Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Μία πληρωμένη απάντηση στον ανόητο (όταν δεν είναι προσχηματικός), αριστερίστικο (όταν δεν είναι δεξιός), εξτρεμιστικό υπερδιεθνισμό. Κάτι λίγα ψιλά που έλειψαν, τα βάζουμε εμείς.



Ο Χρήστος Λάσκος (ΧΛ), μέλος τής Πολιτικής Γραμματείας —Πολιτικού Γραφείου με ‘‘παλαιοκομμουνιστικούς’’ όρους— του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το πρόσφατο Ιδρυτικό Συνέδριο και νυν μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής, είναι ένας από τους πιο ‘‘αγαπημένους’’ τού blog. Από τα βασικά στελέχη τού πάλαι ποτέ Κοκκινοπράσινου Δίκτυου, της μικρής τάσης τού ΣΥΝ που σήμερα σε διευρυμένη, εμπλουτισμένη και ανανεωμένη εκδοχή κατοικοεδρεύει στο Red Notebook, αποτελεί έναν πολύ καλό εκπρόσωπο των απόψεων που χαρακτηρίζουν τους λεγόμενους «αριστερούς ευρωπαϊστές»: ένα απίθανο συνονθύλευμα, προϊόν επιλεκτικής υιοθέτησης ιδεών της αριστερής πτέρυγας του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος στις δεκαετίες ’60 και ’70 («αριστερός ευρωκομμουνισμός»), του Πουλαντζά, του Γκράμσι, του Τρότσκι, της Νέας Αριστεράς και του Δυτικού μαρξισμού γενικότερα, καθώς και των ιδεών που τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει διάσημες καραμέλες και διατίθενται στο πόπολο με διάφορα ελκυστικά brand names («αυτονομία», «ελευθεριακότητα», «οριζόντια δίκτυα», «νέα κινήματα», «απελευθέρωση της επιθυμίας» και τα συναφή). Σ’ αυτό το απίθανο κουβάρι είναι μπλεγμένος και ο ΧΛ. Το ωραίο όμως είναι (και αυτό που τον ξεχωρίζει —μαζί με τον Γιάννη Μηλιό ίσως) ότι, παρά το μεγάλο του μπέρδεμα και τις αντιφάσεις στις οποίες μοιραία πέφτει συχνά, εκφράζεται συνήθως σε τόνους που συχνά δίνουν την εντύπωση ότι «πετάει το γάντι» και δεν διστάζει, όταν κρίνει σκόπιμο, να κάνει ονομαστικές αναφορές σε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με τα οποία διαφωνεί ή στην Αριστερή Πλατφόρμα —κάτι που δεν συνηθίζεται στις εσωκομματικές πλην δημόσιες αντιπαραθέσεις. (Παρένθεση: Αυτά τα τελευταία χαρακτηριστικά του δεν είναι εξ ορισμού αρνητικά. Εξ άλλου, συμπίπτουν και με το εκφραστικό ύφος τού γράφοντος. Όμως, πρέπει να υποστηρίζονται από όσα λέει κανείς και, το κυριότερο: όποιος συνηθίζει να εκφράζεται έτσι, αναλαμβάνει και το ρίσκο να πληρωθεί με το ίδιο νόμισμα…)
Ως μέλος τών «αριστερών ευρωπαϊστών», ο ΧΛ διακατέχεται και αυτός (πιο σωστό θα ήταν να πει κανείς ότι υποφέρει) από μία εξαιρετικά έντονη δυσανεξία με την έννοια του έθνους και όλα τα παράγωγα της ‘‘καταραμένης’’ αυτής λέξης. Αντίστροφα, δεν παραλείπει να εκδηλώνει τη λατρεία του για την έννοια τού διεθνισμού σε κάθε ευκαιρία. Εδώ βέβαια προκύπτουν δύο ερωτήματα. Το πρώτο, το οποίο αναδύεται αυτόματα, ακαριαία θα έλεγα, είναι το πώς στο διάολο εξηγείται ένας μορφωμένος άνθρωπος σαν αυτόν να αγνοεί την πανεύκολη ετυμολογία τής λέξης διεθνισμός. Το δεύτερο: είναι άραγε 100% αγνή αυτή η λατρεία τού διεθνισμού από τον ΧΛ και όλους τους «αριστερούς ευρωπαϊστές», ή είναι νοθευμένη σε κάποιο Χ ποσοστό από τη σφοδρή επιθυμία τους  να μείνουν στην Ευρωζώνη «πάση θυσία» (όπως ΔΗΜΑΡ) —για να την αλλάξουν βέβαια, αυτό να λέγεται, αριστεροί άνθρωποι είναι, όχι τίποτε δεξιούρες!— οπότε, για να δικαιολογήσουν τον τίτλο τών «αριστερών ευρωπαϊστών», προσπαθούν να πλασάρουν την ΕΕ ως τάχα συμβατή με τους αριστεροδιεθνιστικούς στόχους; Αφήνω αυτά τα ερωτήματα να αιωρούνται και συνεχίζω.
Στα πλαίσια αυτής τής δυσανεξίας για το έθνος και κάθε παράγωγη λέξη, έπιασε ο ΧΛ τις προάλλες και έγραψε ένα άρθρο στο Red Notebook. Στο οποίο, καθόλου παράδοξα, αφήνει το έθνος στην ησυχία του, αλλά μόνο και μόνο για να τα βάλει με τη ρίζα του, τον πατριωτισμό —εδώ, εκτός από ‘‘πονηρός’’, αποδεικνύεται και πραγματικός ριζοσπάστης! Το άρθρο του το είχαμε σταμπάρει και σύντομα θα δίναμε από εδώ τις δικές μας απαντήσεις. Μας πρόλαβε όμως το περασμένο Σάββατο από τις σελίδες τής εβδομαδιαίας εφημερίδας Δρόμος τής Αριστεράς ο Γιώργος Παπαϊωάννου, μέλος τού ΣΥΡΙΖΑ και κάποιες φορές αρθρογράφος στη συγκεκριμένη εφημερίδα. Όσο κι αν θέλαμε να δώσουμε εμείς την απάντηση στις ανοησίες τού ΧΛ,  είμαστε υποχρεωμένοι να παραχωρήσουμε το λόγο στον Γιώργο Παπαϊωάννου αναδημοσιεύοντας το άρθρο του. Είναι κάτι παραπάνω από καλό. Είναι αποστομωτικό! (Για να το κατανοήσετε καλύτερα, συνιστούμε να διαβάσετε πρώτα το άρθρο τού ΧΛ). Η μόνη αδυναμία; Ο Παπαϊωάννου πληρώνει μεν ‘‘καλά’’ τον ΧΛ, αλλά, παρ’ όλο που δεν παραλείπει ούτε αυτός να σημειώσει τα ‘‘ιδιαίτερα’’ χαρακτηριστικά τού εκφραστικού ύφους του, δεν τον πληρώνει με το ίδιο νόμισμα. Μ’ άλλα λόγια, λείπουν από την πληρωμή τα ψιλά για τα οποία κάνουμε λόγο στον τίτλο μας. Ουδέν κακόν αμιγές καλού: Έτσι, είχαμε τη χαρά να τα βάλουμε εμείς!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 1: Δύο πολύ συναφείς με το θέμα μας και πολύ πρόσφατες αναρτήσεις: εδώ κι εδώ.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2: Η φωτογραφία είναι εντελώς τελείως άσχετη με την ανάρτηση. Είναι όμως απόλυτα σχετική με την πρόσφατη αναφορά τού Γιάννη Δραγασάκη σε «μικρό καλάθι»! ;-)
ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ



