Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

Έτσι δένεται τ’ ατσάλι (των Χρυσαυγίτικων μαχαιριών…)


Έτσι Ι: Όταν σύσσωμος σχεδόν (10 στα 11) ο αστικός και βεβαίως-βεβαίως ‘‘φιλελεύθερος’’, ‘‘προοδευτικός’’ και ‘‘δημοκρατικός’’ τύπος, ανεξαρτήτως επί μέρους ιδεολογικοπολιτικών διαφορών (ακροδεξιά – δεξιά – κεντροδεξιά – κέντρο – κεντροαριστερά και δεν συμμαζεύεται), προβάλλει και συντηρεί επί ημέρες στα πρωτοσέλιδά του με τα μελανότερα χρώματα και χωρίς τον παραμικρό σεβασμό στα γεγονότα[1] την εξιχνίαση(;)[2] της κακοποίησης και του ίσως μοιραίου τραυματισμού (μακάρι όχι!) τού 15χρονου κοριτσιού στην Πάρο με κυρίαρχη «πληροφορία και υλικό» την εθνικότητα του δράστη, ενώ θάβει —εν ψυχρώ και πλήρει συνειδήσει— το γεγονός τής αυτοθυσίας δύο νεαρών τής ίδιας εθνικότητας για να σώσουν από τον θάνατο δύο γέροντες Έλληνες. (Για τα δελτία των 8 ας μη μιλήσουμε καλύτερα…)

[1] Αν δεν κάνουμε λάθος, με το χαρακτηρισμό δράκος, με τον οποίο ο ‘‘φιλελεύθερος’’ τύπος περιγράφει τον δράστη, το φιλοθεάμον κενόν καθοδηγείται στο να σχηματίσει την εντύπωση ότι έχουμε να κάνουμε, έστω και δυνητικά, με έναν κατά συρροή βιαστή (ή και δολοφόνο). Για πόσους βιασμούς/φόνους είχε εκδηλώσει πρόθεση ή διάθεση ο Πακιστανός στην Πάρο όπου έμενε τα τελευταία δύο-τρία χρόνια;

[2] Να μας συμπαθάτε, αλλά και μόνο για την ιστορία τού φοιτητή με τα …πράσινα παπούτσια το ερωτηματικό είναι απόλυτα δικαιολογημένο. Όχι επειδή η περίπτωση του Πακιστανού είναι μία ακόμα ιστορία κατασκευής ενόχων (όλα δείχνουν πως όχι), αλλά έτσι, για να μη ξεχνιόμαστε…


Έτσι ΙΙ: Όταν ορισμένες μερίδες τής Αριστεράς, κυρίως αυτές που για χρόνια επένδυαν μονόπαντα στην πολιτισμική διάσταση των αριστερών αξιών, ανίκανες ή απρόθυμες για επαναφορά τού ταξικού ζητήματος στην κορυφή τής κοινωνικής ατζέντας, επιχειρούν να περιορίσουν το περιστατικό στην έμφυλή του διάσταση, είτε επειδή προσπαθούν να αποεθνικοποιήσουν το βιασμό, είτε επειδή ανάγουν τις ανισότιμες έμφυλες σχέσεις στην κύρια και άμεση εκκρεμότητα προς διευθέτηση, είτε και για τους δύο παραπάνω λόγους, συνδυαστικά. Γράφει ας πούμε η Νεολαία τού ΣΥΝ σε μία ανακοίνωση που υπογράφεται από την ομάδα Φύλου τής οργάνωσης (και μόνο η εξειδίκευση της υπογραφής είναι χαρακτηριστική για τα μυαλά που κουβαλάει η ηγεσία τής συγκεκριμένης νεολαίας):

«Το έγκλημα της Πάρου δεν ήταν έγκλημα ενός «ξένου» ενάντια σε μια ελληνίδα. Ήταν έγκλημα ενός άντρα εναντίον μια γυναίκας».

Ok, είναι μία άποψη (να σημειωθεί ότι συνοψίζει με απόλυτη σχεδόν περιεκτικότητα ολόκληρο το πνεύμα της ανακοίνωσης). Δείτε όμως τι συμβαίνει με δαύτη. Πρώτον: Η αποεθνικοποίηση της εγκληματικής πράξης απαγορεύει την ‘‘εθνικοποίηση’’ της ύψιστα θεάρεστης (για όλους τους θεούς τού κόσμου τούτου) πράξης να δίνεις τη ζωή σου προσπαθώντας να σώσεις αλλοεθνείς και αλλόπιστους συνανθρώπους, όπως έκαναν τα δύο γενναία και άτυχα Πακιστανάκια τον περασμένο Απρίλιο.[3] Τι αποεθνικοποιεί όμως πειστικότερα; Η θεωρητική υπενθύμιση του οραματικού ουκ ένι Ιουδαίος, ουδέ Έλλην προκειμένου να διασκεδαστεί το Κακό ή η υπενθύμιση μιας πράξης που αποδεικνύει ότι, τόσο στο Κακό όσο και στο Καλό, ένι Ιουδαίος και ένι Έλλην; (Το ερώτημα απαντιέται πιο εύκολα, αν αναλογιστεί κανείς ότι η εθνικοποίηση του Κακού στηρίχτηκε σε μία συγκεκριμένη πράξη…). Ουαί και αλίμονο αν ο λόγος τής Αριστεράς δεν περιλαμβάνει το οραματικό στοιχείο τής κοσμοθεωρίας της. Όμως, επίσης, αλί και τρισαλί αν προσπαθεί να κάνει πολιτική μόνο με οράματα. Και δυο φορές αλί και τρισαλί αν πιστεύει ότι φέρνει πιο κοντά το όραμα της συναδέλφωσης όλων των ανθρώπων επειδή βάζει μέσα σε εισαγωγικά τη λέξη ξένος. Ο ξένος, ο άλλος, ο μη οικείος, υπάρχει. Και ακριβώς επειδή υπάρχει, και μόνο επειδή υπάρχει, έχει νόημα να μιλάμε για πανανθρώπινη συναδέλφωση ή να γράφουμε στις σημαίες μας προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε. Δεύτερον: Αφού αποεθνικοποιούμε το Κακό, γιατί δεν το αποεθνικοποιούμε γενικά και εφ’ όλης τής ύλης; Διότι θυμόμαστε πολύ καλά ότι, λόγου χάρη, το περιστατικό με τη βουλγαρικής καταγωγής μαθήτρια της Αμαρύνθου πριν λίγα χρόνια, όπου οι εθνικοί ρόλοι βιαστή και βιασμένου ήταν αντίστροφοι,[4] οι συγκεκριμένες μερίδες τής Αριστεράς το εθνικοποίησαν στο έπακρο. Όπως εθνικοποίησαν και το πρόσφατο περιστατικό με τη Ρωσίδα οροθετική ιερόδουλη.[5] Να υποθέσουμε ότι μία τέτοια αντιφατική στάση οφείλεται στην έμπρακτη εφαρμογή τής οδηγίας που λέει πως η Αριστερά τού κάθε έθνους-κράτους οφείλει να χτυπάει τον εθνικισμό και το ρατσισμό πρώτα και κύρια τής δικής της χώρας;[6] Στην περίπτωση που έχουμε πέσει μέσα, προστίθεται μία ακόμα απόδειξη στις ήδη υπάρχουσες για το πόσο αδικούνται οι Κνίτες, όταν γι’ αυτούς και μόνο γι’ αυτούς λέγεται το απόφθεγμα δείχνανε σε κάποιον το φεγγάρι κι εκείνος κοίταγε το δάχτυλο! Τρίτον: Αν δεν κάνουμε λάθος, ένα από τα σταθερά μοτίβα τής πολιτισμικής Αριστεράς, στην οποία ασφαλώς και εντάσσεται πολύ μεγάλο κομμάτι τού ΣΥΝ και της Νεολαίας του, είναι και η αναγνώριση του γεγονότος ότι το ανθρώπινο υποκείμενο συντίθεται από πολλαπλές ταυτότητες. Επικρίνει δε και κατηγορεί για απλουστευτικό αναγωγισμό εκείνους τους αριστερούς που επιμένουν να υπενθυμίζουν ότι οι ταυτότητες είναι μεν πολλαπλές, όχι όμως και άρτσι μπούρτσι και λουλάς: η ταξική ταυτότητα, δηλαδή η ταξική δομική θέση ενός εκάστου στον κοινωνικό χάρτη, είναι αυτή που σε τελική ανάλυση ‘‘κάνει παιχνίδι’’. Στην ανακοίνωση της Νεολαίας τού ΣΥΝ, χαλίφης στη θέση τού χαλίφη φαίνεται ότι έχει γίνει το φύλο. Αυτό, εκτός του ότι δίνει το δικαίωμα σε κάποιον να καγχάσει επειδή η νέα γενιά τού κόμματος υποπίπτει στο ίδιο λάθος για το οποίοι κατηγορεί άλλους, παρουσιάζει το εξής μείζον πρόβλημα: δεν επιτρέπει να αποκαλυφθεί η ταξικο-οικονομική διάσταση του περιστατικού τής Πάρου, διάσταση που οι επικυρίαρχοι φροντίζουν να αποκρύπτουν μέσα στις εθνικές ταυτότητες, αλλά που για εμάς τους αριστερούς είναι —ή πρέπει να είναι— κυρίαρχη και γι’ αυτό οφείλουμε πάντα να την αναδεικνύουμε: Σύμφωνα με την ομολογία τού δράστη, το πρώτο πράγμα που του γυάλισε στην κοπέλα δεν ήταν οι καμπύλες της ή το προκλητικό της μίνι, ας πούμε. Ήταν το κινητό της!

