Έτσι δένεται τ’ ατσάλι (των Χρυσαυγίτικων μαχαιριών…)

Έτσι Ι: Όταν σύσσωμος σχεδόν (10 στα 11) ο αστικός και βεβαίως-βεβαίως ‘‘φιλελεύθερος’’, ‘‘προοδευτικός’’ και ‘‘δημοκρατικός’’ τύπος, ανεξαρτήτως επί μέρους ιδεολογικοπολιτικών διαφορών (ακροδεξιά – δεξιά – κεντροδεξιά – κέντρο – κεντροαριστερά και δεν συμμαζεύεται), προβάλλει και συντηρεί επί ημέρες στα πρωτοσέλιδά του με τα μελανότερα χρώματα και χωρίς τον παραμικρό σεβασμό στα γεγονότα[1] την εξιχνίαση(;)[2] της κακοποίησης και του ίσως μοιραίου τραυματισμού (μακάρι όχι!) τού 15χρονου κοριτσιού στην Πάρο με κυρίαρχη «πληροφορία και υλικό» την εθνικότητα του δράστη, ενώ θάβει —εν ψυχρώ και πλήρει συνειδήσει— το γεγονός τής αυτοθυσίας δύο νεαρών τής ίδιας εθνικότητας για να σώσουν από τον θάνατο δύο γέροντες Έλληνες. (Για τα δελτία των 8 ας μη μιλήσουμε καλύτερα…)

[1] Αν δεν κάνουμε λάθος, με το χαρακτηρισμό δράκος, με τον οποίο ο ‘‘φιλελεύθερος’’ τύπος περιγράφει τον δράστη, το φιλοθεάμον κενόν καθοδηγείται στο να σχηματίσει την εντύπωση ότι έχουμε να κάνουμε, έστω και δυνητικά, με έναν κατά συρροή βιαστή (ή και δολοφόνο). Για πόσους βιασμούς/φόνους είχε εκδηλώσει πρόθεση ή διάθεση ο Πακιστανός στην Πάρο όπου έμενε τα τελευταία δύο-τρία χρόνια;

[2] Να μας συμπαθάτε, αλλά και μόνο για την ιστορία τού φοιτητή με τα …πράσινα παπούτσια το ερωτηματικό είναι απόλυτα δικαιολογημένο. Όχι επειδή η περίπτωση του Πακιστανού είναι μία ακόμα ιστορία κατασκευής ενόχων (όλα δείχνουν πως όχι), αλλά έτσι, για να μη ξεχνιόμαστε…

Έτσι ΙΙ: Όταν ορισμένες μερίδες τής Αριστεράς, κυρίως αυτές που για χρόνια επένδυαν μονόπαντα στην πολιτισμική διάσταση των αριστερών αξιών, ανίκανες ή απρόθυμες για επαναφορά τού ταξικού ζητήματος στην κορυφή τής κοινωνικής ατζέντας, επιχειρούν να περιορίσουν το περιστατικό στην έμφυλή του διάσταση, είτε επειδή προσπαθούν να αποεθνικοποιήσουν το βιασμό, είτε επειδή ανάγουν τις ανισότιμες έμφυλες σχέσεις στην κύρια και άμεση εκκρεμότητα προς διευθέτηση, είτε και για τους δύο παραπάνω λόγους, συνδυαστικά. Γράφει ας πούμε η Νεολαία τού ΣΥΝ σε μία ανακοίνωση που υπογράφεται από την ομάδα Φύλου τής οργάνωσης (και μόνο η εξειδίκευση της υπογραφής είναι χαρακτηριστική για τα μυαλά που κουβαλάει η ηγεσία τής συγκεκριμένης νεολαίας):

«Το έγκλημα της Πάρου δεν ήταν έγκλημα ενός «ξένου» ενάντια σε μια ελληνίδα. Ήταν έγκλημα ενός άντρα εναντίον μια γυναίκας».

