. Ο λαός είναι μάλλον μια αναπαράσταση, η οποία συνέχει τον πληθυσμό σε ενότητα. Τρία στοιχεία έχουν εδώ κεντρική σημασία. Πρώτον, όπως ο Χομπς και  ολόκληρη η νεώτερη παράδοση επαναλάμβαναν συχνά, ο λαός είναι ένα. Ο λαός μπορεί να είναι κυρίαρχος μόνο ως ενιαία ταυτότητα, ως ενότητα.  Η εμπειρική πολλαπλότητα του πληθυσμού καθίσταται ενιαία ταυτότητα μέσω τών μηχανισμών αντιπροσώπευσης και αναπαράστασης, εδώ με τις αισθητικές συνδηλώσεις τού όρου. Τέλος, αυτοί οι μηχανισμοί αντιπροσώπευσης βασίζονται σε μια έννοια και μια συνθήκη μέτρου —και με το μέτρο δεν εννοούμε τόσο μια συνθήκη που μπορεί να καταγραφεί ποσοτικά, όσο μια συνθήκη καταρχήν πεπερασμένη. Μια πεπερασμένη ή μετρήσιμη πολλαπλότητα μπορεί να αντιπροσωπευθεί ως ενότητα, η απροσμέτρητη όμως, η απεριόριστη πολλαπλότητα δεν μπορεί να αντιπροσωπευθεί. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η έννοια τού λαού είναι στενά συνδεδεμένη με τον πεπερασμένο εθνικό χώρο». (Michael Hard/Antonio Negri, «Παγκοσμιοποίηση και Δημοκρατία», 2001.)

Η εικόνα, από το rethymnosportfm.gr

Τώρα που τέλειωσε η γιορτή, ας πλύνουμε τα πιάτα! (Μερικά από τα πράγματα που ξέρουμε για το Πολυτεχνείο και θέλουμε να πούμε) + ένα απαραίτητο υστερόγραφο

Ένα απρόσεκτο κλικ εξαφάνισε το post μαζί με τα σχόλια και στοίχησε εκατοντάδες νέα κλικ για την αποκατάστασή του! Χαλάλι όμως, μια και η διάσωση ήταν πλήρης —τα σχόλια όμως εμφανίζονται πια ως μέρος της ανάρτησης, πρωτοσέλιδα, και χωρίς τους συνδέσμους τών ονομάτων. Σε κάθε περίπτωση, συγνώμη για την ολιγόωρη απουσία τού post. Εδώ που τα λέμε, για να τα λέμε όλα, επέστρεψε σχεδόν αμέσως!

Μια και πέρασε κι αυτή η επέτειος του Πολυτεχνείου κι ανήκει στο παρελθόν πια, ας γίνουμε λίγο ‘‘βλάσφημοι’’. Λέμε βλάσφημοι γιατί θα μιλήσουμε για ένα γεγονός-σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς, το οποίο δεν ζήσαμε και απέναντι στο οποίο, ή μάλλον δίπλα του, εμείς, η γενιά μας δηλαδή, δεν έχουμε να καταθέσουμε τίποτε που να το πλησιάζει καν σε αντίκτυπο, προωθητική δύναμη, ή μυθοποιητική τομή στην εξέλιξη της Ιστορίας. Και γράφουμε ‘‘βλάσφημοι’’, με τη λέξη εντός εισαγωγικών, γιατί δεν σκοπεύουμε, φυσικά, να μιλήσουμε αποδομητικά, αλλά εποικοδομητικά. Ξέροντας όμως, και ελπίζοντας να το ξέρουν και οι αναγνώστες μας, ότι συχνά, για να είναι κανείς εποικοδομητικός, πρέπει να πιάνει την αξίνα κι όχι το μυστρί.

Ι

Η χούντα δεν έπεσε από το Πολυτεχνείο, και το Πολυτεχνείο δεν έριξε καμία χούντα. Το Πολυτεχνείο όμως έκανε κάτι άλλο, όχι τόσο θεαματικό όσο να τη ρίξει, αλλά απολύτως απαραίτητο για την επίτευξη του στόχου τής ανατροπής της: τη διετήρησε! Μ’ άλλα λόγια, δεν της επέτρεψε να μεταμορφωθεί σε μια κοινοβουλευτική δικτατορία μέσω της ‘‘φιλελευθεροποίησης’’ Μαρκεζίνη, παρατείνοντας έτσι τη ζωή της για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, αλλά την ξεσκέπασε φαντασμαγορικά, χωρίς να της αφήσει ούτε το ελάχιστο φύλλο συκής!

ΙΙ

Το Πολυτεχνείο δεν έπεσε από τον ουρανό, ούτε αναδύθηκε από την αυθόρμητη δυναμική τού ‘‘πλήθους’’. Ήταν κατάληξη των διεργασιών που ξεκίνησαν από την οργανωμένη δράση τού φοιτητικού κινήματος, η οποία, αρχικά, είχε ως άμεσο στόχο τη διεκδίκηση των φοιτητικών συλλόγων μέσω της μαζικής συμμετοχής των φοιτητών στις ‘‘νόμιμες’’ και ελεγχόμενες από τη χούντα φοιτητικές εκλογές. Η μαζικοποίηση τού αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος δηλαδή, προέκυψε μέσα από την κατ' αρχήν αξιοποίηση των όποιων ευκαιριών δράσης επέτρεπε η χουντική ‘‘νομιμότητα’’. Λυπηρό για τους ούλτρα επαναστάτες τής Αριστεράς, αλλά αληθές.

ΙΙΙ

Παρά τα θρυλούμενα στο χώρο τής αναρχοαυτονομίας τα τελευταία χρόνια, οργανωμένες δυνάμεις τής Αριστεράς ήταν παρούσες από την πρώτη-πρώτη στιγμή στο Πολυτεχνείο. Και προς ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση των εραστών τής ‘‘ελευθερίας’’ από τις κομματικές ντιρεκτίβες, οι μαοϊκές οργανώσεις τής εποχής, με πρώτη, λόγω συγκυριών, αυτή τού ΕΚΚΕ/ΑΑΣΠΕ, προώθησαν στον όποιο βαθμό επέτρεπαν οι δυνάμεις τους την ιδέα της κατάληψης. Again: sad but true!

IV

Παρ’ όλα αυτά, καμία οργάνωση της Αριστεράς δεν δικαιούται (και καμία δεν το έκανε, απ’ όσο ξέρουμε) να πιστωθεί αποκλειστικά το ρόλο του οργανωτή και καθοδηγητή τών γεγονότων αυτών των «τριών ημερών που συγκλόνισαν τον κόσμο». Από την εκτύλιξη των οποίων, όπως σχεδόν πάντα συμβαίνει, το τυχαίο δεν απουσίαζε: Είναι απολύτως βέβαιο ότι η μαζική κάθοδος στο Πολυτεχνείο των φοιτητών που είχαν συνέλευση στη Νομική την πρώτη ημέρα τής κατάληψης (Τετάρτη, 14 Νοεμβρίου) και η οποία αναδείχθηκε σε καθοριστικό παράγοντα των εξελίξεων που ακολούθησαν, οφειλόταν στη λάθος πληροφορία ότι γίνονταν συγκρούσεις στο Πολυτεχνείο, όπου διεξαγόντουσαν άλλες φοιτητικές συνελεύσεις. Ο συνήθως καλά πληροφορημένος Τάσος Κωστόπουλος (Ιός), αλλά συχνά εμπαθής και πολιτικά ευρισκόμενος σε τροχιά κάπου στη στρατόσφαιρα, γράφει γι’ αυτό σε ένα παλιό του άρθρο, απορριπτικά: «Εδώ και δυο-τρία χρόνια μαθαίνουμε ότι το Πολυτεχνείο ξεκίνησε από ένα ψέμα που ειπώθηκε στη Νομική». Κάνα-δυο όμως από εμάς θυμούνται να έχουν ακούσει με τα ίδια τους τ’ αυτάκια τον Διονύση Μαυρογένη, στέλεχος του αντιδικτατορικού κινήματος και του ΕΚΚΕ, να εξιστορεί, σε ένα παλιό τηλεοπτικό επετειακό αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο, πώς αυτή η λάθος πληροφορία οδήγησε στην πορεία εκατοντάδων φοιτητών από τη Νομική στο Πολυτεχνείο οι οποίοι και αυγάτισαν ‘‘απότομα’’ τη μαζικότητα των ήδη συγκεντρωμένων εκεί. Ο Κωστόπουλος, στην προσπάθειά του να υπεραμυνθεί του Πολυτεχνείου από τις εκ του πονηρού απομυθοποιήσεις, αλλά και ακολουθώντας τη διάθεσή του να πιστώσει το Πολυτεχνείο σχεδόν ολοκληρωτικά στους μη οργανωμένους φοιτητές, καταλήγει στην ‘‘εξαφάνιση’’ ακόμα και του τυχαίου παράγοντα.

V

Το Πολυτεχνείο αποτέλεσε για χρόνια ‘‘φονικό όπλο’’ στον ενδοαριστερό εμφύλιο. Τα τελευταία χρόνια, κυρίως από το Δεκέμβρη τού 2008 και μετά, το ‘‘όπλο’’ έχει ‘‘ξαναοπλίσει’’, για να αξιοποιηθεί όμως αυτή τη φορά στην ιδεολογική επίθεση του αναρχοαυτόνομου χώρου εναντίον τής όλης Αριστεράς.

Στην πρώτη φάση, το ΚΚΕ πλήρωσε τη νύφη για το κείμενο της περίφημης «Πανσπουδαστικής Νο 8». Ένα κείμενο πολιτικά σωστό κατά βάση, αλλά με δυο πολύ σκληρά ‘‘φάουλ’’: το συλλογικό χαρακτηρισμό των φοιτητών που ήρθαν από τη Νομική ως προβοκατόρων και την πλαστογραφία να το εμφανίσουν ως κείμενο της Συντονιστικής Επιτροπής τού Πολυτεχνείου, ενώ ήταν απλώς της ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ (της φοιτητικής οργάνωσης της ΚΝΕ)!