Του Γιώργου Παπαϊωάννου

Σε άρθρο του με τίτλο Πατριωτισμός και Αριστερά, στην ιστοσελίδα Red Notebook, ο Χρήστος Λάσκος παραθέτει κάποια επιχειρήματα, ανησυχώντας για το γεγονός ότι «ένας ορισμένος πατριωτισμός βρίσκει όλο και περισσότερο ευήκοα ώτα στο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς», κάτι που «δεν είναι καλό» σύμφωνα με τον αρθρογράφο.

Βέβαια, ο ίδιος διευκρινίζει ότι δεν πρόκειται για κάποιο «απαιτητικό πόνημα» ή μια «εμβριθώς αιτιολογημένη τοποθέτηση στο ζήτημα που θέτει ο τίτλος» αλλά για επιφυλλίδα που παραθέτει κάποιες σκέψεις και ίσως αποτελεί αφορμή για εκκίνηση της συζήτησης. Αυτό, όμως, δεν αποτρέπει κάποιον από το να προβληματιστεί για τον τρόπο που προσεγγίζεται το θέμα και για το τι όρους συζήτησης διαμορφώνει μια τέτοια τοποθέτηση.

Το άρθρο έχει, κυρίως, δυο βασικά επιχειρήματα και μια ακόμα σκέψη για το ζήτημα. Τα δύο επιχειρήματα επικαλούνται δύο ιστορικά γεγονότα, τη στάση των σοσιαλιστικών κομμάτων στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την έκβαση του ΕΑΜικού κινήματος στην Ελλάδα.

Καταρχάς, βέβαια, το θέμα δεν προέκυψε το 1914. Θα μπορούσε κανείς να αναφερθεί στην «υπεράσπιση της πατρίδας» από την Παρισινή Κομμούνα, αλλά και στη γενικότερη στάση του μαρξισμού για το «εθνικό ζήτημα», που δεν ήταν τόσο απλοϊκή ώστε να συμπυκνώνεται εύκολα σε ένα σύνθημα ή σε μια αποκομμένη φράση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, όπως κινδυνεύει να υπονοηθεί από το άρθρο.