Ok, είναι μία άποψη (να σημειωθεί ότι συνοψίζει με απόλυτη σχεδόν περιεκτικότητα ολόκληρο το πνεύμα της ανακοίνωσης). Δείτε όμως τι συμβαίνει με δαύτη. Πρώτον: Η αποεθνικοποίηση της εγκληματικής πράξης απαγορεύει την ‘‘εθνικοποίηση’’ της ύψιστα θεάρεστης (για όλους τους θεούς τού κόσμου τούτου) πράξης να δίνεις τη ζωή σου προσπαθώντας να σώσεις αλλοεθνείς και αλλόπιστους συνανθρώπους, όπως έκαναν τα δύο γενναία και άτυχα Πακιστανάκια τον περασμένο Απρίλιο.[3] Τι αποεθνικοποιεί όμως πειστικότερα; Η θεωρητική υπενθύμιση του οραματικού ουκ ένι Ιουδαίος, ουδέ Έλλην προκειμένου να διασκεδαστεί το Κακό ή η υπενθύμιση μιας πράξης που αποδεικνύει ότι, τόσο στο Κακό όσο και στο Καλό, ένι Ιουδαίος και ένι Έλλην; (Το ερώτημα απαντιέται πιο εύκολα, αν αναλογιστεί κανείς ότι η εθνικοποίηση του Κακού στηρίχτηκε σε μία συγκεκριμένη πράξη…). Ουαί και αλίμονο αν ο λόγος τής Αριστεράς δεν περιλαμβάνει το οραματικό στοιχείο τής κοσμοθεωρίας της. Όμως, επίσης, αλί και τρισαλί αν προσπαθεί να κάνει πολιτική μόνο με οράματα. Και δυο φορές αλί και τρισαλί αν πιστεύει ότι φέρνει πιο κοντά το όραμα της συναδέλφωσης όλων των ανθρώπων επειδή βάζει μέσα σε εισαγωγικά τη λέξη ξένος. Ο ξένος, ο άλλος, ο μη οικείος, υπάρχει. Και ακριβώς επειδή υπάρχει, και μόνο επειδή υπάρχει, έχει νόημα να μιλάμε για πανανθρώπινη συναδέλφωση ή να γράφουμε στις σημαίες μας προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε. Δεύτερον: Αφού αποεθνικοποιούμε το Κακό, γιατί δεν το αποεθνικοποιούμε γενικά και εφ’ όλης τής ύλης; Διότι θυμόμαστε πολύ καλά ότι, λόγου χάρη, το περιστατικό με τη βουλγαρικής καταγωγής μαθήτρια της Αμαρύνθου πριν λίγα χρόνια, όπου οι εθνικοί ρόλοι βιαστή και βιασμένου ήταν αντίστροφοι,[4] οι συγκεκριμένες μερίδες τής Αριστεράς το εθνικοποίησαν στο έπακρο. Όπως εθνικοποίησαν και το πρόσφατο περιστατικό με τη Ρωσίδα οροθετική ιερόδουλη.[5] Να υποθέσουμε ότι μία τέτοια αντιφατική στάση οφείλεται στην έμπρακτη εφαρμογή τής οδηγίας που λέει πως η Αριστερά τού κάθε έθνους-κράτους οφείλει να χτυπάει τον εθνικισμό και το ρατσισμό πρώτα και κύρια τής δικής της χώρας;[6] Στην περίπτωση που έχουμε πέσει μέσα, προστίθεται μία ακόμα απόδειξη στις ήδη υπάρχουσες για το πόσο αδικούνται οι Κνίτες, όταν γι’ αυτούς και μόνο γι’ αυτούς λέγεται το απόφθεγμα δείχνανε σε κάποιον το φεγγάρι κι εκείνος κοίταγε το δάχτυλο! Τρίτον: Αν δεν κάνουμε λάθος, ένα από τα σταθερά μοτίβα τής πολιτισμικής Αριστεράς, στην οποία ασφαλώς και εντάσσεται πολύ μεγάλο κομμάτι τού ΣΥΝ και της Νεολαίας του, είναι και η αναγνώριση του γεγονότος ότι το ανθρώπινο υποκείμενο συντίθεται από πολλαπλές ταυτότητες. Επικρίνει δε και κατηγορεί για απλουστευτικό αναγωγισμό εκείνους τους αριστερούς που επιμένουν να υπενθυμίζουν ότι οι ταυτότητες είναι μεν πολλαπλές, όχι όμως και άρτσι μπούρτσι και λουλάς: η ταξική ταυτότητα, δηλαδή η ταξική δομική θέση ενός εκάστου στον κοινωνικό χάρτη, είναι αυτή που σε τελική ανάλυση ‘‘κάνει παιχνίδι’’. Στην ανακοίνωση της Νεολαίας τού ΣΥΝ, χαλίφης στη θέση τού χαλίφη φαίνεται ότι έχει γίνει το φύλο. Αυτό, εκτός του ότι δίνει το δικαίωμα σε κάποιον να καγχάσει επειδή η νέα γενιά τού κόμματος υποπίπτει στο ίδιο λάθος για το οποίοι κατηγορεί άλλους, παρουσιάζει το εξής μείζον πρόβλημα: δεν επιτρέπει να αποκαλυφθεί η ταξικο-οικονομική διάσταση του περιστατικού τής Πάρου, διάσταση που οι επικυρίαρχοι φροντίζουν να αποκρύπτουν μέσα στις εθνικές ταυτότητες, αλλά που για εμάς τους αριστερούς είναι —ή πρέπει να είναι— κυρίαρχη και γι’ αυτό οφείλουμε πάντα να την αναδεικνύουμε: Σύμφωνα με την ομολογία τού δράστη, το πρώτο πράγμα που του γυάλισε στην κοπέλα δεν ήταν οι καμπύλες της ή το προκλητικό της μίνι, ας πούμε. Ήταν το κινητό της!

