Καμιά θυσία για το ευρώ; Όχι ακριβώς. Ούτε ψωμί ούτε νερό για τους αριστερούς Ψευτοθόδωρους! Έτσι ακριβώς!

Στη ‘‘φιλολογία’’ που αναπτύχθηκε μετά την (επιεικώς) ατυχή από πολλές απόψεις πρόσφατη ομιλία τού Αλέξη Τσίπρα στο Συνέδριο με θέμα «Μπορεί να σωθεί η Ευρωζώνη;» που διοργάνωσε το Πανεπιστήμιο του Τέξας, είδαμε πάλι να γίνεται λόγος για το σύνθημα «καμιά θυσία για το ευρώ». Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που αυτό το πολύπαθο —αν και προβληματικό κατά βάση[1]— σύνθημα ανακαλείται «εκ της εφεδρείας» για να χρησιμοποιηθεί ως ‘‘όπλο’’ στη διαμάχη που διεξάγεται εντός τού ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το νομισματικό ζήτημα. Ήταν όμως μία από τις λίγες φορές που η ανάσυρσή του δεν έγινε με πρωτοβουλία τής αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τών λεγόμενων αριστερών ευρωπαϊστών του: σε αυτούς εντάσσεται χωρίς καμία αμφιβολία ο Θόδωρος Παρασκευόπουλος (ΘΠ), ο οποίος και πρωταγωνίστησε στην επιχείρηση ανάσυρσης, αναφερόμενος στο συγκεκριμένο σύνθημα σε πρόσφατο άρθρο του («Ανέτρεψε ο Τσίπρας την πολιτική τού ΣΥΡΙΖΑ;»).

Απολύτως αναμενόμενα για αριστερό ευρωπαϊστή,[2]  ο ΘΠ δεν ανέσυρε αυτούσιο το σύνθημα αλλά ‘‘πειραγμένο’’. Διότι ισχυρίστηκε στο άρθρο του, στην ξεχωριστή ενότητα υπό τον τίτλο «Ολόκληρο το σύνθημα δεν βολεύει»:

Μια πτυχή αυτής της μομφής [Σημ. συντ.: δηλαδή πως ο Τσίπρας ανέτρεψε την πολιτική τού ΣΥΡΙΖΑ] είναι ότι ο Τσίπρας, λέγοντας ότι η Ελλάδα με αριστερή κυβέρνηση δεν θα φύγει εθελοντικά από την ευρωζώνη, εγκαταλείπει το προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ: «Καμιά θυσία για το ευρώ!». Συνήθως, βέβαια, αυτή η κριτική παραλείπει το δεύτερο μέρος εκείνου του συνθήματος που ήταν: «Καμιά αυταπάτη για τη δραχμή!». Ο λόγος είναι εύκολα αντιληπτός: η κριτική πηγάζει από τη θέση ότι η Ελλάδα έτσι κι αλλιώς πρέπει να αποχωρήσει από την ευρωζώνη και να ακολουθήσει μοναχική πορεία· ολόκληρο το σύνθημα, λοιπόν, δεν βολεύει.

Ο ισχυρισμός αυτός είναι ένα ολοστρόγγυλο και ασύστολο ψέμα. Δεν υπάρχει κανένα «δεύτερο μέρος» τού συνθήματος που τάχα παραλείπεται! Εκείνο που υπάρχει είναι η αναλυτική επισήμανση ομοϊδεατών τού ΘΠ, βάσει τής οποίας το σύνθημα αποκτά την πληρότητά του αν ταυτόχρονα υπενθυμίζεται πως δεν πρέπει να τρέφουμε καμία αυταπάτη ότι η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα θα λύσει από μόνη της και αυτομάτως το κοινωνικό πρόβλημα κατά τον τρόπο που επιδιώκει η Αριστερά.[3] Αυτό όμως δεν έχει την παραμικρή σχέση με το ‘‘κατόρθωμα’’ του ΘΠ: απ’ όσο γνωρίζουμε, είναι ο πρώτος που πλαστογραφεί εν ψυχρώ συλλογικές αποφάσεις τού ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας μάλιστα το θράσος, θράσος ανώτερο κι από αυτό που θα επεδείκνυαν χίλιοι πίθηκοι μαζί, να καταλογίζει σε όσους εξ αριστερών υπενθυμίζουν το ίδιο σύνθημα τη δική του άθλια πράξη τής παραχάραξης!