Λένιν και σοσιαλπατριώτες

Εκείνο, όμως, που προξενεί μεγαλύτερη εντύπωση είναι ο τρόπος που περιγράφεται η αντιπαράθεση σχετικά με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ηγέτες των εργατικών κομμάτων παρασύρθηκαν από τις σειρήνες του πατριωτισμού, η αριστερή πτέρυγα της εποχής τούς κατηγόρησε για «σοσιαλπατριωτισμό», άρα ο πατριωτισμός και η «υπεράσπιση της πατρίδας» είναι κακό πράγμα για τους αριστερούς και μάλιστα με τη βούλα του Λένιν.

Πού βοηθάει μια τόσο προφανής απλοποίηση και διαστρέβλωση των γεγονότων; Οι ηγέτες του σοσιαλιστικού κινήματος δεν διέπραξαν μια προδοσία επειδή γενικώς προσχώρησαν στον «πατριωτισμό» και υπερασπίστηκαν την πατρίδα τους, όπως σαφώς ερμηνεύει το άρθρο, αλλά επειδή υποτάχτηκαν στα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων, υποστηρίζοντας έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Ο Λένιν, η βασική ηγετική μορφή της Αριστεράς του εργατικού κινήματος που αντιπαρατέθηκε σε αυτή την προδοσία, με πλήθος αναφορών που αποκλείεται να αγνοεί ο αρθρογράφος, επιχειρηματολογεί αναλυτικά πάνω σε αυτή τη θέση. Δεν είναι η καλύτερη μέθοδος συζήτησης η ανταλλαγή τσιτάτων ηλικίας 100 ετών, αλλά δεν μπορεί να αποφευχθεί έτσι όπως τίθεται το θέμα.

Στο έργο του Σχετικά με τη γελοιογραφία του μαρξισμού και τον «ιμπεριαλιστικό οικονομισμό», το 1916, ο Λένιν γράφει:

Στην πραγματική του ουσία τούτος ο πόλεμος δεν είναι εθνικός, αλλά ιμπεριαλιστικός. Μ’ άλλα λόγια: Ο πόλεμος δεν γίνεται επειδή η μια πλευρά προσπαθεί ν’ αποτινάξει τον εθνικό ζυγό, ενώ η άλλη τον υπερασπίζει. Ο πόλεμος γίνεται ανάμεσα σε δύο ομάδες καταπιεστών, ανάμεσα σε δύο ληστές για το πώς θα μοιραστούν τη λεία, ποιος θα ληστέψει την Τουρκία και τις αποικίες.
Κοντολογίς: Ο πόλεμος ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές μεγάλες δυνάμεις (δηλαδή σε δυνάμεις που καταπιέζουν μια ολάκερη σειρά ξένους λαούς, που τους τυλίγουν με τα δίχτυα της εξάρτησης από το χρηματιστικό κεφάλαιο κ.λπ.) ή σε συμμαχία μ’ αυτές, είναι ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Τέτοιος είναι ο πόλεμος του 1914-1916. Η «υπεράσπιση της πατρίδας» σ’ αυτόν τον πόλεμο είναι απάτη, είναι δικαίωσή του.
Ο πόλεμος από μέρους των καταπιεζομένων (λ.χ. των αποικιακών λαών) ενάντια στις ιμπεριαλιστικές, δηλαδή στις καταπιεστικές δυνάμεις είναι πραγματικά εθνικός πόλεμος. Αυτός είναι δυνατός και τώρα. Η «υπεράσπιση της πατρίδας» από μέρους της εθνικά καταπιεζόμενης χώρας ενάντια στην εθνικά καταπιέζουσα δεν είναι απάτη, και οι σοσιαλιστές δεν είναι διόλου ενάντια στην “υπεράσπιση της πατρίδας” σ’ έναν τέτοιον πόλεμο.
Η αυτοδιάθεση των εθνών είναι το ίδιο με τον αγώνα για πλήρη εθνική απελευθέρωση, για πλήρη ανεξαρτησία, ενάντια στις προσαρτήσεις και οι σοσιαλιστές δεν μπορούν να παραιτηθούν από έναν τέτοιο αγώνα —όποια μορφή κι αν πάρει, μέχρι και την εξέγερση ή τον πόλεμο— χωρίς να πάψουν να είναι σοσιαλιστές.