Όσο σκληρά και ‘‘αντιαθλητικά’’ κι αν το ήταν τα ‘‘φάουλ’’ τού ΚΚΕ, εκείνο που κατά τη γνώμη μας θα έπρεπε να έχει ‘‘κρεμαστεί στο τσιγκέλι’’ για τη στάση του απέναντι στο Πολυτεχνείο ήταν το τότε ΚΚΕ εσωτερικού. Γιατί ήταν εκείνο —ακριβέστερα και δικαιότερα: η ηγετική του ομάδα— που έκλαιγε και οδυρόταν για το Πολυτεχνείο, αφού είχε καταλήξει στο συμπέρασμα πως το κίνημα έπρεπε να αξιοποιήσει τις δυνατότητες που παρουσιαζόντουσαν με τη φιλελευθεροποίηση του καθεστώτος (άρση του στρατιωτικού νόμου, κυβέρνηση Μαρκεζίνη, κ.λπ.)! Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια τού Νίκου Καρρά, ηγετικού στελέχους τού ΚΚΕ εσωτερικού εκείνα τα χρόνια, σε μια συνέντευξή του αργότερα, όταν πια το κόμμα είχε διασπαστεί σε ΕΑΡ, που μαζί με το ΚΚΕ ίδρυσαν τον ενιαίο τότε Συνασπισμό, και στο ΚΚΕ εσωτερικού - Ανανεωτική Αριστερά (νυν ΑΚΟΑ):

Μέχρι τώρα δεν έχω βγει να μιλήσω δημόσια γι' αυτό το θέμα, όπως και για άλλα, κηδόμενος του χώρου αυτού από τον οποίο προήλθα και στον οποίο πρωτοστάτησα. Το θεωρώ όμως το μεγαλύτερο στίγμα του ΚΚΕ (εσωτερικού), αληθινή προδοσία στην επανάσταση που δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία τού κόμματος. Η στάση στο Πολυτεχνείο φανερώνει τον τύπο του διαλόγου που επιλέχθηκε να γίνει με τις μάζες. Ένα διάλογο που όπως προανάφερα, αφορούσε μόνο τα καθυστερημένα κομμάτια τους και όχι τα πρωτοπόρα και επαναστατικά. Μόλις έγινε η εξέγερση του Πολυτεχνείου, αυτοί την αναθεμάτισαν με την απόφασή τους, τα περίφημα «Μαθήματα του Νοέμβρη». Τους έστειλα τότε ένα γράμμα, υβριστικότατο, παρόλο που ήμουν παραιτημένος, αναφέροντας ότι αυτές οι θέσεις ήταν κατάπτυστες. Πολλά από τα στελέχη, που σήμερα πρωτοστατούν στις παρελάσεις με τις σημαίες, τότε έκλαιγαν γιατί «το Πολυτεχνείο μας πήγε δέκα χρόνια πίσω».

Μια εβδομάδα μετά το Πολυτεχνείο έγραψα ένα άρθρο στην «Ελεύθερη Ελλάδα» με τίτλο «Οι ματοβαμμένες σημαίες μας μηνούν τη νίκη», για το οποίο ο Κώστας Φιλίνης είπε αργότερα, ότι αποτελούσε «πισώπλατο χτύπημα του Νίκου Καρρά, στο απώγειο της ανηθικότητάς του, επειδή πίστεψε ότι ο Ιωαννίδης θα μας έπιανε και επί των πτωμάτων μας θα αναλάμβανε ξανά την ηγεσία με την παλιά γραμμή».

Παρ’ όλα αυτά τα ‘‘ορέα’’, το πνεύμα των οποίων, σημειωτέον, διατηρήθηκε σταθερά και για χρόνια στο ΚΚΕ εσωτερικού με την περίφημη Εθνική Αντιδικτατορική Δημοκρατική Ενότητα (ΕΑΔΕ) και την εν γένει πολιτική του μέχρι να τελευτήσει το βίο του, στην Ιστορία έμεινε η «Πανσπουδαστική Νο 8». Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι το ΚΚΕ είχε ξεκαθαρίσει ρητά και κατηγορηματικά πως ο ‘‘εκδημοκρατισμός’’ via Μαρκεζίνη ήταν ο ορισμός τής ‘‘φόλας’’, την οποία και δεν είχε κανένα σκοπό να ‘‘φάει’’. Και είναι να απορεί κανείς με το θράσος ορισμένων Δημαριτών, οι οποίοι και θεωρούν εαυτούς κληρονόμους τού ΚΚΕ εσωτερικού (κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες!), όταν τους βλέπει να αναρτούν στα blogs τους ή να αναδημοσιεύουν και να προωθούν άρθρα που εστιάζουν μόνο στην περίπτωση τής πλαστογραφημένης ανακοίνωσης της «Πανσπουδαστικής» με τους «350 προβοκάτορες». Να μην απορεί. Το έχει πει ωραία, προ αιώνων, ο ευαγγελιστής Ματθαίος: «οι διυλίζοντες τον κώνωπα, την δε κάμηλον καταπίνοντες». 

VI

Με την άνοδο της επιρροής του αναρχοαυτόνομου χώρου τα τελευταία χρόνια και κυρίως μετά τα ‘‘Δεκεμβριανά’’ τού ’08, το Πολυτεχνείο, σ' αυτή τη δεύτερη φάση τής χρήσης του ως ‘‘όπλου’’, όπως ήδη αναφέραμε πιο πάνω, έχει γίνει ψωμοτύρι στο στόμα αυτών που ο τράχηλός τους δεν σηκώνει ιδεολογικά ή κομματικά ‘‘δεσμά’’. Αν και πάλι το ΚΚΕ διατηρεί τα πρωτεία ως προς τις επιθέσεις, αυτή τη φορά η μπάλα παίρνει σύμπασα την Αριστερά. (Μερικοί από το εξωκοινοβουλευτικό κομμάτι της, αυτοί που θεωρούνται ‘‘κληρονόμοι’’, έστω και εξ αγχιστείας, των μαοϊκών οργανώσεων της εποχής τού Πολυτεχνείου, τη βγάζουν πιο καθαρή, καθώς τους αναγνωρίζεται το ελαφρυντικό τού πρότερου ‘‘έντιμου’’ βίου…)

Τα πραγματολογικά στοιχεία τής υπόθεσης, τα σχετικά με την παρουσία οργανωμένων φοιτητών στο χώρο τού Πολυτεχνείου από την πρώτη στιγμή, τα έχουμε καλύψει ήδη και δεν χρειάζεται να επαναληφθούμε. Αξίζουν όμως δυο λόγια για την κριτική που ασκείται στην ‘‘παραδοσιακή’’ Αριστερά τής εποχής (ΚΚΕ και ΚΚΕ εσωτερικού) από το χώρο τής αναρχοαυτονομίας για το γεγονός ότι 1ον, προσπάθησαν με νύχια και με δόντια να εμποδίσουν την κατάληψη και 2ον, πως όταν η κατάληψη ήταν γεγονός πια, προσπάθησαν να την ‘‘καπελώσουν’’. 

Από όσα έχουμε ακούσει σε διηγήσεις παλιών αριστερών, που μερικοί ήσαν μέσα στο Πολυτεχνείο, και από όσα έχουμε διαβάσει δεξιά κι αριστερά —και υπενθυμίζοντας και πάλι τη ριζική διαφορά στις θέσεις των δυο κομμάτων σχετικά με την κυβέρνηση Μαρκεζίνη και τη ‘‘φιλελευθεροποίηση’’ του καθεστώτος[1]—, εμείς έχουμε καταλήξει στα εξής συμπεράσματα:

Για την 1η κατηγορία: Είναι πολύ λεπτή η διάκριση μεταξύ της επιφυλακτικότητας για μια ιδέα τόσο ριζοσπαστική, που είχε ξεκινήσει από το πουθενά και είχε κυκλοφορήσει από στόμα σε στόμα, και τής καταπολέμησης αυτής τής ιδέας, και μάλιστα «με νύχια και με δόντια». Επιπλέον: πολλές μαρτυρίες, μάλλον οι περισσότερες, συγκλίνουν στην άποψη ότι αυτό που επικράτησε ανάμεσα στους οργανωμένους σε ΚΝΕ/ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ και Ρήγα ήταν η αμηχανία και η σύγχυση ως προς το δέον γενέσθαι.

Για τη 2η κατηγορία: Αλήθεια, δεν είναι καθήκον και υποχρέωση μιας αριστερής οργάνωσης (οποιασδήποτε!) να συμμετέχει στο κίνημα, ακόμα κι αν διαφωνεί με αυτή ή την άλλη ενέργεια; Θα ήταν προτιμότερο να είχε πέσει γραμμή αποχώρησης από το Πολυτεχνείο; Και δεν είναι καθήκον και υποχρέωση να προσπαθήσει να στρέψει το κίνημα προς όποιες κατευθύνσεις θεωρεί σωστές και επωφελείς για την ανάπτυξή του;

Και για να τελειώνουμε, τόσο με την 1η, όσο και με τη 2η κατηγορία: Η Ρόζα Λούξεμπουργκ, αυτή, η Κόκκινη Ρόζα, που πολλοί αναρχοαυτόνομοι πίνουν νερό στο όνομά της, τι ήταν όταν διαφώνησε για την επανάσταση των Σπαρτακιστών; Στραγγαλίστρια της Επανάστασης, που πολέμησε κι αυτή «με νύχια και με δόντια» να καταπνίξει τις αυθόρμητες διαθέσεις των επαναστατικών μαζών;;; Και ποιές ήταν οι προθέσεις της όταν, παρά τις διαφωνίες της, συμμετείχε στην εξέγερση; Να …καπελώσει την Επανάσταση;;;

Elementary, our dear ultra-revolutionaries! ;-)

VII

Ο πειρασμός είναι μεγάλος, όταν είσαι μπροστά σε τοίχο: γύρνα πίσω! Πίσω στο Πολυτεχνείο —ή στο Μάη του ’68, στα Δεκεμβριανά τού ’44, στο ΕΑΜ, στην Οκτωβριανή Επανάσταση, στην Κομμούνα του Παρισιού… Κάντο όπως ο Μπέκαμ, ένα πράγμα!

Εδώ και ενάμισο χρόνο, είμαστε μπροστά σε τοίχο, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Και μπροστά στην απόγνωση είναι πολύ εύκολο (και βολικό!), να αρχίσουμε να φωνάζουμε όλοι εν χορώ «ένα – δυο – τρία, πολλά Πολυτεχνεία».

Τρία; Εκατόν τρία, λέμε εμείς! Με κάνα-δυο προϋποθέσεις όμως. Να έχουμε βρει ποια είναι τα σύγχρονα Πολυτεχνεία. Και να έχουμε όλοι υπ’ όψη μας ότι είναι απείρως δυσκολότερη και βάζει άλλου είδους καθήκοντα η υπονόμευση ενός δικτατορικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος έως την ανατροπή ή την κατάρρευσή του, από την υπονόμευση ενός δικτατορικού καθεστώτος…

ΥΓ Ένα σχόλιο-ένσταση που κατέθεσε κάποιος καλός μας αναγνώστης και καλός σχολιαστής, καθώς και δυο-τρία λόγια για μια σημαντική παράμετρο του Πολυτεχνείου, που έλειψαν από το post, κάνουν απαραίτητο αυτό το υστερόγραφο.