[3] Και να σκεφτεί κανείς ότι την επαύριο της ηρωϊκής πράξης και θυσίας τους μόνο η Αυγή τούς τίμησε στο πρωτοσέλιδό της, όπως είχαμε επισημάνει επαινετικά στην ανάρτηση στην οποία ήδη σας έχουμε παραπέμψει.Τώρα όμως, στην αρθρογραφία της για το βιασμό τής Πάρου, η ίδια αυτή εφημερίδα ξέχασε να υπενθυμίσει την άλλη πλευρά τών ‘‘δράκων’’ Πακιστανών (αντίθετα με τον Ρίζο). Δείγμα κι αυτό τής αριστερής προχειρότητας...

[4] Η απόφαση του δικαστηρίου που αθώωσε τους 4 κατηγορούμενους απόφαση, αλλά και η υποκειμενική μας άποψη υποκειμενική μας άποψη: αυτό που έγινε τότε ήταν επί τής ουσίας ομαδικός βιασμός.

[5] Στο συγκεκριμένο περιστατικό η αριστερή ανοησία χτύπησε κόκκινο! Δύο ημέρες αφ’ ότου είχε πλημμυρίσει το διαδίκτυο με τις φωτογραφίες των Ελληνίδων ιερόδουλων φορέων τού AIDS, το Red Notebook ανέβαζε άρθρα με κλαυθμούς και οδυρμούς για τον κρατικό ρατσισμό εις βάρος τής Ρωσίδας! Τόσο ‘‘σατανικά έξυπνοι’’ εκεί στο Red Notebook. Άμα τους είχαμε στη Γερμανία τής Βαϊμάρης, ο Χίτλερ θα γινόταν Καγκελάριος από τις εκλογές τού 1930!

[6] Στην περίπτωση της αλήστου μνήμης ανακοίνωσης της Νεολαίας τού ΣΥΝ υπό τον τίτλο Εμείς θα τη λέμε Μακεδονία, όπου, προκειμένου να χτυπηθεί ο ελληνικός εθνικισμός, οι Συνασπισμένοι νεολαίοι συντάχθηκαν με τον εθνικισμό των γειτόνων, δεν χρειάζεται να κάνουμε καμία υπόθεση βέβαια…


Έτσι ΙΙΙ: Όταν η Αριστερά, κι εδώ μιλάμε για την εκτός ΚΚΕ Αριστερά και ειδικά αυτήν που εξακολουθεί να πιστεύει ότι ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό περνάει μέσα από τις (καπιταλιστικές) Ενωμένες Πολιτείες τής Ευρώπης, εξ αιτίας ιδεοληπτικής πολιτικής τυφλότητας ή της ανάγκης επίδειξης αριστερών ‘‘ενσήμων’’, εξακολουθεί σε μεγάλο ποσοστό να μην αναγνωρίζει ούτε καν στο λόγο της το αυταπόδεικτο γεγονός ότι η σύγχρονη (εξαναγκαστική, και συχνά βίαια εξαναγκαστική) μετανάστευση συνιστά από ορισμένες απόψεις ιδιαίτερο κοινωνικό πρόβλημα για την Ελλάδα, αφού η γεωγραφική θέση της την καθιστά κύρια πύλη εισόδου προς την ΕΕ και επομένως η μεταναστευτική πίεση που αντιμετωπίζει είναι δυσανάλογα μεγάλη για τις δυνατότητες απορρόφησης ή ενσωμάτωσης που διαθέτει η χώρα. Η άρνηση καθίσταται ακόμα πιο προβληματική αν σκεφτεί κανείς ότι, στις συνθήκες εκπτώχευσης που επικρατούν, οι δυνατότητες αυτές μειώνονται και θα μειώνονται, οπότε οι συνθήκες θα γίνονται όλο και πιο ευνοϊκές για εκείνους που θέλουν να μετατρέψουν το ζήτημα από κοινωνικό σε εθνικό.


Έτσι ΙV: Όταν η ίδια πάλι ‘‘ευρωπαΐζουσα’’ Αριστερά, τις λίγες φορές που δεν περιορίζεται σε ανθρωπιστικές εκκλήσεις ή διεθνιστικές ρητορικές, καταφέρνει μόλις να ψελλίζει ξέπνοα κάτι περί αναθεώρησης της Συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ, ενώ θα έπρεπε να έχει κάνει αυτό το ζήτημα ‘‘σημαία’’ της.[7] (Είναι ευτύχημα που μέχρι στιγμής η Χρυσή Αυγή ρίχνει το βάρος της στις μαζικές απελάσεις και στο μάντρωμα των μεταναστών. Να δω τι θα κάνουμε όμως, όταν βρεθεί κάποιος από τα ‘‘παιδιά’’ εκεί που, εκτός από ‘‘ποντίκια’’, θα διαθέτει και πέντε δράμια μυαλό…[8]) Έτσι, προκειμένου να προφυλαχθεί η ‘‘ευρωπαϊκή ιδέα’’ και να μη διαταραχθεί ο ‘‘ευρωπαϊκός’’ προσανατολισμός τής χώρας, μπαίνει κάτω από το χαλί το γεγονός ότι η ΕΕ μάς έχει φορτώσει τις συνέπειες των δικών της ιμπεριαλιστικών και εκμεταλλευτικών αμαρτημάτων[9] και μας έχει μετατρέψει σε αποθήκη της και στο κρατητήριο του ευρωπαϊκού τμήματος μεταγωγών. Κρατητήριο για το οποίο ο καλός μας Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, σε ένα από τα πιο ‘‘απίθανα’’ άρθρα του,[10] το μόνο που έχει να παρατηρήσει είναι οι κακές συνθήκες κράτησης που δεν επιτρέπουν να βαφτιστεί σε χώρο …‘‘φιλοξενίας’’! Ψέγει μάλιστα τις ελληνικές κυβερνήσεις, ‘‘ξεπλένοντας’’ ταυτόχρονα τα διευθυντήρια της ΕΕ, επειδή δεν απορρόφησαν τα 12.500.000 ευρώ που χορήγησε το Ευρωπαϊκό Ταμείο Προσφύγων στην Ελλάδα για το 2010 και τα οποία προορίζονταν για υποδομές καταυλισμού μεταναστών!!! Και ποιος του είπε του Δημοσθένη ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει χώρος ‘‘φιλοξενίας’’ για όλη την ΕΕ; Βάσει ποιας αρχής διεθνισμού; —όχι του διεθνισμού όπως τον καταλαβαίνει το μπερδεμένο και ‘‘πολυτασικό’’ μυαλό του, αλλά τού διεθνισμού όπως είναι. Εμείς δεν βλέπουμε κανένα διεθνισμό στην ιδέα ένα(1) έθνος-κράτος να επωμίζεται το κύριο και συντριπτικό βάρος προβλημάτων που απορρέουν από τα έργα και τις ημέρες όλης τής υπερεθνικής ολοκλήρωσης στην οποία ανήκει!

[7] Πώς έχει κάνει ‘‘σημαία’’ της το ότι η οικονομική κρίση τής Ελλάδας είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα και για το μεταναστευτικό περνάει στο ψιλοντούκου την ευρωπαϊκή του διάσταση;

[8] Δεν είναι απίθανο να βρεθεί. Όπως βρέθηκε και στην περίπτωση της Χαλυβουργίας Ελλάδος, όπου, προκειμένου να κάνουν πολιτική, δεν δίστασαν να προσφέρουν γάλα και μακαρόνια σε ‘‘κουμμούνια’’…

[9] Αξίζει να διαβάσετε αυτό το σύντομο άρθρο που κωδικοποιεί τις αιτίες του απότομου και μαζικού μεταναστευτικού φαινομένου των τελευταίων ετών.

[10] Δεν παίρνω όρκο και μ’ αυτή την έννοια το παίρνω επάνω μου: Έχω την ισχυρή εντύπωση ότι σε ένα παλαιότερο άρθρο του στο Red Notebook, πριν κάποιους μήνες, υποστήριζε ότι τα τελευταία χρόνια η άνοδος της ακροδεξιάς δεν έχει πλέον ως ατμομηχανή το μεταναστευτικό ζήτημα! Παρά τις προσπάθειές μου, δεν μπόρεσα να εντοπίσω το άρθρο. Πάσα βοήθεια ευπρόσδεκτη.