Παρά την καραμπινάτη λαθροχειρία, ρουθούνι δεν άνοιξε και κιχ δεν ακούστηκε! —αντίθετα: οι ομογάλακτοι σύντροφοι του ΘΠ (η γνωστή και μη εξαιρετέα παρέα τού Red Notebook) έσπευσαν να μη χάσουν και αναδημοσίευσαν το άρθρο τού Ψευτοθόδωρου Παρασκευόπουλου…[4] Πουθενά δεν πήρε το μάτι μας να γραφτούν έστω και δυο αράδες που να επισημαίνουν και να στηλιτεύουν την πλαστογράφηση.  Και καλά, από τους ‘‘μπολσεβίκους’’ τού ΣΥΡΙΖΑ δεν περιμέναμε και πολλά. Εξ άλλου, εσχάτως, έχουν σημειώσει τόσο υψηλές επιδιώξεις στις παραχαράξεις συνεντεύξεων και ομιλιών που η μονταζιέρα του Μουρούτη κινδυνεύει να θεωρηθεί απαρχαιωμένη.[5] Αλλά ούτε οι ‘‘μενσεβίκοι’’ να μην αρθρώσουν ούτε ένα ιώτα; Τι φοβούνται; Μην τους πουν διασπαστές; Όταν σπεύδουν να αναδημοσιεύουν ακόμα και τη μεγαλύτερη ανοησία τού Δελαστίκ, πώς και δεν το φοβούνται;

Εν πάση περιπτώσει, κάτι οι αναλύσεις των αριστερών ευρωπαϊστών που επιμένουν να μας υπενθυμίζουν την αλφαβήτα (δραχμή δεν σημαίνει σοσιαλισμός), κάτι οι πλαστογραφήσεις που εγκαινίασε ο ΘΠ, πολλοί καλόπιστοι —αλλά όχι ενημερωμένοι και σίγουρα όχι επαρκώς υποψιασμένοι για τα αριστερά ‘‘τερτίπια’’— οπαδοί, υποστηρικτές και φίλοι τού ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύουν να πιστέψουν ότι στα κομματικά ντοκουμέντα το σύνθημα έχει καταγραφεί όντως ως «καμιά θυσία για το ευρώ – καμιά αυταπάτη για τη δραχμή». Γι’ αυτό και κλείνουμε το σημερινό σημείωμα με μια σύντομη αναδρομή στο ιστορικό του.

Η πρώτη φορά που το σύνθημα «καμιά θυσία για το ευρώ» (έτσι, νέτο σκέτο!) κάνει την εμφάνισή του σε ανωτάτου επιπέδου κομματικά ντοκουμέντα τού ΣΥΡΙΖΑ είναι στην απόφαση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής που συνεδρίασε την Κυριακή 6 Νοεμβρίου τού 2011. Η πρόταση για την υιοθέτηση του συνθήματος προήλθε από την ΔΕΑ και κατατέθηκε από τον Αντώνη Νταβανέλλο. Όπως εύκολα μπορεί να υποθέσει κανείς, το σύνθημα προξένησε ‘‘ξινίλες’’ τόσο στους δεξιούς όσο και στους αριστερούς ευρωπαϊστές τού ΣΥΡΙΖΑ. Είναι χαρακτηριστικό ότι από την πρώτη κατηγορία τη δυσαρέσκειά του εξέφρασε ο Δημήτρης Παπαδημούλης με άρθρο του ελάχιστες ημέρες μετά τη δημοσιοποίηση της απόφασης —δυστυχώς δεν μπορώ να το εντοπίσω, αν και έχω αναφερθεί σε αυτό, παραθέτοντας και link,  σε κάποια παλιά ανάρτηση. Λίγο αργότερα, ακολούθησε και ο Νίκος Παππάς, αριστερόστροφος ευρωπαϊστής αυτός, επίσης με άρθρο του.

Έκτοτε, παρά τις ‘‘ξινίλες’’, το σύνθημα «καμιά θυσία για το ευρώ» (επαναλαμβάνουμε προς εμπέδωση: έτσι, νέτο σκέτο!) δεν απουσιάζει από κανένα επίσημο ‘‘υψηλό’’ ντοκουμέντο τού ΣΥΡΙΖΑ (με μία εξαίρεση). Μπορεί κανείς να το δει στην υπερψηφισμένη κατά την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του περσινού Δεκεμβρίου Διακήρυξη «Τι είναι και τι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ» (6. Οι προγραμματικοί μας στόχοι, σημείο 3).[6] Μπορεί να το δει στις Θέσεις τής Κεντρικής Επιτροπής προς το Ιδρυτικό Συνέδριο (Οι προγραμματικοί μας στόχοι, σημείο 3). Και μπορεί να το δει ακόμα και στη ‘‘στρογγυλεμένη’’ Πολιτική Απόφαση του Ιδρυτικού Συνεδρίου (στ´. Οι προγραμματικοί μας στόχοι, σημείο 13.2).