[3] Και να σκεφτεί κανείς ότι την επαύριο της ηρωϊκής πράξης και θυσίας τους μόνο η Αυγή τούς τίμησε στο πρωτοσέλιδό της, όπως είχαμε επισημάνει επαινετικά στην ανάρτηση στην οποία ήδη σας έχουμε παραπέμψει.Τώρα όμως, στην αρθρογραφία της για το βιασμό τής Πάρου, η ίδια αυτή εφημερίδα ξέχασε να υπενθυμίσει την άλλη πλευρά τών ‘‘δράκων’’ Πακιστανών (αντίθετα με τον Ρίζο). Δείγμα κι αυτό τής αριστερής προχειρότητας...

[4] Η απόφαση του δικαστηρίου που αθώωσε τους 4 κατηγορούμενους απόφαση, αλλά και η υποκειμενική μας άποψη υποκειμενική μας άποψη: αυτό που έγινε τότε ήταν επί τής ουσίας ομαδικός βιασμός.

[5] Στο συγκεκριμένο περιστατικό η αριστερή ανοησία χτύπησε κόκκινο! Δύο ημέρες αφ’ ότου είχε πλημμυρίσει το διαδίκτυο με τις φωτογραφίες των Ελληνίδων ιερόδουλων φορέων τού AIDS, το Red Notebook ανέβαζε άρθρα με κλαυθμούς και οδυρμούς για τον κρατικό ρατσισμό εις βάρος τής Ρωσίδας! Τόσο ‘‘σατανικά έξυπνοι’’ εκεί στο Red Notebook. Άμα τους είχαμε στη Γερμανία τής Βαϊμάρης, ο Χίτλερ θα γινόταν Καγκελάριος από τις εκλογές τού 1930!

[6] Στην περίπτωση της αλήστου μνήμης ανακοίνωσης της Νεολαίας τού ΣΥΝ υπό τον τίτλο Εμείς θα τη λέμε Μακεδονία, όπου, προκειμένου να χτυπηθεί ο ελληνικός εθνικισμός, οι Συνασπισμένοι νεολαίοι συντάχθηκαν με τον εθνικισμό των γειτόνων, δεν χρειάζεται να κάνουμε καμία υπόθεση βέβαια…

Έτσι ΙΙΙ: Όταν η Αριστερά, κι εδώ μιλάμε για την εκτός ΚΚΕ Αριστερά και ειδικά αυτήν που εξακολουθεί να πιστεύει ότι ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό περνάει μέσα από τις (καπιταλιστικές) Ενωμένες Πολιτείες τής Ευρώπης, εξ αιτίας ιδεοληπτικής πολιτικής τυφλότητας ή της ανάγκης επίδειξης αριστερών ‘‘ενσήμων’’, εξακολουθεί σε μεγάλο ποσοστό να μην αναγνωρίζει ούτε καν στο λόγο της το αυταπόδεικτο γεγονός ότι η σύγχρονη (εξαναγκαστική, και συχνά βίαια εξαναγκαστική) μετανάστευση συνιστά από ορισμένες απόψεις ιδιαίτερο κοινωνικό πρόβλημα για την Ελλάδα, αφού η γεωγραφική θέση της την καθιστά κύρια πύλη εισόδου προς την ΕΕ και επομένως η μεταναστευτική πίεση που αντιμετωπίζει είναι δυσανάλογα μεγάλη για τις δυνατότητες απορρόφησης ή ενσωμάτωσης που διαθέτει η χώρα. Η άρνηση καθίσταται ακόμα πιο προβληματική αν σκεφτεί κανείς ότι, στις συνθήκες εκπτώχευσης που επικρατούν, οι δυνατότητες αυτές μειώνονται και θα μειώνονται, οπότε οι συνθήκες θα γίνονται όλο και πιο ευνοϊκές για εκείνους που θέλουν να μετατρέψουν το ζήτημα από κοινωνικό σε εθνικό.