Έτσι V: Όταν τίποτε δεν φαίνεται ικανό να κάνει την Αριστερά με κλίση στην πολιτισμική προσέγγιση των πραγμάτων να συνειδητοποιήσει πως είναι διαφορετικό πράγμα η ξενοφοβία από τον ρατσισμό. Ας κάνω μια προσωπικού χαρακτήρα απόπειρα, μπας και ταρακουνηθεί λίγο το χοντροκέφαλό της και πάρει μπροστά: Όταν ήμουν μικρός, μέχρι και τις πρώτες τάξεις τού Γυμνασίου, φοβόμουν εξαιρετικά τα σκυλιά. Αυτό θα με κατέτασσε στους υπανθρώπους που φολιάζουν τα αδέσποτα, τα κρεμούν ή τα καίνε ζωντανά; Ας σοβαρευτούμε όσο είναι καιρός. Ο φόβος είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα. Κι ο φόβος δεν γεννιέται μόνο από κάποιον ορατό και συγκεκριμένο κίνδυνο, όταν έρχεσαι δηλαδή ενώπιος ενωπίω με κάποιον που σε απειλεί. Γεννιέται κι από την ιδέα ότι μπορεί να βρεθείς σε αυτή την κατάσταση. Όπως γεννιέται και από την επαφή με το διαφορετικό, το άγνωστο, το μη οικείο. Υπάρχουν πολλοί φόβοι λοιπόν. Κι αντί να τους αποκηρύσσουμε εξομοιώνοντάς τους με τον ρατσισμό ή το νεοναζισμό θα πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε όλους, δηλαδή να βρούμε τους τρόπους να καταλαγιάσουμε τους φόβους των ανθρώπων —εννοούμε τους ειλικρινείς φόβους. Γιατί, αλήθεια: Λέμε ότι η επόμενη κυβέρνηση πρέπει να είναι της Αριστεράς. Όταν αποστρέφουμε το πρόσωπο από το φόβο των πολιτών σήμερα, συχνά μετά βδελυγμίας, τι μήνυμα λέτε πως στέλνουμε στην κοινωνία για αύριο, όταν θα πρέπει, από κυβερνητικές θέσεις πια, να αντιμετωπίσουμε τα υπαρκτά προβλήματα της εγκληματικότητας ντόπιων και ξένων ή της γκετοποίησης και της υποβάθμισης ολόκληρων συνοικιών; Οι κοινωνίες δεν ακολουθούν εκείνους που περιφρονούν τους φόβους τους. Οι κοινωνίες ακολουθούν εκείνους που σέβονται τους φόβους τους και φροντίζουν για τη θεραπεία τους. Και ναι: Μπορεί να τους ακολουθήσουν ακόμα κι όταν η θεραπεία περιλαμβάνει λοστούς, σιδερογροθιές και στιλέτα, αν μας εννοείτε…


Έτσι VΙ: Όταν η Αριστερά, κι αυτή τη φορά όλη η Αριστερά, δεν συνειδητοποιεί ότι ειδικά για το μεταναστευτικό ζήτημα, τουλάχιστον για το μεταναστευτικό ζήτημα, δεν έχει το παραμικρό περιθώριο να μη συντονίσει ενιαία τα βήματά της, συμπαρατασσόμενη απέναντι στον νεοναζισμό. Ακόμα χειρότερα: Όταν δεν συνειδητοποιεί ούτε καν ότι πρέπει να το εξαιρέσει από τα πολλά και ποικίλα πεδία τών ενδοαριστερών αντιπαραθέσεων (και σκυλοκαβγάδων). Κι αυτό, τη στιγμή που δεν πάει πολύς καιρός από την επίθεση σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση του ‘‘παλικαρά’’ Κασιδιάρη σε δύο βουλευτίνες της (αλλά και την καταστροφή εκλογικών περιπτέρων της από Χρυσαυγίτες). Τότε, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα, η Αριστερά είχε συμπαραταχθεί πανηγυρικά —τι άλλο από συμπαράταξη ήταν η υπεράσπιση της Δούρου από την Κανέλλη; Εκείνη η στιγμή, εκείνη η ευκαιρία,[11] πέρασε. Γιατί όμως ξεχνιέται και το ίδιο το γεγονός, σαν να μη συνέβη ποτέ; Τι άλλο πρέπει να γίνει για να καταλάβουμε ότι αν ο νεοναζισμός μάς επιτίθεται σαν να είμαστε Ένα, πρέπει και να τον αντιμετωπίσουμε ως Ένα;

[11] Κάνα-δυο από την παρέα είχαμε πει τότε σε φίλους μας (Κουκουέ): Γιατί να μην καλέσουμε όλοι μαζί σε πολιτικό παναριστερό αντιναζιστικό συλλαλητήριο; Ούτε ένας δεν βρέθηκε να διαφωνήσει ή να συμφωνήσει μασώντας τα λόγια του!

26 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Έτσι (ατάκτως κι όπως μούρχονται)

Δυό τρείς μέρες μετά το περιστατικό με τον κασίδη, οργανώθηκε απ τους ΑΝΤΑΡΣΥΟΥΣ και κάποια αντιρατσιστικά κινήματα στη θεσσαλλλονίκη μια φανταστική διαδήλωση.
Φανταστική από άποψη συμμετοχής, παλμού, οργάνωσης και διαδρομής.
Λέω διαδρομής, διότι η πορεία κατέβηκε ως το ύψος του σιδ. σταθμού, όπου κάπως απέναντι είναι κάποια γραφεία χρυσαύγουλων με κάποιους γουρουνοκέφαλους απ έξω.
Φανταστική από οργάνωση, διότι οι μαυροκόκκινοι στο τέλος της πορείας παθιασμένοι μεν, μα και πειθαρχημένοι , δεν κατέστρεψαν τίποτα και δεν εξέθεσαν κανέναν. (Προφανώς εν όψει εκλογών και κυβέρνηση τραπεζίτη, η κατάσταση δεν σήκωνε και μπατσικές προβοκάτσιες).
Συμμετοχή με νεολαίους και φοιτητές, που καιρό είχα να δώ.
Ήταν όλα καλα λοιπόν;
Δεν θα τόλεγα.
Παντελής απουσία του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ, του ΣΥΡΙΖΑ (αυτός έστειλε μια ανακοίνωση μόνο, που διαβάστηκε στην αρχή της συγκέντρωσης).
Το ΚΚΕ, πιστό και επίμονο στις μαλακίες, ούτε καν σαν αυτόνομη διαδήλωση δεν συμμετείχε κι ας ήταν η δική του βουλευτίνα που τις έφαγε. Ούτε τότε, ούτε και στις επόμενες μέρες. Γαργάρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑΣ, άλλη μαϊμού κι αυτός, μπέρδεψε τις βούρτσες με τις... να μην πω τι.
Κι επειδή ακολουθούσαν οι τελικές εκλογές, θεώρησε μάλλον πως θα εκτεθεί στον δημοκρατικότατο κι αριστερότατο λαό της πόλης και θα χάσει ψήφους αν δουν πανώ δικό του σε αντιφασιστική διαδήλωση οι ψηφοφόροι του ψωμιάδη. Και καθάρισε με μια ανακοίνωση. Κ ας ήταν δική του βουλευτίνα που έφαγε το μπουγέλο.
Συμπέρασμα; Θλιβερή επιμονή στο άλλοι εμείς, άλλοι αυτοί, εκατό καπετανάτα, ακόμα και εκεί, που δια ροπάλου επιβάλλεται σύμπνοια κι ομόνοια.
Στα των μαυρούληδων τώρα.
Όταν οι νοικοκυραίοι σε αγ παντελεήμονα φώναζαν πως έχουν πρόβλημα, είτε πράγματι είχαν, είτε νόμιζαν πως είχαν, οι σπουδαίοι προοδευτικοί σχηματισμοί τους έγραφαν στ αρχίδια τους. Παραβλέποντας πως είχαν να κάνουν με απλούς, ίσως κι αμόρφωτους ανθρώπους που αγνοούσαν τι παίζει και τους μαζεύουνε εκεί, τι είναι η συμφωνία ΔΟΥΒΛΊΝΟ ΙΙ (και το Δουβλίνο ακόμα).
Μιλάμε για γειτονιές, για δεκαετίες διαμορφωμένου τρόπου ζωής, για φοβισμένους και για πραγματικές περιπτώσεις που στ αλήθεια υπήρχε πρόβλημα, μην τρελαθούμε κιόλας.
Εκεί λοιπόν, κάλυψε το κενό η ΧΑ και μαγκιά της αν θέλετε τη γνώμη μου.
Αφού βρήκε τους άλλους, μαλάκες κι αδιάφορους στο να πλησιάσουν τον κόσμο και είτε να του ανοίξουν τα μάτια, είτε να καλύψουν το κενό και να μην αφήσουν χώρο στους ναζί, εγώ τουλάχιστον παραδέχομαι πως κέρδισαν πόντους πανάξια, έστω και στηριζόμενοι στην ανεπανάληπτη μαλακία της αριστεράς (γενικώς) που περιέργως πως, επαναλαμβάνεται ανά κάποιες δεκαετίες κι αφήνει χώρο για παιχνίδι στο φασισμό.
Τα ίδια έκαναν και οι γερμανοί κκουκουέδες με τον χίτλερ υποτιμώντας τον κάπου πριν το ΄30 και ρούφήξαμε όλοι τ αυγό μας.
συνεχίζεται…

mbiker

Ανώνυμος είπε...