Για το πρώτο: Η ένσταση αφορά στο ότι, σύμφωνα με την ανάγνωση του φίλου που την κατέθεσε, δεν γίνεται σαφές στο κείμενο το γεγονός πως και  τα μέλη τού Ρήγα, της νεολαιίστικης οργάνωσης του τότε ΚΚΕ εσωτερικού, ήσαν παρόντα από την πρώτη-πρώτη στιγμή και συμμετείχαν με όλες τους τις δυνάμεις στα γεγονότα. Η ένσταση είναι εν μέρει σωστή, γιατί, παρά το ότι φροντίσαμε να γράψουμε για τη στάση του ΚΚΕ εσωτερικού «[…] ήταν εκείνο —ακριβέστερα και δικαιότερα: η ηγετική του ομάδα— που έκλαιγε και οδυρόταν για το Πολυτεχνείο,[…]», εν τούτοις, τα συμφραζόμενα μπορούν να ‘‘εξαφανίσουν’’ αυτή τη διευκρίνιση. Να πούμε λοιπόν, ρητά και κατηγορηματικά, πως στα όσα καταθέτουμε στο post προς υπεράσπιση των ενταγμένων στις αντιδικτατορικές οργανώσεις τής ‘‘παραδοσιακής’’ Αριστεράς συμπεριλαμβάναμε, την ίδια τη στιγμή που τα γράφαμε, συμπεριλαμβάναμε 100%  και τους τότε Ρηγάδες, πολλοί από τους οποίους κατά τη διάρκεια της χούντας κατέβαλαν βαρύτατο τίμημα με διώξεις, βασανιστήρια και φυλακίσεις. Θα ήμασταν οι τελευταίοι (αν υπάρχει κανείς!) που θα μπορούσαμε να τους το αρνηθούμε αυτό!

Για το δεύτερο: Είναι μύθος το Πολυτεχνείο; (Πολλοί, όταν λένε μύθος, εννοούν ‘‘παραμύθι’’, κατασκευή εκ των υστέρων. Δεν εννοούμε αυτό, ούτε θα ασχοληθούμε με εκείνους που το υποστηρίζουν, είτε πρόκειται για αφελείς ή απληροφόρητους, είτε για εχθρούς τής Αριστεράς, όπως π.χ. ο κόκκινος κατά τις ομαδικές πεποιθήσεις, αλλά κατάμαυρος κατά τις πολιτικές, ποδοσφαιροδημοσιογράφος Αντώνης Πανούτσος.)

Είναι λοιπόν μύθος το Πολυτεχνείο; Είναι και μύθος! Όπως συμβαίνει με όλα τα ιστορικά γεγονότα-ορόσημα, στα οποία, καθώς ξεμακραίνουν στο παρελθόν, η πατίνα του χρόνου προσθέτει τις δικές της αναπαραστάσεις και νοηματοδοτήσεις. Καλοδεχούμενος λοιπόν, από εμάς τουλάχιστον, που πιστεύουμε ότι οι μύθοι είναι αναπόσπαστο μέρος τής Ιστορίας. Και δυο φορές καλοδεχούμενος, γιατί είναι ο δικός μας μύθος, τής Αριστεράς δηλαδή, που ηγεμόνευσε εκείνες τις τρομερές ημέρες, με όλα τα παιδιά της, ανεξάρτητα από ιδεολογικούς προσανατολισμούς, παρόντα και αγωνιζόμενα.

Δικός μας μύθος. Και δεν μπορεί κανείς να μας τον πάρει!

[1] Τι καλά θα ήταν να διάβαζε αυτή την υπενθύμιση και ο Χρίστος Καραμάνος, ηγετικό στέλεχος της ΚΟΕ, που γράφει σήμερα στο «Δρόμο», σε ένα άρθρο του με τίτλο και θέμα «Χούντα και Αριστερά»: […] τη θετική στάση τής τότε Αριστεράς απέναντι στο πείραμα φιλελευθεροποίησης της χούντας τών συνταγματαρχών με τον Μαρκεζίνη. Ένα εγχείρημα που σαρώθηκε, όπως και η λαθεμένη τότε στάση τής επίσημης Αριστεράς, από την εξέγερση του Πολυτεχνείου το  ’73».

Η εικόνα, από το mathitikiantistasi.blogspot.com

ΣΧΟΛΙΑ

1) ΑΝΩΝΥΜΟΣ:

Μπράβο, πολύ καλή δουλειά.

anti-opportunistas

2) ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ:

Έξοχο κείμενο! Η μόνη μου ένσταση βρίσκεται στην κατά κάποιο τρόπο ισοπεδωτική κριτική του τότε ΚΚΕ (εσωτερικού). Όντως αυτά που γράφεις για τις θέσεις της ηγεσίας του περί Μαρκεζίνη και φιλελευθεροποίησης είναι σωστά. Όμως τα μέλη του Ρήγα ήταν από την αρχή στην κινητοποίηση και συμμετείχαν σε όλες τις φάσεις της.

3) 20:

καταθετω την εμπειρία μου απο τα γεγονοτα τοτε που αφορουνε προσωπα που αργοτερα μετα την μεταπολιτευση επαιξαν ρολο στα πολιτικα πραγματα. Ημουν τοτε τριτοετης στους πολιτικους μηχανικους ανοργανωτος αλλα παρων στα γεγονοτα του φ.κ.. Το βραδυ της τεταρτης σε συνελευση γενικη,εκει που σημερα ειναι το μνημειο υπηρχε η αποψη για λυση της καταληψης με πορεια οπως ειχε γινει στη νομικη και η αλλη για συνεχεια με καταληψη επ' αοριστο του ΕΜΠ. Τη λυση της λυσης της καταληψης την υποστηριζε μεταξυ αλλων ο λαλιωτης που τοτε εμαθα οτι ηταν του παπανδρεου.Επισης την πεμπτη βραδυ στη συνελευση της φυσικομαθηματικης στο κτιριο γκινη οπου την παρακολουθησα γιατι ειχα φιλους απο κει υπηρχε η προταση να καλεσουμε τον ζιγδη και τον μαυρο να συμπαρασταθουν στην καταληψη . Την προταση αυτη την υποστηριζαν οι Καραγκουλες και ο Τρανταλιδης και οταν δεν περασε απεχωρησαν διαμαρτυρομενοι. Την αντιθετη προταση να μην καλεσουμε τον παληο πολιτικο κοσμο την διατυπωνε ο Μαυρογενης

4) Μάρκομ Ξ:

Εξαιρετικό κείμενο. Θα ήθελα να τονίσω μια ακόμα πτυχή. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, παρότι στα συνθήματα υπενθυμίζεται ("δεν ήτανε γιορτή, ήτανε εξέγερση και πάλη λαϊκή) μόνο σαν τέτοια αξιοποιείται. Γιατί αυτό που οφείλουμε να κάνουμε, πέρα από το να φροντίζουμε να μαθαίνουν οι νέες γενιές τα γεγονότα, είναι να αξιοποιούμε την ιστορική πείρα. Και στην περίπτωση αυτή θα έπρεπε να διδαχτούμε τι ακόμα έπρεπε να γίνει για να μην καταλήξουμε στον "εθνάρχη" Καραμανλή. Πιο σωστά, τι πρέπει εμείς να κάνουμε, ώστε σε μια αντίστοιχη συγκυρία να μην ικανοποιηθούμε μόνο με την αποκάλυψη του καθεστώτος. Αν το Πολυτεχνείο ήταν το πρώτο, μεγάλο βήμα για τη ριζοσπαστικοποίηση μεγάλης μερίδας της κοινωνίας, αν ο Δεκέμβρης ήταν η αφορμή για να ξεσπάσει η λαϊκή αγανάκτηση, αλίμονο: και στις δυο περιπτώσεις ο τελικός νικητής ήταν το σύστημα. Με απώλειες, με ανάγκη συμβιβασμών, με παραχωρήσεις, αλλά νικητής. Το κίνημα και δη η οργανωμένη πρωτοπορία του πρέπει να σταθεί κριτικά και να βγάλει  συμπεράσματα. Να είναι καλύτερα προετοιμασμένο την επόμενη φορά. Για να μπορέσει να επιχειρήσει τα επόμενα βήματα. Δε με ενδιαφέρει να θυμάμαι και να κλαίω. Θέλω να θυμάμαι και να μαθαίνω.

συντροφικά Μάρκομ Ξ

5) markos:

Τα γεγονότα και οι κρίσεις ανφέρονται σωστά και αμερόληπτα. Ετσι τα έζησα από μέσα. Τα αγαπητά λεφτόπουλα κάνουν καλή δουλιά.

6) LeftG700:

ΕΝΑ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ

Θα απαντήσουμε αργότερα σε όλα τα σχόλια, ένα προς ένα, κατά τη συνήθειά μας. Για την ώρα, θέλουμε να πούμε ότι μας έχουν συγκινήσει τα καλά σας λόγια. Κι ακόμα να πούμε ότι μας τιμούν οι μαρτυρίες αγωνιστών της εποχής και αυτοπτών μαρτύρων, στα σχόλια των οποίων μάς αναγνωρίζεται η δίκαιη και χωρίς σκοπιμότητες κατάθεση των απόψεών μας. Αυτή είναι η δική μας μικρή συνεισφορά στο Πολυτεχνείο από τούτο εδώ το τσαρδί. Και ελπίζουμε να μας επιτρέψετε να τη φέρουμε ως ‘‘παράσημο’’, έστω και χάλκινο…

Τα λέμε (αργότερα)

ΥΓ Η ένσταση του φίλου Ανανεωτικού κομμουνιστή, όπως μπορούν να δουν όλοι, έχει εξηγηθεί και ικανοποιηθεί στο υστερόγραφο του ποστ.

7) Asteroid (asteroid2.blogspot.com):

Μπράβο... Αυτό μόνο και αρκεί!