Έτσι ΙV: Όταν η ίδια πάλι ‘‘ευρωπαΐζουσα’’ Αριστερά, τις λίγες φορές που δεν περιορίζεται σε ανθρωπιστικές εκκλήσεις ή διεθνιστικές ρητορικές, καταφέρνει μόλις να ψελλίζει ξέπνοα κάτι περί αναθεώρησης της Συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ, ενώ θα έπρεπε να έχει κάνει αυτό το ζήτημα ‘‘σημαία’’ της.[7] (Είναι ευτύχημα που μέχρι στιγμής η Χρυσή Αυγή ρίχνει το βάρος της στις μαζικές απελάσεις και στο μάντρωμα των μεταναστών. Να δω τι θα κάνουμε όμως, όταν βρεθεί κάποιος από τα ‘‘παιδιά’’ εκεί που, εκτός από ‘‘ποντίκια’’, θα διαθέτει και πέντε δράμια μυαλό…[8]) Έτσι, προκειμένου να προφυλαχθεί η ‘‘ευρωπαϊκή ιδέα’’ και να μη διαταραχθεί ο ‘‘ευρωπαϊκός’’ προσανατολισμός τής χώρας, μπαίνει κάτω από το χαλί το γεγονός ότι η ΕΕ μάς έχει φορτώσει τις συνέπειες των δικών της ιμπεριαλιστικών και εκμεταλλευτικών αμαρτημάτων[9] και μας έχει μετατρέψει σε αποθήκη της και στο κρατητήριο του ευρωπαϊκού τμήματος μεταγωγών. Κρατητήριο για το οποίο ο καλός μας Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, σε ένα από τα πιο ‘‘απίθανα’’ άρθρα του,[10] το μόνο που έχει να παρατηρήσει είναι οι κακές συνθήκες κράτησης που δεν επιτρέπουν να βαφτιστεί σε χώρο …‘‘φιλοξενίας’’! Ψέγει μάλιστα τις ελληνικές κυβερνήσεις, ‘‘ξεπλένοντας’’ ταυτόχρονα τα διευθυντήρια της ΕΕ, επειδή δεν απορρόφησαν τα 12.500.000 ευρώ που χορήγησε το Ευρωπαϊκό Ταμείο Προσφύγων στην Ελλάδα για το 2010 και τα οποία προορίζονταν για υποδομές καταυλισμού μεταναστών!!! Και ποιος του είπε του Δημοσθένη ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει χώρος ‘‘φιλοξενίας’’ για όλη την ΕΕ; Βάσει ποιας αρχής διεθνισμού; —όχι του διεθνισμού όπως τον καταλαβαίνει το μπερδεμένο και ‘‘πολυτασικό’’ μυαλό του, αλλά τού διεθνισμού όπως είναι. Εμείς δεν βλέπουμε κανένα διεθνισμό στην ιδέα ένα(1) έθνος-κράτος να επωμίζεται το κύριο και συντριπτικό βάρος προβλημάτων που απορρέουν από τα έργα και τις ημέρες όλης τής υπερεθνικής ολοκλήρωσης στην οποία ανήκει!

[7] Πώς έχει κάνει ‘‘σημαία’’ της το ότι η οικονομική κρίση τής Ελλάδας είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα και για το μεταναστευτικό περνάει στο ψιλοντούκου την ευρωπαϊκή του διάσταση;

[8] Δεν είναι απίθανο να βρεθεί. Όπως βρέθηκε και στην περίπτωση της Χαλυβουργίας Ελλάδος, όπου, προκειμένου να κάνουν πολιτική, δεν δίστασαν να προσφέρουν γάλα και μακαρόνια σε ‘‘κουμμούνια’’…

[9] Αξίζει να διαβάσετε αυτό το σύντομο άρθρο που κωδικοποιεί τις αιτίες του απότομου και μαζικού μεταναστευτικού φαινομένου των τελευταίων ετών.

[10] Δεν παίρνω όρκο και μ’ αυτή την έννοια το παίρνω επάνω μου: Έχω την ισχυρή εντύπωση ότι σε ένα παλαιότερο άρθρο του στο Red Notebook, πριν κάποιους μήνες, υποστήριζε ότι τα τελευταία χρόνια η άνοδος της ακροδεξιάς δεν έχει πλέον ως ατμομηχανή το μεταναστευτικό ζήτημα! Παρά τις προσπάθειές μου, δεν μπόρεσα να εντοπίσω το άρθρο. Πάσα βοήθεια ευπρόσδεκτη.