Την σημαία του αντιφασιστικού αγώνα, δυστυχώς για όλους εμάς τους ορθόδοξους και συντεταγμένους και συνειδητοποιημένους αριστερούς και κομμουνιστές, κράτησαν ψηλά προς τιμήν τους, μόνο οι αναρχικοί.
Μπορεί να πονάει συντρόφια όπου κι αν ανήκετε, μα μόνο αυτοί συγκρούονταν με τους ναζί, προσπαθούσανε να παρέμβουν, να πλησιάσουν τον κόσμο, να του ανοίξουν τα μάτια για το τι είνα στ αλήθεια αυτοί με τις σβάστικες που τάχα μιου τους συμπονούν και τους φροντίζουν.
Και σε τελική ανάλυση, ν αποκτήσουν και την τεχνογνωσία του δείρειν τους φασίστες βρε αδελφέ.
(μόλις θυμήθηκα το περιστατικό που χρυσαύγουλα ροπάλιασαν έναν σκουρόχρωμο περαστικό ποδηλάτη κι ο έρμος φώναζε πως είναι έλληνας. Πως το λένε αυτό που είναι για γέλια και για κλάματα;)
Την οποία τεχνογνωσία δεν θ αποκτήσουν ποτέ οι κνίτες φερ ειπείν, ούτε κι οι συριζαίοι.
Διότι και σύμφωνα με τον Μπρέχτ, είναι ο μοναδικός τρόπος συζήτησης μαζί τους (με, ή χωρίς τούβλο).
Το οποίο Μπρέχτ, σύμπασα η κοινοβουλευτική αριστερά, προφανώς τον θεωρεί τραγουδοποιό ή στιχουργό κι αγνοεί ό,τιδήποτε δικό του δεν μελοποιήθηκε.
Το κακό με τους ανάρχες είναι πως λόγω πρότερου μη "έντιμου βίου", δεν γίνονται αποδεκτοί απ τους νοικοκυραίους, οπότε δεν νομίζω πως σε επίπεδο προπαγάνδας να κατόρθωσαν και πολλά, όσο αφορά το τι είναι και τι παίζει με τους μετανάστες, λαθρό ή μή.
Και φτάνουμε τώρα στο σημείο να αναλύουμε γιατί έτσι και γιατί αλλοιώς και γιατί δεν θυμόμαστε τα καημένα τα παιδιά που σκοτώθηκαν προσπαθώντας να σώσουν τους παπούδες απ το τραίνο.
Σύμφωνοι, τα ΜΜΕ. Σύμφωνοι, ο υποβόσκων ελληνικής εκδοχής ρατσισμός. Σύμφωνοι, η κυβερνητική προπαγάνδα.
Λέμε αυτά και καθαρίσαμε;
Πότε το ΠΑΜΕ ας πούμε, αντί να κάνει την καθιερωμένη του λιτανεία οργάνωσε κάτι κατά κείνες τις γειτονιές και πότε προσπάθησε να εμποδίσει τη δράση της ΧΑ;
Πότε οι συριζαίοι θ αποφασίσουν να καταλάβουν πως σε πολλές περιπτώσεις οι άνθρωποι έχουν πράγματι πρόβλημα με τους μετανάστες και δεν είναι της φαντασίας τους;
Μένοντας στην απ έξω τόσο καιρό, τι σκατά να συμμαζέψεις τώρα, που ο άλλος πιο μάγκας, σου πήρε τους πελάτες;
Και για να τελειώνω το παραλλήρημα :-)
Έχω βαρεθεί να λέω, πως σε επίπεδο ηγεσιών, το σύστημα έχει δώσει ρέστα στην αναρρίχηση κι επικράτηση των μετριοτήτων. Γενικώς, δεν μιλάω μόνο για τον ένα αρχηγό.
Τι μας κάνει να πιστεύουμε πως αυτό δεν ισχύει και για την αριστερά; Πάλι γενικώς, κομμουνιστική ή μη.
Τι μας κάνει να πιστεύουμε πως αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις, είναι ντε και καλά, οι ικανότεροι;
(Γιατί αν κρίνω απ τα τελευταία ποσοστά σε κάποιο κόμμα...)

mbiker

spiral architect είπε...

Η συνάντηση του προέδρου του Ισραήλ κ. Σιμόν Πέρες με τον κ. Τσίπρα είχε διάρκεια περίπου μία ώρα, ενώ ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε δηλώσεις εξερχόμενος του ξενοδοχείου.

LeftG700 είπε...

Φίλε mbiker,


Γουάου! Πραγματικός χείμαρρος! :-)

Δεν θα διαφωνήσουμε στα σημεία που επισημαίνεις (πέρα από εκείνα που υπερθεματίζεις όπου δεν έχουμε να προσθέσουμε κάτι). Ναι, πράγματι οι ανάρχες είναι οι πιο ριζοσπαστικοί αντιφασίστες, γενικά μιλώντας, και ναι οι εγγενείς αδυναμίες τους δεν τους κάνουν και τους καλύτερους προπαγανδιστές τού αντιφασισμού, όπως λες κι εσύ. Στο ρητορικό ερώτημά σου για το τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι στις ηγεσίες των αριστερών κομμάτων έχουμε τους ικανότερους, εμείς είμαστε κατασταλαγμένοι πια: δεν το πιστεύουμε! (χωρίς αυτό να σημαίνει πως τους θεωρούμε όλους για πέταμα).

Για το ζήτημα της βιαιής αντιπαράθεσης. Δεν θα στενοχωρηθούμε βέβαια αν σπάσουν μερικά Χρυσαυγίτικά κεφάλια, το αντίθετο. Αλλά δεν νομίζουμε ότι εκεί θα κριθεί το παιχνίδι τού πώς θα μειώσουμε την κοινωνική επιρροή των νεοναζί. Τα γράφουμε και τα γράφεις για το πώς θα γίνει αυτό. Δυστυχώς, ούτε το γεγονός πως στις εκλογές τού 2009 η ΧΑ είχε πάρει 0,2% και σ’ αυτές έφτασε το 7, δεν φαίνεται να προβληματίζει την Αριστερά για το τι δεν κάνει κι εκείνη σωστά από τη μεριά της. Ακούγονται κάτι σποραδικές φωνές από ’δω ή από ’κει, αλλά η συνολική επεξεργασία απουσιάζει. Ας ελπίσουμε ότι θα αφυπνιστούμε πριν είναι αργά…


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε σπειροειδή αρχιτέκτονα,


Ή ένστασή σου είναι γιατί συνάντησε τον Πέρες ή γιατί δεν ανακοινώθηκε το τι συζητήθηκε;

Δεν νομίζουμε ότι είναι βάσιμη, σύμφωνα τουλάχιστον με τα όσα ξέρουμε. Δηλαδή, αν γίνει Πρωθυπουργός ο Τσίπρας θα πρέπει να βγάλει ένα φιρμάνι που να λέει ότι «για μένα δεν υπάρχει Ισραήλ»; Και μετά θα πρέπει να ανακαλέσουμε ίσως και τον πρεσβευτή μας; Έπειτα, υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους δεν ανακοινώνεται το περιεχόμενο των συνομιλιών. Ένας πρέπει να μας ανησυχεί: αν δεν ανακοινώθηκε επειδή έχουμε να κάνουμε με προδοσία. Αυτό πιστεύεις;


Τα λέμε

spiral architect είπε...

Πιστεύω αυτό που έλεγε η σχωρεμένη η γιαγιά μου:
Αδελφές και παλληκάρια γινήκαμε μαλλιά κουβάρια!

Τι δουλειά έχει ο ΣΥΡΙΖΑς με τον Πέρες; Κι αν για το “τυπικόν της υπόθεσης” έπρεπε να τον συναντήσει, να πει βγαίνοντας στους δημοσιοκάφρους:
“Κοιτάξτε μάγκες, του τα'χωσα όπως του' πρεπε του φούστη. Τι για Σάμπρα και Σατίλα του είπα, τι για τη Λωρίδα της Γάζας, τι για τα ψάρια της Γεννησαρέτ, τι για τα κέρατα του Μολώχ, όλα του τα έχωσα του φούσταρου!”
(ή κάπως έτσι τέλος πάντων)

Ε, ρε και να έφτανε το όλο σκηνικό στ' αυτιά του σ. Σλαβόη: Τσι πουτάνας θα γινόταν!

Ανώνυμος είπε...

o Σλαβόης έχει σοβαρότερα πράματα να ασχοληθεί

Μανωλιός

spiral architect είπε...