Απευθυνόμενοι πλέον στα μέλη, τους οπαδούς και τους φίλους τού ΣΥΡΙΖΑ, ας κλείσουμε οριστικά το σημερινό σημείωμα με αυτά τα τελευταία λόγια:

Σας τα είπαμε, σας τα δείξαμε και σας τα αποδείξαμε. Τα συμπεράσματα όλα δικά σας. Όπως και οι ευθύνες…

≈≈≈≈≈

[1] Όπως έχουμε ισχυριστεί κατ’ επανάληψη: Η συγκεκριμένη διατύπωση, πάσχει σε δύο δομικά σημεία της: Πρώτον, βρίσκεται κατά γελοιογραφικό σχεδόν τρόπο σε απόλυτη αναντιστοιχία με την πραγματικότητα, αφού, από τη μία μεριά,  η παραίτηση ενός κράτους από το εθνικό του νόμισμα συνιστά εκ τών πραγμάτων έναν συμβιβασμό, δηλαδή θυσία, και από την άλλη, συνιστά μία θυσία αποδεκτή κατ’ αρχήν από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι η πρώτη επιλογή του (για πολλά από τα στελέχη του και η μόνη) είναι να επιδιώξει λύση εντός τής ευρωζώνης. Δεύτερον και σημαντικότερο, είναι ένα σύνθημα άκαμπτο και αυτοπεριοριστικό, που δεν βρίσκεται σε αρμονία με την αμφιθυμία και τον αναπτυσσόμενο ευρωσκεπτικισμό μεγάλων στρωμάτων τού ελληνικού λαού, τα οποία έχουν μεν αρχίσει να αμφιβάλουν για το ευρώ, χωρίς όμως και να το απορρίπτουν ακόμα κατηγορηματικά. Σύμφωνα με το παραπάνω σκεπτικό, έχουμε πειστεί προ πολλού ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να είχε υιοθετήσει την αρχική πολύ πιο ‘‘ανοιχτή’’ και απολύτως συμβατή με τις κοινωνικές διεργασίες διατύπωση του Αλέκου Αλαβάνου «το ευρώ δεν είναι ταμπού/φετίχ», διατύπωση που είχε λανσάρει όταν διερχόταν την ευρωσκεπτικιστική του φάση. Προφανώς, όμως, προσωπικοί εγωισμοί και μικροκομματικές σκοπιμότητες και ανταγωνισμοί (καθρέφτη καθρεφτάκι μου, ποιος είναι πιο αριστερός από μένα;) δεν επέτρεψαν κάτι τέτοιο…

[2] Η πολυσημία και τα λεκτικά ‘‘κορδελάκια’’ είναι διαχρονικό χαρακτηριστικό τού συγκεκριμένου χώρου, αχρείαστη και επαχθής κληρονομιά από τον ΣΥΝ. Είναι γνωστό όμως, τουλάχιστον σε όσους έχουν μάτια και βλέπουν, ότι κανείς δεν φτάνει τις επιδόσεις που σημειώνουν οι αριστεροί ευρωπαϊστές στο συγκεκριμένο ‘‘άθλημα’’…

[3] Φυσικά, παραβιάζουν ανοιχτές θύρες! Η Αριστερά δεν στερείται ανοήτων, το αντίθετο. Δεν έχει όμως υπάρξει ανάμεσά μας κανένας τόσο βλαξ, ώστε να ισχυριστεί ότι η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος ισοδυναμεί με πέρασμα στο σοσιαλισμό!

[4] Ως υπερδιεθνιστές, έχουν αναποδογυρίσει τούμπα τη γνωστή ρήση τού Σολωμού («Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές»), μετατρέποντάς την σε: «Η Αριστερά πρέπει να μάθει να θεωρεί αληθές ό,τι την εξυπηρετεί»! Ποιοι; Αυτοί οι ορκισμένοι ‘‘αντισταλινικοί’’!

[5] Για την ώρα ονόματα δεν λέμε και υπολήψεις δεν θίγουμε. ‘‘Διασκεδαστικές’’ λεπτομέρειες σε προσεχή ανάρτηση…

[6] Η εξαίρεση: Στην Πολιτική Απόφαση της ίδιας Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης δεν υπάρχει αναφορά στο σύνθημα. Εξαίρεση άνευ σημασίας, αφού αυτό έκανε την επανεμφάνισή του στα ντοκουμέντα τού Ιδρυτικού Συνεδρίου.

Η photo, από το sodahead.com