Ο Χρ. Λάσκος, σαν να αγνοεί αυτήν την τοποθέτηση, βάζει σε ένα τσουβάλι με τίτλο «σοσιαλπατριωτισμός» κάθε τοποθέτηση που παίρνει υπόψη το «εθνικό ζήτημα», και παρουσιάζει μια φανταστική εκδοχή της άποψης του Λένιν που κατακεραυνώνει όλους τους «πατριωτικά κλίνοντες ανάμεσά μας» (η έκφραση του Χρ. Λάσκου). Και όλα αυτά με μπόλικη ειρωνεία και ένα αίσθημα μεγάλης αυτοπεποίθησης για όσα γράφονται, που δύσκολα δικαιολογείται.

Ο ‘‘υπερπατριωτισμός’’ του ΕΑΜ

Το δεύτερο επιχείρημα της επιφυλλίδας απαντάει σε κάποια άποψη που φαίνεται να λέει ότι ο κακός πατριωτισμός εξαγνίστηκε μέσα από τον αντιφασιστικό αγώνα. Αναφερόμενος συγκεκριμένα στην Κατοχή, ο αρθρογράφος μάς θυμίζει ότι το ΕΑΜ μεγαλούργησε μεν, έχασε δε. Άρα ήταν λαθεμένη η «εμμονή στην εθνική διάσταση του αγώνα» και η «πατριωτική υπερεπένδυση».

Η άποψη αυτή δεν διατυπώνεται για πρώτη φορά. Την ασπάζεται μεγάλο μέρος της Αριστεράς σχεδόν όλου του κομματικού φάσματος τα τελευταία χρόνια. Στο επίσημο Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ αλλά και πιο αιχμηρά σε σειρά άρθρων, αποδοκιμάζεται στην πραγματικότητα όλη η ουσία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Χαρακτηριστικό είναι το άρθρο του Μ. Μαΐλη στον Ριζοσπάστη με τίτλο Το ΕΑΜ και το σήμερα (Οκτώβριος 2012) που φτάνει να εντοπίσει, ανάμεσα στα αίτια της ήττας, την αναγνώριση του δικαιώματος στην ατομική ιδιοκτησία από την κυβέρνηση του βουνού!

Οι στόχοι του ΕΑΜ τελικά δεν εκπληρώθηκαν. Πώς, όμως, αποδεικνύεται ότι γι’ αυτό έφταιγε ότι δεν είχαμε τη μετατόπισή του στο πεδίο της πιο «καθαρής» ταξικής πάλης και κάποια «απο-επένδυση από το πατριωτικό»; Εδώ προκύπτουν μια σειρά ερωτηματικά. Για παράδειγμα, ποια ήταν η τύχη, στην Ελλάδα και αλλού, και τι αποτελέσματα έχουν να επιδείξουν εκείνες οι αριστερές δυνάμεις (π.χ. τροτσκιστικές τάσεις) που δεν «υπερεπένδυσαν στο πατριωτικό»; Τι αποδεικνύει ότι αλλού νίκησαν οι δυνάμεις που είχαν «εμμονή στην εθνική διάσταση του αγώνα», όπως στην Κίνα ή π.χ. στη Γιουγκοσλαβία ή ακόμα και στην ίδια την ΕΣΣΔ; (Αλήθεια, και εκεί λάθος ήταν η γραμμή του πατριωτικού πολέμου;). Γιατί αλλού δεν υπογράφτηκαν «Βάρκιζες» και τι έφταιξε που αυτό συνέβη εδώ; Μήπως εδώ υπήρξε και ένας ραγιαδισμός που κληρονόμησε το κομμουνιστικό κίνημα από την κυρίαρχη ιδεολογία; Γιατί να μην εντοπίσουμε τα αίτια της ήττας, για παράδειγμα, στο πώς αντιμετωπίστηκαν από ένα σημείο και μετά οι «μεγάλοι σύμμαχοι» και η νέα κατοχή, εκείνη των Άγγλων, που προέκυψε αμέσως μετά την υποχώρηση της Γερμανίας; Έχουν καμιά σημασία οι σκέψεις και το ένστικτο της μεγάλης μάζας του ΕΑΜικού κινήματος, αλλά και επιφανών ηγετών του, για τα αίτια της ήττας; Και τα ερωτήματα θα μπορούσαν να συνεχιστούν.

Κονταροχτύπημα άνευ ουσίας

Φεύγοντας από τις ιστορικές αναφορές, ο Χρ. Λάσκος κάνει μια γενικότερη αναφορά στη στάση της Αριστεράς απέναντι «στο έθνος και την πατρίδα». Μπορεί να φταίει και πάλι ο χαρακτήρας της επιφυλλίδας, αλλά πάλι γεννιούνται ερωτηματικά και αντιφάσεις. Αρχικά αναγνωρίζει ότι πρόκειται για έννοιες που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει, αφού συνδέονται με μια απολύτως υλική πραγματικότητα και μάλιστα αποτελούν και «σημαντικό μέρος της διαδικασίας κατασκευής του σύγχρονου υποκειμένου», κάνοντας και μια νύξη στο έργο του Γκράμσι. Αμέσως, όμως, σπεύδει να πει ότι η προσβολή του εθνικού αισθήματος των ανθρώπων «δεν είναι πολιτικά αξιοποιήσιμη» και άρα εκείνο που χρειάζεται είναι η «επιμονή στο διεθνισμό».