Kάτω τα ξερά σας από τον σ. Σλαβόη, μη σας πάρει και σας σηκώσει!

Ανώνυμος είπε...

Για το ρατσισμό….και την αντιμετώπιση του
Συμφωνώντας επι της ουσίας στα γραφόμενα σας, εντοπίζω μια διαφωνία που δεν είναι κρίσιμη στην αντιμετώπιση του περιστατικού της Πάρου (είπαμε, βασικά συμφωνώ) αλλά είναι κρίσιμη στη γενικότερη συζήτηση για την αντιμετώπιση του ρατσισμου και των συνεπώς και των φασιστών.
Ο ρατσισμός δεν εντοπίζεται μόνο στις συμπεριφορές αλλά και σε στάσεις και αντιλήψεις. Είναι σημαντικό να ψάξουμε το πώς αυτές δημιουργούνται (κατασκευάζονται) αλληλεπιδρούν, μετριάζονται κλπ. Με αυτήν την έννοια ο φόβος για τον «άλλο» δεν ταυτίζεται βέβαια με τη βίαιη συμπεριφορά απέναντι στον «άλλο», αλλά συνδέεται μαζί της (το ίδιο συμβαίνει περίπου και στο παράδειγμα για το φόβο στα ζώα). Το σημαντικότερο είναι ότι ο φόβος δεν προέρχεται δήθεν ως φυσική – ανακλαστική αντίδραση στο μη οικείο, το διαφορετικό. Ο άνθρωπος έλκεται αυθόρμητα από το διαφορετικό, από τον «άλλο». Για παράδειγμα αν σε ένα ελληνικό νηπιαγωγείο παρουσιαστεί ένα «μαυράκι», αναμένουμε όχι μόνο να προκαλέσει την προσοχή των άλλων νηπίων, αλλά και την τάση να το πλησιάσουν, να γίνουν «φίλοι» του. Αν οι γονείς το δούν να παίζει με το παιδί τους τα πράγματα μάλλον θα αλλάξουν…….
Πράγματι υπάρχει φόβος προς τους «Ξένους» στην Ελλάδα, αλλά αυτός δεν αιτιολογείται στην αυθόρμητη ανθρώπινη φύση. Η αντιμετώπιση του προϋποθέτει την αντιμετώπιση των πραγματικών (γιατί υπάρχουν και αυτές) και φαντασιακών πηγών του φόβου. Πολύ δύσκολο έργο, σχεδόν αδύνατο με τα «Δουβλίνα» και την γενικότερη κατάσταση των ανθρώπων σε κοντινές και μακρινές χώρες, τις θρησκευτικές και άλλες στρεβλώσεις, τις συνθήκες ζωής και εργασίας ντόπιων και ξένων. Τουλάχιστον όμως δεν έχουμε αντίπαλο την ανθρώπινη αυθόρμητη αντίδραση….. Αυτή την έχουμε σύμμαχο, έτσι ώστε σε συνδυασμό με ευρύτατες λαϊκές δοξασίες και ανθρωπιστικές αξίες, μέρος των θρησκευτικών κατηχήσεων, μέρος των δικαιικών κατακτήσεων, μας επιτρέπουν να δράσουμε…. Και όπως σε κάθε πολιτικοιδεολογική πρακτική χρειάζεται και τέχνη…..εκεί νομίζω ότι θα συμφωνήσουμε απόλυτα.
Σε αυτή τη βάση το να κάνουμε «γαργάρα» το ότι ο φερόμενος δράστης είναι Πακιστανός και να τονίζουμε ότι ήταν άνδρας….μοιάζει με διάθεση καταδίκης των ανδρών συνολικά. Με τον ίδιο τρόπο, αν τονίζουμε το υποτιθέμενο «γυάλισμα» του κινητού που είχε το τρομακτικά κακοποιημένο κοριτσάκι, εκτός από το ότι παπαγαλίζουμε γελοίες αστυνομικές διαρροές, μοιάζει με το να αποκρύβουμε την κύρια, αποτρόπαια πράξη….. Ταξική διάσταση (και ταξική διάσταση) υπάρχει βέβαια αλλά αυτή δεν σημαίνει ότι μπορούμε να απαλύνουμε την κατά τα φαινόμενα απάνθρωπη επίθεση ενός σκληρά εκμεταλλευόμενου νέου απέναντι σε νεαρό γόνο αστικής ή μικροαστικής οικογένειας που κάνει διακοπές. Αξίζει αντίθετα να σκεφτούμε που οδηγεί η μαζική εκμετάλλευση παράνομων νεαρών ανδρών που επιζούν σε κλειστές κοινότητες ομοεθνών και ομόφυλων με πολλές πολιτισμικές και θρησκευτικές «τυφλώσεις». Τα μοναστήρια ….και οι ιστορίες των Ελλήνων και Ιταλών μεταναστών στην Αμερική πριν έναν αιώνα είναι καλά ιστορικά παραδείγματα….
Συγνώμη για τη πολυλογία
Σταύρος

Ανώνυμος είπε...

Κακά τα ψέματα,ο πολύς ο κόσμος είναι "κυρ-Παντελής",όπως λέει το περίφημο τραγούδι του Τζαβέλα.Είναι οι ίδιοι που 40 χρόνια έβγαζαν με 85 και 90% δικομματισμό επειδή έχουν σαν όνειρο ζωής μια θεσούλα στο Δημόσιο για τον γιο ή την κόρη, που το πολιτιστικό τους επίπεδο αρχίζει από τα μεσημεριανά και τελειώνει στο θέμο και που έχουν εκπαιδευτεί να βλέπουνε με μισό μάτι τους ξένους γιατί "βρωμάνε", "μας παίρνουνε τις δουλειές"(λες και ο γιόκας τους θα πήγαινε ποτέ να μαζέψει φράουλες στη Μανωλάδα) και "δε βαφτίζονται"(μη πείτε οτι δεν το έχετε ακούσει,εγώ το ακούω συχνά από συγγενικά μου πρόσωπα).Στο τέλος-τέλος,είναι οι ίδιοι,που μετά από δυο χρόνια μνημόνιο και κλάψα,ξαναέβγαλαν μνημονιακή κυβέρνηση για να μην τους πάρει ο Τσίπρας τα σπίτια.Τα αστικά ΜΜΕ,όταν κατηγορούν την Αριστερά οτι "δεν αφουγκράζεται τον κόσμο", για το θέμα του μεταναστευτικού, εννοούν οτι πρέπει να γίνει κι αυτή "κυρ-Παντελής".Αν όμως γίνει "κυρ-Παντελής",τότε θα πάψει να είναι Αριστερά.

Δε διαφωνώ οτι έπρεπε να καταβληθεί πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια από την Αριστερά για να αρχίσει ο μέσος "κυρ-Παντελής" να βλέπει την άλλη πλευρά της αλήθειας,δε διαφωνώ οτι η επιβεβλημένη υπεράσπιση των μεταναστών έπρεπε να γίνεται παράλληλα με τον διαχωρισμό τους από τους σκληρούς κακοποιούς(νταβατζήδες,πρεζεμπόρους,μπράβους κλπ)κάθε εθνικότητας,από την άλλη,όμως, η εξήγηση για το "χάσμα",αν μπορούμε να το πούμε έτσι,μεταξύ Αριστεράς-κοινωνίας στο μεταναστευτικό και τη συνεπακόλουθη άνοδο των Νεοναζί,είναι για μένα πολύ απλούστερη:η πάσης φύσεως Ακροδεξιά ήταν πάντα υπαρκτή στην Ελλάδα σε επίπεδο νοοτροπίας.Απλώς ένα μεγάλο κομμάτι της φώλιαζε στη ΝΔ κυρίως, αλλά και στο ΠΑΣΟΚ,ενώ αργότερα έσκασε μύτη και το τηλεκόμμα του Καρατζαφέρη για τους πιο hardcore.Παρόλα αυτά,επειδή ,μέχρι το 09 τα στομάχια ήταν σχετικά γεμάτα,τα ρατσιστικά ένστικτα καταλάγιαζαν και η απήχηση των Αυγών ήταν μηδενική.Τώρα που τα στομάχια άδειασαν,η αναμενόμενη αύξηση της εγκληματικότητας και το χαμηλό μορφωτικό και πολιτιστικό επίπεδο χαλάρωσαν τις ηθικές αντιστάσεις και ώθησαν πολλούς στην αγκαλιά των Αυγών,που εμφανίζονται σαν ο από μηχανής θεός, στον οποίο πάντα προσβλέπουν τέτοιου είδους λούμπεν μάζες.

LeftG700 είπε...