8) LeftG700:

Φίλοι anti-opportunistas,

Ευχαριστούμε πολύ για τον έπαινο. Και με την ευκαιρία, να σας εξηγήσουμε δυο-τρία πράγματα για το κριτικό σχόλιό σας τις προάλλες. Δεν θέλαμε να πούμε κάτι τότε, από το φόβο μήπως εκληφθούν ως δικαιολογία. Τώρα που έχουν περάσει μερικές μέρες και είμαστε πιο ‘‘μεταξύ μας’’ είναι πιο κατάλληλη περίσταση. Ο βασικός λόγος που δεν συνεχίσαμε τις επιστολές ήταν ο εξής: Επηρεασμένοι και από την πλάκα που μας έκαναν τότε οι φίλοι (ή και εχθροί, δεν διευκρινίστηκε) του ΚΚΕ, σκεφτήκαμε ότι η επανάληψη του κάπως βαρύγδουπου για τα κιλά μας τίτλου (Ανοιχτή επιστολή προς…) σε συνδυασμό με το γεγονός ότι αποδέκτες θα ήταν όλα τα τμήματα/ρεύματα της Αριστεράς πιθανόν να γινόταν αφορμή για κακόβουλα σχόλια (ποιοι νομίζουν ότι είναι κ.λπ., κ.λπ.) και για να μας κρεμάσουν κουδούνια (στο διαδίκτυο είναι πολύ εύκολο αυτό). Όμως το σχόλιό σας ήταν αφορμή να το ξανασκεφτούμε (πήραμε λίγο θάρρος). Έτσι θα το συνεχίσουμε. Αλλά, να το ξέρετε: επειδή θα είστε κατά κάποιο συνένοχοι  , αν τυχόν μας την πέσουνε, μην εξαφανιστείτε! Να είστε κοντά, για συμπαράσταση και βοήθεια! ;-)

Τα λέμε

9) LeftG700:

Φίλε Ανανεωτικέ,

Ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σου λόγια. Για την ένσταση θα το είδες, τραβήξαμε (μακρύ) υστερόγραφο. Εντάξει τώρα; :-)

Τα λέμε

10) LeftG700:

Φίλε (φίλη;) 20,

Σε καλωσορίζουμε εδώ με ιδιαίτερη χαρά (φανταζόμαστε καταλαβαίνεις το λόγο…). Ευχαριστούμε πολύ για τη συνεισφορά σου σε πληροφόρηση από πρώτο χέρι. Και χαιρόμαστε που δεν πιαστήκαμε πουθενά οφσάιντ (όσο αφορά στα πραγματολογικά στοιχεία τής ανάρτησης). Θα θέλαμε να μη χαθείς. Να περνάς, να τα συζητάμε. Εντάξει; :-)

Τα λέμε

11) LeftG700:

Φίλε Μάρκομ Ξ,

Οι επισημάνσεις σου με βρίσκουν σύμφωνο (και τους υπόλοιπους, είμαι σίγουρος, αν και τα Σαββατοκύριακα, για διάφορους λόγους, βαράμε συνήθως …διάλυση!). Τι δυο τελευταίες προτάσεις σου θέλω να τις ξαναποστάρω: «Δε με [μας] ενδιαφέρει να θυμάμαι [θυμόμαστε] και να κλαίω [κλαίμε]. Θέλω [θέλουμε] να θυμάμαι [θυμόμαστε] και να μαθαίνω [μαθαίνουμε]». Έτσι ακριβώς!

Τα λέμε

12) LeftG700:

ΠΑΡΑΛΕΙΨΗ: Ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σου λόγια!

13) LeftG700:

Ορέ Μάρκο! Ήσουν εκεί τότε; Ήσουν μέσα; Respect! Ευχαριστούμε πολύ για τη μαρτυρία σου που μας βγάζει ασπροπρόσωπους! Να είσαι καλά!

Τα λέμε

14) LeftG700:

Φίλε (νομοθέτα και φωτογράφε) Asteroid,

Ευχαριστούμε πολύ για το μπράβο! Από έναν που σχετίζεται με την έννοια της δικαιοσύνης, έχει ιδιαίτερη βαρύτητα! Να είσαι καλά!

Τα λέμε

15) Μάρκομ Ξ:

Επιτρέψτε μου μια ακόμα επισήμανση: το Πολυτεχνείο είναι μια -ακόμα- αφορμή για να θυμίσουμε στους συμπαθείς υπέρμαχους της 'αγανάκτησης', συντρόφους και μη, που έσπευδαν -και σπεύδουν- να μουτζώνουν μαζί με τη σαπίλα και την έννοια της αριστεράς, ότι αυτή η ρημάδα η έννοια ενέπνευσε και ώθησε ηρωικούς συνανθρώπους μας να δώσουν τη ζωή τους για τη ρημάδα την υπόθεση της χειραφέτησης του ανθρώπου. Και αν κάποιες μονάδες αντάλλαξαν στιγμές με αργυρώνυμες θέσεις υπηρετώντας τον αντίπαλο που κάποτε πολεμούσαν, υπάρχουν πάντα χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια άλλοι στους οποίους χρωστάμε το δικαίωμα να μπορούμε -ακόμα- να "αγανακτούμε". Υπάρχουν πολλοί ακόμα και σήμερα στους οποίους χρωστάμε αυτό το δικαίωμα. Με λάθη, παραλείψεις, αδυναμίες, ανωριμότητα, αλλά υπάρχουν. Και είναι αριστεροί, είναι κομμουνιστές. Τους ρωτάω λοιπόν όλους αυτούς; Είναι αρκετός (κάθε) ένας εφιάλτης για να αμαυρώσει την προσπάθεια των (κάθε) 300;

συγκινημένος Μάρκομ Ξ

16) Ένωση Οπαδών της ΣΥΡΙΖΑ (enosy.blogspot.com):

Αγαπητοί Λέφτηδες γράφετε:

Το Πολυτεχνείο δεν έπεσε από τον ουρανό, ούτε αναδύθηκε από την αυθόρμητη δυναμική τού ‘‘πλήθους’’. Ήταν κατάληξη των διεργασιών που ξεκίνησαν από την οργανωμένη δράση τού φοιτητικού κινήματος, η οποία, αρχικά, είχε ως άμεσο στόχο τη διεκδίκηση των φοιτητικών συλλόγων μέσω της μαζικής συμμετοχής των φοιτητών στις ‘‘νόμιμες’’ και ελεγχόμενες από τη χούντα φοιτητικές εκλογές. Η μαζικοποίηση τού αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος δηλαδή, προέκυψε μέσα από την κατ' αρχήν αξιοποίηση των όποιων ευκαιριών δράσης επέτρεπε η χουντική ‘‘νομιμότητα’’. Λυπηρό για τους ούλτρα επαναστάτες τής Αριστεράς, αλλά αληθές.

Αυτή η ερμηνεία δεν αντιστοιχεί στα γεγότα. Το Πολυτεχνείο είναι τομή στον αντιδικτατορικό αγώνα. Έχει τα χαρακτηριστικά του «συμβάντος», όπως το ορίζει ο Α. Μπαντιού. Με αυτή την έννοια είναι ψέμα ότι προέκυψε από την οργανωμένη δράση του φοιτητικού κινήματος. Το Πολυτεχνείο προέκυψε ως υπέρβαση όλων αυτών των παραγόντων που αναφέρετε. Δεν ήταν  μια φοιτητική κινητοποίηση, αλλά μια λαϊκή εξέγερση. Στο δρόμο βγήκε κόσμος που δεν είχε ποτέ ξανά συμμετέχει σε καμία αντιδικτατορική κινητοποίηση. Το μέγεθος της εξέγερσης πήρε πανελλαδικό χαρακτήρα και δημιουργήθηκαν εστίες και σε άλλες πόλεις. Επίσης αυτό το «συμβάν» ήταν έξω από τους επιτελικούς αλλά και τακτικούς σχεδιασμούς των κομμάτων της Αριστεράς. Γι’ αυτό δεν το περίμεναν, όπως δεν το περίμενε και η χούντα του Παπαδόπουλου. Γι αυτό ξαφνιάστηκαν όλες οι οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις και αντέδρασαν σπασμωδικά. Το γεγονός ότι πρωτοπόρα στελέχη των κομματικών μηχανισμών της Αριστεράς συμμετείχαν στην εξέγερση, οφείλεται κυρίως στην δική τους πρωτοβουλία και όχι στις εντολές της καθοδήγησης, η οποία πέρασε αρκετός καιρός να καταλάβει την πολιτική σημασία αυτής της εξέγερσης. Γι αυτό και οι καθοδηγήσεις του ΚΚΕ εξ και του ΚΚΕ εσωτ οι πρώτες ανακοινώσεις που έβγαλαν ήταν αλλού για αλλού...

Αν σκεφτεί κανείς την στάση της «οργανωμένης» αριστεράς - σε συνθήκες νομιμότητας - απέναντι στο κίνημα της 25ης Μάη, κίνημα που ήταν εκτός των στρατηγικών και ιδεολογικών της συντεταγμένων, και πόσο καιρό έκανε να αντιληφθεί τι συμβαίνει γύρω της, είναι εύκολο στον καθένα να αντιληφθεί σε συνθήκες παρανομίας ένα συμβάν που είχε διάρκεια μόνον 3 μέρες πόσο δύσκολο ήταν για τους οργανωμένους μηχανισμούς της Αριστεράς να αντιληφθούν την σημασία του και να παρέμβουν σε αυτό...

17) Μάρκομ Ξ:

Αν η πραγματικότητα δε συμφωνεί με την άποψη της/του/των ΕΟΣ, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα...

συντροφικά, Μάρκομ Ξ

18) LeftG700:

Φίλοι της ΕΟΣ,

Δεν μπορώ τώρα να απαντήσω αναλυτικά. Θα το κάνω από το μεσημέρι και μετά. Ωστόσο, θέλω να πω ένα πράγμα: Με λύπη μου βλέπω να αναφέρετε το ΚΚΕ ως ΚΚΕ εξ. Να μας συμπαθάτε αλλά αυτό, εν έτει 2011, μόνο από Λαοτζή ή Χρυσαυγίτη μπορεί να το δει κανείς. Στη θέση σας θα απέσυρα το σχόλιο και θα το ξαναέστελνα χωρίς αυτή την αναφορά. Εσείς κάντε όπως νομίζετε. Να ξέρετε όμως ότι αυτό σας εκθέτει και στο βαθμό που αντιπαλεύουμε τις απόψεις σας, μας εξυπηρετεί. Παρ' όλα αυτά σάς λέμε να το ξανασκεφτείτε. Όλοι κρινόμαστε.

Τα λέμε (αργότερα)

19) Ένη:

Αριστερά Φιλαράκια,

Γράφει κάπου ο Μαρκομ Ξ : "Γιατί αυτό που οφείλουμε να κάνουμε, πέρα από το να φροντίζουμε να μαθαίνουν οι νέες γενιές τα γεγονότα, είναι να αξιοποιούμε την ιστορική πείρα. Και στην περίπτωση αυτή θα έπρεπε να διδαχτούμε τι ακόμα έπρεπε να γίνει για να μην καταλήξουμε στον "εθνάρχη" Καραμανλή" και θυμαμαι την επάυριο των εκλογών του '77, οταν ο Καραμανλης ειχε πάρει ενα ποσοστό περί το 52%, οταν σε μια πάροδο, μπροστά σε ενα μαγαζάκι οπου ειχα παρκαρει μπήκα στο αυτοκίνητο, αντίκρυσα δύο πολύ οργισμένες ματιές κάποιων νεαρών του μαγαζιου, οι οποιοι προφανώς θα υπέθεσαν οτι κι΄εγω ειμαι μια απο τίς ψηφοφόρους του 52%. Ακριβώς ομως το ιδιο οργισμένη ημουνα κι΄εγω. Γιατί φτάσαμε σε ενα θρίαμβο του Καραμανλή το '77;

υγ. Να σημειώσω οτι το εν λογω αυτοκίνητο ηταν ενα απλό φιατάκι, ετσι για τη σημειολογία.