Από εκεί ίσως θα είχε νόημα να ξετυλιχθεί μια πιο ουσιαστική συζήτηση. Πώς τα σύγχρονα πολιτικά υποκείμενα θα προσανατολιστούν απέναντι σε αυτά τα θέματα; Η εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ πού αλλού κυρίως οφείλεται αν όχι στο ότι συνδέθηκε με το «αίσθημα των ανθρώπων» ότι η μνημονιακή επιδρομή καταρρακώνει τη Δημοκρατία και την εθνική αξιοπρέπεια και πρέπει να αποκρουστεί; Θα βαθύνει αυτή η σύνδεση ή θα πρέπει να καταργηθεί γιατί εμπίπτει στην αρνητική κατηγορία της «πολιτικής αξιοποίησης» ώστε να επιστρέψουμε σε ό,τι αντιλαμβανόμαστε σαν «παραδόσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς», απομακρύνοντας όμως έτσι την προοπτική της νίκης από τον ορίζοντα;

Αν υπάρχει ένα σημείο στο άρθρο όπου κανείς θα συμφωνούσε απόλυτα και πολύ ειλικρινά, αυτό είναι ότι «η συζήτηση πρέπει να γίνει σοβαρά και σε βάθος, εφόσον η κύρια παράδοση της Αριστεράς δεν βοηθάει στην αντιμετώπιση των μεγάλων αυτών θεμάτων». Αυτό όμως σημαίνει να δει κανείς ποιες μέθοδοι βοηθούν και ποιες εμπίπτουν σε μια αρνητική παράδοση ‘‘συζήτησης’’ και θα μπορούσαν να αποφεύγονται.

Από αυτή την άποψη, ένα ‘‘κονταροχτύπημα’’ με απλοϊκούς και αφηρημένους όρους ανάμεσα σε κάποιο «πατριωτισμό» και κάποιο «διεθνισμό» δεν έχει να προσφέρει και πολλά πράγματα. Η πάλη για μια αριστερή διέξοδο έχει σήμερα τόσο διεθνείς όσο και εθνικούς όρους διεξαγωγής. Όσοι ενδιαφέρονται για μια μεγάλη νίκη της Αριστεράς και του λαϊκού κινήματος στη χώρα αλλά και ανατροπές σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, οφείλουν να αναζητήσουν πολιτικές ουσίας που απαραίτητα να συνδέονται με τα σύγχρονα προβλήματα και το λαϊκό αίσθημα.



12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

την γνώμη μου για του Λάσκου δεν την λέω αναλυτικά ,τα έχουμε πει πολλές φορές .

σε κάθε περίπτωση δεν ξέρω αν ο Λάσκος έχει δίκιο για το ηττημένο μιας λογικής ρήξης στο εθνικό πεδίο , ξέρω ότι δεν έχει υπάρξει ποτέ όχι νίκη , καν σημαντική επανάσταση που να μην περνάει από αυτή την ρήξη , από την ένταξη των αναγνωρίσεων ( υλικών και ιδεολογικών ) που αποτελούν την πατρίδα σε μια αμφισβήτηση των από πάνω .

καλώς ή κακώς πάντως και ο εκπρόσωπος της *** ( δεν λέω όνομα γιατί μας είχε πει ότι αναστέλλει την παρουσία της αλλά υπάρχει σαν οργάνωση , και δεν θέλω να θεωρηθεί δημόσια παρουσία και την μαλώσει ο Σκουρλέτης ) να μας πει πολιτικά ( σαν γραμμή και πρακτική εκπροσώπησης συμφερόντων ) που και πως οικοδομεί κάτι διαφορετικό από τον Λάσκο .

γιατί θα το διαβάσει και κανένας άνθρωπος και θα το περάσει σαν εσωκομματική αντιπολίτευση .

βέβαια ο Παπαϊωάννου τα βάζει με τις αντιφάσεις του Λάσκου που επιχειρεί να περάσει επαναστατικό προφίλ σε μια γραμμή κοινωνικής κανονικοποίησης της αριστεράς στην συνθήκη της χρεοκοπίας και της χώρας ΕΟΖ . Ο βαθμός που ο Λάσκος πιστεύει αυτά που λέει είναι ζήτημα , αίσθηση μου είναι ότι η ιδεολογικοπολιτική του ήττα είναι μεγαλύτερη από τον πολιτικαντισμό του .

θα ήταν χρήσιμο όμως να μας πει η *** τι κάνει και τι λέει για την υποψηφιότητα του Τσίπρα για την προεδρία της Κομισιόν .