Φίλε spiral architect,


Μα υπάρχει ευνοϊκότερο πεδίο από αυτό τής εξωτερικής πολιτικής και των διεθνών σχέσεων για να ισχυριστεί κανείς ότι όντως ισχύει αυτό που έλεγε η γιαγιά σου; Τι να πρωτοθυμηθούμε; Το Μπρεστ-Λιτοσφκ; Το σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ; Την ειρηνική συνύπαρξη; Και στα πιο πρόσφατα: σερβικός εθνικισμός vs ιμπεριαλισμό, περιπτώσεις Καντάφι, Άσαντ τώρα (το αντίβαρο στον δυτικό ιμπεριαλισμό είναι η Ρωσία τού Πούτιν και η Κίνα τού πιο βάρβαρου καπιταλισμού· έχουμε καμιά δουλειά με δαύτους; Όχι. Αλλά…) Και σκέψου ότι τώρα δεν υπάρχει αντίπαλο δέος και έχουν πάρει όλο τον πλανήτη. Δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Και επειδή, φαίνεται να είσαι συμπαθών τού ΚΚΕ (φυσικά, κανένα πρόβλημα από εμάς!) προβληματίσου λίγο με το γεγονός ότι ο Ρίζος δεν σήκωσε το θέμα με τη συνάντηση Τσίπρα – Πέρες. Λες να το …ξέχασαν;;;

Ο Σλαβόης έχει επισημάνει (σιγά την ανακάλυψη!) ότι υπάρχει μία πολύ λεπτή κόκκινη γραμμή μεταξύ φιλοπαλαιστινιακού κινήματος και αντισημιτισμού. Αυτό δεν φαίνεται να κολλάει με τη σπόντα σου. Εκτός κι αν είναι ειρωνική, ακριβώς γι’ αυτό ή για κάτι άλλο που δεν μπορώ να καταλάβω. Μπορείς να γίνεις πιο σαφής;


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Μανωλιέ,


Αυτό που επισημαίνει ο Σλαβόης είναι βέβαια ένα θέμα. Αλλά δεν είναι ΤΟ θέμα (στο κάτω-κάτω ο Πούτιν έχει κατηγορηθεί για πολύ χειρότερα…). Λίγη κατανόηση στη σλοβένικη διανόηση. ;-) Πολλές από τις ιδέες του είναι καλή τροφή για σκέψη. Ας μη τον πετάξουμε στα αζήτητα…


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Σταύρο,


Το σχόλιό σου θίγει μερικά πολύ ουσιαστικά ζητήματα που βοηθάνε να πάει η κουβέντα παραπέρα και σε μεγαλύτερο βάθος. Μου δίνει όμως κι εμένα αφορμή να αποσαφηνίσω κάποια πράγματα.

Θα συμφωνήσω 100% μαζί σου ότι ο φόβος για το Άλλο συνδέεται με την εχθρική στάση απέναντί του. Με την εξής έννοια: εγώ που μικρός φοβόμουνα τα σκυλιά είχα πολύ περισσότερες πιθανότητες από εσένα, π.χ., που κοιμόσουν αγκαλιά μαζί τους, να καταλήξω συνειδητός βασανιστής ζώων. Έτσι είναι. Αυτό όμως είναι μια θεωρητική διαπίστωση. Η οποία όμως, κατά τη γνώμη μου, δεν οδηγεί στο ότι εγώ θα έπρεπε να αντιμετωπιστώ σαν να ήμουν όντως βασανιστής. Να αντιμετωπιστώ με προσοχή, σύμφωνοι. Όχι όμως σαν ύποπτος (ή και ένοχος —ακόμα χειρότερα). Και τι σημαίνει «να αντιμετωπιστώ με προσοχή»; Πολλά πράγματα. Αλλά το βασικό είναι ότι θα πρέπει, κατ’ αρχήν, να σεβαστείς το φόβο μου.

Θα συμφωνήσω επίσης ότι ο Άλλος δεν είναι μόνο πηγή φόβου. Είναι ταυτόχρονα και αφορμή ικανοποίησης της ανάγκης τού ανθρώπου να γνωρίσει, να μάθει κάτι που δεν ξέρει (αλλά και πάλι: ούτε αυτή η στάση έχει το στοιχείο τής μοναδικότητας, όπως περίπου ισχυρίζεσαι, εδώ θα διαφωνήσω). Υπάρχει όμως εδώ ένα λεπτό σημείο. Όπως γενικά στη διαλεκτική κίνηση η ποσοτική συσσώρευση μετατρέπεται σε ποιοτική αλλαγή, έτσι κι εδώ: φέρνεις παράδειγμα ένα μαυράκι. Οk. Κατά πάσα πιθανότητα, έτσι θα εξελιχθούν τα πράγματα, όπως τα περιγράφεις. Για κάνε τα όμως τα μαυράκια 15, σε μία τάξη των 25 μαθητών! Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα (δεν το απευθύνω αυτό σε σένα, μιλάω ρητορικά). Και πιο είναι το καυτό ζήτημα; Μα το ζήτημα κυριαρχίας! Και η κυριαρχία είναι μεν ένα άυλο συναίσθημα αλλά ξέρουμε πολύ καλά ότι παρουσιάζεται με διάφορες, απόλυτα υλικές εκδηλώσεις. Μία από τις οποίες είναι η εδαφικοποίησή της. Στο παράδειγμά σου (μαζί με την ποσοτική παράμετρο που πρόσθεσα) το έδαφος είναι ένα σχολείο. Βγάλε το σχολείο και βάλε ό,τι θέλεις. Ένα καφέ Ολυμπιακών. Μία παρέα χορτοφάγων. Ακόμα κι ένα μπλογκ! Όλα μπορούν να ενταχθούν στο ίδιο μοντέλο! Γιατί να εξαιρείται μία χώρα; Εμείς δεν θέλουμε τα σύνορα, δεν θέλουμε σύνορα γενικά. Ωραία. Και πώς σκοπεύουμε να καταργήσουμε τα σύνορα; Με διατάγματα; Ή απλώς τραγουδώντας το «γιατί να ζούμε χωρισμένοι, πες μου γιατί» και να θεωρούμε πως αυτό αρκεί; Το να αγνοείς την πραγματικότητα και να κάνεις μόνο οραματική πολιτική με το έτσι θέλω (τυφλός βολονταρισμός) είναι συνταγή έντιμης ήττας, νομίζω. (Φυσικά, δεν μπορώ να διαφωνήσω ούτε στο ελάχιστο για τις διαμεσολαβήσεις μέσα από τις οποίες μία αστική κοινωνία καθοδηγεί τους πολίτες της να βλέπουν τον Άλλο. Το είδαμε —και το βλέπουμε ακόμα και σήμερα— στις αστικές, ταχαδήθεν φιλελεύθερες φυλλάδες…)

Τέλος, να διευκρινίσω ότι την αναφορά στο κινητό (η οποία ισχύει μόνο με την αίρεση ότι δεν είναι ασφαλίτικες σάλτσες) δεν την έκανα για να ‘‘ρίξω στα μαλακά’’ τον Πακιστανό. Το έκανα για να αναδειχθεί το γεγονός τής ταξικής και οικονομικής ανισότητας ως υποκείμενο ‘‘νόσημα’’, ας πούμε. Γιατί οι κωλοφυλάδες τους παρουσίασαν τον Πακιστανό ως ‘‘δράκο’’, δηλαδή κάτι σαν γεννημένο βιαστή κοριτσιών. Αυτό φυσικά δεν κάνει καμία διαφορά και δεν έχει κανένα όφελος για το κοριτσάκι που χαροπαλεύει. Κάνει όμως διαφορά στην απόκρουση ρατσιστικώνμεταφυσικών θεωριών (Πακιστανοί = δράκοι). Εμείς δεν αναζητούμε το έγκλημα σε ράτσες και εθνότητες, το αναζητούμε στις κοινωνίες και στην ιστορική εξέλιξη, έτσι δεν είναι;


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Ανώνυμε φίλε (αν μας επισκέπτεσαι ως σχολιαστής συχνά ή σκοπεύεις να το κάνεις, πάρε ένα ψευδώνυμο για διευκόλυνση του διαλόγου),


Σωστή η περιγραφή σου. Σε αδρές γραμμές κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Σχετικά με τους κυρ-Παντελήδες: πιστεύω ότι το κύριο δεν είναι να δουν το φως το αληθινό. Και δεν είναι το κύριο γιατί είναι το πιο δύσκολο να μεταστραφούν οι κυρ-Παντελήδες. Υπάρχει όμως κάτι άλλο που συχνά στην προσπάθειά μας να ‘‘πιάσουμε τα σύννεφα’’ το ξεχνάμε. Δεν θα τους πάρουμε μαζί μας. Βλάπτει όμως να φροντίσουμε να τους ουδετεροποιήσουμε, να μη τους έχουμε απέναντί μας δηλαδή;


Τα λέμε


ΥΓ Ελπίζω να μη μας κατέταξες στα αστικά (σόσιαλ) ΜΜΕ που προσπαθούμε να κάνουμε την Αριστερά κυρ-Παντελή. Στο λέω προληπτικά, όχι επειδή σχημάτισα αυτή την εντύπωση (έχουμε καεί στο παρελθόν στο χυλό και φυσάμε και το γιαούρτι… ;-) )

Ανώνυμος είπε...