20) Ένη:

Να προσθέσω ομως οτι αυτό που λέει πιο πάνω ο ΕΟΣ, ειναι μια αλήθεια: "Στο δρόμο βγήκε κόσμος που δεν είχε ποτέ ξανά συμμετέχει σε καμία αντιδικτατορική κινητοποίηση" Ετσι ακριβώς συνέβη τις τρείς μέρες του Πολυτεχνείου, συμμετείχε κόσμος που δεν ειχε καμιά σχέση η ανάμειξη με πολιτικές δυνάμεις η κόμματα.

21) Ένωση Οπαδών της ΣΥΡΙΖΑ (enosy.blogspot.com):

Τότε το 73, την εποχή του Πολυτεχνείου, υπήρχε το ΚΚΕ εξ. και το ΚΚΕ εσ. Έτσι ήταν οι επικρατούσες ονομασίες των δύο κομματιών που προέκυψαν από την διάσπαση του 68 (που είχε γίνει 5 χρόνια πριν). Αν λοιπόν θέλουμε να αναφερθούμε στους κομματικούς σχηματισμούς εκείνης της εποχής, θα πρέπει να αναφερθούμε με το όνομά τους. Βέβαια, ούτε το σημερινό ΚΚΕ είναι εκείνο το κόμμα το ΚΚΕ εξωτ ούτε το ΚΚΕ εσ είναι σήμερα ο ΣΥΝασπισμός, ή η ΑΚΟΑ, ή ΔΗΑΡ ή όποιος αυτοαποκαλείται "ανανεωτής" αριστερός.

22) Ένωση Οπαδών της ΣΥΡΙΖΑ (enosy.blogspot.com):

Μάρκομ Ξ

επιχειρήματα δυστυχώς δεν έχεις να αντιπαραθέσεις! γιαυτό, αυτά που γράφεις εναντίον μας εκφράζουν μια διάχυτη επιθετικότητα (όχι μόνον σε αυτό το σχόλιο, αλλά και σε άλλα που έχεις γράψεις), που θυμίζουν την συμπεριφορά της απατημένης γκόμενας, που συκοφαντεί τον πρώην εραστή της...

23) Ένη:

Συνέχεια σχολίου μου 12,21 μμ. Αντίστοιχα σήμερα δεν θα ηταν απίθανο να δουμε στις προσεχεις εκλογές εναν θρίαμβο της Δεξιας και της Ακρας Δεξιας. Οταν και μόνο η ιδέα για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, σε μια χώρα της ευρωζώνης ,ηταν αρκετή για να "καταρρακωθεί" ενα κυβερνων κόμμα, με μια λυσσαλέα αντίσταση και με προεξάρχουσες τις Αγορές. Μεσα σε μια μέρα κατέρρευσαν τα χρηματιστήρια σε ολο τον κόσμο. Τι θα εχει κερδίσει η Αριστερά; Δε διαφαίνονται εντυπωσιακά αποτελέσμτα, κάποια ανοδο που ομως δεν θα αλλάζει τη γενική εικόνα, πλην της ανόδου της Δεξιας μέχρι ισως και σε μια αυτοδυναμία συνεργαζόμενη με την ακρα δεξιά. Σήμερα αλλωστε θριάμβευσε στην Ισπανία το δεξιο κόμμα με 45%.

24) ΑΕΡΙΚΟ (pcda.blogspot.com):

ΚΚΕ εξ. και "κολιγιανναίοι" ή "πρακτορείο" ήταν χαρακτηρισμοί που απευθύνονταν με ξεκάθαρη προβοκατόρικη διάθεση και τσαμπουκά την εποχή εκείνη. Δεν ήταν όμως η ονομασία του κόμματος τέτοια, ενώ το ΚΚΕ Εσωτερικού έτσι λεγόταν και έτσι παρουσιαζόταν. Αυτή ήταν η πραγματικότητα και δεν χρειάζεται να προσπαθούμε να την επαναφέρουμε με τεχνητό τρόπο, την ώρα μάλιστα που το ιστορικό πλαίσιο και οι ανάγκες του έχουν μεταβληθεί. Εν πάση περιπτώσει. Να πω κι εγώ ότι θεωρώ το κείμενο αυτό σημαντική συμβολή τόσο για να ξεκαθαρίσουν μπερδεμένες και συσκοτισμένες έννοιες όσο και για να τεθούν κάποια πραγματικά προβλήματα του παρόντος. Είναι που τρέχουν και οι εξελίξεις τόσο γρήγορα που με κάνουν να έχω μιαν αίσθηση του επείγοντος για όλα όσα θίγετε και για μερικά ακόμα όπως για παράδειγμα η σχέση της αριστεράς σαν ιδεολογική κοινωνική συνιστώσα με τη δημοκρατία σαν πολιτικό σύστημα λειτουργίας μιας κοινωνίας στους μοντέρνους καιρούς... Εδώ θα είμαι και θα παρακολουθώ συμμετέχοντας όσο  μπορώ. Να είστε καλά και να ακούμε καλά το νομα σας :-)

25) ΑΕΡΙΚΟ (pcda.blogspot.com):

Και μια παρατήρηση ακόμα σχετικά με το "συμβάν" των χιλιάδων ανθρώπων που κατέβηκαν στο Πολυτεχνείο αυθόρμητα, συμμετέχοντας για πρώτη φορά στη ζωή τους σε μια αντιστασιακή πράξη: ε δεν ήταν και τόσο τυχαίο βρε παιδιά. Τόσες χιλιάδες οικογένειες των φοιτητών αγωνιούσε και συμμετείχε στον προβληματισμό των παιδιών τους. Πολλές από αυτές ήδη από την πρώτη μέρα της δικτατορίας τοποθετήθηκαν πολιτικά απέναντι της και ας μην εκδηλώθηκε με πολιτικές πράξεις η αντίθεση αυτή. Η κουβέντα που γινόταν σε κάθε ελληνικό σπίτι την εποχή εκείνη αφορούσε στην πτώση της δικτατορίας ή στην άρνηση της. Και για όσους ρωτάνε γιατί μετά την πτώση της χούντας ήρθε ο Καραμανλής με 52%: Και λοιπόν; Η Αριστερά έδωσε τη μάχη με οργανωμένο τρόπο ενάντια στη δικτατορία για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Πολλοί, οι περισσότεροι των οποίων δεν ήσαν αριστεροί επωφελήθηκαν από αυτό. Από την πλευρά των πολιτών πάλι είναι γεγονός ότι το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας δεν επιθυμούσε ούτε "Λαοκρατία", ούτε "  Δικτατορία του προλεταριάτου" ούτε "Λαϊκή Δημοκρατία" που τότε ήταν οι προοπτικές που μας συγκινούσαν σαν αριστερούς. Τυχαίο είναι ότι μετά την πτώση της χούντας οι πιο πολλές οργανώσεις αφού γνώρισαν μια περίοδο άνθησης και μαζικότητας στη συνέχεια διαλύθηκαν;

26) LeftG700:

Φίλε Μάρκομ Ξ,

Μπες εδώ κι εδώ για να συγκινηθείς ακόμα περισσότερο… (τά ’θελες και τα ’παθες! :-) )

Τα λέμε

27) LeftG700:

Φίλοι τής ΕΟΣ,

Δεν μας τα λέτε καθόλου, μα καθόλου καλά!

Ρε παιδιά, δεν ξέρετε να διαβάζετε προσεκτικά; Τι κακό είναι αυτό; Και μάλιστα από ανθρώπους με εμπειρία και προϋπηρεσία στο κίνημα; Γράφουμε οι δυστυχείς:

«Ήταν κατάληξη των διεργασιών που ξεκίνησαν από την οργανωμένη δράση τού φοιτητικού κινήματος, […]».

Κ α τ ά λ η ξ η και ξ ε κ ί ν η σ α ν! Πόσο πιο καθαρά να το διατυπώσουμε για να καταλάβετε ότι δεν είναι δυνατόν να είμαστε τόσο ηλίθιοι ώστε να ισχυριστούμε δημοσία πως ο κόσμος που αγκάλιασε το Πολυτεχνείο και τις αντίστοιχες εκδηλώσεις σε Θεσσαλονίκη και αλλού κατέβηκε στο δρόμο κατόπιν …εντολών από τα κόμματα και τις οργανώσεις τής Αριστεράς; Έλεος ρε παιδιά!... Το γεγονός πως λέμε σταθερά «δει δη οργάνωσης και άνευ τούτης» κ.λπ., κ.λπ., δεν σημαίνει ότι είμαστε και στόκοι για να πιστεύουμε πως χωρίς το (όποιο) κόμμα δεν σηκώνεται ούτε πουλί πετάμενο στον ουρανό! Μη μας υποτιμάτε τόσο (ή μη μας υπονομεύετε τόσο!...).

Γράφετε παρακάτω:

«Το γεγονός ότι πρωτοπόρα  στελέχη των κομματικών μηχανισμών της Αριστεράς συμμετείχαν στην εξέγερση, οφείλεται κυρίως στην δική τους πρωτοβουλία και όχι στις εντολές της καθοδήγησης, […]».

Δηλαδή, δεν αναγνωρίζετε καν στις καθοδηγήσεις, τη δυνατότητα να ενήργησαν ως άλλες Ρόζες και να είπαν: «διαφωνούμε, αλλά συμμετέχουμε». Μάλιστα! Κανένα ντοκουμέντο που αποδεικνύει ότι οι καθοδηγήσεις είπαν «μαζέψτε τα και κάντε την από εκεί» έχετε; Διότι εμείς αυτό δεν το έχουμε ακούσει από κανέναν και δεν το έχουμε διαβάσει πουθενά!

 Το φαινόμενο των αγανακτισμένων τού Μάη, αφήστε το κατά μέρος. Ουδεμία σχέση! Το ξέρουμε ότι προσπαθείτε να τα κάνετε συγκοινωνούντα δοχεία, αλλά έχουν εγγενή ασυμβατότητα. Χάνετε το χρόνο σας.