για τους χωρίς τέλος όρκους στο ευρώ από τον Τσίπρα ( πρόεδρο και επικεφαλής της εσωκομματικής τάσης της *** , που κάποτε πρώτη στην χώρα άνοιξε θέμα ευρώ , από τις δυνάμεις της αριστεράς )
για την μια συνέντευξη Δραγασάκη την βδομάδα με μοτίβο το " δεν έχουμε τράπεζες , δεν έχουμε εργαλεία οικονομικής πολιτικής , δεν έχουμε ρευστότητα περίπου έτσι θα μείνουν τα πράγματα , θα στηρίξουμε το κοινωνικό κράτος και κάποτε θα έρθουν και ... υποδείγματα άλλης οικονομίας " και δεν συμμαζεύεται .

γιατί , το να χτυπάς αδύναμες φωνές της κυρίαρχης λογικής του ΣΥΡΙΖΑ ( αδύναμες από τις αντιφάσεις , ο Λάσκος , και κανά 2 φορές που του μίλησα είναι αξιόλογος ) είναι εύκολο .

τι κάνεις απέναντι στην λογική Ανανεωτικής Πτέρυγας που έχουν περάσει σαν μόνη γραμμή οι Τσίπρας , Μπαλάφας , Παπαδημούλης κ.α ?

να σου πω τι κάνεις ? είσαι από αυτούς που χαλάσανε τον κόσμο στο συνέδριο για το κόμμα με δομές ΓΑΠ , Τσίπρα πάνω από τα όργανα κλπ .

ο νεοφώτιστος της πλειοψηφίας , που απλά λέει την γραμμή την ίδια με τον Λάσκο , με πιο προσγειωμένη φρασεολογία .

δεν είναι όμως το marketing που κρατάει πίσω τον ΣΥΡΙΖΑ . Το περιεχόμενο είναι που ρίχνει νερό στο there is no alternative .

" κάποιος σύντροφος "

Ανώνυμος είπε...

Οι μέθοδοι συζήτησης(*) καλό είναι να απαλλάσσονται από φακιρικά, όπως π.χ. “το ΕΑΜ έχασε, άρα.. διαγράφτε το Εθνικό”. Και η ΕΣΣΔ έχασε, άρα διαγράφτε και το Σοσιαλιστικό, και σας φτιάχνω ότι θέλετε με τέτοια και άλλα κόλπα. Και όχι πάλι να “συζητούν” για το τι είπε ο Λένιν ή ο Μάρξ, διαλέγοντας κάθε φορά μόνο αυτό (το τσιτάτο) που ταιριάζει..

Κατά τα άλλα, καλά κάνει ο Λεφτ και ασχολείται με λεπτομέρεια με τέτοια ιδεολογικοπολιτικά θέματα ουσίας, και μακάρι όλες οι κατά καιρούς πολυλογίες του να ήταν τόσο ουσιαστικές.

Υ.Γ.1.
Είναι αυτονόητη η απόρριψη του άμεσου “αιτήματος” για “απονέκρωση!” του πατριωτισμού.
Πρόκειται για ιδεοληπτική κενοδοξία, παντελώς στερούμενη πολιτικής χρησιμότητας στο ορατό μέλλον. Τα επιχειρήματά της, επειδή ακριβώς δεν στηρίζονται ποσώς στα υλικά και εμπειρικά δεδομένα, είναι μοιραίο να καταλήγουν σε σοφιστείες.
Άγνωστο μέχρι πότε, δεν είναι δυνατό να απονεκρωθεί η αίσθηση της πατρίδας ως συμβολικού αλλά και εντελώς πρακτικού πεδίου επιδίωξης της λαϊκής κυριαρχίας (και πολλών άλλων πραγμάτων - Δικαίων και Αδίκων..).
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχει δίκιο αυτόματα το άλλο “άκρο”, ότι σήμερα χρειάζεται ένα “νέο ΕΑΜ”. Οι αναλογίες πάντως δεν υπάρχουν ούτε κατά διάνοια, και κυρίως ως προς το διεθνές σύστημα των συσχετισμών. Το τι είναι αυτό το “νέο” που χρειάζεται, πράγματι απαιτεί να επιστρατευτούν μέθοδοι συζήτησης(*)


Υ.Γ.2.* Ωστόσο, μάλλον το πιο μάταιο απόλα είναι να ελπίζει κανείς στην έγκαιρη ανάπτυξη μεθόδων συζήτησης. Αν εξαιρέσουμε μικρές φιλότιμες προσπάθειες μικρών μπλοκ όπως του φίλου του Λεφτ, (παρά τα προβληματάκια του), στα μαζικά μπλοκ έχουμε παράλληλους και άγονους μονόλογους, επιλέκτων της επετηρίδας που συνήθως απλώς αναπαράγουν τα διανοήματά τους, μακριά από το λαϊκό αίσθημα και τη λαϊκή γλώσσα – και αρκετά μακριά από τα εμπειρικά δεδομένα. Σε κάποια πιο “εξελιγμένα”, έχουμε και μια περιθωριακή και αδιάφορη “δυνατότητα” σχολιασμού, από τ用γαλαρία” - καμία σχέση με τα απαιτούμενα και τις υποχρεώσεις μιας “αριστερής μεθόδου”.
Πάμε γιάλλα
Πικάπα

Σ.Σ. Φίλε κάπα σίγμα, όταν είσαι ήρεμος, πιάνεις πολύ καλύτερα τα νοήματα.