Ξεκινώντας από το υστερόγραφο,σε καμιά περίπτωση δεν έχω αυτή την άποψη για εσάς,αν την είχα απλώς δε θα σας επισκεπτόμουν.Στο κύριο μέρος του σχολίου συμφωνούμε σχεδόν απόλυτα.Η ουδετεροποίηση των "Παντελήδων" είναι το αναγκαίο πρώτο βήμα για την επιτυχία της Αριστεράς.Η μεταστροφή τους είναι κομμάτι του ευρύτερου μακροπρόθεσμου στόχου της.Άλλωστε,όλες οι επαναστάσεις ξεκίνησαν από λίγες φωτισμένες μορφές,αλλά εδραιώθηκαν και πέτυχαν όταν οι "Παντελήδες" σηκώθηκαν από τους καναπέδες τους(που λέει και ο Λιάκουρας)και ακολούθησαν τους πρωτοπόρους.

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού
Φώντας

LeftG700 είπε...

Ok, φίλε Φώντα! Ευχαριστούμε. Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού και σ' εσένα!


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Το κείμενο, είναι μεστό, λιτό και διαυγές και καλό είναι να το λάβει αρκετά υπόψιν του ο αυτοαποκαλούμενος ''προοδευτικός χώρος'' (ανάθεμα και εάν είναι ξεκάθαρο ποιός είναι αυτός πλέον) και να πάψει να αυτοβαυκαλίζεται... Ωστόσο με αφορμή αυτό είναι καλό να σκεφτούμε λίγο ευρύτερα κάποια πράγματα.

Μια χαρά ξεπέρασαν τον περίφημο ''φόβο για τον «άλλο»'' και υπερέβησαν τα ''προπολιτικά ψυχολογικά στρώματα'' στα οποία εμφιλοχωρεί και δημιουργείται ο φασισμός και ο ρατσισμός και το μίσος για τον περίφημο μεγάλο άλλο, οι ναζί όταν συμμαχούσαν με τους μη ''άριους'' Ιάπωνες, ενώ πιο πρίν το 1919, οι φιλελεύθερες δυνάμεις ήταν εκείνες που απέκρουσαν την πρόταση της Ιαπωνίας να συμπεριληφθεί στον καταστατικό χάρτη της Κοινωνίας των Εθνών μια παράγραφος για την ισότητα των φυλών καθώς ο αμερικάνικος φιλελευθερισμός συνυπήρχε για χρόνια με τον φυλετικό διαχωρισμό... ή μόλις ο Stalin έλεγε -ορθά στη συγκεκριμένη περίπτωση και άσχετα από συμπάθειες ή μη, καθώς το επόμενο άπτεται των διακρατικών/εθνών σχέσεων- πως ''η αποκαλούμενη Ευρωπαϊκή Ισορροπία Ισχύος καταδυνάστευε μέχρι τώρα όχι μόνο τη Γερμανία, αλλά και τη Σοβιετική Ένωση. Επομένως η Σοβιετική Ένωση θα λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να εμποδίσει την επανεγκαθίδρυση της παλαιάς ισορροπίας ισχύος στην Ευρώπη.'' (προσθέστε στα προηγούμενα και τις ''ανίερες'' συμμαχίες που ανέφερε ο/οι συγγραφεα/εις). Και για όσους δεν το γνωρίζουν το τελικό χτύπημα της παράδοση της Ιαπωνίας ήταν η σοβιετική απόφαση για συμμετοχή στο πόλεμο κατά της Ιαπωνίας στις 8 Αυγούστου 1945, και η σοβιετική επίθεση εναντίον της Στρατιάς του Κουαντούνγκ στη Μαντζουρία την επόμενη μέρα, δηλαδή την ίδια μέρα του ατομικού βομβαρδισμού στο Ναγκασάκι! Γιατί έκεινη τη συγκεκριμένη μέρα;...
Και η απώλεια της μονοπωλιακής θέσης των Η.Π.Α στη πλανητική ηγεμονία δεν προείλθε λόγω της ''ειρηνικής συνύπαρξης'' Ε.Σ.Σ.Δ, αλλά λόγω του ''τρίτου κόσμου'' -ξέρετε όλων αυτών των τεράτων...
Και σήμερα πάλι τα ίδια σερβικός εθνικισμός,ο Καντάφι, ο Άσαντ, η ''φασιστική'' Ρωσία τού Πούτιν και η ''βαρβαροκαπιταλιστική'' εθνικιστική Κίνα.
Ας σοβαρευτούμε λίγο... Δεν παλεύουν διάολοι με δαιμόνια, αλλά δαιμόνια και δαιμόνια...

Είχε απευθυνθεί, ήδη από το 1944 κιόλας ο Polanyi, προς κάθε λογής ηθικολόγους και ιδεολόγους:
…η ιδέα της αυτορυθμιζόμενης αγοράς αποτελούσε καθαρή ουτοπία. Ένας τέτοιος θεσμός δεν θα μπορούσε να υπάρξει για μεγάλη χρονική διάρκεια, δίχως να εκμηδενίσει την ανθρώπινη και φυσική υπόσταση της κοινωνίας’ θα οδηγούσε στην φυσική εξόντωση του ανθρώπου και στην ερήμωση του περιβάλλοντός του.
Αναπόφευκτά, η κοινωνία πήρε μέτρα αυτοπροστασίας.

Και η κοινωνία θα πάρει μέτρα αυτοπροστασίας, είτε ο ''προοδευτικός χώρος'' ασχολείτε μονάχα με την ''πολιτική της ταυτότητας'' είτε όχι -ναι ο λακάν δεν είναι φαλλολογοκεντρικός... Ο Κάντ που συμμερίζεται με τους σύγχρονους του την «ανθρωπιστική» πεποίθηση για την ανωτερότητα του ευρωπαικού πολιτισμού και της λευκής φυλής (sic Habermas) και ο ''ανθρωπισμός'' του θα είναι το έσχατο λάβαρο -κατά τη πτώση- της Δύσης εναντίον των ''βαρβάρων τριτοκοσμικών'' και της Κίνας -είτε με προοδευτικό περιεχόμενο (Πόρτο Αλέγκρε), είτε με συντηρητικό (Νταβός), ευελπιστώ να μην είναι στη μια πλευρά του λαβάρου το ένα και στην άλλη το άλλο γιατί πολλά διακηρύσσονται ως ασύμβατα στην αρχή και αλλιώς καταλήγουν...

Συγχωρείστε με για το έντονο ύφος μου, δεν έχω τίποτα με κανέναν, ούτε γνωρίζω κανέναν, αλλά νομίζω πως δεν έχουμε αίσθηση της επικινδυνότητας της περιόδου που διανύουμε.

Χαιρετώ σας.
Δ

Ανώνυμος είπε...

Δεν παλεύουν άγγελοι με δαιμόνια, αλλά δαιμόνια και δαιμόνια...

Δ

Ανώνυμος είπε...

"Τι να πρωτοθυμηθούμε; Το Μπρεστ-Λιτοσφκ; Το σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ; Την ειρηνική συνύπαρξη;"

Απίστευτο ;-)

Κωστής

LeftG700 είπε...

Φίλε Δ (φίλη; —το Δ είναι ουδέτερο, τι να κάνω;), καλώς ήρθες εδώ!


Κατ’ αρχήν, δεν υπάρχει κάτι να συγχωρήσουμε. Δεν έχουμε βάλει κανένα …υφόμετρο! ;-)

Καλά, με το τι συνυπήρχε και με τι συνυπάρχει ο φιλελευθερισμός, ας μη το συζητάμε! Γι’ αυτό, όποτε το θυμάμαι, κοτσάρω εισαγωγικά στη λέξη!

Διαφωτισμός; Εννοείς αυτό το …σύγχρονο ρεύμα σκέψης το οποίο μάς καλούν να ενστερνιστούμε όσοι θεωρούν τον μαρξισμό …ξεπερασμένο και …παλαιολιθικό; ;-)

Δεν ξέρω αν για τις αναφορές σου σε αγγέλους και δαίμονες ή δαίμονες και δαίμονες η αφορμή ήταν ο διάλογος με τον spiral architect. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που προσπάθησα να πω ήταν ότι σε έναν δαιμονικό κόσμο, όσο και να το μη το θέλεις, κάποια στιγμή θα υποχρεωθείς να συνυπάρξεις με δαίμονες και πως αυτό δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι θα σε μετατρέψει κι εσένα σε τέτοιον.


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Φίλος είμαι φίλε left, συμφωνούμε βασικά γενικά και συμφωνώ και ειδικά με αυτό που είπες περί δαιμονικού κόσμου. Κάλα, άσε τον κύριο Διαφωτισμό, με με τσιτώνεις θα πάμε αλλού -εντάξει μη μου πεις πως είναι άσχετος με τον διαφωτισμό ο μαρξισμός... Ωστόσο ο μαρξισμός ένα μικρό ρεκτιφιέ θα το χρειαζόταν, αν και πλέον είναι λίγο αργά.