Τέλος, για το ‘‘ΚΚΕ εξ’’. Λυπούμαστε πολύ, για να μη πούμε θλιβόμαστε. Είσαστε μισό χιλιόμετρο οφσάιντ. Δεν χρειάζεται να το εξηγήσουμε, σας τα είπαν άλλοι σχολιαστές. Κι αυτή η ιστοριογραφική ‘‘συνέπεια’’ που επικαλείστε δεν σας τιμά. Και δεν μπορούμε να τη δεχθούμε ως ειλικρινή όσο κι αν έχουμε καλή πίστη. Είναι καραμπινάτο πρόσχημα και ως τέτοιο το εκλαμβάνουμε.

Και με την ευκαιρία: Παιδιά, δεν μας ενοχλεί η κριτική σας και η ιδεολογική αντιπαράθεση με την πολιτικά οργανωμένη Αριστερά. Εμείς πιστεύουμε στην κριτική και την ασκούμε και οι ίδιοι μέρα παρά μέρα. Ούτε η ιδεολογική αντιπαράθεση μεταξύ αναρχοαυτονομίας και Αριστεράς μας ενοχλεί. Καλοδεχούμενη, και ο καλύτερος ας κερδίσει, που λένε και οι ποδοσφαιρόφιλοι. Μας ενοχλεί όμως αφόρητα ότι χτυπάτε την Αριστερά κάθε μέσο και κάθε τρόπο, πάνω και κάτω από τη ζώνη, αδιακρίτως. Το κάνετε πρώτα και κύρια (βραχεία κεφαλή) με το ΚΚΕ, αλλά το κάνετε και με τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Κι εδώ, επειδή τα πράγματα στην Ελλάδα έχουν ζορίσει πολύ, κι επειδή θέλουμε να τα λέμε όλα και να είμαστε καθαροί με όλους, κρίνουμε σκόπιμο να σας πούμε το εξής (μη το πάρετε σαν απειλή, είναι εξήγηση, για να έχουμε σωστούς λογαριασμούς):

Αν συνεχίσετε να χτυπάτε την Αριστερά με ανέντιμες διαστρεβλώσεις ή κουτοπόνηρες προσεγγίσεις, θα σας ‘‘κρεμάσουμε στο τσιγκέλι’’, όσο φτάνει το χέρι μας! Μιλημένα, ξηγημένα, και αμαρτία δεν θα έχουμε!

Τα λέμε (αλλά καθαρά, χωρίς κορδελάκια και μπαμπεσιές…)

28) LeftG700:

Φίλη Ένη,

Μήπως κάνεις κάποιο λάθος μερικά χρονάκια; Η σοφή Γουικιπίντια δεν μας βγάζει τέτοιο ποσοστό για το 1977. Για το 1974 το βγάζει.

Μα αυτό που λέει η ΕΟΣ είναι μια αλήθεια που την ξέρουν και τα μικρά παιδιά, φίλη Ένη! Μπας και σχημάτισες την εντύπωση ότι ισχυριστήκαμε πως ο κόσμος βγήκε στους δρόμους κατόπιν άνωθεν και εξ αριστερών εντολών ;;; Για όνομα! Απλώς, εκείνο που λέμε είναι ότι το φυτίλι για όλη αυτή τη διαδικασία ήταν το ο ρ γ α ν ω μ έ ν ο αντιδικτατορικό φοιτητικό (και όχι μόνο) κίνημα. Να τα λέμε όλα και σωστά! ;-)

Για θρίαμβο της Δεξιάς και της ακροδεξιάς δεν είμαστε καθόλου σίγουροι. Για πρώτο κόμμα τη ΝΔ ναι. Και για το κατάντημα, ένα ακόμα κατάντημα, να μπει στην κυβέρνηση ο Άδωνις και ο Βορίδης δεν θέλουμε να πούμε τίποτε για να μη σε στενοχωρήσουμε. Όμως η Ιστορία θα το γράψει: οι Λαοτζήδες μπήκαν στην κυβέρνηση επί ημερών ΓΑΠ… Τα συμπεράσματα δικά σου…

Τα λέμε

29) LeftG700:

Φίλε Αερικό,

Καλά για το ‘‘ΚΚΕ εξ’’ δεν το συζητάμε! Χοντρό φάουλ! Άλλο οι όποιες διαφωνίες που έχει κάποιος με το ΚΚΕ, τότε, τώρα ή μετά από 20 χρόνια, κι άλλο η λασπολογία! Αρρώστιες από τις οποίες, δυστυχώς, δεν μπορεί να γιατρευτεί ακόμα η Αριστερά…

Συμφωνούμε κι εμείς με αυτό που λες εξηγώντας το πώς ο κόσμος ξεσηκώθηκε. Έτσι θα ήταν τα πράγματα στις τότε συνθήκες μετά από εφτά χρόνια χούντας, φυλακίσεων, βασανισμών και εξοριών, πώς αλλιώς;

Για το τέλος, μια ‘‘φυτιλιά’’ (με την καλή έννοια!) γι’ αυτό που γράφεις:

«[…] η σχέση της αριστεράς σαν ιδεολογική κοινωνική συνιστώσα με τη δημοκρατία σαν πολιτικό σύστημα λειτουργίας μιας κοινωνίας στους μοντέρνους καιρούς...».

Χμ… Ιδεολογική συνιστώσα απλώς η με τη δύναμη να δώσει στη δημοκρατία ένα πλατύτερο και ουσιαστικότερο περιεχόμενο;… Και βέβαια: Καλώς ήρθες εδώ, καλώς να στεριώσεις και ευχαριστούμε πολύ για τα επαινετικά σου λόγια!

Τα λέμε 

30) Μάρκομ Ξ:

Για απατημένες γκόμενες δεν ξέρω, από γλώσσα πεζοδρομίου όμως ξέρω και γω, αλλά φευ! Δεν θα σας κάνω τη χάρη και ειδικά εδώ, που είναι ένας χώρος που σέβομαι. Όσο για τα επιχειρήματα, κοίτα ποιος μιλάει! Η χολή που μεταμφιέζεται σε χιούμορ όποτε είναι πασίδηλο ότι έχετε ξεπεράσει τα όρια, η λάσπη και η συκοφαντία που χρησιμοποιείτε αφειδώς σε όποιον δε σας αρέσει η γνώμη του... Ελάτε βρε παιδιά τώρα! Εντάξει, την έχετε ψωνίσει λίγο δεν είναι κακό. Θα σας περάσει, όπως όλες οι παιδικές αρρώστιες. Εμείς τι φταίμε είναι το ερώτημα; κρίμα τα νιάτα και η τσαχπινιά*,

Μάρκομ Ξ

*για να ταιριάζει στο προφίλ που μου δίνουν ο/η/οι/ ΕΟΣ

31) Μάρκομ Ξ:

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Θέλω ειλικικρινά να σας ευχαριστήσω (και πρώτους απ' όλους τους οικοδεσπότες) για αυτό το σπουδαίο ανασκάλεμα της ιστορίας. Ανέκαθεν οι απόψεις μου για τα γεγονότα της εποχής δεν συνταίριαζαν απόλυτα με καμιά "επίσημη" εκδοχή, παραδοσιακή, αναρχίζουσα, αριστερίστικη ή άλλη. Το γεγονός ότι συμφωνώ κατά 99% με το ποστ και επιβεβαιώνεται η αλήθεια του από κάποιους που -θέλω να πιστεύω ειλικρινά- αναφέρουν ότι ήταν παρόντες με κάνει χαρούμενο. Πράγματι λέφτηδες τα λινκς ήταν συγκινητικά και εύχομαι ο товариш Яков να επισκέπτεται πιο συχνά το τσαρδί σας. Η αλήθεια είναι ότι το δικό του τασρδί δεν ξέρω αν προλαβαίνω να το επισκέπτομαι τόσο συχνά. Αρκετά όμως με τις φιλοφρονήσεις και τις ευχαριστίες. Να μαστε καλά να συνεχίζουμε. Εδώ και αλλού. Όπου ο καθένας μπορεί και απολαμβάνει.

συντροφικά, Μάρκομ Ξ

32) Ένη:

Αριστερά Φιλαράκια,

Ναι, εχετε δίκαιο το 1974 ητανε, ακριβώς και για το λόγο αυτό η οργή....ολων. Υστερα απο ενα Πολυτεχνείο ......... Βέβαια το 1974 το ΠΑΣΟΚ ειχε εκλογικό ποσοστό 13 και κάτι, το οποιο το 1977 ανέβηκε στο 28 και κάτι.

Η συμμετοχή του ΛΑΟΣ δεν χρεώνεται στον ΓΑΠ ουτε στην κυβέρνηση του, αλλά στη νέα "κυβέρνηση συνεργασίας" με πρωθυπουργό τον Παπαδήμο. Ο κυβέρνηση Παπανδρέου ειχε ηδη παραιτηθεί. Για να τα λέμε ολα.

υγ. Οπως εσας δεν σας αρέσουν οι οποιες τυχόν διαστρεβλώσεις ετσι δεν αρέσουν και σε άλλους.

33) Ένωση Οπαδών της ΣΥΡΙΖΑ (enosy.blogspot.com):

Το γεγονός και μόνον ότι στέκεστε απέναντι στους κομματικούς μηχανισμούς της αριστερά με μόνο εφόδιο την αστική ηθική και όχι την κριτική πολιτική σκέψη, είναι ενδεικτικό των ορίων που μπορεί να φτάσει και η σκέψη αλλά και η πράξη σας.

Υ.Γ.

- Το 68 έγινε διάσπαση του Κομμουνιστικού κόμματος ή μήπως είναι και αυτό ψέμα;

- Μήπως δεν μπήκαν και τα ρωσικά στρατεύματα στην Τσεχοσλοβακία εκείνη την εποχή;

34) LeftG700:

Φίλοι της ΕΟΣ,

Μπορείτε να μας εξηγήσετε λίγο περισσότερο και να μας τεκμηριώσετε, γιατί και πώς φτάσατε στο συμπέρασμα ότι ασκούμε κριτική στα κόμματα της Αριστεράς με μόνο εφόδιο την αστική ηθική;

Τα λέμε

35) Ανώνυμος:

Αριστερά Φιλαράκια,

Για να πουμε κάτι και για το παρόν, δειτε τι φοβουνται εκει στον Τύπο του κατεστημένου, που αφου "αποδόμησε" τον Παπανδρέου (με το δημοψήφισμα), εχουν ελαφρως τρομάξει. Και παραλληλίζουν 1977 και 1981,( σε ο,τι αφορά το ΠΑΣΟΚ), με κάποια σημερινά φαινόμενα και την Αριστερά. Θα εχει αλήθεια γουστο, μια τέτοια "συνεισφορά" του Σαμαρά. Χο.