Ανώνυμος είπε...

Επιτέλους μερικές καθαρές κουβέντες!
και ωραίες φωτογραφιούλες!

Ένας μη επίλεκτος της επετηρίδας

LeftG700 είπε...

@κάπα σίγμα:


Ως συνήθως, μπερδεύεις τα πράγματα και επεκτείνεσαι εφ’ όλης τής ύλης. Ο Παπαϊωάννου αντιπαρατίθεται στον Λάσκο σε θεωρητικό/ιδεολογικό/στρατηγικό επίπεδο. Και το κάνει για ένα ζήτημα με το οποίο επιχειρείται χρόνια τώρα να θεμελιωθεί και να στηριχτεί η ιδέα ότι ο ευρωπαϊσμός είναι η πιο αριστερή πολιτική σήμερα. Με τα λόγια τού Λάσκου: «Πιο αριστερά από εμάς[= τους διεθνιστές, γιατί, ως ‘‘πονηρός’’, δεν αποδέχεται τον όρο ευρωπαϊστές] είναι ο τοίχος.»!!! Ακόμα κι αν η *** καιροσκοπεί συμπλέοντας με την ηγετική ομάδα, ακόμα κι αν ο ίδιος ο Παπαϊωάννου είναι ένας πολιτικάντης και τίποτε παραπάνω, τα όσα λέει το συγκεκριμένο άρθρο γράφτηκαν στα πρακτικά και θα παραμείνουν εκεί. Όταν έρθει η ώρα τής Μεγάλης Αλήθειας, και αυτή θα έρθει μόνο στην περίπτωση κυβέρνησης με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε θα φανεί ποιος είναι ποιος και τότε θα κριθεί και ο Παπαϊωάννου και η *** κι ο καθένας. Το όλα ή τίποτε, που φαίνεται να είναι η αντίληψη η οποία σε διακατέχει, δεν είναι καλός σύμβουλος. Ακόμα και ορκισμένοι επαναστάτες σε επαναστατικούς καιρούς είχαν δεχθεί ότι, για να κάνεις ένα βήμα εμπρός, πολλές φορές, τις περισσότερες φορές, είσαι υποχρεωμένος να κάνεις δύο βήματα πίσω

LeftG700 είπε...

Φίλε Πικάπα,


Μιλάς για τα φακιρικά (εμείς τα λέμε συνδικαλιές, τερτίπια, κ.λπ., αλλά το ίδιο είναι). Αχ αυτά τα φακιρικά τής Αριστεράς (όλης τής Αριστεράς)! Πόσο ακριβά τα έχουμε πληρώσει…

Και μιλάς και για το άλλο: «Αυτό δεν σημαίνει ότι έχει δίκιο αυτόματα το άλλο “άκρο”, ότι σήμερα χρειάζεται ένα “νέο ΕΑΜ”».

Αυτό να λέγεται. Και καλά έκανες και το είπες.

Κατά τα άλλα: Ευχαριστώ για τα καλά λόγια, ευχαριστώ και για τα ‘‘κακά’’ (όποιος δεν επισύρει την προσοχή ούτε καν για επικρίσεις, σημαίνει ότι περνάει απαρατήρητος —θετικό αν είναι διαιτητής, αρνητικό αν είναι παίκτης…) ;-) :-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε/φίλη Ανώνυμε (Τετάρτη, Νοεμβρίου 06, 2013 9:06:00 π.μ.),


Ναι, είναι οι καθαρές κουβέντες που αποτελούν είδος εν ανεπαρκεία στην Αριστερά. Ευχαριστούμε για το κομπλιμάν για τις φωτογραφίες μας. Κάνε μου όμως το χατίρι και πάρε ένα ψευδώνυμο, αν ξαναπεράσεις από το τσαρδί μας. :-)


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

προφανώς δεν θα σχολιάσω την βιβλική τελολογική ατάκα για Μεγάλη Αλήθεια όταν έρθει ΣΥΡΙΖΑ ( κορμός )