Να 'σαι καλά. Τα λέμε.
Δ

Ανώνυμος είπε...

http://aplhrotoiergazomenoi.blogspot.gr/2012/08/blog-post_12.html#more

Ανοίξτε τη σύνδεση οπωσδήποτε

mbiker

LeftG700 είπε...

Το είδα, σ' ευχαριστώ. Έχει διαδοθεί. Να δούμε τι θα κάνει ο εισαγγελέας. Εκτός κι αν "φροντίσει" να λείπει σε ταξίδι για διακοπές...


Τα λέμε (τι να πούμε...)

LeftG700 είπε...

Φίλε (καρατσεκαρισμένο! ;-) Δ,


Ε, όχι και να σου πούμε ότι είναι άσχετος ο μαρξισμός με τον διαφωτισμό! Για ...άσχετους μας περνάς; ;-)

Βεβαίως και χρειάζεται ρεκτιφιέ ο μαρξισμός! (ο Παππούς θα συμφωνούσε πρώτος-πρώτος -κι ας μη μιλήσουμε για τον Βλαδίμηρο!).

Αλλά όχι! Η μόνη εξαίρεση στον κανόνα ποτέ μη λες ποτέ είναι ότι ποτέ δεν είναι αργά! :-)


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Για τον κύριο Δ. (φίλο από την μεριά μου, μιας που φαίνεται να εννοεί σοβαρά αυτά που λέει) θα ήθελα να πω:

(α) πως η σκέψη του Μαρξ (δεν λέω ο μαρξισμός για ευνόητους νομίζω λόγους) δεν είναι απλά "σχετική" με τον διαφωτισμό, αλλά είναι, κατά την ουσία της, η φυσική-ιστορική συνέχεια της επαναστατικής ουσίας του διαφωτισμού.

(β) Ο μαρξισμός αν τον εννοήσουμε σαν το σύνολο των θεωρητικών και πολιτικών εκφράσεων των σύγχρονων αυτοαποκαλούμενων μαρξιστών δεν σηκώνει ρεκτιφιέ (δηλαδή διόρθωση ενός φθαρμένου μέρους της μηχανής), θέλει πέταμα. Ήθελε πέταμα όσο ακόμα ζούσαν ο Μαρξ και ο Ενγκελς γι αυτό οι ίδιοι δεν αρέσκονταν να παριστάνουν τους Μαρξιστές.
Οι σύγχρονοι "μαρξιστές" δεν ενδιαφέρονται να λύσουν κανένα κοινωνικό πρόβλημα με τα "μαρξιστικά" μυαλά που κουβαλάνε. Ενδιαφέρονται να λύσουν το δικό τους πρόβλημα που είναι το όνειρο μιας "θεσούλας" στο πολιτικό σύστημα.

(γ) Αυτό που χρειάζεται νομίζω στους σύγχρονους αριστερούς (και όχι στην Μαρξική σκέψη) είναι να σκεφτούμε τι θα έλεγε ο Μαρξ για την "υπεραξία" στις σύγχρονες συνθήκες της υπερσυσσώρευσης, όχι απλά των παραγομένων και απραγματοποίητων (οικονομικά) αγαθών, αλλά της υπερσυσσώρευσης "απραγματοποίητου" (ας το πούμε έτσι μια και δεν υπάρχει τέτοιος όρος γι αυτό) κεφαλαίου.

(γ) Ασχέτως του Μαρξ που άλλωστε δεν χρειάστηκε να σκεφτεί ζητήματα ταχτικής όπως ο Λένιν:
Δεν παρακολούθησα αυτήν την κουβέντα περί δαιμονικού κόσμου στον οποίο αναφέρεστε (γιατί είμαι αλλεργικός με την παρόλα που κυκλοφορεί ευρέως "και ο (άγγελος) Λένιν έκανε συμφωνίες με τον διάβολο" (το έλεγαν -- σε μένα -- οι επιτελείς της ΚΟΕ που ξέρω, εννοώντας ως Λένιν τον Ρινάλντι και ως διάβολο τους Τσίπρα - Κουβέλη.
Το λένε και τώρα διάφοροι, έχοντας παραχωρήσει την "οπορτουνιστική" ευφυΐα του Λένιν στον Τσίπρα και εννοώντας ως σατανάδες διάφορους, με τελευταίο τον Πέρες).
Είμαι σχεδόν βέβαιος, από τα λοιπά λεγόμενά σας, ότι δεν εννοείτε κάτι τέτοιο.
Και επειδή κανείς δεν θα συμφωνήσει περισσότερο από μένα με την φράση σας...
Συγχωρείστε με για το έντονο ύφος μου, δεν έχω τίποτα με κανέναν, ούτε γνωρίζω κανέναν, αλλά νομίζω πως δεν έχουμε αίσθηση της επικινδυνότητας της περιόδου που διανύουμε.
... ελπίζω να μην προσβληθείτε αν μια συμπλήρωση στο πνεύμα της παρέμβασής σας:
Πράγματι ζούμε σε έναν δαιμονικό κόσμο, αλλά όποιος θέλει να βλέπει στον κάθε Τσίπρα έναν άγγελο σαν τον Λένιν, καλά θα κάνει να θυμάται ότι ο Λένιν είναι ο "εφευρέτης" του όρου "ανοικτή διπλωματία" που σημαίνει ότι συναντιόταν "και με τον διάβολο" αλλά όχι "μόνο με τον διάβολο" και ότι όλος ο κόσμος ήξερε τι ακριβώς του ζήτησε ο διάβολος και πως ακριβώς ανταποκρίθηκε στις (διαβολικές) προτάσεις του.

Συγνώμη για την παρέμβαση αλλά χάρηκα πολύ για την φράση σας:

Συγχωρείστε με για το έντονο ύφος μου, δεν έχω τίποτα με κανέναν, ούτε γνωρίζω κανέναν, αλλά νομίζω πως δεν έχουμε αίσθηση της επικινδυνότητας της περιόδου που διανύουμε.

Φιλικά

Κωστής

nikiplos είπε...

Καλησπέρα...

πολύ ωραία και ισόρροπη παρουσίαση του γεγονότος. Ακόμη περισσότερο με χαροποίησε το ΙV και V, που είναι αναμφισβήτητα δύσκολα θέματα και μου άρεσε που δεν τα προσεγγίσατε έτσι Αβασάνιστα.
Η γνώμη μου είναι ότι όπως πολυ σωστά γράψατε ο ρατσισμός και η ξενοφοβία είναι πολύ διαφορετικά συναισθήματα για να αντιμετωπίζονται συλλήβδην, ανεξάρτητα αν εμπλέκονται κάποιες φορές. Η Ξενοφοβία είναι αρχέγονο συναίσθημα. Από "πίθηκοι" φοβόμαστε το ξένο, το διαφορετικό, το άλλο... από αυτοσυντήρηση. Σαφώς θέλει πολιτισμό για να ξεπεραστεί αυτό και να καταφέρει μια κοινωνία να ενεργοποιήσει, χρησιμοποιήσει και κυρίως να αξιοποιήσει όλες τις δυνάμεις της σε ανθρώπινο δυναμικό.

Κατ' αρχήν από τη χώρα μας εκλείπει τελείως η Μεταναστευτική Πολιτική. Δλδ πολιτική που να επιλλέγει ενσωματώνει και να φροντίζει στα στοιχειώδη όλους όσους κατά λάθος ή σκόπιμα έργονται εδώ. Κάποιοι θα φύγουν για πίσω, κάποιοι θα μπορούν να μείνουν. Το ποιοί και που ακριβώς είναι ζήτημα πολιτικής και σχεδιασμού.

Φυσικά η αιτία είναι ότι ποτέ δεν υπήρξαμε κράτος δικαίου. Απλά ένα μόρφωμα κατσαπλιάδων που συνεχίσαμε με τους μετανάστες ότι κάναμε και με τους άλλους. Όλοι βρίζουν τους Αλβανούς και τους Πακιστανούς και τους Αφγανούς ασμένως. Κάνουν γαργάρα όμως, όταν τα πράγματα έρχονται στους "ρωσοπόντιους". Η Ελλάδα ως κράτος απλά συνέχισε ότι ήξερε να κάνει. Την αδιαφορία της. Παλαιότερα αδιαφορούσε για τους πρόσφυγες, μετά για τους κατατρεγμένους της υπαίθρου (η μητέρα μου 9 χρονών έφυγε από το σπίτι της για να γίνει υπηρέτρια στην πόλη), τώρα αδιαφορεί και για την περιβόητη "μεσαία τάξη". Αρκεί οι ίδιοι κατσαπλιάδες να "είναι στα πράγματα" και να τρώνε...

Μεταναστευτική πολιτική? Να ενσωματώσει? Μα εδώ δεν έχουμε πολιτική για τους εγχώριους κατοίκους μας. Ούτε να τους ενσωματώσουμε δεν θέλουμε ούτε τίποτε. Ευκολία, μεταχουντική ισοπέδωση και πάει λέγοντας...

Εύγε για το άρθρο...