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=431362

36) ΟΜΗΡΟΣ – ΒΑΣΙΛΗΣ:

Είναι κάποιες στιγμές, στην ιστορική εξέλιξη, που είναι σταθμοί. Είναι αυτές οι στιγμές, που οι άνθρωποι οσμίζονται τις αλλαγές. Είναι αυτές οι στιγμές που ένας και μετά ή και παράλληλα κι άλλος και μετά κι άλλοι και μετά πολλοί, καταλήγουν στα ίδια συναισθήματα, στα ίδια συμπεράσματα, στις ίδιες αποφάσεις, στις ίδιες ενέργειες. Εγώ, ας πούμε, θυμάμαι, ότι από όταν τελείωσα το λύκειο και μπήκα στο πανεπιστήμιο, 2 χρόνια μετά την 21η απριλίου 1967, κάθε μέρα που ξύπναγα, ας ήταν και ηλιόλουστο καλοκαίρι, την ένιωθα γκρίζα και βαριά. Και έλεγα, εγώ δεν μπορώ να ζήσω έτσι... Μετά κατάλαβα ότι ήταν πολλοί, ταυτόχρονα με εμένα, που ένιωθαν έτσι. Αρχίσαμε να ψαχνόμαστε. Καταλήξαμε σε λίγο έτσι, χωρίς να το καταλάβουμε, να αποτελούμε μέρος αυτού που θαύμασε αργότερα όλος ο κόσμος και περιληπτικά ονομάζεται πια φοιτητικό κίνημα κατά της χούντας. Ή και αντίσταση κατά της χούντας. Χωρίς αυτό το καταλυτικό συνάισθημα δεν γίνονται, νομίζω, σπουδαίες αλλαγές. Είναι αυτό το συναίσθημα που έχει  κινήσει την ιστορία, πάντα. Είναι αυτό που στέλνει ΟΛΟΥΣ μετά το οχι του Μεταξά στην Αλβανία κατά των Ιατλών, για να αρχίσω από εκεί. Είναι γνωστό βέβαια ότι ο Ζαχαριάδης είχε ζητήσει να αποφυλακιστούν οι κομμουνιστές για να πάνε στο μέτωπο να πολεμήσουν...Είναι αυτό το συναίσθημα μετά που στελεχώνει και μαζικοποιεί το ΕΑΜ και τις άλλες αντιστασιακές οργανώσεις και μέτωπα... Γι αυτό και κάποιες οργανωμένες ομάδες, που λειτουργούν με βάση τη ψυχρή χάραξη πολιτικής και είναι μαθημένες να φοβούνται το συναίσθημα, γιατί αυτό μπορεί να κάνει "λάθη" {λάθη από αυτά που θα πρέπει να διορθωθούν στα στρατόπεδα γκουλαγκ ή και αλλού}, είναι λοιπόν γι αυτό, που μερικές φορές οι ομάδες αυτές μένουν πίσω από τα γεγονότα. Και όχι απλώς τρέχουν να τα προλάβουν (αυτό δεν θα ήταν και τόσο απαράδεκτο), αλλά προσπαθούν να τα ελέγξουν, σταματώντας τα: Πρώτο βράδυ Πολυτεχνείου. Η φωνή κλειστή από τις φωνές στα κάγκελα. 2 ή ώρα τα ξημερώματα. Φίλος συμφοιτητής, που μέσα στη σύγχυση έχει ξεχάσει ότι, απλώς ας πούμε τώρα, δεν είμαι στην Α/ΕΦΕΕ, αλλά ούτε και συμπαθών της, με πλησιάζει, εκεί που σε ένα τραπέζι της σχολής τοπογράφων προσπαθώ, μπας και κλείσω μάτι. Ξύπνα ρε, μου λέει. Τρέχα. Έχουμε έκτακτη συνέλευση στη σχολή σε 10 λεπτά, τώρα που οι περισσότεροι κοιμούνται, να πάρουμε απόφαση να ζητήσουμε οικουμενική κυβέρνηση και να φύγουμε. Έτριψα τα μάτια μου και το μυαλό μου. Τι μου λέει τώρα; Βάζω νέφτι πίσω μου και τρέχω να ξυπνήσω όσους περισσότερους μπορώ, τρεχάτε και πάνε να μας τη φέρουνε... Δούλεψα φαίνεται καλά, γιατί σε λίγο, από εκεί που περιμένανε στη συνέλευση να είναι καμιά 150ριά, ήταν ΟΛΟΙ και φυσικά δεν πέρασαν τα ψηφίσματά τους. Γι αυτό σου λέω, το συναίσθημα είναι που γεμίζει τις παρατάξεις, τις γραμμές και χαράζει τις πολιτικές με ένα απλό και φυσικό τρόπο. Όλα τα άλλα είναι τεχνητά και συνήθως καταδικασμένα. Αυτά για τα παραταξιακά. Όσο για το ίδιο το Πολυτεχνείο, ασφαλώς και έχεις δίκιο, δεν έρριξε καμία χούντα - η χούντα κατέρρευσε από τα εγκλήματά της. Την ανάγκασε όμως να διαπράξει το μεγαλύτερο από τα εγκλήματα, που μπορεί να διαπράξει άνθρωπος, να σκοτώνει τα ίδια του τα παιδιά. Διαπίστωση που μας φέρνει και στη σύγχρονη εποχή: Δείχνει να είμαστε, εμείς δυστυχώς, η γενιά του Πολυτεχνείου, η πρώτη γενιά που επιφυλάσσει στα παιδιά της ένα χειρότερο μέλλον από το παρελθόν και το παρόν μας. Έτσι δείχνει. Μακάρι κάποιο άλλου είδους συναίσθημα να μπορέσει και πάλι να αλλάξει την φαινόμενη πορεία των πραγμάτων

37) Ανώνυμος:

Στο σχόλιο μου 22/11 4,09 μμ. γιατί εγινα Ανωνυμος; Ειχα υπογράψει οπως πάντα "Ενη" Για πέστε μου την τακτικη του μπλογκ αφένος, αλλά και γιατί δεν εμφανίζονται τα λινκ ετσι ωστε να διαβάζονται; Αριστερά Φιλαράκια;

38) Ένη:

Συγγνώμη, τωρα ειδα το γιατί. Αρχικά οταν εγραψα το κείμενο και το εστειλα, με υπογραφή,(δεν υπηρχε στη σελίδα η λεκτικη επαλήθευση). Δευτερη φορά που "μου επιστραφηκε" ζήσησαν επαλήθευση, οπως και την εκανα. Ομως τη δεύτερη φορά δεν πρόσεξα οτι η πρώτη υπογραφή δεν ισχυε πλέον. Μάλιστα, οι τεχνολογίες...... To δεύτερο ερώτημα ισχύει. 

39) LeftG700:

ΛΕΦΤΗΔΕΣ ΚΟΚΟΡΕΥΟΜΕΝΟΙ (ΚΑΙ ΑΣΤΕΙΕΥΟΜΕΝΟΙ):

Τι γίνεται ρε παιδιά;;; Εδώ έχει μαζευτεί το ...μισό Πολυτεχνείο τού '73!!! Γιάφκα μάς το κάνατε το τσαρδί!

Τα λέμε (αργότερα)

40) LeftG700:

Φίλη Ένη,

Είσαι σίγουρη ότι διαστρεβλώσαμε κάτι από αυτά που συνέβησαν ώστε να καταλήξουμε με το ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση; Και αν είσαι σίγουρη με βάση κάποιον ορθολογισμό (ο Παπαδήμος επέλεξε υπουργούς), που είναι όμως προσκόλληση στους τύπους και αγνόηση της ουσίας, μπορείς να πεις το ίδιο με το χέρι στην καρδιά; (Πρόσεξε, γιατί, εκτός κι αν είσαι περίπτωση-θαύμα, την καρδιά την έχεις κι εσύ αριστερά! ;-) )

Με το χέρι στην καρδιά λοιπόν: τι συζήταγαν με τις ώρες Παπούλιας, ΓΑΠ, Σαμαράς και Καρατζαφέρης, στο Προεδρικό και στα τηλέφωνα; Τον καιρό; Για ποδόσφαιρο; Ή πού θα περάσει ο καθένας τις γιορτές τών Χριστουγέννων;

Φίλη Ένη, (και νομίζω στο έχω ξαναπεί αυτό, εδώ ή στου товариш Яков), δεν έχει απομείνει πια τίποτε από το οικοδόμημα ΠΑΣΟΚ, συμπεριλαμβανομένου του ΓΑΠ. Προσοχή εδώ: μιλάω για το οικοδόμημα, όχι για τους κατοίκους του, μ’ άλλα λόγια τον κόσμο (και ήταν πολύς), που το ακολούθησε από τη μεταπολίτευση και μετά, με ελπίδα ή και πίστη σε καλύτερες μέρες. Μην αγκιστρώνεσαι  σε αυταπάτες. Καλείσαι να δείξεις γενναιότητα! Ακόμα κι αν αυτή η γενναιότητα συνοψίζεται σε κάτι σαν «Εμπρός για το νέο ΠΑΣΟΚ», εμείς θα το προτιμούσαμε από το να μένεις προσκολλημένη σε κουρέλια τού παρελθόντος…

Τα λέμε

ΥΓ Για το άρθρο που μας επισύναψες: Δεν ξέρουμε τι (πολιτικό) βιολί βαράει ο Μαλούχος. Το συγκεκριμένο άρθρο πάντως μας έφερε στο μυαλό κάτι παρόμοιες δηλώσεις του Καρατζαφέρη που επέσειε τον κίνδυνο του κομμουνισμού. Είδες πώς μπερδεύεται ανεπαισθήτως η ‘‘κεντροαριστερά’’ με την ακροδεξιά; Παρ’ όλα αυτά, ευχόμαστε να βγει αληθινός όταν γράφει ότι η κοινωνική πραγματικότητα θα αναγκάσει την Αριστερά να βρει κάποιο κοινό βηματισμό. Από το στόμα του και στο αυτί των ‘‘αρμοδίων’’!

ΥΓ2 O Blogger δεν είναι …Πόρσε (Wordpress)! Τα λινκς δεν εμφανίζονται αυτόματα, όπως εκεί. Χρειάζεται άλλη διαδικασία, με την οποία δεν είναι απαραίτητο να μπλέξεις. Η δουλειά δεν γίνεται μια χαρά κι έτσι;

41) LeftG700:

Φίλοι τής ΕΟΣ,

Μια και δεν μας διευκρινίσατε ό,τι σας ζητήσαμε, ας γράψουμε δυο λόγια στηριγμένοι σε υποθέσεις.