Έτσι V: Όταν τίποτε δεν φαίνεται ικανό να κάνει την Αριστερά με κλίση στην πολιτισμική προσέγγιση των πραγμάτων να συνειδητοποιήσει πως είναι διαφορετικό πράγμα η ξενοφοβία από τον ρατσισμό. Ας κάνω μια προσωπικού χαρακτήρα απόπειρα, μπας και ταρακουνηθεί λίγο το χοντροκέφαλό της και πάρει μπροστά: Όταν ήμουν μικρός, μέχρι και τις πρώτες τάξεις τού Γυμνασίου, φοβόμουν εξαιρετικά τα σκυλιά. Αυτό θα με κατέτασσε στους υπανθρώπους που φολιάζουν τα αδέσποτα, τα κρεμούν ή τα καίνε ζωντανά; Ας σοβαρευτούμε όσο είναι καιρός. Ο φόβος είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα. Κι ο φόβος δεν γεννιέται μόνο από κάποιον ορατό και συγκεκριμένο κίνδυνο, όταν έρχεσαι δηλαδή ενώπιος ενωπίω με κάποιον που σε απειλεί. Γεννιέται κι από την ιδέα ότι μπορεί να βρεθείς σε αυτή την κατάσταση. Όπως γεννιέται και από την επαφή με το διαφορετικό, το άγνωστο, το μη οικείο. Υπάρχουν πολλοί φόβοι λοιπόν. Κι αντί να τους αποκηρύσσουμε εξομοιώνοντάς τους με τον ρατσισμό ή το νεοναζισμό θα πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε όλους, δηλαδή να βρούμε τους τρόπους να καταλαγιάσουμε τους φόβους των ανθρώπων —εννοούμε τους ειλικρινείς φόβους. Γιατί, αλήθεια: Λέμε ότι η επόμενη κυβέρνηση πρέπει να είναι της Αριστεράς. Όταν αποστρέφουμε το πρόσωπο από το φόβο των πολιτών σήμερα, συχνά μετά βδελυγμίας, τι μήνυμα λέτε πως στέλνουμε στην κοινωνία για αύριο, όταν θα πρέπει, από κυβερνητικές θέσεις πια, να αντιμετωπίσουμε τα υπαρκτά προβλήματα της εγκληματικότητας ντόπιων και ξένων ή της γκετοποίησης και της υποβάθμισης ολόκληρων συνοικιών; Οι κοινωνίες δεν ακολουθούν εκείνους που περιφρονούν τους φόβους τους. Οι κοινωνίες ακολουθούν εκείνους που σέβονται τους φόβους τους και φροντίζουν για τη θεραπεία τους. Και ναι: Μπορεί να τους ακολουθήσουν ακόμα κι όταν η θεραπεία περιλαμβάνει λοστούς, σιδερογροθιές και στιλέτα, αν μας εννοείτε…

Έτσι VΙ: Όταν η Αριστερά, κι αυτή τη φορά όλη η Αριστερά, δεν συνειδητοποιεί ότι ειδικά για το μεταναστευτικό ζήτημα, τουλάχιστον για το μεταναστευτικό ζήτημα, δεν έχει το παραμικρό περιθώριο να μη συντονίσει ενιαία τα βήματά της, συμπαρατασσόμενη απέναντι στον νεοναζισμό. Ακόμα χειρότερα: Όταν δεν συνειδητοποιεί ούτε καν ότι πρέπει να το εξαιρέσει από τα πολλά και ποικίλα πεδία τών ενδοαριστερών αντιπαραθέσεων (και σκυλοκαβγάδων). Κι αυτό, τη στιγμή που δεν πάει πολύς καιρός από την επίθεση σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση του ‘‘παλικαρά’’ Κασιδιάρη σε δύο βουλευτίνες της (αλλά και την καταστροφή εκλογικών περιπτέρων της από Χρυσαυγίτες). Τότε, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα, η Αριστερά είχε συμπαραταχθεί πανηγυρικά —τι άλλο από συμπαράταξη ήταν η υπεράσπιση της Δούρου από την Κανέλλη; Εκείνη η στιγμή, εκείνη η ευκαιρία,[11] πέρασε. Γιατί όμως ξεχνιέται και το ίδιο το γεγονός, σαν να μη συνέβη ποτέ; Τι άλλο πρέπει να γίνει για να καταλάβουμε ότι αν ο νεοναζισμός μάς επιτίθεται σαν να είμαστε Ένα, πρέπει και να τον αντιμετωπίσουμε ως Ένα;

[11] Κάνα-δυο από την παρέα είχαμε πει τότε σε φίλους μας (Κουκουέ): Γιατί να μην καλέσουμε όλοι μαζί σε πολιτικό παναριστερό αντιναζιστικό συλλαλητήριο; Ούτε ένας δεν βρέθηκε να διαφωνήσει ή να συμφωνήσει μασώντας τα λόγια του!