η πολιτική είναι κάθε μέρα , δεν έχει σχέση με τον θρησκευτικό μυστικισμό , η *** και ο Τσίπρας και ο Λάσκος κρίνονται από την λαϊκή απελπισία της οποίας είναι συνιστώσα , και η οποία ταυτόχρονα τους αποσυγκροτεί και ακυρώνει , μιας και δεν υπάρχει χώρος για αριστερά στο κράτος έκτακτης ανάγκης ( όπως και για κοινοβουλευτικές προτάσεις σε μη κοινοβουλευτικά καθεστώτα - δεν το έχω λήξει ακόμα αυτό ακριβώς και είναι και για άλλο Post )

αν θα γίνουν υπουργοί , πότε επιτέλους θα τους δώσει χρίσμα ο ιμπεριαλισμός ( εκτίμηση μου ειναι ποτέ ) δεν με ενδιαφέρει , με ενδιαφέρει μια παραδειγματική νίκη της αριστεράς στην Ελλάδα , και η επανένταξη στην κοινωνία του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας

" κάποιος σύντροφος "

***τζού είπε...

*** θα ακούτε και *** δεν θα βλέπετε σύντροφοι...

(μου αρέσει αυτό με τα 3 αστεράκια πάντως, σκέφτομαι να προτείνω να το υιοθετήσουμε. Αλήθεια!)

Ξεκολλήστε, είναι δεκάδες οι οργανώσεις που έχουνε τις ταμπελάρες τους, δεν έχουν ανατσείλει τίποτα κι όμως δεν έχουν να πουν τίποτα διαφοερτικό, τίποτα καινούριο και επι της ΟΥΣΙΑΣ δεν υπάρχουν...

"Και αν το υπέρτατο συμφέρον του λαού το απαιτήσει, στις βουνοκορφές και τους λόγγους θα ξαναντηχήσει το τροπαιοφόρο «Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα»"

LeftG700 είπε...

@κάπα σίγμα:


Καλά κάνεις και δεν σχολιάζεις τη «βιβλική τελολογική ατάκα», γιατί δεν υπάρχει τίποτε τέτοιο. Το μόνο που υπάρχει είναι το πασίγνωστο γεγονός ότι η μαϊμού πρέπει να ανέβει κάπως ψηλά για να φανεί ο γυμνός κώλος της. Το ίδιο πρέπει να συμβεί και με τον ΣΥΡΙΖΑ για να διαπιστωθεί πέραν πάσης αμφιβολίας αν είναι μαϊμού ή όχι.

Εσύ μείνε να προσδοκάς «την παραδειγματική νίκη τής Αριστεράς στην Ελλάδα» που θα προκύψει «χωρίς κοινοβουλευτικές προτάσεις σε μη κοινοβουλευτικά καθεστώτα», αλλά απλώς θα ξεπηδήσει από το κεφάλι τού Δία σαν την Αθηνά!

Να σου πώς κάτι για το καλό σου; Πιο αριστεριστής, σε κάνουν ταμπέλα στους κινηματογράφους «έξοδος εμπρός αριστερά»!

LeftG700 είπε...

Φίλη ***τζού, καλώς ήρθες εδώ.


Δεν ξέρω πού στέλνεις το σχόλιό σου, αλλά εμείς εδώ τουλάχιστον δεν είμαστε κολλημένοι με καμία ταμπελάρα καμιάς οργάνωσης.

Το τελευταίο που λες περί ΕΛΑΣ και Ελλάδας πρέπει να μας το αναλύσεις λίγο για να καταλάβω πώς το σκέφτεσαι. Διότι και μόνο το ιστορικό φορτίο που έχει ο στίχος αρκεί για να συγκινεί κάθε αριστερό. Ενδέχεται όμως να μην αρκεί για να χαράξεις πολιτική σήμερα, στην Ελλάδα τού 2013. Γι' αυτό σου λέω. Κάντο λίγο πιο λιανά.


Τα λέμε

***τζού είπε...

Φίλε Left G700, είναι σαφές ότι απευθυνόμουν σε όσους σχολίασαν διάφορα για την *** και την αναστολή της δημόσιας αυτοτελούς παρουσίας της.Και όχι σε εσένα.Συμφωνώ απόλυτα και με το σχόλιο σου για την Ελλάδα του 2013.Το νόημα του "Αν χρειαστεί θα ξανα-αντηχήσει" προτιμώ να το αφήσω μετέωρο!Καλώς σας βρήκα.

LeftG700 είπε...

Φίλη ***τζού,


ΟΚ για τη διευκρίνιση. ΟΚ και για την απόφασή σου να αφήσεις μετέωρη την κουβέντα σου (οι γυναίκες είσαστε μυστήρια πλάσματα, γνωστό αυτό! ;-) :-)[***] ). Ακόμα πιο ΟΚ θα είναι, αν μας επισκέπτεσαι που και που. Έχουμε πολύ μεγάλη έλλειψη θηλυκών σχολιαστών! :-)[***]


Τα λέμε


[***] ;-) = κλείσιμο ματιού, :-) = χαμόγελο.