Υπόθεση πρώτη: ασκούμε κριτική στα αριστερά κόμματα με εφόδιο την αστική ηθική. Μάλιστα. Τι σημαίνει αυτό ρε παιδιά; Εκείνο που χαρακτηρίζει την αστική ηθική, σύμφωνα με όσα έχουμε καταλάβει εμείς, είναι η υποκρισία, η προσκόλληση στον τύπο και όχι στην ουσία, καθώς και ο σεβασμός στο γράμμα τού (αστικού) Νόμου, ενός Νόμου που πλασάρεται ως καθολικός και περίπου ‘‘φυσικός’’. Αυτά χοντρά-χοντρά. Πού τα εντοπίζετε αυτά στη δική μας κριτική, η οποία, σημειωτέον, ενσωματώνει στοιχεία από τη δική σας, αφού κι εμείς είμαστε της γνώμης ότι τα αριστερά κόμματα, σε διαφορετικό βαθμό το καθένα, έχουν χάσει τους ‘‘χυμούς’’ τους και έχουν κυριαρχηθεί από τη γραφειοκρατία ή τη ‘‘μηχανοκρατία’’ (=μετατροπή των απαραίτητων για τη λειτουργία τους μηχανισμών σε ‘‘κλειστά’’, αυτονομημένα και αποκομμένα από τη βάση συστήματα). Ειλικρινά, δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Έτσι, προχωράμε  παρακάτω.

Υπόθεση δεύτερη: με τα περί «αστικής ηθικής» εννοείτε την κριτική μας προς εσάς για τα χτυπήματα κάτω απ’ τη ζώνη. Ώστε έτσι; Η εντιμότητα στην ιδεολογική αντιπαράθεση μεταξύ αριστερών είναι ζήτημα ‘‘αστικής ηθικής’’; Τι λέτε ρε παιδιά; Θα μας τρελάνετε; Εσείς οι ίδιοι δεν είστε φανατικοί εχθροί τού ‘‘σταλινισμού’’, ένα από τα χαρακτηριστικά τού οποίου ήταν αυτή η ανεντιμότητα που στη δεκαετία του ’30 θα σας έβγαζε κατασκόπους και θα σας έστελνε στα θυμαράκια; Και για πείτε μας και το άλλο:

Η εντιμότητα είναι ‘‘αστική ηθική’’; Μάλιστα; Εμείς κι εσείς είμαστε κατά του αστικού συστήματος; Ναι; Ναι. Οπότε, το συμπέρασμα που βγάζετε εσείς είναι ότι οι αριστεροί πρέπει να είναι …ανέντιμοι (μεταξύ τους και με τον κόσμο);;; ‘‘Ορέα’’ λογική!!! (αν την έχετε)

Τέλος: Δεν καταλάβαμε καθόλου γιατί μας ρωτάτε στο υστερόγραφό σας αυτά που μας ρωτάτε. Κατ’ αρχήν, τι σχέση έχουν με τα συζητούμενα εδώ; Κατά δεύτερον: Η πρώτη ερώτηση είναι σαφής ένδειξη ότι μας θεωρείτε, πραγματικά και κυριολεκτικά, ηλίθιους και στόκους (εντάξει δημοκρατία έχουμε ;-) ). Μα, εκτός αυτή τού ’68, έχουν γίνει από τότε άλλες δυο διασπάσεις! Έχετε την εντύπωση ότι αγνοούμε και τα βασικά; Όσο για τη δεύτερη ερώτηση, τι να πούμε;

Σας λέμε λοιπόν: Μπήκαν και παραμπήκαν! Αλλά θέλουμε να σας πούμε και το άλλο (για να τα λέμε όλα!):

Αρχίζουμε να σχηματίζουμε την (ισχυρή) εντύπωση ότι, αν τώρα είχαμε 1968, εμείς μεν θα κλαίγαμε κι εσείς θα ανοίγατε σαμπάνιες από τη χαρά σας, διότι θα είχε ‘‘αποδειχθεί’’ πως «τι κόκκινοι, τι μαύροι, όλοι οι φασίστες την ίδια μούρη έχουν»!

Συμπαθάτε μας, αλλά, επειδή νομίζουμε ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, λέμε να μη πάρουμε!

Τα λέμε

42) LeftG700:

Φίλε Όμηρε – Βασίλη,

Κατ’ αρχήν, σε καλωσορίζουμε με ιδιαίτερη χαρά εδώ, μια και είσαι ένας από τις (λίγες) χιλιάδες του ’73. (Όπως ίσως είδες, έχεις και παρέα από τους τότε συναγωνιστές σου!). Τώρα, να πούμε δυο-τρία λόγια για τα θέματα που θίγεις.

Για το συναίσθημα: Δεν θα μπορούσαμε παρά να συμφωνήσουμε ότι, στις συντριπτικά περισσότερες περιπτώσεις, παίζει τον πρωταρχικό ρόλο για να αντισταθεί κανείς σε μια χούντα ή σε ένα άδικο σύστημα. Έχουμε πει με διάφορες αφορμές εδώ ότι δεν καταλήξαμε αριστεροί επειδή πρώτα διαβάσαμε το «Κεφάλαιο» ή το «Κράτος και επανάσταση». Οπότε, that makes six of us!

Πιστεύουμε όμως, από την άλλη, ότι το συναίσθημα, όσο κι αν είναι αναγκαία, δεν είναι και ικανή συνθήκη. Μ’ άλλα λόγια, χρειάζεται και μια στρατηγική στόχευση από την οποία θα προκύψουν και οι τακτικές σ’ αυτό ή το άλλο ζήτημα. Και αυτά δεν μπορούν να προκύψουν από το συναίσθημα, αλλά μάλλον μέσα από έναν ‘‘ψυχρό’’ υπολογισμό. Για παράδειγμα (και περιοριζόμαστε στα ιστορικά γεγονότα που  αναφέρεις εσύ):

Ναι, ήταν το λαϊκό αίσθημα που έστειλε τους Έλληνες στην Αλβανία «με το χαμόγελο στα χείλη». Αλλά η δημιουργία τού ΕΑΜ ξεκίνησε από κάποιο δωματιάκι όπου πέντε-έξι άνθρωποι ανέλυσαν μια κατάσταση και το έβαλαν μπρος. Το έβαλαν μπρος: δηλαδή, ξεκίνησαν να το οργανώνουν με ‘‘ψυχρό’’ και ‘‘ορθολογικό’’ τρόπο. Το ίδιο έγινε αργότερα και με τον ΕΛΑΣ. Ελπίζουμε να καταλαβαίνεις ότι αυτά που γράφουμε δεν σημαίνουν φόβο για το συναίσθημα. Κάθε άλλο. Εκείνο που λέμε είναι ότι η επεξεργασία κάποιου σχεδίου (και δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι, ενώ για να πάει κανείς ακόμα και μια εκδρομή χρειάζεται ένα κάποιο σχέδιο, αυτό είναι περιττό στην ανατρεπτική πολιτική) δεν μπορεί παρά να απαιτεί την επιστράτευση του νου.

Για το γεγονός που αναφέρεις: Δεν θα το αμφισβητήσουμε βέβαια. Εξ άλλου, αν διαβάσεις προσεκτικά την ανάρτηση, μπορείς να καταλάβεις ότι κι εμείς έχουμε καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα. Οι οργανώσεις τής ‘‘παραδοσιακής’’ αριστεράς δεν είδαν το Πολυτεχνείο με καλό μάτι, σε αντίθεση με τις μαοϊκές οργανώσεις τής εποχής. Νομίζουμε όμως ότι η επιφυλακτικότητά τους δεν οφειλόταν τόσο στο φόβο τού συναισθήματος, όσο σε μια αντίληψη, σύμφωνα με την οποία το κίνημα έπρεπε να είναι ‘‘προσεκτικό’’ και να αποφεύγει τους ‘‘εξτρεμισμούς’’ που θα το απομαζικοποιήσουν ή θα το προβοκάρουν. Αυτά αφορά κυρίως την Αντι ΕΦΕΕ, γιατί το ΚΚΕ εσωτερικού είχε γραμμή ‘‘αξιοποίησης’’ της κυβέρνησης Μαρκεζίνη.

Τέλος, γι’ αυτό που γράφεις κλείνοντας το σχόλιό σου («είμαστε η πρώτη γενιά που επιφυλάσσει στα παιδιά της ένα χειρότερο μέλλον από το παρελθόν και το παρόν μας»): Εμείς δεν το βλέπουμε έτσι και δεν σας χρεώνουμε κάτι παραπάνω από όσα χρεώνουμε στη δική μας γενιά. Σε κάθε περίπτωση: είμαστε ριζικά αντίθετοι στην ιδέα του πολέμου μεταξύ των γενεών, που πολλοί προσπαθούν να πλασάρουν.

Τα λέμε (και κανόνισε να τα λέμε!)

43) Ένη:

Αριστερά Φιλαράκια,

Για το λινκ δυο λόγια. Δεν προσέξατε, τι πρόσεξα στο κείμενο. (Τι ειναι ο συντάκτης του ουτε ξέρω, ομως το κείμενο ειναι των κατεστημένων ιδεων της δημοσιογραφίας βλ. Πρετεντέρη και λοιπούς). Ειδα λοιπόν οτι επισείει τον "κίνδυνο" για μια επανάληψη των χρόνων '77 - 81', οπου οπως λέει ,το Πασοκ δεν ηταν κυβέρνηση ηταν ομως "εξουσία". Παραλληλίζει λοιπόν και τρομάζει μήπως η Αριστερά, μετά τις εκλογές, δεν θα ειναι μεν κυβέρνηση ομως μπορεί να ειναι "εξουσία", δηλαδή στη διάχυτη μέσα στην κοινωνία αντίληψη ,ισως γίνει .....του τοτε ΠΑΣΟΚ. Τότε που το αιτημα της "αλλαγης" ηταν κυρίαρχο και το προετοίμαζε ενα κόμμα που δεν ηταν ακόμα κυβέρνηση. Φοβο λοιπόν εκφράζει για αυτούς που υποστηρίζουν τη Δεξιά. Κοιτάτε τους λέει μπορεί να γίνει η Αριστερά, που θα σηματοδοτεί τις εξελίξεις. Οπότε μη κάνετε τσαλίμια αλλά κοιτάξτε το συμφέρον σας. Μια Δεξια (απο κεντρώα μεχρι την ακραία ενωμένη)και οι τάσεις Σαμαρικές η αντισαμαρικές προμηνύουν κινδύνους. Μπορεί να  βρεθούμε με αξιωματικη αντιπολίτευση την.... Αλέκα. :lol:

υγ. Τα αλλα περι "κουρελιών" τα αντιπαρέρχομαι, ειμαι αντίθετη πάντα σε φανατικές "αντι" θέσεις.

υγ2. Επειδή εσεις δεν μπορείτε να εχετε ιδίαν αντίληψη της εποχής (λόγω ηλικίας) '77 - '81, ρωτείστε τους παλαιότερους συντρόφους σας.